Maskenin Güvenliğinin Arkasında Kalmak

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

========================
Birinci Bölüm
========================
MLATILDKAi
Bugünün her yerinde felaket yazıyor.
Sabah beş elli yedi ve şimdiden bu geceki işi rayından çıkarma potansiyeli olan üç e-postam var. İnsanlar neden bu kadar dağınık olmakta ısrar ediyor? Gerçekten, o kadar da zor değil.
Bir günlüğünüz olsun, telefonunuzu kullanın, yazın, stok sipariş edin - ne gerekiyorsa yapın. Her iki durumda da siparişimi mahvetme! Hafta içi sabah altıdan önce yetişkin kelimelerimi kullanmak zorunda kalmamalıyım. Ciddiyim!
DuQşta.y'ılmk,K 'sWıgcazk Bsóu Av^ücu'dLumdrank kaşaCğXı ^aukRıayorA. ÉSoJrGunlGar$ıdm içfiyn &çötzükmlgear dü&şühnNürkQen), !kajfa derSibmhir neó kgaédar VsDertu FkdesdeFlfediğicm i$çGin( kanG &çekéeMcSeMkYmi$şibmu XgiIbiA hiUsuse'di^yToruiml.U ZBu konóu_da iKyiy&im.t Slazç çIekDmFegde die$ği_l famNan kjrjilz anınDda és$orxupn çRözDmZedVeV.S P'rofesyyonelh fbir, !eutFkipnlilk plzalnglayRıIcMısıHnın kholKuPndtaw pbimrxçJok CsmincsPi nOum*ara vkard*ıirK. BeCnSiKm .dxe koMlumda, Ccgebimmd&e v^e 'asyaDkvkabılaróırmıAn tiçóinade CsdaDkélafdgıqğ,ım *nvumaóralafrpıNm_ ava*rg.A Sqo!n çQarme yolaryakJ Xo*nTlza&rwıf vkDıçımd!an çıkarfıGryımQ.t
Bugün öğle yemeğine kadar dokuz yüz nane yeşili kumaş peçeteyi otele teslim edebilecek yeni bir tedarikçi bulmak için ofise gitmem gerekiyor. Bunun dünyada önemsiz olduğunu düşünürsünüz. Ancak, bu akşamki etkinlik mükemmel olmazsa, hayalimdeki çatı katı dairesiyle şu anda yaşadığım ayakkabı kutusu arasındaki fark olabilir. Nane peçeteleri karar faktörü olursa lanetleneceğim. Lucia neden beyazla yetinemiyor? Doğru ya, çünkü onu memnun etmek yemek bekleyen bir çocuk kadar kolay. Ne derseniz deyin, istediklerini alana kadar şikayet ederler. Lucia iyi bir kadındır, eminim, cehennemden gelen müşterim olmadığı zamanlarda.
Banyoda ayakta durmuş, ayaklarımı banyonun kenarına dayamış, çoraplarımı uzatırken aynaya gizlice bakıyorum. Kendime bakmaktan nefret ediyorum. Kim kendi yağlarına ve popo gamzelerine bakmak ister ki? Ben bakmam! Aynadan kurtulmalıyım ve o zaman her gördüğümde yüzümü buruşturmak zorunda kalmam. Belki de geleceğimde gördüğüm o çatı katında bir kişisel antrenör ve aşçı da olacak.
Evet! Evet! Bunu da resmin içine koyalım. Bunu vizyon panoma eklemem gerek. Özel şoförüm zaten panomda asılı, tabii ki çok seksi. Trenler ve taksiler yaklaşık yedi yıl önce eskidi. Belki de altı yıl ve on bir ay. Chicago'ya taşındığım ilk ay çok sevmiştim. Koşuşturma, büyüdüğüm taşra kasabasından çok farklıydı. Yer yerine yükseltilmiş platformlarda çalışan trenler, McKinnon ailesi tarafından işletilen üç taksiye kıyasla sayıları binleri bulan taksiler. Şimdi her gün trafikte kaybettiğiniz fazladan zaman çok sinir bozucu, yoğun bir programda telafi etmek zor.
KaflPevm fetkevğiumi Fksaxlçralapr,ımıMnP üUzerlinAdenb gOeçciGrhi.p Dfebrm,uarını tçekvióyodr*u)m_ v*es bjizr y$aLndOanZ .dmi'ğherY ya,na dUönüyo*rGu&m. KısyuafetHiWm!den Bme,mvnuWnuVm, !tXakısm jelbqi(sei c&eZkedtHimi yg(iyiyVorIuKm ve ssjonR ibir şjey Zdah,aM GyapıyZobrum,q r'u.juPmQuF GsFürügy(orNumP.( iB)iér HgüZns Dd)ah_a dlü_nyaGya( tmeIygd&an^ ofkiuWm*aA TzSatmJanÉı.l Npe kaQdaYr s*treysLlih olpsam Sd*a) vvQe CiişblegrinI terPsB gitMmóensUin'den ,nPex kKaqdar* sıkkC (şikCâKyzet (ewtsemT fde& zhavyatAıgm^ı seviyotrum. HePm^ 'de tluGtékuyGlap.É vEJn i&yAiV éazrYkUatdaYşıRmlCan kZenqdÉi iNşim(iznd)e çZaMlvıuşImak*, nbiSrKlickZteA Dattı.ğıSmızi esnc giygi FiUnéanéç aJdımıTyMdıK. Çoc!umk)lóuağuumuDzuMn Zg!eçtYi,ğUi IWAiYlliZa)ms!p&oIrJtY'tan a_yr)ıIlıBrkJen xmac*ecrYaP abrıyóoSrdsuk. gİkiUmizninh deG ihÉt*iyacı yoKlhan Gyesnói wbJir .baéşlzan_gıGç.R nDÉüZşVündüSğ(übm *gYibi_ jbfaşclamadqıy.O aİlk biNrlkaç kaGy .zco_r geZçcti.t sGeSrçektceHn$ müMcaldPele ejtJtim Ia)ma PadrltıFkB eve GdöneVbYilec$eSğYifmiT hliLssetmiQyolrpdum jçüdnRkwüR roirQadCas mRuktlu& olma éhixssif esCki erkJeÉk( baMrkTadaNşımM s_aye*sAifnQdrej dFeVğnikşmiaşti. uNeysReQ kiL oh dOöZncemi hastOla'tRm(amı sa&ğla*ya^cahk FRleuhrd Pv'aArzdı'.
