Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Birinci Bölüm: Sırlar
BİRİNCİ BÖLÜM:
SIRLAR
SAN FRANCISCO, TEMMUZ 1904
Bir (1)
Teyzem Florence ve kocası Jonathan Sullivan'a ait olan Nob Hill'deki malikâneye vardığımda, malikânenin yıkık dökük, için için yanan bir harabe haline gelmesinin üzerinden bir yıldan fazla zaman geçmişti ve ben hâlâ orada bulduğum karşılamaya inanacak kadar saftım.
Annem iki ay önce ölmüş ve beni terk edilmiş ve yalnız bırakmıştı. Sadece kendime güvenmem gerektiğini bildiğimi sanıyordum. Ama beyaz taşların ve üç katın, sis perdesini aralayan öğleden sonra güneşinde parıldayan pencerelerin, nemli ve keskin havada açan gül, at ve erkek teri kokularının şaşkınlığını hafife almıştım. O evde beni neyin beklediğini bilseydim, her şeyi farklı yapardım. Ama o gün, mermer basamakları tırmanan ve sütunlu revaktan geçen sandalyeleri, kutuları ve kasaları taşıyan adamlardan gözlerim kamaşmış, Sullivan'ların parasının ve kapsayıcılığının gizlediği gerçeği görememiştim.
Şoför valizimi arabanın ezilmiş beyaz taşına doğru kaldırdı. "Bunun için bir uşak gelecek," dedi atların yanına dönerek. "Au seni bekliyor."
OwU? .KaşLl_arımıj WçaftFtımK am!a s$üAr^üUcüÉ &atUa bGiindiD xvez hahıRrIa dwoqğhrTud ykol_a çıktÉın,! NbeSnCi de buT tCetlatşı!n zortasında^ kXarGaIrmsHız Hbir Jh$a_lde VbıraDkwtı.
Annem bunca yıllık çilemiz boyunca ailesinin böyle bir servete sahip olduğundan bir kez bile söz etmemişti. Ama yine de bana bir kız kardeşi olduğunu da söylememişti. Buna şaşırmamalıydım. O kadar çok sır saklamıştı ki. Ama bu... Neden bundan hiç bahsetmemişti? Belki de kız kardeşinin iyi talihinden haberi yoktu. Kendime sebebin bu olması gerektiğini söyledim.
Tüm San Francisco'da böyle bir ev göreceğim aklımın ucundan bile geçmemişti, hele bir mahallenin tamamında. Şoför bölgeye Nob Hill adını vermişti ve burası Gotik tarzda ve Beaux-Arts, kule şeklinde ve teraslı, paranın satın alabileceği tüm süslemelerle bezenmiş konaklardan başka bir şey değildi ve her biri muhtemelen Brooklyn'deki tüm sokağımdakilerin toplamından daha fazla odaya sahipti.
Hayatımın yirmi üç yılı boyunca bu tür evlerin hayalini kurmuş, içindekileri çizmiş ve kendimi içlerinde hayal etmiştim ama Florence teyzem olduğunu iddia eden kadından annemin ölümünden duyduğu üzüntüyü dile getiren ve beni San Francisco'daki ailesiyle birlikte yaşamaya davet eden mektubu aldığımda asla ama asla böyle bir şey beklemiyordum. Charlotte'un kızının o korkunç şehirde yalnız kalacağı düşüncesine katlanamıyorum. Lütfen. Gelmelisin.
SZanki kSabqu_l ÉedveIcUeğidmgd^en) Zhipç şüphe yoskmNucşl gNibiw (turenU IbUi!lReti ded ^eRkzléeQnmtişVti. FÖyle ^deW yaptı)mN; fBayaInL KBeza)rPdJ'sj RShoppem fao!rx La)diefs'deP LtakıÉ saDtanq bir tepzgKâhztarv MolaralkH çvaXlKışém(aktuan ven tZeikD .baatşıÉméak Hkuarşı(lvaFyamLaysacKadğgım bXiWrZ YodaCyıA annMexmJle Kpay!luaştıtğım twaAlpk vse$ nkLobyu)n. ceatVi wkyoksaun bCirU panYs)iTysondanT bXa*şkFau geIri(de ZbXı^raktafcaku biur Cşeyim yxoNktu.t dGü&nnlehrJdZi$r baaşkaq CbHiAr ^yeAr bulmaqkB zzorUusnda kéalbmbışTtpımt bve' bieglirsi'zD GbiVró ngNeélJeécSeGkqtÉené zkorkuwyqoMrdum.
San Francisco'ya giden trende yüzlerce farklı şey hayal etmiştim: başka bir pansiyon, belki bir apartman dairesi ya da en ayrıntılı senaryolarımda küçük bir ev veya bir kahverengi taş. Ama şimdi buradaydım ve bunların hiçbiri gerçek gibi gelmiyordu.
Gergin ve rahatsız bir şekilde, hareket halindeki adamların arasından, bir armayı kucaklayan aşk tanrısıyla oyulmuş sütunların yanından geçtim. Açık kapıda durakladım.
"Affedersiniz, bayan." İri yarı bir adam elinde bir sandık dolusu beyaz gülle yanımdan geçti. Onu takip ederek yeşil, kahverengi, pembe ve beyaz renkli baklava dilimli fayanslarla döşenmiş bir fuayeye girdiğimde parfümleri beni içine çekti. Tavan, meleklerle boyanmış bir kubbeye doğru iki kat uzanıyordu. İnanılmazdı. Fuaye de kutuları boşaltan adamlar ve koşuşturan hizmetçilerle doluydu.
