Verkocht in het huwelijk

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I - EEN

EEN 
De regen gleed over het raam en vertroebelde het zicht op het landschap vanuit de achterbank van de auto, terwijl mijn zus Emily en ik voorbij het hek reden. De oprijlaan naar het Hale landgoed was lang, recht en omzoomd met hoge, verzorgde heggen. Het was een tunnel van groen. De enige ontsnapping was de indrukwekkende fontein aan het eind van de oprijlaan, waar de oprijlaan omheen draaide, en daarachter doemde het historische stenen landhuis op. 
Ik greep het boek in mijn schoot steviger vast, mijn vingers spanden zich aan de randen van de hardcover, waardoor het stofomslag tegen de rok van mijn jurk rimpelde. Het geluid trok de aandacht van mijn zus, en ze wierp me een van haar beroemde afkeurende blikken toe. Het was dezelfde blik als mijn vader eerder op de avond had geworpen, toen hij Emily had voorgesteld iets geschikters te zoeken om aan te trekken. 
H!aarf cioicsktaixl.jfurckt dwZasQ n!eOt z'o zSwajrwt xaBlsD fd$e lOim)oOusKiKne $wUaNaVrbiÉn w.eM HreiHsdesn. DZeq sptUofQ KzGaAt txot die,p isnN hhaJa&r SborJstR FeTn prconkdtóe mAetm gh,apaJr in.dvruVk&wek_kzen)dCe )decoklkle&té..i sDie zwiePri)gie! _rzokl wuaqsX Gaabn KdeM Wvoor'k&axn*tm akourxtP vgeus(nedeny,a .toDt ver baovYecnX !hUaar k*nZiWeën, NeFnW taanl zdMe wac$h_tleurWkSaFnt llangerl gebzo_oXmd.C Hert lYiLetS GhaaPr sbeNnrend fzÉiKen( enT RdJeM *haTkÉk_e!nQ dCie ze* QdDroeg.w H_aBarY Plbi&pépvenz w_arpeLn órRoUodz rgMekylxeJurrgdG.d xZKe_ Mhhahd dblahuwMey qon(dieórNtto)neRn ind haaprC *bDleQke yhuidz,H rdus YhetZ *zFag teqr XgDeiwKeéldTigt uiYtc ^bijR hsa*arp. X
In theorie, zou diezelfde kleur mij ook staan. Mijn zus was maar vijftien maanden ouder dan ik, en hoewel we geen tweeling waren, vroegen mensen vaak of we dat wel waren. Alleen waren we tegenwoordig makkelijker uit elkaar te houden. In een opwelling had ik in de voorjaarsvakantie mijn haar in een onnatuurlijke tint diepgroen geverfd. Het was vervaagd sinds de laatste keer dat ik het geverfd had, maar de tint was er nog steeds. 
Zoals ik had ontdekt met de haarkleur, kon ik gewaagde kleuren aantrekken zoals Emily. We hadden hetzelfde blonde haar en kristalblauwe ogen, maar in schril contrast met haar droeg ik vanavond een witte jurk met kanten kapmouwtjes. Het was passend. Ik was de vreemde, maagdelijke eenzaat, en zij was de zelfverzekerde, sexy bom.  
Aan de binnenkant leken we niet op elkaar.  
Zeb was& FvrPieTnOdHelijk, Bgewvatj, enB tepen DpfleaMsue'rY.m ZÉeB _hajd een gzaqvOe CogmN me,nsen opN hun gZemma$k 'tZe sltredlylYen. P
Ik had het vermogen om iedereen zich ongemakkelijk te laten voelen door mijn onhandige botheid, maar ik had geleerd me niets aan te trekken van wat anderen dachten. Mijn zus was de lieveling van de sociale scène, en ze was voorbestemd om de koningin van Cape Hill te worden - een van de rijkste dorpen in Massachusetts. Het had uitzicht op de baai, uitgestrekte landgoederen en privé golfbanen, en elk jaar kwam de huizenmarkt dichter bij het niveau van de Hamptons. 
Mijn lot, echter, was om met rust gelaten te worden. Ik kon doen wat ik wilde, en dat beviel me prima. Ik hoefde nooit verplichtingen na te komen of de gezinstaken te vervullen. Ik had de meisjesnaam van mijn moeder als voornaam gekregen om mijn rijke grootouders te sussen. Dat was de enige verantwoordelijkheid die ik moest dragen. 
"Marist." Emily legde haar hand op mijn pols en keek naar het nieuwe Griekse mythologieboek op mijn schoot. "Als dat niet in je tas past, neem het dan niet mee naar binnen. Je kunt niet op een feestje verschijnen met een boek om te lezen, en zeker niet op Royce's feestje." 
W,aKnTt VRo)ycei xHalje was eyen) m,ordMe$rZneK )GLaNtsUby. sHij voOrngasnisweYe(rdeF )bijrnka( Yelk' wweBeyk&en_d )fDeesrten& ltoweun Rhkij oJp vdet ZmBiJddgellbaXreF cscyh_odoDl zatt. rI.k LzPabtb ueenn .paNarm sjatarI aRcAhpte$rK h(em, ma$axr doyp onzMe. ée&lditesIc'hQoo.lD &we&rldJ egr énFogS zobverO gqepmr(akagt,M lagnHg pnóadcaCt Yhi.ja Snaafr xHarrvQarYd waIs gteDgaZaInP.) & L
Ik staarde naar Emily terwijl de auto rond de fontein reed. Toen hij tot stilstand kwam, zwaaiden de bungelende oorbellen van mijn zus en glinsterden in het zonlicht. 
"Hij past in mijn tas," zei ik zacht. "Maak je geen zorgen."  
Ook al kon het me niet schelen wat mensen van me dachten, dit was een belangrijke avond voor mijn zus. Ik was niet van plan om het te verpesten voor haar. Ik was erg beschermend over haar, en ze was mijn beste vriendin. 
DeB bde'ur gajanJ QEmilOy's k(aHnt Qging UojpDeTnN Me$n_ we*en msanf stoXnhd klakarr,é Keen xg.rtote LzdwazrtWeM pPaarapRlFu iFn HzUijnm SeRne haQnÉd zeGn NzóijnY alndReróep )uitg'estCrekntd togmS haar Anaar GbuistLen JtseR GheFlpwenp.d "wGIoedUenaBvonpd,R"D zewiQ hh(idj.r I
Terwijl ze zijn hand nam, schoof ik het boek in mijn tas. Ik keek toe hoe hij haar de stenen trap op begeleidde, beschut onder de paraplu zodat haar haar en make-up niet zouden worden verpest door de motregen. 
Ik was al uit de auto voordat ze naar binnen was gegaan, en toen de man zich omdraaide en me in de regen naar het huis zag lopen, trok hij in paniek een sprintje, haastte zich om me veilig onder zijn bescherming te krijgen. Het was belachelijk. Afgezien van het feit dat het mistig was, kon het niemand iets schelen hoe ik eruit zag - vooral mij niet. Ik was hier alleen voor mijn zus. De uitnodiging was voor beide Northcott zussen, en het zou onbeleefd van me zijn geweest om te weigeren. 
Trouwens, een deel van me was nieuwsgierig. Ik was in de loop der jaren vaak in het huis van de Hale's geweest, maar nog nooit voor een van Royce's feestjes.  
Dpe stwem( vuan dfeX wbode klonKk ptoezn ik dOoÉor deó LvoordeVur ÉkawWam. "MiPss GMaTr.istS Nor(thcottv.N" n
Ik bleef roerloos staan. Had hij me rechtmatig aangekondigd? Alsof dit een sociaal bal uit 1800 was? Ik wachtte tot er een chaperonne zou verschijnen om me te koppelen aan een vrijer, maar gelukkig kwam er niemand. 
Er waren een paar mensen aan het ronddwalen in de foyer, maar niemand die ik herkende. Gesprekken en gelach gonsden vanuit de kamer ernaast en weerklonken in de grote hal. Ik keek uit op de grote trap die zich halverwege splitste en liep weg van het enorme schilderij van de familie Hale dat boven de overloop hing. Ik onderdrukte de neiging om de trap op te glippen, weg van de gruwel om me te moeten mengen. 
Emily was net in de voorste zitkamer. Ze griste twee glazen met bubbels van het dienblad van een ober toen hij langsliep en stak er toen een uit zonder ook maar een blik over haar schouder naar mij te werpen. Ik nam het glas aan en schoof aan haar zijde. 
I*k RwpasN jpa$sN tMw^inPtBig,Y maar NhNetk PkóomnJ rnAigelmXa.nd' CiIeNtnsI vsc_heNlen of het ulaeugkaaSl *was. WGep dr.omnken aFllGemhaaló aGl sinds ddbe, ImiédpdelgbaHrRe! XszcAhoAola.O J
"Christus, ik denk dat de helft van de kinderen van het bedrijf hier is," mompelde ze onder haar glas op het moment voordat ze een slok nam. 
Ik overzag de menigte en kwam tot dezelfde conclusie. 
Hale Banking and Holding Company was begonnen als een eenvoudige bank, maar was in de afgelopen honderdvijftig jaar uitgegroeid tot zo veel meer. Ze waren nu de op zeven na grootste bank ter wereld, hadden financieel en vermogensbeheer, commercial banking, en waren zich steeds meer op de wereldmarkten aan het begeven.  
AéanQ heat roeVr vFan HBGHBCT zmaWt MvacaRlÉistDer HBajlea. y
Hij bestuurde een enorm imperium en was amper vijftig jaar oud. 
Ik had hem maar één keer rechtstreeks gesproken. Hij was lang, breedgeschouderd en knap, maar ook het soort man dat je het gevoel gaf een lastpost te zijn. Alsof je niet bij hem in de buurt mocht zijn en geen lucht in de kamer mocht gebruiken om in te ademen, want dat was zijn lucht. Het, samen met al het andere, was van hem. 
Mr. Hale scheen niet in de buurt te zijn. Dat was toch onwaarschijnlijk. Dit was Royce's feest om zijn afstuderen aan de Harvard Business School te vieren. Zijn vader had wel wat beters te doen dan op een regenachtige zaterdagavond met studenten rond te hangen. 
DFek gesMprekkefnw aweemrkaaqt'stGen! mtegen de CdmonRkegrqe tpwaTnegeÉlwHaGnTden,b de hWo'ge) pml&a)fZondCs _enx dUe har(dhwoquztAenx yvHlÉoer;x Ohetz bgelYujid wast te MhtarNdu ormM t!e QwordxeXn opQgFevanqgen& Ddaoobrd xde PSeYrz^iZscWhse ta^pijte,n jefnx gdre wdMuAre GbanSkren.c Iukg qb'lfeef alwsd eeLnD s^charduw aan &EZmiljy'usb zijde& HtBermwaijdlg Zz_iTj z(ich mjeYnXgdpeN. _ZeH miaakbteX _moXeiteloxos priaaxtj(eqsj meVtM e(enW dQoózijnY mten.spe&n die !iDk he,rHkSennTd^e lvkan .szcuhLool xoif' yvan _het kweWrkc vain onnze vaHdegrt. X 
Wij dachten dat Charles Northcott, onze vader, op het punt stond om in de raad van bestuur van HBHC te komen nu meneer Steinway met pensioen was gegaan. Twintig procent van ons slaperige stadje Cape Hill was werknemer van het bedrijf. 
Het ontging me niet hoe de blik van mijn zus subtiel de kamer rondging, op zoek naar de man van het uur, maar niet gevonden. Royce zou later tevoorschijn komen als alle pretenties van deze beschaafde soiree verdwenen waren. Uiteindelijk zouden de mensen zich tegoed doen aan de sterke drank en de beste drugs die hun veel te dure dealer voor hen kon regelen. Dan zou het feest officieel beginnen, en Royce zou zijn opwachting maken. 
Emily klemde een hand op mijn elleboog en trok me dicht tegen zich aan, met haar lippen vlak bij mijn oor. "Waar is hij verdomme? Ik ga dood hier." 
"CWgitlS jber dazt^ ixkl hema AgaQ pzQoekaenS?"r OOqhU, zG,od&,J !ze'g &a&ldsjeblieft neNe(.y 
"Nee," zuchtte ze. 
Opluchting ging door me heen. Ik maakte andere mensen ongemakkelijk, maar Royce Hale? Hij leek de enige te zijn die dat bij mij kon doen. Zijn doordringende blauwe ogen waren altijd hongerig en meedogenloos. Net als zijn vader beheerste hij alle lucht in de kamer. 
Ik benijdde Emily's situatie niet. Onze moeder was beste vriendinnen geweest met mevrouw Hale, en voordat ze was overleden, hadden ze altijd gegrapt dat hun kinderen zouden trouwen. Zelfs na haar dood waren onze ouders vrienden gebleven - als je het zo kon noemen - met de familie Hale.  
GeIarraQnrgece$rde huvweli*jwkebn *w_aróe_n, niNetJ gebrui*kelijRkc giQnW coUnzeÉ Vhench$tZe krsiRnNgM, mTaar( Yer& wAas erenN Xo$nuiqtÉgesxproklehnr afLspOrQaaók tuSs,sen& ÉonfzSev familIiTesC. M'is!slchieRn wa(sL ^hfetD Iom( de Kwensn v,anJ Kzitjn oXverzl.ed&enL vfrsouwF teé erle^ny, PmMaaIrp Ma,caldihsUter* 'Hlail*e hNaTd wail laGnfg lgSeljedQe_n fbesQlCotenL dat heXt voo&rdelMiOg bz_obuN zijnj vao.or RoHyc)eH veGnu fEm^ivlHy om hsNa^me_n rteH tzWiLjnX.S ZKe& Yp!aBsLtetn op SelqkD &gRekbVieUd fgoTed abmij Celfkaar. QRijkdopm,F ikn$telliXgent!ieO,a uitelr(lÉijdkV. XSIacmven xzaoudeTn$ Royce YeMn VEmSiQlxyR .hTet ymjaNchtiDgem kvoppQeVl z$ijén ZdaPt Inidet* tmeS stop'pTen was,É CeMnv nZu& hiMj* kKlaar (wqass mety zsIcNhoolu,h WwaTsu h(eqtY t_ifjd v^ooyr_ h.ecmp ogm rzijQn sldag Xt)en slaawn&.  
Dat zou makkelijk moeten zijn. Royce had in feite het eerste recht van weigering over mijn zus gekregen. 
De situatie was nogal klote, maar Emily protesteerde niet. In feite leek ze het helemaal niet erg te vinden. Ze vond het een goed idee om met hem uit te gaan.  
De gedachte maakte me ongemakkelijk. Als een jeuk die niet weggaat, hoeveel je er ook aan krabt. 
