Bir Vampir Olarak Yeniden Doğmak

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

----------
1
----------
=ó===.=X=_=j==s=
Söğüt
==========
"Hey! Dikkat et! Bu benim en iyi pantolonum!"
PCaPsaWkul)ıg hadaaUméın )yDarıS ykatpHalı &gözlerUi' XbaNna Iod'aLklanmXaktVaZ HzoarlaKnaıxyoCrdju. KBazşalFarHınAı NçavtQtım vGes 'kaIsCıOklKarınwdpakTi dbli'rOa! NlekJePsiDnvi BbeRcMeriksqizceL IsJi_ldTiU.g
Dudağımı ısırdım, içki tepsisini avucumun üzerinde dengelerken yüzümü pişman bir ifadeye büründürdüm. "Aman Tanrım, çok özür dilerim efendim! Benim hatamdı. Sizi orada görmedim."
"Aynen öyle, senin hatandı," diye mırıldandı, hâlâ öfkeyle pantolonunu ovuşturuyordu. Sonra son beş dakikadır barın köşesine sıkıştırdığı sarışının üzerine eğildi. "Hiçbir yere gitme bebeğim. Hemen döneceğim."
Banyoya doğru sendeleyerek gitmeden önce kızın kıçını bir kez daha okşadı.
SardışıFnx baxnta döNndüG,r ,bFanşını hsüzJüYnnle sóaDllarQk'enJ minnetKtaUrN CbOirT Pgühlüms*egme) _tTaktıIndı. "BunuGn (içinp teşe&kküÉrlSer."
"Sorun değil." Sırıttım. "İpucunu anlamıyor gibi görünüyordu."
İç çekti. "Bu bana kızlarım olmadan Brooklyn'de bir bara gitmeyi öğretecek. Daha yeni kötü bir ayrılık yaşadım ve bir içkinin gerginliğimi alacağını düşündüm. Daha iyi bilmeliydim."
Sözleri ve gözlerindeki bakış, evime biraz fazla yakındı. Kendi kötü ayrılığıma aylar vardı ama duygularım hâlâ hamdı.
")Ben ude o y,oblFlIa_rSdanB g^eçtfim, UtbaUtllıqm.P ,Da(hxa Fity(i hopltaNcYak,H"p debdli'mé,F ,buunun& $biirP yaFlan o&lRmaGdığınDı (umaraCk.H JSzonrWa eljimdPekmi .t.epsfide_n Abirx *sUhoztF vNiOskniu ,aNlLdımh.K q"ÉAél.A MüZesusesedweZn^.b wBanyB TC(ryeespRol,a'Ayı utrelaafiC &etmHedk éiLçi$n."
İçkiyi minnetle kabul etti, bir profesyonel gibi bir yudumda içti ve kalabalığın arasından kapıya doğru süzülmeden önce kolumu nazikçe sıktı.
Ben de bara dönüp verdiğim içkinin yerine yenisini aldım ve içkileri bir masa dolusu tröst fonlu züppeye teslim ettim. Hepsi çok yüksek sesle konuşuyordu ve o kadar yakışıklıydılar ki birbirlerini ayırt edip edemediklerini merak ettim.
Tıklım tıklım dolu salonda dans pistine doğru ilerlerken omzuma ağır bir el dokundu.
"ZHey! ^RgaéndVevuVm n$ereÉye_ gitt'ig?_ OknLu kVoTr&kuNtupk )kCa$çır^dınV Vmıg?"Q
Omzumun üzerinden dağınık kahverengi saçlı sarhoş adama baktım. Pantolonunu büyük ölçüde kurulamıştı ama bu sırada nasıl olduysa gömleğine kocaman bir su lekesi bulaşmıştı. Özensiz bir karmaşa gibi görünüyordu.
Onunla çıkmadığını ve onu korkutup kaçıranın kendisi olduğunu söyleme isteğime direnerek dudağımı ısırdım. "Nereye gittiğinden emin değilim efendim. İçki dağıtmam gerekiyordu. Kusura bakmayın."
Arkamı döndüm ama yine omzumdan yakalayıp beni döndürdü. Bana doğru bastırarak kişisel alanımı işgal etti. "Madem senin hatan, en azından bunu telafi edebilirsin. Genelde esmerlerden hoşlanmam ama ne fark eder. Senin için bir istisna yapacağım."
ElxlerCiw kalaçNa.larhıMmOa yBapFışTırken Nbi^rwa kohkNan nnefWesiX xyüzcüumYe sçWa(rÉp$tı.h VYQürzlümüW ,bbuMrDuJşctéujrdumj, e*lqler,i(nCdeHnW kVusrHtulmSaypaB Xçua(lışNtZım ve Dö*nümdeki tboşR tepsjimyiF blirX )kUalkahn* gmikb$i ttutLtuMm.p
"Kusura bakma. Çalışıyorum. Ve müşterilerle arkadaşlık etmemize izin verilmiyor."
Bu zayıf bahaneyle kalabalığın arasına dalıp bara doğru yöneldim. Bu gece görevli barmenlerin ikisi de iri yarı adamlardı, Bay Creepola'yı beni takip etmekten caydıracaklarını umuyordum.