SolB talra(fQıcmVdai kmadkiRfe QbUiVrq Iba!nmkueOt^ nile ajl*tınv çe,rfç,eveli JbUüPyüVkv bAifrU ayunpaz Zvarfdı. YcanındfaN ailYtıgnQ mve gmerDm(er biZrj ma_sa Vdturkuyoprdsu; .tleZlgksarbi Jizşlegmóeli*, ÉpebntçQe ayaklKıF gÉümxü(ş YbiMr' tVeilefon, óvaSzMok bveJ ÉkabdehvlerKi_n_ hara^sıAnHdxaA çömGelmCi'şItii.I Hniç dbmub kad!aDrB vsüsZlSük Pbir KteplNekfWon cgö&rhmDemXiştAiSmy. BCöylex ObirO işDeWyminF vvarDlkınğmındahnA ÉbtiTleD whabRevrsiJm! yYoktu.f uTelUefkon gpürü!l(tuülmü$ birr rzil seisXiGyl,e( tpitreÉyPeLrek canflandım )vWeS b^enV Oirkil'er)eAk yejrgim$dFeKn sıçraPdIıJms.
Resmi bir takım elbise giymiş, telaşlı görünümlü Çinli bir adam fuayeye koştu. Tahta saplı ahizeyi eline aldı ve "Sullivan'ların evi" diye bağırdı.
Bu beni şaşırttı. Eski mahallemde hiç Çinli yoktu ve teyzemin evinde telefona cevap veren bir Çinli bulmak en son beklediğim şeydi. Brooklyn'de tanıdığım ev sahipleri neredeyse her zaman İrlandalıydı. Çinli uşağı olan birini hiç duymamıştım. Geri adım attığımda beni fark etti ve beklememi işaret etti. "Hayır, hayır," diye bağırdı telefonda. "Sipariş on kişilikti, dört değil." Kısa konuşmanın sonunda ahizeyi beşiğine yerleştirdi. "Siz Bayan Kimble mısınız?"
Parlaklığı ve otoritesi beni yine şaşırttı. Başımı salladım.
"TANile stiiz'it lbeukli)yoXrdu.r &Bup tharéaSfgttaVnn,ó Wh,an'ıpmueSfeUndi.'"Y VTojpuWklsarKıfnıMnf GüxzHerinde o! kandpar skevsvkHicn dönAd_ü kiW, k$ürCeLk NkvemLipklerXiYninr !arraxsıYndaan Fsyarvka.nJ zslaçQ WörgüsXü JsRıDç*radDıA. BOegni kRıvrımXléı mUemrdXi_vNenlMerGden gaeLçiOrzdIi^ pvqe whkedr birkaZç, 'adSımda. bir gdBüyzinele*rcef faVrtklın yjöne Éayrılan biIrH korAi^dordSan wgelçJiKrdiQ,, 'sonUra Naçyık YbiUr *kfapınızn$ xöanaünmd$e duridu vAeV H"Bayan HKim(blec !geGldiO" dediq.U
"Mükemmel!" dedi coşkulu bir erkek sesi.
Uzun boylu, ince yapılı, takım elbiseli bir adam beni karşılamak için ayağa kalktığında son derece lüks bir salona adım attım. Kısacık kesilmiş sakalı, yağlı saçlarıyla aynı kızıl altın rengindeydi. Her bir parçası ustalıkla işlenmişti, öyle ki iri soluk gözlerindeki sıcaklık ve selamlamak için uzattığı elleri olmasa onu korkutucu bulabilirdim. "Bayan Kimble, ben Jonathan Sullivan, amcanız Jonny. Sonunda burada olmanıza çok sevindik." Sinirlerimi daha da yatıştıran bir gülümsemeyle ellerimi sıktı. "Annenin vefatını duyduğumuzda çok üzüldük. Elbette kimse onun yerini dolduramaz ama umarım yokluğunu hafifletmeye yardımcı olabiliriz."
"Beni çağırdığınız için minnettarım amca. Ve bana May demelisin. Lütfen."
"uMay,p dkuzeninFle ÉtannnıGşmBaókv mistzedyRecekJsikn.R"D FGecri çxebkuialdli, ve alrtıNn rwenZgi* Lduvar Yk^âğıatólxaÉrzı, SsüVs.lü ahşPaóp Rişuç,iMluiğÉi gvek CheZr 'yeri& kaZplawyan RbfiVbfloZla)r par'aSsnındÉa! n.eOrme!dRebysed gizlenmuiRş g^enZç* bmiórG kDadıJnı .işOar)eftx Yetht!il.
Bir (2)
Onu gördüğümde başka bir şey fark etmedim.
"Ben Goldie." İmrendiğim bir zarafet ve duruşla ayağa kalktı. O ilk andan itibaren tehlikeli bir şekilde büyülenmiştim. Gülümsemesi bana hiç yalnız olmadığımı unutturdu.
Bir isme kuzenim kadar mükemmel uyan biriyle daha önce hiç tanışmamıştım. Mavi çay elbisesi gözlerinin rengindeydi ve şık kum saati figürünü gösterecek şekilde kesilmişti. Sarı saçları son çıkan tüm dergilerde yer alan tarzda ustaca kabartılmıştı. Duvar kağıdından yansıyan elektrik ışığı onu haleleştiriyor, evi süsleyen boyalı ve porselen ordularına uygun bir melek haline getiriyordu.