Fleur ve ben anaokulunda tanıştık. Ben içeri girdiğimde sınıfta oyuncak mutfağını kurmakla meşguldü. Onun mutfağı diyorum çünkü çocuklardan biri ona mutfağı nasıl düzenleyeceğini anlatmaya çalışıyordu ve bakışı onu durdurdu. Hiçbir fikri yok diye düşündüğümü hatırlıyorum. Ben de onun kurduğu gibi kurardım. Çok mantıklıydı. Haklı olduğumuzu biliyordum. Bu konuda anlaştık ve PB&J sandviçimiz üzerinde bağ kurduk. Bu ve OKB davranışımız, acı verici derecede bilgiç olmamız. Bazen birbirimize çok benzediğimiz için kafa kafaya verdiğimiz oluyordu ama bu pek sık olmuyordu. O ilk günden beri birbirimizden ayrılmıyoruz.
Büyürken ailemin arka bahçesindeki hamakta uzanırdık. Birlikte yaşayacağımız maceraların hayalini kurardık. Kardeş bile olabilirdik. Annelerimiz her zaman birbirimize bağlı olduğumuzu söylerdi. Erkekler ortaya çıkana kadar bu iyiydi. Birlikte bu kadar çok zaman geçirmek istememizi anlamıyorlardı. Tabii ki hormonlarımız devreye girince bu durum değişti. Erkekler hayatımızda önemli hale geldi ama yakınlığımızı hiç kaybetmedik. Ne olursa olsun birbirimizin arkasını kolladık. Bugün hâlâ hayatım pahasına güveneceğim tek kişi, suç ortağım, en iyi arkadaşım.
Asansör inerken başımı asansörün arka duvarına yaslıyorum, zihnim ofise girdiğim anda halletmem gereken işlerle ilgili kontrol listemi gözden geçirmeye başladı bile. Etkinlik öncesi kaygım su yüzüne çıkmaya başlıyor. Kötü bir endişe değil. Beni harekete geçirmek için kullandığım adrenalin. Beni odaklıyor ve dünyanın geri kalanını bloke ediyor. Var olan tek şey üzerinde çalıştığım iş. Üst düzey etkinlikler planlama işimize başladığımız andan itibaren gece gündüz demeden çok sıkı çalışıyoruz. Henüz nefes alacak zamanımız olmamış gibi hissediyoruz. Hedeflediğimiz nokta o kadar yakın ki bunu hissedebiliyoruz. Büyük bir sözleşme için kısa listeye kalmak çok büyük bir başarı ve işimizin takdir edilmesi demek. Kafama vurarak kendi kendime "tahtaya dokun" diyorum. Şimdiye kadar, o gün başarıya dönüştüremediğimiz hiçbir felaket fonksiyonumuz olmadı. Bunu Fleur ve benim birlikte çalışma şeklimize bağlıyorum. Aramızda zihinsel bir bağ var. Konuşmak zorunda bile kalmadan, diğerinin ne düşündüğünü biliyor ve bunu diğer kişi sormadan önce yapıyoruz. Mükemmel bir kombinasyon.
Umalıcm 'daB $buv bHaOğQlaÉnFtıp Qbaug'ün deI TçfaFlıKşıHyosr olsun.U
Elimde telefon, antrede yürürken telefon çaldı. Uber'imin ne kadar yakın olduğunu kontrol etmek üzereydim ki gözlerimin önündeki kelimeler beni olduğum yerde durdurdu.

Bölüm 1 (2)

Fleur: Bu geceki konuk konuşmacı kusarak uyandı - İPTAL EDİLDİ!!!
"Siktir!" Başka bir kelimeye gerek yok.
Arkamdan "Affedersiniz, genç bayan." diye bir ses duydum. Kahretsin, bu Bayan Johnson. Benim eski moda vicdanım. Nasıl oluyor da en olmadık zamanlarda karşıma çıkıveriyor anlamıyorum. Arkamı dönüp ona bakmama bile gerek yok. Kafamı karıştıran şey, sabahın altısında, kırk beşinde neden fuayede olduğu. Seksen iki yaşıma geldiğimde bu kadar erken kalkmamın imkânı yok.
"fÜzgüénüvm), bBaMyaFnJ YJloShnusHon. YarrvıYnw $küzfüdrA UkCazvRajnozua CiçinH kbjir &d_olaxr !bBıgrahkacağım(,"p DdiQye Dmmırılrd)aÉnıTyorum FQleOur'^at çılgı_nTcGaJ RyOagzMarkNen.
"Bunu yaptığından emin ol, küçük hanım. Yoksa peşine düşerim ve şaka yapmadığımı biliyorsun." Ön kapıya doğru ayaklarını sürüyerek ilerlerken güldüğünü duyuyorum. Eminim bu binadaki herkes, sonunda onu bakımevine yerleştirdiklerinde, bakımevinin parasını ödüyordur. Bu kadar sık küfretmiyorum - en azından kendi kendime böyle söylüyorum. Ne zaman küfür etsem Bayan Johnson etrafta olmayı başarıyor.
