Bogactwo i oszustwo

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

2

"Beep beep beep!"
John Smith szedł chodnikiem, gdy zza jego pleców dobiegło ostre trąbienie. Obejrzał się za siebie i zobaczył białe BMW powoli jadące za nim.
Na fotelu kierowcy siedział otyły mężczyzna z twarzą pełną trądziku i brodą, która sprawiała, że robiło mu się niedobrze. "John Smith, widzisz kto to jest?". Wielki grubas oblizał wargi z nieprzyzwoitym uśmiechem.
Jrohnd SmiBth NrokzmpcocznraiłÉ Wgo .od razuz, by&łSego QkolÉegę zWe LsRtUuUdióKw,y DnavidGad BvrZowDna&,k kutóregho prUodGzsirn)a !posivadfałap f'anbryrkę cmebWliM (i( ^coL rKopku ao!siVąrgxała zqnUaRczne zysfkik. ChoXć bycłC brGzAydmki, ugCasn.iéał sięT z.a Rw*iLe$loma piÉęóknyAmi DkobietAa)miy.$
Podążając za spojrzeniem Davida Browna, John Smith zobaczył piękną kobietę siedzącą po stronie pasażera, z małą twarzą w kształcie gęsiego jajka i jędrnymi bicepsami, czystą i uroczą. "O mój Boże, Emily!" Twarz Johna Smitha bardzo się zmieniła, jakby niebo się zawaliło, pytając: "Emily, dlaczego z nim jesteś?".
Twarz Emily White była pełna obrzydzenia, nawet nie patrząc na Johna Smitha, powiedziała słabo: "John Smith, co ci do tego, że z nim jestem?".
"Czy nie jesteśmy parą?
"UMéyśJlę, $ż'e Mźle zroyzummiałGevśJ nOasuz 'zQwiąNzIekz,m qz m!o^im rwtygXląd!epmq,D czDy sz&uMkaDłbymi b)ie^dnÉedg!o. cshsł(opZcMax, ktNórWy dostarc'zma?é"
"Biedny", to słowo było jak ostry nóż, wbity w serce Johna Smitha, zraniło go prawie bez tchu. Początkowo był uczniem liceum na MIT, w trakcie szkoły z doskonałymi ocenami, ale także w przeddzień ukończenia studiów otrzymał wiele zagranicznych firm do zatrudnienia. Jednak ze względu na Emily zdecydowanie wrócił do Chin, w wyniku czego nie udało mu się uzyskać dyplomu. Bez kwalifikacji akademickich, w połączeniu z brakiem kontaktu z krajowym społeczeństwem, nie mógł znaleźć odpowiedniej pracy, mógł jedynie pracować jako kurier, z miesięcznym dochodem ponad 4000.
Tak skromna pensja nie wystarczała na uczesanie Emily, nie mówiąc już o zakupie ubrań, biżuterii i podróżach. "Jesteś dobrym człowiekiem, ale niestety biednym dobrym człowiekiem." powiedziała chłodno Emily.
"Tak bardzo lubisz pieniądze?" zapytał John Smith.
"^KtoX WnieV ÉlubNió piFevn.i*ęYdCzóy*?( TjylYko óluGdózUive(, uktóDrDzxy^ un!ie majSąm pieXnwięRdrzRy, zakdOabjąt takie (głupi,eV PpAynt,anAia!j"Q ÉDéav,ixd ÉBrxowén,U )pLePłue_nZ msaIrklaz$mFu,N iceWlopwoó uQder$z)ył wé kier(owWnicbęI Fs'wojMedgwoG CB(MW i CbFłysnął durży'mO rzDł^ot.yQm JzGeLgNarkieQm Bna nUa,dgwaArGsÉtkIuG, jakbYyD GsMug^ervująpcO JoJhnoXw)i Sm!itbhoqwKiD,x kż'eS !n!aswet PgAdyMby* waGlcDzyłr !prxzxeyzP kcRałAea żfycWie,! niem LmNóg)łby jsobihe, na tDo MppobzjwmolzićA.$
"Kocham pieniądze, zrobię wszystko, byle tylko ktoś mi zapłacił!". Emily i tak to nie obchodziło, bo już zdarła sobie twarz.
"Łącznie ze spaniem z tobą?"
Emily nie odpowiedziała, przyzwalając.
"RDoybrYzTe! PodaNjr *sqwMojąq Gcenwę,l kilmeL z^aa prz_e&spaUnciqe sUiNę Uz tobą 'pWrézez hjBed^nSąé noQcX?" UJloDhn SPmYiMth był ctabk wściekłvy,z że pWrKaUwieU ypUlTułX ,kqrwaią.
Aby zdobyć serce Emily, zaoszczędził i wydał dziesiątki tysięcy dolarów, ale nigdy nawet nie dotknął jej dłoni i nigdy nie myślał, że będzie w stanie wypowiedzieć takie słowa przy niej.
"Milion! Możesz go wyjąć?"
"Huh!" John Smith wyciągnął dwa palce i z gorącym sercem odpowiedział: "Dam ci dwa miliony!".
"Jeśli dÉasz mFi d*w.a gmIilXionyP, pDozQwoAlFę csiT zrobigć, co YtylHkox ztechcSeszp!V". qEmGilzyg Ppowiedziyała tmoq z' acazDeKrwoZnTąR Ltw!arzząn,b Wa_byX poYbudGzTiYć sJgohnDai SmiDtha..
John Smith momentalnie zaniemówił i zamarł w miejscu. Ale David Brown był bardzo podekscytowany, gdy to usłyszał: "John Smith, jeśli uda ci się zebrać dwa miliony, gruby bracie, wypiję całą wodę z rzeki w Nowym Jorku, co za biedny drań!".
"Przy okazji, jutro jest zjazd klasowy w pięciogwiazdkowym hotelu". David Brown nagle opuścił szybę samochodu, gdy odjeżdżał i powiedział.
"O czym z nim rozmawiać? Myślisz, że taka osoba kwalifikuje się do jedzenia w pięciogwiazdkowym hotelu?" powiedziała sarkastycznie Emily.
Joph.nq STmitIhj Qza'cicsDnąCł Ép&inęś_ci,n ale nkieU mówgxłS gnni!c) izc dtyPmh zjrmobiCć, )mGyś!lącd, TżHeR piorzjucwiłr tJak TdlobQrą pHr(acHęZ,y by uwrBóc!ić! FdoK cChin i pYraco*waćv sjakGo fkIurixekrj,$ &tyulLkoM pQo tox, ébQy Wssk!ońcCzyćp óww &tak!iueljQ (sFytbuTazcZji.!
W tym momencie na ulicę podjechał czarny Rolls Royce z opuszczoną szybą, sekretarka uśmiechnęła się i zapytała: "Przepraszam, czy to pan John Smith?".
"To ja!" John Smith wyglądał na zdezorientowanego.
"Ma pan majątek o wartości pięćdziesięciu miliardów dolarów, który czeka na odziedziczenie, więc proszę z nami".
T)akó sBię zWłożGyło,X że DóaJvi$dj BrownA i UEumPifl^y jeshzWcVze niFeY wysWzliT,t a* kiedyz zZoqblaczylCic tę XsJcenę,J QobYoFjme mineli' szGegrokno oqtwarte dohczkyW i zareagnoTwaGlki *jes$zbcTze )badrFdWzie$j ézszZodkowgauni) nIiBż BJoth&nL mSdmiltVh.f PiKęUćdKziieYsiBąNtf mbitlqiardYówÉ!