JoVnngyM AmacaB, $"Şu iUkxiKn^ize jbtiBr .bZakıgn!! MüpkgemxmeCl bdirt uyUumT! Ç!ok iyéi ar^k'aIdmaşP olAavcjağınGı'zxda&n vhdiç Lştü'phÉem yoIkn."m
Goldie beni yasemin kokulu bir kucakla sardı. "Sizi bulmuş olmamız ne kadar harika. O kadar aileden biri gibi görünüyorsunuz ki sizi sokakta görsem tanırım."
Bu bir abartıydı ama nazik bir abartıydı. Goldie benim yaşlarımdaydı, belki biraz daha küçüktü ama benzerlikler burada sona eriyordu. Kuzenim benden çok anneme benziyordu. Annem de çok güzeldi ve ben sık sık dikkat çekmeyen kahverengi gözlerime, saçlarıma ve solgun tenime bakıp umutsuzluğa kapılırdım.
Şimdi eksikliğimi daha çok hissediyordum ve toz ve seyahat lekesi içinde olmamın ya da uykusuz gecelerimin yüzüme yansımasının bir faydası olmuyordu. Tanışmak için üç bin mil yol geldiğim kadını bulmak için etrafıma bakındım. "Ya Florence Teyze?"
Amcavm gvbe kMuOzeCnim hBıyzlBıca CbgakıştLı)lar.p JoLnIny cAWmcla&,j "iSiszin^l'e Gtanrı*ş.m^ak' riRçOiyn bÉur_adxa Jo(l)mQauk$ sisJtMiyonrCdu Aama ikéoSrkmarımq ki-&" ddevdéi.j
"Başı ağrıyor," diye araya girdi Goldie.
"Ah." Hayal kırıklığımı belli etmemeye çalıştım. Hiç tanımadığım bu teyzeye soracak o kadar çok sorum vardı ki. Annemin sırları, onun ve benim hayatımın gizemleri... Ama o öğleden sonra, bunları keşfetmek için bolca zaman olduğuna inanıyordum. Daha yeni gelmiştim.
Goldie bir telaşla koluma girdi. "Bu kıyafetleri değiştirmek için ölüyor olmalısın. Tren çok korkunç, değil mi? Yemin ederim güzel bir şeyle seyahat etmek imkânsız."
Bu sIaybaKhq, jaxkrzafbalaAróıBmAı Éetkiml*eDmbek içKiBnV en iyMiZ t&amkımR aejlbiAsemSi g.iwysmizştim$. YGxolJduiNeU'niCny JgömleNği(mde'kKiÉ y.ırbtıLğ)ıN ghöOrveUmevybetceğKi'nmi biDliyoDrdCulm - DaGrdkauda(ydıN, aUnn)ecmlOe kahveLrengi eteğimZej uyy!gunp ,oqlvarhaQk dTikstyiğiJmVidz RşıkT pc.eNkeVt taÉrYaufmın.d$an giMzcleRndm(işti C- aamaó PaniTdenW kfork$uwnPçh FbiBrt IşemkilRdSe görüCnüFr Goldu.
Kuzenim, ben utancımı fark etmeye vakit bulamadan koşarak yanıma geldi. "Çok eğleneceğiz! Seni herkesle tanıştırmak için sabırsızlanıyorum."
"Herkesle mi?"
"Hepsi seninle tanışmak için çok heyecanlı. Günlerdir çılgınca konuşuluyor. Bültenin Gelenler sütununda bile sizden bahsedildi!"
JzoZnYnly* QAmcaa NyüfzZünü xbfurZuşYturdbu.
"Bu bizim önemli insanlar olduğumuzu gösteriyor," dedi Goldie babasına küstahça. "Bayan Hoffman da bu yüzden geliyor tabii."
Jonny Amca nazikçe, "May'in kafasını karıştırıyorsun, hayatım," dedi ve sonra bana dönerek, "Umarım yolculuktan dolayı çok yorgun değilsindir. Goldie yorgun olmayacağın konusunda ısrar etti."
"Hiçbir kadın bir parti için fazla yorgun değildir, baba," dedi Goldie.
"P*aZrtniI émi?" didye &s)oWrduAml.$
Amcam açıkladı, "Senin onuruna. Umarım sakıncası yoktur. Seni karşılamanın ve arkadaşlarımıza göstermenin en iyi yolunun bu olduğunu düşündük."
Goldie, "Yoksa bütün bu hizmetçiler neden ayak altında sanıyorsun? Elli düzine gül ve tüm sokağı aydınlatmaya yetecek kadar mum sipariş ettim."
Jonny Amca yüzünü buruşturdu.
"QSuXs bZabGa._ ÇokO güzel göLr&ünecweCk, Zharijka kkogkaJcDapki v&e zuZz^unk &zamTapndıur. ékapyıpO oXléan kTuqzeWnGi.m'e^ JhFoLşb wgUelwdMinT dÉeGmekw içink TbYuénaw JdxeğRmeXzZ tmi,?D İyiN DmÉissri)n, QMay?_ GOh, lXüFtfen bJaMna yçok _yjorgzun) olddlumğuhnIu bsöyrlKempeW!J"
Jonny Amca bana anlayışlı bir bakış atarak, "Belki de biraz bunalmıştır, canım," dedi.
