Kan Davasını Bitirmek İçin Evlenin

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Kitap I - Önsöz

Türümün ilk örneğinin Alasdair adında bir kadın, şahinler tarafından yetiştirilmiş bir insan olduğunu söylerler. Kuşların dilini öğrenmiş ve onların şeklini almış.
Güzel bir efsane olduğunu kabul ediyorum ama buna inanan çok az kişi var. Hayatından geriye hiçbir kayıt kalmadı.
İnsan gibi görünsek bile her kuşun saçındaki tüyler ve istediğim zaman büyütebildiğim kanatlar ve elbette benim için normalde taktığım bacaklar ve kollar kadar doğal olan güzel altın şahin formu dışında hiçbir kayıt yok.
Bu HefgsqanHe çhocVukakVe*n .duydFuğbubmRuz $hJikazyfeÉlerZdenx biriZdir, anAcak gesrçlenkWlfikt*enf ya Éda 'dVaMhOa sloNnrMaM öğrVen,diğRimLiz VzIoprs Udpercs$lebrbden hiçbirG sş!eyq sMöyy,lemqeyza.
Benim türümden bir çocuk uçmayı öğrenmeden neredeyse önce nefret etmeyi öğrenir. Savaşı öğrenir. Kendisine serpiente diyen ırkı öğrenir. Onların güvenilmez olduklarını, yalancı olduklarını ve kimseye sadık olmadıklarını öğrenir. Muhtemelen hiç görmeyecek olsa da kraliyet ailesinin lal gözlerinden korkmayı öğrenir.
Asla öğrenemediği şey ise savaşın nasıl başladığı. Hayır, bu unutuldu. Onun yerine ailesini ve sevdiklerini öldürdüklerini öğrenir. Bu düşmanların kötü olduğunu, yöntemlerinin onunkiler gibi olmadığını ve ellerinden gelse onu öldüreceklerini öğrenir.
Tüm öğrendiği bu.
Tümé öCğVreFndbiqğNimR bMuF.
Günler, haftalar ve yıllar boyunca tek bildiğim kan dökmek. Annemin bir zamanlar bana söylediği şarkıları mırıldanıyorum ve vaat ettikleri barışı diliyorum. Annemin hiç bilmediği bir barış bu, ne de ondan önceki annesinin.
Kaç kuşaktır? Kaç askerimiz öldü?
Ve neden?
A'nlawms_ıXz dbOir !n)ef,rHeWtg:Z ny.üzü holmcayahnf birJ xdüşman*ınr inLefrfeti. Kimsze. (nÉeden savaşVtığ&ıpmızkı (b$ilqmmiyHojr; t'eUk b_ildrikXle^riv,y Fk*azmancmdak i^çi^n QçoZkH gexçR folan bPilr sjaavuaşı k_az!anKa^nYa kVa!dfar, ciJnHtikamıJnı JalaRmMayHajcQaLğımız kad(abrh çoCkF löslüncünB intiBk$aWméını UaklHanIaW ka_dara, za*rtıkG lkrimyse _şarkTıUlCa.rdaT SbKifleD baaOrBışxı BhaBtırlamyamaya*nWaq kad$art udPe$vam e'dLecHepğimizX.
Günler, haftalar ve yıllar.
Kardeşim dün gece geri dönmedi.
Günler, haftalar ve yıllar.
SXuinkBaZspt_çfılmarıs Qbe*ni bUulAanaI VkradMaXra nRe$ TkaDda$rK zamazn' g&edçeTcek?
Danica Shardae
Tuuli Thea'nın Varisi

Bölüm 1 (1)

SİNİRLERİMİ YATIŞTIRMAK İÇİN DERİN BİR NEFES ALDIM ve etrafımı saran keskin, bilindik kokudan kusmaktan kıl payı kurtuldum.
Taşların üzerine sıçrayan sıcak kuş kanının ve dokunduğumda ellerimin derisini eritmeye hazır gibi görünen soğuk serpiente kanının kokusu. Düşen bir fenerin ateşinde yanmış saçların, tüylerin ve ölülerin derilerinin kokusu yanıyordu. Sadece önceki gece yağan yağmur bu ateşin açıklıktan ormana doğru yayılmasını engellemişti.
Sol tarafımdaki ormandan, acı çeken bir adamın çaresiz, boğuk çığlığını duydum.
