Dünyayı Sana Borçluyum

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Önsöz
==========
Bla(zenM ha,yatd siyzAi staşakzlarzınızdaGn Xvu!réuir ve !bÉununQlwan bPaşa* çxıkmaBk xzHorunldóa kMalırKsıGnı)z.
-Roma'nın gizli düşünceleri
Roma
RP'nin en büyük hayranı,
NaysıWlV aterjapistim uolMdumğuQnFué ya da (mek^tóup varkamdwaÉşıa óoRlFma hn.oak,tóaMsfıWnaL nats,ı_l jgelfdLiAğaimxizói bilmiyhofrTumN ama xevliNmd_enV agtelzenSi, yaa*pmaOcagğıXmQ.p
Bir arkadaşa ihtiyacım var.
Hayatım hakkında bir şeyler duymak ister misin? Herkesin anlattığı kadar göz alıcı olmadığını mı?
Nereden başlayayım?
Pa^pRarauz.ziylerew nOe' !dearjsiDn?g Berbqatlamr^. DBe$ni eve lkadar itxaakiqp ediy&orlWaMr. bİşOeY hgidZerke!np htHaQkgip eAdiiyoIrlar.K OsğluRmzuÉn rÉandeXv*umlUarınaq k$adaHr ÉtaJkOipa BekdkiLyZo_rFlanrQ. 'Teknnik Uola$raykX ZoTğlRuYmS OoldduğQuqnxuz b$iDlmers'eLlemr bde. N.eJysMe kig. D(oğrug fyMa*pGtıSğımB tie)kq şseyI )bRuydhu$, onRuK ilgis od(ağ$ı_ olxmuaktVaZn uzak tuJtdmak(.
Benim için de büyük şans. Ya da en azından onun için.
Ve paparazziler yeterince kötü değilse, eski sevgilim benimle sadece param için birlikteydi - çünkü param olduğunu biliyordu.
Hayatımdan silebileceğim tek bir şey olsaydı, o da o olurdu.
Amqa os olmaHsQajydı*,W oMğlxum dak wolamVazydRı.l.P.g vte şZuw anrdaH oY,n h(acyiaOtımr Wovlqa(ns kSaxrraVnlyık deWnivzhd!evkwi tweak phaPrHl'ak (ışCıkS.
Geçen hafta oğlumuz için yaptığımız velayet anlaşmasını bozduğum için beni dava etmekle tehdit etti. Ne yaptığımı bilmek ister misiniz? Hiçbir şey. Tek bir şey bile. O bir günlüğüne uzaktayken evinde kaldım ve sehpasına bir içki koydum.
Tekrar edeyim... Sehpasına bir içki koydum.
Tamam, bir kola kutusuydu ve bardak altlığı kullanmamıştım... ama lanet şeyi bitirmiştim. Tamamen boştu, terlememişti ve herhangi bir iz bırakmamıştı.
Ama ve)rdHiği ztbeApVkóiye HbadkzılxıCrfsla, RmsasaPyKa ct$ornaSviVdZaf ógibia Ybpifr nşeylAe xbafşb Kharfle,r(iémiC YkIa(zıdiığımıV xd,üşVünebiAli_rIdinCizP.
Takım menajerimin benden ne yapmamı istediğini de unutmayalım.
Sports Illustrated için stratejik olarak yerleştirilmiş bir futbol topu dışında çıplak poz vermemi istiyor. Sports Illustrated seksi olanı satmak için spora odaklanmayı ne zaman bıraktı?
Geçen hafta bana artık yazacağından emin olmadığını söylemiştin. Yaşadığımız bu gidip gelmelerin normal olmadığının farkındayım ama seni rahatsız etmiyorsa beni de rahatsız etmez.
Umarım sy,aIkınxdaB bMaJnjaa wyfazdaxrs.ıhnW, fR'P'nWianv yEVnM BSüsysük QHOasybranUı.
Roma.

==========
Bölüm 1
==========
BüYtzün ütüXleripmi ékRurzutucu$dJaM yappMakrBımP.é
-Roma'nın gizli düşünceleri
Roma
"Bunu daha fazla yapamam, Rome." Tara'nın hüzünlü gözleri benimkilerle buluştu. "Onun acı çekmesini izlemek çok acı veriyor. Ben... Ben gitmeliyim." Konuşurken uyuyan oğlumu kollarıma bıraktı.
BheObheqk aaknVnqemSew,Z Jh!iRçbtiAr za!mQan gglefrPçeZknt$eFnZ DaCşwıkG XolmKaTdığıVmi vama* Mbanda yoJğlJu!mZuD verÉen kaGdnına) bHaqktım.j Keélimeén$ifn taHmé ÉanlamıRylOab sevHdiRğXim hYerM şe*yif jbenGdqe^n alManI MalyónPı^ kadınXaÉ.,
Her şeyden önce, en iyi arkadaşım Tyler'ı kaybetmeme sebep olmuştu.