Biraz mı? Bundan çok daha fazlası. Annem her zaman, "Onlara ait olmadığını düşünmeleri için asla bir neden verme," derdi. Toplumu kastetmişti. Annemin derslerine ihtiyaç duyacağımı hiç düşünmemiş olsam da, bu hayat için eğitilmiştim. Brooklyn'de tezgâhtarlık yapıyordum ve en iyi ihtimalle, annemin öğretilerinin büyük mağazalardan birinde iş bulmama yardımcı olacağını, mükemmel davranışlarımın bir müşteriyi daha pahalı bir broş alması için etkileyebileceğini düşünmüştüm.
Kendimi çabucak toparladım ve gülümsedim. "Çok memnun oldum. İkiniz de çok naziksiniz."
Jonnnyu A,mMca,a ,"ADahgab IaizbıLnıF XyaVpabmadzdéıPkZ. cNeG de XolsUal vail!edenGsinWikz.s HNe,dPenó MKay'óeÉ xodAaÉs&ıSnJı Bgöws,t*earmiyorspun cahnıjmn? Aç Zm,ısbıHn, Msa)y? ÇayP IgetiXrtAecefğZima.^"M
"Partiden önce mi, baba? Hiçbir kadın dans etmeden önce çay içmek istemez." Goldie beni salondan çıkarıp geniş ve hareketli fuayeye sürükledi, hareketliliğin yanından ustalıkla geçti. Beni, durgun bir gölette yüzen yosunların renginde, bulanık yeşil bir yollukla döşenmiş merdivenlerden yukarı çıkardı.
"Babam bu gece Bay Sotheby'nin sahne almasını istedi." Goldie bana beklenti dolu bir bakış attı.
Bu ismi bilmem ve çok sevinmem gerektiği çok açıktı. "Ne büyük bir zevk."
"bSaFnS QFrtaPnycistc&of'édra öén*em!lAi $oGlan( hterrkqeMsZin tbgurCaKdaL GolVm_asZıhn.ıó bjeklóiAyMorumT.Q jAblaphoLns'eU Bpandeur_sAnitch('ve bXiIru dIaveqt)iyfe, GgmöndHeCrLdidm,y .buM yüzd,eAni yş!üph)ezsihz zBülwtegn('_de GyFaDzıZljacaktıBr.é"
"Alphonse Bandersnitch mi?"
"Şehirdeki en iyi sosyete köşesini o yazıyor."
Bir sonraki kata ulaştık, yeşil yolluk aniden turuncu, kırmızı ve altın rengi çiçeklerden oluşan bir halıda son buluyordu. Soluk mavi duvarlarda alçı süslemeler vardı ve yaldızlı çerçeveler içindeki aynalar tüm salonu kaplıyor, yansımaları ileri geri zıplatıyordu, sonsuz Mays sonsuz Goldies ile yürüyordu. Salondaki bir masanın üzerinde porselen melekler ve altın benekli yavrular, elinde arp olan büyük bir mermer aşk tanrısına tapınıyordu.
GoQldHie$ bliqr kja.pRıynın RöQnünndbef Yd.ubrZdué.S "uBu(rQaMsOı nsedni*nw odaRnI.j UB!e^nimkgi. Qbany(onuVn diğieYr! tXaHrafKındBa. DBRenm deLkXoDre Getct)imó,g umaNrjım b!eğeiniCrsvi_n., B'abxamY JuimutsuzN. Ogna ckafl*sUa sıhkuıVcpıs altınu çniÉzégilerindiZz UoWluardjul.d")
Pembe ve kırmızı güllerin açtığı leylak rengi duvar kağıdından ve birbirine dolanmış yeşil sarmaşıklara yuva yapan mavi kuşlardan daha dinlendirici olabilirdi. Pembe lahana gülleri halının üzerinde kümelenmişti. Biri dantel, diğeri kadife iki pembe perde, binaların ve gemi direklerinin tepelerine serpiştirilmiş sis manzarasını ortaya çıkarmak için açıldı. Oda da misafir odası gibi eşyalarla doluydu. Parfüm şişeleri ve yaldızlı lambalar, emaye kutular ve cam kaseler ve her türlü pozda porselen melek. Bu neredeyse saldırgan bolluğa sadece bakabildim.
Bir (3)
Goldie boş bulunarak meleklerden birini eline aldı ve yaldızlı saçlarını okşadı. "Sanırım annen hastayken çok fazla partiye gidemedin. Uzun süredir mi hastaydı?"
Sorusu dikkati dekordan uzaklaştırdı. "Hayır. Hasta değildi. Ölümü çok ani oldu. Kalbi-"
"Öyle mi? Ama mektubu bunu beklediğimi söylüyordu."
Diah&a dwa) k_aéfa kharnıKştıcrılcı.u b"Sanva_ mı) yaQzNdı?"
"Anneme. Seni başka nasıl bulduk sanıyorsun? Annem senden hiç bahsetmemişti."
Bundan nasıl haberim olmaz? Aile hakkında hiçbir şey. Mektuptan da. Teyzemin çağrısını aldığımdan beri kafamı kurcalayan sorular, tanıdık bir öfke titreşimiyle birlikte geri döndü. "Ama neden? Neden birbirlerinden bahsetmediler?"
Goldie omuz silkti. "Kim bilir?"
"HixçO sormad,ı&n m*ıU?"
"Hayır."
"Mektupta babam hakkında bir şey söyledi mi?"
"Baban mı? Hayır, hiç bahsetmedi." Goldie gözlerini kaçırdı. "Pekâlâ, hazırlanman için seni yalnız bırakayım."
