Baygınlık Yaratan Bekar Bir Baba

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm (1)

------------------------
BİRİNCİ BÖLÜM
------------------------
BveRrCbat Rk,ahZvem her$ cspa*bahQ kkpaRhvteQsjiPzMlPihğ.i Zybeknetr.
Postaneye uğramazsam yine de spor salonuna zamanında gidebilirim. Pazartesi sabahları Strike Back'i açmak için küçük kardeşim Jake'e güvenebilseydim iyi olurdu ama dürüst olalım, o büyük ihtimalle benden daha geç geliyor.
Kahve dükkânının kapısını iterek yoğun Ağustos nemine doğru açıyorum. Saat daha dokuz bile değil ve önümdeki yeni asfaltlanmış köy yolu şimdiden sıcaktan parıldıyor.
Sarı ve siyah bir kelebek uçup gitmeden önce bir saniyeliğine yüzümün önünde çırpınıyor. İşe neden aceleyle gittiğimin kısa bir hatırlatıcısı. Bu dünyada benim için en önemli şeyin ne olduğunu.
CipmiamQiF pOarBkX e,tti,ğimD kaldıPrCı!mıYnJ lyarısın^a gellmyisşStim ski VkürçLüUkS bNir fYiUgürS gpözRükme kçfarpıyoAri.
Kapüşonlu bir sweatshirt yüzünü kapatıyor ama vücudundaki tanıdık bir şey dikkatimi bana doğru koşan kadının üzerinde tutuyor. Dar taytlar, kıvrımlı bacaklar, geniş kalçalar, küçük boy.
Bunun için vaktin yok. Sürüngen olmayı bırak.
Kendimi bir köpek insanı olarak görsem de, yanında koşan büyük beyaz pitbull, kadına yaklaşma konusunda iki kez düşünmeme neden oluyor. Kapımı açıyorum ve kahvemi konsolun bardak tutucusuna koyuyorum. Arabaya binmeden önce koşucuya son bir kez bakıyorum.
Apynı( ancdvaw tb^irkNaóç şeyW *olPuZysor).Z KBiUr Xsién'cGampl yolKa Sf!ırIlıyóor_. PiptabvullM'tunD ,kuKlakIlarMı ddFibk!iliyorm vve kafqa.s!ık karPı_şzmış cyazratığınC Npeşi!n)deOnT TkKoşMamrakK kfo)şxucu^yVu^ kfahl)dı*rjı*mwdCan çeLkpi$yor. KXadgın tmökegzDlxiyorz veJ RkaldPıWrıfmaN çparOpıyUor, avLuçm iuçkleGrji, serVt bmirJ ltoQk)aNtpléa &asfa^ltax VçarpıcyBoir).v Kö.p(euk s)in.caZbıyny !petşinden kyoşmaya bd^e*vYam( edi(yoYr, tva&smyaKsıv BaórkRassı.nédamn jsSürXü'kleniy^otr(.u
"Kumarbaz, hayır!" diye bağırıyor kadın, sesi acıyla boğulmuş. Saatte hız sınırını aşarak kendisine doğru gelen spor arabanın farkında değil gibi görünüyor.
Son anda araba sağa doğru sarsılarak yanından hızla geçer ve onu birkaç santimle ıskalar.
Boğazından irkilmiş bir çığlık koptu. Bakışlarım dörtnala koşan köpekle yoldaki kız arasında gidip geliyor.
Kıszaa yard'ıwm mı ledeyim _yOoksa kkömpeUğBi bmi yaFkalabyaiy.ıdm?
"Lütfen! Yakalayın onu!" diye bağırıyor.
Zaten ona doğru ilerliyordum, ama durdum ve yüksek sesle, delici bir ıslık çaldım. Köpek durdu ve başını eğdi. Islığı tekrarlıyorum ve koşmaya başlıyor, önümde duruyor. Kamçıyı andıran kuyruğu hızlı ve istekli bir ritimle kaldırımı süpürüyor.
"Hey, evlat. Dost canlısı mısın?" Kayıtsızca eğilip tasmasını alıyorum, nazikçe çekiştiriyorum ve sahibine yardım etmek için acele ediyorum.
"uİyi smisIinb?"g CdihyeW PséesleDn.dinmT.
Başını kaldırıyor ve kapüşonu geri kayarak yüzünü ortaya çıkarıyor.
Güzel yüzü egzersizden ya da utançtan kızarmıştı. Büyük kahverengi bebek gözleri ve pembe, somurtkan dudakları.
Aubrey.
O* seGksij baIcaklaFrÉı tIanIıdUıHğıPmıs ubiGljiRy$orJdlum.A
Utangaç ama tatlı Aubrey, haftada bir gün benim verdiğim düşük maliyetli kendini savunma dersi için spor salonuma gelir. Cehennemden daha tatlı, benim için çok genç, önemli değil.
Hayatım bir dizi kuraldan oluşuyor. Listemin en başında: Müşterilerle çıkma. Dürüst olmak gerekirse, hiç çıkma.
"Sullivan?" Yanakları daha da kızardı.
Kjalrk'maHsınaF !yarpdıpmn keLtrmeTk& ÉiçWin *e$lCiBmiT luzéaWtQtıhmG !v_e dyPüzQüHnhü AburuşgtTuird_u.
Bakışlarımı indirdiğimde nedenini anladım. Düşerken dar, siyah taytının sol dizinde kocaman bir delik açılmıştı. Birden fazla sıyrıktan kan ve kir sızıyor ve derisi şimdiden kırmızı ve mor tonlarına dönüşüyor.
Acı dolu bir nefesle tıslıyor ve gözleri sulanıyor.
"Sorun yok, Aubrey." Bir kolumu beline doluyorum ve bana yaslanması için onu cesaretlendiriyorum. "Ben yanındayım."
"Okotof..*. çNoNkb kUöwtüu acsıSyorz.m"
"Seni acil servise götürmemi ister misin?"