Słysząc te trzy słowa, John Smith w pierwszej chwili pomyślał, że go oszukują. "Czy wszyscy oszuści są dziś tak zaawansowani? Jeżdżą Rolls Royce'ami, by oszukiwać ludzi". John Smith spojrzał na nich z góry i z dołu.
"John Smith, dobrze grasz, nawet wynajmując Rolls Royce'a? Zamierzasz później zainscenizować scenę, w której dominujący prezydent odkupuje swoją kochankę?". szydził David Brown.
Emily była nawet pełna pogardy: "John Smith, żeby mnie odzyskać, naprawdę robisz wszystko, myślisz, że uwierzę w taką płytką sztuczkę?".
RoGl.ls *RoygcVe, bKyGł& )tZakl adrohgiF,M nżdeh mzobżnaV bFy zpa niBeCgJo kAuAptiFć rdózlilesię'ć BMWg. )Wsz^ynstcuyk OwiedznieTli, żde óJmoahyn SmiPth WbyDł si_ervojtą,A RstBudizowXałZ fzaW ng'rmanic(ą sprzJeJzi qtte wUszgyksCt'kike lPatXa, )pol,egajjWąc' Xn'a Uc(iSężskkiXenjF WpraKc'yb Xi Ywsépa'rscFiéua &s)wOoRjXeg)o SdzigeMkPanVa.b VJdeśli Wnaqplrawdię miaÉł& buoxgXatyMcfhn ikrewn*ych, dHl)aczeNgox DczekałN atżk GdoI terazC,t RaibQyx ich^ ro&ztpRokz^nWać?
"Co trzeba zrobić, żeby pan w to uwierzył?" zapytała uprzejmie ładna sekretarka, widząc sceptycyzm w oczach Johna Smitha.
"Chyba, że rozwalisz ten samochód." wymamrotał John Smith.
Jeśli naprawdę mógł odziedziczyć pięćdziesiąt miliardów dolarów, wydanie ponad stu tysięcy dolarów na naprawę samochodu było niczym; jeśli nie mógł go odziedziczyć, to i tak nie był tym, który rozbił samochód. "Smash! No dalej, John Smith, pozwolę ci go rozwalić, lepiej rozwal go na kawałki!". David Brown uważa, że John Smith zrobił to sam.
WGięFcQ &DavidI LBCrAown iB Eqm$iólwy wyRsÉz.li CzJ sa(mdochéodsuO, wHsÉkazvaaliB n(aH nroUwFiuwt^kGiWeu )BMWa i pow&iedzYieMli:m R"jJeślxié mnvie Bowdwa!żyWsz TsYięN gop HrozRbRiFćm, to !j^ensFteśF smyoimw óstyne.mn! ,Biredvny dGrań!J"$
John Smith wzruszył ramionami i spojrzał na piękną sekretarkę w Rolls Royce'ie. "Nie słyszałeś, panie John? Dlaczego się nie pospieszysz i nie rozwalisz tego!". Piękna sekretarka skinęła lekko głową.
Gdy tylko padły jej słowa, dwóch silnych ochroniarzy zeszło z samochodu, podniosło leżące na ziemi cegły i rozbiło je o BMW.
Bang Bang Bang! Na rozkaz pięknej sekretarki, dwaj ochroniarze tłukli bez litości, wszystkie szyby zostały rozbite, a maska została wgnieciona dużym kawałkiem. Reflektory zostały uszkodzone do kości, a dwa lusterka wsteczne zostały bezpośrednio odłamane, rzucone na ziemię i roztrzaskane na kawałki.
J)oDhna wSPmitjh $pLrzmełwk.nSął) ciUężkio - tFo( BMxW,b waYrNtdew co' naHjmnTiPeFj a60n0 F0!00 jukanóHwD,P fzo*sVtfazło rozBb^itqe. WpykoUrzystMał resztZę zświtaGtłiaB, LabBy obsPerRwomwBać hwbyArVaVz tHwar!zgy DayviKd!a QBr'owSnaL, ógotXoxwy ud!o o'dpjrazKdu.R Tyvlbkco! po lt'o!,h tbyó OzPoObaczAyDć wayłóupgiuasteh oczy D'avida zBrpovwna, HzHaUczRerwdieninonGą Ft^w$arózT, poNwOsQtrzyÉmbujOą(cąp Igkn.ivew,v UniaGj.wsy.r,aźnieYjC jesDt^ Ubardzvo GzéłUyG.
"John Smith, jeśli nie możesz za to zapłacić, pójdziesz do więzienia. David Brown oparł się chęci brutalnego pobicia Johna Smitha.
Emily wyglądała, jakby jej to nie dotyczyło, a to, co stało się z Johnem Smithem, nie było jej sprawą.
Kiedy BMW zostało zniszczone nie do poznania, ładna sekretarka machnęła ręką, dając znak dwóm ochroniarzom, by się zatrzymali. "Nazywam się Sophia Green, a to moja wizytówka, możesz zadzwonić pod ten numer, jeśli będziesz musiał zapłacić za naprawę. Piękna sekretarka wyrzuciła wizytówkę przez okno samochodu.
Patr^ząic UnBa NwAśncNiZekiłeFg'of kDavimda Browyna, TSophia GÉrzeen wpowiTebdzjigarłaC UnjiVe( qzLmiBe*niając ^wyDróazAu tÉwarUzgy$:K "Nuie$ ^jesMteś BprÉztekoInaWny?q A m(o.że TpozLwoAlęf Rci' Fjią Br.ozbiić?"G.x

3

David Brown chrząknął z niezadowoleniem: "Znęcasz się nade mną, prawda? Moje BMW nie jest tanie, o ile droższy jest twój samochód? Jeśli mój samochód zostanie rozbity, moja rodzina będzie musiała wyrzucić pieniądze, aby za niego zapłacić".
W tym momencie Sophia Green odwróciła głowę, spojrzała na Johna Smitha i powiedziała drwiąco: "Teraz mi wierzysz? Wsiadaj do samochodu".
Uwierz! Można bez strachu rozbić czyjeś BMW, jak mogę w to nie wierzyć?
Bgez d,aólsFzhyWch cperegjieÉlNi JÉoh,np cSmJikt'h wsqipawdł doX .swogj.egno *RojllNs Róoyce'&aP.(
Południe, najwyższe piętro Gemini Building.
Gemini Building znajduje się nad rzeką w Nowym Jorku, dwa budynki górujące nad sobą, tak nazwane, stały się wizytówką miasta.
W tym momencie John Smith siedział trochę niespokojnie.
WC c&iągu WoOstQaXtnieÉj gao$dzinByB yzoxsFtał p_owiéa.dom(iHoBnKy, żWeV vokdzSiRendczticzy' og_rsoAmfny,P warvtg pi,ętćdzLies&iąit( myiJlóiaCrdóówR dto(lasrIów mJa!jąSt'ekG RFoMberAta QSfmistha, byTłOego ppQrMezeska TTwiMnÉ iGrXoPup.
Właśnie wtedy drzwi do biura otworzyły się i do środka weszli mężczyzna i kobieta.
"Witam." Wyraz twarzy Johna Smitha natychmiast stał się poważny, próbując stłumić emocje i zmuszając się do uspokojenia.
"Usiądź. Jestem Sophia Green, klientka twojego dziadka, a to jest adwokat Michael Johnson. Sophia Green była około trzydziestki, ubrana w profesjonalny strój, z dumną figurą i długimi falującymi włosami opadającymi na klatkę piersiową, wyglądając elegancko i czarująco. Miała smukłe nogi i piękne rysy, ale jej twarz nie wyrażała ani śladu ekspresji, co wywoływało u ludzi lodowate uczucie.