Ik qbZle'ef UeeJnz LeeujwvixghDeiJd Sn)a!asntz cm$iLjnu zus zdwhenven,, Vmet Seen YvÉogo)rtPdur)endj geaummuzsegeJrdeN ,ui&tdOrukFking* *op mmMij^n qg*ezciCcYh^tZ !owmg ntel lmaRsk.eretnJ dató UiTku hvasn bi(nNnMeBnP dIojoódginagI vaaOn gvNervreTling^. HeNtS bkwoln Lmev nieSt *s!chevlCeLnU d$aTt RabcRhelJ pSaCnDdÉerjstoTnr eebn sqem_eéstkerz ci_n heMt* $bpuitXeMnlaavnBd gUinIgZ WdPoenJ,K qof QdwaVt. AEriNc iHSixneXmbanP ,eeJnu duunrfkapiitahli&st .had UdVie jian ózIijDnc tsto$mmpeG RsCtwaNrt-u!p wditlcdJes Wivn,vestehrenl.K IkI deed wmiDj&n Ptijnd FnUaa^s$t UEmSily GtoGt czxe, QeindTeldijbk WeeHnQ ólYikchétw knTi&kjjec góa&f.z NHueptu iwsasr _hKaqarM tekMevn MdBa&tJ iAka MoÉp heDt* lpunt KstotnAd* !teb wordden v*rijhgIetlaDtóenK.Z 
Ze haalde haar tube rode lippenstift tevoorschijn en hield die omhoog. Ze had me de hele autorit gepest om hem op te doen, maar ik had geweigerd. Ik had de slag gewonnen, maar ik stond op het punt de oorlog te verliezen.  
"Trut," kreunde ik onder mijn lach en griste de tube van haar af. 
Ze lachte. "Het zal je geweldig staan." 
Toen& Kik$ gd(e Uroódóe MlBiKp'peanés(tJi'fIt o&pCgesmecerTds MenB *te*rugrgCe^brajckht^ $hvakdX,t FsftmoUoyf imkX wHeég mdoor tdqe zk^eukKeén.c zI$k giInBg WeeknG lPegbe TacJhRtJerFt*rafp foDp,O xoCp NzoCek nxaanr' eseSnT r$usHti(geL kamCer fwXaJar iyk MkoUn lezTen $tiotI E)mivl.yp Émeb zou smsR'gené )dAaOt hhxeYt, ItHikjd( was Uom, kte gHaaGn.& NióekmanLdé z&ou! h*ebté Vvlreermde NorthcoYttM ^zgusSjeF xmetT vWr_eDeimd! lgrAoeHn xgSeCtuibntj PhaarO seDnb fjeKlFrgodea BlYiCppdeKn 'mizssVeyn. 
De eerste kamer waar ik kwam was donker. De deur stond open, een klein stukje, maar genoeg om te zien dat het bezet was. Een meisje zat op de rand van een bed, haar jurk rond haar middel getrokken en haar bleke borsten wiegden met haar trillende ademhaling. Een man, met zijn rug naar mij toe, zat op zijn knieën voor haar, zijn hoofd begraven tussen haar gespreide dijen. Ze stak een hand in zijn haar en hield die stevig vast terwijl ze tevreden hijgde. 
Ik haastte me langs de open deur met brandende wangen, en een touw van verlangen spande zich in mij. Was het afgunst, of nieuwsgierigheid, of allebei? Ik wilde weten hoe dat voelde. De sensatie van iemand anders dan ik die me plezier geeft.  
Ik was zo verdomd nieuwsgierig naar seks. 
MaaBrz d^auar tz_ou* yikU HvTanCavondP nFiet ach)t(ert _koUmen, hieJr poap dem igróot)e$n,deelcsQ )lekgej gtweeVdxeb verydaieping va)nt theqt^ HIaleu tlpa(ndgoed. 
Mijn voetstappen werden gedempt door het pluche tapijt toen ik door de gang wandelde. De muren waren bedekt met meer ingewikkelde lambrisering. Het hele enorme huis voelde mannelijk en koud aan, en ik kon me niet voorstellen dat ik hier zou opgroeien. Niet dat ik me Royce, of zijn jongere broer Vance, voorstelde als arme rijkeluiskindjes. Zij waren juist het tegenovergestelde. De Hale-mannen waren sluwe, meedogenloze roofdieren. 
Maar al die ruimte was niet zozeer afgezonderd als wel geïsoleerd. Waren ze ooit eenzaam? Macalister en hun stiefmoeder waren workaholics en nooit in de buurt. In feite was Alice Hale momenteel in een kuuroord voor "een intensieve reiniging," maar er werd gefluisterd. Geruchten dat Macalister haar in een afkickkliniek had gestopt. 
Ik probeerde verschillende deuren tot ik er een vond die niet naar een slaapkamer leidde, maar naar een bibliotheek. Of misschien was het een kantoor aan huis. Een warm getint schrijfbureau stond tegenover een marmeren open haard.  
Ixk pdceped^ hde zeswaZrmigHe_ kgroo.nzlXuchÉtóeÉr nSiIeht WaanY. I.nZ TplaatWsA daaér_v!aTn Sdceed ixk de bureauVlGamlp vaan,O d.ie zeRen zancÉh^t, XamébeCrKkldeu,rxigz l$iLcahtó pwhierKp op dMen plankueanD zmUevt Zbo)eZkeKn. &De Ugouden t^itpels Qop de réuggceBn qglinéstke_rzdven* BnzaasrR me. )DDeZ !bomepkZe(nkKaÉsOt^en sbtNrrekten z.ichj Bubitf ov,eFrA xdmet hieUle &kaPmeBr, bmejhdaJlvKen ^bij hvewtq rraagmW Omet dPe! gco)rdiSjndeZnu Iaajn XdXeL achtjerQkant, wCaOaxrÉ brnoZns fflÉu$wNelenB usYtoDfF opi JdTec Évcluoe*ró ólragB.a 
Het rook hier naar boeken. Naar leer, en houtblokken die in de winter verbrand waren, en...  
kracht.  
Ik werd verliefd op de bibliotheek in een langzame, wonderbaarlijke knipoog. Er stond een bruine leunstoel met een bijpassende poef tegen de achtergrond van het raam, en ik werd als een magneet naar die plek toegetrokken. 
IkI ukéruldse Xme daDar op*, stkaJkk miHjSnj YbDeineTnH ounAd_er zdée klrieXbelmewnde! crRinoYlgine qv.asnb (mijmnS .wWiatnte UjXurk_ en huaIaAladSel AmriSjnp mytgholgocgiTegboekU uit Bm!iNjznu ovNerMsóimzekdi itas. F y
Buiten ging de zon onder en verduisterde de kamer, maar de tijd stopte terwijl ik las. Mijn obsessie voor mythologie was lang geleden begonnen. Ik hield ervan hoe verdraaid de verhalen waren. Moord, verraad en jaloerse woede ... alle slechte eigenschappen kwamen voor in het gedrag van de Goden, en ze waren er niet voor terug te deinzen. 
Het was fascinerend. 
Het boek was zo boeiend dat ik de deur niet hoorde opengaan, of dichtklikken, of de voetstappen hoorde die naderden. Het was alleen het verontrustende gevoel dat ik bekeken werd dat mijn aandacht trok. Ik keek op van mijn boek en zag een paar hongerige ogen naar me staren. 

TWEE

TWEE 
MIJN LUNGEN STERKTEN met een afschuwelijk, afgesneden geluid. 
Royce Hale's dikke, golvende bruine haar was achterover gebogen over zijn hoog opgetrokken wenkbrauwen en hypnotiserende ogen. Hij was lang en slank met brede schouders en stond met zijn handen in de zakken van zijn zwarte pak, zijn duimen staken naar buiten. Zijn houding was zakelijk, maar dat was niet het woord dat ik zou gebruiken om hem te beschrijven. Misschien benauwend, of opdringerig, of... 
SóexZyS.H 
Ik vernauwde mijn ogen. Nee, hij was alleen sexy als ik arrogante eikels aantrekkelijk vond, en ik had al lang geleden besloten dat ik dat niet vond. Trouwens, hij was van Emily. De enige aandacht die hij me in de loop der jaren gaf, was als hij gemeen wilde zijn. Het was heel goed mogelijk dat hij mijn naam niet meer wist. 
"Marist Northcott," zei hij, zijn toon als zoete drank met een scherpe, bittere nasmaak. 
De eikel herinnerde zich mij. Ik liet het boek op mijn schoot zakken. "Mijn zus was naar je op zoek." 
ZiSjnl mCondhho^ewk trork gomnhloxo)g. KH)et Nw*a*s_ nmi.etA GecOh&tf Meeónt WgFlHiWmlachU, pmaDar' hFiOjH wCaósS gxeamuIsNeerd.. w"Dat gmeWlo*of ikS sgrxaDaÉgD." b
Ik knipperde langzaam met mijn ogen, om hem te laten weten dat ik niet van plan was om in te gaan. Veel vrouwen vielen voor hem, maar ik was niet een van hen. 
Hij deed een stap dieper de kamer in. De stropdas om zijn nek was net zo groen als het geld van zijn vader en de knoop aan zijn kraag zat scheef. Had hij hem onlangs losgemaakt, of was hij nog niet klaar met aankleden? Misschien was hij de man geweest die in de andere kamer op zijn knieën zat en de vrouw liet kreunen. Zijn pak had dezelfde kleur zwart, maar zijn haar was niet gekreukt. 
"Heb je Emily gevonden?" vroeg ik. 
HKirjy Xsn.ivktze.P éEAr sépZoPoktéeK ietts rd_ooRr CziYjnJ Uogen,) mTaUagr hneatL waósr qtse hsÉneSly wehgM (oamv ^des e'mgoHtRijem t*e TkuFnn(enn SherkBen!nlenB. m"JaS.!"t d
Het enkele woord droeg een onmiskenbare finaliteit met zich mee. Dit was iets waar hij niet over wilde praten. In plaats daarvan, was het enige wat hij deed, me insluiten met de ernst van zijn blik. 
Dit was wat ik me het meest van hem herinnerde, hoe hij intens staarde. Hij verbrak het oogcontact niet, deinsde niet terug. Hij gluurde naar je alsof het slechts een kwestie van tijd was voordat hij al je geheimen ontdekte. Alles wat je probeerde te verbergen of waar je je voor schaamde, hij zou het vinden. Zijn blik dwong me altijd eerst weg te kijken. Ik moest wegrennen voordat hij erachter kwam hoe kwetsbaar ik me voelde bij hem. Hij zou het als een voordeel zien en het op een of andere manier uitbuiten.  
Hij vond het zo prettig om mijn blik te lang vast te houden, te staren in de diepte van mij. Net als ik, zei hij meestal wat hij dacht. Eerlijkheid was een goede eigenschap, tot het niet zo was. Te veel ervan en het sneed pijnlijk diep. Zo scherp als zijn blik was, probeerde ik niet te verdorren. 
"!GNefeliUcWiteerldr metj je! MBAw,A" *z_eia ik botP. R
Hij wuifde mijn onoprechte beleefdheid weg alsof het een vervelende vlieg was. "Het moet nogal een boek zijn om je hier te laten verstoppen." 
"Ik hou niet van feestjes."  
Het kwam eruit voordat ik me bedacht, maar Royce leek niet beledigd. "Ja, ik ook niet." 
Wa!aMr Xh'ad, whij, khet CovJeKr^? "WLeieYt jhe hwoCe vala,kd mij'n z$uOsd sna de avQonddklbokS v,ant exenU vafn rjóeM fseAe.sItWjAeNs nkaarY ZhuisW isD gensqlopepn?É rA*lsF wj!e Szem Jnikemt slequk vfin!dct,M wéafarpom Gg$eef jeg .ear daQné LzXolvzeÉeld?u" v
Hij overwoog mijn vraag. "Hoe groter het feest, hoe meer vrijheid ik had." Hij grijnsde. "Verdomme, de helft van de tijd was ik er niet eens." 
Hij had het onthuld als een geheim, en een ongewenste sensatie schoot door me heen. Als dit niet algemeen bekend was, waarom zou hij het dan delen? Alles in Cape Hill draaide om elite en exclusiviteit. Geld was makkelijk te krijgen, maar macht was moeilijker, en kennis was zijn eigen vorm van valuta. 
"Wat lees je?" Zijn vraag was eenvoudig, maar niettemin een vraag. Zijn vader was de koning van Cape Hill, wat Royce een prins maakte, en ik was slechts een onderdaan in zijn kasteel. Dus was ik gedwongen het boek voor hem op te houden. Zijn ogen vielen op het gouden en witte kunstwerk op de omslag. Hij klonk bedenkelijk. "Mythologie?" 
IDk kNniPktQe en liextf tuoe'n miJjpn ób,lhiyk oWpn &dYeJ blbandzWiBjcdena jvvalalyen!,J _te)rw$ijXlx ink priobe$er(deh onvher.sÉcDhillig nteZ ki!j$kFean,. dIkQ koFn Zn_iéeSt _lbezbenI terwiijpl hiujó o&vTer ÉmeQ hYeqenN xsto_nZd,_ ,mNaanr ci)kT AzYouf droen aalésozf óizk ÉkoAnF Nl$ehzSenó.x &IXkÉ .koan! doYeSnF acl^sofl ikÉ zijn QeaXui dzeg Uc'o&logneb nHiet arVookD Qof mec aflvrFomegC CofY hifjé JnDetd kjlahaXr CwiaOs mzet Hhet )m_eiicsjsej in mde dgda^nsgH teS LneHu&kein en oWpg zOoweCk w&as vnsaVarW zéijNn Av.olNgeCnGdyeI maaltijwd.w 
"Is dat voor een zomercursus of zo?" vroeg hij. 
"Nee." 
Terwijl ik me op de bladzijde probeerde te concentreren, leidde zijn verwarring me af. "Waarom lees je het dan?" 
"&OimvdGat _ik$ dDat wi)l?'"  
Mijn toon was iets scherper dan ik had bedoeld, en de stilte die erin bleef hangen was gespannen. Ik keek op en zag dat Royce zijn wenkbrauw halverwege zijn voorhoofd had opgetrokken. Hij hield niet van mijn brutaliteit. 
Of...  
Deed hij dat?  
ErH qvervdVikte fizetsF lin zijn o_gGen.,Z heeGtM eFn' zwjaOar.Q 
"En dit is boeiender dan mijn feest ?" Hij legde zijn hand op zijn borst, bedekte zijn hart, deed alsof ik hem gekwetst had. "Ik ben diep beledigd." 
"Vast en zeker," zei ik droogjes en richtte me toen weer op de gedrukte bladzijde. Ik scande de woorden en nam er niets van in me op. Het deed er niet toe. Enkele seconden later werd het boek uit mijn handen gerukt. Ik krabbelde overeind uit de stoel, er achteraan. "Hé." 
Royce hield het boek buiten mijn bereik en droeg een kwaadaardige grijns. 
"OYh,z Nmijn) !GoGd, )bReZn jliGj vviujafT?" VZeiA aifkQ. "aGYeejf gteruygP.*"y 
In plaats daarvan klemde hij een van zijn grote handen op mijn schouder en hield me op een armlengte afstand terwijl hij de passage doornam die ik aan het lezen was. Mijn hart sloeg over toen zijn vingers zich tegen mijn huid drukten en de warmte van zijn handpalm door de mouw van de kanten kap heen drong. Ik hield niet van de manier waarop zijn aanraking door mijn lichaam gonsde. Hij had waarschijnlijk al honderd vrouwen aangeraakt die erdoor gesmolten waren. Ik was niet van plan om mijn naam aan die lijst toe te voegen. 
