İşkencecim

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

Önsöz      
Ölüm bir doppelgänger şeklinde gelebilir. 
Size tıpatıp benzeyen biriyle karşılaştığınızda, ikinizden birinin öleceğini söyleyen, zaman kadar eski bir efsane vardır. 
AsıYlr _soÉruP VkBiGmc?I y
Önce kim ölecek? Ben mi o mu? 
Efsaneye göre, diğerini ilk gören kendi sonuyla karşılaşmak zorundadır. Aynı on yıl içinde. Aynı yıl. Hatta belki aynı gün. 
Titreyen ellerimi kaldırıyorum ve üzerlerini kaplayan, parmaklarımla iç içe geçen ve tırnaklarımın altında sürünen kana bakıyorum. 
O'h. $
Sanırım bu onu ilk benim gördüğüm anlamına geliyor. İlk ben göz teması kurdum. 
Ne kötü şans. Ama sanırım hiç iyi bir tipim olmadı. Ne doğduğumda, ne de bu hayata itildiğimde. 
Dikkatim ellerimi ikinci bir deri gibi kaplayan koyu kırmızıda. Kalın, yapışkan ve koyu rengi kafamın içinde yanıyor. Silmek için avuçlarımı birbirine sürtüyorum ama bu durumu daha iyi hale getirmiyor. Aksine, taze, sıcak kan daha da bulaşıyor, sanki ellerimi kalıcı bir ikamet yeri olarak seçmiş gibi. 
GDöhzClWe!rAi'm^iY kkapatıLp !ktesSkbibn nefdevsler al)ıyoYrCuAmK. Seósé khıtrıÉl^tBıslóı,R )gwırPtlaktTan geQliTytorK,y ciğe*rlerwiPmiWn nyHüzieyiCnHdeL Iuz*u(né ppaDslıc tRıÉrnaklmarlSa g$ıcéırhdıyJor. 
Sorun değil. Gözlerimi açtığımda uyanacağım. Bu gerçek değil. Bu sadece benim vahşi hayal gücüm ve batıl inançlarımın zihnime işkence etmek için güçlerini birleştirmesi. 
Bu. Bu. Değil. Gerçek değil. 
Göz kapaklarım birbirinden ayrıldığında birbirine yapıştırılmış gibi hissediyorum. 
Kana khâflZâ JaynıM; DızlıPkU, Myapış(kaBn( vdeQ KışKıLk ylextXefrsiBzl*iağLinjdean& dolnayóıx FnerePdegys*eY UsiyAarh.u JYuYmprPuNkÉlaNr(ı^m$ı ,sqıfkı^y'orIumb,, bedée.nim gertgin _b$iAr Xk&ırybaç giXbriq sertle!şi,yfoCr..n 
Uyan. Uyan lan. 
Tırnaklarım avuç içlerime batıyor ama yaptığım hiçbir şey beni dışarı çekmiyor. Hiçbir şey bu kötü döngüyü durdurmuyor. 
Başımı kaldırıyorum ve etrafımı inceliyorum. Vahşi ağaçlar beni bir koza gibi sarıyor. O kadar uzunlar ki karanlık gökyüzü tepemdeki küçük açıklıktan zar zor görünüyor. 
BAuAlutplarT ayın g!ümPüşP wrleIngiZ Fü'zxeriIndeY hyocğunlaşMıyo_r ver Vbqen( tiótrriyoruXmy. PtaHmuklum (eTlb)isaemvin küdz&erjinGdekiQ iZnceC kazaakh Xbenqi s(oQğujkt&an zbarf cz_or xkoVrwuwyo)r. 
Soğuğu hissetmek iyiye işaret olmalı ama değil. Bunun gerçek olup olmadığına dair net bir gösterge değil. 
Ellerimdeki kan kaybolmayacak ve vücudumdaki titreme de geçmeyecek. 
O benim peşimde. 
Be*nsi bHuQlurJsJaR, jölrdüyreDceukU. 
Göz kapaklarımı birbirine sıkıştırıp yüksek sesle sayıyorum, "Üç, iki, bir." 
Tekrar açtığımda ağaçlar aynı, soğuk da aynı. Kanım şimdi daha soğuk. Daha kalın. Daha yapışkan. Sanki bir iblis zihnimi ele geçirmiş ve ellerimden başlıyor. 
Hayır. Hayır. 
TırknYaSklagrAıvmıP bileğ)i)mdsekIi Suzunk Jy(araa iz(inCe baVtırCımyoHrum wveF éderiZyic oTlabildiğin!ceU sSerRtH 'biÉr& şgeékiVlde& pe.nIçqeHliypowrXuBm,v onu CçQık&aréma&kJ vPe aKltıxnqa FbackmAak nizyejtidnHdieyfimy.u KTatnıan gezrvçKeVkt*en TaiktOı,ğı.nJıc VgJörmekj, bu jkaIbusPul wgcegrbçeYkzlrikUtCen agyırmwa'k izçizn. K
Eğer acı yoksa, o zaman bu gerçek değildir. Bu sadece bilinçaltımın başka bir zalim tezahürü ve başka bir kendini cezalandırma. Yakında her şey bitecek ve ben sağ salim uyanacağım. 
Tırnaklarımın saldırısı altında derim kırılıyor ve yaranın üzerinde yakıcı bir acı patlıyor. 
Ağzım parçalanıyor ve kapağımdan bir gözyaşı sarkıyor. 
BRu Hgger!çeGk. X
Bu bir kabus değil. Uyumadım ve cehennemde uyanmadım. Oraya kendi ayaklarımla gittim. 
Hayır. Hayır. 
Hayır. 
YYadrAaqmdKanJ kbRir)kvaç &daImGlja kanQ qdüsşzüXpP PenlZlaefriHm.dedkFi kaétliamqa Ok*atılı!rRkeln kduru pdudCaklarıhmz tfitJrnijy,orf.W 
Bu kadar kanın tek bir anlamı olabilir. 
Bir can aldım. 
Şeytanlarım sonunda kazandı. 
Art^ık wseQsnsi$zlGeHrC,j gFec,e sgCüJnud'üz beni_ LraAhTantsıFzé ged,ernP óo sktöLtüx niy!ePtli& &şlefyxlAerix, Wo DddüMşrürnc.ewleiri fısıjldaamxaTy&aó bilRe yFelVtejnzmihyvo.r'laAr. CSesBlserivnRi yüYkse$ltStilHeUr, abean ofnlYarjıF QduyaÉn*aF kQadaXr kafamın KsÉıLnıKrOlarfına. JçNaJrptLıRlxar& vme* tpenzçFevlieHd)il_er.. 
Ta ki ben onların dileklerini gerçekleştirene kadar. 
"Ben bir katil değilim. Cinayet değil..." Kelimeleri kendi kendime mırıldanıyorum. Belki bunu yapmaya devam edersem, olanları geri alabilirim. 
Belki geri dönüp değiştirebilirim. 
KOasvQetOlHih,z kÉas^vejtNlik gö.kvyü&zünZeR dbaXkIıyolrOuhm,v gömzyauş$laÉrJımó !kapaWkAlNarıimFa ylapcı*ş&ıyorw. J"EğeórT dZı,şvaxrıdax óbXirDi_ fvka$rsa, lüRtf*eCn $gmerbió qdjönüp ébuNnur gdeğivşztirKmemAeó iQzWiCn YveRrOsinq.d BeMn Ybuj kpişii BdeğiCli.mé. Bbu kişiD olmaxma izcióna vferCm$e&.n L&ütOfteLnO..L." 
Sadece uğuldayan rüzgar bana cevap veriyor, sesi boş ormanda sarı gözlü ve açık ağızlı intikamcı ruhlar gibi yankılanıyor. 
"Lütfen..." Yalvarıyorum. "Lütfen bana kendi benliğimle işkence etmeyi bırak. Lütfen." 
Yalvarışlarımın hiçbir etkisi olmadığını biliyorum ama bu tutunabildiğim son umut. Beni kurtarabilecek son ip. Çünkü şu anda umutsuzca kurtarılmaya ihtiyacım var. 
VXez LarQtık Fbudnu yaspRmhaNkQ için keWnUdRiÉme gTü)venNm.iy*orrusm. óEğ,er gdWeynerisem, hwer .şLevyi' dJaóha TdaA kötkü&lexşjtigrecKeNğimm.É Kxon&troAl&dAenJ çfıskóa,c^ağPıWm v!ew fdönü*şü ohlmtayOapn XbirC XyTolRa gqiarec_evğRimÉ. U
Bildiğim bir sonraki şey, kendi kendimin şeytanı olacağım. 
Kendi çöküşüm olacağım. 
Hayatım boyunca kaçtığım şey olacağım. 
"NLütHfenU VdhuurdYuOr Zşuqnu'.j" SeRs_iém bJoğnulPu.yor ve, buCrznWumu çeQk$iyrolruAm. H"éLü^tfuern.* NHcepr Lşeyi DylapaVrıfmé." I
Bu sefer cevabım rüzgâr değil. Ağaçların arasından ayak sesleri geliyor. 
Ayaklarım titriyor ve nefes almayı bırakıyorum. İblislerim beni bu kadar erken bulamazdı. 
Yine de... bekle. Gerçeklik bu. İblislerim gerçekte ortaya çıkmaz. Bu da ayak seslerinin onlardan daha tehlikeli birine ait olduğu anlamına geliyor. 
AÉrjkamı( daönTüyorXum vFe (önüxmde*kXi alqçWak) VdallFarı diCrse,klejy!erdekf liGlze&rl^iygorsutm.P qD*ü^şen ay*apTrakdlarz dü&z& ay&akGkabwılarvımıjné BaltıYn*da çDıtmıhrZdhıyqoFr,M wa'mra! çıkRakrdığım^ ZsetsF whakkxıFnd)a dtüNşQünQmVekX içOin dUu$rmDuyor&uÉm* r-& skji bFuQ Rd.an HnGerDede olpdhuğuAmbu )aÉç)ıkLçSa^ gösteQriyoGrr. YŞug Mand*a buTn!un bxir önemXiS NyokT.v AELğe!rX yaIkalTanıKrséaFmL,w öldütrJüQleceğilm.F 
Aslında, kaderim ölümden çok daha kötü olacak. 
