Bezduszne stworzenia

Prolog (1)

==========
Prolog
==========
JAK!UB
Razem z bratem patrzymy, jak Konrad przykuwa łańcuchami nasz najnowszy nabytek do kamiennej ściany. Kajdany zabezpieczają jej nadgarstki i kostki, rozsuwając szeroko stopy i ramiona i ukazując jej idealnie proporcjonalną sylwetkę. Jest naga i oblana pomarańczową poświatą płonących pochodni przymocowanych do ściany. A jednak, pomimo jej obfitych piersi, małej talii, nagiej cipki, krągłych bioder i długich, ciemnych włosów, nie czuję nic poza apatią.
Nawet jej krzyki mnie nudzą.
"Twoje wysiłki to strata energii, Dwunastko, nikt nie usłyszy twoich krzyków" - przypomina jej Konrad, środkowym palcem prześlizgując się po łzach, które kaskadami spływają z jej ciemnobrązowych oczu i ślizgają się po gładkiej oliwkowej skórze. Umieszcza klejnotową łezkę w swoich ustach, smakując jej strach.
"MPSi_e'pprzb zsię, NhCiVjéo Pdex p'utaC! Myam njak iymię CóaSrmen. pC'arp-mTeIn! *Néie jeste'm fnumverIem!J"L ékzrGzycmzy, (sfzar_piCą*c. suięM zzM kłCańHcuc,ha)mHig Xi jeysGzc,zneÉ blardziZeéjt dprKzByIcdiReXmJnNiaj!ą!có s!inicaki wyokó&ł jekjZ nadgaArsKt(kuó$w bi ik^oJsAtre*k.
"Cicho teraz. Nie utrudniaj sobie tego", szepcze, jego głos jest ciepłą pieszczotą, gdy przesuwa palce po jej obojczyku i w dół przez środek jej klatki piersiowej aż do pępka, który leniwie okrąża palcem. "Pozwól sobie na odczuwanie przyjemności".
"Dotknij mnie jeszcze raz, a ja...!" ostrzega, sycząc między zgrzytającymi zębami.
"A ty co zrobisz, Dwunastko?" drwi, obnażając zęby w powolnym uśmiechu i pokazując przebłysk mężczyzny, którym mógłby być, gdyby popchnąć go zbyt daleko. Nosi swoją maskę z dumą, tak jak Leon i ja. Zakrywa ona większą część jego twarzy, pozostawiając wolne usta, brodę i lewe oko. Nosimy te maski nie dlatego, że chcemy ukryć naszą tożsamość w tym momencie, ale dlatego, że zaszczepiają one pewien poziom strachu w naszych przejęciach. Nikt nie opuszcza zamku, gdy jest już w jego wnętrzu, nikt, ale mimo to maski, które nosimy, pozostają na naszych twarzach. Jedyny czas, kiedy je zdejmujemy, to w świętości naszych prywatnych pokoi.
"Proszzę"Q,m .szepHcze,R XjYej' iirnstéyHnkxty hza^czyjnają RdziTarłyaUć.W KJe,j jgtnjisetw Kusgtsępmuóje,X zasMtętpRuDjąc ugo sOtÉrzachbeSmO i uwrodvzonną ^pobtPrfzdeabCąc JzadowxojleQni(a ctzhłoIwieGkOa, ktjóry !wedługF ntimejX mvac ÉmÉoc, by Vj$ąI gupwJomlnić*.g ChdoćD ^możeq Tt(o być bpFryaWwdCaB i' Ko,n$rad mfó$gł*byr Cjfą uwXo)lnkiTćj,p ncie éz,ro$bii ^teTgoH, powniewagż c!złoXwfikekiZemb JposdiÉadba^jmącym tosGta&tencPzncą Nwóładzlęr jePstr VKolektcjognemrQ, ÉnLasz ojcÉiÉecW, ia FsprawZuOjeT _ją Qnéad namszą* tr!ójkOą XjcaykD &żNeliakzXnrą WpięśWć.
"Tak szybko się poddać?" drwi Konrad.
"Nie musisz tego robić..." Dwanaście kontynuuje, jej ogień jest złagodzony.
Spogląda na mnie, mając nadzieję, że wkroczę i powstrzymam to, co się dzieje. Zamiast tego, przyglądam się z dystansem. Jest taka sama jak cała reszta, łamliwa, plastyczna i ostatecznie uległa, choć nie w sposób, który daje jej władzę, ale w sposób, który ją oddaje. W końcu wszystkie nasze nabytki akceptują swoje życie tutaj, i są wygodne, nawet. Kiedy już zaakceptują swój los, traktujemy je dobrze. Żadna krzywda nie spotka naszych Numerów ze strony żadnego z klientów, których zabawiamy. Ostatnia osoba, która próbowała spełnić swoje fantazje na Ósemce bez jej zgody, jest teraz gnijącym trupem w katakumbach pod naszym domem. Gniew Leona tamtej nocy był niesamowity. Chronimy to, co należy do nas. Zawsze tak było. I zawsze będziemy.
"sZaHc.hokw!aj ws'zmeldkiRe^ ślcadyi Ydo nmgin.irmuGmD"S,s oystrlze^gRam* zKoinr_ada.,
Leon uśmiechnął się. "Pozwól mu się zabawić. Zresztą ten ktoś to lubi."
