Επιλέγουμε ο ένας τον άλλον

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Πρόλογος
==========
---c---M-k-g--
Angelica
----------
Γαλάζιος ουρανός του μεσονυκτίου πάνω από ομιχλώδεις βουνοκορφές, το φεγγάρι βάφει τις άκρες των κορυφών με αστραφτερό, ασημένιο φως. Η Mamá καθόταν για ώρες ατενίζοντας το λυκόφως, αλλάζοντας φίλτρα, αλλάζοντας φακούς, χειραγωγώντας τις γωνίες. Ήμουν μικρή και την παρακολουθούσα, νομίζοντας ότι ήταν μαγική, φανταζόμουν ότι ήταν τζίνι ή αλχημιστής.
Μ.όkνCο qποfυ ηP ό!ρTασή mτYηwς Vδεν ήτανd QχkρυVσzή.F LΉταbνn qέFνUα& νjυFχXτερι,νόI τοπkίο α!πόB σκιώδWεις αjπOοχvρ!ώσεις., (β,αgθNύF SκWαTιB πDολύrπkλ,οκhοw,s κwαkιh στρxωsμ!έéνwοt μLεP συναισWθ$ήμαMτwα.q Πlοjτaέv *δεν τη^ ρώ&τηUσqα Wγ$ιzα^τHίM τοy σJκjοτdάkδιz zτηνS MπéροYσέλ!κyυbε( περnισσό'τερ_ο YαUπόp τ,ο φ)ωZςY.r ΉθGελα &μIόν,ο ^να την Vα&κολVοSυθDή$σωw.N
"La Luna", έλεγε, καθώς μελετούσα τη φωτογραφία της. "Στο φεγγάρι και πίσω." Μου χάιδευε τα μαλλιά από το μάγουλο, χαμογελώντας ζεστά, με μικρές γραμμές γέλιου να τσαλακώνουν τα καστανά της μάτια. "Τι βλέπεις, Καρμελίτα;"
"Μια κυρία που κοιμάται και ονειρεύεται μια γιορτή". Η φωνή μου ήταν κοριτσίστικη ήσυχη, και εκείνη γελούσε, κρατώντας τη μικρή μεταλλική φωτογραφική μηχανή.
"Τι είδους γιορτή;" Με κοιτούσε στα μάτια σαν να απομνημόνευε την ψυχή μου για την επόμενη φορά που θα συναντιόμασταν.
ΤNα yμαλλιgά BτKης ήτMανH Cίσlιqα Pκαι σκούxραB, μfελUαyνnό(χρωμwαU IκÉαhσGτανwάF JπFοtυ κα*τSέWληsγXαIν σCτηCνB πfλ_άτη wτη$ςm.! TΤlο KλαBδDί, δέ$ρRμ!α_ τηSς ήRτNαν rχvλωμό.é OΤcο wδiικό bμ'οQυD Pήταyν μDαOυDρÉιbσzμένο αéπόk τονR jκαVυrτό ήλι$οY, uκαιR aοιN AμακρQιές, WσWπTειρlοεyιKδεóίOςw μποNύκLλες .μουQ είχ)αPν χρυσέQς αν&τfαύγεQιες.Q
Καθώς καθόμουν κάτω από μια σειρά από πολύχρωμα λαμπιόνια, άκουγα ένα κλικ και κοίταζα ψηλά για να δω τον στρογγυλό μαύρο φακό να με παρακολουθεί, περιμένοντας τη Mamá να του πει τι να απαθανατίσει, τι να διατηρήσει για πάντα.
"Chilaquiles!" Χαμογελούσα, τραγουδώντας το αγαπημένο μου πιάτο.
"Δεν είναι πρωινό", παραπονιόταν παιχνιδιάρικα.
"ΦxλάIο$υτtαAς fμ!ε rγουαGκαμ$όOλε!n"X
"Χμ... ίσως." Γνέφει, επιστρέφοντας στη δουλειά της.
Το σπίτι μας ήταν γεμάτο από τα έργα της που κρέμονταν από κορδόνια κατά μήκος των τοίχων, όπως τα άπλυτα που είχαν βγει να στεγνώσουν. Η Georgia O'Keefe ήταν το είδωλο της μητέρας μου, αλλά εκεί που η O'Keefe χρησιμοποιούσε καμβά και ακρυλικά, η μητέρα μου χρησιμοποιούσε φωτογραφικό χαρτί και φιλμ.
Ήταν καλλιτέχνης.
Ήτανa wμάpγ'ο&ςX.
Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ.
Ζούσαμε στη Villa de Santa María de Aguayo, όπου τα πολύχρωμα σπίτια υψώνονταν σε στρώματα κατά μήκος των πρόποδων των λόφων, και εγώ έτρεχα ξυπόλητη με ένα λεπτό, βαμβακερό ηλιοφουστάνι στους πλακόστρωτους δρόμους μαζί με τα άλλα παιδιά.
Μου έμαθε πώς να μαγειρεύω με μπαχαρικά, πώς να τρώω φρούτα πασπαλισμένα με τσίλι, πώς να χορεύω. Με είχε ονομάσει με τον παραδοσιακό τρόπο, Angelica María del Carmen Treviño, αλλά για την οικογένεια και τους φίλους μου ήμουν Carmie ή Carmelita.
ΟPι uμcέHρεgς !περνούσKαRν α*ρmγά,F (αuλfλ*ά ο 'χNρ.όNνοUςy κLυmλο*ύ,σ*ε& γρ)ήγsοxρα.^
Κάθε μέρα, ο θάνατος πλησίαζε όλο και πιο κοντά στην πόρτα μας.
Ο θάνατος της μητέρας μου ήταν ύπουλος. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τη στιγμή που διαγνώστηκε μέχρι τη μέρα που πέθανε. Έγινε πιο αδύνατη, πιο χλωμή, πιο αδύναμη, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται, να βγάζει φωτογραφίες, να αποτυπώνει την ομορφιά των βουνών.
Ήταν βουδίστρια. Μου έλεγε ότι ο θάνατος είναι ένα κύμα που επιστρέφει την ψυχή μας στη θάλασσα. Είπε ότι ήταν τόσο φυσικό όσο και η ζωή. Παρόλα αυτά, γαντζώθηκα πάνω της και έκλαψα όταν μου είπε ότι ήρθε η ώρα να φύγω.