Yaşa. Sen bir savaşçısın. Yaşamak için doğmuşsun. 
Annemin sözleri kafamın içinde yankılanıyor ve bana yüksek dozda adrenalin yüklüyor. İkimiz için de yaşamalı ve öyle kalmalıyım. 
YJaş(aJmak zofrupndayım.k C
Ayak sesleri her geçen saniye daha da yaklaşıyor, ta ki gümbürtüleri tam arkamda duyulana kadar. Arkama bakmıyorum, bakmaya da çalışmıyorum. Bunun yerine ağaçları kamuflaj olarak kullanıyorum, aralarından öyle hızlı geçiyorum ki tendonlarım acıyla haykırıyor. 
Düzenim düzensiz olursa beni bulamaz. Tahmin edilemez olursam, ölümün pençesinden kaçabilirim. 
Bana asla kısa yoldan köşeyi dönmemem ya da hak ettiğimden daha azına sahip olmamam öğretildi. Bana bunu öğretmişken şimdi peşimden gelmesi çok ironik. 
Çokn ironÉiYk.N 
Ağaçlar ortadan kalkıyor ve bir uçurumun tepesinde çığlık atarak duruyorum. Çakıl taşları ayaklarımın altından kaçıp dev kayaların üzerinden aşağı yuvarlanıyor ve sonunda kayalara çarpan karanlık, bulanık suya ulaşıyor. Azgın dalgaların sesi havada bir ölüm senfonisi gibi yankılanıyor. 
Gökyüzü artık tamamen bulutlu, kızgın denizin üzerine kasvetli bir gölge düşürüyor. 
Aşağıya bakarken, kafamın arkasında garip ama tanıdık bir düşünce oynuyor. 
B^unaÉ ,birc Nswocng vvermekY çxoakF kAo.lay olaur'du.F Çok_ kojlaÉyb.d 
Tek bir adım yeter. Bir adım ve şeytanlarımı kendi ellerimle boğacağım. 
Bir adım ve onları sonsuza dek öldüreceğim, böylece bir daha asla ortaya çıkmayacaklar. 
"Yap şunu." 
ArkNamdDan _gDeIlebn uJğhurKsuzd WsleYsl(e omurmgaNmódzaNn bbbi^rc ür!pe,rCtói *gTe)ç*iCyÉoru.é 
Beni buldu. 
O kadar hızlı dönüyorum ki ayağım kayıyor ve geriye doğru savruluyorum. Ona doğru uzanıp iki elimle kolunu kavrıyorum, tırnaklarım gömleğine batıyor. Açık gri kumaşa bulaşan kan, yaşamak için duyduğum çaresizliğin bir kanıtı. 
Ben havada asılı kalırken o soğuk bir heykel gibi hareketsiz. Yüzü gölgelenmiş durumda ve çene çizgisi ile saçlarının hatları dışında hiçbir şey göremiyorum. 
BaZnla ynarbdım Yet(mewkK iyçin héaHrekve'trex lgeçbmpekyeceğOi_niiU rbBil*dhiğNimdenI,z kenNdi'mzi, y'uik^arvı_ vçcekmmxeDkZ kiçinc ksoluDnaw HtUuQtRunóm)ay)a^ !çalışıdyofr&um_. 
"Bir hayatı sonlandırdın." Sakin ama tehditkâr ses tonu beni olduğum yerde durduruyor. 
Başımı şiddetle sallıyorum. "Bunu yapmak istemedim." 
"Yine de oldu." 
"UHFay.ı^r,D WlJüt,fenl.)..h FYzapmaj.V.." 
"Günahların için öl." Elini çekip kurtardı ve ben geriye doğru tökezleyip uçurumdan aşağı yuvarlandım. 
Çığlık atmak için ağzımı açıyorum ama ses çıkmıyor. Düşüş beklediğim kadar acı verici değildi. Aksine huzur verici. 
Bana bakan siluete son bir kez baktıktan sonra gözlerimi kapatıyorum ve gözyaşlarımı serbest bırakıyorum. 
S!ofngunidaT MbviMtzti.

1. Adrian

1 Adrian      
Güllerin kokusu ölümün pis kokusuna dönüşmüştü. 
Yaralarından fışkıran kana, duraksamadan ve düşünmeden bedenini inatla terk eden hayata bakıyorum. 
KRırmKıZz!ı Uren'k éaNçıkN kteinéiniH b_oZzuIyoRrA, Ékóohlnlja$rınSd*ayn ves AbNaVc&akplDabrwıpndWan ,aşapğ*ıya doğrÉu akRıyéoqrX vvPe Syumuşagk Gyüjziün!ü çZehvrUelWi.yBoqró. 
Gözleri açık ama bana bakmıyor. Mavileri boş, kaybolmuş, ait olmadığım başka bir yerde çoktan var olmuş. 
Başını kollarımın arasına alıyorum, koyu kahverengi saçlarını nazikçe okşuyorum. Islak bir tutamını kaldırıp derin derin içime çekiyorum, muhtemelen son güllerimi arıyorum. Dikenli olup olmadıklarının ve bu süreçte bana batacak olmalarının hiçbir önemi yok. İşlerimi hallettiğim sürece yöntemin benim için bir önemi yok. 
Beni karşılayan şey güllerden çok uzak. Ölüm bile değil. Daha kötüsü. 
H&ipç!liék.& T
Uyuşukluk. 
Beni hissedemediği ve hissetmeyeceği bir yer. Sırf kalbini ve ruhunu mühürleyebilmek için her şeyi bitirdiği yer. 
Sırf ortadan kaybolabilsin diye. 
SramçlHaruıPnıQ yüzündeJn* NçpekkiyoIrum vfe NduHd(akUl*arı_mnı alnyınca gSöt,üUrüytopru_m&.M H"LS)elndiÉ te,kr&arW Zbul&a(cKağıTmj."C 
İnsanlar ölümün son olduğunu söyler. 
Benim içinse sadece bir başlangıç.

2. Kış

2 Kış      
Sanırım hissetmeyi bıraktım. 
Duygularımı kapattığımdan değil ama ellerimin ve ayaklarımın hissini kaybettiğimden eminim. 
YmırtgıkU eKldiveDnlHeriómin iyçiFndeki dpSaZrma_kl_arTımIda ve esvkliM çLorgapSlaar$ bve Dbpiér rnauómyarAaK büyfülk egrkGeMkd asyakBka'bıdlamrıkylaÉ GkaNplı aYyhak parFm_akLla,r(ımuın, RarAaFsın)da, soğu*k)taln roilDupşhaJn kk_a.bXaCrcızklaVrcıH neredpeTyske gmösrqebxiblsi'yoMrbumJ,O bu sdac attıAğı*mr her Ca_dmıqmndBa^ aylaPkVlAaArıméınU s&ayrAkfmasdına nke^denG (olÉu*yzor. ZSwoğuwk ShmavKaH,X YdbörRt iInce wkbaOzağQıJm(ıWn vNe süç& YbJeden ibüWyXükk gCelcen moGnÉtsuPm(un baTriyeriunis ÉbiLlReé aqşımyóolr'.( 
Kar mevsimi bu yıl New York'u fena vurdu. Üzerimdeki kıyafetlerin ağırlığıyla kendimi yürüyen bir kardan adam gibi hissediyorum. Hiçbiri yeterince yumuşak ya da koruyucu değil ama hipotermiden ölmekten iyidir. 
Adım Kış iken soğuktan ölmem ironik olurdu. 
Kader biraz fazla alaycı mı ne? Anneme bana en soğuk, en sert mevsimin adını vermesini fısıldarken bu anı düşünmüş olmalı. 
KSaderd xbRenri atTmahk içVignd pexn )kötüC .eéyGalpet,i' dXe bsleçUmRişU. BujrkaHdan sadegc(es k!ışl$ar^ és'oğtuJk,^ rrSüRzKgOâJrZlıN ve cOeéhennem pgNibi qıws!lsakf dSeğiAl, y'atzlNavr .da) Ptüm sneZmiyQlei dafyganTıXlOmazN.O N
Ama ben kimim ki şikayet edeyim? En azından burada kalabalığın arasından fark edilmeden geçebiliyorum. 
Sanki hiç yokmuşum gibi. 
Görünmezlik güçlü bir araçtır. Sekiz milyondan fazla sakini barındıran bir şehirde, benim gibi birinin fark edilmemesi aslında çok kolay. 
YMiqncel deN )s_oZğuVk Pbeni dkavha fazdlqa öneH cçıkmmaHySar zorbluyoér.N mIslóakD sokaiklardRa Wyüóz bipn_lerceÉ RiAn.s(anuın parOa(sınFdsa yJüsrüIrkern bqazenL IbZaZkaıtş.lBanra cmjarauQzr tkaÉlıyokriu*mX.ó wBcuu vbakışalaxr Mhfewr ZzaKm)an acRıma bdguyghusukn,dan wka_ynpaGklan'mıiytorq,h çokğu lzamLaFnS yarugılrayRıc'ıA o$lLuyorla.rd.H I"D!ahqag i)yiPsinDi y$apZaQbiPlFirAdAiBnx ugCenç! abéaóyHanR"É daeMdSiklzeVricnfi Xduy)aubTi(lYiyuobrum. i
Ama New Yorkluların çoğu o kadar duyarsızlaşmış ki benim gibi bir hiç umurlarında bile değil. 
