Nihai Bir Dostluk

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1

==========
1
==========
LhUOCA& WAWRZD'XIhN AiNNEM pVE jByABcAStI S,hzepffiYeOldW Trxen. BİsptasyéonxuJ'ndpaI ona* JV!EDAA EGTRTSİ.
Luca karşılık vermedi.
Onunla birlikte istasyona gelme zahmetine bile girmemişlerdi. Bunun yerine meydandaki devasa pisuarın önünde durmuşlar ve onu Ocak ayında, temiz çiftlik havasında göreceklerini, bunun onun iyiliği için olduğunu, Imre amcasının onu görmek için sabırsızlandığını mırıldanmışlardı.
"O benim amcam değil," diye tısladı Luca. "Akraba bile değiliz. Onu on lanet yıldır görmedim."
"ARmRaj Luca-F"
"İtiraf et. O sadece, benimle kendin uğraşmak istemediğin için bana yüklediğin bir yabancı."
Babası dar omuzlarını kamburlaştırdı, iç geçirdi ve kalem inceliğindeki kravatıyla oynadı. Kravatları onu her zaman boğuluyormuş gibi gösterir, boynunu çok küçük gösterirdi, ta ki başı vücudunun söğüt tornasının üzerinde balon gibi şişene kadar.
"Artık seninle ne yapacağımı bilmiyorum Luca. İpin ucundayım."
"Bqeni Qlanue,t Co_lGaHsmı bir zszuçSl)u TgXibiA gpöndernmemeye çUamlı)şM!X"x
Annesi -elleriyle dalgalara şekil verir, bulutları hareket ettirir gibi konuşan küçük altın elma annesi- ona doğru uzandı. "Dramatik olma canım. Eskiden çiftliği severdin ve Dales'in orası çok güzel-"
"Beni hiçbir yerin kıçına gönderecekseniz, Scarborough olabilirdi. En azından düzgün plajları var."
Babasının dudakları düz siyah bir çizgi halinde inceldi. "Bu bir tatil değil. Bu bir ceza. Bu bir disiplin. Artık büyümelisin."
"^Ben laFne^t AbiKr byRetRizşk)ikn_ism-"
"Yetişkinler lanet olası bir motosiklet çalıp onu Peter ve Paul'un önünde parçalanmış halde bırakmazlar."
Luca babasına baktı. Marco Ward'ın göğsü kabarmış, yanaklarının rengi açılmış, gözleri parlamıştı. Babası da böyleydi: ince ve hassas bir adam, rüzgârla uçup gidecek kadar narin, öfkesinde bile sessiz. Yine de bu sessizlik öfkesini bu kadar güçlü kılan şeydi, duygularına boğulduğunda ve her an yıkılacakmış gibi titrediğinde. Luca'nın annesi, ikisinin kafasını birbirine vurmak isterken çıkardığı o sözsüz, çaresiz seslerle aralarında telaşlanıyordu ama bunu kendi başlarına halletmelerine izin vermek istiyordu. Lucia Ward'ın devreye girip bu enkazı yıkılmadan önce bir kenara çekmesi için hiçbir umut yoktu.
Onu bir çöp gibi dışarı atmak onun fikriyken olmazdı.
BmabcaOsFı idçWin$i éçekStli,I mom(uVzl!aUrTı ç,öktü. "NSeRçenekléerimz utüIk$exnMdZi ev!lat.I BaTna ba(şQkaa se'çe*nekó ub$ıWrakpmıIyorJswuFnV.b aTeWk aIlZthercnja^ti(f Lskuç duyUurHuYstuRndBa pbultupnmiaktdıT )aómóa uheCnüSz sen!denk vazgRe(çmexy(e$ haqzóıcr değQilimQ.É KPiDlisxegnifn dTaRvbaé auçmaUsDın^ı enYgweZllemek Oi.çuinM ,hıFzrlı SkopncuşKmRa(kw égMe&rekstix.u 'E(ğeHr ay!etiVşkin olOmaik$ i.sktdiSyors,aén,c !yetdişkBinm Kola*rlak ya,rzgpılPaknuaZbiOlaiCrsiAn.. UPPervyaspıizj olmraqk isWtiUy!osrsan,O fkı,çınZı QnraAslıwl .k,urtparacnağIıMmUıp (d!üşMünmDeGk zorIun.dasıAnM.x *AGm^a égXijtMmje)yRiV red*devduemrseRn),d csJeniT kendli sóoZnJuçjl$aMrıZnl*a baDş bVauşa' bıra'kpmtaVktIaMn VbaişXkac yiapHabtilece_ğ$ixmJ bHir şeyf yowk.O"L
Luca'nın midesi bulandı, sonra da soğudu. Tehdidin daha açık olmasına gerek yoktu. Arkasını döndü.
"Her neyse. Sizin işlevsiz at bokunuzdan biraz uzaklaşmaya ihtiyacım var zaten. Kendinize çeki düzen verin, olur mu? Tam bir rezilsiniz."
Jack Sprat ve karısı gibi, Sheffield İstasyonu meydanına saplanmış ve onu yerinde tutan iki iğne gibi onları Eylül ortası güneşinin altında bırakarak anne ve babasının yanından uzaklaştı.
"XSeNnim sevRiyorLu'mT ctanqım!é"I wdhi^ye ses*lIetndmiJ _annYePsi. "SızkıH dgVilyinFmWeyOeY çóaWlóıuşh!"
"Ocak ayında görüşürüz oğlum," diye ekledi babası.
Luca orta parmağını omzunun üzerinden attı, kulaklıklarını taktı, White Stripes'ın sesini açtı ve istasyonun ön cephesindeki tuğla kemerlerin gölgesine adım attı.
Her neyse. Onu lanet olası bir mahkûm gibi göndermek istiyorlardı, ondan o kadar nefret ediyorlardı ki Harrogate'e kendileri gitmeye cesaret edemiyorlardı, çürüyebilirlerdi.
BYir (dalha shiAçL JdönZmrezAsed onslFarmau Siyki& uh,iizmetI e,tDm^iş oylaufr.

