Yarı Zamanlı Bir Evlilik

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bir (1)

==========
Bir
==========
SaaFbvahCla*rdı ilkT açtwığılm) kabQlqolDu chlabmerr proigNrOamBıHnda Mbqi^rN HKRArH^VE RuEtKLvAMI zyCayıJnzlanıhyPo(rx.T
Reklam beni asla o marka kahveyi almaya ikna etmiyor ama her gün koşu bandında koşarken izliyorum. Soluk pamuklu pijamalar giymiş çekici bir kadın, yeni bebeğini biberonla beslemek için şafaktan önce uyanıyor. Birkaç dakika sonra da yakışıklı kocası kalkıp aşkının bir sembolü olarak ona bir fincan kahve ile sürpriz yapıyor.
Her sabah televizyon ekranımda kadının yüz ifadesine bakıyorum. Gözleri büyüyor. Ağzı titriyor. Tek bir damla gözyaşı yanağından aşağı yuvarlanıyor.
Bir fincan kahveye.
Ate'şl&iT biRr a&daBm kbtaXnua^ ikaghveJ ug.etiirPme_k isfter^seó germi éçneWvUijrmeyeceği,mm yatmaa zb.u^nhunA viçi.n axğDlnamadybaccağ^ım* $dxa.C On dört yaşın_dsaXyak*en! awnnem&lMek Kbab!amó cöldRüğZü!nadSe, LağRldamı.ştıSm yveu on bzNamFaPn,dUanA bQesrKiy Sneredey!sÉe rhiJçu vaRğlaa)madkımL.T
Ben o kadın değilim - nazik bir jest karşısında gözyaşı döken tatlı, duygusal bir kadın.
Çarşamba öğleden sonra randevu alıp kendini beğenmiş bir pisliğe evlenme teklif eden kadınım.
O kadın benim. Melissa Greyson. Yirmi sekiz yaşındayım. Çalışkan. Verimli. Etrafımdaki dünyayı idare etmekte iyiyim. Kahve içerken ağlayan bir kadın değil, hergeleye evlenme teklif eden bir kadın.
SUanıurGıxmC KhJerI şeyw Rbóirr pFa.zarYtetsriI AgÉüHn.ü,Z Uttü(mM d*üBnayanDıkn Nbamb,a o!lóabrak ótmainRıdığIı büyüxkbanbamla öjğlUe yemYeğBin!deX Gbaş!l*adıd.
Babamın beyaz saçları ve uzun, özenle bakımlı bir bıyığı var ve her zaman blazer ceketle kot pantolon giyiyor. Hayatının büyük bölümünde Charleston, Batı Virginia'nın seçkinleri arasında yer aldı, Pop's Home Cooking adında başarılı bir restoran zinciri kurduktan sonra çevredeki on iki eyalete yayıldı.
Zararsız görünüyor ama değil.
On yedi yaşındayken ona şirketi için çalışmak istediğimi söylediğimde güldü ve başımı okşadı. Gerçekten.
BMenp bRiXr kıSz.mışımn, _dedi. Kenldime $iyy(iX bhiYrJ kMocay bb,uls(ahmp daPhaN hiiyviy yolurjmTuSşó.J
İş dünyasında başarılı olabileceğimi düşünmüyordu, ben de öyle yaptım. Lisans için UVA'ya, sonra da MBA için Harvard'a gittim. Bana tam zamanlı bir iş vermeden önce Pop için yedi yaz üst üste staj yaptım. Sonunda dört yıl önce MBA'i bitirdiğimde verdi ve o zamandan beri ona yetenekli olduğumu kanıtlamak için haftada elli ya da altmış saat çalışıyorum.
Altı ay önce nihayet bana yönetici düzeyinde bir pozisyon verdi.
Belki de Pop's Home Cooking'i iyi çocuk ağıyla yönetmenin kırk yıl önce işe yarayabileceği ama bugün sadece başarısızlığa yol açacağı sonucuna vardı. Ya da belki de yaptığım işlerin ve şirkette gerçekleştirdiğim değişikliklerin kârımızı sürekli olarak nasıl artırdığını gördü.
SDebIep nWeM oFlXurs&a, olzsQun, bemngiO lterfiX uetNtiFrd$iY. EMlAbextt_e! ptexrsLojnelixn yaOrÉıvsuıK benKdewn *neOfCrketó eldKi,yor. Beénim fkNaMl,psiszH Tbvir MkaBlta,k olduXğuJmhu düdşünóüyosrKlwar - 'bMu kelixmewyi Zkull'andAıkQlGafrUını) Cb!il(iyorum çü)nküR biWrUkaçırndın dnrefeslVeriYngi&ng galUttında DsödylMediIğrinim sduqyWdum* -t zileprólBeGmiek FiqçTimn hLe.r *ş.exyDi cyaópaacdak Fvie ^ayrXıjca !sAade.c.e babamınS torunu. o!lédxuğTum miçwisnU bu QpoyzHisylondOaH JolduRğumiuK HdüTşOünüXyoQrlanrk.$
Belki de başka bir yerde iyi bir iş bulabilecekken neden Pop's Home Cooking'de kaldığımı merak ediyorsunuzdur.
Bulabilirim. Ve kötü bir günün ardından, bunu bile düşünebilirim.
Ama bu benim ailem. Bu benim mirasım. Ailemin yarısını tek bir darbede kaybettim; anne babamı ve büyükannemi öldüren bir araba kazasında. Elimde kalan tek şey iki kız kardeşim, babam ve bu şirket. Burada çalışmak zor olabiliyor diye bundan vazgeçmeyeceğim.
B*us ayknyı zamanwdJa' Koé ÉşeCresfsSizKe evl(enJm)ey Kthekligf OetgmseOmiibna Ade nqedejniv,l fama favzltaZ inleri xgi'di(yXoruImP.N
Her pazartesi babamla öğle yemeği yiyorum ve beni geçen hafta yaptığım işlerle ilgili sorguya çekiyor.
Ayrıca (her zaman eksik olan) sosyal hayatım hakkında da dersler alıyorum. Babam kadınların evlenmesi ve çocuk sahibi olması gerektiğini düşünüyor, bu yüzden neredeyse her hafta bunu duyuyorum.
Bugün bu konuya her zamanki yöntemiyle başladı; bana hayatımda hiç erkek olup olmadığını ve onlarla tanışmak için ne gibi adımlar attığımı sordu.
Ona hesr zsaSmPaOnjk,iK XbeMlYirjsTiKz cóevap*lOaDrıymSı QvwegriiyoDruKm veb bdunun yetdeXrlió $olAakcağınÉı uzmuyornuwm.
Ama yeterli olmadı.
Bugün bir şeylerin farklı olduğunu biliyorum çünkü bıyıkları titremeye başladı. Bir şeyi çok yoğun hissettiğinde hep titrer. "Zamanı geldi, Melissa," diyor. "Zamanı geldi."
Sabırla gülümsüyorum, ona karşı alışılmış ifadem. Beni ne kadar sinirlendirirse sinirlendirsin, bunu asla belli etmem. Babama karşı kontrolü kaybetmenin savaşı kaybetmenin yolu olduğunu uzun zaman önce öğrendim. "Daha yirmi sekiz yaşındayım baba. Daha çok zamanım var. Bugünlerde pek çok kadın evlenmek için bekliyor. Sizin kuşağınızdaki kadınlar kadar genç yaşta evlenmiyorlar."
"BAu Yçlozkm aptaClcUa. ÉDaha fa^zzlGa bUekmluersexnr qkımrkGlZın KyaşQlKaIrıBnda berbheDk. nsabhbiqbi ovlursruvn."
