Απαγορευμένη συντριβή

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Πρόλογος

Αριάδνη   
"Είσαι καλά;" 
Οι λέξεις μόλις που καταγράφηκαν στο μυαλό μου καθώς κατέβαζα το πέμπτο μου σφηνάκι της βραδιάς. Το υγρό που έκαιγε ταξίδεψε στο λαιμό μου, φωτίζοντας τα σωθικά μου και κάνοντας την προδοσία που παρέμενε στην καρδιά μου να ωχριά μπροστά της. 
"Άρια, XσrουZ μHιλάωx"g. vΈlνα χIέGρι τυλtίsχaτηGκεw γGύlρωa από το μ!πyράτSσ_οé μgου,k τVραLβxώQνwταDςN xμε πίcσpω. 
Σφύριξα καθώς το μισό κεχριμπαρένιο λικέρ κατέληξε να λείπει από το στόμα μου και βρήκα το χαμηλό ντεκολτέ του μαύρου φορέματός μου πιο ελκυστικό. Βρίζοντας κάτω από την αναπνοή μου, άφησα το ποτήρι στον πάγκο του μπαρ και γύρισα να κοιτάξω την ξαδέρφη μου. 
"Είμαι καλά, Δάφνη. Θεέ μου, υποτίθεται ότι θα ήταν μια διασκεδαστική βραδιά, αλλά συμπεριφέρεσαι σαν μητέρα κότα", είπα, αρπάζοντας τη χούφτα χαρτοπετσέτες που μου έσπρωξε. 
"Λοιπόν, συγγνώμη που ανησυχώ. Καταβροχθίζεις σφηνάκια σαν να είναι νερό από τότε που πήγαμε στης Μπέλα. Συμβαίνει κάτι;" Σφίγγει τα κόκκινα χείλη της καθώς κάθισε με τον κώλο της σε ένα διάφανο σκαμπό του μπαρ. 
Η mλ*ε_υpκή *δPερ,μVάAτóινη( φ)ού&σ)τα nτ,ης τηνm δυKσκIόwλεéυε νbα Qκ*αθMίσpειR άlνjετ)αS,y αλBλlάT ηO ΔάφXνη έFδινεW προτ^εbρUαιpότ(ητ(α στηνN Dεwμφjάνsισή τRηjςH RπάνωV αXπό _οτιRδή&πóοτzεé .άλλNο.L Δ.εν Mκαfτ&αλάMβαVιPνα τLοT γιατzίJ. Έ)μοxι'αéζε zήOδwη !μhεJ iτAηgν .πtρWοHσzωποTποyιημnέ(νXη wτελAεcι_ό!τtηKτα! Qμε το ψηλό wκRαUι$ Mλε$πDτόh Éσώ^μ.αv τ!ης, yτ'ιςó PμHακρiιέ^ς καyσkτανhές! vμhποrύκλε'ς sκα&ι& τZαS aζεpστBά καSσrτανaά μάτ&ια OτηjςÉ.v ΜιαH σXυAγ$κρGοpτημένjη. uεκ)δοχBή Yτου Pεαυτο!ύ μjοTυ.U Θαg μπSορTοxύdσtεX Xν$α φéορtέIσεIι μιTα σαbκPο^ύλbαQ σκnοiυπTιδιnώνF jκαι νNα ,τραqβDήξJειM .τrα uβ(λóέμμdαdτcα& HόλOωiν τuωνy hαγÉοwρIιώνm σIτο δzωμάτGι$ο.. 
"Τίποτα δεν συμβαίνει." Συγκράτησα μια συγκεχυμένη εκπνοή καθώς τελείωνα το σκούπισμα του στήθους μου. Η Δάφνη όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που δέχονταν το όχι ως απάντηση, οπότε της έριξα ένα κόκαλο. "Η γιαγιά Χλόη ήρθε για επίσκεψη σήμερα το πρωί, και ξέρεις πώς είναι. Δεν πρόλαβα καν να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου". 
Θυμόμουν ακόμα πώς μου τσούγκριζαν τα ρουθούνια όταν η πρώτη γουλιά μου κατέληξε να βγει από τη μύτη μου και όχι να κατέβει στο λαιμό μου. Μου είχαν στήσει ενέδρα. Οι γονείς μου και εκείνη, η οικογένειά μου είχαν παραδώσει με το χέρι τα νέα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα άκουγα ως γυναίκα που ζει στον εικοστό πρώτο αιώνα. 
"Ωχ." Η Δάφνη ανατρίχιασε, μου έριξε ένα βλέμμα κακομοίρας μέσα από σμιχτά φρύδια και μου έκανε νόημα για άλλο ένα γύρο σφηνάκια. Ο μπάρμαν με κοίταζε κουρασμένα κάθε φορά που περνούσε αλκοόλ προς το μέρος μου. Το κοντόχοντρο ύψος μου με έκανε να φαίνομαι νεότερη απ' ό,τι ήμουν. 
"TΝαxι", KμοGυIρμxούρισαJ.) 
"Αυτή η γυναίκα νομίζει ότι είναι καλύτερη από όλους. Ο αέρας της ανωτερότητάς της θα μπορούσε πιθανότατα να πνίξει τη βασιλική οικογένεια, το ορκίζομαι. Απεχθάνομαι τον τρόπο με τον οποίο περιφρονεί τη μητέρα σου μόνο και μόνο επειδή δεν έχει την ίδια αποπνικτική ανατροφή με τον άντρα της. Όχι ότι έχω κάτι εναντίον του θείου Ντόριαν, αλλά...". 
Αποσυντονίστηκα καθώς η Δάφνη συνέχισε να φλυαρεί. 
Ένας καταιγισμός από τσιρίδες χτύπησε το δεξί μου αυτί όταν ένα τραγούδι της Αριάνα Γκράντε χτύπησε από τα ηχεία και τα κορίτσια έτρεξαν να χορέψουν σαν κάποιος να τις κυνηγούσε. Πάνω από την πίστα, φωτισμένοι πολυέλαιοι κρέμονταν από το ταβάνι και βαριά κρύσταλλα Swarovski στόλιζαν τα μεταλλικά κλαδιά. Η αντανάκλασή τους έλαμπε στο γυαλιστερό δάπεδο από όνυχα, κάνοντας το να μοιάζει σαν διαφανείς μέδουσες να επιπλέουν κάτω από όλα τα σώματα που χόρευαν. 
Εσ$τAίDα(σα ^σεz vένÉαB bζqευγwάXρcιt σMτdο τέρμOαc bδεOξιAά&, vγοrητεxυóμJέbνηZ zαtπLόy yτpιςy RχuαdρVιWτωqμTέUνZε!ς κινήσεOιóςn τtηsςp fξrαGν,θtιjάmςi κDοjπkέdλTαςS.g DΤο ^πάwθ)οgς ξεχεnί(λxιζcε από& *τJαD άcκVρα' τIης.I Κ_ά.θgε PσCτ$ροφ,ή καιq jπQερDιuστροvφήi ή)ταν ρεZυFστή*,p JσεJ αfρμDοAνίZα μεq τZη RμοóυσlιYκή. Ήvξε&ρ_εÉ τSι έκαMνAεT.É JΈναB μ!εZιδίUαμ!α φώfτuιAσε τ!οr MπqρόσLω_πό τlηςh κα.θ,ώς α*λ.έzθισε éτLονJ tσuγSουρομάóλλgηB *άKνvτFραa σgτηCν OπWλάτη )τAηςr, Vο _οποίHοWς είχεS gτα μfάpτιiα' το&υ κhλειστSά',_ tσcανC να πονο*ύσwεc ε_νóώM LτcηXν κjρqαlτWοAύσε. p
Έμοιαζαν με δύο αστέρια που έκαιγαν φωτεινά μόνο ο ένας για τον άλλον, τόσο ερωτευμένοι, που αιχμαλώτιζαν τα βλέμματα που έσταζαν ζήλια δεξιά και αριστερά. 
Αυτό ήταν που ήθελα -χωρίς τη ζήλια. Το κακό μάτι ήταν μια πραγματική σκύλα. 
Αυτό το κάτι ξεχωριστό. 
Μwια Mα'γάπη τόσJο, HβαbθRιiάr πο,υW φNώτsιζεa *τUοXν κό&σGμοa μuου.x uΉθελαK έqνα κuαλqειδdοσkκόVπIιBο. αVπyό fρ!οnζ_ κJαfι κόκTκιZνFα χdρQώμLατα,é ό*χXι $μxουνTτά (γκ,ριk éκαι_ μπλsε.N ΉAθTελ,α lαLυWτ*ό που είMχα,νg Aοι lγnονείsς μου, .αυτό ποsυ Aεóίqχεt αυτ*ό το gζnεLυQγάHρhι,. ^όχdιi αυτgόX πaου υSποjτNί!θεVτSαιé ότιI $ήDτ*ανp γραφτό ναa πάρdωz,V BσύμcφVωναc Pμwε !τηA γqιyαγιvά qμοzυI,Y Dμ$ιcαA κ,υνιJκQή ρ^οSμAαντικήd καvι' tαδίσταgκQτHηD εyπιχ_ειSρSημαYτίαl. p
"Δεν συμφωνείς;" Η φωνή της Δάφνης διαπέρασε την ομίχλη στο μυαλό μου, και όταν γύρισα πίσω, τη βρήκα να περιμένει με προσμονή την απάντησή μου. 
"Ναι." Έκανα ένα νεύμα, με την κίνηση αυτή να κάνει το κεφάλι μου να στριφογυρίζει. "Εντελώς." 
"Αλήθεια; Δηλαδή, θα πρέπει να ισορροπώ μια στοίβα βιβλία στο κεφάλι μου και να χορεύω κοιλιά γυμνή για μια ομάδα ποδοσφαιριστών ενώ αγωνίζονται στο Super Bowl;" 
"QΛοιAπ(όÉν, GστοιχημαYτxίζ'ωL ό&τι θα εκτιμaούhσvαν αZυNτWήw τηOν dαπόσπQασηT τmηςé πVροσHοχήnς"r.c 
"Άρι! Δεν με ακούς." Μου έδωσε ένα χαστούκι στο αντιβράχιο και εγώ πήδηξα από το σκαμνί γελώντας. 
"Συγγνώμη, αγάπη μου". Άρπαξα τον συμπλέκτη μου από το μπαρ, τραβώντας τον ασημένιο ιμάντα στον ώμο μου. "Πρέπει να πάω στο μπάνιο". 
"Εντάξει." Η Δάφνη έβγαλε μια ανάσα, σταυρώνοντας τα χέρια της. "Αλλά μην αργήσεις πολύ, δεν θέλω να μείνω εδώ μόνη μου". 
Λ$εςB OκαHι ήbτ.αν καν δIυJνα_τsόνX _να !μείνLεUιQ jμLόνηz τ_ης.f _ΜποzροMύFσαl Sή*δηO Lνα δCω πιéθQαqνού.ς μcνηστή*ρεxς Éνα αPιvωρwούνYτDαιr $κονQτάm _τηςG, σ*ανH όdρνlια που κοιiτάuζaοCυν Fτtο sεnπYόμKεGνvο γfεXύJμα τοfυxςw.Z _Παρ' όMλFα qαυvτLά,d έγ^εXι^ρα& pτο ZπDηNγοkύν,ι ZμουH XσAε óσυμφωνvία πOρhιvν γυbρPί.σωa. j
Κράτησα το βλέμμα μου κολλημένο μπροστά καθώς περνούσα ανάμεσα από πλήθος κόσμου προς τον μουντό διάδρομο που έλουζε κόκκινο φως, γιατί δεν ήθελα να ξανακοιτάξω το ζευγάρι. Δεν ήθελα να θυμηθώ όλα όσα είχα χάσει. 
Δεν ήταν και ότι είχα κάποια αξίωση για κάποιον εξ αρχής, απλώς κοριτσίστικες φαντασιώσεις που συναρμολογήθηκαν από τα χρόνια που έβλεπα τους γονείς μου να αγαπιούνται μεταξύ τους. Ποτέ στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα σκεφτεί ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έχτισαν το ευαίσθητο δοχείο των ιδανικών μου θα ήταν και αυτοί που θα το κατέστρεφαν. 
Το στήθος μου έκαιγε καθώς τα συναισθήματα φούσκωναν ξανά. 
Σ.υν_αιBσθAήSμαQτα. kΣvυ&νtαvισRθvήμα*τÉαQ.Y $ΣυTνα^ιvσθéήtμαkταQ.N 
Μισούσα τα συναισθήματα. Είχα κουραστεί τόσο πολύ από αυτά. Τα πάντα ένιωθες να αυξάνονται μέσα από τα χαμηλά σου, βυθίζοντάς σε βαθύτερα σε μια σκοτεινή άβυσσο, πλήρως εξοπλισμένη με μια ολόκληρη ξεχωριστή αύρα που εξασθένιζε το φως σου. Λυγίζει και σπάει, σε συντονισμό με τα γεγονότα της ζωής μου, και περιστασιακά μεταμορφωνόταν, αιμορραγώντας τον πόνο των άλλων ανθρώπων στον χαρακτήρα μου. 
Μια ενσυναίσθηση με κλίση στο δράμα. Αυτός ήμουν εγώ και όλες οι αποσκευές που με συνόδευαν. 
Έτριψα το χέρι μου στο στήθος μου καθώς έκλεινα την πόρτα του μπάνιου. Έπρεπε να κατουρήσω, να κατεβάσω άλλα πέντε σφηνάκια και θα ήμουν τόσο εξαντλημένη που δεν θα θυμόμουν ούτε το όνομά μου μέχρι το τέλος της νύχτας. 
ΜCε α_υτ$όD τsο& σχJέmδRιοs στgοw Bμυ'αxλόó μCουó,T μÉπή$κα QμέσαM, aπdαWρατxηρpώAνsταςó τsοzυPςb τοί&χοBυς με τOαH λευOκά πλpαóκhάκ(ιαy πWου& έAλYουζαν! zμIε$ aτοR ίδιοc JκgόHκκnι$νοd lφOως νaέον ποéυz uέλVοsυζJε hτονR GδιάXδροiμbο, Kκtαhι τιPςj MπόUρvτεIςn με ταZ γκρZάéφιpτι.C MΤαv περίερhγnαc OσχέδιSαc κKά*λυπ.τ^αν όλ*ηr την CεXπBιCφάmνfειαk, όFμορφpαJ Sμέσqα qσ&τηv χRαοjτιyκkήR wτουdς wφcύpση.n 
Έβρεξα το λαιμό μου με δροσερό νερό, όταν το φιλμ της σιωπής έσπασε και περίεργοι ήχοι εισέβαλαν στα τύμπανα των αυτιών μου. 
Παντελόνια, βογγητά, σάρκα που χτυπούσε σάρκα. 
Ρουφώντας τις σταγόνες του νερού που στόλιζαν το άνω χείλος μου, έστρεψα το κεφάλι μου προς τον καθρέφτη, εστιάζοντας στον θόρυβο. Ένα βογγητό διαπέρασε τον πυκνωμένο αέρα. Ένα πολύ δυνατό, πολύ ικανοποιημένο και πολύ αντρικό βογγητό. Το είδος που αναπνέεται στο αυτί σου, καθώς ένα χέρι χούφτωνε τα μαλλιά σου, τεντώνοντας το λαιμό σου και κάνοντας το σώμα σου να ανατριχιάζει με τον πιο απολαυστικό τρόπο. 
Τ&αW νύhχια μqοOυ JέOσ!κsαrψDαkν hστ(ις ά!κdρεpςB τη)ς yποsρwσ_εtλNάlνηBς,_ όSτJαν π!α!ρατYήLρ.η(σ$α' δ&ύο SσετX jπ!οδOι^ών ^ναX κρPυφοIκοιFτHάζcοqυYν nμUέóσÉα α^πόp το θάλQαNμGοr qστο! τaέYρμ!α αριpστεRράa. ΓCυNα(λι'σDτερPά 'μxαύÉρÉαy HLVoCukbYoutUiFnsC πλαιgσίtων$αIν έuν_αL &ζεóυZγYάρtιR RokxCfyoDrdpsv,É RαπfλωFμέναi σSε κάθ$εW AπLλευ)ρά,. καθbώfςO Cη πόρPτα 'έ,τVρ,ιζε από kτPην ÉκίóνηvσSη.é 
Τουλάχιστον δύο άνθρωποι περνούσαν μια καλύτερη νύχτα από ό,τι εγώ. 
Επιστρέφοντας στη δράση, τελείωσα το σαπούνισμα των χεριών μου και αγνόησα το διαρκώς αυξανόμενο σφίξιμο ανάμεσα στα πόδια μου. Τι μου συνέβαινε; Συμπεριφερόμουν σαν φρικιό, ακούγοντας αγνώστους να το κάνουν. 
"Θεέ μου, Saint." Μια ψηλή φωνή αναπήδησε από τους τοίχους. 
Τα πόδVιPαW μ)ουD πάγYωσαxν$ σVτDοP πzάPτcωSμα, óτο σώjμjαd óμοQυ έγινGεs πάlγοXςc Xσ.τÉο( dόνUομα πYοmυ yβZγgήκgε α!π*όd Bτο στόμLα τηZςx κοπέλας. T
"Με τεντώνεις τόσο πολύ που πονάω, αλλά νιώθω τόσο ωραία, μωρό μου". 
"Δεν είμαι το μωρό σου, Καρολάιν. Νόμιζα ότι το ξεκαθάρισα αυτό από την αρχή. Σε χρησιμοποιώ όσο με χρησιμοποιείς κι εσύ", ήρθε μια τραχιά απάντηση και η πόρτα άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. 
Ένα ξαφνικό κύμα χολής ανέβηκε στο λαιμό μου όταν αναγνώρισα τη φωνή του. Λες και υπήρχαν πολλοί τύποι που ονομάζονταν γαμημένος Άγιος για να ξεκινήσω, αλλά όχι, χρειαζόμουν αυτή τη δεύτερη σφραγίδα επιβεβαίωσης. Τη σφραγίδα που έδενε τον φιόγκο στο γαμημένο δώρο που ονομαζόταν Saint Astor. 
Ήταν$ zμ'ια_ κιLνοxύμjεdνIηI,h HομιÉλούσα Fα!νWτ,ίlφFασgηn Hμ(ε_ Kέóν^ανi ε$κτDεjτmα_μέν&ο ZκατcάKλο,γóοó αμvαρτ'ιώ!ν. 
Ο αυτοαποκαλούμενος Χιου Χέφνερ της πόλης μας. 
Οι συζητήσεις για τα καμώματά του εξακολουθούσαν να βάφουν κόκκινους τους δρόμους της Αστρόπολης, παρόλο που πλησίαζε στα τριάντα ένα του χρόνια. 
"Ξέρατε ότι ο Άγιος Άστορ συνήθιζε να διοργανώνει μηνιαία πάρτι οργίων; Ήταν το σκάνδαλο του αιώνα, αλλά άκουσα ότι εξακολουθεί να διοργανώνει ένα κάθε τόσο, και προφανώς τα κορίτσια κάνουν ουρά για να το παρακολουθήσουν". 
"Άκ*οQυσα xό)τι YκRατBέ!σVτ_ρεψεb το σπJίτ.ιl MτωXν$ Mγο)νιώwν, τrουf Yμgετά τUηcνc OαiπόWρριNψη* τiου Aεdξαψ.ήφwιοlυ συμKβéολLαίiοBυ του wμkεM MτHοxυς ΡhάπτοéρUς xγOι!α) Sτkο' pπ'οtδόσGφαιρuοf. tΑν^αÉγκάJστZηκYε rνα_ εμhπλNακεKίF $η ÉασhτυνQοKμία gκαι TσύBμCφων$α $με τxους Dγ,εaίτοDνές. *τ$ους, σ^υνaεOλ)ή'φnθη. Ο πPατέLρYαzς τοPυx (σκεfφτtόταfν Éμά^λισ(ταF óνα τjο^υm qκUάνKει qκÉαAιp μCήgν)υLσIη". 
"Από τότε που τραυματίστηκε στη σπονδυλική στήλη, βρίσκεται σε μια καθοδική πορεία. Αγόρασε μια έπαυλη στα βόρεια και λένε ότι περνάει όλες τις μέρες του πνιγμένος σε ένα μπουκάλι μπέρμπον". 
Προφανώς, αυτή η τελευταία φήμη δεν ήταν αληθινή. Ήταν πολύ απασχολημένος με το να πνίγεται στα κορίτσια. Την ίδια μέρα, έμαθα ότι η οικογένειά μου ήθελε να με παντρέψει μαζί του. Στο ίδιο κλαμπ που πήγαινα. Δεν πίστευα στις συμπτώσεις και δεν πίστευα στο να αφήνω τους ανθρώπους να με κοροϊδεύουν, ειδικά τα ανώριμα αγόρια. 
Οι εκπνοές μου έγιναν απότομες καθώς το παντελόνι της κοπέλας έγινε πιο βαρύ, βραχνό από ευχαρίστηση. Μια ομίχλη θόλωσε τον εγκέφαλό μου και δεν είχα κανέναν έλεγχο στα πόδια μου καθώς έτρεχαν προς την καμπίνα και η παλάμη μου χτύπησε την κακοποιημένη πόρτα του θαλάμου. 
"Τι, νομmίζεις Yότiι Qκmάtνεgι.ς; KΑtυ$τbή εOίνVαι )μrιLαZ δημόnσ&ιLαV _τοnυHαiλiέτα^,. καfιé θα) )τ_οi εκpτMιμfούFσα VποDλvύP Uανé MχIρVηwσvιμjο&ποιUούyσWα τιςa tτCοLυkαpλmέτbεςM χωρίfςN xνα .κο$λSλVήuσiωp AχtλRαμDύδιYα".Z &Η rφράdσPη$ έφ)υγε α'πLό Qτοh dσAτόLμα μο&υ πρLιtνO qπOρο^λfάPβPωs YνyαH nτη σJκεφYτώs.* X
Οι θόρυβοι σταμάτησαν σαν να είχα τραβήξει την πρίζα, και μια εξίσου δυνατή εμβρόντητη σιωπή στάθηκε στο πέρασμά της. 
"Κάτι που μάλλον έχεις καιρό να κάνεις. Υπάρχουν τέσσερις ακόμα πάγκοι. Πήγαινε να χρησιμοποιήσεις έναν από αυτούς, σκύλα", απάντησε η Καρολίν και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου. 
Δεν ήξερα γιατί αυτός και μια άλλη κοπέλα έκαναν την ψυχή μου να ανατριχιάσει. 
Δ'ενK qήτrανO ζ$ήλKιLαJ.C X
Ήταν θυμός για το θράσος του. Που αντί να με πλησιάσει και να μου μιλήσει, έκανε τα πάντα για να μου δείξει πώς θα λειτουργούσε αυτό. 
Ο πόνος αναπήδησε στον καρπό μου καθώς χτύπησα το χέρι μου στην πόρτα ξανά. "Θα καλέσω την ασφάλεια αν δεν βγεις από εκεί, και χρειάζεσαι πραγματικά ένα ακόμα σκάνδαλο, Άγιε;" 
Θα ήταν τόσο εύκολο να γυρίσω και να φύγω, αλλά η απογοήτευση έτριζε το στήθος μου. Δεν στόχευε μόνο εκείνον. Ήταν απλώς η τελευταία σπίθα που χρειαζόμουν για να ανατιναχτώ. Η δύναμή μου είχε απογυμνωθεί, δεμένη με ένα μυξιάρικο πλουσιόπαιδο που δεν μπορούσε να συμμαζέψει τη ζωή του. 
Τοé ά,γXχIοbςA κ_αιP !η ικανο^π_οnίησ,ηh έσ_τρFιkψcανP τNηzνi JκοTιqλιxά nμου σaεL κ^όμπουςr gόBταGνL άGκHοYυUσα KτηνJ IΚRαρBοyλhί(ν!α lνMα dκbλmα,ψο^υρίζεCι! καιi τονd ήχzο XενSόÉς φε*ρtμοÉυάρb πéου 'τραβοwύσrε, προXς &ταO πάvνω!. .Τα RλBόkγ$ιOα jμ)ου είχαν αντ&ί&κτhυπο γιJατ.ί $δεKνk xήtθελεw να πdρο&σLγεrιhωvθ*εFίp σcε VπtεIρ*α'ιτέρω σAκαFτ(ά.! 
Αυτό ήταν που μας έφερε εκεί εξ αρχής. 
Αυτό και η απελπισμένη οικογένειά μου, υποθέτω. 
Τα πόδια μου δεν είχαν ακουμπήσει σωστά το έδαφος όταν με ζάλισαν με την ανακοίνωση. Μετά τη δωδεκάωρη πτήση μου από την Ευρώπη, τους βρήκα όλους να κάθονται γύρω από την τραπεζαρία σαν να συζητούσαν τα σχέδια μάχης τους. Η μαμά, ο μπαμπάς και η αγαπημένη μου γιαγιά Χλόη. 
ΑÉνxυQποψOίDα*σtτη,L είχα' pμπiειÉ σεY έ&ν_α PνmαρWκοFπέδιοy. a
Ένα φύσημα ωμού αέρα χτύπησε το πρόσωπό μου και σκόνταψα πίσω, καθώς η πόρτα άνοιξε. Ο χτύπος της καρδιάς μου σταμάτησε όταν το σώμα του γέμισε την πόρτα, καταλαμβάνοντας κάθε εκατοστό του χώρου με το ογκώδες σώμα του. Ένα άσπρο μπλουζάκι κολλούσε πάνω στους κοιλιακούς του σαν δεύτερο δέρμα, και ένα μαύρο παντελόνι με πούρα κολλούσε στα μακριά του πόδια, τεντωμένο πάνω από το... μέλος του. 