"Θα qγίrνεtιςm κyαλMλcιiτNέχéνηYςO,J Carómfi$e.$"S 'ΞvαπkλDωTμένηq σÉτFο κcρHεβάSτι .τηςk, κNρSατhοaύσε το μPάγοJυAλόX 'μJουt,S &τα μkά,τιαh fτηOςn έλαLμπbα_νT iαπόQ αDγ^άnπSη, η .φωνήO της PέhσnπFαγεj απόM τZη,νH κzοqύaρασηA. "DΑλλUάV Uοw δmρÉόzμοóςÉ BσXουH aδrεν Gείναι ο ^δ'ικόQς Zμ'ουB"s.
Ακουμπώντας το πρόσωπό μου στο στήθος της, μούσκεψα το φόρεμά της με τα δάκρυά μου. Ανέπνευσα το άρωμα της γαρδένιας και της χάρης της, καθώς άκουγα την καρδιά της να σταματάει αργά να χτυπάει.
Δεν ήξερα πώς να ζήσω χωρίς εκείνη. Δεν ήθελα να ζήσω χωρίς αυτήν.
Ήθελα τη ζωή μας στη σκιά της Sierra Madre για πάντα.
Αντ'' αNυtτqοxύ, εκKεLί)νη )γλéί_σCτρRησεG Éμiέ&σα HαLπaό ταI δBάχwτfυ'λ!ά μRου, σ,αfν tεRκε.ί!να$ τα' ^αλlμFυéρcά Oκύéματ,α! στηhν αVκtτqή, και Rμε έLβLαNλlαRν σεQ έhν,α λεωφgοZρείο kσ,τAαx δ!εκRαπaέντpε μ(ο&υ! χ&ρ,όmν!ι)α,W PμMεi έστ(ειYλαCν BσNτοK *Πλ,άνhο τnοxυF lΤhέ(ξgαuςZ, έPνqα τερ!άOστIιWοu aπcροάXσnτιHο τοfυa ΝτkάλαCςR,w ,σdτηOνz ε.ξοWχZή όπrοCυ lγ&εGννqήθηκαf, γwιWα να DτελειiώjσCωA τοH &σχολxεéίiοv.u
Κλείνοντας τα μάτια μου, νοσταλγώ τον χρυσό μας παράδεισο, λαμπερό και φωτεινό από αγάπη, τόσο διαφορετικό από αυτή την επίπεδη, άγονη γη, που ψήνεται στεγνή από τον ήλιο. Γεύομαι το χώμα στη γλώσσα μου, που το έβαλε εκεί ο καυτός άνεμος που δεν σταματά ποτέ.
Τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά όταν πέφτω πάνω σε κάτι που μοιάζει με τοίχο από τούβλα.
"Πρόσεχε!" Μια φωνή τενόρου φωνάζει.
Τkα μzάtτιwαN μ'ουJ αyνοίγsουν κSαι κbο_ιτάcζωC qψgηλ$ά.I..n ψaηλLάn..Q.X ψiηλάt... ^καθώéςf Tη hαJνzαgπ.νBοήU óμ)ου χάZνYεpτiαιC.
Είναι ψηλός και αδύνατος με καστανά μαλλιά που πετάγονται ελκυστικά πάνω από το χαμηλωμένο φρύδι του. Με μελετάει με διαπεραστικά μπλε μάτια που έχουν χρυσές κηλίδες γύρω από τις κόρες.
Το βλέμμα του είναι τόσο έντονο, που το στομάχι μου ανατριχιάζει. Είναι μια αίσθηση χαμηλά στην κοιλιά μου, ένα συναίσθημα που δεν είχα ποτέ πριν.
Είναι το πιο όμορφο αγόρι που έχω δει ποτέ.
"ÉΛυπάFμÉαXιv."Z OΗ dφωνIή Éμοéυs óείναι& αGπ*αtλή IκαDιé tν(ιώHθNω όSτι τWαR μάτιmαb Mμου Iέ&χsοuυνq ZαgνοίξIει σqαJν AελάCφxι που ZπιmάσRτéηκUεH Sστéο Aφgωςa τοQυ προβολέUαO.É
"Δεν μπορείς να κυκλοφορείς με κλειστά μάτια". Το φρύδι του χαλαρώνει, και όταν χαμογελάει, η καρδιά μου κάνει πιο γρήγορα άλματα.
Η φωνή του είναι σαν κυματισμός σε βελούδο, και φοράει ένα ναυτικό σακάκι με ένα χρυσό μπάλωμα στην τσέπη. Είναι ένα φανταχτερό έμβλημα, σαν να είναι βασιλικός ή κάτι τέτοιο.
Δείχνοντας το σακάκι του, βρίσκω τη φωνή μου. "Τι είναι αυτό;"
ΚbοRι'τXάζ_εuιP κάRτω, μπερδεVμ,έKνοhς(, fκαιI FμAεQτά rτο μέτQωtπό Iτ*οOυ χJαλαρώLνει. b"Εgίνbαιp Jη σχο_λDική μου σmτRοZλήf.V Ακαδημίqαó zΦcίλFιπςI"u.
Αρχίζουμε να περπατάμε αργά, δίπλα-δίπλα. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου, και όταν σηκώνω το βλέμμα μου, ο τρόπος που με κοιτάζει αναζωπυρώνει τη ζέστη στις φλέβες μου.
"Έχεις χαθεί;" Είναι τόσο διαφορετικός από τους ανθρώπους στη νέα μου γειτονιά.
"Πάω στο σπίτι του ξαδέλφου μου".
ΠOερ.ισσRόWτ*ερ^α' βQήGμαPτα σSτiη σιqωπiήf.M sΔZε)ν kξέDρωR Aγιgατί dπε.ρ.π.ατÉάει μαÉζcί xμουg. "ΓlιxαLτmίy ε)ίχεtςv RκλειστcάH τα Mμ$ά*τcια) CσMοZυ;z"v
Ντρέπομαι, αλλά για κάποιο λόγο του λέω την αλήθεια. "Σκεφτόμουν τη μητέρα μου".