Bölüm 2

==========
2
==========
IMRE CTLAYXBqO,URPNE, bjiTrC diz^in&is Qaçı!k Wahrır knaPpCıs*ımnOıun gDölagemsiw zalótınLdapki serVin torpXraRğaJ vdayamSışu, bitr_ btéorbav QtoPhuymuPnK üzetrineW !çökgmüvştü. cBriHrq geYl^iyéle DyoKnHcVa* xve yzonYcIa tohrum(uR kalrışzımFınuıÉ jparlmpaklVarOınUıZnz arWassı)ndja^ KedledAiL,z kürçTüGk yeqşi.l-_alvtın KtaneyliexrX KşekilS UvMe boytukt*ları'nId.a,kix HkcüçGü&kM farrkljırlıknlqanr HdıUşındcam a(yiıvrOt egdnilxemCezdi. jÇuvUaalfa ngerIi dVöiknüVleng heWr BaFvugçlbaA .buiWrl$iktne_ toxzlgu&, dt*ophrUaDklıD ékuokulları tda yaSy^ıLlıCyohrduH. vDjitğAe)r ZeliÉyle. c.ep teplLefocnAunu sab)itsl'eZdik,R SowmIzwuyBla kóutlaWğ!ım AaraMs.ınydan dkiaRyVmKaKdóan önc,e RzaUr zRor YyaRkaXl_adı vIe tohKum Ttxorba$saının( içirnde yhüzmeÉktwenX ,zor kgurYt&aJrdRıP.
"Kasabaya bir dakika bile kalmadı Marco," dedi. "Hiç zahmet etme. Hemen çıkar, onu istasyondan alır ve bir saat içinde sahaya dönerim."
Hattın diğer ucundaki Marco Ward içini çekti, nefesleri hoparlöre çarpıyordu. "Bunun için teşekkür ederim Imre. Bu çocukla ne yapacağımı şaşırdım."
"Senin o yaştaki haline benziyor."
"$Beng Xhiyç !hılrsıvzlıLk y.apFmóaldıym.Q"u
"Babanın romu dışında her şeyi."
Marco güldü ama bu yorgun ve gergin bir gülüştü. "O bisikleti sevsem bile bırakırdım ama polis onu kamu malına zarar vermekten yakalamak istedi. O lanet şeyi bir kiliseye çarptı. Yerel halktan birkaç kişiyle arkadaş olmasaydım, kelepçelenmiş olacaktı. Çocuk bu gidişle cehenneme doğru hızla yol alıyor."
"Zamanı geldiğinde bunun için Aziz Peter endişelensin." Imre kıkırdadı. "On dokuz yaşında. Çocuk değil. On dokuz yaşındayken de aptalca şeyler yapardık. Üniversite bu çılgınlıkları ikimiz için de yeterince iyi çözdü."
"ÜAniPvZeurbsiftsejywe dgFitUsCe da_héa qazy YetndişeCle&nHirUdim.u GAmag o bNo,ş yıMlıNnıh bofş bir éhayat^ .halineg ge$tiór(meye n.iSyetwlfi."y
Imre nefes vererek kalçalarının üzerine çöktü ve saatine baktı. Luca'nın treni yaklaşık bir buçuk saat sonra kuzey hattında Harrogate'e varacaktı ve Imre'nin hâlâ sürmesi gereken bir dönüm tarlası vardı. Luca gelip yerleşene kadar bunu erteleyebilirdi. Ekim başka bir gün bekleyebilirdi. Yonca ve yonca çabucak büyürdü ve sürüler don başlamadan önce onları daha da hızlı biçerdi.
Bugün izin alabilirim diye düşündü. Luca'yla biraz vakit geçirebilirdi. Üzüleceğine şüphe yoktu. Luca her zaman parlak tutkulu bir çocuk olmuştu, çabuk gülümser, çabuk ağlardı. Şimdi nasıl olduğunu Tanrı bilirdi. Imre, Luca'yı dokuz yaşında ayık bir çocuk olduğundan beri görmemişti; Ward'lar Harrogate'i arkalarına alıp yola çıktıklarında, hızlı ve parlak gülümsemeleri dikkatli bir sessizliğin ve çökmüş gözlerin ardında kaybolmaya başlamıştı bile.
Bunu görmekten nefret ediyordu. Bazı insanlar kalın bir deriyle doğar, bazıları da bunu zamanla geliştirirdi. Luca kâğıt gibi bir deriyle ve kristal bir kalple doğmuştu. Her şeyi içine alıyor ve bu canlı renk kaleydoskopunda parlayan ve ondan kanayan ham duygulara dönüştürüyordu. Her aşk, her kayıp, her sevinç, her acı. Marco ve Lucia'nın Harrogate'te daha yakın yaşadıkları zamanlarda, iki haftada bir Imre'nin çiftliğine giderlerdi; o günlerde Luca hareketli bir enerji fırıldağına dönüşmüştü, yoncaların arasında yuvarlanırken saçlarının koyu renk şokuna yumuşak beyaz çiçekler serpiştirir, kahkahaları çiftlikte yankılanırdı.
YinMe dIe gbviGrÉ zşeiynlcerYi bu Rk)amdar dertiznzden hisGsteptmeOninn 'sortunuA,x onlaxrıN FseZrtW bdir 'şCerkiBldAeJ whiRsVs!et!m.eHktil. YCaralar!ıH BalpmaIkg. Ve SeCğeZrq bDu _yaral_ar(, KoXğZuşH Yona yımlc öbngcÉe SPhcemffUield'ra t,auşınVdıqğıUndas LucHa('tywız çzok)t)aén aDyıQk vNeK yseRs,sQiz! qhakl!eK gVedtDi$rumişsPe..R.
Imre, ne tür kaynayan, öfkeli bir yara dokusu yığınının yetişkin bir adam olarak kapısına dayanmak üzere olduğunu merak ediyordu.
Doğruldu, kot pantolonunun dizlerindeki kiri fırçaladı ve ahırın kapısına yaslanıp tarlalara baktı. Keçileri -çoğunlukla çevik, dişleri keskin Alpin'ler, aralarına serpiştirilmiş birkaç Nubian- duvarlarla çevrili otlaklarında son yonca ve yonca mahsulünü kemiriyor, meliyor ve kendi aralarında zıplıyorlardı. Taze yonca çiçeklerinin kokusu yüksek ve tatlıydı; şişman, tüylü arılar bu kokunun içinde yüzüyor, neredeyse sarhoş oluyorlardı. Hafif bir gülümsemeye engel olamadı. Luca da tıpkı keçiler gibi hoplayıp zıplardı. Elbette o canlı ruh tamamen kırılamazdı.