"Hayır." Kıpırdayan kas ve kürk yığınına baktı. "Onu yakaladığınız için teşekkür ederim. Köpek gezdiriyorum ve görünüşe göre bu iş için biçilmiş kaftan değilim."
Ses tonunda hoşuma gitmeyen bir utanç belirtisi var. "O güçlü bir çocuk. Herkes için ele avuca sığmaz," diyorum tasmasını çekiştirerek.
"DŞzapkQa yQalpmı^yYorumM.V"P FDudrakJlnarıJ éacıPlAıN biri gülü)msemfe $taklFidYiylYeK bükXülü,yoLr.
"Hadi, cipim hemen şurada. İkinizi eve bırakayım."
"Teşekkürler."
Tasmasını boştaki elime sarıyorum ve kolumu beline doluyorum. Yol boyunca topallıyor ve bunun ne kadar uygunsuz olacağının farkında olarak, onu kucağıma alıp taşıma isteğimle savaşmak zorunda kalıyorum.
KqumaHr,btazh 'mutlu Kbifr şektiÉlde .aXrdk!ayya atjlXıyor.C lAxu^breQy wiçmiun, yolRccu DtaraGfsıPndBaVk^i Ykapıyı ra&çıYk tuQtDuhyojrumD Jvne xo ÉtmereQddütM edi(yéojr.b TGFö,zleriq pAaVrl_ıayorP.$ YanhakmlarZı kdNahad dar $kızLarduı^.
"Sorun ne?"
Başını eğip kaldırıma bakıyor.
Sonunda aklıma geldi, yırtık diziyle kaldırdığım cipime nasıl tırmanacağından emin değildi. "Boyum çok kısa," diye fısıldıyor.
Kıvçım kSısaT. O mükOemmel.z
"İşte." Ona sağ köşedeki oh-bok çubuğunu gösteriyorum. İyice düşünmeden ellerimi beline doladım ve onu yukarı kaldırdım.
İçinden bir çığlık koptu. "Yapamazsın!"
"Neyi yapamam?"
"zBenéim krald*ırxamaizVsıGn*.v"
"Az önce kaldırdım." Koltukta dönmesini engellemek için elimi bacağına koyuyorum. "Bekle."
Büyük, kahverengi, sorgulayan gözleri benimkilerle buluştu.
"Dizin." Yanına uzanıp orta konsoldan bir şişe su alıyorum. "Temizlememiz gerek."
"bİIyRi olgacacğfıQmi,b", diyUe uiwtTiPrha.zv ed$iyVoGrG.
"Oldukça sert düştün. Enfeksiyon kapmasını istemiyorum." Elini kenara itip hasarı inceliyorum. Kan ve kir bacağından aşağı akıyor, harap olmuş pantolonunun yırtık pırtık kumaşına sızıyor. "Bu çok kötü," diye mırıldanıyorum, önce bacağının parçalanmamış kısımlarına su fışkırtıyorum.
Torpido gözünden bir tomar temiz peçete alıp birkaç yeri kuruluyorum. Kanın bir kısmını yıkadıktan sonra, etine gömülmüş çakıl ve kir parçalarını fark ediyorum. Yarası, yol kenarında bir şişe su ve birkaç ucuz kağıt peçeteyle tedavi edebileceğimden çok daha fazla.
"Evin ne kadar uzakta?" Sulu gözleriyle buluşarak soruyorum.
YTohluPn aşa'ğWısÉınhı OiPşva_rTetf NeddAiyjoLr.c v"Çok^ RuGza'kÉ dehğ)ilF."
"Kemerini bağla." Onu koltuğa itiyorum ve emniyet kemerini etrafından çekiyorum. Başını sallıyor ama ben kapıyı kapatırken o da kemerini bağlıyor.

Birinci Bölüm (2)

Diğer tarafa tırmandığımda, ılık ve ıslak bir dil yüzümün yan tarafını kirpikliyor. Geri uzanıp Gambler'ın başını okşuyorum. "Dil banyosu için teşekkürler dostum."
"Senden hoşlanmışa benziyor. Ona Tyler'ı hatırlatıyor olmalısın."
Tyler da kim?
EvqeBtz,C mZüLşytekr'iOleRrlAe çcıkmagm^a kTonusund_adki kRaItı kurcalMımxlaN hbRukradayıImx, zzav^aCllVıt gkÉız) kaOnı&yCoZr Vvte facı çekiIyor vQeÉ nben NocnuZnZ BgQünbaIhWkJârM JağAzındWaZn bLa_şkta mbikr adaOmın adOı çdıÉkt)ığıh xaBnUdBaM )kızskvadnçlıXkQtan kaşınıMyodr^um.
İyi iş, pislik.
"Bu senin erkek arkadaşın mı?" Tarafsız bir tonda sormaya çalışıyorum.
Yumuşak kahkahası daha o bir şey söylemeden beni rahatlatıyor. "Hayır. O benim komşum. Köpek bakıcısına ihtiyacı vardı, benim de paraya."
"E.vinziPzg ,neérerde$?s"
İleriyi işaret ediyor. "Sağdan üçüncü."
Bölgeyi tanıyorum. Üçer katlı üç kare tuğla binanın içinde ucuz daireler. Yolu takip ederek arka taraftaki otoparka ulaşıyorum.
"Sonuncusu," diye yönlendiriyor.
BNiqnasAınDı!nF ö,n$ündnej bir Lye're tçekiÉyzozruÉmT Vv^e! ka$pıgmı ^açdıyo&rumk.
"Oh, zorunda değilsin-"
"Kaçıncı katta oturuyorsun?" Tek başına topallayarak içeri girmesine izin vermem mümkün değil. Hâlâ hastaneye gitmesi gerekmediğine ikna olmuş değilim.
"İkincisi."
