Gevaarlijke reis naar huis

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

HOOFDSTUK 1 (1)

HOOFDSTUK 1
EEN LIED IN HET DONKER
Een urora was halverwege een mijnschacht toen ze vaag gezang hoorde. Ze onderbrak haar klim en fronste haar wenkbrauwen om te luisteren. De mijn was afgesloten tot de ochtend en alle lichten waren uit; er zou niemand mogen rondlopen in de duistere diepten. Misschien een dronken bewaker die een verkeerde afslag had genomen en in plaats van naar de barakken te gaan om zijn roes uit te slapen, verdwaald en verward in het labyrint van tunnels was gaan ronddwalen? Terwijl ze zich inspande om te horen, besefte ze dat het geen bewaker kon zijn, want de zangeres was een vrouw en deze mijn huurde alleen mannelijke bewakers in.
Auronrza kblFoamg vLerder en dbrLaVaYiydeA hQaWaYr hCoofmd om! hh_etq lLieKd )bHeAtPeXr, htDe ku_nn.en h)oUr^en(.O $Haar ornWg*erusXt^h)ebidG grBoeide n*aarkmNateR óze qmDeTepr hoo,rdHeq.É D)ea meZlodZiex wXas Rvsertjroéuxwpd) heynk doGoYrdro!ngBenL xvGan ,d&e qwYanhosop vaan (dbe qzangegreAs. T_o_enD Aurorua bUeQseftqe daqt ze luKisLtjerAde Jna.aJr FeSenR v_ogel)zlaanqgg bUij! Xzon(sIoApga(ng, Qvlioeók&te* &ze. kZfe hoorde vaFak huzn $loflzanxg in. dem vrYotengqe mRorge*n( AvJanaafB hupn hhoQgme ctoqrens en zcarg huoYe' zveN xhWuBn vl.e^ugGels po.ptildaeWnU bijv ihest opqkoVmQeVn Svaan de z,onB enM bhauarV t_eruFgjkze)er &vreArqwOe,lBkÉom(deÉn. qZWe RzwoCn$gNenó pr!acahtigg gevnD hioewóeGl Bzef Kd.e_ Xgmev$leuógeld.e, lgae&daanZtepvZeÉrwissFela!ars gnwieXtN qm$ocht, s,toPnJd ze Sapltiwjqdy .eBveSn, st'il oTmé Bt$eW Vlu'is!terfe.n.c ODriRt ÉlYieadO was $toqevablÉlqigT htaa.r fvavNoriÉeXt.S YHe,t Zwa_sz $obudQ, OuiGt dneS FtMijGd dYaxtQ maóchtigeL bmoGnKsMtersé dte ana!cfh*t RbRedsluifpOtnen! SeOn Fov.eyrXlkeUv'en xtvotP dfe djagedraadA zeen DovSeJrwinpnxifngL wOafs. !HeMt zmXoesAt vgOeHzoGnSgLe.nO woér&defnI in hgeIt! e(erLsnteI clhicht vaBn .d&ed rdYajgH VaÉlBsP eBen Uvrneu&gdeMvolldeu Kvriekr!ingÉ nvuaXnr Cove_rlev)en,C nqiet LondOer* de agrondt mmdid)dveynI Bi!n dd,e) knacQhtm!
Dit scherpte haar interesse. Het was onmogelijk dat de eigenaars een vogel in de mijn lieten werken. De lange wezens met hun enorme vleugels zouden het bijna onmogelijk vinden om in deze nauwe gangen te manoeuvreren en de angstige trilling in de stem van de zangeres was onmiskenbaar. Er was iets heel erg mis. Was het meisje een gevangene? Zo ja, was zij de enige of waren er nog anderen? Als er meer dan één gedaanteverwisselaar gevangen zat, zou dat betekenen dat er in de verborgen diepten een hol van een cutter actief was. Ze was er in de loop der jaren een paar tegengekomen en had gehoopt er nooit meer een te vinden. Aurora vocht om de herinneringen te stoppen die als gal in haar keel opkwamen. Een hol van een coupeur was een plaats van onvoorstelbare gruwel, waar gedaanteverwisselaars gevangen werden gehouden terwijl hun lichamen systematisch werden geoogst voor de hoge prijs die hun onderdelen op de zwarte markt opbrachten.
Aurora drukte haar voorhoofd tegen de koude steen en wenste dat het zingen zou ophouden. Als het ophield, kon ze zich inbeelden dat ze iets onschuldigs en onbelangrijks had gehoord dat ze kon negeren. Na twee dagen en nachten in het donker te hebben toegekeken hoe mijnwerkers zorgvuldig de levende aderen verzorgden die de kostbare ethische kristallen voedden, en geprobeerd te hebben niet gebeten te worden door de giftige spinnen die de mijn bewoonden, had ze eindelijk de prijs gevonden die ze zocht. Nu hoefde ze alleen nog maar uit deze donkere put te komen en niemand zou weten dat ze hier was geweest. Hooguit een uur en ze zou de frisse berglucht inademen op weg naar haar afspraak. Aan de andere kant, als ze dat lied volgde en vond wat ze vreesde, zou het luid en lelijk worden. Maar het wanhopige gezang van de vogel hield aan en Aurora kon het net zo min negeren als de angstige schreeuw van een kind dat verdwaald was in het donker. Ze moest dat meisje vinden.
Haar besluit stond vast en Aurora klom snel naar boven. Ze had een uitstekend gehoor, maar de mijn was zo groot dat het een wonder was dat ze het meisje had gehoord. Als de vogel ophield met zingen zou het een nachtmerrie zijn om haar te vinden in het labyrint van tunnels die zich ondergronds zigzagden. Aurora keek in de richting waar het gezang vandaan kwam, klom in een tunnel die in die richting liep en rende weg. De mijn was pikdonker, afgezien van de op maat gemaakte lampen die de lichtgevoelige spinnen ervan weerhielden de hoofdtunnels te overspoelen als de mijnwerkers er niet waren. De lampen, die met tussenpozen waren geplaatst, wierpen plassen blauw licht op de vloeren en muren, zodat het leek alsof ze onder water sprintte. Af en toe moest ze pauzeren om te luisteren en twee keer moest ze op haar schreden terugkeren nadat ze op een dood spoor was beland. Toen de stem van het meisje weifelde en bijna onhoorbaar werd, bleef Aurora staan wachten, onzeker welke kant ze op moest. Ze slaakte een zucht van verlichting toen het meisje met hernieuwde kracht verder zong en haastte zich om de ijle verbinding te volgen. Dit leidde haar naar een niet meer in gebruik zijnd deel van de mijn, waar gevaarsborden waarschuwden voor een instorting en oude mijnuitrustingen de weg versperden. Aurora sloeg een gat, nam een van de noodlampen van de muur en ging verder in de konijnenburcht van donkere gangen.
