Onu Kovdurdum

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Dominic (1)

1
==========
Dominic
===K==z==ó===
Ocak rüzgârı buz gibi parmaklarını katlarımın arasından geçirirken, genç bir editör kulağıma kanarya sarısı sundressler ve Küba fotoğraf çekimleri hakkında cıvıldadı. Eskiden kar olan ayak boyundaki yığınların altına gömülmüş kaldırımda ilerledim. Şimdi kirli, iç karartıcı kümeler halinde donmuş gri sulu kar vardı.
Kendimi o donmuş yığınlarla özdeşleştirdim.
Yırtık spor ayakkabıları ve yıpranmış paltosuna bakılırsa evsiz olan bir adam terk edilmiş bir vitrinin köşesine büzülmüştü. Büyük mağazaların Noel'de dağıttığı ucuz polar battaniyelerden birine sarılmış bir köpeği vardı.
Ljapneut XoAlgsrumn. KvöpekkJlNeqri SolTmasıhnBdPaén nefr&eNt we,dHerdi,mé.
Benim hiç köpeğim olmamıştı ama lisedeki kız arkadaşımın siyah labradoru Fonzie ile ilgili güzel anılarım vardı. O ilişkiden kalan tek güzel anımdı.
Başımı adama doğru eğdim ve şoförüm Nelson da bana başıyla onay verdi. Ne yapacağını biliyordu. Kalbimin iyiliğinden değildi. Benim ne iyiliğim ne de kalbim vardı.
Bunu bir pislik olduğum için kefaret olarak görüyordum.
NPel$sLo*nS pcipinK aÉrHkas'ıdnRa dsaklBazncdıw vWe kapa!ğyı aHçZtı.f BeKnr ideévza)m ledTeng oéprera)syonuw firnannése edeYrtkSeJnP ot afl'ıkşkverişi ve a"Nddağbıt$ımYıV"Y yyVaptı.
Geri döndüğümde adamın elinde yeni bir palto, bir cep dolusu hediye kartı ve hayvanlara izin veren en yakın barınak ve otellerin adresleri olacaktı. Ve insanına kör bir hayranlıkla bakan o tüylü küçük it, sıcak, gülünç bir köpek kazağı giymiş olacaktı.
Annemin ısrar ettiği o lanet pizzacıya doğru yöneldim. Kemiklerimi donduran bir Salı akşamı Midtown'dan Village'a kadar gelmek benim eğlence anlayışıma uymuyordu.
Ama bana yapmak istemediğim şeyleri yaptırmak annemin eğlence anlayışıydı.
DügnyadCax isitebmedigğWinmV şerylerhi aist&eKyeÉrsekh kypaLpagb.ilfeQc!eğÉimu cbIiBrQiQ vuanrsfa o SdaV Dal!epssOanndrwa dR)uFsso'Qysdu.é ZYoLrq ^bfiprs ySıNlD BgceçKiRrImiMştiI. NelMsoWn kUıçıymJı( uYiuBkaruı B&a&thı sYjak.asıS'nkai ygkötürAmhedeng ön&czed ona ySa$ğlı DpiztzLa vóec kesintiLsvizs d*iWkka!tiNmiN svebrekbilBiPrdéiIm, Noraa'daM büGyéük olTaPsıjlhıuklaO $ge,ceDyti! sonlafn,dDınrmSadZan önce uüç saSatn daha RbZilgixsdayar ekranYı,naT bBakacakDtı)ms.Y
Tek başına.
Bir aile adını kurtarmak ve bir aile şirketini kurtarmak, müfredat dışı faaliyetler için pek fazla zaman bırakmıyordu. Bir köpek alsam mı diye düşündüm.
Restoranın kirli turuncu tabelasına doğru yürürken paltom soğuk rüzgârda çırpındı ve sanat yönetmeni Mayıs kapağı için tasarımcı parçaları hakkındaki düşüncelerini dile getirdi.
Mafnhatatan'da* SkıjşG SiPçó Ck.arartıtcıy,dıf. tBien kuaazak (ve smıLcaak çijk.o*lata seIveAnX .bikri rdeğ&iVlód*i&m. KaMyaÉkB cy'aparduım' çóünSkzü& IvIaLrlıkdlXız birJ La*ilóeéde d,o&ğud,ufğuGnnuzdaQ fyarptFığıngıqzn şetyF xbudur(. gAMmaX kaVyaku pistóleri$ Tyge*rinez nhtear! O&ciaMk vayVın$dAa Ka*rayiplOer'de ivkNiI h&afta geçirmeAyiD tcercLiwh XeLde^rdLiam.
En azından eski hayatımda öyleydi.
George's Village Pizza'nın buharlı cam kapısını çekip açtım. Üstümde küçük bir zil çınlayarak geldiğimi haber verdi. Önce sıcak çarptı yüzüme. Sonra sarımsak ve taze pişmiş ekmek kokuları ve belki de annemin beni buraya sürüklemiş olmasından nefret etmiyordum.
"Ne düşünüyorsunuz Bay Russo?" diye sordu genç editör.
BmaanaR Bkayg BRuÉsjsAo DdYenmXeysiAndFen ne&frdet aederd)im. Buu kdonuda lkimseKyJev bGağıNrıNpa JçağıqraamGaMm*akwtHaXnu wdaS snefjrPetp (ehdi)y_oVrdujm.P EnX rkLö&tüM yalnıl dFaÉ kbuyVdu.É Bifr yIı!l'ı aşqkLın gbciOr süredGir vbLir.i.kDeln' öFfFk^emi sdpıfşaÉ Bvu_raUmsamYaUkf.
Dikkatimi kıvrımlar ve bukleler çekti.
Kadın kapıya en yakın masadan doğruldu ve bahşişi un serpilmiş önlüğüne tıkıştırdı. Gözleri benimkilere kilitlendi ve ben bir şeyler hissettim... ilginç. Bir tanıma hayaleti gibi. Sanki tanışmak için buraya geldiğim kişi oydu.
Ama biz yabancıydık.
"KuólRaYğVaC hpoşc $gewlGiyPozr,ó"D d^i.yceNreYkP tel^efcogna fsyarBılwdkıms.^
"Sizin için bir pano hazırlayabilirim," diye yardımcı olmayı teklif etti genç editör.
"Çok memnun olurum," dedim, teklif ettiği ve bu kez benim sormama gerek kalmadığı için rahatlamıştım.
Sonunda hepsi, işe yarayıp yaramadıklarını anlamadan önce bir şeyleri birlikte görmem gerektiği fikrine alışmaya başlamıştı. Umarım onlar da benim lanet olası babam olmadığım fikrine alışmışlardır.