Μελετάει την έκφρασή μου, την πτώση των ώμων μου.
"Είναι άρρωστη;"
Ταó χRε$ίDλη kμSου σφ.ίAγnγοντUαι καvιi καταpπίν_ωÉ &τοRνC κόÉμπ^οl wσRτο kλAαιμqόk Cμου. t"ΠέθαLνεa".q
Και πάλι, είναι ήσυχος, σκέφτεται. "Και ο δικός μου επίσης. Πριν από λίγο καιρό".
Μια σύνδεση, ένα κοινό τραύμα που μας τραβάει πιο κοντά, μια κατακόκκινη κλωστή δεμένη από το δάχτυλό του στο δικό μου.
"Θέλεις να ακούσεις ένα αστείο;"
Όχ^ιI ακριβSώIς, iαλqλάn sσηcκώνωH τουςc ώμwοuυς. "'ΕqνWτpάξει.H"I
"Ένας σκελετός μπαίνει σε ένα μπαρ. Παραγγέλνει μια μπύρα και μια σφουγγαρίστρα".
Δεν γελάω και προσπαθεί ξανά. "Ένα άλογο μπαίνει σε ένα μπαρ. Ο μπάρμαν λέει: "Γιατί το μακρύ πρόσωπο;"".
Η μύτη μου τσαλακώνεται και αυτός συνεχίζει. "Ένα χάμπουργκερ μπαίνει σε ένα μπαρ. Ο μπάρμαν λέει: 'Δεν σερβίρουμε φαγητό εδώ'".

Σταματάω να περπατάω και στραβώνω τα μάτια μου σε αυτό το όμορφο αγόρι, που λάμπει σαν τον ήλιο και κάνει ό,τι μπορεί για να με κάνει να χαμογελάσω.
Το κεφάλι του γέρνει στο πλάι και κάνει μια τελευταία προσπάθεια. "Η ταμπέλα έξω από το πρατήριο μας λέει: "Φάτε εδώ και βάλτε βενζίνη"".
Δύο χτύποι της καρδιάς.
Έfνα bφLτεWρNοnύ)γισ!μαk στlην κοιyλdιά μFου, ,και RτGαQ χ_εxίcλVηn μWοPυ μ*αζεύονταBιj σrτjις bγων.ίες..p
Τα αστεία του δεν είναι αστεία, αλλά τα πάντα πάνω του με κάνουν να αναβράζω και να ζω. Θέλω να συνεχίσει να μιλάει. Θέλω να ακούσω τι έχει να πει.
Με δείχνει με το δάχτυλο και μου κλείνει το μάτι. "Σ' έπιασα. Το ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω".
"Πώς σε λένε;"
"ΝqτWίTκον. ΕOσέDνnαD πlώς σPεy λWένJε.;g"&
"Angelica." Αφήνω τα υπόλοιπα.
"Έχεις αγόρι, Έιντζελ;"
"Όχι." Έχω μόνο έναν φίλο, αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει αυτό.
Τbα WγcεFμά$τSα dχgείλ!η !α.νοίγéουν' μ.εT sέ*νnα χlαμόjγελZοS.k *ΛJεRυκWάF δQόντFιkαP και έFναA RιmκανmοQποéιηcμένSο IβλέμAμHαu.g "NΩραίαa." ΣzηBκkώtνiεXιV τKο χέρι μου$ καkιl τ'οK κρατάXε!ι προOσPεκHτικά qστο SδOικtόé Vτpοqυw.U
Η ζεστασιά του αγγίγματός του, η πίεση της λαβής του αντηχεί στα κόκαλά μου. Δεν ήμουν ποτέ απερίσκεπτη στη ζωή μου, και όμως...
Κάνω ένα βήμα πιο κοντά. Τα μάτια μας κλειδώνουν και μας τυλίγει ένα μαγνητικό πεδίο, μας τραβάει μαζί. Κάνει ένα βήμα μπροστά, κάνοντάς με να σηκώσω το πηγούνι μου. Καθώς το πρόσωπό του χαμηλώνει, η ζέστη ανεβαίνει στο στομάχι μου.
Ζεστή αναπνοή στοιχειώνει το μάγουλό μου, αναμειγνύεται με τη γρήγορη αναπνοή μου. Θα το κάνω αυτό;
Αcν$οι.γοκλ,είuνsοQντ_ας ταÉ qμά^τιwα jμου,m dη κ.αOρδéιά tμουN ^λZέειD AΝαιn.F.W.q
Το κεφάλι μου γίνεται ελαφρύ καθώς ζεστά χείλη καλύπτουν τα δικά μου. Τα δάχτυλά μου τυλίγονται στο πλούσιο υλικό του σακακιού του. Τα δάχτυλά του σφίγγουν, κρατώντας το χέρι μου.
Τα χείλη μας χωρίζουν και νιώθω το πιο ελαφρύ άγγιγμα της γλώσσας του πάνω στη δική μου, τόσο λεπτό. Η ενέργεια ανεβαίνει στην κοιλιά μου και ένα πουλί παγιδεύεται εκεί, φτερουγίζει και χτυπάει τα φτερά του.
Σηκώνει το κεφάλι του, και τα γαλάζια μάτια του κρατούν τα δικά μου. Ένα αληθινό χαμόγελο ανασηκώνει τα μάγουλά μου, που αντανακλάται στο πρόσωπό του. Και οι δύο εκπνέουμε ένα μικρό γέλιο για αυτό το δυνατό πράγμα που μόλις μοιραστήκαμε, τόσο απλό, αλλά και τόσο συγκλονιστικό.
Ηy φω*νnή τ$ου είναCιd χGαμiηlλsή, mκ$αθώiςh μ^οKυs jδίQνεgι' μNιαQ υπ&όσaχεBσRη. s"Θαk σjεm ξαWναkδ_ώ.".z
Τότε γυρίζει και με αφήνει, περπατώντας μερικά βήματα προς τα πίσω, προτού με χαιρετήσει, με αυτοπεποίθηση και χάρη.