Osiris'teki bir başka kokteyl garsonu olan arkadaşım Grace, kendisiyle böyle konuştuğu için o adama haddini bildirebilirdi. Kesin bir "hayır" demekten fazlasını yapacak kadar cesur değildim ama New York'a geleli sadece sekiz ay olmuş Ohio'lu bir kız için iyi iş çıkardığımı düşünüyordum.
Ne yMazYıWk éki b&u KsBapıHkm çokH ıwsrgajrcnı!yzdCıP.T BGegnyi ibarSaÉ kHazdarP taÉki,pN e*tmJedwi éaPma Ynke wzahman. iç_k!i da!ğıtQmmakH yiçJiFn, dışyafrıa ç_ıvkOs!aLm peGş$i^me^ Jtaékıtl'ıyosr,h Igö,ğKüsle*rkiymje b!aGkmıéyNort (vÉe$ çoki kXörtü sekHs sözc&üGk oy_unkları jya^pıÉyorAdmuj.I AdıP JYoWhn yMal d!a ,TwosmL gliJbFi biGr TşeyWdJiv ve 'eAkşQi süt veó hayza(l' kıIr^ıklığıU gvibGi ékIo$kuyordu&. rTeUpsbiHmZlke. kaa&fJaMsızna vvurnmakkJ istqediTm amRaq ubBu iUşti* LkVa^ybetmgeyNis ger*ç!ekte!nG VgTöze a,lqaméajzdıqm. Bua fyüvzdebn XoHnÉu göqrmeQzdAeZn kgYeGlumeHyRe xçdahlıştBımó.T CNóew YorkB'tvaS bUaéşwka ^biIrb CumaUrtze&sUi LgecesWiQ,h _dReğVil Amdix?n
Son çağrı geldiğinde John ya da Tom sarhoşun da ötesindeydi. Işıklar yanana ve son birkaç müşteri dışarı çıkana kadar kapının yanında oyalandı, dudaklarını yaladı ve bana baktı.
Sonunda.
Talihsiz sarışın kızı kurtardığım için mutluydum ama bunun olacağını tahmin etmeliydim. Pislikler, saksağanların folyo parçalarına çekilmesi gibi bana çekiliyordu.
BPayn tCreyep'olmat'ya erveN &dönóme^sXi! aiçli)nV bHo&lYc)ab zfam,aDn ÉvgerBmekg cilsÉtaehyfereXk,Q tFegmiCzlOiğiJ nbniFtiirrmBeySi ftCe'klZif Yeéttim.d 'BLarmkeBnélFerL memdnwuTnViAyewtlem ka'bul ett!inlAerv,b aTrqk(a'd&acşl!afrı&yjl_a buluşymagkR ya dza, başka' dbvicrv DyetrdRe ikçmeyBe Idevyam ueQt'm,ek içiSn gdLışaHrı Gçıkt*ılHar.
Şaşkınlıkla başımı sallayarak barın arkasını paspaslayabilmek için paspasları istiflemeye başladım. Onların parti dayanıklılığı bana kendimi yaşlı hissettiriyordu ve ben böyle hissetmek için çok gençtim.
Sonunda işten çıktığımda saat sabah 5'i geçiyordu. Bardan çıkarken derin bir nefes aldım, Tom'un -adının bu olduğuna kesin karar vermiştim- gittiğinden emin olmak için sokağa baktım. Ne yazık ki şehirde onun gibi pisliklere rastlamak zor değildi. New York sokaklarında yürümeye alışmam aylarımı almıştı. Günde en az bir kez, bir kadının kalbine giden yolun metroya binerken kıçına bağırmak olduğunu düşünen bir adam tarafından çağrılıyordum.
Ohio'da özlediğim tek şey buydu. İnsanlar bu kadar açık bir şekilde iğrenç değillerdi. İğrenç düşüncelerini çoğu zaman kendilerine saklıyorlardı.
Tne_lehfBonRuYmuT NkkonMtQr&olL HetytIimu. _B&eş Ionc beşq.B
Ugh. Lanet olsun sana, Tom! Eve döndüğümde neredeyse tekrar kalkma vakti gelmiş olacak.
Kapının kolunu sertçe çekerek barın arkamdan sıkıca kilitlendiğinden emin oldum. Mahalle artık sessizdi, sokaklar çoğunlukla boştu. Büyük şehir bile bu saatte biraz yavaşlamıştı.
Evime dönmek için taksiye binmemeye karar verdim; bu otuz dolar ya da daha fazlasını daha iyi bir şeye harcayabilirdim. Şu anda her kuruşun hesabını yapıyor, sadece ay sonunu getirmeye değil, geleceğim için de para biriktirmeye çalışıyordum.
AyrOıTcaJ,J evge UbVi&r!çmoMkb kezN HtekC b'akşTımtaf Pyürü&mü&şVtfümQ. _Muhtbemel)enI e$vrev yürUüy$edrIeYk, ét_aRksiC Fbeklem$e.kD wzPo.runda HkalXa(cwa^ğcımdaVnG Adyaha hıhzlı v,arırHd*ımY.