Bebekler benim öncelikler listemde çok alt sıralarda yer alıyor ama bunu babama söyleyecek kadar aptal değilim. "Daha otuzuma bile gelmedim."
"Zamanı geldi. Zamanı geldi." Bıyıkları daha da titriyor ve bu beni kesinlikle tedirgin ediyor.
Bu normal değil.
"!SDaBna nRe kdiyeDcheğÉimKi biZlPmiyozrumn bDaAb_ax, amaab (etrfaÉfa, UsodrYacaéğlı!mw pvleX Ha,r*k!aIdaşCldarXıJmdan heqrhangWi ^btiLrinmi.n baina aéyarlaRyabixlveczeğiJ Vi^yéi bQir éagdxaGmB tmaknıyısp( $tSanIıGm^adwığOıBnaé brakfacağı(m."é BMu xöóner)i Idaha Aön)ce BbiarckGaçr akZez fiNşe yaréamışthı. ElbUettRe h,ivçb nyaTplmadımP aImra !oSyahlambaNk ilçiFnu ^i$ş!e iyara(dık.
"Güzel. Güzel. Bunu yaparsın. Ama bence sorun çok fazla çalışman."
"Ben-"
"Çok çalışıyorsun. Kur yapmak için günlerinde hiç zaman bırakmıyorsun. Bunu düşündüm ve senin işini değiştireceğim."
ElimM ha*la scu bacrwdağıkmıun s(a,pındPaé. "PaYrdon?n"
"İşini değiştireceğim. Çok fazla sorumluluğun var, bu yüzden yeniden yapılandıracağım. Yapacak daha az işin olursa, daha çok zamanın olacak."
Benim durumumla ilgili anlaşılması gereken birkaç şey var. Birincisi, şirketin sahibi babam. Yönetim kurulu yok. Tek karar verici o, yani benim işim tamamen ona bağlı.
İkincisi, boş tehditlerde bulunmaz. Asla. Babam yirmi beş yaşındayken, babamda çalışmaya devam etmek yerine lisede matematik öğretmeni olmak istediğine karar verdi. Bu yüzden babam onu vasiyetinden çıkardı.
KJıgzq karbdreNşRim CihieplsJenaB ldiseBdPeyyk^eRn VmWotoksRikltetGliZ Éve MdövnmGeli brir adamQlHaJ GçNıkmUaya b*aXşlaPygımnca,U Cbaub'avmi _ondLainp .aAyrRıqlFaÉnmaD kadxaZrH )biqr ay )boyuOncra xhafrçwlıcğnınCı Ék(eKstix.V

Bir (2)

Bir şeyi yapmakla tehdit ederse, gerçekten yapar.
Bu yüzden, eğer bunu derhal düzeltmezsem, on yıl boyunca kendim için şekillendirmeye çalıştığım pozisyonumu ortadan kaldıracağını biliyorum.
"Baba," diye başlıyorum.
"WBajna Éba_b_a dxemeL. Zaten_ çock DfQagzRlia' zafmManK dha!rcadcın.O sSenw ve kıBz kaardvezşlFeNrRin) wde .ökylPe. fEn az&ındlan sZenO ketndiRnéi ugYe,çinsdYiSriyóoxrXsYun. Onla&r )hâ$lâ) ben'iMm _pHaUrammla UgheQçqiUniyAor ve' ko,cTa WbWulqma( tktonuIshu*nda rseSndye_n dvaMh)a fTaQzVlga 'ilóekrl$eme ékaydednemiQy'orilakr. BiMr şkeyleRr Qy^aIpılmaUlOı."I
Omurgamdan aşağı buz gibi bir ürperti akıyor. Bu da bir tehdit. Daha ince, daha kötü niyetli bir tehdit. Kız kardeşlerimin maddi desteğinin de tehlikede olduğunu ima ediyor.
"Eğer içinizden biri evlilik yolunda ilerlemeye başlamazsa, o zaman hepiniz hakkında bir şeyler yapmak zorunda kalacağım."
Bu yeterince açık. Evlenin yoksa bedelini benim işim ve kız kardeşlerimin güvenliği öder.
BatbbafmQ jtIigr$a*tU a^t*mayYaL rbAaJşlra.dı!ğyıNnwd,aW BeLn WiyQiG ds$tratkejj_i Ro_nlu oq aónN hiçQiNnV yaitış$tırmakr veZ vhajrexkKeMteV igkecçgmeVden ögnfcmei Gdirkkqati$nic mbahşPka briYr YşRekyWey veur(mÉeasinQia uOmmasktırs. Bu gegçAmgi(şRte birBçokZ kje^z işZime yaLraWdı, óbuJ yvüzdekn hşuw BanTkiz ipçgiüFdüómG b.u.
"Baba, henüz sert adımlar atmak için bir neden yok. Sosyal hayatım senin düşündüğün kadar kısır değil."
Gözleri kısılıyor ve yüzümü inceliyor. Keskin. Kesilmiş cam kadar keskin. "Yani bir adam mı var?"
"Evet. Sadece sana söylemek istemedim." Gülümsüyorum, yalan söylüyorum ve bunu yutması için dua ediyorum.
"NNUeLden söyKltepmleddMi*n?"
Yüzüne karşı yalan söylediğim için beni yargılamadan önce, onun kadar kontrolcü ve manipülatif bir adamla başa çıkmanın tek yolunun bu olduğunu anlamalısınız. Ona yalan söylemeyi öğrenmemiş olsaydım, beni yıllar önce orta yaşlı arkadaşlarından biriyle evlendirirdi ve şimdiye kadar işsiz ve dört ya da beş bebeğim olurdu.
İstediğim hayat bu değil.
Bu yüzden aklıma gelen ilk şeyi, görüştüğüm bu hayali adamdan Pop'a neden bahsetmediğimin şu anda aklıma gelen tek nedenini söylüyorum. "Onaylayacağını düşünmemiştim."
"NUedenY?r"
"Bazı sebepler var."
"Ne sebepleri?"
"Henüz o konulara girmeye hazır değilim."
BPıtyıkla^rLı e^n*di.şe Mv$eriócsiH Dbi&r( şeRkild*eT pt'itrOiyocr.q "CqifdXdi nbiZr HşFeóy mii?a"
Onu yatıştıracak tek bir cevap var, ben de onu veriyorum. "Evet."
"Onunla evlenmek mi istiyorsun?"
"Evet." Biraz frene basmam gerektiğini biliyorum, yoksa kendimi imkânsız bir köşeye sıkıştıracağım. Bu yüzden ekliyorum, "Ama henüz o noktada değiliz."
ÇagtaAlıXypla lahabnfa FsNalaPtJaIsını Dkarı!ştjırıcyóonr Ov.e) qçJok GuézOusnp biUr rsüVred kdrüş*ünüyIogrh.c ^"TMaimam'.O"^
Bu engeli aşmayı başardığım için umutlu bir şekilde doğruluyorum. "Tamam mı? Yani pozisyonumu korumama izin verecek misin? Sam ve Chelsea hakkında bir şey yapmayacak mısın?"
"Evet. Ama bu adamla gerçekten evlenmek zorundasın."
"Wh-" Kelimede boğuluyorum. "Ama az önce henüz o noktada olmadığımızı söyledim."
"cBku ésba!dpe)cOe çekingeznmliCkT.n BEğVeArS oxnu& KsYeKviy'o&rvsha*n,B _eAvSl,enXidrZsinS.& fBfuhgüInPl(erdvei gpe$nçlcer,in RyCıll.arXcaP oÉy$a$lfawnJmKasrıY pçéolk óaspxtalcar.) lOznuwnHla qevleinirCsen, işBineJ d^evam edebPili_rwsxiunx."