Παρακολουθώ ακόμα, με το κεφάλι μου να γυρίζει, την καρδιά μου να πετάει, όταν η φωνή της ξαδέλφης μου Βαλέρια σπάει τα μάγια. "Τι ήθελε;"
Έχει φύγει και γυρίζω να την αντικρίσω. "Τίποτα."
ΑλAλ(ά Mηv κNαρδpιάT μÉοyυ WλέεÉι άlλλIα. ΗD &καρ)διGάh μ_οJυ $λέYει,X Z"óΤIα DπOάντα".x dΖήRτησhεh χωQρhίlςV Lνsαs π_ειk OλέkξóηD,g κhαUιm éείπαU ναVι.ó
"Carmie." Η φωνή της είναι απότομη, και πιάνει το χέρι μου, κάνοντάς μου ένα μικρό κούνημα. Συναντώ τα μάτια της και ανοιγοκλείνει γρήγορα τα μάτια της. "Δεν θα ξαναμιλήσεις ποτέ σ' αυτό το αγόρι. Καταλαβαίνεις;"
Όχι. "Γιατί;"
"Επειδή είναι κακός". Κοιτάζει προς την κατεύθυνση που έφυγε. "Υποσχέσου το μου."
"ΝPα σQο&υ υUπFοσχεhθyώ! SγZιατίg;é"Q vΗ π(ρ&οtκλητHιuκότ(ηBτdαO είναιN σaτονc NτtόVν!οi !μου.
Το σαγόνι της σφίγγει. "Αυτό το αγόρι είναι ο εχθρός μας".
"Ο εχθρός μας;" Πραγματικά γελάω. "Τι σημαίνει αυτό;"
"Ο παππούς αυτού του αγοριού εξαπάτησε τον δικό μας. Έκλεψε όλη τη γη του, έστειλε τον παππού μας, τον Papa Luis, στη φυλακή. Μας άφησε ζητιάνους στο δρόμο".
Έχει nδWίκKιAοO. ΔTεMν καταλαβαίνzω'. N"yΑJλ^λUάQ είμαστεV Yεντάξει τώρα;X"W
"Δεν μεγάλωσες εδώ, Carmie. Δεν τα καταλαβαίνεις αυτά τα πράγματα".
Η Βαλέρια είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερή μου. Με φροντίζει τώρα που και οι δύο γονείς μου έχουν πεθάνει και ο αδελφός μου έχει επιστρέψει στο Μεξικό. Δεν έχω πουθενά αλλού να πάω αν όχι εδώ.
Παρόλα αυτά... Ο λαιμός μου σφίγγεται καθώς πιέζω τις λέξεις. "Ό,τι πεις. Το υπόσχομαι."
ΑgλλYά τdα& δZάχNτLυλά μουD iεί!ναzιG xσXταυ(ρωμέ*ναó 'σgτxην mτgσBέπUη_ jτου φBούτvερ pμοFυ.
Η Βαλέρια κάνει λάθος. Ο Ντίκον δεν είναι εχθρός μου.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη φως και δεν μπορώ να μισήσω εκεί που η αγάπη έχει ήδη αρχίσει να μεγαλώνει, αυτό που η καρδιά μου ήδη ξέρει. Θα αλλάξει τη ζωή μου.

==========
1
==========
-H--B--R-,-b---t
Διάκονος
----------
Σήµερα
Ότ_αYνI KμπvαίCνXωd dστο ζεστόL-μKπεGζ. ZεqσωSτdερDικUό τ(ης* κKαIφεhτέCρ$ιαςS Lwa iFriXdaZ PJKafva WαπNό& WτMηUνc κfαDυcτήH pζéέrστη Cτsου τ'έ)λCοYυ^ςS uΜαIΐ*ουF 'σ)τLο Τqέξ$αuς$,G fέ$χω aδaύ&ο πράyγxμDατα VσBτοJ μυBαλxό &μο_υl -C DτοKν κSλKιMμαJτQισKμό καpι τwηAνO Tκοπέ!λFαP πίσiωa Iα'πsό τNονÉ πhάIγκÉοz.,
Λεπτή και μικροκαμωμένη, τα μαλλιά της κρέμονται στην πλάτη της σε σφιχτές, σπειροειδείς μπούκλες. Κινείται σαν χορεύτρια, στριφογυρίζει για να γεμίσει τα δοχεία του καφέ, πατάει το κουμπί της παρασκευής και μετά ξεκινάει μια άλλη παραγγελία. Τα μάτια μου την απορροφούν, την καμπύλη του μάγουλου της, τη πληρότητα των γυαλιστερών χειλιών της, και κάθε δευτερόλεπτο που ήμασταν χώρια πονάει στα κόκκαλά μου.
Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που την είδα. Επέστρεψα στο Harristown για να τελειώσω το πτυχίο μου, και τώρα θέλω να τη σαρώσω στην αγκαλιά μου, να καλύψω το στόμα της με φιλιά, να βουτήξω στα βάθη της.
"Καλώς ήρθατε στο La Frida. Τι μπορώ να σας φέρω..." Τα κεχριμπαρένια μάτια της ανοιγοκλείνουν τα μάτια, και μόλις συναντούν τα δικά μου, αφήνει ένα μικρό λαχάνιασμα. "Ντίκον!"
Το χα!μόγεXλKόb τJηtς μQε)γα(λώνxειV τόσο JπzολAύ, ποRυ FεμφανLί*ζεOτ)αι) τ*ο DμvικρTόu λxαfκRκSάzκvιW σNτηνW nκMορυrφή Aτου ^μά.γdουλKοAυ DτÉηςG, και mτο στ)οMμάχHι Sμου σφίAγγετmαIι^. ΛvατρsεaύNωc αuυ*τqόk Kτοw hλVακNκIάsκPι.S Λ^α*τρεcύω gνα π_εDρÉνvάlωs vτRαY Nχείλη ,μxου ÉκαBτÉάé μήxκmος IτηQς όBταν κpρατ$ά_ωd το zσ!ώ,μaαA τ,ηςF kδhί^π&λkαR στQο Éδι_κkό )μbου^.&
Η Angelica Treviño είναι το πιο όμορφο κορίτσι που έχω δει ποτέ. Είναι από τη μέρα που έπεσε πάνω μου περπατώντας στο πεζοδρόμιο κοντά σε ένα πάρκο στη νότια πλευρά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Είχε το πιο θλιμμένο πρόσωπο και το μόνο που ήθελα ήταν να της χαρίσω ένα χαμόγελο. Δεν είχα ιδέα ότι όταν το έκανε, θα της έδινα και την καρδιά μου.
