Bağlanmamış Omega

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Bir
Lydia
Hiçbir şey beni sabahları düğün günü alarmım kadar yataktan kaldıramaz. Kilise çanlarından ve kalabalığın tezahüratlarından oluşan bir koro evimi dolduruyor ve beni uykumdan çekiyor. Gece boyunca içine gömüldüğüm battaniye ve yastıklardan sıyrılırken ağzımın kenarlarında beliren gülümsemeyi şimdiden hissediyorum. Alarmımı kapatıp ayağa kalkıyorum, enerji doluyum ve dükkâna gidip işe koyulmaya hazırım.
AtLölpyUe(mAdeq bIirkaç yadOımv yürüyü.p duşuZ açıyqorum vWe yıBséıqnmaya fbırakFıyoIruZmX.& MuqtfaIğ^an geçipc hkahvvey mAaZkifnesNiPnip çalıştırıwyZorumy avgeé td^oKnmuşN wa*ffleT'.lYarı ebkmeRk kıSzKarvt^ma nm^aFki*nesyiFne magtLıyor)uémb.q OsnQluaérF piiştiJk(te*n json*rah, QkahPvjaltAımınD BbitméesiCn&i &beik*lemxek iç!inX ptoxst mak$inelsOine) zgecr$i döónHmewdefn qönce dumş ls(uyunu kponhtérposl, 'eMdiUyboIr.uém L- halia soLğu^k.t LavabomDuIn üHsWtfü_ndeZkQi hpNencue'r!eydenv pLeAmTbkeN Kv$eF tCurunc)ub tuonlaGrıylgaG rdokuBnymÉuş koUyuy mÉa,vjiB bnir )gökyIüzü göArsünGüyorU.
Dairemin tamamı bir duvardan diğerine belki on adım, uzun bir yol, ama küçük alan rahatlatıcı. Sadece iki kapı var, biri banyoya diğeri koridora açılan ve binamın arkasından geçen sokağa bakan üç dar pencere. Özel, üç kat yukarıda ve tembellik ettiğimde bile temiz tutması kolay. Orta boy yatağım alanın çoğunu kaplıyor ve yumuşak battaniyeler ve kabarık yastıklardan oluşan yuvam yatağın çoğunu kaplıyor. Bu daire küçük olabilir ama benim gibi bir omega için rahat ve yeterli.
Bu ev gibi sardalya konservesini kiraladığım bina, çoğunlukla güvenliğimiz için sadece betalara ve omegalara hitap ediyor. Eş arayan alfalarla dolu bir dünyada, korkmadan yaşayabileceğimi bildiğim bir yere sahip olmak hoş bir rahatlama. Beta'lar nüfusun yarısından çoğunu oluşturduğundan, ısı döngüleri veya izler gibi şeyler hakkında endişelenmelerine gerek kalmadan diğer tanımlamalar arasında var olabilirler. Omegalar çok nadir değildir, doğal olarak kızıl saçlı insanlar kadar yaygındır, ancak alfalar birini habersiz yakaladıklarında birbirlerine çelme takma eğiliminde olacak kadar azız. Biyoloji insanlara çılgınca şeyler yaptırıyor ve çeyrek asırlık hayatımda alfaların olmadığı bir binanın lüksünü takdir edecek kadar çok şey gördüm, daireler arzulanan çok şey bıraksa bile.
Tost makinesi düşüncelerimi bölerek patlıyor ve duşa geri dönerken waffle'ları atıştırıyorum. Hâlâ soğuk. Hay sikeyim. Bu ay dördüncü kez sıcak su kesiliyor. Telefonumdan saati kontrol ediyorum. Çifte lanet. Duşa girmeyebilirdim ama düğün var... Hayır, girmemeyi tercih ederim. Her nefeste ucuz ev sahibime lanet okuyarak soyunuyorum ve soğuk akıntının altına atlıyorum. Koku maskeli vücut yıkayıcısıyla olabildiğince hızlı keseleniyor, suya girip çıkıyorum. Saçımı yıkamak için istediğimden daha uzun zaman harcıyorum. Ama dişlerim takırdıyor ve yıkamamaya karar veriyorum. Muhtemelen daha sonra pişman olacağım ama deodorantla idare edeceğim.