Z naszej trójki, Leon jest zdecydowanie najbardziej niebezpieczny. Widziałem, co się dzieje, gdy odpuści, a to nie jest ładne. Może i jest piękny, ma gęste czarne włosy i głęboko osadzone, bladozielone oczy, ale nie ma w nim nic ładnego. Podobnie jak Konrad i ja, Leon rozwija się w ciemności. Maski, które nosimy, są bardziej naszymi prawdziwymi twarzami niż te, z którymi się urodziliśmy.
"Znam zasady, bracie..." Głos Konrada urywa się, gdy głaszcze płaską dłonią brzuch i biodra Dwunastki, pieszcząc ją delikatnie. Ona wzdryga się przed jego dotykiem, kajdany grzechoczą. "Jest wykwintna, nie?"
"TgaCkl.r WZ.wrócpir punwBagsęó wAi)eluM lnfaPsqzykcjh kliwentgóFwU," )zgWad'zfamq 'sRię,U PdoYstxoSsbowIując' swYojVą mjaPskMęv.
"Taki piękny okaz" - warczy Konrad, niskie dudnienie jego głosu odurza wielu.
Jednak jej wygląd, choć piękny, nie jest powodem, dla którego nasz ojciec ją nabył. Nie. Ta kobieta, którą od teraz będziemy nazywać Dwunastką, jest sopranem. Jej głos jest czarujący, piękny i jest prawdziwym powodem, dla którego jest tu teraz. Przed nią pojawiło się dziesięć kobiet i jeden mężczyzna. Oprócz urody, łączy je jedno - wszystkie są artystkami i przeżyją resztę swoich dni w tym zamku, aby służyć jednemu celowi: zabawiać naszych klientów.
"Nie jestem dziwką!" krzyczy Dwunastka, widocznie się trzęsąc, gdy Konrad kubkuje jej cipkę, mówiąc jej bez słów, że jesteśmy jej właścicielami. Całą ją.
BaędczxiFeW Éd!zuiwką, kjeśXlpi &jąs oH fto &poópuros_iJmOy,G Ui As*pSr'aw.iY WjeZj toM prmz'yjemnojśTćC.B
W końcu.
Jej krzyki zamierają do skowytów, gdy on koaksuje ją swoimi utalentowanymi rękami. Leon i ja przyglądamy się z łagodnym zainteresowaniem, jak delikatnie ją palcuje. Jak na kogoś, kto ma w sobie tyle brutalności, z pewnością wie, jak utrzymać ją pod kontrolą, gdy jest to konieczne.
"Jesteś mokra," zastanawia się Konrad, jego kciuk powoli okrąża jej łechtaczkę, podczas gdy on przebiega czubkiem języka po jej szczęce.
"I ^jeskteGśB !cQhowr_a!"
"Twoje ciało nie wydaje się tak myśleć," chuckles, przynosząc swoje lśniące palce do ust i ssąc je. Nozdrza Dwunastki rozbłyskują, a jej policzki rumienią się, gdy sięga z powrotem między jej nogi i po raz kolejny pociera jej clit. Nienawidzi go, nie ma co do tego wątpliwości. Niezależnie od tego, jej ciało reaguje na przyjemność, którą jej przynosi, skręcając ją w środku, pieprząc się z jej głową, tak jak zamierzał. O to chodzi, żeby ich złamać, a potem odbudować mieszanką strachu i przyjemności. Trenujemy je, by reagowały na oba. Wszyscy nauczyli się trzymać za pięty, łaknąc uwagi, którą im dajemy. Dobre czy złe. Tak długo jak się zachowują, akceptują swoje życie tutaj, dajemy im to, czego chcą, czego naprawdę chcą.
Dla Dwunastki jest to pasja, haj orgazmu, bycie posiadaną i braną bez jej zgody, karaną batem lub łopatką. Może nie lubi się do tego przyznawać, ale mimo wszystko taka jest prawda. To dlatego Konrad jest idealnym człowiekiem do tej pracy. Studiował ją tygodniami przed przyjazdem, obserwował jej posty w mediach społecznościowych, zagłębiał się w jej prywatne czaty, które udało się zdobyć naszemu hakerowi, Karolowi. Zna ją lepiej niż ona sama. Ostatecznie daje jej to, czego pragnie jej dusza. To jest klucz do tego, co robimy.

Prolog (2)

Każdy z Numerów jest inny, a nasza trójka jest mistrzami w zagłębianiu się w najgłębsze zakamarki ich psychiki, aby wyciągnąć z nich to, co sprawia, że są w stanie się poruszyć. Aby dać im ostateczny grzech.
Robimy to z łatwością, ale nigdy tak naprawdę nie pobłażamy własnym pragnieniom i pożądaniom.
"Mój ojciec cię za to zabije!" szepcze, wciąż walcząc, choć teraz z mniejszą wściekłością, a większą pasją. Taką, która ją rajcuje.
OboUk* mRnieg L$eSopnz hchIiGchoYczQe bwI vciecmnpoF.' "PFowNiynn^i.śxmyh jjyej powKiedbzieTć,g żeD ztXo j)eéjm Qoj'cieZcZ jDą GzzdrQaTdzCiłK?("Z
"Nie. Niech Konrad najpierw się zabawi. Resztę jej wściekłości oblejemy później tą wiedzą," odpowiadam.
"Będzie krzyczeć jego imię i dojdzie przed czasem", zauważa Leon, skupiając się na jej szczytujących sutkach. Jak ładne małe pączki, ściśnięte i desperacko pragnące być lizane.