T!oen heAt gGezSanKgó hweSgvCiexl, !vonId lAkurrocra der gesólokten& deur zajcBhtzer teUen )rpoLeósUtig ksGtluskÉ meYtHaal.c Ze mDaiaZkxte kortUe $metVtueGnC QmRetS yhIet$ IslotA,D pmaart totÉ haairÉ pfrauFsutcrdatiAeO *ginGgH dem addeurq LnJi,et oOpden$ -k ifetsL h'ievlPd hremb ^aann de! $anderfe kSanZt$ ótlegen.* Ze OdQrukteW khaar aoomrQ wtregeóni de NdAeutrL maiayr ChoNorgde n$iUe(tZsL donorO KhpeRt !dWikkme mWetaóal_. ToZecnA ze e,en ^v.eSnrtiVl_at_i,eIgaatu hooLgR Haan qdeD umnuWur 'zóagK klom zHeB UeFrÉop lo,m ttÉeb liuAistGerezn te&nC RhCoorde dfe PvmaJgeÉ gg)eluqiDdenW v.an exeIn hWuisluendjej véroHusw.é xAukrBoraf ,oUv,edr!wgo^ogx exvUen dSe$ ld)euyrf JoptenZ te jbrekéen VoTm Lbéiij haWaVr Gt)eT QkToWmegn,b smaafró ze wist WnZi$ezt wLatl ger' aan( Hdel OanIdMere Tkuanyt. Hwas. JB^o$vendqi*eTn iwildeD zqeU LniéePt jeXlIke( bedwauker ivnu vdeR vbquwu,rt SaUlaKrm'erbebn.F Ewrt mZoesti eenv an)de(rBe_ ingMatng zUijn.
Aurora ging met haar benen op de stenen vloer zitten en raadpleegde de kaart in haar hoofd. Ze had een rudimentair idee van de lay-out van de mijn voordat ze binnenkwam en in de twee dagen dat ze erin rondgekropen was had ze veel meer details toegevoegd. Ze wist dat ze dicht bij de top van de berg moest zijn waar ze de uitkijktorens en de zwaar bewaakte gebouwen had gezien. Dat gebied en de drie voorgaande verdiepingen waren verboden terrein; geen enkele mijnwerker en alleen een selecte groep bewakers had toegang. Ze had aangenomen dat dat was omdat daar de geoogste ethische kristallen werden bewaard, maar nu leek het erop dat dat niet de enige reden was. Als haar vermoeden juist was, liep er een toegangstunnel van een van de gebouwen naar deze getraliede kamer. Er was maar één manier om daar achter te komen. Aurora stond op, legde haar hand tegen de metalen deur en fluisterde: "Wacht even, wie je ook bent. Er is hulp onderweg.
◆◆◆
Het kostte Aurora bijna een uur om zich een weg te banen door de getraliede verdiepingen met hun vele gesloten deuren en om de gebouwen boven te controleren om de ingang van de verborgen ruimte te vinden. Ze was gefrustreerd over haar trage vooruitgang, maar daar was niets aan te doen. De lichten brandden fel ondanks het late uur en er waren overal bewakers. Er was een verhit kaartspel aan de gang in de keuken en ze betrapte een wisseling van de wacht die aan de gang was. Langzame minuten tikten voorbij terwijl ze vanuit haar schuilplaats toekeek hoe de mannen tegen elkaar mopperden over het slechte weer en beledigingen uitwisselden terwijl ze naar buiten liepen om hun vrienden in de wachttorens af te lossen. Ze moest de schaduwen op het winderige dak omarmen, waar enorme schijnwerpers in de stormachtige nacht brandden, die de hemel, de berghellingen en de mijnwerkershutten ver beneden verlichtten.

HOOFDSTUK 1 (2)

Tegen de tijd dat ze de trap afliep naar de verborgen ruimte begon Aurora aan zichzelf te twijfelen. Wat als ze te veel had gelezen in het trieste lied en het huilen van het meisje? Ze had veel gesprekken afgeluisterd terwijl ze in de mijn rondsloop en niet één keer had ze iets gehoord dat haar de indruk gaf dat de mijnwerkers wisten van een mijnwerkershol. Misschien verspilde ze haar kostbare tijd omdat ze tot de ergste conclusie was gekomen. Misschien was het vogelmeisje geen gevangene, maar de minnares van de mijndirecteur of de eigenaar, en hadden de twee ruzie gehad, waardoor zij in tranen uitbarstte, melodramatisch gezang. Dat leek haar onwaarschijnlijk, maar als ze al die moeite zou doen om het meisje te redden en haar dan zou aantreffen terwijl ze aan het vrijen was, zou Aurora geneigd zijn haar te bijten.
Halverwege de trap pauzeerde ze om haar opties te overwegen. Er was een deur aan beide kanten, welke zou ze als eerste controleren? Voorzichtig opende ze de rechterdeur en trof een klein appartementje aan met daarin een kleine zitkamer met een ventilatierooster dat frisse buitenlucht aanzoog, een badkamer met een chemische douche en toilet en een slaapkamer in een kleine alkoof. Toen ze stilletjes de slaapkamer binnenkwam, trof ze een broodmagere blonde man van middelbare leeftijd aan, slapend op zijn rug, geen naakte vogelminnaar naast hem. Zijn ademhaling was diep en gelijkmatig, zijn armen en benen wijd gespreid terwijl hij languit op zijn comfortabele bed lag, omringd door mollige kussens onder een dikke sprei, terwijl een kleine lamp in de hoek de kamer in een blauwachtige gloed liet baden. Op het bureau naast zijn bed vond ze een grootboek met het woord 'HARVEST' in dikke letters op de kaft geschreven. Aurora voelde zich koud worden toen ze de bladzijden doorbladerde. De schrijver had met zakelijke precisie genoteerd welke lichaamsdelen waren verwijderd van meer dan een dozijn gedaanteverwisselaars, tot aan het gewicht en de grootte van elk geoogst voorwerp. Het was een gruwelijke lezing en vernietigend bewijs. Aurora wilde de snijder doodslaan met zijn grootboek, maar stopte het in haar rugzak en verliet zijn kamer even stil als ze was binnengekomen.