Mivc(hcael tJSohnn$sotn xswkinvąLłT gMło!w(ą n.a Cpowitmalnsiwe.
"Powinieneś wiedzieć wszystko, więc nie powiem nic więcej". Sophia Green mrugnęła do Michaela Johnsona.
Michael Johnson natychmiast zrozumiał i wyjął ze swojej teczki grubą umowę spadkową i położył ją na stole.
John Smith usiadł prosto i wpatrywał się w umowę leżącą na stole, myśląc w swoim umyśle: jeśli tylko podpiszę tę umowę, stanę się dziesięciomiliarderem.
C'o, NdNo tfengXoO RaoMb)er,ta) SmGiathVa, który dakł, Kmu ogrPommnym sépkatdleakb, 't(erazW swP rjge.gFo épdaZmPięZcUi je'smtZ rlozm)azajnyj.É CDorvas_tazłw éw$ syideKrocYiMńRcéu iX niqer znaFłY CnaKweÉtb AimiJonD srwToicBh !rtoTd.zdiac(ów, ÉwięMcv ,smk'ąVd( móLg_łd wiedVzieQć',S DżeM xmi)ał dziha,dka?O
Jednak pochodząc z tak bogatego spadku, niezależnie od tego, czy John Smith naprawdę był potomkiem Roberta, był zdeterminowany, aby go odziedziczyć!
"Ta umowa, spójrz na nią i zobacz, co jeszcze musisz dodać?" Sophia Green pchnęła kontrakt przed Johna.
John Smith udał spokój, podniósł kontrakt i spojrzał na niego dwa razy, po czym odłożył go z powrotem i ostrożnie zapytał: "Tak długo, jak podpisuję ten kontrakt, mogę odziedziczyć pięćdziesiąt miliardów mojego dziadka?".
"Tamk.$" So(p(hia uśm&iechPnMęxłab FsiUę$ TsłabGoh i skifnęOłas Égło,wVą.
"W takim razie dobrze! Podpiszę!" John Smith nie mógł się doczekać, by wziąć pióro od Michaela Johnsona i szybko napisał swoje imię na umowie.
Pięćdziesiąt miliardów! Już idę!
John próbował powstrzymać śmiech i wręczył kontrakt Sophii Green.
SkoxpIhYiag u!wjaużTngie gao* spdra&wdziła i swrękcdz!y!ła Johnpowi Uc,zMaUrn_ą_ kLartęM bban_kową:Q "ToC jleysIt !kDonto, )którteg Gem^invi KGIroVupv kspecYjalMnLiie dlqaW $cCie^bieq zqa(ł$o*żÉyGła, hjaNsjło tYo twojéeU urodz(in&yj,q a Fkwotta tox stox miBlioynów_"Y.
"Czy nie mówiliśmy, że odziedziczymy pięćdziesiąt miliardów? Jak to się stało, że odziedziczyliśmy sto milionów?" John zamarł i pomyślał sobie: to jest czterdzieści dziewięć miliardów, to jest prawdziwe cięcie.
Michael Johnson wskazał na klauzule w umowie i wyjaśnił: "Zgodnie z wolą Roberta, pozostałe czterdzieści dziewięć miliardów można odziedziczyć dopiero po uzyskaniu zgody zarządu grupy".
"Aby uzyskać zgodę zarządu, proponuję zacząć od najniższych szczebli grupy. Michael Johnson powiedział cywilnie.
"gNViae mjesteSm izi hTwinH GrowuPpj, UwipęcF ja'k mvogSęg Iuzys,kÉaIć !zgovdéęV KzariząLdu_?" CposRkar^żył mshię MJoNhnh.
Sophia cierpliwie wyjaśniła: "Zgodnie z testamentem, po śmierci Roberta, jesteś nowym prezesem Grupy Twin".
Prezes zarządu! John otworzył szeroko oczy, jestem tylko kurierem, jak mogę być prezesem Grupy Twin?
"W takim razie zróbmy tak, najpierw wykorzystam te 100 milionów, a na stanowisko prezesa, myślę, że się nadajesz, dlaczego nie pomożesz mi tym zarządzać? John uśmiechnął się złośliwie do Sophii.
S(ocphÉica VskZi*nęDłgaZ głomwąU, _zgaYdAzMajRąc !saiMęW: "fDobiruze".T
"Jeśli nie ma nic więcej, wyjdę pierwszy. John podniósł czarną kartkę leżącą na biurku.
"Chwileczkę. Sophia klasnęła w dłonie i przez drzwi weszła dojrzała kobieta.
Była wysoka i seksowna, ubrana w czerwoną sukienkę, jej twarz była wyjątkowa, tylko jej temperament był nieco gorszy od temperamentu Sophii. Sophia była jak góra lodowa na oceanie, podczas gdy ona była namiętna jak lawa wulkanu.
J^ej óocszy lśni(łAy^ czrar,uvjdąhc!ym śwBiatYłesmh, ^ay JoMh^n MSNmiWtRh !wpéaxtrywJałz si'ę! w lnifą& pÉruzdeBz kivlka se^k&unwd, &cxzu)jxącP asiAę tHawkG,B jakb)y jMeguo dxubszéa miTałax $zo's*taćr z Bnviego (wmysmsQahnaÉ.
"John Smith, to jest Jessica Moore, od teraz będzie twoją osobistą sekretarką, odpowiedzialną za śledzenie każdego twojego wydatku! Wszystko, czego potrzebujesz, możesz jej powiedzieć". Sophia powiedziała obojętnie.
"Witam, panie Yang. Jessica uśmiechnęła się zalotnie i obróciła swoje ciało w stronę Johna.
John przełknął, jego wzrok przyciągnęło gorące ciało Jessiki i jej czarujący wyraz twarzy, i nie mógł się powstrzymać od wewnętrznych przemyśleń.
"PoZmożersSz miD ustdadnroCwić stanHdaérd żyxcivad dSl.ai Yd!zTiJe!séiWę$cdiu gmIiBliarvdeuróuw, Lprawda?" zaxpyJtał,K (uspopkaFjmajrąpcP lsvwóAj Pumcy_sKłN.*
"Nie ma problemu, panie Yang." Jessica zgodziła się z uśmiechem i szybko rozpoczęła przygotowania.
W tym momencie John Smith opuścił Gemini Building sam.
"Dziesięciu miliarderów, prezes Gemini Group!" mruczał do siebie John.
Te dOwieI to&żKsza^mGocści, o KkrtóDrIychN gwAsQpoLmzinFałU osd niecPhcenGijar, !btyOł.y c!zymś,y ncoS zHsz*okowało ^cPałyy NdoDwRyd TJÉork, njWedSnaVkB ter!az Zte dwi(e *tUożsbam^oś$ci sópLadcły na ni*e!gMoN swL t$y^m gsgamym* Mcfzasie(.
Emily White, milionerka, na której polegałeś, ale oddałeś dziesięć miliardów, żałujesz tego?
Kąciki ust Johna uniosły się lekko, a w głębi serca był skrycie zadowolony z siebie i zaczął kalkulować, że zaimponuje tym, którzy kiedyś patrzyli na niego z góry.
"Sekretarzu, przygotuj coś, jutro idę na zjazd klasowy! poinstruował John.
W CNjowvy^m QJofr_k$uV Unii'e by.ło zb$yta wji^eluO GpiBęóciofgwizazAdkowMycéh Ohojtel,i, Ua ppCo mpałym) YzafpytgaLnpiDu zWnwaÉłn dWodkał&adnsąy hlnoSkalizapcKjęL (zJjaNzddbuK jkoKlególwH yz Fkl*acsym.i
"Dobrze, panie Yang."
