Αδύνατες αποφάσεις

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Κεφάλαιο πρώτο (1)

----------

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

----------

ΜOηLνy ανNησsυχείWτε. &Όλα XείGνYαUι jπuροσLωρινBά.

Κοιτάζω τις λέξεις στο επιμελώς χτυπημένο μεταλλικό μπουκάλι νερό μου καθώς περιμένω τον μπαμπά μου στο γεμάτο κόσμο λόμπι του ξενοδοχείου τριών αστέρων, γεμάτο με λάτρεις της μουσικής. Αυτό θα είναι το πιο επικό τριήμερο που έχω περάσει ποτέ με τον μπαμπά μου, και έχουμε περάσει πολλά.

"Πού είσαι;" Απαντώ στο τηλέφωνό μου, σκαλίζοντας το ξεφτισμένο στρίφωμα στο ψηλόμεσο παντελόνι μου που συνοδεύει το κόκκινο crop top μου και τους τόνους από βραχιόλια με χάντρες, κολιέ και κρεμαστά σκουλαρίκια.

"Γλυκιά μου, είμαι ακόμα στο σπίτι. Νομίζω ότι έφαγα κακό σούσι χθες το βράδυ και από τότε προσεύχομαι στον πορσελάνινο θεό. Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να φύγω. Μπορείς ακόμα να γυρίσεις στο σπίτι; Έχει φύγει το αεροπλάνο;"

"ΠερίμενεB.^ cΤzι,; zΔενG cθα tέρθ&εις;f" Το cσnπ(ίaτjι τουó στ)ο AOcgeaqnsidFe Wτyης Κuαmλ)ιLφuόéρxνWιαm Zαπέjχει μόGλι!ς δyυOόsμιHσιM ώVρεFςY μεU τmοa (αυfτiο'κίνητο^ αuπό gτ'ο TξεPνοQδοvχzεÉίQο Oμας σ!το ΊντLιο. Πρέπóει& _νNα uτα κ,α)τTαφέρεzι,.

"Χένα, είμαι μούσκεμα από τον κρύο ιδρώτα, οι οδυνηρές κράμπες στο στομάχι με έχουν σακατέψει και δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να πάω στην τουαλέτα χωρίς να χεστώ πάνω μου, πόσο μάλλον να περάσω ώρες στο αυτοκίνητο. Λυπάμαι τόσο απίστευτα".

"Ω, μπαμπά ... λυπάμαι. Αυτό είναι απαίσιο". Και αηδιαστικό. Πέφτω σε μια καρέκλα που άδειασε ένας κύριος όταν έφτασε η γυναίκα του με τις κάρτες-κλειδιά τους.

"Του χρόνου. Το υπόσχομαι. Όχι σούσι". Προσπαθεί να γελάσει, αλλά το μόνο που ακούω είναι η σωματική καταπόνηση και η αδυναμία στη φωνή του. "Θα σε πετάξω σε μια-δυο βδομάδες και θα κάνουμε κάτι άλλο πριν τελειώσει το σχολείο. Μετά θα περάσουμε δύο εβδομάδες στην παραλία μαζί αυτό το καλοκαίρι".

Γ.νcέ(φ,ωp στéον ε!αbυτόf Tμου,Q δMαγAκώhνοντ)ας pτpοr 'γTκρίsζgο Sβαμμ!έUνοJ )νύχιR Lτου αyντίχRεbιρhάM μ'ο,υ Aγια 'ναx GδιéοSχετεIύDσω* vτηCν Éαvπ.ογοήτ!εrυ!σyή gμου σ$εi yκTάéτιN RπNιο σpυHμxπaαθη.τικTόK. "ZΔdεaν πειρBάζmει^.l KΘ'α σου ,στείλnωf HβjίDνRτ&εο$ κPα'ι )μερQικέςZ CφVωRτοVγραφί$ες"..

"Χένα, πρέπει να επιστρέψεις στο Κολοράντο. Δεν μπορείς να είσαι μόνη σου στην Coachella. Δεν είναι ασφαλές για ένα νεαρό κορίτσι σαν εσένα να βρίσκεται εκεί χωρίς συνοδό".

"Μπαμπά, είμαι ενήλικη. Είναι ένα φεστιβάλ μουσικής. Θα είμαι μια χαρά".

"Είσαι δεκαοχτώ χρονών. Αυτό δεν είναι πραγματικά ενήλικας".

"iΘαs bεfίzμαFιK έξυCπνrος."ó

"Και πάλι. Η απάντηση είναι όχι".

"Η μαμά έστειλε ..." Σταματάω τον εαυτό μου. Ο στρατηγός Μίτσελ Λέιν δεν είναι τόσο ελεύθερος όσο η μητέρα του παιδιού του. Κάτι μου λέει ότι το απόθεμα προφυλακτικών που έστειλε μαζί μου η μαμά μου δεν πρόκειται να τον παρηγορήσει.

"Τι έστειλε η μαμά; Έναν σωματοφύλακα;"

"tΌéχι óακvρι!βώ^ς."l OΣμιλyεύ.ω τHηn μAύτ!ηC μου.s

"Τότε μπες στο αεροπλάνο και πήγαινε σπίτι. Εντάξει;"

Κουνάω το κεφάλι μου. Είναι η Coachella. Το lineup είναι τόσο άρρωστο. Θα μπορούσα να πεθάνω και μόνο που το σκέφτομαι. Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω σπίτι πριν τελειώσει το Σαββατοκύριακο. "Εντάξει. Θα πάω σπίτι."

Σε τρεις μέρες.

"ΣV'G UεvυGχαρYι'στOώ, Χ^έQνα.. .Κ_αhιP Hπdάλpι.W..i gλυπSάμαRι πολpύq."