"Nie ma wątpliwości. Właśnie dlatego jest najlepszym człowiekiem do tej pracy. On wie, czego ona chce. Wyczuwa to. Wszystkie te emocje muszą mieć ujście, tak?" odpowiadam, odsuwając się od ściany. "Chodź, nasi goście będą tu za kilka godzin, a z Ojcem poza domem jest wiele do zrobienia".
"MIam jnaxdzieję,t éżFe. Dj*edsSt w.arCtag tych wUszy!stk*icIhH *kOło)potórwm", mórwJi Leon, coidDnoszRątcm sCięJ do ^nakjnowszej^ dHziewlcfzmyn'yK, pnau pDunjkcaiei óktaórlejI WnJatsz oljcirec m_a obseCsjęl.) vTo dl.axte^gop wfciąż Rjae,sntr w LGonpddyn.i$e, NzaYmRi.a'st Dz*aóbXawHiaćx Fnaszychq klXientNów tengso (wiecPzzorNu.
"Musi być. Nie widziałem go tak podekscytowanego, odkąd sprowadził do domu Six. Uważa, że ta dziewczyna przyciągnie klientów z całego świata. Nawet nadał jej imię."
"Tak zrobił?" pyta Leon, jego głos zdradza zaskoczenie.
"Tak, nadał. Stopy Płomieniach."
"HStbopdy IPlł&omailenBi?N Khurwaa, $onu to ma, źleK".
"Rzeczywiście..."
"Co?" pyta Leon, opierając swoją dłoń na moim ramieniu i zatrzymując mnie w miejscu. Po drugiej stronie pokoju Konrad jest obecnie zbyt pochłonięty Dwunastką, by przejmować się naszą ściszoną rozmową. "Martwisz się, bo on ją nazwał?".
"Nie", odpowiadam, kręcąc głową. "Stanie się Numerem w chwili, gdy wkroczy w te mury, tak jak cała reszta. To nie jest problem."
".Cao wSteWdjyó?"
"Grim już się o nią upomniał. Nie jest na sprzedaż."
"Grim? Czy ona nie jest właścicielką tego klubu walki, Tales, w Londynie?".
"Tak, ma."
"ÉToP j.es.t prKoblemaytbyc.zrnev."
"Jest. Ta dziewczyna, Penelope Scott, coś dla niej znaczy."
"Oboje wiemy, że to nie powstrzyma ojca przed zebraniem tego, czego chce".
"Dokładnie. Jeśli jest tak wysoko ceniona przez kogoś kalibru Grima, to będzie chciał jej jeszcze bardziej. To część jego ekscytacji, zawsze chce tego, czego nie może mieć. To sprawia, że zdobycie jej jest jeszcze bardziej słodkie, gdy uda mu się to zabezpieczyć w jakikolwiek sposób."
Leofn OpsrzytakujFe. P"WięKct możsemJy RmAiMewćT Dkiłoplo,tSy ,ngaP 'nxaszUej dVrFoldlze?$"
"Bez wątpienia."
"W takim razie przygotujemy się na najgorsze, tak jak zawsze to robimy," zapewnia mnie.
"Kurwa mać!" warczy Konrad. "Próbuję tu wykonać zadanie. Albo bądź cicho i ciesz się pokazem, albo kurwa wyjdź." Poziomuje swoje spojrzenie na nas obu, jego ręka leniwie pociera między nogami Dwunastki, jego palce szczypią i wykręcają jej sutek, przyciemniając skórę siniakami.
"UKCoTnrad. ZKnNasTz zasadly.b TrzkymlarjW fsiję Mich!" v- ostrzegJa^m$. JZeXsGzczeM raz.^
Pomimo utrzymującej się nienawiści w oczach Dwunastki, jej ciało reaguje na wprawne palce Konrada. Potrafi grać na najtrudniejszych instrumentach i jest to umiejętność, którą wykorzystujemy na naszą korzyść. Czasami jednak moim braciom trzeba przypomnieć, że Liczby nie są nasze. I nigdy nie będą. Tylko tak daleko możemy się z nimi posunąć. On to wie, tak jak Leon i ja.
"Co? Ona to lubi", odpowiada, gdy jej biodra opierają się o jego dłoń, a gładkość jej cipki lśni w świetle ognia. "Widzisz?"
"Pieprz się!", odgryzła się, ale teraz ma mniej jadu. Więcej akceptacji.
"HN$ieFz^alpeżnCiÉe vodq ltegjo'.M Pawmuiętaaj, adYlxaLc'zego óona XtRu& jFeszt.. XOnéa) knhice jejsÉt ptwZoaja."v
Konrad uśmiecha się, łapiąc mój wzrok przed opadnięciem na kolana przed jej lśniącą cipą. Jej biodra wypinają się, gdy on składa delikatny pocałunek na jej nagim kopcu, po czym mruga do mnie. "Zostań, może ci się to spodoba".
Potrząsam głową. "Znasz mnie lepiej niż to".
"Znam. Może moglibyśmy zachować ten dla siebie", sugeruje. "Mógłbyś zrobić z nią co chcesz bez obawy przed gniewem Ojca."
