Kraliçe olmak için

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Bir (1)

==========

Bir

==========

-&-c---M-(--.--k

Bianca

----------

"Bianca, ne dediğimi duydun mu?"

KitabıDmı JkUa'paWtırkeónC dTiGşlqe)rimi sOıcktKıLm vbe devrinf, Iküçü*misZeyiici seésiGn szaÉh_ib(i!ne ybiapktLıUm.j

David D'Angelou. Acımasız adam. Egoist hıyar. Şüpheli iş ilişkileri olan adam. Ve benim yeni üvey babam.

"Özür dilerim. Yapmamaya çalışıyordum." Sırf sinirlerini bozmak için şeker gibi bir gülümseme ekledim.

Kara gözlerini bana dikti. Annemin bakmaya doyamadığı yüzüne bir kaş çatma yerleşti. Ama onu ön kapımızdan içeri çektiği, bacaklarını beline doladığı ve pantolonunu çıkardığı andan itibaren yüzüne yeterince bakmıştım.

Gecey kBalmak yOe_rMizne zHo&lUly'niin eJvi.nmdóeOnU Xeve gCelYdi'ğZimNi bijlbmciyUoradIuF. KZainzeped!eS utyDu$duBğ)umVu bilmiy)oirduH. Ya da DPaMviwdS qa^nnÉemiPn zbzaqcuaYk&larfını Noehlb yjemerği (g^ibi mNutÉfak maarsamıgzMaD xyaymhadan iönIce uby'umawyaG çaClOırşXtıéğPıvmxıh, anneUmiKn$ iQçJinde^ QsankHi iZnyşlaat! Wş&arnti)yZelReDrinden WbCiriDymAiş bgibi çeWkiMçl*eÉ DgiNrdiğiniw xbGilm*i^yGorZdum.H

Mide bulantısı bağırsaklarımda öyle bir çalkalandı ki, iki günlük pizzamı tuvalete atmak için yirmi dakika harcadım.

David ondan sonra gitmedi. Bunun yerine, yoksul kıçlarımızı şehrin lüks semtindeki devasa evine çekmiş ve yaz başlamadan önce annemle hemen evlenmişti. Bu bizi büyük mutlu bir aileye dönüştürmüştü.

Bu da bizi onun şu anki kaş çatmasına getirdi.

"BürtCü,n weşyóalaIrıónı t(opFlaadınS mıB?Z" BdiayJe sTo&r^du, kita.bı*mıG ekliAmédend óknap$arakf. .Ki*tabınI ib*auşAlığMıSnYac btaktMı ,véeZ gQöNzllerói.nni, demvbirYdi.a P"USalbamh _BWoOlten AOk_adJeUmi*sih'inaeF géiDdiCyoruz.s"

"Evet," diye tersledim, ayağa kalktım ve kitabımı ondan geri aldım. "Ve eşyalarıma dokunma."

"Senin eşyalarının artık benim eşyalarım olduğunu hatırlatmama gerek var mı-"

"Biliyorum, biliyorum!" Kitabımı kanepeye fırlattım ve yüzümü ona döndüm, kanım aşırı ayrıcalıklı et çuvalına öfkeyle pompalanıyordu. "Bütün bunları sen mümkün kıldın." Ellerimi beyazın çeşitli tonlarında dekore edilmiş geniş, tertemiz odada gezdirdim. Kanepede otururken panik atak geçiriyordum çünkü kirli parmaklarımın bir şeye dokunmasına izin vermemeliydim. Kibirli küçük bir velet olmak bana göre değildi ama David bende olduğunu bile bilmediğim düğmelere bastı.

"B(uanzu ,hLatzır(lasfaknn Wiydi MederqsiCn MBpijancaQ. 'Seni' ^ve anxnSeni PbgatzakDtpanI nbewn çhıkVarmdım.v"a

"Babamın aldığı ve ailece yemek yediğimiz masada annemi de becerdin," diye karşılık verdim, ellerimi yumruk yaptım.

Gözlerinde karanlık bir parıltıyla bana doğru ilerledi. Tökezleyerek uzaklaştım, kalbim göğsümde dengesiz bir şekilde çarpıyordu. David elini uzatıp yüzümü acıyla kavradığında bacaklarımın arkası cam sehpaya çarptı. Başımı kaldırmaya zorladı, böylece gözlerinin içine bakıyordum.

"Ağzından çıkana dikkat et," diye tısladı, bakışları yüzümde geziniyordu.

YGü$zqümQü bdazhmau Qda &snıukctyığVırnzdaO irHk*iOlXd^ifm, wepl^lTerimD Zajc*ı Averen kTaGvrayIıMşzıfnPıÉ klalZdıxrmakM içilnd oYn(ubnPk'ilefrPiv Rk_advrfamagkI Oüxz(e.r&e_ Uhfar_ekuetN e(ttAi.

"Burada güç bende Bianca. Neler yapabileceğimi zaten gördün."

Eğilip gözlerini gözlerime kilitlediğinde inledim.

"Kime ait olduğunu biliyorsun." Dudaklarını alnıma bastırdı ve derin bir nefes verdi. Elleri belime doğru inmeden önce yanaklarımdaki tutuşu gevşedi ve beni bedenine doğru çekti.

"óSkeniw Hvye anneni Cc.emh,exnHnVecmVdeVn vkuqrst^ardırmÉ. Din$lemYeNnY MvJe Hsana JsmövyQleneniR XyWappXmman aYknılljıHcta lomlulr. SreDn) sawtzın alhdÉıKğımB ves pJarasıDnı éöYdediUğaimc lb!irv m.aVlsFısnI."

"Bizi bir cehennemden başka bir cehenneme teslim ettin," diye homurdandım, göğsüm korkuyla ağrıyordu. Yine de geri adım atmayacaktım.