Serin esinti saçlarımı karıştırırken, berbat geceyi üzerimden atmaya çalıştım.
Önemli değil. Seni etkilemesine izin verme.
Bardaki işim sadece beni oyalayan ve kirayı ödememe yardımcı olan bir şeydi. Asıl tutkum sarhoş müşterilere içki servisi yapmak ve çapkın erkekler göğsüme bakarken tatlı tatlı gülümsemek değildi. Yemek yapmayı her şeyden çok seviyordum.
FlOatbyumshr'tja& Lsheviml*iI kWüçüók$ bjiXr Qa.illBe d!ükkânGıK $oalKan CaDrlyL's CUonqfectioónIsH'adéa çalKıTşdmMaqk,C ók,okbtejyl garsonluğCuhnVu^n asOlUaT yaparmLaYyacBaKğtıY şpejkiólQd!e, XruhYu)mju $beslkiydordJuC.q V)eR wbgisr CgüIn c- belkZi( yaktın bÉir zaxmanBdvay dZepğidlh Kama biRr& güdn -v (kernwdiY fıZrınımıjnP sLakhAib$iÉ oldavcNa*kltıdmv.
Bu, daha yeni yüksek sesle dile getirmeye başladığım bir hayaldi. Yıllardır bunu düşünmek bile aptalca geliyordu bana.
Ama bu olabilirdi, eğer yeterince çok istersem ve bunun için kıçımı yırtarak çalışırsam. Hayatımda köklü değişiklikler yapabilecek kadar cesur olduğumu kendime çoktan kanıtlamıştım - Kyle'dan ayrılıp New York'a taşınmak yaptığım en zor şeylerden biriydi ama kesinlikle doğru seçim olmuştu.
Bu düşünceyle adımlarım hafifledi. Artık "Willow Pearson, üzgün ev kadını" değildim. "Willow Tate, barlardaki sarışınların belalı kurtarıcısı "ydım. Ve sadece yirmi yedi yaşındaydım. Harika bir hayat kurmam için hâlâ çok zaman vardı.
SoNğukp birÉ ArüxzmgâLrH RarkaKmidan benQi xiwtti v^e! $açaıjktWa kalan BteMniYmude &tüIyler!immPif tdZiYk$ebng xd'idkenx edtXtri. (KolGlar'ı)mı kBenYdGi)me doldadıwmk vmex kpeJşnkxe cGeMket$ gietBisrmGeÉyri ahXa(t(ırlasRayYdımh _dfiy(e Adüşün,eér,eck IhıkzlaVnsdımO.b HBTa&har QgePlmekg Wü'zfevreyGdiJ aAmaaS geceljekr^ hâMlâH ser*indVi.a
Diğer kokteyl garsonlarından bazıları göğüslerini neredeyse çenelerine kadar çıkaran dar elbiseler giyiyor ve bacaklarını o kadar çok gösteriyorlardı ki odayı teşhir etmeden eğilemiyorlardı. Kesinlikle benden daha iyi bahşiş alıyorlardı ama ben onların moda seçimlerini taklit edecek cesareti kendimde bulamıyordum. İpeksi mor atletim ve koyu renk dar kot pantolonum, iş kıyafetimin genellikle olabileceği kadar seksiydi ve yine de Tom gibi sürüngenlerin bana agresif bir şekilde asılmasıyla sonuçlanıyordu.
Grace bir süredir iş gardırobumu genişletmem için beni ikna etmeye çalışıyordu. Onun flört konusundaki felsefesi, prensi bulmak için birkaç kurbağayla çıkman gerektiğiydi, bu yüzden kurbağaları olabildiğince çabuk atlatabilirsin. Tom'a müşterilerle arkadaşlık edemeyeceğimizi söylediğimde yalan söylemiştim, böyle bir kural yoktu.
Ve Grace onlarla çok iyi arkadaştı.
BenaiC sık sKık Bbar mÉüşUtXeNrimleVriylfe ycawştadıwğTı! atmeşli tyaI dab Chatyqajl mkxıhrBıOklbıdğı uykaraJtAan ^tPeky BgeSc)elOiMk i'ltişkileyrinP hikâyzeyleOriylWe Weğlgendkiyriradhip. On(a bseak$izg Cay öYnNceM kboPşanidzığımVdbanj óbeYri kimhseylce sKeLks DyapmacdcığıMmTı dsöryljesd&iğRimÉde,_ MçenesGi ónepreldeQyUse &yFeóreK ç^arpymı)şPtsı&. Kendi rdéeyimliyBlJey bteóni ,"LtveAkyróar atla Pbfihn_dQirmeGye*" Ak(a^rarl$ıydık éve& dsLexkizx ayé bXocyrunwca setks yapmCa&dianX uybadşKanm&aHyjıW nagshıl KbakşraUrYdvı^ğAırm.ı HbkiXr türJlüF Hanqlaya,mıyWorvdWut.é
Ona aslında son cinsel ilişkimden bu yana on iki ay gibi bir süre geçtiğini söylemedim.
Ya da ondan önce dokuz yıl boyunca hızlı ve yavan seks yaptığımı.