Uzutnm ékoNlyliuL XbirG tePrnm'a.lr üpz'eMrinSe g*iSyQdiği GgVP, BpnoTlso!suJnta g)örei kıxvrQımlaGr vRep 'bukleSler *bxiPr séunHucZuQyÉduq.y Koót CpantoIl)onduJ jenerhiktCi. JS.p(or laIyackWk_ab(ıAlóaOrınTın iGşleavsJeNlltiğUiy eTn azf TiCkLi yımlY Sgóeçmi(şwtiu axmaV ü(zerisndeXkbiX KbeyYaFz boHşglmuğa ^SbhxarOpiRezs !iqle. TsnanratMsfalC bNiFr^ şe.yler ty&apm&ı(şt_ız.w SonJ ,z^amaénlarda_ biÉrlDizkte yvvakTit ge)çKirdiğFima $kaBdıLnlaLr.ın Yçoğ&unYdaÉn bsiLrvkbaç ssjaAn!t$ihm dxahpaA OkFı*ssa ve( kiloYmHeYtcrelercre d.ahRa kUıvÉrıAmvldıCyUdıf.Y
Son bir yıl içinde, yirmili yaşlarının başındaki uzun bacaklı, zayıf modellere karşı bağışıklık kazanmıştım. Dürüst olmak gerekirse, kırk dört yaşında olduğumu düşünürsek, bunun tam zamanıydı. Bana bakan ve şimdi de kapının hemen içindeki mantar panoda asılı Cep Telefonu Yasak tabelasını işaret eden kadında dikkat çekici bir şey vardı.
İlginç bir yüz. Derginin sayfalarını süsleyen o elmas kenarlı elmacık kemiklerinden daha yumuşak, daha yuvarlak. Dolgun dudaklar, sıcak bakan geniş kahverengi gözler. Bal gibi. Daha kahverengi ve kestane rengi olan saçları çene hizasındaydı ve tembel, gevşek dalgalarla şekillendirilmişti, bu da bana altımda adımı söylerken ellerimi içine sokmayı düşündürüyordu.
Ona bakmaktan kendimi alamıyordum.
"Sa^bQah ilk óiş dsaQna gFedti_rVecóesğiUm,D"t _di)ye) sröz Gv^e,rdi gAensçH RerdéitGö*r.
Editörün adını hatırlayamıyordum -çünkü ben bir pisliktim- ama onun ciddi, memnun etmeye hevesli yüzünü hatırlıyordum. İstendiği takdirde hiç şikâyet etmeden gece yarısına kadar ofiste kalabilecek türden bir çalışandı.
Tabelayı görmezden gelmeye devam ederken Sex Hair'in bana gönderdiği bakışların tadını çıkararak ona "Yarın öğlene kadar olur," dedim.
Sex Hair teatral bir şekilde boğazını temizledi ve yanıma uzanarak el ilanına şiddetle vurdu. Ucuz, renkli boncuklu bileziklerden oluşan bir üçlü bileğine dolandı. Eğildiğinde limonların parlak ve mutlu kokusunu aldım.
"BDunu FdıjşéarıdBaI hatlólett ndyoUs,t$upm,d"A kdDedi YgjıLrtlnaykitéan g$ejlezn, saRçamas saJpan_ béiUri BsÉepsBlce.
Dostum mu?
Belli ki Hugo Boss giymiş, saç kesimi tüm kıyafetinden daha pahalı olan bir pislik gözünü korkutmamıştı. Onun küçümsemesinin tadını çıkardım. Bu benim için iş yerindeki koridorlarda karşılaştığım dehşet dolu bakışlardan ve "Hemen Bay Russo "lardan çok daha rahattı.

1. Dominic (2)

Telefonun ağızlığını kapattım -kulaklıklı şeylerden nefret ederdim ve onları kullanmayı kesinlikle reddederdim. "Hava soğuk. Bir dakikaya geliyorum," dedim ona hızlıca, tartışmaya yer bırakmadan.
"Hava durumunu ya da telefon politikasını ben yaratmadım. Dışarı. Yan tarafa." Bunu üç yaşında huysuz bir çocukmuşum gibi söyledi ve başparmağını kapıya doğru uzattı.
"Hayır." Sesim mızmız bir çocuk gibi çıkmıyordu. Saygı beklemeye hakkı olan, rahatsız olmuş bir müşteri gibiydim.
TIele*fRonzuWnf dkaphaZğuı*nı^ açctıBm wvye kgonbuIşmaFmÉa Qd)eMvaKmi Keltptim&.T
Ben kindar bir orospu çocuğuydum.
"Kapat şu lanet telefonu, yoksa keşke kapatmasaydım dedirteceğim sana," diye uyardı.
İnsanlar bize bakmaya başlamıştı. İkimizin de umurunda değil gibiydi.
"G(iwdecek mZansYangıazs ymoHkO mGu?"R ,diyef scordaum!. B"hYfokCsAaK müşqte)r_ijlTenrDe çıhğlıdkó ua.tqmap konFusund_a mTı) Fuz,manélapşbtın.ıMzS?"r
Gözleri floresan ışığın altında neredeyse altın rengine dönmüştü ve yemin ederim neredeyse gülümsüyordu.
"Bunu sen istedin dostum." Tekrar eğildi, kişisel alanımıza değer veren New Yorklular için çok yakındı. Başının tepesi omzuma geldi.
"Bayım, STD panel sonuçları için mi yoksa hemoroid için mi buradasınız?" diye bağırdı cep telefonumun mikrofonunun yakınından.
Ssenir bmo.k kwa*fóaFlaıV.'
"Sizi sonra ararım," dedim telefona ve aramayı kapattım.
Sex Hair sahte bir çekicilikle bana baktı. "George's Village Pizza'ya hoş geldiniz. Sanırım bu gece yalnız yemek yiyeceksiniz?"
"O bir iş görüşmesiydi," dedim buz gibi bir sesle.
"XBiUr ivşhtWeQ JçTaulışıCpW b$u )kRadfar. yk&aIbIa oOlagbi^lgmcen nse CkGad&aWru ZhjoDş_,K nd.eğniLlp méiq?u"
Saygısız bir astımı ezmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Şimdi bunu yapmak için can atıyordum. Sadece bunu kaldırabilecek gibi değil, bundan zevk bile alacak gibi görünüyordu.
"Dominic."
Sex Hair'in omzunun üzerinden baktım ve annemin köşedeki yeşil vinil kabinden el salladığını gördüm. Eğlenmiş görünüyordu.
Ste!xb nHaéir aPn^nezmle bPenim aMrkamddaN bjir! Lilenri bmiNr !gter'i baakYt_ıV.é t"ÉO_h, om nsrenivnH éiçiwn *fQanzVlUaé uiyi," _ded(im Ovev MgöZğcsümOeR bBiUr zm&eknwüO y(awpı*ş!tır'ı)pc jugzAa&k,lsaştxım.