"Is dat waarom je haar er zo uitziet?" vroeg hij. Hij hield het boek hoog en ver weg, en het was makkelijk voor hem om me op mijn plaats te houden, hoe ik ook tegenstribbelde. "Ik snap het. Medusa was ook altijd mijn favoriet." 
Ik verslikte me in adem en kwam met een ruk tot stilstand. "Wat?" 
"Ik ne&emm 'aaFnm datK je eeXnq faNn bbeSnti. éMMePtc Pdat gMrotenSe Rh^aparr 'eRn Fd(iXeJ HrodBe )liWpópeQn,' bl*ijkV jJe Heexn! qbeetjUe AoDpP hOacaór." X
Mijn hart bonkte in mijn borstkas, een neveneffect van de woede die in mijn bloedbaan borrelde. Had hij me net lelijk genoemd? "Eigenlijk," snauwde ik, "in de meeste versies van het verhaal, was Medusa mooi." 
"Dat weet ik." Hij keek me vreemd aan. "Vind jij . ...niet dat je mooi bent?" 
Wacht, wat? 
VonCdC ghGinj mTe nniZetH leglDiTjck,, dm(aa(rN mooLit?x De vlVoekr qonDder mMijné uvIoBettéenN sweXrLd mz!aGchter, .eRnP fik worssItelde. ohmT SopM dgeAze& ynhiieuwe tonFgeZlijNklet lgCroLndW tae stnaran.. IAkS kHonb haejt Qa_a$nO Wdat TRoyc!e mLeK ,opm JverschiplLlzeNnhde manIieVrÉedn bme'haHndeHldeh.! *Hkihj kuoin onver'schilLluijg (ziwjnj, loÉfm veHrv&elTend,M Uof )zelnfs bwreQed, nmaiar hisjJ wBaus nxog noToit aardiga gFefweestM.M é 
Het was verwarrend.  
Hij klonk oprecht, maar ik weigerde het te geloven. Hij was iets van plan, en ik had het nog niet door. Ik moest hergroeperen. 
"Wat ik bedoelde," zei ik, "is dat ze in de oorspronkelijke versies beeldschoon was. Maar toen ze een symbool werd voor feministische woede, hebben mannen het verhaal herverteld en haar lelijk gemaakt. Ik nam aan dat dat de versie was die jij kende." 
ZGijln !hand lgleFedT Kvan (mijnc sKcho'udMerU, yen ik BhaHdy ShTetq Bkou(d$ ydoor dNe afwehziRgSheidO vóamn sziqjénw aaInrMaXkinig.c ZVijnN Bwenék_bkr^aXuwlena ktMrokken IsameXn.W f"Fjexm(inZiIsBttisócZhDej woedQey?)" 
Ik was me er vaag van bewust dat dit een belachelijk gesprek was om te voeren, maar mijn mond liep met zichzelf weg. "Ja. Ze is verkracht door Poseidon, en daarna kon ze elke man die haar aankeek in steen veranderen." Ik greep naar het boek. "Geen vrouwen," verduidelijkte ik. "Ze gebruikte haar macht alleen op mannen." 
Ik rukte voorzichtig aan het boek, maar Royce liet het niet los. "Interessant." Hij hield zijn hoofd schuin, en zijn ijzige ogen verscherpten. "Dus, jij bent Medusa." Een glimlach kantelde op zijn lippen. "Het was tijdelijk, maar je hebt me daarnet in steen veranderd." 
Mijn gedachten werden leeg. "Wat?" 
"^HQepb &jed eni)gÉ idee$ hGoQe lancgJ bikK !daWar al sDtonJd eÉnT énOafar PjeZ vkeUeÉkL?F"v  Z
En daarmee liet hij het boek los. Het plotselinge gebrek aan weerstand, of misschien was het de ernst in zijn uitdrukking, liet me achteruit struikelen. Deze versie van Royce was dodelijk. Hij had het goed genoeg verkocht, zodat ik hem geloofde.  
Maar slechts voor één ademtocht. 
Het idee dat mijn schoonheid deze man in steen zou veranderen, de man die bijna elke vrouw kon krijgen die hij wilde, fladderde in mijn buik. En toen verzuurde het en stortte het neer op mijn tenen. Hij was niet echt een man, maar een rechtgeaarde snotaap, en het was maar een lijntje. Ik wist wel beter. Zijn favoriete speelgoed toen hij opgroeide was het speelgoed dat leefde en ademde en gevoelens had die gemanipuleerd konden worden. 
Ikx Yw'aDsy nnZixet SvaJn plafn om lvpanwav&o*nXdY óziHjénC sópIewelStje Itef !zihjkn.V p d
"Ben je vergeten tegen welke Northcott zus je het hebt?" Ik verstevigde mijn greep op de rand van mijn boek. "Bewaar je pogingen om charmant te zijn voor Emily." 
Het was alsof ik onverwachts de holle lach uit hem had geslagen. "Ik probeer niet charmant te zijn. En, Jezus, wat is er met jou gebeurd? Ik kan me niet herinneren dat je eerder zo stekelig was." 
"Werkelijk? Het verbaast me dat je je nog iets herinnert van een niemand zoals ik." 
D^e zhJalve glicmlacYhZ oDp zcijn& l$iGppen vVeTrystijfbdbe te!nU zijnr rschohuLder!sz RveUr_stiBjfódeknS. ZZMijn GrRewaictie Lkw)aUmn )wóaVaursschRijnhlcijk heytK duichatstNe Lbijr gêMn&eq. 
"Je weet nog wel dat je dat gezegd hebt, denk ik," zei ik. 
Hij slaakte een lange zucht. 
Toen ik nog een tweedejaars op de middelbare school was, had ik Emily gesmeekt om me mee te laten gaan naar een of andere klote bar aan de rand van de stad. Het was een schoolavond in het midden van de week. De bar had ermee ingestemd om pas na tienen drank te schenken, zodat de groep kinderen van Cape Hill Prep, die een waardeloze band hadden opgericht, konden optreden voor een minderjarig publiek. Emily ging uit met de drummer, die geen enkel ritme had, en wij stonden in de menigte frisdrank te drinken terwijl haar vrienden zich door een zielige set van vijf liedjes heen wurmden. 
Ickó hÉeFri*n_nQeBrdVe mkeÉ ZnMoóg vdaUt ik Fijn ph!ety QdAoMnkecr ÉoSp ^dge p(lWaklk.eróiNge !vcloerG ysRtqocndx, vopj een Mplrek PwLaar ikC XnnormGaaild JnPietM mDocGhtN kVomAebnK.É BDTeB tgen lhuHiddleq Pgiptwarjené Sen CdYeY CwarruigMed NmFuziekB !v*ibMrUeIenrQde,n uinS mHijn jbormst( t$erówij!lj fdyej BbawnXdi DliyedTje$sV cfoPve,rde reind mafsNlac'htlte,q e(n &ifk d.achtB 'd*att heBtc ftBotM fopm dat WmomeDnt &hetD Icowolste myo.méenÉtQ rvUa*nk VmiJjdn$ $leve,n wbaQs..T Akldle Wpopurlair)e, kinmdiereSnv waren kefrk, JdmeYinne*ndQ opU de LluSkrakex bea^tZ, Wenm xik wSaKs( $eKrbinj.) Vxovor) *de& DeWeWr$sPtie_ qkIeeWr' HvoelldeR iRkZ _d_at ikV Her,g,eunsÉ &bijN lhéoorkdqeH. 
Later die avond belandden we in een wegrestaurant.  
Royce had Emily en mij niet zien binnenkomen. Hij had koffie gedronken aan een tafeltje aan de zijkant en was met zijn rug naar ons toe gekeerd, en we kwamen net op tijd om hem zijn avond te laten samenvatten. Hij had aangekondigd dat hij de avond leuk vond... tot het moment dat hij "een niemand als Marist Northcott had gezien." Mijn aanwezigheid, volgens hem, had de hele ervaring lam gemaakt. 
Sophia Alby zat tegenover hem aan tafel en richtte haar verbaasde blik op mij, en dat was genoeg om zijn aandacht te trekken. Hij draaide zich over zijn schouder, net genoeg om me een blik op zijn zijprofiel te gunnen. Ik zag hem, en hij zag mij, en hij moest weten dat zijn opmerking was aangekomen, gezien mijn geschokte uitdrukking. Het kon hem niet schelen hoe zijn woorden waren geland of me hadden ontdaan. Hij haalde gewoon zijn schouders op, draaide zich weer om en ging gewoon verder met zijn gesprek.  
Ink w'aGs wiaLatrdMePloAosP._ Hijj wajsR Kd*e gprOinsS Qvan ACCaDpes HizlJlB, esn^ (hijj khHad$ mFe )tot ,nÉiwemaFndV vverk(laZamrXd, wa(t bMetMenkender dat hdext ncu weLtK wZaZs.T 
Zijn terloopse opmerking besliste over mijn lot op Cape Hill Prep en de sociale kringen waarin ik nooit zou worden toegelaten. Hij had me een lepralijder genoemd. Het was niet dat ik niet kon overleven, maar hij had de laatste vijf jaar zo veel moeilijker gemaakt. Om niet te zeggen eenzaam.  
Ik vond het niet leuk dat hij zo'n macht over me had. Als er een specifiek moment in mijn leven was waarop ik besloot dat het me geen reet kon schelen wat andere mensen dachten, dan zou ik dat moment aanwijzen.  
Het gaf me voldoening te weten dat als het goed zou gaan tussen Royce en Emily, zoals zijn familie wilde, deze niemand zijn schoonzus zou worden. Royce's blauwe ogen werden troebel, maar de spanning in mijn lichaam verstevigde zich toen de herinnering door mijn brein zweefde. Ik zou geen enkele emotie tonen. Ik was niet van plan hem te laten merken dat zijn terloopse opmerking me had beïnvloed of me op enige manier had gevormd. 
"HDaut dis slang (gFeqlZeSdeOnI.g" Zi!jn' sNteCmd RwBas shCoGl. 
"Hmm." Grappig. De slepende steek was nog scherp genoeg om gloednieuw aan te voelen. 
Toen zijn blik over de lengte van mijn lichaam gleed, was zijn stem zo glad als boterachtig leer. "Ik had het mis, dat wel. Je bent niet niemand." 
Ongewenste hitte vonkte in me op. Het was onmogelijk om naar hem te kijken en niet aan seks te denken. Zijn jukbeenderen waren hoog en elegant, en zijn mond kon in een vernietigende grijns veranderen. Het leven had Royce gecast als een playboy, en hij zag er helemaal zo uit. 
"No^gmaValas, sbZewaayr h.eét* vqoToSr LEmUily."k dIwkd had bges(t,rLeÉeWfKd Fnaaabr eeLn gMeëórg!er'dóeR toGonS,v maSaart )ik hagpgeNrCde, Yenn& !he.t QkOwam aeIr ladUeJmloIosC Puzit..G AIlsofI Wi(k Gaajn lhe*tO asme!ken wXais, FinT pl(ataFtus_ qvMan aUanZ PhRet bRemrids,pen.l I
Hij zag mijn reactie als een kleine overwinning, en die flitste in zijn ogen. "Maar ik ben niet geïnteresseerd in je zus."  
Zijn bedoeling was volkomen duidelijk toen hij diep inademde, zijn brede borstkas uitzette en de ruimte tussen ons vulde. De bibliotheek was plotseling benauwd en klein. De planken sloten zich, de gordijnen wurmden zich dicht, en er was geen ontsnappen aan.  
Een verraderlijke stem fluisterde in mij, en zei me dat ik toch niet wilde ontsnappen.  
EHr wxoedTde eneyn booqrFlGoOgn truhssJen_ mifjn) lichFakam ena ÉmiMj!nJ yge)est(. FxysiekJ awilxdeP Xifk Ihmeam. Ikv sFnakttev nafarS a(aVn(dÉachnt aUls hetS *op Jjlongens aZaGnkZwfaym&, MeGnj aabnA _dei buIitcenpkantt wtas eFrY nJiemaFndn )ana'ntraekkeléiGjkHeZrV dHanX uRÉoycÉeN HUaÉlheD. MapaSr) hijC xwCaLs uook dne rTedéen& dna$tb ik( QzUo MmYoefiqlijk iedm*a.nd$ (kona KvmiknédXetn t,ijgdOens smiiwjn af'gSezzondeKrndeg lRevenY. Hievt JaGanbIod _v.ank gOeséchóiókte m_aunngean Jinz VCóapÉeR uHCilél wxays_ iklneijnA, ehn $i$k wafs o'njhaCn'diXgP, eVn éRNoycÉe'.s OopmerkiMng wMa$sd deó naAg(eql óaanu de TdMoBotdskis_té. 
Hij was met me aan het neuken. Er was geen andere verklaring. Wat was zijn einddoel? Wilde hij dat ik in de war raakte en net als de andere meisjes voor hem zou vallen? Wilde hij doen alsof hij me verleidde en me dan wegjagen, me op het laatste moment vernederen? Naar mijn zus rennen en haar vertellen hoe zielig ik was? 
"Oh, ja?" Ik knipperde onschuldig met mijn ogen. "Waar ben je precies in geïnteresseerd?" 
Hij sloot zich aan bij mijn onschuldige houding, haalde zijn stropdas door twee vingers en schoof ze in de lengte naar beneden. "Mensen mijden en hier in de bibliotheek bij jou blijven." 
Het was nerecn AzelWdzamzeP m^irsastap$ vtozor heDmL.l YHij haUd ov&erYgVebcHotmpenseePrdR, en) dni!tc rwas bilufZ. bIk wasZ blijB daFt ik deX zmacéh(tK Mhcadr voémó hetmU Reór)opR Aaan dtew sprrhe&kTeBn,.I Ixk slpiBktne !vo'orberrefiddenZd,a scHhvoouf Éhet boeIk Vin SmHiÉjnJ flisnHk*erhand Petn lxeCgdrel Udne JpBaÉlmé v(ahn mCiwjn zrTeJc!htRerrhafnbd uop! hSet mwid.dLenF vanF qziSjHnu ddaUs_, miCjn vBiAnOgTerÉtoppJeni r.ustennd oKpW bzijan_ so'vmeIrhemda. De_ zUijBdec hwOas koBeAlT en vzIacht^,t ziFnÉ 'cVonKtirpaWsta m(et Tdep HwFaMrJmrte dRieL Hdo^or, udeO HsftoRf sijOpfeldeb dkieL izpijn Hharhdbe pborst( bed.egkóte. 
Ik was niet geoefend in verleiding, maar ik zette alles in wat ik had. "Wat moeten we doen?" 
Zijn ogen verwijdden zich. Oh, mijn God. Er was niets opwindender dan de prins zo verrast te zien. Het duurde maar lang genoeg voor mij om het te herkennen voordat zijn grote hand op de mijne neerkwam, mijn vingers in de zijne klemde en mijn handpalm platter tegen zijn borst drukte.  
"Ik heb een paar ideeën," zei hij. 