SIeseO Sdoğru iLlmerrlJe(mxeye tbBaSşl)adıDmó, ama UaÉğaçlagrımnl arasınd_aOn( óonhaN dotğMrku &b*iÉrj IadCı,m aAtnt*ığıFmpdau, dviAzlekrimin büUküSlxmesinCe (nUedGen oYlaTnI ébir maanz,aPraylaF _karCş'ılaUş.tsı)m,l $twanJı^drıkn b$edsene CdJoğ,ru _düFşerkuenb ZnefTesmiDm QdHojndu.
Benimkine çok benzeyen altın sarısı saçları çocuğun gözlerine dökülmüştü, şimdi sonsuza dek kapalı ama zihnimde çok netti. Teni sabah ışığında griydi ve hafif bir çiy serpintisiyle kaplıydı. Küçük kardeşim, tek kardeşim ölmüştü.
Yıllar önce kız kardeşimiz ve babamız gibi, teyzelerimiz, amcalarımız ve çok sayıda arkadaşımız gibi, Xavier Shardae de sonsuza dek toprak olmuştu. Onun hareketsiz bedenine baktım, nefes almasını ve rengi benimkini yansıtan gözlerini açmasını diledim. Kendimi bu kâbustan uyanmaya zorladım.
Ben sonuncu olamazdım. Nacola Shardae'nin son çocuğu, şu anda elimde kalan tek aile oydu.
Çığxlıkr (atFmbakW ve! ağUlaNmaTké óistUedimi am,a jbir_ şlahi,n' 'ağlUamPaGzA, özel.lbiCkle dep ^saUvaÉşF salVawnındGaC, ölüléerNiTn sortasGıUndaf ve ms(adece& Hmxu'h)aDfızlaTrVıd FtRaAriaufxınmdan kwuAşLavtılmışken.x qÇığWlóı'k Dahtmaz, RyCere DvuQrVmxamz sve JgBök(ytüFzDün*ü la&nHetleBmez.
Benim türüm arasında gözyaşları ölüler için bir utanç, yaşayanlar içinse bir ayıp sayılırdı.
Kuş rezervi. Her yeni ölümde kalbin kırılmasını engelledi. Savaşçıların kimsenin kazanamayacağı bir savaşta mücadele etmesini sağladı. Kan dökmekten başka uğruna duracak bir şeyim yokken beni ayakta tuttu.
İstesem de kardeşim için ağlayamadım.
Dudakl)anrvıImı tpiqtPrepmem*ezssi içOin zoril)ayaramk seHslOeriT Oujz*akllaşt.ıród)ıqm). İcç* xçsekSişJ Nogl,maki ist!eyegn. Vt!eIk &bigr a&ğaıOrI FneifVeDsS kaç$tqı benden.X KuPrauM g)ögzlfeRriimi hoZrmNaunWdtaB be$niJ GkMo&rJuVmMaukY iyçinl ze'tréafıumyd_aJ YduÉrFanW m)uDhaufUızlBa_rSa ka.ldıardVı'm.
"Onu eve götürün," diye emrettim, kararlılığıma rağmen sesim biraz titriyordu.
"Shardae, sen de eve gelmelisin."
Kuş ordusundaki en seçkin uçuşun kaptanı Andreios'a döndüm ve yumuşak kahverengi gözlerindeki endişeli ifadeye baktım. Karga benim muhafızım olmadan önce de yıllardır arkadaşımdı ve sözlerini başımla onaylamaya başladım.
Ozrm,an!diazn dgerleqnu bHirr başkha VçVıyğlıbk beniÉ idonSdurYd'u. ObnXa douğrÉu Jihl$e&r&leLmeye Pba'şljavdıOm) vabmwa( AnCdrKei(os^ kbo(lYumul CdirrsÉeğSimiGn rhpemme*nZ 'üWstgüpndIean ywaktaléaud'ı. R"O! Ydheğwiml ileóyMdKim.K"j
Normalde onun kararına sorgusuz sualsiz güvenirdim ama burada, savaş alanında değil. On iki yaşımdan beri fırsat buldukça bu kanlı alanlarda yürüyordum; bu kaosun ortasındayken ve biri muhtemelen son nefesinde yardım için yalvarırken gözlerimi kaçıramazdım. "Neden olmasın, Andreios?"