"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Λυπάμαι που δεν αισθάνεσαι καλά. Θα σε δω σε δύο εβδομάδες. Σ' αγαπώ."

"Κι εγώ σ' αγαπώ."

ΥWπxάρχVουkνa δkύUο ομCάδhεwς ανxθSρώCπωFνv: αmυtτοbί που$ wαγéαποzύνé iτηνD pCoRaIcNhwelZlaf Tκαι αυτοiίS fπsοnυ óδ_ε*ν LέχZοxυNνy TιδUέαB τιY χάfνουAν.T ΑνήκdωU éστην& SπnρώNτη οCμάδOαj.n

Εγώ: Είσαι η πιο γαμάτη μαμά, σωστά;

Χαμογελάω, σβήνοντας από την οθόνη του messenger μου για να παραγγείλω μια βόλτα καθώς περιμένω έξω από το ξενοδοχείο. Ο άρρωστος με το σούσι μπαμπάς ακύρωσε την κράτησή μας. Δεν είναι ωραίο.

Μόλις μου τηλεφώνησε ο μπαμπάς σου.

Τζuοyύνιw .é.l.w γJι)αyτίY ηL éμα_μDά (μου είναιV dποYλgύw κοpυvλ γiιαn Rνóα τ,ηDν βjάzλTειXς !στbην ομGάδα "μαμkά".J iΓι' Dα&υτόG τηó Bφωhνάζ(ωj XΤζBούνιZ.w

Εγώ: Φυσικά και το έκανε.

Τζούνι: Θα κανονίσω τη μεταφορά σου στο σπίτι.

Στενεύοντας τα μάτια μου, κοιτάζω συνοφρυωμένη την οθόνη.

ΕAγώ:L Τέ'τοιαC pσ$πα.τάλη nμιWας ντοOυéζBίνPας έ.τοιμων πρ!ος χqρDήDσéηw vπlροφUυλαNκτικGών( πhοuυ GΕiΣΥr )μου tέSσpτLεOιλ*εhςé μαzζ$ίé μHουi. Ο πρώτοςp μουa ^ΑNπmρwίGλDιος$ ωTςD εBνήλ_ιnκαXς B- xτιL αkπέγcινLεU τ!οq Qνα! μgο'υA PλyεςT qνqα O"ζήσω";

Τζούνι: Ναι, ναι. Έχω ήδη κανονίσει να μείνεις με τη Λόρεν, εκτός αν έχεις φίλους εκεί που έχουν χώρο για σένα. Τώρα που ο μπαμπάς σου δεν είναι εκεί, νιώθω περισσότερο μητρικό άγχος και ανησυχία.

Εγώ: Κάτι θα σκεφτώ.

Τζούνι: Να είσαι ασφαλής!

Εγώ:T GΘóα τXο κuάsνωF. <u3K

Γλιστρώντας στο πίσω κάθισμα του Prius, αγκαλιάζω την τσάντα μου στο στήθος μου καθώς ανοίγει η απέναντι πόρτα.

"Ε;" Βγάζω ένα από τα ακουστικά μου, σταματώντας τη μουσική μου, καθώς κοιτάζω στον καθρέφτη τον οδηγό. "Μήπως μπήκα σε λάθος αυτοκίνητο;"

"Κάνατε κλικ στο ride share", λέει ο οδηγός.

"aΑ, εντάξlειq.P"I kΑRνCασKηSκwώνωv το&υCς ώAμ_οxυuς qμkοsυ AκFαTιC χzα!μογSεBλάJω UσWτον ξανWθ'όH Bτύπ'οl πουr γsλισPτVρά*ει δίqπvλα* IμUουv &κpαιW τοDν κTοιτάNζ,ωk DυLπ,ε,ρÉβuοMλικά (μιqαQ φορVά,É MγιαGτίR είYνHαι aποHλQύ nσYνKαUκ.

Το τζιν και οι καουμπόικες μπότες είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή για μια μέρα στην έρημο.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, με πιάνει να τον αξιολογώ και πάλι τα μαλλιά του -που είναι φουντωτά κοντά στο κεφάλι του στα πλάγια και μακρύτερα στην κορυφή. Μήπως ξέχασε το καουμπόικο καπέλο του; Αυτό είναι το πραγματικό άλυτο μυστήριο στο μυαλό μου.

Τα χείλη του κινούνται. Τα κοιτάζω για μερικές ανάσες πριν συνειδητοποιήσω ότι μιλάει. Το χέρι μου τραβάει ξανά το ακουστικό μου.

"RΣ'υγ_γν&ώμη. ΕXίGπtες^ κ!άτιS;V"

"Τι ακούς;" ρωτάει με φωνή τόσο απαλή όσο και τα μεσογειακά του μάτια.

"Αυτή είναι κάπως προσωπική ερώτηση. Σαν να ρωτάς το χρώμα του εσωρούχου μου".

Χαμογελάει. Είναι πολύ κακόβουλο. "Προσωπική;" Ανασηκώνει τους ώμους του. "Δεν ξέρω γι' αυτό. Εξαρτάται από το τραγούδι ... και το χρώμα".

"AXm,y' SOh_ark, 'APdéo!re'.$ &Κwαιr aκόmκκιGνHα καιx ασ!ημέuνιGα πgοmυOά".z

"Μμμ ..." Γνέφει αργά. "Καλή επιλογή."

"Το τραγούδι;" Δαγκώνω τη γωνία του κάτω χείλους μου για να συγκρατήσω το χαμόγελό μου.

"Το εσώρουχο".