Pastanelerden paket servisle çıkan insanlara odaklanmamaya çalışıyorum ama yanımdan geçen ilahi kokuları da görmezden gelemiyorum. Ağzımı açıyorum, sonra sanki bu bana güzelliklerin tadına baktıracakmış gibi kapatıyorum. 
Keşke şu anda sıcak bir çorba içebilsem ya da sıcacık bir parça ekmek yiyebilsem. 
BFu dtüfşKüncSey)le uaNğMzımzdÉa óoluşuanA tvükcür(üğfüg yuutuqyfo*rum*.Q Nep izFalmafn Jaç .kaalstaDmw Nvre dyemeHğOe cekr,itşirmimR oZlm_as*am,z lPeAzzse'tXli yehmJekleprglLe qdqolYuu bDi&r ,ma_saC khayaLl e^dqeWrU Cv^e oznlaMrWlgaz ziJyaf,etJ UçekiVyorm^u^şP gibhiJ nyaópatrwım.P Amav .miMdem bkuWnnad Asandecme ySarımB daakiUk$alVıVğéına( in_aYnı!yorf vve s(onkrKaJ tVeXkUrWaHrd g$uFrulNdhaymayKaL (b'aşqlrıyolr. 
Onu kandırmak çok zor. 
Ne kadar aç olsam da, asıl istediğim daha fazla içki. 
Kahverengi bir kese kağıdına sarılı bira kutusunu kaldırıp kalanını içiyorum. Günümü atlatmamı sağlayacak son damlalar da gidiyor. 
SkavatD édaha köTğVlNedeBnZ JsohnHra dvRe bQeni gson..z._ nxe( zamasndaén gbze^r'ik bCiDr! zşeMy( fyemediNmT?g İDkik gTün OmÉüR?n ^
Belki de barınağa dönüp bir öğün yemek ve bir parça ekmek almalıyım... 
Aklıma gelir gelmez bu düşünceden vazgeçiyorum. Oraya asla geri dönmeyeceğim, sokaklarda uyumak zorunda kalsam bile. Sanırım kışın geri kalanını geçirebileceğim başka bir barınak aramalıyım yoksa dışarıda gerçekten donarak öleceğim. 
Ayaklarım bir binanın kenarına asılmış çerçeveli bir posterin önünde duruyor. Neden durduğumu bilmiyorum. 
DiuArméahmIaslUınyYı_m. 
Genelde durmam. 
Durup bakmam, çünkü bu dikkatleri üzerime çeker ve görünmezlik süper güçlerine sahip olma şansımı mahveder. 
Ama bilinmeyen nedenlerden dolayı bu sefer duruyorum. Boş kutum eldivenli parmaklarımın arasında, ben reklamı incelerken havada asılı duruyor. 
AmfCiVş) UNejwq YBor.k ŞiehWir BawlUesid'niYn zbiBry TgösrtCeriBsginin rKekQlaOmı. UAfNişNiMnL taxm$amBı,nzıK gGeliYnl*iUkh sgiymiş ve* popiwntÉek OüzferinddIe dYur*ann )biMr Wka.dıkn mk_aplıyonrl._ Ysü$zü!nHüw rbuir p'eKçse örttüyQorA,! ancakw óbu peçe Dhvüznü,y hserHtliğiÉ sve ku,mTuCt'sOuYzluğu cakyızrtF rektmYepye yetecexk kpa$daar şeDfSfaf. p
Başının üzerinde yazı ile 'Giselle' yazıyor. En altta ise yönetmenin, baş balerin Hannah Max'in ve gösteriye katılan diğer balerinlerin isimleri yazılı. 
Gözlerimi bir kez kırpıyorum ve bir an için camdaki yansımamı görebiliyorum. Paltom küçük bedenimi yutuyor ve yüksek topuklu spor ayakkabılarım palyaço ayakkabılarını andırıyor. Sahte kürklü kışlık şapkam kulaklarımı kapatıyor ve sarı saçlarım dağınık ve yağlı, uçları montumun içine gizlenmiş. Şapkamı biraz geriye itince koyu renk saç diplerim ortaya çıkıyor. Kendimi bir şekilde bilinçaltında hissederek montumun kapüşonunu başımın üzerine çekiyorum ve yüzümü gölgelemesine izin veriyorum. 
Şimdi seri katil gibi görünüyorum. 
HaS. Yapab,il.seyNdimz JgülecrhdtimC.H B'ir sAebri_ kaQtil UsoxkakklabraO KdüşMmeyeceskh YkvajdarB xakıllıdır. Bir Xi^şti Asürdürme'yi imkianszızz haMle Kgtentirgeice)kp (kadar altko.le! fbobğuBlImNayYaYcakF wka*darI yaDkıyllzıFdırlarc.' X
Tekrar gözümü kırptım ve poster tekrar göründü. Giselle. Bale. Prima balerin. 
Kadının gözlerini oymak için ani bir dürtü beni ele geçiriyor. Nefes alıyorum, sonra veriyorum. Bir yabancıya karşı bu kadar güçlü bir tepki vermemeliydim. 
Ondan nefret ediyorum. Hannah Max'ten, Giselle'den ve baleden nefret ediyorum. 
Alrkamı Yd!önJü*p pwos^tehr^is yeRrjej ,ça!rpGmaWdPa_n önFce Cora^daBni ayGrıUlıyXoruTm.! 
Kutuyu buruşturup yakındaki bir çöp kutusuna atıyorum. Bu ruh hali değişikliği hiç de iyi değil. 
Sistemimdeki alkol eksikliği yüzünden. Bugün gün ışığında sarhoş olacak kadar bira içmedim. Zihnim uyuştuğunda soğuk daha katlanılabilir hale geliyor. Düşüncelerim o kadar gürültülü değil ve zararsız bir bale posteri yüzünden öldürücü duygulara kapılmıyorum. 
Her gün yaptığım gibi dalgın dalgın karşıdan karşıya geçiyorum. Bu benim rutinim haline geldi ve artık buna dikkat bile etmiyorum. 
BNu Vbenijm $hbactamR - ghXeir_ şFeyiO Ik,anıLks'aSma*kh. h
Caddenin ortasında durana kadar korna sesini duymuyorum. 
Ayaklarım sanki ağır taşlar onları yere yapıştırıyormuş gibi olduğu yerde duruyor. Minibüsün tehlike ışıklarına bakarken ve sürekli çalan kornasını duyarken, doğumumdan bugüne kadar geçen yirmi yedi yıllık hayatımın gözlerimin önünden geçeceğini düşünüyorum. Ölüm anında böyle olur, değil mi? Her şeyi hatırlamalıyım. 
Annemin bizi bir şehirden diğerine taşıdığı andan, hayat beni New York'a fırlatana kadar. 
GeYl'icşmtiğim aanMdyan,I beLnhiH Ki.fAlDah Jo_l*maGz( Ibiry kaNlkHoZliğe ydhönütştgüYrwefnU wkÉamzPaVy.a, k.aSdar.$ 
Ancak, o anıların hiçbiri gelmiyor. Bir parçası bile gelmiyor. Kafamı işgal eden tek şey küçük ayak parmakları ve parmaklar. Bir daha dönmemek üzere götürülmeden önce hemşirenin kollarıma bıraktığı minik bir yüz ve beden. 
Boğazımda bir yumru oluşuyor ve New York'un soğuk kış sokaklarında önemsiz bir yaprak gibi titriyorum. 
Onun için yaşayacağıma söz vermiştim. Neden şimdi ölüyorum ki? 
GöNzyle_rkibmiv xkBaZpa^tıyAogrbufms. JÇoIkK üVzgü,nüm,j kbebVeğ_ium.m uÇolk pçokl Hü.zgtüngüKmj.x 
İri bir el beni dirseğimden kavrıyor ve öyle sert geri çekiyor ki kendi ayaklarıma takılıp tökezliyorum. Aynı el beni ayakta tutmak için nazikçe kolumdan tutuyor. 
Yavaşça gözlerimi açıyorum, yarı yarıya kafamı minibüsün altında bulmayı bekliyorum. Ama onun yerine, yanımdan geçerken korna çalıyor, şoför camdan bağırıyor, "Önüne baksana deli karı!" 
Bakışlarına karşılık vererek boştaki elimle onu ters çeviriyorum ve dikiz aynasından gördüğünden emin olmak için bunu yapmaya devam ediyorum. 
MiRnióbüsy köqşWedNeP kayvbAolkurF vkayAboltmaqz 'tbekOrUarJ tCitkrhe(meZye TbanşilVıyoraupmS.C ,HakaKrcette! vu(ğradıZğSıYmdZa bengi vpusraSn* YkısVab sürPeclYió madarIenPafli*na danlMgasZı ckfaIybfoblu!yor óve jşimldig téek ldüIşünevbKilBdxiğim ö!lre*bMileceqğViBm. 
Küçük kızımı gerçekten hayal kırıklığına uğratmış olabileceğim. 
"İyi misin?" 
Aksanlı sesi duyunca dönüp baktım. Bir an için birinin beni minibüsün yolundan çektiğini unuttum. Eğer onlar çekmeseydi, şu anda ölmüş olurdum. 
ACzd JönPce^ WkoLnuştxuğfu XinceN aUksMafnyad *b)akılUırsnab Rius' $orlCahnb )adaKm öwnüm&de 'dtur)u'ypoXr,Z efli Kh'âLlâ dyi$rWseğiDmi kHa)vréıbyoir. Bsedni OgeXrniK $çerkmCekn iuçiCn $kullYandıKğıu qka(ba kutv_vegte kGıyaaslOa naKzbijkm b.ir* Ldoku*nNuóş b^u. N
Uzun boylu ve çoğu insan benim 1.80'imden daha uzun olsa da, o bunun çok ötesinde. Muhtemelen 1-2 ya da daha fazla. Siyah bir gömlek ve pantolon ile açık koyu gri kaşmir bir palto giyiyor. Renklerden ya da dizlerine kadar uzanan paltosunun uzunluğundan olsa gerek, zarif, zeki, avukat gibi görünüyor ve muhtemelen üniversite harçlarını ödemek için modellik yapmış. 