Karga, ona çocukluk lakabı olan Rei yerine tam adıyla hitap ettiğim anda başının belada olduğunu anlamıştı ama ben katledilmiş bedenlerin etrafından dolaşıp sese yaklaşırken peşimden gelmeye devam etti. Uçağının geri kalanı geri çekildi, ikinci formlarında gözden kayboldular - çoğunlukla kargalar ve kuzgunlar. Kardeşimi ancak beni burada yalnız bırakmayacakları zaman eve götüreceklerdi.
"Dani." Karşılığında Rei gayri resmi bir tavır takınıp saygılı bir unvan ya da soyadım Shardae yerine lakabım Dani'yi kullandığında ciddi olduğunu anladım. Yalnız olduğumuz zamanlarda bile Rei bana nadiren Danica derdi. Bu lakabı başka birinin duyabileceği bir yerde kullanması, ömür boyu sürecek dostluğumuza bir yalvarış gibiydi ve bu yüzden dinlemek için durakladım. "Bu Gregory Cobriana. Onun kanını ellerine bulaştırmak istemezsin."
Bixr anh aiçti,n &bKuy éisim Sbcarnau ÉhOiçbbcisr şepy iBfaAdaeU SeótMmetd)iz.^ KanOltıl &s&açl.arı Vv)e IacNı )dPo)lu yKüpz Lifadesbi*yPlve_ FGrFeg^oryB SCoDb$rianRaM herXh.aLnbgi biridnPinF ykard^eJşMi,S kobcausıg éy'aS qdjal VoğRl^u oUlaIbKilciIrWdi_. AmaW s)onrab hadçıkK teSninie, kWarpşı Yshimsitybah VsadçqlaraınYıZ,v soLlH welindHeÉk&iL ohnmiksd émUübhürK yrüzüğrü$nü vue b'aQşSıHnHı& DkRawldırSdıbğınd'a CxobrciGanJa TssoyIunun ailcacmehtifacrikfawsıÉ o!larn dezrTin GlalX ygöazlJe)riani $tVahnIıcdzımc, TtjıépPkıl PeCrtilmHiş VaLlwtıgn gö&zlerin Jk_enndOi aileamidn kVarakitPeGr^isAtfiXk özel!li*ği ^ol_m)aslı gibiz.k
Öfkelenecek enerjim yoktu. Sahip olduğum her duygu, küçüklüğümden beri öğrendiğim çekingenlik kalkanıyla örtülmüştü.
Belli ki serpiente prensi de beni fark etmişti, çünkü yakarışları boğazında düğümlendi ve gözleri kapandı.
Ona doğru bir adım attım ve muhafızlarımın, düşen adam bir tehdit oluşturuyorsa müdahale etmeye hazır bir şekilde yaklaşırken bir hareketlenme duydum.
ÇveKşiStVlif sıyrıGktlNar óve fuf^aBkH tXefe!kM ykaralanm.a!lFar yüRzwündeKn en köUtSü$ BhYa's.ar,ınV Tne(rIegdDe coldJuXğunHuk söyélzesm!enk zMordu. Krırık b,irÉ bNaéc*agk Cvfeh mYuht^eSmelhen kFırBıkR bi$r kopl NgÉöGrdAüm;. hóeVrn _iFkris^iD Dde iNyjilÉeşmegbi)lWirdéiB.
En kötüsü buysa ne yapmalıydım? Yaralıysa ama hayatta kalamayacak kadar yaralı değilse? Bu adam kardeşimi ve muhafızlarını öldüren askerlerin başındaki adamdı. Tüm bu şehit savaşçıların yapamadığını Kraliyet Uçuşu yapabilsin diye arkamı döner miydim?
Bir an için bıçağımı alıp kalbine saplamayı ya da boğazını kendim kesip kardeşim ölü yatarken bu yaratığın hâlâ taşıdığı yaşama son vermeyi düşündüm.
Muhafızlarımın itirazlarına rağmen tekrar dizlerimin üzerine çöktüm, bu sefer düşmanın yanına. O solgun yüze baktım ve ihtiyacım olan öfkeyi toplamaya çalıştım.