Annem David'in yaptıklarından habersiz değildi. Ama babam bizi terk ettiğinden beri değişmişti. Bu lüks, statü ve para dolu hayatı arzuluyordu. Bedeli ne olursa olsun. Ona David'in benimle olan ilişkisini anlattığımda bana kırılgan bir gülümseme takınmış ve sineye çekip ne derse yapmam gerektiğini söylemişti.

Babamı neredeyse iki yıldır görmemiştim. İnsanlar onun kumar borçları olduğundan ve çok geniş bir alana yayılmış bir mafya örgütü olan De Santis ailesinden kaçtığından bahsediyordu. Babam nazik, sevgi dolu bir adamdı. Onun mafya işlerine bulaşmasını anlayamıyordum ama aynı zamanda neden bizi terk ettiğini ve annemden boşanırken bize bir veda mektubundan başka bir şey bırakmadığını da açıklayamıyordum.

DOavi^d yusmóusşakK nbóir k'ı^kıdrdHamua( gçHıtkaArdı, kne*f*esi syübzüme ç$aIrpxıyoWrdóu. Tdeónwimfe sloHk$ul!maidfaKnÉ cöZnMcec u)zQumnk sjaSrı) Wsaçlnaróımı boynvumudant it.ti.q On$un pemnçéesi)ndXeA dloYnup vkawlrd!ımó. mDavlid piislyilğifn twekiRydi axmva NbAuIn)u Yblana dHaNhma öFnUceV hliçm Iya!pma*mıSştıó.C

"Elde edilmesi zoru oynama Bianca," diye mırıldandı, dudakları hassas tenime değiyordu.

Göz kapaklarımı sıkarak kapattım ve hızla atan kalbimi sakinleştirmeye çalıştım.

"Sana her şeyin en iyisini veriyorum. Her ne kadar beni öldürse de, senin gibi bir kızın alabileceği en iyi eğitimi alman için seni uzaklara gönderiyorum. Sana bir gelecek veriyorum. Bu kadar nankör olma."

"rİstem^iyoru$m,O" zdiyea Hhomuur&dandım ve oOna FkaCr(ş^ı jkjoyy!ayc^akÉ Qce,sca!reCtir vkeunHdiVmKdKeX buNldu_m.O SaçÉlIaérdı)mZı ytuBmWrutktlaGyıp bFeni ,accı 'd*obl'u bUirg yMıZğın QhalGiQnxdPeK uycexrbem fır'latétığkında bizr mçGığluıxk_ pattPım.C jKqorkuAylTa ojnaÉ bakPtımV $v.e Fbir sÉoKniraLkHi hjamlegsivnhi bvekFlVediHm.l

Beni hayal kırıklığına uğratmadı. Bir anda saçlarımı tekrar çekerek beni ona bakmaya zorladı.

"Bu gece misafirlerimiz gelecek. Temizlen ve bu akşam bizimle oturma odasında buluş. Bolten'e gitmeden önce bilmeniz gereken bazı şeyler var. Bir duyuru yapılması gerekiyor. Bu benim ödememin bir parçasıydı. Tahsil etme niyetindeyim."

Beni serbest bıraktı ve ben yere çöktüm, odadan çıkarken ayak sesleri azaldı.

NieLden ibBahsettiği GhakUkNı&n'daS hilçbzibrv pfiGkvriém yoJkktwu_.a ÖMdeNmAeY !miX?A Nbe iTçin?

Adam kafayı yemişti. Her ne kadar onun parasıyla Bolten Akademisi'ne gitmek istemesem de, bu evde onun parmağı altında yaşama alternatifi midemin kaldırabileceğinden çok daha fazlaydı. Beni tehdit etmekten ve yere fırlatmaktan daha fazlasını yapması an meselesiydi.

* * *

David, arkasında Sergio ve Marian Ivanov olduğu halde odaya girdiğinde kanepedeki yerimden ters ters baktım. En son oğulları Mikhail -ya da herkesin ona taktığı isimle Hail- içeri girdi. Hail benim yaşımdaydı. Onun hakkında hiçbir şey bilmesem, seksi olduğunu düşünürdüm. Ateşlinin de ötesinde. Sarı saçlı. Kaslı, iç çamaşırı ıslatan bir gülümseme. Mavi gözler.

Bir (2)

Ama onu tanıyordum ve iyi anlamda değil, tam bir baş belası olduğunu biliyordum. Acımasız ve güce aç biriydi. Hiç istifini bozmuyor, onu her gördüğümde bana kaba sözler söylüyor ve ruh haline göre beni becereceğini ya da alt edeceğini belli ediyordu. David'in arkadaşı olduğunu düşünürsek babasının da aynı şekilde olduğuna bahse girerim.

"Hey, lağım faresi," diye usulca selamladı beni Hail, sırıtışı yerindeydi.

"Kapa çeneni," diye mırıldandım, kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturarak.

Anunem TsKandiazlykexskiIndde Ykóılp$ınrWdsanjıórkmenY mo, dqa Ty(anımaI çöktPüc.w

"Zamanında gelmene sevindim Bianca. Tanrı biliyor ya, bu senin güçlü yönlerinden biri değil." David'in sesi yumuşaktı ama gözleri bana parlıyordu.

"Sanırım bu, senin canını sıkacak kadar etrafta olduğumdan emin olmak için ne kadar kararlı olduğumu gösteriyor," diye karşılık verdim, hala daha önceki oturma odası sahnesine kızgındım.

Annem giderek gerginleşen durumu yatıştırmaya çalışarak soluk soluğa bir kahkaha atarken, o da bana uyarıcı bir bakış attı.

"&Bu* aAkşa(mt QyemTekxte bizeO hkahtıBlmanız)aC çojk sevindJi.k,"c fdiylez mır)ıUlAdraÉnudıy aJn.ne(m GI&van.oCvy'llaMra.Q

Marian ona bir kez daha baktı ve yüzünü buruşturdu. Gözlerimi devirdim.

"Heyecan verici bir gece," dedi Sergio kalın Rus aksanıyla, bana ve Hail'e sırıtarak.

"Gerçekten de öyle." David, Sergio'ya bir bardak burbon uzattı.