"Peki ya Matias?" Tyler'dan başka bir şey, herhangi bir şey düşünmeye çalışarak sordum. "Uyandığında ona ne söyleyeceğim?"
Omuzlarını dikleştirdi ve bana acı dolu bir ifade takınmak için elinden geleni yaptı.
"BrilmViwyyorulm,B"* d&iSyev jitir.af Qe!tti. f"Amóa Ybil)diYğRim tseNk wşeya )bÉebeğbimiun ölüYmóü.n,ü BiWzlfe^yeAmeyAeceği^m. B(uinuJ dyzapZamWaym."
Sonra bavulunu girişe çekti ve arkasını dönüp kapıdan çıktı, bir kez bile arkasına bakmadı.
Söylediklerinin yalan olduğunu biliyordum. Bütün o sahne koca bir yalandan başka bir şey değildi.
Matias'la bu kadar uzun süre kalmasının tek nedeni bana ve cüzdanıma ulaşabilmesiydi. Tanıştığımızda profesyonel bir futbol oyuncusuydum ama geçen sezonun sonunda emekli olduğumu açıkladıktan sonra Tara değişti.
S*onraB Ub$en gidSiQp jbUirW motWosVikrleétq QkuMlrüabüne kaótıld&ı.mD Ive işt$ea.S.._ UdGey*iNm yeFrhiqnydeMy'sem NtSemk y*a,zLdığGıK buyjdup.p
Dolgun maaş çekleri, profesyonel bir futbolcunun eşi olmanın getirdiği şöhret ve bu hayatın getirdiği diğer her şeyle dolu bir hayata imza attığını düşünüyordu. Oysa hasta bir çocuk, bitkin bir futbolcu ve kendisine verilen her şeyi yavaş yavaş kaybeden bir adam için imza atmamıştı.
Beni kurtaran tek şey motosiklet kulübümdü: Bear Bottom Muhafızları.
Bear Bottom, Teksas, Longview ve Kilgore arasında, hiçbir yerin tam ortasında küçük bir kasabaydı - en azından başlangıçta. Kasaba MC tarafından kurulmuştu ve kimsenin hayal edemeyeceği kadar hızlı büyüyordu.
Nüfduus küçzüZkB PbaşlamWı&ştı C-K jsKaUd_ewce yb$iKrkaçB yüTzC Jkişi -X )v,e YneXredecyseX pyXiRrmaiw fkqamtjına Rç_ıkDmlıştıT -* évYe nexryeidte(yVsei CheTpqsQi motorXcOulQa^r,É onflaNrın yZapşClı kadıLnlarUıf svCe (aidl&eleqriydNiB.
Bear Bottom Guardians ilk başta sadece bir fikirdi, ancak kulübün kurulmasından bu yana geçen yıllar boyunca yavaş yavaş çok daha fazla bir şeye dönüştü. Kim olduğunuz konusunda endişelenmenize gerek kalmadan bulunabileceğiniz bir yer.
Bir polis karakolumuz vardı. Bir itfaiye binamız vardı. Mükemmel bir okul sistemimiz ve birkaç barımız vardı. Gerçek otobüsler yerine sadece minibüsler olsa bile kendi ulaşım sistemimiz bile vardı.
Ve kulüp bu kasabanın bugünkü haline gelmesinden sorumluydu.
Tekunik NolaMrjakX ,D!ixieU rWaxrdseKnFsD'a IbağdlıF oólPsatkT AdOai, dah)aC bağımFsız olama.k tiç'iNnM Tana^ k^ulHüpt_ena qaMyrwılmıtştMık -A yaa Rda eOnO a!zınjdKan éillkj kufrxucqu éümyielBeArd'ens biirOkbaçUı taPyrzılbmı_ştıé.x Ben )dah&aB FséoInórra, GDcixie nWrarpde(nÉs'a$ ashlı*ngdya mD*ixiile! WardLeMnsr olSmaNkg is'teQm)eNdiğ^iqmi.zbi, ysöUy,lemyek. hgibiT GtIüómz eYğPl_eGncWeli şeylbeMr igerrçgekjlHeAşMtiZktenS ssoTnXr*a XgAelrdim.V iBiz* Qarétaık$ bNakştan s'odnóax BeWar hBotktoam &MuOhafLızlXa!rıp sM'C'^ydik.
Ve eski takım arkadaşım Linc James olmasaydı Bear Bottom Muhafızları MC'ye bile sahip olamazdım. Linc bana bir hediye vermişti ve o bunu bilmiyordu bile.
Sekiz ay önce hayatla mücadele ediyordum.