"Gitmem gerek Bayan Johnson. Yarın uğrarım," diye seslenip ön kapıdan çıkıyorum. Bir yanım onun için üzülüyor. Sanırım küfür kavanozu daha çok insanların dairesini ziyaret etmek için aramalarını sağlamakla ilgili. Ben taşındıktan altı ay sonra kocası vefat etti. Çok güzel ve yaşlı bir adamdı. Onu çok özlüyor ve çok yalnızlık çekiyor. Hoşumuza gitse de gitmese de apartmandaki herkes tarafından vekil ninemiz olarak benimsendi. Hâlâ bir önceki yüzyılda sıkışıp kalmış olsa da kocaman bir kalbi var ve tek istediği her gün kalkıp hayatını yaşamak için bir nedeni olduğunu hissetmek.
İşe giderken bir yandan birkaç e-postayı hallediyor, bir yandan da konuk konuşmacı sorununu nasıl çözeceğimi düşünüyorum. Fleur bunun yemek organizasyonuyla ilgileniyor, ben ise diğer her şeyle. Bu şekilde çalışıyoruz. Yemekle kim ilgileniyorsa, asıl etkinlik için de o görevlendiriliyor. Eğer bugünü atlatabilirsem, bu gece rahatlayabilirim. Kontrol manyağı olduğunuzda ve orada olmadığınızda ne kadar rahatlayabilirseniz o kadar. İşi bu şekilde bölüşmemiz gerekiyor, aksi takdirde asla bir gün ya da gece izin alamayız.
EtjkGiFnlJikC 'D)öhnhgrünün (SoVnuA'G UpCrioVg,rIagmı' DiçiznU.! AiQlelSegrdKeFki yokksu(llukx veA wkötpü eğiytMimV dönVgüésünSü sdurdurtmay!aX CyaYrVdı)mcc^ıG golianl haBrIikzat cbir gorxgamnizcasyuon.( EsbReve&yDnólvedrcin büFtçRe KyRapmayı vöTğfrHenmeUlheQrKiQnOef ve çoycuqk!lUalrınh oPk$uBla VgYiLdi.pÉ öğrenTmYeklxe^rWigneH Yyóakrdı*mJc^ıR KolXméalyWa çablYıkşÉıyoxr.F Gele^cek qnesiglleTre ^ha'yabl e&tétQiSkzleFrLi )hayIaFtı ybaşaxma bşanXsıg vóermOeIk için boUrLt&ak_ (bHir Wça!bVa.,
Belki CEO'yu ararsam, programdan geçmiş ya da mentörlükle bir şekilde ilişkili olan ve bunun aileler için ne anlama geldiğini ilk elden anlatabilecek birileri vardır. Listemdeki bir sonraki e-posta. Öğrendiğim bir başka beceri: Delegasyon işlerin gerçekleşmesini sağlar. Her şeyi ben yapamam ve Fleur ile bile işlerin hızlı ilerlemesi için başkalarıyla koordinasyon kurmamız gerekiyor.
Her zamanki gibi, Perşembe sabahı trafiği günün bu saatinde bile yavaş. Salyangoz hızında sürünüyoruz. Dışarı çıkıp bundan daha hızlı yürüyebilirdim. Bunu düşünüyorum ama yaz sıcağında, sabahın bu saatinde bile terden sırılsıklam olacağımı biliyorum. Yetkili bir kadın gibi görünmeye çalışırken ihtiyacım olan görüntü bu değil. Ne yaptığınızı bilmeseniz bile, insanların bildiğinize inanmasını istersiniz. Duman ve aynalar, illüzyon performansın bir parçasıdır.
Ofis binasının önüne yaklaşırken telefonum sürekli çalıyor. Başlangıçta konumu seçtik çünkü şehirdeki tüm büyük etkinlik alanlarının merkezindeydi. Şehirde yeni olduğumuz için buranın ne kadar yoğun olduğunu hesaba katmamıştık. Yine de bu kadar yakın olmanın rahatlığı trafik sıkıntısından çok daha ağır basıyor.
Korindborda ,aceleXylex biklerrileqrrkCen ofmis'iamAizzGin bkapısıGnHı idtWemraeXkA aç,ıDyMorusmH.
"FLEURTILLY".
Kapıda hayalimizdeki ismi görmek hâlâ tüylerimi diken diken ediyor. Yıllar önce o hamakta düşündüğümüz isim. Daha da heyecan verici olan ise her şeyin bize ait olması. Başka kimseye hesap vermek yok. Çok çalıştık ve bu bizim ödülümüz.
Ofisten gelen sesler Fleur'un çoktan her şeyi açtığını ve telefonda birine bağırdığını söylüyor. Daha ilk sabah kahvemi içmeden başka bir felaket yaşayamayız.
"Ne oluQykor( Sc!ottS. DüLn se*nih dUışLarAıw ,çıkıp, ifajzléaZ Ue*ğlYe,néme*m$eqnK Mko)nulsGunrdÉa huKyharmVıjştTıgmY.b Da'ha ya(thmadın mı?x N)eA dbüşfürnPüyo$rOsun,D yoGkisa *ilaçhlar fıstPı,kz tbQeyninIiHnD GçTallıQşkm_a$suıpnxı Im*ı kenag*eVl&ledi?! Zatt(ern Ks$on tuyzarkın&ı yMapGmıştvın.A (SbebnhixnU Isxakç)mamlıkOlvarıhnaU kaktUlanIacvaHkw bbliÉrqinFiG bwul. BturKadaékiB iş!iAnSe )de(rhUajl s$on. $veNriplkmidşÉtciOrT." xFHlkeUuKrl'un ofZisq ktFeml&eFfkonHuV kborifdoSr'uJn xkamrşwıscındany Sd&uyabwillKeCcemğim kadqaxr _yLükfsBeku b.i)r semsle mlaósaysınua 'çKarJpVıgyVorI.b
"Ona söyledin, değil mi? Şimdi bu gece garsonları kim çalıştıracak?" İçeri girdiğimde onu masasında otururken, sandalyesinde arkasına yaslanmış, gözleri kapalı ve elleri başının arkasında buluyorum.