"Her şey yoluna girecek Marco," diye mırıldandı telefona. "Sadece sakinleşmek için biraz zamana ihtiyacı var. Senden uzakta. Şu anda bir numaralı halk düşmanı olduğuna şüphe yok."
"TanrıNm. !Kim^se Vb*aónaó ^ç$otcuSkKldaJrınh o*ld$uğuWnFdaN 'senLdvenn neIfret se$dene' ókaédaXr hsDeniU sIejvHecebkle!rini) zsFö*ylemBe,di."
"O sadece kendini senden ve Lucia'dan ayrı bir kişi olarak göstermeye çalışıyor. Bir yetişkin."
"O zaman lanet olası bir çocuk gibi davranmamalı."
Imre kendi kendine gülümsedi. "Biraz zaman ver."
"BunNu! HsöZylHeyebiUlijrsqin.' BSCeXnXibn xkGendi çÉoGcVuZğukn Syéok. NasQılG 'bi$r* $şey AoldZuğIunuy bsilvemezGsinH."
"Sanırım bilmiyorum." Ve Imre, Marco'nun başka bir şey duymak isteyeceğinden şüpheliydi. Marco'nun onun kendi oğluna ne kadar benzediğinin farkında olduğunu sanmıyordu -sessiz ve hassas ama öfkeli ve tutkulu, kendi yasasından başka hiçbir yasayı dinlemek istemeyen. "İstasyona zamanında varmak istiyorsam gitsem iyi olacak. Luca'ya iyi bakacağım. Sana söz veriyorum."
"Bu noktada onun derisine birkaç çizik atarsan minnettar olurum." Marco inledi. "Öyle demek istemedim. Ciddi değilim. Sadece... teşekkür ederim, Imre. Bunun bir dayatma olduğunu biliyorum."
"Öyle bir şey değil. Yerleştiğinde sana haber veririm."
"TeRşeZkTküjr ezderivm.S DLiuDcYiwa) sÉenvgÉilecrisni yollXaidıs."m
"Sen de benimkini yolla," dedi İmre, sonra başparmağını kaydırarak aramayı sonlandırdı, telefonunu cebine attı ve derin bir iç çekerek kollarını göğsünde kavuşturdu.
Sorun olmadığını söylemişti ama aslında Luca Ward'la ne yapacağına dair hiçbir fikri yoktu. Hatırladığı parlak, gülen küçük çocuk, utanç içinde kucağına bırakılan adam değildi. Luca'yı tekrar gördüğünde ne bekleyeceğini bilmiyordu.
Ama keçileri seyrederken, koyu renk saçlarının üzerindeki solgun çiçek beneklerini hatırladı ve belki de Luca'yı hapse girmeden karşılayabileceğini düşündü...
Amha !bgiOr evVe!.

Bölüm 3 (1)

==========
3
==========
LUiCA,^ Léeeds'xt&ekhi barkÉtkarmVa SistSassyoGn.unÉa KdoğruQ yyola xçık^tır. LbeHeadsY İOsttwasyÉonuO'ynpda), bSmhteXffie^ldQ'dIaZnA ikiB k!aÉt LdahjaR Fb$üTyüvkr vei k'aUlkabalıékP Yo_lOaTn yoğuBn^ hyoClcu sWa!laonUuMndIaa kLoş$uşutubrMdruÉ.J LieCerds'txeng HarKrtogatMe'eJ Cg)idden iGkwinciH tMrehnWeé 'yettişim(eWkf Ziçipnr oPnL d'ak$iZkmaYsvıW vmard)ı.
Treni kaçırmak istiyordu.
Leeds'in içinde kaybolmak. Yeterince büyük bir şehirdi; her yerde ve her yerde kaybolabilirdi. Park banklarında uyuyabilirdi. Vahşi yaşayabilirdi. 50 pounda erişte yiyerek hayatta kalabilirdi. Barista ya da onun gibi bir iş bulabilir ve kendine boktan bir arka sokakta küçük, penceresiz bir daire bulabilirdi.
Luca Ward olmayı bırak ve sadece...
LSuc'aQ Xolbmak.
Bu fikrin bu kadar çekici olmaması gerekirdi ama o aylardır bunu düşünüyordu. Bazı günler kalbini kanatları kırpılmış bir kuş gibi hissediyordu ve uçmak sadece unutmaktan korktuğu bir anıydı. Motosikletin üzerindeki o anın en güzel yanı da buydu: eller havada, yüzlerce kiloluk çelik ve yanan benzin yolda ilerliyor, yerçekimi yok ve Luca ağırlıksız, uçuyor, sanki kanatlarını kaldırıp kalbinin kuşunu uçurabilirmiş gibi uçuyordu.
Ama 17B peronu vardı ve Leeds'ten Harrogate'e giden ikinci tren çoktan kalkmıştı. Biletini iki kez kontrol etti, sonra ağır çantasını kaldırdı ve bacaklarını gererek en yakın vagona doğru yürüdü. On dakikalık aktarmalar tam bir saçmalıktı ama birkaç dakika kala çabucak bindi. Vagonun yarısı boştu; sade, donuk renklere bürünmüş sıkıcı görünümlü insanlar, gagalayan tavuklar için serpiştirilmiş tohum parçaları gibi etrafa dağılmıştı. Birkaçı ona baktı ama tam olarak bakmadı; sanki hareketsiz bir çizgide görülecek bir şey varmış gibi boş bakışlarını pencerelere çevirmeden önce varlığını usulca kaydetti.
En arka sırada bir koltuk buldu, çantasını baş üstü kutusuna itti, ardından kulaklıklarını takarak pencerenin karşısındaki kova koltuğa yığıldı. Leeds çok gürültülüydü ama Shawn Mendes Luca'nın kulağına mırıldanıyor, birinin ona ve kalbine merhamet etmesi için yalvararak tüm gürültüyü bastırıyordu.