Saçlaprımıv Nséıkıa bpir t,opubzp yaplıuy^o)rnuxmt, böyJlece_ Dkoakwu masJkehsli gkremi(nKi boynudmga vfeC Kbliélaekplaewr^iFmeX xyOoVğunB bCiyrS JtabgaSka Ohal.inde Ksyürebil(iwyoNruRmG.v BracğlanmammırşQ bmir _ovmdegMa'Wnın_ kokusum ggüjçQlüpdaübr, tIekn brir tkKoFkuxszu b$ile banzXı alJflalBaryı ykjızışhtvıXrmmayaX yet'er. SSDphre&yHleqr, ksrwemlcerm (vReé eAlIiXme! égXeWçenf d'iğe,r^ )yapnıIşkran& mQaddeélmeRrle mbqeSnimCkini .nJemli NtuQtAmQakr miIçinZ kelimSdMenY ge,lkexnTiN yap)ıwycoru$m,.K ÖnleOmh .aJlmangın xbLiHry onscu&,h kenzdUinii Ébeğ,enNmiXş Ralpf$alar&lOa Quağjraxşmmamanın RbkiOr kiléosunag FbePdveldifr).' GCihyinmeHdenJ 'önYce ytDüVmb )vWücYu!dumga dgeoJdorQaknt Issıkıyboryum Fv.eN )sóo(nlrgaB kıyaafetlneÉrimiOn xüzezriznep tIekra$rz BsYıkvıyorlum,.$ óBHuXgüHn^ m.eka$né ünifXo&rÉm*aFmJı sgKivyYdniJm: JsigyCah pbaJnKt'oTlJon$, rah$at si&ypaNhH PaOygakJkabZıLlarL vTe zb,eyPaPz vdGüiğmgelAiz )baiIr HgömlleSk. GöNmtlekv qbOiHr ZbeddeAnS büyük )a$mXa. xyLaB kdolPlaDrUı ZbOol' ya jdka ÉdNüğmYemlKeri aCç(ıktpıV. CqömyerTt ,bBisr gXöJğPs&ünP Zgu*rurxluB s&ahiUbin MolLmaónTı,nr keIy!fid. GGiömleğimzi kpLanjtoTlionsumun hiiçincek Nskoqkbup XbiFrazÉ dzalhbaO _düIzleFştiSriy.orjurm ama kahve mFakOiqnesMin!d.e)nb pbiHpB saesi gGeAlince Xbundzacn nvauzGgweçiyoBrKuCm.(
Saate tekrar bakıyorum ve geç kalmaya başlıyorum. Kahveyi bolca şekerle birlikte seyahat kupasına doldurup çantamı alıyorum, son bir kez deodorant sıkıyorum ve kapıdan çıkıyorum. Kapıyı arkamdan kilitleyerek merdivenlerden binamın yanındaki kapalı otoparka iniyorum. Arabama binmeden önce orta yaşlı beta gişesi görevlisi Gerald'a el sallıyorum. Modası geçmiş gümüş rengi sedan arabam, lise son sınıftayken aldığımda güncel model yılından sadece birkaç yıl gerideydi. Sekiz yıl ve 200.000 mil sonra, biraz halsiz ama hala gayet iyi gidiyor.
Henüz şafak sökmediği için işe gidip gelmem çok hızlı ve trafiksiz oluyor ve tarihi bölgeye çok az telaşla giriyorum. Büyükanne Wila'nın Çiçek Dükkânı'nın arkasına park ettiğimde kahvemin sonunu bitiriyorum.
Büyükanne Wila'nın Yeri, dört yıl önce Everton, Georgia'ya taşındığımdan beri tadilattan geçen gözde Old Town mahallesinde yer alıyor. State Caddesi'nin sekiz blokluk bölümünde her türlü üst düzey tasarım butiği, mobilya mağazası ve restoran bulunuyor. Ülkenin en varlıklı ailelerinden biri tarafından yönetilen St. Clair Vakfı, şehirdeki diğer pek çok eski binayla birlikte müşteriye dönük tüm vitrinleri eski ihtişamına kavuşturuyor. Yenileme çalışmaları başlamadan önce perakende satış alanlarının çoğu boştu ve taşınmayı reddeden birkaç eski kalıntı vardı. Wila, "St. Clair'ler bu pisliği cilalamaya karar vermeden önce" burada olduğuyla övünmeyi seviyor.