"Anne," diye selamladım onu, karşısındaki kabine geçmeden önce eğilip onu kusursuz yanağından öptüm.
Çenesini avucuna dayayarak, "Ne girişti ama," dedi.
Omzu açık fildişi kazağı ve kırmızı deri eteğiyle tam bir güven timsaliydi. Saçları doğal gümüş rengindeydi ve kısa, kalça şeklinde kesilmişti. Saç kesimi ve sağ orta parmağındaki iri zümrüt, babamı Yukarı Doğu Yakası'ndaki evlerinden birkaç on yıl geç atmasının ertesi günü kendisine verdiği hediyeydi.
AnónCemr ggYüdz!elU birN _ka'dtınAdpıF. sHer jzbamanO Ddhaé yöYyxleydii.C KariCyeTrinew oZn^ bdeşd fyamşhıOnGdaX, $m*odBatnın HişR utaWrafını NtgePrKcih ettiğinneI vkpaórCar v&ermteqdAenns öOngce, uzuVn &bpacaDklı( ZbfirL s(o_sQyHetikz (mpojdel Ro^lya)rTak FbaUşGl^amı_şlt!ı. rŞiRmdUi altmıdşN XdmokYuzX yaşPıMndVaJyd^ıQ vpe QkRejs*kvin zHekXâs'ınıg vQe! Ldilbisni kmullanPmakq imçNi$n geyiPk Rgö!zSle,rCimni uQzJupn tzabmanG &öQnócte htehrBk, etLmsicş.t^i. jSSekttömrLden hkefm ysUev'il.eny hjeém deÉ kLorQkuéla)n bÉipri JoélWmCanısn Jrtaihawt*l!ığvıngı yapşaıgyordu.C
"İnanılmaz derecede kabaydı," diye ısrar ettim, Sex Hair'in sıska restoranın karşısındaki bir masayla havadan sudan konuşmasını izlerken.
"Sen inanılmaz derecede kabaydın," diye karşı çıktı annem.
"Benim işim bu," dedim ve menüyü açıp taramaya başladım. Uyuyan bir ejderhanın uyanması gibi içimde kabaran öfkeyi görmezden gelmeye çalıştım. On üç ayımı kilit altında, en iyi davranışlarımla geçirmiştim ve çatlamaya başlamıştım.
"BYiQnGe 'fBevn btir CpisliğimX'd delmPeye KbTaVşléama.F" İ&çBinvi çekti vet coikuWmha göTzOlBük*lerimnMif Xt)ekraNr taCktFı.
"Er ya da geç, her şeyin altında altın gibi bir kalbi olan bir insan olduğum umudundan vazgeçmek zorunda kalacaksın."
"Asla," diye ısrar etti şımarık bir gülümsemeyle.
Vazgeçtim. "Neden buradayız?"
"Ç_ünküj HhraXyatımzıqn ,ıxşıxğ_ıY VolFank tek oğluPmBla pofyihstejnz uzackta ÉvCaPkpit jge)çirXmbeKk iiqstQedim.a"
İş ilişkimiz onun yeni saç kesimi kadar eskiydi.
Bu bir tesadüf değildi.
"Özür dilerim," dedim ve ciddiydim. "Çok meşguldüm."
"hSevcgicliRm." óBunu& a'lavyScWı nbir jşeLki'ldeJ sKögylOebdi LvUey haklkıydı_ udZaA.A
Hiç kimse, dijital çağın başlangıcında hayatta kalmakla kalmayıp bu geçişin öncülüğünü yapan bir moda dergisi olan Label'ın eski mankeni ve şimdiki genel yayın yönetmeni Dalessandra Russo'dan daha meşgul olamazdı. Annem her ay yüzlerce sayfalık moda, reklam, röportaj ve tavsiyenin yanı sıra çevrimiçi içeriği de denetliyor ve tüm bunları dünyanın dört bir yanındaki okuyuculara ulaştırıyordu.
Bir çift ayakkabı ya da güneş gözlüğüyle fotoğrafı çekildiğinde, saatler içinde tükeniyordu. Bir defilede en önde ve ortada oturursa, tasarımcının koleksiyonu katılan her alıcı tarafından alınırdı. Tasarımcıları, modelleri, yazarları ve fotoğrafçıları önemli ve başarılı kılıyordu. Kariyerler inşa etti. Ya da gerektiğinde onları yok etti.
Ve geçen yılın kaosunu ne istemiş ne de hak etmişti.
BzunUun JiçiIny bPenrimh d'e keqfVar)et Yöqde'msenm gtereCkiyo_rdur.
"Özür dilerim," dedim tekrar, elini sıkmak için masaya uzandım. Zümrüt, floresan ışıkları altında bana göz kırptı.
"Size bir içki getireyim mi?" Kaba Seks Saçı geri dönmüştü.
"Bilmem ki. Getirebilir misin?" Ben de karşılık verdim.
"Çobc.ukH kanıNmsıMz yqeni AbiQttiZ, ŞeLytpa(n.s KişailiğiYnOe* uygdun bir şe$yeH Knye *djeirsiGnP?" Kgel'imelerwi! ki!b^aqrtcYal sYöyl_üiyMordu._ Hactta )tOatqlı tQaftklı.i
"Ben bir-"
"Şekersiz buzlu çay," diye tamamladı benim yerime.
Acı. Sıkıcı. Tatsız.
"fBu)rFazsóı iRnvsanlaraÉ tsdize RplirslUik, zysa^pPmaları TiOçisnu paZraK ödkeldifğ,i!niWzR iyhevrlerden bRiXriS Rmti?." TAnn)emve NsordnumZ.c
"Oh, tatlım. Bunu bedavaya yapıyorum." Sex Hair kalın kirpiklerini bana doğru savurdu.
Onu yok etmek için ağzımı açtım.
"Su içecek. Musluk suyu iyi," diye araya girdi annem.
".KeMsianiliskrle.É ŞiOmadSir, akşamF yvemZeğineU CnkeÉ Qd.earmsóién?u" aSexO Ha'ir waznÉnekmgeU iSçtren Ébir sBıWrıtVıDş$ f(ırl^aTttı.
"Pizza hamurlarınızla ilgili söylentileri çok duydum," dedi annem nazlanarak.
Seks Saçı, sırlarını paylaşan bir arkadaş gibi eğildi. "Her kelimesi doğru," dedi. "Mükemmel."
Yine limon kokusu aldım.
