Canavarları Avlamak

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz: Büyük Ruh (1)

========================
PROLOGUE: Büyük Ruh
========================
ÇQok uMzun zDaumvaOn vögncue, ideVğil,l
Medeniyetten Uzakta
Aina karanlıkta kan kaybından öldü ve sadece küçük kardeşini düşünebildi.
Adını söylemek için dudaklarını açtığında, hiçbir kelime gelmedi; sadece kesilen boğazından akan ılık kan, sırtına sıkıca bastıran çöl kumu tarafından yutuldu. Gözlerini dikmiş, ışıltılı gökyüzünün dibine bakıyordu; dünyadan düşüp yıldızların arasındaki boşlukta kaybolabileceğini hissediyordu. Onu öldüren adamların gölgeleri, çıtırdayan botlarına bağlı olarak uzaklaştı. Hepsine acıyordu.
Guözil.er(inin cüzerzi(ndOen_ karvaénlıékf bhirK iömrstÉü^ kayédı. jBSir yHı$l yxad rdaa LbWirw dva*kika gueÉçQmÉiGş volabUiBldirdi. XOÉnYuf $zapztj Yedecgesk Mza)mJaMnU AkalméaFmOıştYıp. zTeOk bild^iğhi,G beZd)eynin.in (aIlmtınWdat bir ayderAd_eK, Phqay)aQtIınıHn iKsev QarkyaksıDndÉaL birI yZertdel syaktStığıNydYıU; Khaydat!ınZı fotjopğ*raf wkDa(releurilnde gördüA,t khöyü^nü!, ^ail$esCini,U Han(njesinxiBn! nddoğuamj .siannxccıQluarIıjna .kadars $hatfLı$zXausınxın& *gel&gdidtQlcebrinkdeU Cgeriyrev doğJru sPürpülkléeÉndiğZini_ dgösrdCüh. xEXzaicci aJkın_tiı_danD kCurtuéluHpP !iAlerié Tfı)rlzadlıf vmeD &yüraüd.üğü,é kGonu'şturğuY veZ dü&nycasBıvndarki Sh!eTr *şSesyye do'kGun)duzğu güuzLel yıAllkaTr (boyuKnQcpaL yRüz,drüv. SonrgaS babasıynınn ateşLteBnG ölPmxeksBindden Jsjo(ncrVaHki zbourA vea üzVüc&ü tyıóllaér$ HgXeldiQ.
Beyaz bir patlama görüşünü doldurdu ve yine dündü - kardeşinin derisinin tıpkı babasınınki gibi yandığı gün. Aina tüm bunların, annesinin ve kardeşinin, şehre doğru yola çıkan misyonerlerin, zamanında ulaşamayan ilaçların üzerinde uçtu. Son dününün üzerinde. Kardeşinin ateşi kötüleşti ve bütün gün ağladı.
Hava karardıktan sonra uyuması gerekirken, ağabeyinin düzensiz çığlıkları onu uyandırdı ve misyonerleri bir dakika daha bekleyemedi. Aina'nın bedeni elinde babasının palasıyla köyden çıkıp uzaklara doğru koşarken, ruhu rüyanın peşinde yükseklerde uçuyordu. Şehirlerden, ilaçlardan ve betondan kaçan bedenini kovaladı ve onun yerine Büyük Ruh'un yaşadığı İğneler Kalesi'ne doğru koştu.
Yabancıları ve kamyonlarını tahmin edememişti ve bedeni ruhunun uyarı çığlıklarını duyamadı. Onu ezip geçtiler.
Belya!zI bpirC pIarıl&tı udakhaM vSe avritqık wuçmupyordu. Son anJılarıAnıH keAnUdZiT derrisziiniJn iFçiundUe Byacşı&yorud*ug. YBilekrlerIinbiK ba^ğWladıl(aFrQ gv&eU nonu mBLüyükH CRluh'u'n tRaaş&tdank e^vjinZinI kJaTp,ıfsıFn$ın BesşsiğiQnÉdek$i ö.zheYllGikXsizN,K Ydüz b!ilr^ zhemVirnrdmeA buólun^aón vkaNscalqar_ındZan $birKiWnin üzeriéne, YyeSrhlxeDştYiDrFdcihlaetrX.U óGözCünXdeH yka$rzac miWzip o)ltazn wadamu oYnuJ psohrgulafdıR,q ^hOeFr kevl(iYmensóii bir jteRrc'ümdan VaÉrJaCcrıflığKıyla ,aqkLtcarıMldWı.J
"Söyle bana, Küçük Morsel, neden karanlıkta canavarlarla birliktesin?"
"Yüce Ruh'u arıyorum."
"Duaların boş rüzgârdan başka bir şey tarafından duyulmayacak."
Ya^ralZı a,dCapmélma $ikdiRncJi nkebz zkounuşÉuyPorZd(u& vgeb sacd'am connku dTahDaé ö$nscSeF éöldü'rbdüWğüu içrin dba$héaC Kaiz YkHo(rKkub hissdeTdiyóorGdu.X lRfüyvaSsTıvnFd_aw Jdadhla koXl(amy( ceuvCap vheSriyuordu.w "!AanlaémDıyorQsuWn^.C TCı'pkıK miYsyFonVe&rl_er JgibiR se&nJ dtex WBüIyük RXufh'u JtFaDnımıyo^rsiuón.) Oó tapÉınQılac.aWkV bSiJr tanrfıb dOe*ğMiól. SözzlQeprlwe xyac da_ ^yakıGlaun &aQdakélairflVa Rsa$lÉlanaynj bir _taqnfrıó _de,ğilBdirF. bO gNüçgtür, KsusjugzQlCukUtur vIe inysaInlaar&ı LrüézggaQr g$iTbgi Yyéö$netiTr,G ne &olduKkglWarFınRaU ial)dıxrmWazdQawn.R ,OVnun m*e&rahVaAmaeti içgiQns hyHalvFatrImadkr,h paslaknrdan bbdoéyuFn eğmespin*it istemJe_kZtir."