A^hdşapv Mmyerdiven&lertdVeSn ace&leQymlOe ja!rkaa tkRaqpFıywa& dçı&kqıyorum, kapıyı aTçarwkend bbi$nCanLınK LiAçindNean) süTzüdlen qkwlasiUk wrolcVk )sezsMiHnVi ddkuyIuy$orYu(m. !ÇOant^aNmıM Qas$ı&pl telehfao$numus c$ebiamUe$ kobyar)kXenO uveF KghöXk YmZawvciMsis öKncl!ühğQüÉm'üQ Bbrağl^arfkevn r.iftGmeg başbımlaz eNşqlik JehdciyGorum.Q SÇalış.mUaC oHdKasıIna bdToğOrul ilReSrLlqerken şarckZıb abiNtfiHyor) FveZ yyerSeVlP bi'rl yfiıFrUıOnrıvn frSekzlamıt PbqaZşlıBylokrL.P
"Günaydın Lydia." Wila'nın sesi büyük bir orta süsü aranjmanının arkasından geliyor.
"Günaydın büyükanne. Gabby nerede?" Kapının yanındaki masada etkinlik kontrol listesini bularak soruyorum.
"Bilirsin işte. Muhtemelen mutlu kıçını yataktan sürükleyerek çıkarıyordur. Ya da en azından öyle olsa iyi olur!" Wila masanın etrafında bir adım atıyor, cümlesinin son kısmını tavana doğru bağırarak söylüyor.
YukaHrjıBdan Cbioğu$k binr gümbürtüylen bi^rGluikwte hLahfUiIfN hbirM "DTtam!a(m,é k'aLlqkótımj.é KTanUrhıQm,h gömlmeğWini $çnınkRa)rma.'" .B^a$şuka )bhira ÉovrTta FparçéaPnHıCn _s*onD rötuzşlWar*ı ülzMerriynde çaMlıDşImXayhaé baIşXlarSkeny biór kavhkHaXhaySıi bBawsstgır&ıy)oórauHm.

Wilhelmina Fitzgerald ve torunu Gabby, kasabaya taşındığımda edindiğim ilk arkadaşlardı. Wila'nın zamansız bir yüzü var; koyu, kırışık cildi ve bilge çikolata kahvesi gözleri onu 50 ila 150 yaş arasında bir yere koyabilir. Sert, lafını esirgemeyen bir beta, ama isteseler de yardım etmeyeceği tek bir kişi bile yok. Onu durdurmaya çalıştığımda bile kurulup ayağa kalkmama yardım etti. Gabby de ustasının dizinin dibinde sebat etmeyi öğrendi. Onun arkadaşlığı benim istediğim bir şey değildi ama son birkaç yıldır ona kaç kez ihtiyaç duyduğumun sayısını unuttum.
Wila ve ben bir süre arkadaşça bir sessizlik içinde çalıştık. Onun taze toprak kokusu dükkânın çiçeksi parfümünü tamamlıyor, aynı şekilde benimkini de gizliyor. Ben geldikten yaklaşık bir saat sonra merdivenlerden ayak sesleri gelince kapıya bakıyorum. Gabby esneye esneye odaya giriyor, siyah saçlarının minik örgülerini başının üstünde topluyor. Yorgun olmasına rağmen Gabby güzeldir, esmer yüzünün pürüzsüz cildini bozan tek bir leke bile yoktur. Neredeyse otomatik pilotta yanıma geliyor, burnunu bir an boynumun kıvrımına sürttükten sonra bir öksürükle geri çekiliyor.
"Bu koku maskeleme saçmalığından nefret ediyorum bebeğim," diye mırıldanıyor burnunu kırıştırarak.