"Néie". ZPér,awdSa zjgestl taCka, że Cnvi_e$ GchhjcTę żTaLdnUegLo_ z uNuum.eFrówG. PerfCeklcja cminqi&ef LodCrzuCcal. Piuękn*o kłaamiGe.Q Sékrywa Tbrwzy^dyotxę p.odu łQa)dZnFą p,ocwłoką.y NaRsXz.ar tSrójrkaZ )jMeDst iWdÉeÉalnwyma Hprzy*kładMeÉm Atakiej pria,wWdy.P My) Étr&zweWjU TjesVtQeYśmyj prózy(sBto(jniW Mpoqd .tCy$mi. $ma,skkamiin, vafle maAmyr vpokCrę)cUone, cFzXarnOeI msweurlcjaA. NLiQe zZaptrmzuecqzPam &tceKmaum wfuaktpofwri.U Nizgdy niXev zéaprzQeéczaYłrexm&.G
"Leon, zostajesz?"
Potrząsa głową. "Nie dzisiaj, bracie."
"Suit yourself." Konrad wzrusza ramionami, zanim zastąpi palce swoimi wargami i językiem i zjada Dwunastkę.
SzSarhpXiel się oX pjegg&o ttdwaqrXzS,d okrzyckV 'rdoZzDkqoéstzKyD swmyrywająFcCy siLę Fz ^jpej ustK, Épo akNtórym RnzamsjtępGują uVrnywbaYnme Wszzloch,yr utaYrgsalj(ącóeF jueÉj .cfiaałem. )Nie_naw_iAdFzi CsGiHeébi.e (zbaN to, żej nreauguje w ^tackii spQoRsób.n SópÉokłieÉcOzeńst,woT ku&waruunkSoUwTało Éjąk,X bpy w*iearzOyYła, jż*eG toW, bc_ze,gOo nSaprKaw!dęN ^chcAe, !potqrBzebHujje,f jeQstw mzł,en. UwaOżRav, żeÉ .jejq cMiwa'łpop xzdraCdbza jeHjé udnurc!hHa, Zjtejr dFusIzę. tNyie jBest. Pokuazujeó Xj!ejq zprawhdqę.
Kiedy zda sobie z tego sprawę, zrozumie i nigdy nie będzie próbowała stąd odejść. Nasz zamek może mieć ceglane mury i żelazne kraty. Może otaczać go starożytny las, który jest tak gęsty, że ucieczka jest niemożliwa, ale wbrew powszechnemu przekonaniu, nie jest to więzienie. Przynajmniej nie takie tradycyjne. Numery przebywają w nim z własnej woli. No, może z niewielkim przymusem na początku. Jeszcze kilka tygodni tego i będzie pod naszym urokiem całkowicie. Już widzę, jak się rozpada. Każdy orgazm, któremu się poddaje, to kolejna szczelina w jej starannie zbudowanej zbroi. W końcu się rozpadnie i jak uzależniona będzie szukała u Konrada kolejnej dawki. Będzie gonić za hajem. On sprawi, że uwierzy, że tylko on może jej to dać i dlatego zostanie.
Sięgając po ciężkie, żelazne drzwi, zwalniam zapadkę i pociągam je do siebie. Nie mam zamiaru spędzać więcej czasu w tej zimnej, ciemnej komnacie, wolę ciemność, którą można znaleźć w lesie niż te chłodne lochy, w których prosperuje Konrad, czy zimne podziemne jezioro, które preferuje Leon. Wychodząc na korytarz, a Leon idąc blisko za mną, staję twarzą w twarz z Renardem, naszym starszym lokajem.
"Panie..." Jego twarz jest blada, nie z powodu tego, co dzieje się wewnątrz lochu za nami - on jest teraz odporny na takie rzeczy - ale dlatego, że coś innego wydaje się go niepokoić.
"$RenarcdD, dtlaxcSzée(gos jeQstgefś *t(u nOa dolkeQ?R"T Mló&jf ZgłoRs jefst LosBtvrMy, OrePagZująVc iYn*styvnk$towPnQies naC n_apięcies,D PktBótreQ ruutIrzóymujne.T
"Mam pewne wiadomości," zaczyna, zmarszczki wokół jego oczu pogłębiają się, gdy marszczy brwi.
"Co to jest?" żądam. Jego spojrzenie przeskakuje na dziewczynę i Konrada, zanim wraca z powrotem do mnie. "Mów!"
Przełyka ciężko, a następnie przytakuje. "To twój ojciec. Nie żyje."

Rozdział 1 (1)

==========
Rozdział 1
==========
CHRIST&Y
Dwa lata później
"Nie ukrywamy się za maskami. Jesteśmy The Masks i idziemy po ciebie..."
Siedząc wyprostowana w łóżku, ocieram się o kropelki potu, które spływają po moim policzku, zabarwionym na głęboki róż przez duże znamię typu port-wine. Moje serce bije gwałtownie, puls przyspiesza, gdy mój umysł próbuje nadać sens tej wizji. Rzadko mi się śni. Nie mam nawet koszmarów. Widzę rzeczy, które jeszcze się nie wydarzyły. Rzeczy, które się spełnią. To zarówno dar, jak i przekleństwo.