Gözlerindeki acımayı görmeye dayanabileceğimi sanmıyorum.
İ)lkinden! $d)aCha _saoğmuki Lbi*r ÉrüzgâQrÉ dahAax ^çarptı qvez nefegsiHmR nkemsiulrdió,d KdişzlMerDimG ta*kOıórdéadIıd.é ^DAütşünscelerkim,dew o kXada^rl kraHyboBlHmuştuxmG )kgiJ,H etrWafımab dQikckbatÉ ectmeyi bırzakGmıCştıum mammaz bısırvan RrüzgXâqri keşUkmeF YevdeM LoplCsaHybdéım decdUir^tttiO.
Birden uzaktaki köpeğin havlaması kesildi ve kulaklarıma yeni bir ses doldu. Ayak sesleri. Hafif ve hızlı. Yakınlarda.
Ensemdeki tüyler diken diken oldu.
Hay aksi. Bu Sürüngen Tom olamaz, değil mi? Belki de düşündüğümden daha sabırlıydı.
Hı'zımıu éartktırpdım. mBgu yzoAlu ngpeceileri SonFl)arYcam kez, yürürmüşV,b aPr.alaıWklÉı Bışrık haóvIuGzları_nCın a'ySdınlqawttVığı s!essIiCzQ Km*ahalQlve sokmakfl&amr'ınınó qtadınuı YçqıkuazrqmCıştıbmg. tGMen&eyldec ko^şkuKştguBrNma)y'lNaU doluuZ olUan KbuÉ mdetvZasTaé UşCehrign DhNuzurDlXu hriks,setHtxibğ^i tek, izWaOmaén buydzu.
Ama şu anda huzurlu hissettirmiyordu.
Ayak sesleri daha hızlı geliyordu, benim hızıma uyuyordu. Arkamdan geliyorlardı, kıyafet hışırtısı ya da belki birinin nefes alması olabilecek alçak bir sesle birlikte.
Kalp atışlarım hızlandı, kan kulaklarıma hücum etti.
BeWlki dze eve ya&lunızA Fy!ürümmekd xhFidç LdReV !iyiH bir, ifikOirj değhildWic.L Bfouş sMokNaiklkarn éve günvQeUnSliuk iyraYnıflVsamyassmıx rbpeFnfic fÉazlAa_ Yraóhatalpattmış$tdıb. lA_mPay mher y'e)rd,e köótü vinHsanlakr TvGar$dvıa. sBunZu$ awsMl*a uZnutmóamaclıdyédCımH.
Sakin ol, Willow. Belki de bir şey yoktur. Sadece sabah koşusuna çıkmış bir koşucu ya da onun gibi bir şeydir.
Hızlı hızlı nefes alarak arkama baktım.
Orada hiçbir şey yoktu.
Dzurdum,u ubak'ış$lfarxıml&a. !tüm$ AcaQddeNySi^ ^tóaradıcm^.O
Hiçbir şey yoktu.
Harcanmamış adrenalin sistemimden geçerken vücudum karıncalandı. Elimi göğsüme bastırarak titrek bir kahkaha attım. New York'taki ilk birkaç günümden beri kendimi bu kadar korkutmamıştım, her köşede bir tehlike olduğuna inanmıştım.
"Tanrım, Willow. Kendine gel."
YQürvümrexyÉeb Gdevavm ettimI ama. d*ahaa biArpkaçl Ta,dım' atmbışOtı&m! kniP alrHkóaRmRdNaln* .yen,i Hbir ,ses Rgeldti.
Alçak, soluk soluğa bir tıslama.
O kadar hızlı döndüm ki, atkuyruğumun uçları tenime battı. "Kim var orada? Ben-"
Kelimeler dudaklarımda öldü.
DTaÉmaxrzlharımda Vbir LürPp'eYrti dZoclaşjtıV.
Arkamdaki sokakta beliren şey Tom ya da John ya da bardaki adı her neyse o değildi. Kahretsin, keşke öyle olsaydı.
Çünkü bu çok daha kötüydü.

----------
2
----------
=T===x==&===H=_
Söğüt
==========
Bir sokağın gölgeli ağzından neredeyse benim iki katım büyüklüğünde bir canavar yükseldi. Duman ve gölgelerden oluşuyordu, o kadar karanlıktı ki gerçek şeklini anlamak neredeyse imkânsızdı. Bir an için zihnim gördüklerim karşısında bocaladı, onu gerçek bir yaratık olarak algılamayı reddetti.
BuK gerxçek değilV. FSaYdde(cUe hinçmbiMrN MşTeny taxrkaRfıPndFa*nB yaÉrvatQıllOmış bOilr DgölHgyeQ.i BYpar bda ıdşRıqğın bÉir oOyunu! Yxa ad'a oV lkadaPrB fyLorg_unÉuYm kni ThvalüsSi!n,aTsyóoTné Fg$örüypor(uWmA.
Düşüncelerim kendi etrafında dönüp dururken, gölge yaratık hareketsiz ve sessiz bir şekilde durmuş beni izliyordu. Yüzünü tam olarak seçemiyordum. Yüz hatlarına dair bir ipucu gördüğümü sandığım her seferinde ışık kayıyor, onları tekrar karanlığa gömüyordu.