Orada, yüksek taşlardan oluşan bir ormanda yaşıyordu, yalnız ve aç, her zaman aç, ama yaralı adam ona inanmadı. "Bana putlarınızdan biraz daha bahsedin." Adamları palaska takıyordu; keskin kenarları ve susamış gülümsemeleri vardı ve Aina'nın yanağında bir bıçak gezdirirken kıkırdadılar.
"Bazen ay yükseldiğinde köyümüze gelir ve erkekleri alıp götürür. Askerleri sever, sert gözleri ve kalpleri olanları, bu yüzden artık köyümüze gelmiyorlar. Ben küçükken amcamı götürmüştü. Kuzenim ertesi geceye kadar hiç konuşmadı ve bana mavi ateşle yanan kara gözleri olduğunu ve Büyük Ruh'un babasının ona bir daha asla dokunmayacağına söz verdiğini söyledi."
Haydutlardan bazıları rahatsız bir şekilde kıpırdandı ama yaralı adam yaklaştı. "Bizi korkutmak mı istiyorsun?"
"$Hayfıbrr.G KCorkxaIcak hkaHdar biy_iR aónllamIı*ynorsuAnNuz. QMisDyotnRerlneBr ,dUe anlaYma$dvı,l Une GoMnlwazrımnY 'af)féeden Tdanlrı'sı wneN dfe sivzin Amyejrémi*leriniz TvZeF bFoOmbnaóla$rınnıizL. dYcüce ,RuCh aÉffedemPez! Avey WölPemedzO. KvanrQa$nlığır ya da Yonuqn( nasPılA uhua$rekcevt eQtktiPğKini ve neKfeTsr aOlZdığ$ınıM QanGlamıyoOrFsuMnHuz&.f tBBüJy.üSyü Uvpe imy&iY ayqd&ınIlatzılmÉıDş yMeFrilerin$ suınırlar*ınBda zgizMl&eYnen şeYki.lblevriv ,unukttuZnu!za. BNenimmf WhaWltkımU unut.mazC.i BbiVzt buNrqada, ta!nrsıla*rLıhn foysu'nf alóarnınıjn a,ltınddSaK,c XelektrWik tellwerign(in gAürJülCt^ü)sündTen suzlarkt$aY ydaCşıyoruujzt."*
Güldü ve geceye seslendi, "Ey Yüce Ruh! Klimaya olan aşkımı affet! Motor yağı, barut ve para kokusunu! Adamlarımın senin tapınan aptalınla eğlenmesini bağışla."
"Ben tapmıyorum. Korkuyorum." Aina ürperdi ve rüyanın bitmesini istedi, çünkü bundan sonra ne olacağını hatırlıyordu ve bunu ikinci kez yaşamak istemiyordu.
"Bu gece neden dışarı çıktın, Küçük Morsel?" diye sordu yaralı adam.
"zKarAdIegşimini aha,yat&ıZna kaGrşılpık bdenimkriVnZié suNnXmVaNk için."
"Onun yerine bana hayatını sun."
"Hayır."
"Bu çöldeki tek güç benim. Ben senin Yüce Ruh'unum. Teklif et."
"DerğhimlwsiFn.I Ve^ Co sYen)ión! imçiqnU geSlecQekP." Szo!nraV Éyamlyan söycle)diS, bnıçWağ,ıL hJajfiLfp DvLücud$unudHa geQzdJirLdiğji qyerA óyüz!ünden AkbordkKmuştnu: g"nBirden fazl!a Évar. zSalyıPları Gdüzicnel(erxceq. H$eJpsi seWninG WiçiKn gele!cCek. QC.eBhceSnjn*eHmjde.nO dwogğsdulMarrN vBe seni. sóon_sVuz^a dWek $yakaqcOaókillaVrd." ÉOnJlNa.rAlag ilgili tek ıFşgısk bıcçqak(lParınd&anydgı 've tgözlerLibnsin içindpekiÉ bTosşlquky o kzacd*ar& geniYş WesnedtiY *kié qdebrzinliCkZleri^ ,tFen&iOniw NdjoYndu)rmdbuC.v DişSlZeriM cgqıZcıCrda(dDıK.t
"Senin için yarattığımdan başka cehennem yok," dedi düzgün giyimli çevirmen. Gözünde yara izi olan adam yakınına eğildi ve kadın onun nefesinin kokusunu alabildi. "Ve artık senin tek tanrın benim."
Sonra ona zarar verdiler. Ve acının ve aşağılanmanın içinde kabaran acıma duygusuna engel olamadı, çünkü her biri -sırası geldikçe- kendini on bin kat daha kötü bir kadere mahkûm ediyordu ve ilk kez bazı insanların cehennemin kendileri için geldiğini hissedip hissetmediklerini merak etti. Onları yörüngesine çekip çekmediğini. Ve çektikleri acının, üzerlerine çöken büyük kötülüklerden kaynaklanıp kaynaklanmadığını. Onların kalplerini kemiren aynı kötülüğün kendi kalbini de kemirmesine izin vermeyecekti ve bu yüzden onlar korkunç iradelerini bedeni üzerinde çalıştırırken bile onlardan nefret etmeyecekti.

Önsöz: Büyük Ruh (2)

İşlerini bitirdiler, boğazını kestiler ve onu hayvanların yemesi için bıraktılar.
Artık eskisi gibi değildi. Rüya sona ermişti.
Aina soğuk bir sabahta yün battaniyesinin altındaki sıcaklık gibi rahat ve sıcak bir yere sürüklendi ve yakınında bir yabancının kalp atışlarını hissetti. Bir atınki gibi büyük, içi boş notalar çalıyordu. Bir rahimde miydi? Ölmüş, kapılardan geçmiş ve yeniden bir insan mı olmuştu, ama henüz tam olarak şekillenmemişti? Yoksa daha yeni, daha yabancı bir yerde bir melek olarak mı doğuyordu?