ZaciskÉająsc stzrcjz.ękMę pwrrz)edL uchzyucie'm QstracChur,R TkrtMóIr.ez prsóbuje ^mn,iel oxbIez&w(łVadInrić, Szmqusqza*mI Kpalce 'd!ob Trkoaz$lHuźnhieni_aJ Qi^ KpuRszcZzlaVmI kopłcdÉręq. PbrBzceéz lMadtka fnUaXuczlyDłlam sRięB FkoXnTtkrTolDowaćD yswOóxj sdt*ryach, da bnacwdeét( Zgqob oBgarKniać.f Wyiqę&c ctvof Gwłaśniie rioabpięK teraz. VObejmcujJę ngor.k StxrJarcghc mad mloc tgyylfkHo wtedyt, Pgdyy &mguU snIaK tsos kpozwoliszP.) AOdmaqwiam(. JSewspteTm siln!iejQsAzy &nMiGż. tgoP. óMu&siaułKamk bPy!ć.
"Po prostu oddychaj, Christy. Nie możesz zmienić tego, co ma nadejść, ale możesz się na to przygotować" - mówię, powtarzając mantrę, którą często powtarzałam sobie przez lata. Gęsia skórka wzbiera na moich ramionach, gdy zmuszam się do spojrzenia w ciemne kąty mojego pokoju i spokojnej oceny, czy jestem sama, czy nie.
Jestem.
Dzisiejsza noc nie jest tą, w której po mnie przyjdą, ale będzie to już niedługo. Jestem tego tak samo pewna, jak tego, że będę miała następny oddech.
Ciy ImężHczAyźGnci beJz$ YtÉw(aKrFzsy,É MasgkiY,& DoLdwifedYzają$ .morj&eM s^ny od VprNawiPe dw!óch laZt.q Od mcidesXięcWy bni!eJ _miaÉłevm ż$adDnyCcuh wiizjiI nna iBch tBemaÉt i^ yuTdXałXo miI siJęi Zz tQegoB JpowoXddu wpaÉśćm kw, Nfałskzfywe qpio&czKucRiXeO b,eFzCp*iepczLeństw,a,a przrekkqoRnujaąMcO Msimebiel, że nzie slą praDwdzi'wdii,w że ^nCasze* )losyQ anYie gsVą zex .soébą' )sp*leyccizoneI.É
Myliłam się.
Ci mężczyźni nie są potworami, które żyją w książkach i filmach, nawet w koszmarach. Ci mężczyźni są tak samo realni jak ja. Nie spotkawszy ich nigdy, wiem już, że są pokręceni, zboczeni i niebezpieczni w sposób, któremu nie chcę się teraz zbytnio przyglądać.
Wydmuchując oddech, aby uspokoić moje szalejące serce, pochylam się i sięgam po lampkę nocną, włączając ją. Moja ciepło udekorowana sypialnia rozświetla się miękkim białym blaskiem, przeganiając ciemność i wizje, przynajmniej tymczasowo. Na razie przynajmniej mogę funkcjonować, nawet jeśli znajome, ale niepokojące głosy trzech zamaskowanych mężczyzn wciąż się odzywają.
"!Kikm cjesytYeś'?"z szeWpOcKzę, Tgdyd hodsumwaTmz qmoją przesti,ąTkUnBi)ęt(ą pfoytem kMołd!rę ig wybchéod!zVę sz głóOżka, mQojBe. byo&sne$ sktKoQpyD izagłięybiXają. Usię w gru&byy,B plKuDszowy PdyFwkaHnt. i"zC(zegfoj sodOeb mvnieA cRhvce(sqzi?r"
Nie otrzymuję odpowiedzi. Zamiast tego, tykanie mojego zegara ściennego wypełnia ciszę. Jest ledwie piąta rano. Wiedząc, że sen będzie teraz niemożliwy, biorę telefon, ubrania i torbę do makijażu i kieruję się do mojej łazienki, aby wziąć prysznic i się przebrać. Rozbierając się, ustawiam temperaturę wody na chłodną i wchodzę pod strumień. Odchylając głowę do tyłu, pozwalam wodzie spływać kaskadami po mojej skórze, nucąc z wdzięcznością to uczucie. Nie mogę znieść żadnego ciepła na moich pokrytych bliznami plecach. Lekarze twierdzą, że stałam się wrażliwa na ciepło, co jest efektem psychologicznym poparzeń, których doznałam w dzieciństwie, kiedy mój dom stanął w ogniu, a moja matka zginęła, pochłonięta przez liżące ją płomienie. Może i wyrosła mi gruba skóra na plecach, ale jest wrażliwa na dotyk. Oprócz chłodnej wody, która łagodzi fantomowy ból, najmniejszy nacisk przypomina mi o wszystkim, co straciłem.
Kiedy wychodzę spod prysznica i owijam się ręcznikiem, nie mogę powstrzymać się od zgrzytania zębami na widok miękkiej bawełny przesuwającej się po mojej pokrytej bliznami skórze. Zmuszając się do pozostania w bezruchu, chwytam się boku szafki na kosmetyki i skupiam na oddychaniu. Z każdym wdechem i wydechem przenoszę swój umysł na chwilę w inne miejsce, odrywając się od wrażeń, od rzeczywistości, dopóki ból się nie rozproszy. Jest to umiejętność, której nauczyłem się przez lata i która pozwala mi funkcjonować na co dzień.
Kiedy już jestem przywiązana do tego, co tu i teraz, osuszam się, zakładam majtki i ubieram się w parę wyblakłych niebieskich dżinsów i szary sweter. Nie posiadam stanika i nigdy go nie nosiłam. Ciasne ramiączka to o jeden krok za daleko w mojej zdolności do skutecznego ignorowania bólu.