In de gang staarde Aurora naar de tegenoverliggende deur en wenste dat ze niet naar binnen hoefde, maar na wat ze net had gelezen, had ze geen keus. Ze zette zich schrap en duwde de deur open. Ook deze kamer baadde in koel blauw licht en had een ventilator die lucht liet circuleren, maar daar hield de gelijkenis op. Langs een muur stonden metalen planken met een groot aantal potten en kleine dozen. Er stond een lange tafel met een afvoergat waaronder een metalen emmer stond en aan het plafond hing een grote vleeshaak die aan een katrolsysteem was bevestigd. Op een tafel met veel laden zag Aurora een reeks scalpels, zagen en ander gereedschap om vlees en botten te snijden. Ze probeerde afstandelijk te blijven terwijl ze de inhoud van de potten bekeek, lette op de etiketten en hoe de stapels botten en schedels waren gesorteerd volgens het type Shifter. Ze dwong zichzelf de koelruimte te openen om een kijkje te nemen en huiverde bij wat ze zag. De woede die ze in bedwang had gehouden sinds ze de kamer was binnengekomen, laaide op in woede en het kostte al Aurora's zelfbeheersing om weerstand te bieden aan de rode waas die haar dreigde weg te vagen. Ze kon het zich niet veroorloven om tekeer te gaan, want ze had minstens één gevangene te redden, misschien wel meer. Ze moest rationeel denken en handelen, maar er zou een afrekening komen voor wat hier was gedaan... alleen niet nu.
Mvest het rgezvoel XmPeóer ckonkttrPo)lje tea ChCedbybenb KeFn meTtO TeJen hrGuwj pZlann Hi*n^ de m!aak ngiingy QzNeV op zoaeyk .nZapanrU LiheOtbs kspmec&ifyióe.ks. Zei sh,ad dgehgo$oKptG de YinjMepctiespusitP mwelt langep s(teelW mnVi$e^tC PtSeA fvuinnQdOen,Q zmaarc waésé ln,ietd Jv)erbaa!skdw tojesn $zMeM cdie Rnaansgt PeMen fc.onLtYainRe_r meOtZ ve)rla(mhm.endBel Rm'iddNelen svroinZdJ.Y gIan te!ge)n.ssteilvliÉnNg ^tost heMtW MrAiGcFhtvpmixstnoVol $ocpk gde KpPla,nk hiertbkomvZebn!,* dGajt waCs IontworIpOeBn. Ao*mm va'nA cexeFn atfKstlanmd! knobcfkX-oDuHt pijXltIjbeXs aSfh NteI smchiietezn, w*erd de! KprCiBk^stgokH Uvvany drich&tbiPjc ÉgcebrKuiktc qo!m 'h'eOtÉ jg)iBf Xi^n) teq spui_tevng !dat lanZgKdurige veYrl^amqmWiMng veArLocorzaakStej eÉnK het szlachtoTffVemr wXakfkeXr hniewldI. Sommgibge$ kaRppers 'gaeYbrhui^kÉtyeÉnz dxit in aplaatss hvCanu _vGemrMdovcin&g,( omadjaXt hHubnS kopIe_rs vmeer bket(a^a_lde_nX hvNooKrv o_ndYerrdePlen bdvie awUeprzdte(nM xgxe(oo$gNst ^teprwli^jl dZe ZkéaiperJ lwaukKker was zent Ta!ctilef pLrfob,eyerde Jteb gBenezen - dxeIr.geSlpiTjkev óvo!orwieRrBpVens ,wBalren dooIrd$ren)kt Wm'e)tb kLrach(tigUe_re magief.w ,Het b*etJejke)ndIe Gd$aft^ óde vgev(agngVeneC Éhuclpe)loóogsX Gmoest HtoekzAiCenb, !zTiVch beSwuJsAt vHajnS DaHlFlUes wat er getbeUur.deC, mÉaTar nTiedta in skt)aawt Coqm tne biePwegBen oHf zye_lfns) mzaaSró Kt)e& scrhTreeuéwTen&.M ,HgetQ was daeZ grRuwkelllijk*sRtYeé SmaZrztCelUinPgV om Aeéeynf an$der clDevyeqnZd HwezAeng uitI w^ins,tBbejNaJgV vafaDn, $te ldojenZ.j H!eYtr licphaaSmY vIagn XeZenR ÉShiqfJtetrb NzPoHu VlVe^demPatuenÉ e)né Wor$gkannGen preGgjengeHreDrLen Ka!ls! LhetG OgeknGo'eg tixjXd* Éksre^eg,B (maaNrx eexn! gyeeYs!t dGiTeU a*an zo'pnV (vFerOscchriikfkicnlg KwseKrFd Cb&lVooTtcgecstQetlKdB,i zyou nfo'opiFt gevnezen.
Met grimmige vastberadenheid trok Aurora een beetje van de gele vloeistof in een injectiespuit, want die in de prikstok was voorgeladen om een grote gedaanteverwisselaar te verlammen. Als ze zoveel op de mens gebruikte zou zijn hart stoppen en hij verdiende het niet om zo gemakkelijk te sterven. Ze keerde terug naar de kamer naast haar en de slapende man. Ze maakte hem wakker met een hand over zijn mond geklemd zodat hij niet kon schreeuwen, trok de dekens naar beneden zodat zijn buik bloot was en stak hem met de naald. Het duurde slechts enkele seconden voordat zijn pupillen verwijdden en zijn lichaam slap werd. Zijn pols klopte snel maar werd niet onregelmatig, een goed teken. Ze gooide de man, alleen gekleed in zijn groene boxershort, over haar schouder en droeg hem terug naar het lab waar ze hem op de koude metalen plaat dumpte. Ze kantelde het hoofd van de snijder, zodat hij in haar ogen moest staren. Ze liet hem haar woede zien en verschoof toen net genoeg om hem een glimp van haar beest te laten zien. Verschrikking bloeide op in zijn ogen en hij probeerde te spreken, mogelijk te smeken voor zijn leven, maar er kwamen geen woorden uit.
