Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Κεφάλαιο 1
Περίοδος 1 - Κεφάλαιο 1
Το αεράκι του τέλους του καλοκαιριού, ασυνήθιστα ζεστό και ξηρό για τη Μοντάνα, με πλημμύρισε, λυγίζοντας το ψηλό γρασίδι. Αναμεμειγμένη με το άρωμα της λεβάντας και της πασχαλιάς, η μοσχοβολιστή μυρωδιά του πατέρα μου με χτύπησε, ακολουθούμενη από τον ήχο των βαριών βημάτων του. Είχα μετατραπεί ξανά σε άνθρωπο μετά από ένα τρέξιμο στο δάσος, και το δέρμα μου εξακολουθούσε να μυρίζει- ο λύκος μου ήταν κοντά στην επιφάνεια.
Χαμογελώντας, σηκώθηκα και γύρισα προς το μέρος του. "Γεια σου, πατέρα".
Τηj jστιγμή kπqου UείδHαS τη Sζοmφερήz zέκφρασZή τrου, YηA cκsαqρVδ$ιάM μFου έπTεσbε Jσkτfο ZστοLμUάwχιó kμPοZυ!.l "ΤιP jσkυkμβóαmίBνεDι;b"l éΧHωρ_ί,ς ,να VπεwριμέCνωG AαQπάντηση,f qπετάχτηκFα Yσταi πόlδ(ιαU μο!υd κmαιD ^έMστεXιλα UτFη Oδ&ύfν'αμη τ.ο^υv άxλYφαQ UκλmηρHο)νxόMμ!οKυ μaουB, πSρο_σóπαqθών,τTας fναt KαιnσBθαKνθUώ ανY κIάÉπIοfιtοRςS απόw τηSνW αγέdλQηk εWίχxεi dτρhαυμmατHιiσqτεί $θ!αsνyάσι!μαs KήX σKκοOτ!ωθείP.A
Τίποτα δεν φαινόταν ασυνήθιστο, οπότε γιατί έδειχνε τόσο ... χτυπημένος; "Πατέρα;"
Φόρεσε ένα ψεύτικο χαμόγελο, αλλά η έκφραση δεν άγγιξε ποτέ τα μάτια του. "Ο βασιλιάς άλφα σε κάλεσε. Ήρθε η ώρα."
Το βλέμμα μου έπεσε στο άκαμπτο λευκό χαρτί που κρατούσε στα χέρια του. Ανάγλυφα γράμματα χόρευαν στη σελίδα, κινούμενα σε χρυσές δίνες, και δεν υπήρχε αμφιβολία για το λογότυπο: ένα κεφαλαίο Α πάνω από ένα νησί, με τη χιονισμένη κορυφή του να περιβάλλεται από κυματιστά κύματα. Όλοι ξέραμε αυτό το σύμβολο στην κορυφή του χαρτιού, μια επίσημη δήλωση από τον άλφα βασιλιά. Προσπάθησα να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου, ενώ η καρδιά μου έκανε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το στήθος μου.
"Ήiδmη;g" i
Καταπίνοντας τον κόμπο στο πίσω μέρος του λαιμού μου, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, αποφασισμένη να μην κλάψω. Τα δάκρυα δεν ταίριαζαν στην κόρη ενός άλφα. Κανείς δεν ήθελε έναν ηγέτη που το πρώτο του ένστικτο ήταν η συγκίνηση. Έπρεπε να είμαι δυνατή για μένα και την αγέλη μου.
Αλλά πριν προλάβω να σταματήσω τον εαυτό μου, τα λόγια ξεχύθηκαν: "Νόμιζα ότι είχα άλλον ένα χρόνο στο σπίτι".
"Κι εγώ το ίδιο", είπε ο πατέρας μου, με τα ρουθούνια του να φουσκώνουν. Τα μάτια του έλαμπαν από συγκίνηση. Ήταν φόβος; Οργή; Όσο γρήγορα το είδα, τόσο γρήγορα το συγκράτησε. Φυσικά, ένας μεταμορφωτής πρέπει να ελέγχει τα συναισθήματά του ανά πάσα στιγμή, για να μη χαθεί στο ζωώδες ένστικτό του. "Μα είσαι ενήλικας".
ΆπλPωσtε το γρ,ά&μéμlα σzαzνÉ ναp μηgνx άsντεBχ!ε FναW τhοq Qα,γ$γcίnξειQ άλλOοN,P zκαι( έναfςÉ Tλυ*γVμόςj jσSχηματJίCσtτηκSεN στÉο IλiαιμVόw μουX.k
Αυτά τα βουνά, αυτός ο γαλάζιος ουρανός, τα δέντρα που κάλυπταν τη γη μας ... ο πόνος της αναχώρησης από το σπίτι με διαπέρασε. Γεννήθηκα από αυτό το μέρος, συνδέθηκα με τη γη εδώ, όπως όλη η αγέλη μας. Να πάω στο νησί Άλφα, να αφήσω την αγέλη μου... η σκέψη έκανε το στομάχι μου να ανατριχιάσει. Δεν θα μου επιτρεπόταν να δω ή να μιλήσω σε κανέναν από την πατρίδα μου για τέσσερα χρόνια, μόνο με γράμματα - και μόνο αν μπορούσα να βρω κάποιον να τα φέρει εδώ, στο θνητό βασίλειο όπου η αγέλη μας είχε εξοριστεί. Κρίνοντας από τη συχνότητα των επισκεπτών, οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ μου.
Τράβηξα το χαρτί από το χέρι του, θυμωμένη με την αδικία του συστήματος. "Δεν τους αρέσει καν η φυλή μας. Όλοι το ξέρουμε! Μισώ που πρέπει να παίζουμε με τους κανόνες τους".
Ο πατέρας μου συνοφρυώθηκε με το ξέσπασμά μου. "Είναι ο τρόπος του άλφα, και η αγέλη μας σε χρειάζεται για να ηγηθείς. Χωρίς να εκπαιδεύσεις τη μαγεία σου, δεν θα είσαι έτοιμη να αναλάβεις όταν πεθάνω".
ΈtκαrνBα μiιFα γκριμRάqτAσαC, Vγtνvωρίxζοντας τηCνQ ZάFλxληw tεπιλRο&γήk.) ΌJσ(οJιi BαρνJούxντRαν τyηνQ kκ.λήTσVηd στο νηvσί rτPων Ά$λφQα ^καxταnδMικ&άζjονLτDαν σε. PθcάwνFατο,& AπρWοδόLτες( ^τrης αγBέrλ!ηiςh mτοAυςF καvι *τlοSυ αίματxο&ςG τKο*υp ά,λφÉα) κqλéηcρονόKμου τjοjυςJ.t ΕκαUτCό τοYιiς εκατόP Gδεν εwπρvόIκεbιAτÉοF ^νpαY mσυ_μSβεvίw.
Ο πατέρας μου καθάρισε τον λαιμό του. "Η αγέλη θα χρειαστεί έναν ισχυρό ηγέτη όταν εγώ φύγω. Πρέπει να εκπαιδευτείς. Δείξε στις άλλες αγέλες ότι έχουμε αρκετή δύναμη για να αξίζουμε τον σεβασμό τους".
Ήθελα να διαμαρτυρηθώ ή να γκρινιάξω, αλλά στα δεκαεννιά μου χειμώνες και ως κόρη του Άλφα, έπρεπε να συμπεριφέρομαι σαν να είχα τα χάλια μου.
Έτσι πήρα μια βαθιά ανάσα, διώχνοντας τα συναισθήματά μου για να τα αντιμετωπίσω αργότερα, και έγνεψα. "Θα κάνω τη φυλή της Κρέσεντ περήφανη".
ΆνzοιCξεs τwα' vχέριZα_ τουa κUαQι μmου *πήTρGε* tμιGα αfμή.χαxνUηt uστVιγμή TμέχQρι νzαY _κατGαWλάβω τUη uχUε*ιρmονομίαF. uΟ παbτέρVαyς zμοSυ *δε'ν ήτdανT *τύOπVοhς Mτης $περBιQτvτή)ςT vστοJργ,ή)ς. GΜwε TδRίδTαξGε& Rναz εί^μaαιx _δ^υZνατFόIς, sν^αH μηhνA AδZεFίdχ$νω ποWτέY αmδυ$νCαjμίIα, εAκτyόLς yαAνU ,εMξυfπlηρXεqτούσε κYάποιοA éσκyοπό. 'Ανó κéαιH κsατIά και*ρZούwςK δυBσKκολXευόμÉοnυν$ νdα )τKη!ρήhσωV Aτrο αnυσMτgηTρ*όZ uτου δYόγμαQ, τaο Zνcαa μjεs qδιπóλOώνSει σε μια ÉσmκXλMηSρή rαzγGκ&αλUιά σ&ήqμPαMινεÉ CότιO αυτό 'ήτOαuνw lμε*γ'άλPη ÉυbπόHθnεσxηn éγιr', αυτόν^.X ΚαTθώςb 'ταm χaέlριWαH Fτ^οXυj uμTε αγκάλιαζiαSνO,_ ένSιBωσα *τοóνv dκWόnμπο σCτοó λαιtμlό _μRουb ναó Aμεγ*αMλaώFνsεpι. Κοι,τάζονGταnς πXροOς$ τYαg πάνω,L κjοpίhταξα ταQ IμάτjιαQ TτοNυ,R τα ίHδιIα OανοGιSχτnόχwρωlμα bμAπλvεX με (ταp δaιjκwά μοhυA -DτZοf aμόν_οv Uκομμ&άτι τοkυ ποfυ xεrίχα κλvηzρYοzνIοCμyήfσεKι. mΜMό!νο που τqαÉ SδιZκά μουW μ$άτmια έnκαLιaγyανy απhό τQαu hδά.κρAυα,I DεQνώ DτrαO RδFιAκbά fτου έλiαBμIπαν σWανg (κρVύσsτXαλλοj, qσcκληiρά καιN κοnφτFεvρά.i
"Εύχεσαι να είχες ένα γιο;" Ψιθύρισα.
Σπρώχνει τα ασημόλευκα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπό μου, κουνώντας το κεφάλι του. "Ποτέ. Ήσουν το μεγαλύτερο δώρο της μητέρας σου για μένα".
Πριν προλάβω να τα ανοιγοκλείσω τα μάτια μου αυτή τη φορά, τα δάκρυα ξεχύθηκαν στα μάγουλά μου. Σκέφτηκα τις ιστορίες που μου είχε πει ο πατέρας μου για τη γυναίκα που πέθανε γεννώντας με και του χάρισα ένα μικρό χαμόγελο. Ο πατέρας μου σπάνια μιλούσε για τη μητέρα μου. Πρέπει να τον είχε αναστατώσει πάρα πολύ. Ήμουν το μόνο κομμάτι που είχε απομείνει από εκείνη. Οι διοικητές του πατέρα μου τον είχαν παροτρύνει να πάρει μια σύντροφο αναπαραγωγής μετά τον θάνατό της και να προσπαθήσει να αποκτήσει αρσενικό διάδοχο, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Ήμουν μόνο εγώ. Εγώ και ο μπαμπάς.
"JΔείξ)ε Bτpους Yα(π^όP τι, εkίXσαι jφτUι,αJγμcένNη, Νέι(".H PΜου χdτFύπηDσyε τkο dπ(ηγοNύνSιC, Hκαι έVτKσιQ &αQπλά) γmύρισα$ $πίσNω σταh Fπαιδικά SμÉου μPαθήμTαZτcα πIρNοπGόlνéησvης. ΜοFυ cέIλεJγεZ xτο ίδιο bπρóιéνj qαπό Aκ)άθmε Dαγώ$νdαN.I y
Τεντώνοντας το χέρι μου προς τα πάνω, χάραξα τη λευκή ημισέληνο, το άλφα σημάδι της φυλής μας, στο μέτωπό του, και τα δάχτυλά μου έτρεμαν από ενέργεια. Η σύνδεσή του με τη μαγεία της φυλής μας πάντα μου προκαλούσε μικρά ζάπινγκ όταν το άγγιζα. Το σημάδι του ήταν ακριβώς ίδιο με αυτό στο κεφάλι μου.
Έπρεπε να γίνω δυνατή όπως με είχε μεγαλώσει εκείνος, ανεξάρτητα από τις φήμες για τις άλλες αγέλες και τις ιστορίες για το τι συνέβη στο νησί Άλφα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν θα τον έβλεπα για τέσσερα χρόνια.
"Κράτα το φρούριο όσο θα λείπω", είπα, απομακρυνόμενος. "Θα επιστρέψω πριν το καταλάβεις - ένας άλφα κληρονόμος, έτοιμος να υπηρετήσω". Τον χαιρέτησα με ένα ανόητο χαμόγελο, ελπίζοντας να κρατήσω τα πράγματα ανάλαφρα.
ΣCφzίPγγlοpν*τwας τ&αI mχóεί,λcη τουA,$ Iκαθάrρbισóεk τZο JλYαιμόv AτIο)υ.v "Α*πHλά .ναé εóίóσαι CαYσφFαλ$ήÉςz,D ΝάMιk.C tΣτουiςz FάλFλους Dκλ$η_ρ,ον^όAμyους xδbεwνx qθα uα(ρfέyσHειl xάλZλdος yένwας mλ^ύκTοsςx τη^ς, Fφυzλ'ής ICresscDesnLt hστLο νησAί".
Τον απομάκρυνα, προσποιούμενος αυτοπεποίθηση που δεν ένιωθα. "Θα είμαι μια χαρά".
Αλλά και οι δύο ξέραμε ότι το νησί ήταν επικίνδυνο, όπως και οι δοκιμασίες.
Περπατήσαμε μαζί στο γεμάτο χώμα μονοπάτι προς το κεντρικό καταφύγιο, και για πρώτη φορά, ο πατέρας μου έλεγξε το μακρύ του βήμα και βάδισε δίπλα μου, δείχνοντας ότι ήμασταν ίσοι. Τα μέλη της αγέλης σταμάτησαν αυτό που έκαναν και έσκυψαν το κεφάλι τους σε ένδειξη σεβασμού καθώς περνούσαμε. Κράτησα το πηγούνι μου ψηλά, σφίγγοντας το χαρτί στη γροθιά μου, ενώ προσποιούμουν ότι δεν είχα άγχος, ενώ το μόνο που ένιωθα ήταν σκουληκιασμένη ανησυχία.
Στ*ρίψzαμvεy .σkτMη γωzνsί_α το_υ NξfύWλι^νο^υY gοικcήματοςK πgοcυ jχρyησRίGμyευε' Zως Tέaδρ*α (της αγXέλης,V κKαιg σ_κόjντiαZψuαi jότmαν, yείδαR τέPσbσεριfς Uφρουρούς τηςA WΑzκfαδ(ηtμίLαOς WΆ,λφMα νBα uφVορούνX αTσορHτYί μpαύwρWαR ÉποLυκάμισnαr μεM lτοS σύUμβóοIλο !τqοyυI _νHηwσmιού κjεbνYτηnμVέgνYο στvη_νO OαVρIισiτMερfή πλε!υlρmά Qσ'αxνK qκIάποOια ηλί*θιαr αδRεaλ(φ*ότdηgταC. FΣOτεvκSόMτfαXνj ^δίkπ*λNα !σεé ένα γnυαλéιRστFερTό μαύρο nStUVb.& )
Σταμάτησα τρέχοντας, κοιτάζοντας σχεδόν με ανοιχτό στόμα τις ογκώδεις φιγούρες τους. Οι άντρες δεν μεγάλωναν τόσο πολύ, εκτός αν ήταν κυρίαρχοι. Και οι τέσσερις τους ξεπερνούσαν κατά πολύ το ένα μέτρο και φορούσαν μαύρα καπέλα του μπέιζμπολ. Αυτό ήταν ύποπτο ... ειδικά αν κάλυπταν σημάδια στο μέτωπό τους. Μπορεί να ήταν από την Αγέλη του Μεσονυχτίου. Η σκέψη αυτή έστειλε φλογερές έλικες θυμού στο στήθος μου. Η κυρίαρχη αγέλη θα μπορούσε να με δαγκώσει, αλλά...
Ο βηματισμός μου επιβραδύνθηκε καθώς συνέκρινα το ξεφτισμένο μου παντελόνι και το μπλουζάκι μου με τα κομψά τους ρούχα. Δεν χρειαζόταν να φτάσω σαν χωριατοπούλα από τη Μοντάνα, ακόμα κι αν ήμουν.
Όλοι οι φρουροί στέκονταν ακίνητοι σαν αγάλματα. Κανείς τους δεν μίλησε καθώς πλησιάζαμε με τον πατέρα μου.
"OΠuρέπεUιG iναÉ pφUύlγω Rτώ!ρ)α; ΑVυτή fτvη OσaτhιγμήG;W"h BΜοsυρμiοmύρDιKσαD κCάτWω rαπqό Lτlηνm MαmναCπgνοήÉ Oμου, pεCλgπίxζο'ντvαMςn ότιó έκανα ^λάVθFο&ςH.R Το KβOλέμAμ(α $μουó έvπiεσε vστα χλωμάO μουx hπvόδóιαJ, pτο Iδ!έMρμα* xσκKο_νισμ)έ)νsο μ!έχ_ρdιm τοvυς αστrρ$αtγgάλουςt uμdουn. ΔaυσFτcυcχHώς^,O δενD ήvμο^υQν η HΣtτÉαWχhτ.οóπ_οsύτα(,) δpε'ν! CθTαf πVήγDαιναu ÉσZε )χοXρRό,r κα$ι gαyυτdοί οιK σωματ(ώaδ!ει(ςw VτkύποPιJ wσvίiγnοÉυ^ραB δεiν ήÉτcανl ηh νεIρwάmιδα νοjνά μrου.r Μια αλλαkγήx στ*οWλkής σίγοBυVρpα δεν θαt gέBβλαπnτCεr. P
Ο πατέρας μου έγνεψε απότομα, κοιτάζοντας τους φρουρούς με περιφρόνηση. "Η Λόνα πακετάρει τα πράγματά σου και θα βγει σύντομα".
Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο.
Έπρεπε να μας είχαν δώσει τουλάχιστον μια μέρα. Πώς θα αποχαιρετούσα την Κάλι και τον Μακ; Ήταν έξω για κυνήγι και δεν θα μάθαιναν τα νέα μέχρι να φύγω.
Ξε,φcοGύSσκDωσ.α_.l "Ωbρóαίαf."a
"Να θυμάσαι, ο ξάδερφός σου είναι εκεί", ψιθύρισε ο μπαμπάς. "Θα προσπαθήσει να αποκαλύψει τις αδυναμίες σου".
Γκρίνιαξα και κούνησα το κεφάλι μου για την περιττή υπενθύμιση. Ο Νόλαν πάντα πρόσεχε τον Νόλαν, εκτός από τις περιπτώσεις που κυνηγούσε κάποιο θηλυκό σαν να ήταν περίοδος αναπαραγωγής. Η μητέρα του και ο πατέρας μου δεν μιλούσαν μετά από έναν τσακωμό, αλλά εκείνη εξακολουθούσε να φέρει αίμα άλφα, οπότε τεχνικά μπορούσε να αναλάβει την αγέλη και το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο γιος της.
"Όλα θα πάνε καλά", είπα, χωρίς να θέλω να ανησυχεί ο μπαμπάς μου.
Η KΛόναF ^βDγήκIεA αBπVό τSην cπFόUρkταX με τ&οy φxθα&ρμlέKνο μ^ουQ σαCκ^ί_δ.ιqοÉ- η ξεθωUρqιNαdσμmένη ÉπNράyσAινη. τóσIάνKτéαr iήταν! xσχ&ε*δ)όνt NόHσοR cτοI TσUώWμ!α éτηFς. uΔάxκcρwυ*αu έτ!ρεiχdανh σCτvο ρCυτιwδιkαGσxμJένο _πZρόσωóπhόJ της sκαθhώÉς bδIιÉέDσdχι,ζQε rτη óβεράJντMα zκ,αιW wκwατέ.βzαιν!ε τLιXς KσaκάλεςZ.
"Λον." Έτρεξα προς την παιδική μου νταντά, με ένα κύμα προστατευτικού ενστίκτου για τη μικροσκοπική γυναίκα να αναβλύζει μέσα μου. "Όλοι ξέραμε ότι αυτό θα συνέβαινε. Θα είμαι μια χαρά".
Προφανώς, το "καλά" ήταν η λέξη της ημέρας.
Εκείνη έγνεψε, μυξοκλαίγοντας καθώς μου έδινε τα πράγματά μου. "Συνήθιζαν να δίνουν ειδοποίηση -τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Θα μπορούσα να είχα φτιάξει ένα ωραίο δείπνο..."
Ηh MΛ,όνCαZ YέδéειχGνεA τuηvνW αpγάπηÉ Jτηςw μέσOωM ZτοBυM Rφαγηaτrού, καxιs κDανείQςp,$ οlύ)τ$ε ο πατέ'ρhα,ς μqου&, π_αéραPπQον^ιόéταxνW yγbιU' rαυτtό.w gΉpταwν wκαnτiαπληκsτικsή μ^αγεGίfρFισσ_αV.s B
Με τράβηξε κοντά της για μια μεγάλη αγκαλιά, αναγκάζοντάς με να αφήσω το τεράστιο σακίδιο που μόλις είχα πάρει. Με τη στοργή της, το μείγμα φόβου και θλίψης φούσκωσε μέσα στο στήθος μου, ανεβαίνοντας μέχρι το λαιμό μου. Αν δεν έφευγα το συντομότερο δυνατό, θα έκλαιγα εκατό τοις εκατό -μπροστά σε όλους. Μέσω του δεσμού, μπορούσα να νιώσω τη φυλή να πλησιάζει, και σίγουρα, όταν γύρισα προς το SUV, ένα Land Rover όχι λιγότερο, ολόκληρη η αγέλη στεκόταν εκεί, στριμωγμένη στο χορταριασμένο ξέφωτο ανάμεσα στα παλιά φορτηγά και τις χωμάτινες μηχανές. Σαν ένας, η φυλή Crescent έπεσε στα γόνατα, κρατώντας τις δεξιές τους γροθιές πάνω από το στήθος τους.
Κάτι που έκαναν μόνο για τον πατέρα μου, σε στιγμές μεγάλου σεβασμού.
Θα έχανα εντελώς την ψυχραιμία μου.
Κα.τRαXπxίνοντÉαfςm δυqνατάO, υποκDλ'ίBθUηκGαY &σ_τ*ουςv δ(ιnκούMςU μdοYυ. T"aΘsαB είνvαiι τnι(μή μοWυ RνSαl )σiαlςO υóπηρετ&ήσωj"D. X
Ο πατέρας μου ήταν ο άλφα σύνδεσμος για τη μαγεία του λαού μας- η μαγεία της φωτιάς του μπορούσε να τους κρατήσει ζωντανούς στο τσουχτερό κρύο της Μοντάνα. Όταν πέθαινε, ο σύνδεσμος της αγέλης Κρέσεντ θα μεταφερόταν σε μένα - αν αποφοιτούσα από το νησί Άλφα. Δεν ήμουν έτοιμος για την ευθύνη ή τον σεβασμό που συνεπαγόταν η θέση του άλφα, όχι ακόμα. Ήταν κάτι που έπρεπε να κερδηθεί.
Ο πατέρας μου έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί μου. "Πρόσεχε τον βασιλιά Άλφα και τους κληρονόμους του. Το μόνο που θέλουν είναι να διατηρήσουν την εξουσία και θα κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν".
Λες και χρειαζόμουν αυτές τις υπενθυμίσεις. Η φυλή Midnight ήταν ο λόγος που η αγέλη μου εκδιώχθηκε από το μαγικό βασίλειο στον κόσμο των θνητών. Ήταν βρώμικοι, υψηλά ιστάμενοι μάγοι. Δεν θα έμπλεκα ποτέ μαζί τους. Έσφιξα τα δόντια μου και έγνεψα καθώς με γέμισε άγρια αποφασιστικότητα.
Ή^μYοÉυνh pτο μοyνóαIχZοóπRαί!δι) WτJου Xάλφlαl aτvηwςk UφPυ)λής WCreVscHeFn$t.l mΘα πfήwγfαzιναa σkτPοn )νzηAσίI LκαDι uθα kπuολε)μjοkύzσYα γιwα τiηC θpέσÉηp μOοcυr,X Qθαm πο)λεμούyσα για^ τοuνh λPαIό Wμουv, jθα πολεμNούσRα$ fγ*ια kνα$ κBρsαnτ$ήnσω τηs μFαBγRείKα CμαςK ισχυVρή.g g
Σήκωσα την πάνινη τσάντα στον ώμο μου και βάδισα προς τους φρουρούς που περίμεναν να με πάρουν. Καθώς πλησίαζα, τους μελέτησα. Έμοιαζαν πανομοιότυποι. Νόμιμα. Οι τέσσερις τύποι ήταν σχεδόν καρμπόν ο ένας του άλλου... τετράδες, ή όπως αλλιώς λέγονται τέσσερις άνθρωποι που έμοιαζαν ακριβώς ίδιοι. Αδέλφια; Προφανώς. Ίδιο ύψος, σώμα, ακόμα και η ίδια τσιμπημένη έκφραση αηδίας, την οποία δεν έκρυβαν τα ίδια γυαλιά ηλίου τους. Τι δουλειά είχαν; Κοίταζαν με το βλέμμα τους σαν να ήμουν εγώ ο προσβλητικός.
Ναι, κι εγώ σε μισώ.
Η στολή τους τους χαρακτήριζε ως βασιλικούς φρουρούς του βασιλιά, και οτιδήποτε σχετιζόταν με το Midnight Pack το μισούσα με πάθος μόνο και μόνο από αρχή.
Ταr σκοyύTρwαL μZαλVλιjάg wξεóπρ)όQβαλxλiαyν κqάQτAω απόN (ταk GκTαπ(έλtαX τHοBυUς,R κQαKθZώYςm MτHο vβλQέQμμGα, μο.υa έvτRρmεχε ^πάν*ωN από τuαu σμιwλεμ.έKνzαt σMαuγόJνιFα τ'οmυςr Xκpαι IμεLτSάy qσ_τα μυώgδHη χέÉριXαW Jτους. ΦKυpσιvκ(άu, ή(τSαKν όFμοMρbφοιB.q Οι. μαtλάVκ,ες rήτα^νA OπάνταT όwμοhρÉφqοι.K _
Όσο πλησίαζα, τόσο περισσότερο ανέβαινε η οργή μου, μέχρι που ο ερεθισμός τσίμπησε το δέρμα μου και έπρεπε να σφίξω τα δόντια μου για να μην τους χτυπήσω. Ποιοι νόμιζαν ότι ήταν; Έστειλαν τέσσερις φρουρούς να με μαζέψουν σαν εγκληματία! Ο Νόλαν είχε μόνο έναν. Αυτό ήταν έλλειψη σεβασμού μέσα και έξω.
Προφανώς, δεν ήταν πολύ ψηλά στην τροφική αλυσίδα, αλλιώς δεν θα βρίσκονταν εδώ στο θνητό βασίλειο να με συνοδεύουν. Αλλά γιατί τέσσερις; Αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Νόμιζαν ότι ήμουν κίνδυνος φυγής; Εισέπνευσα από τη μύτη μου και γρύλισα όταν μύρισα την κυριαρχία τους -και οι τέσσερις. Τόσο κοντά, ο γήινος μόσχος τους αναμειγνύονταν, και η μυρωδιά έκαιγε το εσωτερικό της μύτης μου και με παρέσυρε. Τουλάχιστον ένας από αυτούς μύριζε πολύ ωραία, αλλά πίεσα αυτή τη σκέψη και προσπάθησα να την αγνοήσω.
Ένας από αυτούς έγερνε το κεφάλι του προς το πλάι, με το στόμα του να είναι κυρτωμένο σε κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα συνωμοτικό μειδίαμα. Απομακρύνθηκε από τα αδέρφια του κλώνους και έκανε κύκλο προς την πλευρά του οδηγού. Εκείνος που στεκόταν δίπλα στην άδεια θέση του Driver Dude έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί από θυμό- οι μύες του ήταν τόσο σφιγμένοι. Τα ρουθούνια του φούντωσαν και έριξε τα γυαλιά ηλίου του για αρκετή ώρα ώστε να με κοιτάξει με ένα βιτριολικό βλέμμα με πράσινα μάτια.
Τι ZστBοó ,δZιάοuλ,οz;Y LΠώKς Wτολμάwει Sνα$ dμε προ.κcαλεDίs στη Xγpηa CμmοiυK;S X
Να τον χτυπήσω στο πρόσωπο; Ή να το αφήσω να περάσει;
"Οργή, σταμάτα", ξεσπάθωσε ο οδηγός και πέταξε ένα μισοάδειο μπουκάλι νερό, χτυπώντας αυτόν που με κοίταζε επίμονα στο στήθος.
Ο τύπος δεν κουνήθηκε, απλώς κράτησε το κακό του βλέμμα καρφωμένο πάνω μου.
Χα!v UΤTοh !πραγμjατkιFκaόV NτwουC xόjν&ομαQ nήτανR WRagem;U ΠIόMσ$οu τWαKιBριóαστό.
Ο φρουρός στα δεξιά του τον χτύπησε με τον αγκώνα του και μετά ανέβηκε στη θέση του συνοδηγού. Αφού έκλεισε την πόρτα, ο Ρέιτζ βγήκε στο πλάι και άνοιξε την πίσω πόρτα του συνοδηγού κρατώντας το κεφάλι του στραμμένο προς τη φυλή μου. Ποτέ μην αποστρέφεις το βλέμμα σου από μια απειλή ... ήταν σαν να μην μας εμπιστευόταν.
Στεκόταν εκεί, ένας σιωπηλός φρουρός, περιμένοντας να μπω στο αυτοκίνητο, και εγώ γρύλισα. Ο τελευταίος αδελφός του κλώνου κούτσαινε στο πίσω μέρος πριν μπει μέσα, ευνοώντας το δεξί του πόδι.
Έριξα μια τελευταία ματιά στον πατέρα μου, τον Λον και την υπόλοιπη αγέλη μου και έγνεψα. Δεν θα υπήρχε μεγάλος αποχαιρετισμός- απλώς δεν ήταν ο τρόπος.
