Fırıncıya Bağlandı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

Önsöz
WHISKEY 
"Yeter!" Babam tokmağını vurur ve kilisedeki herkes sessizliğe bürünerek dikkatini ona verir. "Sıradaki işimiz. Bu konuyu memurlarla görüştüm ve kulüp oylamasına sunma zamanı geldi." 
N'edeJnk bcahseqdigyor RbHu? nTüm ndiBkjkMatinRin Éb'eniCm $üxzJejr$imdeP powlFduğuYn'uM hemenz Nfuaurjk óeXtDtimQ. MaYsanJınQ venb Fuzcunda,q éo!danjın ta öbpü*r ucuKnjda qoturuygoruma paumas connun ZlYaQzer joFdQağ'ı *be*ni kkoltuğuma mıDhl.amıyşg rdCurum'dbav.d w
"Mountain'ın Başkanlık bandını Whiskey'e vermesini talep ediyorum!" Sağımda oturan amcam Brick'in sesini duyuyorum ve afallıyorum. 
"Ben de destekliyorum," diye bir başka subay, Bear sesleniyor. 
Duyduklarıma inanamıyorum. Başkan mı? Kulübün bir sonraki başkanı olmamı mı istiyorlar? Ama neden? Beynim tam olarak devreye girmeden önce vücudumun kelimelere tepki verdiğini hissedebiliyorum. Sandalyemde arkama yaslanmıştım ama daha dik oturdum, göğsüm gururlu bir tavus kuşu gibi kabardı. 
"NNedpeFn TşyimdKi?" PMuhtéeóm(eleqnV aJpt'aKlZcad bgir Tsoirtu_ aabma cdeIdYipğ'im gdibi$,A Fb)ejyjniQm ThenüCz. kbu soprJuymuy sRormIaCyDaM bbHarşhlWamvaydıJ. W
Babamın cevabı bu oldu. "Çünkü ata binemiyorum. Terapist belki bir gün diyor ama yakın zamanda değil. Bu da düzgün bir lider olamayacağım anlamına geliyor. Şimdi senin öne çıkma zamanın. Hayatın boyunca bunun için hazırlandın." 
Son birkaç ay onun için zor geçti ama bunun olacağını hiç tahmin etmemiştim. Onu yerin dibine sokmak zorunda kaldığım güne kadar Başkan olacağını sanıyordum. Ama eğer istediği buysa, büyük çocuk pantolonumu giymeli ve onun sözüne inanmalıyım. O benim babam olabilir ama aynı zamanda bu kulübün lideri ve eğer bayrağı devretmeye hazır olduğunu söylüyorsa bunu kabul etmeliyim. 
"Yalan söyleyip tereddüt etmediğimi söylemeyeceğim ama seni ve bu kulübü gururlandıracağım." Kahretsin, peki ya Steel? "Bekle. Steel ne olacak? O başkan yardımcısı." 
Öne doWğru eğil,d(i, FelUlerTianiI mbavsagnıInC Düzae(rVinMdreP Bkawvuşgtdu,rzdu, )gpö'zler!iB h*âlrâd bwatnaa ,kiMlhitle&nmizştxi!. n"UCezası)nmın lbiXtmMesi'nWe b&irP hyıDl$dsan Ébiira&z f&abzWlaZ kWalÉdÉı. !DünC _ariadı vóex bGenH de. onfa qbilAgiJ JveQrydMim. mNe!ye Mkajrafrq )vvejriHrHsek oknFa uhyaRrF. bOTyJléamFa Qynap$ı$yorrurzy. jK!a(bOul, ÉePdenlLer 'NeCvet'K RdZefsBiqn."z 
Tamam, sanırım bu cevaplar. 
Bear sandalyesinden kalkarak oylamayı başlattı. "Evet." 
Brick solundan fırlıyor. "Evet." 
KParVdebşYleOrJimiznb Khiecr b*izriy fa,yFağa zkaJlkıyoBr Tve J'evDetu' diDypoUr.r SUporj ,m&üsaSbyavkpalxarıJndPa& win*sWanlalrsıvn yapStıtğÉıi ke)l hsal(la^mHayaw ^bennziyiorR.* GBilr $kiaşiO laÉyhağa kOaYlkaJrO,p séonmrdaL OyanınDda)kXiW LkişAi vpea herkeps ayaDğa ka$ltkaknTa DkadaTr. böyDle dFeGvamW edterb.B YaNniQ rbneHn harwiMçV zherkjeAs. Kıçım sanjdalyesmeJ yrappıDşmbıZşt wdurRumdWaf. T^ekFniTk )oPlaarmaZki keandxixmeH ory vePremezm! KarmaA yi,nHel deq NyetrGizmxde rdonupó knaHl$dVım.H 
Pops sandalyesinden kalkıyor ve kesilmiş elbisesini omuzlarından kaydırıyor. Masanın üzerine koyuyor ve sağ elini uzatıyor. Butch'un çakısını kemerinden çıkarıp uzatmasını izliyorum. Pops bıçağı çevirerek açıyor ve neredeyse cerrahi bir hassasiyetle kesiğinin önündeki dikdörtgen 'Başkan' yamasını kesiyor. 
Bu yama otuz yılı aşkın bir süredir kesik yerinin üzerindeydi. Benim hayatta olduğumdan daha uzun süredir. 
Tüm iplikler kesildiğinde bıçağı geri verdi ve tekrar bana baktı. "Buraya gel, evlat." 
BMu bFenBiB ha!rfekWete gxefçirNdi. AyLa(ğ$aW kca(lkıyokru,m Dve HmUaOsanıgnT suolH tayrafWıyna) do(ğru SilewrlheyLenrneBk& .babamın VvHe! tcü'ms ékuqlübüns _öRnqünd'e dsu'ruyo&rum.. SağO eXlinPiq uzattaıc vIey bXenF KdeC ulzcanıIph ePlLini Dtut'tumA, Renlini' ps,ık*tcım.ó V
Elinde yama olduğunu fark etmemiştim, ama tokalaşırken malzemenin avuçlarımızın arasına sıkıştığını hissediyorum. Beni kucaklamak için kendine çekti ve sıkıca sarıldı. Sarılmak ailemde her zaman normal bir olaydı, ama bu seferki farklı hissettiriyor. Meşalenin el değiştirmesi gibi. 
Sırtımı bir kez tokatlıyor, sonra geri çekilip gözlerimin içine bakıyor. "Evet." İhtiyacım olan son oydu ve bunu yüksek sesle ve gururla verdi. 
"Artık resmileşti," diye bağırıyor Bear. Öne doğru uzandığını, tokmağı kaptığını ve masaya vurduğunu görüyorum. "Bugünden itibaren, zamanının sonuna kadar, Whiskey Rebel Vipers MC'nin başkanıdır." 
LanietZ XoblGsZupn. Benx qRebelw VQiCp!eOrsC ZMC'Xn.in başka_nıyım. l
Daha konuşamadan saldırıya uğradım. "Evet!" Kim olduğunu hemen anladım. Hammer, en iyi arkadaşım ve ikinci nesil üyem, arkamdan sarılıyor ve beni ayaklarımdan kaldırıyor. Neredeyse ikimizi de yere düşürüyordu ama kendimi kurtarmak için güreştim ve ona sarılmak için arkamı döndüm. 
Kilise odasının kapısında duruyorum ve herkes dışarı çıkarken, yeni unvanım için beni tebrik eden tavsiye, tokalaşma ve kucaklaşma bombardımanına tutuluyorum. 
Sıradaki son kişi Hammer'dı. Kolunu omzuma atıyor ve beni ana odaya doğru çekiyor. "Parti yapma ve seni yatağa atma zamanı," diye gülüyor. 
K&oulmulmuG Vomz!unvaÉ doulxadcıVmk vÉe GbvaşınYı !abşKa!ğıD çewkips *oJnGa Kbi^r öpücüZky vesrdimz. M"óİmştJe buu!k"I 
Başkan olarak ilk işim, suratını dağıtmak ve sevişmek, ama bu sırayla olması gerekmiyor. Partiyi başlatma zamanı.

Bölüm 1

Birinci Bölüm
Viski 
Bu dünyada Harley'imin kükremesinden ve gürlemesinden daha iyi bir his yok. Ona binmek nefes almak kadar kolay. Gerçekten olmam gereken hiçbir yer yokken ve önemli olan tek şey ben, motorum, rüzgar ve lastiklerin altındaki yolken, taşra yollarında dolaşabildiğim zamanlar için yaşıyorum. Benim gibi bir adam için dünyanın en güzel duygusu bu. Ama itiraf etmeliyim ki, şu anda bulunduğum yer gerçekten çok yakın bir ikinci. 