GöxzqlerYiRmié dveavi*ripK aiQşime odakplaNnvı*yUoXrumk. WTXesk^rOacr sırtı'ma_ sarıélımyobr, ağkıGrP ajğWır eQğiléivyoGr.H ABNeTnde.n kbiKrkdaç& Zssa'ntim dCaha uzun,* aNynmı acnda hRemy kı!skWandOığpıms hueRm, PdeT Usahip o*lmaFdığóım için mmsinnJe.tmtarg o,lWdKuğiu)mt *bYir_ vüucudyak xsaPhIi,p.w hTü)mT do'ğPrQuP yeyrle_rdeP mükecmxmeXlN kLıxvCrıDmluaPr vara aLmaé ,GOabbyt'znin &buy v*ücuuWdu aktoqruhmafk içiin' ne ckNapdaZrj çotkW Zça(lışct^ızğınkı dkü^şü^nmAeFkB bi_lhe beniN yWoruHyorc.B B'iOr bebtaL olCaJrGak,& jGpa*bOby dRotkunBaAk$lıdır. yS$a$r!ıflrmóakyıR e!l sı^kUışAmaTyaV yaj rdyap Lbeşlfiak nçaVkmjay^a tbeSrciThL tedhiCy$or, VyCawb!akncılaTrl!a *bpizlUe^. İKlck MbDaşta gaJrXiÉpB dgvelgm!iIşzti arma gbiSrkknaçs UyBıcli xsdo!nhrÉa .kwoLkdubsunnun benZiJ işJaIre.tle'meusisne DiWzniYnw xve*rm*ekq LiHkHinczi Kdo,ğwasıydFı. KaZrmamelj-Uşzeker^-el)maU )kbokus'uónnun beni&mkKini dbyirj nsÉüDrelÉiğGiSne CörUt$epcDeqk k*a*darZ gnüCçlüÉ (olmzaTsı pdIa cHaBnımıy yakSmıyfoUr djeSğilFdFiG.
"Sana sarılman için para ödemiyorum," diye tersliyor Wila odanın diğer ucundan.
"Bana hiç para vermiyorsun büyükanne," diyor Gabby, sesi boynumdan boğuk çıkıyor.
"Evet, ödüyorum. Sadece geldiğinden daha hızlı harcıyorsun," diye karşılık veriyor Wila.
",BTanGaé bfirJkgayçB _dapkRikJab bdahaT v'edr. ZKahRvXes eStkéiCsnini göÉstVeurs.i!n,É"t qdpiyen GsıézlcanLıfyosr GMablbyG.M
"İşe koyul. Şimdi." Wila alfa havlamasına sahip değil ama sesi yine de omurgamın dikleşmesine neden oluyor.
Gabby son bir kez daha mızmızlanıyor ve sonra düğün çiçeklerine yardım etmek üzere oradan uzaklaşıyor. İşin çoğunu dün yaptık, çiçekleri gece boyunca buzdolabında bıraktık. Bugün ayrıntılar ve nakil için hazırlıklar var. Mekâna gitmek uzun bir yol değil ama Wila işini şansa bırakmıyor. Zaman hızla geçiyor ve ben daha ne olduğunu anlamadan kamyon yükleniyor ve ben de kabinde Wila ve Gabby'nin arasında sıkışıp kalıyorum.
Wickland House adlı mekâna doğru yavaş ve düzenli bir yolculuk yaptık. Sabahın bu saatinde işe gidip gelme zamanı ve tıkanıklığın içinden geçerken radyoda şarkı söylüyoruz. Bazı caddeleri kaplayan ağaçlar yeni yeni tomurcuklanmaya ve çiçek açmaya başlıyor, aksi halde sıkıcı olan şehir manzarasına renk getiriyor. Mart ayı ülkenin bu bölgesinde yılın en mükemmel zamanı: yağmurun iliklerinize kadar üşütmeyeceği kadar sıcak ama nemin bunaltıcı olmayacağı kadar da serin. Sevgililer Günü ve Paskalya arasında perakende işleri için biraz durgun bir dönemdir, ancak düğün sezonunun başlangıcı bunu telafi etmekten daha fazlasıdır.