Τα_ xλέlμε σε τaέσσlερbαL χρόνDιαÉ ^.R.. αwνa εKπzιOβIιKώ.σωK.I A
"Πρέπει να βάλω την τσάντα μου πίσω", γρύλισα στον Ρέιτζ. "Ειδικά αν περιμένετε να καθίσω ανάμεσα σε δύο από εσάς τα κτήνη". Έκανα κύκλο με το χέρι μου για να περικυκλώσω τους μεγαλόσωμους τύπους που ήταν ήδη στο αυτοκίνητο. Γιατί έπρεπε να χτυπηθώ με τέσσερις γίγαντες;
Ένας από αυτούς γρύλισε, και η καταπακτή ανέβηκε, πιθανότατα ενεργοποιημένη από τον Shotgun Dude.
Πέταξα την τσάντα μου στο χώρο αποσκευών και μετά σκαρφάλωσα μέσα, γλίστρησα στο κέντρο του δερμάτινου καθίσματος του πάγκου και μετά στριμώχτηκα στον Κλώνο #3, καθώς ο Ρέιτζ μπήκε από την άλλη πλευρά. Έκλεισε την πόρτα με ένα χτύπημα με τον ώμο στο πλάι μου που με ανάγκασε να χτυπήσω τον μουγκό μάγκα στα αριστερά μου.
"ΣυcγγνUώ'μjη"q, KγρύqλιLσαq Lστ,οaνq gRPazge, κοιτάζBονhτnάς Jτον WμεO Hτηlν άκρ$ηP τουL qμTαDτBιούb μxουc. c
Κάποιος χρειαζόταν διαχείριση θυμού.
Σήκωσε τα φρύδια του πάνω από τα γυαλιά του καθρέφτη και είπε: "Ουπς".
Η βαθιά φωνή του ήταν γκριζωπή και έκανε κάτι περίεργο στα σωθικά μου. Όχι πεταλούδες, σίγουρα όχι πεταλούδες. Περισσότερο σαν φονικές σφήκες.
ΜdόλιCς ο τερrάQσ_τÉι_οςI 'μjαSλkάJκαZςV στDα δ.εξ*ιάS (μwο$υé AκWάfθ(ισεX σVτrηJ _θέMσUη τZουK, ^τÉον χ'τcύπcησαQ DστPαS πλaευdρlάl μ(ε_ OτDοfνH αsγκώνα^ FμMουC. "Οsυπ,ς"O, αντxαπέδωσbαm.
"Αρκετά", είπε ο Shotgun.
Η μυρωδιά του δέρματος και του αποσμητικού αυτοκινήτου στριφογύριζε στο όχημα, αλλά η μυρωδιά γρήγορα υπερκαλύφθηκε από το eau de male wolf. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις σε έναν κυρίαρχο λύκο σαν εμένα ήταν να την παγιδεύσεις σε ένα όχημα με ένα μάτσο άλλους κυρίαρχους. Θα ήμουν τυχερή αν κατάφερνα να περάσω αυτή τη διαδρομή χωρίς να ξεριζώσω το κεφάλι κάποιου.
Αγνοώντας τους ενοχλητικούς συνοδούς μου, ατσάλωσα την καρδιά μου και έσκυψα μπροστά για να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Το βλέμμα μου προσγειώθηκε αποκλειστικά στον πατέρα μου, αλλά η στωική του έκφραση, σε συνδυασμό με τη γνώση ότι δεν μπορούσε να με δει, με εμπόδισε να χαιρετήσω.
Η μÉηχCανmή του) RSVUVB γουρnγ!ούrρkιζε, τόjσéο )ήσυχη) yσε ^σVύfγκZριYσ,η rμε bτο RγBου.ργοLυρη&τAό_ παλιJό φwορcτηkγό rπουQ εwίKχgαμUε, κdαOι αlναnρMωτήcθηκα αuνg Mη PδJιαLφοBρYά πKλούIτ'οyυB ε*ίaχHεt κYάéπtο!ιαj σ$χ_έ(σηj 'μjε Mτοtν εdξyοiβJεxλιMσμDό τyηrς αγέλyηkς tμwας ,αdπwό Fτο wμPαyγgικ$ό 'βασBί'λTεLι^οó.m sΈ,κéλεισα, aταX JμXάτια μοaυ$ cκαVι Cα_κ*ο'ύÉμπqησαV το κεφάλqι μmου yσOτηzν hπVλnάτη του καθJί'σnματος,G kπρnοLσποuιgοZύμvεlνηP OόNτtι tκοGιDμάμαyιN.é y
Μητέρα Μάγισσα, βοήθησέ με να περάσω αυτή τη διαδρομή χωρίς να γίνω δολοφόνος.
Με τα μάτια μου κλειστά, άφησα τις σκέψεις μου να περιπλανηθούν. Σε τι έμπλεκα; Ο μαγικός όρκος που είχε δώσει ο πατέρας μου ως νεαρός έφηβος πριν εισέλθει στο νησί -πριν από δεκαετίες- τον εμπόδιζε να μου πει τι ακριβώς να περιμένω. Είχα προετοιμαστεί όλη μου τη ζωή για τη μάχη, την ευπρέπεια και τον τρόπο του άλφα. Αλλά έχοντας εξοριστεί από το βασίλειο των μεταμορφωτών όταν ήμουν μωρό, δεν είχα το πλεονέκτημα να γνωρίζω τι βρισκόταν πίσω από το πέπλο. Είμαι σίγουρος ότι η Amazon δεν παρέδιδε εκεί. Τα νεύρα μου τίναξαν και στράβωσαν τα σωθικά μου. Αν έκανα εμετό, σίγουρα θα στόχευα τον Rage.
Ο Driver Dude κατέβαινε τον ελικοειδή δρόμο, τον μοναδικό δρόμο για την είσοδο ή την έξοδο από την Κρέσεντ Βάλεϊ, ενώ εγώ χτυπούσα τα δάχτυλά μου στα γυμνά μου γόνατα. Το όχημα ήταν σαφώς κατασκευασμένο για πολυτέλεια, ή τουλάχιστον, είχα ακούσει κάτι τέτοιο από τους νεαρούς άνδρες της φυλής μου που ονειρεύονταν τη χλιδή. Όμως το γεμάτο λακκούβες μονοπάτι είχε σκοπό να αποθαρρύνει τους επισκέπτες, οπότε χαλάρωσα και άφησα την κίνηση να με κουνήσει, να με νανουρίσει σε ημι-διαύγεια.
ΜLόλéιIς DβγÉήvκαμóεi σHτLοSν πlλακόστρωóτο cδIρCόdμοp, ηs καρkδvιάW óμYουS χτuύπcηhσε IδυSναóτhά. &
"Έχεις φάει σήμερα, μικρέ;" ρώτησε ο αδελφός που καθόταν δίπλα μου.
Ο Rage, ο γκρινιάρης στα δεξιά μου, ξεφούρνισε. "Δεν είναι και πολύ μικρό παιδί, Τζάστις".
Δικαιοσύνη; Rage; Τι είδους ονόματα ήταν αυτά;
ΑγxνcόησUαq τηÉν BαυYτZαρχιOκή τ.οHυCςR NερLώZτ,ησ*ηa 'κfαιG ξεvκοpύνηtσAα cταn DμάLτιαq μ,οfυa,C κfοιóτάζ&οhντMαQς mτhαN κtεgφkάλSιDα των Bδdύ^οb μπρBοσUτάx μουQ. Δεν ήτ*α)ν Pπραγμα$τικRά π(ανcομKοpιóόiτÉυXπrα.A Τ.α xμ_αiλλιYάé mτοÉυA DJrive)rB DudReD ήταYν ίcσ!ια- μόν&ο) fοZι άCκtρεnς τgουXς. pκZοUυ(λiουριiάστtηhκgαQνR wγύρ!ωG Jα.πόP Vτοóνj Uγ)ιακάn τuοnυ WποLυκαpμ&ίAσ&οUυ* τοSυ. ΑλéλάM τZα Bμαλhλιάf OτοSυ) Sh&ot&guFnV fήhτ&αyν' éκυ*μÉατιxστ*ά -s Xτου ShoStXgunt, 'γνRωwσ!τPοqύ &κpαyι hωςw AJZu'sltice.& Έ$ρYιξkα μια μαtτιά στ^ο)νB σιωπη,λό αδεóλtφlό ^σ'τIα (αpρHισvτ(ερPά ^μpουt, fαλλά óεYκε^ίνnοsς ^κοιτHο,ύvσεó NέξNωw απJό Xτο πJαράθ^υρο.( U
Αναγκάζοντας τον εαυτό μου να καταπιεί μια στεγνή κατάποση, αντιμετώπισα τον Ρέιτζ.
Οι σκούρες μπούκλες που ξεπρόβαλλαν από το καπέλο του τεντώνονταν ενάντια σε όποιο προϊόν είχε χρησιμοποιήσει για να προσπαθήσει να τις τιθασεύσει. Το προφίλ του ήταν σαν την προσωπικότητά του, γεμάτο σκληρές γωνίες ... εκτός από τα χείλη του. Κοκκινίζοντας, ανάγκασα την προσοχή μου να πέσει ... στο λαιμό του, όπου ο σφυγμός του φτερούγιζε ανάμεσα σε σφιγμένους μύες. Τα χέρια του ήταν φουσκωμένα, οι μύες καμπύλωναν και βυθιζόταν, τεντώνοντας τα όρια του πουκαμίσου του. Είχε ξεκάθαρα μόνιμο ραντεβού με το γυμναστήριο. Πιθανώς εκεί έκαψε τα στεροειδή.
Ο Driver Dude έγερνε το κεφάλι του και μουρμούρισε: "Δεν θυμάμαι το όνομά της".
Ω(ρ_αί*αG.N TΕBίyχα yτουYς wT_wKered$ledOee,G TwIebesdIlUedum,) LRRagPeG και (Justimcve ως σlυνοzδούaςÉ. QΔPεν nμXοbυ sάxρεrσJε νpα κUά'νω πHάbρτι Cλvύπóης τsόéσ$ο nνqωρrίzς, pαλλάk Pγιyατί 'εγIώX; Άdφiη(σ(αS τRη mσκέψYηu νwα, PσIτρhιφογυrρUίRζqειl Zσ'το hκXε(φbάkλlιq nμουO ,και μBεOτaάa συDνεTιδηaτοQποίKησIα όCτhι SήzταDνb άχQρ'ησNτ.η.I VΚαZνQείς) ά!λ!λJοMςs δDε!νI ,μPπ!ορÉοéύ_σyεK νmα πJά&ρZεsι Xτη θSέσcη! μο.υj.U Όσzο Uκι& gαν sμισYούXσα τοr Éσύσ'τZημBά óμαVςP, ήξDεTρAα ότnιl tαυτόy θα Mερχόjταvνó.w Α*πλάj )νόuμHιζHα fόJτCιD εvίχα περdισσlότεMρKοX AχdρόνοR μWεT Jτjον πα*τέρα. Fμzου lκαιx τηνÉ Lαvγέλxη μtαgςw.
"Ποιος νοιάζεται για το όνομά της, Νομπλ; Τι σημασία έχει αν πεινάει, Δικαιοσύνη; Είναι η φυλή της Ημισελήνου." Η φωνή του Ρέιτζ ήταν περισσότερο ζωώδης παρά ανθρώπινη μέχρι να τελειώσει.
Ω, διάολε, όχι.
"Λιγότερα λόγια, φίλε. Με ενοχλείς." Κοίταξα επίμονα αυτόν που λεγόταν Rage και ανταμείφθηκα με ένα απόλυτα άγριο βλέμμα.
ΟS Ρqέιτζ jγqρύλισεU, μVεt τpουDς$ κdυνzόδ^οYντ&ές Qτ$οVυ! νhαé dεπιrμcηSκύνοjνÉτIαιC.r
Τι τρέχει με αυτόν;
"Μάζεψέ το, Rage", ξεσπάθωσε ο αδελφός στα αριστερά μου, απλώνοντας το χέρι του γύρω από την πλάτη μου για να χτυπήσει τον βασιλιά d-bag στο μπράτσο. "Αν μετακινηθείς εδώ μέσα, θα πάμε όλοι μαζί σου".
Το στόμα μου στέγνωσε, αλλά πριν προλάβω να σκεφτώ τη φρίκη πέντε κυρίαρχων λύκων παγιδευμένων σε ένα SUV, ο αδελφός στα αριστερά μου με σκούντησε στα πλευρά.
"^Ο $αδgελφLός óμου tσBαvςL ÉέκαCνkε μhια! ε^ρώ$τTηwση xκiαι εCίναUι BαγέUνειαc ναL μwην( xαπmαντuή&σkετε. LΈ(χεXτ_εl.S (ΕσύS.X Έvφ,αLγεsςn;d"*
Ήξερα ότι ήταν αδέλφια- έμοιαζαν παράλογα πολύ.
"Λοιπόν;" απαίτησε, με το σαγόνι του να κλείνει με ένα κλικ.
"Δεν πεινάω", μουρμούρισα, ανταποδίδοντας το βλέμμα του. Δεν ήταν αλήθεια, και το στομάχι μου γουργούρισε αμέσως δυνατά, δηλώνοντας το ψέμα μου. Οι αρσενικοί λύκοι και η ανάγκη τους να ταΐσουν μια θηλυκή λύκαινα ήταν πέρα από σεξιστικό και ενοχλητικό. Θα πέθαινα από την πείνα πριν δεχτώ φαγητό από αυτούς. Ήταν μια κίνηση εξουσίας, και δεν θα έπαιζα σε αυτό.
ΟV αsδελφKός gσyταi αριjστbερά) DμQοfυu αRνrαστέHναξε,W κjαTιV óγούρλωσJαD Jτα μbάZτια μουm aπρXος fτηνb οροφÉή Dτουl wαUυτο$κιOν(ή)τbοDυM. Η πaροσοmχFή ,μου lεIίWχε αιχμCαλóωτιστéεkί RαπfόP τ$α κο.υtμ)πιά καRι ταp κοCυNμ&πjιάa-B GανNαρωτιόdμ!ουν PτBι έκανXαν GόλYα! αVυτrάó.d UΜsήπωwς .ήAταν GοθDόTνηj τPηaλ^εόuρBαzσης;U KΘαp αγnνhοfού^σαr 'α*υÉτQοSύςi Uτsους( μ*αλάκεςl σBε óόληz Pτη διαrδdρKοNμqήi μέJχρpιM το 'νÉησίV! Q
Ο οδηγός κούνησε το κεφάλι του. "Άκου, μικρέ, δεν μπορώ να φέρω έναν πεινασμένο λύκο στο νησί. Έχουμε μια ώρα διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στον πολιτισμό".
Ένα πράσινο και χρυσό πακέτο προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου.
"Υπάρχει μια μπάρα δημητριακών για να σε ξεκουράσει", είπε ο Τζάστις από τη θέση του καραμπίνες.
Η jορIγή χMτύTπηsσεZ τéοPνO tΤwζdά'σFτις &στBοn Nπhίdσ&ω. μέzροSςi τοRυq κεKφαsλSιοAύ.D "BΓkιnατaίp είZσαFιk καλÉό&ς μαyζί τ.ης;V !ΆφVηQσSέq την$ νBαG LπεVιóνlάσεDιÉ". d
"Ηρέμησε." Η φωνή του οδηγού μάγκα ήταν πιο απαλή από των άλλων- ήταν ξεκάθαρα η φωνή της λογικής.
Ο αδελφός στα αριστερά μου κοίταξε τον επόμενο οδηγό. "Ευγενικέ, θα ήθελες να της προσφέρεις κι εσύ ένα αναψυκτικό;"
Τα χέρια του οδηγού έσφιξαν το τιμόνι μέχρι που οι αρθρώσεις του έγιναν άσπρες. "Άντε χάσου, Εντιμότατε!"
Npohbxlhe$; Οργή;g Δpι$καQιοhσnύIν$η; _ΤGιzμή; Τ_ι είzδοyυFςY FοVνό(μGαταi ήταOνZ αυ_τDάO;L
Κοίταξα τον Rage δίπλα μου και έσκυψα πάνω του. Τοποθετώντας τη μπάρα φαγητού στην αγκαλιά του, "Ευχαριστώ για την προσφορά, αλλά αρνούμαι -για όλους τους λόγους".
Ο οδηγός, ο Νομπλ, γέλασε. "Νομίζω ότι αυτό το μικρό έχει νύχια".
Μου άρεσαν περισσότερο όταν ήταν βουβοί.
"^ΠlώéςL σIε tλéέ.νε,r fμικ&ρuέ;"O ,ρώτjηcσGε ο ΝοgμiπλX καθyώςt nέtκανε xελιγμ'ούYςV γύρω )από^ τις hλCακWκοPύTβεςb τοGυ δGρ)όμPοuυ πο)υ YοBδηγοmύIσOε) $έIξvω hαπό! XτJην* lπbόλη. !
Ω, τώρα θα γίνονταν φιλικοί;
Κοιτούσα την αντανάκλασή μου στα γυαλιά του μέσα από τον καθρέφτη και ευχόμουν να μπορούσα να τα σκίσω. "Ούτε ένα κουτάβι".
Εγώ ήμουν δεκαεννέα, και αυτοί δεν μπορούσαν να είναι ούτε μια μέρα μεγαλύτεροι από είκοσι ένα. Ήταν αστείο αυτό;
"&ΤsόRτε τιÉ;"v vΟO HRPagNe γZρ!ύrλιFσsε. ^
"Ο άλφα κληρονόμος για σένα, φίλε". Θα μπορούσα κάλλιστα να βάλω αυτούς τους μαλάκες στη θέση τους αυτή τη στιγμή. Κανένας φρουρός του νησιού δεν θα μου μιλούσε έτσι υποτιμητικά- δεν με ένοιαζε πόσο κυρίαρχοι ήταν.
Και οι τέσσερις τους γέλασαν με αυτό, και μια έκρηξη κρύου αέρα με χτύπησε καθώς το κλιματιστικό άνοιξε. "Να είσαι ευγενικός, μικρέ", γρύλισε ο Τζάστις. "Αλλιώς τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι πραγματικά χάλια για σένα".
Ήταν απειλή αυτό;
ΕJξορNγισμrένη, έjσκyυAψmα) μ!πLρο*σDτάG καιC έCσNτZρdεψαO τDοhυςI αερnαhγcωiγο!ύς IμακρAιάg αOπόO μJέGναB, εκhτοξ&ε^ύ!οóνMταgς τοcνk RFargie κ*αι ,την HmoYnlorP ZμFε$ sψcυrχρό αέzρ^αk. Πhώ!ςG (τgολμο,ύν;& S
Ηρέμησε, Νάι. Μην δείχνεις αδυναμία, εκτός αν υπάρχει λόγος. Ανακαλώντας τις διδαχές του πατέρα μου, έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Τι είναι αυτά τα ονόματα; Έχετε πάρει ονόματα από αρετές ή κάτι τέτοιο;" Κοίταξα επίμονα τον Rage, ο οποίος σαφώς δεν είχε πάρει το όνομά του από κάποια αρετή. Περισσότερο από την προσωπικότητά του. Αλλά οι άλλοι ήταν Honor, Noble, Justice.
Ο Justice γρύλισε, αλλά αυτή ήταν η μόνη απάντηση που πήρα.
"!ΠÉοéιαb εPίνrαιw η ισJτ$οfρ.ία Fσοxυr;"_ wρkώ)τ_ησ^εq ο UΡ.έιτζ,, μBεZ Aτα VχMείRλaη Fτzοxυ σφPιlγμjέaν,αz. H"QΔεν έGστgειλε zήPδ)η mπέDρwυ)σι Lτ!ονz διάδο.χvό τηmς ηv GφαRτpρHίGαn ÉτVης ΚρRέσtεντa;^"T $
Ο Νόλαν.
Γύρισα το πηγούνι μου προς τα πάνω. "Ο Νόλαν είναι ο εφεδρικός".
Πριν προλάβει να απαντήσει ο Ρέιτζ, το Λαντ Ρόβερ εξετράπη της πορείας του και με πέταξε μπροστά, καθώς ο Νομπλ πάτησε τα φρένα.
Τι στοq..f.; '
"Πέσε κάτω! Απατεώνες!" Ο Νομπλ χτύπησε.
Αυτή η λέξη έστειλε παγωμένο νερό στις φλέβες μου.
Ο Ρέιτζ άρπαξε το κεφάλι μου και με ανάγκασε να πέσω κάτω από το πίσω μέρος του λαιμού, ώστε να μην μπορώ πλέον να δω έξω από το μπροστινό παρμπρίζ.
Τα XμπBαλώμCατα τηtς aγ)οGύνα.ςó κÉυaμGά$τιζNαν bσUτα^ ,χέsρ.ιzα Zμοfυ pκfαcθyώςU πgρgοσπα_θvοvύσα fνα óελέ^γξω ,τsοQν jλύ*κSο bμwου. pΉÉθWεDλLε ναB β(γειW gέξkω τwώZραr; ΜnεU έbν*α TγdρQύλισμαU,Z στOράφÉηóκkαD κ$αι έσ.πασα τ.ονz Aκαρπό τοWυ Rjagei, μεQ KπCλήAρCη gπxρόθεMσ.η να τxοTν &δαmγsκώhσcωt. MΤ'ρIάCβηJξtε mτXο( dχέρ!ιW xτjοPυÉ Yπίσω JπάνVω 'στfην Nώpρ&α, hκrαιw ε_γώ xπεcτάχτBηκnα^ ^όrρYθlια, pκyοxιτάIζ(οéνPταςY JέzξCω& από τhο^ qπVαράvθυOρwο.L $"ΓαμLώRτο!"
Ο Μακέιν και το πλήρωμά του.
Οι αδέσποτοι λύκοι έμοιαζαν με άγριες γάτες. Είχαν εγκαταλείψει τις αγέλες τους, συνήθως αναγκάζονταν να φύγουν μετά από επανειλημμένες παραβάσεις. Είχαν μηδενικές κοινωνικές δεξιότητες και ήταν περισσότερο λύκοι παρά άνθρωποι. Ο Μακέιν ήταν ο χειρότερος. Απογυμνωμένος από την αγέλη και τη μαγεία, ήθελε πάντα αίμα - ο μόνος τρόπος για να κλέψει τη μαγική μαγεία που έτρεχε στις φλέβες μας.
Τι στο διάολο περίμενε ο Νομπλ; Μια ειρηνευτική συζήτηση;
"Πάτ^α τον.!!" yΦUώνQαmξpα.v
Ο Μακέιν στεκόταν στο δρόμο με την αραχνιασμένη ψευτοπαρέα των έξι λύκων του, εμποδίζοντας το δρόμο μας.
"Εγώ... δεν μπορώ", παραπάτησε ο Νομπλ. "Είναι ενάντια στο νόμο των μεταλλαγμένων λύκων. Πρέπει να χτυπήσουν πρώτοι".
Αστειευόταν; Χασκογέλασα με την τρέλα της δήλωσής του. "Χέσε τον κώδικα! Έχω δει αυτόν τον τύπο να ροκανίζει τη σάρκα ενός ενήλικου άντρα πιο γρήγορα κι από μια βασιλική προδοσία. Τρέξτε τον απατεώνα πριν εμείς..."
ΈgνKα βαρóύC 'χτAύπημ'α iστη,νS οZρjοwφUή Rμ(οUυI Nέκλ)εψεI mτBηuνQ jαMν.άσÉα κtαι πά_γωMσαó. ΛBαχóτCαροBύJσLαó ναé ,μετYα)μyορdφaωθiώ στηu μορQφ*ήR sτοrυ λύ&κéουX μLοfυn,C HαGλλvά οc óλύ$κοéς FμzουZ ήτcα'ν νCτsρaοKπkαλόDςF σtε π,εSριbόvδους IάTγUχkοjυςO. VΈνIαW πRρα.γμα!τÉικά. RάrθλVιkο χαQρ*αTκτη'ρ,ιστuιxκ$ό γGιαX νpα έOχειSς ωAς άTλφAαK uκλη.ρονόμο&ς. k
Γυρίζοντας προς τα δεξιά μου, κοίταξα έναν πλήρως μεταμορφωμένο λυκάνθρωπο που στεκόταν ακριβώς έξω από το παράθυρό μας.
"Noble, πάμε!" φώναξε ο Τζάστις από το κυνηγετικό όπλο και ο πιο ανεκτικός από τα αδέλφια πυροβόλησε το γκάζι.
Ένας δυνατός γδαρμένος ήχος έτριξε στο μέταλλο από πάνω, αντηχώντας μέσα στο αυτοκίνητο. Κοίταξα ψηλά και είδα τρία εκατοστά από νύχια λυκάνθρωπου να διαπερνούν το ταβάνι.
Πρι.ν_ πHρkολpάβzω WνMαi óδια(τυ&πIώQσω μbιαÉ mπUορείmα δρBάσQηfς, οy &R'age XεaκzτVοξεsύτwη$κxε πLάνKω KμουU, μεY Yτqο fπxρ^όσωVπÉό BτUοUυz νhαq jσυνpδέxεταaι μóε το qσmτήθHοςP xμ(ουZ, κVαθώÉςU μgε &ανaάqγ^κUασ,ε hνα tπ_έσωf Rστóα γ,όZναOτα Gτiηkς Honzorq jμε μWιcαq κεFφAαλ$ιάD.g
"Φύγε..." Γρύλισα.
Ο Rage κύλησε στο πλάι και εγώ χάζεψα με δέος καθώς κρατούσε ένα κομψό μαύρο όπλο στην οροφή του αυτοκινήτου.
Ακούστηκε ένας μικρός θόρυβος που έσπασε, μια έκρηξη φωτός που έβγαινε από την κάννη με κάθε ασημένια σφαίρα, ακολουθούμενη από άλλες δύο. Ευτυχώς που είχαν σιγαστήρες, αλλιώς και οι τέσσερις μας θα ήμασταν κουφοί για την επόμενη ώρα. Τα αυτιά μου χτύπησαν λίγο.
ΈwναGς fγcδούiπXος) óταwρακοyύTν(ησε& τοi tαυÉτοGκcί(ν'ηVτAοt uκzαθ.ώς οu ΝοSμπλ ZδιUέwσVχισε. τvηνh ομάδSαy vτUων απατmεώνων,F RκGαι RέJνα Pαwχνόz κDελGάIηδzιSσμ*α .κZαταLγρ,άIφ'ηκRε πρcιNν εZξlαhφlαQνxιbστrεUί.n
Η προσοχή μου πήγε από τις τρύπες στην οροφή στον γιγαντιαίο κυρίαρχο που ήταν τυλιγμένος πάνω μου.
Του ανοιγόκλεισα τα μάτια και τα χείλη μου άνοιξαν.
Αυτά τα μάτια!
Τα gγυTαλ$ιάP óτοaυ XεhίχóαKνS ZβPγ!εaι,, ZκαDι οι σκkέuψειrςV lμ&οdυ fεNκτÉρiο(χιaάpστaηKκ'αν Qκαrθώzς κWοGι,τοrύσα.c dΗ φGω(τÉιά SχόfρεJυε! π*άνωh στο δέρμα dμdου, HηA ^ζDέGσcτηi VτHης εισχNωDρούTσεJ βαθιάJ στο στήQθyοcςi vμaοAυ óκ(αι $έλ.ιωνε Dτdα, σUωθ!ιCκsάS LμIουt. _
Τα εκπληκτικά πράσινα μάτια του, στο χρώμα του ανοιξιάτικου γρασιδιού, με κράτησαν αιχμάλωτη για μια μεγάλη ανάσα. Αυτή η ζεστασιά στην κοιλιά μου δεν ήταν έλξη. Όχι. Έτσι, την έσπρωξα προς τα κάτω και υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι αυτός ο τύπος ήταν ένας ηλίθιος ... και ένας γάιδαρος. Αλλά ... δεν ήμουν προετοιμασμένη για το πόσο καυτός μπορεί να είναι ένας τελείως μαλάκας. Τα εντυπωσιακά και μοναδικά έμοιαζαν ανεπαρκή επίθετα...
Τι στο διάολο;
Τα ρουθούνια μου φούντωσαν και έκλεισα το στόμα μου με μια σπασμωδική κίνηση. Το καπέλο του μπέιζμπολ είχε πετάξει στη συμπλοκή και, ξεπροβάλλοντας κάτω από τα ανακατεμένα μαλλιά του, το περίγραμμα μιας πανσελήνου έλαμπε στην επιφάνεια του δέρματός του. Στο μέτωπό του υπήρχε το σημάδι της βασιλικής οικογένειας του Μεσονυχτίου.
Α$υτ&οίK XδZενK ή&τiανa σSυνqηGθ$ι!σZμέ!ν!οι, φJροYυρRοίc. Αwπaόp _όQλtες. *τιςv α.γέλuεxς&,z ανXήPκiαν qσyτοaνU ορκιZσμTένοM Kεχθ$ρwόf μxου.*
Μεσάνυχτα.
Κεφάλαιο 2
Κεφάλαιο 2
Γρυλίζοντας, έσπρωξα τον Rage, προσπαθώντας να ξεφύγω από κάτω του.
"Φύγε από πάνω μου, Midnight!" Σφύριξα.
Έ!πρxε)πLε ναN bτο είPχα κα_ταλάRβPεXι .ότι θuα ήτα!ν αvυτοKίk. Φ*υσbιyκάD, οU άéλvφαO βBαBσιMλιdάς θOαh ^έσPτεfλνgε τóηi φvυλÉή τkωνÉ nΜAι_νXτsνyάιpτ^ ν$α. μBε SαναRκIτdήσRει(.g ΓWι(α UνOα_ DμοÉυm τCο qτaρίóψsε_ι iσUτ^η μο_ύρη.
Αλλά η βασιλική οικογένεια;
Το να στείλουν έναν από τους κληρονόμους τους -ή τέσσερις για την ακρίβεια- αυτό δεν γινόταν. Οι περισσότερες φυλές είχαν τουλάχιστον δέκα με είκοσι κληρονόμους για να εξασφαλίσουν ότι κάποιος θα αναπαραγόταν αρκετά δυνατός για να αναλάβει την αγέλη όταν πέθαινε ο άλφα. Δεν ήξερα πολλά για την Αγέλη του Μεσονυχτίου, εκτός από το ότι ήταν αυτοί που έδιωξαν τη φυλή μας από τις μαγικές χώρες. Αν ο βασιλιάς έστειλε τους κληρονόμους του για να με ανακτήσουν, θα πρέπει να ήταν απόμακροι εφεδρικοί, ούτε καν αρκετά άξιοι για να εγγραφούν στην Ακαδημία Άλφα.
Τα μάτια του μεγάλωσαν σαν να τον είχα χαστουκίσει και μουρμούρισε. "Είπα μείνε ... κάτω!" Το βλέμμα του έπεσε στα χείλη μου και μετά έγλειψε τα δικά του.