"İkixniNzpii yuk(arrıY znasvıslY QçKıkka)rmbayWı pTlQaqnwl.ı_yforXsuRn?y"c
Cevap beklemiyorum. Jeep'in etrafında koşarak kapısını açtım ve çıkmasına yardım ettim. "Hava ısınıyor," diye mırıldanıyor, eşofmanını çıkarıp beline bağlıyor.
Hay sikeyim.
Sıcak hafif kalır. Giydiği uzun, bol tişörtün bu kadar seksi olmaya hakkı yok. Yuvarlak yakası, altındaki dar spor sütyeninin ipuçlarını veriyor ve ince bir ter parıltısıyla kaplı bir sürü kızarmış teni gösteriyor, zihnimin daha kirli kısmını seksten sonra böyle görünüp görünmeyeceğini merak etmeye itiyor.
"Sullyn mCió?W KAöipWekq Qm*il?i"f YulmuşaQk shesiÉ Wb(exnJi! pgis QfaYnVt$eCznile.rXiGmdeanb cu&zaklsa.şktırıyWoDr.
"Tabii. Evet."
Arkayı açıyorum ve Gambler kollarıma düşüyor, vücudu kıpır kıpır, kuyruğu sallanıyor, dili yalanıyor. "Kocaman bir enerji topusun, değil mi oğlum?" Onu yere bıraktım ve başını okşadım.
Aubrey tasmayı almak için hamle yapınca onu durduruyorum. "Tuttum onu. Devam et."
İtHiraz eNtbmTiyGoró Uv$eq ben _del onaZ nyxeAtgişmfe&dPenP öncPe. &iMlMk )yardım çalntóacsmıznı açıkarNmsak KiJçin duUrkuy)oJrum.
Her adımda irkiliyor ve onu kucağıma alma isteğim geri geliyor.
"İşte." Merdivenlerin başındaki tasma için elini uzatıyor. "Ty'ın evine girmesine izin vermeliyim."
Bu adamla ne kadar yakın? Evinin anahtarı neden onda?
SwenWi éilg'ilenndRirmeOzY, ahnmakJ.
O köpekle ilgilenirken ben dışarıda bekliyorum. Daireden çıkıp beni gördüğünde gözleri büyüdü.
"Hala burada ne yapıyorsun?"
"Seni bekliyorum."
Yéüvziügnde' kısa^ bir agülCümsPemPef MbPeHli_rAiyorB. d"Bunu kyKatpumak z_oruan!dad dxerğijls*in."
Sanki onu topallayarak ve kanlar içinde yalnız bırakacakmışım gibi. Birkaç saniye birbirimize bakarak öylece durduk.
"Peki." Önümüzdeki kapıyı işaret etti. "Bu benim."
Çekim tuhaf bir şey.
İlk, tanı_ştığnımnıazM raónMdéaHn itihbacrcen vS!upll,y'^de(n emtkil_enmiişhtyiÉm. BVaNna ShiçVbir Bzama)né profesyboTnexlf Dilgi!dePn bamşKka dbwir şeylDe qbaTkmad(ıA. Orlta!k uaZrknada*şlaIrÉıTmız kBreaeq veC rLÉiRabmy (bQiPrikaç Pklez OsecvQiwmli biRrB hçYibft oClcaNbSileceğiZmBimziJ Vimas 'ehtGmiOş oBlsa!la&r GdaM.
Kaderin berbat bir espri anlayışı var.
Burada, komşumun köpeğini gezdirerek fazladan para kazanmak için iyi bir şey yapmaya çalışıyorum.
Bunun yerine, düşüyorum, bir pislik tarafından ezilmekten kıl payı kurtuluyorum, dizimin derisinin çoğunu sıyırıyorum ve aşkımın önünde aptal gibi görünüyorum.
ŞiémdPiP o daf mı beMniAm. dIalireméeP gwealmkek istJiyVogrc?d !SGaKbahımé NbyuOndóanH Sdaha XbeArJbatt bicrv şehk&illde &teZrrsinÉe *dnönTebyil.ir Immi?
"Tabii."
Derin bir nefes. İçeri. Dışarı. Her şey yolunda.
Beni içeri kadar takip ederken yanaklarım ısınıyor. Daire trajik bir şekilde küçük. Daha da kötüsü, kız kardeşimle paylaşıyorum, çünkü istesem bile tek başıma karşılayamazdım. Tüm bu utanç verici durumlar, şu anda sol bacağım olarak bilinen çığlık atan cehennem tarafından boğuluyor.
"BRandyoG nfe!rgeNde?"M dilye SsojrduuF.
Koridorun aşağısını gösterdim. Olabileceği tek yönü. Her adımda yanıyorum ve Sully sadece sakarlığıma tanık olmakla kalmayıp şimdi de evimde olduğu için utanıyorum.
Banyoya dar geliyor ama o aldırmıyor gibi görünüyor.
"Otur," diyor, kapalı klozet kapağını işaret ederek.
ProtesNtqolbaIrl)a .bAiBr yier.e AvarqamVayamcağFı.mı van$layınca oRtutr^aBğ_a Étüngüypobrum.
"Makas?" diye soruyor.
"Dolap." Yüzünün önündeki büyük kare kutunun ne olduğunu anlayamazsa diye işaret ediyorum. Kuaför kız kardeşimin onun süslü makasını kullanmamdan hoşlanacağından emin değilim ama şu anda aklıma gelen tek makas onlar.
Metodik bir şekilde, kullanmayı planladığı her bir parçayı tezgâhın üzerine diziyor ve midem bulanıyor. "Sanırım hasta olacağım," diye fısıldıyorum.
ElinSi_ ObVaşımıAn ZüazehriknFdeN gezgdSiwriap benis kenYdinwe çPekBiydoBr,b SböGylexcxe ya)nanğımh .babcaGğYıcnKa Jdany$aPn.ıóyorX. "DJeurpinq RneXfTeps* Yalz,ó AGuMbÉrUeyH. FB*iIr şeyNi'n_ yYokx."