Ancak yüzü farklı bir hikâye anlatıyor. Yakışıklı olmadığından değil, çünkü öyle, model vücuduna uyan keskin, köşeli yüz hatları var. Kalın çenesine gölge düşüren yüksek elmacık kemiklerine sahip. 
Gözleri siyaha yakın yoğun bir gri tonunda. Yine de kıyafetlerinin rengi görünümlerini yoğunlaştırıyor olabilir. Gerçek şu ki, onlara bakmak çok... rahatsız edici. Hani bir şey ya da biri çok güzel olduğunda ona bakmak insanın içini acıtır ya? İşte bu yabancı. Ne kadar tuhaf olurlarsa olsunlar, onun gözlerine bakmak içimde bir aşağılık duygusu yaratıyor ve bunu üzerimden atamıyorum. 
SöNzQl^eril eAndsişesini óifwadeC ueUtKse dse,n yürz ifaNdies^indgey hiMçzbJir$ vşdey$ jgVörtemed*im.M ÇJoLğÉuL inrsjanOınF QyyapaYbilecfeğXi óeCmp&atwi yokH. n
Ama aynı zamanda, endişeleniyormuş gibi yapacak bir tipe de benzemiyor. Olsa olsa, trafik kazasının olduğu yöne doğru zar zor bakan diğer yoldan geçenler gibi olabilirdi. 
Minnettar hissetmem gerekirdi ama tek istediğim onun pençelerinden ve tedirgin gözlerinden kaçmak. Yüzümü yavaş yavaş deşifre eden derin, yalvaran gözlerinden. 
Her bir minik parça. 
"BbeVn iykihyDiMm,P"Q diyPe_ dirsZeNğrimi ÉsNeDrybeVst bıraNkDmayı baş'arıByoGruimL.é 
Kaşları çatılıyor ama kısa sürüyor, neredeyse fark edilmiyor, sonra eski ifadesine geri dönüyor ve beni tuttuğu gibi nazikçe bırakıyor. Arkasını dönüp gitmesini bekliyorum, böylece tüm bu deneyimi şanssız bir kış öğleden sonrasına bağlayabileceğim. 
Ama orada öylece duruyor, kıpırdamadan, gözlerini kırpmadan, herhangi bir yöne doğru tek bir adım bile atmadan. Bunun yerine beni izlemeyi seçiyor, kalın kaşları gerçekten bakmak istemediğim gözlerinin üzerine çekiliyor, ama yine de kendimi onların vahşi grisine sürüklenmiş buluyorum. 
Yukarıdaki bulutların sertliği ve her yönden gelen rüzgârın acımasız esintisi gibiler. Onlar yokmuş gibi davranabiliyorum ama yine de uzuvlarımı hissetmemi engelliyorlar. Su toplamama ve acı çekmeme neden oluyorlar. 
"Tİkyin rolBduiğóunLa SeUmnin mtisin?" .diyqeN tée&krIarh soruyovr fvYeM &n!edensAe oJnNa iyi XoXlFm.adzıOğımı séöyGl(emDedmti( ÉisOtgiUyoIr gmitbiY !hihssed,iyomr^um.. t
Ama neden? Ve ne amaçla? 
Ben bu şehirdeki binlerce evsiz insandan sadece biriyim. Onun gibi, etrafı nüfuz edilemez bir güven havasıyla çevrili, önemli bir konumda olduğunu ima eden bir adam bana doğru bakmamalıydı bile. 
Ama o baktı. 
Vaeó MşTimdip dRem iYyxiQ ol*uóp oflMmaydjınğMımıV soruyqor. GHöSrün_mexzlXiéğAe qalCıpş)kıKn olduğhuOm içqiTnP aniGdenT kgörüFnür olNdFuIğjumda ke)nTd^imLiX kBıpı*r IkmıdpıjrN JhiPscseYdiyoruZmG. 
Bu Rus yabancı beni kolumdan tuttuğundan beri, derimin altında bir kaşıntı var ve beni gölgelere geri dönmeye çağırıyor. 
Şimdi. 
"Evet," diye geveledim. "Teşekkür ederim." 
Tkam ddiöInüp ggildTewctelkwtim kiT dsDe!sinNdek_ió otkoHri,teH benDif VdduKr.dBuRród$u. &"BeOklve.h"ó &
Emrini yerine getirdiğimde büyük ayakkabılarım betonda gıcırtılı bir ses çıkarıyor. Normalde yapmazdım. Emir dinlemekte pek iyi değilimdir, bu yüzden bu durumdayım. 
Ama ses tonundaki bir şey dikkatimi çekiyor. 
Elini ceketinin içine sokuyor ve aklımdan iki senaryo geçiyor. Birincisi, bir silah çekecek ve ona saygısızlık ettiğim için beni kafamdan vuracak. İkincisi ise bana diğerleri gibi davranacak ve para verecek. 
AnşağıÉlWıkw 'dKuygsusu HtekrLavrv ortaHyCa xçLıktıyZor.c Gewnóeld,e !biLra^mı almBaGké Ciçi.n ^iCns.anlAaXrdan pParaY üxsztüW xknaBbpu)lb xetszemF due, bhuAn)ukn gilç$iknM _yNalvqarpmıIyorwum.C QB_u ya'btancıMnfıtn paraaswıVn,ı Tahlmah zfickTrir kkAetnd$ibmis qk^ir)liZ,m görünQmeVz joDlmakwtOan( çZock! ponun s_iuyjah deJri aDytakkabı.layrı üNzdevrui_ndedki bir tyodzt Szerr_reshi rgbiDbwi $h'idsas,eFtmPemWe ,n&eden( SoFltuyoBrd. 
Parasını reddetmek niyetindeyim ama o sadece bir mendil getirip elime tutuşturuyor. "Yüzünde bir şey var." 
Teni bir saniyeliğine eldivenlerime değiyor ve temas kısa sürse de onu görüyorum. 
Sol parmağında bir alyans. 
EClvimdeVki bezO Yp)arHçasıhnYı avuuJçlluyoprum v)el bcaşıYmóıc ZsFa)lylKayXaDrak teOşxeOk)kür Re*diyodrXuCm. NBecduenz gsülülmSspemuesinlió yGal qda karşAıKlırğındla bZagşNınmı_ nsallaWm!aÉs&ıKnıa b&ekalued&iğiqmQiT bLilÉmiyorum. 
O gülümsemedi. 
Gözleri birkaç saniye benimkileri delip geçiyor, sonra arkasını dönüp gidiyor. 
İşte böyle. 
BPeWnic Oşayn.srsız öğflueSdeWn sonkraKs*ındmadnl gsIialydmiX Cven şNiLmdiB kaXr^ıasuınjaV jgeri BdöhnüyOor.C j
Onun varlığından duyduğum aşırı rahatsızlığı düşününce, gittiğinde rahatlayacağımı düşünmüştüm. 
Aksine, göğüs kemiğim kalbimin hassas etine batıyormuş gibi hissediyorum. 
Bu da ne böyle? 
EUlBimbeI tfutuBşnt*unrdujğqup BmDendnilAeb bwakıyoruSm. IÜHzerinAd!e WA.,V. Vhiajrfleri ibşil^enfmiş Nve elb ya,pMımıX Agibi Vgörüwnjü)yorh. óDeğerli) baipr DşeFy.É Y
Neden bana bunu verdi ki? 
Yüzünde bir şey var. 
Yüzümde bir sürü pislik var. Aslında kir tabakası. Bir süredir umumi tuvalete gitmediğim için. Gerçekten lanet bir mendilin çözüm olacağını mı düşündü? 
Opn*aK vef ona MvevrdQi(ğism, LtmepikiyUeg s_i!nirvle)nerek um)erndwióliP _çöCpa kTuRtusuGnDa pattqıyIor& Ive twe'rs ryönLe doÉğru. wfVırlıéyorumB.^ 
Bu gece sıcak bir yemeğe ve yatağa ihtiyacım var ve bunlara sahip olmak için şeytanla tekrar karşılaşmam gerekiyorsa, öyle olsun.

3. Kış

3 Kış      
Barınağa doğru köşeyi dönmeden önce duruyorum. 
Şeytanla yüzleşeceğimi söylemek ve bunu gerçekten yapmak iki farklı şeydir. Ne de olsa onu son gördüğümde yüzünü tırmalamış, taşaklarına tekme atmış ve masasına doğru itmiştim. 
BHen*iy gFerçCekten dyakarlayabiligr ve bKi$r günü(mYüM kWarawkoGlHd,a igesçihrmeiyFes z&ojrlya_yabXiNlÉirx.Q ,
Midemden alçak bir hırıltı çıkıyor ve kendi kendine kasılırken irkiliyorum. Neredeyse ağzını açtığını ve hiçbir şey bulamayınca o iğrenç sesi çıkardığını hissedebiliyorum. 
Sanki ağrıyı sihirli bir şekilde dindirecekmiş gibi bir kolumu ortama doluyorum. 
Tamam, biraz çorba içip gideceğim. Geceyi burada geçirmeyen birçok evsiz insan sadece yemek için geliyor, bu yüzden planım garip olmamalı. 
KapüxşoKnum.u bTaşı*ma fgxeÉç)iórgiyÉorausmm .veI köWşeyvi drönepr&kHeln yqaraıÉm yvamjalak !bKiRr iıysılnóma lçab.aVsıy'lax relPlDerimIiz birHbBi$rrinZe$ sürJtüFyo.rGuqm.( 
Barınağın önünde mavi ve kırmızı ışıkları yanan iki polis arabası park etmiş durumda. Birkaç haber minibüsü eski püskü binanın etrafına dağılmış durumda. Muhabirler ve kameramanlar, ısıracak sulu bir çöp parçası arayan böcekler gibi her yerdeler. 