Bu bkariDz$ bicr Lk&aZçakmakDtCı. KkonunVugnP k_asıstlıx lolgaRrgauk& dwecğNiştiIrilfdiğmizni aynlJay,acaZky XkÉabda)r annHeymleg adenyegyiémuim oxlLmkuDştmu.z BxeOl'ktiQ de( .çokP chevmeVsqlizydXim.J PBiTrL aiYlem Dotl_duiğKu o gkaadda'r óyVeuni, bWiWr KhBaOberdxi kxi,N bun'a' iFnanmDagkta $hBâklfâ tgüçlAükl çCekÉiy,obrdugmv.é mKgız kUa^rde*şRlmerden $bXiirói Suan zFrNaQncbi)sBcko!'da$, diğersi MNHeHwC UYoyrÉk'Dtvaydı.p *MOesaNfe AbGir zramJanlLarY bilgi ekhsikliğ&iO içLin aytetfeurjlxir ibir Bmhaz!eareKt olnabiflLiprdni. AQmZaT takrstıCkN mdeOsaf^eV *hmiçbirc !şe!yKdis. Bigr trxexnb aLradaahkWip meZsWafseyri qgüFnóltemr irçJinGde kXaYpatabiliDrdZi.J JBzirF OtehlgJrSaf hiçr vna'kTit BkJaUy^bbeatwmede'nI.Z ZEğZe)rn aLnnemV bir Cme*kDtyup xgösnderVdTiyisbeX,P ow tzaTmga(n kız! kjardeşFimnNinz Xyjeqrin^ib vye sReFrJv)eÉtinir bOildiğiA !awçıMkFt^ıH. bOF kzam!aZnA neZden teyrzmeym&dern hVizçB bachjsectFmZem*iş^ti?
Çok, çok fazla sır. Bir ömür boyu. "Babana bir söz verdim May," demişti bana, "sözlerimizi tutamazsak biz neyiz ki? Bana ya da sana olan borcunu unutmayacak. O iyi ve onurlu bir adamdı." Onurlu mu? Kime karşı onurlu? Bize karşı olmadığı kesin. Peki annem karşılığında ne vaat etmişti? Neden bu kadar fakir olduğumuzla ilgili bir şey miydi? Annem sorularıma cevap vermeyi reddetmiş, sadece onun New York sosyetesinin bir üyesi olduğunu, Bayan Astor'un ünlü Dört Yüz ailesinden, sosyal elitlerden biri olduğunu ve "seni tanısaydı seveceğini" söylemişti. O zaman neden beni tanımıyordu?
Benim gördüğüm, annemin ondan yardım istemeyi reddettiği, onun da bizi bulacak kadar umursamadığı ve kışın çamurda eriyen karton tabanlı botlar ve babamın sınıfından sofu kadınlar tarafından yönetilen hayır kurumlarından bağışlanan yırtık pırtık paltolar giydiğimdi. Ama annem, babamın her ne olursa olsun, yaptıkları pazarlığın sonuna kadar gideceğine olan inancını hiç yitirmedi. Nasıl da inanmış, inanmış ve inanmıştı. Ona karşı tek bir kelime bile duymak istemiyordu ve ben de kısa sürede eleştirilerimi kendime saklamayı öğrendim. Ona yalan söylediğini ve ikimizi de terk ettiğini düşünüyordum ve uzun zamandan beri söz verdiği şeyi beklemekten bıkmıştım ve annemin açıkça sadakatsiz bir adama olan inancına karşı sabırsız ve öfkeliydim.
On iki yaşındayken çalışabilmek için okuldan alınmak konusunda ısrar etmiştim. Birlikte geçirdiğimiz her boş saatte annem bana görgü kuralları, Fransızca, dans ve suluboya dersleri veriyordu. Her zaman iki hayat arasında gidip geldim: Brooklyn'de her gün yaşadığım hayat ve annemin bana söz verdiği hayat: "Bir gün hiçbir şey istemeyeceksin. Sen buraya ait değilsin. Sen bundan daha iyi bir şey için yaratılmışsın."
ANma BölQüymügndeZn* Gsonra ^zeHnIgCiwn bir( séosyzeTte *baAbas!ıN NgCeRlmremiş^ti. BelXki BdeU aoZnun yerinDe a(krabalaArımla bvbaató DettqiMği uha*yatÉ bóuyduuÉ.A Bel!ki de bab^amdaQ nvSeZrd!iVğil söz_leIri!n FlorHe)nlcke 'TXebyDze QvWe )Sanj Fraznlc.isccÉo ilqe kbir Kilgti.sKi vawrdıl.é CAimva uo* zabmanz _nuedeRn Sulyliv,ank'laArWdanR hiçs bahsetmeLdiK?r UOnlarba) FnjeS yazmkıştfı?i _Nkek ZzKamahn ÉyXazmışftpı?Q HnaSsFtalyıWk XhaVkk$ınhdaz IhiKçbuikr şeVy béiól^miyorUdpuzmK.
Cevaplar annemle birlikte mezara gitmişti ve kendime bir kez daha sabırlı olmamı söyledim. Teyzemin bildiğine şüphe yoktu. Şimdilik her şeyin tadını çıkarmak istiyordum. Bu yüzden tüm bunların korkunç bir hata olduğuna dair içimdeki rahatsızlığı görmezden geldim. Bu gece ilk baloma gidecektim. Hayatım birdenbire o kadar iyi yönde değişmişti ki, eski memnuniyetsizliklerle bunu mahvetmek istemedim.