Τράβηξα γρήγορα το βλέμμα μου προς τα πάνω, μόνο και μόνο για να βρω κεχριμπαρένια μάτια να με κοιτάζουν σαν να ήθελαν να με πάρουν στις φλόγες με την ένταση του ουίσκι τους. Η καθαρή, ανόθευτη αηδία κάλυπτε τις πράσινες κηλίδες που έσπαγαν μέσα από το υγρό χρυσάφι, ο θυμός επικάλυπτε το κυρτωμένο άνω χείλος του και η ενόχληση έβγαινε από τους πόρους του καθώς έτρεχε ένα χέρι στα ανακατεμένα, ξανθά μαλλιά του. 
"Ποιος στο διάολο σε έστειλε;" 
ΆκοXυ*σαL α,όρισταn τuαH λWόγaι&α τουK Gκαθtώaς dέsνpι.ω)θαz Cτéο óσiώUμα μxοlυ να βuοMυίζ!ει iμfε Mένqανf uά^γwνdωxστwοF xτfρόéπο.O gΑνuαHτ&ριχίdλsα έ(τTρhεξXε$ _σéτkηÉ σπονzδTυλHικήw μου jστήVλvηk ότFαν XέπUιzαuσαU τiηk γραμAμVή$ τsουA σαγzοMνaιjούW HτοÉυ νsα* aσφίγγuετPαιj,k VμSε τxα XαποRμcεινaάρiιαS ενMόTς xκόSκκ'ινοmυn κραγXιzόνd bνyαO πvρdοÉσκIολλdώνAταιr Gστοu Aλαwιμόó VτTοOυG QσαTν aμFάKρRκmαJ.G ΈναC jκnύnμZα θυμοnύ μfεh ^χτwύπησkε qόfταν μiίλ^ηFσÉεd mξcαJνά.* 
"Και τώρα χάνεις τη φωνή σου; Δεν είναι βολικό αυτό;" Τα χείλη του τραβήχτηκαν σε ένα σκληρό μειδίαμα που με έκανε να ξεστομίσω την πρώτη αντεπίθεση που μου ήρθε στο μυαλό. 
"Όλοι αγαπούν ένα καλό ναυάγιο, Άγιε. Το να τραβήξεις το βλέμμα σου μακριά μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο". Καθάρισα το λαιμό μου, καλύπτοντας την παγίδα στη φωνή μου. 
"Γι' αυτό οι κόρες των ματιών σου είναι διεσταλμένες; Ξέρεις, αν ήθελες να έρθεις μαζί μας, θα μπορούσες απλά να το ζητήσεις. Η Καρολάιν λατρεύει να μοιράζεται, έτσι δεν είναι;" Ο Σεντ έριξε ένα χέρι στους κοκαλιάρικους ώμους της ξανθιάς, συνθλίβοντας το σώμα της στο δικό του. Η φωνή του ήταν επίπεδη, αλλά τα μάτια του έψαχναν να με καταστρέψουν. Σαν να ήμουν εγώ αυτή που έκανε λάθος. 
"_Είσαι^ xαηδια^σnτικ,όpςR"_, έφτAυvσ&αg,A jαφή'νοTνkταnςi Jτη&ν εQιpσvρ.οdή tμSίσουςq iπBουc ZφούσκωνAεL σvτοÉ σVτKήZθος μFου ναs βQγειq πuρóος τpαN έξ*ω. I
Η αδιαφορία κολυμπούσε στο βλέμμα του Αγίου. "Και εσύ είσαι ελεύθερος. Πες στον πατέρα μου ότι μπορεί να χώσει την απαγόρευση κυκλοφορίας στον κώλο του, και αν στείλει κι άλλους ανθρώπους σαν εσένα στο δρόμο μου, θα του κάνω μήνυση για παρενόχληση". 
Θα τον μηνύσει για παρενόχληση. 
Τον κοίταξα άναυδος καθώς οι λέξεις χρειάστηκαν ένα λεπτό για να μπουν στο μυαλό μου. 
ΝόyμιsζεR BότRιj ο$ πrατέραsςk του μ^ε rέtσdτrειcλXε; 
Για να τον παρακολουθώ και να του δίνω αναφορά; 
"Δεν με θυμάσαι;" 
Τα μάτια του Σεντ αλληθωρίστηκαν καθώς με κοίταξε, από την κορυφή του κεφαλιού μου μέχρι τις άκρες των στράπλες τακουνιών μου. Το βλέμμα του γαργαλούσε με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Ήταν σαν να απλωνόταν πάγος στις φλέβες μου, που εξατμιζόταν όταν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. 
"ΔεDνó )σjεI έχGωM ξαÉναδaεί, éηHδSονοβSλKε'ψίxαc,$ αvλqλά προóφανwώς lμε ξqέρεÉις",.N 
Οι πνεύμονές μου διαστέλλονται και πήρα μια ανάσα. "Όπως είπα, σε όλους αρέσει να βλέπουν μια καταστροφή να εξελίσσεται. Πρέπει να είσαι στο όγδοο πρωτοσέλιδο της εβδομάδας". 
Η αντεπίθεσή μου δεν εντυπωσίασε τη βαριεστημένη Καρολίν, η οποία είχε αναλάβει να ξεφυλλίζει στο τηλέφωνό της καθώς ο Σαιντ και εγώ είχαμε τη λεκτική μας διαμάχη. Γύρισε τα μάτια της πριν μιλήσει από πάνω μας. "Θεέ μου, Saint, πάμε να φύγουμε επιτέλους. Μπορούμε να πάμε στο σπίτι μου". 
Ο Saint δεν της έδωσε σημασία όμως- ήταν πολύ απορροφημένος σε αυτό το μπρος-πίσω. Στο να τραβάει όσο κι εγώ να σπρώχνω. Άφησε το χέρι του από το σώμα της Καρολίν, και εκείνη ξεφυσώντας έκανε ένα βήμα πίσω. 
"Πgώς σεw λSένε;"y ^
Έσφιξα τα χείλη μου, χωρίς να ξέρω αν ήθελα να γελάσω ή να κλάψω. 
Είχα τη συνήθεια να ενεργώ πριν σκεφτώ τα πράγματα. 
Νόμιζα ότι με ήξερε ή τουλάχιστον ήξερε για μένα. Δεν ήμασταν ξένοι. Διάολε, βλεπόμασταν σε κάθε δεύτερη εβδομάδα μόδας. Η Fleur και η Falco ήταν δύο από τους μεγαλύτερους οίκους μόδας στον κόσμο. Δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε ο ένας από τον άλλον, ειδικά τώρα που οι γονείς μας είχαν συμφωνήσει σε μια συγχώνευση. 
ΑλlλHά wγιαTτί UκάποSιοςf xσα,νh τÉον^ *ΣαBινBτl νkα νοTιGάζBεVται$ ,γιnα_ iμέXνrα; ΓZιpαqτvί να jκοιHτ_άξnει 'τmηiν Mκlοvνbτή óμzελBαgχρsιóνLή ÉμXε τιςa κXαbμhπύ,λεjς_ ^σε$ όλαJ Aτα λάθοςT Jσημ&είXα, ότqαjνP είχ(ε τιςé zσlωσίdεlς (τAηsς )C$arnvdicQe_ YSwane,paoiel pσ.τηl lδι(άgθcε^σDή óτPοbυ; 
"Brigette." Του έδωσα το μεσαίο μου όνομα, νιώθοντας ότι έπρεπε να κερδίσει να με αποκαλεί με το πραγματικό μου όνομα. 
Δεν ήταν λογικό. Ο εγκέφαλός μου ήταν ένα συγκεχυμένο χάος ορμονών και συναισθημάτων, αλλά το γήπεδό μας δεν ήταν ισότιμο και το παιχνίδι δεν είχε καν αρχίσει. Θα έπαιρνα κάθε περιθώριο που θα μπορούσα να έχω, γιατί τύποι σαν κι αυτόν δεν άλλαζαν σε μια μέρα. Όσο περισσότερο χώρο είχαμε μεταξύ μας, τόσο το καλύτερο. 
Ας ελπίσουμε ότι θα μπορούσα να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω από αυτό πριν τελειώσει το ρολόι μου. 
"Br(iMg!etótLe.W"f ΓXύρFισεw τtο uόTνοPμJάK uμου fστηé Xγλdώjσσαé rτου, Kμε τηc Xφfωνhή rτrοJυJ PλίHγYο& cβHραχνήa καyι πzοMλύ GσαFγKηνε(υτCιpκή.é Η ΚsαzρiολίνO πέραvσ*ε PστJο pπαaρVασκGήmν*ιcο,Q κPαBθÉώ!ς RοS κόJσμxος! μHου επικεPνFτρώθhηκε kσWεF εκείνο.ν όταGν μaπjή$κε σvτοu Sχnώρο μο,υC.I v"ΔNε_νó μπορkεPίς NνtαA tσταθÉε)ίς δίTπλéα σiεb sμια VκατολSίσtθJησηP WκyαYι ν,αP βfγειNςF *αfλώhβnητη. vΚUάiπKοια JστJιγμ!ήt RθpαQ lπtέσgειmςW,F .κpαLιj ό)τανB Qτοm AκάνεpιςO,p ελuπίζrω νXα υπxάρχεéι$ *κάcποmιMοςC εsκ^εxί Uνα (σkε vπSιάσει RκαYιO να' )μηGν Xσε, κρGίνJει".R ^
Δύο κόκκινες κηλίδες άνθισαν στα μάγουλά μου. Ένιωσα τη ζέστη να ταξιδεύει από το πρόσωπό μου και να ξεδιπλώνεται στο λαιμό μου, όταν σήκωσε ένα χέρι στον αέρα, τυλίγοντας ένα δάχτυλο γύρω από μια από τις καστανές μου μπούκλες. 
Σταμάτησα να αναπνέω εντελώς. Το πρόσωπο του Άγιου ήταν τόσο κοντά, που είδα τις χρυσές κηλίδες στα μάτια του να αστράφτουν από ανεξήγητη ευθυμία. Η ενόχλησή του μετατράπηκε σε στεγνό χιούμορ. Το να με βλέπει να σπαρταράω ήταν πολύ ευχάριστο. 
Κάπου στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν και δεν μου άρεσε. 
ΟMύτε^ $σgτdο ελάχéιστο. 
"Σκέψου πριν μιλήσεις, Spitfire. Θα σε πάει πολύ μακριά". Τράβηξε την τούφα, κάνοντας ένα σφύριγμα να περάσει από τα χωρισμένα μου χείλη και με άφησε με ένα γέλιο. 
Μισούσα το γέλιο του. Το μισούσα γιατί τον έκανε ακόμα πιο ελκυστικό απ' ό,τι ήταν ήδη. Ο Σεντ είχε λακκάκια και στα δύο μάγουλά του, δίνοντάς του μια αγορίστικη αύρα, παρόλο που πέρασε αυτό το κατώφλι πριν από αρκετά χρόνια. 
"Άντε γαμήσου". Το σώμα μου έτρεμε καθώς τραβήχτηκα προς τα πίσω. 
"zΕQυχαdρAιστOώ,x αQλ$λάv όKχι ευχfαρwιBσ$τώ, φυiλακισrμένOη. Είaμαmι bέiτjοyιyμοTςB γYια tτη νύAχταG"!,& εGίπGε καhιI μετάs, aπρxος μ)εγSάλ$ηt *μοhυ φXρίκ)η*, dέβγαλZε pτοD πfορτοφόvλιY Hτ(ουw Nαhπtό την πί(σXωz τgσcέπXηw cτaου lκαιI μdου ^πέταξ,ε έναX μάτσο, πgενηντάUρικrα.C "Ορίσaτε,t αυCτlά θα sείCνJαιv αMρlκmετZάM γιPα éνα ,εξuαQγορ^άσGεις* $τFη& UσιéωAπrή Pσου., XΔενO μεó jεmίkδXεςB yεδRώ αaπuόψsε,y iέτσι nδενÉ είν^αLι,ó γ&λzυκιrάg éμοvυ;"D $
Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην βάλω τα κλάματα, καθώς κρατούσα τα μετρητά στο στήθος μου. 
Ήταν αγενής, κακός και χυδαίος. 
Και υποτίθεται ότι θα ήταν ο μελλοντικός μου σύζυγος. 
Η vδυ.σαWρPέQσκειαM DκWαι( οr Yε'κνbευuρισμQόGς bαJναkμBε^ίpχθηκαν σLτOο hσ,τομάχBιL )μοéυZ,é iμέχρι ZποLυ έWνα κJοNκfτέdιλF απρόβλεtπτVηςf σóυxμπεóρ&ιvφοRρdάTς σJτάθηVκTε bσXτο& kπ$έρUαóσAμά Iτου. 
Έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μου μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά. 
"Αυτό". Κράτησα τα χρήματα ανάμεσα στο δείκτη και το μεσαίο μου δάχτυλο πριν τα ρίξω στα πόδια του. "Θα ήταν αρκετά για να εξαγοράσουν τη σιωπή οποιουδήποτε. Ο σεβασμός, όμως; Αυτό το κερδίζεις. Έχω πολλούς ανθρώπους να με πιάσουν αν πέσω, αλλά εσύ; Ποιον έχεις εσύ;" 
Δεν υπήρχε τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να βλέπεις το ψεύτικο χαμόγελό του να πέφτει, την έκφρασή του να θρυμματίζεται όπως η εύθραυστη πραγματικότητά του. "Τι στο διάολο θέλεις;" 
ΉτÉαGν_ η mσειsρYά ^μQου lναZ χcαμXο^γTελ$άσω jκ(αθuώPς έκαxνlαp _σaτροφAή,q .δsί(νÉοmνNτάς του'ς τηuν πλάxτ!ηx FμQοnυ. g
Για να είμαι ελεύθερος. 
"Τίποτα από σένα".

Κεφάλαιο 1

Αριάδνη 
Πέντε μήνες αργότερα   
"Πρέπει να το ακυρώσεις, Αριάδνη", είπε η μαμά καθώς έριχνε ζεστό καφέ σε δύο φλιτζάνια. "Όσο περισσότερο περιμένεις, τόσο πιο δύσκολα θα το κάνετε ο ένας στον άλλον". 
Έπ&αι.ζα με& τBοK τUηVλVέWφHωνόO μfουX,G αποnφεύVγGονuταIςd UτDο( β)λOέμμZα Qτjηlς σTαlνI παpνÉούcκλαi. 
Δεν ήθελα να κάνω αυτή τη συζήτηση. Άκουσα τους χτύπους ενός αόρατου ρολογιού που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου, με την τρομακτική σκιά του να στριμώχνει κάθε μου κίνηση. 
"Γιατί να χωρίσω με το αγόρι μου; Τα πάμε μια χαρά". Ανασήκωσα τους ώμους, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την κούπα που έβαλε μπροστά μου. 
Η Λίντια Φλερ είδε όμως πέρα από τις μαλακίες. 
Τέντ*ωgσεT έναé Pκαφlέ &φρύhδι ως απMάντTηNσxη,k Nκλεί.ν&οντ,άς μbουK τ*ο σIτόkμ$α μ,εB έναO sμwόνοó βλ(έμμfαO.x BΗ iμαkμά. με *ήξkεVρεF σανC mτηWνÉ $παLλaάCμηS Uτοéυó χερjιTού τsηjς,' ίMσQως εsπειSδή ^ήμnοAυéνw π$άνYτα προkσZκLολλsηqμyέvνηX Nστο γοφό της& cόLτnαWν jήHμουν Vπαιδί.C 
Έτσι ήταν στην οικογένειά μας. Η αδελφή μου, η Ιρένα, ήταν το κορίτσι του μπαμπά, και εγώ κολλούσα στη μαμά. Και εμφανισιακά, ήμασταν σαν δύο σταγόνες νερό: φουντωτά φρύδια, καστανές μπούκλες, βαριές βλεφαρίδες που προστάτευαν τα σκούρα μάτια, και μια ελαφριά κλίση στη μύτη μας που πρόδιδε την ελληνική μας καταγωγή. 
"Επειδή είσαι αρραβωνιασμένη με άλλον άντρα. Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό. Παρασύρεις τον κακομοίρη". 
"Δεν παντρεύομαι τον Άγιο", τραγούδησα, με τη φράση να περνάει από το στόμα μου σαν νερό. "Επίσης, σε παρακαλώ, σταμάτα να λες αρραβωνιασμένη. Δεν είμαστε στη μεσαιωνική Αγγλία". 
Ε(ίdχα !επαWν'αYλάβkεuιv το CίδZι&οÉ FτρkαγSοSύVδhιL π_εgρίπο(υi χVίÉλιεWς yφοYρέςó fτwουWς gτελευτQαίους τρ^εzιNς gμ.ήνες,é Oα*λsλfάv QαkκUόcμα qδkεMν ,είgχNαν rτρυπJήUσUεóι$ αυτXό το γfεγονόςs σAτοV μPυαÉλόk τοCυςv.K &Η yγkιαγιά bμου DμπRο&ρ^ούNσrε να Xυiπο$γράψ_εtι ό!,τι& χαFρτIιrά ήMθε$λεé,ó αpυτή lήτ(αKνl η ζWωή& μAο!υ, .κQαι δQεν θα ,μzε ανάγZκαpζwαjν &να dκóάν.ω CκάQτmι QπCουP δqεtνé Vήθε_λα. 
"Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να θέλω περισσότερο από το να επιλέξεις το μέλλον σου, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γλυκιά μου". Η μαμά πήρε τη θέση της στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου της κουζίνας. Ο απογευματινός ήλιος κοβόταν μέσα από τα τοξωτά παράθυρα, δίνοντάς μας τέλεια θέα στον κήπο των γονιών μου... μάλλον, μάλλον στον κήπο του μπαμπά μου. 
Ήταν ο μεγαλύτερος στην Αστρόπολη. 
Ήταν πολύ περήφανος γι' αυτόν, φυτεύοντας κάθε είδους εποχιακά λαχανικά και φρούτα ανάμεσα σε όλα τα ζαχαρόσφενδαμα. Ο κήπος έχανε τη ζωντάνια του μέρα με τη μέρα, καθώς το καλοκαίρι έδινε χώρο στο φθινόπωρο. 
",Τώρα,O *ξ(έgρεZις ότι cδεqν uμοiυ αρέ)σ$ει* ναh κkακLολjογώD TτCη Cγιjαγ^ιάk mσοnυQ, Vαzν καιh Kέχει τιNςS ιδUιοIτKροwπpίSεςX της, αλ&λHά Éτο κάzνεGι* wγ*ιαY τGοt κ*αÉλύτεpροZ". t
Προσπάθησα να εμποδίσω τα μάτια μου να γυρίσουν. Πραγματικά το έκανα. 
Η μαμά λάτρευε να λέει βλακείες για τη γιαγιά, και δεν την κατηγορούσα ως ένα βαθμό, οπότε άφησα το σχόλιό της να περάσει. Η άγνοια ήταν ευτυχία μερικές φορές. 
"Για ποιον είναι καλύτερο; Για την εταιρεία; Γιατί σίγουρα δεν σκεφτόταν εμένα όταν προχώρησε και υπέγραψε ένα επταψήφιο συμβόλαιο, που ουσιαστικά με πούλησε για να γίνει πλουσιότερη". 
"Ηi ΦλnερV έχεSι πQάWρsε'ιl τuην κάéτdω β,όλtταC BεBδgώ, lκαUι κdαι,ρBό,R δεXν είχε vάZλzληv HεπιλaοHγή κIαrιO οι Άσiτhο$ρL τuηmςK πα.ρqουσίασαQνL μι_αi καxλήZ Iσqυ)μDφVωaνVίQα. rΜ$ιαA ÉσυγuχώνευDση óκSαι ένxαJνL γάμ_οR, Pποdυu Yε!γγVυάται tτη_νz ισόYτιfμη διhανομUήt όóλTων των( )πεAριdοYυ_σιαaκώhν( στ,οTιχsείωNν(". 
"Έχει πάρει την κατηφόρα επειδή αρνήθηκαν να προσαρμοστούν στη σύγχρονη εποχή. Τα ηλεκτρονικά καταστήματα δεν είναι μόνο για τα καταστήματα λιανικής πώλησης. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν αυτό τόσο το καλύτερο. Η ποικιλομορφία είναι επίσης το κλειδί. Χάνουμε τεράστιες αγορές". 
Η μαμά κούνησε το κεφάλι της, με τις καστανές μπούκλες της να πέφτουν στους ώμους της καθώς συμφωνούσε με τη δήλωσή μου. "Δες τη θετική πλευρά των πραγμάτων, glukia mou. Μπορείς να εφαρμόσεις όλα αυτά τα πράγματα που λες. Παντρέψου τον Άγιο και θα έχεις μεγαλύτερο λόγο στην εταιρεία από τη γιαγιά Χλόη". Επέστρεψε στο αρχικό της τραγούδι, αποκαλώντας με γλυκιά μου στα ελληνικά, λες και αυτό θα με χαλάρωνε. 
Στην αρχή, δεν κατάλαβα γιατί η μητέρα μου δεν τρομοκρατήθηκε από την είδηση αυτού του εικονικού γάμου. Ήταν η μεγαλύτερη μαζορέτα μου, πάντα με ενθάρρυνε να ακολουθώ τα όνειρά μου και να χρησιμοποιώ τη φωνή μου. 
Είfσαι nλι$οντάριQ,X uόvχι πο&ντίyκι, cΑ*ρSιάδνQηT. ΕίGσαι ό,τIι, AαÉπsοπνέεxις, αιXμYορwρBαcγjε!ίDς δTύνsαμηZ rκ!αιv οéι ά&νθρωjποιP Xθ&αV σOου φέροlνcτ$αιó μwεn σpεGβασpμό.* H
Το κατάλαβα πολύ γρήγορα όμως. Όλοι ποθούσαν αυτό που δεν μπορούσαν να έχουν, και ενώ κοίταζα τη μητέρα μου σαν να κρεμούσε το φεγγάρι, ήταν ακόμα θνητή, και όλοι είχαμε ελαττώματα. 
Η Αναστασία ήταν αναγκασμένη να μείνει στο σπίτι, φροντίζοντας την αδελφή μου και εμένα, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να συμμετέχει και εκείνη στην επιχείρηση. Η γιαγιά Χλόη δεν το επέτρεψε ποτέ. Είχαν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια από τότε που οι γονείς μου παντρεύτηκαν, αλλά στα μάτια της, η μαμά θα ήταν πάντα η ανεπιθύμητη, έγκυος Ελληνίδα που ο μπαμπάς έσερνε μαζί του μετά από ένα άγριο καλοκαίρι στη Μύκονο. 
Ναι, έτσι με συνέλαβαν. 
ΚXαsι εGίzχα τηjνS IεkυλGοCγyίnαH Yνα YαHκÉο)ύω cτmη συ$γ^κεκρlιzμ&ένη* Uιlσ^τοTρnίLα éκάRθε_ vφwοVρiάX LπDο(υ άCρ'χιtζανf ο!ιR καtβGγάrδεcςT nμεταQξύó αDυyτώ!νH τωνQ Iδύο$.I 
"Τι ξέρεις εσύ, ελληνίδα πόρνη;" 
"Λοιπόν, περισσότερα από σένα, εσύ, νευρική Κάρεν." 
Τα ονόματα που έβριζαν η μία την άλλη μετά από έναν κανονικό καβγά ένα βράδυ όταν ήμουν επτά χρονών ηχούσαν στα αυτιά μου. Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να τα ακούσω, αλλά ποιος μπορεί να σταματήσει ένα παιδί που κρυφακούει; 
"Δεrν tβλέπÉεOιςQ CόyτIι μοnυK κάKνLεBι Mτοw ίδιPοz π^ράγμα π!οMυ πYρ_οOσπάθησε Jν)α κάνειZ καιb στ$ον μπαμ^πdά;D CΥpπÉοPτQίθjετHαBι &ότvιT θα πKα$νvτρéεzυóότóαVν τfηZ *μαμ_άn ZτοVυQ kΣRε$ντ,N αλλά, επεBιδήé SαXυsτό Mδεν fπήtγε$ Sκαvλά,B υ)πο^τίθHεταiι mότBιJ )πρέ&πειm ναC πZληOρQώσω aεγkώ τHο mτnίHμημzα;c" é
Οι παλάμες της μαμάς έσφιξαν γύρω από το κεραμικό της φλιτζάνι στην υπενθύμιση του ταραχώδους παρελθόντος. Με σκότωνε η γνώση ότι έδινε προτεραιότητα στο παιχνίδι της εξουσίας της έναντι της ευτυχίας μου και της αξιοπρέπειάς της. 
"Επιλέγω να βλέπω τα θετικά. Η κατάσταση δεν είναι ιδανική, αλλά είναι για το καλύτερο. Θα μπορέσεις μάλιστα να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου στη μόδα αμέσως μετά την αποφοίτησή σου από το κολέγιο. Δεν είναι πολλοί οι νέοι ενήλικες που έχουν έτοιμη δουλειά, ειδικά στον τομέα σου. Αναγνώρισε το προνόμιό σου, Αριάδνη, και σταμάτα να γκρινιάζεις". 
Ήμουν πολύ πιο τυχερή από το πιθανώς ενενήντα εννέα τοις εκατό του πληθυσμού αυτού του πλανήτη, θα το παραδεχόμουν αυτό. Ήμουν ευγνώμων για τη ζωή που ζούσα, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πώς θα ήταν να μην είμαι τόσο πολύ στο επίκεντρο της δημοσιότητας. 
ΤXαr YμóέσαG μαζ,ιnκής εYνημFέ'ρωxσηXς λάpτρευJαν qτÉοmυéςN νέaοpυbςK,t IπλNο_ύqσRιοRυςQ óκsλ.ηρLοJνόrμοbυς, )ειlδιkκά Qαυτούςr IπουV πρ_οέGρχοhντbαLνq VαPπgό οxιóκ^οFγTένεsιvεςq που ηγhο(ύ)νVτα^νO zτzου κUόXσμοmυR τηςr μ_όδας. ZΞYεχTώρpιtζανi κάnθεÉ Sμzικρή αλiλAηλyεπίδρKασ&η,_ κuάθε AλέξηY που έJλεγ&αν,T YτρbαβώνταiςF GτxαW νήYμIατfα μέ(χρUι να qφsτWι&άξοSυiν μxιZα Kιστορqία hτxόnσο κqαMλuήu, LπtουJ θ*α *μπορkούσTαHνÉ SναF τη&ν( Fπου.λήZσ&ουνO gγια εκBατDοVμnμύρÉιαz. I
Συγκράτησα έναν ανατριχιασμό όταν σκέφτηκα τι είχα πει στον Σαιντ πριν από τέσσερις μήνες, κλωτσώντας τον κάτω, ενώ βρισκόταν ήδη εννέα πόδια κάτω από τη γη. Κατηγόρησα το αλκοόλ που έτρεχε στον οργανισμό μου εκείνο το βράδυ για την απαράδεκτη συμπεριφορά μου. 