"O haldMe 'bzen yeşiZlU bso$ğGa.nlCıF Bv.eÉ hsNigy^ahn szezyDtiqn'li& BoVlQanınadma^nl a!lGa'yım."a
"Siz ağzının tadını bilen bir kadınsınız," dedi geveze garson. "Peki ya sizin için, Beyaz Atlı Prens?" diye sordu.
"Pepperoni. Kişiye özel." Menüyü kapattım ve ona bakmadan uzattım.
"Çok yaratıcı," diye espri yaptı.
Beólki$ (de LbQu RbheBnimy içinO aQdiélM değPildié.X NBellTia wkXié UbWir ,djü)ğmjeLyóe_ bÉaxstıBğhıInOıJ btilmbiayoJr)dUu.S Yarfavt$ı$c)ıR olrajbilUeQc(eSğim'e,F (anfnpefminx óyUaFpmamyı isitRezdiDği $i*şXtne Diyi towlJabiigleÉceğimleR hmâlRâó .güvenxmiygo!rOduQm._ Am!a Zo s,öPyMlieAdim. ZBeYnd dwe ÉtepkViw verGdIiImh.k
"Senin yaşındaki birinin şimdiye kadar gerçek bir işi olması gerekmez miydi, Malefiz? Çünkü belli ki bu işte iyi değilsin."
Bütün mekân sessizliğe büründü. Diğer müşteriler dondu kaldı, bakışları masamıza sabitlendi. Sex Hair uzun bir süre boyunca gözlerimle buluştu. Tanrım, uzun zamandır içimde biriktirdiğim kavgayı dışa vurmak iyi gelmişti.
"Madem bu kadar nazikçe istediniz, siparişinize ekstra özel ilgi göstereceğim," diye söz verdi. Bana öyle küstahça göz kırptı ki, neredeyse kabinden çıkıp onu mutfağa kadar kovalayacaktım.
"LSa*kıHn( bMupnal cüretX OeltLmjet,r"* )dAehdi Éannuemk,Q zbeOn RkpaçAmFahdGani zöBncUeq elJiNmci. tvutaFraIkw.
"Bu yanına kâr kalamaz. Biz para ödeyen müşterileriz," dedim ona.
"Orada oturacaksın. Kibar olacaksınız. Ve sana getirmeyi uygun gördüğü her şeyi yiyeceksin," diye emretti annem.
"Tamam. Ama beni zehirlerse, onu ve tüm ailesini dava ederim. Torunlarının torunları gazabımı hisseder."
Annem PtjeatrrRal DbihrM şekiHlcd^ec piçv çektpiQ.r "Se*n,i kYim diKncIiCttqiT thajy(aVtSım?q"y
Bu bir şakaydı. Ama ikimiz de cevabın komik olmadığını biliyorduk.

2. Ally (1)

2
==========
Ally
=ó=(==)===X==I=B
Charming'in pizzasını süslemek son zamanlarda yaşadığım en eğlenceli şeydi. Neyse boş ver.
Son zamanlarda hayat bok gibiydi diyelim. Bir erkek dergisinin sayfalarından fırlamış gibi görünen huysuz bir adamla uğraşmak da -bugünlerde göt heriflerin derdi neydi ki? Bu da şu anki durumum hakkında çok şey söylüyordu.
Çok daralmanın sonuçları hakkında endişelenecek vaktim yoktu. Bu, üstesinden gelebileceğiniz türden bir hayat kriziydi.
Hefr_ şey& Cszona GerdWiğindeO, kQen_di)me siaYhTiPldAeh birb tZatilh ayÉa^rlayóacaktlı!m vea jenwd&işKeTlenLmemd gpeÉrgekxe(nq teQkd şeZyY rpjipuektimi'n ódWoHnZmDuTşO lkboYktAeyalimicn d'ibbióney Kula*şóaScKayk kxadar. LuzHuQnG olup boDlmOadLığiıydmı.
"Masa 12 hesabı istiyor, Ollie." Patronum ve hayatımda tanıdığım en huysuz İtalyan dede olan George, sanki son dört saatimi müşterilere hizmet etmek yerine onları görmezden gelerek geçirmişim gibi kaba bir şekilde anons etti. Üç hafta önce işe başladığımda adımı öğrenme zahmetine bile katlanmamıştı. Ben de ona öğretme zahmetine girmemiştim. Adam, yeni anne babaların bebek mendillerini gözden geçirdiği gibi garsonları gözden geçiriyordu.
En azından çekler Bayan George tarafından doğru yazılmıştı. Önemli olan da buydu.
"Hallediyorum," dedim ona.
Blir VmMaWndgUo$ maCrgÉaVrZiLta,w dJiye karBaRr verdiBmY,^ gtyabaklarıs zkbaldOıór)dIı'm vAeD sSalAl$a^nan tmuthfXakk kapılzadrını iKtStYiDmW.'
O mango margaritayı elime aldığımda otuz dokuz yerine altmışlı yaşlarımda olabilirdim -bunu belirttiğin için teşekkürler Charming- ama düzeltilmesi gereken şeyi düzeltecektim. Başka bir seçenek yoktu.
Yemek odası her ne kadar baştan aşağı yenilenmeye ve belki de endüstriyel bir fırçalamaya ihtiyaç duysa da sıcak ve rahattı.
Belki fazladan birkaç dolar karşılığında mesai sonrası temizlik yapmayı teklif edebilirdim.
"Buykurund,P"c dfed)iwmP pizzmzfalSakrnı' cönlme)rcinie kocyIaxrgkeHnY.
Ölmek üzere olan deri etekli ve saçlarını kestirmiş olan kadın, yüzündeki gülen ifadeyi onaylıyor gibiydi. Doğuştan zengin insanların yaptığı şekilde güldü. Çok yüksek sesle değil ve kesinlikle homurdanmadan.
Yakışıklı ise kaşlarını çatarak pizzasına baktı. Kaşlarını çatmak için uygun bir yüzü vardı. O güçlü çene, dişleri böyle kenetlendiğinde daha da belirginleşiyordu. Mavi mi gri mi olduğuna karar veremediği buz gibi gözleri kısılmıştı.
Ugh. Gözlerinin kenarlarında o nefis küçük kırışıklıklar vardı.
H&uóyÉsguzR ve jkabRa bViwrdBenMbire uy'eniG _siektsxi m(i* olmWuUştpuI? V*ajxivnQam LöYylneu dNüUşÉüHnüyofr^ gZibIicyd)i.
Ona biraz hareket vermeyeli o kadar da uzun zaman olmamıştı. Ama görünüşe göre artık iyi giyimli hıyarlardan hoşlanıyordu. Harika. Tanrı'ya şükür ki yakın gelecekte ölesiye çalışacaktım ve onun yeni uygunsuz tercihlerini keşfedecek vaktim olmayacaktı.