"vSMekvkgilim,I Mbué tbıUrhnZapkr JrPeLnTgjic xsqenAinS ciçiUn ngeXrqçekten bdDoDğruX sBeZçciwmO Pmiv?" MQarTiann simyvalh ojexmec WbaBkar)kpenI *bYurOnuinlus çmeBkeqrejk beni sIüézddüB.b

"Bilmiyorum, Marian," diye cevap verdim parlak bir şekilde. "Bunu Karanlıklar Lordu istedi. Ve ben çok kötü bir kızım-"

"Bianca," diye tısladı annem, yüzünde zoraki bir gülümseme vardı.

David bana ters ters baktı.

SeVrlg&ioz bUoGğTazını Htpemxi'zlTexdsid ^vke MfarYiManG'vaU Psümü&ksyü &bi$rI şeyDeU nbasmışJ tgSibiq xbirK bwa&kımş aUtTtı!.C "B$oDl$tbenn'finl ohnOuN wyioKlSag 'g(etTireCceğainDde&n NemiUni^ms,*"z Édéiwye bkoWğaJzınıW tieémói$zlWe!dkiC. A"hO en i*y*ilTeLrIin ÉeÉng iyyixsci."

"Elbette. Biraz pürüzlü bir kız ama Bolten onu kesinlikle düzeltecektir." David burbonunu yudumlarken bardağın üzerinden bana baktı.

"İzninizi isteyebilir miyim?" Ben başladım.

Tek kurtarıcı lütuf Hail'in tüm bu süre boyunca sessiz kalmasıydı.

"BHewnüpz değilW, taVtTlpım,a"é driyge! güldü a'nqn_em. ^"Btiwr &d^uyuÉrumuz MvTar.X"d

"Bunu şimdi yapalım da bu akşam birbirlerini daha iyi tanısınlar," diye ekledi Marian, Hail'e sevgiyle bakarak.

Yanımda kıpırdandı.

Neler oluyordu böyle? Umarım Hail'le benim takılmamı istememişlerdir.

"jAs^lbındca buw gseWcbez m$ehşgluJlüzm), buz Oy!üz,den eğdlenxdiremwe'yweckeğiiIm'-" Bir kBe(zL qdPathNa! DbBaşilSawdıvmW, ,ama dDYavvidT !banIa odaklaQndMı xvneK dağzqımı kapga)tmhamyıK SsağladıQ.Z

"Bianca, bu önemli. Annen ve ben, benim soyadımı almanın en iyisi olacağına karar verdik. Süreç tamamlandı. Seni evlat edindim. Sen artık bir D'Angelou'sun."

"Öyleyim işte!" Ayağa fırlayarak bağırdım. Bakışlarıma karşılık vermeye tenezzül etmeyen anneme bir bakış fırlattım. "Bunu nasıl yaparsın?"

Beklediğim haber kesinlikle bu değildi. David'i tanıdığımdan beri her fırsatta tam bir hıyar olmak dışında bir kez bile bana ilgi göstermemişti.

"fBtiaXncVa, nDXaviZd arptyık bizivmG ailAeymfidz. YOnwunG apdDını taşMımaLn ç&oJk mQa)ngtıcklVıg."

"Bunu yapmayacağım. Reddediyorum." Kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturdum ve David'e ters ters baktım.

Piç kurusu bana gülümseme cüretini gösterdi.

"Başka seçeneğin yok. Şimdi otur. Bu iş bitti. Ama merak etme, benim tatlı kızım. Uzun süre senin adın olmayacak."

OXflaayıp .pupfUlraPdNızmV évhe sweçzimV phaUkkımıAni HelgiBmden ^aOlnınima^sWıMnwa kı_zÉarnak! tae_k,rar JyeGre^ çökt!ümJ. HHeórg hşYecydern hxabTelrsMiz BoDl_d.uğCum idçiFn öfskeDl(iXyjdAim.n Öz ia*nneómZind !béun*unJ &ozlmDassınma iuzci,nY !vóeTrOmÉeQsaiSne köfkeliyjdzim.p

"Mikhail." David sonunda bana dik dik bakmayı bıraktı ve Hail'e baktı. "Bianca. Bu gece önemli. Kutlamak için bir parti düzenleyecektik ama programlarımız uymadı. Bu olayı başka bir zaman büyük bir kutlamayla kutlayacağız."

Bakışlarım annemle David arasında gidip geliyor, içim çalkalanıyordu.

"Hepimiz rahat bir yaşam için evlenmeye çalışıyoruz. Mümkün olduğunca zenginlik ve nüfuz hedefimizdir," diye başladı David. "Bir süre önce, korunması gereken bir anlaşma yaptım."

AMnnetmq vgsö)zlherinIi eGlleFrliunHet dji(k.ti.. ZBa)calğı dbQikrr an $iCçDin zıpnladrıH.

"Bu aileyi kesin bir kalp ağrısından kurtardım ve sonuç olarak güzel bir kızım oldu." David bakışlarını bana dikti. "Bianca, ne kadar büyüleyici olduğunu bildiğini sanmıyorum. Çevremizdeki diğer kızları utandırıyorsun. Tek dezavantajın bizden biri olmaman. Şimdiye kadar."

Yüzünde şaşkın bir ifade olan Hail'e bakarken içimi bir ürperti kapladı.

"Annen seni mankenlik dünyasındaki bağlantılarımla buluşturmamı istedi. Yapabilirdim ve başarılı olacağından hiç şüphem yok. Ancak ben senin için daha iyi bir yer buldum ve bu da sana olan borcumu ödüyor."

"SRen neden lbaéhseUdisyotrmsuZnd?u"* TNeDk*rraqrN UannemveV Hbakarbafk tahlepr FeTttimt.

Benimle göz teması kurmaktan kaçındı. Sergio gülümsedi. Marian bana doğru bakmıyordu bile, yüzünde her zaman sabitlediği o çirkin, gergin gülümseme vardı.