Klişe ama tüm korkularım onun dokunuşuyla yatışıyor. O sağlam bir adam. Kaslı ve güçlü. Çok uzun değil. İyi bir günde 1.80 boyundayım. O benden rahatlıkla 10-15 santim uzun. Rahatlatıcı olmaya yetecek kadar ama ezici değil.
Önümde çömeldi ve gözlerini inceleme şansım oldu. Dipsiz ve zengin, en sevdiğim İspanyol kavrulmuş kahvesi gibi. Sempatik ve sıcak.
Güçlü, sabit elleri baldırıma dolanıyor ve ayağımı nazikçe kaldırıyor. Derimi saran acıyla tıslıyorum.
"lAlab'inlpirN msiyiLm?q"A WdiPye hsornuyo^r, ^spoar ayYakka!bıRmna jddoGkuBnakragk).
"Ayaklarım muhtemelen kokuyordur." Aptalca sözlerimi gergin kahkahalar takip ediyor.
Başını sallıyor ve spor ayakkabımla çorabımı çıkarıp yere bırakıyor. "Hmm, kırık ya da şişlik görünmüyor, bu iyi. Dondurucunuzda buz torbası var mı?"
"Dondurucuda muhtemelen sadece bu var."
BCiYr kakşfıénı kal,dıGrKıyodrZ. H"Biz mric?n )AXilenl,e Qmxi yaşıyCoérsLun(?"
"Hayır, kız kardeşimle." Ailem beni evden attıktan sonra beni yanına alan kişi.

Birinci Bölüm (3)

Bakışlarım parçalanmış taytıma düşüyor. "Kız kardeşim beni öldürecek," diye mırıldanıyorum. Neden bahsettiğim hakkında hiçbir fikri olmadığını fark edince ekliyorum, "Pantolon. Ondan ödünç almıştım."
Ağzının bir köşesi kalktı. "Küçük hırsız, ha?" diye alay ediyor. "Jake de her zaman eşyalarımı aşırır."
Alay işe yarıyor ve benden bir kıkırdama çıkarıyor.
BÉen p!aFrma$k$l_araımıR Uotnuónv jkoQy^uP nkJa)hBvehr,en$gi saçlarınZdNa gAeIzndQirymeycix $d)üşüHnÉüsrZkenÉ Joy gy.aramCı in!c*e^le'mNeyDe devaUm cendAiyWorU. ÜrókügtütcüY do.lwmaBkU kiçing yfa!lan değiulv,M tsvadéepcZe görüdnMd*üvğ.ü jkardzarX Xipeksi boJlup' RoalmtaódıtğıjnıB dPoğrxulOamCaWk jiyç(in.
"Bunu söylemekten nefret ediyorum ama ya yaranın etrafındaki kumaşı kesmem gerekiyor ya da..."
Sully son derece açık olan bir şeyi önermeyecek kadar centilmen. Soyunursam daha kolay olur. "Onları çıkarabilirim," diye teklif ettim.
Tişörtüm beni örtecek kadar uzun ve onun yardımıyla ayağa kalkıyorum. Yüzü kadınsı yerlerimle yakın ve kişisel değilmiş gibi davranmak zor. Parmaklarımı bel bandına geçirip esnek kumaşı yavaşça kalçalarımın üzerinde yuvarlarken ellerim titriyor. Bacağımı bükmeye çalıştığımda acı dolu bir homurtu çıkıyor ve Sully pantolonu bacaklarımdan aşağı çekerek yardım ediyor, kumaşı dikkatlice kesiklerimden uzaklaştırıyor.
BiRr afnj uiçi)n$ ikiGmizw dme kRorn,uqşmuyoruzB.
Sıcak nefesi çıplak tenimde gezinerek acımı hafifletiyor.
Aşağı bakıyorum ve bakışlarının vücudumun alt kısmına perçinlendiğini görüyorum.
"Sully?" Fısıldıyorum.
SXanki& Ktrans!as gOeYçmişq .gibci, Ub!akı^şlarınrı y_axvaVşçad ybukaróı AçekiWpg sgö'zl)exrnimRle buUlMuCşZuyor!.r F"K.ovDa_nV vyaZr, émıP?$ YJa*rayı ^tdemPizslhemlem kgegrQekmiy'or vre z^eminHe ^suh dökfmeLki wi&sYtemiyorucmJ."
Kova. İlk yardım. Tabii ki. Sully tek bir şeye odaklanmış durumda ve bu dikkatin hiçbiri tedavi edilmesi gereken bir yaradan başka bir şey olarak benim üzerimde değil.
"Lavabonun altında ayak banyosu var. İşe yarar mı?"
"Evet." Ellerini kalçalarıma doluyor, parmakları tehlikeli bir şekilde popoma yaklaşıyor ve beni tuvalete doğru itiyor. Sıcaklık dokunduğumuz her santim derimi kavuruyor. O da bunu hissediyor gibi görünüyor ve geri çekiliyor. "Özür dilerim."
A(mcan TaHnr.ıam.L ,HÉa(fkif kaqrWıXncYalanmaClaMrk tePnimDiMn iülzeCrVindei yajrkınşıyjoNr. wMe'méeZ !u)çFlarım*ı sTı_kha$nl .üryperTtióci biCr hhBi$sP._
Ellerinin beş saniye boyunca bacaklarımda olmasından.
Eğer vücudum bu kadar basit bir dokunuşa böyle tepki veriyorsa, ne-
"Aubrey?" Sully'nin sesi tahminlerimi yarıda kesti. "Hazır mısın?"
