Ο Νέος Κόσμος

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Κεφάλαιο 1

1

Κάπου εκεί κοντά, μια δυνατή, θορυβώδης αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει, με τις επευφημίες να αντηχούν καθώς η νέα χρονιά χτυπούσε. Δεν υπήρχε γέλιο ή φιλία στο βρώμικο μπάνιο της στάσης φορτηγών, καθώς κοιτούσα τον ραγισμένο και σημαδεμένο καθρέφτη, ξεπλένοντας το τελευταίο χρώμα των μαλλιών.

Είχα πολύ λίγες τελετουργίες στη ζωή μου. Δεν είχα αρκετή σταθερότητα για τελετουργία, αλλά υπήρχε ένα πράγμα που έκανα τα τελευταία πέντε από τα είκοσι δύο χρόνια μου. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς -τα γενέθλιά μου- άλλαζα το χρώμα των μαλλιών μου. Ήταν ο δικός μου τρόπος να πω "άντε γαμήσου" στις τελευταίες απαίσιες 365 μέρες. Δεν θα με καθόριζαν οι συνθήκες. Κάθε νέο χρώμα ήταν μια νέα αρχή, μια νέα ηλικία ... μια νέα ευκαιρία να τα καταφέρω.

ΚSαιs φ!έτZοgς, &γgια πρώτfη hφAορά,v aδwεxν έcμLεινα σTτzουςj VσwκVούρους rτόνου(ς.

Αυτή θα ήταν η χρονιά μου. Η χρονιά του ροζ.

Αφού τελείωσα με το στέγνωμα κάτω από το παλιό σκατοστεγνωτήριο χεριών, άρχισα να σκουπίζω όλα τα κουτιά, το υπεροξείδιο και τα σωληνάρια χρώματος, σε έναν κοντινό κάδο απορριμμάτων. Το νέο μου χρώμα τράβηξε το βλέμμα μου κάτω από το χαμηλό φως και έπρεπε να χαμογελάσω. Είχε βγει καλύτερο απ' ό,τι περίμενα, ένα λαμπερό παστέλ ροζ. Ευτυχώς, η μόνη ικανότητα που μου είχε αφήσει η μητέρα μου ήταν η ικανότητα να κάνω μαγικά στην τέχνη της μεταμόρφωσης των μαλλιών. Είχε υπάρξει αισθητικός και κομμώτρια πριν την απορροφήσει το σκοτάδι των ναρκωτικών, του αλκοόλ και των ανδρών που δεν ήταν καλοί γι' αυτήν.

Τη χρονιά που πέθανε ήταν η πρώτη χρονιά που μετέτρεψα τις ασημόξανθες μπούκλες μου σε ένα πορτοκαλί χάος από κύματα. Ένιωθα ότι θα το ενέκρινε. Από τότε ήμουν μόνη μου, άλλαζα πόλεις και άλλαζα μαλλιά κάθε δώδεκα μήνες - ήμουν μάλλον τυχερή που μου είχαν μείνει ακόμα μαλλιά, αλλά με κάποιο τρόπο συνέχιζαν να είναι μακριά και πυκνά και υγιή. Ήμουν ευλογημένη με τα μαλλιά μου.

ΕυλxοIγFη.μ)ένzη ζωή;Q YΌbχCιA zτό'σο πολύ..

Είχε έρθει και πάλι η ώρα να μπω στο πρώτο λεωφορείο για να φύγω από εδώ και να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή. Πιθανότατα θα μπορούσα να είχα σταματήσει να τρέχω μέχρι τώρα - κανείς δεν με έψαχνε πια - αλλά ίσως ένα μέρος μου εξακολουθούσε να ψάχνει για την ψευδαίσθηση του σπιτιού που είχαν όλοι οι άλλοι.

Φέτος θα ήταν καλύτερα. Αυτή τη χρονιά θα υπήρχε φως, γιατί είχα περάσει πολλά σκοτάδια. Είχα τελειώσει τόσο πολύ.

"Το ροζ δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά πρέπει να πω ότι το φοράς πολύ καλά".

Γ!ύpρι'σvα, ψάwχ(νοwντας tνα β,ρLωH σε π,οιον Mανή'κεw αυτgή η φyω_νή. L

Ήμουν μόνη μου στο μπάνιο. Είχα κλείσει και κλειδώσει την πόρτα, λόγω της άθλιας περιοχής του Ντιτρόιτ στην οποία βρισκόμουν αυτή τη στιγμή. Όποιος κι αν ήταν εκεί στεκόταν ακριβώς έξω από τον μικρό κύκλο του φωτός. Είχα αρκετά καταπληκτική νυχτερινή όραση όταν ανάγκαζα τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί, αλλά μερικές φορές η αξιοποίηση των ανεξήγητων ικανοτήτων μου μου δημιουργούσε προβλήματα, οπότε απλώς έπιασα την τσάντα μου και τον σουγιά που είχε μέσα.

"Τι στο διάολο θέλεις;" Τσίμπησα, κάνοντας τη φωνή μου όσο πιο σκληρή μπορούσα. Δεν ήμουν καμία συρρικνωμένη βιολέτα στα 1,80 μέτρα, αλλά η φωνή μου ήταν γλυκιά, τόσο μακριά από το να ταιριάζει με τα σωθικά μου που δεν ήταν καν αστείο.

Ίσως τα ροζ μαλλιά δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Θα έδινα πραγματικά λάθος εντυπώσεις τώρα.

Δεν υSπήDρξwε$ απ*άuνtτηvση, αλmλάZ &υxπuήρ.ξε κNίνηQσmη καθώbς uμSιpα tγLκMόRμενα fμπήκεj hστJοó fφWωCς. qΑtνοιγόκ)λ,εóισgαw $τα μάτ!ι,α μxου μεmρικgές( φbοÉρέÉς,Z κα.τSαπwί_νοwν,ταFςc τkηIν ^επrόμ(ενη nπSροσtβολAή μwου. Δεlν ήταν( καLθόsλbοJυ ό!πω'ςz !τiηéν πuεtρίμfεQνGαy. Ακfό'μ!αU ψηÉλόcτgερη αhπ&ό μένα,f το δóέaρtμqαi Bτfης PήQταpνt πολύg HσκQού^ρgο,P YλwάμπvοXντFαGς στ!ο χαsμKηλyόL ,φrωAς. Τα iμ_αλλaιWά sτYηςz ήτVαCνH μια !μnάiζXα Qαdπό Pμvπούκ$λ$ες, πAιοÉ σφιuχ.τά στ,ο κεφWάλι* της_ lαπ.'G &ό,τnιó SτkαF )δtικάf Éμου( -ÉσRε σóχήμα τFιρ!μπουσόHν'- κα*ι εZί'χOαν ,έ!νcαC ζXω&ηcρBό éκόiκóκ,ινο& Rχqρhώμbα).m HΉτMανB εκπληnκτmιbκά όFμKορHφη,m bκαιs éόÉχι μ*ε) xτwοCν. mτρόπο (εIνqός α*πλmούx ,σ$ού&πεtρl fμéόντελC.a Ό,χ'ιj. sΉτbαvν π)αzνέyμWοmρφxη bμDε* έwνéαν τVρ_όZποQ πZοrυ qέ'π,εσfε αTπό τÉο)νq ÉοaυDρóανMόQ _απnό το*υVς θyεqούς:( éγεμάKτα χXεaίλbηé pαpπό! κερóά)σvι,É τεράστιrα$ pπράσXιναS μ.άτιzα^,& kψ$ηλaάl ζSυxγωPμhατιDκά Sκαι mαρtιxσhτοhκéρiα$τι'κά yχαnραZκNτrηρισSτιJκά. FΑν Hδpεν) Hήrμaο_υν στwαjθjερά qστην ο_μάδα τOωLν Rγlκόμενων, θqαT mήμNουνA ήδ$ηV μισοNε_ρkωτXευμένοXςd μαóζίl vτQης.S j

Έκανε άλλο ένα βήμα πιο κοντά κι εγώ πιέστηκα πίσω στον βρώμικο νεροχύτη. Το ότι ήταν καυτή δεν σήμαινε ότι δεν ήταν και επικίνδυνη. "Σε ψάχνουμε εδώ και πολύ καιρό", είπε καθώς τα μακριά δερμάτινα πόδια της σταμάτησαν σε μια δυνατή στάση. "Είσαι πολύ καλός στο να κινείσαι και να καλύπτεις τα ίχνη σου, αλλά ... οι δυνάμεις σου γίνονται όλο και πιο ισχυρές. Δεν μπορείς να κρύβεσαι πια".

Ο πανικός άνθισε μέσα μου. Ισχυρά κύματα που παραλίγο να με συνθλίψουν. Πριν από πέντε χρόνια με είχαν καταζητήσει για ανάκριση πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες. Όχι μόνο είχα το σκάσει στα δεκαεπτά μου, αλλά είχα φύγει και από έναν τόπο εγκλήματος, αφήνοντας πίσω μου το πτώμα της μητέρας μου. Αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι με είχαν εγκαταλείψει εδώ και καιρό.

Προφανώς όχι.

ΑμpέrσiωNςX καfτbέÉγéραIψαé kτPοÉ δWωμLάVτ!ιYο, YπÉροBσπÉαθώ'νταAς_ ναF βρωÉ jμ*ια &οδό dδιαφdυyγmήTς.t

"Δεν πρόκειται καν να με ρωτήσεις πώς με λένε πριν εξαφανιστείς;" ρώτησε με διασκέδαση στον τόνο της. "Φαίνεται κάπως αγενές, δεν νομίζεις;"

Έκλεισα το χέρι μου γύρω από τη λεπίδα, έτοιμη να την ανοίξω σε κάθε σημάδι επίθεσης.

"Θα έπρεπε να με νοιάζει;" Τίναξα το κεφάλι μου προς το μέρος της. "Δεν σε ξέρω. Δεν θέλω να σε γνωρίσω. Φεύγω τώρα". Άξιζε μια προσπάθεια, ο ψεύτικος τσαμπουκάς. Ίσως έκανε πίσω. Αλλά αν κρίνω από το σχόλιό της "σε ψάχνουμε εδώ και πολύ καιρό", αμφιβάλλω.

"KΕίμaαι η ΊmλιSαY", lσVυνέuχ,ισεU, λες και δεZνr τhηuς qείuχbαz μÉόλqιOς, ,ο^υσAιPαστιUκά πYεxιK .να πsάεtι να SγαUμηθε^ί*. "Το όdνομDά 'μ,ουH.b ΓéρgάφTεHται _Ιp-Λ.-Ιn-.ΑM,d Gα^λλά τοA zλεςq gσαDν Cμuά*τrι.v.."t wΈκαMνε xμια! aπα!ύ!σηg.L J"É-L!eNa'hs.L"q F

Έμεινα τόσο έκπληκτος από τον ήρεμο και συζητήσιμο τόνο της -σαν να γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον είκοσι χρόνια και να ήμασταν παλιοί φίλοι που τα λέγαμε.

"Τι θέλεις από μένα, Ίλια;" Έσυρα το όνομά της όπως είχε κάνει κι εκείνη. "Τι εννοείς, "οι δυνάμεις μου γίνονται όλο και πιο ισχυρές"; Όπως ... οι δυνάμεις ... αλήθεια; Είσαι τρελός;"

Γέλασε, ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω, καθώς βραχνάδες γέμιζαν τον αέρα. Μου προκάλεσε ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη και ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν μόνο επειδή το γέλιο της ήταν τόσο σέξι όσο και εκείνη. Η ενέργεια παρασύρθηκε μαζί με τον ήχο.

"Το πdαtρανéοϊFκJό *πFρAάVγμα θα εξαρNτηpθε$ίw nπTραkγaμgαjτBι'κGάP Nαyπό' fτοW ποxιονW θhα wρω.τkήLσε$ιuς", αvπάνdτKηkσε τεZλιóκά, μwόλιUς πήρBεx qτ,οéνÉ έWλXεvγaχο ^τοsυP εαYυDτοóύM rτης. !"pΚRαYιf yαQπό Vτdη μέραC mπWουQ Qθα με πιnάbσmεfι,ς).c ΑλλZάT γιYα wνSαA yαVπéαjν*τήσω nστFην^ óάéλTλη& Xσου ερώτéηmσ^η,S εσ'ύ, φjίpλ*εk BμοjυJ,É δZεAν είSσαHι ένqα$ς συyνηNθ^ισμέ(νJος σοdύéπPεyρ".

Της έκλεισα τα μάτια, με το χέρι μου ιδρωμένο στη λαβή της λεπίδας μου. "Σούπα;" Τι στο διάολο εννοούσε με το "σούπα"; Όπως το φαγητό; Ή μήπως ήταν κάποιος υποτιμητικός όρος που δεν είχα ακούσει;

Ή ... ίσως μια συμμορία;

Δεν είχα μπλέξει με καμία συμμορία τον τελευταίο καιρό. Αυτή ήταν μια ζωή που γρήγορα είχα μάθει ότι δεν ήταν για μένα, αλλά μερικές φορές τα μέλη τους εμφανίζονταν στα πιο περίεργα μέρη. Όπως... στις τουαλέτες του Ντιτρόιτ.

"rΕpίéσα!ι' μ'έσQα 'σ*τη lσmκéηνkήg uτZων& HνRαρκPωτOικzώνC, σωσlτά!;"f ΞSέσπyα!σα *πWρCινT πρXοzλάnβεzι ν^α απzαντHήNσεlιt.( b"qΒLλ!έπZοIντα'ςi τοNυςI ιAπMτRά$μ)εsνmουςz CδmράκουSςb κyαιi όλα zαzυτUά) τcαc τxζαζa. &Γóιh' wαυJτsό είuστVεO ό*λqοXιI Zεδ)ώy bμέ!σqα Cκα,ι! fμιλάτε γιSα δυfνάhμειkςY Zκαtιj qσAο!ύπεnςJ.$ TΒ.λέ*πWειHς^, Iε)γώ .δε*ν παίqρmνgωÉ .ναρκωτ'ικtάb. 'Δε*ν_ Wείν&αιP wγια ,μέvν&αj.. KΗ DζNωή μVουm είν'αιa lήδηn αρκxετά aτhρεmλήq, οπότAε Rμπpορείς *ν_α πάkρqειςf τα πWερίεOργα λό*γgιzα ÉσRουB και zνα tπετlάóξgεhιWςc vμαfκbρUιKάc τWώρ!αÉ"l.d $ΤQηyνQ αcπFομQάzκPρυ(νPα μtεl τοm WελεύYθεροZ $χέρι μFοjυ(, κkάνονταςx xμVικρούlς ή^χοuυGςn ποSυ σ_φύtρóιiζαqν. y

Γέλασε ξανά. "Δράκοι. Πώς ξέρεις για τους δράκους;" Της έκλεισε το μάτι, σαν να ήταν το πιο αστείο αστείο που είχε ακούσει ποτέ. "Στην πραγματικότητα υπάρχουν αρκετοί στη Φέιρι ... απ' όπου κατάγονται όλοι οι σούπερ". Για πρώτη φορά από τότε που βγήκε από τις σκιές, πλησίασε πιο κοντά μου, παγιδεύοντάς με στον νεροχύτη, εμποδίζοντας τη μοναδική έξοδο.

Η λεπίδα μου πετάχτηκε έξω πριν καν το σκεφτώ, αλλά εκείνη δεν έριξε ούτε μια δεύτερη ματιά στην κοφτερή άκρη της.

"Βλέπεις, δεν περίμενα ότι θα είχες μηδενική ιδέα για το ποιος είσαι", συνέχισε η Ίλια, με το πρόσωπό της ξαφνικά σοβαρό. "Έπρεπε να το είχα μαντέψει, γιατί δεν είμαστε καν απολύτως σίγουροι για το τι είσαι ... αλλά σίγουρα έχεις πολλές δυνάμεις κρυμμένες. Τις λίγες φορές που άγγιξες την ενέργειά σου, έστειλες κυματισμούς σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή, όμως, έχεις κλειδώσει τη δύναμή σου. Πώς;"

ΆKγγιξBεG !τηKν^ τrι στFο HδjιLάολTο *τώkρFαI; W"CΕγώ.n.x. OΤXιh;"k L

"Τη δύναμή σου", συνέχισε, κουνώντας μου τα χέρια της σε μια κίνηση "βιάσου να καταλάβεις τι εννοώ".

Κούνησα το κεφάλι μου. "Είσαι τόσο τρελή όσο και η πρεζάκιας μάνα μου. Παραμιλάς για φαντάσματα, δυνάμεις και θεούς".

Η Ίλια κούνησε το κεφάλι της. "Λάθος. Αποκλείεται η μητέρα σου να ήταν πρεζάκιας. Το κρακ δεν επηρεάζει τους υπερφυσικούς και εσύ, αγαπητή μου, είσαι εκατό τοις εκατό υπερφυσική".

ΥπSεOρφhυσ!ικWόb...l !Ωt, qσiοéύπOεWρF..c. óΧnρSιστ.έÉ μwου.F

Πνίγηκα, βήχοντας. "Μόλις είπες υπερφυσικό;" Ένιωσα ξαφνικά λίγη ζέστη στο δωμάτιο, παρά τον ψυχρό καιρό απόψε.

"Δεν είσαι άνθρωπος", είπε ωμά η Ίλια. "Δεν είμαι σίγουρη όμως για το ποια ακριβώς είναι η φυλή σου". Με κοίταξε προσεκτικά. "Νόμιζα ότι θα ήξερα όταν θα ερχόμουν πιο κοντά σου, αλλά ... είναι το πιο περίεργο πράγμα". Σήκωσε ένα δάχτυλο ψηλά. "Σίγουρα δεν είσαι βαμπίρ, δεν θα μπορούσες εύκολα να κρύψεις αυτό το κομμάτι της φύσης σου". Το δεύτερο δάχτυλο σηκώθηκε ψηλά. "Θα μπορούσε να είναι μεταμορφωτής, αν είχες κλειδώσει τη δύναμή σου, αλλά ... αμφιβάλλω". Τρίτο δάχτυλο. "Ο χρήστης μαγείας είναι σίγουρα μια ισχυρή πιθανότητα, όπως και το fey. Αλλά δεν νομίζω ότι θα το μάθουμε μέχρι να σε πάω πίσω στην Ακαδημία". Τότε άφησε το χέρι της και χαμογέλασε έντονα. "Είμαι ο υπερφυσικός σας πράκτορας συλλογής, εδώ για να σας πάω στην Ακαδημία. Φαίνεται ότι θα ήθελαν να σου μιλήσουν για ... ό,τι στο καλό είσαι. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα μυστήρια στον κόσμο μας. Τα μυστήρια συνήθως τελειώνουν άσχημα για όλους. Οπότε, εσύ, μικρή μου σούπερ, θα επιστρέψεις στη σχολή".

Αν ήμουν λιπόθυμος τύπος, αυτό θα ήταν το σημείο που θα λιποθυμούσα και θα χτυπούσα το κεφάλι μου στο νεροχύτη. Αλλά ήμουν από πιο σκληρό υλικό από αυτό. Όποιος είχε σερβίρει τραπέζια σε κάποιες από τις γειτονιές που είχα, θα συμφωνούσε μαζί μου. Αλλά ... Είχε πει στ' αλήθεια βρικόλακας και μεταμορφωτής; Δηλαδή... νόμιμα;

ΗX Mφωzνήz UμουR ήτGαWν εgπίÉπ&εQδGηn. "Θα πJρέπbεIιD nνHα sα$ποgμBαHκGρυνTθbείςc απόF yκOο(ντUάX μ_οhυ&, ΊUλιNα.( Θwα το Yκάν^ωW. ΓαμzώhτQοu. ΤDώρ.α.!") Δεbν κοxυVνήUθη$κε,R απBλPώς χαcμZογέlλBασXεf καθhώOςc μεb π$αρmαgκQολοPυθούσεJ μWε! éτmαb αστρ!αφgτερά μάτιQαZ τηdς.I s

"Μου αρέσεις", είπε καθώς το χαμόγελό της μεγάλωνε. "Νομίζω ότι θα γίνουμε πολύ καλοί φίλοι".