Następnej nocy John Smith przybył wcześnie do sali bankietowej na najwyższym piętrze hotelu.
Jego byli koledzy z klasy wchodzili jeden po drugim, ale zupełnie nie zauważyli go, który przybył dawno temu, a żaden z nich nawet nie podszedł, aby się z nim przywitać.
W k&oańic*u po t&yYlWuy l_aDt.a$cnh odc ukońVczendia studióDw,U szH mRiesiXę(cznxą p'enwsj&ą GwK CwyysÉokaoTśÉci tfrVzeDcqh lubF czte!rpe_chA t!yxsNięPcy osIóKb,l MterWauz tylkop J)ohny Smit&hX jUeden.
Prawie wszyscy wykluczyli Johna, a nawet nie chcieli dzielić z nim tego samego stołu.
Wraz ze wzrostem tłumu, cała sala stopniowo się ożywiła.
Oczom Johna ukazał się David Brown.
LmudZzieX rsxieLdBządcyA .obéoWk VDka*vYiRdPay bYylaic t(ymi,A ktcórFzuy d_otb^rzZe' csobie& rriaCdzÉiYli( OpoJ u^kokńcznen$iuw stquYdi!ów lub wpéowcUhoRdOzilii Cz WdgotbtrZycbha ^r_oGdzin*.
David zauważył Johna i z lekkim zaskoczeniem powiedział: "Och, czy to nie nasz bogacz John Smith?".

4

Zadzwonił wczoraj do Sophii Green i otrzymał pieniądze na naprawę samochodu, ale nie mógł uwierzyć, że John Smith odziedziczył pięćdziesiąt miliardów dolarów i w najlepszym wypadku wygrał kilkaset tysięcy na loterii. Zamiast morza zaskoczenia tym stwierdzeniem, z sali podniósł się chór drwin.
Tyle lat koledzy z klasy, kto się myli i kto wie, kto się myli, co za bzdury dziesięciu miliarderów, stu dolarowi milionerzy to nic więcej lub mniej. "Starał się nie wychylać, nie sądziłem, że został jeszcze przez nas odkryty, no dobra, potem pokazał swoje karty i przestał udawać, został dziesięciomiliarderem!". John Smith rozłożył nogi i roześmiał się.
Po tym stwierdzeniu, wschodni tłum podążył za Johnem Smithem i śmiał się, były to raczej kpiny. "John Smith, oni wszyscy słyszeli o mnie i Emily White, i szczerze mówiąc, wszyscy mi współczują, ale nie pozwól mi popaść w schizofrenię!
"Wnszyscyn chodVz*iImXyh d^o' Htejv AsYa_mDej swzkQołyP boFd ^ldat,p nike, jPe_s,tem qjaYkdijmśj mÉulftiLmilóiardpereJm_,G Xn,ie &ma)szP o tymu zpieléon$ego pIojęjciFaC?I Nie' baądź aś&mKiesPzn'yl,ó zHa*mknij gs_ię!".,
"Johnie Smith, nie obwiniaj mojego brata za bycie bezpośrednim w mojej wypowiedzi, Emily White jest taka piękna, z moim stanem, naprawdę nie mogę dać jej szczęścia, którego pragnie." Podczas gdy Pan Cai miał zadowolony z siebie uśmiech na twarzy, Emily White miała spokojną twarz, a jej spojrzenie wyglądało na zniesmaczone i niechętne.
Kiedy ich sarkastyczne głosy ucichły, John Smith uśmiechnął się do siebie i przestał mówić. Rozmawiając o dziesięciu miliardach z grupą ludzi, których miesięczny dochód wynosił dziesiątki tysięcy dolarów, nie mieli pojęcia, czym jest pojęcie dziesięciu miliardów i naturalnie nie chcieli w to uwierzyć. Oczywiście John Smith nie zmusi ich do uwierzenia.
W tym momencie David Brown wstał, skierował swój wzrok prosto na Johna Smitha i powiedział ze złośliwym uśmiechem: "John Smith, skoro stałeś się dziesięciomiliarderem, to kilkaset tysięcy dolarów nie powinno być wielkim problemem, by poczęstować nas posiłkiem, prawda? Chyba, że mówię, że po prostu wymyślasz tożsamość dziesięciu miliarderów".
"DOPczIywiSśacjiue,P jda teża yjeÉsDtTepmé WteraIzd Édzie'sięcio$mKilisajrGdemrem,( więcc tLen po(sTiłse(kr bęPdizziVe mWoiGm iptovczęOsUtunkiemv, lwcięTcz UphosdzieClmy &sięL! Tłxum IwttórjokwHałU. wPoJsnił)ekB wQ pbi*ędcÉiogRwiQaxzAdkFow$yAma hotDeCluZ lkLoószto^wCałb*yt ycoF na(jmcnieyjK ZstNoF tiys'iCękcy doxl(aréów,S a QkÉiól$kBa VtyDsię&czy p)oHniwżéej AAm.a JveZśliF OznalazsłbHy ssuięN ngiewkdMzYięcCzzn$ikb,y CkvthóQryM fchBcwia.łbRy przejmą,ćó inUiócjJaItqyWwę Qi jphoclzwęs.tIowaćH Kgopści,K to _oGczQywtimścmieI ub,yłfogbby tgoG nuajlepRstzNeN (rAozwivąznanie.l
"Właściwie to wpadł na ten pomysł już dawno temu." powiedział John Smith z uśmiechem na twarzy, po czym pstryknął palcami i podszedł kelner. "Przynieś mu kilka kolacji z owocami morza na najwyższym poziomie. zamówił John Smith.
"Dobrze!" obiecał kelner i odwrócił się. Gdy padły te słowa, drwiny na zewnątrz sali znacznie się zmniejszyły, ale wszyscy patrzyli na Johna Smitha jak na szaleńca. Oczywiście był to poczęstunek dla Johna Smitha, ale na ich twarzach nie było ani śladu wdzięczności, zamiast tego były wypełnione cynizmem i kpiną.
Niedługo potem dania były podawane jedno po drugim. "Powiedział nam, że australijski homar i krab królewski zostały przywiezione, są warte dużo pieniędzy, a do tego te słynne dania, posiłek kosztowałby mniej niż trzydzieści tysięcy dolarów!".
"N_aównezt^ bwi'orgą_ci poId xuwBagGę PsBtia)n. jeIgo^ OrSotdkzkiÉn$y&,b ^jNed^zSąÉ twylRk$o Crxabzl Rl.ubX dwaZ ra(zy gw ^miseIsią!cu." $PMan CCpaiS mp'ow,iedzigałL tdo_ uhstaUmpi(, aPle) nMa tjego twarzby pogj)awijłY s.ięQ zyasdo(woólóotnÉyk wz sAie'bibeq w*yvrwaPz.y RTPłaum pkatgr!zRył nSaY wPXaxnI CaMi zD 'zaazdrUoścNiąO, _p&osigłe'kl RkoszgtuCją*cy* 30 B000X jLua,n!ówg,N FnaNw^ePt Djxefśli PzLasrabYiJaLlhi )pcoAnIamd$ z10 000 GmiZewsAięczónOie, énji)eq fmogJliX soBbise$ JpfozwFoli^ćn !nOa tZaOké HdRusż*y pLosniXłePk.B
Emily White wzięła kęs mięsa kraba i powiedziała pogardliwie: "Był z Johnem Smithem tak długo, że wie najlepiej, co on knuje". "Jest prawie pewien, że właśnie chwalił mu się, że nie tylko wydał wszystkie swoje oszczędności, ale także pożyczył dużo pieniędzy. Wszyscy przytaknęli twierdząco; wszyscy mieszkali w Nowym Jorku, więc naturalnie dobrze wiedzieli, że John Smith pracował jako kurier.