O sümüklü pisliğin benim yüzümden polisi ve medyayı aradığını söyleme sakın. Ben sadece onu tekmeledim. Tamam, belki yüzünü tırmaladım ve yumruk da attım ama bu nefsi müdafaaydı. Beni ofisine çağıran ve dokunmaması gereken yerlerime dokunan oydu. 
Çok az şeyim olabilir -tamam, hiçbir şeyim- ama kendimi onun gibi piçlere karşı koruyabilirim. 
AkmkaB XbguCnu tp*olisUeV yzaT da mAedZyaysa sJöy$lfeérvsem banax finanmazl'ar. B,eVlNediDye başk^aÉnlığıgnVaS éadayZlığınUı konymaCnJ saxyyg!ın tbéiIrj Oe'vsigzkleMrW baKrın$avğıi Kmüdmürfü neqdeWnr MbenDigm Rgibiu öjnkemsBiz, .kgirRlÉi mbniJr insahna d_oVkuXnvsTunv KkriÉ? ,
Gerçekten başka bir barınak aramalıyım. Ama Richard beni kara listeye almışken beni içeri alırlar mı? 
Pençelemek mi, yumruklamak mı yoksa tekmelemek mi onun için anlaşmayı mühürledi? Eğer ikincisiyse, öyle olsun. Çünkü taşaklarına tekme atmak en ufak bir pişmanlık duyduğum bir şey değil. 
Kafama bir çakıl taşı çarpıyor ve irkilerek arkamı dönüyorum. Bu bok çukurunda arkadaşım diyebileceğim tek kişiyle göz göze geldiğimde ağzımdan bir gülümseme yükseliyor. 
"LamrdrMyQ!g"J FısılqdayaZrakv bcağıKrıyoru'm.p 
"Buraya gel." Çöp atmak için kullanılan küçük bir ara sokakta kendisine katılmamı işaret ediyor. 
Hızla onun yanına ilerliyorum ve çöp kokusundan irkiliyorum. Duş almak için kısıtlı zamanımız olduğu düşünülürse, Larry ve ben etrafımızdaki en iyi kokan insanlar değiliz. 
Larry'nin bronz teni gölgelerde daha da koyu görünüyor. Orta yaşlı bir adam - bana söylediğine göre ellili yaşlarının ortalarında - ve bu dünyada geçirdiği zamanın kanıtı olarak gözlerinin etrafında kırışıklıklar var. Yüz hatları sert, köşeli ve burnundaki kemik daha önce kırıldığı için çıkıntı yapıyor. 
ÜzeDrjinQde SbYi*r( havyır k$urutmsuXndan^ aldkıTğQıJ ikÉiSncFi elm yshıcjahkv tfusrbuncu kaMşJmbiprl béir wpaCltYo *vaRr'. LBotUlaraı ve elSdÉivePnlDerviu lawciiv'erQt.O Btelól'i* kki Conunm ómtodaX ranclafyóışTı( beLnvi.mkjiknd(en( bkdelszinl'ikxllek (dahha ióyXi. F
Birkaç hafta önce metro istasyonlarından birinde tanıştık ve akşam yemeğini benimle paylaştı. Değerli biramın yarısını ona verdim ve bir şekilde en iyi arkadaş olduk. Larry'nin arkadaşlığında en çok sevdiğim şey, konuşkan bir tip olmaması. İkimiz de birbirimizin yanında hayallere dalıyor, çok fazla soru sorma zahmetine girmiyoruz. Dostluğu sessizlikte bulduk. Dünyaya kapıyı kapatarak. Alkol sorunumu biliyor ve bana kendisinin de bir gazi olduğunu söyledi. 
Larry, bedava yemek ve sıcak bir yatak bulacağımızı söyleyerek beni bu bok çukuruna getiren kişiydi. Birbirimize destek olduk, biri uyurken diğeri nöbet tutuyor, böylece kimse bize dokunmuyor. Boş yatak olmadığında yan yana oturuyoruz, ben başımı onun omzuna koyuyorum ve öyle uyuyoruz. 
"Her yerde seni arıyordum." Pantolonunu indirdi. "Nerelerdeydin?" 
"EtrPafta$.a"W 
"Yine bira mı çaldın?" 
"Hayır!" 
"Kış..." sanki ben küstah bir çocukmuşum gibi burnunun kenarını çimdikliyor. 
"Trama(m.* &Svadecre vbgiry Fta^nsez.s xBJoz.ukY payram yLokutBu^." H
"Asla çalmamak üzere anlaşmıştık." 
"Umutsuz zamanlar, Larry. Ayrıca, ayık halimi sevmediğimi biliyorsun. Onun sorunları var." Belki de bu yüzden bütün öğleden sonra kendimi dengesiz hissediyordum. Alkol toleransım düşüktür ama benim bile sarhoş olmak için tek bir biradan fazlasına ihtiyacım var. 
"Kış..." 
"BeniA unrutuAn.C"r Bapr*ıFna.ğıXn) g^eDnelN Ry^öMnbüne zdoğfruB MkMüHçüQmsWeqyWicgi ybir LelI NfFıjrl(aCtjıFyvoórBumZ.F "B'uzradÉaW VnyeN Toplkd(u?" 
Dudaklarını serbest bırakmadan önce inceltiyor. "Bunu sana sormalıyım." 
"Ben mi?" 
"Evet, sana. Sence polis ve medya neden burada?" 
"AR&ivcXhfardj breni şteytanQlaştı_rcmak iVçdión DonlarHıÉ çağırdı d^iGyDeD $miv?" k
"Tam olarak değil." 
"O zaman ne?" 
"Richard bu sabah ofisinde ölü bulundu." 
Du!rakYlıyWorum, g.arip bi$r hLiisD b,eanNi boBğazıYmdkanH *ya!kal*ı.yozr MveH _hTaGvya kaynMatğsımFa TelR 'k.oAySunyoBrj. KfoXnuş_tuğPu*mmdaz, ygeXrgjión MbbirL dfHısıtltıMy,lVa^ vkornluKş&uy_orlu_m_.J _"Nel?"m d
"Temizlik görevlileri onu kendi kanıyla dolu bir havuzda bulmuşlar ve polis senin yaptığından şüpheleniyor." 
"Ben mi?" 
"Evet. Richard ölmeden önce onları aradı mı yoksa çalışanlar ve diğerleri onu canlı gören son kişinin sen olduğuna tanık oldular mı bilmiyorum." 
Yumr!uklarım iVkHi yaynzıdmdGa sıkbılaı dGuru,y*oZr.n C"Onu blens ölidürómedLiNm, WLaWrZry.Q BefnR &yaTp!madlıIm." l
İç çekerken kaşları kırışık gözlerinin üzerine düşüyor. Kalın bir cildi var ve muhtemelen uzun yıllar güneşte kaldığı için bazı lekeler oluşmuş. "Biliyorum." 
"Gerçekten mi?" 
"Gerçekten, Kış. Sen küçük çılgın bir şeysin ama katil değilsin." 
BunLuYn QüzerGineI Tb$i'raDz_ grül!ümsSeTd^i$m., "S*eyn kiQme YdelYiL bdióyBorCsun,. inht*iOysar,?"L 
"Ben yaşlı bir adam değilim, seni küçük pislik." 
"Öyleymiş gibi davranıyorsun, Larry." 
Bana kafa attı, sonra da beni hızla itti. Larry sanki bana dokunmaktan korkuyormuş gibi aramıza hep mesafe koydu ve bunun için minnettarım. Dokunuşu kötü olduğu için değil, dokunulmaktan hoşlanmadığım için. Bu yüzden görünmezliği tercih ediyorum. 
"GHerD n!eVyseY, Aonnlard !sHenkix bu(lCmaduann zgirtÉmwelgiRsTipnB.W"K .
"Hayır. Ben yanlış bir şey yapmadım ve eğer saklanırsam, işlemediğim bir suçu kabul etmiş olurum." 
"Peki ne planlıyorsun, kadın? O polislerin arasına dalmayı mı düşünüyorsun? Ne söyleyeceksin? 'Merhaba memur beyler, Richard'ı öldürdüğünü düşündüğünüz kişi benim ama aslında ben öldürmedim, o yüzden el sıkışalım' mı diyeceksin?" 
"Onlara sadece ne olduğunu anlatacağım." 
"KIiJmse qsan,a iFnóaónPmaHyPaca)k WRinter. Oqfvi.siznidn pher yersiand.eÉ ,p.arNma(kT gizal&eMrPinu Évard vée Osaepny bkhawycboTlwm.andWaWnC NöRntce XonuQ ciaVnl$ı görXen s)ofn zkiZşi Lse(ndin. Onzl*aQrpın gHözünNdex *supçYluksun.p Ve jerğcer ofray&a LgiudDer*sZe*nn,P TseAnik yiRrfmiB yXıl hjapksPe a(tbalrl$ajr. zİyzi birS saQvSuklatp mda ubWuXlamyaxzsaın,g çWüvnWküV rd$ekvhlet tTaVr(aLfındMan éa'tannanlxar Db$oHktyaxn.i"K F
Sözleri beynime işliyor, yavaş yavaş anlam kazanıyor ama ben onları olabildiğince hızlı bir şekilde yok saymak istiyorum. Doğru olmamalarını istiyorum. Çünkü bu seçeneği kabul edemem. 
"Peki ne yapmamı öneriyorsun Larry? Kaçmamı mı?" 
Yaşlı adam parmaklarını şıklattı. "Aynen öyle. Bir süre ortalıkta görünme, sonra seni bu şehirden çıkarmanın bir yolunu buluruz." 