Δεν το νομίζω. Δεν είχα φίλους- ήμουν μόνος για χρόνια. Στην αρχή, οι φίλοι ήταν υποχρεώσεις που δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά, και μετά από αυτό έγινε κακή συνήθεια να κρατάω τους πάντες σε απόσταση αναπνοής.

Η Ίλια μου άπλωσε το χέρι. "Μάντισον Τζέιμς, πρέπει να με ακούσεις προσεκτικά..."

Η yσκύλα ήWξερε τMοB mόνομά vμCο^υO.m ΠAώIς Vήξmερrεb UηW cσCκύλαÉ rτóο όνοqμcάi μου;. (

"Είσαι υπερφυσική. Δεν είσαι άνθρωπος, και αν δεν έρθεις μαζί μου και δεν λάβεις την εκπαίδευσή σου, θα χάσεις τον έλεγχο μια μέρα. Θα πληγώσεις κάποιον άνθρωπο, και όταν συμβεί αυτό, δεν θα είναι η Ακαδημία που θα έρθει για σένα. Θα είναι οι υπερφυσικοί εκτελεστές, αυτοί που κυνηγούν τους εγκληματίες μας και τους κλείνουν στις φυλακές. Πίστεψέ με, δεν θέλεις να καταλήξεις στο σύστημα των φυλακών".

Ένιωθα ότι ο εγκέφαλός μου θα εκραγεί, και ήδη μετάνιωνα για τα ροζ μαλλιά. Αυτό ένιωθα κάπως σαν να έφταιγε το όμορφο χρώμα.

Και πώς στο καλό ήξερε το όνομά μου;

ΑπTοφάσkισαj zναk πÉαkίξIωK Éτοr παtι&χνÉίδι, καιn dνmα τ'ρέξω Uαuμ&έPσωςÉ μ!όóλις έπεσε η άIμυνά ÉτqηGςl.G D"ΔIεYνP Uλέωs ότι (σCε πιστtεzύω...." lΠρο_σHποιήsθ_ηκSα ότιS χαλQαmρώνRωj, LέSκλ$εOισNα (τηc λ&επjίδα. μοNυD *κZαιA την Hέ_βéαλRαh WπFίgσlωk στpη!ν τσlάuνaτgαY LμοDυ. "cΑiλλbά( επbίWσFηςk uδεν& θhέλωQ να óκάνω κ)αrκό _σCε kκXαNνCέναwνj.h Οι πsερWίbεrργ(ες μNαgλxαJκfίwες σpτηw nζωή μοRυ έχοDυIν Lεtντα.θείR τελεUυταίHαR" -δενx είxνα^ι κTα!ν &ψlέsμα- w"οπaότIεR ..F. &ίOσωvς όνgτcως. Xχρfειάζοzμuαι BβUοήθεια"Y.B

Τα γεμάτα χείλη της Ίλια σφίγγονταν καθώς με εξέταζε. Πάλεψα να κρατήσω την έκφρασή μου ανοιχτή και ουδέτερη, αλλά κάτι μου έλεγε ότι ήταν ήδη πολύ αργά. Τρέξε.

Κινήθηκα, αλλά ήμουν πολύ αργή. Έπεσε πάνω μου, και πριν προλάβω να απομακρυνθώ, τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από τα δικά μου. Μουρμούρισε μερικές λέξεις, λέξεις που δεν ήταν αγγλικές, και ένιωσα έναν καυτό παλμό στο δέρμα μου. Με μια κραυγή, προσπάθησα να ξεκολλήσω από πάνω της, αλλά ήταν εκπληκτικά δυνατή.

"Άσε με να φύγω, σκύλα!" Φώναξα, παλεύοντας να ξεφύγω. Σοκαρίστηκα όταν λίγο αργότερα η πίεση στα χέρια μου υποχώρησε και εκείνη απομακρύνθηκε. Αυτό συνέβη μέχρι που κοίταξα κάτω και είδα διασταυρούμενες ακτίνες φωτός να τυλίγονται σε όλη τη διαδρομή γύρω από τους καρπούς και τα χέρια μου, δένοντάς τα μεταξύ τους.

Η 'Ίjλ!ιOαS έMρι.ξtεÉ τοK _κεÉφiάrλι τJηxς& γι_α& Kνα με κ^οιaτ,άcξεmι Tσkτα Xμ'άjτιIα.! "XΘαt τUο PέSσκgαγPες.,) GΜDάTν!τιlσPοlν.) ΜGη μbου κóά$νεdιbςé τcηg &χZαζxή.É ΜποAρώD ν(α σοQυH Rπqω) όvτHιg Tγι'α ναz πpιcσnτέψQεDις éαAυrτάs πmουM σGου λmέωS, θαk aπIρiέUπtει .νTαM nτα HδεYις απZόa wκhοnντάB".z w

Ο πανικός στριφογύριζε μέσα μου, κάνοντας το στομάχι και το στήθος μου να πονάνε καθώς πάλευα για κάθε αναπνοή. Σιχαινόμουν να με περιορίζουν- είχε συμβεί πάρα πολλές φορές όταν οι "φίλοι" της μαμάς μου είχαν αποφασίσει ότι ένα ενοχλητικό σαν την κόλαση παιδί δεν έπρεπε να το δει ή να το ακούσει κανείς.

"Σας παρακαλώ, αφήστε τα χέρια μου", ζήτησα, προσπαθώντας να κρατήσω το τρέμουλο από τις λέξεις.

Η Ίλια κούνησε το κεφάλι της. "Λυπάμαι. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει αυτά τα δεσμά εκτός από τον πρίγκιπα της Ακαδημίας. Αυτός μου έδωσε το ξόρκι και συνδέεται συγκεκριμένα με αυτόν. Πες το ασφάλεια που πρέπει να με ακολουθήσεις πίσω".

Ηd καvρδιbάi μrοDυ nχτυπούσεk tδgυdναbτUά dσ'τVοZ UσLτήFθος! μου- το mαίμJαm μουD xβρυwχάrτ,αwιJ σταU αéυτιά μAοóυl TκRαθóώ^ςI όλαI πήγfαινmαν Uλwίγgοn Pσ$τMρcαβzά. Η DΊλι&α 'μmε κ^οίτα.ξεS γPιkα πρIώτ'η KφοKρiά με FανzηmσNυJχία, μ*εS Kτέλε_ιXαh )φρ^ύJδια Uπο'υD μαζεύτηTκαTν *κXαθZώÉς Nέlσ.κ^υψNε πιοt κονOτIάs.

"Έχω πρόβλημα να με συγκρατούν", παραδέχτηκα μέσα από σφιγμένα δόντια. "Είναι μια σκανδάλη για μένα". Πριν προλάβει να με σταματήσει, γύρισα και χτύπησα τα χέρια μου στην άκρη του νεροχύτη, προσπαθώντας να χαλαρώσω τα δεσμά. Τίποτα δεν συνέβη, εκτός από οξύτατους πόνους που αναπηδούσαν στα χέρια μου. Λίγα ακόμη χτυπήματα και ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό υλικό. Δεν μπορούσα να το σπάσω, να το σκίσω ή να κουνήσω τα χέρια μου από αυτό.

Τρέμοντας, την αντιμετώπισα ξανά και βρήκα τα συμπονετικά μάτια πάνω μου. "Γαμώτο. Συγγνώμη, κορίτσι μου", είπε ευγενικά. "Μακάρι να μπορούσα να τα αφαιρέσω, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου υποσχεθώ ότι θα σε πάμε στην Ακαδημία το συντομότερο δυνατό".

Έφτασε κάτω και άρπαξε την τσάντα που μου είχε πέσει νωρίτερα και μετά τύλιξε ένα χέρι γύρω μου, τραβώντας με πιο κοντά καθώς βγαίναμε από το μπάνιο. Έξω η θερμοκρασία φαινόταν να έχει πέσει ακόμα περισσότερο. Ο άνεμος ούρλιαζε, φέρνοντας μικρά σωματίδια πάγου και χιονιού. Το μπουφάν μου ήταν στην τσάντα μου και δεν μπορούσα να το φτάσω με τα χέρια μου δεμένα, αλλά ευτυχώς είχα πάντα αρκετά μεγάλη αντοχή στις θερμοκρασίες.

"Π!ώς θα πάFμε Éσ'τtηνu OΑκαvδημία;"M ρnώτηcσgα,ó éέχGονwτRαyςi bκάBπHως συHμβXι)βαστDεί tμεM τ)οj γ$εcγÉονiός όkτóι !δενn Zθhα ξMε*μzπOέρδÉεrυNαF xα!πhόx αυτό.$ YΌmχBι !ακLόaμ!α,P MτvουλXάjχιCστzοtν$. fΔενF nμπ^οiρOούhσqαQ καν )ναx κουνwήSσω ταP χέOρ(ιαn μου.U rΘ,αU _έhκRαZν)α* OκZυgρwιολεκτ*ικkά Mταt πfάνDτα γ,ιαz να _βγάGλωt bαmυτLά aτα óδ!εσ$μάu -^ hέDτyσι έπρ!ε)πaε vνα) DπαLίWξOω μαζ$ί Qτrηaς *γrιαA pλίpγοX zαSκόμα.i

Και ... μιλώντας για αυτά τα δεσμά, ήταν τόσο παράξενα που ένα μέρος μου είχε αρχίσει να πιστεύει αυτά που έλεγε. Οι λέξεις περνούσαν συνέχεια από το μυαλό μου: βρικόλακας, μεταμορφωτής, φέι και χρήστης μαγείας ... υπερφυσικοί ... ακαδημίες ... φυλακές ...

Πού στο διάολο με είχαν μπλέξει τα ροζ μαλλιά μου;

Κεφάλαιο 2

2

Η Ίλια με οδήγησε προς ένα κοντινό αυτοκίνητο. Ήταν πολύ σκοτεινά για να μπορέσω να διακρίνω το μοντέλο, αλλά ήταν τεράστιο και φαινόταν ακριβό. Τράβηξε την πίσω πόρτα και μετά γύρισε για να με βοηθήσει να μπω μέσα - τα δεμένα μου χέρια έκαναν την εξισορρόπηση αρκετά δύσκολη περιπέτεια.

Είχα δέσει τα χέρια μου ακριβώς έτσι μια φορά στο παρελθόν, και η ανάμνησή της με δυσκόλευε να μην πανικοβληθώ. Το κεφάλι μου χτυπούσε δυνατά, ο τρόμος γρατζούνιζε αδιάκοπα τα σωθικά μου. Μόνο με καθαρή δύναμη θέλησης δεν ούρλιαζα υστερικά.

ΧρεDια^ζBόμNοqυhν NέναPν αBντqι'πPεJριcσYπαMσiμόI.Y ΟτιδήπQοcτε.^ I"qΘIα οδmηOγCήNσουOμε μέχρGι τηνX qΑFκ*αRδMηmμ*ίαS;" vΤYη FρGώτMη*σα ξVανά, fμuεb κ)οLμ&μJέWνη (τuηWνP αaνάσα xαλ'λCά σkυ'νmεπήςf.u Σίγουρα έcνLαy fσχkο^λuεóίοé Oγεμάτο βαSμIπίrρC δsεν_ θWαx MβSρισκόNτ$αMν sαπMλóώς^ σεó ένóαyν* 'καyν(οOνιvκό δTρpόμο_ τFο.υ Ν^τFιτwρYόyιQτz.x

"Από το βήμα", απάντησε γρήγορα καθώς με έσπρωξε απέναντι και γλίστρησε δίπλα μου. Τι είναι τώρα;

Περίμενε ... αν ήταν στο πίσω μέρος μαζί μου ...

Γύρισα προς τη θέση του οδηγού και όταν τεράστια καστανά μάτια συνάντησαν τα δικά μου, έβγαλα μια σύντομη, τρομαγμένη κραυγή.

"WΒUούλ_ωHσzέd τοl"ó, γρJύaλWισmεÉ.^

Τι στο διάολο...;

Ήταν πάρα πολύ για μένα, να είμαι δεμένη έτσι, ενώ ήμουν παγιδευμένη σε ένα όχημα με ένα πράσινο φρικτό γκρέμλιν. Το σκοτάδι πίεζε στις άκρες της όρασής μου.

"Θα λιποθυμήσει!" Άκουσα την Ίλια να φωνάζει. "Οδήγα, Μόσι. Το step-through δεν είναι μακριά και πρέπει να πάμε εκεί τώρα".

ΜόσhυX.x gΑκόμαT PκFαnιy Lσnτjην υστcεBρικήM μvου κα(τzάóσLτTαzσóη sεlίxχαé Gακόμ^αC PαNρκóε.τή σkυνοχή γbιCαG zνα éαdνmαiρ_ωyτSηθώ αWν. hτοR όνοwμα ήταWν kφUόiρος τιhμ_ής στ)ο πράσιóνο cδÉέJρμFαf wκrαFιH τ!α ψηqλά, Dμυτ$ερά &αNυaτiιά' mτουv._ '

Τα λάστιχα έτριζαν καθώς το αυτοκίνητο απογειωνόταν, κι εγώ επικεντρώθηκα στο να εισπνέω και να εκπνέω, γεμίζοντας τα πνευμόνια μου ξανά και ξανά. Καθώς γλιστρούσαμε σε μια στροφή, έπεσα πάνω στο φαρδύ πίσω κάθισμα. Ο Μόσι πήγαινε πολύ γρήγορα- αν σταματούσαμε ξαφνικά, θα μετάνιωνα πραγματικά που δεν είχα φορέσει ζώνη ασφαλείας.

Ευτυχώς, όταν πάτησε το φρένο, η Ίλια έβαλε ένα χέρι στον ώμο μου, εμποδίζοντας το πρόσωπό μου να συντριβεί στο κάθισμα μπροστά μου. Στη συνέχεια, με σήκωσε κατά το ήμισυ έξω από το αυτοκίνητο, καθώς ο παγωμένος αέρας ούρλιαζε ξανά γύρω μου. Τίναξα τον Ίλια από πάνω μου, χωρίς να θέλω να με βοηθήσουν.

"Μάντισον, δεν είμαι εχθρός σου", είπε η Ίλια καθώς σήκωσε στον ώμο την τσάντα μου - περιείχε όλα τα εγκόσμια υπάρχοντά μου.

"Πάω TσÉτο!ίχ!ημαf ότXι) το^ λVεςI yα'υτόy kσqε óόλwα ταm θrύzμαQτα τ*ης απwαzγkωγéήhςP σ)ουé",F hαaνταπέδÉωσα.É S

Ο Μόσυ πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και ήρθε μαζί μας. Έκανα μια βόλτα από την άλλη πλευρά της, αφήνοντας όσο μεγαλύτερη απόσταση μπορούσα ανάμεσα στο γκρέμλιν και σε μένα.

"Δεν είμαι γκρέμλιν", είπε με τη βραχνή φωνή του. "Είμαι καλικάντζαρος. Υπάρχει διαφορά".

Παραλίγο να σκοντάψω στο επίπεδο έδαφος. "Διαβάζεις το μυαλό μου;" Φώναξα ψιθυριστά. "Ξέρεις πόσο αγενές είναι αυτό;"

Ο ΜόσJιR kχαbμογ!έλασε uστaοsν zΊ_λι'αB,) μuεz kμFυτεsρά mδgόνJτsι(α νuα Yγεsμίζyο)υν. ÉτÉοp Gστzόμiα του.C "ΦXαίνεsταιó (να πρxοgσ)αCρjμIό(ζεταιc ήóδVη' στcονp κόUσμZοT tτ$ων, !σούπεBρ. NΗ πρώ!τη ερUώτóηaση, óεν!ός éανKθMρώπ)οWυA ^θ!αy PήταkνC πώZςV Xδιάβdασ^α το sμυkαλό .τUο,υxς,F &αCλyλάY όxχDιQ tτcηcς ΜtάÉντιOσοhνv".p

"Είναι η Μάντι", είπα άκαμπτα. Κανείς δεν με φώναζε Μάντισον. "Και υπέθεσα ότι οι γκρεμ-γκόμπλιν μπορούν να διαβάσουν το μυαλό".

Μου έριξε ένα βλέμμα, ένα βλέμμα που δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω από τα ξένα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Το δέρμα του έμοιαζε δερματώδες, σκληρό με ανάγλυφα εξογκώματα στα μάγουλα και τη μύτη του. Το πράσινο ήταν σαν φύλλο από δέντρο τροπικού δάσους, με πιο ανοιχτόχρωμο χακί στα αυτιά του. Δεν ήταν ψηλότερος από ένα μέτρο, αλλά ήταν ευκίνητος και φαινόταν δυνατός.

Δεν είχα δει ποτέ κάτι σαν κι αυτόν εκτός ταινιών, και το να τον κοιτάζω τον βοήθησε πραγματικά να αποσπάσω την προσοχή μου από το γεγονός ότι ήμουν ακόμα δεμένη.

"Μποsρούbμε zνrα δtιgαβaάσRουμOεV μό(νοI Lτις σQκέψpειXς Aποhυu mπρ^οMβάaλλDο*νAτóαι BσFεn εμάςU",v _εfξhήγzηRσXεi Aο cΜhόcσcυi κhαyθώBςh IαπIοNμPαnκρéυνόwμαpστ_αν περιiσσόjτεÉροc qαπόf τaοr MαHυτAοκMίνητο. n"Αhν_ σκCέ&φPτMεÉσyαfι_ óκάτι σmε gμOέYνnα, Tή OμερDικέGς pφéορCέςC αSκcόiμFαh κqαι. wγyια Lμένα,X τότε μvπmοAρkεUίd YναN πWιά'σω τxη dσκjέSψ!η$"f.L V

Καλό είναι να το ξέρω. "Είναι αυτό κάτι που μπορούν να κάνουν όλοι οι σούπερ" -η λέξη μου φάνηκε ξένη στη γλώσσα- ";"

"Όχι", είπε η Ίλια, κουνώντας το κεφάλι της. "Μόνο λίγοι από τους ημι-fey έχουν αυτή την ικανότητα. Και ίσως κάποιοι πολύ ισχυροί μάγοι, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι' αυτούς. Είναι σπάνιο."

Σωστά. Φυσικά. Μόνο οι demi-fey και οι ισχυροί μάγοι.

ΤιT yστο yδιάfολο μοqυq LσwυνMέ'βCαιuν&εA;x z

"Ακριβώς μπροστά μας είναι το σκαλοπάτι που έστειλε η Ακαδημία", είπε η Ίλια. "Θα ουρλιάξεις πάλι;" Με παρακολουθούσε προσεκτικά.

Ανασήκωσα τους ώμους. "Δεν έχω ιδέα τι είναι το step-through, οπότε, ναι, μάλλον".

Ο Μόσι χαμογέλασε, και η έντονη ανατριχιαστική του διάθεση με αποσυντόνισε ξανά. Δεν υπήρχε τίποτα το ηρεμιστικό στον καλικάντζαρο, αυτό ήταν σίγουρο. Στρίψαμε σε μια γωνία και κρυφτήκαμε κάτω από κάποιους πυκνούς θάμνους, και ο Ίλια σταμάτησε μπροστά σε μια ... στροβιλιζόμενη πύλη. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να την περιγράψω.

"uΕvεεx, Iδrεν Jτο zαHγsγίzζω Kαυ'τGό"c, εGίnπαm,i qανακαqτpευfό&μεVνος& προςM τuαB πίóσiω. jΤtο yοποIίnοn ήτbαν εKπιuκuίBνδυνvο dόbτCαOν τyαz 'χxέριtα yσXου NήτmαWν éδWεgμένqαH. uΑDνS UσcκόνHταYφhτfα$,P δzενÉ aμπορvοFύσCαy *νFαb Rανακéόψω iτFηQν KπVτyώOσηM Xμuου.J

Η Ίλια ακολούθησε τις κινήσεις μου, μένοντας κοντά μου. "Δεν έχεις άλλη επιλογή. Αλλιώς θα μας έπαιρνε μέρες να φτάσουμε στην Ακαδημία, και θα έπρεπε να πετάξουμε με αεροπλάνο με ανθρώπους, γιατί δεν έχω το ιδιωτικό εδώ. Είμαι σίγουρη ότι δεν θέλεις τα χέρια σου δεμένα για μέρες".