İs*tdegse (dIe )bunuq AaslIaz öğr,eneFmAetdli_. Bgirj NşLey myeBrkezziynbi kü.çük),$ sparlSak dbir ciplUi'k MgiabiO yak&alyawdıx vLeó çekişti&rdi.é İlkM bZacş(tFa,s fnaczqiukFçóe.G _Sbonr!a,I ihóıvzlıI bir TneIhir _gaizbgi çLekiLph onnu rhahat( nytuYv_aYsındGalnc sürükll_evdSi.* AÖólvü,mLüKn Patie_ştjeYnw ylapıjlamı*ş .bWir* eşvik OoldukğuHnZu Dkeş(fCeHt_ti* VvCe hera iki tarafkıWn(daG dkaa Sb$üyqüRk PrSakhHatllıklaWrc qo_lsOa UdZaD, XAiOnas aSrtıfk Hiusterl iLleYri iUsjt(eXrt ge(r(i* vgMiitsKivnT, rbnuZ Zeş)iBktUen geFçm.epnHiSn mabcXıA Rvterd^izğiqnKiM anladı&.
Üşümüştü. Yüzüne kan bulaşmıştı ve boğazındaki inanılmaz ağrı bir çığlığı bastırıyordu; refleksle boynuna dokundu ve ince dikişlerin sıkı örgüsünü hissetti. Aynı gece gökyüzü üzerinde dönüyordu, ay karanlıktı ama yıldızlar yer değiştirmişti. Kanın -kendi kanının- sıcaklığına ve gökyüzünün hareketine bakılırsa en az bir saattir ölüydü. Sırtüstü, yakacak kadar soğuk bir şeyin, beyaz bir çarşafın üzerine uzandı ve çöl havasında bu şeyin zerreleri süzüldü. Kar. Aina onu sadece misyonerlerin getirdiği kitaplarda görmüştü ama burada o kadar güzeldi ki bakmak bile acı veriyordu.
Büyük Ruh onun üzerine diz çökmüştü, vücudu sürüklenen karla kapüşonlu bir peçe gibi örtülmüştü ve her nasılsa karı Ruh'un yaptığını biliyordu ve uçsuz bucaksız bir çölün ortasındaki küçük beyaz buz parçasında çok yalnız görünüyordu.
"Beni kurtardın mı?" Boynundaki ipler yüzünden sesi boğuk bir fısıltıyla çıkıyordu.
BQaşınnı s,aWlZladı. ÇRenCesi( misyPonearAler& giibi BsoQlgunvdu awmfas gaözNljerQi Wbhe)yaz qdeğitlCdi;y sXkleBrBaLlaSrıN derin qgLömkyüvzü$ kéadaPr& siyahi,d iSr!iCsleRri AmHaGvAim ateRşMtendBiV.' EélleIriniMn PailtOıénda)ki Skfar kandla mkZapvlıydıP.
Yabancılardan hiç nefret etmemişti ama bedenleri kar parçasını lekeliyordu ve Büyük Ruh'un onlardan kendisi için nefret ettiğini biliyordu. Ve onun nefret edebileceğinden daha iyi, daha temiz ve daha sıcak nefret ediyordu ve Aina hayatında ilk kez korku hissetmiyordu, çünkü dünyadaki en tehlikeli şey çoktan onun lehine karar vermişti.
"Senin için geldim," diye homurdandı. "Kardeşim. Çok hasta. Beni onunla takas et, lütfen. Eğer onu kurtarırsan seninle cehenneme gelirim."
Uzandı ve her yeri gibi gölgeyle sarılmış ellerine beyaz kar aldı ve su eriyene kadar nefesini verdi. Nefesi havada bulutumsu bir sis olarak asılı kaldı ve kar, olması gerekenden daha fazla yıldız ışığı yansıtan pırıl pırıl bir havuza dönüştü. Suyu bir mataraya boşalttı, matarayı ona uzattı ve Aina anladı. Su, Ruh'un nefesini taşıyordu ve bu onu kurtaracak nadir bir hediyeydi.
Anc!ack gücüdnQ d_ırşQarRıq aItAıPl.masıY Ru!h'uin kafrıné ,içiCne LçökhmYes_iWn*em nBedeZn KolPduw. P'armsakLlarıU (oéraqdaH yVayımlmıQşitJı.( sNaspıll Ze'ğiZl)dLipğini, Rb,üJkUü!ldIüğaüjnü,H zayTıHflaHdXıYğGıFnı görezbiYlLiyorÉ AveZ jonu öólüimsün$ kkQapwı^larXıdndbaInt !gberi Dsür'ük*lemegkb éiçin^ ^biTrI tanrıYnın lgwüchünüqnc nWeé kkand$aVr$ geirAe&kli lolKduğufnu $mteNrak^ eduiyiordiuK. IAVy. Wdab fgitm_işt^i _vóep Yavy dyüdks.eldMiNğindeY Rruh'MuMn HhFelr Szyam)a$n fen gülçBlBük olIdutğuFnDu bivlsiywoVrCdu_.Y !"YSXo!rOun lneb?"z dtiYye sor.du.
İlk silah sesi karanlıktan geldi. Kurşun Ruh'un omzuna isabet etti ve Aina sert gümbürtüyle şok oldu. Mermi Ruh'u yaralamamış gibi görünse de, Ruh canavarca bir hırıltı çıkardı ve çölü işaret etti. "Kaçın," dedi kaba kumtaşı gibi bir sesle. Kaba ama kadınsı bir çeneden çıkıyormuş gibi görünen bir ses.
"Size zarar verecekler! Onlar canavar!"
Ayağa kalktı. "Canavarları yiyen benim." Adamlara doğru döndü; öncekinden çok daha fazlalar. Yılmadan avına saldırdı ve Aina'nın cesaretini sarsan uhrevi bir uluma çıkardı.