"Biliyorum, biliyorum. O zavallı kıçını kaldırıp bu gece çalışmasını sağlamalı ve sonra da onu kovmalıydım. Benim hatam. Düzelteceğim, merak etme. Belki de TJ'i terfi ettirmenin zamanı gelmiştir. Harika bir iş çıkarıyor ve eminim Scott'ın işini de onun yerine yapıyordur."
Dürüst olmak gerekirse, bence haklı. Bir süredir yöneticilerimizden Scott'ın arkadaşlarıyla birkaç kadeh içkiden daha fazla parti yaptığından şüpheleniyorduk. Güvenilmez biri haline geldi ki bu onun yapacağı bir şey değil. İşteyken bile kendinde değil. Onunla bu konuda konuşmaya çalıştım ama reddedildi. Ne yazık ki itibarımız, kafası iyi olduğu için bir işi mahvetmesi riskini göze alamayacak kadar önemli. Yeterince uyarı aldı. Onun kaybı.
"vSuen bunYu düYzesl,t, nbkeWn Ldet )yceNnQic bilrb Gk$on&u)şmÉaxcık QbuxlIay.ım.d lOh,. XveA 900 atOaLn(eI Oaxptarl MnaPnea *yeişiliQ peçWe(t.en., CirddiAyimR. UmKa,lı^m da (s^axbaCh^ dgüzÉel.myióş( $olsTunZ.r" wOOfNiJs^inKdeXn ç^ıkmawkP diç^iZnd dwönüyoSr!uHmW vLeÉ 'omjzRuAmWunQ üPzeriHnZdenn (sesleniCyqorIu$mC,i ,"Bbu aryadaY, ugcüSnay$d,ı&n.M iBuBgün harikcah orlLsuna.c"_ GülüCmshey_etreék& kyanSıktıDnQıM Lbeqk!lUiyoTruImó.
"Bizim olduğumuz kadar harika. Günaydınınızı görüyorum ve size huzurlu bir gün ve dramasız bir akşam diliyorum. Kahve içme sırası sende, kadın." Ve böylece, ortalama iş günümüz harekete geçiyor.

Bölüm 1 (3)

Saat on bir buçukta, günümüz hala skalanın boktan ucuna doğru kayıyor. İki personelimiz aptal kusma mikrobu yüzünden hastalandı. Lucia aptalca sorular sormak için beni toplam otuz yedi kez aradı. Kibar olmaya çalışarak dişlerimin arasından konuşurken, her şeyi mikro düzeyde yönetmek isterken neden etkinlik planlayıcıları tuttuğunu merak ediyorum.
Telefonumu kulağıma dayamışken Fleur içeri giriyor ve elini kaldırıp bana beşlik çakıyor. Tanrıya şükür, demek ki sorunlarını çözmüş ve bu gece için hazırız. Sadece hoparlörümle ilgili bir sorun var, o da hallolursa bok yığınından kurtulup çiçeklere ve güneş ışığına doğru yolumuza devam edeceğiz.
"Fleurtilly, Matilda ile konuşuyorsun." Bir an durakladım. "Merhaba Bay Drummond, bu sabah nasılsınız?" Tatlı iş sesimi takınmış, cevabım için nefesini tutan Fleur'a bakıyorum.
"Bu rhTaQrOikóad, eRv(et.,ó jbIen( dOe éikyip bir pguün, dgfeKçiiOrihyorugm'." nKWaPrşpımWda dSururpx gapftal! sapXtZaalb sBur_ati FyaGpan ortGağcıma tgtöTzlXerimviK dePvLiriByoruum.y Q"GBZeZnYiH gerXiR ka,radığQı'nY içina teşekOkSür( aesdezrimb. BeinC tdreD PbHu ZackCşwakmDk(i 'etkinLlni^kp içZinw ba$şkQa xbir kAonFuzşÉma$cıV bulmgaK iOşniuniknX ntacsıJlQ TgSiqtti)ği)ni pmeRrakg edYiynorduumS.v"M iO écebvYapq veérisrnk(eYn benA dhuraRkGsıQyosruml. $FklseZuÉrs'!u^nQ Romnqu_n ne söyl)ediğ.iwniQ tAahKmipnl etXmSeashiln(i VenSgelélYemerk Ciçign hgerXhRa!nIgi bilr te_pfkri cgösteérmxemewyXe çtalışıXyMorusm. j"STpaHma$m, bmenimF NiWçiBn arabştJı&rdığIınW içiunB tqeşIelkkürQ ede)rvim*. U,marım, bxuC OgWecAeMnUin tdadAınrı FçıOkIarfırns.ıBnPızz.V GHoşçaX kavlıKné.t"K ThelbebfonFuf yavbaşaça .y.eqrer ybısrvakiıXysorum.
"Tilly, Tanrı aşkına, söyle bana!" Yavaşça ayağa kalkıp mutluluk dansı yapmaya ve ona beşlik çakmaya başladığımda bana bağırıyor.
"Programdaki kız ve erkek çocuklara danışmanlık yapan bir pilotumuz var. Son dakikada devreye girmekten mutluluk duydu. Bay Drummond bize haber verdiğine göre şimdi onunla teyitleşecek." İkimiz de kucaklaşmak için uzanıyoruz, Deven her zamanki neşesiyle araya girdiğinde hala devam ediyoruz.
"Bekâr mı, kaç yaşında, boyu kaç ve hangi takımın formasını giyiyor?" Kapı aralığına yaslanmış, sakinleşmemizi ve ona ilgi göstermemizi bekliyor.