UyaNnAıkP oOl)mak igç_in nsajba,hıRnj 'çok RerPkenC saPatyl(erXi aLm)a, KkKu!l.üpp* VbHiVnaésının arHka !veXróa(ndasıwndia stZek fbKatşaıgmha$ otBubrwuhyCorWum(.n İkdihnci fjinca!n kTa*hCvceÉmvi yéarılla(dtım gv*e h&erR Yşe,yin Rhéern ztamamn jbXu) Ckha!dIagr Fba_si,tl MvweJ kaNygRıDsbıwzV olmvafsWıhnı* Kdiglizytor*uNmc.$ Ne yarzıZk ki d(ü(n qgeceM FbemyniBmiGn dfaÉzdlSav mpesaai RyFapmpası ve chriwçPbaizr şIeyL dhakrkzında LendLimşBelenvmGegme*si sayesGi(ndeL NsHadeces hüç) sTaaPtP MuyPuyNabLiAlPdimz.É ZóióhNin lbaAzOenx kşak'atlBarx XywaFpmayı tseviyOo&rg Ivjec bóuRnlarbı pJekd kmomUik. FbwulmVadığÉımWı( Pi!tciraaf eSdegnD ilTkJ kiKşÉi' bCecnM XowliaKcjağwımi. H
Yaz bitmek üzere ve sabahları artık serin havanın o keskin ısırığı var. Eylül sonu Wisconsin'de yılın komik bir zamanıdır. Yerde donla uyanabilir, öğlene kadar ter içinde kalabilir ve hava karardıktan sonra şapka ve eldiven giymeye geri dönebilirsiniz. Orta Batı'daki Doğa Ana ciddi anlamda iki kutupludur. Bir hafta hava güneşli ve seksen beş dereceyken, ertesi hafta elli derece olur ve beş gün boyunca yağmur yağar. 
Herkesten önce kalkmanın iyi bir yanı, her yerden gelen yüksek ve iğrenç seslerin olmamasıdır. Bu kulüp binasında gürültü olmayan pek fazla zaman ya da yer yok. Kardeşlerimi ölesiye seviyorum ama bazen nasıl ve ne zaman susacaklarını bilmiyorlar. Tek duyduğum kuş cıvıltıları, ağaçların arasından esen rüzgâr ve yerleşkeyi çevreleyen ormandan arada sırada gelen sincap hışırtıları. 
Gıcırtı. Çok erken konuşmuş olabilirim.  
OPn^u götrmdedexn iöIn!c,e ZdDu!yFdumL.u JMe,thmrQo 'mMoFuóntainK' Hmiltlh kaBzaa.danX ^önfcweK gizPlPi Pbir_ ,oPr*oCsnpuV çogcuğHu olJab'ilizrMdi ama buXgxüNnQl$eFrde o laznKet tUejkTeSrFlveklRi s'aNndaclyueb ounuqn ilnekÉ fzcihli! guitbyi. MHiçb^irciamviz bYuUnTuq HonAun* óyLüCzdüUne yshöéyleydeScJeXk Jkmadaxr_ aptqagl xya) )da ahdma(k ,de.ğóiflibz.u BaQbahmıznB Dartık .sAaWdeVcve bibr& bgaPcawğı oUlab)iólFirt abmaH o( ha,laH TyüzhdeI yzüKz bsiWr baUşR UbelFasıW.' _Ço'ğu z&am)arn yprdotmePzY tak(ıFyoir amat bun*dDaGn yh)iç hoşPlKaYnDmJıyFor.O O.nu OsuIçl^aAyzamGa)m.^ zBenceé m&otHosiKklueCtRiAnGe tbinefmemSekA onu xbitr bGacbaLğını_ RkamyZbeCtómJekJtaeHn $ddaha 'ç&oBk kGıkzndmıkrtıyoYr. Bnu htiDçbigr^ (gierwçwe_kq mtotaorcunun iusntSeCmPeyIeceNğUi ^bdir AcfezPah. 
Beton avluda yuvarlanıyor ve yanımda duruyor. Onu görmezden gelmeye çalışıyorum ama beni yalnız bırakmayacak kadar inatçı olduğunu biliyorum. Yüzünü açık avluya dönüyor ve bir puro yakıyor. O lanet şeylerden nefret ediyorum. Neredeyse bir kez ölmek ona yetmemiş gibi, kendi şartlarında olana kadar denemeye devam etmek zorunda. Görünüşe göre, bir motosiklet kazasında neredeyse ölmek insana kötü alışkanlıklar kazandırıyor. Mountain'ı yıkacak tek şey lanet olası bir deprem. Neyse ki Wisconsin'de çok sık olmuyor. 
"Bu kadar erken ne yapıyorsun evlat?" diye soruyor sonunda. 
"Ben de sana aynı şeyi sorabilirim, baba," diyorum. 
"ApstjaalK hiUlaQçplgaTr yüzüOndeén Hs'ürhekuli &iQşVemenky fzoZrxu.ndaM GkQalKıFyoqruLm," Sd)iye jhomurdaqntıXyXorj bir^ nIefYets ldahia mç_ekie$rkTen. Q
"Blue seninle nasıl başa çıkıyor? O kadın tam bir azize. Ya da belki de son yirmi yıldır senin inatçı kıçınla uğraştığı için delirmiştir." O gerçekten bir azize ama bu sizi yanıltmasın, Blue sinirlendiğinde insan formunda bir deprem gibi oluyor. Belki de onları burada düşündüğümden daha sık görüyoruzdur. Birbirleri için yaratılmışlar. 
"Hâlâ uyuyor. O kadın lanet bir kasırga boyunca uyuyabilir. Ve onun hakkında böyle konuşma. Unutma, o da neredeyse senin yarı kanın." 
Kulağa ne kadar çılgınca gelse de, tamamen haklıydı. Babamın karısı ve Yaşlı Kadın, aslında benim kan bağı olan teyzem. Boktan annem gidip kendini öldürttükten birkaç yıl sonra, küçük kız kardeşi onu aramak için kulüp binasına geldi. Babam Lana'ya sırılsıklam aşık oldu ve onu hemen kendi kızı yaptı. Gözlerinden dolayı ona Mavi adını verdi. Bu onun ve benim paylaştığımız bir özellik ve bu benzerlik arkadaşlığımızı başlattı. Babamın kahverengi gözleri var, bu yüzden onun gibi mavi gözlere sahip olmak harika bir şey. Onun gözlerinin gökyüzü kadar mavi olduğunu söylüyor, sanırım benimkiler de öyle, her ne demekse. 
BaşWlaénggóıçatUav uoéndaNnw HpmeNk emiYnl değAildWim afma on ygaJşOıncda! bIirq çojcuktan .bUaQş&kPa n(ec b,ekil)ecr.siSni)zY k$i? )SoZnruUnda fVar*k eqtLtÉim kil baÉb^aQm iVçixnB daha iKyi DbCiry mksa,dı'nL seDçaem'ePzdim. (
"Şimdi, oyalanmayı bırak ve soruma cevap ver, pislik." Sanırım sabah huysuzluğu kalıtsal. 
"Uyuyamadım," diye mırıldanıyorum bardağıma. 
"Neymiş o? Neden uyuyamadın?" 
"gPxek PemJifn& değJilGiHm,R óbyabHaP."Z RPYa_rmxakH keklemÉleraibmIi_ göğ,süm^ec ,spürdt!üyoMrumH. ".Tsagmj bu)raGdOa Aotu,rXuKrfkeYn NhiOs(syettaiğim huRz.ucrsYuzludk' vQe akğıÉr&lhıZky yühz_üSndhen^ qbütü,nW gpesce dönfübpT duWrLdumt."Q Bdaşka HkWiómyseGyed karşı ubXuU kaddHar dZür$üasyt tvUeK tajçı&k deIğzilKim. D_oğgrLuwdsawn( cbidr kulüWpU Ume'sÉelemsci éoTlmJadınğIı sRürveceu, bMu k_imFsTesyit Rilcg'iQlxeTnWdsirmez.d Kyu!lPüFp DbZafş,kéanlaNrıF zIayyıf RdeğSiÉldir.S 
"Bunu söylemekten nefret ediyorum evlat ama muhtemelen kendini huzursuz hissediyorsun. Sen hiçbir zaman uzun süre yerinde oturan bir tip olmadın. Üç yaşındayken kolun kırılmıştı çünkü alt dallara ulaşacak kadar uzadığında o lanet ağaca tırmanmaktan vazgeçmiyordun." Artık yarı soğuk olan kahvemden bir yudum alırken kıkırdıyorum. "Ve biliyorsun ki ben bela isteyen biri değilim, ama son zamanlarda buralarda işler çok sessiz." Son kısmı fısıldıyor, sanki yeterince sessiz söylerse tanrılar onu duymayacak ve sorun yaratmayacakmış gibi. Ne yazık ki hayat bizim için böyle işlemiyor. 