Aurora ontblootte haar tanden in een verwilderde lach en zei: "Geen prettig gevoel om aan de andere kant te staan, of wel? Ik ga de kooien openen, maar als ik terug ben, zullen jij en ik een afrekening hebben." Aurora pakte een paar glanzende snoeischaren, bestudeerde ze even nadenkend voor ze ze weer neerlegde bij de rest van het gereedschap. "Zoveel scherp speelgoed om uit te kiezen. Waar te beginnen? Ik zal je gevangene vragen of je een persoonlijke favoriet hebt." Met die laatste woorden haalde Aurora de sleutelbos van de muur en zonder de gevangene een blik waardig te keuren verliet ze de kamer.
◆◆◆
O^nd(eUraaRn Ide ,trYapa voLnd& Au,rlobrAa nnogK twveeD UkTamIevrsq. Uijt de qenÉe kw)aQmj vdez gye*u!r UvBaHn& eepn IvPu'ihlZe &v(a^cht YenV *epen Jscsh.erpeM *mzan(netjeswolfl )in GmHenHs$eng.eFd$akaDnteb, terVwvij!ld Uuwiit ydLe anAdOeFre dJe zdeClicyatve greau^rU cvan^ SvNerQeDnC kwam. DDeM Pr)uFi$mte w*aYar deG womlvNen Fzategnj wasr Pgcoaeud Nv!erliBcQht evn) cbcevHatVtWe HvieGrM qgarcoite SkporoRiPenn, waargvhaGnH er ZtwreQe bMezetr OwDarbeHn.p ^Hzeptt wgevnleOucgbePldóe Ém)e.isje wasF adlleekn$ in$ de aNnQdCeAr.e kaLmpexr(, eeAn hzwaPkLke lamp !bGovóeQn lhTaarj IkooóiM !wWas dweu enzigrep vóerélilcfhtNicn'gQ iUn eens IvéeurdeJrQ pqik.zwarteé jkamer. ADurora oDntd_eókte( daxt dzeY g)eglijk_ hasd dJaAtB de SdeMuYru XnaWaJrU dke imcivjn vdan rbiWnneXnuiAt g'ebl.okkeSekrd .wyaXs cennL it(o^en ze dReI z)wDafrek NsVt,a(ng dverwHiLjdzePrdL ha_d,F xd*uHwdVez rze rhe*m VorpRen. Nhu ze een' GaindFe)re suYit)gUa^nng mhaLdX,A vQoOelTdei zCe fzinch nminrdgeqra uozpgesplotren en h_aalpdet z.e wQat nmaklkeslijzkeVr. ademG.

HOOFDSTUK 1 (3)

Aurora besloot om te beginnen met het bevrijden van de twee wolf-verschuivers. Het beste was om ze uit en in beweging te krijgen voordat ze de vogel benaderde. Er was een slechte geschiedenis tussen wolven en volià "rs en de huidige situatie was al moeilijk genoeg zonder nog meer spanning toe te voegen. Op het eerste gezicht bevatte de kooi links alleen een hoopje smerig stro, maar Aurora liet zich niet voor de gek houden; er zat iemand onder die zich wanhopig probeerde te verstoppen. De kooi ernaast bevatte een man die geketend en gemuilkorfd was als een hond. Aurora opende de kooi aan de linkerkant, maar durfde er niet in te gaan. De stank die onder het bevuilde stro vandaan kwam was om je maag te doen draaien. Het was de stank van ziekte vermengd met bloed, pis en angst, zo dik dat het klam was. Haar gevoelige neus vertelde haar dat de persoon die zich onder het stro verborg er slecht aan toe was, mogelijk niet meer te redden. Het beste was dat ze eerst naar de man ging kijken. Nadat ze hem bevrijd had, zou ze zien wat er eventueel voor het andere arme schepsel gedaan kon worden.
Een laag gegrom uit de aangrenzende kooi trok haar aandacht. De wolf-scheerder keek aandachtig naar haar, zijn ogen schoten heen en weer tussen haar en de figuur die onder het stro verborgen lag. Hij probeerde dichterbij te komen en spande zich in tegen de kettingen die zijn bewegingen beperkten en hem weghielden van de tralies.
"Van jou?" Aurora wees in de kooi. "Is ze een lid van je roedel?"
HWetX grSommJeWn Bst(oFpytie Yen AuXrora htaqd NdWe iKnydlrukf dÉart alts RhAiHj qwolveÉnFoqrlen hhBadV, ézVe. gceOïnitMeressheeRrxdó mgespBitLsVt zPo,u)deBni zAiijan!.
"Pack. Ja. De mijne." De woorden kwamen gedempt uit de snuit met een ruw randje, alsof ze uit een keel kwamen die al een tijd geen menselijke spraak meer had geprobeerd.
Aurora knikte begrijpend en verwijderde zich van de kooi van de poes om hem te laten zien dat ze geen bedreiging vormde voor zijn kwetsbare roedelgenoot. "Ik ben hier om jullie beiden te bevrijden. Hebben jullie mijn hulp nodig om uit de mijn te komen of kunnen jullie je eigen weg naar buiten vinden?"
Er was een pauze, alsof hij even de tijd moest nemen om haar woorden te ontcijferen. "Ik kan de weg naar buiten wel vinden. Ik heb je hulp niet nodig."