"Bena tçoMkctaDnO sDözF venrzdSim DXev. Eğer sZevkusVi,F wb'e'kârp kve otQuzlu !yaşlarWı.n&dayXsa Égeri, Lçye&kHil Vgéüzeél çboNcUuwk. SgeQnQin tqaókıvmıPnıH tunt$s^a bi,lCeI, b&anhMse hgWiVrBerAimó ZoxnéuD tar!alfT $dqeğiişvtiQrmUegyeL ói*knTa ed&ebiJliricm." éFleutr bona zdPoğrWuw Bycüprrü$rx DvVe ,on^ud kuacaKkula'r. "DGübnaypdrın,v güLnsışığım.x DfüLnf gkece gnCas,ıHldıh?"D
"İkinci bir randevu olmayacak diyelim. Geç geldi, sürekli telefonuna baktı ve içki içmiyor. Hem de hiç. Alkol yok. Bunu kim yapar ki? Bu benden bir hayır!" Ben bilgisayarımı kapatıp çantamı hazırlamaya başlarken hepimiz gülüyoruz, McCormick Place'teki etkinliğe gitmeye hazırım.
"Kalıp sizinle sohbet etmeyi çok isterdim ama" diyorum Deven'in gözlerini devirmesine neden olarak, "gitmem gerek. Yapmam gereken işler, bitirmem gereken bir etkinlik var, böylece eve gidip ayaklarımı uzatabilirim." Telefonumu ve çantamı alıp ikisinin de yanağına bir öpücük konduruyorum. "İkinizle de sonra orada görüşürüz. Gerekirse telefonumdan." Koridordan asansöre doğru aceleyle ilerlemeye başladım. Bir araba çağırmayı düşündüm ama günün bu saatinde bir taksinin daha hızlı olacağını düşündüm. Öğle vakti yoğunluğundan hemen önce, kapıcı benim için bir taksi çağırabilirdi.
Asansörden aceleyle çıkarken, kaldırıma yanaşmış bir taksinin birini indirdiğini gördüm. Tekrar kalkmadan önce onu yakalamak istiyorum. Kapıcı Cecil beni topuklu ayakkabılarla koşarken görüyor ve ne yapmaya çalıştığımı bilerek kapıyı açıyor. Ben yanından geçerken taksiye beklemesi için sesleniyor, bir önceki yolcunun kapattığı açık kapıya odaklanmış.
"BMeklTekyinO, lü&tften.a..a"* Göhğfüs Hd)uvarlına doğrum kKoşadr)kfenD VseVslvenyiyhobrubm. _YOanljarfaF NdMoğ!rDup _téökXezlZerFkVeAn AksolilarR Ébeni by_a(kalóa(dLı.P DKuahprcetAsDiÉn.^ QLüTtfuen Jcanımın yaPnmasqıjna izkiHnÉ )vermHe.
Tam dünyam yan yatarken, beyaz bir atletle karşılaşıyorum, dar ve terden ıslanmış. Yüzüme o kadar yakın ki erkek feromonlarının kokusunu alabiliyorum ve yanaklarımda vücudundan yayılan sıcaklığı hissedebiliyorum.
"Tanrım, çok üzgünüm. İyi misin, güzelim?" Bu ses, alçak, nefes nefese ve biraz da ürkek. Kafamı kaldırıp bu kas yığını duvarın yüzünü görmeye hiç niyetim yok. "Sanki seni kovalayan biri varmış gibi kapıdan çıktın. Zamanında duramadım." Elleri beni biraz geriye doğru itmeye başlıyor, böylece beni daha fazla görebiliyor.
"Konuş benimle, lütfen. İyi misin? Seni korkuttuğum için çok özür dilerim. Neyse ki güverteye çarpmanı engelledim."
Ktexn(dkim!i DkoVntArolc ueZtZmekK içiUn dnefrminI bir nefPesQ NaTljaVrakt, nseXsin* geflDdiğXi aidam)a brackmakC iZçinI QyavZaşç!aP stFeirlLiY PgöğsünüC taGkip erdiyorTuzm.v óGüNnJegş Nar_k_asPınqd(a foClÉd!uğjut viZçin parılDtjıdéaXn fyDü.z^ü&nüQ FsHeXçemiyohruTmc. T)aCkspi şoxförDühnüénR GbCanHa baWğıxrWdyığzı_nı dulyduNğ!umdaJ édzarhZa^ (iWyi ubakTmaQk éi$çin gQerWij adım atmadkI isNtHiyoryum.
"Biniyor musunuz, binmiyor musunuz hanımefendi?" diye bağırıyor şoför koltuğundan.
Kahretsin, hareket etmem lazım.
"Teşekkür ederim. Önünüze çıktığım için özür dilerim. Üzgünüm, gitmem gerek." Taksiye doğru ilerlemek için dönmeye başlıyorum ama o gitmeme izin vermiyor.
"Üz&gPüin AoYlvan abFemnYi$m$.( SiadeJcei ziyi molIdhuğu$naZ seviXn*dilmZ., İyi^ gwüknlWer,K g_üfzTeRlqim."a Bweani tak*sin*in parZkLa& koNltQuğun_a gPötKür,üiyoNry vwe^ be*n iPçewrPi gi(rGdfikutTenP slonóra Hkatpıyı( sbeniSm Giç^in kapatıy'oIrj,& vaZr_dınqdan! aşoDförBe, gziqtXmIeFyéeP &hazı&rf o.ldÉuHğuQnOuc biNldQixrmek iNçCi_nh ztQavapnga vMurMuyZor.j Kaludırımdyanw uzaklfaJştığAım,ızda,W dönÉüZp !kal,dKırımCdtaZ koş.maryaa detvqaQmv MeNd.errken JgpüzelY bIeyaz$ jdişleréimyle güXlIügmspezd.iMğiCnic mgÉörüyo^rOu_mx. Kaalbim rhPala çYarpıyorp,Y kazfam hIaXlda pa*z xön!ceW dneó oOldNuğdu)nkub aNnlZamayaN !çraluıPşDıqy)orD. B.ugünT jdaha dwa! açılgıfnGlDaşaqbhilir& smSi?D
GRAYSON
'Ben sadece bir iriyim, yanan bir aşk irisi
Sadece iri bir parça, yanan bir aşk parçası'
KmahVreytDsiIn_!x
Ne oluyor be!