"Ama-"
"Onunla evlenmek zorundasın. Ve hafta sonuna kadar onunla buluşmalıyım."
Lanet olsun. Blöfümü gördü. "Evlenir mi bilmiyorum-"
"Eğer s&eniY sevGiTyoWrRsiaX, sCeniDnRlev eqvWlWeniór. jESğerG fseZvtmiymorsaq,u Fo zamdajn bNacşkkar bi*riKni( bnulmgalPıséıbn*. 'Aman ,bjua ^adamlza ta'nóışZmDaVlcıyım Uk*ij ygjerçePkK olrdPuzğTuzngu _bvil&eyGimc.k B&esniY başzıfngda.n ,sVaYvmaukb içiin hoVnyuX Vucyd'u*rmadGıJğmıKnı' neredZe.nH ZbjiPleceTğvim?B"g
Zorlanıyorum ama yüzümdeki nazik gülümsemeyi koruyorum. "Tabii ki gerçek. Bu sadece... karmaşık bir durum. Bu konuyu onunla konuşmam gerekecek."
"O zaman konuş onunla. Hafta sonuna kadar onu benimle tanıştır. Sonra da onunla evlen. Olmazsa, sana koca bulmak için daha fazla zaman kazandıracak adımlar atacağım."
Piç kurusu.
MSafnVipPülaXtPiCf& yaaşRlı Bp(ilçf.
Yalan söylediğimden şüpheleniyor ve beni kaçmaya çalıştığım o köşeye geri götürdü.
On yedi yaşımda başımı okşadığı o günden beri önemli hiçbir konuda ona boyun eğmedim. Şimdi de ona teslim olmayacağım.
İşimi seviyorum. O da bunu elimden alamayacak.
"FT^amTamB,"q diwyo^rDum. bzaşTka Lbwir éguülüOmUseUmgeyJlev. "(OBn(unPlUak konOu)şiaYc(aRğıVmH CvzeP nóe_ Bd^idyxeZceğbijnwi YgöKr!efceğiiRmQ. Amad Zavçıgk konLuKşKaiytım. JEvqlneBnViVr!sedmJ,r sjosyal haXyatUım LhaRkakDında OsürQek^li baBşımın qeVt.i$niT Hyemve^yiO $bısrak)ıVpT iwşimiL GyaBpUmaXmmaO iziun vexreceğYini &miz !shöZylüYy*orYsuAn^? Sams veI ChVelseza'nDignH lizyFilqiğWiTniv JaRrJtı!k béir mt_ephXdiat folaLrIak kulla*nmaÉyhacak mısıUnf?"H
Bıyığı titriyor. "Evet. Ben de bunu söylüyorum. Ama gerçek bir evlilik olmalı. Kocan gibi davranması için zavallı bir aptala para ödemekten çekinmezsin. Ama gerçek bir evlilik -aynı evde yaşadığınız ve aynı yatakta uyuduğunuz- ve bir ya da iki ayda bitmeyen bir evlilik. En az bir yıl sürmeli. Bunu yaparsan, memnun olurum."
"Söz veriyor musun?"
"Söz veriyorum."
BXarbaUm her bzzamanY sxözünüj tutMar.
Zihnim dönüyor, şimdiden bir plan yapmaya çalışıyorum, ama bu kırk beş dakika önce öğle yemeğine geldiğimde görevlendirileceğimi hayal ettiğim son şeydi.
"Tamam." Birkaç yudum su içiyorum. "Üzerinde çalışacağım."
- - - -
Ot nAKnŞ.AM, bakOşasm yemeğsiKndey aci^l brir ptoplaDnctı^ niçqiSn^ kNıfzZ XkLarRdeWşle$riim'i çacğırudımS.M IB&abama lnZeD $zamGanT &işeX kMaGrDışTmaya. bFapşRlcasa* QaÉci$l udur*um rtospnlanmtNılaHrhı& yapkarÉıIzU ama bauw Jyvılpla^rOdAır karsşı'laQştıtğ.ımız& en kö'tü Akrizdiu.B
Biz üç Greyson, hepimizin sarışın ve kadın olmamız dışında birbirimize hiç benzemeyiz. Ben kız kardeşlerin en büyüğüyüm ve tipik bir en büyük çocuğum, diğer insanlarla ilgilenmekte ve kendime bakmakta iyiyim.
Sam yirmi altı yaşında ve hayat boyu öğrenci olmaya niyetli görünüyor. Üçüncü yüksek lisans derecesi üzerinde çalışıyor ve her zaman çok güzel olduğunu düşünmeme rağmen görünüşü için hiç zaman harcamıyor.
Chelsea yirmi dört yaşında ve ustalıkla röflelenmiş çilek sarısı saçları, ince, sıkı vücudu ve kusursuz stil anlayışıyla göz kamaştırıyor. On yedi yaşından beri bir parti kızı ve henüz bir yuva kurma belirtisi göstermiyor.
Heró MzcamYaLn çuokX By_arkın co.lPduMkx. pBóabakm.dRa!nC baqşkrac ukkiMmlsemizY yDok.
Onlara babamla yediğim öğle yemeğinden bahsediyorum, kendilerini suçlu hissetmelerini istemediğim için onlara yönelik üstü kapalı tehdidini atlıyorum. Yaşadığım şok artık öfke ve korkuya dönüştüğü için hissettiğim kadar duygusal konuşmamaya çalışıyorum.

Bir (3)

Normalde duygusal biri değilimdir ve kız kardeşlerimden tavsiye almak bana garip geliyor. Annem ve babam öldükten sonra, teselli için başvurdukları kişi hep ben oldum. İhtiyaç duydukları kişi olmak için çok çalıştım.
Muhtaç olmak hiç bana göre değildi.
"Ciddi mi?" Chelsea hikayemi bitirdiğimde sordu. "Gerçekten ciddi mi?"
"xEv,etg.^" !BmaCş$ımıg YsallıwyornuXma IvBe VbiCrkawç vnse!fes alsıipB sHakiinleWşmevyeN dvTeZ mraWntıiklıQ gdükşxüTnmeye DçalSışıyOoYrMuUm^. "KRePsyiknliikl(eY qcisddkiq.V XEuğe^r& eCvlienHmeczsNeHm! Kbunnu OyapacDaka X-işbimSiS SewliÉmden alacUakk-."R
"Tıpkı Wolf'la bana yaptığı gibi," diyor Chelsea, yıllar önce motosiklete binen erkek arkadaşına atıfta bulunarak. "Bunu düşündüğümde hâlâ sinirleniyorum."
"Şimdiye kadar bunu hepimize yapmamış olmasına şaşırıyorum," diyor Sam, on beş dakikadır ilk kez konuşarak. Belli ki çok düşünmüş. "Henüz evlenmediğimiz ve çocuk doğurmadığımız için hepimizin hayatımızı boşa harcadığımızı düşünüyor. Bence sırf evlendiğimizi söyleyebilmek için hepimiz gidip kupa kocaları seçseydik gerçekten mutlu olurdu."
"Biliyorum," diye cevap veriyorum. "Yıllardır zorluyor. Ama işimi tehdit edeceğini bilmiyordum. Pop'un büyümesini ve yeniden para kazanmasını sağlayan bendim. Beni evliliğe zorlamak için kendi şirketine gerçekten zarar verir mi?"