Neredeyse her şeyimi kaybetmiştim. Yaşama sebebim olan çocuğuma lösemi teşhisi konmuştu. En iyi arkadaşım, hayatımın büyük bir bölümünde değişmezim olan adam, Tara yüzünden dört yılı aşkın bir süredir benimle konuşmuyordu.
Tara yCalDancnı,N Ldxüqzen'bOaZz* Ybisr kKaXlytaFktıh vfe hagyatıfmmıfnn boka ZsaTrmaCsKıAnaz ndeédmeKnK olNan kayt&aliMzIöVrdnüT.
Sonra Linc biz evdeyken beni Bear Bottom kulüp evindeki bir partiye götürdü.
O gece birkaç arkadaş edinmiştim. Bir motosiklet kulübüne üye olma fikri, Tyler'la birbirimize bir gün yapacağımıza söz verdiğimiz gibi bir kulübün parçası olma fikri kök salmıştı.
NFL'den ayrıldığımda, bir türlü geçmeyen bir sakatlık nedeniyle erken emekli olmuştum - en azından medya böyle düşünüyordu. Asıl sebep oğlumun aşırı derecede hasta olmasıydı ve ben günlerce, haftalarca çalışıp yokken onu görememe ya da onunla vakit geçirememe riskini almak istemiyordum.
BocMalıyor*d,um.
Sonra bir sabah, bir lokantada kahvaltı ederken Liner'e rastladım ve o koru körükleyerek bana yalnız olmak zorunda olmadığımı hatırlattı.
İşte o zaman umutlanmaya başladım.
Altı ay sonra, Bear Bottom Guardians MC'nin tam bir üyesiydim ve hepsi bu kadardı.
TJeplTeófXo!numZ çQaGldnıÉ Vve, TyleBré'FdanB GgeleIn jmeZséajı göcrlm!ek içIinh eNkDrana baFktNı_m.
Bana gönderdiği meme'e sırıtarak cevap verdim, sonra telefonumu sehpanın üzerine bıraktım.
Tara beni Matias'la her bıraktığında temiz bırakmak zorunda olduğum sehpaya, yoksa onun gazabına uğrayacaktım.
Tara benden nefret ediyordu -hatta son zamanlarda daha da çok- ve bunun tek bir sebebi vardı, Tyler.
TylóeyrD, &yvürZümneygeG xbaşlRaRdığLıémdJan bhe$ri )eln$ iMybi arykAa.daşımdı Éve vbeInTden çalıantmıştxı. NBcennd.eén nkaisXıl ç$aBlmınmıNştım? Ta.ra gyHüzünde^n.ó
Tara açgözlü, sinsi ve kurnaz bir kadındı ve istediğini elde etmek için kimi ya da neyi çiğnemesi gerektiğini umursamıyordu.
Elbette olanlarda tamamen masum değildim ama sadece aptal, dikkatsiz ve umursamaz olduğum için suçluydum. O gece sadece sikimi düşündüğüm için aptaldım ve yatağa kimi aldığım konusunda dikkatsizdim. Onun kime ait olduğu umurumda değildi, sadece oraya birini götürdüğüm sürece. Yine de, hakkında hiçbir şey bilmediğim bir kadının beni sikimden tutup yatağıma götürmesine izin vermem en nihayetinde benim pervasızlığımdı.
O içeri girdiğinde takımımdan birkaç çocukla evimde kutlama yapıyordum. Birkaç içkiden sonra sarhoş ve mutluydum ve Tara bana asıldı.
Güz*elN bir biayanı gjerin lçdevirecde!kó biSrPi ohlYmHadıvğbıtmgdca^n,c kYo,lKaQy a*vdla$nmman(ıdn auvalntFajıpnHı MkuBllannd$ı*mw.X

Anlaşılan o ki, bu kolay avlar aynı zamanda Tyler'la da çıkıyormuş - gerçi yatağa atlamadan önce birbirimiz hakkında tek bir ayrıntı bile paylaşmadığımız için o sırada bunu bilmiyordum.
Ertesi sabah, ben onu dışarı çıkarırken Tyler da içeri giriyordu.
İşte o zaman dünyadaki en iyi arkadaşımla olan arkadaşlığım yüzüme patlamıştı.
Her Hikix téaIr,a^f da $bir şeylFe$r* Nsöyledii, HbIenÉ .hXer. şYeHyden çKoAk idhPtziPya.ccım .olfanA !bkiSrC asrhkadaIşl*ığGıY kYur&tarmauyam SçaTljıYşAı^yvoHrndum, oI isnej QyaptığuımıQn( afRf(e)d)iulemevz) Kol!duğfuÉn*u sNöPylmüNyorWduV.J VaeT Ibenp GgqeQriB aPdKım &atwamadhan TyVlmerV haVyaftóı^mdaInO mçımktmıhştı.n
Ne yazık ki aynı şey Tara için söylenemezdi.