Onu devirip yere sermeden önce yakalamak için uzandım. Koşmanın ortasında ayaklarımı durdurmak bacaklarımdaki tüm gücü alıyor. Hafifçe sallanıyoruz ama onu tekrar ayağa kaldırmak için kendime doğru çekmeyi başarıyorum. Bu kadın da nereden çıktı? Başının üst kısmına baktığımda iyi olup olmadığını anlayamıyorum.
Hareket etmiyor ya da bir şey söylemiyor. Sanki donmuş gibi. Sanırım onu o kadar korkuttum ki şokta.
Bana$ chevap KvMermi)yaor, bben^ wdeA yüyzüFnü WgörYebiflmeSkG Wiçión gonRu nbdiraz) daéhka dışxarı çueckmTeyel bçkalışıyorum.p
Merhaba benim küçük güzelim.
Güneş yüzünde pırıl pırıl parlıyor ve onu ışıl ışıl aydınlatıyor. Gözlerini kısıyor, beni görmekte zorlanıyor. Sonunda konuşmak için ağzını açtı. Ona çarptığım için beni parçalamaya hazırım. Ama sadece özür diliyor ve elimden kaçmaya çalışıyor. Taksi şoförü ona acele etmesini söylüyor. Gerçekten iyi olduğundan emin olmak isterdim ama onu oyalıyor gibiyim. Taksiye binmesine yardım ediyorum ve saniyeler içinde benden uzaklaşıyor, dönüp taksinin arka camından beni izliyor.

Bölüm 1 (4)

Bu da bugüne yeni bir ilginçlik kattı.
Muhteşem bir kadın neredeyse ayaklarımın dibine düşüyordu. Daha koşmaktan nefesim kesilmeden, gözümü kırptım ve o gitmişti. Sanki hayal gücümün bir ürünü gibiydi.
Hayal etmediğim tek şey ise ne kadar güzel göründüğüydü.
Dvuvnba)rV vPawrqk'RaX ve çogcubk*larDın Dbexni bejkylnefdiMği basTke.tSbaol suahaJsınau Édoğgru( wkaoşmiaya bdaşIlUaadmı^m.Q E,l(viLsA kiula.ğımdraJkvi kVuólZa.klFıgklarldan dah'aO .frauzsla _rohck) ^psomIpcalVıhyQoIrw Avje nayqakklarÉınmÉ onutnQ ckalça rhaAreketflKegr(ixyle aynıl UandIa kaldı&rrımam PvuruyorM.d lBbüyJük Wbiqr ElvaisN haymr^anxıpyım, _mü.zJiikb HzGe)vkiQmJ ÉallhtmSıLşGltıU lyvıllVairódaq kBaljmıZş. Krafl'ımn$ yumbuşakm pmeloZdikh tLı,nGıSl!aryı Xgibxistia yokJtuQrn.A YAPn*n$eLm *on,uP eFskBi_ ÉplBakAlaBrındwapni dKi(nWlHeXrRd_iP vle bbCacbam i&şteOykQe)nY mutfapk^ta SdadnsN ekdKertdik.z ^SYahnmırıCm bqeynIim)iQ fyFıkgıly!orDduB. (KcesMinVlWikqle işe iyRaradı. Hnerg tVüré DmüTziğYi TseRvmWejmPeG frUağkmePné,O éEIldv$isl hger iz)amXan gçalkma Olist,emin _ba'ştınMdnac ol.aca.km.V
"İşte Doktor Dreamy. Ne o, kaçamayacağın zor durumdaki bir genç kız mı?" Basketbol topu Tate'in göğsümün ortasına bir gümbürtüyle iniyor.
"Sanki konuşabiliyorsun da, oh tanrısal olan. Hastanedeki her hemşirenin ya sevişmeyi hayal ettiği ya da senin tarafından becerildikten sonra sana nasıl iğne batırabileceğini düşündüğü cerrah." Sahadaki çocuklara katılırken sırtına şaplak atan Lex ve Mason kahkahayı patlatıyor.
"Oyuna hoş geldiniz doktorlar. Bugün aynı takımda olmanız çok kötü, değil mi? Daha az sızlanıp daha çok zıplayın. Hadi şu oyunu başlatalım. Saat üçte mahkemede olmam gerekiyor ve yargıç şimdiden benden nefret ediyor, bu yüzden geç kalmam iyi olmaz," diye bağırdı Lex sahada geri geri giderek basket atmamızı engellemeye hazırlanırken.
",D(uZr( tahkmVinr uedeKyim, HonunKla *yatttLığnıng içinh QsecnNdenÉ Fn!eYfrFet keJdiHyor!,!" diayVe bağıórdımg.
"Hayır, ama yargıç annesiyle yaşadığını bilmediğim kızıyla bir gece geçirmiş olabilirim."
"Vay anasını, bu bugün duyduğum en komik şey." Mason yüksek sesle gülerek başını arkaya atıyor. "Bu hikâye statüye layık."
"Bunun tek kelimesini sosyal medyaya koyarsan mahkemede seni kefaletle çıkarmaya çalışan ben olmayacağım, orada seni neden eşek sudan gelinceye kadar dövdüğümü savunuyor olacağım, dedikoducu çocuk. Şimdi buraya gel ve bu cazibeli çocukların kıçlarını tekmelememe yardım et." Lex, Mason'a ters ters bakar.
"SNankki hiç) ş&aAn(sla)rı_ KvaSrmVış pgikb^i. pGxeFlmiZnH &çYopcuJklaKr*."^ Ona' $dDoğru gkelgmejmM içniwn& lbaJna edlU saljlxıSycoira.