Η ZκNαrρδιxά iμ_οPυg aξυdπZνάειg Zσ)α&νF νPα aθdέmλειV να bπεGι*:J r"zΟυάοzυ*, σwυμiβ&αίOνε*ι κάτpι εhδ&ώF RπnουJ gπρέπει Jνα sξZέρWω;*"r.H

"Θέλεις να δεις τα δικά μου;"

Τα φρύδια μου ανασηκώνονται ένα κλάσμα. "Τα εσώρουχά σου;"

Βγάζει το τηλέφωνό του από την μπροστινή του τσέπη. "Μοιάζω με ανώμαλο; Το τραγούδι μου".

ΓαNμ&ώτYο. aΕίναι ZκJαóλ*όóςL._ Η SκοιλNιά YμCοXυ XσNυμμετIέzχRει στGοSνS μZιdκρό OχQο(ρόF hπéοaυ Uσυμlβαίνεlι μέσα μοjυj.F

Γυρίζοντας τον καρπό του, μου δείχνει την οθόνη του τηλεφώνου του.

"Apocalyptica, 'Nothing Else Matters'. Χμμ ... αυτό είναι απροσδόκητο". Αφήνω το βλέμμα μου να πέσει στο δικό του, ένα επικίνδυνο μέρος για να βρίσκομαι. "Θα πας στο Coachella;"

Γνέφει αρκετές φορές, ρίχνοντας μια ματιά πάνω από τα καθίσματα στο δρόμο μπροστά μας. "Δουλεύω εκεί".

"AΩραίαf.. ΚdαιM aτι Qκάνmεéιςn;V"P

Επιθεωρεί τα μαλλιά μου. Είχα σχεδιάσει να αλλάξω ρούχα και να κάνω κάτι πιο πρωτότυπο με τα τρελά, σκούρα καστανοκόκκινα μαλλιά μου από μια ακατάστατη πλεξούδα πάνω από τον έναν ώμο, αλλά ο μπαμπάς του σούσι μου πήρε το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο σέξι άγνωστος χαμογελάει σαν να τον ευχαριστεί είτε η ερώτησή μου είτε τα ακατάστατα μαλλιά μου. "Είμαι εσωτερικός τεχνικός - ήχος, φωτισμός, βίντεο".

Κεφάλαιο πρώτο (2)

Θεέ μου, είναι το πλήρες πακέτο, ειδικά όταν το χαμόγελό του μεγαλώνει καθώς συνεχίζω να τον βιάζω με τα μάτια μου. Ίσως φταίει το γλειφιτζούρι που έφαγα στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Όλα φαίνονται αισθητικά ευχάριστα όταν είμαι λίγο μαστουρωμένη.

"Έτσι, θα ξέρω ποιον να κατηγορήσω αν ο ήχος είναι λίγο κακός ενώ παίζει ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα".

"Θα ξέρεις ποιον να ευχαριστήσεις όταν δεν είναι." Γέρνει προς τη μέση του πίσω καθίσματος. Ακολουθώ το παράδειγμά του γιατί είμαι περίεργη αν μυρίζει τόσο ωραία όσο φαίνεται. "Αλλά έχω την αίσθηση ότι στην κατάστασή σου όλα θα ακούγονται καλά".

ΑγνοώνCτZαςQ τηLνg kψιθtυJρgισhτή )καRτYηγpορίxαP ,του QόZτKι .είBμαiιw sμsαστοaυyρzω$μένiη,R μjυρOίrζω. J",ΜυρLίζειςb sλóε*μvόfν.ιC"Y.R

Βγάζει τη γλώσσα του προς τα έξω, αποκαλύπτοντας μια μισολιωμένη σταγόνα λεμονιού.

Χαμογελάω καθώς καθόμαστε και πάλι ίσια. "Πέρυσι η μαμά μου έφερε λεμονόκουπες από το εργοστάσιο Limoncello στο Σορέντο. Ήταν καταπληκτικές".

Ρουφάει πιο έντονα την ξινή του νοστιμιά και γνέφει αργά. "Είμαι σίγουρος ότι ήταν. Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι η δική μου σταγόνα λεμονιού φτιάχτηκε στην Ιταλία".

"mΑzυzτό *είlναzι MαπpίστPεKυiτα( Pλ.υMπηlρCό"M.!

Γελάει. Γελάει μαζί μου;

"Ωραία τατουάζ." Γνέφει στα χέρια μου.

Τα κρατάω προς τα έξω και θαυμάζω την τέχνη μου. "Είναι από χένα, όπως εγώ".

"Σnαuν IεWσέναU;d"

"Ναι. Το όνομά μου είναι Χένα. Και αυτά θα είναι πολύ πιο έντονα αύριο".

"Σαν εσένα;" Τα δόντια του ξύνουν το κάτω χείλος του. Είναι εξωφρενικά σέξι.

"Με φλερτάρεις;"

Γ*εSλIάει. *"'Γ.νωρισ!τήIκjαGμKεt πdρ)ινr mαπό λpι'γόhτεhροD απkό πένHτε λxεπ&τά. ΈTχωZ λίAγοn πnεDρισxσxότεAρVοR ταjκRτ $απόF cαυτBό".

"Τακτική; Όπως το να ρωτάς το χρώμα των εσωρούχων μου;"

Περνάει τα χέρια του πάνω από τα πόδια του τζιν του. Έχει ιδρώσει; Εγώ τον κάνω να ιδρώνει; Αυτή η πιθανότητα με φτιάχνει τελείως διαφορετικά.

"Δεν ρώτησα. Προσέφερες ελεύθερα αυτή την πληροφορία. Εξάλλου, έχω κανόνες σχετικά με το φλερτ".

"ΛοιnπόYν,p 'αrπCεQχθά^νο!μ,αι, τwουJςi κα,νό.νεóςy, LαzλλάR πsρέπε_ιP να PμWοqιLραnστnείyςJ bτουςL κ.ανόνεXς σουi Zοvύqτhωςh ή Lάλ'λFωςó".n

"Ποτέ μην φλερτάρεις με κάποιον που δεν είναι νηφάλιος". Κοιτάζει έξω από το παράθυρό του σαν ο κανόνας του να είναι το τέλος της φιλικής μας συζήτησης.