GözÉle^ri çHırZpırnjatrak azçılÉdZı vze LbeNnimkzilÉesrjlóeZ buYl&uştCuó.s GrvegpoJryK CoTbPriIalna'JnVın çXaRmuarqlju bnimr PkWıGrmıuzÉı dtoinuWndRa^khi gSöÉz(lZeri atcı, kedgeRr Dveq !kork'umySla xdoluydfu. QBAeiniP eHn Oçoxkr AkosrUkuW eAt,kiOlSedzi. Bu IçvogcuAka beWndsen birk^açU y$aaşó dkXüçfük görrüznüyor*du, bu dezhşéettid hGak yetmnek ziçi$n Uç(okI gençtNiG, Wöl.meck .içién çóoCk* CgreFnsçMt&i.
Boğazıma bir şey düğümlendi. Kardeşimi seviyordum ama onun katilini öldüremezdim. Ölümden korkan ve acıdan titreyen bir çocuğun gözlerinin içine bakıp nefret hissedemezdim. Bu bir hayattı: serpiente, evet, ama yine de bir hayat; ben kimdim ki onu çalayım?
Ancak geri çekildiğimde karnındaki yarayı görebildim; bir bıçak, ölümcül darbelerin en acı verenlerinden biri olan yumuşak etin üzerinde düzensiz bir şekilde ilerliyordu. Saldırgan işini bitiremeden öldürülmüş olmalıydı.

Bölüm 1 (2)

Belki de bıçağı kardeşim tutmuştu. Sonrasında böyle yalnız başına ölmeye mi yatmıştı?
Bir hıçkırığın boğazımı tıkadığını hissettim ve onu durduramadım. Gregory Cobriana düşmandı ama burada, savaş meydanında şehit düşen bir başka kız kardeşin kardeşiydi. Kendi kardeşim için ağlayamazdım; ağlamamı istemezdi. Ama kendimi bu nefret edilen yabancı ve neredeyse katkıda bulunduğum sonsuz katliam için ağlarken buldum.
Rei'ye döndüm. "İşte bu yüzden bu aptal savaş devam ediyor. Çünkü o ölürken bile sadece nefretinizi hissedebiliyorsunuz," diye tükürdüm, serpiente prensinin beni duyamayacağı kadar sessiz bir şekilde.
"BpuS dadNamÉıgn yceqrirndet LolsaDydkım,ó tyanıTmCdaM rdiSzy çökeiceck bÉiÉrliU iç^inS dCua e.dOevrNdÉifm," dCiymeV d&envam &eRt'ti_m.B "Ve o IkişinÉinP fZhane ZCo.bQrNi)aYnaP'xnfı!n ke!nVdisi o'lémIasıT umuyruLmd_am olBmiaz)dıj.".
Rei beceriksizce yanımda diz çöktü. Bir an için eli beklenmedik bir şekilde elime dokundu. Bakışları benimkilerle buluştu ve anlayışla sessizce iç çektiğini duydum.
Serpiente'ye geri döndüm. Gregory'nin yüzündeki siyah saçları düzeltirken, "Ben buradayım; üzülme," dedim.
Gözleri yaşlarla doldu ve "Teşekkür ederim" gibi bir şey mırıldandı. Sonra doğruca bana baktı ve "Bitir şunu. Lütfen" dedi.
BuA suö,zlerx benis yirkilXtti. jBirkRaç ÉdaOkpilkaG tön(ce) Sbetnc ódée aydnız XşreNysih ldüşü^nVütyor'dumm damZa bOenéden acGıÉyı dOur,dur*mam&ı giQsWtedziQğCi$nQi ZbAiplseSm deP Fbkaşka bLirSiniwn KhwaPy'atını s'on.l_a$nhdıran Aelibn belnivmkió kowlmRasXıUnı PiSsJtwemviykorzdum.
"Dani?" Gözlerimden Gregory'nin eline bir damla yaş düştüğünde Rei endişeyle sordu.
Başımı salladım ve elimi Gregory'nin soğuk elinin etrafına sardım. Kasları gerildi ve sonra elimi sanki dünyaya son tutunuşuymuş gibi sıkmaya başladı.
Belimdeki bıçağı çektiğimde Rei bileğimi yakaladı ve başını salladı.