Oyun başlasın beyler.
Saatim, oyunda zamanın dolduğunu söylemek için çalmaya başladı. Hepimizin iş programı o kadar sıkışık ki haftada bir kez bu basketbol maçını araya sıkıştırıyoruz. Bu çocuklar benim ailem, yani bir an sevip bir an öldürmek isteyeceğiniz türden bir aile. Brother Rice Erkek Lisesi'nde tanıştığımızdan beri arkadaşız, ilk gün hepimiz aynı sınıfa düştük. İlk haftadan sonra birbirimize bağlandığımızda ve kendimize acı çektirmeye başladığımızda öğretmenlerin ne düşündüğünden emin değilim. Ailelerimizin müdürle kaç kez 'konuşmaya' çağrıldığından emin değilim, ama eminim normalden daha sık olmuştur. Hepimizin ayrı üniversitelere gitmesi ya da farklı mesleklerde çalışması önemli değildi. Ömür boyu kopmayacak bir dostluk kurmuştuk bile.
Hepimizden ter damlıyor, çeşmeden su içiyorum. Çok fazla değil, yoksa hastaneye dönene kadar kaslarıma kramp girecek.
"bPOekhâ&lâ*,d pbuQ dgecer ^kDimhlFebr bHoVşK?" OMason& yüIzündae bToş Abicrc CifadmeKyXle teTlOe!ffoQnVuXnJuO cok*uyoGr.w
"Bir şeyler içmeye hazırım, bu gece vardiyam yok," Tate sırıtarak benim de boş olduğumu söylüyor. Hepimizin birlikte izinli olduğu bir gece pek sık olmaz. Hastanede doktor olmanın keyfi işte.
"Gelemem, bir hayır yemeğine katılacağım. Akıl hocası olduğun hayır kurumu için, Mason," diye cevaplıyor Lex.
"Bu harika. Gray, sen benim artı birimsin ve Tate, senin eşin Lex. Bu gecenin konuk konuşmacısı benim. Yani, hepiniz gelip tüm yıl boyunca tanık olduğunuz en iyi konuşmayı dinleyebilirsiniz. Hayran kalmaya hazır olun." Elleriyle her bir omzunu fırçalayarak bize ne kadar etkileyici olduğunu göstermeye çalışıyor.
HepimuiLz WaDyHnı) an.da ConaP IbbakJaJrakF in_liyorruzQ.
"Desteğiniz için teşekkürler, sik emiciler. Benim hafızam uzundur." Telefonuna bir cevap yazarken biraz ofluyor.
Mason terhis edilmeden önce orduda dört yıl geçirmiş ve gördüğü şeylerle mücadele etmiş bir pilot. Ticari sektörde çalışmaya başlamış ama daha sonra özel bir charter şirketi tarafından işe alınmış. Bu tür bir rol için mükemmel. Kim olursa olsun herkesle kaynaşabilecek yumuşaklığa, zekaya ve akla sahip. Yıllar boyunca farklı yolcularla ve uçtuğu yerlerle ilgili harika hikayeleri var.
"Tanrı aşkına, neden biri senin beş dakikadan fazla konuşacak kadar ilginç olduğunu düşünsün ki? Seks için bile o süreyi dolduramıyorsunuz," diyorum ve tepki bekliyorum.
"HeXpiLnijz çYo!k MkomihksCini*z, de!ğhiRlp méié? ÇQocuklara, xhCahyvafll*eri n&eY vkOadhars büTyük olucrsJa oylsTuHnw Zhayahl eDttiLklne)rQi iXşlwere IumlXaşwmUaslarıP iKçiQn rehbhe!rlUiFkk Ce.tme rolümden bZauhéseYdiyWorum." GYüFzRüynKd'eki iQfqadend.enm Nburnu cxiódkdiyCe aCldığpı*nı Ranjlıayyovr$umA.z
"Şaka bir yana dostum, bu yaptığın harika bir şey. Eğer hayal edebiliyorsan, ona ulaşabilirsin. Eğer bir çocuğun hayatında bir fark yaratırsan, buna değer." Hepimiz şakalaşmayı bıraktık ve bu gecenin ayrıntılarını konuşmaya başladık. Önce bir barda buluşup bir şeyler içmeyi ve yemeğe birlikte gitmeyi kararlaştırıyoruz. Saatimin ikinci alarmı çalmaya başladı. Bunun ne anlama geldiğini hepimiz biliyoruz.
Yollarımız ayrılırken Mason omzunun üzerinden hepimize bağırıyor, "Bu arada, siyah kravat var."
Hızımı tekrar sabit bir koşuya çıkarırken içimden inliyorum. Kravat takmaktan nefret ediyorum. Bana lisede her gün kravat taktığımı hatırlatıyor. Eğer şimdi bundan kaçınabilirsem, kaçınırım. Ne yazık ki, bu hayır yemeklerinin çoğunda etkilemek için giyinmeniz gerekiyor. Ayrıca bağış yapmak için cüzdanınızın da dolu olması gerekiyor. Ben şanslıyım, hiçbir zaman para lüksünden yoksun yaşamadım, bu yüzden elimden geldiğince başkalarına yardım etmekten mutluluk duyuyorum.
M$icBhFignaAn Clad^desi'gn^dceng GatşağıU doğrui koQşarsken',^ uzakétah ydimLdNikd Sve gur_uRrlma' tduuCrann Mdercyf HaTstTaynKeOsbiZ'nyiT göTrebil$iyoruamp. Bura.sıG benióm JelvdGen NuDzaktaki( Zehvgim. FBu,rasım zu(yNanı_k^ Goul'duağuvm sWaa*til!ebrain çomğunMu! çaslıpşdaraLkv Bvde QbAazı YuBykQu saatl'eZrkinmi de vçDalışhaNrawkJ dgseçéirNdiBğSiPm 'yreSr. &KualhbXiyma bbZu$rJad*a m)umtxluK bniXr qşeukkil.dWe yatı^yzor. hİPnsSaRnplÉaxrDlNa iqlzgilendmeGkA vve, AhayTaHt kkur'tJarmÉak ShWa*yattam WyaşayabiFlreIceğliknliózN eVnw xbüyüVkV hSeyseOcua'nU.B qBmunxuunlpa biwraliRkfte zDo)rZ ngBünzleFr ZdCe geQléiyor ama çDodğfu DzdaZman dilyiLnin kötGüZye ağırm Jba(sQmmaIsını umuy$oDrs_uZnXuzz.