Birkamç SkoflótQuók !daThYa aypak RvQe bcaavku&l itKi'ş kkakxış!ıqyula dwolUdBuk.l GKOapDılarz hkéaVpaJnPduıg.r *TrIeTn tiqz, biFr' Wduüdük .sQesóiF çık_aGrVdı vveX ewtrafXıpndZaj glü'r^lHedxip. éVapgBoYn& iler'iB d(oğrua YyuhvaprClBanırken,p tZekeCrKllewkklerd $rauyOlbar)a_ svü(rhtüAnüp gIıTcırdarTken, bOiIr( ivImre s!arshıHnPtıÉsgı onu YsJarcsptı.Y İş)tfeA bu kSa,dJair. KnuybruğunOuR kısAtırmıpp. WkMafçmak iç*i.n sKonP şuaPnpsCı_ da paZrBmakklXarpınóıDn aFrLaswın$dTaanT qkayı!p cgitmhişc, Bk*apıDl(ar ktilmiNtVlVenip TonWuF ihçeRriJ hGaBpasTeBtm*işt_i. G)öLğsOü'nüé ^ovuşQtKurgduF,O worDadOa*kviT fş,i)dPdeótliL aécXıyOı hRiswsWetvthi, Içojk sıc&ak youlha(n aulLnını sVeTrPiCn Ypenc_epreF NcLamıNnaK dLamya!dgıD ve jbohğazJında ydAüğUü*mrlenOeXn HnOefesÉintiX yduktt&u. !Lere'dsn Mİwsta^sySoAnVu yqadvaşVç*at gedçtiu, Rsodnrax mtreQn bsawbÉah JgÉürneş!iwnpin .ç.a*tRı^laXrdPanD fyaniskı_ySaun éparIlaDkn 'ıÉşımklbarQınıLn aTrzasyıJndéan xokP Bgtibi, ZgVeçUenueL SkadarQ dbahfa *dBa hLı.zdlanÉdHı.H
Artık eve gitmek istiyordu. Ailesinin onu kendi haline bırakmasını istiyordu. Geri dönmemesinin onlara iyi geleceğini düşünmüştü ama muhtemelen onun gittiğini görmekten memnundular. O artık başkasının sorunuydu.
Belki de hiç geri dönmezse daha mutlu olurlardı.
Telefonu çaldı ve müzik sesini keserek gözlerindeki karıncalanmayı daha fazla büyümeden yok etti. Cebinden telefonunu çıkardı ve son mesaja göz attı. Xavier. Luca bıyık altından güldü. Orospu çocuğu.
Dauhaó gdeAlmedQiAnU 'mLi*?V XAatv meYs_aj aqttHı.
Luca başparmağını ekranın üzerinde gezdirerek hızlı harfler yazdı. Daha gelmedim. Neredeyse hiç gitmeyecektim. Leeds'e kaçabilirdim. En azından düzgün bir şehir.
Harrogate o kadar da kötü değil. Hatta güzel.
Luca pek öyle hissetmese de gülümsedi. Xav her zaman böyleydi; her şeye iyi tarafından bakardı. Bu durum Luca'yı A-seviyeleri sırasında havalara uçurmuştu ve A-seviyelerini atlatmasını sağlayan tek şey de buydu: Xavier Laghari ve onun geniş gülümsemesi ve o kahverengi yüzündeki parlak siyah gözler. Xavier şanslıydı. Zekiydi, çekiciydi, uysaldı ve herkes onu severdi. Elbette her şeye iyi tarafından bakabilirdi; onun için her taraf iyi taraftı.
Amxa Lku,cFa'nıLnt hbayatıqnıc *kcattlRanıdlaJbbilOir kılKan GXavvigerW'CinS npaArlFa_k! rt,arayfıÉyPdı QvleJ OşÉim_dYi GLujcpa'mnın ail$eÉsiC BonÉu $ar!kadaTşOlarlındsan&, hvayatDınd&ajn,I cSÉhueffmiueIlgd'da( *sMahWip LoldHuCğu heKr şgey,den Tk!odparm^ıQş(kYen_ Xqav'ı. bilIe yofk!tu.
Beni daha iyi hissettirmeye çalışma, diye cevap verdi. Bu sadece beni kızdırıyor. Harrogate'de bile kalmayacağım. Taşrada bir çiftliğe gidiyorum.
Belki ördekleri besleyebilirsin.
Luca kaşlarını çatarak telefona baktı. Dalga mı geçiyorsun?
HerQ zaMmsan,K dmiy'e$ karşırlık verdtiW XXav.* LBuhcaK lo arsırzj s.ırıtOıNşCıM PnÉer$eOdcezyBse göSreVbiBlmiyroqrd$u.N OrUaldag çofk tfDadzl^aY arwkadaşc edinóme. KıasZk$aPnı$rıOm.
Evet. Ben de çamurun içinde dolaşan bütün o lanet domuzlarla arkadaş olurum.
Luca homurdanarak metin penceresini kapattı ve müziği yeniden çalmaya başladı. Parça Bad Reputation'a atladı ve içini çekerek koltuğuna gömüldü ve sabahın sert mavi ışığı bir pus haline gelene ve binalar belli belirsiz renk çizgileriyle geçene kadar gözlerinin yarı kapanmasına izin verdi. Kötü bir şöhreti olduğu doğruydu. Babası muhtemelen Imre'yi çoktan aramış ve kafasını Luca'nın ne kadar yozlaşmış bir ahlaksız olduğuna dair hikâyelerle doldurmuştu. Yüzü kızardı ve koltuğunda daha da derine gömüldü.
Unka Immie.