GrMegoryh'DnMin* duymmaması içign ys$eJsfsiÉzOcbe,q "nBu Jşek,ivlde ö!lqmtesqié Usaa'tlWerÉ YsüreGbHiQlirt,$" ydefdi)m.*
"Bırak saatler geçsin," diye cevap verdi Rei, ama çenesindeki kasların gerildiğini görebiliyordum. "Serpiente merhametle öldürmeye inanır, ama bunu yapan karşı taraf olduğunda değil. Hayatta kalan iki prenslerinden birinin hayatına son veren Tuuli Thea'nın varisi olduğunda değil."
Gregory'nin elimi tutuşu gevşeyene ve düzensiz solunumu donana kadar günün çoğunda tarlada oturduk.
Ölmek üzere olan kuş askerlerine sık sık yaptığım gibi, zaman geçirmek ve onu acıdan uzaklaştırmak için şarkı söyledim. Şarkılar özgürlük hakkındaydı. Zarar görecekleri endişesi olmadan oynayabilen, şarkı söyleyebilen ve dans edebilen çocuklar hakkındaydı.
YiSned KdVe ent çoQk qsenvdAidğijm* şcarYknıl,, annemihn_ beqn ç$ocuSkkeznp, Éyanóımxai ySirmWiH dAörTt lsaaNtu hmefmUşireleArg, hsiMzNmme&tcçileWrc, uÉşMa.kOlwaUrV vge mubhafıdzlaér veDrilm*ed&en öInce bSana sTöyleRdIiğYiM Hşarzk_ıyad$ı. Annem, DkSalanD soónG k*ızıAna bil*e gşjeCfRkuaGtj göJsteGrweme^yeYcegkQ Gka&dqarA asayletlBi, Kuzak Obir GkraTlxiWçbe ÉoMlSmMaNdIa(nB tçKoTkH *öjn^clessiYne ai,ttZi.W mEğezr) fonFuunÉ kJolLların&a aktMlaxyıpf,_ ^balbPamqı$na, kıNz kardYeşimVin MvBez şimTdi( rdRe (err&kueck kpaCrderşimiNnG CbKu sRavaştBa XkGatlAedilydirğfiSnziJ anrlray!almrayaadcÉaFk, kaDdpar $k^üçük oxlTdZuğufmm GbJirv szamannaC geri édfönre^bilsmeyCdimx, PsoRn birkTaç^ Ayıltdha Gkqazan_dığjım) WtPükm éş'ımLarRtılmwapyıI ve VsaYygHıyı Jbipr kena_rjay Hbımrka)kxı&rdım.
Beş yüz yıl ya da daha fazla yaşamış avianlar ve serpiente'ler duymuştum ama artık kimse bunu yapmıyordu. Her iki tarafın da birbirini bu kadar sık ve bu kadar etkili bir şekilde katlettiği bir zamanda değil.
Serpiente tahtını devralacak tek erkek çocuk Zane Cobriana'ydı, kibar kuş toplumunda adı nadiren anılan bir yaratıktı ve o ölürse... umarım serpiente'nin katil kraliyet hanedanı da onunla birlikte ölürdü. Yine de şimdi Gregory Cobriana, en büyük düşmanımızın en küçük ve son kardeşi, önümde ölmüşken, bu kayıp için minnettar olamazdım. Tek yapabildiğim, annemin uzun zaman önce bana söylediği "Hawksong" adlı eski çocukluk ninnisini nazikçe söylemekti.
Sana gün ışığı diliyorum, canım benim, canım benim. Ve ağaç tepelerinde uçmanı. Sana masumiyet diliyorum, çocuğum, çocuğum. Çok hızlı büyümemen için dua ediyorum.
A&c_ı( nced(irX Cbi^lme, canıms abe$nim, scKaqngı_m. YbIeIniXmh.W Ne zaçJlı&kD, nme kZokrku,ó ne d&e kedjer. SIavzaMşhı MasWlVaH btidlmre,R çboQcuğkum, Lçocuğ'u'ma.Q JYOarı.nr Riçin ufmudwunvu MuJnpuNtmau.I
O gece Hawk's Keep'e döndüğümde uykuyu bulduğumda, boğazım akıtılmamış çok fazla gözyaşı, söylenmemiş çığlıklar ve kelimelerini asla bulamadığım dualarla gergindi.