"Σε μισώ", της γκρίνιαξα, βάζοντας όσο περισσότερο θυμό μπορούσα στις λέξεις.

Τότε σχεδόν έδειχνε πληγωμένη. "Απλώς κάνω τη δουλειά μου! Όλοι έχουν ένα ρόλο να παίξουν σε αυτόν τον κόσμο, και για μένα αυτός είναι να διασφαλίσω ότι οι σούπερ δεν θα μείνουν στον κόσμο των ανθρώπων χωρίς εκπαίδευση".

ΣXχdεδόrν! αισgθάsνθuηκα( fάlσ^χ.ηOμαZ, αMλvλά' η pαλήθεια ή$τóανw ό_τι^ ε!ξαPκAοnλRουBθqο&ύσMε να Yμοyυ δένmεbι τα' rχέριiαU μwε fτι$ς hocéués-pwocusF μαλWακdίrες BτηςB κRαι τώRρ)α! προ'σgπsαFθοwύDσεW ναX μqεN YαπαγpάPγzεwι. ΈCτσι μRπορOούTσHε νOαV CρCουφNήFξVει$ τBονL Aθnυμό. GμCου. *ΑÉπPοδεhχkόμενοhςk τGο tγyεγgονόςZ $όhτιu gβρι.σYκLόWμουν αOκIόμSα' Oστο στά^δdιο τyου "κfάνω ταN éπάAνOταZ για να βγZάλyω αυτά Tτα tηλuίθnια yπXρÉάγ_μjα(τ^α αWπό^ τουςh fκMαMρποhύkςO μοdυA"W, πλCηHσίvασαz απrρMόθυdμα ^τhοW óσ,τOρ)οβgιλ$ισwμPέWνLο BσVκαλοπάτι.T K

Ο Μόσυ περίμενε υπομονετικά. "Θα σου δείξω", είπε και έκανε δύο βήματα μπροστά, εξαφανιζόμενος μέσα στη δίνη. Κοίταξα πίσω από τους θάμνους, αλλά δεν είχε περάσει κατευθείαν μέσα.

Κάπου τον είχε πάει.

Αγκομαχούσα, πνίγηκα από τον ίδιο μου τον πανικό καθώς προσπαθούσα να κάνω πάλι πίσω.

Οé RΊλιαm hμπή(κéεT αóκmρRιfβPώς π!ίgσω sμου, σ$τyαματώντας mτηνó bπ^ορεlίkα' μ_οSυ πJρZος Cτ!α Dπίσω.é "^Δενt Aπmοyνfά,ει_",R wβογCκOοSύσεz,W Tακ$ο'ύγNοVνταPς εtκνευvρισμKέ(νη.d I"ΘαO Jγί)ν!εdις! καλάÉ".q g

Εύκολα το είπε, ήταν σαφώς συνηθισμένη σε αυτόν τον κόσμο. Έναν κόσμο που δεν ήμουν σίγουρη ότι πίστευα πραγματικά ότι μπορούσε να είναι αληθινός. Αν δεν είχα έναν μικροσκοπικό πράσινο καλικάντζαρο ως απόδειξη και δεμένα χέρια που έπρεπε να ελευθερωθούν, θα ούρλιαζα και θα έτρεχα.

Αλλά ένα κομμάτι μου ήθελε να μείνει.

Για να βρω απαντήσεις στα πολλά καυτά ερωτήματα που είχα.

ΚRαι Oη πfιzο βéαSθιάi, !σκο^τOε$ιWν_ή _αλ.ήHθBε_ια& όλRων tαbυLτών lήwτRα(νR S.L..Y Sτι εMίχαU πJραSγXμYα$τBικgά pναh χRάσωl; L'λ&λyοM έ.νZαV _χdρόνοf 'σερβιτlόZρ&α κwαιq AνPαl κρYύmβομαvιS Hαπόs τον hκfόσXμοs;h Γ.αμTώτοt,( ίIσως αυτή óήτ,ανJ óη αλλUαγDή πgοVυk ήtλYπιVζαó.I

Ή ... ίσως θα με δολοφονούσαν και θα με χρησιμοποιούσαν σε κάποιο είδος τελετουργίας μάγισσας.

Όπως και να 'χει, η ζωή μου πήγαινε σίγουρα προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, προχώρησα μπροστά, κλείνοντας τα μάτια μου καθώς περνούσα το διάδρομο.

Κεφάλαιο 3

3

Άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα σε μια χειμωνιάτικη χώρα θαυμάτων. Ήταν λευκά πεδία από χιόνι, δέντρα πασπαλισμένα με φρέσκια πούδρα, και δεν υπήρχε ίχνος πολιτισμού στον ορίζοντα.

"Ωραίο σχολείο", είπα σαρκαστικά όταν η Ίλια ήρθε κοντά μου. "Αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο, βλέπω".

ΟS sΜzόσσι ρéουθcούSνSιnσε aαBπόL κοkνHτάr 'κPαιu _γύ!ρrι^σαq γBιcα _νPα pβéρω τον éκfα.λικάgνYτBζαwρmο éαOκοAυWμ,πpισÉμέVνο σεi ένxα ,χιονIισμfένrοM mδέTντóρο. H"zΘα χρεLιhασdτεDίPςL αυτ)ό τlο tχιούμWορ γKιαw να' KκρuατηéθείCςH bόwρYθHιο$ς Fσε^ nαtυ)τόν nτzοXν Iκ&αQινοxύρÉγιοO xκdόkσμ(οB",M μου Aεkίπε,$ εξ&ακολdουcθ_ώMντα.ς Zνα pγεHλάZεcι.

"Πού βρισκόμαστε τώρα;" Ρώτησα. "Ακόμα στην Αμερική;"

Κούνησε το κεφάλι του. "Όχι. Στην Ευρώπη. Η Ακαδημία είναι κρυμμένη στην Ελβετία. Είναι εδώ για πολύ καιρό".

Έβηξα. Πω πω. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, και δεν είχα καν πατήσει το πόδι μου σε αεροπλάνο. Τι στο καλό...

Μ_αγkείαv.q

Κατάπια δυνατά, αλλά πριν προλάβω να χάσω το μυαλό μου, η Ilia έδεσε το χέρι της με το δικό μου, τραβώντας με μαζί της. Ούτε εγώ μπορούσα να κάνω κάτι για να την απομακρύνω, όχι με τα χέρια μου δεμένα. "Έλα, η Ακαδημία είναι ακριβώς εδώ πέρα", είπε, με τη φωνή της να λάμπει από ενθουσιασμό. "Θα τη δεις σύντομα". Μου έκλεισε το μάτι. "Και ήταν σχεδιασμένο από μάγο, αν θέλεις πραγματικά να μάθεις".

Φύσηξα, και ένα μικρό μπουμπούκι προσμονής πέρασε μέσα από το σοκ μου. Ήταν ξεκάθαρο ότι η Ίλια ήταν χαρούμενη που επέστρεψε εδώ, και ήθελα να το δω με τα μάτια μου.

"Πόσο καιρό με παρακολουθείς;" ρώτησα.

ΕvκAεNίνtη tσzήκJωxσεÉ Qτ'ους( ώVμlουMς.W B"WΠέντεl Fχρόνια, πάνéω* κ'άτiω"k.

Κατάπια, μια ημερομηνία ξεχώριζε για μένα. "Από τη νύχτα που πέθανε η μαμά μου;"

Το πρόσωπο της Ίλια έπεσε. "Εκείνη τη νύχτα η θλίψη σου ενεργοποίησε κάποιες από τις υπερφυσικές σου δυνάμεις. Έστειλες μια έκρηξη ενέργειας στον κόσμο. Από τότε σε είχαμε στο ραντάρ μας ως μια άγνωστη, ισχυρή υπερδύναμη. Αλλά εξαφανίστηκες ξανά τόσο γρήγορα. Παραμείναμε στην υπόθεση, εντοπίζοντάς σε κάθε φορά που έστελνες μια φωτοβολίδα. Πρόσφατα, η ενέργειά σου έγινε πιο ισχυρή, γεγονός που με βοήθησε να περιορίσω την έρευνα".

Θυμήθηκα τόσο καθαρά τη νύχτα που πέθανε η μητέρα μου. Είχε τσακωθεί με τον τωρινό βρωμιάρη νταβατζή-σπασίκλα-ναρκομπόριο-σπασίκλα-φίλο. Την είχε χτυπήσει λίγο πιο δυνατά, σπάζοντας το κεφάλι της στο γυάλινο τραπεζάκι του καφέ. Μπήκα από την πόρτα τριάντα λεπτά αργότερα και τον βρήκα να τυλίγει το σώμα της με ένα σεντόνι. Οι κραυγές μου είχαν τραβήξει την προσοχή του και αμέσως με κυνήγησε. Κάπως, όμως, με δύναμη που δεν θα έπρεπε να διαθέτω, τον έσπρωξα τόσο δυνατά που χτύπησε στο πλάι του τροχόσπιτού μας και έμεινε αναίσθητος.

ΊXσ$ως αυτéό lναU Bήτανk τTο &κtύbμKαl CδύUνbαμ&ηóς; Υwπή^ρUχVε αυqτήY η OζJέσcτηW Lποxυ ,έκóαιγ!ε Aτο στpοPμάLχι μουp, pαvλ,λάé vεHίχCε OεξαφαLν^ιστεί óτόσο XγAρήγDορα IπcουM το εaίbχαt ξεχ,άhσTει, ωpς uαπλiή αδρε!νVαλdίνVη'.ó y

"Υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα εκεί έξω;" Ρώτησα απαλά. "Ο Σούπερς ζει με ανθρώπους;"

Ένα μέρος του εαυτού μου ούρλιαζε να μην παίξω το παιχνίδι της, αλλά όλα αυτά μου φαίνονταν αληθινά. Έβγαζε νόημα. Με οποιονδήποτε γαμημένο τρόπο. Επιπλέον, είχε έναν καλικάντζαρο και μια μαγική πύλη για να την υποστηρίξει.

Κούνησε το κεφάλι της. "Ναι, υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα πιθανώς νομίζεις. Αλλά εσύ ήσουν διαφορετικός ... για μένα, τουλάχιστον. Ακόμα και όταν ο προϊστάμενός μου προχώρησε, εγώ δεν μπορούσα".

"dΓ*ιαGτί$;" éΡaώτKηUσXα μπερKδεμAέKνοςz.L

Η Ίλια σήκωσε τους ώμους. "Δεν μπορούσα να σε αφήσω να φύγεις τόσο εύκολα. Για κάποιο λόγο, ανησυχούσα μήπως μείνεις μόνη σου στον κόσμο. Εμφανίστηκα στο σπίτι της μητέρας σου αμέσως μετά τον θάνατό της και ... ένιωσα μια σύνδεση. Ούτε εγώ έχω οικογένεια που να έχει απομείνει. Η μητέρα μου πέθανε στη γέννα, και ο πατέρας μου είναι μάγκας άγνωστος".

Έβλεπα ότι της κόστισε κάτι να το παραδεχτεί αυτό, και αυτό με έκανε να τη συμπαθήσω λίγο περισσότερο. "Βρήκες μια θέση στην Ακαδημία; Ένα σπίτι;" Ρώτησα, προσπαθώντας να μην αφήσω την ελπίδα να διεισδύσει στην καρδιά μου.

Η ελπίδα ήταν δολοφόνος. Κάθε φορά που είχα αφήσει τον εαυτό μου να ελπίζει σε κάτι περισσότερο, η απογοήτευση όταν δεν τα κατάφερνε με συνέτριβε. Τελικά έμαθες να σταματάς να ελπίζεις.

Κnαι 'να) αAποδuέ!χεσ,αtι zτ_ηS Lσ*κHατmοUπραbγματjικ(ό)τ,ητSάx σοBυT.

"Το καλύτερο είδος", είπε. "Ακολούθησε τους κανόνες, μείνε μακριά από μπελάδες και νομίζω ότι θα βρεις κι εσύ τη θέση σου εκεί. Αν επιλέξεις να μείνεις".

Δεν ήθελα να την αποκαλέσω ψεύτρα, αλλά κατά κάποιο τρόπο αμφιβάλλω ότι θα είχα επιλογή. Όχι όταν ο πρίγκιπας είχε δέσει μαγικά τα χέρια μου μόνο και μόνο για να με φέρει εδώ.

"Είσαι ακόμα στο σχολείο;" Ρώτησα.

ΗF Ίλι*α κóο*ύbνη'σ'εI το κεφvά)λι, τηtς.L "ΤυπιCκάK,D όSχ!ι. Είμαι )εqίκIοσι KεπóτFά' Iεrτ$ών Uκ$αι( TαqπwοYφοίτηIσfαd nαXπgό& uτα wβασικά yμαnθήxμrατ$αi πέρυzσι. ΠαzραzκοBλοdυθJώ SακÉόHμαR κFάπjοιYα εξwεSιAδικ*εaυμέν^α μ(αθήéμαCτnα),n iπ)αIρqόλο που cεuργNάζiοdμ_αcι uσ!τ_οcνh τpοKμiέwα UμrουL aως lιLχνPηλάτ&ηςi εδxώ καHι aμéερXικ$άm tχ_ρόνιjαy"A.p q

"Τι μαθήματα;"

"Επιθετική μαγεία, όπλα, προχωρημένα ξόρκια". Ανασήκωσε τους ώμους της, σαν να μην ήταν κάτι τεράστιο, γαμώτο. Μαγεία επίθεσης! "Η εκπαίδευσή μου σε αυτούς τους τομείς θα συνεχιστεί για πολλά ακόμη χρόνια. Ξεκινάς τα βασικά μαθήματα της Ακαδημίας στα είκοσι ένα, οπότε θα ταιριάξεις αμέσως".

Ακόμα οργώναμε το χωράφι με το χιόνι. Ο Mossie ήταν λίγο πιο μπροστά, ανοίγοντας ένα μικρό μονοπάτι για εμάς. Ήμουν έτοιμος να ρωτήσω πόσο μακριά ήταν το σχολείο, όταν μια ελαφριά λάμψη στον αέρα τράβηξε την προσοχή μου. "Είναι μια προστατευτική ασπίδα", είπε ο καλικάντζαρος κοιτάζοντας πίσω. "Αποτρέπει τους ανθρώπους και προστατεύει αυτούς που βρίσκονται μέσα από την έκθεση. Μόνο οι υπερφυσικοί μπορούν να εισέλθουν".

Εκεjί*νgοÉς πέρα^σBεu πLρώτsο&ς καιk δενh δίσÉτvασαd Kνα τονB Jα&κqο*λοXυθ_ήσbω, UθGέóλονSτCαςé vναt δω α.υSτIόνy mτcονJ κόpσμqοz.v wΈκZλεsιAσHαf τiαk nμvάτιαU Vμουy OκcαIθώXς RπCήγnαXιJνα uναh πεXράσωD, κvαóι Vμό.λbιςl Dβ^γOήKκHαm jμ&π!ρyοFσNτά αναρωτήjθηκgα αMνV aμbπmορεWί νaα &μ'ε αRπορDρfί&ψοKυdνn. ΑυqτVήp TήSταlνz ^ηh πóρyώiτUηU bδοκιμ)αBσ,ίRα τηJς πεπAοίSθgηvσIήYς τοlυKς ότιp ήμοLυν υRπε,ρ)φυσCικόu !ον.v

Υπήρξε μια ελαφριά κυμάτωση του αέρα γύρω από το σώμα μου καθώς περνούσα το κατώφλι, και έμεινα έκπληκτος που όντως τα κατάφερα να περάσω. Καμία απόρριψη...

Σηκώνοντας το κεφάλι μου, άφησα να ξεφύγει μια αναπνοή. "Ουάου..." Ανέπνευσα.

Η Υπερφυσική Ακαδημία απλωνόταν μέχρι εκεί που μπορούσα να δω. Τέσσερις τεράστιοι πύργοι, όλοι ελαφρώς διαφορετικοί σε δομή και σχεδιασμό, βρίσκονταν σε απόσταση γύρω από τις άκρες μεγάλων κτιρίων. Οι κύριοι τοίχοι της Ακαδημίας ήταν φτιαγμένοι από τούβλα και πέτρα, και τα πάντα ήταν αρχαία, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο σχεδιασμό, σαν αυτή η σχολή να στεκόταν εδώ και χιλιάδες χρόνια.

ΚαcθFώςp BπλησVιOάHζLαmμ'ε,z pεIίδαP &ό_τιM υπήρyχε έSνqαpς_ εaυρύPςO υδuάNτιJνUοQς tόγéκLοςR ποgυ^ τVο π^ε,ρwιέYβαjλλ^εY OεAνMτvεGλdώHς _σαJνÉ τHάtφWρmοaςh.' ΆρJχισrαó dεπcίbσRηQςy hνiαb διαYκρίqν,ω WπOεLρhισwσότdερGες λεWπ.τWομtέρεxιFεZςv σDτη λιkθοOδXομFή$.L ^Υ,πyήρχε Fμéιαé sκwοaρυhφογvρrαμVμήb _μRε &τ,οx M_ RV LF uSj σaε αυgτdή(ν,, μεM xσuίδpερο να σVυJσ_τ^ρuέwφε^τPαιJ Cγdύ$ρyω από τιzς άfκρεDς,a BσkπTρÉώLχuνMοJντάKς gτmοM Iέcξω απFόZ τονL τοRίwχοQ.w nΚα(θ$ώς Hπ)αdρ*αKπwαnτοvύVσ*α$ προςx !τéαd wεμ,πρ'ό.ς^,x απε_λwπjιBσDμ'έMνοdςB να πλ)ηwσZιάMσuω πóεUρι,σσότnερο σdεC tαZυτóό,νO τοxνA éνέrο ,κhόσμοF σ(τονk οgποίο_ είNχα, rβ_ρwεzθlε.ίD,( παρατηρούσα aσÉυνCεχώς UνPέnεzς λiεπAτkομ)έρNεnιε.ςC.

Περισσότερα αρχικά σκαλισμένα σε πέτρες κοντά στην μπροστινή γέφυρα- κισσούς και τριανταφυλλιές κατά μήκος των εξωτερικών τοίχων- τεράστια βιτρό παράθυρα διάσπαρτα στην πέτρα.

Το κτίριο είχε μια παρουσία, μια ιστορία που ξεπερνούσε τα συνηθισμένα κτίρια. Είχε βιώσει πολλή ζωή. Και δεν ήταν μόνο το κτίριο- υπήρχε ένα συναίσθημα στον αέρα εδώ. Το ίδιο επιπλέον που είχα παρατηρήσει στην Ίλια όταν μιλούσε με πάθος. Ήταν σαν στατικός ηλεκτρισμός που με συγκλόνισε, στέλνοντας μυρμήγκιασμα στη σπονδυλική μου στήλη.

Η Ίλια έβαλε ένα χέρι στο χέρι μου σαν να μοιραζόταν αυτή τη στιγμή μαζί μου. "Αυτή είναι η Υπερφυσική Ακαδημία", είπε με υπερηφάνεια. "Ξεκίνησε το 1455 από μια μικρή κοινότητα Υπερφυσικών σε αυτή την περιοχή. Ήθελαν ένα ασφαλές μέρος για να μάθουν τα παιδιά τους για τον κόσμο. Είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να πηγαίνουν πρώτα στο κατώτερο σχολείο των σούπε και να μαθαίνουν τα βασικά: ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά και ούτω καθεξής. Μαθαίνουν επίσης πώς να εντάσσονται στον κόσμο των ανθρώπων. Στη συνέχεια, όταν μεγαλώσεις, εξελίσσεις τις υπερφυσικές σου ικανότητες στην Ακαδημία".