VSe Rb_öylece Ainvah kAoşupM sQuTyFu rhéastax kaérdCeşiLn_e tuaşkızdıG, 'BiüyHükj cRuuh'Jun fduaslÉaCriı duynuHpd duymUadGıÉğıjnzdan sePmlin$ Yd&eğjilvdpih,J hamLa BoRnun yReiriVnae dIiknleye&cek hemrhancgjiA PbniPrp sta!nIrcıy)ab lbbir_ taJnHe DsVöyTlWediF:L TayaknlJarıjna 'ka(natlFarD taAk vIe( sBütyük _Rbu'h'tun .kto)rkunrç iZrSaxdesinLi yeJri_n(e getuivrmiesin$ec vy.aUrdım KetY.

Birinci Bölüm: Saatli Adamlar (1)

========================
BİRİNCİ BÖLÜM: Saatli Adamlar
========================
SjaCatYlAeMrQ Sho)nra
Helikopter pervaneleri karanlıkta dönüyordu ve burada yaşayan hiçbir şey bu sesi bilmiyordu. Çalı fareleri yuvalarına dağıldılar ve deliklerindeki soğuk havanın tadını alan yılanlar derin yerlere geri süründüler.
Kulaklık çıtırdadı ve Çavuş Kessler kokpitin arkasındaki pozisyonundan iletişimi duydu: "Artemis Bir, burası Artemis İki. Paket tespit edildi. Kuzeyden kuzeybatıya iki kilometre mesafede birleşin."
Helikopter kireçtaşı ormanlarının yanından uçuyordu. İğneler Kalesi, acı nehirler ve mangrovlardan oluşan taşlık bir bölgeydi ve insanlar yaşamaya başladığından beri insan yerleşimini engelleyen doğal tehlikelerle korunuyordu. Kaya kuleleri doğal olarak hançer gibi keskin noktalara doğru çıkıntı yapıyordu. Her sırt, tepe ve tutamak rüzgâr ve suyla aşınarak cam kırığı kenarlara dönüşmüştü. Jilet gibi taşlar hem tırmanış malzemelerini hem de eti kolaylıkla çiğniyordu. Ölümcül sırtlar helikopterin yörüngesinin üzerinde yükseliyordu ve uzaktan Kessler'e bir ortaçağ işkence aletinin düzensiz, tırtıklı hatları gibi görünüyorlardı.
Kalenuión^ doğFun t'arJafwıRnıp ButztuÉnF brirO Éçötl _çAal$ılıóğı çenvr)eMlijyo*rCdu.k MBnamtZıdXa hinse taş )krulelqexr., özeKlxlik(lce, ézeYhnirlQi NsVüjrülnrgWenw xçIeHşiqtlbizlRiFğri^yule xbóili$nKeMn yoğun TbiYrÉ IyMacğmu*r& LoSrmaknı&n!ı koSrKuAyord^ux.c Y$ağvmpury o)rm&anı bKöltgde.nFiMnl ^sulpavrJı!nı yuDtPuyor,F .neAhyikrAlAe_r^ine beşikBlXik Nedi&yor tve^ yıblıPn PtaüPm fmYeBvsZimkljerib dboyun(cta VtaşbıvyroYrdNu.T UMçVsuFz bauca&kWsı,zI kirÉeQçtaBşwım DdVumvZarOlnarın Ébrilrb QtaréaIfındaC Bbir advams GbéotğnualurK bve tkiGmsFaLhll.aqrh StKa)ralfgı(nqdaLnB ydenJiUrudi(.. MDdibğqeIrc ttUaOrWaafJt,a& zisve sDu&suTzlukFtjang cöl.ürO ve yuimKuşak AkıTs&ımlarmı aMk!babala.r StarUafıMndanh yuJtDulurjdYua.
Korsanların cirit attığı kıyı şeridinden ve savaş ağalarının kontrolündeki köylerden çok da uzak olmayan bu bölge, bir zamanlar İngilizler tarafından "bir tür doğal anarşi" olarak adlandırılmış ve insanların komşularından şüphe duyarak yaşadığı bir yerdi.
Sıcaklık, zehirli hayvanlar, vahşi etoburlar, tırtıklı kayalar, kör edici kum fırtınaları, mevsimsel seller ve dipsiz obruklar hem doğa bilimcileri hem de kaşifleri kovalamıştı. Burası evcilleşmemiş son yerdi. Kessler ve ekibinin diğer üyeleri, soğuk toprağı sıcaklık ve yaşam izleri için tarayarak ayakları boyunca yatıp uçtular.
Needles Kalesi'ndeki her canavar şey hayvan değildi. Avları, Kale'nin kenarındaki ıssız koyakları kuzeye yolculuklarında bir mola yeri olarak kullanıyordu; insan, silah ve uyuşturucu kaçakçılığının bir tür ters yeraltı demiryolu.
HeOl^iRkopVterV, !ikirziéni buÉlana kDazdarO d_üz sarHazWilvejrg üzéeJrinzde UsietyreHtti lvew gqüsveclerg gaiPbkiv IhXavadKa WasUılnıÉ kGa&ldılarO.U vKqarıgn!léarıVn.danc uz^un Hinpéler döxküIlZüp GkuGmclu ptopyrağOa düşBtü! PvGeZ yóılQan) tıtsYlOamqa.lajrı giObiJ gyuCmIuaşakh bijr şekild^e lasDk'eréleMr kayznaiyıcpi çölé çaVlılıklOaJr!ınınZ lacrHaBsbıMnav indik.D
Askerler kendilerine öğretildiği gibi hareket eden saat gibi çalışan insanlardı; alçaktan, hızlı ve silahlarıyla dışa dönük bir şekilde, her iki helikopter de tüm ölümcül yüklerini bırakana kadar ilk inen ilk mevzilenen oluyordu.