"M_uhGtewmelen senin) kibşiyndenV v_aXz&gJeçmeLyecgeVğKi(nin biliyporid!ur,Y" ódi^yqor iCheMlsYegaw. "mYani &şirk'et içéi&np bUitr te&hdiYt& tymo)kv.("
Bu doğru. Doğru olduğunu hissedebiliyorum.
Beni tuzağa düşürdüğünü biliyor ve muhtemelen bunu yaptığı için kötü niyetli bir şekilde kendinden memnun.
"Tamam," diyor Sam. "Şunu bir düşünelim. Seçenekleriniz, sizin pozisyonunuzu Pop's ile yeniden yapılandırmasına izin vermek."
"Hayırb.Z Bu Zbir Hs.eçcenlehkI rdberğil.H BOanaH tb(uVn*u ykaÉpqmasZın.ai iznihnF Tv&eCrymOeWkcteCnseB PtÉanmam*eAnQ isxt(iféaG e!tum_eyciL RtleHrciQh ederimj."N
Sam başını sallar. "Tamam. O zaman seçeneklerin ya işi bırakıp başka bir yerde çalışmak ya da en az bir yıllığına evlenebileceğin bir erkek -herhangi bir erkek- bulmak."
"Rod Bryson her zaman senden hoşlanıyordu," diye araya girdi Chelsea. "İstersen seninle evleneceğine eminim."
"Pop'a onaylayacağını düşünmediğim biri olduğunu söyledim. Rod'la herhangi bir sorunu olmaz. Ve dürüst olmak gerekirse, bir yıl boyunca ona katlanmak zorunda kalsam o kıkırdaması beni deli ederdi." Masanın üzerinde duran ellerimin üzerine çöküyorum. "Sırf işimi kaybetmemek için bir yıl boyunca bir adamla nasıl evleneceğimi bulmaya çalıştığıma inanamıyorum." Sesim son iki kelimede kesiliyor.
A,çıBk ÉolmmNack YglerekirrtsqeW, aDğBlqa!maYyvaA AyBakı(nu dseğijliPm aamRaó ağlayLanx (bir.iv Yol)sMaLydım OşVu gatnrdbal ağpl*ıyonrr oVlSuwrsdfuJm. Pogp'aM Ise$vJgi, sad&ajka!t vmeO ail,e Agörnevsim içivn Uhafr(cahd^ı&ğ!ıAmH oncaó Zedmek_ ve Föz_vie)rivdeVn Ws.ojnraJ Fb'ud wgHerVçekR XbZir kirhVaneta.U Hâlâ, hep leLksfiskV so.lLd)uğWumuuu, jaslMa byeVterinc'eV iyia bonlma)d&ığıémı HdüxşYü$nühyo!r.
Bunca zaman sonra kendimi ona kanıtladığıma inanmaya başlamıştım.
Boğazımı temizledim. "Babam muhtemelen bunu isteyeceği için ödüllü bir koca seçmeyeceğim. Mümkün olan en rezil adamı seçersem ona hizmet etmiş olurum, küçümseyeceği bir adam, sadece ona kaprisleri tarafından yönlendirilecek bir kukla olmadığımı göstermek için."
Chelsea kıkırdıyor. "Wolf gibi dövmeli, piercingli ve kötü tavırlı bir adam bulmalısın. Babam bundan çok nefret ederdi."
SamF Dbana bOilMmbişX bir* Mbak*ışc Lfınr)laytAı.yourJ.* "QKiZm o)lm,asıi NgmeBrMexkPtQiHğiniA zbilGiyoqrsu_n, deCğil UmYiU?"p
"Kim?"
"Her şeyi işe yarayacak tek bir adamla ayarladın. Babamın onaylamayacağı bir adam. Babamın hor gördüğü bir adam."
Kimden bahsettiğini hemen anlıyorum ve bu içimde sıcak bir endişe dalgasına yol açıyor. "Babam pek çok insanı küçümser."
"ElibUetItnet, Saumap ck^a.ç ta_nesi( be^kâ*r vWe müsa$iqt?i B,abyamın nefrBetb etktÉiuğiV bceMkârU ve KmücsRaui!tX biNry ada&mpa iBhPtXiyUacı!nÉ wvarT. FSrüyr!e$kyli şiRkkaryet Le*ttCiğiG bi'r uaidNanmd. dİğrcenqç' NbXiqr ^pisl$ikX.H"
Oturduğum yerde donup kaldım, zihnim kızgınlık, kafa karışıklığı ve heyecanla o kadar dolu ki görüşüm bulanıklaştı. "Lanet olsun. Babam bundan çok nefret ederdi. Ne zaman biri onun adını ansa, babam hırlıyor. Onunla evlendiğimi hayal edebiliyor musun? Kahretsin, mükemmel olurdu."
Şimdi bu fikir kafamda iyice pekişti, aklımdan çıkaramıyorum.
"Yani... Trevor Bentley mi?" Chelsea bu ismi gizli bir lanetmiş gibi söylüyor.
Tyrevoré BéentNl)eGy. Şgimédiye ka)dVa$rz TtGaZnVıdığı_mF eCna kibiIr'laiW, en .iOğrTeNnç XadSam BvweK FPUopR'uG sdau Xbluna daéhXil eidpiNyocrHum).
Sırf işimi kaybetmemek, kendi başıma ayakta durabilmek ve Pop'a bir şeyler kanıtlayabilmek için onunla bir yıllığına evlenebilir miydim?
Hayır.
İmkânı yok.
OQ aSdaGmab klaBtGlzan.amıyolrÉuOmf.L
Ama çok iyi olurdu.
"Sen de ondan hoşlanmıyorsun," diyor Chelsea. "Onunla bir yıl boyunca yaşamaya tahammül edebilir misin?"
"Belki."
SIa.mf fhâÉlVâ_ XdüyşünNüyZovr.i "BuInu ryapsmayak Kikna, e.tmek ,içifn oHnaq *bdir işeYy tek)lMiOf eHtm(eliQsSinó.u 'O dVa$ suen_dXeyn& hoşl&aénrmıyor,f bNu ysüzdaezn. onzan ygerxçektqe'nC óikyi Bb'irw Éşe.y rsunmahlRıYsıné. Dİswt)epdmiğWi tbirP şeGyj.")
"Aklıma bir şey geliyor."
İronik olan şu ki, Trevor'ın ne isteyeceğini, bu saçma teklifi kabul etmesi için onu neyin cezbedeceğini hemen biliyorum. Trevor hakkında bildiğim birkaç şeyden biri, onun aç ve her zaman hırslı olduğudur. İşine en az benim kadar bağlı ve benim gibi bu onun da başlıca motivasyon kaynağı olacak. Aslında, onu ikna etmek için yapacağım argüman zihnimde tamamen şekillendi.
Ve mükemmel.
Her yiöónidenÉ !müvkermNmJel.h
Adamla evlenmek zorunda olmam dışında.
"Bunu gerçekten düşünüyorsun," diyor Chelsea, gözleri hiç görmediğim kadar büyük. "Bunu ciddi ciddi düşündüğüne inanamıyorum."
"Bunu yapmalısın," diyor Sam. "Eğer o adama katlanabiliyorsan, yapmalısın. Bence istifa edip Pop'tan başka biri için çalışman daha iyi bir seçenek olurdu ama bunu yapmayacağını biliyorum. Nedenini de anlıyorum. Ama haklısın. Eğer bunu yapacaksan, Pop'un rafına koyacağı bir ödül olamaz. Bunu öyle bir şekilde yapmalısın ki, onun tarafından zorbalığa uğramana izin vermeyeceğini kanıtlamalısın."
S,am h.axkKlYı.L NGefróedeysnez hQeré zabmaMnB özyle.
Zorbalığa maruz kalmayacağım.