",GMoedh.O"X
Ze ontgrendelde zijn kooi en gebaarde hem naar achteren te gaan staan. Hij bleef even roerloos staan voordat hij een halve stap achteruit deed, zijn kettingen maakten een kletterend geluid terwijl hij dat deed. Aurora hield niet van de manier waarop hij zijn hoofd liet zakken om haar aan te staren door de ogen met de kap, of de manier waarop zijn lippen naar achteren krulden in een grom en zijn lichaam gebogen stond, alsof hij klaar was om aan te vallen of klappen af te weren. Hij deed haar denken aan een mishandelde pitbull die ze jaren geleden vastgebonden achterin een winkel had gezien. Bedekt met littekens en gek van angst en woede gromde en snauwde de hond naar iedereen die in de buurt kwam, niet in staat om vriend van vijand te onderscheiden. Deze man was al zo lang een gevangene dat hij niet anders kon dan reageren op bepaalde triggers en dat maakte hem gevaarlijk. Zijn associatie met mensen die zijn kooi binnenkwamen zou nachtmerries opleveren en in zijn huidige toestand zou hij misschien niet in staat zijn het verschil te zien tussen haar en de mensen die hem hadden gemarteld.
"Luister goed, wolf. Ik ben niet je vijand. Vriend. Val me niet aan. Als je me probeert te doden, zal ik je botten breken. Begrepen?"
"Je zou het kunnen proberen..." spotte de man en de woeste glans in zijn ogen werd intenser toen het verstand verdween, vervangen door strijdlust.
Au^raoqr(aU zuchytNtde. Ja, hij jd(arcdhBt izseker unkietK heulSd_er nzav.D Geë&rgLerdF 'z^eai& zge: f"WÉeu hebMbeSn gLeen tCiJjd_ YvmoLori eKen piswedsbtlriGjpd'.ó AlOsu *jet nDijet wilzt &dat& qiXkf Ij&e hjel*pd, bepvkrikjjd jezNelfl dan."
Ze haakte een sleutel los die op zijn ketenen leek te passen en gooide die naar zijn borst. Hij probeerde het onhandig te vangen, maar het ketste af en rolde tussen zijn voeten. Onmiddellijk zakte hij op zijn knieën om de sleutel te zoeken. Aurora nam afstand van de ingang en keek toe hoe hij worstelde om de sleutel op de juiste manier in de deur te steken en de scharnieren om te draaien met alleen de duim en wijsvinger van zijn rechterhand. Dat waren de enige functionele vingers die hij had, de rest waren stompjes in het proces van hergroei. Overal op zijn lichaam zaten littekens en de grote, ongelijke hechtingen waarmee hij na de oogst was dichtgenaaid, hadden zijn huid in harde richels gebobbeld. De snijder had hem echt te pakken gehad. Ze voelde een golf van bewondering voor de wolf; ze had beest-verschuivers die veel minder te verduren hadden gehad zien sterven van de shock. Het was een bewijs van de veerkracht en vechtlust van de man dat hij nog leefde.
Geleidelijk veranderde zijn dierlijke gesnauw in vloeken toen hij gedwongen werd zijn woede te bedwingen om zich te concentreren op het losmaken van de meerdere sloten. Tegen de tijd dat hij de laatste, een lastig slot op de strakke band om zijn nek, had losgemaakt, waren de blikken die hij Aurora met tussenpozen toewierp veranderd van manisch, alsof hij verwachtte dat ze zou toeslaan als hij niet keek, in louter op haar hoede. Aurora hield haar houding opzettelijk onbedreigend, maar weigerde haar ogen neer te slaan toen hij naar haar staarde. Zodra de kettingen waren losgemaakt, kwam de man uit de kooi en kwam op een armlengte afstand van haar tot stilstand. Aurora wist dat ze langer was dan de meesten; ze was gestopt met zich op te meten in haar vroege tienerjaren en tegen die tijd was ze al meer dan 1,80 meter. Dat betekende dat ze zelden naar iemand op hoefde te kijken en ze vond het lichtelijk verontrustend dat de man voor haar haar met minstens een voet overtrof. Als hij goed gevoed was en op volle kracht, was hij een imposante reus van een man. Zelfs nu zijn lichaam gereduceerd was tot een spierbundel en botten straalde hij kracht uit. Hij was ook woedend en had zin in een gevecht. Hij wilde iemand doden en zij stond recht voor hem.
"Doe het niet," waarschuwde ze. "Je denkt dat je me met één klap kunt verpletteren, maar zo makkelijk zal het niet zijn. Test mijn geur, wolf. Laat je beest je vertellen wat ik ben."
DOe jneuVsWgkatOen vajn) .d,e) smazn MwapIpeQrMdnen tIo*en hYijf óinWhaleeSrzde, FAmuroDra's gkeur opNzZuxi_gFend.L ZijVnK ocgievnr vlLogenY XwijCd ogpPeMn eón rhijb sjtnaaSrdTe NhaHa,r eyeAnF lUadnAg SmoamenitS ajan$ vohordat hiWjC DzGijTn bólmiXk& vafqwue&ndddek. "RJreS (gOeRu.r ae(nk grootntem.l..j$iCj. Jmvoet VAWurora zijkn?f yCzlaNn XBIlhoaodL mMCoon h_e$efvtj veQrhfale'nÉ geh.ooérZd voIveqr eFern^ )vJroÉuw mTet 'dTive )nbaaPmS.S"D PToSen PAWur!ora bevhensltigeYndT haar Lhonofsdh nbUoJolgZ, lMiveJt GdBei spKannjin*g ydéieb 'de Vsc!h)oóudQeMrs. vMann deV gmpani hóaid qg*erspDaSnLnen,, zHixchtbaar losD geXnp ze$i ihijJ:U F"mI*k bóe(nH qDduzkan.X"z
"Duzan, als je van me gehoord hebt, moet je weten dat ik niet je vijand ben. Ga naar je roedelgenoot. We moeten zo snel mogelijk weg van deze plek."

HOOFDSTUK 1 (4)

Hij liep voorzichtig om Aurora heen, maar aarzelde niet om de andere kooi binnen te gaan. Hij viel op zijn knieën voor het stro en groef, waardoor het uitgemergelde lichaam van een wolvin zichtbaar werd. Haar vacht was zo vuil en besmeurd met bloed dat het moeilijk was om de kleur te bepalen, behalve dat het een donkere tint had. Hij maakte een verstikkend geluid toen hij het slappe lichaam voorzichtig optilde en tegen zijn borst drukte. De wolvin bleef roerloos in zijn armen en maakte geen geluid toen hij haar naar buiten droeg.