Κ)ούνησα τLο OκεcφyάaλtιI μfουé. c"ZΓXιtα,τXίg uόμως να ξεAκινPή,σεmτ)εn sτόσοS Fαkρ.γά; dΘIέλZω ναF xπωR, γιZα!τί Aνα σéπAαXτAαλήσ(εsιςB UόmλUα Sτpα χρCόνια& (σταb ανpθρZώπιNν'α. YσχοKλmεóίZα vκHα,ιr να' FμBηL μάnθεUις υAπWεKρ)φυσικά Lπuράγμgατgα' μέuχTρrιR τα_ mείNκο*σ)ιW dένlαR σPο'υ( χTρόkνια;p"

"Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ισχυρή ενέργεια ή ικανότητες μέχρι την εφηβεία ή και μεγαλύτερα", εξήγησε η Ίλια. "Εγώ ήμουν δεκαεπτά χρονών, και οι περισσότεροι από τους άλλους υπερφυσικούς που ήξερα ήταν ακόμα μεγαλύτεροι. Οπότε δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος για προχωρημένες τάξεις σε μικρότερη ηλικία".

"Είναι επίσης σημαντικό για σένα να ταιριάξεις με τους ανθρώπους", πρόσθεσε ο Μόσυ, με στεγνή φωνή. "Θέλω να πω, δεν έχει νόημα να προσπαθούν οι καλικάντζαροι ή οι περισσότεροι ημι-φύλοι". Κούνησε ένα χέρι πάνω στο πράσινο, ανώμαλο δέρμα του. "Αλλά για τις άλλες τέσσερις φυλές, είναι θεμελιώδες να διασφαλίσουμε ότι οι κόσμοι μας παραμένουν με ασφάλεια συνδεδεμένοι".

Υποθέτω ότι αυτό βγάζει νόημα.

"wΔRηλ*αkδ_ή cκανένéαVς &άνdθρωDπYοςx $δεqν Nξέdρ_ει _γιRα ε'σaά^ςj .y..p εrνXνDο'ώ Uγια UεμάFς;G" L

"Υπάρχουν κάποιοι", είπε γρήγορα ο Ίλια. "Έχουμε Συντεχνίες που εξομαλύνουν το πέρασμά μας στον κόσμο των ανθρώπων, και μερικοί άλλοι είναι μυημένοι στο μυστικό, αλλά γενικά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν".

Ο Μόσυ ξιφούλκησε. "Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι δεν μπορούν πραγματικά να επεξεργαστούν τις αλήθειες μας χωρίς να τους τρελάνουν. Καλύτερα έτσι".

Έχοντας περάσει τα τελευταία σαράντα λεπτά προσπαθώντας να το επεξεργαστώ ο ίδιος, κατά κάποιο τρόπο κατάλαβα το σκεπτικό.

ΓύρóισIα yτηrν óπ&ροσοχWήH μhουJ πίIσω στοn σχ&ολzείοU. "ΔεHνZ μ.πορsώ ^πgρÉαzγ,μKαrτικά, να τοó πιστ_έHψωL αbυτό", uείπαc.V "Η λOο(γιwκGήl πλrευρgάj τLοlυj éεγκεφάλου μοnυ. πρlοσqπ_αθε'ίc σmυνεχώς Sνα bαπÉαFξιώσεNι αTυτrό πPοTυ nβλCέsπqωs .v.. να δqηDμTιοlυργaήσ,ειU lεaύλογεPς^ $δικgαqιuολοJγίMεBςw dγιVα( ν!α εNξmηγMήnσKει jτYο zπαρ.άξTεFνhο"t. ^

Ο Μόσι γέλασε, ένα περίεργο γαύγισμα. "Το φράγμα σε άφησε να μπεις. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είσαι υπερφυσικός".

Εγώ εξακολουθούσα να έχω αμφιβολίες.

"Είμαι έτοιμος", είπα ψέματα και κινήθηκα ξανά. Κανείς δεν μπορούσε να είναι έτοιμος γι' αυτό, αλλά εγώ ήμουν σίγουρα έτοιμη να απελευθερώσω τα χέρια μου. Διασχίσαμε μια μικρή ανηφόρα, μια έκταση με πυκνό πράσινο γρασίδι κάτω από τα πόδια μας. "Δεν χιονίζει ούτε κάνει κρύο εδώ μέσα", σημείωσα.

ΈνmιbωnθYα (σανq μ*ιαP DήπOιαh mαQνXοιTξdιάτéι*κηI XμPέρAα),. Zστη,νT πRρiαγtμBαxτtιFκhότηrτpαc._

"Ναι, ο καιρός αλλάζει καθημερινά εδώ μέσα", είπε η Ίλια, με τα φρύδια της να μαζεύονται. "Πράγμα που μπορεί να είναι ενοχλητικό αν προσπαθείς να σχεδιάσεις ένα ντύσιμο για μια εκδήλωση".

Έβγαλα ένα γέλιο πριν συνειδητοποιήσω ότι μιλούσε σοβαρά. "Καθημερινά; Γιατί στο διάολο να θέλει κανείς καιρό που αλλάζει καθημερινά;"

Αντάλλαξε μια ματιά με τον Μόσυ, ανασηκώνοντας τους ώμους. "Υπήρξε ένα ξόρκι που πήγε στραβά πριν από πολύ καιρό, όταν προσπαθούσαν να κάνουν τη βροχή να βρέξει. Και τώρα όλοι μας το πληρώνουμε με τον πιο ακανόνιστο καιρό. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τίποτα μέσα στο χώρο του σχολείου".

ΚYαλό είyνα&ιé να AτVοC ξέρZωR. ΕίTνPαι πάνGτxαW SπαPρ_ήγορο HότAιJ θQα μποροIύσZα wν_α$ FσOκKοτωqθώA στοOνz !ύKπaνο_ Fμwο(υM από nκZάπvοιfα_ Sτυχ!αίiα έrκρη&ξjη yμαγε&ίας.Y ΔιrασχίxσαSμεd dτóη φαzρδ$ιHά γέKφJυραb MπDου óοlδKηRγ,ούlσbε xαπέsναRντFιR MαaπlόO τηνF zμπρ(ο(σCτιMνήi εhίσIοδÉο',n uκαwιv κοxίJτfαhξα& JκKάτ)ωZ σiτα jαστρ'αsφéτnερIάh Nγα*λiάzζrιmαI TνUεKρά. "NΜPηIν μ,πjε&ιhς Tπ'οτέD ε.κεί tμέσαé", πkροειyδοRποίgηlσhε Oη& CΊSλια.A IΤLίfνjαξ&α τNοy ^κεGφzάqλι μο.υ! bψbηλ_άG σlτον XτZόVνοQ τηςJ, zηD cπpερhιgέργε^ιαG qμε Sκρατ*ούσlεT. $Μοfυ VάYρdεσPεY νtα κοdλυμLπάDω'. ^ΜουJ &άzρεiσWεI τóόσHοh fπsολύP. Α&λλWά ε_ί!χε Mπεράσ!ε&ι& fπbο&λύSςD και)ρKός αgπό xτό)τε πο&υH Xεxίpχα τUηνr *πο^λυτέλpεια. )

"Τι είναι εκεί μέσα;" Ρώτησα.

Ανατρίχιασε. "Πολλά πράγματα. Οι γοργόνες είναι ένα από τα πιο ήμερα πλάσματα. Πίστεψέ με, μην μπεις εκεί μέσα. Ποτέ δεν έχει καλό τέλος".

Κρίνοντας από την έκφρασή της, οι γοργόνες εδώ δεν ήταν σαν αυτές που απεικονίζονται στον κόσμο των ανθρώπων. Το σημείωσα στη λίστα που έφτιαχνα στο μυαλό μου με τα πράγματα που έπρεπε να εξερευνήσω περαιτέρω.

Η óδgιSπ_λή Cείσοδοςu τοJυ Yπρώτοrυ κτvιρGίyουk σUτο οπAο)ίοs μπήóκVαμε ήAτlαpν τεcράστιTα. aΕTίκBοNσι πόyδιαN ψηzλήÉ κiαQι kσχlεδJόνk .τόσοb VπλαyτιάZ,Y ήfταWν εFντMυπωσRιhαhκήd (καcιm rτdα&υτxόdχ(ρονYαa Pτρομακuτικvή.O Σsτοw UεhσhωτεCριXκό óυπ'ήkρuχε) mένRαz .αXνοvιχτό( lκυ(κXλι)κJό rδ!ωμά_τιο! μPε φ!ωςC SποBυ έjμAπDαιkνCε, μJέσfα éαπό τyιςm CπέτqρινSεBς TαψίδWες* Wπ.οtυ pδιmέTσ&χιuζα,ν yτο dκεZφάλι. !ΥπHήKρχ'αgν fαγóάλμ^αkτTα Jπhοaυ. βρfίYσyκDοντανé εpκατέbρQωθεaνZ WαOπό )εμάpςh,f το. κ(αgθbέναb Zμε. xέ&ναH δhιαJφορετrι,κwόR πλbάσμCα qσ(κaα'λxισhμέSν)ο _σε αυτό. Δεν DαTνGαγνFώρι_σα τα περfι)σσότnερpαp απuό αυwτά, ÉαλtλCάL Vυ)πGή.ρχ$ε Cέrνhαyς λYύóκοςg, μCιhαj KαyρκούKδjα κlαιI έcνας πάνθQηkρας ανÉάμkεzσSά τοRυLς.h

"Έλα, πρέπει να πάμε στο γραφείο του πρίγκιπα", είπε η Ίλια, ενώνοντας ξανά τα χέρια μας.

Το στομάχι μου έκανε έναν τρελό στροβιλισμό καθώς κοίταζα γύρω μου. Η είσοδος ήταν έρημη και αναρωτιόμουν πού ήταν όλοι οι υπερφυσικοί. Τα νεύρα σχεδόν κλείδωσαν τα άκρα μου στη θέση τους στη σκέψη ότι σύντομα θα έβλεπα τις διαφορετικές φυλές που είχε αναφέρει. Οι βρικόλακες, οι μεταμορφωτές, οι φέι και οι μάγισσες ήταν το υλικό των μυθιστορημάτων φαντασίας. Και ταινίες τρόμου.

"Πού είναι όλοι;" Ρώτησα, αναγκάζοντας τον εαυτό μου να σταματήσει να είναι φοβισμένη σκύλα.

Οy AΜuόσYι χαkμSογέλαBσlεJ,W Uκαιy αυτIήH τηH pφοlρIά^ δενF τρTόμαmξAα kκYανM μπXρrοσHτά kσταs LμυcτεUρVά του δόνfτ&ιnα.( _ΠρόοδοUς.s "jΕ!ίZν(α'ιb Wώaρα Jγ^ιUα hπρωWινόB.n tΘMα óε^ί)ναJι σ&τ^ον& κ'οιaνόIχOρKηGστ!ο uχώροa".t '

Πρωινό. Τόσο περίεργο, γιατί στο σπίτι ήταν μάλλον γύρω στη 1:00 π.μ. Η Ίλια μου έριξε ένα ανησυχητικό βλέμμα. "Αχ, σκατά. Αν είναι πρωινό, μπορεί να χρειαστεί να περάσουμε μέσα από τον κοινόχρηστο χώρο για να πάμε στον Πρίγκιπα Τζόουνς. Πάντα παίρνει πρωινό με την κόρη του".

Δεν μου άρεσε αυτό που ακούστηκε, αλλά πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, με έσπρωξε κατά μήκος ενός διαδρόμου με παράθυρα, με τα τοξωτά και βιτρό τζάμια στη δεξιά μου πλευρά να εκτείνονται σχεδόν μέχρι τα πολύ ψηλά ταβάνια, αφήνοντας να μπουν μέσα χρωματιστές ακτίνες φωτός.

Η Ίλια προχώρησε πιο γρήγορα και εγώ βιάστηκα να ακολουθήσω. Ο Μόσυ συνέχισε με πιο χαλαρό ρυθμό, αλλά εξακολουθούσε να μένει ακριβώς μαζί μας. Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να κινηθούν αρκετά γρήγορα για να συλλάβουν τα πάντα. Ήθελα τόσο πολύ να εξερευνήσω αυτό το αρχαίο κτίριο- δεν έμοιαζε με ό,τι είχα δει ποτέ πριν. Αλλά η Ίλια είχε μια αποστολή, και τουλάχιστον θα μπορούσα να σκεφτώ πιο καθαρά όταν δεν θα ήμουν δεμένη.

Ο παWνuιrκόxςs μwοDυ Tα,πό τ)ο γεvγονZόpςY όUτιK μ_εG εHί(χαν δέσ!ειó qμε HχεlιPρ!οtπdέgδες ερmχ,όταhν Xκαéι έVφxεlυÉγε κατvάM Pκ,ύματα,. κ'αfι *μ'όTνοr εÉπεÉιÉδήs μπο*ροzύ*σiαq yνcα σQυγuκεντρωzθWώL )σε cόuλεAς αéυPτέMς τDιóς άDλsλεzς πεOρίεργéεaςN sμαλακDίcεςp fδεlν &κpουcνxιFόlμKουmνq κFάπου nσε aμ$ια γZωuνία..

Ο θόρυβος με χτύπησε όταν μπήκαμε στον κοινόχρηστο χώρο. Υπήρχαν άνθρωποι - υπερφυσικοί - παντού. Εννοώ παντού. Ο κοινόχρηστος χώρος ήταν μεγάλος, άνετα όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην πατρίδα μας. Από εκεί που στεκόμασταν, μπορούσα να δω δεκάδες τεράστια δέντρα να ξεφυτρώνουν σε όλο τον χώρο, μαζί με εκατοντάδες τραπέζια. Ήταν παρατεταγμένα σαν καφετέρια, μόνο που εμείς ήμασταν έξω. "Τι συμβαίνει όταν βρέχει;" Ανέπνευσα, με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή. "Δεν έχετε εσωτερική καφετέρια;"

Η Ίλια κούνησε το κεφάλι της πριν με τραβήξει πιο μέσα στο χάος. "Όχι, εδώ τρώμε όλοι το φαγητό μας. Οι χρήστες της μαγείας φροντίζουν για τη βροχή, αν έρθει απέναντι".

Είχαμε αρχίσει να τραβάμε την προσοχή, και δεν ήμουν σίγουρη αν έφταιγε το γεγονός ότι ήμουν συγκρατημένη, ότι είχαμε έναν καλικάντζαρο ανάμεσά μας ή αν η Ίλια ήταν γνωστή εδώ, αλλά πολλά μάτια προσγειώθηκαν πάνω μας και ο θόρυβος έπεσε.

"tΓιnατiίw Rμ'ας) κο&ιQτHάνεb;R"r WΨ^ιWθBύwρισYα,c π^ροBσlπαqθώνKτας aνDα^ μ^ην σUυνα.νMτkή*σ_ω κJαLνένα tβDλέiμμAα,z ενώ IεξαmκολxοYυ$θVούσα νrα παéίkρνω όσGαl πεFρpισMσqότεvρbαH jμ^πο&ρXοgύσbαB uκLάτ_ω απaόZ τι(ς βAλWεSφTαρCίbδεςG μουU.k Ως ε^πί' τZο πQλεzίiστονT,J όiλlοsι. Qοιu υπερφ&υCσiιjκοWί. _π_ουv MμQπ'οkρούσnαó Jναj jδωQ YέZμaοιαζKα)νw με αyνθSρóώπουfςg. Ψηrλοίs,' όxμAορφóοkιw, dτρ'ομα^κfτιDκοyίR άνθ.ρNωtποdιy. Ο éΜόnσ,υr LήτAα(νw ακόUμαw MτNο π$ιο DπzαuρFάξiενο π&ρVάγμα ποmυ είyχαf δεKιb,w κCαιV Nέν*α ,μfιRκρ^όu μέfρος. óμου χ&αλfάiρωσεt.

Η Ίλια με πλησίασε πιο κοντά. "Ξέρουν ότι φέρνω τις άγνωστες περιπτώσεις. Απλά προσπαθούν να σε καταλάβουν, να καταλάβουν την ενέργειά σου".

Την ενέργεια που εμφανιζόταν μόνο περιστασιακά και προφανώς δεν ήταν καθόλου εύκολο να διαβαστεί. Ωραία.

Αποφασίζοντας ότι βαρέθηκα να κοιτάζω τα πόδια μου, τίναξα το κεφάλι μου ψηλά και προχώρησα με όση περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορούσα να συγκεντρώσω. Όταν είχαμε διανύσει περίπου τη μισή απόσταση από τον ανοιχτό χώρο της καφετέριας, ένα τραπέζι με κορίτσια τράβηξε την προσοχή μου - βρίσκονταν κάτω από ένα από τα μεγαλύτερα δέντρα, με τεράστια ροζ λουλούδια διάσπαρτα ανάμεσα στο πράσινο φύλλωμα. Τα βλέμματά τους ήταν βαριά, και έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να μην ανταποδώσω το βλέμμα μου. Καλύτερα να μην δημιουργήσω εχθρούς την πρώτη μου μέρα στον κόσμο των σούπερ.

"Τmαr Sτ!ριφύgλWλιtα",U KψuιθXύρFισεc η gΊλιαz. "WΜεwίGνpεS μZακρNιCά Wα,πxόf Gτ)η!νY ΚNέpιτ- Lε*ίcναι Hη YεsπικεAφóαλήdςq σtκFύmλα τcουFς, απOό ,γεzνKιmά Mπ*ολzύ ισ)χυSρώtνO !χVρησLτNώlν FμVαγεGίwα_ςé".. n

Δεν χρειαζόταν να είσαι ιδιοφυΐα για να καταλάβεις ποια ήταν η Κέιτ. Καθόταν στο κέντρο της σκηνής, με τα τσιράκια της γύρω της. Τα ζωηρά κόκκινα μαλλιά της κουλουριάστηκαν στους ώμους της, τα μάτια της ήταν σκοτεινά καθώς με κοίταζε με κατσάδα.

"Θα με μετατρέψει σε γαμημένο βάτραχο ή κάτι τέτοιο;" Σφύριξα πανικόβλητος.

"Όχι μαγεία", δάγκωσε ο Μόσι, στέλνοντας το δικό του κατσούφιασμα προς την κατεύθυνση της βασίλισσας σκύλας. "Δεν επιτρέπεται η μαγεία εκτός των μαθημάτων. Και σίγουρα όχι εναντίον άλλου μαθητή".

Να'ι, )πάlω' στοίHχηGμVα VόJτWι όyλwοιó uοι) κ$ανZόνες )ε$φyαρμuόtζQονταwνé συνÉέqχεια_ κ!α*ιz qεδώU.^ dΣRοβ_αρά τώzρxα.A UΤο σKχολzε_ίuοX Fή,τóαHνa τοb μ^έρNοςM όπaου παrραβMιάζοóντfανn Yόdλmοbι οι^ κkανόRνóεςX.y ΠρpιdνQ πsρο'λnάβ.ω νwα φρpι(κlάKρωU περι!σσHότcερο, IπxερνούσSαlμ,ε μπροσzτάp ^αnπό' $τnο! kτραfπqέζιN Oτων GκUαkκ!ών aκοριCτWσι*ώνq iκαι gέσLτρεψα* pτην πρYοUσTο'χή) μAουC VπlρhοJς τvαX εμπρόvςW, &tos...U. G

Γλυκιά μου μητέρα.

Ο εγκέφαλός μου ένιωθε σαν να καίγεται καθώς συναντούσα τα βλέμματα των ενοίκων σε ένα τραπέζι κοντά στο Κλόβερ.

Πέντε άτομα.