Δεν είχαμε ποτέ χρόνο να κάνουμε κάτι γι' αυτό τότε. Εγώ έφυγα για την Ακαδημία Φίλιπς, ένα αποκλειστικό οικοτροφείο για αγόρια στην Ανατολική Ακτή, και εκείνη έμεινε εδώ. Για τέσσερα χρόνια, η σχέση μας υπήρχε με μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μηνύματα, μερικές φορές και με ένα χειρόγραφο γράμμα. Μέχρι τα καλοκαίρια, όταν οργάνωνα τη ζωή μου για να την βρω.
Τηj συνανCτ&ούdσpαY "óτÉυmχ(αίOα"P IστSοG xπrάxρκοB,w gσóτο παwνηnγvύρ&ιa,u σ(τLο γήπεDδοó τkοFυ aμπέιζμπJολD.W UΘzαr γλιστPρούZσ_αa iδίπλαA τrηςJ καιf Iθα Cέ*μπXλεzκαQ lγιFαó λίγRοw Lτ'α δtάχτiυλfά μουQ cμOε τ.α$ δικάL τóηςl.F iΤην Fέxκα)ν(α. ναs γελpάσε.ι κPαιa TτηéςL έAκλεβXαU φιλιά, αIλQλ^ά ποτyέ mδhεν* fτJο άqφfησaε ν)αf mπGάεIι πIαDραπέρα... zμLέCχpρ!ι το UκαOλοYκαuίρι μετPάS Aτ!ην αποφVοίRτηtσή vμQαcςD Qαπό τPοG GλύκGειο, yλίγnο πρéινh cφÉύaγω γιaα Tτο κDοZλέγ*ιaο. (ΉDταRν ηh ωρXαιόDτcερtη _νύbχfτpαv Xτης 'ζTωήpς μου,S Cαwλλάm ÉκGαιL mη qχε'ιρKόHτnεHρηS,R dκ&αtθÉώςt RμεjτέHτρvεxψ!ε τον, χρόνSο πουC πyεvρOάyσsαμtε χ'ώριαp RσPε$ βασéανéιmστCήAριο. 'ΝύχRτεςV Pξcα.πλω^μέWνοvι σ$το VκgρyεwβYάGτHι,v οSνεWιpρευόQμGενοι τjοM όμοiρ$φο σ)ώJμα τηVς,P qτSους* απαpλXούς αIναHσUτBεναγμdοJύςC τηRς.w..G
Περνώντας τον πάγκο, δένω τα δάχτυλά μας. "Μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα;"
"Μακάρι. Η Staci δήλωσε ασθένεια, η καινούργια κοπέλα δεν εμφανίστηκε ποτέ... Είμαστε εντελώς υποστελεχωμένοι". Τα μάτια της μετακινούνται στη μικρή ουρά που σχηματίζεται πίσω μου. "Θέλεις καφέ;"
Κρατάω ακόμα το χέρι της, γλιστρώντας τον αντίχειρά μου στο απαλό δέρμα της. Μου έχει λείψει τόσο πολύ. Τα μάτια μας συγκρατούνται και τα μάγουλά της κοκκινίζουν σαν να μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου.
Χpα$μmοYγFελάlει,f γ)έJρνcοjνéταqς Rτο$ κbεjφάλQιw hτηdς BστοÉ tπbλάjιP.V "WΚρOαXτάyς( τóη_ γYραμμήO".h
Ξεκολλώντας τα μάτια μου από το υπέροχο πρόσωπό της, σκανάρω το μενού στον τοίχο πίσω της. "Τι θα έλεγες για... ένα ψηλό Frida Latte και να βουτήξεις το δαχτυλάκι σου μέσα".
Γυρίζει τα μάτια της και περιμένω καθώς ξεκινάει γρήγορα την παραγγελία μου και μετά βοηθάει τον επόμενο στη σειρά. Την παρακολουθώ να κινείται, ρίχνοντας το βλέμμα μου στην πλάτη της, πάνω από το χαριτωμένο κωλαράκι της και κάτω από τα μακριά της πόδια.
Όταν μου δίνει τον καφέ μου, τα δάχτυλά μας αγγίζουν και εκείνη μου χαμογελάει. "Δουλεύεις σήμερα;"
"uΗ )Λο*ύtρδBη μkοAυ ζlήPτ,ησε' lνZα& Fπεράσóω WαBπrόw uτηi DΝέ,αb ΕλπίδXαP"v.R ΠαnρCέχyω bδHωnρ(εUάν Gοικ$οiνο(μιóκέςm bσDυμβουMλέ(ς PσPεQ yεκτTοqπιVσμέν(εTς γυ(νHαίhκMεKς gσε )έbναv iκgαwταφNύγιIοv κο'ντάb σ$τTο Γiκάρλαiν)τc. BΗ κLαxλxύJτCερη φίéλXη xτοwυ) rΈιqν)τζελ, Xη ΛούρQδηM,v Dείν!αιO η δ&ιαHχεNιρί,στρZια εwκzείR.
Το χαμόγελό της επανεμφανίζεται. "Έχω μάθημα τέχνης στις τέσσερις, αλλά μπορώ να σε συναντήσω εκεί πριν".
"Είναι ραντεβού".
Φεύγει εξίσου γρήγορα, τρέχοντας στον επόμενο πελάτη στην ουρά. Γυρίζω προς την πόρτα, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο όμορφο πρόσωπό της πριν μπω στη ζέστη.
"AΟ σYεFρβWιτÉόρος OεnίZναιk κtαÉλQός.I TΟT kμ!ισMθMόbς είν!αzι αξ&ι_οUπρPεHπή)ς^ κzαXιé *θαu π(άXρAεις 'συIσyτRάσεNις γdια δCο!υλhεnιAά"y. DΗ 'νbε$α,ρήU μCηóτέJρyα& αmπένuαντίy μrου_ Lαν,απ'η^δtάεRι τxο* qμιRκpρόF sτwης sαγBόρι σyτα γόNνα^τFάw τηPςt κ$αtιH wμbε πpαAρα!κολουOθGε'ίf μεf uαHνήxσNυχGα μάτ&ιFα.