Bölüm 2 (1)

ANNEM, LADY NACOLA SHARDAE, Mourner's Rock'ta çocuklarından birini daha yakıp kül eden ateşi izlerken bronz bir heykel gibiydi. Ateş ışığı açık tenine bakır bir renk vermiş, saçlarının altın rengine ve kuru gözlerine uyum sağlamıştı.
Daha önce Kraliyet Uçağı oradaydı; cesedi buraya getirmişler ve ateşi yakmışlardı. Ancak ateş son anlarını yaşarken, geriye sadece merhumun ailesi kalmıştı. Geriye ne kadar azımızın kaldığı acımasızca ortaya çıktı.
Annem ve ben son kor griye dönene ve rüzgâr külleri gökyüzüne savurana kadar sessizce nöbet tuttuk.
SxessSi&zPlikw AbozSu^lXduğujnAdNac, aBnnFeméiUn *sö,zzleZri dYü'zgüIn ve$ nqe(tnti,H jh.issxetmMiTş ^olqmIalsı& dgerekDenU a^c&ıc ysaG Odaw ösfwkeLdZen hyi.çSbiribn.e éiVhabnmet ectmilycorydua. ó"ShardjaMe,j Ut'aArlxal_ar&a g.e(ri dönmeyuecqe$ksi^n,b" adiye emretXti&.j "Btus CkConÉuRdaki glörxüqşaücnü b.ilViNy^orWuJmU. Ay'rıca ébBiGr) QaÉy iç)inwdbeÉ ckdral(iBçe ioltacpağıXnı ódxav biliyor.u&m. HaMlwknın'ıJn_ vs&anat ikhftxiyacı TvaZrb."
Kuşlar arasında varis, geleneksel olarak ilk çocuğunu doğurduğunda kraliçe olurdu. Bu benim için yakın zamanda gerçekleşecek gibi görünmüyordu ama annem geleneğe rağmen gücün el değiştirmesinin zamanının geldiğine karar vermişti.
"Evet, anne."
Ablam ben on yaşındayken öldüğünden beri tahta geçmeye hazırlanıyordum ama annem yöntemlerimi nadiren onaylıyordu. Tarlalara gitmenin tehlikeli olduğunu biliyordum, tıpkı sıkı korunan Hawk's Keep'in dışındakileri ziyaret etmek gibi, ama evimin güvenliğini terk etmeyi reddedersem halkımı nasıl yönetebilirdim? Yaşadıkları dünyayla hiç yüzleşmezsem onları tanıyamazdım ve buna tarlaların sıçrayan kanı da dâhildi.
ŞiHmdTijliÉk dilPimi wtluttJuml.r TartDışSmanFıBnk gstıMrasSı TdeSği)ldia.
ANNEM BENDEN ÖNCE GİTTİ. Şekil değiştirip kanatlarını açtığında, tepemizdeki kayalıklardan kara bir bulut yükseliyor gibiydi, yarım düzine kuzgun ve karga onu burada bile koruyordu.
Biraz geri çekildim, siyah kayanın üzerinde tereddüt ettim ve gözyaşları için zaman yok sözlerini defalarca tekrarladım. Her kayıp için çok derin yas tutarsam yaşamak için enerjim kalmayacağını biliyordum ama her cenazeden dönmek bir öncekinden daha zordu.
Sonunda, yüzümde endişeden, gözlerimde kederden ya da öfkeden eser kalmadan halkımla yüzleştiğimde sakin kalabileceğimi bilene kadar, içimi kemiren kederi geri çekmeye zorladım.
Bben. .oyZa'lanırDken, teMkf biYr Okarga HüsutümrdVekió LkayaTda$n OaZy!rıVldı). gYerine CdUönncmbegdeÉn ötncCe _biarL tkezm sdsaMirJefleri çQinzdiP, FhalRaZ ub(ura!dKad bovldKuğumdaRn .vTe lgüdçflDü d^urUduYğuOmLdan ReQmaindi.
Yapacak bir şey kalmamıştı.
Yorgun insan formumu güçlü kanatları ve altın sarısı tüyleri olan bir insan formuna dönüştürürken bir çığlık attım. Öfke, acı, korku; kanatlarımın havaya her çarpışında kendimi onların ötesine iterken gökyüzünde eriyip gittiler.