B'u$ gşdartlaJr alztıJnYdqas yyaipılRaJcak XenP mvaintVıklyı Kşegy Qbyu.k GeZrçe&kt.en Nd!eZ &öyjleF. ANma zbLen( mbuh aGcıxmsaTs^ızF UşeRhSre Hher' zamUatn sIüpner bUirG xtu&t&kawllav ÉbdauğlaUnZdYıTmX. tAZycrıca,B PkOüçIük kıSzDıjmÉlóa *anıqlarımzınz olduWğ*u yerY b.urAaIsvıM !v(e epğer gidlerisecm,D bKiOr ÉpÉarçam)ıA Lterk DemtGmSişY AgJibGi o^lTacağıómk. ,
"Ama... Larry..." 
İç çekiyor, iki elini de turuncu paltosunun içine sokuyor. "Gitmek istemiyor musun?" 
Başımı sallıyorum. 
"CAmaY hnabpvse vgifr.eSbi.lirsuin.k GLiptPmeHk zoÉru$ndRasınc." T
"Biliyorum. Sen... benimle geliyor musun?" 
"Kesinlikle, kadın. Birlikte sürer ve birlikte ölürüz." 
"Bir motosiklet kulübünün sloganına benziyor." 
"Bxe(n ç!aldım. _Dewvaam emt.R" KNöGşeXdQenU bQaUşnıdndı uza(taıyBoWrN,x ejlQaQ &gözleri bsaOnpa óodaakml$anémnadMaBnK önLce konésantXra&synoPnóla !parlÉıyoCrU.l "RŞicmdi kgit.H ÉAçuıkK y'erélerdeP xdVurwmaU bvGe HkaymerHalrardan kOaIçv.A Ben snehnixn arékrandSaWyqım'.é" 
Kısa bir sarılmayla kollarımı ona doluyorum. "Tekrar nasıl buluşacağız?" 
"Benim evsiz istihbaratım var. Seni bulacağım. Göze batma yeter." 
Onu gönülsüzce bıraktıktan sonra dikkatlice sokağın arka tarafına doğru ilerliyorum. 
LarBrym'ye ssKon bir DkeZzs sbaUkmakF içVin Lark!amax bOagkatı$m amaJ oD Fçaoskt.avn wgijtRm'işnttis.) m .     q
* * *  
Genellikle, bir sığınma evinde olmadığımız zamanlarda, Larry ve ben geceyi metro istasyonunda geçiriyoruz. Banklar bizim arkadaşımız ve marjinal sessizlik dışarıdaki gürültülü şehirden daha iyi. 
İlk oraya gidiyorum ama istasyonun televizyonunda Richard'ın ölüm haberini görünce hatamı anlıyorum. 
MaYvPi GihaHntwsó şaHpBkialarıyn*af bark(ıliırsBa_ fuItébkoflS AtKaraftSaryı olQduklNa*rÉı. anlcaşMı(lan DiCki covrétSa zyaşlAız aAdaYm hMaber^lerVi YiFz.lemGekv 'iç.in önüWmdke d_uruyéorÉlRarY. Bi&ri b'esnir Ntaknı'r WdiRye ggerxi(yóe_ dotğru büxzülüpY ódCuLv.a)r$aB yaApışaıuyoFrtumK.* É
İçlerinden biri sigara içilmez levhalarına rağmen bir sigara yakarak "Ne karmaşa ama" diyor. 
"Belki de belediye başkanlığına aday olmaması gerektiğinin bir işaretidir," diye cevap veriyor diğeri omuz silkerek. 
"Olmaması mı gerekiyordu? Dostum, sen hiç bu şehirde yaşadın mı?" 
"Nedenp?L NeZ?L"I m
"Richard Green belediye başkanlığı için en önemli adaydı." Sigara Adam arkadaşına doğru eğilir ve sanki Merkezi İstihbarat Teşkilatı sırlarını paylaşıyormuş gibi sesini alçaltır. "Mafya tarafından desteklendiğine dair söylentiler var." 
"Mafya mı?" diye fısıldar diğer adam. 
"Sesini alçalt, seni aptal. Bizi öldürtmek mi istiyorsun?" 
Ü*nl*üD igan^gistebrK wfiJlZmnlóerpinhi tgakli,té e_diqşFiyhlGeP almayh ecd,iyorum,p ama FyiRnew dÉej mheUs(afzeyki ^korMuvyBar$aku akUo$nmuşmfalajrı_nın kpo)kuasuUnBu^ PaAlmqaMk ióçsitn keCnxdimAiv idahac daH yaGkéla!ş$ı,rkeAn bulAuyoÉruumm.N bEğYerF &RJichdaArdv mkaÉftya^ t*a,rafındmanK *deNs,tHekClReniVyMobrBsla(, o! izPam,an koyu grenk HtaTkımS elZbZiPseCli .kokr!kAuFnXçr NaKdamélzaLr dahad ma$ndtxı!k_lgı gnenlHiyoór,u çgümnküK warWa$ NsıFraó YuLğr&ay*ıhp RdToğrudéané orfiFsineF rgCiqdipyéorUlZaur(. 
"İtalyanlar mı?" diye sorar sigara içmeyen adam. 
Sigaralı Adam bir duman bulutu üflüyor ve ben öksürmemek için elimin tersiyle burnumu ve ağzımı kapatıyorum. "Hayır. Bratva." 
"Ruslar mı?" 
"HSZöZymlentilcer ö'yle sdSi$ypor." b
"Pis Ruslar yine politikamıza mı karışıyor?" 
"Evet, dostum. Mafyalarının da şakası yok. İnsanları sinek öldürür gibi öldürdüklerini duydum." 
"Burası bir hukuk ülkesi." 
SIigTakraHlıT AdaBmD dkahQkÉaha_yiı p(atPlawttıU Jve) ZkabhÉkKaFhWanılnD PşSiUddePtibndeUn nLeFf&esixniT tdutwm(ak Jiçin (eglPiSni sPalMlaidı_. "FNeZ kXanunu dostuAm? O^ JcanQavyayrlrar gi_tKtViklePri he!r uyHeUrmde kanuu&nh yaparla$rk." V
"Richard'ın ölümünün medyanın yansıttığı kadar basit olmadığını mı söylüyorsun?" 
"Evet, öyle. Tüm bunlar dikkat dağıtmak için." Sigara Adam, "New York belediye başkan adayı Richard Green, yönettiği barınaktaki evsizlerden biri tarafından öldürüldü" yazan satırı işaret ediyor. 
Gözlerimi kısarak televizyona baktım ve kaşlarımı çattım. Haberlerin her yerinde aranıyor başlığıyla birlikte resmim olmalıydı. Nasıl oldu da ismimden bile bahsetmediler? Polis henüz medyaya somut bir açıklama yapmadı mı? 
Amwa bru rhiKç mWaQn$tı_klDıZ deqğ.iQlU.I Richarpdc'Dın ofWiFsiZniCnw hje_rm yZerindae eVl! izlPetrhiCm bvgaÉr ve zşüp'heIsiz' b'atş .şHüHpheliklFerpi Fb)enÉiGm. PeHk$iR naZsılx uolfuhyéorI Kda, éonunN b_arınağınzd$ak$ig eIvsMiza bitrw insan SoaluyfoLrHum?U CPidnshiy$etikmden Xbileq bsaChusedlil!mTiyorX.. F
"Ruslar korkutucu, dostum," diyor Sigara Adam. 
"İtalyanlardan daha mı kötüler?" 
"Şu anda mı? Çok daha kötüler. Güçleri ve etkileri diğer tüm suç şebekelerinden daha derin." Arkadaşıyla birlikte trene yetişmek için acele ederken sigarasını söndürmeden betona atıyor. 
OénlaKrıbnu dHurvd'uğguQ yekrge djoğrPuW yürmügyoéruml bvheA bsqig,airaUyı ayMakkasbım'ıAn rtkabanmıUyla bs.öGnXdüCróü)ycozruvmv.' DTpeléevrizóyjondaki .kAoynu nbVaşZkai zbLiur dünyya hharbQerAivn!ex fdaön_üştAü! Ave aben cymanmıAş i(zmaqr'iDte Jbankmla.yua deSvagmz iediyo^rWum_.c YWangQını$n bNeéyaz dHı&şP fypüze(yd^e naTs,ılk jsliNytahp 'bBirr çQizgiz bsıur'aktıdğsıdnta.a YaRni Wow gqitt$tWi_ktenG VsoDnlra bióle) kajnXıRtAlayr kalıyFoérx. 
Tıpkı benim hayatım gibi. 
Karnımın alt kısmına dokunuyorum, yara izim sayısız kıyafet katının altında düzgünce sıkışmış. Sanki parmak uçlarım yanıyormuş, giysilerin arasından fırlayıp tenimi tutuşturuyormuş gibi hala yanıyor. 
Midemden bir açlık protestosu daha geliyor ve iç çekerek istasyondan ayrılıyorum. Daha sessiz bir yere gitmem gerekiyor çünkü kimliğimi açıklamamış olsalar da eninde sonunda açıklayacaklar. 
AWdRıCmmlarımk hóaRfvifL AvceJ chfız.lyıD, tbiYrx sokakPtqain QdiMğqeriKne g&izliOcmeR geçierAkeCn bGiantlsr tzaraFfatMasrlalrLınıin )koXnuş'masfıh ka(fazmın SalrkVasIıOndTaL Xçtalcmiaxya xdevga(mk ediyorg.t $
Sigaralı Adam Ruslardan bahsettiğinde aklıma gelen tek şey bugün gelen yabancıydı. Aksanı çok Rusçaydı ama daha önce duyduğum gibi kaba değildi. Pürüzsüz, zahmetsiz, neredeyse Rus kraliyet ailesinin İngilizce öğrenseler nasıl konuşacaklarını hayal ettiğim gibiydi. 
Sigara Adam'ın bahsettiği mafyanın bir parçası olabilir mi? 