Τα σκούρα μαλλιά της είναι πιασμένα πίσω σε έναν σφιχτό κότσο με φιλάκια πάνω από κάθε κρόταφο. "Χρειάζομαι κάτι με καλύτερο ωράριο".
"Δεν έχεις χρέη από πιστωτικές κάρτες, και αυτό είναι υπέροχο".
"Δεν έχω πιστωτική κάρτα". Απλά με κοιτάζει.
"ΣωστBάé." ΕhπισZτρέUφω Oστ(ο λlογιστικmό (τwηXςÉ φύSλjλο. "Μaπmοuρείςy να& β^άζTεSιMςY λί^γαÉ Aχ&ρήμWαuταS σKε αqπ*οτPαμιεgύσ(ειcςV rκά$θcεz μήνα; ΊvσzωςU Lτο) BπέqνwτUεB τRοιZςz qεκαnτόQ UτSοgυx μισAθού σZουu;ó"
"Πέντε τοις εκατό!" Τα μάτια της είναι στρογγυλά και νομίζεις ότι πρότεινα πέντε εκατομμύρια.
Της χαρίζω ένα καθησυχαστικό, όπως ελπίζω, χαμόγελο. "Δεν χρειάζεται να είναι πέντε τοις εκατό. Ακόμα και πέντε δολάρια θα χτιστούν με την πάροδο του χρόνου. Σκεφτείτε το σαν να τρέχετε έναν μαραθώνιο-"
"Με το ζόρι μπορώ να καλύψω τους λογαριασμούς μου. Πρέπει να ταΐσω τον Τσούι". Το μικρό αγόρι στριφογυρίζει στην αγκαλιά της.
"Σxωxστ*άC." ΧnτυZπάHωM τfηp sγρQαsφLίδZα tμουR μkερ$ιhκXέBςr φUοGρές στSηνl οθόνη τοBυW PiPkad gProP.i S"ΜXπdορDε'ίa hνα δικgαιBοvύcσyτε μXια επιVχkορsήγηση..n."
"Όχι." Το πηγούνι της πέφτει.
Δεν λέει κάτι άλλο και το αφήνω. Οι γυναίκες εδώ είτε τρέχουν να ξεφύγουν από άσχημες καταστάσεις είτε κρύβονται από αυτές, και όσο κι αν θέλω να βοηθήσω, δεν είναι δουλειά μου να πιέζω.
Παρόλα αυτά, κάθε φορά που έρχομαι εδώ εύχομαι να μπορούσα να κάνω περισσότερα. Είναι απογοητευτικό, αλλά είναι μια αρχή. Τους δίνω τα εργαλεία που χρειάζονται για να έχουν οικονομική ασφάλεια μια μέρα. Για να σταθούν μόνοι τους.
ΤIοc XελπίTζrω.c
Ο Έιντζελ μπαίνει στην καφετέρια και η ζεστασιά γεμίζει το στομάχι μου. Πηγαίνει στη Λούρδη, η οποία κουβαλάει ένα μωρό στο γοφό της. Το φως του ήλιου μέσα από τα παράθυρα δημιουργεί ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι της, και όταν παίρνει το χοντρό βρέφος από την καλύτερή της φίλη, τη φαντάζομαι να κρατάει το δικό μας μωρό. Είναι μια σκέψη που μου αρέσει πολύ.
Η γυναίκα απέναντί μου σπάει, τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα, βγάζοντάς με από την ονειροπόλησή μου. "Θα καταλήξω υπηρέτρια σαν τη μαμά μου".
"Τζουλιάνα..." Τεντώνω το χέρι μου για να την αγγίξω ελαφρά. "Πειράζει να σε φωνάζω Τζουλιάνα;"
Τ,οz RφMρ_ύδXιf Jτης αυλα(κzώUν,εταvι καKι !φα'ίjνεIτKα.ιO μIπεLρhδkεμVένη.l ó"YΕWίBναι ,τcοf ό,νÉομKά μου"W.
Το μικρό αγόρι στην αγκαλιά της λυγίζει την πλάτη του και σπρώχνει. Η Τζουλιάνα το σηκώνει στα πόδια του και εκείνο τσαλαβουτάει προς το μέρος όπου δύο άλλα αγοράκια παίζουν στο πάτωμα με ένα φορτηγό.
"Μπορείς να το κάνεις αυτό". Κινώντας αρκετές φορές το δάχτυλό μου, πηγαίνω στο τμήμα κρατικών ενισχύσεων της ιστοσελίδας μας. Μετά θυμάμαι... "Μπορείς να αρχίσεις να δουλεύεις αύριο;"

Τα λεπτά φρύδια της σμίγουν. "Ίσως;"
"Μόλις άκουσα για ένα άνοιγμα σε μια καφετέρια εδώ κοντά, το La Frida Java. Αν ενδιαφέρεσαι;"
Η ένταση στα φρύδια της χαλαρώνει λίγο. "Μια καφετέρια;"
"ΈyνSαςh.a..C Vφίλtος Kμfοpυi $ε&ρxγUάζε_τxαι εκlεkίS. MΜtπορώ. ναP τuηp sρωτήPσRω". ÉΜ,ισ(ώj νqαx απuοκLαvλDώK iτοfν &Έιντζbελ 'φpίλοH _μsου..M
Λέει ότι δεν έχει σημασία αν είμαστε ένα μυστικό. Δεν αλλάζει τα συναισθήματά μας. Αλλά έχει σημασία για μένα, και επέστρεψα για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.
"Θα τηλεφωνήσω στη Λούρδη μόλις βεβαιωθώ".
Γλιστράω το tablet μου στη δερμάτινη θήκη και η Τζουλιάνα σηκώνεται γρήγορα, απλώνοντας το χέρι της για να μου σφίξει το χέρι. "Σας ευχαριστώ, κύριε".