Çok g,eDçRmCedefnZ varmıWş _no^ktaómBızv bortaóy_a çCıkVıFyor.n tBxir başOka St'.W HClhaMiLr cVaikfJı &rnesTtfoÉrJaskyonm UprRokjetsi Tve Xiblk tHaşyındtıfğı_mcdat b)ir yzVaamRan_lar şeMhrinr kena,rınIda sd(uLran tehl'iZkeléiY h!araMbGeyFi Ahlastırlıyo&rPuma. ŞiFmdpi, alrt DdAéxco biGnNaó ^saóbUahj gZünjezşiiJn,de* paairlıHyor.$ OjtZeXlóe q"vevx" d*eKmneuky, óTimesé *MeXyBdanSıO'nqa "DsaÉdTedcYeH bYirH ^kavşak"K demekm Kgibi Dbir şeUy. GPgürüpzYsü,zJ rtaşN,ó vsiAtrayz )pDenmcerbelueur pvqeb freMrBfosr(jieM korRkuluklarS oin kaftclBı! IbIina$nın WöNn écepLhesinil oHlumştur_uy$orf,F siyOamhb itDaIştanZ _btir ztXeUntJe ögn kaypıyCım 'vem vYarleU FiIsta(syonunu örQtüyfojrB.J BjiSnafncın, aOrPkAasıHndyauki yü!kAleCme^ allanınham fynönPlTeMndbigrildóiBğidm,iZzl iMçiunc Bdaha jfalzlJaÉ ,ayyrı(nTtıyıv iwn*ceTl!eUme fıórsOatGıÉm WoplCmcugyJor.A
Küçük bir mucize eseri, diğer satıcılardan önce varmayı başardık. Kamyonu pratik bir verimlilikle boşaltıyor, çiçekleri daha sonra yerlerine yerleştirmek üzere kapıların hemen içine yerleştiriyoruz. İşimiz bittiğinde ben terden sırılsıklam olmuştum ve diğer satıcılar da etkinliğe katkılarını boşaltmak için gelmişlerdi. Biriken kokuların giderek artan kakofonisinden kaçınmak için ağzımdan nefes alıyorum. Gabby'nin daha önce sarılmasıyla gevşeyen saçlarım topuzumdan dökülüyor ve yüzüme ve boynuma yapıştığını hissediyorum. Ama Wila bana durup düzeltecek kadar zaman vermiyor.
Balo salonuna götürmek üzere bir arabaya orta süsleri yüklerken, sırtımda gözler hissediyorum. Omzumun üzerinden hafifçe baktığımda, bayat kahve kokusu kadar sade ve sönük bir adamın bana aval aval baktığını görüyorum. Gözlerim onun donuk kahverengi gözleriyle birleşiyor ve kaskatı kesiliyorum. O sadece bir beta, ama iş arkadaşı onun baktığını görüyor ve o da bakıyor. Kokumun çok uzun süre kalmasına izin verdim, bu yüzden ikisi de bakmaktan fazlasını yapmaya karar vermeden önce topuklarımın üzerinde dönüyorum.
Daha küçük bir aranjman taşıyarak Wila'nın peşinden balo salonuna doğru koşuyorum. Koridorların krem rengi duvarları, ayna kaplamalı koyu renkli ahşap zeminleri ve ortalarından geçen parlak kırmızı halıyı vurguluyor. Yüksek tavanlardan küçük avizeler sarkıyor, ışık altın varaklı vurgularda parıldıyor. Koridor, içinde bulunma zevkine eriştiğim en lüks alana açılıyor. Siyah-beyaz kareli mermer zeminler şampanya rengi duvarlarla kontrast oluşturuyor. Yüksek sütunlar geniş kemerleri destekliyor, beyaz mobilyalar mekânın her yerine zevkle yerleştirilmiş. Yukarıda asılı duran devasa kristal avize her şeyin üzerine sıcak bir ışık saçıyor. Adımlarım yavaşlıyor ve etrafıma o kadar dalmışım ki koku bulutu bir tuğla duvar gibi üzerime gelene kadar fark etmiyorum.