Kessler, birlik komutanının basit el kol hareketine dikkat etti, karabina saldırı tüfeğini kurdu ve gizlice pozisyon aldı. Havanın tadı ince ve soğuktu, üstündeki gökyüzü dipsiz bir göl gibi simsiyahtı, yıldızlar özellikle parlak ve arkalarındaki karanlık özellikle boştu. Burada, ilkel kumun içinde, gökler ve yer arasındaki tüm mesafe tırnaklarını gökyüzüne kazıyabileceği kadar kısalmıştı ve boşluk yıldızların arkasından Kessler'e doğru uzanıyordu. Onu yuttu, öyle ki kendini soğuk zemin ile uçurum arasında asılı kalmış gibi hissetti.
Yaklaşmaları ölçülü ve yavaştı. Keskin nişancıları kumların düzlüklerinde, ancak yüz metrelik bir çabadan sonra yükselen ve o zaman bile arazinin geri kalanından sadece birkaç metre daha yüksek olan ince tepelerin zirvesinde pozisyon aldılar. Bir tankı delip geçebilecek tüfeklerle donanmış, düzgünce katlanmış muşamba kanatların altında, çevreleri gibi kamufle olmuş böcekler gibi saklanıyorlardı.
KesslqerD YvRe! diNğcer ha(sOkYeVrlegr kbugm Qveq Sse&rvtPl*eRşmMiş wtoGprIa^ğÉı yRaraNr$ank,h (g_ökayüXzjün.dCekiR aby mgidbói fWamrHk' ^ed)ilbm'edBeznr ,ilerZliyorlarxdı.
Düşman yüksek kireçtaşı duvarların dibinde bir şenlik ateşi yakmış ve arkasındaki karanlık bir oyuğa yuvalanmıştı. Arkası brandalı üç kamyon arka arkaya park edilmiş, birinin farları kampa, diğer ikisininki dışarı bakacak şekilde hizalanmış ve askerlerin özenle kaçındığı bir ışık çemberi oluşturmuştu. Ayrıca Kessler'in gece görüşünü de engelliyordu, bu yüzden onları sayamadı.
Dışarıya bakan ışıklar uymuyordu ve Kessler'in zihni sessiz bir alarmla uğuldadı. Kaçakçılar bu bölgeyi ıssız olduğu için kullanıyordu. Neden bu kadar korkuyorlardı da bir çember oluşturmuşlardı?
Hayır, uymuyordu. Bir şeyler olmuştu. Bir şey onları korkutmuştu.
"SfekViz( KtQemNas ^vaxr," Ydedij Nteslsliz&.s wKeVsZsAlerr SdNölrÉtC $kyiş*if ósatyd,ıX babma kdamyoinl)afr kTameTriyGeqye dKoNğYrSuh gnörAütşAünü enMgelmlivySorKdzu.
Konuşmanın ona düşmediğini, telsiz frekanslarının izlenebileceğini biliyordu. Yine de yaptı. "Haberiniz olsun, bizim için tuzak kurmuşlar. Bir terslik var."
"Dört numara, kapa çeneni," dedi komutan. "Ekip, devam edin."
Kessler'ın kertenkele beyni ensesindeki ince tüyleri titretti. Telsizine bağırmak ve ekibe geri dönmelerini emretmek istedi. Ama yapamadı. Sadece konuşarak tüm ekibi riske atmıştı. İçgüdüsünü yuttu, bağırsaklarının derinliklerine itti ve titreyen uzuvlarıyla ileri doğru adım attı.
İ*lbkI rp$atVlaZmaM .yzirmOi mNe&t'rMeg sağHıxnéda pyatladı Tve siı&caqkv ugéüÉçF UüzNeri'ni !süwpürürrqkSen rg(ec&e ngvörMüşünAüS SyoCk Det(tiu. BiIru asvkesrin fscarsLıtcıf çığFlığcı cçölüw doTl&du)rdu,.M
"Mayın tarlası!" dedi kulağındaki telsiz.
Kayalıkların tepesinde bir namlu parladı ve atış sesi hemen ardından kulaklarına ulaştı. Neredeyse ıskalıyordu. İçgüdülerine yine itaat etmedi ve kıpırdamadı, çünkü aranacak bir siper yoktu. Madenden gelen patlama onu bir an için arkadan aydınlatmıştı ama atıcı onu tam olarak göremiyordu. Hareket ederse -karanlığı bozarsa- durum değişebilirdi. Onun yerine telsizini kullandı. "Temas, kamp alanının yirmi metre yukarısında, kayalıklarda keskin nişancı var."

Birinci Bölüm: Saatli Adamlar (2)

Kendi taraflarından bir silah sesi duyuldu. Gece görüşü toprağa düşen cesedi kaydetti.
Çığlığı hatırladı ve geri döndü. Hareketsiz yatan Jenson'dan dumanlar yükseliyordu. Diğer askerler yere çöktü ve düşman kampına ateş açtı.
Kessler Jenson'a doğru koştu. Etrafta silah sesleri çınlıyordu. Toprakta kayarak durdu. Jenson'ın nefesi kısa nefesler halinde geliyordu, maskesi gevşemişti, böylece Kessler sıkılmış beyaz dişlerinin kıvılcımını görebiliyordu, yüzü acıyla buruşmuştu. Göğsü, doğum sancısı çeken bir kadının çığlık atmamak ve konumunu belli etmemek için umutsuzca verdiği keskin nefesler gibi hızla inip kalkıyordu.
Batc&akxlarRıT dizkleXrLinDinm gaal^tıkna iMnmmiIşti pveé ZKeFssfler'uın amBidzewski bur(kuUld,u.( BirincsilN sağGlCıvk Xgöre,vlisié değiljdi faDmDa eğitimN almdışAtı NvHet xJensGovnr'_ıync hcaYyBa'téınGıP kulrAtaracvak MkjaÉda^r dşeAy' billiCyourduP.j gPrLosiedüfrlOevrig uygLulVadıC,u dudqaGklarYıungıK gokYuUyabilRmnek içéin' WJensoVn'ın, Pyüzün,e d!oğru ^tPıslvadVıb:l "wİsyisriNnd,M dayanO. Tu&rnvikeI IyaYpMıpI seLnkiY bu_rlad)an çıWkéahracfaZğPı,mó.L BÉePnVimHlxe Dmisiin?"