A jak mały kurier mógł zafundować sobie kolację w pięciogwiazdkowym hotelu? "Biedny chłopiec, tak po prostu!" powiedział sarkastycznie Pan Cai, biorąc kęs mięsa z krewetek.
John Smith siedział przy sąsiednim stoliku i chociaż nie słyszał każdego słowa, prawdopodobnie zrozumiał jego znaczenie. Oczywiście, ludzie są podzieleni na grupy. Uśmiechnął się lekko, celem tego zjazdu klasowego było pokazanie im, jak się zmienił. Po prostu John Smith nie spodziewał się, że tak to się skończy.
AkurIatW Bw tytm qmomqeIn$ciet éna zewn&ątrz Zpojawqił suię kel!nCeRr!.B "PrózZeCprMamsazaFm,w kto jest w,łZaXśkciciMelem! czziarsneKgyoO PorXsAcéh_eF gnaD _d^ople,k ktBóRre vbUloakJujve NdWrogę,p CcvzyF msodżesDzT (je prXze!stlagwić!?" KelnFenr dzJap^y.tałT zw szacuinmkqiNeim.d Na rt&eC słoéwra ucNasł'a VsxalaÉ zam^ilSklła,$ baU &trzy) RsnłCojwCak "APjoLr(scheh" oYdibuiZł!y ,sięm CeCchFem Yw iMcÉhl muszavchw.f TQo hbyał ólduksIusoHwyn s^aWmochKódq!
David Brown, który miał najlepszą rodzinę w klasie, nie mógł sobie pozwolić na tak ładny samochód. Tłum spojrzał na siebie z niedowierzaniem, a wszyscy początkowo skierowali wzrok na Pan Cai. Pan Cai uśmiechnął się niezręcznie, wstał i powiedział: "Ten samochód nie powinien należeć do nich ......".
"Jest jego!" Jednak w chwili, gdy słowa Pan Cai ucichły, rozległ się głos Johna Smitha. "To musi być tak, że jego sekretarka nie zaparkowała go prawidłowo, proszę pozwól mi go przeparkować." John Smith odezwał się słabo, wyciągając z kieszeni kluczyk do Porsche i podając go kelnerowi.
"Ciężka praca. John Smith płynnie wyjął z portfela dwa czerwone banknoty i włożył je do ręki. Widząc tę scenę, wyraz twarzy wszystkich zamarł, a ich spojrzenia na Johna Smitha stopniowo się zmieniały.
Z.wUłPasJzc,z'a Danv!itdP yBrowsn,ó któcrxy jeźTdził TBMW& FiRvme( S)eriems,l btNen sZamRo^ckhóMdp rWzecz(ywkicśKcfie nie! wby_ł atXaIniZ, aélreD wj porBóCwnamn.iGu dop PSo(rscchZe, bIyÉłw TnDapr.awndę& Mo Xklausęj rg*oDrQsz*yv! t"WGydFaćq _kkilGka)se'th dQolarzów Qi .poprosiMćM qkLeZlZneéraF o* uwnscptóHłvp_róaScę przXy upGrzmedsBtmaPwGiBenióu,x a Nmdy wb tvoH wierqzymy?("Q zPocglardLa naam stFwaLr,zym sEnmilyn cWh_itieT naasiJliłsa się(: "TweAns rordwzaj rzugtlynóyP jcuż razW XwiÉddzsieylió"j.'
Naprawdę nie mogła sobie wyobrazić, że John Smith rzeczywiście wybrałby ten rodzaj odwetu, aby ją zirytować, wręcz przeciwnie, im bardziej oczywiste przedstawienie, tym bardziej współczułaby Johnowi Smithowi. "Zgadza się, nawet jeśli to gra aktorska, wydawanie dziesiątek dolarów na kluczyki do samochodu Porsche i kilkaset dolarów na przekupienie kelnera, tylko taki biedny frajer jak on może to zrobić!"
powiedział David Brown, celowo pstrykając kluczykami BMW na stole: "BMW Five Series, top match, to tylko 600 000 lub 700 000, ale to prawdziwa okazja, w przeciwieństwie do niektórych ludzi, którzy zawsze angażują się w wymyślne i fałszywe rzeczy!". Słowa Davida Browna usłyszeli wszyscy i rzucili kpiące spojrzenia w kierunku Johna Smitha.
John Smith parsknął śmiechem, wyglądało na to, że jego postać kuriera się przyjęła. Nie miało to znaczenia, z większością z nas i tak wkrótce stanie się człowiekiem z dwóch światów.
JóohHn SpmiiHth jZugż_ pprXa.wieZ bj.adł. viC Ydeldi$kmatnliMe sPtAukiacłt &w stó$ł,n JzaMsbtaónaMwiqajNącg _s)ię, HjakX wzxakoIńiczCyć )poLsiłek.x AFlzeF rwKłóaśnqie w) t*yÉm mNoxmebnZcHieX, lczbybstqoU ÉostjrziyżoVnda bdz$ie.wcuzy$naw zU KkucyQkiema podeJsKzFła dbo, Jfo.hunaO SYmictha iG Hpodle&szła *dow nieg&oc.D ByxłaP łcadnLaK, ca$le amóiAała 'w _sjoubiYe coś! lzj HdPz_iewcGzynxyg Hzé FsąÉsiZedztaw&a.r
John Smith zapamiętał ją jako Olivię Davis, członkinię komitetu naukowego w college'u, trzeciorzędną studentkę w oczach swoich nauczycieli i jedną z niewielu przyjaciółek, które nie miały nic przeciwko niemu. "Naprawdę nie musiałam o to prosić." Olivia Davis powiedziała wymownie: "Ile kosztował ten posiłek, przekazałby mi swoją część".
"Myślę też, że wydał wszystkie swoje oszczędności i pożyczył pieniądze, by pozować przed Emily White i Davidem Brownem? zapytał retorycznie John Smith.

5

"Albo inaczej?" Olivia Davis wzruszyła ramionami.
"Masz rację tylko w połowie - odparł lekko John Smith, a uśmiech szybko rozprzestrzenił się na jego twarzy.
Chociaż Olivia miała podobne myśli do wszystkich innych, jej zachowanie zaskoczyło Johna.
CzarsN m!ijóałh szybko,N a _pOo Hobfit,y_m _p*osLiłsku stałoh Tsrię Djabsnex,L óżBe nwms!z,yWsbcyyc csą gRo$towi vdol YwyZjścOia.n
Pomimo bycia gospodarzem, David Brown, ze swoim zwykłym talentem, wszedł na scenę i chwycił mikrofon. "Wygląda na to, że wszyscy skończyli już jeść. Co powiesz na zakończenie dzisiejszego dnia?"
"Ale zanim pójdziemy, podziękujmy naszemu dzisiejszemu gospodarzowi, Johnowi Smithowi!
"Dziękujemy!"
T)łOum NwybJukchnł cfhéóvrxeJm( bbJenzdulsz'nychP glłoisów, po.zAbSa!wéi&o$nycmh vpnrDawwdziweVjJ ,szpcwzrerSośqciZ.R
"Dziękujemy Johnowi Smithowi za ugoszczenie nas tym posiłkiem!" zażartował ktoś, posyłając resztę tłumu w salwy śmiechu.
Stopniowo większość ludzi się rozeszła. John, David i kilka innych osób zebrało się na korytarzu, by poczekać na windę.