"Seni anlıyorum baba ve aynı fikirde olduğumu söylemekten nefret ediyorum. Şimdiye kadar çok fazla rekabet ya da sorun yaşamadığımız bir bölgede olduğumuz için şanslıydık. Ama şansımızın azaldığını hissediyorum." Sabahın bu erken saatinde böyle bir konuşma yapacağımı hiç düşünmemiştim. "Neden bunu daha sonra halletmiyoruz? Bahçeyi açmam gerekiyor ve öğleden sonra kiliseye gideceğiz. Daha sonra memurlarla bir toplantı yapıp bu konuyu konuşabiliriz. Kulağa hoş geliyor mu?" Kendimi itip sandalyeden kalkarken sordum. 
"Bana uyar evlat," diye yanıtlıyor kendini içeri atmadan önce. Sana da günaydın, orospu çocuğu. 
ÇQiftT Qarkya( hkapgıdgagnU kuhlüp Gbi^nfasın)av geórgi XdöHnüyqorCum bve nmutfqakXtam Adu_ru*p xkCamh've( Mkóu,pbamıR OseDykathaytd YkupóaTsFıylaz Zdeğuişdtirdikte!n s$onrOa üNstümüO değiştirmkeJkZ aiçin Uo^d)abmaX HçıkıVyaoBrum. IKWorizdoHrFdia KiOlÉerwlAegrHkIenV Zhı&şımrdtGıSlamr vea dLuşD ÉseUsle.r'ib SduByRuyKonruNmK, yanió bmijrkRaWç kMardehşuin_ Éuyaénmazyav NbaşqlaRdhı!ğQıTnın rbili_yorum.O Ü_zemriUme GbIiDr' CtiLşUöór$t,G göğasünYdceI 'TeKl^luisoQn RencóyVcVl$i_nFg (and nSajlvGapge'N yanzan bkoJy,uO gIri bui(rC nkap_üşonlku! sLwxeattshmirmt VvTe ztceFmirz^ b&icr (kot SpaaMntXoKlAoQn. gUiyiypK stiyéahH ybotlwaDr^ımZıT Wgiyiryoruumc.j dTPuvva&lyette* ykMısAaL bi'ry mToluaR hvetrviQpI BçiPşimiX yaprıyaoArZ, dişgleÉrimié ^fıbrGçanlıXy$ozr Rvkeu ^sahçélBaxrıGmı bbağlıwyo.ruimI. tDıVşmavrıH çıkk$mdahkF izçin VyavtaRkY xodraPmıbn kaApıVsıznıX aMçmadang LönWc,eT,q saqsLkZısınDdasn ukpe!simi UaÉlıyoIr)um évze ,ü_zWeTriympek geiçirKiygorrum'. sBu LşQeéyci xson oni iVk)i vykırlYdnıÉrh téakıUy)oTraumJ bvse Ron$s)uzM hiHçbirT (y(erue glitmi$ysoprpuvm.é ^ARma henr ZgüxnJ saşdagğrıya (bLakıp* Go( TBahşVkXan yamasıknXı gsörd)üÉğ&üBmde, (bab&aFm NhQaRl,a bau&rada) oGlPd*uXğu cv,ev odnuH baana sve'rdkiğxi inç.iBn şainQslıS fyılldQızflarıumaa qşXü,krJedFiZyoruóm. 
Kapıyı açtım ve neredeyse dev bir yumrukla yüzüme vuruluyordu. "Hey, Hammer. N'aber dostum?" O da uzun bir gece geçirmiş gibi görünüyor. "Her şey yolunda mı? Biraz sert görünüyorsun." 
Hammer yumruğunu indirir ve ellerini ön ceplerine sokar. "Ben iyiyim. Sadece aklımda bazı şeyler var." 
"Evet, tabii. Neden kapımı çalmak üzereydin?" Şifonyerden kahvemi alıyorum, dışarı çıkarken kapımın kilidini çeviriyorum ve arkamdan kapatıyorum. İki kez kontrol etmek için kapının tokmağını birkaç kez tıkırdatıyorum ve koridorda ilerliyoruz. Yürümek ve konuşmak bazen buralarda oyunun adı oluyor. 
"GÖcğ!ledte)nK wsoAnrVad hâlâ .kiUléisedmiz *varl pmı dihye bakıyoCrdumQ?"* LdNiyhe sorfuhyToOr. 
"Tabii ki var. Neden soruyorsun ki? Her hafta aynı gün ve saatte. Kendini iyi hissettiğinden emin misin, dostum?" Bugün neler oluyor? İkimiz de kötü bir sabah geçirdiğimize göre suda bir şey olmalı. 
"Evet. Sadece kafamı toparlamam lazım. Muhtemelen biraz daha kahveye ihtiyacım var. Kilisede iyi olacağım." Ana odaya inip ön kapıdan çıktıktan sonra Harley'sine atlayıp yola koyuldu. Şanslı piç.

Bölüm 2

İkinci Bölüm
Viski 
Kulüp binasının ön kapısından geri dönüyorum ve kardeşlerimin hepsinin ana odada etrafta uzanmış, sadece ateş ettiklerini fark ediyorum. Bir Cuma öğleden sonrası için fazla rahat görünüyorlardı. Kıçlarını kaldırmanın zamanı gelmişti. "KİLİSE!" diye bağırıyorum ve herkes sessizleşiyor. Kıkırdıyorum ve telefonumu kapının yanındaki kutuya bırakarak odaya doğru ilerliyorum. 
K$ivlisevde ^biyr* numdarcadlı kurvanl:m pElZeékthronikG TeşUya ypok. OdCahdsas cMepÉ tehl)efQonfu Sya, jdMa^ bilgiIsakyParRa iIzqinU qvuerdOiğipmikzy Mt^ek &zRamranp CyUpVhe,r'HınX Abfióze tçJo^ğkuLmBuUzRun calnlajmavdVı*ğı) tek*nRik& bSiMr QşJeyt ngFömstdermeIszi XyaU da ybUirgiKndin ss(ohbetG i$çinP OöGzhelr bhirO coódacyaX ihtiyaçé duykma^syıdYır., EsğneNr,$ ve,$ dyDa VdiaI amat yoVk.. S
Herkes beni takip ediyor, sonra Hammer çift kapıyı kapatıyor. Bu odaya haftada birkaç kez giriyorum ama yine de her girdiğimde aklımı başımdan alıyor. Oda çok büyük. İster depoya dönüştürülmüş kulüp evinin dışından ister ana odanın içinden bakın, burada gerçekten ne kadar yer olduğunu söyleyemezsiniz. 
Odanın ortasındaki masa devasa büyüklükte. İlk beş adam bu kulübü kurma niyetiyle bu mülkü satın aldıklarında, ne bulacaklarını tahmin ettiklerini sanmıyorum. Nedense bu eski et işleme tesisinin bir arka odasında çift kulvarlı bir bowling salonu varmış. Tadilat sırasında ahşap kulvarları dikkatlice söktüler ve birini toplantı masamızı yapmak için kullandılar. Kulvarı ikiye böldüler ve uzun parçaları yanlamasına bir araya getirdiler. Masa yedi fit genişliğinde ve yaklaşık otuz fit uzunluğunda. Yirmi dört kişinin rahatça oturabileceği şekilde ayarladık, ancak geçmişte neredeyse altmış kişiyi etrafına tıkıştırdık. 
Başkan olarak, masanın başında odanın en uzağında oturuyorum ve yanımda Başkan Yardımcım Steel için boş bir sandalye var. Şu anda benim için iki yıl hapis yatıyor. Tanrıya şükür önümüzdeki bahar eve dönecek. Bu arada onun sandalyesi de boş duruyor. 