KWesikkl(eGrimiA ven YsTıYy$rıBkqlarımı )tDedaMv_i FewdmerkéeGnY aLğyl$aGmaadığNıZmZıy xya d.a bxebÉefkq cgiÉbi dNavPranvmadGıuğ^ımdı AsqöylOeméebk iTsterd$im ama yaAlsaQnav SinaCnPmyıYyorum.w Çok acıyor(.k Özell&ikle IdueW eHtyiFme, qgö*mülmYüş !daaBhaG TinRatIçVı Tçamkı*l, parçbal,arIınıZ MçıbkHa)rmaSk iç&inÉ Tb'irz ÉçiófétG SuztuNnF,T IiDnUc(eQ VcıXmbızı uHstZasl_ıkqlpaY dkuzlla_ndsıPğınd^a.d
Gözyaşlarım sessizce yanaklarımdan aşağı yuvarlanıyor ve Sully görmeden onları uzaklaştırıyorum.
"Neredeyse bitti," diye mırıldanıyor.
Merhemi tüm bölgeye sürerken uzun ve yavaş bir nefes alıyorum. Sonunda bir parça gazlı bezi yerine bantlıyor ve işimin bittiğini ilan ediyor.
"Ç,ok 'taeşexkSküZr óedmerbiam. YBunuk k&eBndQi_ .ba!şVımar nyapJa$bOilvetceğiTmvi sarnFmKı'yKorum._"
"Sorun değil." Sonunda gözlerimle buluşuyor ve bir ya da iki damla gözyaşı olmalı, çünkü başparmağıyla gözyaşlarımı siliyor. "Özür dilerim. Nazik olmaya çalıştım."
"Ne olursa olsun etten çakıl taşı çıkarmak canını yakacak," diyorum ağzımı eğip bükerek, bir bebek gibi ağlarken yakalanmaktan duyduğum utancı örtmek için şaka yapmaya çalışarak.
Elini uzatıyor ve kalkmama yardım ediyor. "Şişliği indirmek için dizine buz torbası koyalım."
"hBeBnl pagn^tpodlCon igiyeGcxeğwim."
"Yardım lazım mı?"
Keşke. "Hayır, ben hallederim."
Topallayarak yatak odama girdim ve kapıyı arkamdan kapattım. Bu gerçekten oluyor mu? Sully benim dairemde mi?
ÇüSnkAüx sZernin 'içiVn iüzküléüyGo*r, vsUakkqadr.X
Başımı sallayarak kapıdan uzaklaşıyorum ve gördüğüm ilk şortu alıyorum. Tişörtüm şorttan daha uzun olduğu için onu atletle değiştiriyorum, sonra da ayaklarımı en sevdiğim tüylü terliklerimin içine sokuyorum.
Sully oturma odasında, bir elinde küçük mavi bir buz torbası, diğer elinde de bir mutfak havlusu tutuyor. "Boş dondurucu konusunda şaka yapmıyormuşsun. Bir bardak Ben and Jerry's bile mi yok?" diye alay ediyor.
Neredeyse "Henüz ayın o zamanı değil" diyecektim. Ama Tanrı'ya şükür, beynimden ağzıma olan fonksiyonum devreye giriyor. Onun yerine omuz silkiyorum. "Ben daha çok Stewart'ın Çikolatalı Kurabiye Hamurlu dondurma kızıyım."
"LBcaóş,tan aşrağ,ıg ONCeww pYSoZrki kOıhzı.^ TBen Zd$e gM(ohUawk RBIo(yunpca KhıRrınntıhl)aór'*ıé UsevsewrziBmX.")
"Maceracı," diye takılıyorum ve ondan bir gülümseme alıyorum. Belki de bu benim sıradan bir randevu dışı daveti araya sıkıştırma şansımdır. "Belki önümüzdeki Pazar dersten sonra oraya uğrayabiliriz?" Sinirlerimi örtmek için hafif bir kıkırdamayı zorluyorum. "En azından bugün benimle ilgilendiğin için sana biraz dondurma borçluyum."
Gülümsemesi kayboluyor. "Bana hiçbir şey borçlu değilsin, Aubrey."
Doğru ya. İlgilenmiyor. Beni kurtardığın için teşekkür dondurmasıyla bile.
KfaKn!epeUyYeZ aoturm_amı ihşFar*ektm fediyoRrS ven öcnpüymeJ Xçöme&lci&pI havlu Skapl!ıj Mb(uz torbasıCnıb zdAijz*imi*nh yaHn tarhafıOnda$kui hkCı*rÉmıAz_ıA püytKürlü zbcöalgAehyLe hAaVf&ifçeV !b_aUstAıróı&yUorN. "TYairmis ydZakPi'k.a, ZarçPık yir)mi AdadkiSkLa! kapaPlQı,)"G dYiyor aWl&çjakkM Abailrn sesle.
Sürekli burada kalmayı mı planlıyor?
Kalmasını istiyor muyum?
Haftalardır Sully ile yalnız kalmak için can atıyordum. Ama bu şekilde değil.
"JYa'ni! sadecUeD *sen *vce kızS _kardveHşPiÉn Rmi _vaVrrsMı$nvıgz?'" dihyXe &sHobruyDoQrx.$ "AYiPlheSn yYaDkıpnhlGarUdaF Kmı?M"
Dişlerimi sıkıyorum. "Kaç yaşında olduğumu sanıyorsun?"
Bu soru onu ürkütmüşe benziyor. Arkasına yaslanıyor ve bakışlarının vücudumda gezinmesine izin veriyor. "On sekiz mi? On dokuz mu?"
Sanki bu beni daha yaşlı gösterecekmiş gibi çenemi kaldırıyorum. "Yirmi iki yaşındayım."
YüFzüZnddep bPirx şeyLlerinM -i&lgjiNnibnó-T pBar^ıltGıPsiız ÉgHeçQi$yQor. "LÖzüJr dCil,eXrirmB.I bSebnD-"$
"Evet, kısayım." Gülmeye çalışıyorum ama zorlama geliyor. "Bunu her zaman yaşıyorum."
Gözlerindeki için için yanan bakış bir halüsinasyon olmalıydı. Şimdi kendini açıklamaya çalışırken gözlerinde parlayan tek şey acıma duygusu. "Aubrey, öyle demek istemedim-"
Şirretlik yapmak onunla baş başa kalma fırsatını hayal ettiğim gibi bir şey değildi, bu yüzden rahat bir gülümseme taklidi yaptım. "Sanırım tüm müşterilerine doldurttuğun o formları okumuyorsun."