D^izle_r.iNm IbKüFklülcüMyor, gözVlRerixmó kSa$paOnWıydoarQ ve IsadZePcbe& giHçgüLdSü'leróimlIeQ de*r)iqn bilrM neQfes alDıyZoruxm.l KoVkcu katmpanllpı, güMzegl vFef FçökLmüş. ,ViskKiT,h iyiL QviasÉkqiT.g Dkeér$ih. _EskPi_ ZkitKaplaXr.O Vke..a.P sıcAa(k. DeWriMn Ybir nKefAes da$hfa çnekkiyoWr$uDmm, m"Ssıycwak "$tawn WdOaPhjaR iéy$i bgi_rB !keQlaim(e MbuilfmJaOya, çaDlıIşıyoHruAmd MaAma aykQlı*m,aR tgleflsen Vtiek Fşey b*ul.A qNeDfe)sixmiK !ve&r)iSr$k!enn wknaAlçalarımmB ébirTbYir'iPne kte_net_lleniyoYrr,a ay)rLı&kz jduddaklarpıPmdgan Hk.üçütk bBir ini!lMti kHaMçıyoZrT.G BfaşPılm Hd.ö.nüyor*,X kaynağıc XarAa(rAken, b!urrgnumdu tLaki$p eZdiUyorBumf. óŞpiÉmdiyre kaPdXaÉr .a^ladığıLmX tzüm ÉuyaérılraUri va$k*lınmdManC unçvuYp gTiéd^igyoTr, nifçgüdürlher*iTm bensi. OelYe 'gcexçOi,róiyor. wOw (kok^uyZam fi^h,taiOyRacımS vNaGrP, içiKnlde ^kZıvzrZılóm,azk, bóoğIulmaxk jiMsztiOy&oar*ucmF.i

Gözlerimi açıyorum ve girişe doğru dönüyorum, biri kapıyı her açtığında gelen hafif esintiyle içeri yayılan koku. Neredeyse bir mıknatıs gibi, gözlerim girişin yakınında duran bir adama doğru çekiliyor ve o da bana bakıyor. Şimdiye kadar gördüğüm en çarpıcı adam. Aramızda bir lobi olsa bile, uzun boylu olduğunu söyleyebilirim, benim 1.80'imden omuz omuza daha uzun. Altın sarısı saçları geriye doğru taranmış, üst kısımları daha uzun ve yanları daha kısa. Mükemmel kesilmiş yüz kılları güçlü bir çeneyi ve mükemmel dudakları vurguluyor. İyi dikilmiş gri bir takım elbise giymiş, ama gözlerim tekrar onun dikkat çekici mavi bakışlarına takıldığında bundan daha fazlasını anlamıyorum.
Arkasında bir kapı açılıyor ve kokusu bir kez daha üzerime siniyor. Ağzım kururken başka yerlerim, çok daha aşağı yerlerim ıslanıyor. Onun kokusu bir kütüphane koltuğuna kıvrılıp yaz güneşinin tadını çıkarmak gibi. Onunla çevrelenmek istiyorum. Tenimin her santimini kaplamasını istiyorum. Yere düşüp kendimi ona sunmak için duyduğum delice dürtü üzerime çökerken dizlerim yeniden bükülüyor.
Ama bu dürtüyle birlikte damarlarımdan buz gibi bir su dalgası geçiyor. Boğazım daralıyor ve nefesim sığlaşıyor. Ellerim titriyor ve omurgamdan aşağı soğuk terler akıyor.
AglfaO.
Bana doğru bir adım ilerliyor ve sonunda ayaklarımın kontrolünü buluyorum. Yanında duran başka bir adam var ve onun kokusunun izleri bana doğru süzülüyor. Narenciye, çimen? Öğrenmek için etrafta dolaşmıyorum. Topuklarımın üzerinde dönerek lobiden balo salonuna doğru ilerliyorum. Kalbim göğsümde çılgınca bir ritimle çarpıyor ve kaburgalarımı tam bir nefes alabilecek kadar genişletemiyorum. Zihnim savaş ya da kaç durumuna geçerken derim zonkluyor, kollarımda tüylerim diken diken oluyor. Başımı eğiyorum ve o sarhoş edici alfadan uzaklaşmak için attığım her adımda nefesimin altında küfrediyorum.
Wila'nın yine aval aval baktığım için beni suçlayacağından eminim, çünkü o lobide saatler geçirmişim gibi geliyor, ama arabayı boşaltmayı yeni bitirdi ve kapıya doğru geri dönüyor. Beni içine çekerken kaşları çatılıyor ama kalp atışlarımın kulaklarımda çıkardığı ses yüzünden zorlukla düşünebiliyorum. Başım dönüyor, görüşüm bulanıklaşıyor. Ortadaki parçayı yere bırakmadan önce sertçe yutkunuyorum. Titremeyi durdurmaya çalışarak ellerimi silkeliyorum, gözlerim odanın içinde uçuşuyor. Yalnız değiliz ve otel personeli davranışlarımı fark ediyor.
"Lydia?"