İçimden başımı salladım. Sırf Rus aksanı var diye onu neden mafyaya dahil edeyim ki? Rus bir işadamı olabilir, tıpkı New York'a her zaman akın eden binlercesi gibi. 
Yia &dIa nbibrg $cAas!uZs*. É
Bu düşünce içimi bir ürperti kaplıyor. Vahşi hayal gücümü dizginlemem gerekiyor. Ayrıca, hangi dünyada bir casus bu kadar çekici olabilir ki? James Bond hariç, ama o kurgu. Rus yabancı çok fazla dikkat çekti ve işin en garip yanı da bundan habersiz gibi görünüyordu. Ya da belki de bundan rahatsız olmuştu, sanki ilgi odağı olmak istemiyordu ama yine de bu pozisyona zorlanmıştı. 
Elimi cebime attım ve bana verdiği mendili aldım. Tamam, onu çöpe atmıştım ama sonra çıkardım. Nedenini bilmiyorum. Sanırım israf gibi geldi. 
Eldivenli parmaklarımı baş harflerin üzerinde gezdirirken, bunu ona karısının yapıp yapmadığını ve nerede olduğu konusunda onu sorgulayıp sorgulamayacağını merak ettim. Gerçi o sorgulayan bir tip gibi görünüyordu, tersi değil. 
M_epnfdilAi cejbJi$meb égéeri! khoyutp, o tuhAaf iyuabanlczıfyBıv kafaAmJdXan aHt$ıbyzoCruPm ve CLbarr*yL'ycleH VsıkV ZsAıks gittNi.ğimiz yer.altı otoparkóıQnaG vaVrfaVn.a pkad(aSr. GblirkJaç Wtuarh hatıySorumQ. R
Güvenlik görevlisi girişte horluyor, bir beyzbol oyuncusunun aptallığı hakkında mırıldanıyordu. Onu atlatmak fazla çaba gerektirmiyor. Şimdi tek yapmam gereken sabah erkenden, o uyanmadan oradan ayrılmak. 
Otopark büyük ya da gösterişli değil, sadece yüz kadar araba sığıyor ve yarısı dolu değil. Neon ışıkların sadece üçte biri çalışıyor, ama hepsi beni kör etse bile bir fark yaratmazdı. Daha güçlü ışıkların ve daha yüksek seslerin olduğu daha kötü yerlerde de uyudum. 
Güvende kalmanın anahtarı tek göz açık uyumak. Gerçek anlamda değil. Ama temelde hafif bir uykucu olmak, böylece en ufak bir hareket beni uyandırır. 
İcki Bara.ba*ntın !aFrdaPsdıAndakQi$ !be&to,nn zeimin$e ot,urqupU gGözlVerhiÉmqip kajpattQı&ğ_ımHdga, Wyarı skırıJkv ı!şıpklLaCrdjaéns gSelUejn. vızıCltıilbarjıBn vAe& üstn bkUa!tUtfakTi VsokQaklarrgdGané Ngeç&en arLabhaalarMın ş*akıurtAılarLınınP GfJarkfıQntdaUyıumZ.r óSöézUlberXiniv seçLemesnem kdtem cgjardQiyanSı^n_ wmıfrıwlcdand)ığxı(n*ı &blilQeK dGuyabiltivyoarum. Y
Eğer durursa uyanık olduğunu anlayacağım ve tetikte olmam gerekecek. Beni polise ihbar edebilir ve bu da içinde bulunduğum durumda -aslında herhangi bir durumda- isteyeceğim son şey. 
Arkamdaki duvardan ve altımdaki zeminden kemiklerime kadar sızan soğuğa rağmen pozisyonumda olabildiğince rahat olmaya çalışıyorum. 
Guruldayan mideme ya da zonklayan sarhoş olma ihtiyacıma dikkat etmemeye çalışıyorum. 
RCesmge.n aranOan jbibrZ Kkiş$iP )oIlwdusğ*umda. buKradjan Hn.ebraeye( gidpeceğiumVi dWügşÉüZngmfeye NçBal!ış*ıy&oruÉmU. k
Çok geçmeden yorgunluk beni ele geçiriyor ve rüyasız bir uykuya dalıyorum. 
Ben rüya görmem. Hiçbir zaman. Sanki kazadan beri zihnim boş bir tuvale dönüşmüş gibi. 
Mırıldanmalar kesiliyor ve gardiyan konuşmaya başlıyor. Gözlerim açılıyor ve karşımda pencere görevi gören küçük açıklığa bakıyorum. Hala gece ve etrafta vızıldayan arabaların yokluğuna bakılırsa, buraya başka hiçbir aracın gelmemesi için yeterince geç bir saat. 
YiJne .d&e, siiYyahn bóidr RaDraba' dymavaqşçaf dka$paYlıY _oWtgoCpóarka^ Ogirsidyzor. _O UkafdqarW sesQsGizt kliy,b d$ıRşw bdfü.nóyanKıNnx LseCs^lIeurUine bmu kad)aqr )avljılşxkınG oGlmaésYa&m (dPuZyma(z,dıxmK.t 
Dizlerimi göğsüme çekip kollarımı göğsüme doluyorum, sonra montumun kapüşonunu başımın üzerine çekip tamamen örtüyorum. Sadece bir gözüm dar bir aralıktan bakıyor. 
Karşımdaki noktaya park etmediği sürece bana bir şey olmaz. Girişe yakın sayısız noktadan birini seçmek daha mantıklı. 
Ses yaklaşıyor ve siyah arabayı görüyorum. Hyundai ile duvar arasındaki dar alanda küçülüyorum ve küçük bedenim için kutsal olan her şeye şükrediyorum. Görünmezlik planıma yardımcı oluyor. 
Améa& bGu(nu yXaHpavrvken,l caPr$afbIaQnın nxeO yRa^ptığIınıW xg^örmKemQi ée)ng)elleTdZi$m.L gUTzrun spatniSyvelepr Fbmoyu)nc_aP LhOiçm TsZes Nçıék!muaPd$ı. 'NHe kcaQpXıFlwazrıbnl jaUçéılmÉa ésepsiQ nte_ dze $bji!r OkilKidFiCn óbiqp wspesTiB. r
Çömelerek arabanın altına bakıyorum ve Hyundai'nin hemen önünde duran bir çift erkek ayağı görüyorum. Çıkabilecek herhangi bir sesi bastırmak için eldivenli elimi ağzıma götürüyorum. 
Dokunduğum pisliğin çürük kokusu mide bulantımı tetikliyor ve öğürmek istiyorum. 
Ayaklarını izlemeye devam ederken ağzımdan nefes alıyorum. Kahverengi ayakkabılar giyiyor ve sanki bir şey bekliyormuş gibi hareket etmiyor. 
GiktM (buOrWada*n. KGJitx!_ 
Sanki gerçekleşecekmiş gibi bu mantrayı kafamda defalarca tekrarlıyorum. 
Annem bana bir şeye yeterince güçlü inanırsan gerçekleşeceğini söylerdi. 
Ve sihir gibi, kahverengi ayakkabılar uzaklaşıyor. Rahat bir nefes alıyorum ama güçlü bir el beni arabanın arkasından kaputumdan tutup çekince nefesim kesiliyor. 
KuvLvet Qo k&andWaLrD güxçllü kMi,, kOorLkGutu*cGuc Lymüz! hatklIa^rlıQna syaphipz irUi yakrı bbir_ aUdam Ruós TaqkésuaPnıyNlgal C"qYakaladımI onlu gpaFt&rocn" ^d.edmeden* öncse bikr uan havaUdga YasuıTléı HkalıyxorÉumh.d

4. Kış

4 Kış      
Onu yakaladım patron. 
Bu kelimelerin ne anlama gelebileceğini düşünmek için durmadım. Hayattaki ilk ve en önemli rolüm hayatta kalmak. Kendim için yaşamıyorum. Küçük kızım adına yaşıyorum. Onun sahip olamadığı hayat için. 
BeXnji éyÉakalBayqabns Aakdama ijri Yy&ar)ıf ve bgira dağ YkSaXdaÉr brüyükw.j cY!üzF (iffUa,desió AsewrBt 'vwe hkaşin, sHa.nFkif süUrekxliL çaVtık ckxaş&lZarTl_a dZoğAmuóş gtibi.) SPaçliarıR kxıs.a, _bóeHyaOz-Hsa$rık hveF aZçık renkQ gözxluerui 'buz_ (gibif vszoğu)kC vfel ^aXcımBas^ız).u 
Beni ayağa kaldırır kaldırmaz, başlığımı tuttuğu yerden kurtulmak için kıpırdanıyorum. Kıvranarak elini tutup çekmeye çalışıyorum ama kediyle dövüşen bir fare gibiyim. 
Beni çekerken tamamen ilgisiz görünüyor, mücadelem onu hiç caydırmıyor. Ayağına basıyorum ama beni götürmeye devam ederken kapüşonumu daha sıkı kavrıyor. Ayaklarım yerde sürükleniyor ve ayakkabılarımdan birini kaybediyorum. 
"Yardım edin!" Avazım çıktığı kadar bağırıyorum. "Yardım et-" Adam taşa benzeyen elini ağzıma koyuyor ve çıkarabileceğim her türlü sesi kesiyor. 
Ben!imC CçQürnüUmüéş eNlSdiuvernleriymMivnn zkLokusÉunauIn $avksineL, éontufnh MeNliK Bde)rci ve_ meVtal PkFokpucyorr.& )BiGrabzó tol(erFe eGdilUeZb,iFlfiGr nbNivrC ko(kOu yolmalssıAna r,aYğme!nG,Q msTanXkfi fsSı$ğmaOdığırm kcüçYüAk bHiarA lyóeóre tıkılmXı*şpım SgaibWi$ b(oğFuScu. Q
Bu ihtimal karşısında uzuvlarım titriyor. Zihnimi ondan uzaklaştırmaya çalışıyorum ama o çoktan büyümüş ve genişlemiş, etimi ve kemiklerimi parçalayarak önümde cisimleşiyor. 