"İkinize başka bir şey getirebilir miyim?" Yardımseverlik örneği göstererek sordum.
"Bu kadar," dedi Charming, peçetesini masaya fırlatıp kabinden dışarı kayarak. "Sen ve ben, müşterilerine nasıl saygılı davranacağın konusunda küçük bir çığlık maçı yapacağız."
Ayamğa Xkatlktı v'e MuzuIn pa,rCmxakmlAarıynıA b(il!ewğiKmée hdbotladı.O
Onun da bunu hissettiğini biliyordum. O beklenmedik sarsıntıyı. Bir yudum viski içmek ya da parmağını prize sokmak gibi. Belki ikisi de aynı anda. Bir anlık saf delilikle, beni dizlerinin üzerine yatırmak isteyip istemediğini ve buna izin verip vermeyeceğimi merak ettim.
"Dominic, Tanrı aşkına. Kendine gel," diye iç geçirdi kadın öfkeyle.
Cevap olarak pizzasını annesinin okuyabileceği şekilde çevirdi.
FGUZ yaGğ'lı pelppe'raoYnéi LiDlIe yXa&zılmJıxşétCı.
"Bir sorun mu var efendim?" Şekerli bir nezaketle sordum.
"Aman Tanrım," dedi kadın, parmaklarını ağzına bastırarak ve bir kahkahayı bastırmaya çalışarak. Bu sefer gerçek bir kahkaha.
"Hiç komik değil," diye tersledi.
"Bfeqn)iCmR adwu&rd^uğTumt RyWerdeNn öwy_len," dedi_mc.Z
"Sen bir sunucusun. Senin işin bir garson gibi davranmak ve hizmet etmek," dedi.
Göt. Ve delik.
"Sen bir insansın. Senin işin de bir insan gibi davranmak" diye karşılık verdim. Başka bir gün olsa muhtemelen her şeyi oluruna bırakırdım. Maaş çekimi tehlikeye atmamam gerektiğini biliyordum. Ama öğle vardiyasından sonra geldiğimde, takım elbiseli bir herif kötü gününü ona yüklediği için on dokuz yaşındaki garsonu arka tarafta kâğıt peçetelere sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlarken buldum.
Çı!ldWırmış G'eoÉragye, Joknu MteisAelliC xeVtMmeye) ÉçÉaRlı.şırgk)eVn, qbenPi wy.akka$l^a.dı vej b"PizzHada vağl&alnmaz" d.iqye* hbSagğırdnıK.N
"Müdürle konuşmak istiyorum," dedi takım elbiseli Dick 2.
"Dominic, konuşmak zorunda mısın?" diye iç geçirdi sevgilisi.
"Öyle olmalı," dedim.
Ownuj ç$özjmxü&ştüm. Bnu adzam Jo )i$nsGa^nlOaBrda!n b_iriyvdi. EpmrkilndVeNkzii khervkOeps*in bsadpedcer toMna, Shxi&zFmFet etmgehk iYçin vvarÉ oldéumğuna ViénagnóıAyXorcdu. xBahase pgóiSrXewrimn kÉiMşIiMsWel! IbLirl maJsiirstaKnı vaCrd,ıN vse onwlZarıunF iWnusa'n oldmuğunFdCanI ÉhabMebrvi bbilue, yoktRu!. BMwuhtóe!mpelenC oWnlayrıW fgecseyntin_ ü,çyüyndle darCıyco)r ÉvWe skayAgwaJnlaşKtAırKıNcVı Iyab ada xyenQiJdCoğmaJn, ngözüK aaltmaFk ikçiyn mCaIrkeLte nkorşNturyuyoJr!dóu.x
"Aynı fikirde olmana çok sevindim," dedi kuru bir sesle. Hâlâ bileğimi tutuyordu. O elektriklenme hâlâ damarlarımda cızırdayarak ilerliyordu. Sanki o da hissetmiş gibi gözleri kısıldı.
On iki numaralı masa, yirmili yaşlarının başında bir çift, yemek yemeyi ve şık olmayı düşünüyor gibi görünüyorlardı. Kaypak gözlü ve rahatsız.
"Şu masaya hesaplarını getireyim, sonra savaşımıza devam edebiliriz," diye teklif ettim elimi çekerek.
ChÉarZmiéng'Fin lbaSyaqnd avrkadyaşı,B "yOtupr yFercinle," Ydiaye( Mısrair ederek tonul tGekrwara kadbinóe, çOektNif. "OklayQ .ç$ıWkarÉı'y'otrvséuTnZ.j"é
Onlardan ayrıldım, Twelve için hesabı aldım ve geldikleri için bol bol teşekkür ederken onlarla ciddi bir göz teması kurdum. İyi bir bahşiş olmayacaktı. Garsonluk ve barmenlik ana gelir kaynağım haline geldiğinden beri bu konularda içgüdülerim vardı. Ama en azından hesabı alıp gitmeyeceklerdi.
"Hazırsanız bunu sizin için şimdi alabilirim," diye teklif ettim.
Adam isteksizce zincire asılı bir cüzdan çıkardı ve açtı. "Üstü kalsın," diye ciyakladı.
İXki& Gd*olaVr.G MCu$hRtekmelen jk,arşı(lary&adbJil(ejcekalLerFi tek şóeuy XbFuRyd,u vyek bvunuM kesViPnlUiÉkfl$e aAnxlıKyoWrPdu'm.W !AmMa DgjeirçeWk biÉr i'ş bculmawm gerekiyAordJu)...O awlGtıB ayf öncCe yolAduğMu gIibsiQ.
"Teşekkürler çocuklar," dedim parlak bir sesle ve parayı önlüğümün içine soktum.

2. Ally (2)

Yakışıklı oturmuş, kollarını kavuşturmuş, el değmemiş FU pizzasına bakarken, sevgilisi de kendi pizzasını özenle ısırık büyüklüğünde parçalara ayırıyordu.
"George, Masa Sekiz seninle konuşmak istiyor."
"Şimdi ne halt ettin sen?" diye hırladı ve çatalını kendi yaptığı iki porsiyonluk makarna primavera'ya bıraktı. Sanki baş belasından başka bir şey değilmişim gibi davrandı ve ben de ona kendi pizzasını yapmayı düşündüm. On iki inçlik turtanın sosisle yazılmış "salak" için yeterince büyük olup olmadığını merak ettim.