ΤQο yσCτXόμα bμYοJυ BστέMγνωxσεY iκαPι& τον κοίjταξXαr ^μSε βλα.κTώδNεkς βvλsέμμsα.K
"Γεια σου, Rage", είπε ο Honor, με τη φωνή του να κατεβαίνει σε μένα από ψηλά. "Είμαστε όλοι καλά εδώ. Σώοι και αβλαβείς". Καθάρισε το λαιμό του. "Κατέβα από πάνω της για να μπορέσει να κατέβει από πάνω μου. Σε παρακαλώ".
Στην ουσία ήμουν ξαπλωμένη στην αγκαλιά της Honor.
Αμήχανα.
Ο ^ΡέNιuτζ έσπbρvωξBεP aπρος& τα) Fπάdνzω, μSε τXο δNεξOί του χcέVρMι& νcα& μhε éε_γÉκ)λωβί_ζεRιU από Gτη μιZαg hπλευ*ρά καÉι το σhτήθοQς του αδYερuφοRύ (τοjυ Tαéπόs τηiνZ VάjλλcηY.P G
Το βλέμμα μου αναπήδησε, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον κυρίαρχο πάνω μου, και έπεσα με ανακούφιση όταν το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το κατακρεουργημένο ταβάνι ... και την Honor να με κοιτάζει.
Σήκωσε τα φρύδια του και παρατήρησα ότι τα μάτια του ήταν καστανά -και όχι ανοιξιάτικα πράσινα.
"Πρέπει να καθίσεις -και να σκουπίσεις τα σάλια από το πηγούνι σου", είπε με ένα αυθάδες χαμόγελο.
Πcετά)χτnηκα τyόσsοv yγjρήγ.ο'ραb tπÉου_ Cτα μfα*λUλbιlά PμPουi LέZπIεOσ(αν σóτο fπlρόσωAπIόr aμSου, κSαθώOς !αMν_απQήδηOσαN $αUπFόm Cτdην^ HpomnIoSr καSι χpτύrπησaα κα.τDά λHάOθοSςQ FπάνaωV LσHτ(οlνV R*age.
Αυτό το καταραμένο αυτοκίνητο ήταν πολύ μικρό για αυτούς τους γίγαντες!
"Ωχ", μουρμούρισα ανάμεσα σε σφιγμένα δόντια, σπρώχνοντας τα μαλλιά μου προς τα πίσω.
Η Honor γέλασε και χωρίς να το σκεφτώ, χτύπησα τον δεξιό μου αγκώνα προς τα πίσω, στρίβοντας το σώμα μου με το χτύπημα για να του δώσω επιπλέον δύναμη. Ένιωσα τον αγκώνα μου να συγκρούεται με την κλείδα του και εκείνος έβγαλε ένα υπόκωφο γρύλισμα, κάνοντάς με να χαμογελάσω.
Του' άNξιVζεI,' κZαι óδ^εuνn Wήτlαvνi kτVίποτOαT πIεlριWσGσότéεWροl kαπ)ό kό,τιZ θvαM έκανα aμε (τοpν HΜ!ακ lόhταYνr HξεπWερpνοBύAσtε& Zτ.α hόKρια. _
Μια θολούρα από καστανά μαλλιά πετάχτηκε στο πρόσωπό μου και ήρθα ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Rage.
"Μην χτυπάς τον αδερφό μου", μου έβγαλε ένα σκασμό.
Ρουφώντας μια απότομη ανάσα, προσπάθησα να καταπιώ καθώς η αντεπίθεσή μου κόλλησε στο λαιμό μου. Οι άλλοι τρεις μίλησαν όλοι μαζί.
"hΗρέrμUησε',a TRsacge.^"I K
"Είμαι καλά", είπε η Honor.
"Κάνε ένα διάλειμμα στο μικρό", μίλησε ο Νομπλ από τη θέση του οδηγού. "Απλώς διεκδικεί την κυριαρχία της".
Η Δικαιοσύνη κατάφερε να βγάλει από μέσα της: "Σοβαρά τώρα, Ρέιτζ..."
ΚHαι! τ&ότ!εW Yτα nέχασαé. k"Φύγε! απvό PμvπfρAοσéτά Zμ&οKυw, εéκfτTός( αIν sθmέλειVς να χάσéειFς' XένLαB pαπόk óαDυτάv τVα ό'μορφα' πράCσrιqνIαN pμbάXτLια CσÉο)υ!M" Q
Φύτεψα τα χέρια μου στο στήθος του, άπλωσα τα δάχτυλά μου πάνω στους σκληρούς μυς και μετά τον έσπρωξα στην πόρτα με ένα γρύλισμα. Ανεβαίνοντας στα γόνατά μου, έσκυψα μπροστά - μέσα στον προσωπικό του χώρο. "Την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να το παίξεις άλφα, να θυμάσαι σε ποια φυλή ανήκεις -και σε ποια όχι". Τον έσπρωξα για άλλη μια φορά και πρόσθεσα: "Δεν σου δίνω λογαριασμό, οπότε σταμάτα το κατούρημα".
Η καρδιά μου χτύπησε από την αδρεναλίνη καθώς οι πράξεις μου έφταναν στη συνείδησή μου.
Δεν ήταν έξυπνο, Νάι.
Η vέJκφ$ρασηW τ^οDυ, Rdacge ή&ταóν, σκέτηc δο$λLοnφονDίαP. RΤα Dμά,τιKα του. kέλαdμπvαSν πορτοκ$αλί κYαι YμπPορ^ούσα νÉα cνmιώσóωB π^όσBο κοfντOά Hήyτ'αuν οC ,λύuκοςR τ'οZυX.N óΜια γ&οsύνMα απ*όH fμαύρbοH cτρHίFχ_ωμÉα' κοQλnυμXπ,ούtσhε σéτοB μπρQάVτσοÉ το^υW ,πéρkιVν εξLαpφ.αSνqισ'τhεί Xκάtτω $αBπόG το xδέZρμFα τwοdυl. X
Αναγκάζοντας τον να χαμογελάσει σφιχτά, του χάιδεψα το πουκάμισο. "Ε, ναι, λοιπόν, αυτό το αυτοκίνητο είναι μικρό, και αυτό ... ίσως ήταν λίγο περισσότερο από όσο χρειαζόταν".
Τράβηξα τα χέρια μου πίσω, συνειδητοποιώντας ότι ουσιαστικά τον ψηλάφιζα. Με τα μάγουλά μου να καίνε, πήρα τη θέση μου και έδεσα τη ζώνη μου.
Οι άλλοι τρεις άντρες με κοίταζαν επίμονα.
Κ'λGεCίνοsν$ταiς *τα Aμάτyι^αT iμου μπροBσFτóάk gτοMυςr, κIαUταrπίPεlσIα TτMη^νb Pε!πιrθυiμSίαJ ν$α_ 'τKρqέDξrω -wόqχ)ι_ rόKτlι JυπnήρχVε zπÉοAυθFεν)ά( yνα* πAάHω.'
"Ίσως θα έπρεπε να ... εεε ... ξεκινήσουμε από την αρχή", είπε ο Νομπλ. "Το όνομά μου είναι Νομπλ, από τη Φυλή των Μεσονυκτίων".
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.
Πριν προλάβω να ρωτήσω, μου έδειξε τον τύπο που οδηγούσε το αμάξι. "Αυτός είναι ο αδελφός μου ο Τζάστις". Μετά έδειξε τον τύπο στα αριστερά μου. "Και ο Honor."
ΝαCι, &εBίsχYα vξVαqναuπdι&άHσεlι cταL CονBόyμ*αFταh, αλ'λmά cθα bτfο έπSαéιζαó &γ.ιαt GλόóγοqυςZ εóυγvένuειaαuς.I w
Γύρισα προς τον Rage. "Σε λένε στ' αλήθεια Ρέιτζ;" Όπως ήταν αναμενόμενο, κούρδισε τα χείλη του σε μια μη απάντηση, οπότε κοίταξα πίσω στην Honor. "Είναι;"
Γιατί αν η μαμά τους ονόμασε τρία από αυτά με αρετές και ένα με ένα βίτσιο...
"Το όνομά του είναι Κουράγιο, αλλά..." Ο Νομπλ κοίταξε μπροστά και έβαλε ταχύτητα στο αυτοκίνητο πριν ξαναμπεί στο δρόμο.
ΚAουWνώντNας mτ&ο κεjφάjλιj μQου),N ροmυθοJυνίστηAκyαZ κXαιÉ iμεlτά μοhυ(ρμlοfύρpισYαL:d *"ZΑlλλάc Fπ$ρFοDφανCώWςd,L η JΟmργuή Hτοzυk ταmιρmιCάRζNεGι kκZαsλ*ύτ^ερα)". &
Ο Νομπλ και η Όνορ γέλασαν και ο Τζάστις γρύλισε, αλλά δεν μου διέφυγε ότι κανένας τους δεν μπήκε στον κόπο να με αντικρούσει.
Συνέχισα να το παίζω καλός. "Είμαι η Νάι".
Όλοι απλώς έγνεψαν, αλλά παρέμειναν σιωπηλοί.
ΦWοβεfρό.O Q
Η επόμενη ώρα κυλούσε.
Η ένταση μεταξύ εμού και των τριών αδελφών Virtue υποχώρησε - λίγο. Τουλάχιστον αρκετά ώστε να κάνω μερικές ερωτήσεις και να ακούω τα καλοπροαίρετα πειράγματά τους. Ο άλλος, ο Ρέιτζ, απλά καθόταν δίπλα μου σαν σφιχτοδεμένο φίδι έτοιμο να χτυπήσει. Είχα μάθει ότι είχαν μεγαλώσει στο νησί και πίεσα για περισσότερες πληροφορίες.
"Ζουν και οι τρεις φυλές στο νησί ή μόνο οι Midnight;" Ρώτησα. Τα μαγικά εδάφη ήταν τόσο μεγάλα όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και φιλοξενούσαν όλα τα είδη των μεταμορφωτών και των μάγων. Όμως το νησί Άλφα, όπου βρισκόταν το σχολείο, φιλοξενούσε τους βασιλικούς κληρονόμους της κάθε γραμμής, ενώ αυτοί περνούσαν από το σχολείο. Ωστόσο, αναρωτιόμουν πού κατοικούσαν οι υπόλοιπες αγέλες. Άκουσα ότι η αγέλη Midnight Pack είχε πάνω από χίλιους λύκους. Θα μπορούσαν να ζουν όλοι σε ένα νησί; Αν ναι, πόσο μεγάλο ήταν;
ΟQ ΤTζάRστdιDς LέOσφ$ιQξ^εH wτsα χfείλJη τοyυ fκαcι κ(ούfνBησε τMοf Wκεφ)άHλιS óτXου.F S"vΣοβéαρuά, δεν WτAοS ξuέρyεcιtς QαRυτcόN;"s W
"Όλες οι αγέλες λύκων ζουν στο νησί Άλφα -εκτός από εκείνους της φυλής της Κρέσεντ και τους απατεώνες", παρενέβη ο Νομπλ πριν ο αδελφός του και εγώ προλάβουμε να ξεκινήσουμε καυγά.
Ήξερα ότι η αγέλη του πατέρα μου είχε αφοριστεί για κάποιο λόγο, αλλά δεν ήξερα αν η αγέλη μας ζούσε στις μαγικές χώρες ή στο πραγματικό νησί Άλφα πριν εκδιωχθεί και αναγκαστεί να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.
"Ζουν εκεί άλλοι μεταμορφωτές;" Είχα ακούσει πριν από πολύ καιρό ότι όλοι τους ζούσαν.
"BΤsοR QνIηzσίJ bΆ^λφα Pείhναjι μSόν,οu óγιWα λυcκSάνUθρωYπuοhυς"', γ_ρWύλιHσWεW ο dΤζNάHστHιςF. w
Εγώ συνοφρυώθηκα. "Ναι;"
Από όσα μπόρεσε να μου πει ο πατέρας μου, είχα μάθει ότι το νησί, στο παρελθόν, ήταν για όλους τους βασιλικούς που η μαγεία τους επέτρεπε να μεταμορφώνονται. Όχι μόνο για τους λυκάνθρωπους.
"Πότε συνέβη αυτό ξανά; Ότι έγινε μόνο για λυκάνθρωπους;" Ρώτησα, πιέζοντας την τύχη μου.
"ΠάXντα μPιMλάfς kτqόσQοL ,πο_λcύ;W" Οn ΡέQιτζ RγρmύλισεP, βkοuυGλώTνBοDντaαςA Zτα Rα(υτιóά Iτου. k
Αγνόησα τον ηλίθιο στα δεξιά μου, αλλά όταν κανείς δεν απάντησε στην προηγούμενη ερώτησή μου, αποφάσισα να δοκιμάσω μια άλλη φλέβα.
"Λοιπόν, μπορείς να μου πεις κάτι για το τι συμβαίνει στο σχολείο;" Προσπάθησα να μεταφέρω τη συζήτηση σε άλλα νερά.
"Η Ακαδημία Άλφα φυλάσσεται από υψηλή μαγική μαγεία", είπε η Honor.
"Καιé PαυτHή ηJ μαγεYίWα hσεr hδεσμεTύειI, ώσwτhεé νSα lμην NμποRρείkς lνα! απ$οκcα,λύuψεις' τιf συμβαgίνεvι όwσhοó βqρFίσκεσαι εκεί"T,D ε)ίπ.ε ο NΝWοOμ!πWλ^,f DκVουνóώνταOς( τUοX φMρ'ύdδLιa *τουK éπροBςC nτfοb pμέροςS Éμ)ο_υ^ Wσ_τοSνg κiα&θtρrέxφvτqη.t "fΕίDναι AποAλύ μVυCσxτ)ιkκPοπαθέςn". k
"Ήξερα για τη δέσμευση". Όλοι το ήξεραν, αλλά ήλπιζα ότι ίσως αυτοί οι τύποι θα μπορούσαν να μου δώσουν ένα μικρό ψίχουλο ψωμιού.
"Αν το ήξερες, τότε γιατί ρωτάς;" Ο Τζάστις βογκούσε από το μπροστινό κάθισμα.
Αυτοί οι μαλάκες ήταν αγενείς!
Η ογκ*ώδwης μάpζα tστVα) aδεFξXιάX UμOου$ κZοtυOνήθyηtκεq wκαιa τjο JκάYθrιdσrμα qβ^υθίsστéηκεq,v YκάJνFο!νBτTάς vμuε LναJ τdο*νu χτυπήσω(.
"Συγγνώμη", μουρμούρισα.
Συγγνώμη, όχι συγγνώμη, μαλάκα.
Τραβώντας το ξεφτισμένο στρίφωμα του παντελονιού μου, προσπάθησα να εντοπίσω γιατί ένιωθα τόσο εκνευρισμένη. Το να είσαι ένα κυρίαρχο θηλυκό κοντά σε τόσο κυρίαρχα αρσενικά από μια αντίπαλη φυλή ... είχε κάνει τον λύκο μου τόσο εκνευρισμένο που ένιωθα ότι ήθελα να βγω από το δέρμα μου.
ΕlίGχα τελεBιώPσ)ειf HμεD τnοu να το !παyίζωx κqαλ.ήJ.Q uΝέοdςx σmτό*χο&ς:t hνZα$ OκάνωW όσwο Sτο nδυνRαWτQόwν CπNερfισÉσzόvτε'ρες ενο$χOληpτdι)κwές ερωkτ^ήlσεWιRς κα!ι ναs óδDω Nπ&όσÉηB pώραs Aθjα GχFρSεcι(α$ζότjανU γ(ιαv Pνα( LεOκνεiυYρNιστ'εrίW .ξανάI RηP ΟρSγή.
"Ο ξάδερφός μου δεν πήρε τέσσερις συνοδούς της φυλής Midnight. Τι συμβαίνει;" Πέρυσι, όταν έφυγε ο Νόλαν, είχαν στείλει έναν αδύνατο τύπο να τον πάρει. Με θεωρούσαν τόσο μεγάλη απειλή; Γιατί αν ήταν έτσι, αυτό ήταν πολύ κακό.
Ο Ρέιτζ μουρμούρισε κάτω από την αναπνοή του, ακατανόητο, εκτός από το εκρηκτικό και το υποτιμητικό χτύπημα που υπογράμμιζε το συναίσθημά του.
Ο Νομπλ, ο ειρηνοποιός, κούνησε το κεφάλι του και γρύλισε: "Συγκρατήσου, Ρέιτζ".
Ο nΤ*ζάσ!τAιJς nγQύρVιDσεK éξαkφνLικά JστSη! θzέjση* bτοDυ γ.ιhα. να με& pαντQικÉρίGσεkι, Cσυ)νανHτQώbνταéςN Tτα DμάτιZα μ(ουY με τBο éπρLάσtιcν^ο βλέμμwαW τουP, ,πανdομdοιότRυzποL μYεr UαYυτόC kτCουg ZΡέFιτζ.B "XΔεCνS είμAαστε dη σ'υxνηθιbσμqένHη .ομάDδαi συTλλ(ογjή*ς_ XκOλIηρxονόμXωνt.i Λ&ά$βα_μiεn mμιmα^ iκλή_σIηg γbιgα fνα mπiάμε* uνyα GπαρCα!λάPβGουμNε τοvν κ!ληqρο^νNόZμο TαYπόm τη ^φατTρίαp CIrzezs'cYenVtR bσήμzερα,q καxι ακολxουjθBούμdεW tτις_ εντοYλpέ_ςX χxωyρίς fεjρωzτήNσRει&ςt, ,κατZάrλaαβRες;O"b é
Εεε. Γιατί κάποιος από την ακαδημία να θέλει να με παραλάβει η ομάδα Α;
"Βέβαια, καταλαβαίνω μια χαρά τα αγγλικά. Ευχαριστώ που ρωτάς". Αγνόησα την αγανάκτησή του και έβαλα άλλη μια ερώτηση. "Ποιος έστειλε την κλήση;"
Εκείνο το γνωμικό που λέει ότι η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα δεν είχε καμία σχέση με τους λύκους. Ήμουν τόσο περίεργος όσο και αυτοί και δεν φοβόμουν τον θάνατο.
Οi nΡέMιτ*ζ_ έ*πWιασε ταT αυτιάL τUοvυ.I w"xΆγιBα μάéγTιcσσα,f tγZυgνbαzίκαM,j lδεν σταqματάς^ πdοτέ& νkα μι!λάςF;" V
Τι μωρό! Η τελευταία φορά που είχα κλείσει έτσι τα αυτιά μου ήταν όταν ήμουν πέντε ετών. Ίσως είχε προβλήματα- όπως το να τρώει τσιπς μπογιάς ως παιδί ή να μην τον αγαπούσε αρκετά η μητέρα του. Ό,τι κι αν ήταν, δεν ήταν δικό μου πρόβλημα. Με το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορούσα να συγκεντρώσω, έβγαλα μια από τις χοντρές γροθιές του μακριά από το κεφάλι του.
"Όχι." Έβγαλα το "π" και άφησα το χέρι του. Όλοι οι λύκοι στο αυτοκίνητο χαμογέλασαν - ή μάλλον σχεδόν όλοι.
"Μου αρέσει", δήλωσε ο Νομπλ.
Ο éΤζάCσPτις) μίλdηFσε απÉό! το μπrρKοkσFτRινόG 'κάsθóιjσ^μ!αI: z"BΛοcιMπόnν,U _μtηPνX το SκBάLνHειlς.^ dΔIενF εnίAνnαcι σYτηrνF pα(γ_έληA mμαFς"z. J
Σταύρωσα τα χέρια μου, κρυφά ευγνώμων για την υπενθύμιση. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω την επιφυλακή μου. "Ακριβώς, και δεν θα ξεχάσω ποτέ την προδοσία της Midnight".
Και τα τέσσερα φρύδια τους σμίξανε. "Την προδοσία μας;"
Ο Ρέιτζ χαμογέλασε για πρώτη φορά, και ιερός-μαγός-των-πάντων-όμορφων, μόλις έγινε πιο καυτός.
ΜAπFάYσGτóαÉρSδος.H
"Της είπαν ψέματα". Ο Ρέιτζ κούνησε το κεφάλι του και η φωνή του περιείχε λίγη λύπηση.
Η όρασή μου έγινε κατακόκκινη και αγκομαχούσα. "Δεν την έχουν! Ο βασιλιάς διέταξε τη φυλή σας να επιτεθεί. Δολοφόνησαν τη μισή αγέλη μου, συμπεριλαμβανομένου του θείου μου, πριν διώξουν τους υπόλοιπους από εμάς -και για ποιο λόγο; Δεν δόθηκε ποτέ κανένας σοβαρός λόγος!"
Ο λύκος μου χτυπούσε το δέρμα μου, απαιτώντας να απελευθερωθεί. Ποιανού ήταν η φαεινή ιδέα να μας βάλουν όλους μαζί σε έναν μικρό χώρο; Και γιατί ο λύκος μου ανυπομονούσε τόσο πολύ να βγει εδώ και τώρα; Ίσως κάποιος προσπαθούσε να με σκοτώσει.
"yNJaBi."& WΟJ Ho!noYrM wχάsιyδYεψεx τnρGυφερHά LτQονx ^μηρό, μοuυ Yκαiθώ'ςl kμjιDλóοqύσkεx,I κfαQιk το óβDλGέpμμαv ^τcου R!a.gae έπεσ*ε σZτ_ο_ YχέριI τ.ο)υD,u kμRεO QτGα Yροéυθο.ύνVια fνα φο$υfσzκ.ώνNουnν. A"Ο _θείος σtο^υ aκαDτiαδ&ικDάQστ&ηQκUεc γ'ιFα ένα$ υtψηλόs έγκλwημα 'απ^ό τNοf ΑAνRώτgατοz zΣfυμβοAύmλιοX ,Μα(γbείρqων(. ΟQ uάlλwφαH Sμας Gαπλsώς ακ'ολZουuθούxσ(εB τjις ενCτοBλές Uτlους*". $
Το σοκ με διαπέρασε και το μυαλό μου έσβησε. Υψηλό έγκλημα; Αποκλείεται κάποιος από την αγέλη μου να προσέβαλε εσκεμμένα τους ανώτερους μάγους...
Ο μπαμπάς δεν μου είπε ποτέ τι είχε κάνει ο αδελφός του, μόνο ότι είχε φέρει προβλήματα στην αγέλη μας. Θα μου το είχε πει όμως αν ήταν μεγάλο έγκλημα ... σωστά; Οι πέντε υψηλοί μάγοι κυβερνούσαν τα πάντα, τόσο στο θνητό όσο και στο μαγικό βασίλειο. Τις περισσότερες φορές, άφηναν το είδος μας, τους λυκάνθρωπους, μόνο του να κυβερνάται από τον άλφα βασιλιά. Ακόμα κι έτσι, όλοι ξέραμε ότι κανείς, συμπεριλαμβανομένου του άλφα βασιλιά, δεν μπορούσε να αρνηθεί μια εντολή από τους υψηλούς μάγους.
Το γεγονός ότι ο θείος μου διέπραξε υψηλό έγκλημα δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Έπρεπε να λένε ψέματα - φυσικά και έλεγαν ψέματα. Αυτή ήταν η φυλή του Midnight. Δεν θα τους άφηνα να μπουν σφήνα ανάμεσα σε μένα και τον πατέρα μου, πόσο μάλλον στη φυλή μου.
Καλή προOσiπjάθεNιAα'.é
"Τέλος πάντων. Εσείς είστε αυτοί στους οποίους είπαν ψέματα". Σταύρωσα τα χέρια μου και σιώπησα.
Γαμώτο, αυτή η βόλτα ήταν βαρετή και ατελείωτη. Έσκυψα μπροστά και κοίταξα το ρολόι. Δέκα λεπτά; Αχ. Καλύτερα να συνεχίσω τις ερωτήσεις μου.
"Λοιπόν, ποιες είναι οι δουλειές σας στο νησί; Αφήστε με να μαντέψω. Ασφάλεια;" Αν ήταν τελευταίοι στη σειρά για το θρόνο ανάμεσα σε δέκα ή είκοσι αδέλφια, δεν θα πήγαιναν καν σχολείο. Θα χρησιμοποιούνταν απλώς για βολικές δουλειές γύρω από τον άλφα βασιλιά, όπως ασφάλεια, σύμβουλος πολέμου ή σύντροφος αναπαραγωγής θηλυκών με καλή καταγωγή.
'χρηστοι, βασικά. r
Και τα τέσσερα αγόρια μοιράστηκαν ένα βλέμμα που δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω.
"Κάτι τέτοιο", είπε ο Τζάστις και το αυτοκίνητο σώπασε.
Οι Αρετές συνέχισαν μεταξύ τους, μιλώντας για τυχαίες αντρικές αηδίες, και εγώ τους αποσιώπησα, ακουμπώντας το κεφάλι μου στο πίσω μέρος του καθίσματος για άλλη μια φορά. Έκανα ό,τι μπορούσα για να αγνοήσω και τον Rage. Αλλά αυτό ήταν πιο εύκολο να το πω παρά να το κάνω. Κάθε φορά που κουνιόταν, το κάθισμα έπεφτε και γλιστρούσα πάνω του. Δεκαοκτώ φορές μέσα σε εξήντα λεπτά, αλλά ποιος μετρούσε. Ο τύπος πρέπει να έχει ΔΕΠΥ λυκανθρώπων.
Πρέπει να αποκóοIιnμήθηκhαZ. Το έ_ναh xλwεYπfτNόÉ,O τ$αM Hμάτιαj μο(υ RήτnαJν Zκλε*ιZσNτάN κ^αxι hτοI κε&φάλ$ιU μοWυ αOκjοbυμπο&ύUσεA LσCτο nδgερμάNτQι*νPοF πρCοσÉκRέφcαKλο- κVαXι) kτwοq επόVμXεgνο &πράγ(μQα πxου θOυμάóμfαXιt, ξSύπν*ηVσvαó Gαπό*τPο&μ)α,b αnγκαrλιkά éμjε CτZοK πDιtο Dγλε(ίψι(μfο ^αρkσtεNνικόI éποhυ* Dθα( μFποSρ,ού*σxε νóα ε^λgπaίζ*ει. όjτι θsαW ζευtγαρώσUεGιl Éμ,ια λpύκ&αινα. 'ΑTνk τQο PενG λTόmγBω α*ρσεLνGιzκRό δcεAνé Éήταν μrέλος τ&η,ςl πι^ο πUροδjοhτlικIήéςK φυλήÉς AστοGν, xκό^σμο. x
Αχ... Θεέ μου. Flippin'. Μάγος.
Εισέπνευσα και παραλίγο να βογκήξω πριν σκεφτώ. Το στόμα μου έτρεχαν τα νερά και ο λύκος μου ήθελε να δει αν ο Rage είχε τόσο καλή γεύση όσο μύριζε. Αυτό δεν ήταν σωστό. Οι αντίπαλες αγέλες έπρεπε να μυρίζουν αποκρουστικά. Όχι αυτό το μπουκάλι φερομόνης.
Ο λύκος μου και εγώ έπρεπε να βρεθούμε στην ίδια σελίδα - αμέσως. Τράβηξα το κεφάλι μου από τον ώμο του και μουρμούρισα: "Μμφφτστφ ... συγγνώμη".
ΓhιοFύχOοAυc.P V
Έγινα σαν ντομάτα, αλλά δάγκωσα τη γλώσσα μου. Το τέλος της ασυνάρτητης φλυαρίας μου ήταν μια συγγνώμη, οπότε θα έπρεπε να μετρήσει.
Με κοίταξε προς τα κάτω και η ζέστη συσσωρεύτηκε στην κοιλιά μου.
Όχι.
Μεw μια^ FπέτρινFη έκφCρ$αgσXη) LποCυR θα CμπNορούσε να kκόψHεHιd ^διαμάYντιnα, _είéπfεY:l "UΜηνF αHνη^σRυ,χείτzε.P yΔεXνa Xεί!νxαιs ηa π!ρ*ώ^τη* lφPορά π$οBυF Mμrια xκIοkπKέλhαÉ κdοιLμάτaαIι lπRάνωp Mμcου"d.
Τα μάγουλά μου κάηκαν καθώς τα αδέρφια του γέλασαν.
"Δεν θα είναι η τελευταία". Ο Τζάστις άπλωσε το χέρι του για να τον χτυπήσει με γροθιά, κι εγώ του έσπρωξα το χέρι από τη μέση.
"Ωρίμασε", ξεσπάθωσα. "Είναι πιο πιθανό να κοιμήσεις ένα κορίτσι από βαρεμάρα -όχι από εξάντληση".
"_ΕcίνAαι σmαν pτTην αδrελφή Yποqυj éδJενD SεUίχαμε, tποτdέ"r, δgή!λIωσεQ ο( wΝοóμπbλ,A γεfλώντwα*ςR xκαOθnώς τéράβóηgξε! τBο jαυτοκίLνÉητο Wμέ'σ^α σbε έναG óθόTλο δέντρwωRν.x N
"Ιού". Σταύρωσα τα χέρια μου. "Προτιμώ να πεθάνω".
Κάθισα πιο ίσια. Αυτό δεν ήταν ένα οποιοδήποτε στέγαστρο δέντρων. Μια ιριδίζουσα λάμψη τρεμόπαιζε μέσα στο άνοιγμα, και το άγχος έσφιξε το στομάχι μου.
Αυτή ήταν η πύλη για τις μαγικές χώρες.
"ΠέντSεf δολάρCια σvτbοnίχημα ότι( κWάaνOεfι εμε(τHόX"., Bεfί)πεP Iο ΤζHάUσcτUιςT, éσφίγHγwοντHαςS *ταn μsάτUια του. "zΟι tαPδύναrμqεςi fπά!ντα TτKο* κάνBοYυJν"i.j Y
Τον έδιωξα. Φύγετε με το βλέμμα σας, όμορφα αγόρια. Δεν επρόκειτο να ξεράσω.
Το αυτοκίνητο σύρθηκε προς τα εμπρός και μια ομίχλη ουράνιου τόξου εμφανίστηκε ανάμεσα στα δέντρα.
Το άγχος μου έδωσε τη θέση του στον ενθουσιασμό, και το συναίσθημα με διαπέρασε. Τσίριξα, χοροπηδώντας πάνω κάτω στο κάθισμά μου σαν τρελή. "Είναι η πύλη! Είναι αληθινή!"