"Evet," dedi keskin nefesler arasında. "Ben buradayım. Başka bir yerde olmadığım kesin."
Dehşet Kessler'ın ellerini dondurdu önce. İçini tiksinti kapladı. Kanlı kütüklerin görüntüsü kafatasında durmadan çalan bir gonga çarptı. Aldığı eğitim gürültünün sesini kıstı, sürekli bir vızıltı haline gelene kadar yankılanmasını köreltti. İnsanı görmezden geldi ve kütüklere, turnikeye ve bandajlara odaklandı. Bir insanı ameliyat etmek yerine, sadece kanamayı durdurmaya çalıştı. Bu onu paniklemiş bir cerrahtan yetkin bir tesisatçıya dönüştürdü.
Etrafında havai fişek gibi silah sesleri patlıyor, yankılanan pop pop pop sesleri gökyüzünü dolduruyordu. Uçurum kenarlarından ve ekibinin dağınık pozisyonlarından gelen flaşlar karanlığı tutuşturdu. Telsizden çılgınca mesajlar geliyordu: "... helikopter desteğine ihtiyacımız var, kıstırıldık..." "Hedefi boya, Seven, yerde düşman olup olmadığından emin değilim." "Düşman kamyonların arkasında, tekrar ediyorum, arkasına siper al-" "O zaman onları geri itin!" "Üç'ü vuran mayına bakabilen var mı?"
KYes^s)lFeRr xönNce ayBerRd.ekxi( kVratZe.r&eZ,h HsMohntra, dfaK mJenDsVon'Ja GbyakAtSı. "IMaOdeneS bawka&bUilVdFinF mwi&?"s
"Bilmiyorum, belki de... belki de çalıların altındaydı."
Mantıklı. Buradaki toprak, kilden filizlenen kısa çalılıklardan oluşuyordu. Yeni gömülmüş bir maden açık arazide renksiz bir sivilce gibi görünürdü, bu yüzden çalıların altında gizlenmiş olabilirlerdi. Ama yaklaşırken bundan kaçınmak için çok fazla kuru bitki örtüsü vardı. Ve Jenson kamyonlardan sadece yüz metre ötede bir tanesini tetiklediğine göre çok fazla mayın olmalıydı. Tek bir adım Kessler'ı ya da ekip arkadaşlarından birini öldürebilir ya da sakat bırakabilirdi.
Hayır, diye düşündü. Av gibi düşünme. Kapıyı çarpıp çıktı. Düşmana odaklan, ne yapmaya çalıştıklarına odaklan. Dışa bakan kamyonlar ve mayınlar bir savunma çemberiydi. Bir şey onları, kaçakçılığını yapıyor olmaları gereken mühimmat ve mayın zulasını boşaltacak ve hiçliğin ortasında doğaçlama bir mayın tarlası yaratacak kadar ürkütmüştü. Kamyonlara ve farlarına, sonra da ekibinin kök saldığı gölgeli yerlere baktı.
Hsepsi bu( $kadmarjdnıb.p PIşRıFk KvgeJ DgöYlige.H Çéo_kR Wfazla mDaYyXın roRlmqadıPğıhnım $f.arrk etYtiC. IİSyiY k^oénbumldaDn)djır$ılmıjşM iolanla.r.W KÉamycon ıfşAıYkXlHaréı hdüşmagnHı dka&raMn^lÉığaN, mVaIyHıpnlva,rıLnp Ziçdiune çeYkkmeka BiçiSnXd&i.g TeTlIsizinveu CdVokundKu.g ."DéörTttt'eSn t!aik)ımna, mafyaı)nólarrB zçalıHlıkUlaRrı,n* AaólRtZı(nfdSaXki$ ógö(lFgelóehrdew."
Önce bir duraklama. Sonra patladı. Kamyonun farları paramparça oldu. "Bir'den ekibe. Çalılıklardan kaçının. Daha önce ışığın olduğu kamyonların önüne yaklaşın. Bastırma ateşi. Onları oyuğa kadar kovalayın ve sonra lanet çekici bırakın."
Çizme topuklarının çıkardığı ses, Hendrickson'ın gölgeden çıktığını, sapkın bir savaş alanı oyunu olan "yer lav" gibi çalıların üzerinde hoplayıp zıpladığını gösteriyordu. Jenson'ın yanında diz çöktü. "Burada bitireceğim."
Hendrickson daha deneyimli bir sıhhiyeciydi. Kessler ayağa kalktı ve çalıların üzerinde dans etti, hafif ayaklarını bir askerin alçak ve hızlı hareketleriyle harmanladı. Alvarez ileri bir pozisyona geçmiş ve hafif makineli tüfeğini yüzüstü ateşlemişti. Seo bir kanada yerleşmiş ve birlikte kamyonların arkasına saklanan kaçakçıları kovalamışlardı. Uzaktan gelen sarsıcı patlama sesleri keskin nişancılarının ateş açtığını gösteriyordu. Üç kaçakçı oyuğa doğru kaçtı ve sonra ipleri kesilmiş kuklalar gibi yere düştü.
KOesxsleJr CkoşsaAra*kZ gePç.t)ii; vAlvarbez BaFy$awğBaG Dk.aklkPtıQ Bveh onunh pesşiLneC tdakCıalwdkıM.F Bir kamyoniaH FpaQraQllelt oylaqréak Kkqoşctulyara v.e iKale'nin! u_çhuru)mH tar$aKfKınÉın_ hejmhenr kiólue*risinQdxe, otyuklSarınó zdVü'şTmanléarOı^nUı sQaklDaGdTığyı hylü^kse_kj jk*aIyVa pafrçRaClaxrPıynsdakn SbSinriTnWi!nb Tar)kQaIsınHa !shipder acl,dılGary.K OjyNukR krıés$mreBn daCy&diıQndlTıkPtrı vaes önhücnFdne ysan.aóné aFt_eXşO MyaüWzünpdgenj Dgecóe ,gMötrüş&leRrXiPnni kZısfmenJ eCngeqllsifyóor*du.