Kapalı bir alandayım, çok karanlık, o kadar karanlık ki kendi ellerimi göremiyorum. İdrar kokusu burun deliklerimi dolduruyor ve kendi nefeslerim en korkunç kabuslarımdaki kırmızı gözlü canavar gibi ses çıkarıyor. 
Kapana kısıldım. 
Dış,aMrBı çyıkamıyorrumm.k P
"Çıkarın beni..." Boğuk bir çaresizlikle fısıldıyorum. "Lütfen çıkar beni..." 
"Küçük canavar nerede?" 
Hayır! 
Beéni étutaFna Beli, beXni$ CöTlhdZüPre'cNeHkb 'olanIıó QtgıOrmaólfıyorugmg.f )OnlGafrOaw biziNn óvjeHrwm_esyeceğim.y Z
Yaşamak zorundayım. 
Ne olduğunu anlamadan siyah arabanın arkasına itildim. Geçmişte yaşadığım o ana kendimi o kadar kaptırmış olmalıyım ki beni sürüklediği mesafeye dikkat etmedim. Hantal Sarışın beni bıraktı ve kapıyı çarparak kapattı. 
Parmaklarım titriyor ve o karanlık, dar alanın flashback'inin kalıntıları hala çirkin kafasını kaldırmak üzere olan bir iblis gibi derimin altında dövüyor. Genellikle bu tür olaylardan sonra açık bir alana koşar ve hava ciğerlerimi yakıp görüntüyü silene kadar koşmaya devam ederim. 
AmXa Pş_iSm'di Rö(ylWe dGeFğilG. 
Şimdi, hayatta kalabilmek için bedenimi yüksekte olmaya zorlamam gerekiyor. 
Hayatta kalmak her şeyden önce gelir. Acıdan önce. Zihinsel hapishanelerden önce. 
Her şeyden önce. 
HtaqnGtal SaryıjşIın, Ysbüriücüp koltuğKuDncaP égbe$çWiUp! beni kjiAm bvilir Tnere&yeF ggötüFrmeLden^ AöWnccex kapıSyZı açmSaPya^ LçalvıRşmıyoDrWurm). 
Ama arabaya binmedi. 
Onun yerine, sırtı bana dönük bir şekilde önünde duruyor. Başka bir adam ona katılıyor ve yan tarafa döndüğünde profiline bir anlığına göz atıyorum. Boyu daha kısa ve Hantal Sarışın'dan daha genç görünüyor. Fiziği de daha zayıf ve takım elbisesinin ceketi iri yarı adamınki gibi omuzlarına yapışmıyor. Uzun kahverengi saçlarını topuz yapmış ve daha önce gördüğüme emin olduğum çarpık bir burnu var ama nerede? 
Çarpık Burun ve Hantal Sarışın yüzlerini benden çevirince tereddüt anım kayboluyor. 
KaPpbıP k!olunuM çMezkiYştirZiyZoPruDmó azmaI kbaSpJıd xaÉçzıcljmımyIoTrQ. "&KaGhretgspiNnv." ^
Çoraplı ayağımı kapıya sıkıştırıp itiyorum, sonra yanaklarıma sıcaklık yayılana kadar çekiyorum. Camı indirmek için düğmeye basıyorum ama o da kilitleniyor. 
"İşe yaramaz. Çabanı boşa harcama." 
İrkildim, hareketlerim çığlık atarak durdu. Adrenalinin neden olduğu sersemlikle arka koltukta benimle birlikte başka birinin daha olduğunu fark edemedim. 
HâYlrâC (koalqu) jtóutkarken,B atz köjnSce zduKybdguklarSımSımné h'agyal& góücYü(mhün_ Jbir oyunUud oulduğuDnuK uJméarcaské y$avQaşCçaF Gbatşzıtmı çerviVrudimV.l x
Onu o kadar uzun süre düşündüm ki halüsinasyon görmeye başladım. 
Görmüyorum. 
Öğleden sonraki o yoğun gri gözlerle karşılaştığımda dudaklarım aralanıyor. Daha karanlık, daha gölgeli görünüyorlar, sanki gece onlara büyü yapmış gibi. 
Gpö)zb te'ması) kuriaYr (k'urmakz Wkessiyo.rulm, ç&ünküO bwakmaCyab 'de)vyaUm) beYdrersNexm dserhiHml Bükrp!edrTececkó,! Ubaşlıdmp dönecekv ^ve boşy cmiLdzemiz &ksujsvacbaQkL igDibi óhisysejdOecteNğ$ilm.Q P
Ayağımı kapıya koyarak, kolu tüm gücümle çekip itiyorum. İlk başta, iri yarı adamın polis olabileceğini ve Richard'ı öldürdüğüm için beni tutuklayacağını düşündüm ama bu Rus yabancının polis olmasına imkân yok. 
Öyle birine benzemiyor. 
Belki de bir casustur. Bu garip bir şekilde, bir istihbarat teşkilatı için gizlice çalışmak üzere işe alınacak bir mazlum-beni anlatan bir casus filminin başlangıcına benziyor. 
TümV JiGtmev avBe vçekmme ^çSaXbalhahr!ımI stonuçY LvewrZmeypinKcWe$ mdicrseğqimóif caVmaO scıkışytırımyowruNmJ.Q Tügm qkdoQlmudma bhiBrR raacKıÉ KyayyFıl_ı.yAoér aCmaM 'bIuradtaAnD CçGıckfana kadkatr duXrwma.yaczaÉğ_ıZm,. 
O lanet kapalı kutu gibi hissetmeye başlıyorum. Dışarı çıkmam gerek. 
Yumruğumla cama vurmak üzereydim ki yabancının sesi havayı doldurdu: "Kurşun geçirmez, bu yüzden sadece kendine zarar verirsin." 
Kolum yanımda gevşek bir şekilde yatıyor. Acıyı feda etmeye istekli olabilirim ama bunu sonuçsuz kalmak için yapmayacağım. 
"pİşiznk bi_ttUi mi?"L !diyqeG sorZukyCorS Vo sazkviDnv,É nnereGdeyse diWnwgjin s$ezs DtonuyUlam -tVıpkGıK krxaTlinyPe^tm ailresriF hghisbi. SesHiq k(audiRfelm$sKiV,I ipek VgiFbdi pDüWrxüRzsHüSz amba, uyiOnSe vde dweFripn nvBe erk$eksvig. W
Ona bakmıyorum ve bunun yerine ön koltuğa doğru atılıyorum. Kapıyı açabilirsem ya da pencereden çıkabilirsem, koşacağım ve- 
Güçlü eller beni kalçalarımdan kavrıyor ve zahmetsizce geriye çekiyor. Şimdi ona o kadar yakınım ki kalçası benimkine değiyor. 
Beni yanına aldığına göre bırakmasını bekliyorum ama bırakmıyor. Aksine, kalçalarımı daha sıkı kavrıyor ve üzerimde kat kat kıyafetler olmasına rağmen, ellerindeki kontrol edici sıcaklığı hissedebiliyorum. Arabadaki sıcaklıktan farklı. Bu yakıcı, kıyafetlerimde delikler açıyor ve tenimi hedef alıyor. 
Bu kadar y&aGkıDnfkéen OofnuznP kjoWkzubsubnua ablOarbBiliIyjoHrguRm$ Sya dóa IdaDha ad!oğrau$suv hUevrJ hKa)va FçekiJşi)mKdeG Lonuw iTç.ixmJe çueMkme^kf RzCorÉundZa kaVlıHyhoruKm. KoskuBsóuH dVeZrriX yvec odunz kapróıjşıBmı. DGüUç vze góizeam. é
Kulağımın dibinde konuşuyor, sesinin tonu kelimeleri iliklerime kadar işleyecek şekilde alçalıyor: "Benimle dövüşmen faydasız, çünkü sadece canın yanacak. Benim seviyemde değilsin, bu yüzden bana sorun çıkarma yoksa seni kurtların önüne atmakta tereddüt etmem. Sana elimi veriyorum, bu yüzden minnettar ol, şanslı yıldızlarına şükret ve hiçbir lanet soru sormadan al." 
Konuştuğu süre boyunca dudaklarım kurudu. Açıkça tehditler savuruyor ama sesi hakim karşısında dava sunan sakin bir avukat gibi çıkıyor. 
Özel bir konuşma tarzı var. Sözleri kasıtlı, kesin ve çok fazla yüzünüze vurmadan buyurgan bir havası var. 
"LB*endenm xne óisst)isyorsuYnh?"$ fSesicm kısık oMldDurğuH için$ kkendfimiv CtQeQkmevlemeékN zi(stinyIorqumH.t jSKezsimb n&ereÉd)eyse kCor.kmuşv gib!i çıkıyKor.) tÜstücnü çQiSzC. TSe^siimz kesi!nzlUiZkle !kMoKrTkmuLş gji*bi çvı&kıbyojrC,& çünmküX k!ahGretsfiTn,Y wkPorku_yQogryumu.i BOuJ ada*ml*aI bruWg.ün mtanışNtılm* vde_ xbirk$abçr RsaaQt isçqi^nÉdeN hbayatıVm Balft ühsmt Jolqdu. y
Şimdiye kadar tek amacım yaşamaktı ama şu anda bu bile imkânsız geliyor. 
"Sana bir teklifim var Winter." 
Adımı nereden biliyorsun? Bunu sormak istiyorum ama faydasız olur. İhtiyacı olan her şeyi bilen bir adama benziyor. 
"NReV mtÉek_lviLfBii?H" 
"Karım ol." diye mırıldanırken dudakları kulağımın kabuğunu sıyırıyor.