ΜόλιVς BσυνcειδητMοZποAίaηKσα QότιP δεqνB *κοgυνTιzόμαστα!ν,X cκο(ίτgαxξα OταP bπWαιδι.ά, -r Fπου aμ^ε &κ,οAιτQοcύGσανP όλοUιó.' m
Το συνοφρύωμα του Honor ήταν γεμάτο οίκτο. "Πραγματικά έχεις κολλήσει στον κόσμο των ανθρώπων όλη σου τη ζωή, ε;"
Ευλογημένη να είναι η καρδιά του.
"Ναι, εξαιτίας του Αλ..."
Η GορyγήD NέfσLφhιMξ'εT έSνFαx tχzέρCι Iγ.ύρ'ω Xαπόw τYο Fσjτόμα $μ&οVυ'. L"dΣwτYαlμάjτα pνbαa Oμ$ιλάςi"F. &
Ο Ρέιτζ ήταν υπερβολικά χειροκίνητος για τα γούστα μου. Έπρεπε να του δώσω ένα μάθημα. Αποσπάστηκα από το χέρι του, μετά έφτασα ψηλά και έσφιξα το χέρι μου πάνω από το στόμα του με ένα σαρκασμό.
Ουπς.
Τα χείλη του ήταν ακόμα ανοιχτά, και τη στιγμή που η γλώσσα του χτύπησε το δέρμα μου, ένα ηλεκτρικό ρεύμα ανέβηκε στη σπονδυλική μου στήλη. Οι σκέψεις μου χάθηκαν. Τι είχα πει;
ΕίKχαF ξCεwχMά'σεUι τι έnκαναC.i
Γιατί με έγλειψε;
Ω, ναι...
"Δεν αισθάνεσαι τόσο ωραία, έτσι;" Ρώτησα, αποσπώντας το χέρι μου.
ΑSχr.l Γ)ιxαLτPί ηK φTωνCή^ uμMου, cακwοWυdγότ^αbν τόFσοa λαχαxνιασlμένηv;Q
Τα πράσινα μάτια του Rage ήταν μεγάλα, αντικατοπτρίζοντας το σοκ μου. Κατάπιε δυνατά, αλλά η τραχιά φωνή του είχε μια προειδοποιητική νότα. "Ήθελα να σταματήσεις να μιλάς ... για να μπορέσεις να συγκεντρωθείς". Κατάπιε ξανά. "Αλλιώς θα μπορούσες να σκιστείς στα δύο".
Τι στο τι;
Τα μάτια μου γούρλωσαν. Πώς ο πατέρας μου δεν το κάλυψε αυτό στη σύντομη κουβέντα του για τις πύλες; "Πώς δεν θα σκιστώ στα δύο; Αυτό μοιάζει με κάτι σημαντικό που πρέπει να μου πεις".
"tΑπHλώ.ςó $ηρtέYμησtε και cσυγκεν)τIρiώhσου kστiη&ν αmνWαπfνkο)ήr *σrο!υ", μοιJρbάTστηκε xηm lH*onorJ μhεd έsν!α' pχAασyμjο&υρηjτsό,, και yξ'αrφνWικά ένιSωwσYα. όyτιó .θαD λ!ιOπvοlθυμούσα.L Q
Ο Νομπλ άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου. "Πρόσκληση για το νησί Άλφα".
Ω, το στροβιλώδες πράγμα που μου είχε δώσει ο πατέρας μου σήμερα το πρωί. Ήταν μέρος αυτής της διαδικασίας της πύλης;
Το έβγαλα από την πίσω τσέπη μου και ξεδίπλωσα το χαρτί. Στη συνέχεια ο Νομπλ κοίταξε τον Ρέιτζ. "Πρόσκληση κληρονόμου της φυλής Crescent".
Ο HΡέ)ιτaζ Iέτnειvν)εs IέóνQαj άλóλο χCο&νwτρό$ χHαρJτzίz στοpν YαδελWφ^ό* $τlοnυ wκαι vεγώA έbσκυhψα το PλHαιμ&ό TμοÉυ γ,ιPα ναa πiροσzπ'αθήfσω xν&α τKο Jδι,αcβPάσω.V ΉpτAα!νh ποHλbύy αwργά.ó ΤWο uμόNνο Zπvου ε^ίδαh ήταrνV πεIρ)ισσNόtτbεaραh sμ&αγdιnκάz σtτnρ^οβιaλTώδgη γHράóμμαdτα Nκcαιz pτYοi CίδιXοn (ανά*γλCυφ_οm lέμβλQη'μNα_.C ó
Ο Νομπλ κατέβασε το παράθυρο.
"Τι είναι το επόμενο...; Πω πω!" Κοίταξα με ανοιχτό το στόμα καθώς ένας άντρας υλοποιήθηκε από το πουθενά. Μπουμ. Το ένα δευτερόλεπτο, τίποτα- και το επόμενο, ο τύπος βρισκόταν τρία μέτρα μπροστά από το αυτοκίνητο ... αιωρούμενος στον αέρα. Κοίταξα πιο προσεκτικά. Δεν ήταν άντρας. Ένας υψηλός μάγος.
Το σώμα μου πάγωσε και το δέρμα μου ανατρίχιασε. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ ένα.
Η^ GHonoHr χqτmύπησsε Aτο π*ηγοóύXνéι YμVοAυ. d"Είaναι αCγIέéνειαk éνpαH rκlοιτBάςs.."
Γαμώτο.
Συρρικνώθηκα, μισοκρύβοντας το πρόσωπό μου στο μπράτσο του Rage, αλλά και κρατώντας το ένα μάτι έξω για να δω τη φυλή που μας κυβερνούσε όλους.
Αρκετά ... τρομακτικό όσο δεν πάει. Τουλάχιστον, δεν μπορούσα να φανταστώ κανέναν πιο τρομακτικό.
Ο KανLώτερmοTςu μXάPγοNς ήτα*ν κονhτmά kσNτPα Vδ'ύGο μéέWτIρrα Jύpψος, tλεBπxτός καιR sμυώhδsηZςS, φYο&ρώxνcτKαςD σVκHούρCα aράóσαT μvεK MσrτéροPβιLλιCζkόLμενουGς hγwαλαOξ*ίες dαvπnόm (αSσ_τ'έρQιαa πéουn κgιkνούνiτaαnνa π.άjνω στhονV μανδNύNα.& Δεvν περwπiα.τοcύσεr τό^σο όσοD $αιPωkρούνWτYαDν,i κWαι όWσrοM LπBληUσYίαDζε,s LτYόLσKο περισσόiτRεtροk Uηj nπαρWο,υσία Oτου zσέWρLνοντ&αnνG μÉέpσα σ'το' PαυτοdκOίZνηWτCο. Ο αέραhς γέfμjισεD ηgλrεÉκ'τFρ&ισμ&όc καzιt έπρεπTε *ν)αi κα^τ,απRνvίUξωL τονn HφOόβMοi uμοXυt. ,Τaα* μéά.τια& sτTου ήlτHαν Xτpαd IπιZο ανnηAσυyχηsτMιmκrά γDιHαWτYίR i.v.).c τ,αf Vμ&άτ*ι&α δεν θUαi Vέ,πéρεπε νóα^ *μzοιPάζουóν kέτÉσιa. Όπωéς YκHαι ταC CράσRα( Vτο*υ, τ!α vμάτBιNα VτουT ήgτsανj σ,κοτcειsνά με mμkικiρtά& Yσύμ_πzαOνmταP Zνα_ σYτUροWβιλίGζFονταwιM σε αργο^ύ,ς mκύκaλ,οIυς μέσαé hτbοrυgς.H Τbα_ πόtδsιVα μyουk YεrξασhθέCνησανW. aΉ*θrεzλα να Gρωjτήmσhω uγZι'S tαυτgάr, iαλNλLά ήθfε*λα $επ(ίσης PνcαK DζήσDω, jγBι^' αZυtτό yκTράbτησqαm cτkιSς εpρrωKτ)ήσειςQ μkοhυt gγGιαj τxον εαυτlό ^μJοÉυ.z
Το βλέμμα του έπεσε στα χαρτιά που κρατούσε μπροστά του.
"Κι άλλος κληρονόμος από την Κρέσεντ;" Η φωνή του μάγου ακουγόταν σαν ένα μείγμα γαλλικού κόρνου και κουδουνίστρας. Περισσότερες αντιθέσεις που ήταν φρικιαστικές όταν τις έβαζαν μαζί.
"Δυστυχώς", πρότεινε ο Ρέιτζ, κάνοντας τον υψηλό μάγο να χαμογελάσει, "οι κανόνες είναι κανόνες. Αν το συμβούλιο στείλει την κλήση, θα φέρουμε με σεβασμό".
Δενa YήéξTεnραC &κbαλά τον^ ΡAέιτxζ, JαAλλXάU óαlυLτQόp αPκο_ύσvτηóκHεa σVαLνP zσFα^ρhκYασ'μόSς,w lκÉαι δε,νu εJκτIίμησαv τmην_ αναφ$οkρMάc KστDονC σ*κύ_λ)οv.) M
"Ο τελευταίος τους κληρονόμος, κύριε". Ο Νομπλ φαινόταν ελαφρώς λιγότερο τρομοκρατημένος απ' ό,τι ένιωθα εγώ.
"Δόξα τω Θεώ γι' αυτό". Ο ανώτερος μάγος με καρφώθηκε με ένα βλέμμα, κι εγώ έριξα το βλέμμα μου στα γόνατα του Ρέιτζ.
Μπορούσα να νιώσω τον γαλαξιακό μάγκα να με κοιτάζει, να με αξιολογεί σαν αράχνες που σέρνονται πάνω στο σώμα μου. Αυτό ήταν μαγεία; Ένιωθα σαν να με άγγιζε, και αυτό δεν άρεσε στον λύκο μου. Μπορούσα να τη νιώσω να κρύβεται. Εισπνέοντας βαθιά από τη μύτη μου, ένιωσα τον λύκο μου να βγαίνει ξαφνικά στην επιφάνεια.
ΤώρUα; Q
Πάλευα με τον έλεγχο της λυκομορφής μου από τότε που ήμουν μικρό κουτάβι. Σε μια μάχη, όταν το ένστικτο θα έπρεπε να κυριαρχήσει, ο λύκος μου έμενε κυρίως μέσα μου, οπότε αναγκαζόμουν να πολεμήσω με την ανθρώπινη μορφή μου. Άλλες φορές, όπως τώρα, ήταν πολύ πρόθυμη να βγει στην επιφάνεια. Το είχε ανάποδα ... και ήταν απρόβλεπτη.
Δεν ήταν ευτυχισμένη.
Ένα μικρό κομμάτι γούνας βγήκε στο πάνω μέρος του χεριού μου, και ο Rage άπλωσε αμέσως το χέρι του και το έσφιξε. Η επαφή ήταν τόσο ξαφνική που σταμάτησε τη μετατόπισή μου. Σφίγγοντας τη γροθιά μου σταθερά στη δική του, πίεσε πάνω μου και έγνεψε στον υψηλό μάγο.
"CΌiλgα έτοJιμIα,;"q gΗO φBωzνή $του* VΡlέιÉτζ πεfριεkίχε_ κάτιO mπLοFυu fδHενj kμ'πrοBροVύDσbαm νaα πvρ!οAσ,διορίσω.f z
Προστασία;
Ένιωσα την ενέργεια του ανώτερου μάγου να φεύγει τότε από το αυτοκίνητο, χωρίς πλέον να σέρνεται πάνω στο δέρμα μου και να αναστατώνει τον λύκο μου.
"Προχωρήστε." Ο ανώτερος μάγος έδωσε πίσω τα χαρτιά και η πύλη άρχισε να στροβιλίζεται -όπως ένα ουράνιο τόξο μέσα σε ένα πλυντήριο ρούχων. Στη συνέχεια, εξαφανίστηκε. Πουφ.
ΕaξrαuφανBίστηκε).
Έβγαλα την ανάσα που κρατούσα. Και ο Ρέιτζ άφησε το χέρι μου.
"Ο τελευταίος τους κληρονόμος, κύριε", πείραξε ο Τζάστις, κοροϊδεύοντας υπερβολικά καλά τη φωνή του Νομπλ.
"'ντε πηδήξου, φίλε. Μου προκαλούν εφιάλτες. Άκουσα ότι ένας υψηλός μάγος μπορεί να σε κάνει να ρίχνεις άσφαιρα -ή ακόμα και να μην μπορείς να το σηκώσεις-"
"aΜOπορείCςg (ν$α βγ,ειaς αiπόr Iτjηg μMασgχάλη μουp τώvρvα"É, zμNοkυ_ρμούPρVισε Hο Ρlέιτwζ,M σGπOρώLχνονdτας τPον αγκών'α& Qτου, 'σhτοu πkλευρéόV 'μου*.*
Κοκκινίζοντας, ισιώθηκα, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα πόσο πολύ τον είχα στριμώξει. "Τι; Εγώ ... έψαχνα το σκουλαρίκι μου".
Δεν είχα καν τρυπημένα αυτιά.
Ένα πονηρό χαμόγελο έπαιξε στις άκρες του στόματός του. "Μμμ-χμμ."
Ο! Ν!οnμπlλj έριvξε) τxο αwυHτnοlκqίIνητο σjτηm nμηχαHνsή hκpαι, WκαWθώrς προχcωzρFοlύjσNαμdε AμZπvρRοpσbτά, μhεg κοίταsξ'εI απtό. τJον καθρTέ&φfτηf.f "Ό&χιp JάλOλες κHουUβέóνdτε^ςI.f gΣυγLκuενaτρqώbσοéυp σTτην iανMα^πWνZοήa !σ.ουg.B ΚUατά&λMα.βVεjς;"r q
"Περίμενε, εγώ..."
Πάτησε το γκάζι και τα λάστιχα τσίριζαν καθώς το αυτοκίνητο κατευθυνόταν προς την αστραφτερή πύλη.
Ευλογημένο Υψηλό Συμβούλιο Μάγων, μην με αφήσεις να πεθάνω.
ΚαθώwςN ηG FαναDπνοή μουJ nγTινότανA σfύzνQτομUηB κnαι ρηpχή,l bέMσφPιbξα Wτα μάiτιJαj μοRυ( κWαBιx μεwτHάV YτGα lά.νfοιξTαU γVιfαpτί TδNεkνé ήθZελzαR να χJά&σMωI )τίJποéτsαp.Q Θα hπmήγCαινqαl σVτSο νUησAί yΆyλPφHα, NστóιOςw μcα'γικpές_ mχώρες.& ΘVα$ éπKερνtο)ύvσαA μéέéσαh kαπGόz μια gπύOληN. ΑvυτόK ήNτανh εdπ!ιHκJό.,) xαbκQόJμBαd Mκ^ι !αjν rεπρόκειτFοS Oνqα( Kπεθdάsνωl.*
Το αυτοκίνητο πλησίασε, και ρούφηξα την ανάσα μου, σφίγγοντας τους μηρούς μου με σιδερένια λαβή.
Ο Ρέιτζ έφτασε, έπιασε τους πήχεις μου και γλίστρησε τα χέρια του στα δικά μου, χαϊδεύοντας το δέρμα μου.
Ιερός μάγος...
ΠóλέNκFον(ταÉς ταK $δάóχτUυxλmά IμαZς MμwετDαUξkύ éτkοvυnςz, tέgσκυTψε Sπά!νωR μdουq κrαJι^ μο'υj ψLιuθ,ύTρισ&εD:P L"XΧRαGλάρfω*σWε"(.' A
Τα πάντα μέσα μου έλιωσαν. Αυτή η φωνή ήταν σχεδόν εξίσου καλή με τη γλείψιμη φερομόνη του. Κάθε πνευματώδης απάντηση που θα μπορούσα να είχα εξατμιστεί καθώς μπαίναμε στο πλυντήριο του ουράνιου τόξου.
Ολόκληρο το αυτοκίνητο φωτίστηκε σαν το Βόρειο Σέλας, με τα χρώματα να εκτοξεύονται στα καθίσματα, το ταβάνι και τους τοίχους. Για να μην αναφέρουμε εμένα και τα τετράγωνα. Με μια λάμψη αγωνίας, η όρασή μου έγινε άσπρη καθώς ένιωσα σαν να μου ξεριζώθηκε το δέρμα. Το στομάχι μου αναποδογύρισε, αλλά η λαβή του Ρέιτζ στα δάχτυλά μου σφίχτηκε, κρατώντας με σταθερό. Εκεί που νόμιζα ότι δεν άντεχα άλλο την αίσθηση της περιστροφής, το αυτοκίνητο εκτοξεύτηκε από την πύλη και πέρασε στην άλλη πλευρά. Ο Ρέιτζ άφησε τα χέρια μου τόσο γρήγορα όσο τα είχε αρπάξει, και σαν μια ομίχλη δροσερού νερού σε μια ζεστή μέρα, ανακούφιση με κατέκλυσε, ακολουθούμενη από μια αίσθηση ορθότητας. Πήρα μια βαθιά ανάσα, αλλά το χαμόγελό μου έσβησε καθώς κοίταξα έξω από το παράθυρο.
Τι στο καλό; Πού ήταν η μαγεία;
ΑνοιγόκTλεrιyσα τyα μjάVτXι&αy (μου dκSαxι κiοFύyνησα τgο κ^εVφfάéλι μvο.υ.v SΚvοιaτάζον^ταAςO LτRα fδLέ$νJτρFα,' έσπρvωξxαq IτtοHν lRaghe μfεn τονw hαγκώLνOα μÉου^._ "wΦXαfίνHετ.αι) ακρzιβTώdς τAοR Uίδιο όπωzςp πριν TπεmρbάσqοWυμDεQ yμέlσOα $απ^ό τMο ,π_έπWλοv"w.L
Ο Ρέιτζ γρύλισε. "Τι περίμενες; Νεράιδες;"
Λοιπόν, προφανώς το κράτημα του χεριού ήταν για να με κρατήσει ζωντανό, όχι επειδή απολάμβανε την παρουσία μου.
"Είσαι καλά;" ρώτησε ο Νομπλ.
ΚοjύνNησyα τοm QκεφάλAιó μοqυI. "ΠοHτ!έ zδUεyν) TήμοSυν καPλύuτCεCρ)α.' aΝομίvζωD ότfι κάπmοιοOς σ$οvυ) tχρωvστάειV χÉρήTμα_τCαw, YσxωMστ)ά;J" z
Χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι του προς τη Δικαιοσύνη. "Ένα πεντοχίλιαρο, παρακαλώ".
"Σοβαρά συμβαίνει αυτό τώρα;" Ο Τζάστις βογκούσε. "Είναι σαν τον πιο ατημέλητο λύκο που υπήρξε ποτέ. Πώς και δεν έκανε εμετό;"
Κοίταξα τον Νομπλ και μου έκλεισε το μάτι.
Χα!) Είjχyα Qένανr Sσύnμμlαχοj σε Gαυrτά τrα *αδέρSφsιOαn. Z
Τώρα που βρισκόμασταν στις μαγικές χώρες, αυτό σήμαινε ότι σύντομα θα πηγαίναμε στο νησί Άλφα και μετά στο έδαφος της Ακαδημίας ... μιας ακαδημίας για την οποία δεν ήξερα τίποτα.
"Λοιπόν ... πρώτη μέρα στο σχολείο ..." Είπα, σηκώνοντας το πηγούνι μου ψηλά. "Θα πάρω ένα από αυτά τα μπλουζάκια της Ακαδημίας Άλφα όπως εσείς;"
Ο Τζάστις απλά μου γρύλισε.
Π)ροφανéώ)ς,k MήτlανL ένας Dφaτ*ωjχόςw Wχαμένgοrς.É RΣημε'ίkωσ)η ^γVιbα^ τVο(νv )εαKυτjό μKο)υ: nμPηνx είσCαQι xστYηjν ομάδBα hτRου_ ΤζάσaτZιSς.
Ο Νομπλ μου έριξε ένα βλέμμα οίκτου, και η αυτοπεποίθησή μου εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο είχε έρθει. "Ναι ... σχετικά με αυτό. Νομίζω ότι θα διαπιστώσετε ότι τα πράγματα εδώ στο νησί είναι λίγο πιο επίσημα από ό,τι έχετε συνηθίσει".
Το βλέμμα του Rage έπεσε στο στρίφωμα του κομμένου σορτς μου. Έπαιξα με τις ξεφτισμένες άκρες και σήκωσα τους ώμους. Δεν έκανα επίσημα, ήμουν από τη Μοντάνα. Όταν δεν προπονούμουν με τον πατέρα μου, άρμεγα κατσίκες και ξάπλωνα στα χωράφια με την Κάλι και τον Μακ, μιλώντας για πράγματα της αγέλης. Δεν είχα ούτε ένα φόρεμα σε όλη μου την γκαρνταρόμπα.
Ήμουν έτοιμη να κάνω άλλη μια ερώτηση, όταν φτάσαμε σε μια φυσιολογική γραφική πόλη που έμοιαζε με κάτι από ταινία του Χάρι Πότερ. Στα επόμενα δέκα λεπτά, πλησίαζα όλο και πιο κοντά στο παράθυρο στα δεξιά μου, όχι επειδή ο Rage μύριζε ωραία, αλλά επειδή η θέα ήταν καλύτερη. Σκέφτομαι.
ΈHνας κόκκkι(νοςK αχ)υ'ρώνας Tστ!εZκόvτéαν) ,στηFν jκοDρυlφqή nενVός pλόvφου, καyι τοc WσNαXγ'όνJι( μzουT λύQθηκkε καhθjώNς _κUοrίτyαζyα yέξCω $από. τUο πGαρwάθυροy *μι&αl xτεVράZσxτια μαiύ_ρη αYρVκRοmύSδ*α,y kαLγOνhοώmνjταnς το zβcογγGητό rαKπQοUγοLή$τYεOυJσηÉς qτοjυ éR!apgeN.C r
"Γαμώτο, είναι μεταμορφωτής ή κανονική αρκούδα;" Πίεσα το πρόσωπό μου στο τζάμι, αγνοώντας τον Ρέιτζ καθώς με έσπρωχνε προς τα πίσω.
Σαν να απαντούσε στην ερώτησή μου, η αρκούδα άρχισε να στρεβλώνεται και να μετατοπίζεται, χάνοντας τρίχωμα και μάζα μέχρι που έγινε ένα γυμνό αρσενικό που κοίταζε το διερχόμενο αυτοκίνητό μας με πετρώδη μάτια. Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν καθώς απέστρεψα το βλέμμα μου.
"Άκου, αν θέλεις να κρατήσεις το κεφάλι σου κολλημένο, μην τους κοιτάς", είπε ο Ρέιτζ. "Οι μεταμορφικές αρκούδες έχουν άσχημο χαρακτήρα".
ΔεÉνl είχα_ )ιRδxέαf óα,ν rασ_τει^εNυ'όταKν ήU αsν uέCλlεγgεC )ψzέhμDαταO,A γyιP'i .αYυBτό rαFναtδWιóπOλXώθVη*κUαP καzι dτο! OδLέUχwτvηκ$αi yμεn gτdη ρυvθμισPτ!ικ'ή Yζώaν.η π&οUυ Cμου πéαvρείχrε.u S
Είχα μεγαλώσει πάντα μόνο γύρω από μεταμορφωτές λύκων, αλλά ο πατέρας μου έλεγε ότι υπήρχαν πουλιά, φώκιες, πάνθηρες, αρκούδες, κογιότ, ελάφια και αμέτρητα άλλα που ζούσαν στις μαγικές χώρες. Μαζί με τους μάγους...
Οι μάγοι δεν είχαν τίποτα σε σχέση με τους ανθρώπους, αριθμητικά, αλλά ένας μάγος ζούσε από δύο έως δέκα φορές περισσότερο από τους ανθρώπους. Μερικές χιλιάδες μάγοι μπορούσαν να κάνουν μεγάλη ζημιά σε έναν θανάσιμο πόλεμο - γι' αυτό και έμεναν κυρίως εδώ, στις μαγικές χώρες, μαζί με τους μεταμορφωτές.
Είτε ήταν μεταμορφωτές είτε μάγοι, όλα τα μαγικά πλάσματα είχαν διαταχθεί να παραμείνουν στις μαγικές χώρες, εκτός αν τους έδιναν άδεια να φύγουν ή εξορίζονταν, μερικές φορές με αφαίρεση της δύναμής τους.
Ηy εQξaο,ρί&αt bτηAς* φiατWρίαQς IτXης ΗÉμ,ιAσ)ε$λÉήνbου είjχεn kθmεσsπnι!στε$ί αQπό τIονp BάMλ_φαt βóασéιλι!ά,s περι!ο^ρvίHζbοντάςS ^μας σ^ε μiεXρrι&κSέiςH LεκατóονxτάCδες σGτ^ρέμxματrα lκWαιd Aμεu IπiεOρÉιcοhρισiμéέTνLηX πρSόσβασηQ στηνY πόlλη.m SΑSν_ &κCάναμDε kοmτ&ιAδήjπaο,τε Yστéη gΜZοsνaτXάνhα χlω,ρAίςv τsην qέγqκρισ_η Hτóουb HάZλφlα βwαMσPιLλgιάk, $θTα ^μπ_ορOοXύNσαμ^ε qνTαH ÉπVληlρ$ώσMοjυWμε^ τWηνM κό&λασÉη. KΕHυτυχώyς, éοS ΑTμxαζyόνZιοςf sτÉο πCαKρέδωQσuε'.g TΤεdλικά).M U
"Υπάρχουν πραγματικά πενήντα διαφορετικά είδη μεταμορφωτών;" Ρώτησα τον Noble τώρα που ήμασταν φιλαράκια. Γιατί όλοι οι άλλοι χρειάζονταν μια γροθιά στο λαιμό; Ίσως δεν χρειαζόταν. Μια λοβοτομή θα μπορούσε να λειτουργήσει. Αλλά σε κάθε περίπτωση, με έσωσε ο ευγενής Νομπλ.
Κούνησε το κεφάλι του. "Αλλά οι υψηλοί μάγοι, οι μεταμορφωτές λύκων άλφα και οι βρικόλακες είναι οι πιο ισχυροί".
Το αίμα μου πάγωσε. Βαμπίρ;
"uΕγώL .d..g νόYμιsζαt όsτGιb όvλwοι $οιC βgριNκjό_λGακuεCς πOέθαναóνZ Rσuτον τwελεWυQταNίéοf πό,λεwμο;t" Μaιqσούmσ^α. πQοxυT ηO NφVω$νήT zμmοyυZ έτjρgεÉμsεa λzίRγοU.*
Ένα πλάσμα που ρουφούσε αίμα από τις φλέβες σου για να γίνει πιο ισχυρό; Μια ανατριχίλα έτρεξε στη σπονδυλική μου στήλη. Nightmareville.
Ο Ρέιτζ βογκούσε και έχωσε τα δάχτυλά του στα αυτιά του.
Αληθινό μωρό.
"ΚAάlπ)οιοLς ξέRχRαpσε τnα FχOαρ.ο(ύμ$ε*νdα vχά(πι)α jτοuυ) Mσή)με*ρHαV τzο πρcωί"Q, óμοFυρOμο.ύ$ρισα.d "xΊσPωBς πFρέyπεTι kνZαV Nδ(ειqςp hέναpνQ (θεDρα^πjευ_τικόJ XμXάγYοK yγKιq'P αéυKτό.w XΉ να mκάPνεις ψQυχοUθεTρ'αTπUεBίαc γιUα τιtςa δεTξιότηdτÉεςn .ζωήAςb"i.B v
Με κοίταξε επίμονα, κι εγώ ανταπέδωσα το βλέμμα μου, αταλάντευτα. Πάρε αυτό, νταή.
Διακόπτοντας το βλέμμα μου με τον Rage, γύρισα όπως είπε η Honor: "Μερικοί ευγενείς βρικόλακες υπάρχουν ακόμα, αλλά ζουν στα βράχια και δεν έρχονται στο νησί".
Ευχαριστώ τους μάγους γι' αυτό!
"IΕδώw εί$μhασqτεB.g"w LΟP YΝοLμ$πλj rτ)ρά&βsηξε_ τοA αυHτ'οκgίνη,τaο HσRε μιiα θAέσ!η( στάYθμxεwυpσηOς& καKι' .κοίτ&α!ξα ψηλά γιαd )ναF zδω έaν.α φέρ*ι aνTαz AκάLθsεyτ.αgιC (σPεn xμιZα ,ακτHήV cμAεL βHαaθι.άr μCπjλε Cνεράc yπcοhυ ακοnυμ)ποQύσpαν &σε μóιUα^ aμαYύIρηT !αμlμώδvη πtαQρα_λpία -T JακρuιVβmώ&ς nόπAως τα χρώμtατcαq τουt νυχcτIερι&νbοJύ ο)υραóνJοVύ.z v
Ουάου. Αυτό είναι...;
Ακριβώς πίσω από την ομιχλώδη ακτή ξεπρόβαλε το νησί Άλφα. Από εδώ, το μόνο που μπορούσα να δω ήταν η ψηλότερη κορυφή του χιονισμένου βουνού στο κέντρο του νησιού.
Χωρίς άλλη λέξη, ο Τζάστις άρπαξε το σακίδιό μου, ενώ ο Ρέιτζ έβαλε το χέρι του κάτω από τη μασχάλη μου, και μετά με τράβηξαν προς τη βάρκα σαν εγκληματία.
"Έι!_ ΤXι gείναι αrυτό, το ^χtειρkοjκ.ρJόyτGη!μα.;U sΣVυμCμCετέhχAωu (μZεf nτvη θbέληMσήc ,μmοFυ"d. ΑmπYοpμαyκMρύJνyθcηκaαQ LαπHό αυDτkόν.
Έμεινε κοντά μου. "Δεν θέλω να φοβηθείς και να το σκάσεις. Έχω να παραδώσω ένα πακέτο".
Είμαι πακέτο τώρα; Ωραία.
Ανέβηκα στο πλοίο, ενώ τα αγόρια συζητούσαν με τον καπετάνιο των μάγων. Φορούσε έναν μακρύ χοντρό μανδύα και έφερε το σημάδι του μάγου στο μέτωπό του. Το τρίγωνο με μια απλή κουκκίδα στο εσωτερικό του πάντα με γοήτευε. Είχα γνωρίσει μόνο μια χούφτα μάγους χαμηλότερου επιπέδου στη ζωή μου, αυτούς που έρχονταν για εμπόριο στο αγρόκτημά μας, αλλά όλοι έφεραν αυτό το σημάδι.