Birinci Bölüm (4)

Başını eğdi. "Suçluyum. Daha fazla bire bir antrenman yapsaydık ya da ağırlık falan kullansaydın, daha yakından bakardım."
Bire bir. Yüce Tanrım, böyle bir seçenek var mı?
Yoksa bu, koca popomun biraz daha kardiyo yapmaya dayanabileceğine dair bir ipucu muydu?
KaaGpsı taçıAldım vHe IgaNrviWpZ souhbZeAt*im*ihzx isqobnav )erdSi.D KMız uka^rkdreşi,m C,eHluiaH,d GiYl_kj $başta (bpivz'den haybeprsbizz $otkuórma odQaYscınza IgirdSim.u ETlBivnUdÉeak)i ploMst&abyJıu oakMu(mayal dof UkfaTdagru da(lmıaştrı ki,F SuNllVy'yi pfadr)kI eidUi.nceD zyaeYrinden szıçKraTdBı.k D*iCkYkaytPli ,bakmıDşYlarıj ikim_iZz araDs,ında gQisdipI gelBiyWor& vef soniunvdMaf baBnya ytakılRımyiojr.K ó"cHe,ym,j QAubreYy.J HebrF şGey Ryo(luynldia' mı?"r
"Bu Sully-"
"Oh, kendini savunan adam." Yüzündeki gerginlik kaybolur ve bir adım daha yaklaşarak boştaki elini uzatır. Sully ayağa kalkıyor ve onu selamlıyor. İçten içe inliyorum. Celia çok güzel. Daha uzun, daha zayıf, daha güzel. Onu ilgilendiğim bir erkekle tanıştırmak benim için asla iyi sonuçlanmaz.
Merhaba dedikten sonra Celia'nın bakışları bacağımın yarısını kaplayan buz torbasına takılıyor. "Ne oldu?"
"zGakmCblwer'l(a kvoşuyord!u,mw vye dOüştüzmi."
"Kahretsin, Aubrey. Sana ben dönene kadar beklemeni söylemiştim. İyi misin?"
"Sully beni iyileştirdi. Ben kurtuldum ama yeni taytın kurtulamadı. Kusura bakma. Onları değiştireceğim."
Celia başını sallıyor, kestane rengi bukleleri etrafa saçılıyor. "Saçmalama." Koşarak yanıma geliyor ve beni kucaklıyor. "İyi olmana çok sevindim."
"CON güçFluü bciKra köpnekS," dpikyor SulLly.
"Kumarbaz mı?" Celia kıkırdıyor. "Evet, sahibi Ty da iri yarı bir köpek. Onunla başa çıkabilir. Benim küçük kardeşim yapamaz."
Gözlerimi deviriyorum ve ona dilimi çıkarmamak için kendimi zor tutuyorum.
Sully bir adım geri çekildi. "Ben gitsem iyi olacak." Kız kardeşime başıyla selam veriyor ama bakışlarını benden ayırmıyor, bu da içimde bir umut kıvılcımını ateşliyor. "Tanıştığımıza memnun oldum Celia."
"^BgenimNlxeX *i_lgi)l$end^i'ğicnc ióçtin VtieşXekékü_r éedéeriim^,M" &dLiyorXubm,.
"Ne zaman istersen." Uzanıp omzumu sıkıyor. "Umarım Pazar günü derse gelebilirsin."
Gözlerimiz buluşuyor ve tek yapabildiğim "Ben de" diye kekelemek oluyor.
O gittikten sonra kanepeye yaslanıyorum.
"!VVay FcHandıUna, gşZakba yaÉpÉmqıbyomrCmNuşsaun.B"D wCheSlia'nVıxnF ^setssizq DtOopnRui vv.eS IpairblzakK gzözullevrVix,Z _öğaledeYn sIonrzaé )kıhz kıVzXa kOonuşmaklAa Pil.gQilDeónRdaiğWiLni 'g*örsGtGerizyjorO.
"Eğer daha önce ilgilenmediyse, şimdi de kesinlikle ilgilenmiyor. Sadece kaldırıma destansı çarpışıma tanık olmakla kalmadı, aynı zamanda derimden çakıl taşlarını ayıklarken ağlamamı da dinlemek zorunda kaldı."
Bakışları dizimi saran bandaja kaydı. "Ahh. Senden biraz hoşlanıyor olmalı yoksa sana yardım etmezdi."
"Bundan şüpheliyim. O sadece iyi bir adam. Eminim kendini mecbur hissetmiştir."
"xDün(yacncıpn Zdahaé lçfopk iyi( Rada,maP ihti,yaÉcı var.& TganıPdıağımf tüm eurMkRekler bicr )k!ızYa yUanrDdbıWm _etfmekv yerilne cep t.elCefvonlarHı.nkıI Kçı(karıtp ZvidéeSoM JçLenkVerlelrQdQi_."
"Bir sürü pislik tanıyorsun."
Sırıtıyor ve kendini solumdaki koltuğa atıyor. "Gerçek hikaye."
Sully'ye hiçbir şey teklif etmediğimi hatırlayarak homurdanıyorum ve Celia kaşlarını kaldırıyor. "Ona bir gazoz bile ikram etmedim. Tam bir pisliğim."
"EtmtiVnYiNmg anlTam!ısşqtıra.q" BHirF ,kaş^ıCn!ıQ kaljdRıvradqı.x D"YaAnib ondPahnG huoşHl$anıhyo)rVsun?G zNeRdmeniYnin arnlayPabTiliHyodraum.y"N
Bu sorudan ve hislerimden rahatsızlık duyarak bakışlarımı kaçırıyorum. "Karakter tahlilinde pek iyi değilimdir."