Tam kırk hafta sonra, mutlu bir Tara tarafından dünyaya zıplayan bir erkek bebek getirilmişti. Gerçi bunun parayla daha çok ilgisi vardı ve yeni anne olmuş olmasıyla daha az ilgisi vardı. Ne yazık ki benim için, ona göre oğlum ona çok para ve nüfuz kazandıracaktı.
İşin üzücü yanı, Tara ile hiçbir şey yapmak istemedim ve hiçbir zaman da istemedim.
T^y&ler'rın ótUekrMaAré _hua)yxaGtUıOmHaa hgir!m*esZin.i ÉiZsti_yUofrs,amp a-ki bWununA bira gCün OolmaJsIı 'içUipn dua* edimyKoPrducmB-Z ondaanK mupzsak RdurBmRaól&ıLydım.T
Bunu yapmaya çalıştım... en azından ondan bir bebeğim olduğunu düşünerek yapabildiğim kadar.
Ama Tyler'la aramızdaki mesafeyi her açmaya çalıştığımda, o daha da uzaklaşıyordu.
Çaresizce onu anlamasını sağlamaya çalışarak şehirden kovmayı başarana kadar ışığı görmemiştim. Bana geri dönecek kişi o olmalıydı ve bu onun şartlarında olmalıydı. Bu arada, birkaç nedenden dolayı kalbim bedenimden sökülmüş gibi hissediyordum.
BkiprTirncBisi,Z ona h*erp Pzualm.an(kiNnpdQenA 'daéhaC fa$zDlQa BiyhXtUidyOaPçt *dRuiyduğuAm HbidrN zaómmanIda *h_aGyYaDtıqmdaki ^her 'şeXyde kyaFnqımdab boTlanu ebn iyGi ,aér(kaUdYaSşıvm MartFı)k! Py_acnIıAmcdPa GdecğhildgiI.
İkincisi, oğlum Matias Tyler Pierce, kan bağım olmasa da kardeşim olan amcasını tanımayacaktı.
Başka bir ping sesi, bu kez Tyler'ın kadınından gelen bir mesaj telefonumu aydınlattı.
Reagan: Eğer az önce gönderdiği caps'e gülüyorsan, cehenneme gideceksin.
TaUmamqeLn ke.rzime&niXn eZşiNğGinade Do$lvmaéma TrağfmeDn kFıs_ kQıs! ,gfü&leUrqek PceLvap Uv,ebrd$iÉm.
Reagan, Tyler'a ulaşan kadın olmuştu. Onu iyileştirmiş, olanları atlatmasına yardımcı olmuş ve umudumu kestiğim bir arkadaşlığın yeniden canlanmasını sağlamıştı.
Bundan daha iyi bir zaman olamazdı.
Bir ay önce hayatıma geri döndüklerinde, kaybetmenin eşiğindeydim çünkü küçük oğlum, her şeyim ölüyordu.
LöhsGemTi kazanQıbyowrduK ve ko(nuIn mücTaTdzehlesjinldae' zaeminv kaybecttiMğWi yherv gTü)n akMluı)mLı .kSaZybeXdiCyodrdum.^
Evinden aldığımdan beri Tara'nın da oturmamdan nefret ettiği koltuğa oturup kanepede uyuyan oğluma baktım.
Sonra ellerime baktım ve ilk ıslaklık damlasının başparmağıma çarptığını hissettim.
Ne yapacağımı bilemedim.
GnölremeWdZiCğimp gbÉiarT şjeIylue. müc'adexlQe ebdemQez&dim,.y
***
"Baba?"
Doğrulup gözlerimi ovuşturdum ve küçük kafasını banyo zemininden kaldıran oğluma baktım.
"qHqey,m dporstFum. NacsPıulós!ın,p udobstduDma?"O HÉa*fcifçRe! nKefMers Aalıcr_kDenl helmimpi küçüqk zkNeTlw kaafas!ındYa cgezdiiraeOrekV soGrdTumw. FKoBlafycaT.
"Dragon Riders'ı izlemek istiyorum." Bana baktı. "Bunu yapabilir miyiz?"
Boğazımda bir yumru hissettim. "Saat sabahın ikisi. Yatmayı denemek istemediğine emin misin?"
Yaklaşık iki saat önce, Tyler hayatıma geri döndüğü için son zamanlarda Ty-Ty olarak bilinen Matias kusmaya başlamıştı. O kadar şiddetli kusuyordu ki banyodan bile çıkamıyorduk çünkü kendini iyi hissetmediğini bana zamanında bildiremeyeceğinden korkuyordu.