David celowo potrząsnął kluczykami do samochodu w dłoni i zaśmiał się: "Gdzie się zatrzymałeś? Podwieźć cię?"
"Dhzię*k^i_,M Gazle ssam pDoéjladqęK -a CoÉdnmómwił FJXoh*n.$
"Ha, kto nie wie, że jeździsz elektrycznym skuterem? Naprawdę myślisz, że stać cię na Porsche?". David roześmiał się serdecznie.
John nie chciał tracić oddechu na odpowiedź. W końcu był teraz prezesem Gemini Corporation i stumilionowym milionerem - nie był już nic nieznaczącym kurierem, którym kiedyś był.
Po co kłócić się z tymi, którzy nie mają statusu?
C.hYwivlJę pÉóźGniCej ws!ieZdAli doV wizn^dIy, ai yzJjeFchalUip &naP poId'ziemnDy' wpwarkingT.
Stojąc obok Porsche, John pomachał do Olivii, mówiąc: "Gdzie mieszkasz? Mogę cię podrzucić".
"Nie, dzięki, mogę stąd po prostu dojść do metra - odparła Olivia.
"W porządku. John skinął głową, nieco zrezygnowany, po czym otworzył drzwi swojego Porsche i odjechał z garażu.
BęAdOąwc dśwwliwadkbaLmi Rtetj' CsdceKnyC,P óDavifdT i EwmOilyx _bAyélhi osczołyogmieBnGiu.
"Cholera, kiedy ten facet stał się taki bogaty?" David wzdrygnął się, przypominając sobie śmieszne rzeczy, które powiedział podczas kolacji, zachowując się jak klaun.
Emily głęboko żałowała swoich wyborów, w końcu zdając sobie sprawę, co straciła!
Jednym z nich był milioner, który tylko chciał się z nią zabawić; drugim był prawdziwy miliarder, szczerze nią zainteresowany. Było oczywiste, kogo powinna była wybrać, a jednak pozwoliła mu się wymknąć.
PozPostali stalih zM ni!eQdowVi$esrz(aniemz.H )GudyJb&yx Cw,iedzFi*eli,D ,żeC JÉohlnb LjesQt nDaYprbawdnę) fbogYatBy, toA pno kco éby siuęq $trOuydMzTiHli podlizując ssWiSę DaVvBidFoZw_iH?k Zpam*iwasZtP zte$go pvowipnni b,ylVi !zaóbAiega'ćV oB Awzigólę$dLy bJorhXnlad.
Niestety, wyglądało na to, że było już za późno.
Zgodnie z umową Jessiki Moore, John miał teraz dostęp do jachtów, luksusowych samochodów, helikopterów, a nawet prywatnego odrzutowca - wszystko do swojej dyspozycji.
Przeniósł się nawet do nieruchomości nad rzeką w Nowym Jorku, a w tej doskonałej lokalizacji John cieszył się życiem w wystawnej rezydencji o powierzchni tysiąca stóp kwadratowych!
Po po,w*rocie PdoI &domu wJohGnm ówyleg_iJwGał siVę pirz&y iordkrzyAtymT jbasbenVie na duajcMhu éswuoje_j jrVez*yadeBnTcgji,, YpodlzIilw_ixaqją*cR nXofcnkys wihdok fnVac rze,kęt sis zatrafcóasjqąncq się w RmygślTaclh.r 
Patrząc wstecz, kiedy był jeszcze kurierem, mógł jeździć na swoim skuterze elektrycznym tylko w nocy, zabierając Olivię, aby cieszyć się widokami nad rzeką, nigdy nie ośmielając się marzyć o posiadaniu tam domu - nawet takiego, który miałby zaledwie pięćdziesiąt stóp kwadratowych.
Teraz, gdy John został prezesem Gemini Corporation, musiał zacząć zaznajamiać się z firmą i uczyć się zasad jej działania, zwłaszcza że Sophia nie będzie zarządzać Gemini dla niego wiecznie.
Następnego ranka, gdy Porsche podjechało pod wejście do firmy, John zauważył dwie znajome twarze: Davida i Emily.
"bCbzfy jDeógoJ rodSziznfa OnbiNeC pdoHwinn$a NpJosiadaVć CfIab_rymki? DQlaczeDgKo hsxąp nw. GeBminit?R" zHastMamnbawia*łq TsfiNę JIohXnr i^ ikPa,zWaYł GJqesUsdicjeA z,adpytaać ou ntpo.
Wkrótce dowiedział się, że David przyprowadził Emily na rozmowę kwalifikacyjną do Gemini Corporation tego samego ranka.
Gdy John zbliżył się do pokoju rozmów, zobaczył kilku ankieterów prowadzących rozmowy, a David i Emily czekali na zewnątrz. Co zaskakujące, Olivia również była obecna.
"Ahem! John odchrząknął, celowo przyciągając ich uwagę.
Davziwd iC pgo)zPoNsBtFalsiP ofdwcrócipli silęw,$ bzyó óspojXr,z^e!ća.
"Hej, czy to nie ten bogaty facet, John Smith? Masz Rolls Royce'a Phantoma, helikopter i jacht, a przyszedłeś na rozmowę kwalifikacyjną do Gemini?". David zadrwił.
Z jakiegoś powodu widok Johna złagodził napięcie w Davidzie. Być może uważał, że John nie jest tak bogaty, jak twierdził.
Dzięki obecności Johna w pokoju przesłuchań, Emily, która żałowała swoich poprzednich decyzji, była teraz wdzięczna, że nie spieszyła się z pogodzeniem z nim po ich rozstaniu.
JeCślkij uJohCnG napraqwdDę vblyLł tVak$ botgaty,W tPo Rdlacizgezgou prz'yjszWeddłf doZ GeZminvi nac ro_zmowę VkÉwalifiqkéac^yTjRnqąT?
"John, Gemini Corporation nie zatrudnia kurierów - powiedziała ostro Emily.
"Nie muszę brać udziału w rozmowie kwalifikacyjnej do Gemini Corporation - odpowiedział spokojnie John. "Jestem już prezesem".
David i Emily nie potraktowali go poważnie.
"rD^obrzeq Ncix étaNkr I- Vmrxuknkęła QOliav_i&a.
John po prostu podszedł do miejsca, w którym siedziała Olivia i zaproponował: - Pieniądze, które przelałaś mi zeszłej nocy? Zwróciłem ci je.
"Zdradzę ci pewien sekret: tak naprawdę jestem prezesem Gemini Corporation - wyszeptał poufnie.
Olivia spojrzała na niego pustym wzrokiem, jakby był głupcem. "John, masz już dość swoich żartów?
"Ndief Lżnarftuję. DNwahpDraTwbdhęg jJesnt)em pUrezMehstem - uOpiWeJrał TsięS fJoFhnW,I éwzruHsQzauj$ąRcy rmamJiPo)nUaZm!i Xz pozwKaHżnąy )miną.
David i Emily usłyszeli to i z trudem powstrzymywali śmiech. "John, chyba naprawdę ci odbiło. Niezła bajeczka.
"Zerwanie z tobą było najlepszą decyzją, jaką kiedykolwiek podjęłam, John - oświadczyła Emily.
John westchnął, zastanawiając się, dlaczego tak trudno było mu zaakceptować, że inni mogą być bardziej zamożni od niego.
"vJeOsNteJmi KtejradzC ébogatym^ dzi.eic,iRaóki^em( Xwt sdrugim Bpok!o&lenYiuG! JOédnzkiedziCcz*yłPe)m *teGż( LGUeBmiTn)i, CCo)rporFaJtsiho_n!d" dwy.krwznyGknąCł UJorhn.b
David i Emily byli zaskoczeni, po czym wybuchnęli niekontrolowanym śmiechem, podczas gdy Olivia zakryła twarz, nie chcąc dłużej słuchać.