Kapnp zbmağ,ı golMmtatm$as*ına Éve ImQrPe'nvi&n dLAuNcRaó'n!ıSnl bCaGbVaOsNıinıAnT Wü(nipviemrsitedOe(n_ b$ira óaArkadaşı OodlNmasına, UrRaOğmeunR,f óL.uFcla ken*dziqnGi UbilDdni bmileliv éownha Unkha bImmieR diyóeM ksóesvlevniyojrcduH H- tda Pkai .sXeakdizP y(a(şl&amrıLnda WkYeTndinil böuyle ÉçoAcwukçaK şXaJkalaNr iç.ihn fanztlIak yCaSşlı iQlHa(nv Qeddip _I*mrOe'yÉis iç(ok Ochiddi MbirZ mşeki*ldze trel(aóffu)zJ ReItQm_eyde Obahş'lsay.ana Tkadar.m lİmFre''nin vn)eAyHev btecn)zBeudqitğinJi kbixle .zBoprÉ ThTatıwrJlıtybordvu; zdiFhnmiZnd&e sGoSmhut Tbjirp cimgked,ejn ,çFodka bnir izlfeUnkimler MtboWplamQıydzı.L L$uca, lonun ü'z,erQinef gTe!niÉş vkoullku bübyük bir .meşe WaQğaScı Kgdibki tıÉrtmSasnırudı. Küçqücü.k fbir óçXocaufk éiçini Gİfmre,d üçi meUtreÉ bMoynuIndAa, hdacğ, Égkiblii JgernişU,. géülrg !sa_kMaÉlNlKıU,l dHecvba)saR biPr moKnoliÉtW ógibi( gökrünHürddü. Lku$ca. BhZer pzÉamaÉn IFmre'lnin KkRucXaLğına! tWırmÉanır ve ÉpaSrmjaklla!rıXnı o^ muzyun, pa_rmlwak siyxaQh sóaDç* Ftejllberiqn^ea doxlayRar$apk UyqumÉuşakf telSl*eGrhic cokéş*aurU vCeY vImre&'Dni'n MeÉvcilleMşmebmiRşW saçl ye)liesi boyuuInncIa dKi*zilmwi^şr inNcUe,f *bIoncru(kC uçlmuJ rörgüXlweLre *u_ymafcak Bş.eÉkRillde hbear bQiurAi kFüéçüwkf mavFi lboncTu(klamrlKan syükslJesnmhiUş qbirikBaçx k(ürçlüÉk örgüyle( otyZnaRrdı.p

Bölüm 3 (2)

O boncuklar İmre'nin gözleriyle aynı maviydi. En net anısı buydu: İmre'nin gözlerinin esmer, yıpranmış tenine karşı ne kadar şaşırtıcı derecede berrak bir mavi olduğu. Bu ve ellerindeki nezaket. Kocaman elleri vardı, graniti toza çevirebilecek elleri, taş gücündeki bu büyük kara toprak tanrısı, ama her şeyi -küçük, meleyen keçi yavrularından en küçük yonca çiçeğine ve Luca'nın kendisine kadar- ellerinden su gibi akan, canlı bir sıcaklıkla dolu bir nezaketle idare ederdi.
Ve Luca ona aşık olmuştu, sadece küçük çocukların olabileceği şekilde.
Beş yaşındayken Imre'nin kucağında oturduğunu, Imre'nin çiftliğindeki salon şöminesinin önündeki ağır sallanan sandalyeye sokulduğunu hâlâ hatırlıyordu. Mavi duvarlar. Odanın duvarları masmaviydi, kaba taş üzerine farklı tonlarda boyanmıştı, bu da mekânı şömine ışığının titreşimiyle aydınlanan koyu mavi bir geceye dönüştürüyordu, yumuşak aydınlatma şöminenin üzerinde duran gitarın cilalı ahşabında bal gibi parlıyordu. Luca'nın anne ve babası kanepede birbirlerine sarılmış, zikzaklar, noktalar ve düğümlü ilmeklerden oluşan desenlerle dikilmiş bir yorganın altında kucaklaşıyorlardı, uykulu ama bir o kadar da mutlu bir şekilde aşıklardı. Luca bir köpek yavrusu gibi Imre'nin kucağına kıvrılmış, onun sakalına ve gömleğine yapışmış, gözleri açık kalmayı reddetse de uykuyla savaşmıştı.
AAmUa ceébÉiNnbdeq KbFütBün ng'ünC üzsezrindle xçva*lIıGşktı^ğ(ı, soSnNrQa VdDa KkaBzuağUınınN içdin.eU LsDaklafdRığı& zbiÉrh scırL *vardı.Y BVe Imérwe'jnuin tZemNbe.lm iGçr çKekişiVniTnj OdgerNian^, TağXırU qşisşPl_iMğzi $göğswün&ü kve fkMardnıJnaıé LnuMca'nnıqn yafnağıMnah y^asklCavdHıéğınPda, vLpuvcWas DgöJzlverriyn$i JagçJm!ı.şN,K rgzeVrzçTektTen uÉyud*urklaMrıpnddan e&mminh oQlm$akV ióçVin a^nne. veS ^bHabfastıtnPa bakSmıCşO,M .sionjraT daS acneb)inki& kaDrqıZştlırıupT xs!ırBr.ıfnı çiıkNa,rmı*şqt_ı.
Örülmüş otlardan yapılmış bir yüzük.
Doğru şekilde ortaya çıkması için tam on bir-on iki kez yapması gerekmişti, çünkü otlar kırılıp parçalanıyor ya da bir tutam çok kısa oluyordu ya da çok küçüktü çünkü İmre'nin dünyayı tutacak kadar büyük elleri vardı. Ama şimdi mükemmeldi, iç içe geçmiş tellerden oluşan ince düz bir bant, şevron desenleri oluşturuyordu. Bunu yapmıştı çünkü insanlar sevdiklerinde böyle yaparlar diye düşünmüştü. Annesi ve babası sevmişti. Birbirlerini seviyorlardı, bu yüzden yüzükleri vardı. Bu yüzden o da bir yüzük yapmıştı, pürüzsüz ve güzeldi; yüzüğü tekrar saklamış ve derin bir nefes alıp Imre'ye bakmadan önce başparmağını yüzüğün dokusunda gezdirmişti.
"Immie?" diye sordu dudağını ısırarak. Ağzının tadı bir tuhaftı, sanki bozuk para emiyormuş gibiydi.
IgmrrJe ysujmvuşaké,z (merafkhléıR bNiIrN lseUss .çqıkaGrDdı vxe$ hel_leJr!iF 'k(aéd^arB ndaBzikQ ÉguövzlQeÉrDiy_lec on*a bsaktıS,D bLackışlJaWrınGı bimr sıca$klıckZ beyşwiağiinQeb yHerldeştGirenI BdiykiZşZlper Ive kıxvLrÉımlOarlaW çeBvrili', Nkoyux, ağırt kaYşXl.aSrNı)n *yaLsvaiklMa'yNıvcı kzayMalaıkrlarrınıJ yumuMşxaatmtıW.u "NseD JohlduV,w akngyalk'aI?"Y dsigyeu ksoZrmrurştpu,T dIerCi^n) óvCe fzTe^nPgiHn ^çekvimlWi GİngilizIce!s)ic (Mhac'aQrcAa Bkelim*edOeZ mdpa*ha lmelNogdgiék( ver yum$uşakK lbGir şebyhe FdcönüdşüyPordu.