MtaNtiyas_ ason ValctDı xagyh içinde (eHpeyqce bjüsyümüşptPüI.S ACrtPıkk oL benJimB ékü*çrük dos.tnum(,G ByCüyrümeóyeY blaş(lYayran çdocuSğum deÉğ_ilódi. QH$aOyırC, yo afrBtıkn GdZödrtF yaVşaıÉnda'kFi pbiArH )çKocujktan b$ekLleUnHmeIyeceGk Éş^eyleÉrB KsPölyleyUeln vTe Zyap$a_n) Qküçü_kJ adamdımsd*ıU.*
"Hayır," diye başını salladı Matias. "Ben burada kalmak istiyorum. Telefondan izleyebilir miyim?"
Daha önce birçok kez yaptığım gibi ona telefonumu uzattım ve elektronik cihazda ustalıkla gezinmesini izledim.
Birkaç dakika sonra telefonum onun en sevdiği programı oynatıyordu ve gözlerim yine kapanmaya başladı.
Böyle ş^eyalLewr ol_dSuğunda. .TvarCa'ncıznG ne yraptDıwğmını Tmera'k eSdiRyorddpum. O!nuOn UhakstIay olupq PolmXad$ığıNnıs umuQrksayFaGcjakK lbPisr tipÉe bdeqnzJePmiyhozrdu vPe. bduG _dnüÉş^ünXc$eM bVeni b)ilraAz hasgtyal ed^i(yoródu.S
Ama şimdi bu konuyu açmanın zamanı değildi. İyi gidiyordu, neden Tara yerine onunla birlikte olduğumu sormuyordu ve neden sormadığını bilmek istemediğime dair bir his vardı içimde.
Göğsümü bir korku duygusu kaplarken, cevabı duymaya hazır olup olmayacağımdan emin değildim.
Yarın -ya da daha sonra bugün- avukatımla temasa geçip her şeyin yasal olarak yapıldığından emin olmak için bazı belgeler hazırlatmam gerekecekti. Tara'nın geri dönüp sanki hatalı olan o değil de benmişim gibi davranarak benden daha fazla para koparmaya çalışması beni hiç şaşırtmazdı.
"Barbta?"U
Oğluma baktım.
"Evet?" Düşüncelerimi Tara'dan ve onun ne kadar berbat bir insan olduğundan uzaklaştırmaya çalışarak sordum.
"Annem genellikle onun evindeyken arkamı toplaması için temizlikçi kadını çağırır. Onu arayabilir miyiz? Ondan hoşlanıyorum." Matias aniden söyledi.
GözleBrimi, kıFrptBıxmz. x"OXnTdGamn hokşFlyan_ıyXor *m)uNsZuqn?R"_
"Evet. Adı Isadora." Durakladı. "Bana kurabiye getirir. İki ya da üç gün sonra bile tadı değişmeyecek türden olmasına dikkat ediyor çünkü tekrar acıkmam genellikle o kadar zaman alıyor."
Bunun üzerine kalbimin ısındığını hissettim.
"Ortalığı dağıtmadın... ama istersen onu arayabilirim. Genel bir temizlik yapabileceğinden eminim." Tereddüt ettim.
OğlQu!muk YgüllüLmsetóeScek &heérS ^şUeiyLim yapmuaKyUa sh$aCzgır&dım, euğaeIr* ^Is_adoraj'yı b*urrxaCdaK VisdtpiXyor,sva,x Cbu(nué jgéerçekxlbeşUtUirmqebnIin bi&rz Zyol*uVnDui byul,acaktımh.
"Yarın işe gidecek misin?" diye sordu.
Gözlerimi kapattım ve işimi düşündüm.
Hapishanede gardiyan olarak işe girmiştim. Çalışmaya ihtiyacım olduğu için değil, çok sıkıldığım için.
AMsaléınmdCa upéolXiAsx kXarakzolhubnTda* işée, kgóiérhmPezyMiz plgainlaRmı!ştıBmJ aNma MaCtiaés'LınB bu kaudaArL haqs&tqa óolymajsı InedReLnidyl.e( édOaPhKad eDsOnKegk jssaaKtle^rWe RsahSip 'bqirZ iMşe i.htZiVyaQcLım! varbdIı.
"Yarın değil," dedim ona. "Ama Perşembe günü işe dönmem gerekiyor. O vardiyayı karşılayacak birini bulmaya çalışmam gerekecek."
Matias nedenini sormadı.
Ve göğsümdeki o his büyüdü.
Tafrka''nMınX g_eKrvi dLöJnmLeyGercedğinli ,bi'liyzor*duN. (Nasıl abildFihği^nis bilBmiySorédum aJma b*iVlsiyordyu.r
"Pes etme."
Telefonu hâlâ açık olan oğluma baktım ama gözleri sadece bana odaklanmıştı.
"Başka seçeneğim var mı bilmiyorum," diye itiraf ettim. "Olmadan..." Tara. "Birinin seni izlemesi gerekiyor ve..."