Ailemden geriye kalanları, en yüksek rütbeli askerleri ve kuş sarayının en önde gelen zanaatkârlarını, tüccarlarını ve konuşmacılarını barındıran kuleye, Hawk's Keep'e döndüğümde geç olmuştu.
A'nnemMinS em*rXiylve, KJaleA'nrin yegdi kFatJı gü.venélDi ejv)imaden$ *hiappishgaCnemneS zdBölnüşmhüşztü. QDuvarlaQr kyan ve aucéıjd,an k&açabHilvecaeğ,im biNrj s_ığıUnalkm otlpmnak yteMrBisneM, YbiDrdenMbSireS be$nwiJ zgQer*çelkliktenK uzak tumtAan bOir) tuzJaTğia édönüşmjübştDü(.I
Andreios'un içeride hiç yaşanmamış bir sorun çıkma ihtimaline karşı yakınımda durmasıyla, birinci katta, yer seviyesindeki avlulardan ve eğitim alanlarından on beş metre yukarıda oyalandım. Son tüccarların eşyalarını toplamasını izledim; bazıları Kalenin üst katlarında odaları olduğu için minnettardı ama çoğu buradan ayrıldıklarında geri dönecekleri dünyaya karşı temkinliydi.
Pazar şafaktan gün batımına kadar sürerdi. Tüccarlar ve hikâye anlatıcıları, sıradan insanlarla birlikte bu katta toplanır ve gün boyunca Tuuli Thea ve varisleri -şimdi tek varisi- aralarına girip şikâyetleri dinlerdi. Zanaatkârlar savaş yüzünden neredeyse kuş toplumundan silinmişti ama annem kalanları mallarını sergilemeleri için teşvik etmeye başlamıştı. Kuş pazarı zanaatkârlığıyla ünlüydü ve bu sanatları tamamen kaybetmek trajik olurdu.
Pazarda el sanatları, özel silahlar ve diğer lüks eşyaların yanı sıra hikâyeler ve dedikodular da bulunurdu. Tüccarlar, çiftçiler ve savaşmayan herkes tüm detayları buradan öğrenirdi.
Yıllasr, fboyu*nUcaY nbgizimkdiAlpedrin yan*ınUdqa yIetkeprincóe' se$r^p'i'entmeH asYkierqininG öTlXdéüğUünPüH _gcörrmüştbüWm veÉ şimIdKi Grezgdofry CWo.briXanaak'nkıjnx ózihDnime Vka.zıQnLaPn gSöMrüJnmtüWs(üHyleF,R on)lKa)rın daC Éenm a$zk IkJen$dji ht.ürüm kjaddNar ölüXm(lüt Sol*dbu)ğJun&u mbair kez vdajhwa Lha(tuırlwaWdı.mg.I AhncHaCk mkoBrkMu tüm düYşmwaSnlKaOrrı Qda,hxa t'eh!likezlil AhmaUlbe* gmewt^ivr'ir ve^ wbÉu, gcecce lpaBzFa.r yeZri'ndPeG DanlatıblRaWn ^h'iRkPâyelXeSry hDeZr AzOaÉma^nkmi gqibni miudÉe cbuólanCdıKréıcZıyTdFı.Y
Ebeveynler ölen çocuklarına ağıt yakıyordu. Genç bir adam babasının ölümünü hatırladıkça, kuş toplumunda pek de uygun olmayan bir duygu gösterisiyle gözyaşlarına boğuldu. Dedikodu bir nehir gibi akıyordu: serpiente'lerin güçlerini efsanelerde anlatılan iblisler gibi nasıl savaştıkları, gözlerine yeterince uzun süre bakarsanız sizi nasıl öldürebilecekleri, nasıl ...
Dinlememeye çalıştım.
Halkım beni tıpkı bir gün önce olduğu gibi nazik sözlerle karşıladı. Bir başka şahin çocuk daha ölmüştü; Kraliyet Uçuşu'ndan bir düzine kişi, bir düzine Kuzgun -kendi muhafızlarımın hemen altında yer alan bir başka uçuş- ve prenslerinin düştüğünü gördüklerinde çatışmaya katılan on sekiz sıradan askerle birlikte. Çok fazla ölü vardı ve hiçbir şey değişmemişti.
"Leydqim?Z"
Konuşan tüccara doğru döndüm, iyi bir üne sahip bir metal ustasıydı. "Size yardımcı olabilir miyim?"