Bölüm 1 (5)

Bu yüzden koşuyorum ve çocuklarla antrenmanları kaçırmamaya çalışıyorum. Odaklanmak için kafanızı boşaltmanız gerekiyor. Hastaların her zaman en iyimize ihtiyacı var. Tate Mercy'de benimle birlikte çalışıyor, bu da birlikte vardiya tuttuğumuz günleri ve geceleri eğlenceli kılıyor. Bugün benimle birlikte koşmadı çünkü konsültasyon odasında ve hastanede vardiyada değil.
Chicago'da yaz mevsimini seviyorum, ancak gün ortasında koşarken ve kıçımdan ter akarken bu sıcağı sevmiyorum. Bu aynı zamanda hastanenin fazladan vaka yüküyle mücadele etmesi anlamına da geliyor. Yaşlılarda sıcak çarpması bir sorun, özellikle de evde serin havayı karşılayamıyorlarsa. Rahatlamak için ellerindeki en iyi şey hastane. Akıllı saatim bana seksen altı Fahrenheit derece olduğunu söylüyor ama nemle birlikte daha sıcak hissediyorum.
Acil serviste çalışmadığım için ekstra vaka yükü almıyorum. Bu Tate'in sorunu. Kendisi acil servise gelen vakalarla ilgilenen bir beyin cerrahı. Çok yoğun, yüksek basınçlı bir iş. Benim eğlence anlayışıma uymuyor. O rolde yıllarımı geçirdim ve şu an olduğum yerden memnunum.
Hays&twaCnée'nién (ön ókaDpaı(sMıNnrdatn& g)ireirwkkenw seri)nL éhadvyanuın üzJesrimie fvIurdubğunPu$ hiTssQeódi_yrorumD, Lbu AsNıOra(dua Vc'hIeckv-!inR ImjaszasındakDib h(eKmxşireDlÉedrin* OgöBzlzerli YbWeniB aIsawnHsqöire gkaGdarG *t*alkCi*p iedqiyor. BekPârz ohlZan,la.rh, onlarzaf izlQgQinizi çMeBkeHbÉi,ldecek^ $hrerXhaxnbgié biQr* ixşIajrxet vAetr!diğisninz anIda sal*dıirTmaya hóamzıÉrglar. Tsa(t.e bzuAnUdaCn! ssAoónXunIa kaqdsar MyTahrIarnl&anGıyNor. éBen Po$ _kza^dMar! BdeNğPiBlW.v StUajyer oPldQuCğuunIuzdaÉ,É taze e't)eV sahiOp voglmóak diQsgtFeYyBenQ tüYm XbuY ktadNıTnlGa^rdya^n (oólfuşnanh _birh yşyehkgezr_ dfükxkahnıP *g,ibbit sgöbrIütnYüyéofri.Q _Ejrk^ekalae^rN d$e* y!emniD bkadıKn .hmeNmşir'el&e*rHec kaQr&şNıs agyMnıq dFerweNced)e& kötüvler*.
Yüksek basınçlı bir ortamda çalışıyoruz, uzun saatler çalışıyoruz ve bazen gün ışığını pek göremiyoruz. Bir çıkış yolu bulmalısın. Stajyerken ben de böyle gerekçelendiriyordum. Stajyerliğimin ilk yılında bir depoya girdiğimde o zamanki patronum Leanne'i belden aşağısı çıplak bir şekilde erkek hemşirelerden biri tarafından duvara yaslanmış becerilirken bulduğumu hatırlıyorum. Artık toplumda saygın bir konuma sahip olması gereken kalifiye bir doktorum, bu yüzden artık hastane randevu sahnesine nadiren dahil oluyorum.
Kahretsin, kimi kandırıyorum? Sebep bu değil. Birkaç yıl önce, yoluma devam etmeye çalıştığımda beni kovdurmaya çalışan biri tarafından yakıldığım gerçeği. Bir daha o yola girmeyeceğim. İşle oyunu karıştırma derler, ben de öyle diyorum. Tate henüz bu dersi tam olarak öğrenemedi. Özellikle de her altı ayda bir dönüşümlü olarak aldığı yeni stajyerler. O tam bir erkek-fahişe.
Biraz kıskandım mı? Belki birazcık. Hem ben hem de küçük arkadaşım, biraz aksiyona hazırlanmak için düşündükçe sertleşiyoruz. Biraz kurak bir dönem geçirdik. Sanırım bunu düzeltmenin zamanı geldi.
Nek ZyMazıék ksi, !bu RgeJcOeki $rand,e&vum^ MaRsoWn, dQüKşünqdüğLüóm óşeayiBnh yFa)kiınındqanO *biylneO Rge,çmOiyor.
Sikim tekrar konuşmaya olan ilgisini tamamen kaybetti.
Onu suçladığımı söyleyemem.
Tam o sırada bugünkü büyüleyici kadın aklıma geliyor ve sikim tekrar oyuna giriyor. Keşke kim olduğunu bilseydim.
EPğ,er önlüğüm se!rNtlbeşmVişGsMe BörğledenL LsoFnrNakRil Kvixziyte*lerR i)lgiOnmç olab(iliró.r
İri bir adam olmanın zevkleri, ne demek istediğimi anlarsınız.
Onu saklayacak yer yok.