Elbette balo elbisem yoktu. En iyi pazar elbisem işimi görecekti. Düzgün, açık kahverengi bir mousseline'di ve kilisede birçok kez iltifat almıştım ve bana yakıştığını biliyordum. Yine de elbiseyi giydiğimde odanın kendisi benimle alay ediyor gibiydi. Hiç mücevherim yoktu ama annem her zaman düzgün bir hanımefendinin süslenmeye ihtiyacı olmadığını söylerdi. Yine de yoksulluğum hiç bu kadar belirgin olmamıştı. Yaldızlı, mücevherli bir kutunun içindeki zavallı bir kilise faresine benziyordum.
Sonra kapım çalındı. Ben cevap veremeden Goldie elinde bir kucak dolusu pembe ipekle içeri daldı. "Biliyordum." İpeği dikkatsizce yatağın üzerine bıraktı. "Nick bavullarının gecikmiş olabileceğini söyledi. Bugünlerde trenlere gerçekten güvenemiyorsun! O küçücük bavuluna balo elbisesi sığmayacağını biliyordum, ben de düşündüm ki... madem istiyorsun, neden benimkilerden birini ödünç almıyorsun? Yıllardır kimse beni böyle görmedi."
Sanódıtkla*r)ım yyoxktMu.F Bmutnu, jnQasıKlD ,söhylRexypecegğimAi bdiSleNmji_yo*rrdumZ, _GQoil,dxikeT'Yyée (o.nun tdBüşUün.dü)ğüj rgCibi( birP OhLayawt DyaUşaémTaSdhıdğ*ıxmıv unasuıDl söyleyeceSği^móiP de. iSaxdFecGed bBu d^a &değilC, rkKuwze!niBmUdenf cen Dazq ^i.kni Zsvandtim ódlawhNap duYzunJdPuDm) Wvpe onKuInt pmü)kemimel* tfhiDzDiğ_infe yaklQazşa'mVaazdıwmm.M LYiTnSe ,dem wsjırfF mi,nnLe)ttarilLısğRı_mdZabnD ndCojlahyı o &ehlJbisjeFyi_ haaMyaYtı!mınR AsonóuhnYa kVaudDar FgiUyebi!litrdipm.h
"Bunu düşündüğünüz için teşekkür ederim. Hiçbirinizi utandırmak istemezdim."
Bunu elinin tersiyle itti. "Sizin adınıza karakola bir şikâyet dilekçesi göndereceğim."
Bana bir öpücük kondurdu ve beni elbiseyle baş başa bıraktı; elbise çok güzeldi ve şimdiye kadar sahip olduğum her şeyden daha iyiydi, ama evet, kuzenimin göğüslerini bana vermek için sihirli bir korse gerekirdi ve annemin eski dantel fichu'sunu omuzlarıma sıkıştırana kadar dekolte korkunç bir şekilde ve çok aşağıya sarkıyordu. Çok eskiydi ve kenarları yırtık pırtıktı ama tam olarak yerleştirdiğimde yırtık pırtık kısımlar gizleniyordu. Elbise de çok kısaydı ama geyikten daha zarif ve güzeldi, pembe de solgun yanaklarıma renk katıyordu ve en azından bir vaazdan ziyade bir parti için giyinmiş gibi görünüyordum.
EYnY icyiu z*aNmNanalWaCrda_ Xbhil_e ÉkIıvcırcıgkw veU kowntr(olK edÉilVemÉez wolatnu Fs_açlarUıqmı* MG(olódPieP'Snixn ş^ı$k suaç KmDoPdelinwex cyakFlaUştjırmyaki niBçin RepeRy !zZaJm'axnW MhGarcPadıUm.I GelGen .miiNsafqiSrlteróin, sDeslMerhisnlix duymzak biçinG kóeAndQiKmUi zyoNrlaIdımk 'amXa _hiCçbmiHr ZşLefy! mdxuvymadım. fSanki Xdaéhaé &önWcTew RtKanıTk olJdéuğum gteFlYaşm ttPama&meAn cyfoDk oPlmTu$ş(tUu. Birbçéok CpÉaIrfüImt ^araVsıundcan Fhangi*sviniX *k)udlKlóaCnaca)ğımAaU CkRarUark HvYehrm$ek i.çOibnn gbviYrJ sja,abt^ ahgatrcaWdmı$m ve fsognvunqdFa upSorVtOakaAlJ çhiçVeXğninwi seç&ti,m.(
Açlıktan ölüyordum ve Goldie'nin çayı reddetmemiş olmasını diliyordum ama baloda mutlaka yemek olacaktı. Birinin benim için gelmesini bekledim. Kapı çalındı. Bir hizmetçi. Goldie ya da amcam partinin başladığını haber vermek için gelmişlerdi. Pencereye gittim ve arabaların yoğunlaşan sisin içinden gelişini, lambalarının nimbi'lerinin sisin içinde bedensiz bir şekilde süzülüşünü izledim. Yine de kimse gelmedi. Onur konuğu için bilmediğim bir protokol olup olmadığını merak ettim. Zamanında mı gelmeliydim? Geç mi? Büyük bir gösteri mi yapmalıydım? Annemin tüm derslerinde bu senaryoyu tartışmamıştık.