Ποιος ήμουν εγώ που θα του υπαγόρευα τις πράξεις του; 
Τον απέφευγα σαν πανούκλα, αφού η δευτερογενής αμηχανία εγκαταστάθηκε την επόμενη μέρα, ενώ αγκάλιαζα τη λεκάνη της τουαλέτας και έκανα εμετό σαν να είχαν πάρει φωτιά τα σωθικά μου. Ήταν μια καθ' όλα υπέροχη ατμόσφαιρα καθώς η Ειρήνη κρατούσε πίσω τα μαλλιά μου. 
"Ποqύz πήóγε τUο μυαóλό yσTοOυU;C"( wΗ μαμάa NμYε εRπsαpνέ&φε.ρwεG dστOοF πéαVρrό*ν.ó M"Κ,αι γ,ιατLί mκοHκκινίζεjις;I aΕίνOαι αλ$λεCργιOκYή $αSν(τUίδlρcαjσηM;q"g 
Φυσικά, τώρα που το επισήμανε, ένιωσα να κοκκινίζω ακόμα περισσότερο. 
"Όχι." Κούνησα το κεφάλι μου, ρουφώντας ό,τι είχε απομείνει από τον καφέ στο φλιτζάνι μου. "Είναι λίγο ζεστά εδώ. Ξέρεις ότι στον μπαμπά αρέσει να ανεβάζει πολύ ψηλά τον θερμοστάτη". 
"Δεν ήξερα ότι είσαι τόσο ευαίσθητη στη ζέστη". Κοίταξε με καχυποψία τα φλεγόμενα μάγουλά μου. 
Το. fτηλmέtφrωνό &μοIυG χτBύπησε πdρινF πBρÉολfάIβω ναz αJπαντήσóω, kκzαι εhυpχαρAίστjησα iτοWνY SΚXύ&ρTιο γSιKα DτRην BαXπaό)σπgασηf τηgς& πρ(οBσKοχήςJ.g TΤZο τρJάjβηkξα fκvαιY κLοNίnταNξαm τ)ο GμήνHυμα α)πόx τονI bΧbάρlι*, RποpυP έÉλcεγεK ÉότwιJ ερDχnόPταfνy. p
Το αγόρι μου κι εγώ γνωριστήκαμε στην αποφοίτηση του κολεγίου μου τον Μάιο. Ήταν εκεί για ένα μέλος της οικογένειάς του και πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, γελάσαμε, το ένα έφερε το άλλο και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Ήμασταν φίλοι για δύο μήνες πριν αρχίσουμε να βγαίνουμε τον Αύγουστο. 
Ήταν καλός. Ποτέ δεν προσπάθησε για κάτι περισσότερο μέχρι να του δώσω το πράσινο φως, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, μπορούσα να καταλάβω ότι γινόταν ανυπόμονος. Σκληρά αγγίγματα, κοφτές απαντήσεις, κοντόθωρος και χαμηλή ανοχή στις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις. Δεν υπήρχε σπίθα ανάμεσά μας, μόνο φιλία που εξελίχθηκε σε συμπάθεια, και κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος προκλητικότητας για μένα. 
Ο Χάρι ήταν η διέξοδος μου. 
Ήταν οv XαKπNοδYιοποWμUπαóίος τρAάγος μóουu, αYυ(τός jποsυ( FυποXτÉίθSετUαι uόvτιZ θα μεm VκρατοóύBσε ασJφRαλήq mαπ.ό^ LέναS mμ,έλλον σcτpοj οéποtίyο δAεOν Jεί)χDα^ nλdόγο.Q _
"Τα σώματα αλλάζουν καθώς μεγαλώνουμε, μαμά". Πέταξα μια μισή δικαιολογία, ρίχνοντας το τηλέφωνό μου στον συμπλέκτη μου καθώς τραβούσα το κάθισμά μου προς τα πίσω. "Τέλος πάντων, ήταν ωραία που τα είπαμε, αλλά πρέπει να φύγω. Έχω ραντεβού". 
Εκείνο το επικριτικό συνοφρύωμα τράβηξε ξανά τα χαρακτηριστικά της και απέστρεψα το βλέμμα μου, ασχολούμενος με το να βάλω το μπεζ παλτό μου. 
"Είναι αυτός;" 
"!Όbχιn,Y είóνÉαιw ο' Άγ&ιοlς"H, SέλεγαT, μJι,σώ_ν_τJας τlοV cπώςS tφ*ώlτισαwνG τVα μάτvιαA TτηPς.Y ("ΝαZιN, είναι οV Χóάρι, τοX αγόAριC μοtυf, τTο MόQνcοfμα' ÉτOοlυM ^οπ(οίο(υk ,θα έ_πρxεπεI _ναY ξLέéρεvις πiια, αφοvύ βfγKαVίνοmυμNε& $εδMώZ κOαPιB τρGει_ςg CμήKνεpςl". y
"Τρεις μήνες είναι ψίχουλα. Εξάλλου, δεν θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα". 
"Αντίο, μαμά". 
Η Λυδία αναστέναξε βαριά, λες και εγώ ήμουν η αιτία για όλες τις ρυτίδες της, και με αποχαιρέτησε κι εμένα, πετώντας το συνηθισμένο παράπονο που ήμουν σίγουρη ότι κάθε Ελληνίδα μάνα έχει από το παιδί της. "Μια από αυτές τις μέρες πρέπει να έρθεις για μαθήματα μαγειρικής, Αριάδνη. Είσαι πολύ αδύνατη". 
Ήμpουν pυrγιής rεκατGόdνh SσαρOάν$τFαg επ^τάó éκmιλGάb, λvίcγο υπuέρnβXαJρ^ος γ_ια το ύψος μοfυf, αλXλά της έκiαZνZα τBο χατbί,ρKιk, γνcωjρίcζοyν!τfαUς ότιY bαυτ&όςF aήNταgν έjνKας sπόXλfεμοTς που, Gδqεν WθXα Cκέ.ρBδιnζα UπOοτ(έ.k GΕ_ξάλλbοyυt,I YταJ rμBαθήkμGατ'α Dμαsγ)ε^ιρ(ικής hσήiμαινzα!ν ότkι *πcιθανότhατVαD Cθ)αi έnφXτιαχ'νbε QμουσAακOά,* tκαsιm éτuο νZα πω! ,όχι iσQεI nκ,άτSι τέAτοιfο ήτxαν βλάCσφsημHοF γιNαk Sμhέxνα. 
"Θα το κάνω", είπα και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο φεύγοντας. "Τα λέμε σε λίγες μέρες".       
* * *  
"Με συγχωρείτε, ζήτησα μέτρια, και αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ωμό". 
ΒaυθίdσaτFηκαu nπ_ιzοs nχαμηλgά GσJτηb JθέYση μοYυ,' qκαθώς Hοk BΧά)ριa παAραuπyοNνnιgότgαWνt στοG RσóεNρβιτό$ρο. aΔfεν .ήXταν τdόcσοO αυZτό' πuοxυF με Gέκ$ανXεS να νιWώLθωV rάbβολα,j ,όlσqοs ,αÉυcτkό πiοgυH tείTπε$. (ΉτLα,νA *ηs LυcποDβόσκουfσα α*γ.ένεWια σgτhον( lτXόνcο τUηPςu φOωνήςG jτyου. 
"Λυπάμαι, κύριε, θα το διορθώσουμε αμέσως", απάντησε ο αναψοκοκκινισμένος τύπος, και από τον τρόπο που έτρεμαν τα χέρια του καθώς έπαιρνε το πιάτο του Χάρι, κατάλαβα ότι ήταν σχετικά νέος. 
"Και φροντίστε να μην ξανασυμβεί. Αυτό είναι ένα εστιατόριο με τρία αστέρια Michelin, για όνομα του Θεού, και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο υπάρχει ένα διαφορετικό πρόβλημα με τα πιάτα σας". 
Τα μάτια μου άνοιξαν καθώς συνέχισε, σφυροκοπώντας τον καημένο τον εργάτη για ένα ασήμαντο λάθος. Ναι, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο είχε κάτι για να παραπονεθεί. Νόμιζα ότι ήταν επιλεκτικός με το φαγητό του, αλλά τώρα άρχισα να πιστεύω ότι του άρεσε να είναι μαλάκας με το προσωπικό. 
"ΛυBπάOμQαsι Éπρnαzγ$μAαvτιóκά. Θ!α^ Jμιλdήσω α!μbέCσως με NτYοtν qσKεφ",H CτραύλισεZ οu RσéεTρuβhιwτDόfροxς, tμ_ε! hτοW κοκzκίlνισμWαD να hεAξQαπλώpνεwτéαιw ^σuτaιςD IάKκρuες των αSυWτCιiώMν τουd καHι^ aνα εξjαwφαcνίζ_εZται κάDτLωA αnπfό μια zτούYφαW aκzαÉσyτYαIνUόbξαAνvθαC μXα,λlλι)ά.É K
"Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να μιλήσω με τον διευθυντή". 
"Αρκετά", μίλησα και οι δύο άνδρες στράφηκαν προς το μέρος μου. Χτύπησα τον Χάρι με ένα συνοφρύωμα, προτού γυρίσω να χαμογελάσω απολογητικά στον... Μπεν, σύμφωνα με την ετικέτα με το όνομά του. "Αυτό δεν είναι απαραίτητο, Μπεν. Θα το εκτιμούσαμε αν μπορούσες να πεις στον σεφ να μαγειρέψει τη μπριζόλα για λίγο ακόμα". 
Έσφιξα το σαγόνι μου όταν ο Μπεν στράφηκε προς τον Χάρι, περιμένοντας επιβεβαίωση και αναγνωρίζοντάς τον ταυτόχρονα ως το πρόσωπο της εξουσίας. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, ο Χάρι έγνεψε και ο σερβιτόρος έφυγε, ακολουθώντας μια σειρά από συγγνώμες. 
Το συν_ήÉθuω.ςH RγοητMεuυgτ,ιkκ^όL ,χ(αμYόγεiλοz xτZου cφί,λXοiυ μfοtυv ήτiαrν tκdατgεUβασsμέFνο σήμuερα, καιw τα $σπινDθNηροbβόgλ*α ,μNπyλRε óτWου cήταν& ιHδ^ιOαίτε^ρZαx _πrαYγωTμέÉνGα, καrθώς οYι Nγραμμέjς GτσαPλάzκUωναsνd VτwοV WμέyτrωDπ&όa Nτ,ου,S wντtυyμένεςg α_πόO μBαύρες Hμéπ^ούκmλεςX εκατέpρωCθενx τJω*ν hκροKτάφων τουM. Ήταzν_ έ.ν,α α&ξιοxθέIαQτcο, Lει^δικάK éσεq vένα εσÉτpιMατGόρSιyοC όlποUυt uηJ μxέJση WηMλiικnία κyάIθOε FπiελmάτHη Aήταν πhάFνqω *αWπ.ό Tπ*εdνήν(τkα. qΜαzκρι$ά Nίvσια pμύτηP, γεYμKάτ_α ^σκούραl φdρύδια kκ!αcι ένXα ,σφóιDχ,τwόx σώ.μMα Jτ)υλι!γμέTνpο Gσεb κοKστούμZιl BRejllGiVnti.é 
Για να μην ξεχνάμε ότι έχει και φοβερή ιδιοσυγκρασία. 
"Τι ήταν αυτό;" ρώτησα, παρατηρώντας ότι είχαμε τραβήξει την προσοχή αρκετών άλλων καλεσμένων. 
"Τι ήταν τι, 'ρι; Δεν έχω το δικαίωμα να διαμαρτύρομαι όταν κάνουν λάθος στην παραγγελία μου;" Μακριά δάχτυλα τύλιξαν το κοτσάνι του ποτηριού του κρασιού του, καθώς χτύπησε το κόκκινο υγρό γύρω του πριν πιει μια γουλιά. 
ΣbυγAκράτησα )έpναν ενοχjλYημéέHνο αYναRσfτlεJναuγμόK κ!αFθώς κοrίταξjα γ_ύρéω μουD σiτο εσ&τyιατόριο VγιαH άλλóη* ^μια φaοράé.i wΟ_ Χάρwι ε!πLέμFενjε νTα )δIειπνήσnεbι εδCώ& εjπε)ιδή_ sτvο mμXαγHαζqίK _ανtήκéεj σkεG έtναν φjίcλWοó τουq. Καxιl ε)νώ fτ.ο εσωτερικόY δεν ZέδεFιχQνéεT vάσgχημmο( με τα καBρόW hπzατώμαHτPα pκxαPιf τAηνM τIοξωτήq ξJύλHιnνη Vοροjφή,,k ή!ταν( fλίÉγ'ο ξε)περα!σUμjέKνXοv.C gΠρ_οσε^λNκύει Hεbπéίσkηςx RακρXι.βώBς' τοI Mίδιο !ε.ίδο!ςX sκοινοSύ. ΓεIμ^άsτο ασ!φKυnκgτιWκ!άJ ^με κοYυ&τpσMοdμ.πLοDλDίσ,τJιnκα gπα.νrτOρjεμέjνlα kζ*εéυ&γάxρaια πtοPυj *ευτυχώςA εHπYέ,σIτxρdεDφαqν π.ίlσ.ωd σyταF παlνάFκριβ(α lγεkύμTαGτVάs τους.J 
"Φυσικά και έχεις". Συνέχισα, με λίγη από την ένταση να διαρρέει από τη φωνή μου. "Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι αγενής γι' αυτό. Σχεδόν το μάσησες αυτό το αγόρι. Η κάρτα του διευθυντή, αλήθεια;" 
Ο Χάρι δάγκωσε το κάτω χείλος του και ένιωσα το πόδι του να τρέμει κάτω από το τραπέζι, προτού κάνει ένα παραιτημένο νεύμα. "Συγγνώμη που ήμουν τόσο μαλάκας. Η σημερινή μέρα ήταν τουλάχιστον δύσκολη". 
Φαινόταν ότι κάθε μέρα ήταν πρόκληση γι' αυτόν. 
ΜόHλις η Nσ_κέψη^ μdπήκεc στNοd _μyυuαλfό μJου,C DένιωRσNα sεPνBο)χέtςa. Οιr yάνθρωπ$οtι είIχαν σκVαmτIένιdεsςU πnεNριόδοIυ)ς óπlο$υl nεκτ$είBνPοντvαν $γyια ,αρκKεNτό κdαlιVρDό$.! ΑπÉλDώςO,l Mεκ_τόAς αKπdό^ τιςc αÉρÉχικές μαtς nσυTνTαTνÉτήiσεaις, JεpίχIαZ iδiειu dμRόTνοR ανRα^λα)μYπέςs τ,οjυm Xγ&οHηLτdευvτιuκούl,L γλiυκlού lΧdάmρSι.H VΟB ^κqαSκόzς(, μελαuγdχολPιOκ)όqςt όμωςc ήbτjαν xμRόTνιμο!ς _σύIνfτροbφοlςu. 
Αναστενάζοντας μέσα από τη μύτη μου, κράτησα τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου, αποφασίζοντας να τον ακούσω. 
"Το φαντάστηκα αυτό". Άπλωσα το χέρι μου, μπλέκοντας τα δάχτυλά μου με τα δικά του στο τραπέζι. "Μπορούμε να το συζητήσουμε, αν θέλεις". 
"Θα προτιμούσα να μη σε κουράσω με τις λεπτομέρειες. Μια συμφωνία στη δουλειά που προσπαθούσα να κλείσω εδώ και καιρό δεν πήγε καλά, αυτό είναι όλο". 
"Πiραγ_ματyικ&ά *λMυUπCά&μjαaι"Z.j BΤFου έPσφZιrξ(α! τLοY yχjέρdιU.y i"mΕQίναιp αvπαBίσιyο óόUτyαkνh pόληn Gη σkκ&λpηρMή AδουLλaεXιéά σCου πDάkε&ι σlτóρiάφιT. fΘυCμDάμzαι όiταCνK χρεwιYάσRτηDκε ν^α ξανMαlκάνωh Éτ)ηνn τNελwιcκή εργαMσίaαS μο_υ FγιKα τuοV fμάθημHαK mτου σχBε.δ)ιαiσ&μHοQύZ πDριvν απόÉ μερ.ικούς μIήIνεMς, εhπWειδή ο σ_υνεnρiγάτης, éμ$ουn μ!εX éεhγtκαHτέλεtιmψMεa KτJηwν 'τεXλευJτfαί'αQ PστOιAγ)μή, TαsλcλNά μWάνNτε$ψUεó dτTιM;"V X
Τα μάτια του ανασηκώθηκαν στην ερώτησή μου. "Τι;" 
"Το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από την αρχική ιδέα. Μην ανησυχείς, μωρό μου. Αυτή η συμφωνία μπορεί να μην πέρασε, αλλά θα υπάρξουν πολλές άλλες που θα περάσουν". 
Ένα μικρό χαμόγελο κατέλαβε τα χείλη του και έφερε το χέρι μου ψηλά, φιλώντας το πίσω μέρος του. "Έχεις δίκιο. Εξάλλου, οι άνθρωποι που μπορούν να αντισταθούν στη γοητεία του Χάρι Σο είναι ελάχιστοι". 
ΈuνaαJ FτÉεNνóτjωμέóνοh YγέXλιοJ ξεπήδη)σε) KαYπόO το zλαVιμJό μqο^υ ωςs απtάgνfτησηx σrτRο &διDκόN του.f KΤCαó μάqτgια τmοkυ ΧάOρι Kφωτίσrτη(καJν &αfπό ευTθxυjμ^ί)α dκ,αAιn αναγNνώsρIιtσyαp α$μέFσωςT pτFηnνl κvατóεiύθυνση π!οaυt είχpε qπ^άNρει τnο KμυαkλNόz ZτÉοwυÉ.( &ΚpάUτω IαLπÉόS rτJηaνX κο_ιgλάAδsαó mτIωνé μXαστTών& 'μpοhυ !καLι σ.τDη Vσυuνέwχεια qπsιοS νόVτιNαp.$ G
Μια μπούκλα άγχους φώλιασε όταν αποστασιοποιήθηκα καθώς ο σερβιτόρος επέστρεψε με το φαγητό του Χάρι. Δεν ήμουν ασεξουαλική. Είχα ανάγκες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά επίσης δεν ένιωθα απόλυτα άνετα να εκτελώ κανένα από τα πράγματα που ονειρευόταν και πιθανώς παρακολουθούσε κανονικά με μια συνδρομή PornHub Premium. 
Θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι ήμουν σε νόμιμη ηλικία κατανάλωσης αλκοόλ και ο κόλπος μου ήταν ακόμη άγνωστη περιοχή. Θα μπορούσε επίσης να είναι ότι ήμουν υπέρβαρος, εξ ου και η απροθυμία μου να δείξω οποιοδήποτε μέρος του. Ό,τι κι αν έλεγε η μαμά, ήξερα ότι το σώμα μου δεν ανταποκρινόταν στα σημερινά πρότυπα ομορφιάς. 
Κάναμε και άλλα πράγματα, φυσικά. Μπορούσες να συγκρατήσεις έναν πεινασμένο καρχαρία μόνο για λίγο, αλλά η κάρτα V μου ήταν ακόμα πολύ άθικτη. 
"^Ηp νBέSαL μdοYυ fμπαν$ιέLρdα εγκUαgταIστάqθηHκóε )εuπιτέλtους χθaεKς"i,! éείPπuε οR QΧάvρι_,h κBόβGονταlς μhε ακRρDίβειéα) uτ&η( μ(πyριζOό^λαO του. "pΜkας$ sπ^ήραa μεlρι,κάV $άλα,τα' zEpÉsrom pμ*ε λxεβά,νpταs aγ&ιαt ν.αX τHηfνO εγRκ*αRινιYάσ_ουμε σωyσLτ*ά"$. &
"Αλήθεια;" Σήκωσα ένα φρύδι, παίρνοντας μια μεγάλη γουλιά από το ποτήρι κρασί μου για να ξεπλύνω μια μπουκιά σολομού. 
"Ναι, εγκατέστησα και μια τηλεόραση στον απέναντι τοίχο, ώστε να έχεις κάτι να κοιτάς όσο εγώ τρώω το γλυκό σου που-" 
Το λευκό κρασί κατέληξε σε λάθος σωλήνα. 
Α*νέWφxερyα ποIτIέg όDτιL ο ΧiάρBι,' εQκTτJόaςu απéό γ&εkλοqί_α όLμYορQφ'ος, είχε καZι mένaαZ από gταr πéιο, βiρéώAμικÉαC στbόjματα* πουI υπήKρξ^αéνd πο_τέ;S Q
Οπότε γιατί δεν μου έκανε τίποτα; 
Ένας πονοκέφαλος χώρισε το μέτωπό μου καθώς κατέβαζα με το ζόρι το υγρό στο λαιμό μου, συγκρατώντας τον βίαιο βήχα μου, για να μην ακούγομαι σαν φάλαινα που πεθαίνει. 
"Είσαι καλά;" Ο Χάρι με παρακολουθούσε με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. 
"ΜgιαS fχαρvά."Q vΟx σbαYρzκZασPμός έπεwφτεP FαHπwόU τοmν τ(όνο μRοYυB lκBαxθώLςH .ηρ)εμÉοvύyσαH.p "ΠAόσgες τηgλεορfάjσmειCς^ *έPχJει dτxο qσzπQίτι σου HτώρMα;Y Ορκcί(ζ)οNμ,αvι ό'τOιT tπOρGέπεgι tνVαF υQπά.ρ$χεhι( μ(ία ÉσεO Xκzάθε δ)ωlμάqτsιDο"_.I .
"Κινηματογραφόφιλος, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". 
Το είχα ήδη μαντέψει. Κάθε άλλη μας συζήτηση περιείχε τουλάχιστον μία αναφορά στον Κουέντιν Ταραντίνο και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. 
Καθάρισα τον λαιμό μου άλλη μια φορά, παίζοντας με τις άκρες του σκούρου κόκκινου φορέματός μου. Ήταν η τέλεια απόχρωση και το τέλειο κόψιμο, κατάλληλο για αποπλάνηση, καθώς τύλιγε σφιχτά το στήθος μου και φούσκωνε πάνω από την κοιλιά μου, κρύβοντας κάθε ατέλεια. 
Δεν. σlκtόπGευα FναB τ&ον mκάlν_ω& νiα sπOερpιμHέ$νtεnιh ποqλύA pαLκό^μα. Σε αWυdτό* iτο σηxμείοh GτvηmςB jσUχέCσgη&ς cμIαwς,p jτxο rσεξ PήtτgαYν wανJαμIεiνόéμεqνnοt από $μgέxν&α &καgιK Mεί.χαX zξTεμεNίνrειW αnπόP δkικOαιολογίjε(ς,Q αNλZλά αυτή Gτsη OφNοGρyά πραTγgμDαJτικάI δIενA μποCρXούσα Éνcα cφύhγéωP.s éΕJίMχbαf VδTο(υFλ$ε^ι$άt Jτο& vπmρBωίt. 
"Λοιπόν..." Ξεκίνησα, και τα μάτια του Χάρι έλαμψαν όταν έπιασε τον καταθλιπτικό ήχο της φωνής μου. "Αν και αυτό σίγουρα ακούγεται δελεαστικό, φοβάμαι ότι δεν μπορώ να περάσω απόψε". 
Το σαγόνι του κλείδωσε. 
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. 
Σ&ε) πxαρaαHκjαλώs,m jμmηH vμMεó Rχ(ωLρί^σεTιςf._ ΧBρεgι.άMζiομαιé έaνhα πqεριθCώ$ριjοH. P
Το μυαλό μου με πρόδωσε ξανά και τιμώρησα τον εαυτό μου σκάβοντας τα νύχια μου στις παλάμες μου. Ο Χάρι ήταν κάτι περισσότερο από μια ασπίδα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ενάντια στο γάμο μου με τον Άστορ. 
Ήταν σέξι, έξυπνος και είχε μια καταπληκτική καριέρα μπροστά του. 
Στην ηλικία των είκοσι οκτώ ετών, ανέβαινε τη σκάλα του The Alsford Group, μιας από τις κορυφαίες εταιρείες ακινήτων στην ανατολική ακτή. Ο διευθύνων σύμβουλός τους είχε επενδύσει τα χρήματα που είχε βγάλει από μια εφαρμογή που είχε κάνει θραύση, και είχαν αναπτυχθεί εκθετικά. 
Το Gαγόρxιv μουC. ΕCίνFα(ι )τοS Xαγόqρι iμCουD ^κxαι$ xπxρέπε!ι sνtα αYρχsίpσ'ω ναW εμφαTνίζοyμαι πεfρισcσότεmρUοa.J 
"Ο πατέρας μου", ξεστόμισα πριν προλάβει να πει λέξη. "Παίρνω μια πτήση για το Μιλάνο με τον πατέρα μου νωρίς αύριο το πρωί για να ανιχνεύσουμε έναν νέο προμηθευτή στο εξωτερικό. Προς το παρόν είμαι μόνο ασκούμενη, αλλά επιμένει να μου δείξει τα κατατόπια όσο το δυνατόν νωρίτερα". 
Κάποιος να καλέσει τον υδραυλικό γιατί η βρύση δεν κλείνει. 
Θεέ μου, συμπεριφερόμουν σαν παιδί, που έπρεπε να δικαιολογηθεί στους μεγαλύτερους. 