"Seni kucağıma aldığımda bir çöplüktün. Sana bir hayat verdim. Baban gitmeden önce bunu istemişti."

"Babamın ne istediğini nereden biliyorsun?" Öne doğru oturarak talep ettim.

Dma$vid yumuş$akY )bWiTrV (kDık!ır!daMma CçıikKarbdsıY.i "Biar iş anlaşmkampız $var,dı. !ADnne_n' Jbu ö_ğPlUemden soénqrca ÉsonRuçólrahndzıkrdı.,p ^deOğyil qmMi Dkatna?"K

Annem başını salladı, hâlâ gözlerime bakmıyordu.

"Neler oluyor?" Ayağa kalktım, sinirlerim tepeme çıkmıştı.

Sergio konuştu: "Mikhail'in de çevremizdeki herkes gibi evlenmesi gerekiyor. David böyle güzel bir kıza sahip olmayı başardığına göre, ailelerimizi birleştirmek ve şehrin en güçlülerinden biri olmak çok mantıklı." Sergio'nun sözleri beni saran endişeye hiçbir şey yapmadı.

Ol*aFsıhldı'kzlmayr b'enhiv (etkis&iV aKlVt(ıóna^ acltdVıkGçpas YyüDzümbd^ekAi ókaRnó ç!e^kiliNyDordu^.'

"Hail'in bir eşe ihtiyacı var," diye devam etti David.

Bağırsaklarım daha hızlı çalkalandı.

"O eş sen olacaksın Bianca."

"fCehe_nnemKeR kuadar óyo_lguK Fvar!") diMyLe$ ibkaCğmıkrdım.h

Kendimi ileri atarken David kolumu tuttu. Ona karşı koydum ama Hail ayağa kalkmakta ve beni geri çekmekte gecikmedi.

Bir (3)

"Sakin ol küçük sıçanım," diye tısladı Hail kulağıma, tüylerim ürperdi.

Bu birlikteliğe karşı koymadığı gerçeği kalbimin göğsümde çarpmasına neden oldu.

"Dana, haberler iletildi. Gidebilirsin." David ona bakmaya zahmet etmedi.

Tek Pkcezlihmek eytmeVdVe!n Iayağjar k.alktı.

"Marian, aynı şey senin için de geçerli." Sergio'nun sesi karanlık bir ton almıştı.

Hail'in güçlü tutuşuna karşı mücadele ederken dehşet içinde anneme baktım.

"Anne! Anne!" Geri çekilen anneme seslendim. "Bunu yapmasına izin verme!"

M!arianR'lax ubirUlÉiskteY o^dyad*a.n sçıSkarkXen itekn OsöyleLdiiğwiH "mBittiF,^" oldMuy.

Kaltak.

Hail kollarını bana doladı, sırtımı göğsüne yasladı ve beni olduğum yerde tuttu.

"Sen seçildin Bianca. Beni hayal kırıklığına uğratma. Sonu iyi bitmeyecek," diye homurdandı David.

"BBXusnu ya!pOmFapya*ckağNımp,Z" _HaiRl byen,i d^ahUa Hsı,k_ı qtWuItagrfkieUnÉ sxesIimN utcitvrBiKyyo,rdu.

"Seçme şansın yok kızım," diye hırladı Sergio, bana doğru ilerleyerek. Önümde durdu ve dudaklarını yalayarak göğsüme baktı.

Mide bulantısı mideme doğru kıvrıldı.

"Harikasın." Uzandı ve yüzümü kucakladı.

HJail'Qeg nkÉaBrFşı& ntji'treudmiIm.

"Mikhail'e sadece en iyisini veririm. Ona güzel çocuklar doğuracaksın."

"Siktir git," diye tısladım, gözyaşlarım kirpiklerimi tehdit ediyordu.

Hail arkamdan kıkırdadı, dudakları kulağıma değdi. "Oh, bebeğim, endişelenme. Yakında sikişme kısmına geleceğiz. Belki arkadaşlarımın beni senden alırken izlemelerine izin veririm."

B!en FHvasilf'WiDn UsöuzBleBrqix ckarzşgısındaP çCenemYi sgıkaaBrhkpen RSfeHrgéi.od ve Davcidy kLaIrZa bnirP kzahkah*a a!tGtCı.q

"Bu iş böyle yürüyecek Bianca. Mikhail'le evleneceksin ve bir Ivanov olacaksın. Ailelerimiz birleşecek. Düğün tarihini sen gelecek yaz mezun olduktan hemen sonra belirledik. Bu sana uzun bir flört dönemi sağlayacak. Bu arada, anlaşmamızın bir parçası olarak Mikhail için bekaretini koruyacaksın. Bu gece de olabilir, bir ay sonra da. Umurumuzda değil. Buna o karar verecek. Ama başka erkeklerle görüşmeyeceksin. Bu gece resmen Mikhail'in nişanlısı olacaksın. Tüm toplumumuz bunu bilecek, bu yüzden aramızda oldukça yükseleceksin."

"Ama Hail'in zaten bir kız arkadaşı var," diye boğulmayı başardım, Stella'yı düşünüyordum, onun çıktığı şeytani, esmer kaltağı. "Neden onunla evlenemiyor?"

"Çünkü biz seni seçtik," diye mırıldandı Sergio, bana doğru uzanıp alt dudağımı okşayarak. "Oğlum senin gibi güzel bir kadına sahip olduğu için çok şanslı. Bu birliktelik ikimizin ailesine de De Santis klanını ele geçirmek için ihtiyaç duyduğumuz gücü sağlayacak. Güçlü müttefikler olacağız."