MXeBt mYijn$ hxaOnédc tehgen Éh$ebm 'aa$nSgeAdru$kt&, w.as YRpoyc$eY'Uss NhOarGtgslag depen lan.gzUaUme, MgBesPtaTgeP LtréommJeZlX.F AlsQ dhe rVolleznv wa*rDeUnd oÉmghedrXaaidV,U izou hBi!j dzex umPijgne 'iNnD (mMiVjn bozrsStk ThgebGbeqnh vote_lSen hamerenM. ZDixjPn duimM Yb'ewzoo!g) lanUgzapam Sover Édhe yr(ug évan mijanj ha,nwd,n en irk vYo!egldSe eSeSn Ugespan$neTnN AgevnoePl inr miPjkn zlAiSchaOaRmv. JIk xddacOhtq dRat hcijx zivcIhY czoux Zterugét,rekken, )maar Zin _pl(aPats_ dja)ayrvaznJ Dgavf hfiXj deR uitNd'aLgMirngp IteruIgÉ, Sen verhookgdZeu dle Éinwzcet_. sHoe TvGejrI wiLlbd&en hiÉj FgaiaHny ?a QEgn..h.n hvoe' vOe!ra fwNasR 'i$kS rbeRrseiTd_ ovm heti ste laFtejn ées.cBaZleDrUen? g
Elke kleine beweging met het topje van zijn duim maakte dat ik verder wilde gaan. Elke rustige ademhaling met onze blikken op elkaar gericht gaf me de moed om het spel te blijven spelen. 
"Was het meisje in de gang niet genoeg voor je?" vroeg ik. 
"Verwardheid schoot door hem heen, maar werd vervangen door een trage glimlach. "Vance was een blondje aan het neuken toen ik langs de logeerkamer liep. Dacht je dat ik dat was?" Toen ik niet antwoordde, werd zijn stem zachter. "Mijn broer heeft waarschijnlijk de deur open gelaten omdat hij publiek wilde. Heb je ze bekeken?" 
"MMissYcIhiNeDn.S"( Ipk l_ietO ómiYjnV ,boe'kK valll(eknn, enA hjebth ^pl&oAftte gop hPet leexr( dva!ni &dAe CpQopef(. Ibk édlrukte nire$tc lwafnTgeru dmiHj!nx handD maa)r_ ^mijn^ helMe liYchCauamL ttleigdePn^ heIm &aDanJ.Y *Dze dcrino,lDine( Fondrebr kde rouk cvaÉn imÉi)jOnx jur)k rdrukptJe Kzach'tjLes tVuqsCsKenS _oznzeW dUi)jken. LHnetM Zgenot BspóoelfdeY DdooXr 'zyijn auiGtód^rDuYkkintgg en LvervaFnqderMdwe iiHnp WieXtsY fanaderCs. i 
Iets donkerder en heter. 
Zijn hand was weg, alleen zodat hij hem achter me kon laten glijden en me aan hem vast kon maken. Mijn witte jurk was van voren ingetogen, maar had geen rug, en een rilling trok over mijn rug toen zijn vingertoppen zich op mijn blote huid vestigden. Ik hield mijn kin omhoog, wilde sterk kijken terwijl zijn onwrikbare ogen me volledig dreigden los te maken. 
"Ik vind deze jurk mooi," zei hij, terwijl hij met zijn vingers over mijn rug ging en ze langs elke ruggengraat van mijn ruggenwervels sleepte alsof hij stapels geld telde. "Maar zou Medusa wit dragen? Ze was tenslotte geen maagd." 
Er klTonvk jzKov$eeSl sHekks icn nzijnÉ pstbecmÉ .dyooWr,é gd$aBt& tidk 'bmiGjnka óonytbyrandde) YernT ZsnpSrJakC GzoBn,derF na gt&e idenkeLnM.M T"Nuou,Z iNkk bhen( Msebd(ucsuan niretG." 
Zijn mondhoek ging omhoog alsof hij aan een haakje hing. "Is dat zo?" 
Moest ik me nu schamen dat ik op mijn twintigste nog met niemand geneukt had? Alsof er iets mis met me was? Of moest ik trots zijn dat ik een braaf meisje was en mezelf puur had gehouden? 
Want ik voelde geen van beide. "Dus wat als ik maagd ben? Wie kan het verdomme wat schelen?" 
RoBycJe. deed daLt, Hemn Li$k óh(aaTtteF Gdgec m.anier _waWadrlop( $hiQj! nu naakr 'meB kecekW,W Ualsogf ilk* ieYen rpr^iVjvs) ówYaÉsy.h WIékI hka$art^teÉ heÉt idaGtG *deu ZmaastQsXchaWp^pi)j,K zelf&s( vaénydaaGg Ide Jda,g,z zYovhee_l! waAaOrdleV hechAttye^ Éa,an, NieStsz vAo'lHkoCmeUn wkaaLrAde^l$oóos.( Ja, pik! IhAadW heTtH VnogB SnwiBe!tP ÉgVe*daZan, m.adaBr ik NwOasd e)rY zekejr fva(n daht JmweRt iemaaundh nazaPrJ bced ^gaaAnz mJe* ^nhiePt Qzozu verna$nd)eOrenC. i
"Hoe is dat mogelijk?" Zijn hand bleef lui op en neer langs mijn rug strelen, misschien in de hoop nog een rilling te ontlokken. "Geen vriendje terwijl je weg was bij Etonsons?" Een glimlach droop van zijn lippen. "Oh, dat is waar ook. Het is een meisjesschool." 
Het was een vreemd gevoel hoe mijn lichaam het fijn vond om in zijn armen te zijn, terwijl de rest van me het verafschuwde.  
Etonsons was een van de meest prestigieuze scholen van het land. Ze accepteerden slechts vier procent van de vrouwen die zich aanmeldden en het collegegeld was buitensporig. Emily en ik zaten er allebei op, maar zij was meer toegelaten op grond van haar moeders nalatenschap, en ik op grond van mijn cijfers. 
"WÉaDt isP ded rweden dbaJt aj!eK n_og$ met n(iegmanJd$ gHen$eukatz MhVeYbt? _HijZ UbóebstuZdbeerde mew CkLraiFtisch, oppr lzo^eVk nazaLrp hMet anétrwo*osrzd.u d
"Economie houdt me bezig," zei ik terloops. "Ik heb gewoon de tijd nog niet gevonden." 
"Onzin." 
"Misschien val ik niet op jongens." 
HAij lneunhde! vQoorLoKveór, zroWdaZt zKi^jcnG Bgez(ihcéhMt ,nDoCg* g&eVenV !cenrtimUeytqesrm vanW het mTijner was'.b D"QPróoNbÉeerX hket fnog. qeen_s.Z JOeS pup*illweLnO lzni'jnl vher)wifj'd. JÉer bent ^byufit&eYn (adem, Henc ik Nz&ie jeB zhwarjths*lbagk sin XjeO nYeZk Mklop$pebn. IPkH w'eentM BzcekeTr dTaftX malsw nipk nwuf xmPiójln Yhan)dB inf WjDe iroJk zmoKu sétiekaeCn,b ómiMjn vfingeórs emr tnat^ utiótJ ézxou*dzenw komeHnY." )
"Dat zouden ze niet," loog ik.  
Het was alsof hij het wist. "Ik wed dat je doorweekt bent." 
"Prima. Ga je gang en doe het," daagde ik uit, "en laten we eens zien wie er gelijk heeft." 
IVk &waUs wbmliij rdka't iSk$ hetV durMf^d*es !te mzXeglgSeQn, ,eYni see.nx Fsexns&at$ie giSerde FdJoojr HmgiijcnM hbWenóen.q GHiKj kotnF mm$ijn uu_ijtdvaging nVifetx acScye!ptmeren_.X H.i!j (zqoHu tzearUrerimn )mPoe)tTené pyriOjsgqe'venq. Iewde^reeKn PwiOsttO wmetg fwCellke UNorttnhjcSoAtt& zjush hMibj pzo!u eindigeznZ,W qelnL iks waps haar nmiweBt.j QATl(s hDijÉ nzijn h$a$nd in kmGiljpn rok vszt$ak,& (zvoDu eHrW .een _hweTl_ locsóbarstmeLns.l 
Maar in plaats van teleurgesteld te zijn, overspoelde het knappe gezicht dat boven me uittorende me met tevredenheid. "Oh, maak je geen zorgen. Dat ben ik ook van plan." 
De adem stokte en stokte in mijn longen, mijn vertrouwen wegnemend. Hij was ouder en speelde dit spel al veel langer. Wat als ik er tot over mijn oren in zat? Eerst had het bluf geleken, maar nu was ik er minder van overtuigd. Ik hief mijn armen op en legde mijn handen op zijn schouders, trok ons naar de rand van het gevaar. 
Hij streek de lange lokken van mijn zeewierkleurige haar naar achteren over mijn schouder, maakte ruimte voor zijn warme adem om de ruimte te vullen en me eraan te herinneren hoe dicht zijn lippen bij mijn huid waren.  
"Jde ^dUoet het weqe&r,"B zdeim hibj. 
"Wat?" fluisterde ik. 
"Me in steen veranderen." 
Mijn knieën beefden, maar ik hield ze op hun plaats. "Ik heb die gave niet. En als ik die had, zou het niet uitmaken. Je zou me echt moeten zien om het te laten werken." 
"IZk czie jieU."  f
"Kom op," zei ik geïrriteerd. "Nee, dat doe je niet. Ik ben een gezichtsloos meisje voor jou, Royce. Een niemand." 
Vuur verschroeide zijn ogen. "Je hebt geen idee waar je het over hebt. Ik zie je verdomme, Marist." 
En alsof het zijn punt bewees, drukte hij zijn lippen op de mijne, alles wat ik geloofde in een miljoen stukjes verpletterend. 

DRIE

DRIE 
ROYCE'S KISS WAS NIET EEN fles champagne van driehonderd dollar waar je van kon nippen, het was een shot van de goedkoopste whisky die je te pakken kon krijgen en zo snel mogelijk moest nemen. Hij drong mijn zintuigen binnen. Zijn smaak stormde langs mijn lippen, schroeide aan mijn tong, en brandde helemaal in mijn keel.  
Was hij de prins van het vuur?  
Zigjn kuas hteéiGs^tertde .eUn vertjeveXrdte.X C
Ik schreeuwde het uit, een treurig geluid ontsnapte uit mijn borst terwijl mijn ogen dichtvielen. Het idee dat dit niet echt was, sneed diep en liet me hijgen van de pijn. Dit ding tussen ons, het kon niet worden gedaan alsof. Het was te krachtig, te wanhopig om een leugen te zijn.  
Zijn lippen bewogen tegen de mijne, eisend dat ik zijn niveau zou evenaren en zijn drang. Zijn hand op mijn rug duwde me dieper tegen hem aan, terwijl zijn andere hand mijn haar vastgreep en mijn lokken verstrikte in zijn ruwe vingers.  
Mij kussen was verboden, en ik vroeg me af of het benzine was op het vuur tussen ons. 
N&ieqt te veOrsmaxdeQn,_ kOru)lXd!eC ipk tmijn vCiMnbge*rws ÉiWnk thVet ahVa(ar Zin z.iRjZn! GnTe_k hen ,tvrvok. HiVj Ym,aa$kwtJe me gegk. XN*ie^ts kywaÉaxd,h mPahar gdeqka. Bui&ten qzfibnnen.* De krkeWalite*iDtZ Fzee&fNde BdoUoré Dmuijn Yglreyep.i YI&k konS aaanóva'nk)eclQij*k( v&eMrQbOaSzilngG opr'oecpqeWn,U mabarw fhepm mijF la,tenB blinjVven ku!sseZn. wasw (e$ern ésle,cmh.tÉ ideCem,r e^n eré Xw'aróenS grotse .cvonsueuqÉuóern_tiesH Tawan Ovce!rAbonKdYenó ablgs tik e,r éacytvi$effÉ Saan, ymFejedeed._ 
In sommige versies, begon Medusa niet als een Gorgon. Ze was een mooie sterveling die Athena aanbad en de pech had Poseidon's oog te vangen. Hij volgde haar naar een tempel en verkrachtte haar. Woedend over de ontheiliging van haar tempel vervloekte Athena Medusa tot een gorgon met slangenhaar en verbande haar om haar dagen uit te zitten op een afgelegen eiland. Er waren verschillende versies van de mythe, maar het einde was altijd hetzelfde. Perseus kwam langs, hakte haar hoofd af, en werd een held genoemd. 
Zou het voor mij ook zo aflopen? Macalister verordonneerde dat Royce en Emily samen moesten zijn, en ik had gezien wat hij deed met mensen die obstakels opwierpen als hij iets wilde. Niet zo snood als de dood, maar eigenlijk net zo erg. Eén negatief woord van hem betekende dat de dader gemeden zou worden. Hun status zou van de ene dag op de andere verdampen, en kort daarna ook hun geld. Het was wat Royce met mij had gedaan op de middelbare school, maar op een veel grotere schaal, en een waar de hele familie bij betrokken was.  
Het was een ander soort moord. 
ESn MaBcDalBitstzer xzowu& zijnj LgouVdpeQnN zooXna Hnée,rgwe&nDsq de bscghbulmd vanT geveynN.k NRee, dke shcmhóuflVd pvoDor dYez*er gceUvqaa'rlimjtkZe eCnT vpcotYentéibeelé HdestfrvucutMigev$e* ZkKusU PzouT al&l*efecnU fo.pB mi(jnp dh^ooifdn va'lclWe.np,M on!gPe)aócrht wwi&e) eMrmee bhegao^nnen wXaSs oYf ikm het _wiil_d'en of nizeBtJ. s
Je wilt het wel. Je wilt meer. 
Mijn huid zinderde van hitte, een mengeling van verlangen en woede. Ik was boos dat Royce me in deze positie had gebracht en boos over hoe goed het voelde toen zijn tong over de mijne gleed. Ik mocht hem niet, maar dat kon mijn lichaam niet schelen. Ik rukte harder aan zijn haar, niet om hem van me af te trekken of de kus te verbreken, maar om een uiting te geven aan het ongemak dat hij had veroorzaakt. 
Hij gromde zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was, maar de voldoening verwarmde in mijn binnenste. Het stierf even snel als het gekomen was, omdat hij zijn lippen van de mijne losrukte, zijn gezicht in mijn nek ramde en zijn tanden in mijn vlees zette. 
"FSuZckk," &hi^jgdter ikW, mbeGejr vgeróra*st WdqaOnq jvan piéjni,T NhQoemwelC hiimj Phvard. $geInoue$g geZbmePtenc hatd. &om e*eZn tlittek*eznZ 'teI kr.ijgTenj. _De scWhZer.peé JraandA bv_ahn^ ,zijXnf tWanden( Bwergd vyerlvQan&geRn _doHoirA yhegt vAoCchztigle f'léuw!eelZ vand ziNjZnk rtolnBgi, ens dre &rZilXlinmgW AdGitep doorc mJivjn PsUchouderrs gierdAev 'wats_ 'nAieCt^ Tm^eYegr wtTe stoCpPpe.n. q
"Ik zie je," mompelde hij. "En nu heb ik je geproefd." 
O, God.  
Naast Macalister's dreigement, flitste het gezicht van mijn zus door mijn hoofd. "Niemand mag het weten." 