Τzο mστόμIαk Vμοfυ$ στέγνω^σRεv SκαNθsώςz πρnοaσπgαDθaοaύDσα να QθυμuηθJώs π,ώbςj Wνα αuνrαéπνέóω *καiιi PνCα (π'εuρπα(τάω ταυτόJχροgνUαh. T

Ο καθένας τους με είχε κλειδωμένο στο βλέμμα του, εκτός από έναν στο κέντρο, ο οποίος έδωσε μόνο μια γεύση από μαύρα μαλλιά με ασημόξανθες ανταύγειες που έλαμπαν στο φως του ήλιου. Τα νεύρα που είχα νιώσει αντιμετωπίζοντας την Κέιτ και τα κακά κορίτσια της δεν είχαν καμία σχέση με το πώς ένιωθα αυτή τη στιγμή.

Τα τέσσερα πρόσωπα που μπορούσα να δω καθαρά ήταν όλα από το ίδιο ύφασμα. Δυνατά, σκοτεινά, επικίνδυνα. Ήξερα αυτό το βλέμμα από κοντά. Το απέφευγα σε όλη μου τη ζωή, γιατί τα κορίτσια που έμπλεκαν με τέτοιους άντρες συνήθως δεν έφταναν μέχρι τα επόμενα γενέθλιά τους.

Ήταν ο πέμπτος όμως, που ακόμα δεν είχε μπει στον κόπο ούτε καν να με κοιτάξει, που μου έστειλε ένα τίναγμα από κάτι στο σώμα μου. Αυτό το συναίσθημα ήταν εν μέρει φόβος και εν μέρει ... ίντριγκα. Οι ώμοι του ήταν τόσο φαρδιοί που καταλάμβανε το ένα τρίτο του τραπεζιού, και ήξερα ότι ήταν ψηλός - τα μακριά του πόδια ήταν απλωμένα στο πλάι. Αλλά ήταν η ισχυρή αύρα που μπορούσα να αισθανθώ γύρω του που πραγματικά ενίσχυε τον φόβο μου.

ΠώςM UστRο fδιάiολiο IμBποiρaοnύ(σα νGα κ^αbταMλάlβLωb όZτι éε,ίMχε K"ισGχυVρή yαύtρα",* qδενB Fτsοd yήξÉεzρAα, 'αλbλά έ)νvιQωuθαm πο$λύ σίγQουnρη lγιé' αLυτό. h

"Μην τους κοιτάς", είπε η Ίλια, ακούγοντας για πρώτη φορά σαν να ήταν κι αυτή νευρική. "Κορίτσι μου, δεν θέλεις να έχεις τέτοιους μπελάδες με αυτούς τους πέντε. Μείνε μακριά από το ραντάρ τους".

"Ποιοι είναι αυτοί;" Έπρεπε να ρωτήσω.

Όταν τελικά τράβηξα το βλέμμα μου από τα παιδιά, ήταν για να συναντήσω το ορθάνοιχτο βλέμμα της. "Είναι όλοι απόγονοι των αρχαίων..." Διέκοψε και κούνησε το κεφάλι της. "Δεν πειράζει. Απλά πίστεψε με. Είναι τρομακτικοί και ισχυροί, και δεν αποτελούν καλή εισαγωγή σε αυτόν τον κόσμο".

Έ,κα)να qνgεύμαx, xκατYαλαvβαkίνJοJνxτLας ήrδgη. IΠρYαCγμαfτuικά^ δRεKν RχρεqιαWζFόSμJοgυMν την πkροειδYοπο*ίzη'σήé 'τη(ςX-R KτοK DήξερAαM αÉπόh óτη^νY πIρtώbτηQ uστFιXγμή vπουA LτQο$υς είδα.

Ήταν μπελάς.

Κεφάλαιο 4

4

Όταν βγήκαμε από το κοινόχρηστο χώρο, ο καρδιακός ρυθμός μου επανήλθε στο φυσιολογικό. Η Ίλια μας οδήγησε σε ένα κοντινό κτίριο, όπου τα μάτια μου χρειάστηκαν ένα λεπτό για να προσαρμοστούν καθώς περάσαμε μια πόρτα και μπήκαμε σε ένα μικρό δωμάτιο. Έμοιαζε με γραφείο, και ένας ψηλός άντρας ήταν εκεί και συνομιλούσε με μια μικροσκοπική ξανθιά γκόμενα, και οι δύο καθισμένοι σε ένα γραφείο, με πιάτα και μαχαιροπήρουνα ανάμεσά τους.

"Πρίγκιπας Τζόουνς", είπε η Ίλια και βιάστηκε να προχωρήσει μπροστά.

Ο hπρίγNκιπαKςK vσηκώθéηκYε Oόρθι!ος! xκrαιy Jμgεx εξέπλRηkξ'ε το πόσGο νέοbςJ _καιY όμοtρφJοóς ήταCνk:z $πυdκKνfό κ)εφάλιn *μWε Yσκοvύρα μαwλdλÉιάm, HσκοSύxρ^ο cκaαστανόb mδQέρ$μnα πο(υv δεaνr 'εzίχSεv fοyύkτÉεr μlι'α γραμjμqή ηWλιcκίαOςw qκαι iενóτTυLπSωσια_κZά) γαλ.άbζ(ιUα μά!τιαK. w

"Ίλια, τη βρήκες!" Όσο τον εξέταζα, με εξέταζε κι εκείνος σε αντάλλαγμα. "Ροζ μαλλιά", σκέφτηκε. "Μου αρέσουν." Πλησίασε πιο κοντά. "Χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω, Μάντισον Τζέιμς".

Είχα σχεδόν ξεχάσει το νέο χρώμα των μαλλιών μου- τα άγγιξα με αυτοσυνειδησία. "Ναι ... ήταν καιρός για μια αλλαγή. Και ... χαίρομαι που σε γνωρίζω κι εγώ, Πρίγκιπα Τζόουνς". Παρά την απαγωγή, το εννοούσα πραγματικά αυτό. Για πρώτη φορά, δεν είχα μια αδιάφορη αίσθηση του "αυτή είναι άλλη μια σκατένια μέρα" που με διακατείχε.

Μου έκανε νόημα να κινηθώ προς το μέρος του, και μόνο καθώς το έκανα πρόσεξα την παραμικρή αιχμή στα κυνόδοντά του. "Βαμπίρ;" ξεστόμισα, πριν κλείσω το στόμα μου.

ΉτανZ αγέtνε(ια αTυNτό;x QΔεν ε,ίχaαA rιLδ,έjα. Rτι ήτjαyν απRοδεκτJόó σε αυτόν) τHοBνN κQόσμnοw. d

Η ανακούφιση με χτύπησε όταν χαμογέλασε. "Βλέπω ότι προσαρμόζεσαι καλά. Ήξερες ήδη για τον κόσμο μας;"

Κούνησα το κεφάλι μου, εξακολουθώντας να κοιτάζω τα δόντια του.

"Λοιπόν, έχεις δίκιο. Είμαι βαμπίρ, όπως και η κόρη μου, η Λαρίσα".

ΣJηqκrώθηκWεu nσYταh πό(δYια Wτ.ηtςA (καιd mστάcθηκRεv δ)ίnπλα στdον πyατέnρKα PτηWςK.P aΚαVθaώςA σpυνBάνtτHηNσtα τdα( μhεγάλaα Tμπzλε μDάNτSιαv xτJηBς -όbπlως* αZκρ!ιβώς και ÉτcοCυ *πατCέJρwα éτUηTςO-,S πOάλεψαq μNεb qτηGν αlνNάγHκη _νAα τη $βcάλCω Uκ*άbτω Pαπ!ό_ τMηRν ÉαLγκαλTιzάl μzοLυ και να πIο&λεμήσωH .τον_ *κόσμWοP óγι' bαhυuτήνh.z pΉAτlαrν εbυα!ίJσθηTτηv, καYθQόλhοIυ, *όπωQς Gτην pπMεTρίNμJενα αnπóό& έν*α JβαjμWπiίρ.d !ΣτεMκrό(τlαjν λmίSγ,οr Éπάνω wαπPόó dτοA έkνdα, fμWέ*τVροl,I Pεlίχuε BκPρεμRώMδη καhστzανή wεWπ,ιfδfεwρ*μίzδtα κaαι λiεpυvκ$άZ jξMα(νJθάr μα_λλιά, bτα οjποίHαr θ)α μπtοzρούσαHν FνAαS σKυdγUκροJύοντpαwι, αcλλ!ά τwο sέ!β)γαzζlε ωXραBίαF.W wΦjαCιiνsόóταjνV αMιθzέXρ'ιαH .κtαι γdλOυκιGά.

Το βλέμμα μου έπεσε στο τραπέζι που ήταν γεμάτο με το πρωινό τους και αναρωτήθηκα γιατί έτρωγε εδώ μέσα με τον πατέρα της και όχι έξω στα κοινά.

Ήταν πραγματικά αυστηρός;

Με την πρώτη εντύπωση, φαινόταν χαλαρός, αλλά οι πρώτες εντυπώσεις είναι συχνά λανθασμένες.

"aΓ^ε'ιéαh", uείπOε, με LτQηh φiωsνSή' τη.ς Zτόσ$ο' λdεOπτή nόhσο 'καNι τaοx πHρόIσωπRό XτHηςd.c ΤαX Iμbάτι!α τηaς χzαμUήλωσ!αÉν κiαιK πήρnα μι&αp ν'τρο.πRα,λή δόbνησVη iαπ'ό α!υpτ'ήνl.Z LΕίτε Dα!υτό, hείQτbε τηνM έ)δ^ερCνóανF τα*κiτικDά -έ'ν_α βλέμμCαv Tπουv TεFίχSαL δει. gσ!ε nπ'οqλλάQ yκοXρί(τsσ*ι^α$ Aστοs 'π&αρεQλθTόnν.ó O

Κοίταξα τότε τον πρίγκιπα, αναρωτώμενη αν η ευθυμία του έκρυβε ένα τέρας από κάτω. Ήταν βαμπίρ. Ίσως κακοποιούσαν τα παιδιά τους ως μέρος της κουλτούρας τους ή κάτι τέτοιο.

Με κοίταξε περίεργα και κούνησα τα δεμένα χέρια μου μπροστά μου. "Θέλεις να με απαλλάξεις από τις αλυσίδες μου;"

Τα λόγια μου βγήκαν πιο κοφτά απ' ό,τι θα έβγαιναν πριν δω την κόρη του. Μου χάρισε κάτι που έμοιαζε με γνήσιο χαμόγελο. "Ζητώ συγγνώμη. Δεν μου αρέσει που σε αναγκάζω με αυτόν τον τρόπο, αλλά όσοι μεγαλώνουν με ανθρώπους χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ... αποδεχτούν την αλήθεια τους. Ήθελα απλώς να σου δώσω μια ευκαιρία".

Δwεν δXιBαgφ,ώtν(ηuσsα rμε! sτη lδGήλAωBσrή .τbοAυ.. Θα _είχJαg τiρDέξqεZι Wαaν δ&εν υLπPήtρχbαν αmυwτοίP *οÉι lμjαWγzικfοί πpερbιPορtιtσ,μοHί.K

Τη στιγμή που τα χέρια μου ήταν ελεύθερα, η ένταση που είχα από τότε που μου τα χτύπησαν για πρώτη φορά, υποχώρησε και μπόρεσα επιτέλους να αναπνεύσω ελεύθερα.

"Και τώρα τι γίνεται;" Είπα, τρίβοντας τους καρπούς μου παρόλο που δεν πονούσαν.

"Τώρα ... έχεις να κάνεις μια επιλογή, Μάντισον Μαρί Τζέιμς", είπε ο Πρίγκιπας Τζόουνς, χρησιμοποιώντας το πλήρες όνομά μου. "Θέλεις να μείνεις εδώ στην Ακαδημία, όπου θα περάσεις τα επόμενα τέσσερα χρόνια μαθαίνοντας για τις ικανότητες και την υπερφυσική σου κληρονομιά; Θα κάνεις φίλους ζωής και θα εξελιχθείς περισσότερο απ' ό,τι θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς". Έκανε μια παύση. "Ή θα τα πετάξεις όλα αυτά μακριά από φόβο;" Έκανε και πάλι παύση. "Να είσαι προειδοποιημένος όμως. Αν δεν επιλέξεις αυτή την Ακαδημία, θα πρέπει να παραμείνεις στον κόσμο μας μέχρι να καταλάβουμε τη φυλή σου και να σε εκπαιδεύσουμε. Η πλησιέστερη πόλη που μπορεί να το χειριστεί αυτό είναι στη Γερμανία. Φοβάμαι ότι το να ζεις με τους ανθρώπους δεν είναι πλέον ασφαλής ή βιώσιμη επιλογή για σένα".

ΛοιTπ!όmν, Yόταrν τοR θέzτOεις Iέxτσι.w..T Y

Πολεμικά συναισθήματα πολεμούσαν μέσα μου, γιατί ένιωθα ότι με χειραγωγούσαν. Ταυτόχρονα, ήμουν εδώ τώρα, και το να μείνω στην Ακαδημία μου φάνηκε καλύτερη απόφαση από μια άγνωστη πόλη στη Γερμανία.

"Τι ακριβώς μου προσφέρει αυτό το σχολείο;" Είπα επιφυλακτικά, "και πόσο κοστίζει;"

Ο Πρίγκιπας Τζόουνς χαμογέλασε- όλοι ξέραμε ότι θα με έβαζαν γάντζο, αλλά το σύνθημά μου ήταν να μην τους διευκολύνω ποτέ.

"ΧBαίρο$μ^αLιR πOουp ρ!ωτOάςc.X $Θα σοrυL jδSώσω μιtαA βÉαÉσική_ MπcερbιγρéαφOήj τNώCρα, lκOαιh μLε.τά μπgοPρfοtύxμ&ε ναq συ^ναLνmτ,ηmθοfύμεK $αHύ^ριbο! στaο γρPα.φbείDο dμwουM, πρyιν αNπό. τVο^ (μwάYθvημRα, κGαιf θ^α) μπ_ωY lσcεX )περ'ισ'σÉόlτKεDρSε$ςb mλyεWπhτwομέρειNες"g. s

Αυτό ακούστηκε σαν ένα σχέδιο που θα μπορούσα να υποστηρίξω.

"Θα έχεις το δικό σου δωμάτιο εδώ, στον πύργο των χρηστών μαγείας", άρχισε ο Πρίγκιπας Τζόουνς. "Όλες οι φυλές έχουν ξεχωριστούς πύργους, και αφού δεν ξέρουμε ποιο είναι το δικό σου, θα πάω με τη μάγισσα προς το παρόν. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι μπορώ να αποκλείσω τους βρικόλακες και τους μεταμορφωτές. Οπότε είσαι μάγισσα ή fey ... ή και τα δύο, αν είσαι μικτής φυλής. Όπως και να 'χει, αργά ή γρήγορα θα το ανακαλύψουμε".

Μάγισσα ή fey. Το πέρασα αυτό από το μυαλό μου, προσπαθώντας να συνδεθώ με ένα από αυτά.

"kΘαg Uπ.αPρÉα(κKολFο,υQθήσFεGιsς$ FμKαθóήμiατα Vτης )επιvλογήuς σου", Dσ^υνέRχ_ισε,v ,"HμαζίY Pμεn κuάBπWοKια dβRασιzκLά που θuαw _σsουZ αναθέxσtοUυpμε-CκτfιριRακά jσÉτmοιχείkα& για τiο μTέλuλ.ονW wσουi .σε^ 'αXυNτFόdν Lτ^οkν qκό^σμ'ο.) ΜόvλÉιQς& Oμάpθ^οIυμεu fτηH φυ_λ.ή σGου', μnπ^ορfούFμTε νbα qγίνουéμOεR πιaο Éσυγκéεuκvρ*ιμJένοι.V ΌπDως είπα,i yθQαO Bκ)ά!νεéιdςb aφίλους πHο*υ είIναι' ακρ.ιβώ'ςf xσαmν éεÉσένgα,, 'θα μMάθaεmιkςp τηuν ιgσéτ.ορwία ZσzουB κTαιO θαb 'βρειIς' )τLη zθqέσηR !σDοqυv μzε' Iέbναν) LτρόKπOο qποqυ $δεéν θαf μQπορ,ούσcεjς gπ!οMτέV ÉστYοUν pκ&όUσμοé τωbν$ α.νÉθρzώiπkωnνN"K.M

Επειδή δεν ήμουν άνθρωπος.

"Οι υπερφυσικοί έχουν δουλειά; Όπως ... αφού τελειώσουν το σχολείο;" Ρώτησα, αναρωτώμενος ποιο ήταν το νόημα όλων αυτών.

Κούνησε το κεφάλι του. "Ναι. Κάποιοι εργάζονται στο σύστημα των υπερφυσικών φυλακών, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι ρόλοι διάσπαρτοι στις κοινότητές μας. Ανάλογα με τη φυλή σου".

"ΕBσVύ! kτtι νοxμJίéζει!ςp;" Η ΊÉλιfα mέkσéπéρsωGξSεH,X (πλ$ηtσWιάRζ&οtνóτUαéς Tπ*ιο fκPονgτOά PμgουK, KτOυλίγοnντmαmς τοQ δε&ξbίé éτηtς dχNέρι kγύNρωq jμQο$υA. _"wΣaε πcαNρYαqκαyλώé,G πRεςb éόFτιé TθαI xμεOί(νUεις. ΧρyειIάζwομαιa έTνcαν πhραNγμαJτικPό óφίλSοn-J xόFλοTι απόn jτbην .τMάYξzηj Bμtου έSχÉουνY αποφiοιτήPσει Zπι'α, καnιn ZμοyυL έχYοgυcν μFείνει Rκακbεντρcεχείς σκDύλFε^ς TσFαÉν Aτηνc ΚKέéιτ"U.S d

Τα χείλη του πρίγκιπα συσπάστηκαν, αλλά απέφυγε να χαμογελάσει. Και δεν την επέπληξε ποτέ για τη γλώσσα, πράγμα που μου άρεσε. Θα ήταν μια κρύα μέρα στην κόλαση πριν σταματήσω να βρίζω.

"Ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρη", παραδέχτηκα ειλικρινά. "Είναι πολλά που πρέπει να καταλάβω. Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτό είναι ένα όνειρο και ότι θα ξυπνήσω". Πήρα περισσότερα από ένα συμπονετικά χαμόγελα. "Με φοβίζει το γεγονός ότι δεν μπορείς να διαβάσεις εύκολα τη φυλή μου, αλλά επίσης ... δεν θέλω να φύγω. Είχες δίκιο όταν είπες ότι δεν είχα θέση στον κόσμο των ανθρώπων. Θα ήθελα να μάθω αν είναι διαφορετικά εδώ".

Η Ilia χτύπησε τα χέρια της, χοροπηδώντας πάνω-κάτω μερικές φορές. Η Λαρίσα μου χάρισε ένα ντροπαλό χαμόγελο.

"OΦανJτHαbσrτBιZκgόy.x JΕίμαι BπAολVύ, vενgθWουσóιασXμέdνyηC πTο^υb θαB rγjίν_εOιςn μέPλYος τοxυ ιεροjύO Nμας σlχολεaίSοjυ".y ΧαμοbγέYλα*σFε Gπλατ!ιάa. "ΜAπVοροPύfμεw (ναé συνανZτηθοAύμaε JσxτXο kγρ_αφε)ίFο( μDου 'αύlρ^ιKοN πρgινJ lτXοG iσχwολείwο$. ΕZίνwαι! vη yπρ,ώhτ&η( lμWέ^ρkα τωνs μlα)θημάτAωGνG εδzώb WγMια Sτη qνέα qσχ_ολHι(κή* χUρFοTνιnάg".l HΈρtιξAε *μ!ιsαQ Pμ'αfτVιάf Dστηνp κόρAη του. b"Θα στεRίλMω QτSηs ,ΛjαbρίσαY Nν'αs σvας. !συ!ν*οwδAε.ύσyειO".n Y

Εκείνη κατάπιε δυνατά, ο λαιμός της δούλευε, αλλά δεν διαφώνησε με τον πατέρα της. "Έχει την ίδια ηλικία με σένα", συνέχισε, σαν να μην στεκόταν εκεί. "Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά της, οπότε δεν θα είστε στις ίδιες τάξεις, αλλά και πάλι θα σε βοηθήσει πολύ".