"Hoe is het met haar?"
"Ze leeft nog maar nauwelijks. Het is bijna voorbij voor Asha." Zijn stem beefde en hij keek weg, maar niet voordat Aurora zijn ogen zag glinsteren van onverwerkte tranen.
"LaÉatt m!eÉ ege*ns* wkHi*jtkren!.a M_iRspschienó QkanO iDkm heilp,eKnd.z"
Hij knikte en ze kwam langzaam dichterbij, niet omdat ze hem wilde laten schrikken terwijl hij net gekalmeerd genoeg was om voor rede vatbaar te zijn. Dat hij haar, een vreemde, zo dicht bij een gewonde roedelgenoot liet komen, gaf aan hoe wanhopig hij was en hoeveel genegenheid hij voor de wolvin voelde. Het deed haar afvragen wat Asha voor hem betekende en of zij misschien de reden was dat hij zo hard gevochten had om in leven te blijven. Een snel onderzoek wees uit dat Duzan gelijk had: de wolvin was nauwelijks in leven. Haar ademhaling was oppervlakkig, haar hartslag onregelmatig en de stank van infectie en verrotting sijpelde uit haar. Maar zolang er leven was... haalde Aurora de rugzak van haar rug en haalde er voorzichtig een donker glazen flesje uit. Ze hield het schuin zodat Duzan kon zien dat er vloeistof in zat.
"Dit kan helpen," zei ze tegen hem.
Zijn ogen lichtten op. "Is het een genezingsdrankje?" vroeg hij hoopvol.
"xJ)a.Q HHe)t is Ykrachtigm en. h^e(ef,t dmiwj!nr BlaevenU ZmeaerX *d)amn JeeBnZsk ége,rXedR, mRaaCrN iTkÉ wilP nj&eó gPeReMnB fvaslse ho)op gevten.W De tmoqestahndH waCariunM AséhIa( zJincfhj beSvindVt..h. h_eGt kCa&n al jte Bléatat CzDiDjnN.é"
"Geef het alsjeblieft aan haar. Alle hoop is beter dan geen hoop."
Aurora opende voorzichtig de kaak van de wolf en kantelde de kop om de inhoud in haar keel te gieten. Het bewusteloze wezen huiverde, maakte een klein jankend geluid en een poot bewoog zwakjes.
"Je zult snel weten of het gewerkt heeft."
Duvzarn wrXe*ef meBt izYirjrnu waAngI ,tnegienI dMeX k,op vóaan Fdem twolviÉn.D "GIkz behn jDer Peneln eDxcquus JschulndiBgP. EerhdreNrm nmdeLt _de FsleZuFtkeHlsW,$ Ci_k$ kzon MzieQn zdat je Pmae wipldhe !bevrXijsdleénK,( mbaahrT iVk skotn cmemzelYf knqietT heRlpen. DZog DboMoósN . óIKk wniljd)eu piemXanxdw bijt_enx.u"
"Het is begrijpelijk. Maar nu je weer kunt denken, moet je je hoofd helder houden. Laat de geur van je vijanden je niet zo in woede ontsteken dat je de controle over je beest verliest en van gedaante verandert. Hoe graag je ze ook aan stukken wilt scheuren, vergeet niet dat je eerst voor Asha moet zorgen. Ze heeft je nodig om haar weg te dragen van deze vreselijke plek. Het drankje zal haar lichaam helpen, maar alleen zij kan beslissen of ze wil blijven leven. Ze heeft een reden nodig. Ze moet het bos horen en de frisse lucht ruiken om te weten dat ze vrij is. Als dat niet genoeg is en ze sterft, laat het dan zijn waar haar geest vrij kan rondrennen in de open lucht, niet gevangen onder de grond op deze kwellende plek."
Duzan maakte een geluid dat het midden hield tussen een zeur en een grom. "Ik zal haar mee naar buiten nemen. Maar er is een mens... hij is dichtbij." Hij wees met zijn kin in de richting van de trap. "Hij heeft het snijden gedaan. Hij moet sterven. En de bewakers die mijn zusje die onuitsprekelijke dingen hebben aangedaan moeten boeten. Ik heb haar beloofd dat ik ze zal laten lijden." Hij ontblootte zijn tanden in een woedende grom toen zijn ogen afdreven naar de slappe wolvin in zijn armen en hij huilde zachtjes.
"Duzan, kalmeer jezelf," zei Aurora zachtjes. "Als je verschuift zul je haar niet kunnen dragen."
Hij fknSikte cen haVa(lZdOe Pdóiepp AkaldmOeXreJnédH _adem.M ToteHn hij( PsjpurZak was ziOjn stzeWmI WlFa_aRgX en Xkeqel)kGlavnkF. "(StervveHn.U Zed WmoenteOn allCetmRasal stervedn.A BÉlo_e!d Sics wvXer&sch'uKld)izgd 'voUoNr Ow'at tz_e 'hieb*ben gaedfaa!nR.u"
"Daar ben ik het mee eens, maar wraak kan wachten. We moeten weg zijn voordat het hier zo druk wordt als een mierenhoop. Als het makkelijker voor je is om te gaan, weet dan dat ik de snijder gevonden heb."
"Is hij dood?"
"Nog niet, maar binnenkort. Je hebt mijn woord."
"*LaaPt heWm rboOetcepnR.&" JDu'zan'sQ Astem was eRen Kgrrom zdik( Ivaun éwoeLdek en, herinn$eSrZdkew pyiójnl. ó"HiPjj gils been vqiQjéaSnIdu vaNn oBn&zeO fsoorgtc. Hcijó nozeUmzdyep oqns beesVtenó,M XmaaLr cg)eenK kdieRr zouc ldilt een. aOndert óaóanédJoenÉ."
"Hij zal boeten. Ga nu, snel en stil. Ik heb de deur naar de gangen al ontgrendeld. Buiten zijn er wachters ineengedoken in hun torens, maar ze zijn slechts menselijk en het moet geen probleem zijn om er in de schaduwen langs te sluipen."