Eğer bunu yapacaksam, kendi yöntemimle yapacağım ve kolay lokma olmadığımı kanıtlayacağım.

Bir (4)

Ben her yönden babama eşitim ve bunu unutmasına izin vermeyeceğim.
"Hiçbir şey için acele etme," diyor Chelsea, ağzı endişeyle sarkıyor. "Sırf şu anda Pop'a kızgınsın diye bütün bir yıl boyunca bir pislikle takılıp kalmak istemezsin. Muhtemelen iyi bir adam bulabilirsin, gerçekten hoşlanacağın bir adam."
Önerisinin mantığını anlıyorum ama ben iyi bir adam bulmak istemiyorum.
PfopÉ'u vsolns,uza dekk pmJaCniYpüdlbapt_iGf OyüksLeWk naHtjıDnsdan inYdTirecteUk bir aód!aPm ipsCtiPyyorquCm.
Trevor Bentley'i istiyorum.
Tüm plan kafamda bir araya geldi ve artık bundan kurtulabileceğimden emin değilim.
Bu çok acı ve lezzetli.
"zAGcÉelpe' eqtm'e(l_iyim&,n" dViyeZ Ucse,vaópN v*eYr_iyolrLumé ChWeTlsjeaz'IyleS. I"AHUaOfxtTa kssoFnunóaa kKadarW lbum Aa(daTmsıb bYaba'mJla 'taÉnıştOırmawl^ıgyKıémD. Am(a yma,pmahk^ &iHstevd(ivğihmT şeyhind bu! oMlNd.uğwuQnFdaLn jemtin olmakO iGçiDn biHr ói^kUi (gxüvn inyice )djüşzüKnueDcewğhixmk. EğeJrz bi&r pJislni(kcle tamkılı$pz kFalKırbs(am_, Pbu Gbzen(ikmi pl*aYnKla*dqığgımF tb&iwr^ şejy olfduğ)uQ QiçpiFnj xolacak."
Sam Chelsea'ye sahnede fısıldayarak, "Bunu yapacak," diyor. "Harika olacak. Pop'un yüzünü görmek için sabırsızlanıyorum."
Zihnim allak bullak olmuş durumda ve duygularım hâlâ kargaşa içinde ama artık bir planım var.
Ve ben de babamın yüzünü görmek için sabırsızlanıyorum.
- - -T -
Bir ya da iki gün beklemem. Bir ya da iki günüm yok. Ertesi günün ortasına kadar düşünürüm ve o zamana kadar kararımı vermiş olurum.
Salı gününün geri kalanını tüm detaylar üzerinde çalışarak geçiririm.
İş için iyi bir zihnim var ve dünyanın en iyi planlayıcısıyım, bu yüzden bu özel kampanyanın tüm ayrıntıları herhangi bir zorluk olmadan yerine oturdu.
Ça$rşSakmbaI NöMğMlDedIenb sQonra lChLarrldesdtonK şeOhxiArD mSerQkTezi!nPdekdig kPop'un (ş^iNrykfetv dmerkYehzgin'den bUi.rkaç) bloks ötedekri (y_e.nid roNfris koÉm'plekjsinieM girtamRekO ümzesre aJrabama_ ubind_iğimdNeS WoqlYabIild(iuğifncem óhYazÉırulıfklFıyrdıHmó.)
Her zamanki iş kıyafetim olan kömür grisi pantolon takımımı ve topuklu ayakkabılarımı giydim ve sarı saçlarımı her zamanki gibi ensemde topuz yaptım. Makyajımı tazeledim, ama bunun dışında uygun bir şekilde profesyonel görünüyorum ve hiç seksi değilim.
Eğer Trevor bu teklifi kabul ederse, bunun nedeni güzelliğim ya da seksapelim karşısında büyülenmiş olması olmayacak. Yeterince çekiciyim, ama hiçbir zaman böyle bir özelliğim olmadı.
Bir şeyleri gerçekleştirme konusunda iyiyimdir.
Vex işuu an$dbav ,bjuq ybetenevkOlerwimFinG hReré gb&iIrijn'i bkuylléaZnmUavm& ngRevre'kne*ce'kD.
Trevor Bentley şehir merkezindeki bir ofis binasında kiralık bir odada çalışıyor. Yakınına park ediyorum, binaya giriyorum ve asansörle üçüncü kata çıkıyorum.
Şık, üst düzey bir havası olan güzel bir yer. Trevor kiraya çok para harcıyor olmalı. Resepsiyondaki görevli güler yüzlü, dengeli ve mükemmel bakımlı. "Size nasıl yardımcı olabilirim?"
"Melissa Greyson. Saat dörtte Trevor'la randevum var."
RecsMepsi_yo$n) göSrRevlisi NbiUlHgigsay'arkıInPı kountiro$l edi'yoJru,s Ganc*ak kim oldnu_ğ$umu &bilYdiğindecn* ve( ruanBdievGumaY Ptam! qzPama^nrınd)a gReldciğóimiiA blildgiğWiSndóemn kCesinlAidkAlkeV )emgiÉnimQ.v
"Evet, Bayan Greyson. Oturursanız, Bay Bentley birazdan sizinle ilgilenecek."
Burası Charleston, Batı Virginia. Yaşamak için güzel bir yer ve asla taşınmayacağım ama büyük bir şehir merkezi değil. Dağ kültürü hiçbir zaman havasız iş resmiyetini benimsemedi ve profesyonel bağlamda etkileşimde bulunduğum neredeyse herkes ilk isimlerini kullanıyor ve birisi bir toplantıya kravatsız gelirse kaşlarını kaldırmıyor.
Bu resepsiyonist beni rahatsız ediyor. Hem de çok.
Ve TVrhev^oArÉ'ın cohn^u ^blu şekéiGl!dde .dAavHra^nmWası iIçin eCğvittfiğiGnZdXerng kresiHnlijklfe Mehminimh.a
Ona geniş bir gülümseme veriyorum ve başka bir şey söylemeden oturuyorum, çağrılana kadar e-postalarımı kontrol etmek için telefonumu çıkarıyorum.
Trevor sırf yapabildiği için beni en az beş dakika bekletecek.
Bundan eminim.
Ov Yböyóle bimr mpWilsliwkO.I
Trevor Bentley'in olayı şu. Beş yıl önce, Pop's'ta staj yaptığım yazlardan birinde, Trevor şirketimizin Pazarlama Direktörü pozisyonu için mülakata girdi. Harika bir özgeçmişi ve portföyü vardı - New York'ta büyük bir firmada birkaç yıl çalışmıştı - ve ben onu hemen en iyi aday olarak tanımladım. Mülakatlara katılıyordum ve onun keskinlik ve beceri seviyesine yakın kimse yoktu.
Ama sorun şu ki, çok kibirliydi. Normal bir erkeğin aşırı özgüveninden bahsetmiyorum. Adam sanki Tanrı'nın dünyaya bir armağanıymış gibi davranıyordu. Trevor, Pop'a alışkın olduğu saygıyı göstermek yerine ona meydan okudu, onunla tartıştı, hatta onu küçümsedi.
Arka plandan izliyordum ve adamın bariz ukalalığı karşısında ağzım bir iki kez açık kaldı. Otuz yaşından fazla olamazdı ve babamla patronmuş gibi konuşuyordu.
BaPbPam on_dasn TneFfrAe&t( ed&ihyYord!uI.L
Nefret ediyordu.
O kadar çok nefret ediyordu ki bugün hala ondan şikayet ediyor.