"Νηφάλιος; Φίλε, πιο νηφάλιος δε γίνεται". Σκύβοντας προς τα εμπρός, σπρώχνω προς τα κάτω τη μέση του σορτς μου στην πλάτη, αποκαλύπτοντας μια μακριά ουλή σε σχήμα L.

Ρίχνει μια ματιά, με το μέτωπο ρυτιδιασμένο.

"fΑνR κάθ*οHμYαSι πολύ ώρα .ήS σóτέmκομαι! Dπ*ολύ ώραQ tή uκάνóωX οτιVδ(ήPποτεG yπο(λaύ qώyραV, ηÉ ζωήn εί'νhα$ιt óκZάzπωUςi χpάmλια. ΑλYλÉά λLίγοé ^μαστIοrύρωWμRα μsπ'ορεUί MνOα Jκά)νειI FτηAνg mενH dλόγωj zζωή ποCλIύZ cλιγVό_τTερο χ.άBλ(ιαG"C.X

Κάθομαι πίσω, εκπνέω. Ο σέξι άγνωστος φαίνεται να μην μπορεί να βρει λόγια.

"Πες μου, τεχνικέ, έχεις όνομα;"

Ο οδηγός σταματάει στην κατάμεστη είσοδο.

"Ευχαsρισqτqώr", λFέμpεl sεν^ώ VβγzαίνjοHυμε αdπ_όD τIο& óαjυτuοκxίzνητο.N

Ξεθάβοντας το βραχιόλι Coachella και το All-Access Pass μου, βάζω το σακίδιό μου και κάνω αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να βάλω το βραχιόλι στον καρπό μου ανάμεσα στα άλλα ένα εκατομμύριο βραχιόλια στα χέρια μου.

Μακριά, μαυρισμένα δάχτυλα αναλαμβάνουν να το συνδέσουν για μένα. Κοιτάζω προς τα πάνω και γίνομαι λιώμα μέσα μου με το πόσο καταπληκτικός φαίνεται ο άγνωστος που μοιράζομαι τη βόλτα μου, με τον άνεμο να ανακατεύει τα σερφερικά του μαλλιά.

"All-Access Pass. Τυχερό κορίτσι".

ΚmουÉνάω nτοp lκεφ&άVλι mμοKυ uχωsρίςJ νjαS τοJ mαν!αλmύhσZω. Αhντ' zα!υ,τBοFύR,H YκοιτάhζRω iτSαj μlά&τιαj τ!οAυQ γvιÉατOί .αtξDίζοQυJνN GτZην hπzροσvοÉχή tμοhυ.

"Bodhi." Χαμογελάει. "Το όνομά μου είναι Μπόντι".

"Μπόντι; Όπως η πόλη-φάντασμα στην Καλιφόρνια;"

"Μπόντι όπως η ιερή συκιά."

")Σκ(άσεV. ΣκAάTσpε."x zΤUα Cμ$άPτLιqα zμnου πετάdγVοντXαιn sέξω αQπ(όu .τοé κε.φJάaλóι μουk.d u"Αλήθ.ειwαM;, Το' όóνrο*μάr σTο&υu είcνnα$ιr FΜzπ*όνLτιi. &B..O.DU.)H.I;"x

Χαμογελάει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν πρόκειται για ένα χαμόγελο του τύπου "ντου- αυτό- αυτό- ακριβώς- είπα" ή για ένα χαμόγελο του τύπου "είσαι τόσο εύπιστος".

"Henna και Bodhi. Είναι τόσο γαμημένα ποιητικό. Τώρα έρχεται το σημείο όπου σε πληροφορώ ότι κάποια μέρα θα παντρευτούμε και θα ζήσουμε σε ένα μικρό σπίτι φωλιασμένο στην πλαγιά του βράχου της Ιταλίας, με θέα τις ακτές του Αμάλφι, όπου θα έχουμε πεζούλες με λεμονιές, ελιές ... και ντομάτες. Λατρεύω τις ντομάτες".

Τα φρύδια του Μπόντι ανεβαίνουν στο μέτωπό του.

"ÉΚ^α)ιr ^πριOν Oπεις όχιx κkαιj γNί)νει,ς περKίbερjγος, Jδεyν( YπIροgτ^ε!ίMνω να τCοY κάBνουqμóεó αBμέzσωtς.f ΈχωT UνCα κDάνbω )κHάRποxια$ σ*οIβαsρdά vτbαξgίδιMα mπnριν TεóγκBατα&σnταθώ GσYεj RμPια τοποθsεSσίLα μmεc έqνα,ν κiαυaτmόI Aτύποd". Μια HμεγάFλ'η_ καBθ,υAστjέmρhηbσηg δlύο δεDυXτTεaρJολέcπzτωrν αAρIγnότεIραx,g σBυHνεrιDδ,ητlοποιώ τι μBόaλιaςt jε!ίπα.

Η διασκέδαση μεγαλώνει κατά μήκος του στόματός του σαν τον ήλιο που γλιστράει στον ορίζοντα νωρίς το πρωί, χαρίζοντάς μου το πιο λαμπερό χαμόγελο. Φοράω τα γυαλιά ηλίου μου. Ο Μπόντι και ο ήλιος της ερήμου είναι πολύ έντονοι, ακόμα και για μένα.

"Χένα, με φλερτάρεις;"

Μια ομάδα κοριτσιών μαζεύεται γύρω μας και τραβάει μερικές φωτογραφίες μου πριν αναμειχθεί ξανά στη θάλασσα των ανθρώπων που συρρέουν προς την είσοδο. Ο Μπόντι τους ρίχνει ένα στενό μάτι και μετατοπίζει το βλέμμα του σε μένα για μια εξήγηση.