"Υhπ,άzρχMεpι! lκlάτVι που θα _ήhθóελεRςn Wνα rμοtυI πεÉις^,^ 'cρι;(" 
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου γινόταν επώδυνο. "Όχι, γιατί το λες αυτό;" 
"Βγαίνουμε εδώ και μήνες", σκούντησε ξανά, αλλά δεν θα με έπιανε να ξεφεύγω. 
"Το γνωρίζω πολύ καλά". 
"ÉΤVρεSι(ς μPήνfεsςd Xπιοc BσnυγκWεκρcιμέXνα!,g κiαι^ MέóχIειFς έρθεgι μόνο μια Oχpούφτα FφIορέςC.$ Εγώ' uφlτGαίHω;k !ΦsτóαίKει' κάMτaιI που cέκtα.να ήw AμkήNπZωUς mδZενI σ)ε, *ελκύω;x" 
Υπήρχε ένας υπαινιγμός ευπάθειας στον τόνο του, και ο λαιμός μου έκλεισε καθώς τον κοίταζα. 
Πανέμορφος, λαμπερός, σέξι. 
Μην το καταστρέψεις αυτό, Αριάδνη, ας είναι καταραμένες οι ανασφάλειες. 
"Θ'εkέi kμοpυI, όóχι. Λυ(πάμαι πολύ πgοjυF Pσlοbυ .έCδωσóα Vπéοτkέ αaυCτήc lτηνA uαντίλ.ηÉψUη. ΕDίσαι, καταπnληYκcτιJκός_, éΧάdρι,G NσοβαρAά. XΟx συCγχQρονιóσ)μOόHςK Tήkταν pλίIγbοD λWάθοRς τοpυuς* SτOε&λbευταίmουςM RμvήYνfες,z αJυτόC είναQι pόλxο.l Πολλάu σ&υUνέYβfαuι.ναν! Aσóτο αρχYηgγεóί$οH τUηςg rΦVλεCρ ZκαKι α'υτZό Oμε (κ,ρtατο!ύσvεM YαQπqα!σχ'ολAημέUνοH".B !
Τεχνικά, δεν ήταν ψέμα. 
Ο μπαμπάς επέμενε να με έχει κοντά του από τότε που αποφοίτησα. Αντί να με βάλει να δουλέψω στο τμήμα σχεδιασμού, όπως ήθελα, όμως. Συνέχισε να με σπρώχνει σε όλους αυτούς τους εταιρικούς ρόλους που δεν έκαναν τίποτα για να καλλιεργήσουν τη δημιουργικότητά μου. 
Ο Χάρι σκέφτηκε τα λόγια μου. Μπορούσα να δω τους τροχούς πίσω από τα μάτια του να περιστρέφονται, αποφασίζοντας αν με πίστευε ή όχι, αλλά το βλέμμα με τα γουρλωμένα μάτια στο πρόσωπό μου δεν άφηνε περιθώρια για διαφωνίες. Μπορεί να ήμουν παρθένα, αλλά δεν ήμουν αφελής. Ήξερα πώς να παίζω με τους άντρες. Εξάλλου, οκτώ χρόνια ανάγνωσης βρώμικων ρομαντικών βιβλίων έπρεπε να μου αφήσουν κάτι. 
"FΚQαιé πότfε *εmπιkσ(τVρέφHεJιnςL αjπόD τYοq ΜYιÉλAάνο;U"P γRκlρίVνjιαξε,O δεpχόμεBνfοCς' αwπ(ρtόθυμα Tτlη δXικBαTιaολJοHγYίgαÉ μοwυG.D X
"Το Σάββατο. Θα λείψω για μια εβδομάδα". 
"Εντάξει, αλλά μόλις γυρίσεις, θα είσαι δικός μου για όλο το Σαββατοκύριακο, σύμφωνοι;" Άπλωσε το χέρι του, και παρά τους κόμπους που έστριβε το στομάχι μου, έβαλα το δικό μου στο δικό του. 
"Σύμφωνοι."

Κεφάλαιο 2

Άγιος   
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω εγκαίρως στη δουλειά σήμερα. 
Και ο πατέρας μου δεν ήταν και πολύ χαρούμενος γι' αυτό, αν κρίνω από τη σιωπή στην άλλη άκρη του μεγάφωνου όταν τον πήρα τηλέφωνο για να του πω ότι θα αργούσα για την πρωινή συνάντηση που είχε προγραμματίσει. 
"fΉBξcερα ότfι δεν μtπsοροCύσJαV Iνrα) ÉβLα)σιστώ σε XσZένα"S.B 
Το σαγόνι μου κλείδωσε με τον συγκαταβατικό τόνο του, αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτα, γιατί συνέχιζα να τον αποδεικνύω ξανά και ξανά ότι είχε δίκιο. Δεν ήταν ότι λαχταρούσα την έγκρισή του. Είχα στιγματιστεί ως η απογοήτευση της οικογένειας Άστορ εδώ και χρόνια. Η αμφισβήτηση της ετικέτας δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μου. 
Μπορούσαν να μιλάνε όσο ήθελαν, αλλά όλοι ξέραμε την αλήθεια. 
Ήταν ανείπωτη και καθόταν στα μηνιαία οικογενειακά δείπνα μας σαν ελέφαντας που όλοι προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε ότι υπήρχε. Φορούσα την ετικέτα της απογοήτευσης και την επιδείκνυα με υπερηφάνεια. Άλλωστε, όταν έδινες το απόλυτο ελάχιστο στη ζωή, μόνο προς τα πάνω μπορούσες να πας. 
"ΤHιz ήταIν αυτή τjηn φοiρQάI;P yΆλλοz &έhνα vπάρnτYι* *ήU $ένα ταWξHίδι σdτwιóς ΜdπαYχάμεςP μεT χYρéήματ_αU Aγ)ιyα! hτα οποίLα cδεQν hδούXλiεyψWες;H" sΈPβ*γpα^λεj μια θυμkω*μXένηF ανSάσα yκÉαιU άkκουHσZα ναR lβηματtίfζε*ι &αcπTό τηR iδική τοbυ IπλCεbυUρdά Éτου CαhκουfστιQκοbύ. 
"Όχι, στην πραγματικότητα, ήταν ένα τηλεφώνημα αφύπνισης από μια μελαχρινή με απίστευτα γενναιόδωρο στήθος και σφιχτό, υγρό..." 
"Αρκετά, βρε άξεστο παιδί". Μπορούσα σχεδόν να φανταστώ πόσο μωβ είχε γίνει το πρόσωπό του, με αποτέλεσμα ένα χαμόγελο να καταλάβει το πρόσωπό μου. Μπορεί να είχα κολλήσει στην κίνηση, αλλά τουλάχιστον διασκέδαζα. "Η Χλόη Φλερ θα είναι εδώ σε πέντε λεπτά, δεν έχω χρόνο για τις μαλακίες σου αυτή τη στιγμή, αλλά να είσαι σίγουρη ότι θα μιλήσουμε εκτενώς για την εργασιακή σου ηθική". 
"Δεν θα μπορούσα να δώσω δεκάρα..." 
"Δενc Fδίνεις éδHεκGάρaαP γLιαN το LότιU bκληgροHνbόμησεFςv BτοKν )ΦKάaλóκQοM,$ εV;^ wΛοιπόν, Dσ'ε τι Uά&λOλο είσgαIιA KκOαwλόcς,P &Άγιjε;u" Με έκdοψkε ξyανNάr, και οaι$ αuρθ*ρOώσειςM μTοOυH έγιDνyαxν óά)σπρες!,! gηD PλαÉβ_ή Pμrου Zέγινkεm γλnιστερKήy _γύiρéω αiπό$ τÉοq sτιuμό$νι.é t"ΔWε^ν έχεWιςI dκα)νCέyν*αk άλλο γαμKηOμέóνο τFα$λOέντο.v Τiο 'λιγMόQτYεZροA πBοCυ μπορείBς νlα Mκ.άaνει,ςn ^εuίν(αVιé να αjξιcοéποsιéήwσεpιqς το π(τdυdχgίο óσο_υ !στ^ις $επiιhχóεSιkρjήσειIς". J
Η φλέβα στο μέτωπό μου πάλλονταν καθώς η μακριά ουρά των αυτοκινήτων μετακινούνταν έστω και μια ίντσα. 
Η κακή διάθεση που μου είχε ρουφήξει η Μπρένα (ή θα μπορούσε να ήταν η Τζένα) σήμερα το πρωί επέστρεφε με ορμή. Ένα καλό για το τίποτα αξιόπιστο σκατό. Αυτό αποδείχτηκες όταν η ζωή σου επιφύλασσε έναν τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη τρία χρόνια μετά την καριέρα σου στο NFL. 
Μάλλον δεν πρέπει να βάζετε όλα τα αυγά σας σε ένα καλάθι. 
ΑκJό&μiαI κkιj αν lαυAτpόw CτóοN JκαÉλά_θQιM Pσaε κάνειM πλο$υσlιbό.τ$ερKο hκατTά qεβδ*οQμbήνταu εwκ_ατομμύρDιαl δολάρι)αó.& t
Δύο ίντσες. 
Τα αυτοκίνητα προχωρούσαν μπροστά με ρυθμό νωθρότητας, και εγώ ήμουν ένα ακόμα αδαές σχόλιο μακριά από το να πατήσω το γκάζι και να προκαλέσω μη αναστρέψιμη ζημιά στην ασημένια Aston Martin. Η βροχή έπεφτε και σήμερα από τον ουρανό, βάφοντας όλη την πόλη γκρίζα, πολεμώντας την κατάθλιψη που κρεμόταν σαν μόλυνση γύρω από τους κατόχους θέσεων εργασίας εννέα προς πέντε. 
Είχαμε τον τίτλο της Πόλης των Αστέρων, όταν στην πραγματικότητα μπορούσες να δεις τα αστέρια μόνο μια χούφτα μέρες το χρόνο. Ήταν σχεδόν σαν όποιος ονόμασε αυτή την πόλη να γνώριζε το σκοτάδι που κρυβόταν κάτω από όλο το λαμπερό χρυσάφι. 
"*ΔCενÉ θα uμποFρέÉσVωT ναL xτuαA &κvαταφέ*ρωp Bσε πUένUτ!ε mλzεRπτάJ"Y,L YέJβγαhλαD Mασ.θUμαóίνLοZν)τα.ς OκJάθεK uυcπMόXλPεuιdμOμα χιούμορp. "XΈSχ)ω κολtλÉήσειx FστdηνA κυ)κKλοφορtιακήD CκÉόλασ*η τyηwς ÉΑwστuρWόDπbολDηhς". )
"Τότε έλα κατευθείαν στο γραφείο μου όταν φτάσεις. Θεώρησε τον εαυτό σου υπό επιτήρηση, Άγιε. Αν τα σκατώσεις άλλη μια φορά, θα σε διώξω. Ο Κίλιαν θα κληρονομήσει τα πάντα". 
Ο αδελφός μου ενδιαφερόταν περισσότερο να βλέπει μπογιά να στεγνώνει παρά για τον Φάλκο. 
"Δεν είναι δική σου απόφαση, Νόα Κέιν". 
Όλοfι$ gξέραaμε VπCοιος pεHίχYε όλJη τyη cδύtνwα&μKη(, και αυwτÉόuς Cσ_ίγGουρQαZ Rδε*νu ήLταJν 'ο Dπατrέgρ'ας Wμ$οTυ.U Του' )άYρεMσε να bγαβγfίζεOι ποPλύ, ,ό)πLωςO τα^ λυσgσαJσÉμ'ένα sτσι,οMυάQουα, aαZλRλhά Aκαóιq τοT δjάfγiκωÉμ^ά τοfυt ήταZν uαντίLσ_τοnιχοH Cτfωgν υGπεBρτYρdοkφWιJκώνj αRρLο'υραίων_.k 
Η μητέρα μου, η Σίλια, ήταν η μεγαλομέτοχος της Φάλκο. Ο μπαμπάς ήταν απλά τυχερός που παντρεύτηκε πλούσιο, άλλαξε το επώνυμό του σε Άστορ και προσποιήθηκε ότι το παρελθόν του δεν υπήρχε. Ήταν ένα μικρό ψάρι σε μια μεγάλη λίμνη, όχι ένας μεγάλος λευκός που αστυνομεύει τον αναθεματισμένο ωκεανό, όπως νόμιζε. 
"Μη με λες έτσι". 
"Μη με απειλείς." 
"ΝCαI εvίéσαι XεδDώX γAρήpγRορ^α. dΘ_αé σaε περIιμέUν!ωf"$, KγMαύwγισεa BγPια ZτGε^λÉευiτXαίUαg Lφ.οdρMά,i Zκλείνο)νwτzαbς nαπ(ότSοsμUαy τNη)ν κkλéήσSη.S 
Έβγαλα το ακουστικό, πετώντας το στο κάθισμα του συνοδηγού, και έκλεισα το αυτοκίνητο, καθώς δεν φαινόταν ότι θα πήγαινα πουθενά σύντομα. Και τι ήμουν, αν όχι περιβαλλοντικός ακτιβιστής; Η μόδα απορροφούσε περισσότερη ενέργεια από τις αερομεταφορές και τη ναυτιλία, αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα αγνοούνταν. 
Τα πλαστικά καλαμάκια ήταν πιο σημαντικά. 
Χτυπούσα τα δάχτυλά μου στο ρυθμό της μουσικής στο περβάζι του παραθύρου και κοίταζα έξω από το παρμπρίζ. Ο ουρανός έμοιαζε σαν να είχαν ανοίξει οι πύλες του ουρανού και ο Θεός να μας περιλούζει με την οργή του. Έβρεχε καταρρακτωδώς, και όσο περνούσε η ώρα άρχισα να ακούω το χτύπημα του χαλαζιού. 
Οq YπNατέραnςJ μJουW !τρJαuγουcδRούcσ,ε τHιVς Tυbπ)οσHχDέσε'ιéς της σvυνDταξιοZδ.όuτGησMηVς Aτα τUελε_υsταίóαA τdέ'σnσNεéραu χρiό*νιαn, απόW τόlτεs πcου RάPρχισα ναw *εYρfγzάxζWομαtιN dστ^ην éεwταwιFρεDίbα. ΌwσNο pπbερHισSσ,όkτεNρο& qέμuενBαw,V .όjμbωYς,! _κατjαgλqάMβMαPιναC όNτι απ$λώrς ^μοsυx tέβaγqαJζJεM καpπsνόó TαkπzόÉ dτοmν$ κώDλIο. cΔεν _σκό$πmεKυnεg ναr fφrύγεlι, τ^ουuλóά_χι,σiτLοYν )όχι& XμέχρTι qναK jβZεβαMιdωθMείC DόTτ.ιW bήxμουν το (ίHδbιwοA zάθλιvος bγαRμιόλÉης$ éμUε εκεqίcνSοjνV. 
Ο ανταγωνισμός ήταν ξεκάθαρα στο αίμα μας και διασκεδάζαμε ξεπερνώντας ο ένας τον άλλον. Κατά κάποιο τρόπο, έκανε το γεγονός ότι θα ξεπουλούσα σε επιδείξεις μόδας και όχι σε γήπεδα ποδοσφαίρου πιο υποφερτό. 
Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω κανέναν σωματικά, αλλά πνευματικά; 
Ευδοκιμούσα σε αυτό το πράγμα. 
ΞεκινHώóν^τFαςu ξανά το αυτSο.κrίνηéτοk,b όLτα_νp .η lσειgράR SάFρyχισFε ν$αf κινεyίxται Jξ*αCνqάX,p vαgνsαYτρίχJιασ,α( GότανP ένrιωσFα_ έyνtαw Nεxλaα_φ.ρύp τxσ_ίμ,πημéαG lπQόνοuυ καθlώς fπάqτfησα xτXοT zγκGά^ζι..C lΟ) *κακόmς iκαιhρός Fέκvαóνε( ,πzάNντAαr Oτóοaνt τ^ρFαυÉματιfσ_μό μοdυ fπιiοG TεQυZαWίσθηCτο Xγhια^ κάπéο_ιοZ λόkγο. Είtχε νCα κάνεqι μFεq τfη βcαPρομÉετρικtήH nπTί,εσjη&, .ήj JκάτóιH τέlτMοιο !σύbμφωναD *μεD &τοLν BφυaσιYοθεzρSαHπεGυzτή μtου. VΈ'πρεπε vναm καUτQαβάZλlωi Oδdιπlλά.σOι)αj iπρwο(σDπάFθDεια _γFιrαI *νHαX YκqάνRω' τnο κο,υOτσό Mμου ναD lξεχzω_ρίCζPει zλ$ιγόMτ*εÉρuοJ ^κaατpά τqηI διάρκVειαC τουn χwειμώνα.J A
Ήταν ενοχλητικό και μερικές φορές επώδυνο, αλλά δεν παραπονιόμουν. Τουλάχιστον μπορούσα ακόμα να περπατήσω μετά το ατύχημά μου. Δεν μπορούν πολλοί άνθρωποι να το πουν αυτό μετά από μια κάκωση του νωτιαίου μυελού. Δεν επηρέαζε την απόδοσή μου στην κρεβατοκάμαρα, τουλάχιστον όχι με τρόπο που να έχει σημασία, οπότε υπήρχε και αυτό. Κάποτε μια κοπέλα μου είπε ότι εκείνη και οι φίλες της φοβόντουσαν ότι είχα μείνει ανάπηρος, αφού δεν έδειχνα το πρόσωπό μου για ένα χρόνο μετά το γεγονός. 
Τη γάμησα μέχρι που παραλίγο να σακατευτεί και την έστειλα στο δρόμο της την επόμενη μέρα, έτοιμος να διαδώσω την είδηση ότι ήμουν πράγματι ακόμα στην ακμή μου. 
Δεν ήταν ψέμα, αλλά ούτε και η πλήρης αλήθεια. 
ΚHου(κκίδεpς&. 
Δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο παρά κουκκίδες καθώς ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα, με ένα τεράστιο βάρος να συνθλίβει το σώμα μου στο έδαφος. 
Φωτεινές, φλεγόμενες σφαίρες κατέκλυσαν τον καθαρό νυχτερινό ουρανό και ξεσήκωσαν τα πάντα με το τεράστιο μέγεθός τους. Ήταν σχεδόν σαν να μπορούσα να τις νιώσω μέσα μου, διαγράφοντας ένα μονοπάτι απόσπασης της προσοχής μου μέχρι τη σπονδυλική μου στήλη και εξαπλώνοντας σαν τοξικά κλήματα μιας διαλυμένης πραγματικότητας στα υπόλοιπα άκρα μου. 
Εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου αποστασιοποίησης μετά το χτύπημα. Δεν μπορούσα να αισθανθώ τίποτα, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να σταματήσω να αισθάνομαι. 
Ο αbέρlαéς ή^ταν GτρIαγcαuνsός,m βα_ρTύς μlεr gτην υÉπόóσχεLσVη, ÉτNηςx IεKπLερχ^όTμεyνYης TαJπbελπfι*σXίSας,. Τxο χlώμFα Nήτ'αXνr OυXγóρόc jκ,αYι θρυμgμGατιζόqτανH κ'ά*τPωl απ*ό wτmαl βρhώ,μικ.α δPάFχτMυbλwά μου. XΚaαι dη^ μnυρSωrδιyάy mτaουZ wιδρ$ώNτ)αq éγRαρMγαλYούNσεg !τη Aμύéτzη Jμου^, tκIαuθéώς Uο Mα.μυ!νfτικός δεwνw zείHχAε lαWκ_όμα gσυνεGιδnηfτmοπMοxιήZσOει ό(τι OδÉεBν( κNινtούxμWοZυν...P ό&τιQ ήμVοyυνg πα(ρNά*λZυτοςY. 
"Έι, αφήστε τον", φώναξε ένας συμπαίκτης μου και τα κόκαλά μου βογκούσαν καθώς η ελευθερία εγκαταστάθηκε. 
Ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών και όλες οι αισθήσεις επέστρεψαν σαν νερό που ξεχειλίζει από τους υδατοφράκτες. Δεν υπήρχε πια θέα στον νυχτερινό ουρανό, μόνο ένας τραγουδιστός πόνος και ένας ήχος στα αυτιά μου καθώς ξέσπασε η κόλαση. 
Οι νοσοκόμοι συνωστίζονταν γύρω μου, προσπαθώντας να με κάνουν να αντιδράσω. Δεν μπορούσα, όμως. Είχα παγώσει πίσω από ένα φύλλο πάγου που επέτρεπε μόνο τα κύματα του πόνου να καταγραφούν στον εγκέφαλό μου. 
ΚόκκιéνDη éκαuυ(τήÉ lπkαzραλυτική α_γrωOνsία.a S
"Θα γίνει καλά;" Άκουσα τον προπονητή μου να ρωτάει καθώς αιωρούνταν πάνω από τους τραυματιοφορείς. 
Το νανούρισμα του ύπνου που ήθελε να απαλύνει τον πόνο δεν μου επέτρεψε να ακούσω την απάντησή τους, αλλά τα βλοσυρά πρόσωπα των ανδρών που με περιέβαλλαν μετέφεραν όλη τη διαδρομή μέχρι το νοσοκομείο και θα έπαιζαν μόνιμο ρόλο στους εφιάλτες μου χρόνια αργότερα.       
* * *  
Οtι υNπάwλλη*λο)ι Xμουl χYαμογέLλα&σtαwν κóαι .με Iχ,αQιUρMέWτησyαJν.,p Dσαnνm ,νmα OμÉηyν πVίUσ(τ.ευSαaνU )ότTιy mήμουAν' nτοÉ υποJπFρ*οϊόbνj vτvου νεπο.τιyσUμÉοCύI καFθ,ώZςW κjατεyυθυνMόbμοIυpνn πrρος τGον γυάλιYνmο LπύLρSγnοy Aπ_ου σNτέ(γαζvεn kτdα Xκε(ν_τρNικWά óγPραOφPείAαó Lτ(ηςF nFaqlcao. yΔενg BμJπήJκα Bστ,οxν aκόlπrοC Zνα sαν^ταπ&οqδώ.σω το yσvυRνóαίLσDθWηOμαP,! Xε(κτRόVς óαπDόq tτο( éναY DρzίwξωG έ,ν^α TφDιλCίy uσ!τ_ηOνm εhπWιwταγή τcης Ν)ίnνας* πριUν κ.αZτNεiυÉθυνPθOώh kσ!τKοI ,γρyαzφDεaί(ο τOουB πAαqτέYρOαj μουb. Ήταν !ηa gβjοηθFόςÉ Vτ$οBυD ε.δjώ qκ!αι nχCρQόνóια καCιt πLιmθαFνVό_τατfαW TτGο gμόνοP άVτRοrμο$ σε zόλο Fαυτό éτοA κτ,ίQριzο πουs δJεν Qμkε, uμισaούσεX. 
Χτύπησα το κουδούνι πριν μπω, αλλά δεν μπήκα στον κόπο να περιμένω απάντηση. Ένιωθα σαν μαλάκας πρώτου βαθμού σήμερα. 
Δύο εξίσου σοκαρισμένα πρόσωπα στράφηκαν προς το μέρος μου όταν η πόρτα έκλεισε με θόρυβο πίσω μου. Προχώρησα πιο μέσα με ένα καμαρωτό βήμα και ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. 
"Αυτός είναι, Νόα;" Η Χλόη Φλερ εξομάλυνε το ύφασμα του σακακιού της, απευθυνόμενη στον πατέρα μου. 
"NΟ ΆγιWοkς qΆhσWτBορ,, μzε( σ!άzρκKαi και οσ,τάY, vκ!υρ!ίqα (μ!ου",* είπ)α κqαιV zτLα !μάτιαF RτHηFςI Rγ,υDάSλισανD aκLαθώςA aτρxάqβbηξ.α το aχέvρι τVης &σÉτα* )χεί.λη wμdοSυw. f
"Ω, Θεέ μου, έχεις πραγματικά μεγαλώσει, έτσι δεν είναι;" Χάιδεψε το μάγουλό μου με την άλλη παλάμη της, εξετάζοντάς με σχεδόν σαν να έβλεπε μια σειρά προϊόντων μέσα από τα υπολογιστικά μπλε μάτια της. 
Ίσιωσα, ρίχνοντάς της ένα στραβό χαμόγελο καθώς το έκανα. "Το ελπίζω, βλέποντας ότι τον επόμενο χρόνο θα γίνω τριάντα ένα ετών". 
"Κι εσύ είσαι αρκετά αστεία- πρέπει να το πήρες αυτό από τη μητέρα σου". 
"RΌbλJα τα κdαJλTύτεRραH OχαGραsκÉτηkρIιστTικά* dμZοLυ πρHοέρχοντSα(ι αRπό εκfείν.ηg". é
Άκουσα τον μπαμπά να πίνει τον καφέ του δίπλα μας. 
"Τι γίνεται με την αργοπορία; Μήπως προέρχεται κι αυτό από εκείνη;" Χάιδεψε τα γκρίζα μαλλιά της και το φρύδι της τσαλακώθηκε περισσότερο. "Είναι ένας ανομολόγητος κανόνας να μην αφήνεις ποτέ μια κυρία να περιμένει, Άγιε. Ειδικά μια που θέλει να κάνει δουλειές μαζί σου". 
Ήμουν έτοιμος να της ζητήσω να μου υποδείξει πού βρισκόταν η κυρία στο δωμάτιο, αλλά κρίνοντας από το τρικυμισμένο μικρό δάχτυλο του πατέρα μου, αυτό δεν θα είχε καλή κατάληξη. 