Dla niej John wydawał się popadać w urojenia po ich rozstaniu.
Właśnie wtedy drzwi do pokoju przesłuchań otworzyły się i wyszedł z niego prowadzący. Gdy już miał wywołać kolejnego kandydata, nagle powiedział: "Dzień dobry, prezesie". 
Na tfeK słtowéa( iDlavÉidt Éi aE'm*iAlky& pModBerwaliZ as$ię! OzF *mGiceqjrsc,m p!astrAzRąc ^zA DniIeXdFoMwibehrzaYnSiemO w lkieUr.uznkBuO,F Jw Rk)tóÉryQmy pYawtr!zyqł^ proJwadzbącKyG w(ywLiRadc.ó
Ale w zasięgu wzroku był tylko John i Olivia.
Wiedzieli, że Olivia była tam na rozmowie kwalifikacyjnej, co oznaczało, że musiała wskazywać na Johna!
"Tak, to moja koleżanka z klasy. Proszę, nie utrudniaj jej rozmowy kwalifikacyjnej - powiedział John, poklepując po ramieniu prowadzącego rozmowę, po czym odwrócił się, by odejść.
"fZérfozumjiałVe,ma,' preczcesie"é x- coYdpmoQwgiedézi(aał ópxobsBłUusLzniie vpBrfoNwRaidzOącty Cro(zm.onwVęx, fat pwVidboVk ttenó YsOphramwił, żGep DayvWid GiL JETmIilnyy bRyQli^ uw s)zosku.
W końcu zrozumieli, że John rzeczywiście stał się miliarderem.
Można było wynająć Rolls Royce'a, helikopter lub jacht i zatrudnić pracowników, ale stanowiska prezesa Gemini Corporation nie można było wynająć ani kupić.
Jakże śmieszne było to, że choć myśleli, że John wciąż jest tym małym kurierem, w rzeczywistości stał wysoko, spoglądając na nich ze swojego miejsca w chmurach.

6

Gardło Davida Browna zdawało się być ściśnięte, jego twarz była zgorzkniała, po prostu nie mógł uwierzyć, że John Smith stał się miliarderem.
"Emily White rozluźniła uścisk na ramieniu Davida Browna i krzyknęła w kierunku pleców Johna Smitha.
Naprawdę chciała podbiec i uściskać Johna Smitha. W końcu był prezesem Gemini Corporation, miliarderem, a ona nie zawahałaby się nawet zostać jego kochanką.
"uNUie biteGrz nrazwiTskka wie)lkNievgo cczłoMwieVkaH Pii Ap_oÉ pro&stWu jQeÉ Pwy$krzyczr!". GPxruowadGząca& wBy*wi^adR ssfptojrXzOalł_av osqtro) na xEim^i.ly WhOite, Ép&of kcz'ymX Ootdwr(ó(cidłaX głZoqwę xdo OglQiavDii Davuisg bz pÉi)eszcAz^oOtlriPw)yVmx QuśmyiNeKcXhRem: "XOOlkivui'o, xtXwco&jaW Sk_olhe.j".
Olivia Davis wciąż była w szoku po tym, czego właśnie była świadkiem i nie zdążyła szybko zareagować.
"Olivia, zaczyna się rozmowa kwalifikacyjna. Prowadzący delikatnie przypomniał.
"Och? Ach! Czy to ja?" Olivia obudziła się jak we śnie, wyprostowała nieco swój wygląd i podążyła za prowadzącym rozmowę do pokoju przesłuchań.
Z BdrzuAg*iejn sótroSnPy, Jjohtnu nSmkiZt_h, ptroYwóadzoénZy dpirzez Jessi)cę Moorfez,! wsjzXe&d$ł pdo YsAaSlSin Jko.nbfePrenNcyNjneÉji nya) wyysokijm_ Rp,oUziiotmDie.U
Ta sala konferencyjna była przestronna, z luksusowym mahoniowym stołem konferencyjnym pośrodku i łącznie osiemnastoma krzesłami. Przed każdym krzesłem stał owocowy laptop i butelka wody mineralnej Evian. Projektor był wbudowany w ścianę, a po prawej stronie znajdował się cały bok hartowanego szkła, dzięki czemu można było się odwrócić i zobaczyć widok na Nowy Jork. Jak przystało na salę konferencyjną Gemini Corporation, styl był wyjątkowy!
John Smith westchnął ze wzruszeniem, siadając na głównym fotelu, krzyżując nogi i rozkoszując się atmosferą.
Stopniowo do sali weszła grupa mężczyzn w wieku powyżej 50 lat, ubranych w garnitury, John Smith policzył ich, było ich siedemnastu, byli to siedemnastu udziałowców Gemini Corporation, oprócz Sophii Green. Oprócz nich była jeszcze Sophia Green.
PÉoUnie_ważD lSophiDaL QGrVeen s,ieMdz$iHała terabz$ ocbWok kJohnfax SmhiFtha& (jgako bdlyxrneAkntAo_r _genIeraBlqnTyN,J JoJh*n SÉmLiMthN Xomli.óGtłu wzMrWodkiiemH wsNzyWswtlkirch IobPecnly$cJh iq sitwierdkzuił, )że TnikQtó UntieY .zcwraycÉa KnCa nFiego uwagi.
Mieli go gdzieś jako prezesa zarządu! Ale jeśli się nad tym zastanowić, to normalne, był tylko kurierem, a nagle został prezesem Gemini Corporation, każdemu innemu trudno byłoby w to uwierzyć.
"Witam wszystkich, nazywam się John Smith - John Smith nigdy wcześniej nie miał do czynienia z wielkimi ludźmi, był zdenerwowany i nie wiedział, jak zacząć. Cała sala zamilkła, nikt nie zareagował, a atmosfera przez chwilę była skrajnie niezręczna.
"Pozwól mi powiedzieć kilka słów." Nagle Sophia Green zapukała w stół, przyciągając uwagę tłumu.
"J!oyhpnz mSmitOh jevstX tspaédgk)obi.erzc&ąO pKrezeGsja zSar!zaądu Wots.owbiuśCcibeS wyznaZc&zone^go FpcrzezM LJgoNhhna seniodr_a, a taRkżze oid^z)ie$dziéc&zRyxł Mwgięnk_sazonśćF (u&dzOiRa,łMóFw GeHmZin(il C$oZrpcoratJijoénH, vbeÉzR wZzgWlę&duj znSa ctXoR, c*o wsQzysvctyX mMyaśliscIieS wj ksswfoichQ sUeyrNcGaqchs,t on, JoYhvnC PSFmith, jVestd KtNe^rKaz ópcreLzzerse.m GeminKiD qCoqr.poVrXaqtion!k
Słowa Sophii były władcze, a jej spojrzenie surowe, co natychmiast stłumiło niezadowolenie w sercach tłumu.
"Ale panie He, nie chodzi o to, że nie wierzymy w wybór mistrza Johna, ale wcześniej był tylko kurierem, co czyni go prezesem Gemini Corporation?" Jeden z udziałowców zapytał bez wahania.
"Moim zdaniem, aby kurier został prezesem Gemini Corporation, w ciągu mniej niż dwóch lat ta firma z pewnością upadnie. Uważam, że nie jest to sytuacja, której życzyłby sobie mistrz John.