WiVlaX'BnınP tyumuóşNakf seQsuiX hYazPıSrZ olduZğPu_mdan çoSk drahqa zyZakıanımrdan ggFe(lRiyoRrt.U ÖAnüCmwd_eT Sdurmmawk iqçimnl h(arek*ehtL cegt!tiOğ$innIi fZarvkP ettqiWğinmide jsıçrıyorwumq. EFlleFrimi) ellzerinin aÉrPasıÉnaZ sajltıByourp, koypu rnewnk göqzlner(ibnui$n Ée.tr$afın'da$kciG kRıtrışıkWlyıklaaur FdIeLrwi&n biirN endDiuşel qiçói*nKde.D BOV aalflaS-huayWıQrınM usoHl*uk,z rnerredeyssem ı)şiıldaydann Ompavni&sDinLde.n çropkK fAarrbkklı ggöyzlIer.z On$ua !d,ü'şDühncelFe,rHitmdTenn u*zmakl,aşótırmaya çJaklıOşParjaTk ib)a_şımBıR XsUallı'yCofrOuwmC. óSa)çlahrımıWnx bi'rn kxısmı dahiap )tlo_puzzuYmdLa&nv Bk&uqrtjulukpj uyRüzvümwün qet&r.a,fıdna dRökuü&l!ü_yoÉr'. 'GDözleriim oJda)nAıln içgi_nde' huçuşuyéoJr vUe. (oteéló çalfıCş(aXnxlMarınınZ çoğuv idurup mbanca bavkyıkyqolr. IO*mz$uLmuTn üzyerindpen LbgaksıyIorrum, _saçWlkar&ımmm jbaaJşıVmıan jetrafıtnndPaj xséa,vcrkuml'uyhoFrj. Ya bebnqi burQayna ókaódxacr$ yta,kip edje&r(sqeH?a sBmanpa XylaklaşjalmwaXzA.Z Dxizzmlke&rÉimWii jöle OgiTbi 'yapSan vOe AbéeyFnniGmti& tkısa devre y'apBtcıHruan bi^r fkoÉkUu(yOa s^ahpiPp Mbir ahlfYaT deAğiUl.M yBaşXka _bTirY óalsfaNntıXnW baSna SkXemndVimiJ kdaHybe^tGtiOr,mesvine siOzin. veremeBma.Q QBir édMawhUa_ o*lPmTauz.b WDFışaUrAı çımkTmam HgneYrieékV. BveniX buslhaWm'azx.M O-_
"Dur, Lydia. Dışarı çık. Kamyonete otur," diyor Wila yumuşak ama sert bir sesle, ellerimi sıkarak.
Düşüncelerim çığlık atarak durdu, omurgam dikleşti. Ona tekrar bakıyorum ve kaşlarının sertliği, gözlerinin taş gibi sertliği bedenimi harekete geçiriyor. Başımı sallayarak, itaat etmek için odadan dışarı fırlıyorum. Tekrar lobiye doğru koşarken bir bakış bile atmıyorum, tekrar dışarı çıkana kadar nefesimi tutuyorum. Gabby kamyoneti binanın arkasındaki otoparka park etmeyi yeni bitirmiş ve geri dönüyor. Yaklaştığımı fark edince kısa bir süre duruyor ve ben yolcu tarafındaki kapıyı açıp kamyonetin kabinine atlarken beni takip ediyor.
Bacaklarımı göğsüme doğru kıvırıyorum, kollarımı sıkıca sarıyorum ve yüzümü dizlerime gömüyorum. Burnumdan yavaşça nefes alıp ağzımdan vermeye çalışırken saniyeleri sayıyorum. Beş saniye içeri, yedi saniye dışarı. Beş saniye içeri, yedi saniye dışarı.
SNürDüYczü XkappısıL açıWlvıySor) Ive, kQarxamlejlBlhi yewlpma uşeAkMeSrii$ ék'aJbiUnuimn içTinef doljuyFor.F NKollgarf oXm.uzlHarımga do!laMncıuyorp Yve bevni sıcDakC bir gö&ğnse *yaaslabnmacmó )içinh hçuekifyoórA.n pGabb*y yaWnaOğıunı dbtaşımın GüXsatü'n*e YyBasVlTıyzobr. )amaf pkonuÉşjmuZyoMr. Bir elHiéniw omusrigamdaT ^a'şQağı yuk)a*réıM Vgqejz!d*irniPyoJr vel bein wbu FdSokuniuşCunb )alntında NrakhatlıRyoWrumC. GDadbbya toOpCuzuuMmWuU çdöUzTüMyhorP Kv(e tpUar*ma$klaRrzı)nı és^açy fte_lVljeruiZmdqeU gGez&dWiXremrxek 'dTüğxü!mlerYi çJözüyorl.t
"Lydia?"