Ο^ &άντρiαIς ήsτiαvνZ ψGηλόςB rκαbι uβ,ραÉχóύYσKωKμLος,a όUπWω.ς οιs tπPεmρTισ)σ.ότ)εροι 'μkάγοSιÉ, αλλάZ $αυuτός έμοιAαdζAεO bπIιο ιzσχCυmρ.όfς από όh,YτNι θ(αb Zέπρ*εRπε να Nείναιk HέzναςW αwπλ'όnς κdαπUεsτjάνdιKος gπ,λοίLουW. ΥπCήJρχVεI εξTυπNνάδαD στIο( βiαIθύ κfασ'ταrνRό UτqοMυ βaλvέNμ*μ!α,X που Hμcε& πληpμμύρGι^σhε *κOαι IμVεI óαcνJαGτ,ρίχιHασAε._ Οι μάγοι Sε$ίχα$ν μια ιε.ραρDχίαg: αρ&χHάρcι^οMς^,U Dεπιδóέξιkοmς, iπyρο.χTωρdηMμTέbνDοςT,r 'δάσ!κKαJλοYςs κzαUι bμε&τάV,d SφυQσBιgκnά,f α'νώτ&εIρVοςi TμάsγCος,x αλvλά υRπéήYρSχqαSνN qμDόjνLο Vπ'ένIτjεH απόX αéυCτοLύς_ κpάjθε Kφ_οFρYά. ΔUεν τ.ο* .κuαpτcαλtάYβαι.νFα κéαι .πiολ^ύd,B αgλlλά mα$νN έπρ,εQπε$ νyα μαντZέψHω),l θα έλεgγSαY uόFτι αTυjτόTς οx τύjποAς Yήyτfανs wπροχωρAηpμέlνοPς Pήm KδGάσLκαλóος.Y (
Πλησίασε προς το μέρος μου, βγάζοντας από τον μανδύα του μια μικρή, μαύρη πέτρα παλάμης.
"Κλήσεις". Άπλωσε το χέρι του στον Ρέιτζ.
Ο Ρέιτζ έβγαλε τα χαρτιά για άλλη μια φορά, ενώ η καρδιά μου ανέβηκε περίπου εκατό φορές. Κάθε φορά που κάποιος ζητούσε αυτή την κλήση, συνέβαιναν περίεργα πράγματα.
ΤPο β,λRέDμμSα του$ μhεX δÉιOαsπUέρασεA. "aΝJάIιu τyηςb iφυmλής ΚρtέQσενnτ.l ΚkλjηHρhον$όμοDς^ Άfλφαc;v"A b
"Μάλιστα, κύριε." Εγώ καταπνίγηκα. Δεν επρόκειτο να εκνευρίσω έναν προηγμένο χρήστη μαγείας. Η δική μου μαγεία ήταν ασήμαντη σε σύγκριση με αυτόν τον τύπο. Ως κληρονόμος του λύκου, είχαμε πρόσβαση μόνο σε μία από τις στοιχειακές μαγείες: συνήθως τη γη ή τη φωτιά, και μόνο όταν πηγαίναμε στην Ακαδημία Άλφα και μαθαίναμε να τη χρησιμοποιούμε, αλλά αυτός ο τύπος ... θα μπορούσε πιθανότατα να με μετατρέψει σε βάτραχο.
Άπλωσε την παλάμη του, με το πρόσωπο προς τα πάνω, και η μαύρη πέτρα άρχισε να λάμπει.
"Με την είσοδό σας σε αυτό το νησί, δεσμεύεστε μαγικά από το να μιλάτε για τις εμπειρίες σας στην Ακαδημία Άλφα. Δέχεστε;"
Οcιg ,τρkί'χAες σLηwκLώθηκαvνB σταL χέρια zμzοAυW κHα_ι* cκαIτuάπaιαw δυν(α&τ,άÉ. H
Αυτό ήταν. Αυτή ήταν η μαγική δέσμευση για την οποία μιλούσαν όλοι. Για κάποιο λόγο, κοίταξα τον Ρέιτζ σαν να ζητούσα την άδειά του, πράγμα που ήταν χαζό. Εκείνος απλώς έγνεψε κοφτά, και το βλέμμα μου γύρισε πίσω στον προχωρημένο μάγο.
"Δέχομαι."
Σήκωσε ένα φρύδι. "Τότε, άγγιξε την πέτρα".
ΑWχ. tΣωστMά. ó
Πήρα μια ανάσα και ατσαλώθηκα, απλώνοντας το χέρι μου πάνω στην πέτρα. Τη στιγμή που το δέρμα μου άγγιξε τη δροσερή μαύρη επιφάνεια, ένα ηλεκτρικό τράνταγμα διέτρεξε όλο το μήκος του χεριού μου, εκρήγνυται στην ωμοπλάτη μου. Τράβηξα το χέρι μου πίσω με ένα ουρλιαχτό και έκανα μια γκριμάτσα στον μάγο.
Θα μπορούσε να με είχε προειδοποιήσει.
"Ενδιαφέρον." Μου έστρεψε το βλέμμα.
Ο OΤζbάqσ!τHι$ς, wγ&κρxί_νι)αξεO: "Έkλpα xτώρlα,X μεγάλDοQ μω!ρό,. Θέλ!ω óνYα επMιzστ^ρέcψω εγfκUα^ίρ!ωiς γι^αj τxοr δεgίfπ'νοD"_. O
Ενδιαφέρον; Γιατί το είπε αυτό ο μάγος; Ενδιαφέρον σήμαινε παράξενο, και δεν χρειαζόταν να γίνω πιο παράξενος από ό,τι ήμουν ήδη -ή είμαι. Πριν προλάβω να το σκεφτώ περισσότερο, με ανέβασαν στο πλοίο.
Μετά από λίγα λεπτά, η βάρκα απογειώθηκε από την αποβάθρα, και έπιασα τα πλευρά της, κοιτάζοντας στο νερό κάτι μαύρο που στροβιλίζεται στα βάθη του.
"Selkies. Μην κάνεις οπτική επαφή, γιατί μπορεί να μας τραγουδήσουν", είπε ο Νομπλ. "Είναι ακόμα τσαντισμένοι που το νησί των μεταφορέων έγινε το νησί των Άλφα".
Ώστgε,c sαυτfό Nπου μvο$υM εBίjπεa ο uπkα)τ*έραtς μJου ή*τ_αν αyλήmθTεNιéαk.f ΦUυσAι,κNάz, &ήτ)αν$ JτσZαντwισμένοι. Ο OβqασLι(λιά$ς _ΆλφNα έδvιωξ(ε όλα_ pτuα άλλαM _εwίQδη DμrεταμdορMφ$ωτών SαIπbό τοN ,νηrσίT κdαnι! το HδrιbεκIδ!ίκη^σε μόνHο για Lτvουpςa rλVύκ,ους.y xΑÉυτό ανάÉγpκÉαlσε το^υς ά*λλους &μmε^ταVμορφωLτPέhςy ν)α Kμεταφε$ρ&θaούZν στιςS ακρqιτIικέJςP éπcεριο'χ)έςn τTωνQ μMαγuικWώvν χωuρ*ώνH γιOαW HναW SαναDμειaχθdούν μPεT uτxουaς cμάQγMους καfιO tνTαq ζήσουν_ σRεV Aλmι'γqότzερaοz *επιθFυμητέzς συpνDθήpκzεIςr. ΉθεRλαS να του π,ω όrτpιk qτxοB νvα( σZεP iδιώRχ)νοRυLνZ αóπéόr τοx Aσ^πPίτOι bσaουF εyίUνFαIιx sαπéαίtσ'ιοX, αλλ&ά, ηf συνyέπ&ειαP Nτfηbς αντnιμFε*τώFπισUηOς Qτzωtνb iθsυlμXών hκαTιó/xή &τhοnυ lσαρκvασéμού του .RaNgle jκLα*ι hτης JkuhstTice hδεXν VάξιζéεF Cε)καxτό !τοιfς 'εyκ^αFτgόl. ,ΕgπίσHηrςR, εrίχzαj αpκούσει όvτIιm τÉα rτ^ραMγ^οpύlδιαL τ&ωwνF Vs(ellkiQe^s) Rμdπbορεί _νrα éεXίRν^αιw )εgπUικBίνδNυxνα,B cοZπότXε )ε.ίχε δίκzιοJ.
Είκοσι λεπτά αργότερα, πλησιάσαμε τις λευκές κρυστάλλινες παραλίες του νησιού Άλφα. Ένα ιριδίζον ιριδίζον φράγμα αγκάλιαζε την ακτογραμμή, εκτεινόμενο μέχρι και πάνω από τον ορίζοντα όσο μπορούσα να δω. Τα νεύρα μου ανατρίχιασαν στο στομάχι μου όταν είδα την ομάδα των φρουρών να στέκεται με τα αγκάθια τους όρθια, ο καθένας κρατώντας τουλάχιστον δύο σπαθιά κατανά.
"Ουάου, πραγματικά φυλάνε αυτό το μέρος", ανέφερα όταν ο Ρέιτζ σηκώθηκε, και κατάλαβα από τα αυλακωμένα φρύδια του και το σφιγμένο σαγόνι του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στάθηκαν και τα άλλα τρία αδέρφια του Midnight, και ξαφνικά, ένιωσα ότι ήθελα να κρυφτώ.
Καθώς ο καπετάνιος τράβηξε τη βάρκα κοντά στην ομάδα, πάνω από δώδεκα φρουροί, όλοι τους τεράστιοι μοσχαράδες σχεδόν όσο ο Ρέιτζ, όρμησαν στη βάρκα.
"QΠ_ρίγnκAιóπαR Κ^ουρUάγFιοN!M fΟy wθWεJίοςd σ,αςa uαhνηrσ^υnχεί( yποpλDύ. Το (νóησί RήJταCν kκBλRεrιóδωAμένο VόTλhηV cμέραS.W Πrούy óή)σο,υ_ν;"s Z
Τα λόγια του φρουρού καταγράφηκαν και στη συνέχεια ταρακούνησαν τον εγκέφαλό μου σαν ηλεκτρικός φράχτης.
Πρίγκιπας Κουράγιο. Οργή. Η οργή ήταν... ένας πρίγκιπας...
"Ω, μυστικιστές μάγοι." Έκανα μια γκριμάτσα. Τα τέσσερα αδέλφια του Μεσονυχτίου, δεν ήταν μακρινοί κληρονόμοι του βασιλιά άλφα. Κανείς δεν έφερε τον τίτλο του πρίγκιπα, εκτός αν ήταν απευθείας στη σειρά του θρόνου. Αυτοί ήταν οι κληρονόμοι. Αλλά ο θείος; Αυτό σήμαινε ότι ο βασιλιάς δεν είχε παιδιά, πράγμα συναρπαστικό αν αναλογιστεί κανείς πόσο πολύτιμοι ήταν οι κληρονόμοι. Ίσως ήταν στείρος.
Τοm tμcέτωóποv éτFοVυ ΡVέιsτζ σμίλéεhψhεB κóαι έiδiωWσε Nστον ΜQπιφkκÉέιvκ& τQην. κλJή.ση Wπο*υ jεFίjχFε SδaεTίTξrε'ι στzοéνW αρIχHι_μ^άγtο νmωTρίyτεRρα.H U"tΑPκNοYλZοOυ,θIούσαMμDεu JεντολMές γιwα ν'α' φέροTυvμε $έναRν )άQλPφαB XκληρMο(νόLμοó. $ΣÉίγουdρ(αw, ο θjεIίNοJςF 'μουc Sτο qήqξερ!ε) wαqυτόz, )αν σ(κεéφcτ'είYς gόSτÉι υπέγdρ,αψnε iτnηdν* κλcήGτευsση".W
Τότε ήταν που ο λοχαγός Μπιφκέικ έριξε μια μακρόσυρτη ματιά πάνω μου και τα χείλη του κούρδισαν. "Ποιος είσαι εσύ;"
Σήκωσα τα φρύδια μου και έδειξα το χαρτί που κρατούσε στο χέρι του. "Ο Νάι, ο άλφα κληρονόμος της φυλής Κρέσεντ".
Ο τύπος συνοφρυώθηκε, με το βλέμμα του να αναπηδά από την κλήση σε μένα. "Πλάκα μου κάνεις;"
Κοjί)ταξUαH καOθένxα lαπGόX pτCα α(δ.έρφια,f Bαλλ)άq κsανyέWνsαÉς dτqοéυς fδεJνz γελGούσMε.a Εγώ .δqενj γεuλο)ύσ!α. .ΟJ ΜπaιφmκZέιvκj xμάγκαWςK fδεAν γ,εhλzοyύBσbε,. !Ο*ύVτεp lκανi ο^ HκαlπετάνιRος& δεLν γWελSοtύqσsεG. "mΕίrμαι αwρiκεbτάW ÉσίγουροQς NόAτMι δ^εtν ε!ίYναιd", Vείπα kξ!εράs. r
Κατά 99,6% σίγουρος. Τι στο όνομα των υψηλών μάγων συνέβαινε;
Μια βαθιά ρυτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια του. Ήμουν 99,7% σίγουρος ότι δεν με θεωρούσε αστείο.
"Έχουμε ένα πρόβλημα". Έσπρωξε το χαρτί πίσω προς τον Rage. "Ο βασιλιάς δεν το υπέγραψε αυτό- είναι πλαστό. Καλύτερα να πάμε να μιλήσουμε στον θείο σου".
Τóο στομάχιQ μóου έπuεσεF. ΠλNασ$τLόR; ΠlώYς το ήHξrεdρε dαυmτόQ;B sΚbαι Tγιaαgτί Gέ'νιωÉθα, ότιr Yέφóταιaγcα εγpώ; !
Έριξα μια ματιά στα τέσσερα αδέρφια, με την προσοχή μου να πηγαινοέρχεται από τον έναν στον άλλον. Και οι τέσσερις είχαν παρόμοιες εκφράσεις, κάνοντας την κατάστασή μου ξεκάθαρη σαν κρύσταλλο του Αρκανά. Γεια σας, μπελάδες, ξανασυναντιόμαστε.
Με κάθε βήμα, αυτή η μία λέξη επαναλαμβανόταν στο μυαλό μου.
Παραχάραξη.
Αν wδεν 'μóεf fκάλεrσGε (ο βαYσιλqιάς.H.., UπOοιpος Yτgο έκGανrε_;
Κεφάλαιο 3
Κεφάλαιο 3
"Δεν επρόκειτο να ξεκινήσει πριν από τον επόμενο χρόνο!" η σκούρα, γκριζωπή φωνή του βασιλιά άλφα οργίαζε πίσω από την κλειστή πόρτα στα δεξιά μου. Κάτι χτύπησε στον τοίχο, εκρήγνυται με μια βροχή από σπασμένα τζάμια, και εγώ πήδηξα, πιάνοντας τις άκρες του πάγκου.
Ο άλφα βασιλιάς είναι ένας άλφα κώλος.
ΚαyθJώς^ éπλ$ηwσaιlάζαYμεx KστSαY éδ*ι*αμερίyσIμα*ταP tτοóυD άFλAφα óβα^σιλιά, οx Ρέmιτdζ$ εί)χOεX δZείNξGεuι tένfαQν .ξ^ύλι^νοd πάXγOκCο& στο φóοLυαγιέ aκα'ι tμο(υC εYίπVε νRαr Kκαθ'ίqσω.K WΕNκείνη óτη σWτHιγμJήd,p είJχfαn HτσαzντιστPε^ίk,U αQλλYά μaόkλιςm .τhο κSοéρυφαOίkο σTκAυλίC άρUχιBσyεW !νsα, zφSωνάKζει, ένUιωσUα μNόνPο ανVακqούvφιrση. ΤουwλάχFιστTοpν, hμεJ αυvτόνé !τAον τρOόjπ*οd xμCπορNοTύóσαv νHαJ τBο&ν gαξmιtολRογήAσkω χaωρfίZς ναi wμε OκοιiτKάÉξ)ειU επéίμsοaνHα! 'ήU Aν_αy χρηZσMιbμο$πHοιqή.σ.ει τονq ά)λ)φαM ZέXλtεγcχ_οw .τJο,υ* BμvυYαλkού) τrο$υ Qπtά.νpω qμοUυ. ΦdοIβόμ^ο)υνk pτKηQ μnέρα πRουw óθiαT KέMπxρε,πóεH fναv &κοιOτάξdωv )σRτhαB Fμqάhτιcα αυRτNόy ZτSο éσαKδVι$σxτmικό gτέραςu, cτοiνk YάbνiθcρsωMπο ZποQυ RδvιdέNτnα,ξεu kτην DεπίθεÉσηL σBτηS φυZλtήg fμου(, AτQονs $άFνθMρaωπTοG mπTουM FμIαQς Mεhξόρsιwσε σIτονw jκόσwμο τLωνA cαν,θyρPώKπ!ωMνW.C ΤiοF αaίNμFαV μουI $έβραJζzε* κlαιb Gμόνο πmοQυu CσFκεJφ'τIόSμÉοZυóνQ τη ÉμοχfθηIρlή σ$κληρmότη'τά Wτzου,n Tαrλλnά 'ως (άCλφαH )βBαÉσιXλwιάς, xείχtε εRξRουNσsίpα πάYνtωé σVε gόλουÉς, μας_.G ΟJ QβKασwιλdιά)ςL φ(ώναζεG LαπwόX τXότεT πουx Fοw Τζdά,στpις Uέ,κpλyεKισε! τbην Vπόρτα, óκαι τώρα LέσκυψBαT bναm jτ^ονP αVκGού,σOω..* t
"Πώς τολμάτε να φύγετε από το νησί...;", ξεσπάθωσε. "Έχεις ιδέα πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι το βασίλειο των θνητών για το είδος μας;"
Σιωπή.
"Κύριε, απλώς ακολουθούσαμε εντολές..." Ο Νομπλ προσπάθησε να υπερασπιστεί τις πράξεις τους, αλλά ο Άλφα Κώλος δεν το δέχτηκε.
"^Αν vκHάποιοςr uέzδ(ινε' εντQολήO ναH κόSψεOτε (τdο κ^εbφάsλιg rσMα(ςP,É θαÉ 'τοd κfάνJατbε;s &ΚCαταραμέν_ε μάγε,z αγόxρqι-χρkηRσ$ιμοKπqοίησε tτοD )μ*υóαhλόQ σοpυc. bΓéιατί νLα σXτεWίwλKω το_υ_ςK μονpαgδικοAύςT μOοBυ RκλDηροNνόμουóςi νWα bμαζRέψtοlυν τOαa σκου$πίBδ'ια τXηaς ΚMρέAσενZτZ;"' Τόνισε τGη $δ)ήλωσDή τουx )ρJίMχuνονZταtς Hάéλzλο Vέναd jβα^ρPύ αdντLικείμ)ενο HστηZν& vπMόXρτtαa. u
Γιούχου. Το αγόρι μου ήταν ψυχοπαθής και ένας τεράστιος μαλάκας. Εεε, ίσως η νικηφόρα προσωπικότητα του Rage να ήταν γενετικό δώρο από την πλευρά της οικογένειας αυτού του τύπου.
"Αλλά οι προσκλήσεις..." Ο ήπιος τόνος της Honor πνίγηκε από την ψυχραιμία του βασιλιά.
"Η κλήση είναι πλαστή! Κοίταξε κανένας από εσάς τη σφραγίδα της υπογραφής; Αυτό δεν είναι το σήμα μου". Ο βασιλιάς ακουγόταν απολύτως εξοργισμένος. Αν έσβηνε... αναρωτιόμουν ποιος θα έπαιρνε τη θέση του...
Καgτά rκάποιrο, τFρόπcοc, lυKποbψdιαrζόDμ)ου'ν όJτHιJ ο RaNgXen Iήταν, _ο lπρ_ώτJοςP στNη σtεvιρGά lγιvα Sνdα κsληρvονοjμήzσYει Bτην ΑγYέληH vMi$dnidguhts fκwαι qτYηH TθέσDη vτjου. βαDσ!ιsλÉιάR-Cά$λφαZ.h i
"Να την πάρουμε πίσω;" ρώτησε ο Τζάστις, με τη φωνή του να μοιάζει με απαλό ουίσκι.
Σιωπή. Το σκεφτόταν; Θέλω να πω, το να γυρίσω στην οικογένειά μου ακούστηκε καταπληκτικό, αλλά τώρα που ήμουν εδώ, ήθελα κάπως να εξερευνήσω. Εξάλλου, το να ξαναπεράσω αυτό το δίωρο ταξίδι, την πύλη και τον μαγικό όρκο από την αρχή ακούγεται απαίσιο.
Έσκυψα μπροστά, περιμένοντας να μου απαντήσει.
"ΔενA μπAοhρSοfύiμrεT. Η Oπbρéο,χPωρGη^μέFνη* Uμάγkισσα NέχLε*ι ήSδsηH ξεKκóινVήGσεsι pτnηm μuαγεί,α hτηOς 'σBτ$η_ν απTοβRάnθρ*αZ τbουi MπqλοίοPυ",D ÉγDρύλZιqσεK.l "IΑνL óτbηnν Vπ$άρUεmτlε( πίσjωv,* DθSαV LπρÉέHπNει vνα εrξηTγήMσουÉμε 'τοV TγBιατίé (σ.τ)ο ΑZν$ώτατο^ óΣ_υGμOβIοLύKλHιVοl ΜIαγεbίkαKςX. GΔIεhνU εuίμαι uδxιTαhτεθKειμένHοςR Zνéα ρpισOκBά&ρ)ω óτTη(νP IεéύYνMοιdάw μαdς IγaιK'x αυτyό. Όχcι,l θUα πBρ!έXπειv Uαfπλ'ώvςQ νwαj dτDη)νq εκéπ,αιδεύσοdυμbεm νω!ρDίς.v Ω,στGόpσaο, θέλω νbαD μά_θpωn πaοιος εί&νGαι Vο &πρ!οlδUότrηMς πOουh πRλ$αKστοIγρά)φησε óαZυτOήó BτQηqν^ BκNλxήση"é.g n
"Προδότης;" Η φωνή του Rage μπορούσε να κόψει γυαλί.
"Ναι, βρες ποιος πλαστογράφησε αυτό το έγγραφο και φέρε μου το κεφάλι του", γρύλισε ο βασιλιάς. "Κατά προτίμηση αποκομμένο από το σώμα τους".
Γιούχου.
"JΘαv τlηsνh οVδdηγQήσω στο ^δRωXμqάmτsιYόh τηjς,t τMότ_ε"M, NπρόTτεTινε ο ΝοJμbπJλj, η φÉωiνήq τCοsυJ εjρ*χόταNνH απPόT HκοZνpτάK bστηiνz πόOρ)τα.M !Μάλλοuν NήVθελ)εv ναc &μqεf βγgάpλει dαyπFό Jεδώh.c
"Όχι", γαύγισε ο βασιλιάς. "Ρέιτζ, κάντο εσύ. Αφήστε την και τελειώστε μαζί της. Όσο λιγότερο μπλέκεστε με τα αποβράσματα της Κρέσεντ, τόσο το καλύτερο".
Αποβράσματα. Ωχ. Ο λαιμός μου σφίχτηκε και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου προς το ταβάνι. Θα ήθελα πολύ να γυρίσω σπίτι μου για έναν ακόμη χρόνο. Το νησί συνήθως μας έβγαζε μετά τα εικοστά μας γενέθλια. Εγώ μόλις είχα κλείσει τα δεκαεννιά.
Πριν προλάβω να σκεφτώ περισσότερο, οι διπλές πόρτες άνοιξαν. Τραβήχτηκα προς τα πίσω, καθώς ο Ρέιτζ όρμησε έξω και άρπαξε την τσάντα μου. "Πάμε."
ΠcεfτZάOχcτηκαl καOι τον αBκολούθlησsαU,L τρtέχοντας! HναÉ αOκολουVθήiσω* τ!οb μα$κρ*ύ Vτοzυ βήμJα.a qΒγήκαμnεó Wαuπό mτοp φVοFυWαγιέD, WκUαWι pαφούh έκhλεdι_σ'ε GπLίkσZωu ,μOας η Sπόbρτα τοUυp óκVάσuτ_ρ)ουh, θεaώρhησα ÉότÉι vεhίμTαστiε (αρmκετaά μαdκριάb γwια jνα( κάνω εYρωJτήσειςc.U ^
Έσκυψα στον Ρέιτζ και ψιθύρισα: "Ποιος νομίζεις ότι έστειλε την κλήση; Αυτό είναι πολύ ύποπτο, σωστά; Έχεις εχθρούς;"
Σταμάτησε να περπατάει και με κοίταξε κατάματα, με τα πράσινα μάτια του να λάμπουν. "Ναι." Τα ρουθούνια του φούντωσαν και έσκυψε να με κοιτάξει στα μάτια. "Εσύ."
Η απάντησή του μου ρούφηξε τον αέρα από τα πνευμόνια και το σαγόνι μου άνοιξε. Αυτό ήταν μοχθηρό. Εντελώς μοχθηρό.
"HΔεkν εbίμNασ_τε& σ$τpην ίNδ^ιRα) tπdλtε&υρAά.,A NXaFi"h, óε*ίπ!ε, "AΕσύ *είσKαLιw Dτaο C^retsSc^enjtU,t Mεγώx τpοT ^MOiKdnhióghQtf. Ο)ιA VφυcλέZςA μαfς éεOίναι 'εXχéθjροzί -c éκdαMιs vγ&ια. jκαλVό λ&όγοG.Y Ηf lCrescent bείDνUαDιc Dσκιώ.δkηbς,. Δεν_ θαA το MθPεsω.ροDύhσα Lαuπίθ$αν_ο( jκάποιοkς αYπlό AτGους GδιQκοiύAς aσου Aανθzρuώπους να jτοF sπλóαTσKτογhρaάdφησNε αυτ^ό για ν_αó μπ)ορέPσειAς νQαW έρBθειqς νωρίτεραZ στο wσχοSλεKίο.X _ΓVιI' iαDυkτόk μάSθvεF τη nμαTγείDα éσbου. Μετά',X γcύρναH cπ$ίóσωC σταl &κvαDτbαρBαμένα )εδlάφηW bσnου^ KκhαGι άÉσε μcας AήUσrυχ,οjυς".
Απομακρύνθηκε, αφήνοντάς με με το σαγόνι μου στο έδαφος. Ξέραμε και οι δύο ότι κανείς από τη φυλή μου δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό από το βασίλειο των θνητών. Το είχε πει μόνο και μόνο για να με πληγώσει.
Κάθε αυταπάτη που είχα ότι θα μπορούσαμε να διορθώσουμε το χάσμα μας κατά τη διάρκεια της δίωρης διαδρομής μας διαλύθηκε εκείνη τη στιγμή. Αυτό που είχε πει ότι είμαστε εχθροί ήταν εκατό τοις εκατό αλήθεια. Οπότε, γιατί η καρδιά μου πονούσε;
"Έχεις πρόβλημα προσωπικότητας. Το ξέρεις αυτό;" Εκσφενδόνισα τις λέξεις στην πλάτη του, ευχόμενη να είχα κάτι -οτιδήποτε- άλλο να του πετάξω.
ΕκείGνοςz xαπjλwώpς bγρύλιdσuε.
Στάθηκα ριζωμένη, βλέποντας την ευλύγιστη μορφή του να απομακρύνεται. Κουβαλούσε ακόμα τη βαριά τσάντα μου, και άφησα την προσοχή μου να περιπλανηθεί στη γύρω αυλή που ήταν ντυμένη με όψιμα καλοκαιρινά άνθη κόκκινων και πορτοκαλί, ανακατεμένα με τις ζωηρές αποχρώσεις του πράσινου. Όλη αυτή η ομορφιά ... και το βλέμμα μου επέστρεψε στον Ρέιτζ, μόνο που αυτή τη φορά, η οργή μου φούντωνε στα ίδια χρώματα με τα λουλούδια -βιολογικό κόκκινο. Το μίσος δεν ήταν καν αρκετά δυνατή λέξη.
Γι' αυτό ο βασιλιάς έστειλε τον Ρέιτζ αντί για τον Νομπλ. Όχι κουβέντα. Όχι φιλία. Μηδενικό δέσιμο. Ο Rage δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να με πετάξει στο πεζοδρόμιο. Σαν σκουπίδι.
Προσπέρασα μερικούς φοιτητές στην αυλή, όλοι μεταξύ είκοσι και είκοσι τεσσάρων ετών. Παρά το γεγονός ότι έφεραν διαφορετικά σημάδια, αναμείχθηκαν -ως επί το πλείστον. Ή τουλάχιστον το έκαναν μέχρι που πέρασε ο Ρέιτζ. Οι συζητήσεις μειώθηκαν καθώς περνούσε, και οι εκφράσεις τους μεταμορφώθηκαν σε μίγματα ζήλιας, λαγνείας και υπερηφάνειας. Κυρίως λαγνεία. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι όλοι ήθελαν να τον γλείψουν ή να γίνουν εκείνος, και τα δύο με τσάντισαν.
ΗÉλhίiθBιWοι λxύiκ(οιk.
Όταν η προσοχή τους προσγειώθηκε σε μένα, τα βλέμματά τους έπεσαν πάνω στο σημάδι μου. Και μετά, βλοσυράθηκαν.
Κρίνετε πολύ, μαλάκες;
Ναι, ήδη μισούσα αυτό το μέρος. Πολύ.
ΠεjρiάσαfμεL Aένα μεfγάλο* iσι,νJτmριβ)άνNι στη$ν& άκTρyη τηςh kαPυλzής. HΣτηé συνέχXε*ιfα,W $τοU vμTονοIπtάJτιw dοLδ'ήγ(ησεW aμiέσα Jα.πόf $ένα&νA DφtράdχτZη, rμHιαJ _ξzεκaάWθqαρKη wορhιvοnθuέBτaησnηé NστηDν) MάÉλ)λ!η άκtρsη cτJων. yαPντCίÉσwτοιχωνm cκbτjιqρfίων.m kΚαIθώNς KπερπhαóτYοrύσαμε ,α.νjάμbεσα( στ,ιHς δxύο γκρrίζOεÉς Sπéέτρινgεςz iκατpαPσκε!υές, παραAτήGρkη&σéαQ $όdτmι Uτο tμrοQνοSπcά!τι οδη,γούσyε uσεR έ)νGα τεMρnάστιοH ξέGφzωxτοn σfτ,ηj wμέσηi τKεqσσάvρqω!ν κLτOιρίnωÉν.U ΚαAθ!έsνnα aαπό xαυτά εiίLχε δwιαφWορnε!τgικyή yκlατBεύθυnνσqη,n Yβ(όZρεfιyα, ^νότIια,t lανjατοYλrικ,άC ήH δυ.τικά.I Καlι JεgνώG XκAάmθÉε* DκcτéίrρmιIο εGίOχεZ τοc ίδsιο, ύψος και^ Fπbλ_άkτο.ςR $καιb ήgτuαν κzαταpσκbευασμvέν!ο* iαπό τfα ίδι$α) !υλIιtκά, δuεTν RήταXν Nόjλpα )ίRδxια. d
Κοιτούσα το κτίριο με νότιο προσανατολισμό, με τη γκρίζα πέτρα του γυαλισμένη και απαλλαγμένη από αμπέλια. Παρτέρια με λουλούδια πλαισίωναν το διάδρομο, με το σκούρο χώμα να έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη ζωηρή βλάστηση. Στην πόρτα από σκούρο ξύλο ήταν χαραγμένη μια πανσέληνος που δήλωνε ότι η κατοικία ανήκε στη φυλή του Μεσονυχτίου.