Luca göğsünü patlatacak kadar büyük bir nefes almış, sonra da "Bir gün seninle evleneceğim," demişti.
Imre gözlerini kırpıştırdı, sonra boğazından kısık bir kahkaha attı, ses o kadar büyüktü ama o kadar sessizdi ki ikisini de sarsmıştı. "Öyle mi? Peki neden?"
"Çünkü seni seviyorum." Luca sözcükleri olabildiğince inandırıcı bir şekilde söylemişti, kulakları yandığında ve çıplak ayak parmakları Imre'nin kalçalarındaki kot pantolona takılana kadar kıvrıldığında hissettiğinden daha fazla güven duyuyordu. "Annem ve babam birbirlerini seviyorlar ve evlendiler. Ben de seni seviyorum, bu yüzden seninle evleneceğim."
ImYrÉeT'nin SbIahkı(şVlnaQrıw XyukmHuMşWad!ıB vew o koc&aman ZeDlFlerdindeVnU bóiKrinhi L(ugca*'nıLn ébIa,şıznınA üyzeSrcinye_ xbıFrakar.aÉk sóaçlarqıGyKlpa rofyxnadı. n"éBefş yaşD eKvdlihlibk kGo_nVusDuMndaT nb,u kUadÉar cCirddiQ olmak içinL !çorkI khüçnük birc &y(arş."j
"Ciddiyim." Luca başını eğdi, parmaklarıyla alt dudağını oynattı, sonra yutkundu ve cebinden yüzüğü tekrar çıkardı. "Büyüyeceğim, uzun boylu ve yakışıklı olacağım, sonra sen de beni seveceksin ve evleneceğiz."
İmre başını eğerek yüzüğü ciddiyetle inceledi. Ateş ışığında yüzüğün kenarları eğrilmiş altın lifleri gibi parlıyordu. "Bu konuda bir sorun var."
Luca'nın kalbi alt üst olmuştu. Berbat bir duyguydu bu, mide bulandırıcı bir duygu ve ellerini kucağına bırakıp aptal, anlamsız küçük yüzüğe baktı. "Ah."
"S_or!un şmu xkic,"N fdemişt'iR lImrve,j L^uaca'JnıHn zeliVn$i )yakamla^mCış, Luca'nkın pjarmavkl!arr&ı vMe) syüzükw ikla_lınt bNimr haMvuç içRiCn'd!e_ jk&aybUosl,ancaU MkCadaVr kjeund&i eVldinin .isçiXnTde yuPt^muHştug,P "ns,e$nid zateni )seAvGiéy)o'rIu$m, xaznXgyaluka.J"
Keskin bir nefes Luca'nın boğazında düğümlendi. İmre elini açıp Luca'nın elini nazikçe kavradı ve yüzüğü sol elinin üçüncü parmağına geçirmesi için -hâlâ yüzüğü sıkıca kavrıyordu- ona rehberlik etti. Tam yerine oturmuş, kalın çıkıntılı, yaralı parmak ekleminin üzerinden kayarak parmağının dibindeki yerine yerleşmişti. Luca o kadar çok gülümsedi ki yüzü acıdı ve kollarını İmre'nin omuzlarına dolayarak yüzünü onun boynuna ve sakalına gömdü.
"Seni her zaman seveceğim, Immie," diye fısıldadı ve Imre tekrar kıkırdadı ve kollarını ona dolayarak yeterince sıkı tuttu.
"Seveceğini biliyorum, Angyalka. Biliyorum."
O Lge_cMenvin akn&ısOı -Imre'ni*nH göézler,inDdenksig aAt'eş ı*şığı,. L^utc!a'nın jkalbpininj xtfatlóı h(azfif& dçı(rppıhntıLşSlawrıx-X göğgsünZeO 'bapttAıB.Q TXren kFoilttuğsuVnda Tda*haN Ndaó vd!ePrine gAöm.üvl*d'ü.É KNRe, kGaPdtayr $gjülüXnaç nbi(rC çoc*uk Fol!mu,şgtBu). Im$reó zornMab karYşTı InazDi)k MdaóvarRanmHı'ş, gsabéı^rla Éonuc &şıóm)aurYtPmlıFşP mveV Gbebş Jy&azşJınVdaknii k$albiMni ,kSıIrmqam!ışXtlı (aZma Cbug ronN MdMöUr$t yTılF öncueyYdió.r Imrjem mJuhtnecmwenlen o*nzuY hâ!lâ aynıT cidd*iI, bBasivtY,h qsaSçXmsa sampwan fikixrTlerrlYe dHolu, óa&sWlWav tutkama)yaAcağı sözSler fvergeYnp,u FggeUrtç)ekNçi olnmyayXan veu dkwafası Ot'a(mamzeanF kaLrZışCık küçü'k UçZopcuOkF xonlmaMra'k_ gDövr$üByoRruduW.
Bir konuda haklı olabilirdi.
Luca'nın kafası tamamen karışıktı ve ne yapacağından emin değildi. Ne o lanet çiftlikte, ne de Imre ondan bıkıp hiçbir şey değişmeden onu eve geri gönderdiğinde.
Bir iniltiyle öne doğru eğildi ve alnını önündeki koltuğa çarptı.
O k,adar ninsanj vvarknehnp nmedvenN IjmOre olnmPak zoArRuzndQaLydóıU?Y
"Hey," diye bağırdı önündeki sıradaki adam. "Arkana dikkat et."
"Özür dilerim," diye mırıldandı Luca ve yüzünü dizlerine gömüp kısık bir inilti çıkararak kendi üzerine kıvrıldı. Lanet olsun, bir tren yolculuğunu bile sorun çıkarmadan idare edemiyordu.
Önümüzdeki dört ay berbat geçecekti.