"Είσαι σίγουρος ότι αυτά είναι όντως βασικά πράγματα;" Ρώτησα, με τα νεύρα να με πιάνουν. "Ξέρω ότι η Ίλια μου είπε ότι κάνετε πρώτα το κατώτερο σχολείο, αλλά... Θέλω να πω, αν όλοι σας μεγαλώσατε γνωρίζοντας ότι είστε σούπερ, και στις κοινότητες και τέτοια, σίγουρα εγώ θα είμαι πολύ πίσω. Ακόμα και στο πρώτο έτος".

Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα μπορούσα να κάνω μαθήματα με ενήλικες σούπερ που γνώριζαν αυτόν τον κόσμο όλη τους τη ζωή.

Οn πρίγκAιπαDς. QκqούSν.ηfσtε 'το' κBεφpάλPιS τουm. "XΠkερνrάμYε τéηWν πLαIιδTιGκwή μαmςO ηGλwιCκ_ίαc μgαθαίaνοHνbτxαsςD _τuο gίδιο !εmίδοςJ εννοιών( μZε τους hαRνθJρώπYου,ς$. $ΑpνlάγνRωσyη,u &γiρOαmφήv, ε,πιpσKτmή*μηf.l ΠρOέπεVι ναb xυπTάUρχοOυJμ$εb σtτον κSόσμ,οé éτJωhν αwνcθQρxώπων,r οπόTτOεd ^είναNι σRηaμαYντLικόó Wταx παHιwδιάU μ$ας &νLαW Xμπ&ορNούRνU éν(αY DεKν(σωμαgτ^ωÉθFοmύν Uαtνi χcρYειtασ.τqεlίp. Σ^τηr δευPτxεVρkοβjάθμAια εqκπMαίδευRσiηT ε&σgτιάÉζουDμε UπεzρuιOσσMότTεiρο) vστCην xυhπdεiρÉφnυRσικzή &πλεZυρά_ ^του κόσμxου Sμ'αhς&"Q.N

Σχεδόν ακριβώς αυτό που είπε η Ίλια, γεγονός που με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα. Είχα ανησυχήσει ότι έλεγε την ιστορία της για να με κάνει να μείνω.

"Θα είσαι μια χαρά", είπε απαλά η Λαρίσα. "Θα τα καταφέρεις γρήγορα".

Αμφέβαλλα γι' αυτό. "Δεν θέλω να ξεχωρίσω με πολύ εμφανή τρόπο", παραδέχτηκα.

Η ΛsαρίσαU $γ,έxλαXσε Gγλlυκάó sκbαkιA εγώ τóηcς έκlλWε)ιTσDα, ταl μHάτιhαx. Δε!ν jήiμοFυν Dο^ (μόνοvςI. Αéκpόvμαv κWαιF οu πατNέÉρvαςp PτTης KτRηνx (πiαραQκ^οTλοXυθFούσεC iμCεT hμεγhάQλJα μWάτιαc.l yΤ'αi βkλέVμ!ματά μαςs τaελιgκXάW OτηKνa CεDπDηρCέα&σ'ανa óκzαι τMα γέλ'ιsαH έσβησαlν. N

"Δεν θα αναμειχθείς ποτέ", είπε απαλά. "Μπορώ ήδη να πω ότι είσαι μοναδική. Η δύναμή σου και η φυλή σου δεν είναι ξεκάθαρες, αλλά το αίμα σου μυρίζει έντονα και ξένο". Έκανε μια χειρονομία προς τα μαλλιά μου. "Και έχεις φακίδες και τα πιο όμορφα ροζ μαλλιά. Δεν αλλάζουμε πολύ το χρώμα των μαλλιών μας εδώ, οπότε το παστέλ ροζ σου θα ξεχωρίζει".

Ο Ilia έγνεψε τότε. "Ω ναι, είσαι επίσης πολύ σέξι. Το θέμα με τις φακίδες... ζηλεύω. Εσύ έχεις χέστηκα από τις πιθανότητες να αναμειχθείς. Ακόμα κι αν έβαζες τα δυνατά σου".

Φύσηξα. "Φίλε, απ' ό,τι βλέπω, όλοι οι supes είναι πολύ καυτοί, οπότε δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη εμφάνισή μου θα ξεχωρίσει". Ήθελα κι εγώ να γελάσω με την αγάπη για τις φακίδες. Κάποτε ήταν η πληγή της ύπαρξής μου, αλλά αυτές τις μέρες είχα μάθει να τις αγκαλιάζω. Ακόμα και όταν φορούσα μακιγιάζ, δεν τις κάλυπτα πια.

ΠIεQρίμεMνα όÉλ*οbιS νCα συlμφIωνήÉσnουDν ^κα*ι να& γAελάfσοCυvν. ^μαIζίS μaου, αéλKλά καóνiεpίaς Dδ^εwν το έNκFαfνε. "ΈχειRςa μ,ιYαY pγοaηZτKεKία Aπάóνω .σου"p, uεZίπpεl ο ΜLόσι αWπό κdοIνcτάg. "nΣυνéήKθóως* δεWν zαισθrάhνομFαxι έjλ^ξuη$ γιSαs ZμηH $ηóμιi-φεϊ$,g IαλXλ.ά IεDσIύ, wκοριτσTάuκιB ...U SέRχbειςR κάQτι tπάνóω! rσου"Q. Z

Ωραία, μια έλξη. Αυτό δεν επρόκειτο να με βάλει σε μπελάδες.

"Πώς και δεν είδα άλλους ημι-fey εκεί έξω;" Ρώτησα. "Όλοι έμοιαζαν ... ακριβώς σαν εμένα".

Και ο Μόσυ σίγουρα δεν μου έμοιαζε.

"&Έχ!οuυbμ*ε τοY διfκnόO μBαXς, nσχοéλDε,ίο"U,V MεZίcπεb σpύóν,τgομHαn.J Q"lΑπέ.νανiτDιR tαπόg τη'νz άλIλ_η πλε*υMρά τοYυT jνερmοRύk.s KΑπwένανGτ^ι αJπόU mεκrείr Bπxουt yμπMήbκαJμDε.H ΟSιg DΝ'τέμHι-Φέι προ^τBιqμοaύXν να^ i...g δpιδάσsκyοQυνó μόóνοwι MτοKυ_ς"f.m V

Έκανα ένα νεύμα, γιατί δεν ήμουν σίγουρη τι να πω.

Ένα δυνατό μουσικό κουδούνισμα ακούστηκε στον αέρα, και ο Πρίγκιπας Τζόουνς άρχισε να κινείται. "Έχω μια συνάντηση, αλλά θα σε δω αύριο, Μάντισον. Να την προσέχεις", φώναξε στην κόρη του και την Ίλια.

Μετά έφυγε από την πόρτα, αφήνοντας τους τέσσερις μας να κοιτάζονται μεταξύ τους. "Πρέπει να επιστρέψω κι εγώ στην Ακαδημία Ντέμι-Φέι", είπε ο Μόσυ. Σταμάτησε δίπλα μου και με έσπρωξε. "Χάρηκα για τη γνωριμία, Μάντι".

"ΧμW, τrοj !ίFδιPο",Z Nε(ίdπXαn dέκπληκuτη πουA το' εTννwοούzσ&α.j Πολλά είχlαzνX αλλAάξkεGι γι,αm iμέaνα στ'ο σύντοzμοH χρYοKνιAκéό διάστημα απόw yτgότεM Cπουj είuχαl xδ,εnι γzιαs πρώτ,ηL SφοóρYά Cτα yπρyάHσινα,A ξaέcναu χαρακτbη.ρFιÉσcτLικάF Kτ.ου! καιT ούρxλιαξGα. Σχεδό_ν^ δενz μποmρnοPύσ_α ν(αn πιστέHψωv qότcιY éείχε, qπεράuσqε!ι ,μWόνο ^μια mώGρα lπAεlρίπAοHυ.z

Ήταν φυσιολογικό να προσαρμόζομαι τόσο γρήγορα; Κάτι για το οποίο θα ανησυχούσα αργότερα.

Αφού έφυγε, οι τρεις μας στεκόμασταν εκεί κάπως αμήχανα. Η Λαρίσα είχε επιστρέψει να κοιτάζει το πάτωμα, και επειδή ήμουν εκ φύσεως αμβλύς, μπήκα στον προσωπικό της χώρο. Το κεφάλι της ανασηκώθηκε.

"Σε δέρνει ο μπαμπάς σου;" Ρώτησα, ελπίζοντας ότι έκανα λάθος. Κυρίως επειδή δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι ο Princeps Jones θα μπορούσε να προσποιηθεί ότι είναι ένας τόσο στοργικός πατέρας, και επίσης επειδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε ένα σχολείο με διευθυντή έναν κακοποιό.

Π_εhρίUμcενα uνzα τοJ αρνiηjθείB I-C hσχεδόν Oόλαs τJα mθύματαé κbακοKποSίSη&σηaς hτsοó nαzρνTού,ντα.ν.X IΉξ*ερYανs Oότι θQαI τ(ουpς^ bέπεxφτεC κι zάλéλqηn WκακοHπ_οaίgηtσηI qανb οNι lθéύτε(ς τουςL μάθαιZνrαUν pπfοτdέz όXτCι )μιHλóο.ύ^σ.αSνa.

Το θέμα ήταν να προσέχεις τις μικρότερες αντιδράσεις. Τις "μαρτυρίες" τους. Τα οποία, βέβαια, δεν ήξερα ακόμα της Λαρίσα, αλλά συχνά τα σημάδια ήταν ακόμα κάπως εμφανή.

Κούνησε το κεφάλι της και μου έκλεισε τα μάτια. Δεν υπήρχε πανικός στο βλέμμα της- έδειχνε σοκαρισμένη, σαν να είχε μείνει εντελώς άναυδη που τη ρώτησα αυτό. "Ω, Θεοί μου! Όχι! Ποτέ! Θα σκότωνε όποιον με πείραζε".

Η ανακούφισή μου ήταν τεράστια. Εκτός κι αν ήταν πολύ, πολύ καλή στην υποκριτική, έλεγε την αλήθεια.

ΈτρKιψkεy Vένyα ÉχWέpριh Wστ&οQ yπρlόσωHπ_ό BτηςD,p UπρLιν LβlγάλεFι ένανs $ανασpτεJναDγμόb.f "NΟ dπα'τMέ^ρWαnς Yμου. μNεw NπροzσGτατεQύει. ΕίμFαι bβtαiμπwίρj, Fα,λIλBάT Vεbί)μαóι αdδύBνQαμpη. FΗ Sμ,ητpέqραB Fμοéυf πóέθ.αVνkε ότ&αν fήμvουqν μικρή,W Uη καρMωNτtί'δα. hτη!ς, YαlρcτsηρÉίmαdςN τWης ξvεDριζώθη'κSεS απvό ένανt XαντίπαAλqο τRοMυ fπrατCέYραO μPοxυw.k CΥmπήAρQχwε I..l.^ Éαίμ.αó πTαgνiτούB.H *Όταdν 'ήρθ)εR η ώρα^ ν)αK τTραLφώ_ dαFπHόi τηg φλQέAβhαm,É $δεν Tμzποéρ.ούaσhαC νCα τcο .κQάνω. .ΤUο μόν$οA !πDοIυU θMυZμrόfμουnνG ήταGνÉ xη óμυρvωδ*ι)ά τIου αgίbματό(ς zτ_ηPςd YπóανqτcοIύ". dΈ$βéηξε*, mκο'υmν^ώντας Pτ'οR κεφάwλι τmης.c Η wκαρδDι^άr μοCυW bχ,τύπ)ηQσεP πιοO cγρ,ήYγ!οfρjα kκ'αθώYς Kέrνιω^θαh SτοIνB fα,πτgόU lπ!όνο τUης_. "Έτ&σDιu, _τ&ώρα, Xτ^ρέφMομαι μόgνο Uμlε (εμ'φRιTαdλbω_μhέlνο αίxμα", LοvλοκλήρtωKσxεz.$ Z

"Δηλαδή οι περισσότεροι βρικόλακες...;" ρώτησα απαλά.

Η Λαρίσα έγνεψε. "Ναι. Δαγκώνουν τη φλέβα και πίνουν το αίμα".

Σωστά. Έπρεπε να το είχα μαντέψει αυτό. Είχα διαβάσει μία ή δύο ιστορίες με βαμπίρ στο παρελθόν.

"Λυπάμα)ιh πuοQλύz γιαu τη LμηyτRέρxα UσοhυU", τuης óείπmα^.Z n"dΒAρsήκα κZαWι εXγώf SτοJ πτPώYμzαi τYηjςP μIηvτFέLρYας μHοLυQ.s Ξέρω Fπώ(ς SσóουB μiένbεÉιP αPυyτ)ό".Z (

Η Λαρίσα μου έριξε ένα θλιμμένο χαμόγελο, και τότε κάτι μου έκανε εντύπωση. Με τον ίδιο τρόπο που η Ίλια είχε προβλέψει ότι θα γινόμασταν φίλες, κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι και η Λάρισα θα γινόταν φίλη μου.

"Θα κάθεσαι μαζί μου από εδώ και πέρα", δήλωσα. Μισούσα που ήταν απομονωμένη εδώ μέσα, μακριά από όλους τους άλλους.

"Κι εγώ", πρόσθεσε η Ίλια.

ΤNης χxαμοHγέλwασα. d"Θαó KμεQίzνειςY εδjώc;" l

Εκείνη έγνεψε. "Ναι. Ο Πρίγκιπας Τζόουνς υποσχέθηκε ότι αν σε έβρισκα θα μπορούσα να μείνω για λίγο και να βεβαιωθώ ότι ταιριάζεις στον κόσμο". Ανασήκωσε τους ώμους. "Είναι σημαντικό για μένα. Έχω απαλλαγεί από όλα τα άλλα καθήκοντα".

Ένα άγνωστο συναίσθημα έσφιξε το στήθος μου και για μια σύντομη στιγμή φρίκαρα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν ευτυχία. Και ενθουσιασμός. Δεν μπορούσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που είχα νιώσει κάτι άλλο εκτός από παραίτηση.

Οφείλω να πω ότι ήταν μια ωραία αλλαγή.

"^ΘDα QήIθóε&λPα (πFολlύ' νGαU aκ&αθpίσAωs zμNαFζGί )σÉας&", rείπHε$ ηé Λ,αρίσα,v μ*ε πCερSισσόLτPεéρ$η Iζωή mστηm pφων_ήq τTηzς.U K"'ΘέλJειRςI β_οήHθειkαz γιαn dνα cβqρUειTςJ IτοW IδAωiμGάτFιόd σ_ουI KτώρÉα;"m y

"Λέγε με Μάντι", της είπα, "και θα ήθελα πολύ να με βοηθήσεις".

Η Ίλια κούνησε την τσάντα μου από τον ώμο της, κι εγώ την άγγιξα, ανακουφισμένη που επιτέλους την είχα ξανά στην κατοχή μου. "Ακολουθήστε με", είπε, οδηγώντας μας πίσω από τον δρόμο που είχαμε μπει.

Δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω προς τα δύο τραπέζια που είχαν τραβήξει την προσοχή μου πριν. Ήταν και τα δύο άδεια τώρα, αλλά μπορούσα σχεδόν να νιώσω την ενέργεια που άφησαν πίσω τους όσοι είχαν καθίσει εκεί.

"ΏCστiε( bτουςL απCοaκάsλPεσεcςó Oτ^αw fτριφvύaλλια", είWπα. "JΑiπό πούX aπρAοήλθε sαUυτmό Sτsοx όqνοLμαd;L"

Και οι δύο κοίταξαν και το δικό τους άδειο τραπέζι- η έκφραση της Λάρισας ήταν νευρική, η έκφραση της Ίλιας ήταν αηδιασμένη.

"Είναι ένα βότανο", γρύλισε η Ίλια. "Ισχυρό και δυνατό. Παραμορφώνει το μυαλό όποιου το καταναλώνει - τον τρελαίνει. Αυτές οι σκύλες ήταν γνωστό ότι το χρησιμοποιούσαν αρκετά γενναιόδωρα στα νεανικά τους χρόνια, όταν έπαιρναν με νύχια και με δόντια την κορυφή του Γυμνασίου και την πρώτη τους χρονιά εδώ".

Η Λαρίσα ανατρίχιασε. "Ναι, όλοι έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί με ό,τι έτρωγαν και έπιναν. Ο πατέρας μου τελικά έβαλε ένα τέλος σε αυτό. Έβαλε να καταστρέψουν ή να κλειδώσουν κάθε φυτό τριφυλλιού".

"Αλ,λvάQ τéοk πdαρNαhτRσοXύrκλι κ^όCλOλ'ηhσXε",) gεgίπSε η CΊiλcι_α.Z j

Το πρόσωπό μου ήταν βιδωμένο καθώς κοιτούσα και τους δύο. "Μου λες ότι ήταν τέτοιου επιπέδου κακιά σκύλα ακόμα και όταν ήταν νεότεροι;"

Δεν μπορούσα καν να το φανταστώ, κι εγώ είχα μεγαλώσει σε σκατογειτονιές γεμάτες ναρκωτικά.

"Δεν έχεις ιδέα", είπε η Ίλια, με τα χείλη της να σχηματίζουν ένα γρύλισμα. "Η Κέιτ είναι κακιά. Καθαρά κακιά. Καλύτερα να μείνεις μακριά της. Θα πρέπει να σε αγνοήσει αν δεν αναστατώνεις το status quo".

ΣóήκWωσαQ και Rτuαg sδύkο, kχέJρÉιαY ψDηλJάn. "Έγι&νJεS.é ÉΔHενa Gθέhλlω να είμαι Lκοντάx rστις IδgοUυλSεbιές LτXηnς., gεfπιτRρέψτεT μ.ο.υq να, CσαςQ πω".S

Συνεχίσαμε μέσα στην Ακαδημία και βρέθηκα για άλλη μια φορά να προσπαθώ να πιάσω τα πάντα. Έκανα περισσότερες ερωτήσεις απ' όσες μάλλον περίμενε κανείς τους -ακόμα κι εγώ εξεπλάγην. Αλλά αυτό ήταν συναρπαστικό. Το να σκοντάψει κανείς σε έναν φανταστικό κόσμο δεν ήταν κάτι που έκανε κάθε μέρα της εβδομάδας. Θα ρουφούσα όσα περισσότερα μπορούσα.

Καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια που ανέβαιναν σπειροειδώς στο εσωτερικό του πύργου των χρηστών μαγείας, συνειδητοποίησα πόσο τεράστιοι ήταν στην πραγματικότητα αυτοί οι πύργοι των φυλών. Το κλιμακοστάσιο είχε το μέγεθος ενός μικρού διαμερίσματος σε πλάτος. "Ώστε όλοι οι μαθητές μαγικών χρηστών κοιμούνται σε αυτόν τον πύργο;" ρώτησα.

"Ναι", έγνεψε η Λαρίσα, χαμογελώντας ελεύθερα. Ήταν ωραίο να τη βλέπω να βγαίνει από το καβούκι της. "Είναι μεικτά, για να ξέρεις. Οι Σουπς είναι πολύ ελεύθεροι και εύκολοι με τις σεξουαλικές σχέσεις, οπότε θα πρέπει να ... αφήσεις κάποιες ανθρώπινες αντιλήψεις από αυτή την άποψη".

ΔFεkν τrο σχYοgλ*ίαAσXα Uαυτjό', vαλóλάb το gέ'νσlτικaτrόb éμtοcυ) iστCρóάβωσε ,ανgήXσυχα. k",Ηt ΚέιKτX xζaε)ι σBεn αjυ_τLό_ τNο τIμήμfα;$" AΡώτRηYσLα καOθώς φτvάtσαLμεX στοu ZδkεmύIτuεFροK óεπwίqπIεδTοq.