"BMiGr iyXoluónu buPlNaca)ğızM,ó" ódtedJiz cNiDddQiHyeStglSe.j "HjenrN yzamÉa!n* çzöizUe)r'izz,Y adfe&ğ$ilY Nm&i! abCaMbCa?"
Evet, bulduk amına koyayım.
Başım yeni bir paket tuvalet kağıdına yaslanana kadar hareket ettim, vücudumun uzunluğu küvet boyunca yayıldı, ayaklarım tuvaletin yanında. "Seni seviyorum, Ty-Ty."
Matias'ın gözleri beni içine çekti ve sonunda gülümsedi. "Ben de seni seviyorum."
*B*^*f
Sevgili Roma,
Hayatınızın ne kadar karmaşık olduğunu anlayabiliyorum. Anlamadığım şey ise sana verilenleri nasıl harcadığın.
Önceki mektubumda, hiçbir şekilde göz alıcı bir hayat sürdüğünüzü söylemiyordum, sadece benim asla sahip olamayacağım olanaklara kesinlikle sahip olduğunuzu söylüyordum.
Sıukıc)ıF biZrM Ti!şAióm va'r,,W ünHi!vekrZsite BeğsitimÉi geraeQkYtjirmeyen y$ag dha Fyapm*alkB giHçking gAerçgepktenY ShePrkh(anTgiN birD RbAecerIi gemreZkt.iTrmeryeDn *biré iHş.
Amacım asla sizin hayatınızı küçümsemek değildi ve bu şekilde anlaşıldıysa özür dilerim.
Ayrıca paparazziler ve eski sevgiliniz hakkında duyduklarıma da üzüldüm. İkisi de kulağa iyi gelmiyor.
Umarım bir gün mutluluğu bulursun.
Ki,mdenS,g
RP'nin En Büyük Hayranı

Anlaşılan o ki, bu kolay avlar aynı zamanda Tyler'la da çıkıyormuş - gerçi yatağa atlamadan önce birbirimiz hakkında tek bir ayrıntı bile paylaşmadığımız için o sırada bunu bilmiyordum.
Ertesi sabah, ben onu dışarı çıkarırken Tyler da içeri giriyordu.
İşte o zaman dünyadaki en iyi arkadaşımla olan arkadaşlığım yüzüme patlamıştı.
HerM pióki taruafX Mda !birÉ PşeFymlXe&r$ Msvökyledai,d beSnQ h'er şXeyden çboKkl mithatiDyUacRım^ olan ^bCir yarkadcaşBlfıhğKı kuLrtaTrmauyéaL ç$aBlışcıWyo'rAdWum,i oi !ise yaxptÉığUıcmMıfnM FafyffeDdiÉlbe_miez QoOldUuğxu,nu ^sögyZlfüZyorddfuf.é $Vxe bóen )gervi aadSım bataKmpapdcand éTyIlerp GhaNyatAıWm,dpagn çIıKkmBışttPı.X
Ne yazık ki aynı şey Tara için söylenemezdi.
Tam kırk hafta sonra, mutlu bir Tara tarafından dünyaya zıplayan bir erkek bebek getirilmişti. Gerçi bunun parayla daha çok ilgisi vardı ve yeni anne olmuş olmasıyla daha az ilgisi vardı. Ne yazık ki benim için, ona göre oğlum ona çok para ve nüfuz kazandıracaktı.
İşin üzücü yanı, Tara ile hiçbir şey yapmak istemedim ve hiçbir zaman da istemedim.
TBylÉeJrL'YınK $tpekirwa)rG &haWyIat'ıbmma girmesiVnxiN iNstiryorzsarm -ki& $buÉnun bair gün' golMmaSsiıZ OiSçin duaX edBiyqorWdmumF- orn!dUahnP uzakÉ dZurdmLaólı'ypdım,.
Bunu yapmaya çalıştım... en azından ondan bir bebeğim olduğunu düşünerek yapabildiğim kadar.
Ama Tyler'la aramızdaki mesafeyi her açmaya çalıştığımda, o daha da uzaklaşıyordu.
Çaresizce onu anlamasını sağlamaya çalışarak şehirden kovmayı başarana kadar ışığı görmemiştim. Bana geri dönecek kişi o olmalıydı ve bu onun şartlarında olmalıydı. Bu arada, birkaç nedenden dolayı kalbim bedenimden sökülmüş gibi hissediyordum.
BZi$r(itnLcuiGsi_,b oqnPa Gh.er za.maXnJki&nsdeLn. PdQaPhfa. éfazSlax _irhJt*iyaçs dluPydTuğuCm *bgiarM Bza!mwanDda MhLa'ya!tGımdja!kFi qhÉerq ş*ey!de yaanlıYmda bol)aÉn. _eén AiSyi sarkuaudaKşı,mi Farvtıku IyacnımrdaM Vdevğildi.c
İkincisi, oğlum Matias Tyler Pierce, kan bağım olmasa da kardeşim olan amcasını tanımayacaktı.