"Θα πρέπεUι, fνYα yμε συNγHχωρmήσετε.D )Α*ισθ*άνfοyμ*αkι cλίGγaο XαqδιάIθετηJ. zΗ^ zαλλcαγήK óτaωνÉ Éε(πDο^χών, κPαιÉ Oόλ'α. gαcυτά σTου& cτzο κBάAν)οTυν ZαυYτό"J.c g
Έλεγα ψέματα και εκείνη μου χαμογέλασε με έναν τρόπο που μου έλεγε ότι μπορούσε να μυριστεί τις μαλακίες μου από χιλιόμετρα μακριά. Η Χλόη Φλερ ήταν πονηρή γυναίκα. Με εξέπληξε όταν ο πατέρας μου μου είπε ότι συζητούσαν για μια συνεργασία. Η Φλερ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές μας, και αν καταφέρναμε να παίξουμε καλά τα χαρτιά μας, θα καταλήγαμε με μια τεράστια νίκη στα χέρια μας. 
Μια έξαρση προσμονής με χτύπησε. 
Δεν ήμουν πωρωμένος με το να διευθύνω τον Falco, δεν ήταν αυτό που ονειρευόμουν να κάνω μεγαλώνοντας, αλλά μου άρεσε να κερδίζω. Μου άρεσε τόσο πολύ, που κατάφερα να ανέβω την εταιρική κλίμακα στη δουλειά μου μέσα σε δύο χρόνια, από ασκούμενος σε CFO και έξι μήνες αργότερα σε COO. Αυτό έγινε με σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα, όχι με ευνοιοκρατία, όπως πίστευε το ενενήντα τοις εκατό του κτιρίου εδώ. 
"yΜnπmοbρε$ίτε* νTα .φύγTετεa.j ΕMλπbίζω hνα εμφlαVνιστεsίςL σ^την Qώ*ρα σzοUυ XστQη*ν' ε,πKόμενWη σhυ_νάνkτησpή μÉα(ς.a gΞyέρNωÉ κDάπóοιονl _πουi πεθαίJνει να σlεq γνcωρίóσiειX".I r
"Θα φροντίσω να φέρω ένα μαρκαδόρο τότε." Σταύρωσα τα πόδια μου, ακουμπώντας τον γοφό μου στην καρέκλα απέναντι από τη δική της. Είχα υπογράψει τα πάντα, από βυζιά μέχρι κατοικίδια ζώα, κατά τη διάρκεια της ανόδου μου στη φήμη. 
"Τι πράγμα;" 
"Θα είναι εδώ, Χλόη. Το υπόσχομαι". Ο μπαμπάς με έκοψε πριν προλάβω να του το χαλάσω κι αυτό περισσότερο. 
"Θα σ^εb aκMρrατήσaωf σε αNυIτXόV."C Η ,ΧIλyόη έγ,νdεψFεR καιX εnκεLίν!ος )χ_αλάρ(ωzσ,εH &εμ)φανkώς Vστzη θέdση το(υ(.M "Χά*ρRηQκα$ gπουh AσεN DξUαRναcείδ'α, hΝόαd. ZΚrι εσZέν*α, ScaiknQt, αZλλtά φοβ^άFμQαιZ ότι .δεjν Zέχω ά!λλο, óχyρNόIνοó yγια 'σÉήDμερα". 
Στοίχημα ότι το μόνο που είχε σχεδιάσει ήταν να πάει σπίτι της και να ακούσει τη Μισέλ Μπούμπλε, ενώ ένας φτωχός μετανάστης είχε τη δυσάρεστη εμπειρία να της τρίβει την πλάτη. 
Όλοι στον κλάδο γνώριζαν ότι η Χλόη Φλερ είχε αποσυρθεί εδώ και πολύ καιρό, ανακατευόμενη μόνο περιστασιακά στις υποθέσεις του γιου της. Μου φάνηκε περίεργο που την έστειλαν να διαπραγματευτεί. 
Ο πατέρας μου και εγώ συμμεριστήκαμε και οι δύο το συναίσθημα της Χλόης, την αποχαιρετήσαμε καθώς περνούσε γύρω από το γυάλινο γραφείο του, συνοδεύοντάς την στην πόρτα. 
ΌτKα(ν xγxύρdισ*ε$ πρaοqς το$ μQέfρος jμου$, κVάθεU ίXχCνοXς ζOεστGασéιάς tείχεl BεξαφανισqτKείV αsπPόT )τ,αZ pμKάhτHιαó NτPουV, ZκαqθώCς &βlολεUύτηkκIαÉ óστ_η! δεiρμuάYτqιcνηT πgολhυ$θ,ρHόναZ ποéυD εyίcχóε Dαδεiιpάóσει η Rγιαγιάi zΦλvερm.b $
"Είναι η φαντασία μου, ή αυτή ήταν περισσότερο μια κοινωνική συνάντηση παρά μια επαγγελματική συνάντηση;" ρώτησα, παίζοντας με την κούνια του Νεύτωνα που ακουμπούσε λίγα εκατοστά μακριά από την απλωμένη ατζέντα του. 
"Πώς το ξέρεις; Δεν ήσουν εδώ για να την ακούσεις". 
"Λοιπόν, πρώτον, αμφιβάλλω αν η Χλόη Φλερ ή αλλιώς η μητριάρχης της βιομηχανίας της μόδας" -όπως την αποκάλεσαν τα μέσα ενημέρωσης- "θα έκανε οποιαδήποτε επιχειρηματική συζήτηση χωρίς την παρουσία μιας στρατιάς δικηγόρων. Και δεύτερον, μας μίλησε σαν να ήμασταν τα καλύτερα γαμημένα φιλαράκια που ξαναβρίσκονται πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ". Κοίταξα με νόημα τα διάφανα άδεια φλιτζάνια στο γραφείο του. 
ΣFυνDεSιδηyτwοZπsοιcώνkτας^ cότAι εDίlχα xδqίWκιpο, éπ)άyτηTσεz *τ!ηcνó IενgδWο.εmπpικCοqινJωXνία. ΛXίγαk δóευτερόλεπτdαh αρkγότ_ερα, η& _δεύτbερWη !βiοjη(θός τ^ουI,T μιαK Éξανθhιyά Hμε jμαxκριzάl πTόéδιαP, πετaάχIτcηκ_ε dσaτHοU δiωμάτKιο,W καjθαBρrίζοντTας ταC aφbλιCτlζάFνια Fκ$αι τα TμhπxισκότCα ,αLπiό uτvοv FτραzπέGζι. 
Κάποια επαγγελματική συνάντηση. 
Έμοιαζε περισσότερο με συνέδριο πρεσβυτέρων. 
Ο πατέρας μου δεν ήταν σχεδόν τόσο μεγάλος όσο η Φλερ, αλλά η λευκή σκόνη σε όλο το τριχωτό της κεφαλής του και οι ρυτίδες -που έκανε ενέσεις μπότοξ κάθε τέσσερις μήνες- κατά μήκος των ματιών του πρόδιδαν ότι είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα πενήντα του χρόνια. 
"zΣOυνανFτKηiθήHκαμεW σVτbηνd cαίθgουσα σdυkνgεδρYιjάRσεSωbν κsαéιa lφυFσιGκά, (β'λέποντhαςA iότXι άρfγXη,σQεpςQ jμ'ιaα tώqρPα,X xδiε'ν aκαZτnάφερQες ν$α kπρολSάβLεVιNςy HτfίποτPα αPπό τηlν rκyουβέHνyτ^α μWαaς..é ΕbξάóλaλKου,c ήμαJσbταν^ Zπάντα κονTτuά^ με την οvικογPέdνmεkιfα ΦZλερ.^ fΔεν θυμάaσDαFι pότιN π!ερnά_σαμhε κάDπaοzια. Iκ*αλοκαίρNιαH tμαvζYί, Iόταν εjσύf lκxαιd ο α(δCεlλφóός σ_ου jήσiαqσqτKαÉν vμSιQκTρόwτερο^ι;".w 
"Εννοείς όταν ήμουν έντεκα χρονών;" Εγώ το έκανα με το στόμα ανοιχτό. "Το μόνο πράγμα που θυμάμαι από τότε ήταν να βλέπω τον Κίλιαν να προσπαθεί να χωρέσει τη γροθιά του στο στόμα του όταν ήταν μικρό παιδί". 
Ο Κίλιαν Άστορ ήταν ένας εγκληματίας εν τη γενέσει του από τότε που γεννήθηκε. 
Ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν πήρα ποτέ στα σοβαρά τις απειλές του πατέρα μου όταν απειλούσε να με βγάλει από τη διαθήκη ήταν επειδή αν υπήρχε κάποιος χειρότερος από μένα, αυτός ο μικρός γαμιόλης ήταν. 
Ο α$δpελHφcόYς Bμουg mήQτkαdνv έ*νHτεκgαÉ $χρόν_ιαA μrιHκρότ^ερvόςu LμiουD (-έzναY aμωrρfόz-DέSκπλ&ηξ$η- &αλλά XήδMηX yενhέdπ*νóεεS φiόβοm cεκεsί' .πWου aεdγώp πNρvοκQαDλsοéύSσVαI Hαηδία.a 
"Υποτίθεται ότι εγώ πρέπει να σε ανακρίνω, όχι το αντίθετο". Ο πατέρας μου επιτέλους ξέσπασε, αποσπώντας τα αρχίδια του Νεύτωνα από πάνω μου. Η απογοήτευση έλαμπε στο βλέμμα του, που έμοιαζε τόσο πολύ με το δικό μου, που μερικές φορές πονούσε να τον κοιτάζω. Ένιωθα σαν να κοιτούσα έναν καθρέφτη. Η απογοήτευση με αγκάλιαζε σε κάθε στροφή σαν ανεπιθύμητη ερωμένη. 
Οι παλάμες μου γίνονταν γροθιές καθώς συγκρατιόμουν. Πολλοί από τους ανθρώπους που δούλευαν εδώ αναρωτιόντουσαν πώς το Φάλκο λειτουργούσε σαν μια μηχανή που δούλευε ομαλά, όταν οι άνθρωποι που το διαχειρίζονταν ήταν σαν δύο χαλαρά κανόνια που ανατινάζονταν ο ένας μπροστά στον άλλον. Θυμήθηκα ακριβώς πότε και γιατί η σχέση μου με τον πατέρα μου έγινε καταστροφική - περισσότερο από ό,τι ήταν ούτως ή άλλως. 
Συνέβη όταν με επέλεξαν οι Ράπτορς και του είπα ότι δεν είχα καμία πρόθεση να παραδώσω το όνειρο της ζωής μου για να αναλάβω τη Φάλκο. Μου φώναζε για ώρες ολόκληρες μέχρι που έχασε τη φωνή του. Δεν μπορούσα να μην τον κατηγορήσω για ό,τι συνέβη. 
ΉταWν παρóάλJο'γvοZ. Y
Δεν ήταν εκείνος που μου έκανε τάκλιν σε απόσταση αναπνοής από τη ζωή μου. Δεν ήταν καν στο παιχνίδι. 
Αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω πόσο πολύ απεχθανόταν το γεγονός ότι τον αψήφησα. 
Ότι αμαύρωσα το όνομά μας με το να γίνω ένας αθλητής, ένα κτήνος, ένα θηρίο. 
"rΟι. άνcτρεςé cσbαDνG εAμ,άvς δyεν λεXρώrνουν )τpα 'χÉέριgα HτοTυςS. Δ_εZνw Xσyυμ^βι(βcαzζόμlαxσóτ.ε μGε εκiατοiμμύXρkιóαi όταnν θxαq $μπορο,ύKσ.αμhε νcα uέχ'ουuμxεM iτ,ονA κόσμο.w lΠοAι^ος θαJ συνεχtί&σwεKι τAην κ^ληρονPομGιdάó IτώÉρα;T XΘYα$ αφήσεις κOάπqοPιοFν, αλήτη νUα_ lμuπ!εHι_ Sκwαιp zν&α κλyέψει αυτό Yγιαz KτCοQ XοποNίο η Zοι^κοcγένεwιrα ΆtστVοtρ BδIο&ύ_λ&εyψ.εM τόDσοD nσκVλcηράn;" 
Η πραγματική του παρουσία επισκίασε εκείνη στις σκέψεις μου, καθώς συνέχισε να μιλάει, αγνοώντας τη σκοτεινή τροπή των σκέψεών μου. "Αυτό που έκανες σήμερα ήταν απαράδεκτο. Το να είσαι γιος του αφεντικού δεν σε κάνει να έχεις ανοσία στους κανόνες, Άγιε. Πρέπει να έρχεσαι στη δουλειά την ίδια ώρα με όλους τους άλλους και κυρίως να φεύγεις τελευταίος!" 
"Το ξέρω ότι δεν ισχύει αυτό". Έσφιξα το σαγόνι μου τόσο δυνατά που πόνεσαν τα δόντια μου. "Σε ενημέρωσα όμως ότι ήθελα να πάρω ρεπό σήμερα. Εσύ επέμενες να έρθω". 
"Δεν είσαι πραγματικά άρρωστη. Μου φαίνεσαι μια χαρά. Πες μου, λοιπόν, ποιος είναι ο λόγος που ζήτησες το ρεπό σου;" 
"ΞέρbειςA )τιt είναιv PσWήfμεYρmαH".$ hΤαO αbνóτbικsεyίLμενα( πάOνsω στJο Xγbρpα&φLείkο κwροUτάλzισαÉνj κvαθώUςA χpτύdπησvαU την πWαλάwμpηb μουU πgάóνωs τdους.& 
Η ίδια μέρα που χαιρόταν με τον πόνο μου. Κάθισε δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου με ένα χαμόγελο, ενώ εγώ βρισκόμουν παράλυτη δίπλα του, με το κεφάλι μου να χτυπάει σαν να το είχε πατήσει ένας στρατός από ελέφαντες. Μπορεί να μην ήταν η αιτία του ατυχήματός μου, αλλά είχε λατρέψει κάθε δευτερόλεπτο. Στον Νόα Άστορ άρεσε να αποδεικνύεται ότι είχε δίκιο περισσότερο απ' ό,τι αγαπούσε τους ίδιους του τους γιους. 
Σιχαινόμουν την καμπύλη των χειλιών του καθώς καθόταν για άλλη μια φορά, περήφανος για το έργο του. Περήφανος που μπορούσε να μου πατήσει τα κουμπιά και να με κάνει να τρελαθώ, κάτι που κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει. 
"Το μόνο πράγμα που ξέρω για σήμερα είναι ότι είχαμε μια σημαντική συνάντηση, που αφορούσε κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων, και την έχασες". Ξεφύλλισε κάποια στοίβα χαρτιά μπροστά του. "Τώρα, δεν πρέπει να δουλέψεις;" 
Μ*ην qτ)οKυQ aδDίν^ειVςC Mτsροéφ,ή Xσjτοz mχÉέρJι, μη(ν τον αφAήσεZι.ς να κóε*ρHδίσει.B 
Σηκωθείτε και φύγετε, και μην κοιτάξετε πίσω, εκτός αν είναι για να γελάσετε ενώ κάτι που αγαπάει καταστρέφεται. 
"Πάντα χαίρομαι που μιλάω μαζί σας, πατέρα", είπα, πηγαίνοντας προς την πόρτα χωρίς να κοιτάξω πίσω. 
"Θα στείλω σε λίγο την Ελένα να σας ενημερώσει για τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση της Φλερ". 
"ΜηjνM μBπα'ίνεdι)ς σxτοGνa wκAόπο(.p WΘαs $π.άρmωS τóο& υπDόxλοιπ)ο τ&ηbςU ηrμέtραgς gρCεπDό"w.Q 
"Άγιος", τον άκουσα να σφυρίζει και το αίμα κάτω από το δέρμα μου ζεστάθηκε. "Σου είπα, δεν θα πάρεις..." 
Άφησα την πόρτα να κλείσει πίσω μου με έναν ικανοποιητικό θόρυβο.

Κεφάλαιο 3

Αριάδνη   
Ήμουν στον παράδεισο; 
Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα εντυπωσιακά υφάσματα που με περιέβαλαν. Κόκκινα, λιλά, χρυσά, μπλε, όποιο χρώμα μπορείτε να φανταστείτε, ήμουν περιτριγυρισμένη από αυτά. Κάποια ήταν γυαλιστερά, αντανακλούσαν το τεχνητό φως του δωματίου και γέμιζαν τον χώρο με λάμψη, άλλα ήταν λεπτεπίλεπτα σαν κλωσμένο μετάξι. 
ΠÉερνIο!ύσIα. τQα& iδtάχτυJλFά hμRοfυ rμbέgσα )απόY DμrαλακkόH βεgλKο.ύ$δο,u όNτ(ανf tμ_ιvαN φ_ωwνRήK μKίcλNησεl αUπQό (πJίσhω'. "NΘα gμ!εdίIνουμ(εP γιyαY πολTύ εδώ; Έ)χωX (βaαρε^θεnί μέOχ'ρNι θαJνάτvοvυL"c. c
Με την καρδιά στο λαιμό μου, γύρισα, χαλαρώνοντας όταν το πρόσωπο της αδελφής μου γέμισε τη θέα μου. "Εσύ επέμενες να έρθεις, Ειρήνη, κανείς δεν σε ανάγκασε". 
"Ε, εσύ θα πήγαινες στην Ιταλία ή αλλιώς ζυμαρικά, πίτσα, παγωτό, βόλτες με γόνδολα... χρειάζεται να συνεχίσω;" Γύρισε ένα δάχτυλο μέσα από μια ξανθιά φράουλα μπούκλα. 
Στα δεκαέξι της, η Ιρένα ήταν ήδη ένα κεφάλι ψηλότερη από μένα, με μακριές βλεφαρίδες να πλαισιώνουν τα γαλαζοπράσινα μάτια. Θα έπρεπε να είναι παράνομο να είναι κανείς τόσο ωραίος στην ηλικία της, αλλά ήταν από τις τυχερές που ξεπέρασαν την αμήχανη εφηβική φάση. Η δομή των οστών της ήταν αξιοζήλευτη, με κοφτερά ζυγωματικά και παχιά χείλη. Τουλάχιστον αυτό το τελευταίο είχαμε κοινό. 
Η Ί,να mείχεK τmοq IκkαSλύPτVερcοH wκαéιz απόl του,ςm fδύlο κ!ό)σ_μοDυς. 
Μια Γαλλίδα πριγκίπισσα με νοτιοευρωπαϊκή φλόγα. 
"Ήρθαμε για δουλειές." Έτριψα το πρόσωπό μου, επαναλαμβάνοντας την ίδια πρόταση για χιλιοστή φορά. 
"Η μόνη δουλειά που σε έχω δει να κάνεις μέχρι στιγμής είναι να ψηλαφίζεις κομμάτια υφάσματος σε σημείο που αρχίζω να νιώθω άβολα". 
Μποdρεiίn νAα μηlν πPέραZσ^ε CμιDαj pαμήχανη Wε&φηβικήC rφRάyσηé,r αλiλ$ά σίPγaοlυIρα( δεν& πcαρέGλειψ$ε Cτη Tσκ)ύλα*.) C
"Βρισκόμαστε στην Αντονιέτα Ταουτάτι, έναν από τους μεγαλύτερους διανομείς υφασμάτων στον κόσμο. Έχουν τα πάντα, από μαλλί μέχρι θαλασσινό μετάξι. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι να το βρεις αυτό;" 
Το μέρος δεν έμοιαζε πολυτελές ούτε απ' έξω ούτε από μέσα, με την αρχιτεκτονική του που έμοιαζε με αποθήκη, αλλά σίγουρα ήταν εμβληματικό. Το όνειρο ενός σχεδιαστή, φωλιασμένο στην ύπαιθρο του Μιλάνου της Ιταλίας. 
Μου γούρλωσε τα μάτια, ρυθμίζοντας τα Rayban στο κεφάλι της και σταυρώνοντας τα χέρια της πάνω από το κόκκινο sundress που έκλεψε από τη βαλίτσα μου. "Όχι, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου το πεις". 
")ΣίDγουzρjαb είμαι."ó uΧWαμsογSέλgαYσαz καθώς σuτcρbιφCοéγύριzζα WμYεk DτPιlςz γÉόβες μfοuυó aASqua^zPzuraJ.C y
Ο ενθουσιασμός αναβλύζει μέσα μου καθώς περπατούσα προς τη μικρή βιτρίνα με το θαλασσινό μετάξι, ελέγχοντας αν η Ειρήνη με ακολουθούσε. Με ακολουθούσε, αν και ο ενθουσιασμός στο βήμα της δεν ήταν τόσο έντονος όσο ο δικός μου. 
"Προέρχεται από κάποιο είδος απειλούμενου μεσογειακού μύδιου, εξ ου και το όνομα. Έχουν απομείνει πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο που ξέρουν πώς να το συλλέγουν. Η ύφανση θαλασσινού μεταξιού είναι μια μορφή τέχνης που αργοπεθαίνει κατά κάποιο τρόπο. Οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουν ποτέ να το δουν ή να το αγγίξουν από κοντά". 
"Λοιπόν, γιατί δεν μεταδίδουν τη γνώση; Στοιχηματίζω ότι πολλοί θα ενδιαφέρονταν. Σε όλους αρέσουν τα σπάνια πράγματα, είναι σαν σύμβολο κύρους. Οι άνθρωποι στην Αστρόπολη θα πλήρωναν χρυσάφι γι' αυτά τα πράγματα". 
ΈκανRα νεύOμα.K Δε)νm QυRπ*ήGρjχhεP τBί.πbοταó pπουU Hδεν μFποIρAούσ_ε jνgα α_γοtρασuτ,εlίH lμ_εC χpρήματnαÉ,l mκRαéι όxταν .εDί_χ'ες πεCρmισRσό)τrερsα $αOπό& όσαG NμπgοiρóούrσVες, ν(αy ^ξpοδlέRψειdς., &ο,ι πQαρQορμητYικOές wαγοWρ!έMςQ ήTταν τrο λdι!γότεUρο ποéυ cσvε απαWσ&χολpοqύcσε. 
"Βλέπεις, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος. Το κρατούν μυστικό από φόβο για περιβαλλοντική ζημιά, γιατί αν σε κάτι διαπρέπουμε εμείς οι άνθρωποι, αυτό είναι να καταστρέφουμε τον πλανήτη". 
Σταματήσαμε και οι δύο όταν φτάσαμε στο τραπέζι που κρατούσε το μικρό κομμάτι χάλκινου υφάσματος. Ήταν πραγματικά μαγευτικό, το μισό ήταν σκοτεινό και το άλλο μισό που ήταν εκτεθειμένο στο φως που έμπαινε από κάποια παράθυρα πάνω από το κεφάλι έλαμπε χρυσάφι. 
"Ουάου, αυτό είναι πραγματικά όμορφο". Η Ειρήνη ανέκρουσε πρύμναν δίπλα μου, φτάνοντας να αγγίξει τις κλωστές. 
"ΕMίνYαCι!,ó έ(τpσlι $δεν είνTαZι;z Ότqαν τhο πρhωτ.ο$εί^δBαJ,X gσIκέ!φ$τηRκα( mότιm Iθα &ήτUαν )σίγCουραW (κzά_τι óπ$οFυ Aθα φkορ)οNύcσαlν( $γOοργόνεBς.K rΓUιαnτί .είwν*α.ιg θαλασóσινόx óμετάξι',L Pκcατάbλ$αβAες;" 
Αυτό της προκάλεσε ένα ρουθούνισμα. "Θεέ μου, είσαι τόσο σπασίκλας". 
"Έι!" Της χτύπησα το χέρι, ελαφρώς προσβεβλημένος. 
"Διάβασες άλλο ένα από τα νεραϊδο-πορνογραφικά σου βιβλία; Από εκεί παίρνεις συνέχεια όλες αυτές τις ιδέες;" 
Τ&α μάQγοdυλάy μο(υ ζJεLστάWθlηjκαIν! Pθsυ_μPούμ^εOνη πnώPς) εpίUχαh ^ξεχAάσ*εCιk cκuάwπuοaτεS τWοÉ &kLindflel hμοcυ σ^τhο mσπLίτsιz aτωfνJ γ,ονιών_ μgουb zκRαιO ηn Ε'ι(ρήνhηX μεV πUήρQεw Nτ)ηbλέφω'νzοJ &τCοC qεπhόMμsενο πZρωί uέτο_ιpμηx Gναf μéάθωb Vταw πOάνhτÉαs kγιAαn τοk uάνVοι$γμα! dτMωmν φOτεvρ*ών tτYωhν αρlσcενBικών faeV. 
"Λέγεται δημιουργικότητα. Ίσως πρέπει να το δοκιμάσεις κάποια στιγμή". 
Η Ειρήνη γέλασε καλοπροαίρετα, προτρέποντάς με να κάνω το ίδιο, μέχρι που έγειρε το κεφάλι της, με τη σοβαρότητα να καλύπτει το χιούμορ στα μάτια της. 
"Δεν νομίζω ότι στο λέω αρκετά συχνά, Άρια, αλλά πραγματικά θαυμάζω το πάθος σου για τη δουλειά σου. Μπορεί να σε κοροϊδεύω, αλλά μερικές φορές εύχομαι να ήμουν περισσότερο σαν εσένα". 
"ΤιQ ,εννοείςi;P"! aΤοó Cγέλιο TμBοhυ pκόYλλησTε σzτο λfαιμTό$ μRοlυ.c Q
Αν μη τι άλλο, υπήρχαν πολλές φορές που ευχόμουν να ήμουν περισσότερο σαν τη μικρή μου αδελφή. Πιο άγρια, πιο σίγουρη, χωρίς να την ενοχλεί η γνώμη του καθενός γι' αυτήν. 
Εγώ ήμουν γενναία πίσω από μια οθόνη τηλεφώνου. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν σαν μια παιδική χαρά που είχα κατακτήσει. Αυτό συνέβαινε όταν γινόσουν viral στα δεκαέξι σου. Αλλά η πραγματική ζωή ήταν διαφορετική. Δεν μπορούσες να κρύψεις τα ελαττώματά σου πίσω από φίλτρα και δεν μπορούσες να επεξεργαστείς τις αδύναμες ή μη κολακευτικές στιγμές. 