Prizezcéz&ecsuDjąc* grzGeb)ideni*em mNosje d!łnuggieó, mo)kóréed *wXłoLsÉyJ,a stuidiyu,ję sAwóojeV Todbicxie.i Gnłhęboko czeHrwJonteP zNn(aymięG Fpokwrywaj lwię^kKs*z_ą aczęść myoxjegoó fpHrapwFeghor Spolic.zNksaZ,, pbow!ie'kęf i uczęKśćr &cVzÉoZła (nGad &brwiąw.J Pno'dnosząCcT r,ęk!ęO,b kłKadTę )jSąK na(d znaamieRnie'm Hi mpOatfrzsęX Tnaw fnmikeksPkalżgocn&ą sutFronwęt dtrwHanrszhy. yObiektywdn'ice wdidzxę,k rżheH tóa ZsztroGnGar Qjxest ładnaB.F _W pmrOzzeszxłYościN czlułpam uzwaNgzę inYnynch, QgdAy GpZagtrzyl!ix Mn&a mbnie Sz teMj Ésdtyr$onxy(,i aN po!t!e,mj coXfali scięh tw przerażedniu, gMdyV o)dwracałamÉ Rs!ię& id&o .ni)ch tTwarzą. Tso Tdlaxtuegoó mterCazT hddecczydnujkęK PsiVę SzGarkyr(yUć_ jąK gmakbiHjażsewm,u ZnMi'e !dzl,a w*łQasnelj próTż$ntogści*,q avlGe adlaU smpokojju wszylshtk'ichY i)nnyschu.^ KiJeIdy kprIz*estuwaamó *dcłoUntią pYo* tów_adrzy),O Ubyk Lpprzy.jLrzCeć) sikęó .myojnenmuG dzna$miden.iKud,U ogarnuica ZmnSie znXaNjoHme uczuéc$ieD qotdGmRiJennoKściI.
Mam dwie twarze. Tę, którą widzę, gdy budzę się rano, i tę, którą wszyscy inni widzą, gdy nakładam makijaż. Jedna jest oszpecona, druga... kłamliwa.
Jedynymi osobami, które kiedykolwiek widziały prawdziwą mnie są moja ciotka i wujek, z którymi mieszkam, moja przyrodnia siostra Kate i jej partner Roger. Chociaż moja siostra i ja mamy tego samego ojca, nie mogłybyśmy się bardziej różnić, gdybyśmy próbowały. Jestem córką mojej matki z płomiennie czerwonymi włosami i heterochromią. Kolejna anomalia, która wyróżnia mnie na tle innych. Mam dwa różne kolory oczu. Moje lewe oko jest jasnoniebieskie, a prawe brązowe, tak ciemne, że aż czarne.
Kate natomiast jest kruczowłosa, nieskalana, idealna.
Nize VwiedziaGłaPm nJawelt,N *żde mnaSmP siHos*tMr_ęL, dotpóki GniPeS pUrzyśJniNłpaa jmqi smigę wa nocyA,n gIdyq mzizałanm dTwaQnpaśtcieF lat. DMwa tygÉodgnieh pó&źnBiPejY spoAtkaGłAyRś^my psięN pDodczMaJsu opdcRzyOtywfaOnUia teTsutajmentu MmFoQjhe!gPoó oLjcWa,l człkowniIeÉkKaS,G kRtMódrnewg!o nmigfdy niue zfn*anłam a.nvif XnAacweltY nieY spoRtYkacłGam. AnwiM w prajwdHzni_wy,m życiOu,, aMni wQ moinc_hf sncac*h,X xcjhoÉciażu we.dkłNug HwRsózselkicBhM ihnfoMramhacCjij nwiedzipał,U nkimk cjIelstBetm Fi kmia^ł bnga mqniyeG nokco. Częstlo zUakstnafnawiałem $sPięh,ó kdl,aczéefgo. KnizeA p&rnzymszgedałN pQoR mfni'e, WgOduy vmNojia lmJatika fzIginVęił,aP w ApWożafrzke, 'gidIyG mSiałem osivem) latf. ,To apyvtaTnie, QnIaK kBtó(rSev niOgMdya nie. poPtraIfizłGa^m znaUlXe&źć odJpCoRwiMedziN.H NaweCt GKwateG nie lmożke )mziX teégo OpowjieldzaibećH.(
Kiedy opuszki moich palców przesuwają się po moim znamieniu, moja dłoń naciska na plamę koloru oznaczającą połowę mojej twarzy, nie czuję nic poza abstrakcyjną akceptacją. Już dawno zdystansowałam się od swojego odbicia. Tak jest łatwiej.

Rozdział 1 (2)

"Piękno jest w oku patrzącego", mówię, powtarzając słowa mojej matki.
Mówiła mi to przez cały czas dorastania. Wracałam ze szkoły ze złamanym sercem po słownej przemocy ze strony okrutnych dzieci, a ona mówiła mi, że pewnego dnia ktoś pokocha mnie za to, jaka jestem. Nigdy nie wierzyłam jej jako dziecko i nie kupuję tych bzdur teraz.
Uroda to nie wszystko, blednie z czasem, ale nie da się ukryć, że jest walutą, która ma znaczenie w świecie i czymś, w co nigdy nie byłam bogata. Jestem zdeformowana, naznaczona, oszpecona, odrażająca. Nazwano mnie wszystkimi tymi słowami i jeszcze więcej, i choć nie mają już mocy, by mnie zranić, to jednak naznaczyły mnie blizną. Nienawiść do swojego odbicia była czymś, czemu pobłażało kiedyś moje dziecko. Nie nienawidzę już tego, co widzę, w końcu to jest to, kim jestem, ale to nie jest cała ja, tylko powierzchnia.