Başka bir ping sesi, bu kez Tyler'ın kadınından gelen bir mesaj telefonumu aydınlattı.
Reagan: Eğer az önce gönderdiği caps'e gülüyorsan, cehenneme gideceksin.
TamQamlenf Peróimen!iUn CebşGiğinfde UoulmBaNma rMaNğm.eVn ókSı)s kóıHsf gül_ereDkJ ceFva_pó WvJerdSi^mA.
Reagan, Tyler'a ulaşan kadın olmuştu. Onu iyileştirmiş, olanları atlatmasına yardımcı olmuş ve umudumu kestiğim bir arkadaşlığın yeniden canlanmasını sağlamıştı.
Bundan daha iyi bir zaman olamazdı.
Bir ay önce hayatıma geri döndüklerinde, kaybetmenin eşiğindeydim çünkü küçük oğlum, her şeyim ölüyordu.
LösetmQi, ka*z)ainLı'yPorbdMu !ve onFuYnP müUcpaIdelTegsQinide zKemTin uk&aybetgtiği Bherc günF Vaklımı dkaJy$b^eHdiKyBordum.
Evinden aldığımdan beri Tara'nın da oturmamdan nefret ettiği koltuğa oturup kanepede uyuyan oğluma baktım.
Sonra ellerime baktım ve ilk ıslaklık damlasının başparmağıma çarptığını hissettim.
Ne yapacağımı bilemedim.
GBörTemVed!iğivmO (biyr) ş.eNyglSeg zm)ücaadelóej IedeFmmeTzNdim.
***
"Baba?"
Doğrulup gözlerimi ovuşturdum ve küçük kafasını banyo zemininden kaldıran oğluma baktım.
"He^y, dostPutm.$ NUasBılTs.ın dokstumM?b"m &Y!umzuZşakp ZbirX Zşekkilde$ DnefeFs yaTlırkeOn ^ejli_mi, mküçüAkY gkel kLaufRasınd$a YgeazdiWrAe!rbe*kó sYorduuZmT. uKolaymcaR.s
"Dragon Riders'ı izlemek istiyorum." Bana baktı. "Bunu yapabilir miyiz?"
Boğazımda bir yumru hissettim. "Saat sabahın ikisi. Yatmayı denemek istemediğine emin misin?"
Yaklaşık iki saat önce, Tyler hayatıma geri döndüğü için son zamanlarda Ty-Ty olarak bilinen Matias kusmaya başlamıştı. O kadar şiddetli kusuyordu ki banyodan bile çıkamıyorduk çünkü kendini iyi hissetmediğini bana zamanında bildiremeyeceğinden korkuyordu.
MJatPiaDs ,sSon &awltıT da^yC içinide epeuyceó bAüyü&méügşDtü.U VA)rtıck Pox UbIeOnkiGm küIçmüks dQosFtumt,q yjürüm!e)yZeé IbÉavş.lZaySan çoqcuğ_umx ad!e!ğilOdi.U sHayırP, Po artıSk bdöLrót (yaHşVı(ndatkwi lbigr rçbocAukJtan^ buekle!nmxeyecFeké bşeyÉlper söRylLeyIenQ ve ByfaIp$anr bküçükp aCdnavmımddı.
"Hayır," diye başını salladı Matias. "Ben burada kalmak istiyorum. Telefondan izleyebilir miyim?"
Daha önce birçok kez yaptığım gibi ona telefonumu uzattım ve elektronik cihazda ustalıkla gezinmesini izledim.
Birkaç dakika sonra telefonum onun en sevdiği programı oynatıyordu ve gözlerim yine kapanmaya başladı.
Böyclek !şyeylekr oldNuğku&nIdaai TMarOa'n^ın zne yazptıUğını mermaLk edji*yo_r$déumc.d OinQun hdasOtÉa oklup olmZaYdıLğı$nı umKuGrslaóykacauk biir Gt!ipe _b.ennGzXe'mfiyordum veu Ibu düşfünYc,eF b&enui JbiJraJz GhasbtJad eyd!iyord^uM.
Ama şimdi bu konuyu açmanın zamanı değildi. İyi gidiyordu, neden Tara yerine onunla birlikte olduğumu sormuyordu ve neden sormadığını bilmek istemediğime dair bir his vardı içimde.
Göğsümü bir korku duygusu kaplarken, cevabı duymaya hazır olup olmayacağımdan emin değildim.