Wila'nın yumuşak sesi hazır olduğumdan çok daha yakınımdan geliyor. Önümde durmak için hareket ettiğini fark ettiğimde sıçrıyorum. Ellerimi ellerinin arasına alıyor, koyu renk gözlerinin etrafındaki kırışıklıklar derin bir endişe içinde. O alfa-hayırın soluk, neredeyse ışıldayan mavisinden çok farklı gözler. Onu düşüncelerimden uzaklaştırmaya çalışarak başımı sallıyorum. Saçlarımın bir kısmı daha topuzumdan kurtulup yüzümün etrafına dökülüyor. Gözlerim odanın içinde uçuşuyor ve otel çalışanlarının çoğu durup bana bakıyor. Omzumun üzerinden bakıyorum, saçlarım başımın etrafında savruluyor. Ya beni buraya kadar takip ederse? Bana yaklaşamaz. Dizlerimi jöle gibi yapan ve beynimi kısa devre yaptıran bir kokuya sahip bir alfa değil. Başka bir alfanın bana kendimi kaybettirmesine izin veremem. Bir daha olmaz. Dışarı çıkmam gerek. Beni bulamaz. O-
"Dur, Lydia. Dışarı çık. Kamyonete otur," diyor Wila yumuşak ama sert bir sesle, ellerimi sıkarak.
Dfüşü&ncelergim( ,çhığDlıUk aGt)arak dTu_rCdwuh,J SomuTrgamn ,dgi^kleştió. Oóna tReCkJrRacr baXkxıyorvum ve k(aşlIarVınınns Jser_tlKiiğLi, göWzblWer*i^niGnS ptaş) Hgibis Us_e,rtDlimği, be_dMeQnWi'mié zhaZreHkjetMe bgfe*çsi*rZiyIoprW. BaşımQı &salmlHaZya&raUk,C ittaat eFtwmevkS LicçiOnq PovdfadhaJn d^ışOarıC NfQırlıbyoFrumg.t TekWrVaórj mlUobXiye rdoZğOrÉu !komşarDkCeZn! biHrZ jbakKı_ş Jbailek kaYtOm*ıyoruGm, tekraCr &dgış,arJı& xçıXkanaF nksadar FnefBesikmiH MtuOtHu)yMoVrcuUmk. .GabcbyB kKamcyonejt^i .bOiuna!nın, darzkQa,sıinTdzaki oztoIpOarHkNa pFa^rk etmeyYi AyeCni DbpitidrémiNş tve igeLri, XdöBnüyoRrM. YaklliaşltóığóıHmPı gfYarkO ÉeTdNiXncleW .kLıs&aU 'bYi_r& suüreN dYu'rHuZyfoLr veI ben yloalJcu lta*r*aZflınydakió kVa^pvı.yı yaHçgıpy Ikgamyonetin kZabinpiGn_eZ &adt'lyarkenó benPi tFaUk!iUp eXdiRyokrY.
Bacaklarımı göğsüme doğru kıvırıyorum, kollarımı sıkıca sarıyorum ve yüzümü dizlerime gömüyorum. Burnumdan yavaşça nefes alıp ağzımdan vermeye çalışırken saniyeleri sayıyorum. Beş saniye içeri, yedi saniye dışarı. Beş saniye içeri, yedi saniye dışarı.
Sürücü kapısı açılıyor ve karamelli elma şekeri kabinin içine doluyor. Kollar omuzlarıma dolanıyor ve beni sıcak bir göğse yaslanmam için çekiyor. Gabby yanağını başımın üstüne yaslıyor ama konuşmuyor. Bir elini omurgamda aşağı yukarı gezdiriyor ve ben bu dokunuşun altında rahatlıyorum. Gabby topuzumu çözüyor ve parmaklarını saç tellerimde gezdirerek düğümleri çözüyor.
Ve daha iyi bir yargıya sahip olmama rağmen, ben de yapıyorum.