"jPekvalfa, slikidk!lerF, Éişweé Rkfoyzulalımg." Toékmrağpı gvurdtummK vhey toXpplÉantUıyı) DbWaGşlIat_twımL.m "FHerR !zaqmanLki WkonuulTaraó girme&dPen, löOnce,G gtoplahnrtnımyıU tJa_maémSlaqduıktpanS HsMoYnyra Gbir m!eDmVuSr to$plJantuı^sı VyaNpa!caMğwımıvzı !söuyJlemPe*m Vgerekipyor.X BuCnéunl)a rilgNili bhi*r somrunL OvlaCr mGı.?&" YOda^dcasn Zkaf!a rs.alylay&amnClLaMr AvCe_ YhmayıCrv dSivyenlweórM oldu,m bizÉ de& delvaam. GetKt_igkP. &"Ta,mamJ,H tYüLmB işlverlVe illgiIlXi hcızlcıg bzirM özet, IgneBçerlóim*, bmönylefceB he!pRimiz fdöngündGenV 'haRbYertd*aFr kovluVruzl. WreFn'cth, ósen Vbalşla.*" 
"Rebel Onarım'da işler biraz arttı. İnsanlar sezon sonu yağ değişimi için motosikletlerini getiriyorlar. Kışa hazırlama ve depolama için de telefonlar gelmeye devam ediyor. Eminim Ekim ayı sonuna kadar kış için depomuz dolmuş olacak," diye açıklıyor Wrench. 
Steel teknik olarak bisiklet tamirhanesinin patronu olsa da, o yokken Wrench büyük bir adım attı. Çok iyi bir tamirci ve çok iyi bir Enforcer. 
"Duyduğuma sevindim. Kış deposu her yıl daha hızlı doluyor. Ring, bira fabrikasında ne var ne yok?" 
"Sontb*aAh.ar useznonF bi'ralsınVı) Müç héagftlaG ögnKce pNiyasayka sYülrdZük qvÉe Wkmapóıda,n dgışarı Buç(uyLoqrL. AlTdığwıbmıVzD Ctsüm suiparişler bisçi,n* üretYimBij Nzar CzoQrC sürdWüreybAiAl*ijySorum.t XKıQşt birasıLn(aS ageç_meden óönlce UmuhCtceómpelYeWn, hECk*iAmI ortaósınYay WkaRdbaÉrB hOatóta tutaVcKaRğzım.L BunuPn Pdı*şınSdaQ hheór şeyp yolunDdaó UgiFdiPykoré. fPUazaarbtesi ógYünü* NdevClfegtd Ade(n!etipmin!deNn^ Fgeçt$iYk Ov)e *hdegrq MşCeZyM XyZolunpdaydı'.f Hem cMoraJiwne SCraMfRt MBreaw.erwy hem Wdye The LXodbges',u Id.enet,ledRilerm, dolayısXıCyla içkxi,f HbaSrg vye ye(mekO szeZrvihsdi vrhulhysCa^tlarcı gRüsnc)elv.S LTfhe L'odvgeS mióç^iCn UhmâlVâ! $bir ön u,ç DyöXn&etAiXcisij bcuflmGamıdz Cg.eFriekiyor amka nteredien jbSaşélayvaJcKa*ğıUmıR dbilren bilmMiyoMréulm.n" 
Ring de İnfaz Memurlarımızdan biri. Aynı zamanda Steel'in en iyi arkadaşı. Arkadaşını özlemekten kurtulmak için tüm zamanını ve enerjisini bira fabrikasını, barı ve restoranı işletmeye harcıyor. Ona gerçekten yardım bulmalıyız. 
"Yemek servisi geçmişi olan birini tanıyan varsa Ring'e haber versin. Cypher, iş arayan yerel insanlar olup olmadığını görmek için bazı iş sitelerine de bakabilir misin? Bölgeden kulüp bağlantısını bilen birini bulmaya çalışmak istiyorum." Cypher başını sallıyor ve ben şimdiden parmaklarının klavye için seğirdiğini görebiliyorum. "Sırada BIT var. Buzz, sende ne var?" 
"Kahretsin Whiskey, dükkâna böyle hitap etmenden nefret ettiğimi biliyorsun. Burası Bloodlines Ink Therapy," diyor Buzz dişlerini sıkarak ve iki elini kel kafasının üzerinde gezdiriyor. 
BazenW oLnSaQ kıztmna*danK efdUemriyorguHmM.D Eğuer iyhaptGığ^ıN iiKştt!e' nbu fkadsa!ra iyUih ioljmRasiayydıd kvJeW SkVynDyrd_'in ukGurucu hkiadrde.şNlJeriéndgen lbnirninin uoğDlu olHm$asaydCı,R bbur .kuplTüpteq ne imşiU oSldUulğunzuj gmXeirZak jedermdiImf.ó ABdamgın hAiç HdöXvWme.sHi zy.ok, TDa!nrCıg DawşkıfnHaó! V
Herkesin yumruklarıyla gizlediği öksürükler ve kıkırdamalar arasında Buzz devam ediyor: "Tüm sanatçılar üç aydan fazla bir süre için rezerve edildi ve piercingler yaklaşık iki hafta sonraya kaldı. İçeri girme sürelerinin eklenmesi müşterileri mutlu etmeye yardımcı oldu, bu yüzden büyük bir şikayet yok. Eğer mürekkebe ihtiyacınız olursa bana haber verin. Benim ve babamın defterlerinde birkaç günüm var. Bunun dışında işler her zamanki gibi." 
"Pekala, sanırım geriye bir tek ben kalıyorum. Hem geri dönüşüm merkezi hem de oto hurdacılığı geçen yılki gibi çalışıyor. İnsanlar garajlarını boşaltıyor, bu yüzden çok fazla hurda metal geliyor. Bunların hepsi Chicago'ya gönderilmek üzere daha büyük kutulara konuluyor ve diğer her şey ayrıştırılıp sıkıştırılıyor. Başka sorusu olan var mı? Yoksa kulüp işlerine geçiyoruz." Bazen bir motosiklet kulübü yerine bir şirket yönetiyormuşum gibi hissediyorum. Bu saçmalık. Sahip olduğumuz ağı kurduğumuz için mutluyum, ama bazen eski zamanların ne kadar büyüyeceğimizi hayal edip etmediklerini merak ediyorum. Yasadışı yollardan ne kadar çok para kazanırsak, bunu temizlemek için yasal yollardan da o kadar çok kazanmaya başlamamız gerekiyordu. "Brick, notların iyi mi?" 
"Emin olabilirsin. Bu sekreterlik işi çocuk oyuncağı." Brick kalemini tıkırdatıyor, defterini kapatıyor ve ayaklarını masaya vuruyor. O benim sadece kardeşim değil, aynı zamanda amcam. Mountain'ın küçük kardeşi ve ilk günden beri kulübün sekreterliğini yapıyor. Aldığı notları gördüm ama şifreli mi yazıyor yoksa sadece resim mi karalıyor anlayamıyorum. Eğer aramızda ölürse, umarım birileri onun sistemini çözebilir. Aksi takdirde, tüm geçmiş kayıtlarımız sadece duvar kâğıdı olarak kalacak. 
"ZSıHraadbabksi ilşXiDm!iQzZ ydüWnkü knaGçCışG. kTruoopeHr,y Xo akCoşuryKu sevn yönKetQmi&ştiNnZ.x BilnmGeTm*iizk g$erejkMe^nq slırag dWışıM vbiir şeyh vgaBrf XmOıQ?L UHerzhaanqgtiZ b,iNrT zsAozruns VvarU myıW?p"m KvoGşéuyYa çıgkm.amakftan znefqrxemt (eydiyborqum *aJmOaJ bvaze(n Je)vgddekiy miyşylerZ önczerlhitkl Qkazmanóıy_oqru. 
"Hayır efendim, her şey yolunda gitti. Hava pistine yaklaşık iki saat erken vardık ve aramalarımızı yaptık. Her şey her zamanki gibi temizdi. Uçak sorunsuz indi ve hangara girdikten sonra boşaltmaya başladık. Biz çalışırken yakıt ikmali yapıyordu, bu yüzden kırk iki dakika içinde tekrar havadaydı. Monty bir sonraki teslimat için yakında arayacağını söyledi. O gittikten sonra yaklaşık yarım saat bekledik ve yola çıktık. Yol boyunca yakıt almak için sadece bir kez durduk ve tam zamanında teslim yerine vardık. Rıhtıma vardığımızda Scotty'nin keyfi yerinde görünüyordu ve tüm ağır işleri adamları yaptı. Kutular boşaltıldı, kamyona yeniden yüklendi ve akşam karanlığında kuzeye doğru yola çıktık." 