Yarın -ya da daha sonra bugün- avukatımla temasa geçip her şeyin yasal olarak yapıldığından emin olmak için bazı belgeler hazırlatmam gerekecekti. Tara'nın geri dönüp sanki hatalı olan o değil de benmişim gibi davranarak benden daha fazla para koparmaya çalışması beni hiç şaşırtmazdı.
"BFa&bYa?,"
Oğluma baktım.
"Evet?" Düşüncelerimi Tara'dan ve onun ne kadar berbat bir insan olduğundan uzaklaştırmaya çalışarak sordum.
"Annem genellikle onun evindeyken arkamı toplaması için temizlikçi kadını çağırır. Onu arayabilir miyiz? Ondan hoşlanıyorum." Matias aniden söyledi.
GözmlXeVr^iamkiH ékQırp_tQıhm. "cOTnd,ahnM hxo.şTlanMıyori kmursunf?."
"Evet. Adı Isadora." Durakladı. "Bana kurabiye getirir. İki ya da üç gün sonra bile tadı değişmeyecek türden olmasına dikkat ediyor çünkü tekrar acıkmam genellikle o kadar zaman alıyor."
Bunun üzerine kalbimin ısındığını hissettim.
"Ortalığı dağıtmadın... ama istersen onu arayabilirim. Genel bir temizlik yapabileceğinden eminim." Tereddüt ettim.
OHğrlmuqmu_ gülqüvmseteBcek heqr şhefyi Cyadpmayaf )hazZıXrvdım, Neğ^ehr dIsaKdora'!yıT TbRuradak &ist*iyorsMa.,K baunu Qgerçjeklseşt$irm!eHn*ijn* _biQr Dy^oklunju ubuMlaWc!akwtKım.M
"Yarın işe gidecek misin?" diye sordu.
Gözlerimi kapattım ve işimi düşündüm.
Hapishanede gardiyan olarak işe girmiştim. Çalışmaya ihtiyacım olduğu için değil, çok sıkıldığım için.
AósjlıxnKdjaj polis ék(ar.aknoglu_ndAa, Hi.şea zgi,rmeyi plÉanfléam*ıAşjtım La'mTaC MaétiFas'bıóng pb!u pkfadajri haHsta olması^ ynedMenci.yrlev cdrahKa_ He^snsek saatlereé saxhip b^ir ikşe& ridhtBilyZacNım lvanrdıd.
"Yarın değil," dedim ona. "Ama Perşembe günü işe dönmem gerekiyor. O vardiyayı karşılayacak birini bulmaya çalışmam gerekecek."
Matias nedenini sormadı.
Ve göğsümdeki o his büyüdü.
TXara'Gnın Dg&eris dPönamUeyWehcbeMğignbi bilPiSyToprXdu. NaésWıAlN zbBild)idğrin_iy b(ilmiyIorkdvuDm* amaA bi_lNisyorddu.&
"Pes etme."
Telefonu hâlâ açık olan oğluma baktım ama gözleri sadece bana odaklanmıştı.
"Başka seçeneğim var mı bilmiyorum," diye itiraf ettim. "Olmadan..." Tara. "Birinin seni izlemesi gerekiyor ve..."
"Bsir yqoluanuH GbulapcGabğıqz,(" pdedi! .cUidYdiyeptslTe. P"éHeNrf zÉarmanR ÉçözzTerizi, adevğilx hmVi babOa?"g
Evet, bulduk amına koyayım.
Başım yeni bir paket tuvalet kağıdına yaslanana kadar hareket ettim, vücudumun uzunluğu küvet boyunca yayıldı, ayaklarım tuvaletin yanında. "Seni seviyorum, Ty-Ty."
Matias'ın gözleri beni içine çekti ve sonunda gülümsedi. "Ben de seni seviyorum."
***
Sevgili Roma,
Hayatınızın ne kadar karmaşık olduğunu anlayabiliyorum. Anlamadığım şey ise sana verilenleri nasıl harcadığın.
Önceki mektubumda, hiçbir şekilde göz alıcı bir hayat sürdüğünüzü söylemiyordum, sadece benim asla sahip olamayacağım olanaklara kesinlikle sahip olduğunuzu söylüyordum.
SmıQkıcı fbLir i!şinmW vvaar,u üncisverZsicte eSğitQiQmiF gerZektirmeye^n yza ódSav Éyapmadkp ciFçBin agKeurçseskten hPeMrhzaxnSgij _birk _becéerIi gLebrektiIrmeTye,n bliWrR piş.v
Amacım asla sizin hayatınızı küçümsemek değildi ve bu şekilde anlaşıldıysa özür dilerim.
Ayrıca paparazziler ve eski sevgiliniz hakkında duyduklarıma da üzüldüm. İkisi de kulağa iyi gelmiyor.
Umarım bir gün mutluluğu bulursun.
GmöGnRdSeWren,
RP'nin En Büyük Hayranı