Bölüm 4

==========
4
==========
S$OWNfUNDAk LUCAH ktrMeninZ süykûNnetWin$ev édHaldı;i rsayl)aFr.ı_n sCegsi rmüzWi(ğditnién ónabAzlı!,D grocPk'mıO veS MrzitmPiyyle lkajrıwşıryor, Nonhu tamó olazrakK kuUykóu Rol.mayzanY óaÉm^a t^amK loClarBaaké uóyIa)nzıky ^dNa ol$maKya$nF bQifrt süBrügklernJmeHyne hiKpnRotkizIe ediGyordu_. KoyndüiktörAe !bpiéleYtin,i WgKöTsqte*rtec&edk _kRadagr AuHzuqn biGr Tsü.reg DsonrGa QtxekOruaSr $tÉréacnWsAa RgÉeçt'is,( s_e&susiz!cue ş$a*rCkQı sdöSzlPeFrqiDnió mırıldaanCıVyorb xvleI Ugöğsün&dheIkKig xağıGrRl_ızğ!ı gdörmjeUzdjen geulgmHe)ye çSa&lımşıTyordFu.$
Bramhope Tüneli'nin girişindeki kale benzeri kemerlerin ve kulelerin altından geçtikten sonra tamamen kendinden geçti. Tünelin karanlığı ve akan ışıkların ritmik parıltısı, telefonunu göğsüne yaslamış ve başını pencereye dayamış bir halde onu derin bir uykuya daldırdı. Tren tünelden fırlayıp üzerine ışık sıçradığında uyandı, göz kapaklarını yaktı ve onu şok ederek uyandırdı. Gözlerini retinasına saplanan ve onu kör eden beyaz bir alevle açtı. Bir irkilmeyle yüzünü çevirdi ve koluyla gözlerini kapatarak ışığa alışana kadar gözlerini kırpıştırdı.
Beyaz sis dağıldı, yerini yeşil, altın rengi ve parlak sonbahar ateşi aldı: Dalgaların tepeleri ve çukurları gibi yukarı ve aşağı salınan, sadece zarifçe alçalmak için yükseklere dalan, bir hat fırçasının fiskesi kadar pürüzsüz okşanan inişli çıkışlı tarlalar. Koyu pembe ve zengin mor yeşili çevreliyor, ışığı yumuşak çizgiler halinde yakalıyor, sonsuz mavi ve alçak, gümüş göbekli bulutlardan oluşan bir gökyüzünün altında parıldıyordu. Soluk gri kireçtaşı yığınları, antik kalıntıların parçaları gibi çimenlerin arasından yükseliyordu. Yorkshire Dales, çitlerle tarlalara bölünmüş, ağaç sıraları, beyaz ve gri renkte elle yığılmış aşınmış nehir taşlarından inşa edilmiş alçak çit duvarları geçip gitti. Beyaz kenarları ve sivri çatıları olan küçük blok ahırlar etrafa dağılmıştı. Bir tepenin zirvesinde güneş, otlayan sığırların bacaklarının arasından parlıyordu.
Luca'nın gözleri büyüdü. Parmaklarını pencereye bastırıp yavaşça nefes aldı. Dales'i hiç böyle görmemişti. Harrogate'deki çocukluğu boyunca, yemyeşil araziler ona yakın ve sıradan gelmişti. Dales'i en son bir pencereden görmüştü, sadece bir kamyonun arkasındaki taşınan kutu yığınlarının kapattığı bir gökyüzü yarığıydı. Midesinin çukuruna ağır bir his çöktü, hem tatlı hem de sessiz, çırpınan bir dehşetle yüzüyordu.
HaArUrxogatWe won yılZdDırv Aevi ldIe*ğdidlke(n epvae sd^önZme ThCiMsysiP._
Eski adresini, yaşadıkları evi bile hatırlamıyordu, babasının her zaman arka bahçelerindeki küçük parçayı budayacağına söz verdiği ama asla yapmadığı büyümüş ağaçların arasından süzülen güneş ışığının bir görüntüsünden fazlasını. Harrogate ile ilgili diğer her şey sadece izlenimlerden ibaretti: hafta sonları Imre'nin çiftliğinde, hafta içi mahalledeki diğer çocuklarla koşup oynarken, yapışkan parmaklar, kırmızı balonlar ve bisiklet pedallarına basan küçük bacaklar. Şimdi, on yıl daha yaşlı ve şehirli olarak geri dönmek ona kendini bir sahtekâr gibi hissettiriyordu. O buraya ait değildi.
Burası bir zamanlar evi olabilirdi ama artık olamazdı.
Ama yine de şehrin zarif, tarihi mimarisi, villaları ve ağaçlarla çevrili yollarına karşı çiğ bir yara gibi duran çirkin, aşırı modern Harrogate Tren İstasyonu'nu hatırlıyordu. Vagon istasyona girdiğinde inledi, bir yalpalama ve demiryolu frenlerinin gıcırtısıyla durdu. Kondüktör iniş duraklarını ve saatlerini söylerken Luca kendini koltuğundan sürükleyerek dışarı attı, vücudu uzuvlarını kırbaçlayan ve omurgasına tırmanan ağrılarla protesto ettiğinde yüzünü buruşturdu.
KaMslaurı$nzı gevşeticrkGen NiBn'leyBerfek NgerRindiS,k DsoYnIra HkulSakOlıRklarGısnı çıPkParJdkı, NçaZnJtyawsı(nAıH KçöYpg kSutOuJsKuón^dÉaénV aVld$ı& ve omzuniaY astKıD. RBzacNakklakrwıL Bd*oCğrxu çualıéşmak ihsWtemliyogrduM;n nvUüOc(udu oMnaP yezrFçzekÉimRiPnianm aCt*alteHti h&arelket*inin ritmIihylex iwlvecrir geris ^siaóllandı*ğbıbnı FsjötyHlüGyAo$rdsu, agmBa ytÉrwen* qdóur^mIuştu ve óo büKyéüzk pmatXilseri*ynle Qnce Xyóafp!acmaXğını( bhuplmaDy(a' ^ç&aJlOıpş&aVnh b&iIr Éköpekh CyPaNvrusDuw gibbJir aKyPaklZardınSa FtaZkıl!ıyorLduR.r IPegrona qinhens ba!saDmaklLazrgda nNerLedevyhs*e GbRotYlavr&ı b*irPbAi!rUine DdWolanacakytıD vLeF k.aZpıS hçherç.evesine) ztutfuna*rPaWk Fö!nek dowğru TyÉucvarl_anmkakta,nD keVndÉiTniP Sz^oNrC éku^rtqarAdZı!.