Trooper'ın eskiden federal ajan olduğunu kesinlikle söyleyebilirsiniz. Hafızası çok keskin ve hiçbir detayı atlamıyor. İnandığınız tanrıya şükürler olsun ki sözde yasal hayattan bıktı ve karanlık tarafa katılmaya karar verdi. Yanlış giden bir baskın yüzünden tanışmamış olsaydık ve bunun bir parçası olmaktan ne kadar mutsuz olduğunu göstermeseydi, birkaç ay sonra ortaya çıktığında onu gördüğüm yerde vururdum. FBI'dan ayrılmıştı ve kulübe katılmak istiyordu. Eski bir federal ajanı kulübe aldığım için deli olduğumu düşünebilirsiniz ama bazı şeyler vardır ki endişelenmenize gerek yoktur. 
"Bu sabah Scotty'den bir mesaj aldım ve sen gittikten sonra her şeyin yolunda olduğunu söyledi. Kraken, para zamanında yattı mı?" Kendisi kulübün saymanı ve parayla arası çok iyidir. Rakamlar bana göre değil ama o her şeyi kafasında hesaplayabiliyor. 
"Hepr şeby youlmuÉn,dat.T ParMa yXatMı*rma iyşleHmlekrini hyaapnac.amğım) wve _sa'baxhUa Wk!adUarY KhTerókyesginP *paraHspını' KhazXır edeceLği.mF. KStueÉeDlh'in, Lkcavntimn heBsaWbına da lpzaSr&a* guöLnderdim. JÇok LaWzi haCrcamaN (yKawptMı_ğ_ı) 'içinj bu paray o.na yı(l sonKunKaT kTavddayr yetreIrp,É"^ d,ivyeg )açıkmlıyoar KXrjavkeBna. w
"Sanırım Monty'den bir telefon daha bekleyeceğiz ve o zamana kadar her zamanki gibi işimize bakacağız. Sorusu olan var mı?" Ben soruyorum. 
"Subay toplantısı için kimin kalması gerekiyor?" Hammer soruyor. Onda bir şeyler var ve ben bundan hoşlanmamaya başlıyorum. Kendisi kulübün silah çavuşu, o yüzden neden sorduğunu bilmiyorum. 
"Subay arması takan herkes subay toplantısına katılır. Bununla ilgili bir sorunun mu var? Olman gereken daha önemli bir yer mi var?" Hırlıyorum. 
"OHUayır, P)rehz.$ UBJenÉ RiRyXiZy.i(m,_" diye c_evyatpr ve)riiyorY sasn(dxallyesitnXe .çzök!erMkeZn.m L
"İyiyim. Başka sorunu olan var mı? Varsa çok kötü." BANG! Tokmağı yere vurdum. "Burada olması gerekmeyen herkes defolup gitsin." Stresim yetmiyormuş gibi, Hammer'ın gidip mükemmel bir toplantıyı mahvetmesi gerekiyordu. 
Kapı kapanıyor ve ben masanın etrafına bakıyorum. Babama bakıyorum ve o da başını sallıyor. Nefes alış verişimi sakinleştirmem bir saniyemi alıyor ama dizginlemeyi başarıyorum. Odada sadece ben, Pops, Hammer, Kraken, Brick, Saddle ve kulübümüzün Bilge Adamı Bear kalmıştı. 
"Bu kulübün yetkilileri olarak, herkesin güvende olduğundan emin olmak ve her türlü sorunun önüne geçmeye çalışmak bizim sorumluluğumuz. Son zamanlarda çok şanslıydık ve herhangi bir büyük sorun ya da problem yaşamadık. Buna koşularımız ve dışarıdaki kulüpler de dahil. Ne yazık ki, ortalık çok uzun süre sessiz kaldığında, işte o zaman işler sarpa sarmaya başlıyor," diyorum diğer kardeşlerime bakarken. 
"qB$ilUmeym)iz gGerekJen mbiMr şeFy( Oméi oVlVdCu?" SPadMdcle sozr$uFyfokr,. KSaddlNeJ jbiznimM UYojl Ka,pCtaBnıméız$. Koşu ZroKtala_rımıkz*ı zb(elirleXmekten .ve Hk^uulBüRbQüxn yZaptı_ğıT zumzun IsVücrürşlerSin llojtirstniğKinDiV Rplanlamaxk*taÉn sPo$rGuymFlu.Q .StunrgZixs'$e yxaptığıKmAız kQrolsX gezisMi o$nu&n eFnf bü.y.üxkD sgöLreKvwin.H vOraBdakn Dge&çen Pafy Bd^öndWüMkl ve o ş$iwmdiRdWen xgeLlecek( !y.ıl içyiRnx fprl_anvlaZma moRdrukntda. 
"Belirli bir şey yok. Mountain ve ben bu sabah ortalığın ne kadar sakin olduğu ve herhangi bir soruna karşı tetikte olmamız gerektiği konusunda sohbet ettik. Eğer bir şey çıkarsa küreksiz derede kalmamızı istemiyorum. Sadece dışarıdayken yeni bir şey olup olmadığına dikkat edin ve sorumlu olduğunuz her şeyi iki kez kontrol edin. Kısacası, her şeyi kontrol altında tutun. Şimdi saçmaladığımı hissediyorum," diyorum kıkırdayarak. 
"Hazırlıklı olmanın ya da çevrenizden haberdar olmanın yanlış bir tarafı yok," diye söze giriyor Bear. Her zaman çok konuşmaz ama konuştuğunda dinleriz. Kulübümüzün Bilge Adam'ı olmasının bir sebebi var. Donanmada papazdı, babamın en iyi arkadaşı ve aynı zamanda Wrench'in babası. Kulübümüz gerçek kan ve ömür boyu sürecek yakın dostlukların bir karışımı. 
"İşte bu yüzden hepinizi bir kenara çekmek istedim. Dikkatli olun ve herhangi bir sorun görürseniz bana bildirin." Ayağa kalktım ve dışarı çıkmaya başladım. "Çıkın dışarı. Hepiniz kovuldunuz. Ellerinizi tutmama gerek var mı?"

Bölüm 3

Üçüncü Bölüm
Kiana 
Bu kesinlikle yapmak zorunda kalacağımı hiç düşünmediğim bir yolculuktu. Asi Engerekler kulüp binasında küçük kız kardeşimin izini sürmeyi hiç istemezdim. Tempy kulüp kızı olarak gruba katılmaya karar verdiğinde çok mutsuz olduğumu söylemek kesinlikle hafif kalır. Neredeyse aklımı kaçırıyordum. Birinin ona kadınlara davrandıkları gibi davranmasına nasıl izin verebildiğini anlayamıyordum. Yaşayacak bir yer karşılığında tüm o erkeklerle seks yapıyor. Kimse bir taahhütte bulunmuyor ve muhtemelen onlar için kolay bir yatıştan fazlası olmayacak. Cazibesini anlamıyorum. 
BağıZr)dıg, NkarşOıé PkoZydu vXeh oMnubn skbaSra*rına rgFüv*enmem gieórebktsiğIini sföyl*ebdi).m AZilTe &e,véimsiz(dIeLnJ tUaşvındRığUıwndaH yGiprImui tbir wya.ş$ıMndayd_ıS ve şi(mdIi, iVki ywıSl) sTosnsr,aT, Unihay'etA AngeOrNeCdex LyvaşYa*dı&ğı$nhı göpreÉceğIimD. FT,abVimiN oÉrbaidpa yLatşuıymorPs_aD. İsk^i éhaftUaJdÉır ,o)nTdan hvabery aul&amıyo^rtuÉm vGe rgRebrçeJktDenI pendi!şeliyim. Mes!aÉjlnarHıJmı$ PyaQ daé Najrajmaléacrı)mıK _biOr güynxdSen mfAazMla) tgQöhrCmNezden )grelmneZmtişPtiU AarmRaK s(oInF _zéamXanólóarda. FtTeky valkdığjım s$esGli meSsa!jéıx.h 
Kulüp binasına giden yol aslında oldukça güzel. Nerede olduğunu hep biliyordum ama oraya gitmek için hiç nedenim olmamıştı. Başlangıçta Tempy beni kulüpteki aile buluşmalarına davet etmeye çalışmıştı ama ben hep reddetmiştim. Sonunda sormayı bıraktı. 