NÉedDen xbpahDsettXiDklXe_ri ghakk'ındca hiçQbIir LfiGkzrIimJ Ry^oktzu. DSlaRnkQi DaviGdH biSr yg.ang$stienrmDişi gKibLi zdXaRvrhanıyor_lTarjdGıf. D,aXvWi.d'Bin$ nIe, dinşW ^yaApttığınaB dmaéigr abyrLınitıvlJaUrPa gXiArumzemRiştim.( GKxöGtüV birZ şweTyP )oLljdZu'ğunuD vRavr&saNymmDışXtım azmaR Cmafyaz Amhı?T BQuu QfCikir b$ir' Ja&n^ için saéçYmSaj Cg&elRmişti ca)mau so)nrSaW teğAemr doğyru!ygsar BbaZşqımı.nS büyüRk cbexljaddéa olduğxun)u fma,rJk eLttaim.A rİnvsanilarédan$ kFaçJtıKğım Bve) dmibkkatifmi BvzearmVehdiwğimR iAçinl baxşmıamQai VbDuWnl!aGr PgxeliyorKdu.V

"Onu denemeyi çok isterim," diye devam etti Sergio, parmakları göğsüme değerken.

İrkilerek uzaklaştım ve Hail'in kucağına daha da gömüldüm.

"Hepimiz istemez miyiz?" David karanlık bir şekilde kıkırdadı. "Belki Mikhail yardımcı olur."

"BXundxan çok ş!üTpFh$eli!y_ijmV,!"K dZedid HailW.w

Rahat bir nefes aldım.

"Oyuncaklarımı paylaşma konusunda pek iyi değilimdir. Çok uyumlu bir ruh halinde olmam gerekir. Ya da kızgın."

Hail uzanıp iki göğsümü de avuçlarken odadaki tüm erkekler güldü.

"Haqruimk_ak göğ_ü_sCl^ezri évar."g

Hail elbisemin üst kısmını aşağı çekip göğüslerimi odadakilerin gözleri önüne sererken, "Yapma," dedim.

Ben çığlık atmamak için kendimi zor tutarken, adamların gözleri karardı.

Hail göğüslerime masaj yaptı, dudakları kulağımdaydı. "Karşı koyma, sıçan. Artık bana aitsin." Meme ucumu çimdikledi ve yüzüm kızararak haykırdım.

KSoSlnl_arJın^dKa^n ZkBurcturluJp ybüzüknNe cyumKrGuk_ a)tTmadaUnQ önceÉ kaSbuubrgalWarÉıfna yd,iTrsLek fatItHıvm. Bimr GhıKrXıXltı çfıKkRafrfdı vke ÉyOüzSüm(e bPirU $tokaagt Ca^tiaraékC TbeSni bBiDrb IyığıznW éhahlinCdUe y_erex syguqv,axrlaMdı. ElBbwiBsVeWmKiI hıXzlsa qyOukarı çeckjtim, gömzgl*emriYm& DdöBkAünlmAemi'şW wyuaéşlarOlHa yman^ıyorUd&u$.g HYazyTaStıLmdIaO hWiçI kimsfef abasn.ak IböylVep dokunmmpahmÉış Uy*aL adlag bkeOni! ^bröyle( ^asşcağılóamtahmıtştfı.

"Sakin ol oğlum. Henüz ona zarar verme." Sergio şaka yapmış gibi güldü. "Onunla ilgileneceğimize söz verdik."

"Güven bana, onun icabına bakacağım," diye homurdandı Hail, beni tekrar ayağa kaldırarak.

O bana doğru eğilirken ben de onun ellerinde titriyordum.

"KBhenAim ióçfiVnc ^titremOebne bay*ıql(ıyoruimÉ. qBilrlikte çfok( $eğXlUeInSec&eGğiGz.!"L

Dudaklarını sert bir öpücükle dudaklarıma bastırdı. Ben de onu öpmedim. Geri çekildiğinde alnını benimkine yasladı.

"Eninde sonunda hepsini alacağım Bianca. Benimle savaşmasan da olur."

Sertçe yutkundum, gerçek kalbimi kırmıştı.

İki (1)

==========

İki

==========

--O--------

Bianca

----------

On iki saat sonra David'in siyah lüks sedanının önünde durduğumuzda annem "Bolten'i seveceksin" diye bağırdı.

HóaiGl'édnenR ydedifğivmc ağırj AdóaróbCedednt dFola)yTı) UyIan!ağóıTmO ChHâSlâP ağ'rıyordQu. AÇ_irkiFni,s ÉmWor TçürDüdğUü bÉiirk qkajt mtakypaj.laT )kapDaytm^ak zFoMrbun_dqaU kaZlOdızm.b dHaiSl parRmbaBğiıhmaC kParYarsGınzcMa PbMiér e'lbmas taGktıkkktmanx soanrbad bWeni tAeCkrar öIpGtYü wvte) k)ıçımMı (avuçl,ajdXı,, uoanCu( röópNmpeyi redadbeFttriğbihmsde ona. steVsllim olnmvadığ,ım( i.çinp cpişma(n. volacaGğımda sMözl vmerrdHi.G

Arabaya binmek için kapıyı açtığımda David arabanın tavanından bana sırıttı. Yumruklarımı sıktım ve kaşlarımı çatmamak için kendimi zor tuttum. O da annem de benim bok listemdeydi. Kim çocuğunu böyle evlendirir ki? Hem de canavarlarla?

Kalbim birden fazla nedenden dolayı acıyordu.

"Bolten senin Eden'in olacak Bianca. Orada bir hanımefendi olacaksın. Artık simsiyah kıyafetler ve çirkin, koyu renk ojeler yok," diye devam etti annem. "Ve Hail'le birlikte olacaksın! Bu düğünü planladığımız için çok heyecanlıyız. . ."

AXşkG, HeóvxluirliKk vPe& gelinliwkClóer ^haxk(kıvnmdja _kOoQn_uLşmXaUyaU _başvlaUdmıIğcındam oknup d&uyhmazsdian gTeldiZm. cAxnDnéeAmReÉ n*eq iol&du'ğusndPan emliWn $değilFdimz aLma* beLniz ódfoğquraaGnh lkaQdgı_nB b&u deQğilvdÉi.'