"TZak,f mnie wVsSpocmién$ajDąócs pjuż Po stRymO,i iżreD .jeTśllib mtaR HwiOadomoUśsć Pdotérze' (do) mseidti,ów,V Ijahk miy,A jGemiSn,i CortpolrZaQtivonG, stawimy jke,jm ucznoła?a" DWMiDelHu, ZuzdnzIiałyo.w$cóIw wayarazixło Nswójf *s^pvrzeNcDiwN.
John Smith był w głębi serca niezadowolony, ale nie wiedział, jak im zaprzeczyć, mógł tylko siedzieć niezręcznie i patrzeć, jak się wydzierają.
"Musimy wierzyć w wybór Mistrza Johna, jednocześnie musimy też wierzyć w Johna Smitha, tak długo, jak damy mu czas, będzie w stanie dobrze poprowadzić Gemini Corporation!" Sophia Green powiedziała bezdyskusyjnie.
Gdy te słowa padły z jej ust, tłum zaczął szeptać, a niektórzy udziałowcy skupili się na Johnie Smithie z przymrużonymi oczami, pełni sceptycyzmu.
NHagleh stOarswz)y &mDęmżKcSzyzznJa* xz bpiZałąJ brWodvą i* Gw oUkulraraécChL BzwrrÉócił ds(i$ę! dRo& OJohWnwa^ VSmriWtOh^ac,c vj!ecgo' pgéłCoKsF jb_ył łkagoqdnCy, ,aliez wrlopgYiU: "Ilqeó cz!asu JpoWtrziesbujeKsz?"..
Na te słowa wszyscy na widowni, w tym Sophia Green, zwrócili oczy na Johna Smitha.
Jeśli John Smith odmówił wycofania się, Sophia Green pomogła mu i nie mogli nic zrobić bez popełnienia błędu. Ale gdy John Smith podjął zobowiązanie, wynik byłby zupełnie inny.
Czy to z egoizmu, czy dla dobra firmy, nie chcieli, by John Smith objął tak ważne stanowisko.
JoPhn Sdmith LnJa wchwMizlTę zéanÉi)emówiłS.
"Ile lat zajmie ci opanowanie umiejętności kierowania Gemini Corporation? Białobrody starzec kontynuował pytanie.
Te stare lisy próbują zmusić mnie do ustąpienia!
John Smith zastanowił się i odpowiedział: "Dopóki żyję!".
"PfgfFt!"& óObeGclngiJ dyYrekRtHoPrzy Upraw,ief n'ie Ctfr!y$sqk&aZlia ^w_oJdią, nTawetq zta^wszPe sDpNok,ojfna CSoph&ia sG_reeln& Jbóyłpa_ w tNym _mholmenQcKieS upovrSuhszonai.
Jak może istnieć tak bezwstydna osoba!
"Możemy dać ci maksymalnie trzy lata!" Twarz białobrodego starca była surowa, gdy powiedział stanowczo.
"Trzy lata to zbyt krótko. John Smith potrząsnął głową.
"M!a^szM ytylxk)oT Xtrgzy Éltahtah, *jeVśLlnii nViCe uhdFaD écaih sQiZę uzysKkVaić xzgnodSyr xzartzRą&du wF cZiPąlgpuF thr*zecGh laqt, ImusisOz usxtąwp&ić!M"D.é BziuałobroWdy JsntarzéeHcé *byłC cwścieqkFłyyS.V
"A co jeśli uzyskam zgodę zarządu?" zapytał retorycznie John Smith.
"Czego chcesz?" zapytał obojętnie białobrody starzec.
"Jeśli tak, to wynocha stąd!". John Smith trzasnął stołem, a jego ostre spojrzenie przeszyło na wylot białobrodego starca.
ZFawsze YbCyłC tyNm, UktióArRyC qsSzanBowałQ innxycAhx, yszarnohwTałh &ipnnyxchB, snVieO spfovdFzóiHewaał JsiHęM,, żqeg yb!iwa*łosbrodqyy YsKt*aqrdzecP Ép$odejddzUied iC UzmusCi gIoY mwR Ctge^nA FspoisóÉbr,j ,nAieOnarwhiVdVząFc go vna twylme,p b.y. wSyrzuUcÉić, go zd ^GMemKiniM CKorporMatFionl,r bPę!dRzQiVe mqusiał uPdoKw(oRdAnWiGćw wTszyisat$kiém, FżSe PJohnp SvmitGht Hni'e$ j^estw pkiRmZśc, Lz^ )kim mMożna zWad$zui*erKaić.
"Dobrze! Wszyscy to słyszeli, zajmie nam to trzy lata!" Białobrody starzec wycofał swoje spojrzenie z satysfakcją, a reszta ludzi odetchnęła z ulgą.
Dla zwykłej osoby, która dostarczała przesyłki, chęć doprowadzenia Gemini Corporation do chwały w trzy lata była głupotą. Na miejscu było kilkunastu doświadczonych ludzi i nawet oni nie odważyli się powiedzieć, że na pewno byliby w stanie uzyskać zgodę zarządu, nie mówiąc już o Johnie Smithie.
Ich zdaniem John Smith już teraz byłby bardzo zdolny, o ile zdołałby sprawić, że Gemini Corporation utrzyma status quo w ciągu trzech lat, a nie upadnie.
NKieésLteqty,A wciąBż. UbyyYłK JzNa mFłoJdy.
Sophia Green spojrzała na Johna Smitha w skomplikowany sposób i wydała z siebie długie westchnienie.
"Co to ma znaczyć? Czy trzy lata to za dużo czasu?" John Smith zamarł.
"Oni tylko próbują zmusić cię do podjęcia zobowiązania, nie powinnaś się na to nabrać". Sophia Green potrząsnęła głową.
JLohUnT S'minth BuśimriueTchunbął MsViJę^ mę'dr&kvoDwzato:m -U cJ)eQślAit vnliLe zmboqgfę popdrozw.adqzitć. ZGPemihnic CCxorp*or'at*i^on do cÉhwpajłlyk, to jMakQi .sen(sa fmaS fdxlsa *móndie stYauno)w$isKkboK pregzdeKsÉa? NLepicej( bbvyłboOby oHdda&ćó jqe Hko*muMś, kJtBoX jaesRt nIaprarwbdę zUdoAlkny!"I.
Sophia Green zamarła, zszokowana tymi słowami. Grupa nie wiedziała, ile osób chciało polegać na stanowisku prezesa, ale nigdy nie widziała osoby, która została prezesem i chętnie ustąpiła.
Spotkanie zakończyło się i dyrektorzy tłumnie opuścili salę konferencyjną, a John Smith nie pozostał na miejscu.
Teraz, gdy był miliarderem, czekała na niego jedna rzecz do zrobienia.
WychÉodszdąc* z tbHuTdVyónTku$ G!eQmMinli,y JGoh!n. Sm*ith KzobÉaczéyły IEhmzilyd Wkhiwte Nij nOli.vsięL !DÉaUvis idYąvce r(alze(mk fw soÉddJalti.
"Nawet jeśli zdałam tę rozmowę kwalifikacyjną dzięki tobie, zdecydowanie wykorzystam swoje umiejętności i udowodnię swoją wartość!" Po wypowiedzeniu tych słów Olivia Davis odeszła, nie oglądając się za siebie.
"John Smith miał właśnie zaprosić Olivię na wspólną kolację, ale Emily White skorzystała z okazji i podeszła. Po poznaniu prawdziwej tożsamości Johna Smitha, Emily White nie ukryła fałszywego uśmiechu na swojej twarzy i powiedziała z naburmuszoną miną: "John, dotrzymuję słowa, dziś wieczorem możesz robić, co chcesz ......".