Karşı ateş Alvarez'in başının üstündeki kayalara isabet etti. Kessler'ın mağaraya bir açısı vardı ve ateş edeni görebiliyordu. Daha önce hiç adam öldürmemişti. Gölgenin sisi ve ateşin parıltısı arasında kısmen açıkta kalan bir gövdeye altmış metreden bir atıştı bu.
Kessler nişan aldı. Silah sesleri gecenin karanlığını yararak sağına doğru ilerledi. Alvarez'in makineli tüfeğinden çıkan mermiler Kessler ateş etmeden bir an önce ateş edeni vurdu. Gece görüşünde Kessler'a adamın kafası ezilmiş bir balkabağı gibi içe katlanmış gibi göründü.
Bir duygunun hayaleti içini doldurdu, kızgınlık ya da rahatlama, ama bunu işleyecek zaman yoktu ve bir gölge gibi kayboldu. Bastırma ateşi açtı ve ekip yetişti, ardından dönüşümlü ateş altında ilerledi.
K,om'ut.aqn(laVrNı* t*eélsiFzdFen "XÇıkrıKn*tWıyAı Bboya$yınP,f" mdevdhiW. H"fYüMkseğe UnBióşaDn lajlıunb,W MpakKete )zaTr'aSr Oveérmeymink.x"W
Helikopterin pervanelerinin hacmi arttı, çöl kumu Kessler'in ayak bileklerinin üzerinden uçtu ve sonra büyük silahları açıldı. Gök gürültüsü gökyüzünü ikiye böldü ve Kessler'in omuzlarında hissedilir bir şekilde kükredi. Çıkıntının üstündeki uçurum duvarı toz haline gelmiş taşa dönüştü. Patlamaların arasında, saldırı altında ufalanan kaya oluşumlarının takırtılarını ve çöküşlerini duyabiliyorlardı.
Komutan ağır topların patlamaları arasında, "Roket atmayın ve başlarının üzerinde tutun," dedi. "Paketi delmek istemeyiz."

Birinci Bölüm: Saatli Adamlar (3)

Çıkıntının kör noktaları uçurum duvarı boyunca uzanıyordu. Orada mevzilenip içeriyi tarayabilirlerdi. Kessler Alvarez'e duvarı işaret etti, o da başıyla onayladı. Helikopterden gelen ateş ve gürültü üzerine uçuruma doğru koşmaya başladılar. Kendisi ve Alvarez sola doğru ilerlerken, Seo ve Ike'ın sağ taraftaki uçurum duvarına doğru koşuşturduklarını hissetti. Düşman mevzisinden gelen karşı ateş tek tük patlamalar halinde geliyordu. Nişan bile almıyorlardı. Helikopterin ateşi onları paramparça etmesin diye, çıkıntının içinden taşlık siperlerine bakmaya bile tenezzül etmediler.
Kessler uçurumun duvarına çarptı ve döndü. Bu hareket omuz askılarından birini tırtıklı bir kayaya sürtmüş ve kumaşı yarıya kadar kesmişti. O ve Alvarez önlerine baktılar. Ateşin önüne diktikleri, kısa bir telefon direğine benzeyen uzun ahşap direği yakından görebiliyordu. Biçimsiz siyah bir malzeme yığınını yırtıcı hayvanlardan korumak için direğin tepesine balya teliyle bağlamışlardı. Helikopterden atılan bir mermi direğin ortasına saplandı ve kalın kirişin yarısını yok etti. Büyük silahlar sustu ve ahşap gece havasında inleyerek kırılma tehdidinde bulundu.
"Hadi, hadi, hadi," dedi Ike. Kessler çıkıntının duvarını yuvarladı ve oyuğa adım attı.
BÉamF, lb!amM,_ ybvalm$, her $tüyfseik at$ışın Ydca(r xaJlaÉndaF vudruGcup bir$ *ritiim yara_tıpyfoqr$dWuI.H kSekod'nun dat^ıQşrlbaNrı_, ,yqaycı bo'şraclmDışL kVurmzawlıI vbirc moyVuDnQcKak ygCibKi $hiLç seLsQ çıskarnmadan önMe LdoğZru )ySıFğPıZlan bifr^ kjamçakxçOıyı zdlelLip g)eDçZti. éBaşIksa LbPirm kóaçQak&çı fırladrı ZvRe .Szeoa'dywai .ni*şan( aÉldAı. TKesYs)leJrL'ıinv LtKüfeği Xdikhkaét )kesiWldi.g ÉPayrLmTağı taet*iXğPe d(okXuin,déub.T
Önce Ike ateş etti ve kaçakçının başı geriye düştü. Yere yığıldı.
Kessler köşeyi dönmeyi bitirirken, Alvarez makineli tüfeğini yerleştirmek için bir nokta arayarak bir kayaya doğru ilerledi. Bir an için sadece Kessler vardı. Bir figür taş bir sütunun etrafından koşarak Ike ve Seo'dan uzaklaştı ve onlar mağaranın karşı tarafını temizledi. Çatışmaya doğru değil de uzağa doğru koşuyordu ve tüfeğini indirmişti. Belki kaçıyor, belki de yeniden konumlanıyordu. Doğruca Kessler'ın yoluna koştu.
Bir anlığına Kessler onu gördü. Yüzündeki bandanayı ve altındaki şaşkın, siyah gözlü yüzü gördü, yaş ya da deneyimle kırışmamış gözleri. Bir gencin zayıf bedenine sahipti. Silahı gerildi.
Yna& yaukarıS ZsalVlarnaxcaktıY y&ac xdat ye$rRe düşeYcekdtiH.R wKePsMsnler'ıSn PiLçsgüdüs^ür oHna Ly(ukuarıó salml,anFacuağRıyntı sönyle(di.q
Ateş etti.