ΑLγÉνWοSώ τα κοJρTί)τσια καLι τηWνD pπÉεfρdιxέρlγειά τóου. c"ΝyαYιD, Μπό_ν)τOιz,é TσDε (φλερFτUάρqω ,ξεMδιwάντdρgοπXα, αYδ!ιαμFαρuτAύρxητα!, Tδοdυ!λLεύωb-gμεU-qτοz-fκώλPοt-NμVοkυ.w ΤZοV Fσ)ύμ)πανf NμίλÉησεa. nΔnε!νé μπOοJροsύnμεa ναi αγνοYήGσοÉυμε τ'ο Dσύμπαν"k.j

Ένα τολμηρό γέλιο του ξεφεύγει. "Η μοίρα;"

"Η μοίρα; Όχι. Η μοίρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια άλλη λέξη για την ευτυχία. Είμαστε κάτι περισσότερο από τη μοίρα. Ακούγεται σαν κάτι αναμφισβήτητο - ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Τζόνι και η Τζουν, η Μπιγιονσέ και ο Τζέι Ζ ... Η Χέννα και ο Μπόντι".

Οι γονείς του πρέπει να είναι φοβεροί σαν τους δικούς μου. Ανυπομονώ να τους γνωρίσω.

Ρίχν_οcνταςZ μJιαi ματCιsά ^σcτο^ qρsολqόι τIοCυ, Wμuου Rχéαρdίiζει εκ_είνkο τοI SαfποχαιρYετzιgσtτhήρLιRο χαμό'γ$εIλοz π_οuυ θα έRπρrεπiε fναk TαπhαγορZευτRεί).m "ΌPποι'α& VπaοικuιéλLίSα cχόbρUτlου Dκιó Iαnν LπAαMίρνεKιςx, είνnαι_ LσsαAφUώmςr aκαλUήV.j sΜiηhνy ξεUχrάMσειςG το αcνiτVηqλóιDακό, _ένCα tκαLπcέλοu,) bκαvι )αν δqενG vθsέ*λεDι^ς να sέRχsεις jέsναν yάσNχqηUμο TβWήχ.αp uμέχρι τuη$ ΔQεTυ*τέgρdα,* Rθα CπρGέuπwεmι να WκNαλxύψειςr $τη ^μ^ύτYη tκαι aτο) dστόμyαM Aσου μQεH μKια DμπDαzνTτXάWναu ήó έZν^αi κασκόkλ"p.s

"Όπως ... με δουλεύεις; Μόλις μου έβγαλες γονικό λόγο;"

"Πρέπει να φύγω."

"Πώς θα σε βρω;"

ΑρχuίζPειq hνα Vπ!ε_ρπBατάει TπροXς bτηQνF Aάλλη )εNίσοδοr, .πBεmτ*ώnνταςs μcοlυ έÉνα! φλερaτ χPαμBόgγcεCλοj Zπάνω αHπUόK τ)οBνm ώQμο. Jτ&ουG.x R"Η qμhοίρα.n _Σωσnτά;O"C

"Η μοίρα. Schmate. Τώρα με κοροϊδεύεις. Δεν είναι ωραίο, μπαμπά, ούτε καν λίγο".

Περιμένω να με κοιτάξει άλλη μια φορά. Περιμένω ... και περιμένω ...

Ναι!

Κmαθkώς cτUο* πDλpή_θο!ςU τNοiνc καkταxκUλύuζεRι ^αFπό είZκοVσJι fμWέaτραM μhαTκρGιάl,x FμBου$ ρί(χνειs Bμια &τεsλkευéτ,αÉία^ μFαiτlιά.

Νεκρός. Είμαι νεκρή γιατί αυτόν τον τύπο θα παντρευτώ. Χέννα και Μπόντι, η τελειότητα! Αφού πίνω μια μεγάλη γουλιά νερό, κοιτάζω ξανά τις λέξεις στο μπουκάλι μου με το νερό.

Μην ανησυχείς. Όλα είναι προσωρινά.

Κεφάλαιο δεύτερο

----------

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

----------

ΑnφtούQ αλεBίφcω έYνFαν τόvν&ο αHντηλ^ιHακJό Pκóαι κ*αλTύiπτÉωg vτα .πλóεγμένéα fμjαλfλ!ιάv μοKυn zμεG $έ(να με&γάxλ_ο óκYαBπSέPλNο,Z UπJεtρTνmάω απXόB τTον, _έTλUεγjχgο !α,σmφbαKλ$εί.αkςF.I gΞ,εχύBνAο(μfαDι μέσα σDεU έéναl GπSο)ικι(λkόμοjρφrοa πλiήyθ$οlς πéοMυ αρZαχVνιάζsειr jπvρος rκάuθε κατεBύOθυνHσTηx,H κTαLιw IπWαίρνω τοI (δ$ρό_μοd γιgα sτOηDνO AπóρSώqτnηd jσκηνή.J

Μέσα σε λίγες ώρες, τα ρούχα μου είναι βουτηγμένα στον ιδρώτα, καθώς η γλυκιά μυρωδιά της Coachella κρέμεται βαριά στον σκονισμένο αέρα της ερήμου. Παρόλα αυτά, το λατρεύω.

Η έντονη ενέργεια των φεστιβαλιστών έχει τον δικό της παλμό που γίνεται αισθητός πέρα από τον ρυθμό που χτυπάει από τις διάφορες σκηνές. Δεν είναι ένα φεστιβάλ που ανακατεύεται. Όλοι μετακινούνται από σκηνή σε σκηνή, χορεύουν, τραγουδούν τους αγαπημένους τους στίχους και παρασύρονται στην επόμενη σκηνή για να τα ξανακάνουν όλα από την αρχή.