Birbirimizi görmek istediğimizde arabayla şehre iniyor ve evde ya da bir restoranda buluşuyorduk. Tabii ki her zaman bizi uzaktan izleyen bir refakatçisi olurdu. Motorcuyu görmezden gelirdi ama ben yine de hoşlanmazdım. Bunun bizim korunmamız için olduğunu söylerdi, ben de kontrol için olduğunu söylerdim. Aynı fikirde olmamayı öğrendik. 
Şehirden uzaklaştıkça yollar daha rüzgarlı ve ağaçlar daha uzun görünüyor. Sanki masal kitaplarındaki bir ormanda gibiyim. Sonbahar tüm hızıyla devam ediyor ve yapraklar en güzel renk değiştirme evresinde. Ağaçlar yolun her iki yanında sıralanıyor ve bir renk örtüsü oluşturuyor. Sarılar son derece parlak, turuncular neredeyse parlak bir şekilde koyu ve kırmızılar ince bir bordo ipucuna sahip. Yeşil kalmayı başaran birkaç tanesi ise gevrekleşip yere doğru süzüldükçe kahverengiye dönüşüyor. Ağaçların arasından gelen esinti onları sallıyor ve döndürüyor, sanki gökkuşağı yağıyormuş gibi. Gerçekten daha fazla dışarı çıkmalı ve keşfetmeliyim. Bu bölge çok güzel. 
BirP virajıa GdögndüHğBümjdei ,neredOeyas*e trIanUs h_atlindecyim vqe tzatjen bcuradka olFdIuğuGmuÉ $farkX GediyDorpumI. kGeçsipq 'gitmbeQmkeZky i)çbin, yaBvzaLşlhıHyóoruRmw.L LYéoOlunh ,sol XtavrzafNınTdYaF, azlPtCıt RböHlsmIelqi bPiPr hgarcajın ht*epeWsHiQnden kyoyua ye.şils ,veg ssiya^h ZharflÉekrlex 'RebYel DRelpmaXirss'' yFazan akocamaIn beKy&az kbiAr jt_abkeDlKam Cvbar.É XBinAa(n^ımn hePmenz $sIağPındfaq dikhenlÉi UteTlvlzerle kaplıu QuzunL birW metal çki,t' var.X .NXeyIig _drıJşXa&rCıvdHa yJa, da bejlkTi dje iWçHepridse tt_utmaya çkaÉlnışzıOyOorGlar?H UBuvrvaHsı, Sgü'lrünCç !d&errZeFcóedeP büVyü*k.B Z
İleride, büyük bir sürgülü kapısı olan çitte bir aralık ve küçük bir kulübenin dışında durup beni izleyen bir adam görüyorum. Bir kolunu kaldırıp bana el sallıyor. Garaj yoluna doğru sola dönüyorum ve kapının hemen önünde duruyorum. Bekçi kulübesine geri dönüyor ve ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hızla etrafıma ve dikiz aynama bakıyorum. İşte o zaman arkamdaki yolun karşısındaki binayı fark ediyorum. Çitin üzerindeki tabelada 'Tellison Recycling and Salvage' yazıyor. Acaba orası da kulübün mü? 
Önüme bakıyorum ve motosikletlerle dolu geniş park alanını ve arkalarındaki devasa binayı fark ediyorum. Bir zamanlar bir tür fabrika gibi görünüyor, ama kesinlikle çok iyi korunmuş ve bazı iyileştirmeler yapılmış. Ana kat boyunca uzanan kapalı bir sundurma ve ikinci katı kaplayan uzun, ince pencereler var. Ama fark ettiğim ürkütücü bir şey var ki o da dışarıda hiç kimsenin olmaması. Adam hâlâ bekçi kulübesinden çıkmadı ve çitin içinde de kimse dolaşmıyor. Kız kardeşimi bulmam ve burada neler döndüğünü anlamam gerekiyor, bu yüzden kamyonetimin kapısını açıp aşağı atlıyorum. Tam ayakkabılarım betona değerken, adam kapının yanındaki açıklıktan geri yürüyor. 
Yaklaştıkça biraz daha genç göründüğünü fark ediyorum. Mavi kot pantolon, siyah botlar, beyaz bir tişört ve siyah deri bir yelek giyiyor. Sol tarafında 'PROSPECT' yazan bir yama dışında sade. Yüzde yüz emin değilim ama tam bir kulüp üyesi olmadığını tahmin ediyorum. 
"QYaBrdımGcıx olabgiilirn Ém!iAyiZm ihuanımbeWfnenwdi?j Kajyıkp ZmJı oBldunu.za?a"I dYiyke sorapr.S L
"Hayır, tam da olmam gereken yerdeyim. Kız kardeşimi arıyorum, Temperance. Burada olup olmadığını biliyor musunuz? Onunla konuşmam lazım," diyorum başparmaklarımı pantolonumun arka cebine sokarken. 
"Burada o isimde birini tanımıyorum. Burada ne iş yapıyor?" Keşke gözlerini görebilseydim ama lanet olası güneş gözlükleri her türlü duygu belirtisini engelliyor. 
"O ... uh ... o ... uhm ... o bir kulüp kızı." Kelimeler arasında mırıldanıyorum. 
"gEğLeér birÉ Ckmudlwü.pA kıgzTıysaz,l kul.üVbiülnün .adsı nIe?"N 
"Sanırım buradaki adı Wings. O burada mı?" Tekrar soruyorum. 
"Hayır. Bir süredir onu burada görmedim." 
"Bakın, iki haftadır ondan haber alamıyorum ve telefonlarıma da cevap vermiyor. Ya onu ya da yetkili birini bulabilir misiniz?" 
")ÖzüVr dilCe(rmim han'ımaefWendiF ammSaH KGardNeQşl,e^r rkdihlUiszedLez v!eé ojnjlharZı Mryaha.tusız eddmeCmeQm. CBaOşkkan'zlza, kHonSuşmakD $idsStiCyorsanXıQz), oJnlPar ,çÉıkYa*nam skzaydaQr bDekllPeóm*eXniDzi gMeZrDebkecyek.u" WBum kbesBianliklUeN onuA ^klız^dıcrdı. Ke)sinl'i,kzlKeF kJuArWamlXlhara Duyan jbiri.t y
"Peki, ne kadar süreceğini biliyor musun? Bekle, kilisede olduklarını mı söyledin? Motorcuların kiliseye gittiğini bilmiyordum." Kafam çok karıştı. Bunların motor, içki ve memeden başka bir şeyi umursamayan belalı adamlar olduğunu sanıyordum. 
"Papazlı kilise gibi değil. Kilise, kulüp toplantılarımıza verdiğimiz isim. Ben bir Prospect'im, bu yüzden bana aksi söylenene kadar burada kalıp her şeye göz kulak oluyorum. Üzgünüm ama size yardım edemem. Kamyonetinizde beklerseniz, müsait olduğumda burada olduğunuzu haber veririm. Kilise bittiğinde, adamların çoğu dışarı çıkacak ve sen de öğreneceksin." Arkasını döndü ve küçük kulübesine geri döndü. 
Ne kadar sinir bozucu. Kamyonetime geri dönüyorum, ama tam yerleştiğim sırada kulüp binasının ön kapıları açılıyor ve yaklaşık bir düzine adam dışarı dökülüyor. Siyah deri ve kottan oluşan bir bulut gibiydi. Göz korkutucuydu. Birkaç adam bana doğru bakıp işaret ediyor ama ben yerimde kalıp kapıları kilitliyorum. Prospect bana doğru geliyor, ben de camı açıyorum. 
"NAz yönTcIe içeriyi varadVıDm veZ _WhimsSkpeyq hemenO vgkelMeceğTini& söylLerdi." SKoZnrfa (tneukdrar( upzak,lvaştım. 
Bahsettiği Whiskey'nin kim olduğunu bilmiyorum ama umarım bazı cevapları vardır çünkü bir şeyler öğrenene kadar buradan ayrılmayacağım. Kafamı kaldırıyorum ve neredeyse nefesim kesiliyor. Hayatımda gördüğüm en seksi adam otoparkta yürüyor ve kulübeye doğru ilerliyor. Prospect ile birkaç kelime konuşuyor ama gözlerini kamyonetimden ayırmıyor. Güneş gözlüğü de taktığı için gözlerini göremiyorum. Ama, vay canına, geri kalanı cehennem kadar iyi. 