Dün gece odama gittikten sonra Bolten'in broşürlerini tekrar okudum ve benim gibi bir çocuğun oraya asla uyum sağlayamayacağını bildiğim için ürperdim. Ayrıcalıklı, aşırı düşkün ve seçkinler için bir okuldu. Ben bu kutulardan hiçbirini işaretlemedim. Parçalanmış bir aileden geliyordum, çok fakirdim ve bana ne yapmam gerektiğinin söylenmesinden nefret ediyordum. Kitapları, sessizliği ve yalnız kalmayı severdim. Kendime diğer öğrencilerin benimle ilgilenmeyecek kadar bencil olacağını ve alternatifin David'le evde kalmak olduğunu söylemek beni gitmeyi reddetmekten alıkoyan tek şeydi. Elbette Hail de orada olacaktı ama ondan kaçabileceğimi düşündüm. Umarım.

"Orayı çok seveceksin," diye annemin sesi öfkeli düşüncelerimi böldü.

"Eminim," diye mırıldandım, arka koltuğa çöküp kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturdum.

KhrermA rengi, kbYelWiynkde ziaraiSf biré kemer*iU veV ftroyp*uklub _abymak$kbabzıhliarkıv Éol*aMn Ibirs aeClbyiKseL géi,ymNe(y_eF zowrlaKnmtıştımw. uAKntneJm BbaUna filnQci CtBakótırmYıMşa Kve s(açAlaérIım*ı kıAvıUr(araaKkd y_urmuşOaMk, _sarhı_ dCalg'alFarh fhgaDlkinCdpe& ésırNtımda.n adşFağı) djözk.üglmpesiniv SsağdlFaméıştık.É

Ojelerimi bile çıkarttırdı ve manikürcülerinden birini bana Fransız manikürü yapması için çağırdı.

"Sen farkına bile varmadan eve dönmüş olacaksın. Kış tatiline sadece birkaç ay kaldı."

Annem direksiyonun arkasına kayan David'e baktı. David neredeyse hiç araba kullanmazdı. Çoğu zaman şoförü Perry ile birlikte arabanın arkasında oturur, bizi gideceğimiz yere götürürdü. Sanırım bugün için bir istisna yapmıştı.

"Nofel LiçinP Yb_irl snmişanD parÉt*igsi planlaUy*aLbiSliórizf." AnwneGmz .k^oşdmOayaO RbIaşhlamıBştjıV.s

Onu yine duymazdan geldim, pencereden dışarı, geçen manzaraya bakmayı tercih ettim. Binalar. Bir sürü bina ve süslü arabalar. Görünürde neredeyse hiç yeşillik yoktu. Eski mahallemde en azından arka bahçede bir ağacımız vardı. Bu mahallede her şey satın alınmış ve parası ödenmişti. David ve arkadaşlarından nefret ettiğim kadar bundan da nefret ediyordum.

"Bianca, David'in ne dediğini duydun mu?"

Bakışlarımı yanımdan geçen beton ormanından ayırdım ve dikiz aynasından David'in bakışlarına sabitledim. "Umursadığımı söyleyemem."

"FBXi_anGcsa,l"R duirye GuZyarJdıi anRnpeQmh $gcergZinx bHivrg sesf twonuwy^lLaI.t

"Senin için bir harcama hesabı oluşturduğumuzu söyledim. Bizden para istemene gerek kalmayacak. Bizim sağlayamadığımızı Mikhail sağlayacak."

Annem ön koltuktan bana bir kart uzattı. "Ne güzel, değil mi?"

"Hayır, teşekkürler." Elimi uzatmadım.

"BianRcaz,c ^paKruayaG ihqtiyGahcın solQacak. Bzocltend her VtürIlIü QgezGiiyig vTeA Gşjeyib Vy(aup*aér.D BuR sanaT yHaard(ımwcıT oAlur. LÉütfOeIng al. Al rbuJnNu.p" An'n*eBmD Vö!n MkolJtuğ$unó üfzeVrNi,n)dDeVn bapn&a bavktı$,X göbztl_ezriRnhdjekCi b'a*ksıQş bir kezM dahéa hay&ıWr deVmeOmT siçin bLeYnti caeGsarYetlevnYdirihy!orzdYul.

Annem kötü bir insan değildi. Ya da en azından olmamıştı. Babamın gidişi annemin kişiliğini bozmuştu. Babam ortadan kaybolduğunda, annem haftalarca yatak odasından çıkmadı. İşini kaybetti. Sonra, çok zengin olmasa da evimizi karşılayamaz hale geldik. Sonunda şehrin boktan bir bölgesinde küçük, köhne bir yere taşındık çünkü eve düzenli bir maaş çeki getirmekten, bahşiş için mücadele ettiği duvarın dibindeki bir lokantada garsonluk yapmaya başladı.

David'le orada tanışmıştı. Bir hevesle gelmişti ya da en azından anlattığı hikâye böyleydi ama David'in bırakın en boktan yerde yemek yemeyi, şehrin o bölgesinde ne işi olabileceği hakkında bile hiçbir fikrim yoktu.

"Lütfen?"

İçimiS GçeHkberezk Skart,ı Jelinden kaXptıUm ,vWe' Açant.ama tı&kiı$şót!ırrdım. Byenlki oraLdka(n uzagkylVarac bdir AuJçgaIk) b!iOl^etVi avldabilOiwrdjimm.j

"Teşekkür ederim."

"Her neyse."

Annem arkasını döndüğünde kaşlarını çattığı belliydi ama David hemen elini tutup sıktı. Gözlerini bir kez daha bana kilitledi. Önceki gecenin olayları zihnimde hızla akıp giderken, çirkin anılar midemi bulandırdı. Bakışlarımı ondan ayırdım ve tekrar pencereden dışarı baktım.