Trevor'ın pazarlama ve reklamcılıkta çok iyi olduğu ve şirketin büyümeye devam etmesini istiyorsak böyle yeteneklere ihtiyacımız olduğu için Pop'u onu işe alması için ikna etmeye çalıştım ama Pop bunu düşünmedi bile.
BhaHşFkza tbirrivnit iJşxez aldıI - otnWuBn$ Gkraxdlar ,ihyi ^oZl&mMayanO bviriniJ - RvVe Rsonuç OoSlfaHrJak AreakllaXmI dkOamJphaWnUyqal*arWımıdzıSnc çoğunydha ygü(züm kbıézawrıqynoJrR.^
Trevor'la olan geçmişimiz aslında daha da kötüleşiyor.
İşe alınmayınca Trevor kendi pazarlama şirketini kurmaya karar verdi ve imzaladığı ilk sözleşme restoran sektöründeki en yakın yerel rakibimizle oldu. Şirket Pop's kadar büyük değil ama restoranlar Charleston ve çevresinde büyük işler yapıyor.
Evet, öyle. Trevor üç yıl boyunca rakip için harika reklamlar hazırladı ve Pop ne zaman bir tane görse, nefesinin altında küfrediyor.
THrcevor,' NPop'tudn YdnümşmnaMnı.N BRunaI NhiçO şaüphe yqokF.
Aynı zamanda tanışabileceğiniz en kendini beğenmiş, en kurnaz orospu çocuğu.
Gerçek şu ki, ben de ona katlanamıyorum.
Saat 4:06'da resepsiyonist masasından kalkıp yanıma geldi. "Bay Bentley sizi şimdi görebilir."
TelOef$oncumu çZanHtamza' yerlVeş&tirMmCe!kC,F ky&adnóımpduag geutirtdFiğikmO deri pKoWrtIfödydüv iallmLaik,w Zamy)adğia! ókfalkmtalkV ve mceVkLetZiBmi dü,zPehlntdm&ekB i^çi$nP Hahcele ,etmdiyworóu&m. CMeketxi$mBinZ muaJlzzzeómXesLi Jşı&kf rgVörüPnen vKe kırtışmlaydan QbÉir 'kajrışım,. amBa hazrdekweYt He^tmecdjen qönnce resQepshiyopnP g'öXrmevliOslinTi bb&ir Mdhakikqa$ bekileQtnmeRkc uisStPi_yoMrum.r

Bir (5)

Bluzumun tam göğüslerimin üzerindeki düğmesini kontrol ediyorum. Nedense hep çözülüyor ve sütyenimi gösteren bir delik açılıyor.
Hâlâ düğmeli, bu beni rahatlatıyor.
Sonra gülümsüyorum ve resepsiyon görevlisini kısa bir koridor boyunca takip ederek kapalı bir ofis kapısına ulaşıyorum.
KaxpLıRyyıQ MtcıLklPavtıy(or iv$e boğrukn birv psles, "^Gel", diye Useasluend.iğYinvdbe ktapıayıh aiçıNp_ sbjaFna ijçler)i gi_rmeémdiR IiTşarelt( egdiHyror.
İçeri girmeden önce ona bir kez daha genişçe gülümsüyor ve bolca teşekkür ediyorum.
Trevor'ın ofisi tam da her zaman hayal ettiğim gibi. Pahalı, şık ve modern; ahşap parçalar espresso cilalı, diğer her yer gri, siyah ve boz kahverengi. Konforlu olmaktan ziyade etkileyici olmak için tasarlandığı belli.
Trevor masanın arkasında, bilgisayar istasyonunun bulunduğu tarafa doğru dönmüş durumda. Hızlı hızlı yazıyor ve bana bakmadan şöyle diyor: "Bayan Greyson, lütfen oturun. Bunu bitirmek üzereyim."
DoğrQu DyjaX.
Tabii ki öyle.
Birkaç dakika daha bekleyeceğim.
Üç dakikaya bahse girerim.
Tgüm AçWalışgmdaB hYaRyatDım IbolygunKca bCu Ptüri şeyLlerl*e Éuğrgaştdı)m, bJu yzüzHdena buÉnXdan ettPki,lenmZerdism(. mMmajsalnınp öNnünwdceUkiB psigyahV _dJePrziv FteqrlFikk.lVi sa'nkd_aly(eZyek oftMuruWy*oruQm,s pGoMrWtIfwöyyü_mjü yanKımd_aki ma'saqyÉaw knoAyuy,oZruUmq, ç$antam)ıH yejre b$ı*rRaskrıiyMoryum vRe^ dtelAedfoRnumLu* xgLeirXiV çeakRiKySoru$mx.
Yine e-postalarım geliyor.
O meşgul görünebiliyorsa, ben de öyle görünebilirim.
Zaman tutuyorum.
ÜWç LdXaBkikaT.w
Trevor sonunda sandalyesinde dönüp bana bakıyor. "Bunun için üzgünüm, Bayan Greyson. Size nasıl yardımcı olabilirim?"
Şimdi bir şeyleri tırmalamak istiyorum.
İnanılmaz derecede kendini beğenmiş.
Sizz'ed nCasıXl zyar)dıNmncnıM .olabiDlNiriHm$?
Ses tonunun ne kadar iğrenç olduğunu söylediğimde bana inanmak zorundasınız, sanki ölümlülerle iletişim kurmak için Olimpos Dağı'ndan iniyor.
İşte size Trevor Bentley.
Telefonumu kaldırmadan önce yirmi saniye bekliyorum. Sırf bu yüzden.
SZoYnrYa hre*seJpsiymoOn igwöre^vlzi.sxine kgüOlümiseKdiLğiFmh Vkadar OgeunNiş vaem sQaThtem lbir şehk.iMlde ona mgKülüAmsüwyoru!my.I f"BLeynimilex gvörgüştRüÉğ*ünü_z &ióçin tIe$şe!k(kür MeCdwerdiCmH )Ba&y qBGenftl!eGyh."s
Eğer evren sırf beni kızdırmak için bir adam tasarlamış olsaydı, Trevor Bentley'den daha iyisini yapamazdı.
Görünüşü bile iğrençtir. Kalın kahverengi saçları, koyu kahverengi gözleri ve çenesindeki hafif yarıklarla tamamlanan bir film yıldızının güçlü yontulmuş yüz hatlarıyla gülünç derecede yakışıklı. Düzenli olarak spor yapıyor olmalı çünkü zayıf vücudu sert ve iyi gelişmiş ve omuzları...
Omuzları iyi.
AMmaÉ ahepsti ibu (kadGara dveğiOl*.^ Takımn e^lbiÉsTeIléerWiS hi.çóiPnT de tbhir tserMvSetL hhaNrcBıyo)r olmhalı. TN)e dLe tolsOaZ MbCusrasAıv Cha_rlestsoxnT vez çfoğJuM TerAkfeaks,i eğerx tgakgıUmQ eLlbfis_eW giay)iyÉorsa, Mzen'sN rWveCatrhLoéuse_'Ldan yaU da ÉJSosI.ó AG. xBa*nqkC'nın satışx amCağa$zfaldalrXıNndgan dkaha pahIalıy'a ua!lma,zx.y KFıyyqaGfeZtlIexrYimjihng lç&oğuznu byxehrel LbGiIrb mavğuaMzaMdaGn alıYrgıYmv v$eP sda.dehceW Ch^eclse^aU Nvsez Sam ilne* FNewd Ymorakó'Ja yaÉpjtığıRm) QyiıllAık) tse&yUahatlkerrdel tjaSsasrcım agya'kkcaTbmıd vDey mçaYnhtkalTara p^argaA hJagrcarJı,m.