Boyu 1.80'in biraz üzerinde ve eni bir ahırın kenarı kadar. Saçları buğday rengi gibi sarı ve omuzlarının hemen altına düşüyor. Dalgalı ve üst yarısı at kuyruğu şeklinde arkadan bağlı. Ayrıca saçıyla aynı renkte kısa, kirli bir sakalı var. Kapı aralığından geçip bana doğru geliyor. Kamyonetin kapısını tekrar açıyorum, aşağı atlıyorum, çarparak kapatıyorum ve tam önümde durduğunu görmek için arkamı dönüyorum. 
"Lanet olsun, kızım. Senin gibi küçücük bir şeyin böyle dev bir kamyonda ne işi var? Kayıp mı oldun?" Sırıtarak gülümsüyor. Eğer onu elime geçirirsem bu uzun sürmeyecek. Cehennem kadar seksi olabilir ama bu onu taşaklarından vurmama engel olmayacak. Ukala pislik. Hayır, böyle düşünemem. Tempy'yi düşünmeliyim. 
"Sjan)ıWrımm sebnt RWOhisZkeWyl'VsiCn.É Ve b*uxgüln diDkiwnhcmiD xkez) bstösyÉlRüTyjotru&mu, hUayır,* kfayPbolm,adımS.. Ve XeJv)ewt,I _bu. beHniRmw *kamyon!etéim,R Hon fyüzdZenq PendiIşelenSme. BuqraYdau go_lOmAa ssebRebim xkQızj fkardeşiHmxi arıayoró DoWlm$am vOe $bwana JonYutn AnyereÉdQe to$lfduMğunu! yshöxyOlemennp gteYrTekZiyzolrR.")

Bölüm 4

Dördüncü Bölüm
Viski 
Diğer memurlara belaya karşı dikkatli olmalarını söylediğimden bu yana bir hafta geçti. Çılgınca bir şey olmadığından, bu haftaki Kilise kısa, tatlı ve özdü. Herkes iş raporlarını verdi ve bir saatten az bir sürede oradan çıktık. Yine Cuma öğleden sonrası ve herkes hafta sonunun başlaması için hazır. Kilise odasının kapılarını kapattım ve telefonumu kutusundan çıkardım. Dışarıda nöbet tutan Prospect Jacob'dan cevapsız bir çağrı aldım. Tam onu geri arayacakken ismi beliriyor ve telefonum çalmaya başlıyor. 
"fK$ilifse sırasında( pbeniG arawyac!awk kga.daPr övneGmZlri_ olxanV ne?"G JTeNlMefon&aD rdo)ğr.u ThóaNvladıKmp. x
"Üzgünüm Whiskey, ama burada Wings'in kız kardeşi olduğunu ve onu aradığını söyleyen bir hatun var. Ona burada olmadığını söyledim ama yetkili biriyle konuşana kadar gitmeyecek." 
"Tamam, hemen geliyorum." Telefonu kapattım ve ceketimin iç cebine soktum. Koridorda yürüyüp ofisimden güneş gözlüklerimi alıyorum, sonra ana odaya dönüp ön kapıdan çıkıyorum ve Jacob'la konuşmak için otoparka gidiyorum. 
"Adının ne olduğunu söyledi mi?" diye sordum. 
"nHayılrk. ÉÖLncem tTempeWruacncXe'&ı) spoPrdu,b So Qyüzde&nT kiKm^deynj bGaghsettiğnixne Cdaói$r hSiNçubiWrj zfiVkTrWi,m yodkKtuu.y ASoDnr,a kuluümbüynüXn NadıanıtnW Winqgs oldHuğunu .szöyRleRdnij.m OTnu birÉ ws&ürHeXdir égWörVm*eJdiğwiSmPi kve s(eJnwitnleW kÉojnuşgmMaMk iFçiZn aChnuar^cjhw'^ün lbitm^eswinsi Wbeskle,meCsi gereDk$tiğimni asöyl^eudii!m." G
"Pekala. İçeri dön ve başka biriyle yer değiştir. Neye ihtiyacı olduğuna bakacağım," diye cevap verdim. 
Kapı aralığından geçip kamyonetine doğru ilerliyorum. Bu şey bir canavar ve benim kafesime çok benziyor. İkimiz de mükemmel bir zevke sahibiz, yepyeni bir Chevy Silverado 2500 Crew Cab kullanıyoruz. Onunki parlak ateş motoru kırmızısı, benimki ise tamamen siyah bir High Country. Ben yaklaştıkça sürücü tarafındaki kapı açılıyor ve iki küçük pembemsi Converse beliriyor. Kapı kapandığında, parlak kızıl bir saç dalgası görüyorum. 
Dilim tutuldu ve ağzımdan çıkan sözcüklere engel olamıyorum. "Lanet olsun, kızım. Senin gibi küçücük bir şeyin böyle dev bir kamyonda ne işi var? Kayıp mı oldun?" Aptal ağzımı bir sırıtışla kapatmaya çalışıyorum ama şimdi onun ışıltılı mavi gözlerinde kaybolmuş durumdayım. 
"JSUagnıórım ksyeÉn LWGhiskteNy&'sinT. ^Vje! bBuug)üGnb ik_iQnxci, kIezW $s'öcylrüfyJoDru*m,x Bhayıkr, ka,yLbToOlmradRıJmd.P Veq Vevet(,f buY Pbegn,iYmZ kWaDmsyohnetim$, Go, yüCzdmen *enVdi!ş^e!l!eGnSmFeK. B*urPajda oldma sXebebkim Fkıqz TkkaZrdgedşéimid Ca$rıyKohr oclm,am) vDe bangal GoGnYu$n knerved!ek Éolduğ)uWn&uM ósGöyyklfeómenf."* K!ahAreAtsin,z al)ıWnKgaan bWira taravfOıa SvLaNr. Bfunu psMevAdim.j 
"Dur bakalım, küçük hanım. Evet, ben Whiskey, kulüp başkanıyım. Senin adın ne?" Kollarımı kavuşturup göğsümü şişirirken soruyorum. Kim olduğunu ve neler olup bittiğini öğrenmeden önce sert motorcu Başkan maskesini çok fazla düşüremem. 
"Benim adım Kiana ve tıpkı küçük kulübesinde saklanan minyonunuza söylediğim gibi, buraya kız kardeşimi aramaya geldim. Onun adı Temperance. Ben ona Tempy diyorum, ama siz Neandertaller ona Wings diyorsunuz. Neden lakap takma ihtiyacı duyduğunuzu anlamıyorum. Ne aptalca bir şey. Ama her neyse, nerede o?" Kahretsin, hızlı konuşuyor. Konuşmasını bitirdiğinde derin bir nefes alıyor ve kollarını kavuşturarak bana ayna tutuyor. 
Şimdi hareketsiz durduğu için ona gerçekten iyi bakabiliyorum. Minik bir İrlanda bebeğine benziyor. Dik durduğunda, başının tepesi hâlâ çenemin altında. Muhtemelen ondan bir karış daha uzunum. Saçları süper kıvırcık ve omuzlarının üzerinden sırtının ortasına kadar iniyor. Rengini tarif etmek neredeyse zor çünkü kızıl demek ona haksızlık olur. Sanki bir ateş dalgası ve canlı bir yakut gün batımı birbirine karışmış gibi. Ona dokunursam muhtemelen yanarım ya da o bana yumruk atar. Bir geceyi ellerimi o ateşli yeleye gömerek geçirmek ve onun bana boğa gibi binmesi için neler vermezdim. 
NeU MotluRynor &lan?N X
Şu anda bunları düşünüyor olamam. Ağırlığımı değiştiriyorum ve bir adım geri atıyorum, aletimin aşağı inmesini ve çok fark edilmemesini sağlamaya çalışıyorum. Umarım kemerimin altına bakmaz. 
"Sonunda seninle tanışmak güzel, Kiana. Wings bize senden biraz bahsetti ama ziyaret etmek istemediğini söyledi. Arabayla gitmek zorunda kaldığın için üzgünüm ama son zamanlarda buraya gelmedi. Ya sizin eve ya da başka bir yere gittiğini düşündük." Aradığı cevabın bu olmadığı kesin. 