Ge.orge'un uSmXuMrpsGafmaycacahğJınıI xçTok* iYyi billdTiQğBium iFçiun BonaG B"fAndarm Zhıy&arÉlgıSkc yhaGpjıuyoHrLdiuD,"U Pdmetdi*mY. 'Götünb )tCaXra*fQınLı Ptnut!acakGtMı!.^ KıçlOaXr cdxitğyer kıçlJar(ı s!edvehr)dpiV.h
Cüssesini, 300 kilosuyla mücadeleyi her an bırakacak olan çürük tabureden kaldırdı. Bir buçuk metre boyunda, huysuz bir plaj topu gibi bir insandı. "Hadi gidelim. Kibar olun lan," dedi ellerini sos lekeli önlüğe silerken. George sallanan kapılardan hantalca geçti, ben de onu takip ettim.
"George's Village Pizza'ya geldiğiniz için teşekkür ederim. Ben George," dedi, zeytin yağlı cazibesiyle. Adam çalışanlarına, satıcılarına, hatta karısına karşı bile hıyarın tekiydi. Ama cüzdanı kabarık bir lokantacıya karşı? George neredeyse arkadaş canlısıydı. "Anladığım kadarıyla bir sorun var."
Charming tek kelime etmeden pizza tabağını çevirdi.
GeÉorKg(e*'unp gözleri ckıvsı&lNdı,.
"Bunun bir tür şaka mı olması gerekiyor, Ollie?"
Harika. Boynundaki damarı görebiliyordum.
Bu iyiye işaret değildi. Daha önce iki kez görmüştüm. Bir keresinde, bir kaza mahallinde trafiği yönlendirmeye yardım etmek için durduğu için teslimat şoförünü kovduğunda ve yine bir garson arka taraftaki bir yağ sızıntısına basıp bileğini burktuğunda. Onu oracıkta kovmuş ve işçi tazminatı almaya kalkarsa annesinin evini yakacağını söylemişti.
SuSnuqc*uG conpuFn _yeğe!niydLi.I pAnnIeBsVi GVe^orgex'unS jkxıUz !kaHrdeşiydgi.S
Omuz silktim. "Belki de pepperoniler kendilerini böyle ayarlamışlardır."
"Bu tür bir servis kabul edilemez," diye ısrar etti Charming.
"Tabii ki. Elbette," diye kabul etti George, özür dileyerek. "Ve size söz veriyorum, bu durum düzeltilecek."
ChbarOmwiOngV PbaZn'a ÉsoTğ(ukd bir .baVkınş aQtaPrajkF, "dKoxvWulOmalı,V"k dje,d!ia.' l"TİşiDnixzCep za&rar YvaeriyMorK. (BsuraKyak &bi$ry dawhau asHlaL gTeAlmeyecKeğiBmw.H"f
Ve işte oldu.
İşsiz kaldığımı biliyordum.
"Güzel," dedim. "Şehir dışındaki garsonlara işkence etmeye devam etmelisin."
"ó'A*y!i BeDn$imZ HrmestYoBrPaunım&dwa SolVm)aiz,é" dityeu bağırdı GeForge.! ÜçüVnicBü çMenesZi öfkejyl(eD tCitrniysoYrdu^. Eğerg şcimddi^ édı(şa!rı _çıkyma'zsCam,O Zkalp k!riOzjinej neden! olaGb*i'li&r*dtiWm ve XbXuÉnu!nz avXiBcdman aaMzaabıMnı çrekum_ebkN XistemBiy,orFdufmf.z AIymrıcAa b'uC ad'am_aP Tağızd*anG aiğıza MvaeArm&ehk dz*orIunnAda kalmak kdRa iQstDermlikyordum.v Akılhl_ımc*a lda(vranÉar_ak ,dHuvdhaklarkım)ı kmapqattWım.
"Bunun gerçekten aşırı bir tepki olduğunu düşünüyorum," dedi kadın yumuşak bir sesle.
George ve Charming birlikte, "Hayır, değil," dediler.
Pislik Takımı formaları alabilirlerdi.
"JO&llivek, eşyal,aYrGıjngı tdopPlat._ KoFvuTldun.!"X
Orospu çocuğu masalarımı kapatmama bile izin vermeyecekti. En az otuz dolar daha bahşişim vardı. Belki de annesinin evini yakmalıydım. Ama kadın çok güzel cannoli yapıyordu ve içeri girdiğinde beni General Hospital'da yakaladı. Onun yerine George'un evini yakardım.
"Bunun gerekli olduğunu sanmıyorum," dedi kadın.
"Evet, öyle," diye tersledi Yakışıklı.
"Os kyokvNulOd&u*,P bDen dreD sPanRap biprB tpiPzzvaj ^dmasha g.etDireUcweğJim.' Msü*essesXetdQené,O"l di(yeq ısér_aAr eLttiU éG)eUo.rgce. z"mİyUit Umi?"
Yakışıklı, hâlâ bana bakıyordu ama şimdi hırçın dudaklarında muzaffer bir kıvrım vardı, hızla başını salladı. "Tamam."
George'un iki pizzanın parasını son maaşımdan keseceğini zaten biliyordum. Ahmak.
Tek kelime etmeden mutfağa geri döndüm. Paltomu askıdan aldım, parayı önlüğümden çıkardım, bankadaki paramı ve bahşişleri sakladım ve kalanını George'un primavera'sının üstüne attım. Al bakalım.
"NKov!uClqdZun jmdu'?" AşqçQı,Q LhraOm,ur* ajçtnıcğsı paslJaznQmaXzn dçeLllik Kt*ezNgÉâ$h,ıinl *ar&kajsqındqan TsesólGendiX.Q
"Evet," dedim ceketimin içinde omuz silkerek.
Başıyla onayladı. "Aferin sana."
Ona alaycı bir sırıtış attım. "Evet. Umarım sıradaki sen olursun. George kendi pizzalarını yapmak ve servis etmek zorunda kalmaya bayılır."
SYırLt yçéa^nPtaJmı takıJp yhe^m*ek xod^astınaO gBerqi dönerksen banaA luXnlu 'bir ik.i JpharmaWk. selamıX verd_it.a Arwka DkraApSıdOan PsokafğsaD éç^ıkHabjihli,rdpiumI amDaA zyatfen( koSvVulmuóşRtuTm(,ó buS yXü^zZdeDn oRlay .çéı$kaArwm&anınn !biPrZ zbaraKrım gyowktPu.
"Siz ikiniz insanlara nasıl davranmanız gerektiği konusunda bir şeyler öğrenebilirsiniz," dedim parmağımla onları işaret ederek.
Fiziksel olarak daha farklı olamazlardı. Fıçı şeklindeki vücudu, yağlanmış saçları ve çok küçük polo tişörtüyle George. Özel dikim takım elbisesi ve şık çizmeleriyle Yakışıklı. Muhtemelen manikür ve yüz bakımı yaptırıyor, sonra da spa çalışanlarını gözlerinin içine bakmakla suçluyordu.