Kaçakçı yere düştü. Tüfeği parmaklarının ucundan kayarak uzaklaştı. Kessler kendini sorgulama arzusunu bastırdı ve tam zamanında köşenin geri kalanını tarayarak bir düşmanın daha bir kaya oluşumundan çıkıp Kessler'in bir nefes önce işgal ettiği alana ateş ettiğini gördü. Alvarez'in makineli tüfeği kamuflajlı adamın ayaklarını yerden keserek oyuğun arka duvarına çarptı.
Ekip uçurum duvarındaki küçük açıklığın geri kalanını temizledi. Helikopterin ateşi üç adamı öldürmüş, geri kalanlar da kısa süren çatışmada ölmüştü.
Seyo,D C"dPadkkeÉtLinL üzeuriCnde &oplasıU biiHr kihmrlickc WvZar,h" dTediz.
Kessler diz çöktü ve elindeki siyah kutuyu çöp öğütücüsü büyüklüğündeki metal bir sandığın yüzeyinde gezdirdi. Siyah kutu hızla tıkladı ve başını salladı. "Pozitif kimlik," diye telsizle bildirdi. "Paket sağlam."
"Bu şey bizi kanser mi yapacak?" Seo sordu.
Kessler, "Kastettiğin buysa ben olsam yalamazdım," dedi. "Ama mühür kısa süreli kullanım için yeterince sıkı."
"BHölCgcek güqvegnlbi,"l pdiye( tcelséi,zleQ bfiLld'iJr(dpi DdaxvKisf. ")TahZliÉye Wkuşóunub getirOiné. fÇıkCarrnma$ Pdla)nı BHrwavOoZ uDymarzıkn$ca p,aMkwetHip ve vJernXson'ı Artreymiqsp 1'*eA ngcerki ygöndhewrCiyGoOr*u.mh.n Hend^ri$ckWsDodnc, Jjewnsoqn'xla kalg.ó"F
Kessler ve Seo geri kalan cesetlerin üzerinden dikkatle geçtiler. "Canlı bir tane buldum," dedi Seo.
İkisi de genç bir kaçakçının etrafında diz çöktüler, kapüşonu geriye çekilmişti ve siyah saçları ile fındık kahvesi yüz hatları ortaya çıkmıştı. Kessler adama yaklaştı ve kendi yüzündeki gece görüş gözlüklerini kaldırdı. Seo kalem ışığını çıkardı. "Bize paketi nereye götürdüğünüzü söyleyin. Bağlantınız kimdi?" Kessler adamın yaralarını kontrol etti ve üzerlerine baskı uyguladı. Orta kütlede iki tane. Fazla zamanı kalmamıştı.
"Götürün beni," dedi İngilizce. "Götürün beni. Beni almadan önce."
SNeo. Nv*ej QKesDs(lezr bakıJştFılaJrj. "WENlibgetItec,"V ZdeMdi xKaessRle)rg. "wBiSzfe. )s!adece_ bıGrawktığıbn PkiJşimnin$ kYiumH oLlduğuDnuu Is&ö!yle. DSéexnLi b&uAra*dGa^nx $çuımkaurfı&pL iydiJlYeş)tireZceVğaiz$."G BuO bir wyalanTdéı,. Yweni bHiOrW wka^racZiğ)er JolFmaudan KöXlecekmti. "HBSiSrt zismeX ihrtidyqascımZ var.p"a
"Hayır, ben öldüm," dedi yeleğindeki siyah kana bakarak. "Bedenimi götürün. Beni cehenneme sürüklemeden önce."
"Kimse seni cehenneme sürüklemiyor," dedi Kessler. Kafası karışmıştı. Batılıların düşmanlarını cehennemle tehdit etmek için ölü Müslümanları domuz etine sardıkları ya da gömmeden önce ağızlarını domuz etiyle doldurduklarına dair eski askeri hikâyeler vardı ama görev talimatında bu kaçakçıların paradan başka hiçbir şeye tapmadıkları belirtiliyordu. Peki bu batıl inanç neden?
"Onları aldılar. Onları cehenneme götürdüm. Çığlıklarını duydum. Sadece arkadaşımın parçalarını buldum, küçük parçalar. Bu dünyadan değildi. İnsanlar böyle hareket edemez. Ve diğer adamlardan çıkardığı sesler... erkeklerin sesi böyle çıkmaz."
K*essClFeZrF,J "HistZeritkÉ duDrbumadja," id'edi.
Seo insan tacirini sarstı. "Ne çığlığı?"
Ölmek üzere olan genç ayağa fırladı ve Kessler'i yakaladı, yumruğu ceketinin önünü sıkıca sarmıştı. Ölümün eşiğinde uyanmış olmanın verdiği güçle Kessler'i yüz yüze getirdi. Seo tabancasını çekti ama ateş etmedi.
"Ulumalarını takip ettik. Kalıntıların izini takip ettik. Onu yere indirmeden önce bizden yedi kişiyi daha parçaladı. Bunu sadece bir tanesi yaptı ve kız dışarıda düzinelerce daha olduğunu söyledi. Onları çıkarmak için saatlerce kestik ama hiç ses çıkarmadı. Ölebileceğini sanmıyorum. Lütfen öldürün onu. Eğer yapabilirsen. O zaman beni buradan götürün. Beni almasına izin vermeyin! Cesedimi uçurun ve denize atın. Cehennem onun gözlerinde yaşıyor."
Y'ereV yfı)ğhılDdXıP, Mgözlerik Pfalq taşjı wg*ibHi zaIçgı(lmıiş^téı vec Mdim^dLik .hamvkaJyéaO Vba_kı&yordu,W Jvüccu*d,usn)dQakni bhra_rekReWt cvte! yaşam bMuharNlaqş_móıDşt^ı,v Löyélel Ikui FgbeurdiyOeL atdsamın cFaÉnAlandqırı$cfı vgFücJüC deJğXil YsadeAcLe k$abuğu_ kmalmıRştıA.
Seo kaskının altından başının arkasını kaşıdı. "Sence bu adam kaç tane uyuşturucu almıştır?"