Κατεβήκαμε από τις σκάλες και βρήκαμε ένα ευρύχωρο ανοιχτό δωμάτιο γεμάτο κυρίως με καναπέδες και ράφια. Έμοιαζε με έναν πολύ ακριβό χώρο βιβλιοθήκης-βιβλιοθήκης-παιχνιδιών. Μερικές μάγισσες και μάγοι -υποθέτω- ήταν απλωμένοι τριγύρω. Κουβεντιάζοντας. Γελούσαν. Και διάβαζαν βιβλία. Εκμεταλλευόμενοι την τελευταία μέρα πριν αρχίσουν τα μαθήματα.

Καθώς περπατούσαμε, παρατήρησα ένα ζευγάρι στη γωνία να φιλιέται. Σαν να γαμιόντουσαν με το στόμα ο ένας στον άλλο. Η προειδοποίηση της Λαρίσα αισθάνθηκε πιο βαριά τότε. Είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου παρακολουθώντας τη μητέρα μου να πετάει το σεξ σαν να ήταν κάτι απαραίτητο, και αμφιβάλλω αν θα γινόμουν ποτέ αρκετά σούπερ ώστε να πάω εντελώς αδιάφορα με το σεξ, αλλά μόνο ο χρόνος θα το έδειχνε.

"Η Κέιτ μένει στον πέμπτο όροφο. Εκεί είναι μερικές από τις καλύτερες σουίτες. Η οικογένειά της είναι πολύ σημαντική στον κόσμο μας". Η αντιπάθεια της Ίλια προς το πρόσωπό της ξεχύθηκε στον τόνο της. "Όλα τα Κλόβερ είναι εκεί πάνω".

"Σε πcο.ι,ονz όρzοUφ.οg !βJρίσκοÉμ(αι;h"n

Έκανε μια παύση. "Ε, αυτό το ξέρω". Σκέφτηκε για μια στιγμή πριν βάλει το χέρι στην τσέπη της και βγάλει ένα μικρό κινητό τηλέφωνο. Ξεφύλλισε μερικά μηνύματα και μετά συνάντησε το βλέμμα μου. "Δεύτερος όροφος. Το δωμάτιό σου είναι ήδη έτοιμο".

Τουλάχιστον δεν ήμουν κοντά στην Κέιτ και την σκύλα-ομάδα της.

"Ο έκτος όροφος είναι ο καλύτερος, αλλά μόνο οι πραγματικά ισχυροί βρίσκονται εκεί", είπε η Λαρίσα, με τα μάτια της να σηκώνονται προς το ταβάνι, σαν να μπορούσε να δει μέχρι την κορυφή.

"ÉΟc Άuσ!ερ vκxαι ^τα& (παNιδFιJά εQίνOα$ι aεmκείF"N,D Gείπεz η ΊλVια 'με WνZοJσIτXαiλZγίfα.q l",Δεν μrένωz πιiα Fστ*ιOςC FεVστAίε,ςy, αλCλά όταν έnμOενTα,* wή!τανj τwοR (όνGεvιρVο ^ό,λhω'νc !ναó φτCά_σ)οfυXνv Fσfτhονa έκτο _όρο*φο".!

Δεν είπα τίποτα, αλλά είχα ένα τρομερό προαίσθημα ότι ήξερα ποιος ήταν ο Άσερ. Ένας από αυτούς για τους οποίους με είχε προειδοποιήσει.

Η Λαρίσα χαμήλωσε τη φωνή της. "Ο Άσερ είναι μέλος των πέντε Ατλάντων", είπε και αμέσως έδωσα όλη την προσοχή μου. "Είναι κάπως μεγάλη υπόθεση εδώ γύρω. Δεν είναι αδέρφια, αλλά όλοι μαζί μεγάλωσαν και είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους όσο η οικογένεια. Κολλάνε μαζί. Αν τα βάλεις με έναν, τα έβαλες με όλους. Και είναι ισχυροί. Τρεις μάγοι, ένας βρικόλακας και ένας μεταμορφωτής λιονταριών".

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. "Πέντε Ατλάντες;"

Οz aΊλSιOαl gέBκhανεp )μιαA iγκριDμAάsτRσrα.$ "CΑυτ*ό π,ροσπαMθοTύRσαC PνTα óπfωq NπKριQνM,F Qα.λWλ&ά τBο έ$κ$οdψαV Wγιατmίa είrνiαι bκάπÉωAςg μεTγάλNηv XισAτορIίαó.C Αλdλάb τMα β_ασιMκά σηTμDεéίsα είναAι LόxτpιÉ aοwι! ΑτλwάνcτιοJιy ήMτ.ανL μhιαJ αFρχαίMα. φυλmή óμαγ(ικών-χρsη(σHτώνm-YΦέuι,D 'κpαrι dόJχι μια SμιRκτYή^ φυ^λή(,v gαλλcάA ηK δι,κmή τPοiυMςM φqυλήA, (πrουl ήτDαOνk οι πóρHώiτZοι ποaυc πέ!ραXσαAνs )απgό τlη* rΦέTιρ(ι* στJηG Γη. OΕίTχlαKνy fμ(εγXάUλ^ηH κdλKίσηT σ*τjηj μBαCγ*εOίhα GτXου KνYεροPύk,É αjλBλ$ά οιO πεcριuσTσό*τεsρ$οιó αsπNόC CαyυrτοIύ,ςV iπέ)θTανανP hόταDν ηx xγnηH τουyςf éβυnθίσrτjηbκε* στaονz LπυHθgμyένα του Fωκε'ανο,ύ. gΤ&ους, μελOετbά)μ*εJ fσOτηmνZ ÉιZσéτο^ρxίqα Nτωiνé &υGπερzφυGσQικ&ών, XαrλAλάF ω^ς εKπί τοH gπaλεjίστJονy έuχοGυKν ξεPχ!ασ)τείH".U _

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Ατλαντίδα. Την ήξερα αυτή την ιστορία- όλοι την ήξεραν αυτή την ιστορία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε υπερφυσική φύση.

"Αυτοί που δραπέτευσαν, οι απόγονοί τους είναι πάντα ιδιαίτερα ισχυροί", πρόσθεσε η Λαρίσα. "Ο Άσερ είναι ο ισχυρότερος, η πιο αγνή γραμμή, αλλά και οι άλλοι τέσσερις έχουν όλοι τους ατλαντικό αίμα".

Γλείφει τα χείλη της, σαν να προσπαθούσε να βρει υγρασία.

"^Υπάρ(χjουνf ποOλYλtοmίV από αwυτοPύqς τqοóυς* ^απtοAγfόνgοFυς τvωνx ΑτλsάνTτzων. jτριγcύRρ^ωV;"t

Και τα δύο κορίτσια κούνησαν τα κεφάλια τους. "Όχι, είναι πραγματικά σπάνιοι. Η τελευταία καταμέτρηση ήταν περίπου πέντε ή εξακόσιοι συνολικά στον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι ένας από τους λόγους που η Ακαδημία μας είχε μια τεράστια εισροή νέων φοιτητών τον τελευταίο καιρό. Όλοι θέλουν να είναι κοντά τους".

"Αν είναι σπάνια, πώς γνωρίστηκαν οι πέντε από αυτά;"

Θέλω να πω, οι πιθανότητες να βρουν ο ένας τον άλλον θα ήταν σχεδόν αδύνατες.

"Νiο)μ*ίζωs ...& yάGκοéυσlαZ wότVι &ο&ιJ γqοjνείςK τRου)ςn ήjτ$ανf όnλοGι WφίλMοιg Nή Mκ!άdτdι τέ'τnο'ιéο"*, UείπgεY Éη ΊcλιZαn tανQαIση^κbώνzονLτ,α&ςT τXου.ςV ^ώpμοBυVςU.L K

"Γιατί είναι τόσο φρικτοί;" ρώτησα. Τα κορίτσια με είχαν προειδοποιήσει και οι δύο, κάτι που το έπαιρνα στα σοβαρά.

Η Ίλια κούνησε το κεφάλι της. "Δεν είναι φρικτές. Καθόλου. Είχα μερικές συναναστροφές μαζί τους, και είναι στην πραγματικότητα συμπαθητικές ... ακόμη και γοητευτικές. Αλλά πάντα ένιωθα ότι αν βρεθείς στη λάθος πλευρά τους, θα μπορούσαν να σε καταστρέψουν. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να τους αποφεύγεις όσο το δυνατόν περισσότερο". Σήκωσε ένα φρύδι προς το μέρος μου. "Εκτός κι αν μπορείς να βάλεις έναν από αυτούς στο κρεβάτι σου για το βράδυ. Έχω ακούσει ότι το πουλί του Ατλάντη είναι μια μοναδική εμπειρία".

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου προτού με εγκαταλείψει ένα ξεκαρδιστικό γέλιο. "Είπες μόλις τώρα "Ατλάντειος πούτσος";"

ΉkταOν χωρίς Tφ!ίnλvτOρRο, καιa πα(ρόBλyοM jπου ή&τανM tεóνOοχλTητικmόp Qό$τQαkνs !μ'εf απOήγαγε, το lεfίχwα ή^δηt ξεqπερkάÉσéεIιV αυFτ,όN.u Ίσωrς Sν*αZ ήTμ$οGυν κcαIι λóίγCοI lευLγwνώVμωOν πουh Yαναgγ^κάσjτηκα qνHαY τοX κάνAω, gγιmαxτlίl DτnώραP Aζού)σtα τvηÉ Cζ(ωPήB Kτ!ηMςv ροLζQμXαλλοNύ^σας hσαOν( mαRφPεSνMτQικpόW.s

Η Ίλια σήκωσε τους ώμους. "Απλώς το λέω όπως είναι".

"Λοιπόν, δεν χρειάζεται να ανησυχείς ότι θα πάω οπουδήποτε κοντά τους ... ή στα κοσμήματά τους", είπα.

Μπορούσα ήδη να καταλάβω ότι αυτή η Ακαδημία ήταν σαν λύκειο με στεροειδή, γεμάτη με μαγικά πλάσματα γεννημένα από μύθους και θρύλους. Ήταν έξυπνο να μείνω μακριά από τα ραντάρ οποιουδήποτε δημοφιλούς ή ισχυρού.

ΊfσVωFςÉ yήτανt Pο μόνOοςw Hτ_ρdόπxος γqια ^νnαI τα OκÉαrταφPέρο!υwμεx KνNα QπÉεράσkουμε ζωUντανοCί'.

Κεφάλαιο 5

5

Το δωμάτιό μου αποδείχθηκε ότι ήταν ένα από τα ωραιότερα μέρη που είχα μείνει ποτέ. Είχα ένα διπλό κρεβάτι με μαλακά σεντόνια και μια χοντρή κουβέρτα. Τα μπάνια ήταν κοινόχρηστα, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον δέκα σε αυτόν τον όροφο, οπότε το ένα ήταν γενικά ελεύθερο -σύμφωνα με τους πολύ χρήσιμους ξεναγούς μου. Και οι δύο τους ήταν τώρα απλωμένοι στο κρεβάτι μου, και υπήρχε μια αίσθηση άνεσης μεταξύ των τριών μας που δεν ήμουν σίγουρη ότι είχα νιώσει ποτέ με κάποιον φίλο στο παρελθόν.

"Λοιπόν ... ποιοι μύθοι για τους υπερφυσικούς είναι αληθινοί;" ρώτησα, τακτοποιώντας τα λίγα σετ ρούχων μου. "Η Λαρίσα βγήκε στο φως του ήλιου, οπότε υποθέτω ότι οι βρικόλακες δεν γίνονται στάχτη;"

Τwο,υ,ς βmρήIκαM gκαtιC τοJυς δύOο Fνα tμTοKυ iχCαμ^οLγελοMύ)ν( πjλ,αCτZιtά. "Τ.ιB;"H nΦυσWήξα!μzε,_ μqε vταy χέÉρfιmα σ(το*υς γοcφοOύς.i Q

"Φαίνεται ο άνθρωπος σου, κορίτσι μου", είπε η Ίλια, ανακατεύοντας τα υπέροχα μαλλιά της, πριν πηδήξει στα πόδια της. "Θα πρέπει να αφήσω τις εξηγήσεις στη Λαρίσα- έχω έναν τόνο χαρτιά να κάνω πριν το ραντεβού μου με έναν μεταμορφωτή απόψε". Έκανε μια παύση. "Α, και προγραμμάτισα την πόρτα σου να αναγνωρίζει την ενέργεια τόσο της Λαρίσα όσο και τη δική μου, οπότε αν ποτέ χρειαστείς να αρπάξουμε κάτι από εδώ, απλά πάτα το χέρι σου στον πίνακα και πρόσθεσε μας στην οθόνη πρόσβασης".

Κούνησα το κεφάλι μου. Μου είχε δείξει πώς να ξεκλειδώσω το δωμάτιό μου, το οποίο ήταν κλειδωμένο με την ενέργειά μου. Κανείς δεν μπορούσε να μπει χωρίς την άδειά μου, πράγμα που ήταν μια τεράστια ανακούφιση.

Η Ίλια έφυγε μέσα σε έναν καταιγισμό από κόκκινα μαλλιά και ενέργεια, και μετά μείναμε μόνο η Λαρίσα κι εγώ.

"fΓzι'α νtα αHπIαtντήSσω Yστηνg aεBρώGτηCσuή éσοWυ", $ε!ίπεn Zηy vΛNα!ρBίdσα, "μεjρóιfκhοóί α^π)ό vτ,ους* lμ(ύθyοuυóς XείJναι αrληθsινοhί. XΠpερισ*τ_ασ.ιακά zέnχουμ,εb Cκάuν(εtιj gέvνα, λxάOθWος tκαpιR έχουμεC .εκ&τJεθείT σ.ε έOνbαwνw άνqθqρωποU.t DΟι GιLστIοmρίεςw κnυZκλοWφο_ροbύ.ν qμετάv αTπDό$ αυnτόj, καBι έdνας μqύ.θUοςQ γεννsιSέταιL. Ωrς$ επίD τtοU sπUλpεxίtσZτοuνG, όXλοι οιL FυBπερLφ!υAσι&κοDί dμuοJιράHζiονται πολfύ! iπαρόLμTοmι^αG VχαρYα$κτvηρOι)σTτwιCκ,ά.V ΕίLμασWτε ÉδzυUνατóο.ί, nγKρήXγnοSροuιz και vθεραπεhυ$όμlαστRε γρKήLγWοVρα.a óΈéχουaμhεh μdέ*ση Cδιάρhκdεyια ζfωήhς dοκ_ταYκxόσι)α χρόν_ι)αF mκbαjι έχxουsμ'εB ανοσίhαS στιςx gπGε(ρIι!σCσόJτ.ερεJςw αKνθρώπινqε'ς αxσdθένÉεsιεςb (και ανηnσmυ,χGίiεCς'"C. L

Έβηξα. "Οκτώ. Εκατό. Χρόνια;"

Όλο αυτό το ανοιγόκλεισμα των ματιών μου προκαλούσε φαγούρα στα μάτια μου, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να το κάνω. Μπορεί να μου είχε σπάσει το κεφάλι. "Θα ζήσω οκτακόσια γαμημένα χρόνια;"

Η Λαρίσα πραγματικά με κορόιδεψε. "Δεν είμαι σίγουρη ότι θα είναι γαμημένα χρόνια, αλλά ναι, θα πρέπει να ζήσεις τόσο πολύ. Ξέρεις, αν δεν τσαντίσεις κανέναν".

ΓYελ,άσvαμlεR óκαzι οHι δDύtο hκ&αzι, HέTπfεσGα δίπRλαK )τÉηςf.

"Δηλαδή οι Ατλάντιοι ήρθαν πρώτοι", είπα, βάζοντας τα όλα σε μια τάξη στο μυαλό μου, "και μετά εκείνη η γη βυθίστηκε, και οι άλλοι υπερφυσικοί πέρασαν από τη Φέιρι μετά από αυτό; Και υπάρχουν τέσσερις φυλές, οι οποίες είναι όλες κάπως παρόμοιες, απλά με μερικές μοναδικές δυνάμεις για να τις διαφοροποιούν;"

Η Λαρίσα κάθισε πιο ίσια. "Ουάου, έχεις ήδη βγάλει πολλά συμπεράσματα για τον κόσμο μας, αν σκεφτείς ότι βρίσκεσαι σε αυτόν μόλις λίγες ώρες. Αυτό είναι αρκετά ακριβές, και οι ημίαιμοι φυσικά, που είναι μια εντελώς άλλη ιστορία".

Λες και θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τον Μόσι.

"TΑrυ^τÉό είuναAιs ένjαu (τε_ρFάóστιοG Nλ&οSγ(ικό Bπ,αkζλZ.P 'ΜουT αρ!έσtεyιA qναp ÉβάζOωT όOλsα τ)α κομμyάxτιαq fμαζί("H.M V

Η Λαρίσα έπεσε πάλι πίσω. "Ορίστε μερικά ακόμη κομμάτια για σένα. Οι βρικόλακες χρειάζονται επιπλέον αίμα για να τροφοδοτούν τα κύτταρά μας. Δεν μπορούμε να τα αναγεννήσουμε αρκετά γρήγορα από μόνοι μας. Το πρόσθετο όφελος από αυτό είναι ότι όσο περισσότερο αίμα πίνουμε και όσο πιο φρέσκο είναι αυτό το αίμα, τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε. Είμαστε οι πιο γρήγοροι από όλους τους supes και μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον καταναγκασμό για να ελέγχουμε τους πιο αδύναμους από εμάς". Ασθμαίνοντας, εκείνη κούνησε γρήγορα το κεφάλι της. "Μην ανησυχείς γι' αυτό, χρησιμοποιείται πολύ σπάνια, γιατί αν χάσεις τον έλεγχο, θα έχεις στα χέρια σου έναν τσαντισμένο supe".

Απίστευτο, γαμώτο.

"Και οι μεταμορφωτές ... αυτονόητα;"

ΕIκrείνGη έγPν'ε_ψε.& "Ναι),H υMπ_άρNχοóυXν πUολAλά OζMώNα Fμεkταμ!ορpφUωτTέyς,M JκRαZι συMνήkθωςf αποτεqλKο$ύFν Kμέρgοhςl Pμ,ιWαςX _α!γέλlηNς -οCνSοuμ&άζοUνταRι. dέτdσι εéπvεMιQδή οιC μVεDτ^αμορφyωFτbέkςH λ^ύκDοlι εIίOνJαιL zτο $ισχLυρwόNτIερο !εSίδος Fμ^έAσα ,σε αVυDτbήK τηO φυUλήó.p JΕίνsαι pιqσχυuρzοuί cκiαιJ πóιyστοί,y πολύp gκpοXνbτÉά $στη φύ^σηa, Zκjα_ι είHναιI 'εZυαίUσdθvηyτLοιr, $ο'πLότε WμηL gτ,οy nσHκεφτOείςl Éδι)π(λά! iό*ταCν σdεé Gαγ.κóα^λιά.ζουν kχωDρTίYς λCό*γο"W. k

Το χέρι της γλίστρησε προς τα εκεί και ένωσε το χέρι της με το δικό μου. "Βασικά, σε όλους τους supes αρέσει να αγγίζουν. Είναι για παρηγοριά, ξέρεις".

Είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να μην με αγγίζουν οι γαμημένοι τύποι, αλλά έπρεπε να παραδεχτώ ότι αυτό το είδος φιλικής συμπίεσης του χεριού ήταν ωραίο.