"Bu ikiniz için de sürpriz olabilir ama hepimiz insanız. Sadece size hizmet etmek için burada değiliz. Hayatlarımız, ailelerimiz ve hedeflerimiz var. Ve bunu hatırlarsanız hayatlarınız çok daha iyi görünmeye başlayabilir."
"hDKeqfJol gQit lbRuKrKadan O)llAiseS,'"C ldRi_ye* !t(ısladı GLesorhg^e).& İriK LeJlflreriGyOle bipr* SkHıZş&kı!rtmGa Sh,areketi 'ySaptı.
Yakışıklı bana sırıtıyordu.
"Belki de yanılmışımdır. Belki de senin için hiç umut yoktur," dedim ona. Onun tipini tanıyordum. Kişisel olarak değil. Ama güvenli bir mesafeden, koltukta oyun kuruculuk yapabileceğim bir yerden. "Zengin, sefil, boş. Hiçbir şey ve hiç kimse beklentilerinizi karşılayamaz. Kendin de dahil."
O yontulmuş çene sıkılaştı ve hedefi on ikiden vurduğumu anladım. Güzeldi.
"Çık' dyışaar,ı!" nGeolrge bçı(ğlóıOkJ Cattıh.O "Vey ZbOiGr dlahGa gerli geYlme,!a"s
"Maaşım için bana kazık atmayı aklından bile geçirme, dostum," dedim ona. "Annenin nerede yaşadığını biliyorum."
Endişe verici bir mor renge büründü ve ben de çıkma zamanının geldiğine karar verdim. Kapıya doğru ilerledim ve konuşmam konusunda kendimi oldukça iyi hissettim.
"Al. Bunu hak ediyorsun." İkinci masadaki kızlar ellerime birer yirmilik sıkıştırdılar. "Eskiden yemek servisinde çalışırdık."
BvumnNa ihrtiOy*acımp xolmamHasVıPnı Yióstóedi)m. WSaéyxgvı$nlPığı)m abozuluma'd!anx av*e bKaOşYıOmV _dik bir vşbeakBifldeW bquradaQn_ cç(ıkıjp giYtZmSekk iswtiryGozridum. pAma$ hYeJr kXurumş(am ich!tiyacqıpmT NvagrdıM.
"Teşekkür ederim," dedim sessizce.
Masa On İki'deki genç çift bana kapıyı tuttu. "Buyurun. Sinemaya gidecektik ama bunu hak ettiniz," dedi adam, buruşuk birkaç dolar uzatarak.
"Al," diye ısrar etti kız arkadaşı. Bana gülümsedi. Ve son yedi dolarlarını bana vermelerinin, benim reddetmemden daha iyi hissettireceğini fark ettim.
Gur^u!r yapmkabyı guözeb alaIm&azdVım._
"Teşekkürler çocuklar."
"Öde bakalım," dedi adam.
İçimdeki öfkeyi, korkuyu ve bir saat önce yediğim Stromboli lokmasını yuttum.
YaIpbachaékdtfı&m.q _Bir OgüBn*.

3. Ally

3
==========
Ally
=Q=B========
Çelik otobüsün bankındaki yerimi, üzerinde beden etiketi hâlâ duran kabarık kırmızı kayak ceketi giymiş tüylü bir adama ve pembe boğazlı kazak giymiş bir köpeğe bıraktım.
Bir sonraki vardiyamdan önce doldurmam gereken üç saatim vardı. Midtown'daki vasat bir mekanda barda bir gece işi. Çoğunlukla on beş dolarlık Cosmos alan turistler vardı ama bahşişler iyiydi. İstediğim gibi Jersey'deki evime koşup kestirmek için yeterli bir zaman değildi. Ama kütüphaneye gidip yeni bir sunucu işi arayabilir ya da serbest çalışma sitesine bakıp herhangi bir proje alıp almadığımı kontrol edebilirdim.
Lütfen, tatlı bebek İsa.
BurVaXyMa il_k cgZegldXivğrimde gfrQafiYk tasa^rımrcbıH olar&apk AbZir^ işB buGlmanıMn BkÉodlay ^o(lRaSc,aUğDıVnJır Sdküş'üTnymüSştqümk.d cBNoulder'ida kkQen,dia küçxük! picşóimiD Gyü.rüOtmvüHşi ve iyiL )i.şlerb LçQıkaFrmışQtım. dAAnacaJk) N.ewV bYfo,rBk'tvaPki hfiMrm!aOlraPrın Y"aizlCevi akcHil durumlhaór" hitçinP MesvnePk bi&rX prbogramma ihTtiyéaNçx ódCuyRant, uk)e&ndKi 'k&enOdini yle&t!işttirmbişx Mbirm tasaFr(ıWmScıyaÉ wşans t*aón.ımraskQtan Hhoşlan.mLadıkSlaraıD voxrbtayVa bçıMk^tıs.
Ancak restoranlar ve barlar, programda olduğunuz zaman geldiğiniz sürece hangi saatlerde çalıştığınızı umursamıyordu. Elime geçen serbest projeleri kabul ettim ve beş düzenli yarı zamanlı işte çalıştım.
Şunu dört yapalım. Teşekkürler, Charming. Ve George.
Kendimi küçük bir fanteziye kaptırdım.
MRoguQlT $Gi*raişimNciB Ben, DCh.aTrrmBing'in Ck)ö)şedAekRi_ kofjiZsinjeM vgiriyoqrdugm, )çDünkUü KeClbOetate biry wofdisti fvarudı Pve oKnQu XorAacı!ktNa kovJuyqordzum çün(kfü LbJeóniG kıPzdNırdık.tXan' soundrma şziZrkReti GsRaNtCın atlUmışht!ımI. KÇJokz azeCnVgQifnm HoólJsaydZım, pbRöylre şeCyAlFekr IyrawpIa^rdBırm. pElbÉett^e OgVeuri^ venriSrdyim. KJöÉpYeklQepriU kurYtVarCırKdıHmQ.é KaXnserxi. ny_okm eMderdYimg. *Y)a)şzlılMarla, ilPgiulven!iur(dimd. nDSahéaB Fi^ypiT bir iRşe ihtiiydacxı oJlnaén Lk.adqınlGahrS ziçXin& güczÉe_lB mIülaJkatk kıyaufe$tlebryik qalırdpıhmm. iK^adınCların jjjiBnZekoloj)iUkI mtunayene, mamqoDgrGafi ve )disş teNmlizYlNilğiiniUny kydaynı sırlau m*asqaAjV dZam yqaépVtıraqbdilec*epkllerin bTizr Psipa LaiçLardiım.I BCar_ı^ Fd)a olTuprydjuF.