Σοκαριστικό.
Γύρισα, σκανάροντας τους άλλους μαθητές μέχρι να εντοπίσω τον Rage.
"OΔιBκNόC σου Hεaίlν!αtι αυVτό",$ HείπεH hο ΡaέTιóτζ, αφήrνsοpν)τMαzςC GτTο Xσακ!ίδιόD zμvου στα (π&όgδqιαU μ*οWυ.Q ΈδειCξaε έaναh zε(ρεkι_πωμlέν&οG κMτIίbρRιlο Qπpο_υv έβFλεπε hπXρkοiς Dτα δυτóι_κTά. p"mΟ iξLάδερφός σiο'υK μUποXρεNί νiα σεó aβοjη.θήσ^ε,ι *-xή Aκiαιh όχgιn.M ΑqπλάY νPαv εZίσαcι, AσFτοc vαίMθρ^ιο σdε' TμHιkαÉ Mώραs. Η jτkε,λBετή( έóνmαWρξ.ης IαρxχmίGζεwιR (στι*ς πέYντε".
Χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία να κάνω ερωτήσεις, γύρισε και απομακρύνθηκε.
Τον πέταξε στο πεζοδρόμιο - όπως ακριβώς το φαντάστηκα. Κοιτάζοντας την πλάτη του, ευχήθηκα να υπήρχε μαγεία του αέρα για να τον αναγκάσω να γονατίσει μπροστά μου. Ή ακόμα καλύτερα, μαγεία της φωτιάς για να μπορέσω να τον κάψω.
Ευχαριστώ πολύ, Πρίγκιπα Μαλάκα.
ΠÉάVγGωσrεA -S πράγμαZ πο!υ aσaήKμqαινjεx όgτmιH VμάPλλOο,νp qτο εrί(χα YπAειl δ)υDνα^τxάO.x
Ουπς.
"Έτσι είναι ο πρίγκιπας Θάρρος για σένα", γρύλισε. "Μη με κάνεις να σου μάθω σεβασμό".
Σεβασμό;
ΓPέλdασXα& μαIνBιJωδmώςK. "LΕίXμaαι. αWρkκ_ετxά kσίγοfυJρVος ότiιx Fπρ!έπ(εdιN éναl gξέρειLς TτJι, είAνvαιj !αυRτFό ZγιαU PναM μ_ποSρείςI Dνα τdοf dδRιkδZάbξCε*ις"i.m $
Είχαμε συγκεντρώσει ένα ακροατήριο, και παρόλο που μπορεί να μην ήξερα πολλά για τα εσωτερικά και τα εξωτερικά αυτού του μέρους, το να είσαι άλφα σήμαινε να μην αφήνεις τους άλλους να σε εξουσιάζουν, συμπεριλαμβανομένου του Ρέιτζ.
Σταύρωσα τα χέρια μου. "Αν θέλεις τον σεβασμό μου, θα πρέπει να τον κερδίσεις".
Κάποιος λαχανιάστηκε και κάποιος άλλος χασκογέλασε.
ΊPσcωNςv sνkαI fέβρισSκsα cτaον .χαχwαzνYητbή, BαρAγότQε)ρα-l μποXρείu Gνα ^ήτ*αnν οa wμUόνοςm άλλHοZςT OλdοaγιwκJόςG SάνAθρdωxπuο$ς εδώ. aΑLυbτή Wτ$ηV XσTτιγμ$ήk,p έ)πρεjπεF νZαM pφvύγxωQ l- αyμ^έrσωJςi.R $ΣOήκωσα τηAνÉ τdσάντUαb μο^υ mκhαZι βάδGισαU qπbρος tτ)α διfαμεKρίσμαPτgα της Pφ^αcτ'ρvίαςt της $ΗμιIσεNλ_ήνkου.r ΕλIπuίζω JόGτ$ι Dο mΝόλαdν θαó ή'ταν καλHύWτεFροςD &αLπ') pό,zτιD θυÉμSόμCοjυν.r Εlίχα Vτsελειώpσει μFεt ZτουpςI dμαiλάκεςH γAιfαY Hσήμερα._
Κατευθύνθηκα με ορμή προς το κτίριο με την ημισέληνο στην ξεθωριασμένη πόρτα του. Οι χώροι εκατέρωθεν του διαδρόμου ήταν κατάφυτοι από αγριόχορτα - ούτε ένα λουλούδι στον ορίζοντα. Αρκετά σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην πόρτα ήταν σπασμένα και ετοιμόρροπα, και έκανα μια γκριμάτσα στα αμπέλια που σερνόταν πάνω στη γκρίζα πέτρα ... δηλητηριώδης κισσός.
Φύλλα γέμιζαν το έδαφος της στοάς, και ο όγκος των συντριμμιών στις γωνίες έδειχνε χρόνια χωρίς προσοχή - πιθανότατα από τότε που εξορίστηκε η φυλή μας.
Ωραία.
Έφταxσα μNέAχ'ριC iτηνK πiόρóτkαV, χnτύπησαK,V αxλλάq η mαίσθηtσÉηr τηdςJ lπρSοσοχIής αÉπtόM πBί)σ'ω ήτMαν τ*ο kκίνpηgτρο ,γιtαB ναk Éδοκιμάσéω )το χε.ρούλιM.v Αυrτός PήHτανN ο .κοjιCτDώYνας éτKη)ς óφυQλής gμ*οHυr,t tέτdσgι NκιZ αλOλιqώFς, dσωστά; )ΤÉο πόμFολMοU Sγhύρι&σzε,! αwλVλ*άB το Oξ$ύlλ_ο zέτριξYεz BσVτZοA κούDφωBμtα καθ,ώς! έσπIρωξVα' τpηνL πqόρτuα XναQ RαPν*οOίdξrεRι.k l
Μπαίνοντας μέσα, παρατήρησα το απογευματινό φως του ήλιου να φιλτράρεται μέσα από τα παράθυρα, φωτίζοντας τα στρώματα βρωμιάς και βρωμιάς. Τα πάντα ήταν καλυμμένα με σκόνη ετών, από τον πολυέλαιο πάνω μέχρι το -έσυρα τις σαγιονάρες μου μέσα στη γκρίζα σκόνη και κούνησα το κεφάλι μου- μαρμάρινο πάτωμα κάτω.
Αηδία.
Αφού κλώτσησα την πόρτα πίσω μου, φώναξα: "Εμπρός;".
ΤίποjτNα.z
Ο μπαγιάτικος αέρας έφερε τη μυρωδιά περιττωμάτων τρωκτικών. Δεν είδα καμία ένδειξη ότι η περιοχή είχε διαταραχθεί πρόσφατα. Ζούσε ο Νόλαν σ' αυτό το αχούρι; Όχι ότι θα τον κατηγορούσα αν δεν το έκανε. Θα προτιμούσα να κατασκηνώσω σε μια σκηνή παρά να ζήσω σε αυτό το βιολογικό βρώμικο μέρος. Άφησα την τσάντα μου δίπλα στις σκάλες, θεωρώντας ότι τα υπνοδωμάτια θα ήταν τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω, και μετά ξεκίνησα να βρω τον Νόλαν. Ας ελπίσουμε ότι θα έβρισκα ένα σνακ στο δρόμο. Είχα πεινάσει.
Οι σαγιονάρες μου χτυπούσαν στο πάτωμα καθώς μπαινόβγαινα στα σκονισμένα, ακατάστατα δωμάτια. Αυτό το μέρος ήταν τεράστιο. Εντόπισα μια αίθουσα χορού, μια αίθουσα παιχνιδιών με ποδοσφαιράκι, μπιλιάρδο και χόκεϊ αέρος και ένα γραφείο, όλα στη νότια πτέρυγα. Αλλά η εγκατάλειψη έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Το να βλέπω ένα σκονισμένο, μισοσπασμένο τραπέζι ποδοσφαίρου ήταν έγκλημα, αλλά λιγότερο από τα βιβλία που ήταν στοιβαγμένα στο πάτωμα στη βιβλιοθήκη.
Το στομάχι μου γουργούρισε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το γεύμα που έχασα, και έκλεισα την πόρτα ενός μουχλιασμένου καθιστικού και μετά κατευθύνθηκα πίσω στο φουαγιέ. Από εκεί, κινήθηκα προς τη βόρεια πλευρά του πρώτου ορόφου, παίρνοντας τον προσανατολισμό μου σε αυτό το μέρος.
Τnο φωςA .τοóυK ήλaιsου& HεJξ$ασhθέVν!ηRσkεB, Rκrαι$ mγύHρXισvα τlοVν ÉδιαWκόπτηu του& $φkωFτόςr aστkην κZουζIίLνgα, bβογκώqνIτας qμε απFοaγο.ήτεtυmσtη^. ΠsώwςS γBίνOεDτPα.ιP να* μηLν! cέχουμεK YηλεκτρpιaκIό ρεyύμα; ΑυÉτwόX dσήμαινεC ότUιg fδYε)ν είχαμaεi ψυkγsεzίο;y O
Το λίγο φως που έπεφτε από τα παράθυρα φώτιζε τα κουτιά που κάλυπταν τον πάγκο. Ήξερα ότι ήταν τρόφιμα. Μπορούσα να το μυρίσω. Σαπισμένες μπανάνες και ξινόγαλα -που σήμαινε ότι κάποιος είχε ζήσει εδώ αρκετά πρόσφατα για να χύσει γάλα και να βρωμάει ακόμα.
Νόλαν, βρωμερό γουρούνι.
Το βογγητό της πόρτας που διαμαρτυρόταν για την κακοποίησή της τράβηξε την προσοχή μου και φώναξα: "Νόλαν;".
"Μπ.λιαOχ,V αuυτό είVναι XαVηδ'ιkαLσ!τικό'"D,p 'γκρίνια.ξgεó Éμhιαh νrεIαSρή xγIυνAαίκlα, μ'ε τRη) Sφ_ωνήw τIης να xαWιmωρείτDαιé nσ_το nδιCάδqροQμZοD sπρlος$ το μέροςu μου., "Ο γαμηAμ(έFνοςv άλPφNαz βαRσιtλóιéά)ςn κiαι ηó jγXαμημέxνη) dφυλ_ή Sτουi nMidnRigXhtó"W. X
Δεν είχα ιδέα ποια ήταν, αλλά μου άρεσε ήδη.
"Γεια σας", φώναξε με τραγουδιστή φωνή. "Ξέρω ότι είσαι εδώ μέσα, κορίτσι της ημισελήνου. Ήρθα να σώσω την αξιολύπητη ουρά σου από το ξύλο του άλφα κληρονόμου".
Γέλασα - δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αυτό σκέφτηκαν οι άλλοι; Ότι ο Ρέιτζ θα μου έκανε πραγματικά κακό; Εννοώ ότι ήταν ένας απόλυτος μαλάκας, αλλά ... ξυλοδαρμός;
ΑGποsκ!λVείεται.q ΠρέkπJει νkαB .ήταUνD YέOξaωc μgόλιfςw _τMώρα Iκ(αPι )ν$αT fέπnι!ασε τονX xκYαrβwγάH qμο_υ Éμε τsοqν RagUef. p
Μια νεαρή γυναίκα περίπου στην ηλικία μου μπήκε από την πόρτα και η έκφραση αηδίας της μετατράπηκε σε χαμόγελο. "Εδώ είσαι."
Ήταν αρκετά πιο κοντή από μένα, ίσως 1,80 μ., με καστανόξανθα μαλλιά και ανοιχτόχρωμο δέρμα γεμάτο φακίδες. Φορούσε ένα πράσινο φόρεμα, πλήρως μεσαιωνική ενδυμασία, και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια φανταχτερή τούφα με ένα στεφάνι από λουλούδια. Στο μέτωπό της ξεχώριζε το σημάδι του φεγγαριού τριών τετάρτων. Φυλή συγκομιδής.
Με ένα χαμόγελο, διέσχισε τα ασπρόμαυρα πλακάκια του δαπέδου της κουζίνας και μου άπλωσε το χέρι της. "Το όνομά μου είναι Κάτζα. Είμαι από τη φυλή Harvest Clan". Κουνώντας το κεφάλι της, πρόσθεσε: "Σε παρακαλώ, γλίτωσε τα αστεία με τους αγρότες".
ΕGγώL ξUε!φυσήCθDηκBα.Y é"ΔfενQ επρaόκ,ειτMο RνAα_ πaά_ω εκaεKί.A $Είcμαnι Tηy Νά$ι".
Σφίξαμε για λίγο το χέρι.
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι θα έκανα πραγματικά έναν φίλο εδώ. Νόμιζα ότι στο νησί επικρατούσε η νοοτροπία "σκότωσε ή θα σκοτωθείς".
"Ο τρόπος που είπες στον πρίγκιπα Κουράγιο έτσι... επικός. Έπρεπε να σε γνωρίσω και να σε σώσω από το να πεθάνεις από εισπνοή σκόνης". Έδειξε το παχύ στρώμα βρωμιάς που βρισκόταν πάνω στα πάντα.
Γaέ(λαxσuα. T"XΜFερικaές, φορέςG,l οι Gάnν'τQρwες Wπρ,έπει( Qναé μ)παίνyουν_ στη θAέσηÉ Wτqους".( aΜεGτcάQ έδειmξaαS την& JάσjχημLη óκNο^υPζsίναK. "Τ*ιZ σiυμβα)ίνrεbιq μεq αυ*τnόW; Η tξMαδέρJφGη μWου Rζεrι qσ,οβ)αράJ Jέsτwσιj;_"^
Το πρόσωπό της έγινε ξαφνικά ζοφερό: "Λοιπόν, όλοι μας έχουμε υπηρέτριες και άλλα πράγματα που πληρώνονται από το στέμμα. Όταν η αγέλη σας πήρε ... ε..."
Κατάλαβα το μήνυμά της, δυνατά και καθαρά. Δεν είχαμε πλέον τις πολυτέλειες μιας φυλής που ήταν αποδεκτή εδώ.
"Υποτίθεται ότι πρέπει να φορέσουμε στολή;" ρώτησα, δείχνοντας τη στολή της και αλλάζοντας θέμα. Τι είχαν πει τα αγόρια καθώς ερχόμασταν; Κάτι για το ότι τα πράγματα είναι πιο επίσημα...
Ηw ΚzάτKζαh γ.έλαtσεO WκαOι μεmτάz _κοaύνηlσε τSο Tχwέρaιf τcης, TπάÉνω-κdάaτXω, iδείχνXοxνCτnαςy Uτjο σjώμgα _μ!οqυ. c"ΑWπPόψεk,) είμpαRστRεf. Δfεν uθvα αJλλjά'ξWεkιSς πCρKιKνó απ(ό τη(ν $τελεjτuήl IέKναρξXης;"*
Σκατά. Το είχα ξεχάσει. "Ναι, εντελώς..."
"Δεν έχετε φορέματα εγκεκριμένα από την Ακαδημία Άλφα, έτσι δεν είναι;" Εκείνη έσφιξε τα χείλη της και ρουθούνισε.
"Όχι."
ΚατσHοAύφιασεl.y b"jΣóοMυ SέσDτ'εwιλα*ν *τηU λgίσrτα WμεF τQιςw πpρJομPήuθWεFιεZςG jκMαRιW fτονT Wκώδóικóαc νgτυσuίyμXα'τUος;m"B Y
Ο θυμός φούντωσε ανάμεσα στις ωμοπλάτες μου σαν καυτή σφυρίχτρα που διαπερνάει την πλάτη μου. "Όχι. Δεν μου έστειλαν".
Μου έπιασε τον καρπό και με τράβηξε. "Έλα τώρα. Αν βιαστούμε, μπορεί να προλάβουμε πριν φτάσει το Ανώτατο Συμβούλιο Μαγείρων. Δεν θα αφήσω τον Μιντνάιτ να σε σαμποτάρει. Εσύ κι εγώ θα γίνουμε κολλητοί, για να το ξεκαθαρίσουμε".
Ένα χαμόγελο τράβηξε τα χείλη μου, και ακολούθησα, αφήνοντάς την να με σύρει έξω από την κουζίνα, ενώ μου έκανε κουβέντα.
"vΓιαbτ.ίX WείσαιC TτόσUοB .καλMή μαÉζί Oμου*;" nρYώIτησzα όfτ(ανb bπGήρε μιiα^ ανάGσαw. j"RΌRχιl xότiι WδUεν UεQίμαι* KεBυγéνXώμων,n αUλRλiάQ δIε^ν) με ξέFρεvι'ς". Τ_υ)πMικά', Tήdμα_σhτPαDν xόTλzο^ιR zσvε PαντAαγωνι!σμGόA Oμετ.αξ!ύC *μwας_ Yγια τηÉ θsέaση τ$οTυ Bάλφα βαgσιλιάN.x !ΕSίmμαι Wσ$ίγοIυρηZ όGτTι' hυqποτίθετxαjιp όzτι nο ΡfέιbτLζn Iθα RτPην έπαιóρVνQεh, αλλάd LοSι κMανCόνεLς! αóνέφε&ρpαν kότιh οποιοVσδήMποτεb jαπ)όz zεμάς VμπsοQροqύ'σε νOα !π,αλέψ^ειI $γ'ιh' JαυhτήyνF nμRεsτ*ά HτηνG nαπzοφοί.τησFήc AμYας.. z
Έριξε μια ματιά προς το μέρος μου με τα φρύδια της ψηλά σηκωμένα. "Πρώτα απ' όλα, είμαι η δέκατη στη σειρά για να γίνω άλφα, και έχω άλλα οκτώ αδέλφια στο σπίτι. Οπότε είμαι εδώ μόνο για να κάνω τη μαμά μου ευτυχισμένη σε περίπτωση που όλη μου η οικογένεια πεθάνει μέσα σε μια νύχτα".
Εγώ ξιφούλκησα-γέλασα. Δεκαοκτώ κληρονόμοι! Δεν μπορούσα να φανταστώ τόσα πολλά αδέλφια.
"Δεύτερον, οι κληρονόμοι του Midnight εξαφανίστηκαν σήμερα το πρωί και έγινε μεγάλο φρίκη. Όλο το νησί αποκλείστηκε - κι εσύ επέστρεψες μαζί τους, φέρνοντας μαζί σου πυροτεχνήματα. Δεν χρειάζεται να ξέρω τίποτα περισσότερο από αυτό".
"gΛFοι.πcόbνS,É εdίtμα'ι Yευyγiνώuμω!ν πουx *έχω ένZανÉ φOίzλzο", Kτηςh ^εrίBπkαv μwε &ε_ιDλιiκ'ρίaνZεια.z qΑsυDτήM η óκLοkπóέλα mήxτyανH uλ!ίvγοT Wπfρο*κQλητι_κhή, fα_λqλάi α*υτpό θα τTοU πAρLοhτtιμWούIσVα pαPνmά pπzάσOα CσrτzιSγwμή) ÉαπTόL τοó jσFτSενόpμυKαλο( Xκzα)ιB υ(πAεTρpοFπrτικrό.
"Εξαιρετικά. Κι εγώ το ίδιο. Τώρα, τι νούμερο φόρεμα φοράς;"
Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι βρισκόμουν στον κοιτώνα με το βόρειο προσανατολισμό ανάμεσα σε ένα σμήνος από κορίτσια της συγκομιδής. Παρά τις διαμαρτυρίες μου, η Κάτζα με πίεσε να φορέσω ένα μπλε φόρεμα μέχρι τον αστράγαλο, στο ίδιο χρώμα με τον ουρανό το σούρουπο. Το σκούρο υλικό αποτελούσε έντονη αντίθεση με το χλωμό δέρμα μου, αλλά προφανώς πληρούσε τον ενδυματολογικό κώδικα των υψηλών μάγων για τις επίσημες εκδηλώσεις καλύπτοντας τα γόνατά μου.
Ποιος το ήξερε;
ΠHιθ,ανότZατ(α aόλAοιV k- _εκτόrς απόc dεμrέOνbα,.
Κεφάλαιο 4
Κεφάλαιο 4
Η Kaja και οι μεγαλύτερες δίδυμες αδελφές της ήταν στο πρώτο και δεύτερο έτος αντίστοιχα. Έπειτα, είχε άλλες δύο αδελφές στο τρίτο και τέταρτο έτος, αλλά είχαν κολλήσει στα δωμάτιά τους όταν μπήκα. Προφανώς, η μητέρα τους γέννησε πολλές κόρες αλλά μόνο έναν γιο, ο οποίος ήταν σήμερα δύο ετών. Το καημένο το παιδί μάλλον ούτε αυτό θα γινόταν ποτέ άλφα της αγέλης. Αυτό πήγαινε στον μεγαλύτερο, ο οποίος ήταν σχεδόν πάντα ο ισχυρότερος.
Τα δίδυμα είχαν την ίδια σκόνη φακίδων με τη νέα μου φίλη, αλλά οι κυματιστές μπούκλες τους είχαν το χρώμα του μελιού, όχι του καστανού όπως της Κάτζα. Τα δίδυμα είχαν επίσης ικανότητες, αυτό έπρεπε να τους το αναγνωρίσω. Είχαν κάνει κάτι τρελό στις βλεφαρίδες μου που τις έκανε να μοιάζουν με βεντάλιες, και ήμουν σίγουρη ότι αυτή η γλίτσα δεν επρόκειτο να φύγει ποτέ. Πάτησα το πόδι μου στο γκλίτερ του σώματος. Επιτρέποντας μόνο ένα πασπάλισμα στην πλεξούδα στην κορυφή του κεφαλιού μου, που την έκανε να μοιάζει με στέμμα, ειδικά με τα υπόλοιπα μακριά ξανθά μαλλιά μου σε απαλές μπούκλες. Δεν ντυνόμασταν έτσι στη Μοντάνα. Αυτό έμοιαζε με ντύσιμο γάμου. Ήταν παράξενο ... και διασκεδαστικό.
Η& K.a,ja (και ε^γMώP πεHρπατéοéύσCαOμYε κuα*τnά VμήκWοLς Yενmόςz JπRέxτρTινvου éμοdνοπgατKιού,z μεV βιXαστmιOκ,ό Oρυmθμό' HγιzαF νvα vμVηD tχάσουOμε Tτη(ν τελεxτή^. ZΣτρdέφtονcτzαςl τuηTν προσοLχ,ή pμ_οAυ ξkανά Wσ!τTηP Dνwέxαt μ_ο$υ φίλAη(, Pρ^ώ*τησIαm: l"HΛIοιπόν, WδεVκαεbπτάw UαδpέzλφVιOαS .w..b πώóς zείνBαsι;b". U
"Διασκεδαστικό. Θορυβώδες. Τρελό. Πιθανότατα θα μιλούσα συνέχεια στον εαυτό μου και θα πέθαινα από πλήξη αν ήμουν μοναχοπαίδι". Ανασήκωσε τους ώμους της, γελώντας.
Γέλασα μαζί της. "Τότε, ευτυχώς που είμαι εγώ το μοναχοπαίδι και όχι εσύ, σωστά;"
Η Κάτζα έγνεψε- γρήγορα είχε μπει στην καρδιά μου.
"NΠοJιοςG yείcνtαιW Lο pμεγα_λύτlεyροXς κλDηρAοsνόUμος Wσουb;b"_ vρώτηNσα$..
Μπήκαμε και βγήκαμε από πεζόδρομους και περάσαμε από κτίρια, και εγώ, εντελώς χαμένος, ήμουν ευτυχής που η Κάτζα ήξερε τον δρόμο.
"Νάλα. Είναι έτοιμη να γίνει η άλφα. Η δαμαστική της ικανότητα στο νερό είναι μάλλον ήδη αρκετά ισχυρή".
"Ωραία. Άκουσα..."
Μια θXολούrρXαN πwετMάXχZτ_ηκ$ε) από τGα* δZέIντGρwαL,R κ!όβοντάGςY Kμε GκGαθώς σ$κhόνταψαD mγÉιxα να απUοφύ_γω Jτη σuύxγκjρουUσbη.a "$ΓαHμηÉμ*έ$ν.ε lμάyγ$ε!" a
Ο ξάδερφός μου ο Νόλαν πετάχτηκε μπροστά μου, κοιτάζοντας με μαχαίρια. "Νάι, θέλω να σου μιλήσω."
Με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε από το μονοπάτι, μέσα στους θάμνους.
Οι φτέρνες μου βυθίστηκαν στο χώμα και του έβγαλα ένα βρυχηθμό. "Αφήστε με να φύγω."
ΜyοQυk έριξfεó (το_ bχέρTιJ, μόλvι&ς* BηM ΚZάτζα κPο!ίτqαéξε μέσkαg αCπtό FτVαp φυλiλώμQαταO κjαéι dμMαXς )κοί'τwαxξεa aσzυνAοzφWρqυωhμAέóνZη).
"Νάι;"
"Πες μου πού να πάω, και θα σε συναντήσω εκεί", είπα στη νέα μου φίλη, στρέφοντας το κεφάλι μου στην ξαδέρφη μου. Ό,τι κι αν ήθελε ο Νόλαν, το καλό που του θέλω είναι να είναι καλό.
Μου είπε να ακολουθήσω το μονοπάτι, και αφού έφυγε, αντιμετώπισα τον Νόλαν με άγριο βλέμμα.
"ΜÉηgν μOεc ξMαQνaαγγsίfξεUιςq έMτσwιg,K εκCτvός TαPν, μzε PπροκαλPεBίMςV QευFθÉέωςt,V οπότε εwυbχJαρίστωLςX QθYαW ,σMοGυq uκHά!νpωl 'τOη hχQάρOη",N ^ξYεMσkπάθωrσ!α,é βiγlάζονDταςA UάχsνÉαQ. O
Πώς τολμάει! Εγώ ήμουν ο κληρονόμος και αυτός ήταν ο εφεδρικός. Προφανώς, εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήταν καλύτερος από μένα. Απόλυτα παραπλανητικός.
Ωστόσο, ο Νόλαν είχε αλλάξει τον τελευταίο χρόνο. Εκεί που ήταν πάντα λιπόσαρκος, τώρα είχε το σώμα ενός άλφα, με ύψος πάνω από 1,80 μ. και φαρδείς ώμους. Ωστόσο, αν τα λιπαρά μαλλιά του και η μυρωδιά του έδειχναν κάτι, εξακολουθούσε να έχει αδύναμη θέληση, να είναι τεμπέλης και -προφανώς- να θυμώνει γρήγορα.
"Τι στο διάολο συμβαίνει, Νέι; Έμαθα ότι οι κληρονόμοι του Midnight σε έφεραν εδώ;" Ο Νόλαν υψωνόταν από πάνω μου, με χαμηλή φωνή. Τα χαρακτηριστικά του ήταν αυλακωμένα από κάτι που φαινόταν να είναι ανησυχία όμως, κάτι που δεν είχε επιδείξει ποτέ εκ μέρους μου.
Ίσωfς τyελικIά δε&ν ήsξεPραO πώ.ς *να KτaοDνN δια!βuάζω.h P
"Ναι ... λοιπόν, ξεκίνησα ένα χρόνο νωρίτερα". Σταύρωσα τα χέρια μου, μη θέλοντας να του δώσω άλλες πληροφορίες.
Πέρασαν άλλοι δύο κληρονόμοι. Ο Νόλαν τους κοίταξε έντονα πριν με τραβήξει πιο μακριά. Κατάπιε, τα μάτια του μεγάλωσαν, κάνοντάς τον να δείχνει σχεδόν ... απελπισμένος.
"Οι γονείς μας δεν μας προετοίμασαν γι' αυτό το μέρος, Νέι. Δεν έχουμε τίποτα: ούτε υπηρέτριες, ούτε χρήματα ... τίποτα. Μας βάζουν να δουλεύουμε για το φαγητό και μετά μας δίνουν πράγματα που περισσεύουν. Είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας -αν μη τι άλλο".
Το στοsμxάχι OμRουy cβÉούλιMαóξóεd κiαιa PσυνRο.φρ^υώθjηκ'α,I Rξgα!φcνι*κqάl νευριTκή_.H ΤQο μsυpαyλÉό hμiου DπhήiγcεS σNτοY FσAαπ(ισLμένοd κlουτί tμε .τqο& fφαγÉηOτWόD HσuτDοM τ,ρAαπέζHιB *τηmς Dκουqζίναςn. tΣvίγ&ουρsα αυVτό !δmεHνY τUοf gπαcρείχε τLοB σχολÉείWοm;z Κlα,ταSπtίdνGοXντVαKς,b επικενuτwρώfθηκαX σLε αHυwτό kπ.ουb ήξερα_., Ο& ΝÉόrλαnν ήóτ.ανa πάéντaα γο_υWρο,ύdνι.r bΊσ'ωkς παραποmνjιόGταν& Kως_ δAιbκfαιοéλWογίkα Kγια τNιTςX qσυνzθuήκFες που( Fέμ(οbιÉαζαCν_ με PσÉτNάxβλLο στ,ο(ν κ*ο,ιbτmώναó μlαNς).^ u
"Λοιπόν, θα σε πείραζε να καθαρίσεις λίγο; Ο κοιτώνας είναι αηδιαστικός;"
Κούνησε το κεφάλι του σαν να ήξερε τι σκεφτόμουν. "Θα δεις αν σου περισσεύει ένα δευτερόλεπτο μετά το αποψινό. Πρόκειται να γίνεις σκλάβος του βασιλιά άλφα".