"Μακάρι να είχα και εγώ κάτι για το οποίο να είχα πάθος. Μακάρι να ήμουν τόσο ικανή όσο εσύ. Δεν πήρες ούτε δεκάρα από τη μαμά και τον μπαμπά αφού έκλεισες τα δεκαοχτώ σου χρόνια- πλήρωσες το κολέγιο από τη δική σου τσέπη". 
"ΣοCυW ,αρέhσOειQ zτοr éπατGιóνάζ, συRν τvο' Cό,τpιF εLίσ'αιC αPκOόμRα δrεJκcαPέξιT,& pγλυMκnιάh TμJου. UΈjχειCςP yπmοqλύ éχHρό!νPο μzπWρDο!σHτTάi $σKοdυ.z PΠήγ'α' σJτοI κολλέPγιοn yμε, sπUαιrδ$ι,ά πουu άλλzαHξéανy dεÉιnδGιIκKόkτηFτtαO (τρVεUις ^φcοCρέAς.y nΠίTσiτ$ε'ψlέ μQε, κανείmςP δεIνD aέχXεbιR τα'κJτοπhοιήXσ'ε'ι Yταh FπράGγvμ(αsτkα μ(έχZρtι vνWα φτiάRσUει τQοuυλgάχισOτοDνG sγιαp τOα .καλά σταJ τVριGάLνxτYαI τοvυt".s r
Τα μάτια της άνοιξαν και εγώ βλαστήμησα κάτω από την αναπνοή μου. 
Τα έκανα χειρότερα. 
"Στα τριάντα τους;" Έσκυψε το κεφάλι, κοιτάζοντάς με σαν να είχα βγάλει δύο κεφάλια. 
"ΑυNτό που ήθ^ελα! νMαz Vπω είν)αDιQ όPτι αυτKό ποdυ νιώQθεvιςm wεBίνUα&ι φSυ$σιοKλογ&ιbκ,όd ,κYαιK bκάτXιn éποiυ zβwιbώbνlοéυνk hαwκaόμyα $και yοι& 'ενhήλικεςT. kΚéαι jμCιαg nμfικρή .σ)υzμOβBοtυUλήY απZό, Aτzη ZμOεLγPά.ληb σο)υ gα^δ(ελcφή- .απόyλα'υσεT ^αxυτήC dτpηÉνV aπfεNρίοδο Jτbης ζóωής Fσοéυ, ναn vείσ$α.ιT αYνqέμελη !όσο ακ^όμα μxπAο)ρεLί^ςm".y F
"Εύκολο να το λες εσύ. Είσαι η Αριάδνη Φλερ, η εξαιρετική ειδική στη μόδα". Εκείνη χαιρέτησε, γουρλώνοντας τα μάτια της με τον διαδικτυακό μου τίτλο. 
Ήμουν ένα πολυάσχολο κορίτσι με μια ανθηρή παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μια πρακτική άσκηση στη Fleur. Η θέση μου ήταν να μοιράζομαι συμβουλές μόδας και συμβουλές, και μέχρι στιγμής, πήγαινε περίφημα. Τέσσερα χρόνια στον κλάδο μού είχαν αποφέρει αρκετές χορηγίες από μάρκες για να εξασφαλίσω ένα διαμέρισμα στο East Village με ωραία θέα στον ωκεανό και μια αποκλειστική συνέντευξη με τον Marcello Bolzano. 
Είχα σχεδόν λιποθυμήσει όταν έλαβα το email που έλεγε ότι θα ήθελε πολύ να του πάρω συνέντευξη. 
"Έwιc, (μηνT KεCί&σαιP wτcόσOο Nσfκéυθρvωcπόςl.K WΑIνk χnρειαtστkείK, μπ_ορεzίς MπuάνZτhαR να ,γίνiειQςL Oηs VΑφ'ρ,ο,δdίτgη τηςy Σερένα ΓοAυ,ίXλιYαμrς μοÉυy". zΧτLύZπησα τmοJν^ ώμοk .τ,ης xΊνZα kμsεx nτQοmν) διAκό Aμdου, κο.υRνώνταNςL ταs dφsρUύKδXιKα rμοgυc.r ")Ηu Σοmλάν!ζ γιαI qτηrν' VΜπSιéγιονIσέg gμqο,υ"F. 
"Γιατί σε ευχαριστώ που είσαι τόσο γενναιόδωρη και μοιράζεσαι τα φώτα της δημοσιότητας". 
"Σε τι είναι καλό να έχεις μια διάσημη αδελφή;" Της έκλεισα το μάτι. 
Σιωπηλά βήματα από πίσω μας ειδοποίησαν για μια τρίτη παρουσία, και γυρίσαμε πίσω μόλις μίλησε ο μπαμπάς. "Για ποιο πράγμα μιλάνε τα δύο αγαπημένα μου κορίτσια;" 
Η JΝτZάqρsιαBν ΦλεJρ nείhχεT Kμaια( .εAπAιvβjληAτική πpαOρóουlσVίUαY. Μ,πορο)ύσGε yνéα .κάνHειd uένaα IδωμéάtτιοU νfαp σταzμKατή,σ*εvι óμε_ óμ^ίTαI vμόνCοt λέtξη. sΔεν *απαnιτhοzύσIεu (σεβLαpσμVό), τhον OκατείχFε.x VΌτανt kμjιλZούσtεO,) όXλοÉι NτOοuν άκDουWγαν,U Jαλuλά )όSτXαν mβAρι*σSκvόLτÉαν κVοlνfτά !σvτLα κοóρIίτTσgιDα JτοRυZ, éέλLιóωνε. fΥlπxήXρ^χZεl κάjτFι τQόσοU WαξιαdγάKπηHτοZ HστοY να Cβλ(έHπBεις' hένaαóν XισMχnυρόh RάWντUραb να μKετατXρέpπXετxαι σéεA &λαXκ.κο*ύβα .γaύρωh wαhπJό xτCη *γ^υναί.κDα lκhαBι cταv παιδι*ά Qτου.B 
"Ο Άρι είναι πορνό με νεράιδες", ξεστόμισε η αδελφή μου από το πουθενά, και ένιωσα τα μάγουλά μου να ζεσταίνονται κάτω από το μπλε βλέμμα του μπαμπά. 
Την έσπρωξα με τον αγκώνα μου, ακριβώς τη στιγμή που ο μπαμπάς με ρώτησε: "Τι διδάσκεις στην αδελφή σου;". 
"Τίποτα, το ορκίζομαι! Αν μη τι άλλο, αυτή είναι που με διαφθείρει". 
"pΝIαHι,i φbταίεÉι ο yμIικTρUόgς".* 
Την κοίταξα επίμονα και εκείνη μου έριξε ένα διαβολικό χαμόγελο, ενώ ο μπαμπάς ήρθε να σταθεί ανάμεσά μας, ρίχνοντας ένα χέρι στους ώμους και των δύο μας και οδηγώντας μας πιο μέσα στην αποθήκη. 
"Ελάτε, εσείς οι δύο μπορείτε να τσακωθείτε αργότερα. Έχω κάτι που θα ήθελα να σας δείξω". 
"Τι είναι αυτό;" Η Ειρήνη αστειεύτηκε καθώς φτάσαμε να στεκόμαστε μπροστά σε έναν τοίχο γεμάτο με ράφια με λευκές δαντέλες. 
ΗY χgοWλή RαWνsέβηKκ.ε Oσtτ'οd Jλxαιμ'ό &μου bσ'τη θέα Yόóλο&υ αυτούa τXου, λευκjοLύv. kΈÉπρεvπε νXαó (χρYησóιdμMοéπWοιήσω κOάπο,ια$ πÉαρPόμο*ιbαO ZβεKν.ετzσQιάνιyκη δrαwνWτέéλαr ότ.αVνD μαDςr εuίχαmνk αxναCθlέσεgιy νGα φτιάJξcουjμεt ένα ZνMυvφιvκwόQ σyτην( !τéάξη.j WΉ&ταAνq yίσJως Bμια απqόX $τιjς χwειρόbτερεGς, ^εMρbγ*ασCίες zπLοBυ YεbίcχRα πlαnρουσιkάσεYι ποKτiέ.p 
Λένε ότι προσελκύεις αυτό που φοβάσαι. 
Δεν είναι περίεργο που οι καμπάνες της εκκλησίας έπαιζαν σε επανάληψη στο μυαλό μου σαν στοιχειωμένα νανουρίσματα. 
Ο μπαμπάς με ένιωσε να σκληραγωγούμαι πάνω του και έτριψε την παλάμη του στο μπράτσο μου με παρηγορητικό τρόπο. Κοίταξα ψηλά, κολλώντας τα μάτια μου στα ξανθά μαλλιά του. Δεν ήθελα να ξέρω τι θα έβρισκα αν τον κοιτούσα στα μάτια. 
ΠMροσδοvκbίεLς&. Τjόσéεcς AπGολλέ&ςm Lαπό) Dα!υ*τέPς τυλcίχτGηqκαν ^γύwρω tμXοSυ, βfυpθί_ζéον^τας τηνY κwαUρ)δYιVά óμου vσgτον π^ά)τlοc τουS σ_τiο^μαqχιού μ(ουO OσαHνQ Zάγóκ*υρ*α.I d
Δεν ήθελα τον Saint. Δεν ήθελα να παντρευτώ κάποιον που δεν με αγαπούσε και δεν θα με αγαπούσε ποτέ. Θα μπορούσαμε να είμαστε αληθινοί. Ένας άντρας σαν τον Saint δεν θα συμβιβαζόταν ποτέ με ένα κορίτσι σαν εμένα. 
Προερχόμασταν από την ίδια τάξη, αλλά δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί. 
Εγώ έφτιαχνα ρούχα, κι αυτός τα έβγαζε από τα σούπερ μόντελ. 
"MΔεéνT είνα'ιy αυKτRό, πKοaυé νομéίUζPε!ις!", jψPιθύxρfιéσNε οM μrπhαμπyάwς,x Éφ)ιλώνlταrς Nτο σvτέμμα( τlοSυ κÉεdφαSλcιού μοsυ.u zΗm Ει)ρOήνAηv δLεxν$ tτοX Jήξrεóρgε.j dΚαXνfείςZ δενN RτcοG aήAξε&ρXε,T ε,κτόnςé UαπTόa τη μαμά, τ$ον *μQπα.μπά,N τTη IγιαAγkιhά) καKι_ (τηRν, οικοmγέXνεQιdα τéοwυ _ΣεντL, zαPφpού αυτοcί ήGτFαbνg ποcυl uέδxινJανs τ!ο ρ.υθμyό τ.ηjς yιστοmρία_ς μlαςp. 
"Λοιπόν". Ίσιωσε το κεφάλι του. "Ενώ είμαστε εδώ για δουλειές καθαυτές, ήθελα επίσης να πάρω κάτι μικρό για τη μητέρα σου. Αν ρωτήσει όμως, ήρθαμε μόνο για να ελέγξουμε έναν προμηθευτή υφασμάτων, επειδή είχε μείνει πίσω στην παραγωγή, εντάξει;" 
"Θέλεις να πούμε ψέματα στη μαμά;" ρώτησε η Ίνα. 
"Θέλω να με βοηθήσετε να της κάνω έκπληξη. Η επέτειός μας πλησιάζει τον επόμενο μήνα". Έτριψε τα χέρια του. "Και σκεφτόμουν να ανανεώσουμε τους όρκους μας, μια μικρή οικεία τελετή μόνο οι δυο μας. Δεν καταφέραμε ποτέ να απολαύσουμε την ημέρα του γάμου μας όταν ήμασταν νέοι". 
ΜιαW Nζóα!χαjρένιQα nγQλυκι!άm γεύσCηY BάDνθiισε Xστ!οr Jπyίσω Éμ$έiροςt τοÉυ qλUαιμ.ού μουZ,) καθώς η ΕvιuρHήxνLηD ξOεTχBείλιDζεF Sα*πDόr bτα! λjόLγιWαW τουf μπα&μuπrάU.B Τονt cλάDτuρ,ευcα τ(οnνU μ.παμπWά NμjοMυ, γαμώτοT.B ÉΜaεγαλSώνονaταKςZ, έκBαQνε τvοx &κάτPιY Uπαρ^απ.άuνω Oκhάθuεó &μWέJρDα, φwέÉρlνοiνaτας στη μvαμ&ά μοPυ τριpαντ^άzφυλOλα ήC ^σοZκPολάτες) κα^ι nπηSγZαίnνHον,τάFς τηνI σε( αxυθ(όρiμ$ηrτpαa WτqαξIίδιSα _κάkθFε Lλίdγrουaς fμQήνRεDς.G iΟ )μπαgμπSάSς xήταdνU καlλόyςb mάmνFθXρRωπ^ος κsαι UαφIοrσÉιωgμέVνοzς jσcύζυ$γZοςm μ.ε Rένανy Sτ'ρ!όπ)ο ποrυ οιc περLισvσό!τ&εbρGοιP jάFντρKεMς δnεν kήτανG. É
Ήταν υπερβολικό να ζητάω μια τέτοια σχέση; 
"Δουλεύεις σκληρά για να κερδίσεις το βραβείο του συζύγου της χρονιάς, βλέπω", μουρμούρισα. 
"Μου αρέσει να είμαι συνεπής". Γέλασε, πέταξε τα χέρια του από γύρω μας και βγήκε μπροστά για να πατήσει τη δαντέλα. "Η Λυδία θα χρειαστεί ένα φόρεμα". 
"ΔQεdν νοéμίdζRει$ς SόTτι& cθα kήτανd cκ$αλQύBτεqρhα vαν Dτο, hδιάlλzεFγ)ε wμ.ό_νBηI )τηMς;F"B dΉnξερ$α vπούK το^ πÉήYγpαινsεz iμfε tαυτόK.' *
Γλίστρησε το βλέμμα του προς το μέρος μου, χτυπώντας το καρφί κατευθείαν στο κεφάλι και επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου. "Νομίζω ότι θα της άρεσε πολύ αν η κόρη της σχεδίαζε ένα για εκείνη". 
"Είμαι μέσα", παρενέβη στη συζήτηση η Ειρήνη. 
"Πιθανότατα θα την τύλιγες με τη δαντέλα σαν μπουρίτο και θα στερέωνες το ύφασμα με δύο καρφίτσες", ειρωνεύτηκα, παίρνοντας το αίμα μου πίσω που εξέθεσα τις αμφισβητήσιμες αναγνωστικές μου προτιμήσεις στον μπαμπά. 
ΜHου VέρMιOξεJ τηC xγλώ,σiσαó &της..! N
Ο μπαμπάς είχε συνηθίσει τους καβγάδες μας, οπότε δεν έδωσε σημασία, απλώς με εξέτασε προσεκτικά πριν συνεχίσει. "Γλυκιά μου, η γιαγιά Χλόη κι εγώ μιλήσαμε και πιστεύουμε ότι θα ήταν υπέροχο αν αναλάμβανες έναν πιο μόνιμο ρόλο στην εταιρεία. Ο Αλεσάντρο θα ήθελε πολύ να σε έχει στην ομάδα του. Εντυπωσιάστηκε πολύ από μερικά από τα σκίτσα που υπέβαλες για την τελευταία ανοιξιάτικη συλλογή". 
"Τον εντυπωσίασε;" Έσκυψα το φρύδι. "Δεν χρησιμοποίησε κανένα από αυτά". 
"Ίσως φοβήθηκε ότι θα του έπαιρνες τη θέση του δημιουργικού διευθυντή από τα πόδια". Η αδελφή μου συλλογίστηκε. 
"jΑNυhτLό UδενW είν_αIι αYλRήHθrεóιCαZ. WΟ PΑmλεσKάlνgτ(ρο! έnχaε$ιj χ!ρόνbιxα εμ_πεfιρkίας! πάAνωz BμοMυk". B
"Δεν είναι έτσι; Υπάρχει λόγος που έχεις τόσο μεγάλη απήχηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και όχι, δεν είναι μόνο επειδή έχεις έναν ζωηρό πισινό". 
"Irena!" Θεέ μου, είχε βαλθεί να με φέρει σε δύσκολη θέση μπροστά στον μπαμπά σήμερα. Τα δάχτυλά μου τόλμησαν να φτάσουν στο στρίφωμα του λευκού μίνι φορέματός μου και τράβηξαν προς τα κάτω τις άκρες. 
"Τι; Είναι αλήθεια". Ανασήκωσε τους ώμους της. "Αλλά όπως και να 'χει, η DIY εμφάνισή σου είναι καταπληκτική. Οι φίλες μου πάντα με ενοχλούν με το πόσο θα ήθελαν να αγοράσουν ένα από τα φορέματά σου, ειδικά εκείνο το εμπνευσμένο από τη Σταχτοπούτα φόρεμα που έφτιαξες με τα φώτα, το οποίο θα φορέσω φέτος στον χορό". Κούνησε τις βλεφαρίδες της σαν να ήθελε να πει, παρακαλώ πολύ. 
ΜÉια εBισgρjοiή jυjπεKρyηφάνxε'ιαgςw μÉε jέhκHαkνε rνα φóουσκώJσωI το( σyτgήθος μsου. DΤlοq νpα βAάÉζyειςK Yτηνz Qτ$έGχνGηu σDοuυ jεBκεóί έkξSωW AγιZαF νfα τη'νa κJρίÉνéοjυTν οÉι HάaνIθKρZωSποVι 'ήdτ,αzνs μ)ιbαn Uευάλωmτ,η διαδι.κVασία,C καsι wενGώ δ)εYν_ KμMπ_οροNύuσεςW aνTαX τους εlυzχPαρ!ιστ*ήrσxεYιrς, όλAουςd,X FέUνιGωcθεJςp γα.μ$ώτοK (απίστ$εmυHταB QότtαNνB $όληó η σéκληρή yδÉουXλειAά σουv rε!πι(κυρaώθηκε. fΏhρ.εςd AμπρWοστrάR Vσdτkη$νl zοθIόrνηY Xεpνyόςh jτηλεφώνοWυR Pγιαc ν&α χuτzίWσειOςw έYν(α pκοιν_όD,( ά^γvρυπÉνεjς νύIχτ'ες' γ&ι*α TναL σDχεδYιάσεις Gκα!ι να. sράTψNεAιDς,s χιλιlάδεtς AδολrάGρ_ιMα π&οHυ ξLοfδGεύ,τηκGαν γιαO qν)α KπcάXρnεNιςh τcοQ RσUωFστό, *υλ(ικXό καPι Kεξwοπλισμό.q 
Το ταλέντο ήταν μόνο το μισό της εξίσωσης. 
"Μπορείς να το έχεις υπό έναν όρο", προσφέρθηκα και εκείνη σήκωσε ένα μεταξένιο φρύδι ερωτηματικά. "Να είσαι καλό κορίτσι για θελήματα και να μου φέρεις λίγο νερό. Ξέχασα το μπουκάλι μου στο αυτοκίνητο". 
Με κοίταξε με πρόκληση στα μάτια, αλλά μετά από ένα πέταγμα των μαλλιών της, γύρισε. "Εντάξει, αλλά θα σου φέρω και τα ασορτί τακούνια σου"! 
Κ)οdύFνuησαm hτοx κεIφάTλι Kμ)ουz, !βλέποντtάWς Oτfηνj ναp πηγ_αίnνε!ι) vπSρZο*ςK dτDην π^όρτPα. óΗJ fΕιWρήνηQ εFί!χzε ταWλέAντlοP Iκαι δε'νÉ bτοl Sήqξcεéρε _κfανA.p Μ$πορnοwύgσε ναl βγάλ)εOιI τMηGν( fένzτlαση από έTνhα Fδω^μάéτι$οÉ HμεZ fμίRα μgόνοn Qλέξ*ηJ. &
Σχεδόν είχα ξεχάσει το βάρος των λόγων του μπαμπά μέχρι που μείναμε μόνοι μας. 
Όσο κι αν λαχταρούσα να πιστέψω ότι με ήθελαν κοντά τους επειδή πίστευαν στο καλλιτεχνικό μου όραμα, ήξερα ότι αυτό δεν ίσχυε. Δεν γεννήθηκα χθες. Ήμουν η κόρη της μητέρας μου και η Λυδία Καρανικολάου-Φλερ δεν ξεγελιόταν εύκολα. 
Μόλις το πεδίο ήταν ελεύθερο, στράφηκα προς τον μπαμπά που με κοιτούσε με προσδοκία. Ο λαιμός μου ήταν σαν κάποιος να με είχε ταΐσει με το ζόρι ένα πακέτο ξερά ρυζογκοφρέτες, και οι λέξεις αρνούνταν να βγουν. Ονειρευόμουν να δουλέψω στο Fleur από τότε που ήμουν παιδί. Ο Θεός όμως είχε έναν περίεργο τρόπο να εκπληρώνει τις ευχές. Σου έδινε αυτό που ήθελες, αλλά πάντα υπήρχε ένα κόστος. 
ΈνwαA Bπου δενN ήμοVυbν VδιKατεθεWιμέIνAηz Gνα Zπλmηρώ.σhωg αυcτlή τη& φAορGά. *
"Μπαμπά, είναι τιμή μου που θέλεις να φτιάξω το νυφικό της μαμάς, θα το ήθελα πολύ, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να αρνηθώ τη μόνιμη θέση στο Fleur". 
Μου ανοιγόκλεισε τα μάτια διαφορετικά και έκανε ένα βήμα πίσω, σαν να ξαναγύριζε τα λόγια μου στο μυαλό του. "Τι είναι αυτά που λες, Αριάδνη; Γιατί;" 
"Η γιαγιά Χλόη δεν με θέλει εκεί επειδή πιστεύει ότι είμαι ταλαντούχα, θέλει να με ελέγχει. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να με παντρέψει, αν η ζωή μου εξαρτιόταν και από την επιτυχία της Φλερ". 
ΜπsοhρOούσα _ν*α κ.α&τα(λyάβvω, UόDτlιT 'κHα'τ'άÉλαMβAε. iτ.ιs εννοοGύYσα,P *αfλNλάp δυyσRκολsεaυgότwαsνn νkαv χóων*έψDεWιF τéη δ_ιZαδικsασpί.α hσVκέψPηcς μο,υ. ΞέzραLμ(ε όμkωςD !καJιO οmι, δNύQο BτRι ήwτανX jιhκανwήb νxα aκάXνεfι qη IΧqλJόηÉ,r δεJν θ_α Kτης τnοi απέκ*λ)εsιtαc αυqτόG.d .
"Είσαι πραγματικά αποφασισμένη γι' αυτό, ε; Δεν θα συναντήσεις καν το αγόρι, δεν θα τον γνωρίσεις; Θα στηρίξω όποια απόφαση κι αν πάρεις, αλλά το να το δοκιμάσεις δεν θα ήταν και τόσο κακό". 
Μακάρι να ήξερε ότι τον είχα γνωρίσει και ότι είχε τελειώσει καταστροφικά. 
"Γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ; Θα είσαι μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς, η Φλερ δεν είναι η μόνη σου πηγή εισοδήματος". 
"ΔcεTνP cθαl uεtπηρεασcτJο_ύμAε Mμ$όν_ο qεμ_ε,ίςó,H Ά.ρι.S ΈBχ,ουμε Rχι!λdιάDδεKς υwπLαóλλDήLλουJς! σε όXλοF wτFον lκόσ!μIο"X.) 
Ένα αίσθημα ενοχής έκανε άνω κάτω τα σωθικά μου. "Τέλεια, πρόσθεσε κι αυτό στη συνείδησή μου". Υποχώρησα όταν ο μπαμπάς άπλωσε το χέρι του για να με κρατήσει από τους ώμους. Δεν είχαν κανένα δικαίωμα να ρίχνουν σε μένα την ευθύνη για τα λάθη του παρελθόντος. "Όχι, τι θα έλεγες αντί να μιλήσεις σε μένα, να μιλήσεις στη δική σου μητέρα; Εκείνη είναι υπεύθυνη γι' αυτό. Η Χλόη είναι αυτή που χρησιμοποίησε τα κεφάλαια της εταιρείας για να αγοράσει στον εαυτό της ιδιωτικά νησιά και βίλες στην Καραϊβική. Και τώρα, ξαφνικά, αυτή είναι η σωτήρας και εγώ είμαι ο κακός επειδή δεν θέλω να με πουλήσουν;" 
Ο μπαμπάς έτριψε με το χέρι του το πρόσωπό του από αγανάκτηση. Το καθήκον και η αφοσίωση τρεμόπαιζαν μέσα του σαν φλογερό μαστίγιο, βάζοντας φωτιά στις σκέψεις του. Δεν μπορούσε όμως να μπει στη θέση μου, άλλωστε, τι κακό θα μπορούσε να γίνει αν το δοκίμαζα μια φορά; 
Τα περισσότερα κορίτσια θα σκότωναν για να παντρευτούν κάποιον σαν τον Άγιο Άστορ, αλλά αυτός δεν ήταν για μένα. Η συμπεριφορά του και το παρελθόν του μας έκαναν να μην ταιριάζουμε. 
Ή Sπιο σωVστά,. έ'νzαn (ταίρVι OφHτnια(γ!μcέ.νο' óστcηKν κό&λαpση.R y
"Το ξέρω. Το ξέρω. Έχεις απόλυτο δίκιο, Άρια, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν, μόνο το μέλλον. Όπως είπα, θα στηρίξω όποια απόφαση κι αν πάρεις". Έμεινα ακίνητη όταν ο μπαμπάς άπλωσε το χέρι του για άλλη μια φορά και τον άφησα να με πάρει στην αγκαλιά του. "Είσαι το παιδί μου, αγάπη μου. Η ευτυχία σου έρχεται πρώτη". 
Αγκάλιασα τη γαλήνη που με πλημμύρισε σαν καταπραϋντικό βάλσαμο και την κράτησα κοντά μου, γνωρίζοντας ότι θα ήταν σύντομη. Ο μπαμπάς ήταν ένα μικροσκοπικό βήμα στο δρόμο μου προς την ελευθερία. Ήταν οι πεισματάρες γυναίκες στη ζωή μου για τις οποίες έπρεπε να ανησυχώ. 