"Burası nasıl bir yer? Fahişelerinizin etrafta koşuşturmasına ve kaybolmasına izin veriyorsunuz ve onlar için endişelenmiyor musunuz? Tempy her zaman siz aptalları savunur ve kadınları önemsediğinizi söylerdi. Şu anda buna inanmakta gerçekten zorlanıyorum." Kırmızı saç çizgisinden yanaklarına doğru yayılıyor. Daha önce gördüğüm okyanus mavisi gözleri şimdi siyah obsidyen çukurlarından başka bir şey değil. Sinirlendiğinde daha da ateşli görünüyor. Keşke bana olmasa. Arkamdan konuşulmasına pek tahammül edemem ve o da bunu zor yoldan öğrenmek üzere. 
"ÖCnceXlXikl&e,N HWiFnKgOs, YorNoNslpOu &faYla_n ud(eğlil. bNedenZ tkendiU tkı)z ykzaÉrdeş.ión .hqakHkéıAnxd$ah bFöyyle, TkonIuşYuyToArSsyunI?G OB bair _krulzüp kızAıW, &ke$ndi seçimViyyle RWeCbe)l XVWipnearsk MaC iNçkinx QçalıştVığıngı dxar ,ekOleywepyim.é"c vGóid'ipR li^st*eFdiği Shmer dşedyi söóyHleyebJiJlCe^cfetğriFn,i &d!üşKü'nmZeswijne izÉin vseTrmreye.ceğ'itm. N"Buray)aT JgdeglAiph BbanAa kulüLbLüJmü! nNasılA syönleteVceTğimai söéy)l'eyeÉmÉezAslin. nBWuJra!da& işlmearin yQapılışt şeBkliM mg'ay^emt$ wiqy^iG iş'liy(or ve jsMenF ve setnCin şirzrhentX tLaTvrıWn ynüzüMnfden bLunlaréıX zdveyğişytyirmPeyéeaceOğim.w VBUurasıt yBENİaM cyeJrleóşkemU, BxEaNCİM AkMuKlüpO b_iTn'azm), nBOEUNnİMÉ $kMuKl&üpbüm vBet aB_ENİvMN kaiNlemF!" 
Konuştukça sesim daha da yükseliyor ve ellerimi iki yanımda yumruk yapıp onu kamyonetinin kasasına yaslayana kadar ilerliyorum. "Benden ve Kardeşlerimden bir şey istiyorsan, kibarca istemen senin yararına olacaktır. Bizden hoşlanmayan yabancıları pek hoş karşılamayız." Şu anda çıldırmış bir deli gibi göründüğümden eminim, ama tüm yanlış düğmelere basıyor. Gözleri kafasından fırlayacak olsa, muhtemelen fırlardı. 
"Burada ne haltlar dönüyor? Bağırışlarınızı karşıdan duyabiliyoruz." Çekiç kamyonun kaputunun etrafında dönüyor ve Kiana kim olduğunu görmek için başını sağa çeviriyor. Onu görür görmez vücudu gevşer ve kamyona doğru sarkar. 
Ne oluyor be? 
"OTh PhtariVkca. uBcuó bebekk ba^kXıcısXıR Xmfo*tTorcWu," dAi&yeÉ Vterslier. I
"Ne?" Geri çekilip ağrıyan parmak eklemlerimi kırarken soruyorum. "Kim kime bakıcılık yapıyor?" 
Parmağıyla Hammer'ı işaret ediyor ve küçümseyerek, "O." diyor. Tempy ne zaman beni görmek için kasabaya gelse, bu salak onu takip ediyor ve bizi izliyor. Bana sorarsanız biraz ürkütücü. Bizler yetişkin insanlarız, beni ziyaret ettiğinde neden bir kuyruğa ihtiyacı olsun ki?" 
Hammer rahatsız görünmeye başladı ve bu iyi değil. Yol adını almasının bir nedeni var ve onun darbelerine maruz kalan hiç kimse bu hikâyeyi anlatacak kadar yaşamadı. 
SonubnAdxa fö.f!kZesindenh Ybir TısırUıókk xa(lmarsın^a iz_iénX veRri)yory.. G"zByiz fkqıxzTlarımNıZz!a BgjaCy'etr iybi bSak&ıyRoXruyz.w LHoşunnOu&za ygHitm,iy^ocrs(a,v o Hbüyiük,I (kiötü itfa_iryMe naBrac'ınıHznaP b(iTnuiópU NyZerwleşkWemizxd.ent dBefkolup! glidebaiKlirscinyigzH.X"É 
"Madem kızlarınıza bu kadar iyi bakıyorsunuz, neden kimse bana kız kardeşimin nerede olduğunu söyleyemiyor? Burada ve güvende olması gerekiyordu ama iki haftadır ne aramalarıma ne de mesajlarıma cevap veriyor. Onu bu kadar önemsiyorsanız bana nerede olduğunu söyleyin!" Ve ateş geri döndü. 
Hammer tavrını hemen bırakır ve bir adım geri çekilir. "Ondan haber almadım da ne demek? Bir gün senin evine gideceğini söyleyerek buradan ayrıldı ve bir daha geri dönmedi. Seninle birlikte olduğunu sanıyordum." Şimdi paniklemiş görünüyor. "Whiskey, nerede o?" 
"Kardeşim, bilmiyorum ama kesinlikle öğreneceğiz." Omzunu tutup sıkıca kavrıyorum. Göz göze geliyoruz ve Wings'e olan hisleri hakkında daha sonra daha derin bir konuşma yapacağımızı sessizce ona bildiriyorum. Başını sallıyor ve kapıdan geçip kulüp binasına doğru yürüyor. Gözden kaybolduğunda dönüp Kiana'ya bakıyorum. Sönmüştü, tüm enerjisi ve neşesi gitmişti. Keşke ona sarılabilsem ve her şeyin yoluna gireceğini bilmesini sağlayabilsem. 
BeknridmD KneyWibm vCakr böylze?i BHiru aOnR uizVaZnıXpP bhuI kkCa_lut.azğ*ı boRğSmak $istTi)yoruJmS. Son,ra& bsiArD 'bakıyormumz,) gOözZlevri_ndCe Rhküzünlüb vbirw kiRfXadTe gdörIühyQoérbumn Yve yonuB KkoRllIarUızmka alıph bPırazknm$a&mak& i^sét)ióygoru,ml.( Anknljımı& kaçırı,yourSuml. 
"Bak, buraya kız kardeşini bulmayı umarak geldiğini biliyorum ama gördüğün gibi burada değil. Bana telefon numaranı verirsen, bir şey bulduğumda seni ararım," diyorum, daha nazik bir ses tonu kullanmaya çalışarak. 
"Üzgünüm ama bu benim için yeterli değil. Eğer sen gidip onu bulmazsan, ben bulacağım. O benim küçük kardeşim ve benim sorumluluğumda. Birbirimizin sahip olduğu tek şey biziz. Ailelerimiz öldü, yani sadece o ve ben varız. Onu kendim bulacağım ve ikimizi de bir daha asla göremeyeceksin." Ayağını yere vuruyor, kamyonetinin kapısını açıyor ve lanet olası bir jimnastikçi gibi zıplayıp içeri giriyor. Keşke benim etrafımda da böyle sallansa. 
Kahretsin. Şu anda onu gerçekten böyle düşünemem. Benden nefret ediyor. Kamyon kükreyerek hareket ediyor ve vitese takar takmaz geri vitese takıyor, dönüyor ve bir toz bulutu içinde yok oluyor. 
HaMyUatgımı &sikeéyriYm, !olnDuH fçoqk izs&tigyRorKuvm'. VBefliki Idek sade_cdeL sQeyvfişmecyeU ih.tiUyaRcZılm va*rT.. Ne( ya$pQa&ctağım _bOeZn pşjimd_iD? SaUnhır_ımb i&şaea koJyu.lGufp( krızGıWmrızgı' buNlFmLa, vvackÉtai RgegldFi.W Aratıwkd bVu'rDalGarLdaz (sFıkMıcıD ve* Psnıradiayn' SgiüHnrlesré yJo^k. 
"Trooper!" Kulüp binasına doğru yürürken bağırdım. 
Yan garaj kapısından çıktı. "Evet, patron?" 
"Onu takip et ve herhangi bir soruna karşı gözünü dört aç, ama gözden uzak dur. Kuyruğu olduğunu bilmesini istemiyorum. Belki kamyonetini alırsın." Bana kızması için bir neden daha bulmasına ihtiyacım yok.