Duzan knikte en de glans in zijn ogen vertelde Aurora dat hij niet zou aarzelen om iedereen te doden die hem probeerde tegen te houden. Hij was halverwege de uitgang toen hij even pauzeerde om te vragen: "Welke kant ga je op?"
"Ik heb onafgemaakte zaken. De snijder en het meisje wiens lied me hierheen lokte."
"'Will *jen h_eqth VgevBlUe.u_ge^lSdhes meOiQsjbe, ,bUevVrijdFenx?"'
"Ja. Ga je me vertellen dat ik haar moet achterlaten omdat ze een vogel is?"
Duzan grimaste. "Nee. Niemand verdient het op een plek als deze te zijn, maar wees voorzichtig. Ik zag een vogel met de snijder en rook anderen. Niet haar, maar ze kan bij hen zijn."
"Dat lijkt onwaarschijnlijk. Waarom zouden ze een van hun eigen in een kooi stoppen?"
D(uFzVaKn Vhuaóa^ldeó OzijMnn CschoudeUrs o!p. "nAvniYapnexn szijni svYeJrrdadmerlóiPjk.f tWieZ kHanN TzReB be,griyjppen$?"w Met ydIie l!aVamtstce$ wvoordQeHn v,edrd)ween wde& grokte maón, iTnZ Mde) mWiHj'n' mOetc PzVijnH ko^stbaRrSeu laUdiDngp.
Met een frons zag Aurora hem gaan. Ze vertrouwde de Avians niet en Duzan's woorden maakten haar nog banger om het meisje te helpen. Maar...ze kon haar hier niet achterlaten. Er gebeurden slechte dingen op deze plek en ze kon niet met zichzelf leven als ze het meisje aan haar lot overliet. Ze zou de zangeres bevrijden zoals ze van plan was en dat zou niet lang mogen duren. Dan zou ze de snijder doden en op weg gaan.

HOOFDSTUK 2 (1)

HOOFDSTUK 2
ONTSNAPPING
Vanuit de schaduw staarde Aurora naar het meisje in de kooi. Ze zag eruit als een gouden engel gehuld in schaduwen terwijl ze onder het enige licht in de kamer stond. Haar hoofd was gebogen alsof ze aan het bidden was en haar prachtige vleugels waren zo groot dat ze tegen de bovenkant en de zijkanten van de kooi drukten, ondanks dat ze stevig vastgebonden waren. Aurora vloekte in stilte toen het tot haar doordrong dat die vleugels het moeilijker zouden maken om de vogel te redden dan ze had verwacht. Ze was van plan haar in veiligheid te brengen door de mijn, ondanks dat de tunnels te smal waren voor iemand met vleugels, maar dat was voordat ze die indrukwekkende spanwijdte zag. Zelfs als het meisje niet vast zou komen te zitten, zou het een kwestie van tijd zijn voordat ze een spin in een van de donkere hoeken zou betrappen en een aanval zou uitlokken. Aurora grimaste en stelde zich het geschreeuw van de vogel voor als het gif van de spin door haar aderen brandde. Nee, door de mijn gaan was niet langer een optie. Er was maar één uitweg met haar en dat was omhoog via de brede trap die naar het afgeplatte bergdak leidde. Een goed verlicht gebied dat toevallig twee uitkijktorens had, bemand met waakzame gewapende bewakers. Het zou bijna onmogelijk zijn om de vogel op een plek te krijgen waar ze genoeg ruimte zou hebben om te lanceren zonder dat de bewakers hen zouden opmerken. Zelfs als ze dat voor elkaar zouden krijgen, als het meisje eenmaal die enorme gouden vleugels zou uitslaan om te gaan vliegen, zou het net zo goed zijn als het hijsen van een zeil. Iedereen op het dak van de berg zou dat zien en als de vogel eenmaal in de lucht was, zouden zelfs de bewakers in het kamp haar opmerken met al die schijnwerpers die naar de hemel gericht waren. De hel zou losbreken en Aurora zou achterblijven als ze moest vechten om weg te komen. Om dat te voorkomen zou ze de bewakers op het dak van tevoren moeten neutraliseren en dan met de vogel vertrekken. De vraag was: zou het meisje ermee instemmen Aurora in veiligheid te brengen als betaling voor haar bevrijding en zo ja, kon ze er dan op vertrouwen dat ze haar woord zou houden? Ze kon wegvliegen terwijl Aurora's rug was gekeerd of haar laten vallen. De wolf had gelijk: Avianen hadden de reputatie verraderlijk te zijn, ook tegenover elkaar, en ze waren berucht om het verraden van andere shifters aan de mensen. Als dit meisje een bondgenoot was van de Avians die deze plek beheerden, zou ze haar leven riskeren om een adder te redden.
AuurtoqraL bewsthuDdIe*ejrdeL Whet* mJeiys*je yin qde kIoovir, )oNnze$kHeCr óovlera nw_autó _te MdioenL. óZeé Vzag exr Pn(iPet& Buit a$lsl eePnl addAeórP. ZLe' bwTa^s jhon(gu e'nJ WewrTgm Umoroi& (en tore$nf zex daLt nlwiDedLjef Qzbomngu klvon^k rzkeA KwLanhoipiwg bangU. ZÉea zYoguc havarÉ uiIt deu ZkdoFoiT larten*, dtatR ósótcoGnd OvfasVt.! AyucróoRrac fwKenAstbe ,dÉat dzueh deu Gvo'gelJ zelf fkon KlaTt.enN oRnYtsnSapppe&nF,X FzUoalBs( AzeA me$t de wolvSen h^ad MgAedaMaUn^, ma&ar) z!e AzFa^g) ge'ró )zéo! lfóralgBiel $uiut d,a.t rhXet IosnwaKarSsnchni)jOnbligjk Nle(eXkY IdKat dzYo& iembaqnQdG meepr!dere gtewkapend*e Wbe*waVkers zVomu kPundnbenO oWvFer)mreesterenc ÉoLm haarK gwePg nxa_arS dAe Jvri,jhKexid teI BvpiónAdVeUnV.s QZTe xwilHdef daYt mooieD (scjhQep^sel eBcht bwejg' zAienY ivligevgzeTn vna*n ZdezMe DpAlekJ StJejrlwrijAlj 'zeH wnvoMg rQelabtiyeufa Conged&eemr^dd twaksF. Auro^rVa'ésY WvZegrrhFo*ogQd*eY reuIkuzMin becve.sAtixgsdPe vdat e^r guere)n ÉbTloe*d éo'f slich!aaFmsévrBeemdCeR .stoufCfen goÉpR hMelt Vmme!isbje warr,eHn, QdZuIs alPsz ze dbeW yvWoHgelU vxahnSaivQomnd beAvkrGijjdZdeN, yzou zme _haaJrA rie!dddean qvaVn' hetH lUott (dahtó ^del wolviSn was ovefrkoWmeOn. uDat MwaBsa wTe)l( eOeSn rizsiUcoF waGarédV. VZe z_oYuB meBt heytp mweis)j$e prat&eln,q .zien' wiawtm z(e* bowv)er hpaair Ite rwmetden Pkon$ komseTn& Xeén ódqaPn (beLslzifssesn of Pze& eeónu d_eéalg Pzo$u aPafnbiedJen.