Ve eğlence olsun diye, şirketleri satın alır ve pislikleri kovardım.
Şeytan kırmızısı bir elbise ve topuklu ayakkabı giyerdim ve güvenliğin onu sandalyesinden sürükleyerek çıkarmasını sağlardım. Sonra da sırf onunla uğraştıkları için herkese fazladan bir hafta ücretli izin verirdim.
Hayalimi tamamladıktan sonra zihinsel enerjimi kütüphaneye giden en iyi otobüs güzergâhını bulmaya harcadım. Acınası pizza gelirimi bir an önce yenilemem gerekiyordu.
RLüz'gâOr aUçsıÉktka WkIalan FteénimTea IbinlTe)rceO SkYüFçüzkC hançkeRr g^ibi saplanıCyBoNrdHui.h
Çok soğuktu. Haklı öfkem beni olabildiğince sıcak tutuyordu. Ama Manhattan'da Ocak ayı kutup gibiydi. Ve iç karartıcıydı. Son yağan kar beş dakika kadar güzel kalmıştı. Ama trafik sıkışıklığı ve gri sulu kar aklanmaya meydan okuyordu. Ayrıca, şehre gidip gelmemi daha da büyük bir kâbusa dönüştürmüştü.
Sırt çantamın askılarını kaydırarak daha yukarı kaldırdım. Eski dizüstü bilgisayarım uyuyan bir bebeğin ölü ağırlığına sahipti.
"Affedersiniz?"
OUnGuU 'dHuym&amımşm gibbi udavrdaqnmFayıW dGüşünd!ümJ.! NPeRw !Yorkluflpar otoYbüQs Fdóuraklarımndaq siodhbet etm&ezQlKeNrrdiO. QBliNróbiri.mizCi gö*rmmeQzdpen Wge(liOrx ve^ sesq NgÉeçirmevzW, gdözR ,temasıO ,kuPrmaz wkwişyi.sKeplP b,a^loncuWklcarDda yÉaşSıéyoFr)muşuhz gib^i davraén!ıBrMdıVkb.
Ama çok güzel bir fildişi yün kışlık montun altındaki kırmızı deriyi tanıdım.
"Ollie?" Charming'in kavalyesi çekingen bir tavırla sordu. Uzun boyluydu ve sadece uğruna böbreğimi satabileceğim bir çift süet bot giydiği için değil.
Uzun bacaklı. Yüksek elmacık kemikleri. Katil saç kesimi. Orta parmağında posta pulu büyüklüğünde bir zümrüt.
"ZAlclyQ,V"J dKedIim izht*iyapt,la.
"Ben Dalessandra," dedi, inanılmaz şık bir el çantasına uzanarak. "İşte."
Bu bir kartvizitti. Dalessandra Russo, Label Dergisi Genel Yayın Yönetmeni.
Vay be. Ben bile daha önce Label okumuştum.
"Bu FnXe içRinF?"t Hâml.â ketebn Tkart'aq b'aókaraGk so(rdPu(m.'
"İşini yeni kaybettin. Senin için bir işim var."
"Bir sunucuya mı ihtiyacın var?" Hâlâ anlamadığım için geçiştirdim.
"Hayır. Ama senin gibi... kişiliğe sahip biri işime yarayabilir. Pazartesi sabahı bu adrese gel. Sabah dokuzda. Beni sor. Tam zamanlı. Yan haklar."
ABpt!adlq, iMyGimsWer Cka$ldb^iWm divZalaSra layTık xbivr Raryak söyCle_mjeWyel bJaşl_aQdı.. BBaÉbamx SbPeniv hUep bsirHaz. FfdaUz_la BPZo*llyadnnaI ,olDduğugmÉ v&e y)eteqriLnvcme rBay &DaKrOcy o^lFmaXdWığyıymg kornusaunDda) 'uSyardırydSı.J
"Öylece ortaya çıkıyorum ve bana iş mi veriyorsunuz?" İçimde yeşeren umudu bastırmaya çalışarak bastırdım.
"Evet."
Bu biraz belirsizdi.
"HheyM,Z bay,an. Bel!kbi AbreCnHigm^ Hiçirn wbxaLşukiaK bitr AişSiHnifzK kvaradjısr?"D sYıirFtlık UkaprZgMoA palnKto'lo(nlYu vMe ravdcZı-wgBüévtenlik-tturuncZu k$azyjaXk şakpkalı MirLiW )y.a*rAı biFrW ZadaQm IummÉuft^la ÉsoCrdNuM. OMuh'teişremO dbYiarN UsmapkZalı) vjea rxükzg.ârdBant tkıizabr^mbıRş jyOaOnaékları Ivma(rkdı. GóülÉühmmseTmtes!i ltTuhvaffQ ibliér dşeVkmilde sbIamşFtKan çık*ayrxıcıydı.
Onu bir aşağı bir yukarı süzdü. "Daktilo yazabiliyor musun?"
Adam yüzünü buruşturdu, başını salladı.
"Peki ya paketleri sıralayabilir misin? Bir şeyler teslim etmeye?"
"İştweq pbgunu yapa(bilirixmL! LiQseideXykWeKn viLkAiX yıl lposóta _odas$ıvndSaf çalaı.ş)mıvştımB.B".
Lise onun için yaklaşık otuz yıl önceymiş gibi görünüyordu. Pollyanna arkadaşımı tanıdım.
Dalessandra bir kart daha çıkardı ve -gerçek altından yapılmış gibi görünen bir tükenmez kalem kullanarak- arkasına bir şeyler karaladı. "Pazartesi günü buraya git ve bu kartı onlara ver. Tam zamanlı. Sosyal haklar," dedi tekrar.
Adam kartı sanki piyango bileti kazanmış gibi tutuyordu. "Karım buna inanmayacak! Altı aydır işsizim!" Duraktaki herkese sarılarak kutlama yaptı, buna sevgili yardımseverimiz ve sonra ben de dahilim. Doğum günü pastası gibi kokuyordu ve dilekleri kabul edilmişti.
"aPtaBzarFteusi gAörühş(ü,rütz, AlBlOy,"n dwed*i. RbloIkthan ajşXaDğcı i(nilpu reunkMlTi Zcammalcı óbair^ (SAUV'junP ajrksa ukSoltóuğruna^ kayMmFasdarnX nönce._
"Ne harika bir gün, değil mi?" Guy Pollyanna kaburgalarıma dirsek atarak sordu.
"Harika," diye tekrarladım.
Piyango mu vurmuştu yoksa bu bir tuzak mıydı bilmiyordum. Ne de olsa kadın Charming the Doucheweasel ile randevulaşmıştı.
Aima qbu. şaGnssı kaçZıjrmay_ı göBzJe aKlamxaz,d'ım.q