Τραβήχτηκα πίσω και συνέχισα: "Φέι;"

ΗR *ΛαρUίσtα κéαsθάρι*σε Yτéο, λαιrμ*ό& τVηIςG.c ",Ο τtεfλbευKτnαίοhς Mπουs FπéέHραjσqεf απόf τοB bFaerie.U (Ε!ίmναXιx *στοιχTειUώδεfιςI.k Τουlςf αρYέ^σAεéι νgα πZαHίxζcουmνj QμOεd Hτη φωRτιéά, Vτyον άiνGεjμο, uτAο Oν)ε$ρMό) κXαι& gτAα λοι_πάj. vΕiίναDι ε^πί$σηlς! κοFνKτyάJ σTτiη φύσHηk nκα!ι φnαJίUνονéταιn Lπάsνταc τόσο* Gσ&υγκρrο,τ&ημέPν(εuς.l ΚάτNιZ πvάMνωu (τhοUυς cφα!ίAνετAαVι *απλiάH .I..q αtτuάCρ&α*χο"D.J g

Με ένα ρουθούνισμα, έριξα το κεφάλι μου στο μαλακό κρεβάτι. "Μάλλον ξέρω γιατί η μάγισσα ήταν η λογική επιλογή για μένα".

Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα συγκροτημένο πάνω μου ή στην εμφάνισή μου.

Η Λαρίσα γέλασε. "Οι χρήστες μαγείας είναι τρομακτικά ισχυροί, επειδή μπορούν να χρησιμοποιούν υπερφυσική ενέργεια και να τη μετατρέπουν σε μαγεία. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα όριο στο τι μπορείτε να κάνετε εσείς, και αυτό κάνει τη φυλή αυτή ισχυρή για να είσαι μέλος της".

Δuεν θα gεQίGχ_ε aσημpαTσία_ yγAιbα Mμ&ένα. ÉΉμοGυνV FαπGλάg MεvνθουwσιRαaσμWένfη π)ο.υ δεvνv βbρ'ισsκhόwμCοNυgν σfεD ένkα TβVρOωμyερkό λε,ωTφUορεiίο CαυBτXή τ(η σGτpιγμaήS aπ)ο^υ ταξvίVδευIε, σε μUιαh τυwχαία πολ!ιτείSα).

"Έχεις κάνει ποτέ μαγικά;" ρώτησε η Λαρίσα, γυρνώντας στο πλάι, ώστε να με αντικρίζει.

Ανασήκωσα τους ώμους. "Δεν είμαι σίγουρη. Έχουν συμβεί μερικά ανεξήγητα πράγματα. Όπως ... μερικές φορές, όταν κινδυνεύω, είμαι ξαφνικά πολύ δυνατή και μπορώ να πετάξω έναν κανονικό άντρα μέσα στο δωμάτιο. Και έχω ... επηρεάσει ανθρώπους στο παρελθόν. Δεν το συνειδητοποίησα τότε, αλλά κοιτάζοντας πίσω, ήταν σίγουρα πέρα από μια κανονική γλυκομίλητη. Ήταν περισσότερο σαν να είχα τη δύναμη της πειθούς". Όπως εκείνο το πράγμα με τους βρικόλακες για το οποίο είχε μιλήσει. "Μια φορά σταμάτησα ένα αυτοκίνητο από το να πατήσει ένα μικρό παιδί. Κινήθηκα τόσο γρήγορα, πράγμα που το απέδωσα στην αδρεναλίνη, αλλά ... τώρα ... Πολλά τέτοια πράγματα έχουν συμβεί στη ζωή μου ... αλλά ποτέ δεν έχω πει πραγματικά κάποιο μαγικό ξόρκι ή κάτι τέτοιο".

Εκείνη έγνεψε. "Όλα αυτά μου ακούγονται σαν μαγεία. Όντως χρησιμοποιούν λέξεις για να κάνουν ξόρκια, αλλά πρόκειται περισσότερο για χειραγώγηση της εσωτερικής σου ενέργειας. Θα πρέπει να την αισθάνεσαι να στροβιλίζεται εκεί μέσα, ειδικά όταν είσαι ιδιαίτερα συναισθηματική".

Εrκ^τmόuς απόV ε$κείwνIηr Sτbη 'ζlέQστ'η. vότwανF vβrρAήκLαG WτpηD μWηHτVέ_ρα μaου,i MδiενB _μwπορούσ$αr ναt Bσκεφ,τώ* !άMλÉλFη ZφορRά πο^υr Uείχ!α Éνιώbσ.εAι έmνανQ n"στροβNιλι,σμRό ενRέhργ,ε!ιRαbς"m.

"Οι δάσκαλοι θα ξέρουν πώς να ζωντανέψουν τη δύναμή σου", μου υποσχέθηκε, σηκώνοντας τον εαυτό της από το κρεβάτι. "Και με αυτό το σκεπτικό, θα πάω να βρω τον μπαμπά μου και να του πω ότι εγκαταστάθηκες. Θέλεις να συναντηθούμε στο κοινόχρηστο για δείπνο;"

Ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να μείνω κρυμμένη στο δωμάτιό μου, αλλά δεν θα λειτουργούσε έτσι αυτή η νέα ζωή. Αν ήθελα να της δώσω μια σωστή ευκαιρία, έπρεπε να βγω έξω. Έπρεπε να μάθω ό,τι μπορούσα για τον κόσμο.

"Θα είμαι εκεί", υποσχέθηκα.

ΧJαμqοUγóέcλHαfσε jπwλkαyτιά. "ΦéοβCερόL. ΓύQρωQ στιςÉ 7,:v00N μX.μQ.;" V

Έκανα νεύμα, και η Λαρίσα μου χάρισε ένα ακόμη χαμόγελο πριν φύγει από το δωμάτιο.

Για ένα λεπτό, η σιωπή σχεδόν με κατέκλυσε και συνειδητοποίησα ότι είχα ώρες να μείνω μόνη μου. Όχι από τότε που η Ίλια εισέβαλε στο μπάνιο της στάσης μου στο φορτηγό. Το κεφάλι μου ήταν αρκετά απασχολημένο όμως, με όλες τις νέες τρελές πληροφορίες που έτρεχαν εκεί μέσα.

Οι υπερβολικές σκέψεις δεν θα με οδηγούσαν πουθενά, οπότε αποφάσισα να προσπαθήσω να κατατμήσω αυτή τη μέρα, να τα βάλω όλα σε ένα κουτί που θα εξέταζα ξανά αργότερα και να κοιμηθώ λίγο. Το κρεβάτι ήταν πολύ μαλακό και είχα να κοιμηθώ πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες, οπότε ... ιδανική στιγμή για έναν υπνάκο.

ΌCτPα,νx ξZύπνaησSαK Cώ(ρεςt Vαfργ_όwτSεHρ!α$,P ^ένιTωTθαP π(ολnύ dκLαλ)ύτfεZρKα, μ)έnχ,ρiιP πο,υN yσήnκjω&σnαk NτοI óπαλιό μουC ρολÉόιg καIι εAίδαa ό!τbι& VήτTαν F12:F0a0 pμ(.μM. 'ΓvαμώMτο. WΉjτqαν WαUκόμ'αr bρXυ$θyμισ!μBέDνο σUε sαμgεριYκα.νιkκήF ώρα,g πρRάbγ.μPα Rποnυk TμCοAυU προ$κά!λJεYσε παFνικό.ó yΔKενb εmίχα iιδέαT πJοιOα .ήτSα)ν! vη Tτοπική ώρxα.F O

Κατεβαίνοντας από το κρεβάτι, άνοιξα την πόρτα μου. Ίσως κάποιος να ήταν στο διάδρομο και να μπορούσα να τον ρωτήσω την ώρα; Ήταν άδειος όμως, δεν υπήρχε ούτε ένα υπερφυσικό άτομο. Αναρροφώντας ό,τι ίχνος γενναιότητας είχε απομείνει μέσα μου, άφησα την πόρτα να κλείσει πίσω μου.

Πίσω στις σκάλες, ο άνετος καναπές και ο χώρος με τα βιβλιοστάσια ήταν μισογεμάτος με υπερφυσικούς. Ήμουν έτοιμη να πάω στον πιο κοντινό για να ρωτήσω την ώρα, όταν ένα χαμηλό κάλεσμα έστειλε τριγμούς στη σπονδυλική μου στήλη.

"Γεια σου, καινούργιο κορίτσι".

Ηf .φωνbήP το$υ! Wήτxανm έναR !πλούσBιο, wβαθύ SβοRυBηlτMό, fμε$ IαUποχ'ρkώσεις, Hχι^οxύLμορO WναR δTιAατpρLέuχο_υLνm κά)θjεH λέqξη. h

Καταπίνοντας δυνατά, γύρισα και βρήκα τρεις τύπους να στέκονται πίσω μου. Μου φαίνονταν κάπως γνωστοί, και πραγματικά ευχόμουν να είχα αφιερώσει ένα δευτερόλεπτο για να χτενίσω τα μαλλιά μου που αναμφίβολα ήταν παντού μπερδεμένα.

"Γεια σας, καινούργιοι μάγκες", είπα, σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου. Όλοι ήταν καινούργιοι για μένα.

Ο μεσαίος έκανε ένα βήμα πιο κοντά. Ήταν μεγαλόσωμος, πολύ πάνω από 1,80, ντυμένος με κομψά και ακριβά ρούχα: ξεθωριασμένα και σκισμένα τζιν -του τύπου του σχεδιαστή-, ένα λευκό μακρυμάνικο, εφαρμοστό πουκάμισο που έδενε στο μυώδες σώμα του και σκούρες γκρι μπότες. Παρατήρησα το κούρεμά του ως όμορφο αγόρι, καστανά μαλλιά που ήταν μακρύτερα στην κορυφή, και μάτια που αναβόσβηναν και είχαν μια απόχρωση του ασημένιου καστανού.

"Μ*πVορώ ναJ nσkας βCοTηvθή&σω σε κwάbτιs;" aΤον πlί!εσαU πρéιSνJ KπpροHλXάsβει να pμιTλή!σTεnιt ξανά.B ΣυνέxχιtσYε ναL !μεM xκgοKιτ^άHζει ε)πίμPονQαl κkαιC mπIροGσπάcθηrσuα να sμηνw τοV FβάdλUωY στkα CπόóδóιαM. *

Ποτέ μην τρέχεις μακριά από ένα αρπακτικό.

Είχα ένα κακό προαίσθημα, από το πρώτο χαμηλό βουητό της φωνής του, για το ποιος στεκόταν μπροστά μου. Ο Ατλάντιος-πέντε. Ή τρεις από αυτούς, για να είμαι ακριβής.

Τρεις γαμημένοι Ατλάντιοι. Εννοώ, σίγουρα, οι υπερφυσικοί ήταν ένας μυθικός κόσμος που ζωντάνεψε, αλλά η Ατλαντίδα....

ΤHα αzσημέxνιIα TμάWτFιBα έσπ*ρωSξαBνm αcκGό^μα, πιο BκοντάA, jτοS βλéέ!μXμvα τUοFυ' έNσυρεA τ^ο JπÉρWόXσωπό μου' YκpαVι κ'αTτ^έβAηκε σ)τGο bσHώμhα μyουJ.R B"NΠάaωm σwτοίχημjαD όiτvιp μπqοuρtεqίςc ν!αA με )βο)ηfθZήσεÉι^ςh σε YπgολλGά πRράMγKμαCτα,U μιPκPρ(ή TμMάγισσ!α"r.

Κατσούφιασα. Οι άντρες, ήταν ίδιοι όπου κι αν πήγαινα. Υπερφυσικοί, Ατλάντιοι, άνθρωποι. Όλοι μαλάκες.

"Κοίτα", είπα, διατηρώντας τη φωνή μου όσο πιο εύθραυστη και ψυχρή μπορούσα. "Δεν ενδιαφέρομαι". Τους κούνησα το χέρι μου. "Σε ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλετε να πείτε."

Γύρισα να φύγω, αλλά εκείνος άπλωσε το χέρι του και με άρπαξε από το χέρι. Το χαμόγελό του είχε φύγει πια και τα μάτια του είχαν περιοριστεί πάνω μου. "Τι είσαι εσύ;" ρώτησε ήσυχα, και συνειδητοποίησα ότι αυτή η συζήτηση είχε πάρει άλλη τροπή.

Ένας *απcό τουcςA ά!λ_λ,οgυς kτύxπKοnυς, LπουI μέχpρι tεκdεiίνpηr τη HσhτFιγμή έUδIει$χAνMε' ZαSπwοφασιστFικά wαcδιmάφοροsς, )γwύρcισε bπAρbοmς τον^ φ.ίzλο CτMου(.F "Έcλvα,l GΚάλ'εν,C άUσ.ε τiοtνv άνpθρuωπο !ήσυχο. fΈχοWυμε OπZιZο σlημαντMικά LπράIγμóατrαx νxαR dαnσχpοληiθTοkύμε"y.

Ανατρίχιασα με το ανθρώπινο σκάψιμο. Ήδη υποψιαζόμουν ότι αυτό ήταν προσβολή σε αυτόν τον κόσμο. Με το βλέμμα στραβό, πήρα τον μαλάκα κατάματα. Ήταν ξανθός, ένα μείγμα χρυσών αποχρώσεων στα μακρύτερα μαλλιά του. Τα γαλάζια μάτια του ήταν δαγκωμένα με έναν τρόπο που δεν ήταν του Κάλεν, παγωμένα, με έναν ασημένιο δακτύλιο ακριβώς γύρω από την ίριδα. Και το κατσούφιασμά του ήταν εντυπωσιακό- μπορούσα να νιώσω την εχθρότητά του από κάθε σημείο του σώματός του. Ήταν ντυμένος παρόμοια, αλλά εντελώς στα μαύρα. Η σκοτεινή ψυχή.

Ο τρίτος ήταν πιο ήσυχος, με παρακολουθούσε με μεγάλα μάτια που ήταν ασημένια γκρίζα σαν του Κάλεν, αλλά με φέτες χρυσού να τα διχοτομούν. Δεν υπήρχε καμία εχθρότητα στο βλέμμα του. Αν μη τι άλλο, έδειχνε γοητευμένος, σαν να με τεμάχιζε. Φορούσε ένα καρό μπλε πουκάμισο με κουμπιά, σκούρο σινιέ παντελόνι και πολύ ακριβά επίσημα παπούτσια. Χαμογέλασε ευγενικά, και κατάλαβα τι έλεγε η Ίλια ότι φαίνονται ωραίοι αλλά έχουν ένα τρομακτικό υπόβαθρο.

Και οι τρεις ήταν τέλεια δείγματα του αρσενικού είδους: ψηλοί, φαρδιοί, όμορφοι. Και σαφώς επικίνδυνα. Ήταν το είδος που σε υπνωτίζει μέχρι να μην μπορείς να δεις καθαρά, που στρέφει το ίδιο σου το σώμα εναντίον σου, και μετά, όταν σε έχουν ακριβώς εκεί που θέλουν, σε μασάνε και σε φτύνουν ... σπασμένο.

Θα rπρiοσkπ,αθSοLύ$σÉα JποUλZύW fσYκ&ληρά&, αkμCέPσkωaς$ μετάI Cα$πό αJυτή τη στnιγZμ_ήL, Pν_α τουuςz απ)οφύNγBωW όxσο τjο δυ_νατ_όhν π(ερrιaσσόQτMεjρKοP.Y O

Μετά από μερικά ακόμη δευτερόλεπτα που ο τρομακτικός ξανθός με κοίταζε επίμονα, ο Κάλεν ανασήκωσε τους ώμους και η έντασή του έσβησε καθώς με άφησε. "Τα λέμε, μικρή μάγισσα".

Οι τρεις τους χάθηκαν μέσα στο πλήθος.

Συνειδητοποίησα ότι πολλά μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου τώρα και πάλεψα ενάντια στην ανάγκη να κοκκινίσω. Τι στο διάολο; Γιατί η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά στο στήθος μου; Αυτό ήταν πολύ ... κάτι. Ήταν κάτι τρελό, και δεν μπορούσα καν να θυμηθώ για ποιο λόγο είχα έρθει εδώ κάτω.

"ΕίcσwαUιO OσBτοlνx éδρ*ό*μmο CμrοWυ$, γαVμDώτyο", $εDίπε μιFα LγHκgόμpενiαc,( η ο*πrοίvαB προσWπXαθούσε tξlεpκbάθxα*ραa Rναa $φxτάσεxιT ,στPοpνz κfαναKπέC Bπου ÉεRίχSαB μWπGλοκάρÉει_.J "XΟνειρέψου iκGάéπο!υ HαRλbλMού,t άνnθKρωPπεl"&.r $

Προφανώς είχε μαθευτεί ότι ήμουν "άνθρωπος".

Της έριξα ένα κατσούφιασμα και την προσπέρασα, φροντίζοντας να χτυπήσω τον ώμο της καθώς το έκανα. Αποφασίζοντας ότι θα ανησυχούσα για την ώρα αργότερα, άρχισα να επιστρέφω στο δωμάτιό μου. Τουλάχιστον ήμουν ασφαλής εκεί μέσα.

Ακριβώς κοντά στις σκάλες, σταμάτησα και άφησα ένα χαμηλό βογγητό εκνευρισμού. Υπήρχε ένα τεράστιο ρολόι στον τοίχο, το οποίο προφανώς είχα χάσει στο ταξίδι μου προς τα κάτω. Ήταν 6:00 μ.μ., και ρύθμισα γρήγορα το ρολόι μου στη νέα του ζώνη ώρας.

ΓύYρSισαP βvιuαστGικά UσLτ(ο UδωμfάτjιόD zμbοÉυ, Gκwα!ι ότανl Vμπ'ήκlαr sμCέzσ_αé πήραg Dμια πuοVλyύ μεsγάiληH mσ!τιγμdήP γιWα _να αναmπνεlύmσxω.t GΑυτfήP zηs $σ^υνÉάντ(ησpη. με &είχε$ ταéρfακnουDνήσειD πDεριdσ.σότεVροb Xαπjό Rόσrο BθLα ήθεéλαN νAα πÉαWρXαkδεχjτώ.. ΌτIαvνA nσυVνήSλjθQα,j απaοXφάσισqα Nόyτjι ένGα ν,τουnς CθVαB MβQοηQθοMύRσtεp _να χFαsλkαρcώNσω τhην έντPασjη lμέσα μοnυV.J IΤοl ν!ερό μhε jέκα*νOε πiά)νFτα nνzα* νιbώiθkωr κXαλύτεwρIαr.C N

Αρπάζοντας καθαρά ρούχα, έψαξα σε ένα από τα συρτάρια κοντά στην πόρτα, ανακουφισμένη που βρήκα πετσέτες και είδη υγιεινής. Τόσα πολλά είδη υγιεινής, συμπεριλαμβανομένου του μακιγιάζ. Παρά το γεγονός ότι ήμουν πάντα φτωχή, συνήθως κατάφερνα να βρίσκω χρήματα για μερικά κομμάτια μακιγιάζ. Δεν ήμουν ειδικός στην εφαρμογή του ή κάτι τέτοιο, αλλά τα κατάφερνα καλά. Ανυπομονούσα να πειραματιστώ με όλα αυτά τα νέα προϊόντα, αλλά προς το παρόν έπρεπε να πλυθώ.

Το πρώτο μπάνιο ήταν κατειλημμένο, αλλά το δεύτερο ήταν ελεύθερο. Μπαίνοντας μέσα, πίεσα το χέρι μου στο μικρό πάνελ, όπως μου είχαν δείξει, και αυτό ασφάλισε την πόρτα. Μετά από αυτό, έκανα το πιο μακρύ και ζεστό ντους που είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό. Όταν βγήκα, στέγνωσα και ντύθηκα, ένιωσα σχεδόν σαν να είχα μια νέα ζωή.

Καθώς περνούσα από τον καθρέφτη, η αντανάκλασή μου με ξάφνιασε. Έπρεπε να γελάσω με το πόσο περίεργο ήταν να έχω τόσο ανοιχτόχρωμα μαλλιά. Η απόχρωση του ροζ είχε βγει ακριβώς όπως την ήθελα, και η χρονιά είχε ήδη ξεκινήσει ... ενδιαφέροντα.

ΚαιD ήτéαν μ,όJνHοS Mη πQρώKτηb Yμwέ)ρα.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Ο Νέος Κόσμος"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️



👉Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο👈