"Σκατά!" Μια γνώριμη φωνή τραβάει την προσοχή μου.

ΠεQρzιμένVονBταéςÉ (τοq DεπjόUμενwο ν,ούμερVοs ν(α σCτ$ηθsεί,W RρίχAνóωs NμFιHα' óματmιά πYέρ(α. CαKπόR cτiαJ iοFδοφρLάLγkμwα(ταJ Nστ^α δ.εpξιbά 'τηςd Cσκηrνήuς óκαIι χαχtανyίζéωa Vμ!εi bτον Cά$ντραn Éπουb Xσυνο_φMρbυών!εvται μεg τηzνH κVέ$τÉσaαπ πLοaυ' uσ(τcάζ(ειó σkτpοZ Lμsπvροσsτινό mμέρgοcςn τPου λε_υκοVύb τουÉ μπλουζιοKύC. KΈνα γVαλαMνRομZά,τ_ι$κοH βλÉέμaμαX μετgαÉτHοzπίζ'ετwαι yαyπmό τHο KχMάος ^σ$τtοu *λRεnυUκLόó βαqμβvάκι γuια Kνα cσυνανÉτήσειy bτ_ο βCλέμTμα pμοdυ.h ZΔαUγκώ,νονταGςZ τα FχDεί_λη BμοTυ jμzαζqί_,q nτlα AμάóτZιαV μRοóυB δSιεsυaρύGν.ο&νrταιL κ,αθώPςd ξεÉκAαρnδί,ζοSμLαwι σZε έ.νXα ακZόμαn RγXέkλιοh.d

"Η μοίρα δουλεύει σαν τρελή σήμερα".

Χαμογελάει ένα μοναδικό μείγμα από κάτι χαζό και απίστευτα σέξι. Σέξι σέρφερ. Όχι ... είναι σέξι καουμπόι. Τα ξανθά μαλλιά και το μαυρισμένο δέρμα λένε σέρφερ, αλλά αυτά τα τέλεια εφαρμοστά τζιν και οι μπότες φωνάζουν καουμπόι. Και το όνομα είναι αυτό του μελλοντικού μου συζύγου.

"Δεν έπρεπε να πάρω τις πατάτες."

Η νrηaφ!άFλιαA εCγHρήYγqοKρσή UμRου σε DσFυxνqδnυασμIό μfεU το xηχuόχρωμα τYης Xφiωyν!ής τSοwυ lμxεN Wκ'άνεIιT wν^αi κVά,νω μιwαk νÉοεFρDή kκsατIαμPέjτρ^ηxσnη( uόFλωrνQ aτωrν. 'πρ_οφXυλακ$τcικ^ών π*οCυ έχω στuην* !κατbοχRή Wμnοhυ).!

Έρχεται προς το μέρος μου, χρησιμοποιώντας άλλη μια τηγανητή πατάτα για να σκουπίσει την κέτσαπ. Αυτό το κάνει μόνο χειρότερο.

"Henna." Η Πατρίσια, η tour manager του συγκροτήματος που ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή, μου γνέφει και μου χαμογελάει καθώς περνάει δίπλα από τον τύπο με την κέτσαπ.

Ο Bodhi κοιτάζει πάνω από τον ώμο του προς αυτήν και μετά πάλι προς εμένα με μια δόση σύγχυσης στο αξιολάτρευτο πρόσωπό του. Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να τον δω σε μια διαφημιστική πινακίδα να φοράει σορτσάκι και να κρατάει μια σανίδα του σερφ, ή αν η σκέψη του πάνω στη ράχη ενός αλόγου με κάνει πιο αδύναμη σε όλα τα κοριτσίστικα σημεία μου.

Χwαaμ!οVγεSλάóωÉ PσyτUηNν ΠtατAρ_ί(σRιαC πQριIν εóπι$στρwέzψω Kγpρήγkορα* τη!ν tπGρJοσ'οPχ(ή DμοUυz LσBτZοO vχGάλPιó HτWοHυU UάντραV Lμπ&ρuοnσHτά μuοwυi. w"*Όχqι."Y fΣKκPύβω πάuνrωz αóπQόp τNηIνF πFεTρMιhφyραZγμέdνη hπNεριIοJχ'ή!, κλuεdίνοyντας το_ μdάcτ'ιG LσaτοWν pφHρDουpρOόl UαFσφXαλεGίéας )π*οóυB μUε Dκο!ιIτdάζεXιi UλHίγα μέτρα. μα*κSρHιά. kΚbλ&έZβοóντας Hμιαd zτηγαPνηgτή παaτάτYαy Nκαι βqά*ζ(ονsτάLς sτvην Bσgτwοé XστόIμα RμοTυ),a GγaλxεHίφωM τdοZ αiλάτιó α(πόN Xτα( ÉχεtίKλη* zμου. H"ΑlπMλpά. Jδεν iέπρε^π*ε^ Iνα πάAρεις τηGνD κXέ^τJσαrπ".W

Σηκώνει το φρύδι του. "Πάρε ό,τι θες".

Αρπάζω άλλη μια τηγανιτή πατάτα. "Ευχαριστώ." Χτυπώντας το στο κάτω χείλος μου, επιθεωρώ το πουκάμισό του. "Πρέπει να βγάλεις αυτό το πουκάμισο πριν δει κανείς άλλος τι χάλι έχεις κάνει".

Χαμογελάει. Μου αρέσει πολύ. Τα χαμόγελα δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα. Έχω δει πολλά - κυρίως αλαζονικά.

"uΔενV έχZω Yάλλ&ο Mποzυóκάμισ!ο sε*δώh"Q.b aΒÉουvτ)άει ZτYρε(ιXς Tπmαqτ$άaτεNς μεé τ*ηT μίαM Mστην! κέIτσαtπ κα_ι .τις! πlετάbειH jστyο σ)τqόμlα zτοrυH.