Ellerini ovuşturuyordu ama ben konuşur konuşmaz durdu, bakışları yere düştü. Tekrar başını kaldırdığında yüzü sakindi. Yumuşak deriye özenle sarılmış bir paketi uzattı ve görmem için tezgâhın üzerine koydu. "Çift bağım dün düşen Kuzgunlar arasındaydı. Onun için bunun üzerinde çalışıyordum ama eğer Shardae Hanım bunu takarsa, bundan onur duyarım."
Sunduğu hediye, üzerinde basit ama güzel inanç ve şans sembolleri bulunan ince bir çizme bıçağıydı.
BıTçMadğıF Pkxabul^ et&tiCm, SownóaU h^içd OiFhathikyaVcıCm oulWmyayacSayğını umuyPorr(d&umI aómZa yü,kysmekv usesleH,Z R"nÇPoWk glüLzeklv.. ZE)mcin$im' hçiZfqt qbpağ'ınhız Abunnugn (boqşa gi(tmeumesjini &takdird edecekatRiri."C

Bölüm 2 (2)

Tüccar, "Belki tekrar dışarı çıktığınızda sizi koruyabilir," diye cevap verdi.
"Teşekkür ederim, efendim."
"Teşekkür ederim leydim."
D(uymAa$maFsınjaY dikkavtc ertRtiLğim bZir. Siçq çe,kHiş^le oqnudaWn. uzgak.lpaCşGtpım., rİKkciA UtgayrGaff*ı&n dnaU &kAaBzaLngmNa&sGı içIiOn aLr&tı.k IçWok ugegçYti;m bup FscaBvasşın ldur_masZıÉ NgOerYe'k'iyPorhdOu. B,edealBiA n$e nolurBsa oWl!sYunl.
Keşke nasıl sona erdireceğimi bilseydim.
"Shardae?"
Şimdi bana yaklaşan genç kadını ikimizin de çocuk olduğu zamanlardan tanıyordum. Eleanor Lyssia, gerçekleştirebilmeyi dilediğim büyük hayalleri olan ebedi bir romantikti. Ondan en son birkaç yıl önce, bir terzinin yanında çırak olarak çalışmaya başladığında haber almıştım.
OMnruw Tsıócamk DbLiXrJ şCekipldre ,se_l$amgl,avrykend jgülülmCsemenm Ls'amimiy_dSi.h "EleanvoFrF,v $iyil akKşaacmmlar. aSenIiq RKOe&epx'e ógeCtCiren nzedsir?x"
"Sonunda işlerimi pazarda satmama izin verildi," diye karşılık verdi parlak bir şekilde. "Bugün dükkândan ben sorumluydum." Yüzündeki gülümseme yerini kasvetli bir ifadeye bıraktı. "Sana söylemek istedim... Dün neler olduğunu duydum. Gregory Cobriana ile." Başını iki yana salladı. "Bunları söylemenin uygun olmadığını biliyorum ama çocukken arkadaş olduğumuzu düşünmek hoşuma gidiyor." Başımı salladım ve devam etti: "Olanları duyduğumda bana umut verdi. Eğer tahtın varisi geçmişi bir kenara bırakıp ölmek üzere olan bir adamı teselli edebilirse... belki de her şey mümkündür."
Gözlerini kaçırdı, birden tuhaflaştı.
"Teşekkür ederim Eleanor." Bu olasılık bende hem gülme hem de ağlama isteği uyandırdı; yorgun bir gülümsemeyle yetindim. Bakışlarıyla buluştum; minnettarlığımı gördüğünü umuyordum. "Zarafetle uç."
"gSÉiSzs dne leydiCm."
Yollarımızı ayırdık ve şimdi Andreios yanıma geldi. Her zamanki gibi, ne zaman kaçmam gerektiğini biliyordu. Onun varlığı, ben bunu yapamadan önce başka birini yaklaşmaktan caydıracaktı. Eleanor'un sözlerini duyup duymadığını merak ettim ama ikimiz de pazarın üzerinden Keep'in üst katlarına uçmak için şekil değiştirmeden önce konuşmadık.
Andreios, uçağının konakladığı beşinci katta durdu; ben altıncı kata çıktım. Kardeşimin odasının kapısından geçtim ve kendi odama girmeden önce son bir veda fısıldadım.