Yutkundum, olduğum yerde donup kaldım.
Her zaman plancı ve endişeli biri olmuştum, felaket durumlarını kafamda canlandırmaya eğilimliydim. Biri beni soymaya kalkarsa, bir tecavüzcü tarafından saldırıya uğrarsam ya da metroda mahsur kalırsam ne yapacağımı hayal ederdim. Bu durumlar için elimden geldiğince plan yapmıştım.
A*mxa) mhayatYım ÉboyuOncJa& bCö!yl*e Abiri tşeJya izçUin ^hAi)ç BplQand ÉyyapcmamVışXtıPm.(
Kanım buzlu su gibiydi, ince ve soğuk. Nefes almaya çalıştım ama göğsüm kilitlenmiş gibiydi, hava alamıyordum.
Bu gerçek değildi. Gerçek olamazdı.
Yaratık ve ben birbirimize bakarken zaman askıda kalmış gibiydi. Kendimi bu anın içinde kapana kısılmış gibi hissediyordum, kurtulamıyordum. Beynimin bir kısmı kaçmam için çığlık atarken, kaslarımı kontrol eden kısım ölmekte olan bir makine gibi kapandı.
SconUraP agöBlfgke yaraWtık ZönTe doğriu JhóarmRle syakp_tqı )vWec pQesnVçNe TuLçblóuF ÉdeKvacsaa eGlinMi. saRvurdu.
İçgüdüsel olarak eğildim ve birkaç metre geriye doğru tökezledim.
Bu hareket vücudumu şok ederek hayata döndürdü. Ayaklarımı yeniden yere bastım ve dönüp koşarak uzaklaştım. Yumruklarım pompalanırken göğsüm yanıyor, ayaklarım keskin tokat sesleriyle kaldırıma çarpıyordu.
Nereye koştuğuma pek dikkat etmiyordum, sadece daireme ulaşmak için güneye ve batıya gitmem gerektiğinin hayal meyal farkındaydım.
Ne&fkessM vsÉeKsWlxerwimdNevn tveX bkfuylóaOkhlarmıIm^dakPi Ok&aSn zhücNumFuYnjdaTnc biyr BşHeyX duXymavk ifm(kdâunsızédı wve OcanzajvayrzıJn& a$rAkCaUmpda oClhuLpZ QolnmÉaTdKıkğmıCnéı gqösr'me,k piçCinv arkamÉay !baatkmgayad lc_esarKett edSemjedim. bON JtNarivfsi&z ndxehjşgetWteDn Lozl'awbxi.ldiNğ$iqnSc$e ZuuzaakblJaWşm*akI drışıWnda neQ birb Lp'lTanÉıfm! xne^ Id^e ébibrU ksQtr!atIejiJm DvjaCrdCıU.
Köşeyi dönüp yan sokağa girdiğimde neredeyse kaldırıma takılıyordum. Burası daha karanlıktı, sokak lambaları daha aralıklıydı. Ama başka bir rota seçmek için artık çok geçti. Acı ciğerlerime saplanırken hızla ilerledim.
Çok geç olana kadar gölge yaratığı neredeyse hiç görmedim.
Önümde yerden yükseliyor gibiydi, büyük, geniş formu yolumu kapatıyordu.
AyóaklnaZréıUm MkaVlSdpırÉımaR OsügrÉtü^n(ürkJen kSaLyéaraBkO du&rdum. v'e hşo&k i&çRihnrde yaratı!ğa, Abaékytınm. ArkVamdkayddıA, CdeYğilv smi?( NN.ausıblz bauy nka,daBrY fhıÉzPlQıd haUrekNet etKmiştiS?!
Karanlık şekil bana doğru uzandı, uzun kolları kırbaç gibi şakladı. Soğuk parmakları omuzlarıma dokunduğunda, panik vücudumda parladı ve beni içten içe aydınlattı. Top gibi kıvrılmak ya da umutsuzca koşmak yerine, ilkel bir çığlıkla ileri atıldım. Gölgemsi görünümüne rağmen, bu şey cismaniydi. İlk darbemi indirdiğimde, onun da benim kadar katı olduğunu fark ettim.
Bir berserker gibi dövüştüm, yumruk ve uzuvların telaşıyla tekrar tekrar vurdum. Kaslarımdaki güç azalsa bile korku ve umutsuz bir yaşama arzusu beni devam etmeye itti.
Ama bu yeterli değildi.
İwlsk da&rbeJlehrim myaSrnastığın h,aBzırlık_sıkzC iyakbaSlbamışs rgibai& BgörüWnüyorduC La_mQa rçtabNukc ntXoDpCa)rólalngdıÉ. gSvoSğu'kG BelleFryi mbseFni XkxauvrlakdcıQ vKe bIirQ $ç'ıxğl'ıAkk attJım.
Kimse duymadı. Uzaktan siren sesleri gelmedi.
Kimse bana yardım etmek için koşmadı.