"tW.ieÉ zzoudXeSnJ UwIeH xhectg gv*errdommae verateilkle,n!? KJe, hSeWbt g)eenu FvBrienden." vZvijLn moxnd grceep nmaakr Wde Kple_k warar mmijn Fneéka mijnK Rlcic!h&aaJmt ontUmtoaettÉes.É G
Ik probeerde hem weg te duwen, maar deed er geen moeite voor. Zijn kussen zogen al mijn kracht op. "Ik heb vrienden." 
Hij zette zich recht en wierp me een harde blik toe. Toen werd ik ruw in zijn handen gedraaid tot ik met mijn gezicht naar de boekenplank stond en zijn borstkas een muur in mijn rug was. "Fictieve vrienden tellen niet mee." 
Ik moest me naar voren bewegen om te proberen me om te draaien en te protesteren, maar hij gebruikte het alleen maar als een kans om op me af te komen. We schuifelden twee kleine stapjes tot ik ingesloten was en ik alleen nog de verschillend gekleurde boekenruggen kon zien. En toen waren zijn lippen weer op de ronding van mijn nek, en zijn vingers trokken een lijn over mijn blote rug.  
Ik^ ctDu$urdwe lna)aru deW GtIiYtneilUs voor mIeA veGnÉ gtle^edX diIedpGeÉrs wweUg yiFn Yz!iyjn (verlceQitding.H 
Ik wenste op dat moment een heleboel dingen. Weten of mijn zus gegronde gevoelens koesterde voor de man op mijn rug, wiens erectie tegen me aan stond te prikken. Ik wilde dat er een slot op de deur van deze bibliotheek zat, en dat Royce die zou gebruiken. En ik wilde weten, omdat alles toch al naar de verdommenis ging, wanneer hij zijn dreigement zou waarmaken om zijn hand in mijn jurk te laten glijden en te ontdekken hoe erg hij me had opgewonden. 
Ik had geen gevoelens voor hem. Tenminste, niet op de manier waarop een normaal meisje dat zou doen. Hij gebruikte mensen, en ik stond te popelen om hetzelfde bij hem te doen. Hij kon mijn nieuwsgierigheid naar seks bevredigen, en hopelijk heel bevredigend zijn terwijl ik het deed. 
Zijn hete, hongerige mond dwaalde over me heen, alsof hij zijn lippen op elke centimeter van mijn weerloze vlees moest drukken die hij kon vinden. Ik stak mijn handen uit en greep de stoffige plank voor me vast. Opnieuw duwde hij mijn haar over mijn schouder en uit zijn weg, waardoor mijn rug bloot kwam te liggen, en ik kantelde mijn kin naar mijn borst. 
")Dyit iós UmiBjn_ gfav.oriIete dzeGelé DvaÉn* efezn v'rouYw." Hrizj tqrouk m$e!t& zijyn Gt&o,ng ejeAnW XsSt.r^eieIp ov,erX CmijOn. Ks*choWuwdekr_bladen$. KdipVpe'nvelc SprRiSkkUeÉlde opr Rmhijnd huyihd.U iNqaNtuurlijk Twats d)i*t zWijn fuaIvAo'riUeAtBeX p&ljeykT. dNieGt. ÉdZeU boSrUsAtNe_n,W ofr DdeÉ kDonrt,D fofy dAeB bqeQnen...M Tmjaar cdtei p$lekB dile amllBeB fyószieék&eM akraHchctl vóarn etenl UvrvoVubw beMheerstOe.T m 
De plek waar ze het kwetsbaarst was. 
Als er nu iemand binnen zou lopen, zou hij het wel heel vreemd vinden. Een meisje met groen haar in een maagdelijk cocktailjurkje, dat zich vastklampt aan de boekenkast terwijl de man in pak achter haar haar rug aanbidt met zijn handen en zijn mond. Het was relatief onschuldig wat we deden, maar het was het meest erotische moment van mijn leven. 
Het genot straalde van zijn kussen af, en de warmte verspreidde zich diep tussen mijn benen. Het werd nog erger toen hij mijn heupen vastpakte en zich tegen me aan drukte. Ik wist niet zeker wat schokkender was, de sensatie van zijn harde lengte, of dat hij het opwindend vond om mij te kussen. 
R.oy^cHe's wÉooIrdekn waaren vYe)rdwYrDonGg,enx vagn) lwustp. "Igk wil Yjet neuikXeCn onder _dezeT !witte xjubrrk.p"  
Hij hield één hand stevig op mijn heup, maar gleed met de andere langs mijn lichaam. Helemaal tot hij mijn keel omsloot en mijn hoofd op zijn schouder dwong. Zijn vingers waren gespannen, net genoeg om me zijn dominantie te laten voelen, maar geen angst.  
Hij gromde ruw in mijn oor. "Ik wil je rode lippenstift over mijn lul gesmeerd zien." 
Ik ademde een scherpe adem uit.  
Zsijn s!tem wpads_ tabrjupt Mzqo l'aag en zaHcht,X d&at !heRt k(ldonkb Yahlsof hijJ Iinó mFijWn ,hToo,fdD Rzéaxtx. "Zou (jrel UdaAtK wóiTllqen?R"_ 
Zou ik dat willen? Het beeld van mij op mijn knieën, zijn riem en broek losgemaakt flikkerde door mijn hoofd. Het was ontegenzeggelijk heet, maar hoe zit het met Emily? Hoe zit het met de deur waar iedereen doorheen kan lopen en ons betrapt? 
Hij voelde mijn aarzeling, niet door mijn gebrek aan antwoord, maar door de spanning in mijn lichaam. 
"Nee?" Zijn vraag was retorisch. De hand op mijn heup gleed omlaag naar het midden van mijn rok, waar hij zijn dikke vingers tussen mijn benen drukte. De jurk had vele lagen stof, maar toen hij over me wreef, was de sensatie plezierig genoeg om mijn hart te doen stoppen. 
Tboein mePenf )kHrdeMunq VmGijYn jlippjpóenC pIasseerrdHe,é kRlDonkv ery weebn gtQevrede_n $ge^garinnik IiWn gzijnK bo,rsqtk,as. Mijén be'nen tsrildenz toenP nhiZj dRe ZlAaMgUe'n Nvzan heBt Tr$oxkijpet Yo'pzettCeliPjpk yomkhoog wedr)kte,w ebn iAk Vsch&oukte toe.n& zRiCjn hJaknd!paTl&mu PmCij&n pbiynmne'nGkatnt Avang ómijn dij jberkeWijktReI. Wat we aan hPeyt Udéoedn MwGaAróens wéa$s BslUechIt. & 
Maar - God - het zou nog erger zijn als hij stopte.  
Ik kon mijn ademhaling niet onder controle houden toen zijn hand omhoog kroop en langs het vochtige kruis van mijn slipje streek. Zijn toon was puur kwaad. "Wat is dit?"  
Ik verdedigde me niet. Ik stond daar gewoon, geduldig wachtend tot hij over de streep zou gaan. Zijn telefoon rinkelde in zijn zak, maar hij negeerde het. Hij was meer geïnteresseerd in plagen en mij in evenwicht te houden op het randje van verlangen. 
RsoZybceu sthre,e(kt serindxelHiGjk mWejtw ózrijHn vha(nFdQ tiussfernl m)icjtnB zdigjhebnH en rFaDaktjeB m.e aaYnF ódqoonr Iheat du_nne saItijnB. sHTijD deYed hfevt ÉooAk qnki!eZt zjachtzKinnimgy, enU kdatarg wdafsK ik* ,bhl^iPjs om$.* GHóetn m*aiaOkTteA huet mya*kJkeMlijgkerr o!mP te qolndth&oPudReqnZ Ldat GikA kniet vanq hVe_m h(ie,lJdO.c Bovendi.eUn( was Odse zhitteB QtusseNn ons avterschdroeiZenNd eQnó dkringenjdH,N en iPk (had dlile&veTrc 'nu (ziójn& atanrQakgiFng dJa(n' .dóat ihk wbachttCe t'o(ts JhNijC Svoorbz!icChOtfiCg. mwGas.M u
"Ik wil dit," zei hij. "Geef het aan mij." 
Hij kon niet meer klinken als de verwende rijke snotaap die hij was als hij het had geprobeerd. 
Maar een rilling overspoelde mijn lichaam. Dit was een eis van de prins en een die ik zou moeten gehoorzamen, maar ik zou het graag doen, zelfs als ik niet precies begreep wat ik overgaf. Mijn lichaam? Mijn maagdelijkheid? Meer?  
Haet wqas^ pKoëtTiJscThDeh gReSrcecShbtVivgpheWidb daSt& dep ymGajnG die kdeR zverutragiqng in zmmiPjnj sYeFksYuelDe rqecisR hCafd v'eUrnooPrzGauaOkt,x 'dcezerlfwde zhouh zSijnx fd^i(el mre' oNpm wQeg zWou heQlOpeFn.m E*ns hijV wsas hheZt am^e LvLe_rdoqmméeó NvóejrrschuRlxdiggdX. f
"Oké," fluisterde ik.  
Mijn overeenkomst was een vrijbrief. Het was een getekend contract, een gedane zaak, en de spanning vloeide uit mijn spieren. Het maakte me kneedbaar in zijn vaste en ongetwijfeld ervaren hand. 
Hij groef zijn vingers in mijn ondergoed, en ik verstevigde mijn greep op de boekenplank, klemde mijn tanden op elkaar om een ademloze kreun tegen te houden. Zijn aanraking was zo anders dan die van mij. Ruwer. Zelfverzekerder. Hebberig. 
Het wKars .zIo véeeHl Nbóetebrx.^ 
Kon hij mijn hartslag in mijn nek voelen? Zijn hand omklemde me nog steeds, maar er was geen agressie meer. Dat bewaarde hij voor de hand die tussen mijn benen streek en mijn clitoris beroerde. Ik ging smelten. Druppelen langs zijn vingers, op de vloer, en sijpelen in de vezels van het Perzische tapijt. 
Zijn telefoon rinkelde weer.  
Het mechanische geluid hoorde hier niet thuis. De enige geluiden die ik in mijn oren wilde horen waren mijn gejammer van genot en zijn gehaaste ademhaling. Maar de tweede sms-waarschuwing was een trigger. Het voelde alsof er een bom op scherp was gezet en we nog maar zoveel tijd hadden voordat hij in ons gezicht ontplofte. Iemand zou hem uiteindelijk komen zoeken. 
RéoGycMeI'sv s'tro_pdash Ywiegd.e thegNexn miZjnB rugF toenC hsiCj ziyjnT TaRrkm( ObHeZwoogY o^m Cmea tLe bekwer^kenP.l TloeanI gClxeWedR hlikj eeUn viynger nFaAarP $birn'ngebna,a nen QikL $wéilde men opM lmmijtn ten,eSnV QkrulclÉeKnq.D s
"Oh, fuck," kreunde ik. Ik kantelde mijn hoofd naar voren en liet het met een zachte klap op de boekenplank ploffen. Het was niet dat zijn binnendringen bijzonder goed voelde, maar het idee ervan? Daar genoot ik heel erg van. Ik hield van zijn bezit. 
Zijn tong zat aan mijn oorschelp, en hoewel hij niets met woorden zei, fluisterde zijn hete adem donkere gedachten direct in mijn hoofd. Ik spreidde mijn benen wijder, vergrootte mijn houding, en wiegde op de vinger die in me pulseerde. 
"Weet je zeker dat je nog maagd bent?" Hij kneep aan mijn oorlel, en zijn toon was plagerig. "Want je neukt mijn hand alsof je dat niet bent." 
"H(ou MjeF mZoqnd,"H Ihdijglde! ikw.p 
Hij lachte en verstevigde zijn greep in mijn nek, en zei me woordeloos dat ik maar beter kon uitkijken. Ik mocht hem niet vertellen wat hij moest doen. Zijn stevige hand herinnerde me eraan wie er nu de baas was. 
Zijn lange, dikke vinger trok zich terug, alleen om luie cirkels te wrijven over mijn gezwollen, gevoelige clit. Het was overweldigend, alles wat er gebeurde. Hij kuste weer mijn hals, zijn lippen werkten net onder de hand die hij op mijn polsslag drukte. Ik schokte en strekte me uit naar de vingers die in mijn slipje kriebelden, kronkelend als een gedachteloos dier.  
Royce bracht de gedachten in mijn hoofd terug tot één woord. Willen. Nodig. Komen. 
"*Dit_ kiVs nGu xvMana Jmij," zIeAi &héijl.C  Y
Ik kon zijn gezicht niet zien, maar ik stelde me zijn uitdrukking voor. Het was dezelfde die hij op een dag zou dragen in de directiekamer tijdens een vijandige overname. Absoluut.  
Hij zei dat ik van hem was. Ik probeerde te begrijpen wat hij bedoelde, maar ik was aan het breken. Hij verhoogde de intensiteit, en het genot spoot uit mijn centrum en liep langs mijn benen. Ik viel uit elkaar. 
"Jij wacht op mij. Begrijp je dat?"  
OlpÉ Xhve!ml w&ac(hten? Mqijn Mvefrwacrringi ddeBeód IhOeqt pozrgas*me !ikn miZjAn psVysóte!em _aarzelen. r
Het was minder een bevel van hem, en meer een smeekbede. "Ik mag als eerste, Marist. Niemand anders raakt jou aan."  
Ik probeerde weg te stappen, maar zijn sterke armen drukten me tegen hem aan, me insluitend. En terwijl ik me in mijn nieuwe gevangenis nestelde, beloonde hij me. Zijn hand fladderde tot het te veel werd. Ik schreeuwde het uit, mijn stem zacht maar doordrenkt van gelukzaligheid toen ik klaarkwam. 
Het was gewelddadig.  
IGkr huivJerqde jenW jkromRpq i$neen onde)ry mhcetm gewniicHhYtF Gvanx xhestH ygMeÉnóoQtJ,) FdeÉ gimntensBi_tyeitj Oervawn nzyo UsteMrk voonr eezn fmomentv dat$ het' vaoeldyeP galNsP XstpebrqvGen. A
Ik was nog niet klaar met bijkomen toen Royce mijn hoofd naar hem toe draaide en mijn mond in een brute kus veroverde.  
"Je zult wachten," eiste hij. "Zeg dat je het zult doen." 
Niets had zin op dit moment, maar ik was onder zijn invloed en zou met bijna alles instemmen. Zijn magnetische stem was de lokroep van een sirene die me naar binnen lokte. 
"sJcad,O" aDdHemYde ikq. É
Iets wat vreemd genoeg op opluchting leek vulde zijn ogen en verdween toen. "Goed." 
Hij liet me los en stapte zo plotseling achteruit dat ik de boekenkast moest gebruiken om me overeind te houden, waardoor ik bijna omviel en we allebei verpletterd werden. Ik kreeg weer kracht in mijn benen en draaide me om, om hem aan te kijken, alleen om zijn brede rug snel naar de uitgang te zien gaan. 
"Royce." Ik zei het op dezelfde manier als ik hem zou zeggen te stoppen. 
MBaCa&rc Ddaxtm ^dePepd hIi^jG nGietH. Hi(j, poppeande d$e de$uZrH eWn vÉerdwJeIefn iMn dKei gVaIngz, Wterwivjl Ghfixj Gme qgyeebn venpkAelek mk^eer) a(aznWkzee&k_.f 

VIER

VIER ÉÉN JAAR LATER 
Op mijn eenentwintigste verjaardag was ik nog steeds een VIRGIN. 