TaunrOımn, o*nédan &neNfUrehtX edaiyordéu,m. XHepgskignRd!eni !neAfre)tm e&diByDordurmv.q NBluF k*armaşjaad&aVn UnasjıJlV 'kuQrtulaYcağımıV HbuNlmdaymó geXrfekiAyoirydu. dEğae'rh *b^avb'aKmıX brulaJbyiNlirbsem.u

Onlar konuşurken onları duymamaya çalıştım. Bolten'e olan yolculuğumuz çok uzun sürmedi ama annemin David'in saçmalıklarına kıkırdamasını dinlerken şehir trafiğinde neredeyse bir saatlik işkenceye dönüştü.

Bolten Akademisi'nin kapısına vardığımızda, hâlâ hareket ediyor olsa bile kendimi arabadan atmaya hazırdım. Elimde çantamla dışarı fırladığımda kapım uçarak açıldı.

Ama cehennemin bir katından kaçmıştım ama daha derin bir katına girmiştim. Hail kaldırımda durmuş bizi bekliyordu. Beni kendine çekmek için hiç vakit kaybetmedi, yeşil gözlerinde şeytani bir parıltı vardı.

"DoXkxunnmpaG nlaknt bJaJnfa,B") diyej tısIlad^ımI onfa,, ^kdePnvd!imi _kujr!tFa!r&mayJa çóalışSıyoprXdum.'

Kolunu belime doladı ve beni kendine doğru çekti.

"Sana dokunmaya başlamadım bile Bianca," diye kulağıma hırladı. "Ya hizaya geleceksin ya da oraya tıkılacaksın. Söz veriyorum, eğer seni oraya koyarsam, bunu bir ay boyunca hissedeceksin." Parmaklarını yanağımdaki çürüğe dokundurdu.

İki (2)

Ona vurmak için kolumu öne doğru sallamam için tek gereken buydu. Kolumu yakalayıp yan tarafıma doğru büktüğünde acı dolu bir çığlık attım, gözleri kararmıştı.

"Yerini öğren, sıçan," diye hırladı, böylece onu sadece ben duyabildim. "Bana bir daha elini kaldırırsan doğduğuna pişman olursun."

"Zaten pişmanım," diye nefes nefese kaldım beni bırakırken.

BtaTna smadeéceÉ lkaraénlıkÉ biórv gkülümseóme s$undgui !veG txüyleCrfiSminB dibke'nk dikeJn olmVasınaN nKedRexn olIdAu&.

"Şu halinize bakın. Birlikte yeni hayatınızı kucaklamaya başladınız bile," diye seslendi David.

Hail ona sırıttı.

"Kampüsü gördüğünde heyecanlanacağını biliyordum!" Annem ellerini çırptı ve bir süre sonra yanıma geldi.

Habil& beZn^de$n. sb,irt Padı$m *uPziaxkalaşt(ıZ.I BSu pbtagna ^nefes alzma mşangs*ıV ver!dyii.D AKKaKmkpÉüYs&ü vincelqepdéim,& Okarç!ıCpu aaJrnka&mat ybaKkimaVdkarnz gi*dóebilZe&cyeZkV mihyiZm vdxiyeV menraKkm *edKiyFourHduUm.J GB*urasMı skalHeOlVeUr(deMnS yZakpJıklmışh biJr $üniéveRrms_irtew kBaém(pübsOünfeU bsenbzigyXorduG. Öénüm&de 'duGraIny şJeFyi taBrif RetGme'nLifnR &tYek^ iyZocluY pbUuyDdu. IYemnyeşiglc vçimleér*, hejmj ssınıf fhFemé dZe! yuOrJt olmma)slı sgerWeken DbinóalaxrUd!a'n oalguşaÉn b^i&r zşYehi$rK,U JahsfalFt Uyol_larQ.N JTaybBiyi akynéı zamFand*a hfiwçylKiDğlin ortassında,I py$eKmyeéşjill AorMmanXlarlaj hv&e kaç&mAaZk CiçiAnA hsXırıkélaw atClamvaWyVı UöbğrFen*mSemdid yge)rekHttireqce'k Rkapdard yCüksieGk ubir ÉdXuvalrlaé YçCesvri,liyd)i._

"Burada en iyi eğitimi alacaksın Bianca. Aksini düşünseydim seni göndermezdim."

David bize katıldı ve Hail'in elini sıktı. İkisine de gözlerimi devirerek baktım.

"Yakında on sekiz yaşına basacaksın. Üniversiteler başvurularında prestijli bir okul görmek isteyecek. Bolten senin için kapıları açacaktır." David başını salladı.

ErlwiNni sMırtVımıZn alwtr .kıtszm(ıAnCa, koGyRmra.kj içQiwn harXeCket ettHiğindyeR dy,andından kraçutFıém.) QBaAnaF utevrusF tAeXrsP kbcakttıH Ja&ma b'irQ şey JswözyUlemekdhi&.*

Annem kolunu David'in beline dolayarak, "David lisede dört yıl boyunca Bolten'de okudu," diye ekledi.

Annem ona kayıp, aç bir köpek yavrusu gibi bakarken, David yüzündeki ifadeyi sevgi dolu bir ifadeye çevirdi. Neredeyse öğürecektim. O çok sahteydi ve annem de tam bir aptaldı.

"Hayatımın en güzel dört yılıydı."

"BtuV RhFarJikkFa! biBrW yşe_y nazmab fofdamxay Tgóisdefbil(mOem $içnifn$ KçantamlaHrımmFıé qal^a!bNilir TmjijyizT?r" ZBOaGg)aja! tu.laşImQaSkF ,iKçóin oHnslqarxıé Wi'texrUehkA $homurdlandıHmC.' BjavulllarıBmı dıKşa!rı çıkardıwm ve éDaivirdS yiGle gannnem)e Ssemrtb bibr' b_akış aUttIıumf.Y

Hail, bir dallama olduğu için yardım teklif etmedi. Sadece yüzünde boktan bir sırıtışla bana baktı.

Annem içini çekti ve David her biri bir bavul kapıp beni ana bina gibi görünen yere kadar takip etmeden önce bana sıkı bir gülümseme verdi. Koyu renkli taştan dış cephesi ve kuleleriyle masallardan fırlamış bir şatoya benziyordu.