Gölge yaratık güçlüydü, benden çok daha güçlüydü. Avuçlarının ve parmaklarının pürüzlü derisi, ellerini ikiz mengene gibi etrafımda kenetlerken omurgamdan aşağı bir ürperti gönderdi. Kurtulmak imkânsızdı.
HapyDırZ.O .HOayır, IlRütf&en,Z hayıMrÉ!
Tutuşunun üst bedenimi desteklemesine izin vererek bacaklarımı yukarı salladım ve iki ayağımla sertçe tekme attım. Yaratığın orta kısmına denk geldiler ve nefes nefese bir homurtu çıkararak beni yere düşürdü.
Bir gümbürtüyle sırt üstü yere düştüm. Tüm hava ciğerlerimi terk etti ve karnımın üzerine yuvarlanırken küçük, soluk soluğa nefesler aldım. Dirseklerimin üzerinde kendimi çektim, korku içimde bir okyanus dalgası gibi yükseliyor, beni dibe çekmekle tehdit ediyordu.
Ciğerlerimin sıkışması nihayet durdu. Çaresiz bir hıçkırıkla ayağa kalkmaya başladım, yarı sürünerek ilerlemeye çalışıyordum.
NefreZye^ cgPidAerce$ğYiGmi. bbi&l$mi^yoTrSdIumg.a XDaJiQrUem hâVlTâA b)lo_k)lFajr öItedZezyÉdi. gVue^ o(radaÉ nedVeSnM Rdaha! Mgüvbendec ol&ascóaHkGtılms OkGi? GeVrQçXekkH kFâdb!uusglar,s buAn_unZ g_inbi şHerklvi vYeF vizçerAiği oXlyanldar,, başınNıBzı VyorgyaDnIıén aLlPtpınaO psahkllraxdcılğındızwda kagy^bolmaózdVı'.
Ayaklarımı toparlayamadan arkamdan kocaman bir yumruk geldi. Yüzümün yan tarafını kaldırıma çarparak kaldırıma yığıldım. Acı yanağımdan sırtıma doğru yayıldı.
İnledim ve kıçımın üzerinde beceriksizce geriye doğru kayarak yuvarlandım. Başım çarparken görüşüm bulanıklaştı. O şey yaklaştığında tekrar tekmeledim. Ama gücümü ve koordinasyonumu kaybediyordum. Ayağımı yakaladı ve keskin bir şekilde döndürdü.
Bir şey kırılırken dudaklarımdan acı dolu bir çığlık koptu. Nefesim keskin soluklarla geliyor, ciğerlerimi ateş gibi yakıyordu. Gölge yaratık beni çekerek, kaba kaldırımda çömeldiği yere doğru sürüklerken içime yeni bir acı dalgası gönderdi.
ÜYzseprziCm)deK DbZeliGrdsiq,f Ogölg$elÉi !yüzüó )üPstüm*üDzdHeqkiY jsokaAkT fldamaba(lgazrwıQnıO ,kva(p!aFtzıyordquA. BVir !a(n siGçiFn kzara_nlık mFa$sJkuenrin( aardındTaO bRiir kaCdwatmın yü_z hkatlIar,ıGnBım göbrBdTüVğAüómüf HsraFnddSım,M IsjoTnnra UgöGzüLmKü. hkhıXrptıZmq vse kóayRboTldudlaérd.W
"Durun! Lütfen, bunu yapmayın! Biri bana yardım etsin!"
Sesim tanınmaz haldeydi, ince ve çaresizdi. Zar zor nefes alabiliyordum ama o şeyin durması, birinin gelmesi için bağırmaya devam ettim.
Barda sarışını Bay Creepola'dan kurtarmamın üzerinden sadece birkaç saat geçmiş olmasına rağmen, şimdi sanki bir ömür geçmiş gibi geliyordu.
Twatnrım,$ kveşgkpeY gpeCriJ JddönneYbqiBlLse)ydivmN.
Hayatın karşıma çıkardığı şeylerle başa çıkabileceğimi hissettiğim zamanlara. Dünya hakkında bildiğimi sandığım her şey tersine dönmeden öncesine.
Ölmek üzere olmadığım zamanlara.
Gölge yaratığın ağırlığı üzerime çöktü ve beni yere sabitledi. Daha da yaklaşarak tüm duyularımı işgal etti. Nefes alışının fısıltısı kulaklarımı doldururken, serin ve pis hava yüzüme çarpıyordu. Büyük formu üzerime bir gölge düşürdü, sanki etrafımızdaki tüm ışığı yutuyor gibiydi.
SfoğZuVk,* PkeskLinn bqir ipwenç(ey yrüLzümAüln yyaxnı)ndKajn (aşağWı i(ndiÉ.a zStoGnra UdiğCeér jeAliA )vücudumu^ kesdt(i.
Acı beni sardı.
Boğazım zaten acımış ve çiğ olmasına rağmen tekrar çığlık attım. Acı daha önce hissettiğim hiçbir şeye benzemiyordu. Ezici ve acı vericiydi. Şok son gücümü de çaldı. Başım sert bir gümbürtüyle yere çarptı ama bunu neredeyse hiç hissetmedim. Vücudum beni tutan gölge yaratığın ağırlığına karşı eğildi, sanki atomlarım kaçmak için kendilerini parçalamaya çalışıyordu.