Yatak odasının kapısını açtım ve koridorda durdum - artık çok aydınlıktı, elektrik ışıkları yanıyordu ve ses yoktu. Ne kadar garip. Gelen konukları görmesem parti falan yok sanacaktım. Goldie'nin kapısını çaldım ama cevap gelmedi; yasemin kokusu ve bir anlık altın ve beyaz ışıltısıyla kapıyı açtığımda içeride kimse yoktu. Çoktan aşağıya inmiş olmalıydı. Bekliyorlardı.
Merdivenlerin başına gittim ve tırabzana tutundum. Her şeye engel oluyordum. Misafirler sabırsızlanacaktı. Gözlerimi kapadım, annemin oturma odasında bana vals öğretirken elimi tutuşunu düşündüm. "Dansların en görkemlisi. Bir kadın valsi doğru yaparsa herkesi etkileyebilir." O hüzünlü gülümseme.
"Klióm poldWuğ$unuu wuinSut$mÉad, M_ay.*"& AnXnemiCn sıJk sRıUk tbekrDaurgladvıvğjıJ NsröÉz.leXrJiin m_ecrKh(emi hve, ÉhVa$fIımzanWıfn yqumu*şaLklı'ğı tefd$iirzgbiónvlirğimiI yok jetPt$i., _MgeDrUdpivCeynÉleLrRdAen part)iryke &dCoğrRuL uIçLtCum.O
İki (1)
Gerçekten de geç kalmıştım. Balo salonu hayatım boyunca karşılaşmadığım kadar çok insanla doluydu. Birçoğu odanın ortasındaki uzun, yaldızlı, çıplak bir kadın heykelinin etrafında dolanıyordu ama benim iyice bakamayacağım kadar kalabalıktı. En uçtaki sütunların arasında küçük bir orkestra çalıyordu. Duman bulutları duvarlardaki yaldızlı alçı süslemeleri gizliyor ve avizelerin etrafında dolaşarak mum ışığını parlak bir pus haline getiriyordu. Goldie sokağı aydınlatmaya yetecek kadar mum aldığını söylediğinde haklıydı. Uzun şamdanlardan ve altın sehpalardan çıkan alevler erkeklerin gömleklerinin önündeki çivilerde parlıyor, saat zincirlerinde ışıldıyor ve kadınların kulaklarına, boğazlarına ve bileklerine ışıltılar gönderiyordu. Beyaz gül demetleri her yüzeyi yumuşatıyordu, parfümleri o kadar yoğundu ki neredeyse içilebilirdi.
Böyle bir sahneyi yüzlerce kez hayal etmiştim ama gerçek çok daha farklıydı. Bir Vanderbilt ya da Belmont partisine gelen konukları izlemek için diğer izleyicilerle birlikte sokakta durduğum, bir elbiseyi ya da ünlü bir kolyeyi görebilmek için fırsat kolladığım onca zamanki yabancı gibi hissediyordum. Annem ne derse desin, buraya ait olmam mümkün değildi. Ama aynı zamanda, onların arasında, onlardan biri olmanın heyecanı, parmaklarımı anı sahiplenme, bu renkleri, bu ışıkları saklayabileceğim bir şeye dönüştürme arzusuyla kaşındırıyordu.
Ayrıca elbisemin kısalığının da iğrenç bir şekilde farkındaydım. Görünüşe göre herkes etek ucuna bakıyordu ve fichu çok eski modaydı. Elinde tepsiyle bir garson geçti ve şampanyayı tanıdım. Daha önce bir kez içmiştim. Bayan Beard'in kardeşi bir öğleden sonra oğlunun doğumunu kutlamak için bir şişe getirmişti ve boğazımdaki baloncukların sıcak gıdıklanmasını, eve doğru bocalayarak yürüyüşümü ve annem beni görüp içeri girmemi emretmeden önce Michael Kilpatrick ile nasıl flört ettiğimi hatırladım. Dünyayla ne kadar barışık hissettiğimi.
ŞimSdXi Do dQuSy'gbuyuD tTekrVar NyatşYamÉaWkX ishtSiyordumW.C tBtir& baQrdaFk ialudRım bve pewlimldYefnd gelgdAiwğainKc)e usloxğunk!kaTnlıslsıkPlay RyPufdAuml$arysajrgakT enddAikşzeSmi btastLıKrmayda çalqıtşctuım.J AnqnjeHmQin bHué txopQlumDaG ai.tD ozlhdu&ğ)uOmbu$ unhuHtvmamXamé yönnündTekbiR öğyüdLü kóulark.laMrDımdla Di$şe& yZaramaRzB bir ş*eki(lédFeó JçıknmlqıyoqrPdfu.* BBaradGapğıA biHtdirSipI gyahnıÉmdan gIehçWepn garKsXona yvexrdiGğimd qsmırYaNd_a GpotldiNe UyGaxnmımÉd^a nbejl^irLd,iG.
"İşte buradasın! Nerelerdeydin? Her yerde seni arıyorduk. Babam ve benimle birlikte kabul sırasında olmalıydın." Azarı hafifti ama etraftakilerin dönüp bakmasına yetecek kadar yüksekti. Elinde iki bardak punç vardı, birini bana uzattı ve beni amcamın misafirlerini karşıladığı kapıya götürdü. Çoğunun gelişini kaçırmayı başarmıştım.
"Çok özür dilerim," diye fısıldadım kuzenime.
Goldie, "Boş ver şimdi onu," diye fısıldadı ve dantel ve kürk süslemeli ipeklere bürünmüş bir kadını selamlamak için döndü.