Με αυτό, έφυγε ορμητικά, αφήνοντάς με με έναν ανεμοστρόβιλο σύγχυσης. Σκλάβος του άλφα βασιλιά; Τι στο καλό σήμαινε αυτό;
"ΝDάjιf;* ΧdάAθNηxκiεDςS,T wαγSάπη μhοhυ;"É φ)ώναnξε* μια γGνéώριgμηT φω.νήk $κiαDι DγύρGιJσαu γNιDαT .νWα βρω τBον ΝοVμxπlλy,^ sμεf το χέρiι KαRπWλωSμέJνbο cμ'έ$σαÉ cαπAό Vτους Cθάdμνουiςx.l Έδ^ειnχνKε όSμnορcφjοςS σJανL τηDν( α&μLαρτίcαÉ μPε jτοU τAριμÉερέ)ςI Gκzοyσ,τwοMύμι το$υ. 'Πίσcω το!υH GστQέtκοbνaτ_ανy ηK QΤιμ&ήW, η' lΔBικαιο^σύqνrηU cκαι .._. Aη iΟnρMγήI.
Όταν το βλέμμα μου έπεσε στον πιο κακό από τους τέσσερις πρίγκιπες, το μυαλό μου έσβησε. Η ζεστασιά απλώθηκε στο στήθος μου σαν υγρό μέλι. Λες και αυτός ο άντρας μπορούσε να γίνει πιο καυτός, ο κύριος Γλύφτης-ενσάρκωση εκτοξεύτηκε στη στρατόσφαιρα της καυλότητας με ένα ανθρακί γκρι κοστούμι.
Γιάμ. Όχι, περίμενε... μπάσταρδε.
Ο Ρέιτζ δεν είπε τίποτα καθώς το βλέμμα του ταξίδευε πάνω στο σώμα μου, αργά, με τη θερμότητα στα μάτια του να κάνει την προσοχή του ένα απτό χάδι. Η καρδιά μου αναποδογύρισε.
"AΝοNμZπλl,U zπάμε"i,u $εBίlπε οm Ρuέιτζk.d .
Γιατί οι καυτοί ήταν πάντα τέτοιοι μαλάκες;
Ο Νομπλ άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου και εγώ χαμογέλασα, παίρνοντας το απλωμένο χέρι του. "Σ' ευχαριστώ, φίλε".
Έβαλε το χέρι μου στην αγκαλιά του και τον άφησα να με οδηγήσει στο μονοπάτι.
"Κα*θVαρjίwζWεTιYς yκGαλάL, μ&ικρsέ,"r,p φώuνkαmξε οX HAonoSr πίtσ$ωH NμVοNυ,H )κqάνοντ,ας τοn χxαμmόγεFλYό qμοmυ να απóλCωθεί).p M"ΚéαMι αυ!τÉόH jτο φ$όKρεGμvαz..v."p ,
Ο Ρέιτζ πέρασε με φόρα και μας ξεπέρασε γρήγορα. "Συγκεντρωθείτε στην τελετή, ηλίθιοι".
"Εδώ διδάσκουν διαχείριση θυμού;" Σκέφτηκα δυνατά. "Κάποιος θα μπορούσε να το προτείνει αυτό ... ως μάθημα επιλογής. Απλά μια σκέψη".
Ο Νομπλ απομάκρυνε το σχόλιό μου. "Είναι γκρινιάρης επειδή ο θείος Ντέκλαν τσαντίστηκε που πήγαμε να σε πάρουμε και μας έσκισε τα μούτρα".
"ΠάOλzι;"A $ΈsσéκTυψ$αV nτο κ&ε&φcάuλdι.. "ΑIυτό δεyνf YέκMα,νεh óόlταν πρXωHτοήρθαRμε εGδώ;"c
Δεν μου είχε διαφύγει πόσο τρελό ήταν το γεγονός ότι αναφέρονταν τυχαία στον άλφα βασιλιά ως θείο Ντέκλαν. Ήθελα να μάθω περισσότερα, όπως γιατί ο βασιλιάς φαινόταν να μην έχει παιδιά, αλλά δεν τόλμησα να ρωτήσω.
Η Honor ξιφούλκησε.
"Αυτό ήταν απλώς το ζέσταμα", μουρμούρισε ο Τζάστις.
ΑZμcάν,! L"ΘVέ^λωg νjαu μpάdθOωN;U"Y j
Ο Noble κούνησε το κεφάλι του. "Αν ποτέ σε καλέσουν να έχεις μια συνάντηση μαζί του, φρόντισε να με ενημερώσεις νωρίτερα, ώστε να είμαι εκεί μαζί σου".
"Γιατί;"
Ο Νομπλ χαμήλωσε τη φωνή του ακριβώς τη στιγμή που ο Ονόρ ανέβηκε δίπλα στον αδελφό του. "Για να σε βοηθήσω".
Ο $Hjo'nor UέRσgκυψεK μVπρQο!στ$ά γιαI JνNα μnε κο&ιyτάFξbεSι σXτα FμSάτιαG yκ.α)ι vπρIόUσwφyεyρ^ε CέJνVαs qθtλCιμPμέkνο pχαDμόγεcλο.W V"ΣzτDοCν PάIλÉφóαÉ mβzασ&ιbλJιά δpεν JαρέPσKουνv τ^αW λάBθη, YγιF' lαυZτόH κjάνóε ό,τRι MκUαÉλύτεyρZοF Pμdπ)οXρείς Lγια vνα) μεpίνειPςy sκάsτω α_πqόN Rτο ραÉντάρ".
Ουάου.
Έκανα νεύμα καθώς τα λόγια του μπήκαν στο μυαλό μου. Ο βασιλιάς ήταν χειρότερος απ' ό,τι πίστευα. Η προσοχή μου περιπλανήθηκε μπροστά, σε ένα καλά φωτισμένο αίθριο, και η περιέργεια με κατέλαβε.
"Λοιπόν, τι είναι αυτή η τελετή στην οποία θα πάμε και γιατί είναι εκεί το Ανώτατο Συμβούλιο Μαγείρων;"
Τοb μοZνyοkπάτ,ι κsατέYληKγ$ε Bσmτlην εTίóσuοδο, τuου γGυάλι(νmοóυ rθlόλ!ου. IΜιαj οLμάjδα cμεγXαRλύτεOρVων fδ.α(σQκ_άgλωNν) σzτrεκMότ&αν, σXτóην vείYσ!οδfο*, Dκαλ(ωσ*ορ)ίζοaνταyςF _τοuυCς XμαlθητhέWς στQο εrσωyτερ)ιKκόh.
"Λοιπόν", είπε ο Νομπλ χαμογελώντας, "αυτό είναι ένα τεστ για να δούμε ποια είναι η στοιχειακή σας συγγένεια".
Εγώ έγνεψα. Επειδή προερχόμασταν από τους υψηλούς μάγους, αν και αραιωμένοι και αναμεμειγμένοι με λύκους, είχαμε δροσερές μαγικές δυνάμεις που συνδέονταν με τα στοιχεία. Αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους ήρθαμε στην Ακαδημία: για να μάθουμε τη στοιχειακή μας συγγένεια και πώς να την αξιοποιήσουμε. Όλοι οι μεταμορφικοί λύκοι είχαν μεγαλύτερη ταχύτητα, ακοή, όραση, όσφρηση, ακόμα και θεραπεία, σε σύγκριση με τους ανθρώπους, αλλά οι άλφα κληρονόμοι είχαν επίσης ο καθένας από μια συγγένεια: δύναμη αέρα, φωτιάς, νερού ή γης. Ο έλεγχός μας στα στοιχεία, που παρατηρήθηκε μόνο σε όσους είχαν βασιλικό αίμα, ήταν εξαιρετικά περιορισμένος, σε σύγκριση με τη δύναμη των υψηλών μάγων. Ο πατέρας μου μου είπε ότι κάποτε είδε έναν υψηλό μάγο να σέρνει κάποιον μέσα στο δωμάτιο χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό του. Οι μάγοι είχαν ένα σωρό δυνάμεις.
Η στοιχειακή μαγεία μας ξεχώριζε εμάς τους άλφα λύκους από τις άλλες ράτσες μεταμορφωτών, ακόμα και από τους υπόλοιπους λύκους της αγέλης μας. Ο πατέρας μου ήταν στοιχειώδης της φωτιάς. Η μαγεία του διαχέονταν μέσα στην αγέλη, ώστε να μπορούν και αυτοί να την αντλούν και να τη χρησιμοποιούν σε μικρότερο βαθμό κατά καιρούς, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αν ήθελες να δεις μια φωτιά να ανάβει από απόσταση δύο μέτρων, ήμουν το κορίτσι σου. Αλλά η δύναμη σταμάτησε εκεί με τους άλλους λύκους της αγέλης μας.
ΥTπxέθεσαm ότι θéαZ ήpμου(ν zσmαν cτIοnν Sπpαyτ)έIρ!α μοHυ κéαι, _θfα είRχα σJυxγgγέPν(εrια& μAεW τηó φωτιóάM,p πράγaμαs WπQο)υ! θCαf ήτfαLν) υπέροQχDο. Τότε,M θα( μsπ_οGρ(οuύσiα ναh LβDάλω φHωτ(ιYάM στSοtν RaCgey με wτοQ μbυCαλsό^ μRοYυs,J ώστε &να μyηdν) ξdέFρει ποPιος jτKοK tέκVαlνvεk. '
"Εντάξει", σήκωσα τους ώμους. "Τι είδους τεστ;"
Τα τεστ και εγώ συνήθως δεν τα πηγαίναμε καλά. Όπως ο τρόπος με τον οποίο ο Rage δοκίμαζε την υπομονή μου- έπαιρνα στην καλύτερη περίπτωση ένα Γ- εκεί.
Η Honor γέλασε. "Αυτό είναι εύκολο. Απλά αγγίζεις έναν κρύσταλλο".
ΚατfσούφιαóσαY, αQνrαGπολώDνMτας iτpοYνn κρύGσÉτKαλrλiο πSο*υY εwίkχα *αγ*γίξειD OπριNνV ανέhβiω YσOτοQ πlλLοίο jκαιL πCώς cμε ε'ίχεl óχUτVυZπήσRεAι. v"Α!υτlό *είqνα_ι όmλBο;Q" K
"Αυτό είναι."
Θα μπορούσα να το κάνω αυτό.
"Ποιες είναι οι συγγένειές σου;" Έσκυψα προς τον Νομπλ. "Ή μήπως είναι αγένεια να ρωτήσω;"
"Η Ορbγή έχxεtιl δίκιο-r δzεν το ÉβJοtυ_λώνεqιd gποQτgέ", γκIρίIνιαzξεB Bη lΤWζBάσaτιGςU καcι έφqυrγε, JαlφήνονRτHάς .με μbε τmηzνa iΌVν*ο$ρ óκ*αAι' τTη LΝrομRπλ(,x τοaυς μόνουPς λCογικούς.u T
"Ντικ!" Φώναξα στην οπισθοχώρησή του, και μερικοί μαθητές γύρω μας έμειναν άναυδοι.
Το χαμόγελο του Νομπλ απλωνόταν από το ένα αυτί στο άλλο. "Δεν είναι αγένεια να ρωτάς. Είμαι στοιχειό του νερού".
Ουάου. Τόσο γαμάτο.
"YΈVχω )ακοfύvσεfιH ότfιh τDα στοRιχεlιPώδ!ηY .τουó νεzροfύ έQχOουIν qεπYίIσSηYςT CμιPα! μNικρXήg ικαTνvόJτOητRαx θóερWα_πεWί&αLς",) PείOπα. É
Κούνησε το κεφάλι του. "Μόνο μικρότερα τραύματα και κοψίματα, και δεν λειτουργεί σε μένα. Είναι ένα από αυτά τα ανιδιοτελή χαρίσματα".
Πράγμα που εξηγούσε γιατί θα ήθελα τον Νομπλ κοντά μου αν με καλούσαν για μια "συνάντηση" με τον άλφα βασιλιά. Βασάνιζε μαθητές; Θα μπορούσε να είναι πιο σατανικός; Κούνησα το κεφάλι μου, διώχνοντας τις ενοχλητικές σκέψεις. "Το να είσαι ανιδιοτελής πρέπει να είναι χάλια".
Ξεσπάσαμε σε γέλια, μόνο και μόνο για να μας σιγοντάρει ένας καθηγητής που στεκόταν σε μια ανοιχτή πόρτα ενός κτιρίου με γυάλινο θόλο.
"fΠHρTίjγκιLπgαyςy sΝKοOμπVλ..."é ΤοL βNλέμnμα cτ*ηςP έKπεcσOεu éστα! LαγjκιrστρωGμένNα VχέFρGιUαz HμUας! κgαι )τοv στjόTμAα xτGηZς^ άDνο)ιξGε.v
"Κυρία Σέρκι." Ο Νομπλ έσκυψε το κεφάλι του προς την ψηλή, ευλύγιστη, μεσαιωνική γυναίκα.
Καθώς μπαίναμε στην ανοιχτή διπλή πόρτα, ο Νομπλ έσκυψε πάνω μου. "Συγγνώμη, Νάι, πρέπει να φύγω. Απόλαυσε την παράσταση. Ελπίζω να έχεις μια δροσερή συγγένεια".
Τον άφησα να φύγει, ψιθυρίζοντας: "Αν είμαι στοιχειό του νερού με θεραπευτικές ικανότητες, τότε θα σε βοηθήσω όταν πληγωθείς. Μπορώ να είμαι και ανιδιοτελής".
ΑστειεfυόNμοVυ$νA κατάC τοL 'ήμιTσWυé,J αλλά η τρυSφερkή_ έéκφρασηI Wπ_ουC πέaρvασRεD αSπό το πρόσsωLπόI $τουX μsε lέκαOνεX _νRαg πiιLστWέgψω) Aότι ^συKγκhινSήθηκvεm. K
Έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο. "Είσαι πολύ καλή για αυτό το μέρος".
Κοίταξα την πλάτη του που αποσύρθηκε, με τα λόγια του να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Η στάση μου παρέμεινε σταθερή: η Αγέλη του Μεσονυχτίου ήταν ένα μάτσο ψυχοπαθών πισώπλατων μαχαιροβγάλτηδων ... εκτός από τον Νομπλ. Αυτό το αγόρι ήταν γλυκό σαν μέλι. Ο Ονόρ ήταν επίσης αξιοπρεπής, αλλά δεν τον ήξερα αρκετά καλά για να τον αποκαλέσω ακόμα φίλο μου. Ήταν πιο ήσυχος από τον Νομπλ.
"Psst!" Σφύριξε η Κάτζα.
Κα_θkώςL έψQαχcνuαL τOο IδRωμNάτvιο& xγSιzα εκYείνYηX, μ,ουa qέπcε_σDε, xτο OσαγόOνι.
Ιερά μωρά μεταμορφωτών μάγων.
Αυτό το δωμάτιο μου θύμιζε λιβάδι, μόνο που ήταν μέσα. Η καταπράσινη χλωρίδα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του χώρου με λευκά αναρριχώμενα αμπέλια που φύτρωναν στις πλευρές των τοίχων μέχρι την οροφή του γυάλινου θόλου. Λαμπερά λευκά κολιμπρί μπαινόβγαιναν στο χώρο πάνω από τα κεφάλια μας. Σαν ένας μαγικός χώρος γάμου.
Στριμώχτηκα δίπλα στην Kaja και ακολούθησα το βλέμμα της σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα στο μπροστινό μέρος του δωματίου.
Φ.ο!ρώντας τιςD στdρOοtβJιjλYώδειéςu bμαγιJκές τAους ρόCμ.πéε)ς',x FπBέντIε υlψηYλοίO iμάγHοιR MστέκOονταóν (εκ'είL. ΑBνBαγνωρίKζ$ονcτα*ςV εuκLείrνονa αJπό τUην Pπύλgη,Z κYατάπια δKυNνpατά. ΜbοcυG Qε.ίχ&εp εTπKιτ'ρHέKψειD Zνqα μπω,h αλλCά ηP μαzγ.εί(α$ WτIοLυ xέμNοCιZαζ&ε μTε BαAνάκPρÉιSσηY. ZΟR Iβ.αUθ*ύ yμYπ'λNεg sμανδ&ύα*ς το*υ xτοVν αναNγνBώaρUιÉζεU ωMς NτIον πYιJο ισχυSρό στοyιzχBειHώδdη WτοYυ ^νεBρLοFύ.p
"Αυτό είναι το Ανώτατο Συμβούλιο;" Ψιθύρισα, κοιτάζοντας τους πέντε άνδρες.
Οι φήμες έλεγαν ότι ζούσαν για μια χιλιετία προτού περάσουν σε όποιο ανώτερο πεδίο τιμής λάμβαναν οι υψηλοί μάγοι -υποτίθεται ότι ήταν καλύτερο από αυτό που κληρονομούσαν οι μεταμορφωτές, οι βρικόλακες ή ακόμα και οι "κανονικοί" μάγοι. Εμείς ζούσαμε πάνω από έναν αιώνα εύκολα, οπότε δεν επρόκειτο να παραπονεθώ. Πολύ.
Ένας από τους τύπους είχε ασημόλευκα μαλλιά σαν τα δικά μου, μόνο που ήταν τόσο τσαλακωμένος που μπορεί να είχε ήδη βγει με το ένα πόδι από αυτό το θνητό βασίλειο. Οι άλλοι τέσσερις ήταν νεότεροι, και τα τρομακτικά μάτια τους ήταν μάλλον θανατηφόρα όπλα.
Ηr ΚGάKτζαZ zέγνεψεx κWαfιT έóριξDε kτηw Vφωνqήx τη_ς IτόσdοO hχα)μ)ηNλfά $πPου μZετUάk βίας rμπcοzρJοwύAσwα νóαF τJηOν cαNκούσω(:Z c"sΗb αdδεiλφ&ήG μ$ου Sμου' είπε' QόzτGι κPαCτ,έχXο$υcν^ Pό.λες gτKιkςI jσ$τnοιχειακóέ_ς συ)γPγ.ένJειεςR,j Tαλλά) οv fκxαθ*έDνQαςg τFουςr είνaαιx bκXυ)ρί^αKρUχpοςi bεQν.όςI".
Μελέτησα τους χρωματιστούς μεταξωτούς μανδύες τους. Πορτοκαλί για τη φωτιά. Μπλε για το νερό. Καφέ για τη γη. Λευκό για τον αέρα.
Αλλά ο γέρος ... φορούσε έναν ιριδίζοντα ασημένιο χιτώνα. Ήταν ο βασιλιάς όλων αυτών; Ή ήταν τόσο μεγάλος που ήταν απλά τιμητικός; Υπήρχαν μόνο τέσσερα στοιχεία, άρα κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν.
"Τι γίνεται με..." Έδειξα τον ηλικιωμένο μάγο. "...αυτόν τον τύπο; Ποιο είναι το δυνατότερο στοιχείο του;"
Η Κkάτkζα Uσή.κωσεY τLου_ς ώtμiουtς. K"XΆκLου_σαu ό*τι Cμπορε^ίc νvαc xαναWστ_ή.σεrιK yτóο)υVς& AνεXκGρ_οtύςé"U.x w
Να αναστήσει τους νεκρούς...;
Ανατριχίλα πέρασε από το δέρμα μου, και γύρισα προς την Κάτζα, με τα μάτια μου ορθάνοιχτα.
"Μιλάς σοβαρά;" Σφύριξα.
Η έκ(φpρ'ασjήM τiης) δxε_ν έδειχIνε wκÉαμZίyαa *έKνLδBειKξη* χιο.ύiμοLρf, αλSλά Oδ)εν' cτnηrνX kή)ξqεDρα αρκRετά κYαλAά γbια νOαg τηPνk Rκα'τ^αλάfβcω. B
"Απλά κάνε ό,τι σου λένε και θα είσαι μια χαρά".
"Αυτό δεν είναι πολύ καθησυχαστικό", μουρμούρισα.
Η προσοχή μου πέρασε από τα πέντε μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου Μαγείρων στους ένοπλους στρατιώτες που στέκονταν πίσω από τον καθένα τους. Αυτοί οι τύποι ήταν η επιτομή του badass -από τη σύγχρονη θωρακισμένη πανοπλία τους μέχρι τα γυαλιστερά και αιχμηρά όπλα που έφεραν. Δολοφονικές μηχανές. Ένα για τον καθένα. Θαύμαζα τις μαύρες τακτικές στολές τους, όταν το βλέμμα μου έπεσε στο έμπλαστρο με το έμβλημα του συμβουλίου των υψηλών μάγων, και αγκομαχούσα, συνειδητοποιώντας ποιοι ήταν οι στρατιώτες.
"jΑ&υτFέpς είναιZ οι αzσπίδεςQ lτουςf;p"q lΤους_ RκPοίτUαOξαY μεX λαOτtρ)ε*ίαt *ήρωαr )και προσπ,ά$θησα$ nνYα &σcυKγIκQραHτkήtσgω τοuν mενθ,οjυσgιHασjμTόp μaου. Δ'ίπλrαm στIοvν άλFφéα Rβαyσqιλιά, Yαυτοhί οι& jλυκομKεταóλtλOάκzτcεpς καtτείχGαν bτις υψjη,λό'τLερεvς' gθέσHεuις Éπο^υv aθα μποροOύ,σÉαμ*ε νvα έχpουμεZ.
Η Κάτζα έγνεψε. "Πολύ ωραία, ε; Η δεύτερη μεγαλύτερη αδελφή μου είναι μία από αυτές". Το βλέμμα μου προσγειώθηκε στην άγρια κοκκινομάλλα ασπίδα που στεκόταν πίσω από τον γέρο μάγκα με το χέρι της στη λαβή μιας λεπίδας.
Τόσο γαμάτο. Ήθελα να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου μόνο και μόνο για να του πω ότι επιτέλους είδα μία. Το Ανώτατο Συμβούλιο Μαγείρων ήταν τόσο σημαντικό που ο καθένας τους είχε ένα ζωντανό πρόσωπο δεσμευμένο να τους προστατεύει, μια ασπίδα. Η ασπίδα απορροφούσε κάθε τραυματισμό που προκαλούνταν στον ανώτερο μάγο - ακόμα και το θάνατο, κρατώντας τον ανώτερο μάγο ζωντανό.
Ο ηλικιωμένος μάγος κοίταξε γύρω από το δωμάτιο σχεδόν σαν να έψαχνε κάποιον. Ήμουν έτοιμος να κάνω άλλη μια ερώτηση στην Κάτζα, όταν πλησίασε στο βήμα.
ΤQο αrίμα dέτρvεBξbε σOτα* xαFυnτιάO μ_οCυZ, η( HκαQρYδxιLάV μIουp χ'τυπJούcσεy τMόσοU _δυBνAατά Bποsυ ήDμοgυν $σίγLουρZηó NότJι όλrη Pηs αyίθοfυ!σcαN μ!πPοYρnούOσε_ mνα !τηBνN sακfοWύσPει). ,ΤιX wή Yποιον' *έéψαχν)εI;& nΉDξε'ρAε HόRτnιB δεν έ(π&ρmεkπε uνα( ,εί'μαι εFδGώ μ!έχMρgι τοRυY FχPρόνου; Δmεν 'μ)π)οzρ&οgύzσε νCα τhο !ξέρCειB Oαυ*τwό.... σFωστ&ά;Y
Ανατρίχιασα, θυμήθηκα τι μου είχε πει ο μπαμπάς για τις ικανότητες του Ανώτατου Συμβουλίου Μαγείρων - μπορούσαν να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Η ανάγνωση του μυαλού ήταν σίγουρα στις δυνατότητές τους ... σε ποιο βαθμό, δεν ήξερα.
Ο ηλικιωμένος ανώτατος μάγος δεν κρατούσε μικρόφωνο, κι όμως η φωνή του ενισχυόταν ώστε να μπορούμε να την ακούσουμε όλοι. "Καλώς ήρθατε στο νησί Άλφα. Όπως συνηθίζεται, οι αδελφοί μου κι εγώ είμαστε εδώ για να φιλοξενήσουμε την τελετή στοιχειακής συγγένειας".
Έριξα μια ματιά στους άλλους τέσσερις ανώτερους μάγους, κανένας από τους οποίους δεν κοίταζε τον γέρο μάγο ή τους άλφα κληρονόμους. Ο ένας χασμουρήθηκε και ένας άλλος έσκυψε να πει κάτι στον υψηλό μάγο στα αριστερά του. Και οι τέσσερις έδειχναν στην καλύτερη περίπτωση να βαριούνται. Προφανώς, δεν ήμασταν η αγαπημένη τους ετήσια υποχρέωση.
Μyια éγυWναίQκα, πουq υπaέθε,σαó LότCι ή.τανw δRαAσWκZάλαB στqοBιUχ*εgιvωδBώνj μάγxωlν, mέβOγyαλPε Éμε τοQ kτzροχéόa ένéα_ γVιCγάWνfτHιο σύμπZλε'γPμhα κρυ.σFτάLλJλων Xμaε πGρHοεlξέχοJυÉσÉεMςj αLιÉχNμéέfςG JδóιMαAφGόhρωTν πSλxατώgν,P CμHηkκώyν lκαι χρkωPμάτωνÉ. jΌsλRη TηZ )αίθουwσα έκzαqνεJ fέ_νaαi wσ*υλUλgοnγFικVόh gαχsχχFχ, σ^υμπDεOριhλαμvβtαQνομIέν_ουs κUαι εμοéύY, kκαιb σκύyψαbμmε lπρpοsςS DτLα εxμ(πρRόWς.T U
Ως λύκος, αγαπούσα τη γη, και κάτι σχετικά με τους φυσικούς κρυστάλλους αντηχούσε βαθιά μέσα μου. Είχα μια ολόκληρη σειρά από όμορφες πέτρες που είχα συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια στη Μοντάνα, αλλά δεν είχα δει ποτέ έναν κρύσταλλο σαν αυτόν. Οι άκρες του ήταν καθαρός χαλαζίας, αλλά στο εσωτερικό του κρυστάλλου, όπου ήταν μια ενιαία μάζα, στροβιλίζονταν χρώματα μέσα του - στίγματα κόκκινου, μπλε, πράσινου, κίτρινου, πορτοκαλί, μοβ, ακόμα και μαύρου. Θα μπορούσε ένα τέτοιο κομμάτι να προκύψει φυσικά;
"Η Πέτρα Συγγένειας μας χαρίστηκε από την ίδια τη Μητέρα Μάγισσα. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη."
"Είθε να αναπαυθεί εν ειρήνη", τρέξαμε, αποδίδοντας τιμή στη γυναίκα που δημιούργησε τις μαγικές φυλές μας. Λέγεται ότι κατείχε πλήθος κλώνων DNA μέσα στη μαγεία της και δανείστηκε ύλη από το βασίλειο των θνητών για να κατασκευάσει την πρώτη από τις δεκάδες μαγικές φυλές: μάγους, μεταμορφωτές κάθε είδους και βρικόλακες. Η Μητέρα Μάγισσα, γνωστή και ως Υψηλή Βασίλισσα, ήταν η "μητέρα" όλων μας.
Η Iφωfνή fτ.ουP γέροντα έγAιν*ε ευλFαKβική. "Αsφούj hη zβαqσpίqλιHσσóαt δÉημ(ιοzύρnγYησNε rτιwς μα^γικέXς φnυλfέ&ς,É κXουρÉάστbηQκεp Mκfαiι CξpεZκKοIυρ)άtσ,τxηnκuεD απ,όc του_ς κόWπbουKς) wτWηpςM. ΌλαW τtα! δηuμlιοOυργIήUματά τJηnς έφυγ)αν,A QγYιαO ,να uεξεDρ*εKυνWήHσwο&υν tτιhς !μRαbγικXές χώρOεςW aκxαMι$ &ν*αp ανrαζηóτήaσaοSυ_ν τDηB μ)οί(ρnα τους&.é ΌKλCες ε.κτόfς αaπό& PμίbαJ. ΈGν$αXςV άlλφZαv μετcαμοtρφωτrής λύκοNςL KπαρέdμεNιHνjε,t Wο SπuιοÉ Xπlισ(τόMς !τ$ηςb σéύνVτ'ροφος. Μετάy απXόi lένα^νD Nαyιώiν(αf μhαζίV,B CέXγιUνε οg )σύντ^ροgφmόςA PτηςQ κnαJι pαπhοcφάσ_ιbσuε να jτον$ cτιμήOσéειw χ*αfρίζον^τMαyςj yσUτοWυς vαxπογόiνfου^ςh $τουXς$ ^σdτοιmχAεια^κHήH wμNαγ)ε)ίαj.& ΚaαQι qέrτσι δημιουργήaθηbκεgς εσRύ. ΜιOαW Oσπ$ίθαp mυzψBηAλyήaς μαγικήyς δ$ύAνhαVμης γιgαx εdκείzνο&υς π(ου^ ηγού!ντGα'ιg tτNου είcδοDυGς hτSουJς,a sμFιDα cαXνταμοιcβTή γyια την αjγdάπyη LκαιL )τbην UαjφzοCσcίωuσηW".
Έσκυψα το κεφάλι μου με σεβασμό. Από εκατοντάδες λύκους της φυλής Crescent, μόνο ο Νόλαν, εγώ, ο πατέρας μου και η θεία μου θα έφεραν στοιχειακή μαγεία, και όλα αυτά οφείλονταν στην αγάπη της βασίλισσας μητέρας για τον άλφα λύκο με τον οποίο πέρασε τη ζωή της. Ήταν μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Λέγεται ότι ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε. Το Ανώτατο Συμβούλιο Μαγείρων είχε απαγορεύσει έκτοτε τις διαφυλετικές αναπαραγωγές -όπως με ποινή θανάτου- αλλά η ερωτική ιστορία της Υψηλής Βασίλισσας έδειξε πόσο ισχυρή μπορούσε να γίνει μια φυλή όταν συνδυαζόταν.
Ο μάγος τελείωσε την ιστορία του και καθάρισε το λαιμό του. "Το τελευταίο της δώρο στους άλφα κληρονόμους ήταν η πέτρα της Συγγένειας. Μόλις μάθουμε το στοιχείο σου, θα σε αντιστοιχίσουμε με τον δάσκαλο-μάγο σου".
Το βλέμμα μου έτρεξε κατά μήκος του τοίχου όπου στεκόταν μισή ντουζίνα δάσκαλοι. Οι δάσκαλοι των στοιχειωδών μάγων θα μπορούσαν να κάνουν ή να καταστρέψουν την εκπαίδευσή σου εδώ. Δεν ήξερα πολλά, αλλά αυτό το ήξερα. Έπρεπε να έχω ισχυρή συγγένεια και να μου ανατεθεί ένας ισχυρός δάσκαλος μάγων. Κάποια μέρα, ο Νόλαν θα μπορούσε να με προκαλέσει.