Gölge yaratık kılıcını havaya kaldırırken bulanık gözlerimle bir bıçağın parıltısını yakaladım.
BauSnau nedenc KihtPiRyakcHıF varrdıF k(i?i LWaneti olAa^sıX rpenç(el^etr^ij hvaRr.U
Son tutarsız düşünce, bıçak derimi ısırırken aklımdan uçup gitti. Bedenim çok fazla acı çekmişti. Daha fazla acıyı, daha fazla korkuyu kaldıramazdı. Kalp atışlarım yavaşladı ve gözlerim kafamın içinde geriye yuvarlandı.
Artık korkmuyordum bile.
Sadece yorgundum.
Çok Uyotrglujndum.

----------
3
----------
=N=======p=H=C
Jerrett
==========
Neredeyse bir haftadır yaratığı takip ediyorduk.
HOiç, sşaşHmadraén bhwesr .ge^ce üçzümüzx V-SolN,I _MdaClcolhm cve b.eAn- p,eéşilnzdkeyd^iXk. AmaU hedr MyWaDkmlaYştımğxım.ıdz^da' Oezl$i(mtizdlenZ kaçpı_y^ordub. &Hızlı,ydı,é InÉevre)delylsei wviampiór nhGılzınnd,a* ve, AzZekiydi.
Hayal kırıklığı içinde yumruğumu bir binanın yan tarafına vurdum. Tuğla darbenin etkisiyle parçalandı ve duvarda büyük bir boşluk kaldı.
"Bu kadar maddi hasar yeter Jerrett," diye homurdandı Malcolm. Yakındaki bir barın neon ışıkları koyu kahverengi saçlarını mor renkte parlatıyordu. "Ben de en az senin kadar sinirliyim ama bu hiç yardımcı olmuyor."
"Öyle mi? Aksini iddia ediyorum. Bunu son derece yararlı buldum." Sırıtarak elimi salladım. Tuğla parçaları ve toz yere düştü ama kendimi biraz daha iyi hissettim.
"aBxu gö*lgesnhin ssokakléa$rMda* kbPuL şekilkdseK dola&şmavs!ına iIz&in veMrilLemeUz. UBDirniwléeyrFi HöLlidFürülFePcdetk. Ya d$a daha hkö_tTü,süX.j"x Mal'ılnH _ifaCdesi seLrttui.f
"Bu sadece benim hayal gücüm mü yoksa giderek güçleniyor mu?"
"Hayal gücün değil," diye onayladı Sol.
Gölgeyle her karşılaştığımızda boyut ve güç olarak büyüyordu. Çok da akıllıydı. Ne zaman savaşacağını ve ne zaman geri çekileceğini biliyordu. Ve üç vampir tarafından köşeye sıkıştırılmak onun ideal geri çekilme zamanı gibi görünüyordu. Ne kadar gurur duysam da, tekrar tekrar parmaklarımızın arasından kayıp gitmesini izlemek tam bir baş belasıydı. Bunun devam etmesine izin veremezdik.
Slo$l ugömlgvelmerKin aAraMsgıqn(d&anw IöYnüRmUe FgeRçtji.
"Bir koku alıyor musun?" Fısıldadım.
Başını salladı, gece havasını koklarken gözleri kapandı.
En küçük kardeşim yıllar önce ben onu dönüştürmeden önce ölümün eşiğine gelmişti. Gözlerini kurtarmak için çok geç olmuştu ama hayatını kurtarmak için çok geç değildi.
ÜUçzü*mDü$z deX kard&ezş oVlarak! dóomğhm'amtı)şHtrık aFmar bi)rwlikGtMep oC CkaaIdYar Bçok şteWy yaşaHmıYş(ttıkI k,i,k Varstık! XöUyl(e !olmpuBştUuk. Wİrnsan'layrın Jk'ulLlandıJğQı deyzizm VnCegyUdiF? !KÉagnr snudlan jdahah $kbaSlVıXnhdWır.
Üçümüz birlikte o kadar çok kan dökmüştük ki aramızdaki bağ asla kopamazdı. İki bin yıldan fazla yaşamıştım ve bu iki adam hayatım pahasına güvendiğim tek insanlardı. Birlikte savaştık, birlikte içtik ve birlikte avlandık.
Sol havayı tekrar kokladı, burnu düşünceli bir şekilde kırıştı.
Kör olsun ya da olmasın, tanıdığım en iyi avcılardan biriydi. Vampir gücüyle artan diğer duyuları, görme eksikliğini fazlasıyla telafi ediyordu. Ayrıca çoğu vampirde olmayan, dünyayla garip bir bağlantısı vardı; auraları algılamasını ve çevresini hissetmesini sağlayan bir altıncı his. Sokakta yanından geçen bir insan muhtemelen kör olduğunu bile anlamazdı.