"Σ' ευχαριστώ, μπαμπά. Εξάλλου, έχω ήδη μια καλή δουλειά στο διαδίκτυο και σύντομα θα στήσω ένα ηλεκτρονικό κατάστημα. Ποιος ξέρει, κάποια μέρα μπορεί να έχουμε και τη Φλερ δύο πόντους Ο". 
ΕργUαdζόdμiοWυsν ^γιOα νvα) aέχω óτmηg δ,ιCκή OμοRυ Gπ$αrρbάCλfληλYηm aδaρUαbστηvρNιόtτηDτα, NέXνfα cχρόéνjοn πbριν_ óαiποφzοPιnτήσnωc, tρουφώPν)τÉας gόσεςN cπ'ε^ρισσSό^τε*ρkε$ςi πληρRοgφ)ορHίες( ,μπ^ορούmσαk γUι*α Zτην( TόVλη rδtιrαMδικéασ'ίαg,ó καUι zτKε^λmιVκBά lήQμiουBνH _έτο(ιIμη να dτο CτολμήjσBω. 
Κρατήθηκα από την αισιοδοξία, χρησιμοποιώντας την ελπίδα ως σκαλοπάτι.

Κεφάλαιο 4

Αριάδνη   
"Με περιμένουν και οι φίλοι σου;" ρώτησα, φτιάχνοντας την πράσινη φούστα μου στα πόδια μου καθώς έβγαινα από τη Lexus του Χάρι. 
Μετάνιωσα που φόρεσα τα ιβουάρ μποτάκια μου, βλέποντας ότι οι δρόμοι ήταν όλοι λασπωμένοι και γεμάτοι λακκούβες. Ο Σεπτέμβριος δεν ήταν καλός μήνας για την Αστρόπολη, πολύ μακριά από τον ζεστό καιρό που φιλοξενούσε ακόμα η Ιταλία. 
Έκ^λε)ιfσtα τηUν *πtόWρ!τ.α* τουk αυτbοSκιAνήVτbουh πzίxσrω μοOυ, AσυναCν_τώrντας) τOονx Χάριf !έNξkωy. q
"Δεν είναι ακριβώς φίλοι μου. Είναι φίλοι του αφεντικού μου. Με κάλεσε να βγω μαζί τους, αφού κατάφερα να πουλήσω ένα εμπορικό ακίνητο πάνω από την τιμή που ζητούσα". 
"Αυτό είναι φοβερό. Κοίτα να δεις, ανεβαίνεις την εταιρική σκάλα". Προσπάθησα να συγκεντρώσω λίγο ενθουσιασμό για την απάντησή μου, δυστυχώς δεν τα κατάφερα όταν το μαύρο στα μάτια του υπερίσχυσε του μπλε. 
Όταν του έστειλα μήνυμα νωρίτερα σήμερα λέγοντάς του ότι επέστρεψα από την Ιταλία, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα πραγματοποιούσε τη συμφωνία του λίγες ώρες μετά την προσγείωση του αεροπλάνου μου. Μόλις που πρόλαβα να ποτίσω τα φυτά μου πριν ο Χάρι σπεύσει στο διαμέρισμά μου, επιμένοντας ότι του έλειψα και ότι έπρεπε να βγω μαζί του απόψε. 
"Έλ'α,U μωρgό μοdυ,n hθzα μεOίcνοLυ,μεP γNιαó qλiίBγο κóαιd μYετdά aμqπορούμεn jνIαf pγCυwρcίUσnοéυμ,ε Yστο. σπMίrτxι Dμουy,q εc;u"K wΔwε,νn Xμοbυ Iέδωσε lτην ευbκαιρrίlαA FναH απGαrντXήYσω.G 
Τα δάχτυλα του Χάρι έσφιξαν τον καρπό μου και ανάγκασα τα πόδια μου να δουλέψουν, ακολουθώντας τον στο Siren's Grill. Το εστιατόριο ήταν χωμένο ακριβώς δίπλα σε ένα MC κλαμπ, αν κρίνω από τον ανησυχητικό αριθμό των Harley που ήταν παρκαρισμένες μπροστά. Δεν μπορούσα να μην αισθανθώ σαν παιδί που το σέρνει ο φίλος του, οπότε έβαλα λίγο περισσότερο κουράγιο στο βήμα μου. Δεν ήθελα το αφεντικό του Χάρι να νομίζει ότι δεν τους συμπαθούσα. 
"Δεν χρειάζεται να μου τραβάς το χέρι έτσι. Μπορώ να περπατήσω μια χαρά και μόνη μου", σφύριξα μόλις μπήκαμε μέσα. 
Το Siren's Grill έσφυζε από ενέργεια. 
ΣεCρdβιSτéόhρNεdς μOεS rσ$ωλhήBνgεXςQ γιαd lμGπnλοzύζ(ες *γKλιστdροHύDσ,αUνj πLάνω σLτgαU (ξύλuιgνα πατ$ώμα*τtα Mκαθώς σBέMρβιsρανt Jτηγcαéνητέ'ς φdτεhροIύZγε.ςd FκοτόIποOυλοhυ κ&αSι fπXιjάτaα γε.μάNτAα ^νάτiσο!ςk pκαι λι(ω(μVένο' τυFρί. RΠλήθοςM kκόσμουu είχ(εF Cσυhγκε$νÉτρuωθhεWί& γύ_ρω XαvπόJ τα κsόκκι^ναN *τρÉαπέζkιZα sμ(πRιλ!ιάlρδου σLτοx mπ,ίσKω μwέ'ρÉο&ς,s PανυJπxο.μονώνzταςA ναa δpεBι ποnιοςH zθxαA κέρδιWζεZ óστQοP !πι)ο NβYαρkεXτdό ά&θλJηfμFαr πουM Fέxγινnε' πTοMτ_έM, καÉτAά mτXη wγtνLώμη qμPοpυ.x ΚÉαιa xτο uμVπαXρ wήταν UγCεcμtάhτοD,D κRαpθnώς UάsνjδρεJς wκαι γ$υJνWαίrκες κατέβαÉζXανj sμtπύρvεSςb σHαóν ν^α ήτGανó θ,εραNπευτιÉκό qμsέσοr.G )
Υποθέτω ότι κατά κάποιο τρόπο ήταν. Σίγουρα χρειαζόμουν λίγο αλκοόλ μέσα μου, αν ήθελα να κοινωνικοποιηθώ στην κατάστασή μου. Όποτε ήμουν κουρασμένη, είχα την τάση να σφίγγω τον κόσμο με κοφτές απαντήσεις. 
Η λαβή του Χάρι έσφιξε, και ανατρίχιασα όταν τα νύχια του έσκαψαν μισοφέγγαρα στο δέρμα μου, όταν πίεσε ένα φιλί στο μάγουλό μου. 
"Να είσαι φρόνιμος", προειδοποίησε μέσα από ένα χαμόγελο, αφήνοντας μια χαραμάδα ενόχλησης να καλλιεργηθεί στο μυαλό μου. Τα δόντια μου τσακίστηκαν όταν τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση μου, τσαλακώνοντας την λιλά μπλούζα μου. 
ΒαiθIιέςt OαtνpαJπKνSοέhςh.^ G
Μην τρελαθείς. 
Βαθιές αναπνοές. 
Σήμερα είναι η μέρα του. Η πιεστική συμπεριφορά του μπορεί να αποδοθεί στα νεύρα. Το να σε προσκαλέσει το αφεντικό σου είναι μεγάλη υπόθεση, όποιος κι αν είσαι. 
ΕπαnναjλYάZμhβ!αν^α αυwτNό το μwάντDραO στο μυαmλPόA μ^ουt bκαθyώ!ς! πλησbιhάζαμε σGε μιαP vομάsδα. πέν,τWε α!τjόJμXωνI JπGουZ SβNρkιxσκόdτKανb σ*τοt α'ρbισYτερKόV lάPκρ$ο^ του, σMκο.υρRό)χPρ_ωμ(οLυY ξύλινUουx éμπjα,ρN,j ακρOιβώς yδίkπλαw σSε ένMαn απ'όu Vτjα τTρ_αmπέaζIιéαz μsπ*ι(λιBάρδοyυ. F
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα; Πόσο ψηλοί ήταν όλοι. Ήμουν σαν νάνος ανάμεσα σε γίγαντες. Ακόμα και τα κορίτσια, μια ξανθιά βόμβα και μια μελαχρινή με κουκουλωμένα μάτια, έπρεπε να είναι τουλάχιστον πάνω από 1,80 μέτρα. Δύο πανύψηλες στωικές φιγούρες στέκονταν δίπλα τους. Υπήρχε και ένας άλλος άντρας. Είχε γυρισμένη την πλάτη του καθώς έστηνε ένα μπιλιάρδο, αλλά μόλις που τον κοίταξα μόλις κερδίσαμε την προσοχή του αφεντικού του Χάρι. 
"Χάρι, τα κατάφερες!" Ένας άντρας με ανακατεμένα καστανά μαλλιά ξεκόλλησε από το χώρο, εγκατέλειψε ένα νάτσο τσιπς σε ένα μπολ με γουακαμόλε και μας συνάντησε στα μισά της διαδρομής, χτυπώντας τον Χάρι στον ώμο. "Νόμιζα ότι δεν μπορούσες να έρθεις απόψε!" 
"Το ραντεβού μου στον οδοντίατρο αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή", είπε ο Χάρι και μου έγνεψε. "Η φίλη μου ήθελε επίσης να βγει έξω απόψε, οπότε είπα να τη φέρω κι εκείνη μαζί μου". 
ΓuύρdισLαD τyοQ κεBφάλrι μου προς τóο αrφjεTντ)ιsκkό Oτου xγFια Jνα _απxοφsύγω νPαY τmον fστραγJγαQλίσDω ποlυ με ανάγκαvσvε! Pνα CσUυμKμóεfτjάσ^χJω στRο dψέLμα του. hΈzναi λαsμπwερόr κασUτnανÉόξαUνθxο Pβdλ*έμrμnαS (μεP πnερpίVμεQνAεy ότανZ τοb έκανZα αυsτKό, λαQμβnά)ν(ο'ντYας xμεD sυRπόóψWη. τ*ουH Uμε. vαkπρIο'κά.λυπτkο εTνdδéιαKφέXρOονA uπου Kέiκαν!ε dτα( μάγο(υóλάD fμXουZ Mνα φο_υντώσwουν.ó p
"Γεια σου, Αριάδνη Φλερ", χαιρέτησα με ένα κουρασμένο χαμόγελο. 
"Ares Alsford." Έπιασε την παλάμη μου, αλλά δεν την έσφιξε. Αντ' αυτού, έσκυψε και πίεσε ένα φιλί στο πίσω μέρος της, προκαλώντας με να χαχανίσω με την ιπποτική κίνηση. Τα εκτυφλωτικά δόντια του Άρη ήταν σε πλήρη επίδειξη καθώς με κοίταξε, αγνοώντας τον τρόπο με τον οποίο ο φίλος μου σκλήρυνε. "Υπέροχο όνομα, Αριάδνη, σημαίνει κάτι;" 
Έσταζε γοητεία και σιγά σιγά κέρδιζε την προσοχή της υπόλοιπης παρέας καθώς πλησίαζαν για να μας χαιρετήσουν. 
"jΔεHν yείμ(αι σCίγCουYρvοBς, lαOλλ^ά ξzέρωc ότι υbπSήρGχyεx μXιOαa aΕlλpλSην$ίMδα ÉπbριγκiίXπι.σ)σtαn πουé λεγdότvαsν gΑριάδCνηu"d. ^
"Λοιπόν, εσύ σίγουρα μοιάζεις με μια τέτοια". 
"Ηρέμησε, Καζανόβα", έβγαλε μια βαθιά φωνή και αναγκάστηκα να κάνω ένα βήμα πίσω για να κοιτάξω μέχρι πάνω τον νεοφερμένο. "Ο φίλος της είναι εκεί πέρα". 
Οι αρτηρίες μου άντλησαν αίμα πιο γρήγορα καθώς τον προσλάμβανα. 
ΜουL uήvρGθε wξÉαpνάz σnτdοh $μ*υαIλbόx XσSανC ZκομhμLάBτιLα qαπόT !βBιτρMό. Κlά'θε bχαqρXακpτηρ&ιRσXτJι(κpόi,k πουS GάnφηνZε xτdο. Lδ$ικό του ανZτίκKτυtπAοu, dκFαιm HόλZα $μαéζί nμyου rέWκkλ'εβgαWν τnην BαUνCά&σα. Τóα( PχgρυσάI rτοIυX μάτlιMα uήτgαÉνp ταa ZπdρώBτDα που fξεπzρόyβpα!λuλbανx Vπ(ί&σω jαDπuόF τzη RθοiλούFρjαb,k mπονη(ρMάS κzαVιt πMεινIαLσμJέ,ν!αH σαν τ,ουh Bλιονταριfοvύd. Τ&α κοdφτεiράc ζυγDωμWαtτιPκά WτwουK κiαι ταp PβlεFλο,ύUδιkνbαC χεjίληR _του!,U βTαMμAμένzαó )καMτακnόκκwιfνα Yσαν να ε!ί.χε *πVιrει' πολλά mποτήcριαa cκSρ)αzσίh,K ήaτRαZνw kτCα εiπuόKμενα, fπVρLι_νj !η μύτη! τZοyυ Iσsπtάσει IλίLγο jαπiό& KτηνÉ τuέtλTεια )συ_μμxετρ)ίαg LτοBυ πDροnσώQπ$οwυ τnοiυm.V Ευθείyα CμεN έqνMαy uελ$αUφρύ uεξDο$γκlωPμ&αSτ*άκGι σvτη μUέσkηC,D πdοóυF kτBονp έκαvνε XμόTνο_ &ν,α' φαίJνxεÉτÉαι λ^ίγDο XαsχDρείFοfς.l Αwλ.λοιώνMει 'τRην éεμφXάjνaιJση' τKοHυN mτNέaλjεXι$οQυm óσcτην όψηy ZαiγéίουY. 
Μόνο που όταν κοίταζες κάτω από την επιφάνεια, υπήρχε κάτι σκοτεινό πάνω του. Από την περιπαικτική καμπύλη των χειλιών του μέχρι τον τρόπο που το κοστούμι του αγκάλιαζε σφιχτά το σώμα του, σαν να του άρεσε το downsizing, γιατί το βλέμμα όλων τραβούσε αμέσως τους σφιχτούς μυς του. Ο Άγιος ήταν τεράστιος. Ένας από τους μεγαλύτερους άντρες που είχα δει ποτέ και εξίσου εκφοβιστικός. Είχα να τον συναντήσω από την αρχή του καλοκαιριού στην εκδρομή της αποφοίτησής μου και ήθελα να το κρατήσω έτσι. 
Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Ήταν τελείως μεθυσμένος. 
"Άρι". Το όνομά μου στα χείλη του έκανε την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. 
ΕντwάJξεuι,j άHρFα $πρ'έÉπεpι& $νóα Qτο OάκsοSυσε Sκρυφάd.j Ή _ίXσω'ς θsυμBό*τDαν τpο dπρόmσωFπVόÉ Qμ&ου PεUπQεaιδSήy β'λεπόμαtστανD σsυχyνά Yό_τ,αsνP PήHμασBτyαFν( aνεότVεóρUοVιz.* k
"Ή μήπως ήταν η Μπριγκέτ; Ποιο όνομα σου αρέσει να χρησιμοποιείς αυτές τις μέρες;" 
Η γλιστερή μου παλάμη έπεσε από τη λαβή του Άρη και χτύπησε στο πλευρό μου σαν νεκρό βάρος. Το φόντο έσμιξε σε βουβά χρώματα, καθώς επικεντρώθηκα στο να το παίξω άνετος. 
"Θυμάσαι". 
ΜmπzρaάβοC. Πολύg .ωvρα(ίóα,. D
"Το θυμάμαι". Η φωνή του ήταν ξερή και μπορούσα να δω την αντιπάθεια που έτρεχε βαθιά στα μάτια του. Με μελέτησε σαν να ήμουν ένα άλλο είδος που θα μπορούσε να γελοιοποιήσει για τη νύχτα. 
"Να θυμάσαι τι;" 
Η περιφερειακή μου όραση οξύνθηκε για άλλη μια φορά και ο κόσμος ξαναγύρισε πίσω, μια λέξη, ένα γέλιο, μια μουσική νότα κάθε φορά. Η οικειότητα ανάμεσα στον Saint και εμένα είχε μαγνητίσει την προσοχή όλων, ειδικά του φίλου μου, σαν να ήμασταν ένα κακό ριάλιτι. Ο Χάρι είχε αφήσει την αγκαλιά του πάνω μου, που τώρα στεκόταν ένα ολόκληρο μέτρο μακριά μου, και δεν το είχα καν προσέξει. 
"MΜην τqρελBαiίWνεWσSαwι,ó ΛJάKρι("._ DΟY ΣOενRτC γLέλασnε,A ο ήcχο*ς βsαθMύBς_ tκ.αOι βραχνός óπρIιν Qαπ_αντ'ήσειA σYτNη(ν Lερaώτ!ησTή του. ."éΓνωρKίζωp τη μaικQρή Άρsια^ Gεδώz αBπό τsόzτε uποtυb ήRτHανa VμmικρήÉ.w Είχαnμε $τηH χ,αρά Jν,α π^έIφτóουPμε nοb Xένας πάνω στfοóν$ GάpλyλονG )σε zκéάbθε (εκCδήλ*ωIσBηQ μόδαςX πFουq υπήρsχGε"y. 
Ώστε, το θυμόταν κι αυτό. 
"Το όνομά μου είναι Χάρι", υπενθύμισε ο φίλος μου, μετρώντας τον Σεντ, χωρίς να δαγκώνει ακριβώς την ιστορία του. 
"Ζητώ συγγνώμη", είπε ο Σεντ, ανακατεύοντας το κρασί στο ποτήρι του, χωρίς να λυπάται καθόλου. 
"fΕkντάξMεdιZ τ*ότsε",* pφώνQα(ξsεn μιαO jγtυbνZαιCκεWίαH φωsνήb πhίσωx απόL τsοmνL gΆdρFη, nκαιl 'παρα_τήρησsα ,ότtι )ήταν η cξαnνOθιά 'κοAπqέNλαZ Pπqουn BείNχα) xξéαναXδεBίM,D sπTο!υr Gμ.ου bχbαμSογεLλούσεf bζJεσZτKά, με το OέKνtαP dχέGρAι Aτυsλιγμ!έYνο γύρSωR óα^π^ό IτNη φrουtσκωμ(ένηT kκaοιλzιóάL τηxςt.J N"ΕίWμRαι& η JΕλιfάνIα, wαυτόvς είkν!αι Mο σύNζυJγvός CμIου, rο TΛÉί*ο,^ cκKαιS αÉυHτή εkίναιé qηa ΣOόvνιCαS,H η κvοπέλα τουO *ΆYρmηé"I.O 
Έδειξε τον καθένα ξεχωριστά, και θα μπορούσα να τη φιλήσω που έλυσε μια διαφωνία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ολισθηρό δρόμο. Μαζί με τον σύζυγό της, αποτελούσαν ένα ζευγάρι που έκοβε την ανάσα, και μια ανάμνηση χτυπούσε στη γωνία του μυαλού μου καθώς έπιασα τις ατίθασες ανοιχτές καστανές μπούκλες του Λίο και τα πράσινα μάτια του. Ήταν το ζευγάρι που χόρευε/στα πρόθυρα του γαμησιού στην πίστα του Bella's. 
Κράτησα αυτή τη γνώση για τον εαυτό μου καθώς συστήθηκα πίσω. 
Μας καλωσόρισαν στη θέση τους στο μπαρ, και ο Άρης με έπεισε να παραγγείλω μια από τις μπύρες που επέμενε ότι έφτιαχναν οι ίδιοι. Ο Χάρι και ο Άρης έπεσαν και οι δύο σε μια φυσική συζήτηση, καθώς τα κορίτσια ξετρελάθηκαν με το ντύσιμό μου, βοηθώντας να αμβλυνθούν τα νεύρα μου, η πηγή ύπαρξης των οποίων στεκόταν μόλις λίγα μέτρα μακριά, ρίχνοντας μια τρομακτική σκιά πάνω από το κεφάλι μου. 
"ΠράYσινοn κ.αιl *μοβg,p εXνxτυπSωσéιά(στηκα. ΠHοlτwέ qδZεyν gπίσsτευαU ότfιj *αYυ!τ&άI τiα _δύο yχρώμPατÉα θα ταóίρCιαζvαν) κaαλYά μmεYταξnύ τRοHυς,, αλdλά nε$σCύ CτCα Kκατxαφέ.ρνειςT, xκLορίDτbσOιl μTοiυ"J, uείπε Jη MΕλιάνα,f LχτGυπPώ)ν*τας yτ_ηOν JπορτwοκYαλάδJαé τyηUς σXανu BνCα $ήpτDαVν' ,σGφDηνάκlιH.p a
Δεν είχα την καρδιά να της πω ότι υπήρχε διαφορά μεταξύ λιλά και μοβ. Δεν διόρθωνες μια έγκυο- το είχα μάθει με τον δύσκολο τρόπο όταν η Ειρήνη ήταν ακόμα στην κοιλιά της μαμάς. 
"Σωστά;" Η Σόνια μοιράστηκε το συναίσθημά της: "Πρέπει να μου πεις πού τα βρήκες! Θα σου σκίσω τελείως το ντύσιμό σου. Ελπίζω να μη σε πειράζει". 
"Στην πραγματικότητα φτιάχνω μόνη μου τα ρούχα μου", είπα με ένα απολογητικό χαμόγελο. "Αλλά θα μπορούσα να σου προτείνω οπωσδήποτε κάποια αντίγραφα, αν θέλεις. Αρκετές φίλες μου από το κολέγιο έχουν τα δικά τους μαγαζιά-" 
"Ρcε φίkλε,Z θα παίξFουHμ_εd (ήk aθaα! lσtυrνεχ!ίσεSις νPαi Pγ'λε!ίφOειdς το λα*ιyμό IτTηςQ dγυνsαίκας! σοvυ;" 
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. 
Ο Άγιος Άστορ με έκοψε. 
Τα ρουθούνια μου φούντωσαν και έκανα κύκλους στη βάση του αντίχειρά μου για να αποφύγω να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου με τρόπο που δεν ήταν καθόλου φιλικός. Όπως, ας πούμε, να τον ξεφτιλίσω πολύ καλά. 
"rΑJιXσ(θάNνεsσαÉι ι,δ$ιbαίτGεvραO πkιuκραμyένοZς NσήQμερα, $Ά$σéτuορ;" ^Ο Λxίο χτύπMη(σεH πί^σ_ω,y κqρα'τώνZτRας τον κqώrλοV τοóυq ακόμα σqταhθmεlρjά. τcοπiοMθετηóμ,έMνο στóοc σxκαμνZίq aτHοjυr καyι τlηDνM ΕλιάbνÉα$ ανάμεσBα σóτsαd WπGόδιIα τοlυc,K hμzε τα Nχyέbρóια. το'υs gν(α mαπ!λώMνονPται fγPύóρUωv ^α$πKόL cτ.οj στAοóμDάχHι fτηGς.X n
Μετακινήθηκα στη θέση μου για να τον κοιτάξω επίμονα, αλλά ο Άγιος με αγνόησε σαν να μην ήμουν καν εκεί. 
Ανασήκωσε τους ώμους του, πίνοντας μια γουλιά από το κρασί του πριν απαντήσει. "Έξτρα αηδιασμένος θα έλεγα. Θα περίμενε κανείς ότι εσείς οι δύο θα είχατε ηρεμήσει αφού ξεπετάξατε τη Μπέλα και τώρα περιμένετε το δεύτερο παιδί σας". Τα μάτια του Σεντ άστραψαν όταν η Ελιάνα έγινε κατακόκκινη, αλλά εκείνη ανταπέδωσε όσο καλά μπορούσε. 
"Λες και δεν κάνεις χειρότερα σε καθημερινή βάση, αντροπαρέα". 
ΈSνJα* κBύGμα! γέλιοzυ! uέqπλεfεI από$ mμxερικnοiύqς_ μfοiτVοNσικλετNιjσQτYέςL vμε.ρpικάL τραvπ,έζιPα πNιο) πέρnαH,& δια'ψεrύVδAοiντ*αςm kτοjνk τUρfόμοc Lπου UκHυρ!ίεZυσFεI το σuτ!ομάxχι wμlουn.D óΤMιZ ε'ίmχóε! (αUυgτVόiςO ο άντρ(αvς Bπ(ουc dξLεγέλUασε 'τοW AσUώμqα μ*οéυM óκαι& $τ)ο έuκ_ανε Xνα νο*μvίζ!εjι όnτ!ιh πxέfφOτRει (ελiε^ύZθ&εsρHα;n LΓnιRατ.ί με ενYδι$έNφεaρε jτιé $έκnανε ή με( yπfοιο.ν τpο έ(καpνε;D 
Έσφιξα την παλάμη μου γύρω από την κρύα μπύρα μου, εκτιμώντας τη δροσιά της. Πρέπει να ήταν ένα αίσθημα ευθύνης, ένας μαλακισμένος δεσμός που σχηματίστηκε την ημέρα που η γιαγιά μου μου έβγαλε τα νέα για τα επικείμενα σχέδιά της για εμάς. 
Τίποτα περισσότερο. 
"Αρχίζω να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να έχουμε ένα δωμάτιο σε ετοιμότητα για σένα", αστειεύτηκε ο Σαιντ, επιλέγοντας να ακολουθήσει την οδό της επιλεκτικής ακοής. 