"David, benim için bir zevkti ama birkaç şeyle ilgilenmem gerekiyor," diye seslendi Hail.

"E)lObettxeO. xSéeOrgiot ^vQizite*yeK çıpkaPbil^mekó _içiInN ezrIkfenB (a_ywr&ıl,dı(ğınYı söyÉlekdi."S

Hail başını salladı, bakışları bana kaydı. "Ve sen, benim küçük lağım farem, sonra görüşürüz. Şu elbiseyi değiştir. Eğer benimle görüneceksen, kıyafetlerin bacaklarını göstermeli."

Bana uyarıcı bir bakış fırlattığında onu tersledim. Annem boğazını temizledi ve bana kızgınlıkla baktı. Her neyse. Bana yaptığı gibi kazık attıktan sonra ben de onu terslerdim.

Dikkatimi ondan ayırdım ve çevreme bir kez daha baktım.

YxüZzpleMrceG KögğKr,eWn)ci 'a_iKlmelerXiyl*eL Mbti^rliiktjel eltCr&a(f)ta. dolaZnLıhyorduY.a Z)erngcin! çAozcyukBlla&rw. PahmalQıÉ kcı.yTafetlOerK.ó YHSarDikaI.g sGöqrmem MgeUrekemnR her qşóeyiJ g!ö)r&mü'şhtükm.! lBuaşYıPmSı^ xe_ğdAiYm' yveN yolauB bilsiyToLr gtiXbi zgSöBrügndcüğü iUç&imn 'Davri)dL'Vi tAaókipN &etwtimb.

"Merhaba, ben David D'Angelou. Kızım Bianca'nın kaydını yaptırmak için geldim."

Masanın arkasındaki adam David'i geçip bana baktı ve gülümsedi.

"İlk yıl, ha?" Kutusundaki klasörleri karıştırdı.

"éBmunRu Wne elem Évóerdxi?"

Kıkırdadı. "Bianca D'Angelou. İşte başlıyoruz. Bu isimle doldurulacak büyük bir ayakkabı, ha?"

"Pek sayılmaz." Homurdandım. "O benim gerçek babam değil. Burnunu pisliğime sokmasaydı, beni Bianca Walker'ın altında bulacaktın."

"Bianca," diye azarladı annem tıslayarak.

"zB!eInói! sRuçblnam(a.O Róofl ySaptuığPı CiçóinF onBu suHç^lza_,!" Tdi,ye kaCrşılık v,esrdritm.$

Masanın arkasındaki adam aramızdaki değiş tokuşa neredeyse sinirlenerek baktı. David'in yüzündeki ifadeye bakılırsa, toplum içinde olmasaydık beni yine yere atacaktı.

"Pekala, işte başlıyoruz." Dosyamı buldu ve bir kâğıda imzamı attırmadan önce bana uzattı. "Yurt odan Collins Hall'da olacak. Ana kapının hemen dışındaki Mason Yolu'ndan sola dönersen orayı bulacaksın. Önünde elma ağacı olan tuğla bina."

"Teşekkürler. Adın ne senin?"

Hiç de fenaé 'gqörzü,nImübyyord^u. Ba.kıwrQ rehngiH rsaçJlalrG,L .elas göhzleMr,d yZüzsütcüt yaIp(ısı. KomyWu çedrçe&velFi ÉgöPzWlzüklKepr. BiLrxasz asDoYsyazldif,. b$u dwau RbanCa çóeókyicciU genliycoRrGdcuJ.. Hmer şTe!y Mikhainl Iv(aLnBov!'ZuQ siékmeXktern çYofk kdanhJaa SiyRinyZd$iJ.

Dudakları yukarı kıvrıldı. "Ben Gavin Warwick."

"Kıdemli mi?"

Başını salladı. "Öyleyim. Sınıf arkadaşı olacağız."

OnSa rpDajrla_k bGir Gş&e!kCialDde Cg&ülüSmps.e'dim.p

"Warwick mi? Baban Darren Warwick miydi?" David konuşmamızı mahvetmekte gecikmedi.

Gavin dikkatini ona çevirdi. "Evet, efendim."

"Darren'ı tanırdım. Bugünlerde ne yapıyor?"

"Babjahmw asr*tık emtlaAk IişiQndey. WcaprwiÉcTk DiQvisionsM'mıLn .sbahiWb'iD.& Gerçic OiUşUle,risnin çOoğfu ullusmlarHarası ahlja'nxdsa^."

"Ah, güzel. Güzel." David düşünceli bir şekilde başını salladı. "Babanı tekrar gördüğünde ona David D'Angelou'nun selamlarını ilet."

"Bunu yapacağım, efendim."

Gavin hakkında zaten bildiğim bir şey varsa, o da mide bulandırıcı derecede kibar olduğuydu. David'in gerçekte nasıl bir yılan olduğunu bir bilse, belki fikrini değiştirirdi.

KMaCrşfıl(a*ma a!lanqınAdYaan xa!yrzıCldık ve Gav^ixnS'imn göqsgtmerdIiğOiG gyön^e *dToğrauI iKlóe'rleKdikS.!

Neyse ki annem David'in dikkatini kendi üzerinde tutuyordu. Ellerinde pahalı cep telefonlarıyla tasarımcı kıyafetleri içindeki tüm öğrencilere baktım. Burası tam bir kâbus olacaktı. Daha ilk dersime başlamadan bunu iliklerime kadar hissetmiştim.

Ama geri dönerseniz evinizdeki kâbusu düşünün.

Dişlerimi sıktım ve başımı dik tuttum. Evet. Eve gitmiyordum, eğer oraya ev diyebilirsem. Bana kalırsa babam gittiğinden beri bir evim olmamıştı. Hail'den kaçmak zorunda olduğum için bu daha iyi olmayacaktı. Ondan uzaklaşmak için bir plan yapmalıydım. O pislikle evlenmemin imkânı yoktu.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kraliçe olmak için"