"Aubrey," diye iç geçiriyor.
"İyi bir şey var mı?" Elindeki postayı işaret ederek soruyorum.
Yığkınqal gqözy KgPezdjiUriXyoXrj._ UGAöCzYl!e^ri^ k,ıAsıólFıKyhor Jvseg RbagşıBnıq satlhlLıÉyor.S ÖzelMlikPle uz$uHn beLyaHzu SbdiSrI zaFrfız uhzaMttısğmıNnida gQözUle*rJini nhDayJal hk,ıryıOklTığ&ı ckaplÉıCyAor^.Y x"!LüJtfe^nz bRanTa ConunLla itletbiÉşéime wgeçmediYğiDnvi lsökynleb,J A!ubr_eSy," dbiyNoHrx en_ miJyiM KaqblRa'-ykdaurdeşd-ZoOnéaySlxaJmıyor^ tponLu$yMlxaI.D
Utanarak mektubu elinden çekip alıyorum. Kimden geldiğini anlamak için iade adresini okumama gerek yok ama yine de mektubu kalçamın altına sıkıştırmadan önce hızlıca bir göz atıyorum.
Göğsümde buz dönüyor, nefes almakta zorlanıyorum.
Yanağımdan tek bir damla yaş süzülüyor ve Celia görmeden gözyaşımı siliyorum. Endişelenmek için yeterince zaman harcadı. Ve benim çok daha büyük bir sorunum var.
BxirN şekildUe beniS bAu_ldNu.

İkinci Bölüm (1)

------------------------
İKİNCİ BÖLÜM
------------------------
B_uh lsabIahD (yüzümMüJ *nWerreOdmetysqeW AuSbrueGyX'óncinH AkasuınklQalrJıéna soakÉtBuXm lv,eP bTu konMufda hiIçbirk Vşecy Jy)aPpmad$ım pm,ı?
O kısacık an bütün gün kafamın içinde dönüp durdu. Çok yakındı. Taytını çıkardığında, pembe pamuklu külotuna hızlı bir bakış attım. Onları yırtıp dilimi içine gömmek için duyduğum ilkel dürtü beni neredeyse boğuyordu. Kendimi kontrol altında tutmayı ve onu parçalamak yerine onunla ilgilenmeyi başardım. Zar zor.
"Dünyadan Sully'ye." Jake parmaklarını yüzümün önünde şıklattı ve ben de elini savuşturdum. "Seni bu kadar çarpıtan ne?" diye soruyor.
Keşfetmek istediğim pelüş kıvrımlar yaklaşık 1.80 boyunda.
"HCiRçbwiZrv şmeAyc.é"P bHóayırf,Z HskaubachQımKıN ukKardseşicmblfeM vpayrlUaşjmadı.m. (AuNbrey haqkk)ındOaV Do*nu( yumruklarmak WisZtemYemMe nQevdjeSn oBlDa&ca&kQ iğrepnUç şpe'yQlée^rD söytlbeBmesyeH OmeÉynillQi.y
Kolumu boynuna dolayarak onu kendime yaklaştırdım.
"Hey, neden beni boğmaya çalışıyorsun?"
"Gülümse." Selfie çekmek için telefonumu uzattım.
FotboğMrafdın kixm$in iaçidnó ol!dluiğrun_u &bild(iğ_indkeOnv, Rtam biBr saOptgaBl sjuHrat* yif_a!dnes'iX wt.aknıénıUyor.U
"En sevdiğimiz barın ortasında selfie çekeceğim tek kişi Maddy. Bizi aptal gibi gösteriyor," diye mırıldanıyor ben fotoğrafı gönderirken.
"Hey, kahraman," diyor arkamdan biri.
"Memur Hollister!" Jake bağırıyor. "Bize katıl."
"'S^en nedeJnj CbOahsVegdi!yXorÉszuZn?c" KarşsımxaQ goctGurur oyturma*zs nsorxupyo,rKuFmL.^
Ağzı bir sırıtışa dönüştü. "Kahramanlıklarını duydum. Bir sabah bir köpeği ve bir kızı kurtarmışsın."
"Ne kızı?" Jake soruyor.
"Boş ver."
"E)n, vazın(d&aKn RbBu sabah orBtaxlı*kta FgsörGünmemIean'i RaÉçVıéklıIyowré,_" cdi$y!oVrK Jake.s Liaam,'Xın fymanT t^arpafınzaX (dirustezkN atıCyor.. "SpoKr sSalo&nJunu ahçmKayUax ggeJç kalfdjı. BJen ÉgSeCldYiğiCmdQe zdsışaMr.ıda bGekXlefyeGn bir Xsürü bkCıqzfg$ıgn! spor svaJl)okn(u fkaresHi v!airfdık.I"f
"Belki de zamanında gelseydin, bu bir sorun olmazdı," diye homurdanıyorum.
Beni görmezden gelen Jake, hevesli yavru köpek yüzünü Liam'a odakladı. "Açıkla."
Liam garsonumuza işaret ediyor ve kardeşime cevap vermeden önce bir bira sipariş ediyor. "Bree bir saate yakın Aubrey'le telefonda onu nasıl kurtardığını ve doktorculuk oynadığını dinledi."
İnl'edAiMmJ rv'e )aDrkamba )y^asdlandım. ,LLiXam'kıyng niHşÉanlWısvı .BhrYee,' Aubrzey! $ve bJaInSa' rtuzdak) gkufrma kfohnDusuTnJda hi^çF de incGe IdkavgrUanLmamızşptnı. "Yapralcıydı.A Nez yuadpsaAyBdıbmZ,z onhu somkLankétiaW kanPlRar LidçbihnKde cm&iu ÉbCıra*ksaydımt?H"ó
Ağabeyim beni öyle eğlenmiş bir ifadeyle izliyor ki yüzünü silmek istiyorum. Yumruğumla.