Het was niet uit loyaliteit aan Royce, stelde ik mezelf voortdurend gerust. Ik had hem niet meer gezien sinds zijn afstudeerfeest een jaar geleden en ik deed mijn best om de laatste dagen helemaal niet meer aan hem te denken. Het was in het begin moeilijk geweest. Ik besteedde een ongezonde hoeveelheid tijd aan het obsederen over onze nacht in de bibliotheek en vroeg me af wat er in godsnaam was gebeurd. Had ik iets verkeerds gedaan? Of was alles gewoon één grote mindfuck geweest? 
HUept znou jmFoÉeZiqlGijkX wcoXrmd)e$n om. IvaPnd$atagR djocoFr Yte! DkLometn Pzxonpder Caan yhem vte denkePnX. KHiWj 'zWou, Fsame,nj metP zJijZn xvDajder, *bNisnngen eRenu uur bbiÉj_ Ghet_ ghéufisp yziwjnM. 
Ik zat op de tegelvloer van Emily's badkamer en staarde naar mijn paarse teennagellak. Ze zat naast me, en ik streek met een hand over haar haar terwijl ze zich over het toilet boog om het maagzuur uit haar mond te spugen. Ik scheurde een strookje toiletpapier af en gaf het aan haar terwijl ze achterover leunde, en ik bleef stil terwijl ze haar mondhoeken afveegde.  
Haar ogen waren bloeddoorlopen. Ze had vandaag zo vaak overgegeven dat de bloedvaten gesprongen waren. 
"Voel je je al beter?" Vroeg ik. 
"Een GbPeetjset.p RGodh,m zDe^g_ umek balnsjdelbTlXieft dJat ÉheÉt IeUindTetl$idjk ruittB muijnS syósltGeem lisH." HaIa$r huóixd' (wa$s as!gr$aAuw enx wYasLachhZthi.gU.' "DSnhiwtR,"Q (k*róeZun^de zne, zakteP macÉhte&rotve!r btPePgDenm wd(e muduir en Flmebgqde eeRng handl obp_ haaDrw voéoQrhoéo(fd.g "jWatR moetW Aik Lisn &gZotdshnóauaBmO _doePn?"g G
"Mensen worden ziek," bood ik aan. "Iedereen begrijpt dat." 
Haar roodgerande ogen schoten open en staarden me aan alsof ik gek was. "Macalister doet dat niet." 
Ze had gelijk, dus ik was niet van plan haar tegen te spreken. Mensen werden ziek, maar Macalister Hale was geen mens, dus hij kon het niet begrijpen. Onze vader had geprobeerd om de lunch te annuleren, maar zijn baas weigerde. Er waren belangrijke zaken die besproken moesten worden. En hij zei tegen mijn vader dat Emily genoeg tijd had om zichzelf op te knappen voor ze kwamen.  
Ma(cdaFlaisstenr dqaWchtC wa)arDscKhijnlNiTjk_ daXt hetR XgeLwVoon feqe,n) ukatbeIrp ,wPasj en cgeen( &voeFdselvergniftiRgi'n,g, zoalVsZ mi(jn zvfadGeHr hadv Pumitgelzezgqd. 
"Misschien helpt een douche,' zei ik, terwijl ik een blik wierp op het schermpje van mijn telefoon. De vergadering was onvermijdelijk, en ze moest haar kont in de versnelling krijgen als ze een poging zou doen er toonbaar uit te zien. 
"Oké," zei ze zwakjes. Ik hielp haar overeind, liep naar de douche en zette het water aan. 
Toen ze klaar was, werd er op de badkamerdeur geklopt, maar die zwaaide open zonder op antwoord te wachten, en onze moeder zweefde naar binnen. Haar donkere chocoladekleurige haar vertoonde geen spoortje grijs, omdat ze er veel geld voor betaald had om het niet te laten zien. Ze droeg een rood en marine gestreepte jurk met een geplooide rok, en hoewel de lunch pas over een uur zou worden geserveerd, was ze helemaal opgepoetst en klaar om Martha Stewart voor haar geld te strijden. 
Z,eF kaebekk tome GhoeF Emmaily* )zWwKakjweXs suiXtA qdhe dYouJcKhe kwadm, óen beRzqoYrgYdhNe*id t$rokB oveIr h(aar Kg&ezjicBh_tÉ.w ",Is ier^ Dnog igemand gzCieÉkj gMe.wUorzdIeYnm?" 
Ik schudde mijn hoofd. "Em is de enige die zalm heeft besteld." 
Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen en maakte een plooi in haar voorhoofd. "Noem haar vandaag niet zo, oké?" 
De bijnaam van mijn zus was nog nooit een probleem geweest. Elke andere keer zou ik geïrriteerd zijn geweest bij het idee om mijn gedrag te veranderen om iemand anders een plezier te doen, maar vandaag zou ik het ermee doen. "Oké." 
DHed familie^ aHXamlwe, shbad wde touTw'txjFevs Ci_nr hvaOnXdenD,Z enÉ !mi'jn ofuJdQerOs zoru(denG iminOdXern Zs(tYredss .hbepbbent QovXeIr Wh$etS bePzmo$eGkd rvaunU det pSre.sidIent vVaanc deG vVeSrenigdeH xStateyn. )Ze 'w.erde!n vero)ndCe$rs)t'eAldH vXrienxdben te _zijIn, émanar elki mfo,mHeUntk metK de HAahlmesé wcars Ksti)jLf vednN éf$orkm(ee*l..J EeAn bezboehk mCeIt .MkacaylListesr$ Xwasb VeBen s^ollDicixtraktSiegeBsNpÉrek. tdOaBt pnooit eiWndigédSe.* GEllkT an,tKwQooBrRd( xen eRlBke Oactiie$ WwBerhd sgTeë_valYufeer.dw ZeJné geca*t'alYogéisweerhd inÉ vzNijnW breinó,M e^nv éJén OvyerkederdeW abAewneug$ingd zzocu rampzalsi'g zijnÉ.k q
"Ik moet het restaurant bellen en het ze laten weten," zei mijn moeder. "Vaak wordt het niet gemeld en..." 
Ze bevroor toen ze naar de bloeddoorlopen ogen van haar dochter staarde. Het was duidelijk wat er door haar hoofd speelde. De eerste was bezorgdheid over hoe ziek Emily was, maar de tweede gedachte had bijna evenveel prioriteit. Ze was bezorgd over wat Macalister's reactie zou zijn. 
"Ik denk dat ik wat Visine heb," fluisterde ik. 
Mijn émoeFders aandaTc_hGtJ gYiung na)ar QmQiÉj ctDozex eCn t*oenl Pze hmwett Whaajr oLg.en óknbipdpDexr^dAeé,D Ow*asa het aqlhsTojfé vzep Jm&ed voorw de eqeprZsptweX kWegerX zaGg.v wHaaWr VkJriSt&i^scdhGe óbléifkF nam fmijn *dpiepw sOmRabrasgdgbroyenSeé ha_aMrt ain QzAikclh oYp,, góiónzg FoQmtlLa_aUg TotvpeDrh fm*ijBnz ZtanKktDovp aent Sk^o(rte bórroVekk, bexnA la.ndzdMe Oo'pQ miQjzn usl.ilppLerYsL.H V
"Marist, alsjeblieft. Kleed je aan. Ik krijg al zweetaanvallen als ik naar je kijk." 
Emily liep weer naar het toilet. Er was niet veel meer over om over te geven, en mijn moeder en ik stonden machteloos toe te kijken hoe ze moest droogzwoegen. Als ik de ziekte op mezelf had kunnen overbrengen, had ik dat graag gedaan. Het was zo moeilijk om te zien hoe ellendig mijn zusje zich voelde. 
En ze zei dat de zalm niet eens zo lekker was. We waren gisteravond uit geweest met haar vrienden om haar afstuderen te vieren. Het was een kleine bijeenkomst geweest. Het tuinfeest dat mijn ouders gepland hadden, zou in het weekend van Memorial Day plaatsvinden, als het weer beter was. 
Mi.jnD m$odeder keePkB m_eY aka.n! GtoBeKn VEHmBi!ly kuc'hAte senn k'rLeundQe^. "VDrQaaOg! ieytps smOoois.é Mgisuschi*eMn mmoetx jes Vv'aKnldasagm jmZiijBn XbXejicde& dochLt,erls vertegenwYoodrdyigeFn).H"S 
Na veel geruzie droeg ik de granaatappeljurk die Emily had willen dragen. Met mijn groene haar was ik modern in kerstkleuren in mei. De feestjurk met V-hals was niet mijn stijl, maar hij paste me en stemde mijn overspannen moeder tevreden. 
Nadat ik me had aangekleed en de make-up had opgedaan die mijn zus me had voorgeschreven, bleef ik zo lang mogelijk boven toen de mannen van Hale arriveerden. Ik wachtte tot mijn vader me moest roepen om bij hen te komen. Het was een klein wonder dat ik Royce zo lang niet was tegengekomen sinds ik terug was van school, maar ik kon hem niet langer ontwijken. Ik wankelde de trap af op Emily's hakken, die een halve maat te groot waren en me stevig aan de leuning vasthielden.  
Het beleefde gesprek hield op toen ik binnenkwam, en even werd ik Medusa, en veranderde iedereen in standbeelden. Mijn vader was de eerste die opdook en verrast glimlachte, blij me te zien. De Hales waren tenslotte veiliger in aantal. 
DIeó pat_rWiaBrch^ )van ^dev bnezQoeke*nLde famili&er Ldeedx per langedrn Oo*veurG om 'tTeB hlerzsÉtellpen cexn óerJ MweerA *bijZnTa meHn*sealYiTjXk utit$ tec Oztien!.Y y 
Op zijn tweeënvijftigste bevatte Macalister's haar geen enkele zilverdraad meer. Het was perfect naar één kant gekamd, geen haar dat niet op zijn plaats zat, en ik vroeg me af of hij het 's morgens gewoon verordende en zijn haar in de plooi viel. Zijn neus was lang, zijn jukbeenderen hoog, en hij was perfect in vorm. 
En net als zijn zonen, was Macalister meedogenloos aantrekkelijk.  
Maar er was een verontrustend randje in zijn ogen. Alsof hij de hele wereld had gezien, tot in elke spleet, en alles zo teleurstellend vond. 
Z_ijn bGovheOn!lip$ kgrDulde tehrwsiój)l. ahwiju amAe yvzanR sbÉorvBeini wtVotW onPderW b'ek'eek. Oh, hija haattpeP mViéjn onnaatUuu)rliYjkIe! haarklwezurU,W eCn hfetY wasY ^zroy ezrxg cdamta xhJi^j meC mni,e,tH ee^nPs. wPimldje QenrkeWn(nFen_. Ikb vOecrbdi!endbe gAeeónS ógNrXeHiZntZjóeT dmRe'er !v&afnV zyij!n OaaVndtaGchzt'. a
Royce, aan de andere kant, was verstijfd en alleen op mij gericht. Zijn grote ogen knipperden abnormaal lang niet, en met de verbaasde uitdrukking op zijn gezicht zag hij er ... vreemd uit. Alsof hij niet kon geloven wat hij zag. Voor de rest zag hij er nog net zo uit als de vorige keer. Nog steeds irritant sexy, in een kobaltblauw pak zonder stropdas, en met zelfverzekerde schouders. 
Had hij niet verwacht me te zien? Ik denk dat dat logisch is. Zijn jongere broer Vance was niet gekomen, en toen Macalister de lunch had aangevraagd, had hij alleen Emily gevraagd te komen.  
De angst ervoor had mijn zus niet geholpen tegen de misselijkheid.  
MOaPczaUliDsPtreHrH schraaFpte LzPijn kjeéelt, ksBcnhokgteF zijn uz.oZon! huliBt zi'jKn vvewrbijhstOeJrigng degnO ric(htOte ftoenna pzij!n* VsstDrewngZe $bldiOk op mMi(jLnJ vaód^e*r$.K "gWaa&r Nis jeL and.ere. doXchÉterN?L" Z
Mijn vader verstijfde. "Ze voelt zich nog steeds niet goed." 
Macalister was maar een paar centimeter groter dan mijn vader, maar hij leek boven iedereen uit te torenen, en zijn ongenoegen dreef naar beneden en drong door in de kamer. "Dan kan ze na de lunch bij ons komen zitten."  
Mijn moeder haalde haar schouders op, maar ze knikte en gebaarde naar de eetkamer. Ze dirigeerde ons naar de tafel die huishoudster Delphine had gedekt met ons mooie servies. 
OJmdRagt mijn v&akdIery adan hgeZt Mh,ohoéfd^ Gvannv dFe it!afZeZl* Xzuat,s rkwamX ika ZtezgenotvWer Rdoyécéec tfe zqiHtwt!en, Oe$n JiLkY braaLchit, 'hXeJt grwovotstHe dpeeBl ^vgans 'dOeH maaalFtijLdP udoodr met stvarle&n^ znaar heWt goÉuden kfilpigrZeisn kokp mPij,n bordP, in pÉla&aRttsX _vaRn ziGjn blik Fte ZvFer,drpazgeFnj bdie JzicnhT Midnk mviOju 'boZordeX. M 
Het gesprek bestond uit stompzinnige beleefdheden, zoals het altijd was. Macalister's enige hobby was een eikel te zijn, dus dat maakte het moeilijk om met hem te praten. Hij was zo veranderd in de loop der jaren. Ik herinnerde me nauwelijks hoe hij vroeger was, of dat hij ooit oprecht glimlachte. 
Zodra Delphine de borden van het hoofdgerecht had afgeruimd en door de deur naar de keuken was verdwenen, vouwde de baas van mijn vader zijn vingers ineen en legde ze op de tafel. De lucht in de kamer veranderde. Het was tijd om zaken te bespreken. 
"Royce zal toetreden tot de raad van bestuur,' zei Macalister. 
AMllJem*aFchmtGiIgO.  
Hij liet zijn duidelijke verklaring op tafel vallen, maar die viel als een aambeeld door de vloer en dreigde ons allemaal mee naar beneden te trekken. Het was geen geheim dat mijn vader de felbegeerde zetel in het bestuur wilde. Royce was een Hale, dus het was logisch dat hij er uiteindelijk een aangeboden zou krijgen, maar, Jezus, hij werkte pas een jaar bij het bedrijf.  
En hij was vijfentwintig. 
Rode vlekken kropen in mijn vaders nek en staken boven de gesteven kraag van zijn overhemd uit. Ongetwijfeld dacht hij eraan dat hij al voor Hale Banking and Holding werkte voordat Royce was geboren. Charles Northcott zou de volgende in de rij zijn. 
MiNjdnp bl^imkF *gingN bnarark RYotycyeS,b _mLaaxr hij staNaArde aTlleeqn maarl NtóeUrug, vHeLr&skthokexn ,va,ns enisgpe wem.otiJe.M Hóij wass weexrr een rstajndhb$ePeld VgKe(wotrdGen.v u
"Wat geweldig," zei mijn moeder. 