"Τι θες να πεις;" Παίρνω άλλες δύο πατάτες, αφήνοντάς τον με δύο.

"Έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση για το σώμα μου".

Δαγκώνοντας τις πατάτες στη μέση, χαμογελάω - ένα κοριτσίστικο φλερτ, μόνο για τον τύπο με την κέτσαπ ή αλλιώς τον μελλοντικό μου σύζυγο. "Αγαπάς αυτό που κάνεις ή έχεις όνειρα να γίνεις μέλος σε συγκρότημα; Να είσαι εσύ στο προσκήνιο αντί να το ρυθμίζεις;"

"Δεν είνDαsι Oα&υhτIόu ποyυW κ)άνω. CΕίfναι' ^έναY uδJιάiλειSμCμIα óποDυ) cκάνRω& κ&άθóεO άTνCο&ιóξfη.u Κ&αιc nγkια να 'ξέsρειpςO, ήμBοlυνG σεH sμιWα μIπάντα^".Y pΤzρώyει fμια τηqγéανPητfή πα!τάτAαY κKαι_ Pμzο*υ δnίνsεgι ZτHηqν_ τIεvλkευFταQί(αc.n

Είναι παραδόξως το πιο ρομαντικό πράγμα που έχει κάνει ποτέ ένας άντρας για μένα. Η τελευταία τηγανητή πατάτα ξεπερνάει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί το μυαλό μου.

"Ευχαριστώ." Παίρνω τη τηγανιτή πατάτα. "Τραγουδίστρια;"

"Ντράμερ."

Ντρiά^μεGρi.r.Z.n

Πιέζω το χέρι μου στην τσάντα μου πάνω από το ακριβές σημείο όπου έχω ένα προφυλακτικό. "Λοιπόν..." Γλύφω το αλάτι από τα δάχτυλά μου "...τι σύμπτωση. Τυχαίνει να μου αρέσουν οι ντράμερ".

"Ακόμα με φλερτάρεις;"

"Πάντα. Ακόμα και όταν τα παιδιά μας το θεωρούν αηδιαστικό και είμαστε πολύ μεγάλοι για να φλερτάρουμε, εγώ θα σε πειράζω με τη σεξουαλικότητά μου".

"ΧYαρXιτωBμένqοM"(.) ΠOεMτάHει το bδ^οCχείiο μεb τDις τηγαVνητές( VπαzτHά^τες σ(τ'αQ uσκουπ!ίδjιYαQ ακyριKβώςv π,ίσ^ωd τοxυU,d πριOν tγKυρzί_σxεNι πίmσrω σpε iμέ)νGαh.

"Νομίζεις ότι είμαι χαριτωμένος; Βλέπεις, Μπόντι, έχεις κι εσύ ικανότητες στο φλερτ".

Αυτό μου χαρίζει το πλήρες χαμόγελο, το είδος που θα έπρεπε να συνοδεύεται από τουλάχιστον ένα λακκάκι. Όχι λακκάκια. Δεν πειράζει. Έχει σεξαπίλ πέρα από κάθε λακκάκι που έχω δει ποτέ.

Με το πίσω μέρος του χεριού του σκουπίζει το μέτωπό του. Είναι πιο καυτό κι από κατσαρόλα με στιφάδο του Διαβόλου. Τρίβοντας τα χείλη του, το βλέμμα του περιπλανιέται κατά μήκος του σώματός μου. Είναι πιο δυνατό από κάθε είδος μαριχουάνας. Το Μπόντι μπορεί να είναι το νέο μου αγαπημένο παυσίπονο. Με κοιτάζει τόσο πολύ που νιώθω εντελώς ημιδιαφανής. "Πρέπει να φύγω". Γνέφει προς τη σκηνή. "Καλή διασκέδαση στην Κοατσέλα, Χένα".

"vΠεUρDίμ'ενWεk!a"V

Με βήματα αυτοπεποίθησης, απομακρύνεται.

"Σοβαρά τώρα! Πρέπει να σταματήσεις να φεύγεις μακριά μου, κάνοντας τον άγριο".

"Άγρια;" Ρίχνει μια ματιά πάνω από τον ώμο του.

Γqεéλάωh.O "YΣηiμYαfίνεWιZ SάlνεIτaος, Μ'πIόντUιC.. KΕ_σύ wείσαIιC lπ&άρα ποpλύ coIojlL".

Μου κλείνει το μάτι.

Σκάβει μια τρύπα στο χώμα και μου ρίχνει χώμα πάνω μου. Είμαι τόσο νεκρός.

Τα δάχτυλά μου τρέχουν κατά μήκος του περιγράμματος του κύκλου προστασίας στην τσάντα μου.

BoDdhLit NκAαι rHheSnna.' fΣfτεfναγμόςY...J

Χαμογελάω, παίρνοντας το τηλέφωνό μου.

Εγώ: Γνώρισα έναν ντράμερ. Και το όνομά του είναι Bodhi! BODHI!!! Το διαβάζεις αυτό; ΤΟ ΌΝΟΜΆ ΤΟΥ ΕΊΝΑΙ BODHI!

Προφυλακτικά!

ΧαéσκογTε)λmάGω.

Εγώ: Λολ. Σωστά; #dead #bestnameEVER

Κεφάλαιο τρίτο (1)

----------

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

----------

ΑOφYο(ύp lσtυν_αqντiώ μεριOκ$ο$ύςj $φkίλο*υςJ HαAπόF τpο$ VσχLο.λεί$ο$ bκmα'ι μcεWριzκοwύRςB αLκlόμα& iαπόO JτοLν κXο'ι)νωyνικUό Tκύκλο_ τGηaς μ(αμάMς μοlυj Tκα'ι τ'ου 'πéα!τριKούm Gμ!ου,O Zε!ίμiαι φτÉιαγnμOέ*νCη^ απόn την NCoiakcheDllKa,ó xφτιαγμmένQη xαyπóό XτFσUίχλεZςJ )κtαxι sπGρnαγIματXιKκάO hφuτιÉαrγYμένrη από óτaις σκiέKψ_ε)ις τcου B&odLh_i.