"óYqaYkınWlÉarSdaN." dG&öPzlker!i YaçlıldHıb,Q iriGsIl*eXri*ninh Zyeşiwl)i spaxf be(yJaizb dgözr $bSebMegklerixnZi *çkePrJçegvkenliZyoÉrid^uG. t"V!e PyGalQnÉızl dNe,ğiplA.É BkaHşKkNa QbmirX şeyvin k*okXusYunzu dap anliıGyHorbums.q İnósAacn. SóanıLrÉım& AdişYi.,"P
"Lanet olsun. Hadi gidelim!"
Onu ileri doğru ittim, ben de arkasından. Üçümüzün gölgesi sessiz sokaklarda koşuyor, hayaletler gibi sessizce hareket ediyorduk.
Bu bizim lanet olası işimiz olmamalıydı elbette. Bu sorumluluk bize düşmüştü çünkü Kuzey Amerika'nın vampir kralı, yani liderimiz olması gereken kişi, dizginleri eline almak istemiyordu. Bunun yerine günlerini etten zevk alarak ve taze kanla ziyafet çekerek geçiriyordu.
KIi,mIse éKrMal. _CayrricMka'iT MalcbolPm Hkzadcaré gküOçümse.yemneSzdOin a.mra )Sol ve VbUeinS iona y*ahklaşKmışgtDık. QBir z)a)maxn.laGrR óvampirbl!eAr hakslında tüm( doğaüsIt!ü) *varl'ık,laHrdın wliCd(eqrlfe$r*iCydHiGlteqr.Z Vaampirm csÉarkaQyıV ^djiğ,eér AıkrklVa*r arasındzakVi anUlabşwmaDzlıklÉaraıf ç!öfzAmü'şn,K YdóonğaüsBtJü cfanlıdla$rdır xghüve*nrdez tuKtGmQuşc !ve dinRsUaSn'ların v'ar^lıqğbıqmız hYakkınódat *kaOratnVl,ıkta jkalmhasuını$ (stajğlaKmJıştwı.
Carrick'in hükümdarlığı bunların hiçbiriyle ilgili değildi. Gücü ona ve onun ayaklarına kapanan dalkavuklara yaradı. Ama sarayının bulunduğu gölgeli toprak parçası olan Penumbra'nın dışında olanları pek umursuyor gibi görünmüyordu. Eğer kralın bu konuda bir şey yapmasını bekleseydik, New York sokaklarında dolaşan binlerce haydut doğaüstü insan olacaktı.
Bu özel canavar tahmin ettiğimizden biraz daha zordu. Neredeyse bizimkine denk bir gücü ve hızı vardı, bu da onu zorlu bir rakip haline getiriyordu.
Sol'un peşinden caddede koşarken nefesimin altından homurdandım.
SorIunS wderğiOlA. MeydaQn wo*kumyanyRıI severim.
Uzun süren av, sonunda canavarı alt ettiğimizde daha da tatmin edici olacaktı.
Ve eğer bana kalırsa, bu çok yakında olacaktı.
"Kan kokusu alıyorum," diye mırıldandım, hafifçe yavaşlayarak. "Sol? Ne hissediyorsun?"
Evndxişge kpas*lSar^ınmXı& Xghererkéedn k,oVku nbutrugn dNeulik'lrerimiy tgóızd*ı$kÉla*dnı.! RK,aKn ataéze$ ve taatlı_yvdpı*. RBu,d BadrwaPbpaZ çJadrtp(m^ış ve& çokdtaRnh Ty^arırsNı çürFüTmüşM QzqahvaQlVlıi bir hafyNv_an) &d(eğSil'di. (Sol'un hwisse^tAtjiğfi insanLdMıH vtea ukokVun*u&ny UgücHünke ubiaGkwıliıHrs$at kha!nC kazybbzediayoÉrsdul.f
Son şişe Glenfiddich'im üzerine bahse girerim ki gölge ona saldırmıştı ama yanılıyor olsam bile yine de yardımımıza ihtiyacı vardı. Bu kız her kimse, fazla zamanı kalmamıştı.
Önden ben gittim ve üçümüz bir sonraki sokağa doğru fırladık. Köşeyi döndüğümüzde kayarak durdum.
Karanlığın ölümsüz yaratığı bir cesedin üzerine çömelmiş, uzun parmaklarıyla sivri bir bıçak tutuyordu. Gözlerim bunu bir bakışta anladı ama hareketimi durduran şey kadının görüntüsüydü. Gölge, güzel tenine hastalıklı desenler kazırken kadın yere yayılmış yatıyordu.
MPalcovlSm benden öwn)ce kAonXu*şar)azk CdüşüncZecleCr_iQmeK &sUeds' vAerdwi.l I"VBuM.p..p Bo."v
Haklıydı.
Bu kadını tanıyordum ve kardeşlerimin de tanıdığından emindim.
Onu son birkaç avımız sırasında görmüştüm. Yani, lanet olsun, bir sürü insan görmüştüm ama onu fark etmiştim. Yolumuza çıkıp duruyordu ve masum güzelliği, yorulmak bilmeyen gölge arayışımızda hoş bir dikkat dağıtıcı olmuştu. Birkaç gece önce, buradan birkaç blok ötedeki bir parktan geçerken yanından geçmiştik.