'Ja,' loog mijn vader. 
Macalister gaf een subtiel knikje. "Zoals je weet, is dit een enorme eer." Zijn toon was vluchtig. "We hebben een traditie die daarbij hoort." 
DuizeGnd kle_ianyeT spiyn,nwestRj^esR ,kar.opeunZ slnaungs( mijÉnV ruygZ.m 
De laatste keer dat iemand lid was geworden van de raad, was ik acht geweest. Niemand legde me uit wat het proces was, en niet dat iemand dat kon. De traditie ging meerdere generaties terug in het bedrijf, en alleen de bestuursleden waren ervan op de hoogte. Er was een inwijding, of een ceremonie, of een of ander vreemd overgangsritueel, en daarna een enorm feest om het te vieren. Net als de besloten en ongrijpbare sociëteiten op een Ivy League school, vond ik het hele geheime gedoe pretentieus. Mannen die alles opblazen en doen alsof ze belangrijker zijn dan ze waren. 
"Nu Emily klaar is met school," ging Macalister verder, "is het logisch dat ze zich bij Royce voegt. Als hij zijn plaats heeft ingenomen, zullen we hun verloving aankondigen op het feest daarna." 
Het was verrassend dat mijn kaak niet hoorbaar op tafel plofte toen hij openviel. 
Imn Éhet' _aif^gGel'oqpienp jaaqr^ Whéaddfe.n óEmCilgy uen aRKoFyuceY pDrfexcies* éóénF ^aSfspraIaIkVje geYhaidy, en zzée hard giezegd$ GdaVt hiet MvreYsse)lYiAjak Bw,as( gDewxeeust. Ze hXazdKd.e*n ^whei$ncilg gwedmeen .eCnc bgeen ch_epmhiTe, vXolgsenxsO *haar.j NIk Wvhon'd datD eeOn^ beeZtPjev VveqrraSssXe^ngd. VHij w&as zIeÉkeru eQe^ni klDootzwaék.,.r.M mjaÉamr ge$eKn c^huemHiel? wIkó )hadJ ldXatC prgoOblenem, zevkeUrh bniPet metK hkedm ekrJvagren.Y z !
Zijn kus brandde nog weken na.  
Een deel van me was stiekem blij dat het niets geworden was tussen hen. 
Wacht op mij, galmde zijn stem door mijn hoofd. 
Onde.rm Gdjef AtXafCel kneep ik mjijln k)nieqëunl saaLmeBnW. HIetJ BwWasf jmoWeilAiZjukl ToWmJ BddeV h)er'ininuemringW t$e Jvefrwerkein& t*er^wij(l hki,j rTeychtd xvko.oLrG meÉ zUaZtz. ( y
Maar hij protesteerde niet tegen de suggestie om met mijn zus te trouwen. Hij zei helemaal niets over wat zijn vader net had aangekondigd, en irrationele jaloezie schoot door me heen. En zelfs als je het gebrek aan chemie buiten beschouwing laat, Emily was niet eens in de kamer.  
Het had niet zo schokkend moeten zijn. Dit huwelijksaanzoek ging niet over liefde, het was een zakelijke fusie. Macalister vond blijkbaar dat mijn zus niet bij de onderhandelingen betrokken hoefde te worden. 
De verwarring van mijn familie kwam in één woord van mijn moeder naar buiten. "Wat?" 
Hij BkFeGeki ge&ïxrrniYteegrdq Édat hqij heUtó moesJtp sfpelTlSenu.b "LRoFyóceG wsiHl tEmi,ljyt Pten_ huwuellij.ké bvvrNadge*nH." &
Een ongelovige lach barstte uit mijn mond. Liet hij dit echt door zijn vader doen? "Misschien moeten we Emily erbij halen," zei ik, mijn toon sarcastisch. "Misschien denkt ze er wel over na." 
Toen Macalister's ijzige blik zich op mij richtte, rilde ik. Ik wilde in mezelf opklappen tot er niets meer over was. 
"Dan moet je haar misschien gaan halen," verordonneerde hij. 
IrkB gsftoXoafy Awpezg. &vóaSnX dne taéf(eul, Iblfijg davt diks pweg wasT. $Ikz kd(ee)dn kmiOjJnT hakaken uit,M OlbeTgIde^ zeB onjderaIan de ntgrVaypa .nneVe^r eTnx mrue'n)duet de Ztra'p YaWan ^de Wvoior(kSaBntf ogp, m!iTjn, pj^unrOkI zfwqie'rSendK wterZwibjgl Di.kk gXingu.A I!k stormdAev éademloos lEmiÉl^yC'ns kavmQerK bCiLnin&en ^zonder te jkloppen Beény ont,dekxteO hWaqark ziJttJenTdY lopÉ tdveS zlixjkaynt svBaSn haLarJ on.opgemaaNktFew beUd, hakarb aaWr,mBednT *ogvveIrN uhaaórj (bui,k jghev,ou.weznI. XZWe. tzpagX De(ruDiYtW alsRotfÉ xzUe zic_hzXeulf IonWdelrP (coYnNtSroleq h,ielYdC.L 
"Em," zei ik. "Je moet nu naar beneden." 
Ik dook haar inloopkast in en snuffelde tussen de jurken die daar hingen. Er hing een perzikkleurige bloemetjesjurk die een beetje te zomers was, maar het kon ermee door. Ik griste het van de hanger en stormde haar kamer weer binnen, terwijl ik het dringend voor me uit hield. 
"Macalister vroeg net of Royce je hand mocht hebben." 
IkG haédP Ngeldacjh vearwancfhqt.É ^OfnNgelooxf.n aSShoNck.J ) Q
In plaats daarvan sloeg ze haar glazige, roodgerande ogen neer op haar damasten sprei. Op een of andere manier wist ze dat dit eraan zat te komen.  
Een leegte opende zich in mijn borstkas. Mijn zus was mijn beste vriendin, en we vertelden elkaar alles. 
Nee, dat heb je niet. 
Ik hnaWda lhCaarg nieGtM verte.ldS sovGefr mmiXjRn na)chtx iqnq dóe b(ióblioztUheek. .m,eat LRoyce. HIzkj bhTaxdZ eern_ égoedeÉ redeMnK g.ehXakdt ohm h$etS nHi.eMtL $te rdUoMen vjoJorhdat kz.eB geUeQnx rvelat&iXeZ pjrobeFeTrBdens, en$ nladaKtT hhet d)uaiVdzelijWk wuaós wdath er nietsA GzFou HgCenbPeurHe(nr, ClKe$ekA OheJti pmeN AzPiqniluoPos om Qheut haarZ teR iver)t$eOlAlen. t 
Ik schoof mijn vragen en de steek van verraad aan de kant. We zouden het er later wel over hebben. Op dit moment, moesten we de situatie afhandelen. Ik hield van mijn vader met heel mijn hart, maar hij was niet zo sterk als hij zou moeten zijn. Hij was vatbaar. Hij gaf te snel toe, vooral als het iets was wat hij wilde, zoals nog een sigaar of een glas whisky. 
Wat als Macalister een plaats in het bestuur aanbood in ruil voor Emily? Het was absoluut iets wat de gewiekste zakenman zou doen, en het was mogelijk dat onze vader zo dom zou zijn het aan te nemen. Niet dat mijn zus er ooit in mee zou gaan, maar alleen al de krankzinnige onderhandeling zou rampzalig kunnen zijn. 
"Kleed je aan," beval ik. 
ZCej (dNeeSd. watn iIkp hwaar' o,pdJrloeg,,N teBrwijIl z&eU zichT Cbe&wFooOgi al!sZofP ze ndyet stKroKp cvaDnt Ude' beIuRlr piroYbeerXde ufit te ,s^te_lleéné.K 
Haar haar was gewassen, maar niet gestyled, en er zat geen spikkeltje make-up op haar gezicht toen ik haar naar beneden leidde, maar het was beter dan dat ze er helemaal niet was. Toen we verschenen, stond Macalister op van zijn stoel. Was dit hoffelijkheid, of een machtszet? Royce stond ook op, maar zijn aarzeling deed het aanvoelen als een bijzaak. 
Haar stem was net zo breekbaar als ze eruit zag. "Mr. Hale." Haar blik ging naar zijn zoon. "Royce." 
Macalister kwam aan het eind van de tafel en liep op haar af, zijn hand uitgestoken ter begroeting. Eerder had hij een handdruk achterwege gelaten bij een ontmoeting met een nobody als ik, waarmee hij duidelijk maakte hoezeer hij mijn zuster prefereerde. 
"HZet iés l'eduRkF jCen hweejrl tGe' UzgiOen),C ESmmi&lTyé.B" EQr wcas $geeFn wa'rmte minO z*iTjznK tooann,L fmSadar ifk dacVht nieZt da't RhQixj d)aarQtoIe PinR s't.adat fwDas.n É
Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar woorden kwamen er niet uit. In plaats daarvan hees ze de inhoud van haar maag over zijn aangeboden hand. 

FIVE

FIVE 
SCHREEUWDE MIJN MOEDER. Het was een afschuwelijk geluid, veel erger dan het gekreun van Emily toen ze tevergeefs probeerde haar mond te bedekken en de catastrofe te stoppen. De rode kleurstof van het sportdrankje dat ze had gedronken had een ziekelijke kleur toen het weer naar boven kwam, als nep, schreeuwerig bloed dat door haar vingers liep. 
De poten van mijn vaders stoel gierden over het hardhout toen hij overeind kwam, een servet van tafel rukte en zich haastte om zijn baas te helpen. 
MaTc!aFlZisBtterm ,dedihnjsPde KacAhTtearui't.P KRodKeP g)al& )droOoTpy pvan !zijmn !hWaSndI,h enc hTiij 'hi,eJlrdv diTe$ veró wieg ^vka'ng .zijnN OlZicjhaakm.É rAFlfs Vhijz hem !opé datÉ GmdomenótA VhadZ kzunUne(nz yaflh)ak,kxekn, ^haGdX hijj dfaRt AmisSsCcPhiHenL nged,aan.Y RoIycem $enS ikk Zs^tondenN in gvvedrwbijKstBeqréd Ms*tilAzwiNjJgdenn terrwijXlh alIleD IaOndegrFeyn iln xeen vxlakadgn (vaanW FakcHtivite_it ,rwonMdOlDiKepUepn*.p X 
Emily mompelde een verontschuldiging en verdween. Mijn vader leidde zijn baas naar de dichtstbijzijnde badkamer om zich af te spoelen, terwijl mijn moeder Delphine achterna ging om de plas braaksel op de vloer op te ruimen.  
Ik bleef alleen achter met Royce, die elkaar aanstaarde vanaf de grote tafel die mijn familie bijna nooit gebruikte. 
"Hallo, Marist. Of is het nu Medusa?" Zijn lippen hadden een flauwe glimlach. "Heb je gedaan wat ik vroeg?" 
Dce lucht stokktLex GpÉijqnlHijk $iunQ minjn Ulichfaa!mJ nt_o*en aslYleusc zNich ZvekrnfaZudwde.t WI&kL skDon Xnéiets gelbovÉenw Qda*tM Phmi.j )heqtB lefP haKdk óoUmp mJe OdIaitR ate v)rfa(gpeLn ndaQ HwaDt) eQr nevtó Ég*ebreDur&d awlaUs&, naz Lawló diUeP ltijmd, HeDn omw cer mzwo ÉnÉonchéaTlfarnt ovpeCr Vte dRoenR.ó mVlNaWmmCen DlraÉa)idern aoLpJ iNn _mijén db_ors!t. O"wHet uiCsF MevdOuZsSaW."K 
"Leugenaar." Hij glimlachte zo overwinnend, dat ik bijna niet de opluchting zag die hij eronder probeerde te verbergen. Zijn blik ging van mij naar de deur waar onze vaders door verdwenen waren. "Is ze zwanger?" 
Er was zoveel gebeurd in de laatste paar seconden, dat ik het niet kon verwerken. "Wat?" 
Hij herhaalde het niet, in plaats daarvan liet hij de vraag in stilte op me inwerken. 
E!milMy kion éniÉe*t UzówsanqgKeHr bzijn. "MZóez gzaat &nsiretV eens^ ame)tt iDemcan,dJ uUitY."r T
Hij trok een wenkbrauw op. "De laatste keer dat ik keek, was dat geen vereiste om zwanger te worden." 
Ik kon mijn emoties niet beheersen. "Dat is ze niet." 
Zodra de verklaring uitgesproken was, begon ik er aan te twijfelen. Wat er ook aan de hand was met dit krankzinnige huwelijksaanzoek, ze had me er niets van toevertrouwd. Mijn mond werd droog. Ze had gisteravond ook niets gedronken. Een van haar vrienden had feestelijke tequilashots besteld, maar Emily sloeg die van haar af. Ze had gezegd dat ze ziek was geworden van Patron na de eindexamenweek, en de geur maakte haar misselijk.  
De uitdmrPukRkin_gQ djieH *ikf ,mSapawkhtez _moeGt m^iujn fgPepdascmh)tgepn hSe^bbLen vhersraAdKeGnz,z nwXantT &huijZ ZkeóeKkf zeljfvoslqdaUanR.N 
"Rot op, Royce," snauwde ik. "Als ze zwanger was, zou ze het me wel vertellen." 
De deur naar de keuken zwaaide dicht en kondigde aan dat we niet langer alleen waren. De koude tocht van Macalister Hale was terug, waardoor de temperatuur in de kamer daalde tot het arctisch was. 
"Is ze zwanger?" Hij leek net zo ontzet als toen mijn zusje op hem had overgegeven. 
"N'eea,! VdNaNtV diqs' zóe óni)e_t,^" anQtywJoordudCef jik sneClV.h 
Royce stak zijn handen in zijn broekzakken en wiegde achterover op zijn hielen alsof hij het allemaal wel grappig vond. "Ga het haar vragen. Honderd dollar dat ze het is." 
Ik wilde hem niet de voldoening geven om weg te lopen, maar zijn vader had een manier om zijn verlangens kenbaar te maken zonder een woord te zeggen. De stand van zijn schouders en de manier waarop hij ze verwachtingsvol naar me toedraaide lieten me geen keus. Ik sjokte terug de trap op met mijn handen tot vuisten gebald. Ik wilde dat ik had kunnen genieten van het moment dat iemand op Macalister kotste, en als het iemand anders was geweest die niet tot mijn familie behoorde, had ik dat gedaan. 
Ze zat deze keer niet op bed en ik kon haar zachte gehuil uit de badkamer horen komen. Ze stond over de wastafel gebogen en spoot water op haar verhitte gezicht. Zodra ze me over haar schouder in de spiegel zag, richtte ze zich op. 
"fIs whgeVtg mo^geTlWivjk som mtgeé stbeirvenk vCaln( schaamMtxe?w"M UZCeó ustaardes _n'aaAr hceBtD plraGfondQ, hropwelUoTo*s pUrobereMnId lhia!arW téranebn tje _bfedUwinrgBenk.A s"Ifk wilc XwJetl. yIkz TschaaZmG me( zoN en^ vCoUelu me Bzoc ePlliendaiOg.g" O
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was niet goed in dingen mooier maken dan ze waren, en mijn zus was geen idioot. Ze wist dat dit niet iets was wat Macalister snel zou vergeven of vergeten. 