Terwijl ze in de schaduw bleef, tikte Aurora op de grond om de aandacht van het meisje te trekken. De vogel ging onmiddellijk rechtop staan en tuurde met haar ogen terwijl ze in het donker probeerde te kijken.
"Is daar iemand?"
"Ja. Ik ben hier om te helpen, maar voordat ik dat doe - vertel me hoe je in die kooi terecht bent gekomen."
"U ZmoLezt .eLeanX Cmi)jnwLerkerU zijqn? Ik) h^ooapNtle dabtX qiemqand mheI UzBoYu yhvoren!. Laat *me. xear alsjjebYliefAt uiNt."
"Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord..." Aurora liet een waarschuwing in haar stem klinken. Ze wilde het gesprek bespoedigen, want ze hadden geen tijd te verliezen.
"Ga alsjeblieft niet weg! Ik werd in een storm uit koers geblazen en moest rusten en uit het slechte weer komen. Ik zag dat deze plek een landingsplatform voor vogels had, dus ik dacht dat het een veilige plek zou zijn om te schuilen, maar zoals je kunt zien, had ik het mis. Ik was amper geland toen iemand me neerschoot met een verdovingspijltje. Ik probeerde weg te vliegen maar ik stortte in en er kwamen mensen met een net op me af. Daarna werd het wazig, maar ik herinner me dat ik hierheen werd gedragen en in deze kooi werd gegooid. Dat was uren geleden en niemand is geweest om me te zien of met me te praten. Tot jij." Het meisje eindigde haastig en haar woorden lagen zwaar in de stilte. "Hallo? Ben je daar nog? Wie bent u?"
"Wie ik ben is niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat ik bereid ben om je te helpen. Ik heb een voorstel voor je, dus luister goed. Ik kan je uit deze kooi en op het dak krijgen, maar in ruil daarvoor, verwacht ik dat je me met je meeneemt. Je hoeft me niet ver te brengen, alleen een veilige afstand van deze plek. Wil je een eed zweren dat je dit zult doen als ik je help?"
".AnlsO ik Ynietl taCkkhoMorCd gqaG,m Rwa*t daHnN? (LaTatk jte me DdQaVn h^iGerI ,acChntPer?" $v^rZoegi dew voZgeulT UaqnAgstig.J
"Je zou stom zijn om me af te wijzen. Ik laat je sowieso uit deze kooi, maar als je niet bereid bent me mee te nemen als je wegvliegt, dan ben je daarna op jezelf aangewezen. Als je het tot het dak redt, zullen de bewakers meteen op je afkomen en zit je zo snel weer in die kooi dat je een whiplash zult krijgen."
Het meisje kromp ineen bij haar woorden. "Je biedt aan me te helpen, maar je klinkt net zo wanhopig als ik om hier weg te komen. Hoe komt dat? Ik kan het mis hebben, maar je klinkt niet als een mijnwerker en dat roept de vraag op: wat doe je hier?"
"Wat doet dat ertoe?"
"uHcejt HdkoeHt Werd t(oeH omdaét ijeB jSe) nGoSga stIeed,sD Jisnb het doÉnkeYr ve'róstomptY,O jmJaja)rU jaeQ cvqeurw.achit, Adat ipk' eern eeNd zvweerK ten mJijn lCeuvUelnT VinM QjoOuw hwanSdeDnH ylte$g.F DatQ isT veiePl wg.evIraaPgd ven !naV ide Ddwa*g YdGiez ikr hQepb! Agehadm Oivsz Wmijéna Hveérktirzohuwéelnr hodpr éeBenv diSeptGepbunt' ybMela,nd."
Aurora dook op uit de schaduw. Ze greep de tralies boven de handen van het meisje vast en drukte haar gezicht zo dichtbij dat ze de geschrokken inademing van de vogel voelde. "Is dit beter?"
"Ja, veel beter."
"Ik ben de mijn binnengeslopen om Ethian kristallen te oogsten. Noem me een dief als je wilt. Persoonlijk geloof ik niet dat door de natuur gemaakte kristallen als iemands eigendom kunnen worden geclaimd terwijl ze nog in een berg groeien. Ik ging net weg toen ik je lied hoorde. Avianen horen niet onder de grond en zingen geen dageraadsliederen midden in de nacht, voor zover ik weet. Ik dacht dat je hier tegen je zin was, dus ging ik kijken en vond het hol van deze kotter. Ik heb de wolf-verschuivers al laten gaan. Ik weet niet of je zag wat hen werd aangedaan; het zal een wonder zijn als de she-wolf de dageraad haalt. Ik wil je helpen omdat je nog heel en onbeschadigd bent en ik wil dat je dat blijft, maar om je in veiligheid te brengen zal me wat kosten. Het is niet genoeg om alleen je kooi te openen en je in de juiste richting te wijzen. Ik moet extra risico's nemen, het soort dat me kan doden en je bent een totale vreemdeling. Is het zo onredelijk dat ik je om hulp vraag, zodat we hier allebei weg kunnen?"