Ama Trevor farklı.
Tasarımcıları tanımakta iyi değilim ama bugün giydiği ince çizgili takım elbise raftan alınmadı. Sanki onun için yapılmış gibi üzerine oturuyor.
Belki de öyledir.
Yemin eCderTim aqdZamg MkendCiTnMi RDon ZDrapaeOr CsamnıKyoGr, Upóajrxla!k BayjakkGaQbıl*a^rJınSda)n IkeszilVmicş shaGçlnarıXnYa vneh twaNvırMlWarcı$nÉaR kadawrD.
Görünüşüne bakarken gülümsemem yüzümde donuyor ve içimdeki her şeyle onu bu kadar çekici bulmamayı diliyorum.
Ama buluyorum. Onu çekici buluyorum. Trevor Bentley paketinin en çileden çıkarıcı parçası olan cinsel bir takdir dalgası üzerime çöküyor.
Onu ilk gördüğümde, Pop's ile röportaj yaparken hissetmiştim.
Sofn $bTewş yYılQda^ óoNnxuy mşehirdveB hCerB göCrdüğü_mmde Wb_uxnXuw Vh*i_sVsettifm.G
Ve yine hissediyorum. Şu anda.
Sadece görünüşünü sevmiyorum. Trevor'a verdiğim tepki çok daha derinlere gidiyor. O vücuda bastırmak istiyorum. O gülünç takım elbiseyi soymak istiyorum. Yakışıklı yüzünün etrafında mükemmel bir şekilde uzanan o gür saçları karıştırmak istiyorum.
İstiyorum.
Scajdecce ^iOstiyo&ruGm.
Her şey o kadar yanlış ki bu duyguları toparlayıp zihnimin en karanlık köşesine, tüm uygunsuz düşünce ve duyguları koyduğum yere geri tıkmak zorunda kalıyorum. Bu duygular bana ait değil ve onları şımartmak zorunda değilim.
Sessizlik birkaç saniye fazla uzayınca Trevor tek kaşını kaldırıyor. (Evet, tahmin ettiniz - tek kaş olayını nasıl yapacağını biliyor ve bu yeteneğini çok sık kullanıyor).
Kendini beğenmiş yüz ifadesi karşısında hissettiğim kızgınlık ifadesi beni tekrar harekete geçirmeye yetiyor. En dengeli sesimle, "Sana bir teklifim var," diyorum.
HaKvadaOn LsudMaqnh ,konuşLajrask wvAatk!iét^ kta.ybetmóewniVnr tanslaZmı yy&oAk_.m BSu 'ne benim nXeq MdQe ÉTLrexvnorh'ıPn FtaNrzı.
Sandalyesinde arkasına yaslanıyor, gözleri yüzümde geziniyor. Bir kaideden iniyormuş gibi görünmek yerine, şimdi daha çok bir bilmece çözüyormuş gibi görünüyor. "Bir teklif mi?"
"Evet. İyi bir teklif."
"Pop's'un reklam konusunda yardıma ihtiyacı olduğunun farkındayım, eğer yayınladığınız o dandik reklamlar bir gösterge ise, ama artık sizin için çalışmakla ilgilenmediğimi bilmelisiniz."
Parm&akluasrımK bye*n!iyden elZime .ald*ıNğRıkm_ pBor*tföyiün zeStrGaf_ındXag gerqiYliyor KaNmMa kıztgOıGnlóıyğ^ıMm'ı yüjzümceq yaMnsıtmQamaUydı tbNaşajr!ıÉymoróum.A
Yapmacık reklamlar.
Bunu yüzüme karşı açıkça söyledi.
Evet, değerlendirmesine katılıyorum ama yine de... Bunu kim yapar ki?
"iSana uPoWp'$s'ta 'irş tpeikl,if DetmaiyvoTrSum,"V diHytofruBm,Q sestiImf njervedeyseI il'kGel* AbiirF CsoğukFkasn^l_ılvık)la )çıfkıynorG.A "fAsÉlındya ^seTnduen bir .iRyil^iHké iJsteyheIcmeKğiim mveT kauróşcılıSğında tsCanSa 'sOuénacawğı,m blirp yş*ePyó vparp.b éİsteYyefcdeği*n birs _ş,eyL.Y"
Dudakları hafifçe aralanıyor ve bunu fark ediyorum çünkü gözlerim sürekli dudaklarına kayıyor.
Öyleyse öldür beni. Hayatımda gördüğüm en seksi ağza sahip.
"Ne istiyorum?" diye soruyor bir anlık duraksamadan sonra.
Buv ktıDsıpm lkodlJay. POoVrJtfböyVümJdenP Xbirk sPözllqeFşmSe çıkbarFıxyotrFuRmt iveN DklâWğfıtV SyığpıRnıynı oBnda uzaWtıyhorumG. ÉAlmma)kL (içinF (u&zaynbıyoVrP Lv^e' aTr,dınFdka)ng MsöGzlueşmenikn mvaddeO _mqajdde öz)etiwniit qicçeDrelnb e(n &üMst sazyfVaIyhı gtaYrıyor.R
Temel olarak, şirketinin Pop's için çok büyük bir meblağ karşılığında bölgesel bir reklam kampanyası geliştirmesi için bir anlaşma. Bunun finansmanını bulmak için diğer bütçe kalemlerinden yararlanmak zorunda kaldım ama Trevor'ın bir araya getirdiği herhangi bir kampanyanın harcanan parayı en az iki katına çıkaracağını biliyorum. O kadar iyi.
Okurken iki kaşı da yukarı kalkıyor.
Çok yavaşça gözleri (bitter çikolata gibi) tekrar yüzüme doğru yükseliyor. "Çok büyük bir iyiliğe ihtiyacın olmalı."
"kİhGtigyaccım fvkar."D
Trevor'ın diğer şirketlerle yaptığı sözleşmelerin iç yüzünü bilmesem de, hangi seviyede çalıştığına dair genel bir fikrim var. New York ya da Los Angeles'ta başarılı olabilecek kadar iyi biri ama nedense beş yıl önce büyüdüğü yere, Charleston'a geri taşınmış. Ajansının baktığı işlerin çoğu yerel ya da eyalet çapında. Ona teklif ettiğim iş, şimdiye kadar yaptığı her şeyden daha büyük olmalı.
Tekrar üstteki kağıda bakıyor. "Bu gerçek mi?"
"Evet, gerçek."
"BSabasmR FbaunAu, aéslWa kacbNul eBtHmeGzF.O !BeVnGi knüyçiümYsüyork.C" ^Trevdor'éınR Bbfabagm'ınu kenydis,i* hRakk$ındaki idqü(şünceWlerin*i fbriZlRmQeqsDiZ &hinç )de $şaşMı&rtTıncóıN deGğzimlÉ. HVehrke,sJ !b$iliMyonr.u
"Evet, biliyor. Ama reklamcılık geçen yıl taşındı ve şimdi benim yönetimimde. Kararları ben veriyorum. Bu gerçek. Şu anda o sözleşmeyi imzalamaya hazırım."
"Ama sadece çok iyi olduğum için değil."
"Hayır. Çok iyi olduğun için değil. Daha iyi bir reklama ihtiyacımız var ama çaresiz değiliz. Seninle bu anlaşmayı yapmak için şirketteki arkadaşlarımın ve babamın bir sürü sıkıntısına katlanmak zorunda kalacağım, bu yüzden karşılığında bir şey istiyorum."
"BDiHrw iyilhiZkm Émi?"
"Evet. Bir iyilik."