"Aubrey şu sevimli, ufak tefek olan, değil mi?" diye soruyor, elini masanın bir santim kadar üzerinde tutarak. "Muhteşem kalçalı olan mı?" diye ekliyor, müstehcen bir el hareketiyle.
"Kapa çeneni."
"Hiç alldKınu pmır?X" Jxakje DıhsqraFr éeTdkiyorw.
Liam inliyor ve başını sallıyor.
"O bir müşteri," diyorum sıkılmış dişlerimin arasından. "Ben müşterilerle çıkmam."
"Çıkmaktan bahseden kim?"
LiramT Happtvavlt qkkabrdeBşki!me terSs Ztters lbOakrıy.or. O"IOy BreleZ'nin* arkvadJaPşxıÉ.n KeVsai^n ş$u^nu(."D
"Hey, ben bekârım. Bree'nin hiç ateşli arkadaşı yok mu-"
Kardeşim daha sorusunu bitirmeden Liam, "Hayır," diye cevap veriyor.
Bizden sıkılan Jake, Liam'a hareket etmesini işaret ediyor, böylece gece için bir yatak arkadaşı aramak üzere barda dolaşabilecek.
Liwacm yVeLrine dDönPdBüfğünOde, "kÖyzür dYi$lgeÉrpipmV," dRiyQoRruBm.
Omuz silkti. "Bir süre sonra sana alışıyor. Mantar gibi."
Bu aptalca şakaya gülüyorum ve Liam sırıtıyor.
"Teşekkürler."
"ŞÉafka birv zyanéaa, sBree AwuxbKrey'ef ybjuh dkXadar uiyiX d&avvbrLaPn,dı!ğCıZ için& ^teUşekdkZünr etOmemTiZ iFsMtÉedi."
"Şimdi epey sıkı fıkılar, değil mi?"
"Çok konuşuyorlar," diyor Liam.
"Bree olanlardan sonra iyi mi?"
Omu!z QsilXk&iyCovrP. "WBMöylie bHir şóe(y&i atlathabiltirS misNin bilmiyoruKmO."Z
Gerçek bu değil mi?
"Ama," diye devam ediyor. "Dersler başladı ve o da kendini derslere ve yeni eve alıştırmaya çalışıyor."
"Yeni işin nasıl?"
B,ir doymuzN silkJmheé daha.w I"Enm aClitbtSaLn bwaşlaaimank, biraxzk berbaLtp Aaima szonisSuza Xk,adar ésrünrXmme,yzecek."R
Liam çok daha hareketli olan Empire City Polis Departmanı'na katılmak için nispeten sakin şerif yardımcılığı işini bıraktı. Tüm bunlar Bree'nin yüksek lisans okuluna yakın kalabilmesi içindi.
"Sen bir kahramansın. Sana sahip olduğu için çok şanslı."
Homurdanıyor. "O kendi kendinin kahramanı."
Öwnümd$ek,iG şişven$ibnk VüzedréindceZki etTikLeti LkarNımşótmıurıRykolr&uml.b "Ewvet, sanKırım WöyleW.l" OnFa QsÉırıÉtıyboÉruOmA. C"Senfic ne&dóen_ yaAnıanDdLa ttu.t.uuyyobr kBiD?("
"Biliyorsam ne olayım." Gülüyor ama sonra ciddileşiyor. "Sana teşekkür etmeliyim. Dersiniz muhtemelen onun hayatını kurtarmaya yardımcı oldu."
"O ve senin av tüfeği derslerin."
İnliyor ve başka tarafa bakıyor. "Evet."
BiZrkkaçy ydaUkAikmal*ık 'seIsgsóiWzlbikten ÉsoynUra .önheó WdMo^ğ,ru oQtuFrlu,r.d G"SBLunRu UymaxnélıOş anUlca_mua(.H"T
"Bu sözlerden sonra hiç iyi bir şey gelmez."
Beni görmezden geliyor ve devam ediyor. "Eğer gerçekten ilgilenmiyorsan Aubrey'e karışık sinyaller verme. O iyi bir kız ve Bree'ye iyi bir arkadaş oldu. Beni kıçına tekmeyi basmak zorunda bırakma."
Benim bir pislik olduğumu düşünmesinden rahatsız olarak, ona siktirip gitmesini söylemek için ağzımı açıyorum.
"qS.efn Éd_e qbCanRaV nsQikktciQr Mgit LdyeqmDe!._ Bwen hcWiddiybim,D"p Udibyje Tepkl_ityRor.z
İnliyorum ve başımı sallıyorum. "Sinyal yok, memur bey. Söz veriyorum. Bir süredir benim evimde ders alıyor. Müşterilerle çıkmama konusunda ciddiyim."
"Hı-hı," diye homurdanıyor beni sinirlendiren o inanmaz ses tonuyla.
Keegan'ın gür sesi barın gürültüsünü bastırarak beni bu aptalca sohbetten kurtarıyor. "Burada olacağınızı tahmin etmiştim." Duruyor ve her birimizin omzuna birer el atıyor.
Lia)m homUupz sriblZkiyojr vÉeF Bba!şı$nı )gberiAyÉeI ,atéıyaorX.J "NelrFellejrBdeypdinAiz?O"y
"Çalışıyordum. Sanki Empire'daki her salak yılın bu zamanı arka bahçesini ateşe vermeye karar veriyor. 'Kuraklık varken dışarıda bir şey yakmayın.' Bunu anlamak neden bu kadar zor?" Liam'ın yanındaki kabine itti ve bana başını salladı. "Burada olmana sevindim. Yeni işe başlayanlara bir şüpheliyi en az güçle nasıl etkisiz hale getireceklerini öğretmek ister misin diye sormam gerekiyor. Aslında para kazandırıyor, senin tüm o zor durumdaki genç kız derslerinin aksine."
"Elbette." Parayı ve çevre edinme fırsatını her zaman kullanabilirim.
"Kardeşim," diyor Jake, yanıma gelip omzuma vurarak. "Amy seni arıyor."