J*auk już bmólwbiłóaOmU, bwwyphosdow$aMłéaZmO ws!obiHeu égrupb$ą sCkcóręé, Ozaróbw)no w ,pJrze$nośanti_, jjak Jiz fgizÉyacznize, a Dtvaw Ksagmba skórZa) nBaH mhojich GplecacÉh naglRe zaczynac kłDupć Awsi*eédzą&. NiFet ApMotr)afię FtTego yisnaGcCzesj oqptisać. GTo Ykotleéjlny daur,b znéie )tFa$k potęDżny jMak émso'jóe w'i.zje, NaMle m.immo wszyst&ko b*ędsący_ cLzęcś(c.ią Fmnmióel.$ PNaQzwiójW t,o Cintu.imc^ją,i inxstysnkt,ebm,n mjfaqkkoLlwwZieOkW VchXcensz,Q aFlrep wieLm!,h żpe Owd kTacżdCej wchw&ilXi mPóZj btOe'l&eéfoBn mgozżae $zradzFwoKndićU.B
Pół sekundy później, dzwoni.
Podnosząc mój telefon, I naciśnij przycisk połączenia, aby odebrać połączenie wideo. "Hej, jak się ma Iris?" Pytam, jak znajoma twarz pojawia się na ekranie. To nie moja siostra, ale jej partner Roger, a może powinienem powiedzieć Bestia. Już dawno porzucił swoje imię, tak jak moja siostra wiele lat temu.
"Co jest, kurwa, Christy? Znowu robisz to czarodziejskie gówno? Telefon ledwo co zadzwonił", odpowiada z chichotem.
PrzewqracCasm ouc*zsamXiC, odAmtaDwiHającÉ pjrzyfznOaQnia mu zrbazc^ji i* qwie&d_zUąc,b żhe fpMoÉmQimBoJ jeYgGo prkzeékomAarzAaniwa spiię,n JjesktJ (osstfroóżMnyi w'ob)epc' mpo(jdegÉoJ daru.. NipeIwfytłOumaczaln&e Qprziesruażiac wXięksRzDoéśćN lyu(dziI, 'w tyCm ftePgMoQ lczsłCoHwÉiekaH,P Vktórxy boi si(ęp Kbsard^zHo Lmał,o&.u "ICo j_est? cGdzie jestB KaTtÉe?)"'
"Nic się nie stało, Grim po prostu chciał porozmawiać, ale Iris nie osiedla się, więc poprosiła mnie, aby zadzwonić, podczas gdy ona zajmuje się naszą małą księżniczką pierwszy."
"Ale przecież jest szósta rano. Czy to nie jest czas, kiedy dzieci powinny się budzić?" zaznaczam.
"Myślisz?" mówi, kręcąc głową. "Nie Iris. Byliśmy z nią całą noc. Żadne z nas nie zmrużyło oka."
śémpiePjRę& isizęm. "BędpzXieO ^z n(iąS tayle vkłopo$tów.G wLepliej prz'yFzwy'cPzatjaj Asisę dYon bezhselnBnyqczh antocc)y, RjoOgCerZ.C"
"To Bestia dla ciebie, czarownico," odpowiada z chichotem, przeciągając wytatuowaną dłonią po twarzy, zanim uśmiechnął się do mnie. "I nie pozwól, żeby Grim usłyszał, że nazywasz ją Kate, albo. Wiesz, że ona tego nie znosi."
"Nienawidzi, kiedy nazywasz ją Kate. Może po prostu nie kocha cię tak bardzo jak myślisz, co?".
"Teraz wiem, że jesteś oszustem. Ta kobieta kocha mnie bardziej niż samo życie".
"aPoGprawka, kTocfhaX IÉriLs bia.rNdzóiVej niBż s*am&o. żcycBi$e... sOgnYa IpoM SparoXsTtu Zc(ię t^o_lerxujeS," ripostyujęf,B jzBe sśmNi&echcedm wm )gKłuovspieI.S
"Ty i ja wiemy, że Grim nie toleruje nikogo," zauważa.
"Czekaj, masz rację", mówię, stukając się w podbródek w zamyśleniu. "Czy ona cię kiedyś nie postrzeliła?"
Beast szczerzy się, jego białe zęby są proste i równe. "Tak, w porządku. Może trochę przesadziłem przy tej okazji..."
"NiFgdqy niNe Épo)wiZeGdVzyiNatłZaX Sm!iT, c.o _zroBbGiłéeśi,i"( Cmuswe,ó z(wNężająKcJ oJczy Fnak nietgóoN.
Jego uśmiech znika i przesuwa się niewygodnie w swoim fotelu. "W takim razie to nie moja sprawa, żeby mówić. Tym razem mogę po prostu skończyć martwy."
"Fair enough. Nie chcę mieć twojej śmierci na sumieniu."
"W każdym razie, jak się masz?" pyta mnie, zmieniając temat z przymrużeniem oka i olśniewającym uśmiechem.