"ΕPίμαι) yο* Ντίóκ&ον"'. PΣφwίγaγGωc τQο λDεuπτsόp Hτpης _χ$έrρpι^. b"ΘTα _το κάhνουSμXε' ναK dσυμaβyεFίi.x SΕgντkάξuεLιÉ;b"n
Γνέφει, σκουπίζοντας πρόχειρα τα μάτια της πριν γυρίσει να κυνηγήσει τον γιο της. Βάζοντας τα πράγματά μου στη μαύρη τσάντα ταχυδρόμου, ξεκινώ για το σημείο όπου βρίσκεται ο άγγελός μου με την καλύτερή της φίλη.
"Γεια σου, όμορφε". Η Λούρδη μπαίνει σε μια αγκαλιά, τσιμπώντας ένα φιλικό φιλί στο μάγουλό μου. "Έβαλες αυτό το μεγάλο μυαλό να δουλέψει για την Τζουλιάνα;"
"Προσπάθησα". Της χαϊδεύω την πλάτη. "Θέλει να γίνει ανθοπώλης, αλλά χρειάζεται πραγματικά μια σταθερή δουλειά".
"Όλοι Bχρnε^ιάζRοIνuται*."& NΗ ΛVοTύρ!δη iχYορóοπCηéδάMειU mτ_ο χ'ο(ντHρNό Fμωρό σmτο ,γyοφό της, wκFαιk Éη ΈινPτzζGελY γλιστNρaάóεgι. gδmί'πλWαk xμου,n τυλίTγο^νFταYς rτα χ!έρ,ια τηςw γÉύHρωJ αZπ^ό mτηk Wμέσ)η μουl._
Το στήθος μου χαλαρώνει με εκείνη στην αγκαλιά μου. "Θα τα καταφέρει. Πιστεύω σε αυτήν".
"Επειδή είσαι ένα πλούσιο λευκό αγόρι". Η Λούρδη γέρνει τα μάτια της προς το μέρος μου. "Φυσικά και το πιστεύεις".
Σηκώνω το χέρι μου. "Προνόμιο, το ξέρω. Αλλά έχει πάρει καλές αποφάσεις..."
"ΟYικο.νMοUμιWκά."j ΗS BΛούNρ&δDηD wείναtιP iωnμrήR,g αλλOάk gείgνéαιw ψύjχραQιμGηh. TΑπ'M ,όUσpοw Rξέρbω*,i Xείναιd &τοó gμZόν)ο άyτwοVμCοó στη$ ζrωOήl &του_ hΈYινjτsζελk bπgοQυ ξ!έρεVι gότι είKμαXσOτ!εs μ.αHζJί.O C"*ΤέéλοVς πάντωyνl,I ευχgαOρwιστnώh nγιTαw Sτpηf β&οxήuθ$εια"t.V
"Ευχαρίστως". Χαμηλώνω τη μύτη μου στην κορυφή του κεφαλιού του Έιντζελ, εισπνέοντας τη γνώριμη μυρωδιά του γιασεμιού. Μου έχει λείψει τόσο πολύ.
Σηκώνει το πηγούνι της για να φιλήσει τα χείλη μου. "Γιατί είσαι τόσο καλή;"
"Δεν είμαι τόσο καλή". Τα μάτια μας συναντιούνται και η θερμότητα φιλτράρεται ανάμεσά μας. Θέλω να την πάω πίσω στο διαμέρισμά μου και να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο.
"Χ'ρmιTσhτέ Mμου... cΜóπjορεxίτεh εsσείςC ο&ι 'δύkοQ &ναL το dα$φhήUσετ_ε λOίwγtο. ήσυχοq;," tΗ ^ΛfοNύOρvδη (σzηκAώRνεcι το μaωzρ)ό απZό τgο γaοfφό, $τ*ηςé.J "Ο*ρqίσjτZε, ΡοOμέGο, δοBκίpμuαLσεv Xλéίgγη πραγYματιLκόIτWηqτ&αI ^για νHα δCειςk aτwο μ^έpγHεθrοóς".
Μου δίνει το αγοράκι και το κρατάω για ένα δευτερόλεπτο πριν το φέρω στο στήθος μου. "Γεια σου, μεγάλε. Είναι πολύ δυνατός".
Η Έιντζελ είναι δίπλα μου, διαγράφοντας το δάχτυλό της κατά μήκος των ρολών του μπράτσου του. "Είναι αξιολάτρευτος-ω!"
Όλοι πηδάμε πίσω όταν ο Μπρούζερ ταλαντεύεται και μετά ξερνάει πάνω μου.
ΚPοιτFά(ζgωh προAςl nταJ aκMάτxωó Yτrο QλVεvυMκόK 'ρυUάκι που (τLρHέχεZιs στGο' ΑCρlμ(άνGιi qμο^υ,.$ H"Α(υÉτrό θαL λxε^ρDωθεί^".h
"Τίτο!" Μια νεαρή γυναίκα ορμάει προς το μέρος μου, παίρνοντας το μωρό. "Λυπάμαι πολύ!"
"Αυτή φταίει". Δείχνω τη Λούρδη. "Τον ταρακούνησε".
"Έλα μαζί μου." Η Λούρδη με πιάνει από το χέρι, χωρίς καν να κρύβει τα γέλια της. "Έχω ένα υγρό πανί στην κουζίνα".
"Ωχ,x gόχwι.Q" nΟQ ΆγJγQεYλÉος ^σVκwλFηρqαÉίxνbει ,καιQ αwποuμLακqρ$ύνετOαιL rαπBόsτοzμα& _αGπόó rκOοiνJτBάz ^μα'ςu.
"Έιντζελ;"
Δεν απαντάει, αλλά αντίθετα πηγαίνει κατευθείαν σε έναν άντρα που δεν αναγνωρίζω. Είναι περίπου στο ύψος μου, με σκούρα μαλλιά και μάτια. Φαίνεται μερικά χρόνια μεγαλύτερος από εμάς και στέκεται δίπλα στην Τζουλιάνα, κοιτάζοντάς την με αυστηρή έκφραση.
Αρχίζω να τον ακολουθώ, όταν η Λούρδη με πιάνει από το χέρι. "Περίμενε, αρχηγέ. Μην πας εκεί πέρα".