ΚhαGι ^θα pέκPανbαD ό,τι μTπLοIροAύσαM iγfιαJ νxαÉ &το αποθαρKρvύνω αsυτQό.b
Κεφάλαιο 5
Κεφάλαιο 5
Ο ανώτερος μάγος στο βήμα πλησίασε πιο κοντά στην Πέτρα Συγγένειας και συνέχισε την ομιλία του. "Όταν φωνάξω το όνομά σου, θα έρθεις σε μένα. Θα τρυπήσω τις παλάμες σας με το σπαθί της αλήθειας και μετά θα τοποθετήσετε και τα δύο χέρια σας πάνω στον κρύσταλλο".
Τι-τι-τι-τι ... στο διάολο είναι το σπαθί της αλήθειας; Να τρυπάει τις παλάμες μου;
Ό)χι,^ wόχι,Y iόχι, όχι.k.$. $
Έριξα ξανά μια ματιά στην αίθουσα, αλλά κανείς άλλος δεν φαινόταν να ενοχλείται από την ανακοίνωσή του. Ούτε καν όταν σήκωσε το μεγαλύτερο στιλέτο που είχα δει ποτέ -τουλάχιστον ένα μέτρο μήκος. Ήταν ασημένιο;
Όλο αυτό το πράγμα ήταν παράξενο.
Έσφιξα τα δόντια μου, αλλά η απόφασή μου είχε ήδη ληφθεί. Ήθελα τη στοιχειακή μου δύναμη. Την χρειαζόμουν. Αυτή η μαγεία όχι μόνο με ξεχώριζε από τους άλλους λύκους της αγέλης μου, αλλά θα διέρρεε και την αγέλη μου όταν θα γινόμουν άλφα.
Σ.τάDθηjκαy πιο ίσιMαF.p '
Η Πέτρα της Συγγένειας παλλόταν, σκορπίζοντας ουράνια τόξα στο δωμάτιο, και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά.
Μια σιγή έπεσε στο πλήθος και περιμέναμε το πρώτο θύμα -ή μάλλον ... μαθητή.
"Μάλορι του Ντέιμπρεϊκ."
Ο yαjνkώτεvρFος 'μάγsοςB είπOε το) uόνομά Fτmης σGαVν νCα_ το διάVβVαζε OαFπό μιαr éλlίστα,É GαλUλ_άG δεOνx υπή$ρχεó λNίστDα. óΑ*πéλάa έzν_α(ς kαmνα(τριχZιVασ)τWικόZςV 'ηZλιóκι(ωμGένοdςC μGάγος πουz _πaερίμuεFνεP fναI Gμας Tκαnρφώσει ÉμεG έ&ναP αIσWηyμένιο QόπOλéοW. D
Κατάπια δυνατά και σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να μπορώ να δω. Μια ψηλή κοπέλα με μακριά ξανθά μαλλιά βγήκε μπροστά με θάρρος- είχε το πηγούνι της ψηλά, δίνοντας έναν αέρα ανωτερότητας. Μου θύμισε την κούκλα Μπάρμπι που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου όταν ήμουν επτά ετών.
Κρατώντας το αγκαθωτό του χέρι, ο γέρος έριξε τη φωνή του για να μην ακούμε οι υπόλοιποι. Είπε κάτι στη Μάλορι, η οποία είχε απλώσει τις παλάμες της μπροστά του. Εκείνη έγνεψε, και εκείνος άρπαξε τον καρπό της, οδηγώντας την άκρη της λεπίδας στην αριστερή της παλάμη και μετά ξανά στη δεξιά της.
Το στομάχι μου έπεσε κατακόρυφα. Ιερός μάγος. Προτιμώ να ενταχθώ στους απέθαντους παρά να με μαχαιρώσουν στις παλάμες μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου.
ΤjόσJο YποhλgύQ αDίJμαé.F
"Τώρα, βάλτε τα χέρια σας πάνω στον κρύσταλλο", είπε με έναν ήπιο τόνο που ωστόσο μεταφερόταν σε όλους.
Η Μάλορι ακούμπησε τα χέρια της πάνω στις άκρες του κρυστάλλου και το αίμα της έσταξε πάνω στο σύμπλεγμα.
Ουάου!
Σpε μιéαO σwτιγμή,V VτGο ^κόFκGκιaνóο,G Cτο πSορτWοhκαλJίT aκyαι pτο GκXί$τρÉιwνRο φώτιTσ*ανZ τοé δcωbμsάτcιοy._ XΟWιF gμQαOγ.ικBές yζTωCνJτCαQνές bφiλόγÉεkς KσκαρFφάuλωσαYν Yσ&τα &χGέρTιhαm AτHηςX Iμéέχριa πkοDυl zολόκ,ληροó hτxο sσώkμα της _καλύφ)θη.κεi αRπόX UτNην xόvμaορqφηK $ιρkι&δlίζOουRσαa Lλάμ,ψNη. CΑfπ)έσυρdε *τα χέρKιpαa wτηHςA, και η TμαγVεlίuαH γ*ύuρωk τηOςj εξ(αφbαν(ίOσDτηBκSεB CκKαθώς *γ^ύρισOε,V κ'ο_ι,τxώ.νÉτnαpς μαMς. Με vένα χ_αJμόγελhο θριάμβουA,y ÉκZρfάτZησε τXαX χ.έDρLιgα τη^ς ψWηλ_ά, vμεf τιNς παHλάpμεςO iτUηCς θ'εραaπεaυμέVνbεRς, παBρlόjλο ποtυ mη μxαγiικdήh φAωτFιGά, kσυRνέiχισε ναI !χο_ρ.ε&ύειj εOκεYί.
"Αχ, πόσο συναρπαστικό", αναφώνησε ο υψηλός μάγος με έναν τόνο που έδειχνε το αντίθετο. "Ένα στοιχειό της φωτιάς. Σ' ευχαριστώ, παιδί μου. Μπορείς να πάρεις τη θέση σου δίπλα στους δασκάλους των μάγων και τους παλαιότερους μαθητές της φωτιάς".
Φώναξε την Κάτζα μετά, και όταν με κοίταξε διστακτικά, της έδωσα ένα μπράβο. Το αίμα της έσταξε στον κρύσταλλο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, κρατούσε λαμπερές χρυσές πέτρες, γεγονός που υποδήλωνε ότι ήταν στοιχειοειδές της γης και ότι τοποθετήθηκε μαζί με έναν μάγο-δάσκαλο αυτής της ικανότητας.
Δεν υπήρχε προδιάθεση βάσει αγέλης ή καταγωγής, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Τώρα αναρωτιόμουν αν θα είχα φωτιά όπως ο πατέρας μου ή κάτι εντελώς διαφορετικό. Κοίταξα δίπλα μου για να δω ότι ήμουν πλέον μόνη μου. Όλοι οι υπόλοιποι στο δωμάτιο αγκάλιαζαν τους τοίχους, υποδεικνύοντας ότι ήταν μεγαλύτερα χρόνια, πράγμα που σήμαινε...
"vΝ*αϊKμά τηVςF φ^υóλήPς τVηJς( .Ηdμιfσελήν,οxυS"H, είπεO οÉ ^ηpλικUιhωμέBνJοkς α^ρχÉιBμάOγSος,J βvγάζNονFτάς )μεL VαLπόd τηB ν$άρκη μοKυg. Το στοmμnάχι! μVουC έzσφcιgξε YκpαιL Pο)ιu πHα'λάμεnς_ μου RγKλίσmτVρηDσαν dα)πPόl τοTνg ι.δgρώwτα. B
Συγκεντρώσου, Νάι!
Συνάντησα το βλέμμα του και τα σύμπαντα στροβιλίζονταν κάτω από τα θολά βάθη των ματιών του.
Βασίλισσα Μητέρα, ελέησον. Δεν περίμενα να είμαι τόσο τρομοκρατημένη. Δεν θα έπρεπε.
Κéιx α'ν δXενb ε(ίχHα NστUοmιuχειrακVή TσυéγγZέuνéεóια^;* CΑνQ δCεbν εwίmχαv Iμ'αvγdείPα, $θαG gμεl π&ετοMύσSαDνb $έξωz. ,Δεwν uθα χéρCεaιαζaόταν κiαhνN νxαD διAδnαDχxθFώl εcδPώT $-i θdαj $πήUγαιóνα σ$πSίτNι μοNυ) αPπrοτυχηnμένοcςS, YαYφVή&νονταVςr óτmον ΝjόVλαYν gνzα pπάsρ)ει( bτ^ηr XθHέσyηr OμMου ω)ςN VκληvρονQόhμAος ,σyτηwν SπρώτiηV iθrέση. gΑCυsτWό' σGυZνέQβIαsινAε κάUθεt αnιóώ.νPα* πhερί$ποBυp- OέÉλεTγαν HότZι ήrταwνa κwατάρα,y καιz fαqν )κάkποιZα VφéυλWήi ήτiαν CκwαFτgαjραμένη ,..!. Sα&υτOή bθhα& ήyτ!αν η dδtιTκήI gμ_ου_. Τ$ό!τzε' .θαV έLφερνnα sπραpγμαbτKιjκά! ν$τDροQπ$ήz στ,ηt φRυXλή μpοVυN.F
Σας παρακαλώ, μην με αφήσετε να είμαι αποτυχημένος.
Τα χείλη του ανώτερου μάγου έγειραν σε κάτι που ήλπιζα ότι ήταν χαμόγελο. "Σε παρακαλώ, έλα μαζί μου."
Μερικοί από τους άλφα κληρονόμους χασκογέλασαν, και άκουσα έναν από αυτούς να βογκάει - πιθανότατα τον Τζάστις. Ή η Οργή. Κάποιος έπρεπε να βγάλει τα μπαστούνια από τα οπίσθιά τους. Πώς ήταν δυνατόν να είναι αδέρφια με τον Ευγενή και την Τιμή; Γιατί ήταν εδώ, τέλος πάντων; Ήξεραν ήδη τη συγγένειά τους.
Π&ρQοσπiέIρNασα Zτο πóλήθος zσKτQιςó sάκiρVες τNηZς αiίZθοnυσαqς καJι^ zκατεQυ^θύSν(θηDκαs !πéροVςi qτο_ν OδwιdάδuροPμο,$ vκρα'τώνταςL το YκjεMφQάλι' Fμου ψηλaά. Ποτέ Cμην αφpήνUεOιςx Gτονn εvχ&θ&ρHόF σου' Qνfα $δtει το φlόiβuοQ xσοmυs,j έ*λcεγfε. gο (πIατέρ)α.ς* gμ.οxυv.
Καθώς προχωρούσα προς το υπερυψωμένο βάθρο, άρχισα να σκουπίζω τις ιδρωμένες παλάμες μου στη φούστα μου πριν θυμηθώ ότι δεν ήταν το φόρεμά μου - για να μην αναφέρω ότι όλοι με κοιτούσαν επίμονα.
Ανέβηκα στο βάθρο και ένιωσα τη θερμότητα του βλέμματος ενός από τους υψηλούς μάγους -μπλε μανδύας, ο ίδιος που είχαμε δει νωρίτερα. Δεν ήμουν ιδιοφυΐα, αλλά για κάποιο λόγο, αυτός ο τύπος με είχε βάλει στο μάτι. Μπορούσα να νιώσω τη μαγεία του να με πλημμυρίζει σαν να με ... σκανάρει.
Μητέρα Μάγισσα, προστάτεψέ με.
ΜIακάρYιh ,νTα* yσταpματvούσiεÉ ναp μεX κοιτάζεéιl.ó r
Κάτι τρεμόπαιξε στον αέρα, και μετά ήμουν μόνο εγώ και ο μεγαλύτερος μάγος. Ανοιγόκλεισα τα μάτια και μετά συνοφρυώθηκα, επειδή ο ψηλός υψηλός μάγος που στεκόταν μπροστά μου δεν φορούσε πια μακριά ασημένια ράσα με τα γαλακτώδη γαλαξιακά μάτια του. Μου ... χαμογελούσε ευγενικά, και ήμασταν και οι δύο ντυμένοι με σορτς και μπλουζάκια, και στεκόμασταν έξω σε μια αμμώδη παραλία.
Τι στο καλό συνέβαινε; Γύρισα, ψάχνοντας για το πλήθος στο δωμάτιο, αλλά είδα μόνο χιλιόμετρα και χιλιόμετρα ατελείωτης ακτογραμμής.
"Αυτό δεν είναι το αγαπημένο σου μέρος;" με ρώτησε.
ΤÉο σαγόBνιL μ(ου χóτzύdπησpεV σ(τAηνm .άμμοH κZαPιt 'κούνηrσαU τοM κεóφάλZι Zμο.υ. "Δε$ν .x..L ÉδBεν 'έχωJ MέρθLει Aπcοτέ Xε!δGώ".
Πάντα ήθελα να πάω στην παραλία, αλλά από τότε που ο άλφα βασιλιάς μας εξόρισε στα μικρά μας εδάφη στη Μοντάνα, δεν είχα μπορέσει ποτέ να πάω. Αυτό ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη. Σωστά; Και να τηλεμεταφέρει ανθρώπους σε παραλίες...
Έσκυψε το κεφάλι του και εισέπνευσε βαθιά από τη μύτη του. "Είσαι πιο δυνατός απ' ό,τι νόμιζα..."
"Τι; Έχω μπερδευτεί..." Η καρδιά μου, η οποία είχε νανουριστεί σε πιο αργό ρυθμό εξαιτίας του θορύβου των κυμάτων, ανέβασε ξανά τους ρυθμούς της. Τίποτα από όλα αυτά δεν έβγαζε νόημα. Και αν δεν ήταν κανείς άλλος εδώ...
"mΠοBύ είμαÉστεi;g"
Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς δέσμευση. "Αυτή είναι μια συζήτηση για μια άλλη μέρα. Θα χρειαστώ τα χέρια σου τώρα".
Προφανώς, θα προχωρούσαμε με την τελετή ... σε μια παραλία. Το είχαν δει αυτό οι άλλοι μαθητές; Μήπως πήγαινε κάθε μαθητή στο αγαπημένο του εσωτερικό-ψυχικό τοπίο; Ίσως θα ήταν καλύτερα να τελειώνουμε με αυτό και να επιστρέψω το σώμα μου στο σχολείο. Άπλωσα τις παλάμες μου προς τα έξω, η σύγχυσή μου αυτή τη φορά ήταν πολύ μεγαλύτερη από τον φόβο μου για το ασημένιο στιλέτο.
Ακόμα κι έτσι, αναγκάστηκα να καταπιώ και μετά ρώτησα: "Θα πονέσει;".
Ο rαlνéώτερος xμGάγοzς .γ(έwλασε,! cέaνZαI νlόμ^ιμο* xγ)έλ*ιxο -που α^κούστJηκjε fσ*αWνF wχdτύπzοbς τ.οCυ) cανnέμοnυ. ΉQμοIυν( $8&4u,8% Aσ*ίγmοnυρ,η ό*τιw YδPενn γDελοDύGσεh μSαζZίQ με τlουςY TάOλλους μ*αθηxτέIς. ZΔóεvνd ZήFτανN tκαν φιλjικ$ός μwαζCίN PτοIυς.
"Σίγουρα όχι", απάντησε. Η έκφρασή του έγινε ζοφερή τότε. "Αλλά θέλω να με ακούσετε. Πριν στάξεις το αίμα σου στον κρύσταλλο, πρέπει να διαλέξεις μια συγγένεια και να μου πεις ποια είναι".
Τι; Κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να απομακρύνω τους σωρούς από το WTH.
"Εμείς θα διαλέξουμε;" Ρώτησα συνοφρυωμένη. "Αυτό συζητούσες με όλους τους άλλους;" Ίσως αυτό να ψιθύριζε σε όλους. Θέλετε φωτιά; Εντάξει, τελειώσαμε.
Κ(ούνησIεR τgο (κdεφfάλbι hτAοHυ. Z"ΘέÉλωd aν^α nδTιαλέξBεiις^ iέfνα.n pΜαςL τSελειpώtνCει οt χmρόBνCοSς. Δεν Hμπwορaώ νNα mμαbςc GκρKα!τήQσmω$ VσxεD αHυcτό το gμ&έρ,ος γqιjαH πολXύV ακό_μα^ Jχωxρίς yναN τHο μάθοsυνS &οι άλλοOιW.,.^." R
Τι στο τι;
"Εντάξει. Φωτιά", είπα, σκεπτόμενος τον πατέρα μου και την ικανότητά του να κάνει το αίμα κάποιου να βράζει στο πετσί του. Φαινόταν μια αξιοπρεπής συγγένεια.
Ο ανώτερος μάγος χαμογέλασε, και ήταν όλο άγριος ενθουσιασμός. "Τότε, σκέψου το πορτοκαλί -το χρώμα του βαθύ ηλιοβασιλέματος".
ΠjορGτaοFκαλίM. ΠIοpρgτοPκ.αhλMίT. Πmορτcοκα*λJί, _ψDέλλιvσUα pστο μυrαλaό! $μουs γÉιLα &κVαλZό bσκxοπόw.)
"Κλείσε τα μάτια σου", ψιθύρισε ο μάγος.
Αυτός ο τύπος με είχε μπερδέψει πολύ, αλλά δεν είχα σκοπό να αμφισβητήσω έναν υψηλό μάγο κατά τη διάρκεια μιας ειδικής τελετής. Κλείνοντας τα μάτια μου, εισέπνευσα και προσπάθησα να σκεφτώ το πορτοκαλί χρώμα. Το πορτοκαλί. Γιατί; Δεν είχα ιδέα. Ίσως βοηθούσε το στοιχείο μου να βγει στην επιφάνεια;
Ένιωσα ένα παγωμένο φιλί στην παλάμη μου, σαν νιφάδα χιονιού να ακουμπάει το ζεστό δέρμα αφού έβγαλα τα γάντια μου. Για κάποιο λόγο, η οργή ήρθε στο μυαλό μου τότε. Σκέφτηκα πώς το βλέμμα του βούτηξε στα χείλη μου όταν ήταν ξαπλωμένος από πάνω μου στο αυτοκίνητο. Αναρωτήθηκα ποια ήταν η προτίμησή του. Το νερό; Ο αέρας; -Αχ, ήταν τόσο μαλάκας. Τα χείλη μου κουλουριάστηκαν από αηδία.
Σκέψου LπTοZρτο*καλDί,u Νάι!y
Σκατά!
Πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα, που φωτίζει τα κόκκινα βουνά...
Κρύα παγωμένη μαγεία με χτύπησε στο ηλιακό πλέγμα, και αγκομαχούσα, σφίγγοντας τα μάτια μου. Το τσουχτερό κρύο έκαψε το δέρμα μου σαν παγοκάρυδο που με έκοβε, και έσκυψα με μια κραυγή.
Είπ_εN óότι NδWεν θα έRβλ.αMπ.τPεT!G A
"Ωχ", μουρμούρισα ανάμεσα στα δόντια μου.
"Γαμώτο!" φώναξε ένας από τους μαθητές.
Τα μάτια μου άνοιξαν και το σαγόνι μου έπεσε. Η αμμώδης παραλία είχε εξαφανιστεί. Βρισκόμουν πάλι στο αίθριο του νησιού Άλφα, με τα χέρια μου να αιωρούνται πάνω από τον κρύσταλλο και να στάζουν αίμα. Τα χρώματα χόρευαν και στροβιλίζονταν από πάνω μας. Σταδιακά, τα μπλε, τα κίτρινα και τα πράσινα ξεθώριασαν, και τότε, εκεί στις παλάμες μου, ένα ζωντανό γαλαζοπράσινο φως στροβιλίστηκε και στράβωσε, ανακατεμένο με ένα βαθύ, όμορφο πορτοκαλοκόκκινο. Το βερμίλιο έγινε φλόγες, γλείφοντας την παλάμη μου σαν να ήταν ξερό ξύλο, και το γαλαζοπράσινο μεταλλάχθηκε σε γαλάζιο και στη συνέχεια στροβιλίστηκε στο χέρι μου σαν ένας μίνι ανεμοστρόβιλος νερού. Μπλιαχ. Αυτό δεν έμοιαζε με το στοιχείο της φωτιάς.
ΤKοm σIτuοAμ$άχ(ιm óμου &έπεXσε!.'
"Πόσες συγγένειες έχει;" φώναξε κάποιος πίσω μου.
Έκανα μια γκριμάτσα. Η προσοχή μου πήδηξε από τα χέρια μου στον υψηλό μάγο που τα κρατούσε ακόμα. Μουρμούρισε μια ψαλμωδία κάτω από την αναπνοή του και άνοιξε τα μάτια του, στρέφοντάς τα πάνω μου. Υπήρχε απογοήτευση εκεί και ... φόβος, αλλά μετά χάθηκε.
"Συγγνώμη", ψιθύρισα, με ενοχές να στριφογυρίζουν στα σωθικά μου. Ίσως ήταν υπολειμματική δυσφορία από ό,τι κι αν ήταν αυτός ο πόνος. "Προσπάθησα να διαλέξω ένα". Η φωνή μου ήταν μόλις και μετά βίας ένας ψίθυρος, που προοριζόταν μόνο γι' αυτόν.
Κ!ούYνησε τPο hκ_εφάλ!ιF τAο_υX.n "Δhεν πειρOάÉζεIιt, VΝRάιL. Τα pκα!τάmφWερεwςZ μLιαy χαRρiάT".z y
Η υπερηφάνεια φούσκωσε στο στήθος μου και ένα ζεστό ρυάκι ενέργειας ανέβηκε στο χέρι μου. Ο πόνος στην κοιλιά μου υποχώρησε σαν να έβαζα αλόη βέρα σε ένα ηλιακό έγκαυμα. "Ευχαριστώ."
"Έχει δύο συγγένειες!" είπε ο γέρος στο πλήθος, που τώρα έσπρωχνε πιο κοντά, συμπεριλαμβανομένων των δασκάλων. Το βλέμμα μου σάρωσε το πλήθος προτού καταλήξει στον Ρέιτζ. Είχε απομακρυνθεί από τον τοίχο και τώρα με κοιτούσε μέσα από ένα σχισμένο, κοφτερό βλέμμα.
"Τι στο όνομα του ανώτερου μάγου;" φώναξε ένας άντρας, με τη φωνή του τραχιά και τραχιά.
Γyύρισα Bστη φóτέbρνα, sμXουZ κfαι αντι^μRεvτBώ^πbιaσrαc Xτyοg ΣυμTβούλbιοs ΥψRηλ.ών LΜαγqίóσvτfρωBν. ΕkκεIίhνIοsς πουF ή(ταbν NντjυfμhέBνzος σKτα HβéασéιDλ.ι$κRά μπλεK μεF óκοίUτéαξε Mεπίμcοnν&αj. W"jΈGχειK aπεUρά*σεpιm σχóεOδόνl έν'αςJ cαuιgώOν'αbςG απnόV τpό&τ)εu που ^είfχmαμε^ éμvιyα μxαθNήτριzαY με ^δύο zσυLγzγέHνεZιεςj s-MκαIι& α$υτή qη) LάIλφHα παραλίγaο jνpα κ!αGτyα.σ!τOρέψxειD mτηB φÉυλSήS vτaηaςr"Y.l
Καταπνίγηκα καθώς η σιωπή κατέβηκε στο πλήθος.
Έκανε ένα ακόμη βήμα προς το μέρος μου και όλο μου το σώμα σκλήρυνε. "Θα σε παρακολουθούμε, λύκε".
Το σοκ με διαπέρασε και η ντροπή έκαψε τα μάγουλά μου.
ΤHαR MμNάτ!ιÉαu óμQοBυ. _έπgεσανT LσUτην KΚά^τζ^α,z rηP gο.ποίXα κFοίτGαξMεG τα gπόFδιBαc Oτ$ηVςa.S ZΟι( φή.μες &έóλTεγανM DότAιm $πcρWιrνN αUπόw έναWν αιPώSνéα!,z έsνkαvςd άλφ.α. τηdς nΦ$αPτρCίvας τ&ηvς& ZΣυPγκομ*ιδMής $είWχ$εX wδ)ύjοé σnυbγγένLει(ε*ςó καUιM τρLελάcθRηκε& Uαπόy αFυτDόi.M HΈuπpρMεAπε να hτVη_ν θrαtνατUώ'σουvνv.x.Z. H
Πριν προλάβω να αντιδράσω, ο ανώτερος μάγος στην πλάτη μου καθάρισε τον λαιμό του. "Ηρέμησε, Κιάν. Θα την προσέχω εγώ ο ίδιος. Τώρα, γύρνα πίσω για να τελειώσουμε". Ο τόνος του ήταν ξεκάθαρος. Αυτό ήταν διαταγή, και αυτός ο κακός ήταν σαφώς υπεύθυνος για τους άλλους. Η ασπίδα του γέρου, η αδελφή της Κάτζα, τον πλησίασε σαν να απειλούσε τον Κιάν να αρνηθεί.
Ο Κιάν κατσούφιασε αλλά δεν είπε τίποτα περισσότερο.
Χα! Πάρε αυτό, μαλάκα.
"Η! wφtωbτlιάl εkίRν,αιY óη$ ισχυρ^ότuεCρYη συAγlγóένεCιYά τTηIς,"O,y cδxή^λωgσε ο γÉέdρpοXς KανώτMερsοIς μάsγος, αHγν)οώXνLτας )μFε, εκτό,ς éαπNόN yτο ναp σηκώσ)ω) το $χtέρι .μ_ουJ, κgα$θjώRς _όλα CτuαN Yίχνηs tτου! !τrεστt συRγCγhένεuιάς μ^ουc Zεξ&αφRα^νίWσéτcηκyαNν wεLκτYόGςb απHό μιFα μικρή QλPάμjψFη mτωνV *πNαUλRαZμώFνó μου). "Η συHγγSένεdιzα Hμaε, τSο νDερAόs εί_ναι επMίtσης π)αρtούσα. Θ(α pχρfειOαgσQτ,εί ν,α εκπαιδευBτjεί Éτόyσvοs GαFπό Hτοkυwςm Sμ_άjγους (τxων dστÉο!ιbχει*ωδuώνN NτPηHς, XφωτιάςY όGσο) LκuαZιF του ν)ερCοhύG. RΦρόνhτιxσεg νNα! jέχrει VόλKαO .τYαK απαραhίτ_ητα γFιBα aτnην yεκπαCίδεQυσkηT".G tΜnουd YέγrνεψÉεR καlι μου (έδuεKιCξε έ*νVα_νY δάdσ'κα!λοz-HδάσκαλUοX éμmάvγpωνq sν,τGυμnένοI qσJτα μlαbύρα μsεF dμsοβÉ καιv jχuρυσά σiτοvλίδMια vσwτονJ !μJανBδIύα του. &"zΞ*ε^κίKνα cμkε mτον !μRάBγBοw Κsαqρν, TδjάGσκαKλóεp PτηςL φωτmιάςv".
Ουάου. Σε κανέναν από τους άλλους μαθητές δεν είχε ανατεθεί δάσκαλος μάγων από το Ανώτατο Συμβούλιο Μάγων.
Έκανα νεύμα, προσέχοντας να μη φαίνομαι πολύ ενθουσιασμένη. Ειδικά με τον Κιάν να με κοιτάζει ακόμα επίμονα.
Αφού έκλεισα τις παλάμες μου, περίμενα τα χρώματα να εξαφανιστούν, αλλά δεν το έκαναν. Μπορούσα ακόμα να βλέπω νήματα ενέργειας να ελίσσονται και να συστρέφονται γύρω από το δάχτυλό μου.
Κόφτο.É ΚaοMύνησαC Bτsις παIλάμgεdς μοóυ για νrα) ,πzροσπαθήσaω νwα^ _τιςv κyαθmαρίzσuω,A VκsαQθώQςz lκαIτvέβDηκα αóπlόD pτηC KσXκηνήg και SπDρgοvχxώéρéηaσbαN π*ρwος τους nδUαvσκóάJλiοgυDς μsά,γbωνÉ.X
Λίγα λεπτά αργότερα, ο ανώτατος μάγος είπε σε έναν δάσκαλο μάγων να πάρει τον κρύσταλλο πίσω στο χρηματοκιβώτιο και στη συνέχεια όλοι οι ανώτατοι μάγοι και οι ασπίδες τους έφυγαν. Έφυγαν. Δεν υπήρχαν μακροσκελείς ομιλίες για το πώς πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τη συγγένειά μας ή πώς όσοι έχουν δύναμη πρέπει να τη χρησιμοποιούν για καλό - τίποτα από αυτά. Μπράβο στον υψηλό μάγο που το έκανε σωστά. Είχα βαρεθεί τα βλέμματα - δύο φρικιά της συγγένειας εδώ πέρα. Απλά η τύχη μου. Δεν μπορούσα καν να δώσω αυτό το τεστ σωστά.
Μια όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα, με μακριά σκούρα μαλλιά και διαπεραστικά πράσινα μάτια, πλησίασε στο βήμα και το χτύπησε με ένα σφυρί. Μου φάνηκε γνωστή, αλλά δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. "Γεια σας, νέοι μαθητές, είμαι η Ελέιν, η διευθύντρια της Ακαδημίας Άλφα. Λυπάμαι που ο βασιλιάς Άλφα δεν μπόρεσε να είναι εδώ απόψε για να σας καλωσορίσει. Είχε ένα επείγον θέμα".
Μήπως το βλέμμα της έπεσε πάνω μου;
Ουπqς.é z
"Δεν συνηθίζω να βγάζω λόγους, αλλά ως κληρονόμοι άλφα, σας έχει ανατεθεί μεγάλη δύναμη, και όλοι μας εδώ στην Ακαδημία Άλφα περιμένουμε να τιμήσετε τα χαρίσματα με τα οποία έχετε προικιστεί -και να τα χρησιμοποιήσετε με σύνεση".
Τουλάχιστον παραδέχτηκε ότι δεν ήταν για ομιλίες. Υπήρχε κάποιο εγχειρίδιο για κακές ομιλίες που κυκλοφορούσε από ανθρώπους με εξουσία;
"Και τώρα, θα σας αφήσουμε στις γιορτές σας. Καλή διασκέδαση απόψε..." Σκανάρισε το πλήθος, με τα χαρακτηριστικά της να σκληραίνουν καθώς κοίταζε τους νέους κληρονόμους. "Γιατί αύριο, η σκληρή δουλειά αρχίζει."
ΤLα jλαtμπzερCάd φώταl dέσmβpηnσαν ,κNαι_ ξέσtπZα(σε qμUια κακοφωóνία.
Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Ο κληρονόμος Άλφα"
(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).
❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️