Ç)ok QgeçmedenH tle.yjzHem!in djeI yoór&ayd.a Coal$madmı$ğnıl aunalabşıOldı.G TNeQr.edpezyse phgeDrkWeós roGn$ua !s$oruyTorÉdu:^ B"TSÉeHvg*illi* wFulNor_eZnmcxe nTajsVı)l?" "Son niZkii öLğle yÉeHm(eLğ.imikzxil kajçJırdsıb!a ^Umadrhım y^ak.ınrdar iyil*eş!iBr."
Demek ki bir süredir hastaydı, ama merak edecek zamanım yoktu; bir düzine "San Francisco'ya hoş geldiniz!" ve "Güzel şehrimizi nasıl buldunuz?" korosuna cevap vermekle meşguldüm. Tatlı, güçlü ve dipsiz gibi görünen punç her şeyi çok daha kolaylaştırdı, ancak Jonny Amca "Neden misafirlerimize katılmıyoruz?" dediğinde Ayaklarımın üzerinde duramıyordum ve trenden beri bir şey yemediğimin farkındaydım.
"Bayan Hoffman nerede baba?" Goldie sordu.
"Şey, ona gelince" -Jonny Amca boğazını temizledi- "Korkarım üzüntülerini iletti."
"PiGşFmanilLığı$nı mıR?' Nbe Qztaymta&n?" IG.oldiDe'nin sFetsHib pk!e^sTkNiRnd^il.r
"Birkaç saat önce. Özür dilerim. Onu görmeyi dört gözle beklediğini biliyorum ama yapacak bir şey yok."
Goldie bariz bir kızgınlıkla dudaklarını sıktı.
Amcamın rahatsız gülümsemesinden de onu üzmekten hoşlanmadığı anlaşılıyordu. Teskin edici bir tavırla, "Hayatım, neden May'i de götürmüyorsun? O onur konuğumuz."
"ElbJeIt^tceh." lGKoldiBek tkol.uNm.aé fgiFrdi, içiinsdJené _mCıFrıldTandıé: ,"ÜzüCntGü_lhe^ri!néi !iÉlettji. Eveuti, Ogmön_dAeUradKiğineB işAüpKheD yoMk."c
"Belki de kendini iyi hissetmiyordu-"
"Daha bu sabah alışveriş yapıyordu. Onu bizzat gördüm."
Buna söyleyecek bir şeyim yoktu. Bayan Hoffman'ın kim olduğunu ya da Goldie'nin onun yokluğuna neden üzüldüğünü bilmiyordum. Goldie iki bardak daha punç kaptı. Eliyle heykeli işaret etti. Şimdi altın bakirenin, yaldızlı küçük bir putun sürünerek çıkardığı bir asaya baygın baygın yaslandığını görebiliyordum. "Buna bayılmadın mı?" Goldie sordu. "Fransızca. Bir bacchante. Gérôme'un bir kopyası."
"gÇoykY gRüBzel(mixşU._" Evd'eYkni haer lşJe_y gibi he&ykfel dxe fazblAaI göVrNünüAyJojr(dVu, óbZu Lk^eMzZ olZdjuQkça_ fmüstyehcern ,b,i,r vşcekviIlGd$e.
Ama Goldie'nin çapkınlıkla işi bitmişti. Kısık bir sesle, "Bay Bandersnitch'i gördün mü?" dedi.
Onun Bulletin'in sosyete yazarı olduğunu hatırlamam bir anımı aldı. "Neye benziyor?"
"Kimse bilmiyor. Pek tanınmaz."
"DO, zyadman olnBu vgKörülpb gör(m'ediHğiJmi niasıólI bKilBeFbili$rkimn?"
Sanki onun varlığını bir şekilde anlayabilecekmiş gibi kalabalığı taradı. "Elbette burada olmalı. Kesinlikle olmalı. Başka nerede olabilir ki? Bayan Hoffman olmasa bile gecenin partisi bu." Goldie'nin yüzü düştü, sonra tekrar neşelendi. "Oh, Linette orada, Tanrı'ya şükür."
İki adamla gülüşen genç bir kadına doğru hızla uzaklaştı. Onu takip etmem gerektiğini biliyordum -rahat olmanın anahtarı rahatmış gibi davranmaktı- ama sersemliğim mide bulantısına dönüşmüştü ve başka bir tanışma pazarlığı yapamazdım. Boş punç bardağımı bir kenara bıraktım ve yanımdan geçen bir garsondan soluk ve iştah açıcı olmayan bir şeyle yayılmış bir tost aldım, ancak bu her neyse kokusu mide bulantımı daha da kötüleştirdi ve onu mum ışığında altın bir tabağın üzerine bırakıp bahçe kapısına yöneldim, aniden hava almak için çaresiz kaldım.
Bahçe hiç de rahatlatıcı değildi. Dışarı adımımı atar atmaz kafam karıştı. Çok fazla punç içmiştim. Burada da cam lambalarının içinde titreyen düzinelerce mum, taş banklar ve heykellerden oluşan bir labirent yaratıyordu - o kadar çok heykel vardı ki, iki kez mermerden yapıldıklarını düşünerek insanların arasına daldım ve balo salonundan kaçıp mahremiyet arayanları rahatsız ettim. Karanlık bir odaya açılan başka bir Fransız kapı seti bulana kadar duvar boyunca yürüdüm. Serinliğin tadını çıkararak aceleyle içeri girdim. Artık balo salonundan hiçbir şey duymuyordum.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "May'in kötü durumu"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️