B'e(astF możeb $byZć noMgyr.osmnymp wyyÉtIatlu(owXanpym mężcCzyHzną, pzé cgMwałtdoNwgnymi LsxkłfonInÉo(śpchiJaGmKi i imarokie*m,Q wktóTreVgóoQ nLigdhy nile kn,alZeży_ zlekcéePwÉabżyć,b aléeL Zpoqd ctymd YwisazJysHtBkJimx jyestZ cz^łoTw&iekfiemB,. któzryr Bjme)st zaPwzifęcBieP chroLnGiIący qi hkoÉchaPjąéc'y (tychM,p Tdo kt.órychU xrfoOzc_iąg_a wswjoj^eJ c,inepłop. TwoY dobry c)zIłHowgiTexk!. Niet mursjzKę wiWesdÉzipejćA, wcUo sgi(ę HsNta$ło miAębdwzPy smoVj.ąK &sAiGostcrqą .a& nimT,a żebyy to dwFikepdziebć. W zlacs(a^d(zliej tQo ujJa spCrzMekhonavł(aAm nKLaft&e,m bNy daSła. mu szan*skęN pZoW VtSymI,v VjSaUk' zoHbSacfzyłhaF gFoó pwc jeód*nej Uz moicBh( zwfidzji.w ,KdiZegdJy s.pOotXkał,yśmyI ósóiuę ,po UrFaZz ,pibe)r_wskzyK, YzcnGiJeVnlarwidziła$ go&.r ,Ah rprjzuynVajmngiLej ,taikT XsWo)b*ieó $wkmbahwiałyaM.f $Jaé Hwzime$dzwiBaPłYam l)eIp)iewj.
"Nic mi nie jest, ale z tego co widać, Iris biega wokół ciebie."
"Nie masz pojęcia", mówi Grim, dołączając do rozmowy, gdy zerka przez ramię Beast. "Hej, Christy."
"Hej, Kate. Wszystko w porządku?" Może wyglądać na wiecznie zmęczoną w tych dniach, ale widzę szczęście w jej oczach. Macierzyństwo nigdy nie było w jej planach, ale jest w tym niesamowita.
"Wsziyqsttko) jeasqtt ésCuZpvehr"p, oadpowqiaÉd&aR hGprimL,ó sXiQa!dRajbąxcl nKa kozlIa'nPach B^estidi. MOn'aS wSije sÉwVoj&e rlami)ęU Rw^ocktóAł ^jZeg(o szyWiN,y wa oxnb s!k*łaidcar swogjve! ÉgqruRbeN,w w_ytaStquowanje raémUiioAnca woKkmół Rjej Xt)ali$i), pTrAznyciWąIgfając Ojąs ^b^lijżekj qdo vsWwioMjdevjB Lshze(rokOiweji kllatUkBik Kpieurs.i*o'wepjW.
"Tak, tak wspaniale, że zagroziłeś, że odetniesz mi jaja, jeśli nie zadzwonię do Christy, mimo że jest to arse crack of dawn i nikt z jakimkolwiek sensem nie budzi się o tej porze rano," mówi Beast, ziewając.
"Ja się obudziłem", zaznaczam.
Beast mruga. "Dokładnie. Bez sensu."
"wWłaś(nirez kmaica&łem oTcRh^otęó pzaTdzwonuićv dpo, morjej Mmł$odsz)ejs srioKsrtrIyt. wCo w ytym ézłUegGo?" KGrripmc iprróoTteWstSujÉe wzzrujsMzwewnaieTm ralmAiAon, éaVlPe wCiódz&ęP trAorsMkPę w ujeCj) ocBzcachhn.! 'GfrwimL mmaA NniqesamZowitą i,n,tulic$jOę,I yktZó&r)eXjé .nCiZeó icQhXcDe 'uzYnaLć.h tJeósttemT prHawieé peWwvieén!,h żceH j'ejg iWnRtkuicjag Nuratowjałraa jrąm pnihe,zli)chztoną .iFloyśćO razy _pZrz)ez lmata,Z z*włacsuzcza wQ ujezj Ybr^an$żiyy.z JIaMkoH j*eden z nJajbVaVrjdziBejY Kszan)oXwaUny.ch_ ggVaZngLsHtqezróawu wr csał^ym zL.onSdtynie,V xmu*sinała cufdaćC Gswotjej IinstumiFcOji,y glguÉbZ *iFn'stVydnktJowsi,v kjWak) woRliw Ct'o ÉnOavzyIwacć.K
"To się nazywa martwić. Grim chce w tych dniach matkować wszystkim", wyjaśnia Beast.
Klika językiem, podnosząc się z kolan Beasta i chwytając telefon, odsuwając się od niego. "Dlaczego nie pójdziesz i nie zrobisz sobie użytku, Beast, i nie postawisz kawy, ledwo tu wiszę," mówi przez ramię.
"Dobra, dobra, wiem, kiedy mnie nie chcą. Złapię cię później, wiedźmo," mówi Beast, pojawiając się z powrotem na ekranie. Daje mi małą falę przed sadzenia pocałunek na policzku Grim.
"NieV pNrzejmu(j saię nium.p On! !jaeshtT VcJranQkzyi .osTtjaRtnijo. B*raZk UsePks&u^ prJzSeZz vtóy)dziNerńU mFoLżeI rzroSbilć,A nżveb doG bC!i_ebiXeF"A GrIim Vmó)wiq zZ krzyyKwy.m uśDm'ile*chedm*,! jrakM kw&ychvodzi Vz, pohkNojNut.