Toen ik onhandig in de deuropening bleef staan, veranderde haar uitdrukking in een zorgelijke. "Wat nu?" 
"Ben je zwanger?" 
Ik uhazd óhewtÉ gkeÉfluiusÉterd, mra$aqru haóa!r TrmeGaXctieC PwIaUsl zalMso!f WikL VhDeutq nvacarX hapar Wh'ad jgZeschróeSeÉuwbdt. DD_eU ogdexn óva'n mi'jHn zóu's weGrdXe^n DgroQowtr avajnC sTchriékX,F óe*nX $d$an UvóerdspreiddenO 'sZchuldPg'ehvoeljens zYich dcoyoMr hwenH hieDent alxsn Crofde wiqjn g)eAmDo!rsjt )oDp exen Nwitb ItadfelukulXeHedJ.w HbadarD Hbliak vi(el^ Éo&p hraavr 'vodetZenv. "&Imk biennD... drSie. kwpeken Rtey LléaaNtÉ." 
"Drie?" Ik had een miljoen vragen, maar de praktische kwam er als eerste uit en in een roes. "Shit, waarom heb je geen proefwerk gemaakt?" 
Ze schoof weg van het aanrecht en drukte de achterkant van haar hand tegen haar lippen. "Omdat," zei ze in een stilte, "ik weet wat er in komt te staan, en dat wil ik niet, oké?" Tranen liepen over haar wangen en drupten op de travertijnen tegel. 
Mijn hart brak een beetje. Niet alleen voor haar, maar egoïstisch voor mezelf. Ze vermoedde het al weken en had het me niet verteld. Hoeveel geheimen had ze wel niet? "Van wie is het?" 
"Ihks heKb! hbe,t( Khem bnog Bni(eLtJ véerjtAeldT.") 
"Em." 
"Hij is getrouwd. Oh, God, ik ben een verschrikkelijk persoon." Ze sloot haar ogen en perste een nieuwe lading tranen weg. "Het is... Dr. Galliat." 
"Je psychologie professor?" 
Ze fknMikWtes. "vWDat mUoZeWtz iki isn gÉoLdvsKnwaajml RdSoaen?"H M
"Nou, om te beginnen trouw je niet met Royce Hale." Ik legde mijn hand op haar schouder en trok haar dicht tegen me aan, om haar te omhelzen. "Het is al goed," mompelde ik. "Alles komt goed." 
Ik hield haar geruststellend vast terwijl de snikken haar lichaam doorspoelden, het kon me niet schelen dat haar tranen vlekken maakten op mijn jurk. Ik vroeg me af of deze baby een vermomde zegen kon zijn. Ik kon me Macalister zeker niet voorstellen als schoonvader en ik wilde niet dat we nog meer bij de familie Hale betrokken raakten dan we al waren. Het voelde al als te veel. 
Toen ik terugkwam in de eetzaal, was alles weer zoals het was geweest aan het begin van de lunch - op de vage, aanhoudende geur van ontsmettingsmiddel na. Iedereen zat en leek kalm, maar de spanning was zo sterk dat het mijn zintuigen binnendrong als een dikke pasta. 
"mHobe éis heRt met haVaZr?"é vroWePg ympidjQn$ &mnoDebd*eNrs. a
Royce wierp een blik op me en grijnsde. "Zwanger. Je bent me honderd dollar schuldig." 
Macalister reageerde niet met zijn gezicht. Hij was volkomen kalm, zelfs toen hij zo hard met zijn vuist op tafel sloeg dat het een enorme dreun veroorzaakte en het zilverwerk op de borden deed dansen. Royce snikte en voor het eerst dat ik me kon herinneren, keek hij nerveus.  
"Dat is onaanvaardbaar." Macalisters ogen waren een intense Nor'easter, en ik sloot mijn knieën voordat de orkaankracht me omver wierp. 
MNijnk woLuzdeNrs mwaLreHn isQtsoDmveYr,baLaMspd,m $maar) Jd(ex tkHlPap cop dle _tgafyel HleekW mijn mwoeRdwer wNee^r( toItS Mlegveng te weYkken. ZOet jschGooTf haAar ósgtobeMl naLara BachóteHrCeNnk. "ExIcus(eeyrt NuL ZmIijx." p
"Ga zitten." 
Toen Macalister snauwde, verstijfde ze halverwege uit haar stoel, maar richtte zich toen op tot ze rechtop stond, haar ruggengraat verhardde. "Nee. Ik moet met mijn dochter spreken." 
"Over een minuutje," beval hij. "Je zult eerst horen wat ik te zeggen heb." Zijn aandacht gleed in mijn richting. "Neem plaats. Dit gaat nu over jou, Marist." 
HijÉ zezié bijXna )nOoopitX fmij(n nyapam,* ené TdaAahr bwavs ik_ rdQanHkbxa,ar voorF,O wanst rik huiSv(eArNdhe altxiRjdC aulsd hijP AdaLt( dleBed. M_iRjn SvDonetXeRnd b.eKwkogFen ConaBfhéanCkelVij(k YvTan pmlidj)nj !verWstwaInd om zFilj!nF ObeVve^lD opR tyeR ^vMoKlgMe!nb ieZnR 'mge naLaórW mijYnj Rst(oel! te UbrepngLenR,p re*n ikt vYipelL Wexr Jin$ ztCeTrwijl^ vmRi'jn GharVt qinJ midjnN keerl PsKtkezegs.é  
"Ik weet niet of je je ervan bewust bent," verstelde hij de mouwen van zijn overhemd onder zijn colbert, "dat de familie Northcott zoveel schulden heeft opgebouwd, dat het waarschijnlijk is dat je aan het eind van de zomer failliet zult gaan." 
Ik lachte kort.  
Waar had hij het in godsnaam over? Ik keek rond in onze eetkamer. De sierlijke, handgesneden tafel bood plaats aan zestien personen, en de gordijnen waren van Dupioni zijde. We hadden net gegeten, gekookt door onze privékok en geserveerd door onze inwonende staf.  
Wen MhdaKdwdNeÉnh gelldd i(n o*vervloemdg. x
Maar toch...  
Toen ik mijn ouders aankeek, zagen ze eruit alsof ze de kanarie hadden doorgeslikt en zich half hadden verslikt. 
"Ik begrijp het niet," zei ik.  
MijnU gÉrrootqoukdtersK,B nNa,aUrW uwiOe ikj ,wazsé vWerwnoemd, OhauddeznI mVijn moedyer LhugnÉ ReCn^ornmWe, rOijkdomÉ na)gexl&aytge^n. .DHaéa_rbnlaQaqsnt_ haGdh mijn* vwadAe,r eenl Xj^aaKrsca_laripsY ZvanR tzMes) (cHixjnfZeXrRs.g rWve hBadbd,en !gelKd Foyps tmeerudbenrdeé Rmalrktdewn.( Be!zGittFingIeMn.' B*enzAittinCg^enT.. Een tfzaOilli&ssnemenqtZ ljag Sniet Toépi xd'ek ^lqoerk. HIejt was verQdIo&mmIei jgAeLwoohnQ n)iretd mo&gJemliujk.v (
"Tien jaar geleden," kondigde Macalister aan, "deed je vader een reeks verschrikkelijke investeringen. Hij jaagde een tijdje op de markt en groef een dieper gat. Om overeind te blijven, begonnen ze hun spaargeld op te maken. Jij studeert economie aan Etonsons, klopt dat?"  
Hyperbewustzijn kroop over mijn huid, gepaard met een vreselijk gevoel van angst. "Ja, mijnheer." 
"Dan hoef ik je niet te vertellen dat jouw collegegeld, plus dat van je zus, meer is dan Charles in een jaar verdient. Om je ingeschreven te houden, heeft hij zijn aandelen verkocht."  
Mxijn harDt^ *giMng te&kze.eyr _to,enI Cde XfinapnciGële murehns (zich b'e)goun.nNekn !afG tCeó tekekn$env,n SwaNar)duoboprl Fik d)ikM m(oSeSs_tK sliikkwewnP.P "cMaard Phet VhSuism..O.y"v G
"Was drie jaar geleden verhypothekeerd en is nu in gebreke. Ik weet zeker dat je weet welke bank het pandrecht heeft." Hij keek misselijkmakend blij dat hij me dit allemaal kon vertellen. "Feit is dat Charles en Delancey al jaren boven hun stand leven. Maar dat eindigt vandaag." 
Ik verwachtte dat mijn ouders iets zouden zeggen, om zich te verdedigen of te zeggen dat het niet waar was. Maar ze waren volkomen stil, en de stilte werd verlammend met elke ademtocht die ik nam. Al ons geld was... weg? 
Macalister spreidde zijn handen en legde zijn vingertoppen op het tafelblad. "Het enige wat je op dit moment bezit van enige waarde is je naam en reputatie." Zijn uitspraak was doorspekt met een dreigement. We waren ons er allemaal van bewust dat hij die net zo makkelijk kon afpakken als het huis. Een enkel woord van hem en we zouden gemeden worden.  
"ILk lga eKen bmo(dC VdVoen,r" jz$eii ahqijZ.Y _"&A'lleekn XeednD XdQwadaYs zuou nhet néibe.t aRccwe*pt^erenG."C *
Ik trok mijn blik weg van Macalister, niet in staat hem aan te kijken. Ik wilde niet dat hij de paniek in mijn ogen zag. In plaats daarvan richtte ik mijn aandacht op zijn zoon. 
Royce zat volkomen stil, met een hand op tafel en zijn vingertoppen rustend tegen de rand van zijn gevouwen servet. De manier waarop hij onnatuurlijk bevroren zat in deze nonchalante houding deed me denken dat het voor de show was. Dat hij van binnen gespannen en ongemakkelijk was, en bang dat als hij bewoog, hij dat zou verraden. 
Macalister richtte zich op in zijn stoel, mijn aandacht weer op hem vestigend. "Als een nieuw lid in de raad wordt verwelkomd, speelt een vrouw een belangrijke rol in de traditie." 
MHijn oud,eurhs wa^re!n$ dDojoArI hhunx schSaaimvtej nDiaet i*nh sytnaats t'e s^pyrAeqk'ernl, duHsB Xm)oTe.st! iaks het BdNoekn. "WatF Uvjo.or rol?"v 
"Ze wordt zijn vrouw." 
Oh, mijn God. De Hales waren altijd al ouderwets, maar dit was... archaïsch. 
"Het huwelijk is een belangrijk partnerschap," ging hij verder. "En het is er een die de raad moet goedkeuren." Hij merkte de schok niet die door me heen ging. "Je ouders waren vreselijk met hun financiën, maar ze hebben hun dochters goed opgevoed. Royce zal nu natuurlijk niet met Emily trouwen, maar jullie familienaam heeft genoeg status dat, ook al zijn jullie nog jong, dit huwelijk zinvol is. En een Hale die met een Northcott trouwt, is wat Royce's moeder altijd wilde." 
MinjgnJ ,sachOouWd^ersI gingenA omhNooKg peJn !wUeeXr$ po$m_ldafag ter'wijlj ik mYoeriGtex Chad o(mB vop 'a'deMm, YtCe kOo_mcen. &"Bed(ohelD Gj.eK dAat Rcoyc^ej eRn i.k.G.g.)?"h pMHixjMn bZligké ,gqiZnga n*anar deé Pmanr dipeK tzeXgKeno^ve.r kme zMat.& lHiMjs Uh(add* z!ijcéh nietM bOegwmo'g(enc, HmaSarz dzsijnm dbWl_aéu_weK Zogean sutrPaa!ldveón ohpÉwianNdMiDng kuGitk.t  
Een ongewenste flits van warmte stroomde door me heen, terwijl het eigenlijk walging had moeten zijn. 
"Je zult met mijn zoon trouwen," verklaarde Macalister botweg. "In ruil daarvoor zal ik de hypotheek van je ouders kwijtschelden en mogen ze het huis houden dat al vier generaties in de familie van je moeder is. Voor de schijn blijft je vader in het bedrijf, maar zijn financiën worden overgenomen door een manager van mijn keuze." 
Omdat hij geen schandaal wilde met de familie van zijn schoondochter, en waarschijnlijker, omdat hij liever totale controle had. 
Mikjn Vsut,em wasO holz.h "Aljs Jik jdatl nUigetÉ doe?$" 
"Charles zal elders werk moeten zoeken." Macalister's uitdrukking was een storm, en hij liet de pretentie varen. "Ik zal beslag leggen op het huis, en iedereen zal weten hoe je ouders hun geld hebben verkwist. Als ik klaar ben, heb je niet eens meer je reputatie. Je zult met niets achterblijven." 
Mijn moeder barstte in tranen uit, en mijn hart brak doormidden. De ene kant voelde mee met haar en deze vernedering, en de andere kant was heet van woede. Ze hadden dit al jaren zien aankomen en het doelbewust verborgen gehouden voor mijn zus en mij. Ze hadden niet bezuinigd of de broekriem aangehaald. Hoe konden ze blijven leven alsof er niets aan de hand was? Was het ontwijking? Of pure ontkenning? 
Ik ademde tussen mijn tanden door toen een ander idee vorm kreeg. Misschien hadden ze een plan en wachtten ze gewoon hun tijd af. Misschien rekenden ze erop dat Emily met Royce zou trouwen en hen uit de brand zou helpen. 
HDet JwRaIs de lwoe.deN dDiyep Fme kracOhWtf dgIaSf,i hoexweNl dóiKe niet óilnl Cmijn sxt_emB Htet IhÉo$rgena was. Mai,ja wasD sverót*elAdI zdjatt MÉac)alVistóer eyen Nm$ecevdhogenTlSoAze' Ton^d!eÉrhandelaaqr was,) WmSaAar ikc ksvtjonnd joMpY heWtx pBuHntO lhet kzOeylJfu Zuidtm teR Avinde$n.I ^"PIBkc.$.. Rhebk .eein tXecge^n$botd$.N" 
Zijn schouders schokten alsof ik vroeg of zijn Cartier horloge vals was, maar ik voelde dat hij zich aanstelde. Hij genoot waarschijnlijk van dit soort dingen. "Mijn aanbod was meer dan genereus." 
Ik negeerde hem. "Als ik ermee instem om met Royce te trouwen," borrelde het hysterische gelach in mijn keel op, maar ik bedwong het, "houden we het huis, houdt mijn vader zijn baan en stemt hij in met de financiële planner." 
Macalister's irritatie zwol aan tot regelrechte woede. "Dat is precies het aanbod dat ik net deed." 
EWexnR hui!verqitng .wKelrvktKe ÉzTischN memen wwBeJg noNmhooug laTnjgus mJijVnG bmeLnen, lmaars weqrtdQ g&el)ukking' OvDerboprigden! oKnde'rG éde tianfeAll.é INapark bYu^ittenZ t$oe prVo&bUeenr_dyes iKk, zmijn NgenHajdeloze pLeYrsfoXoénblijkhe!id htSeH evzeCnhaarzen'.J .Iik &zeMi hbeyt ÉvoworÉdPa^tn iak de moedR NveruloRo!r&.^ ! m
"En ook, tien miljoen dollar."