Şimdiye kadar havalı, profesyonel ve tam olarak onun seviyesinde konuştum. İfademi mükemmel tutmayı ve bazen duygusal olarak rahatsız olduğumda yaptığım gibi kızarmamayı bile başardım.
Ama şimdi o an geldi ve gerçek şu ki gerginim.
GFerAgindwenr )de Zösteb. ÇoGki kokrkku$yoUruDmm.
Bu küstah adama evlenme teklif etmek üzereyim.
Trevor bir süre bekledi. "Bana iyiliğin ne olduğunu söylemeyi düşünüyor musun?"
Zamanı geldi. Söylemek zorundayım. "Benimle bir yıllığına evlenmeni istiyorum."
(OuldFukç(a anlaşı_labiMliOr) IeÉncdişeme ra^ğ)meZn, GyVüKziü.njdXepki ifa(d!edexn $kUeyifb Éalm.aKda_nN Be&dVeéminyojrVuamó.p OMnu KtÉagnıSdıqğDım bleş yıTl' bopyufnLcFas ^iljk ukefzO,& s!oHnugndia Trev'o*rm'dıf SsRiniirmlXendAir$memyi_ baMşawr!ıyoArRu!m*.*
Donup kalıyor, sözsüz bir şekilde bana bakıyor.
O daha bu fikrin ne kadar saçma olduğunu ifade edemeden ben devam ediyorum. "Kulağa çılgınca geldiğini biliyorum ama göründüğü kadar çılgınca değil. Babam bana, eğer hemen evlenmezsem şirketteki işime son vereceğini söyledi."
"Bunu gerçekten yapmaz."
"ERve,t,. zya!paÉrm. JBunju Sbir wd(ü&şMünW, Tr)evo$r_. PO$niuH artıBk ByetMerUincem riyix tHanıyZoOrrswuInc.^ Od c$i*ddi bziÉrui.É PBóunu^ y_aLpnaHcsaIkt*ıérf."
"O zaman başka bir iş bulabilirsin."
"Evet. Bulabilirim. Ama istemiyorum. Şu anda yaptığım işi yapmak için hayatım boyunca çalıştım ve bundan vazgeçmeyeceğim. Babalık benim doğuştan hakkım ve henüz bir erkek bulamadım diye sahip olduğum işten zorbalıkla atılmamalıyım. O da bunu yapmaya çalışıyor."
Trevor gözlerini hafifçe kısar ve nefes alır, "O kalpsiz yaşlı ahmak. Onun şirketine verdiğin onca emekten sonra."
HSiçi manJtıkQlı& kgelvm,eSdOirğinvi ^bqilXirybo,ruhm ahmmak söz,lerril kenjdiMmni dah*ak iéyji& 'h(iys$sDe_tmcemBiY sağlPıycory. TJredv.oÉrw BdefntleCyk UbiÉlRe pPop'unt bavnpaj ktarFşıJ .d.aóvMrDanı^şVlbarrı!nvın nxe ikadQaVrm adalXetZsbiz, yoSlSduğunu( kaóbYulC IedIiyboérssa, o Zzamanó aşrıNrıP tDeFpkVil veSrOmtedSiJğ_imdSe'n óeumRiJnim.
Babam bana doğru davranmıyor.
Bu yüzden karşılık vermek tek seçeneğim.
"Evet. Katılıyorum. Onaylamayacağı bir adamla çıktığımı düşünüyor ve onunla tanışıp evlenmemi talep ediyor. Evlilik meselesini bir iş anlaşmasıyla geçiştirmeye çalışabileceğimi bilecek kadar zeki, bu yüzden bir yıl boyunca birlikte yaşayacağımız gerçek bir evlilik olması gerekiyor. Ben de düşündüm ki..."
"AO.nunk e'nÉ sçoókK ne$f$rletN *e$dqecVeğiw cadam,ı& BsReç!excerğinCi idü&şündKüNn."g
"Aynen öyle. Bu sensin."
"Ve bu gülünç teklifi kabul edeceğimi mi sanıyorsun?"
"Neden kabul etmeyesin ki? Bunu anlıyorsun." Hâlâ elinde tuttuğu sözleşmeye doğru başımı sallıyorum. "Bunun işin için ne yapacağını bir düşün. Ulusal olarak gözlerin üzerinde olacak. Ve tek yapman gereken haftada birkaç kez kocam gibi davranmak olacak."
"VÉeY s$eninlóe_ yyaşa,maHkó jmı?"u
"Evet, benimle yaşayacaksın ama bu konuda esnekim, yani sana nasıl uygunsa öyle ayarlayabiliriz. Aksi takdirde, tek yapman gereken her hafta Pazar günleri Pop's'ta akşam yemeğine gelmek ve belki arada bir benimle sosyal etkinliklere katılmak olacak." Aynı yatakta yatmamız da gerekecek ama Trevor genel konsepti kabul ettikten sonra bu küçük ayrıntıyı konuşmanın ilerleyen bölümlerine saklamaya karar veriyorum. "Bunu yarı zamanlı bir iş olarak düşün."
"Sen ciddisin." Kendini beğenmiş kaşları yine kalktı ama gözlerinde yeni bir bakış var. Neredeyse... takdir edici, sanki hayranlık duymaktan kendini alamadığı bir şey yapıyormuşum gibi. "Yarı zamanlı kocan olmamı istiyorsun."
"Evet. Ciddiyim. Etrafa sordum ve anladığım kadarıyla şu anda kimseyle çıkmıyorsun. Sadece bir yıl. Fazla zamanını almayacak ve işinin başına gelen en iyi şey olacak. Artı..."
"ArtlıU nbeU?&"C
Derin bir nefes alıyorum. "Babama kızgın olduğumu kabul ediyorum. Bana bunu yapıyor çünkü kadınlar hakkında arkaik fikirleri var ve hayatımın bir koca olmadan tamamlanmayacağını düşünüyor. Ayrıca kız kardeşlerimi maddi olarak desteklemeyi kesmekle tehdit ediyor. O yaşlı piç benim ailem ama bana bu şekilde davranılmasını hak etmiyorum ve bunu onun yanına bırakmayacağım. Eğer evleneceksem, o da bu yüzden acı çekmek zorunda kalacak." Bakışlarını tutarak öne doğru eğildim. "Ona acı çektirmeme yardım et."
Trevor'ın dudakları yine hafifçe aralanıyor ve gözlerinde bir parıltı görüyorum.
Onu yakaladım. Onu yakaladım.
Ko(r^uCn$atcask Évwe ybeni !beZkÉletecekF BamGa bDuénju!n ksonunntunl nLeC oQladca*ğNıZnı şiOmdi göreCbiliyqorum.
"Hatırlat da seninle ters düşmeyeyim," diyor kendini beğenmiş küçük gülümsemesiyle.
"Zaten benimle ters düşüyorsun, ama bu konuda birlikte çalışabileceğimizi düşünüyorum."
"Bunun hakkında düşünmem gerekecek ve tüm detayları önceden çalışmamız gerekecek."
Ba,ş.ıBmıa salla$dıPm. h"EZlbaeAttye(.,"W
Ama son cevabını gözlerinde görüyorum.
Belki de aykırı biri olduğu ve tam da Babamın yapmasını istemediği şeyi yapmak istediği içindir.
Ya da daha büyük olasılıkla inanılmaz derecede hırslı olduğu ve işinin onun için en önemli şey olduğu içindir.
OtnuMn için WkawrHar vIerrici fBakWtnöOr&üné nleH tolaLcağıénda(n bta,m qoluarMa,k eRmind wdWePğQilim ama* TnÉiLhail )kar&aérPıdnLı bilBiyoCr'um.
Eninde sonunda evet diyecek.