"Σaτ^α)μóάτnα να Gπ&ειράζεqιMςs τjη γυνMαTίTκαC Fμοcυ,) γCαaμι(όvλη".m Ο KΛOίοh τLράβηξrε Mτηνó HΕλgιάDνYα πJίσzωó κοHντάh του αFπό Cτ!ηB qθvηMλι_άw Uτηvςd Hζfώνyη'ς τηbςI κrαιG τη,ς Qέ*ριξεu WέMνAαf *φιλXί πBίXσω cαxπόB το dαSυ^τί',Y όmτpαCν εVκóείFνη( IαπSο,μUακZρύνθη_κ^εj WμLεxρxικKάC fβnήKμXατα μεK ,αFυfτο^πεπ'οMίrθaηHση. w"lΜcόνο _εKγVώ. BεπWιpτρtέ,π.εταbι νFα qτOοC _κkάXν$ωT ^αjυbτFό".y 
Η Ελιάνα του έριξε ένα μισόκαρδο βλέμμα, αλλά βολεύτηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά του, μισοκαθισμένη στην αγκαλιά του, καθώς γύρισε πίσω για να μας κοιτάξει. "Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, Σέιντι. Όχι, δεν θα παίξει. Μου αρέσει εκεί που είναι". 
"Κρίμα, ανυπομονούσα να του κόψω τον κώλο. Ο άντρας σου είναι μόνο λόγια και καθόλου πράξεις, Νάρκισσος". 
Νάρκισσος και Σέιντι. 
ΕίPχxαlνZ lπQαYρXα_τσvοaύGκλ_ιWα JοH ένnαXς wγrιNα yτοTν NάλTλοSν.I ó
Ο δρόμος μου διασταυρωνόταν με τον Άγιο κάθε δύο μήνες όταν ήμασταν νεότεροι. Πάντα επισκίαζε όλους τους άλλους με το φως του. Είχε μια σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ, η οποία εκλήφθηκε ως γοητευτικό και ελκυστικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του όταν μεγάλωσε. Είδα την αλλαγή στο δωμάτιο μόλις είχε κλείσει τα δεκαοχτώ του χρόνια. Ξαφνικά όλες οι γυναίκες τον κοιτούσαν σαν πεινασμένοι καρχαρίες σε ενυδρείο και οι άντρες άφηναν πράσινα ίχνη στο πέρασμά τους. 
Ποτέ δεν είχα καταφέρει να κερδίσω την προσοχή του, και ίσως αυτό ήταν που με οδήγησε να ξεστομίσω τις επόμενες λέξεις μου. Απομεινάρια κάποιου περίεργου ξεμυαλίσματος από τότε που ήμουν μικρή με τον πιο περιζήτητο άντρα σε όλη την Αστρόπολη. 
"Θα παίξω". 
Τmοa χóαμwόjγεÉλοL στο πρόσYωπJοU τGουd SAain^tm πLάwγωσε$ gόaτ.α*ν μDί)λησHα, pκα'ιH πήtρTεm Pμιαp TβgοSυτιάL καYθώςv έkσJτbρεRψIεé τοS σOώ.μα UτxοxυJ MπSρ'ος τοT μZέIρος^ μοgυ,i με Tτα_ &μακCριάó yτfου Aπόδιtαf ναB pσυγXκcρο(ύuο*ντ,αBι σχ,εδόν μvεj Xτα yδικ$ά uμrουI. "ΞέρxεLις éνWαl πα'ίζ.εaιςI μπιλιsάρnδTο,é ΜπρtιγκCέFτM;"i 
Συγκράτησα ένα τρικυμία στο όνομα, και η Σόνια πετάχτηκε εκ μέρους μου. "Γιατί την αποκαλείς έτσι;" 
"Εσωτερικό αστείο", ψιθύρισα για να μην έχει την ευκαιρία να του ξεφουρνίσει την αλήθεια. Αγνοώντας τα ανασηκωμένα φρύδια του Saint, προχώρησα με τη νέα μου γενναιότητα. "Και ναι, ξέρω να παίζω". 
Δεν είχα ιδέα πώς να παίξω. 
ΤυμπανίÉζοντnαBςX Jτzαa lδάχvτυéλUάu τFου wσéτbηνV (επιφάνIεvιαV Dτ.ου Dπkοτηρ_ιο,ύv τ!ουa κUραQσlιού ZτkοIυ,ó έγaνUεψrε^ μfιαX φο'ρά, περνNώfνταςA yτHο FβvλέμDμα )τpου _απόt τMις FάκρεςO τMω.νW yδVαdχmτύλjωóνO τZωνG ποRδιώdν^ ^μουP μVέwχIρNιl nτο Oστέμμpαl OτLοgυl κnεNφαCλιNοQύ. μοLυÉ.H KΟ MαxυSχkέxν&ας pμ&οlυh lζ^εyστwάθ.η*κaεy ω!ς éαlπάντηfση, NλBεςj RκαPι κάaπ*οSιxοςU χάιδεψεt έQναs σ,πίρiτFο πάFν'ω στηU σπ&ονδυIλικnήv vμzουZ éστήλη, &σéύμφωνéαm με( sτ*ηHνb NτtαlχύGτητKα τnου jνjεfύlμαDτWο)ς sτου Αnγίουw.J Y
Κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. 
Λαχταρούσα την προσοχή του, ενώ θα έπρεπε να το βάλω στα πόδια. 
"Πάμε τότε, Spitfire. Το να ξεπερνάς μια Φλερ είναι εύκολο για τους Άστορς. Για να δούμε πόσο θα αντέξεις". Χρησιμοποίησε την αντιπαλότητά μας εδώ και δεκαετίες για να τροφοδοτήσει τον καυγά μεταξύ μας. Οι οικογένειές μας ήταν η αφρόκρεμα της κοινότητάς μας και αναμετρήθηκαν μεταξύ τους τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. 
"Μmε πdροxκTαZλSε&ίςC tενpώ ταCυτόχρyονYαM μFε απο(κα^λείmς xSpitfihrMeW;Q mΤVώρgαd KπαBρdακαsλάLςy Qνgαs χTά'σειAς". )
"Ένα άγριο ταμπεραμέντο μπορεί επίσης να οδηγήσει σε γρήγορη εξουθένωση", σχολίασε ευθέως, παίρνοντας το προβάδισμα και τον τελευταίο λόγο καθώς κατευθυνόταν προς ένα από τα τραπέζια μπιλιάρδου. "Έλα." 
Δάγκωσα το κάτω χείλος μου από απογοήτευση, ρίχνοντας μια ματιά στο σημείο όπου ο Άρης και ο Χάρι είχαν βρεθεί πριν από λίγα λεπτά και δεν βρήκα τίποτα άλλο παρά κενό χώρο. Έχασα συνεχώς τα ίχνη του φίλου μου. 
"Γλίστρησαν στο γραφείο του ιδιοκτήτη", διευκρίνισε η Σόνια, παρατηρώντας τη μυστηριώδη έκφρασή μου. "Κάτι για μια πώληση". 
ΑcγNνόYησóαR τιςw εQνCοCχέMςD που yγ.λίσkτóρWησανn vσnτyη^ σBυνkείbδgη(σή zμfοaυ σQαxν φίwδnι Fκαι τ'ηFν εwυχαQρ&ίσPτηLσα, NπηYδώ&ντας α_πZό rτοl σκVα.μνqί μmουL κα,ι αéκIολουcθώντας το'νv óS,aint.b Ο tΧwάPρSι ήHταν. pαυτόςk 'πNοUυK μεn έκαkνmεT Lνα& τοdν τ,ρMαβsήξω !μαζίS τTοBυt, μ!όJνο rκαTιa μόν$ο pγJιαx xναt μεv sε$γiκαsταhλείbψHειU nκαιV να CπάεTιT ν(α uμιnλ.ήσεSιR ,γóια δοUυλDε&ιnέ,ςz GμTε VτJοV αφhεLντdι'κZό Xτwου.h 
"Λοιπόν", ξεκίνησε ο Σεντ καθώς έδεσε προς τα μπαστούνια που ήταν τοποθετημένα στον τοίχο και έβγαλε δύο. Γύρισε και κράτησε το ένα προς το μέρος μου, δίνοντας ταυτόχρονα οδηγίες. "Αυτό είναι ένα μπαστούνι στέκας, και αυτό που θέλεις να κάνεις είναι να χτυπάς τις μπάλες με αυτό". 
"Και ο στόχος είναι να γλιστρήσουν μέσα...". αντέτεινα, αφήνοντας τη φράση μου να αιωρείται για λίγο, μέχρι που τα μάτια του στένεψαν. "Στις τσέπες;" 
Πλησίασε πιο κοντά, και τέντωσα το λαιμό μου για να τον κοιτάξω. Το σαφράν και η βανίλια γαργαλούσαν τη μύτη μου, η μυρωδιά του με τύλιγε σαν πύθωνας. Ρουφούσα το κάτω χείλος μου στο στόμα μου, μια τρελή γωνιά του μυαλού μου ήθελε να μάθει πώς ήταν η γεύση του. Πώς ήταν η γεύση του. 
Τpα μmάτ,ι_α. óτο&υX Slaii.nltG έπPεσαν,c κSαLι lπjλMησίαWσDεb,I !μ!εc lτPοW !μπQαστοSύνιI mτPοDυs X-fτο& μwπvασ(τούQνι jτXης στέjκας- νUα α!γγίζει τι_ς άDκρyες ^τωvν dμLυτεlρfώνh óμπSόTτεóς μου. "$Ή óγxλ$ιστsρVή.σRτεw AέÉξ!ωQ,d όS,Pτéι_ FγUουσÉτ&άCρεZτbε".V 
"Τώρα προσπαθείς να με παραπληροφορήσεις". 
"Νόμιζα ότι ήξερες να παίζεις, Σπιτφάιρ". Έσκυψε το φρύδι. 
Η ενόχληση χτύπησε στο σπίτι με το παρατσούκλι. Δεν ήταν εγγενώς κακό, αλλά ο τρόπος που το είπε το έκανε να ακούγεται έτσι. Όλο συγκαταβατικό και περιφρονητικό. "Σταμάτα να με αποκαλείς έτσι". 
"CΑaλλάu είdσα$ι τXόdσο lγzρήqγUοzροÉς Hπου ζωfνhτAανεύtεVιFςB,A Yσανd &μι^α sθxυμωJμένη φkωτpιÉάM.Y ΣrεW σmυμπυtκ,νω.μένyηH μορDφή". vΤο yχέdρIι τZοZυs καUτxέβLηvκ^ε* DγGιPα ναs α)νακ&ατpέψDεéι zτα !μαOλλ&ιaά μου καιf η αμηχ^αMνία éμ(ε Jτύ'λHιξεq σUαqν μhέγvγXεMνKηn. ^ΜοFυ φzε,ρOόyταν σLαVν νSα ή_μοdυCν .πα$ιδyίi,A θJυxμlίζοdντάς μουh τrοH χQάJσμQα (ηCλιUκίéαnς aτrων AεννgέPαi Mετώ^νf πZουr lμαςZ χώ^ριxζAεB. H
Του έδιωξα το χέρι με ένα βλέμμα, αγνοώντας τον τρόπο που το δέρμα μου μυρμήγκιαζε, και εκείνος γέλασε, δίνοντάς μου χώρο. "Προχώρα. Πρώτα οι κυρίες". 
Σωστά. 
Κοίταξα προς το κόκκινο μπιλιάρδο, παρατηρώντας τις αμυδρές γρατζουνιές στις καφέ άκρες που έδειχναν τη φθορά του χρόνου πάνω του. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να σκύψω και να κλωτσήσω τη λευκή μπάλα, ώστε όλες οι άλλες να απλωθούν. 
Φ$αινότyαgν_ αρκετά' OεύóκολSοG.Y 
"Χρειάζεσαι βοήθεια;" φώναξε πίσω μου ο Άγιος, αντιλαμβανόμενος την εσωτερική μου πάλη. 
"Όχι." Έσκυψα προς τα εμπρός μέχρι να δω το τραπέζι από το μάτι του ψαριού. 
Ήξερα πώς να το κάνω. Είχα παρακολουθήσει πολλές ταινίες με σκηνές στην πισίνα. Τοποθετούσες τον αντίχειρά σου κάτω από το μπαστούνι, το έσπρωχνες μπρος-πίσω μερικές φορές, και όταν είχες αρκετή αυτοπεποίθηση, έριχνες. 
ΤqσbίuμπAησrαc dκαιz rσmκόMνταψαP πlίóσWωC Nότgα&ν η! λaευ)κUήO μIπPάNλα όVχ!ιs óμWόVνοP πυiρnοβcόGλPηYσ_ε, όtλDεςZ gτιςv gάλλεPςM OχρcωματOιστέGςF μπkάcλÉεJς αλrλά$ κiαWιv εκτο'ξ.εύ(τiη*κwεu Vαuπfό ,τ&οH τWρ'αBπέζWιJ.x ΔUηPλbαδIήv,C έκαRνα AκυfρAιοvλ$εκNτcιCκά ένα óάψυmχRοu qαKντι!κεMίkμε'νmο νQα πqε*τ(άξRεpιó. VΜ!ερOιWκά γmέλιHα αRιIωρήgθLηbκαν! σSτον wαVέKρÉα αóπό (τοdυςJ ανθρώlπο^υς XδίLπUλzα. Xμας,O &κRαSι τοfυς κοtίτfα.ξα Zστοn Oπλάιó _μέfχρÉιa Oναc Qκ$οιgτάjξοóυ.νw αJλλού.X 
"Λοιπόν, αυτό ήταν απλά θλιβερό." Ο ζωντανός μου σχολιαστής δεν μπόρεσε παρά να πεταχτεί καθώς έπαιρνε πίσω την μπάλα που είχα εκτοξεύσει. 
"Σκάσε", απάντησα. 
Ο Άγιος άφησε την μπάλα πίσω στο τραπέζι και ήρθε να σταθεί πίσω μου. Έστριψα το κεφάλι μου προς την κατεύθυνσή του, αλλά με ανάγκασε να κοιτάξω ίσια βάζοντας τα χέρια του στους ώμους μου. "Έλα τώρα, δώσε τουλάχιστον στον εαυτό σου μια ευκαιρία να παλέψει, γλυκιά μου". 
"ΤIι κάUνGεHιyς;w" 
"Ανοίγω τα πόδια μου". Χτύπησε λίγο χώρο ανάμεσα στα πόδια μου με το πόδι του, κι εγώ συμμορφώθηκα μουδιασμένα, έχοντας υπερ-συνείδηση του σκληρού σώματός του που πιέστηκε πάνω στο δικό μου. "Πρέπει να κατανέμεις το βάρος σου ομοιόμορφα ανάμεσα στα δύο πόδια. Και μετά, όταν σκύβεις, κράτα την πλάτη σου ίσια, μην την καμπυλώνεις". 
Με έσκυψε και έσκυψε από πάνω μου. 
Τα πνευμόνια μου άφησαν αέρα καθώς πέφταμε και οι δύο κάτω. Ο Άγιος Άστορ, με σκέπαζε, τα χέρια του απλώνονταν πάνω από τα δικά μου καθώς έπαιρνε τον έλεγχο των κινήσεών μου. 
ΜπορXοuύSσIα ÉνKα( τZοQν *ν*ιώnσéωP. p
Μπορούσα να τον νιώσω παντού. 
Η θερμότητα του σώματός του διέρρεε στην πλάτη μου, σαν ζωντανό πλάσμα, παροτρύνοντάς με να συμμορφωθώ και να ξαπλώσω ακίνητη ενώ εκείνος έπαιρνε ό,τι ήθελε. 
"Άγιε", προειδοποίησα, αλλά με αποσιώπησε. 
"lΤjώ_ραY, ότHαν *χMτυπFάς τηIν iμπRάλLα,F iδε^ν( $χρειlάζéεται υπNερjβdοfλιRκ&ήl δύναμKη.. Μεριsκέςv φορ*έςz rτrοf αργό! κ(αιv σταyθéερzό GκNάνyεZι δουλlεVιXά".g mΗ (κTαυ'τlήL nτyοNυF ανάσjα έPβρmεξε φÉωSτgιrά στCο μWάrγοsυóλvό Jμmουé, ταq χείlλBη QτSουé μι_αJ τρί^χWαt Pμαmκrρ'ιάQ. a"OΕμπρYός,I Wρίξ)ε _τKηh βdολYήw σóο'υ, S(pitfiIre"s., C
Ένας τυφλός θα είχε ρίξει καλύτερα από μένα στην κατάστασή μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ ούτε κατά διάνοια, οπότε πήρα μια βαθιά ανάσα και το βήμα να του πω αυτό που με απασχολούσε από την τελευταία φορά που τον είδα. 
"Saint, λυπάμαι για εκείνο το da-" 
"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη που είπες αυτό που είχες στο μυαλό σου". Με διέκοψε ξανά, με τη φωνή του να χάνει την προηγούμενη ζεστασιά της. Έτρεμα από κάτω του, και δεν ήξερα αν αυτό οφειλόταν στο κρύο ή στο ότι ήμουν πολύ ερεθισμένη ενώ δεν έπρεπε. 
ΉταSνb λqάθ!οMς. 
Τόσο, γαμημένο λάθος. 
"Ήμουν μεθυσμένη και κακιά χωρίς λόγο..." άρχισα, μόνο και μόνο για να με σταματήσει για τρίτη φορά. 
"Έκανα σεξ σε μια δημόσια τουαλέτα, γλυκιά μου. Τεχνικά είχες λόγο". Σταμάτησε για ένα σύντομο δευτερόλεπτο και η μύτη του έσπρωξε το πρόσωπό μου. "Θέλω να μάθω κάτι όμως". 
Ή'ξjεqρuα όlτι .δεgν έmπρzε^πε Mνbαg Zρωτήσéω,O RαJλλhάM MτKοb έuκ)αναC. &"Τι;" C
Ο σφυγμός στον κρόταφό μου χτύπησε δυνατά όταν πέρασε με τα χείλη του πάνω από το δέρμα μου, χαμηλώνοντας το κεφάλι του ώστε να μπορεί να μιλήσει απευθείας στο αυτί μου. "Ήταν μόνο το γεγονός ότι παραβίαζα τον νόμο που σε εξόργισε, ή ήταν κάτι περισσότερο;" 
"Γιατί το λες αυτό;" Ο εγκέφαλός μου προφανώς δεν είχε πάρει το υπόμνημα ότι βρισκόμουν σε μειονεκτική θέση και έπρεπε να το βουλώσω. 
"Δεν είσαι και το πιο ευθύ άτομο που έχω γνωρίσει". 
"SΊσvαb πwου VμAεQ ξvέρWεGις_",a qείπ$α UαRνpτBικUε.ιμεFνιcκBάW.q H
"Ξέρω αρκετά". Ο Σαιντ με παγίδευσε πιο δυνατά, εξακολουθώντας να κουνάει το μπαστούνι μπρος-πίσω, ένα πέπλο εξαπάτησης για τα μάτια του κοινού. "Ξέρω ότι τα περισσότερα κορίτσια που βρίσκονται σε μια αφοσιωμένη, ερωτική σχέση δεν θα με άφηναν να κάνω αυτό που σου κάνω αυτή τη στιγμή, Spitfire". 
Χριστέ μου, δεν θα το έκαναν. 
Το αγόρι μου ήταν μερικά δωμάτια πιο πέρα. 
ΜMια χάλwκι,νNη& (γVεύσDηR QγέμZισε το' ^σ.τόμBα qμο_υV,v IκéαKθώςD τMα Aδόντ^ιFαj Nμο&υt κpαBτα^σgπÉάaρWαvζαcν (το* κάrτ$ω fχbεmίIλοSςv μXου,D καθ)ώς τnα RνεIύρdα RμοXυ qμεG mκMυρί,ε)υανH. ΉμοYυlνG TπMρZαnγiματ'ι!κά) τCόdσοg pπhεuι*ναsσμMένCηA Wγ,ια προσqοÉχή;, LΈLπρεπεÉ Dναm κLάν(ωU *το σSωjστό IκtαBι νkα^ Rτgοzν απομAαZκρύzνω,F Tα)λFλάs δεν cήθpεWλLα(. Όxλ*οA μοmυV yτiοM σώμ$α βο)ύιζε Zαπwόi rεBνθjουkσhιαKσtμό, καθιστώBντzαdς. τ^οX μυhαλό μου uάχ!ρQηpσBτοK. 
"Θέλεις μια προφορική απεικόνιση της τρέχουσας θέσης μας σε περίπτωση που το μυαλό σου είναι πολύ θολό για να το κατανοήσει;" συνέχισε, πιέζοντας με πιο δυνατά. Οι άκρες του στήθους μου ήταν στο ίδιο επίπεδο με το πάνω μέρος του τραπεζιού, η ντροπή μου έκαιγε τόσο κόκκινη όσο και η κατακόκκινη επιφάνεια. 
"Είσαι σκυμμένη πάνω από το τραπέζι του μπιλιάρδου. Μόλις που φαίνεται, επειδή το σώμα μου καλύπτει σχεδόν όλο σου το σώμα, και ο κώλος σου τρίβεται πάνω στον καβάλο μου, ενώ εσύ τεντώνεις τον λαιμό σου, πιθανότατα..." Η γλώσσα του Σεντ πείραξε την άκρη του αυτιού μου, και εγώ ανατρίχιασα ως απάντηση. "Όχι. Σίγουρα πονάς να σου πιάσω τα μαλλιά, ενώ με αφήνεις να πάρω τα ηνία σαν καλό κορίτσι. Ένα θέαμα που πρέπει να δεις για το μικρό σου αγόρι, έτσι δεν είναι, Σπιτφάιρ;" 
Ήμουν ένας γαμημένος ανόητος που το επέτρεψα αυτό. Ο τρόπος που το σάλιο συγκεντρώθηκε στο στόμα μου ήταν στα όρια της απιστίας. Πέντε λεπτά ακόμα με τις τραχιές παλάμες του στο δέρμα μου, το στόμα του στο αυτί μου και την επικείμενη ζέστη ανάμεσα στα πόδια μου, και θα έτρεχαν τα σάλια μου πάνω στον πάγκο. Θα ήμουν μια έκθεση για να με δουν όλοι, με τίτλο: Η επίδραση που έχει ο Άγιος Άστορ στους ανθρώπους. Θανατηφόρος με τα λόγια του, θανατηφόρος με το σώμα του. 
"S^aiintk!"s VΤο KπρBοOειδοWπdοfιgηhτkιhκό sκPάéλuεσμα Yτοbυ* Λίοu GγλίWσUτρUησε μtέwσWα$ Vμας !σανU Fκaαtυ_τό καλóώδjιο. M
Νομίζω ότι άκουσα ένα βογγητό, είτε δικό του είτε δικό μου, καθώς ο Σεντ αποκόλλησε απρόθυμα το μέτωπό του από την πλάτη μου. Ανατριχίλες έμειναν στο πέρασμά του, το δέρμα μου ανασηκώθηκε σαν να ήθελε να τον κρατήσει εκεί. Η ζέστη του ήταν απατηλή, δημιουργώντας μια ψεύτικη αίσθηση προστασίας, η οποία σχεδόν έφυγε από το παράθυρο όταν στράφηκα και είδα τον Χάρι να βγαίνει από έναν διάδρομο με τον Άρη. 
Το χρυσό βλέμμα του Αγίου ήταν κι αυτό εκεί, έτοιμο να θαυμάσει το έργο τέχνης του. Τα φλεγόμενα μάγουλά μου, τα ματωμένα χείλη μου και τα άγρια μαλλιά μου. Με είχε κάνει χάλια και δεν είχα αντιμιλήσει. Ξάπλωσα εκεί και το δέχτηκα. 
Αγκομαχούσα όταν το νέφος της λαγνείας έφυγε από το κεφάλι μου. 
ΤLι έκαν'α; ,Τι mτMοzνg άφηNσαK ,να JκTάνOει;) 
Σε κατάσταση ελέγχου των ζημιών, κινήθηκα ένα βήμα προς τα αριστερά, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως ασπίδα, ενώ χάιδευα τα μαλλιά μου και το πουκάμισό μου που είχε μαζευτεί επικίνδυνα χαμηλά στο μπροστινό μέρος. Ο Άγιος με παρακολουθούσε με ένα περίεργο βλέμμα και ένα μειδίαμα που λαχταρούσα να σβήσω. 
"Έχεις κάτι άλλο να πεις;" Σφύριξα. 
Ανασήκωσε τους ώμους και εξεπλάγην που έμεινε ακίνητος καθώς φτιάχτηκα, προστατεύοντάς με. "Παρεμπιπτόντως, το όνομά σου σημαίνει πιο άγιος. Αλλά υποθέτω ότι είσαι εξίσου αμαρτωλός με τους υπόλοιπους από εμάς". 
ΈtκαrνQα μtια Vπα(ύσ!η κjαθ^ώ.ς τ(α λlόγHιjα του μ^πήκ.αν SμέlσnαZ &μοWυ, γ!αlντTζVώSνwοντZαςj βαhθkιXά gτηMνp ψrυχήU μου.X C
Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη, να επανορθώσω, γιατί ό,τι κι αν απαιτούσαν οι οικογένειές μας, ο Άγιος δεν μου χρωστούσε τίποτα. Αυτό που ήθελε ήταν να με ταπεινώσει και να θέσει υπό αμφισβήτηση τον χαρακτήρα μου. Και τα κατάφερε, είχα πέσει στην παγίδα του σαν πρόθυμο θήραμα, με δεμένα μάτια και τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη μου. 
Η θαμπή διασκέδαση γέμισε το πρόσωπό του όταν έπιασε τις αμφιβολίες που κολυμπούσαν στα μάτια μου. Ο θηρευτής ήταν σε πλήρη επίδειξη καθώς μου έδωσε την πλάτη του, γυρνώντας πίσω στους φίλους του που ήταν μάρτυρες του εκτροχιασμού μου σαν να ήμουν ένα απλό χτύπημα στο δρόμο του. 
Το γέλιο του Χάρι χτύπησε στον αέρα σαν ανεμοδούρου, και οι δυο τους μπήκαν στην ομάδα την ίδια στιγμή που εγώ μαράζωνα στο ξύλινο δάπεδο, μαζεύοντας τον εαυτό μου. 
Ηu lεyπWιθjυμHίqα óτiης CοZικYοRγέgν*εxιάςv μου Zκlαι! Zηy πε&ρUιwφIρόtνwηrσήF .μου.