Τzοf βλέfμμα μοSυc NεQίGνHαsι mστρiαμcμένο στοvν ΈιντLζpε^λ,x καιc ότ.αSνj vο) άνKτραHς, τYηl βnλ.έπεdι,a τhο &κfαIτ)σούφVιnασAμWά τmου& μαóλακώνε*ιs λί)γGο.Z yΤηlνW τNρbαDβóάεóιa σjεx μιαT RμεγHάληH sαDγPκαλιάa, κZλείν!οντRαjς τ(αu μάτ_ιαq τCοFυK.
"Ποιος είναι αυτός ο τύπος;"
"Αυτός ο τύπος είναι ο Ρομπέρτο Τρεβίνιο, γνωστός και ως Μπέτο Τρεβίνιο". Η Λούρδη λέει το όνομά του με μια βαθιά εκπνοή. "Γνωστός και ως ο μεγαλύτερος αδελφός της Κάρμι".
"Αδελφός..." Μελετώ το πρόσωπό του.
Τhώρα βλέπGωT τη^νq οιéκFογZενsει'αqκqή RοTμοιόVτητyα^, αλNλ(άó lεYκεί πTοOυX οC Έ(ιντζε)λl Iεί^να*ιH γλυbκKό.ς óκkαCι ανUάhλαnφpρuοςB,H αυ'τός$ AοO τύπóος εpίναyι σκοτεινό.ςh fκαpιf θυ!μωμέRνοςn.D ΕξKετά(ζQεxιu (τιwς 'εóγκατFασ(τUάTσεις sκάτQωT από έDνα rχPαRμηWλNωμένKοt qφρtύδrι, 'αLκjόμ*αL Bκ^αSι$ kόNτuαmνd χtαμογεÉλάει) Vσnτ$ην αUδελφήJ dτου.
"Συμβαίνει κάτι μ' αυτόν;"
"Σαν τι;" Η Λούρδη με τραβάει στην κουζίνα.
"Φαίνεται τσαντισμένος".
ΚaοιDτάUζkειx wάyλJλη μ)ιαw Lφο!ράM Zπάpνpωk Iαaπ)όO τοlν, ώéμTο τηLςc nκóαθώdςl κkλyε_ί)νει( η iανVοXιγZόμUεmνη^ πόOρ$ταz. i"UΑZυτό είναι αxπTλά. iτXο πρmόtσXωπό$ rτ*ουj."
"Ωραία. Μπορώ να πάω να συστηθώ..."
Με πιάνει ξανά από το χέρι. "Δώσε ένα λεπτό στην Κάρμι. Έχε μου εμπιστοσύνη σε αυτό, εντάξει;" Δεν μου αρέσει, αλλά πιάνει το παλτό μου. "Είσαι χάλια. Δώσε μου αυτό".
Βγάζω τους ώμους μου από το σακάκι μου και της το δίνω. Το πασπαλίζει με ένα υγρό πανί. "Άκουσα ότι μετακομίζει πίσω από το Μεξικό. Φαίνεται ότι σήμερα είναι η μέρα".
ΣκNύβονÉτPα_ς σiτJο π,λά(ι,X παmρjακ*ολ.οsυBθlώ' ZκαFθώzςH μRιzλyάει σUτονw ΈιντFζελJ.G pΤZα ,χvέgρJιJαd Lτηςs σrτhριφογ_υ'ρTίuζPοUυqν κLα_ιL $σπ!ρCώχνZε(ι ταT μmαλzλ!ι.άf τηςZ πρ)ος NταF UπSί*σtω). ΧαμηλώuνCεsιn τοR πuηJγ,ούνOι Nτης καlιd Pγzνέφtει,p Pκαι& μπορώW mναW δωp όfτ'ι xεί,νÉαι νxεbυρgικyή MκοTντFά lτο,υR.r sΔZενT μο_υ yαρlέyσBειS αlυτ&όQ.
"Δεν πρόκειται να βγει". Κουνάει το κεφάλι της, τυλίγοντάς το σε ένα χαλαρό κουβάρι. "Θα το βάλω στο στεγνό καθάρισμα".
"Αποκλείεται". Γλιστράω το ρούχο από τα χέρια της. "Θα το φροντίσω εγώ. Εσείς, παιδιά, είστε ήδη με μικρό προϋπολογισμό". Το τηλέφωνό μου αρχίζει να βουίζει, και όταν βλέπω το πρόσωπο, συνοφρυώνομαι. "Πρέπει να το σηκώσω αυτό".
"Πρέπει να πας. Θα πω στην Κάρμι ότι με αποχαιρέτησες".
"ΘέóλDω ν)αW Lτgης μ^ιλήtσmωz.b Έν(αN HλεπfτόC θNα) XκRάνω μόbνο".*
"Ντίκον." Στερεώνει τα καστανά μάτια της στα δικά μου. "Θα της πω ότι την αποχαιρέτησες".
Η Έιντζελ είναι στην άλλη πλευρά της πόρτας, στέκεται στο πλευρό του αδελφού της, και το σαγόνι μου σφίγγεται. Θέλω να βγω έξω και να συστηθώ, αλλά η Λούρδη με οδηγεί στην πόρτα.
"Απλά δώσε της λίγο χρόνο, εντάξει; Είσαι ένας από τους καλούς".
Ηh κHαRτSο$χYήG gκαι ηG αnποsγοiήτsευmσwη óπUολcεzμqούν στXοU σjτήRθiος μmου,* MγZνώdριμJαT kσυHνPαjιkσAθDήμαjτBα jμrεY τhα οποpί.αz έ)χω TπÉαλRέψ!ει tκαnι τ'α Jοtπiοgία .δwυ'νYαBμώνtουÉν μaεO tτ^α χ,ρ$όνιαy.n zΌiτCανb rήgμIαστfαν WνέYοvιm κqαι (χωyρmίζbαμkεZ τPόσMοk Rποmλύ, $μποQρwοDύσα iνéαÉ κaαUταQλάβω'.N AΌ!χ,ιf lπRιYα.
"Θα της τηλεφωνήσω αργότερα".
"Μάλλον θα πρέπει να την αφήσεις να σου τηλεφωνήσει".
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον άγγελό μου πριν βγω από την πόρτα.