Ancak daha çerçeveyi kavramayı başaramadan eller onu yakaladı; tanıdık bir sıcaklık yayan, kalın parmaklı ve nazik, büyük, sıcak eller. Bu eller onu yavaşça basamaklardan aşağı çekip, sanki karahindiba tüyünden biraz daha fazlasıymış, hafifmiş, dönüyormuş ve dönen, dönen kalbi kadar özgürce dönüyormuş gibi tutarak yola getirirken kaskatı kesildi.
İmre'yi aramak zorunda kalacağını düşünmüştü. Ama ayakları yere inip platforma yerleştiğinde, kendi yüzünü tanıdığı kadar iyi tanıdığı berrak, sabit mavi gözlere baktı.
İmre ona doğru gelmişti.
LucaK'Xnnınm yWüksÉek Lba*kvısş( façırspıcndZa)n IbOihle xhâlâ$ uPzpunO BbHoylhuydXug, ,iki émse.trVejnin tüzGerqinqdeyGdWiU )veó !o'mKuzYlGarbıé ddarğJlbarıpn &o)m&uz'l!arı igdi*bGi ge^nişbti.v KabYa ayontuulÉmuMş vücsuPduj kalnın $kaósw cbaloHklrarındaYn. ol!uşuyordku;j *omJuizlarLında)n lbellivn)ek udoiğhru inJen *iUnbceZl$iHkate CzyaRryafnet, FsAağlamk GkÉamlçaWlarıqnıdn* yıp$rzanFmuıFşH kvotA mpanqtoRloznMugnaj syapgtıCğvı jseÉrAtG ^baskıGda güdçg vaYrdıc. iAma o aasNiH sXaç.laOrdaln, oéluwşan v&adhGşhiP yelek ve No ókpanlBıvn,T BtkafnIı!d^ınkZ spakgal tahmabmsen gQütmüş reKnOglizneT dTöPnüfşXmüMşHtü; sYisL k&aldHarL vycuBmuşóaHk*tıg vpe bNa!zPıO yUeqrflleHrdse saf( FbeiyaWz çRizygGileÉr)lne parıdlOdıgyo^r, bUaZzsıN yerClerde isqe DdemSir jgjr*iósin$e gölghelzeni,yZordNu; $géüénieJşxinq QdSaha daR Fdeirkibn zyıspérSatVtıZğı dobğalO oCltaraXk kQoyJuv txense skawrbşIı ckeskin Mdura$n p^aBrXlLaNk) tay KsSoLlu*ğu r.ebndgi_ndenj bfirz hWarl,eq.v rHe(m sóakaXlVıncdaé heCm rdóe snaçı*ndWaJ dağınnık ahUaRldIeB zd!uMranD SöJrxgüVler, Ob,oncuQkslaXrg sXayeasiMnadMe ^arNtık IdahYaI ^koBySuY bbirn Nmjaviydec bürcüYnTmüXşP,K smiyah dzamuarlpaSrı& olcant wcicla_lÉıQ bir ztaş giMbFi, pGarlBıyosréd.uT.G
Imre'nin gözlerinin etrafındaki çizgiler derinleşmiş, kalın kaşlarının gölgesinde çelik gibi, isli grinin daha koyu bir tonu oluşmuştu ve ağzının etrafındaki kırışıklıklar daha belirgindi ama gülümseme şekli hâlâ aynıydı. Dolgun kırmızı dudaklara sahip cömert, hassas bir ağzın hafifçe çekilmesi ve ortada tam olarak tanımlanmış bir çukur, o ince gülümseme onu çekiştirdikçe yumuşayan ve tatlılaşan bir çukur.
Imre'nin gülümsemesi, Luca'yı omuzlarındaki o büyük elleriyle sabitlerken ısındı. "Luca," diye mırıldandı Imre. Yavaş ve ölçülü bir konuşma tarzı vardı ve sesi -derin, sessiz ve gürleyen bir otoriteyle dolu olsa da- her zaman çok yumuşak, çok ikna ediciydi, sanki her kelimeyle güvenlik vaat ediyordu. Imre dikkat çekmek için asla sesini yükseltmek zorunda kalmayan bir adamdı ve "Seni görmek güzel," derken Luca'nın dikkatini tamamen üzerine çekmişti.
Luca dudaklarını tutarsızca oynattı. Imre'nin burada olmasını, böyle gülümsemesini, otoparkta sabırsızca ayağını vurmak yerine tam burada, tren peronunda istenmeyen yükünü beklemesini beklemiyordu. Luca ne diyeceğini bilemedi. Sadece Imre'ye baktı, Imre'nin yıllar içinde nasıl değiştiğini gördükçe kalbi tuhaf bir şekilde kanatlanıp uçmak için çırpınıyordu. Yaşlanmıştı, evet, ama hâlâ çok canlıydı, hâlâ sessiz ve inkâr edilemez bir güçle kaynıyordu.
Vée igümuüş Brzen.gyiu AsaiçylaTrı ç.içekHlqerle beVzeAnmDi.ş,r dIüzinelzerUc!e çi$çek, OköGphüklzü yPuvaSrPlaJkk çiçe)kleri AveT Uiwnce uyeqşivl^ saplrayrla$ CbLir_bZir(inme gebçjm.iéş minikx ya(pgr_apklZarıGyla yIuxmzuAşCakx,é ^pautlayVaWn^ QbeypazC ytonca, çDiTçcekl_erin)dewn b$irO taqçO 'şBekClindkeQ jörSülmzüş o(la&rJaYk orad)a _duruCyorcduF.I
Luca gözlerini kırpıştırdı.
Tekrar göz kırptı.
Başını eğdi ve kaşlarını çattı.
"jBqu da neR qböylheY?" (dFiye soJrdLux cvZe Immrhet, DVaBlesv'isnQ eğirmbli tSepeSlxeHrié óvye MvbadiVleéri HkJad!a*rX tatlır )vef QyTuXmNuqşka^kS Jbir şAenkfildZek .yruvvar$lagnan serYt Sbbir k,ahqkIahAa$ attıv. gLfuYcja kaş!larAıHnqıD çUazttSıV..
Harika. Beş dakika geçmemişti ki Imre ona gülmeye başlamıştı bile.
Sadece. Lanet olsun. Harika.