Ο νυχτερινός αέρας είναι ηλεκτρισμένος από την ενέργεια του χορευτικού πλήθους που είναι συγκεντρωμένο γύρω από τον χώρο, το μπάσο, τις κραυγές και το τεχνικολόρ των φώτων από τις σκηνές και τις μεγάλες οθόνες.

Μπράβο, τεχνικέ.

Εκτός από τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά και τις σκηνές, το Coachella τη νύχτα είναι αρκετά σκοτεινό και ψυχρό. Καθώς η αγαπημένη μου μπαλάντα παίζει από είκοσι μέτρα μακριά και όλοι γύρω μου λικνίζονται στον αργό ρυθμό, σηκώνομαι στα δάχτυλα των ποδιών μου για να δω τη σκηνή. Όλες οι κοπέλες γύρω μου είναι στους ώμους κάποιου άντρα, εμποδίζοντας τη θέα μου.

ΚαBτσουφzιάζ'ωu,h κiαZθώpςt rτο fτρYαγοóύKδsι Kμnουt φaτάνεFι Lστnαm μBιmσqάg τοZυ& δρPόBμOουq HκαRιv UτοP )μDόνο &π_ου μiπzορVώc AναF xκά(νVω εί)νYαιw mνα τοz Mακού!σBω, αQλλiάA ήρwθα uεδPώ γLιαJ Lνiαé Sτο δω κSι YεDγώi.K QΑποφóεύmγονsταaςi καιJ κ&ουνώUνvτJας,d δεξ'ιάV &κα^ιd *αριστNε.ρBάI,j lπzάνωV κSαι) κάvτω., σαJνH HυóπNερFκ$ιDνSητι^κAόJ σκtυλJί,T nσκ.ύβω τuο Éλaαιμό )μοDυ γpι,αr )μUια ματBιwά που aμο*υa OδιαφfεéύóγεOι zμZε κVάθεO προσSπqάθειvαr.F lΑκHρdι!βSώς (τηB σiτwιγ*μ!ήB που KαQπHοZφασfίyζZω νhα& χρη^σKιμUοπο(ιήσω Rτο A.lXl.-ACcMceDsxsr PaVsPsm μουc γι.α ναL wέJχω Yκαλύτεwρη$ θέα, dκuάxτwι μ$εU σcταqμDαfτ&άεtιb.Y

"Ααα!" Παραλίγο να πέσω με τα μούτρα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν με σηκώσουν δυνατοί ώμοι προς τον ουρανό. Ζεστά χέρια σταθεροποιούν τα πόδια μου. Αρπάζω μια χούφτα από τα ξανθά μαλλιά του σέρφερ για να ξαναβρώ την ισορροπία μου, καθώς η καθαρή θέα της σκηνής έρχεται στο προσκήνιο, επειδή ο δικός μου είναι ψηλότερος από τον τύπο που κρατάει την κοπέλα μπροστά μας.

Είμαι τυχερός.

Όταν κοιτάζω προς τα κάτω, ο τύπος με το κέτσαπ γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω για να μου δώσει εκείνο το υβριδικό χαμόγελο. Δεν λέμε τίποτα. Αντ' αυτού, σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και λικνίζομαι στο τραγούδι μαζί με τον ψηλό καουμπόη από κάτω μου.

Το κgε,φrάλiι μsουt γυρ&ίdζxειw κUαιz λ$ατρyεύiω IκQάθ!ε λ'εUπsτό*.

Το αποκορύφωμα.

Την ενέργεια.

Τα φώτα.

ΤηS μουσικ'ήu.É

Τα μεγάλα χέρια που πιάνουν τα γυμνά μου πόδια.

Ο Bodhi με κρατάει και για τα επόμενα δύο τραγούδια. Όταν η μπάντα υποκλίνεται για τελευταία φορά, με κατεβάζει στο έδαφος. Γυρίζω προς το μέρος του, σκοντάφτοντας λίγο από τα σώματα που μας χτυπούν καθώς το πλήθος φιλτράρεται. Τα χέρια μου διεκδικούν τα χέρια του, καθώς τα δάχτυλά του γλιστρούν στις θηλιές της ζώνης του τζιν σορτς μου.

"Ο αγαπημένος μου τηγανητός τύπος". Χαμογελάω, αλλά ξεθωριάζει σε ένα σκεπτικό συνοφρύωμα καθώς επιθεωρώ το πουκάμισό του. "Πού είναι ο λεκές σου;"

Α^φήPνονjτlαJς dμόkνWο έkνbαν IαπBό' τους nγuο'φούς nμοTυT,J γPυρίζvειX Jτο(νp κορRμiό nτου!,a Jδ$είχνuοrν,τάUς kμοMυ .τον λεCκέV IστmηZνz πLλάPτ'η' τéοZυ.v

"Ιδιοφυές". Χασκογελάω. "Τώρα φαίνεται ότι φταίει κάποιος άλλος, όχι εσύ", φωνάζω πάνω από το βουητό του πλήθους και το βουητό στο δικό μου κεφάλι. Έπρεπε να είχα φάει μόνο μισή τσίχλα μια ώρα νωρίτερα.

"Ακριβώς."

"Αυτή είναι η καλύτερη βραδιά όλων των εποχών. Ο καλύτερος καιρός. Το καλύτερο κοινό. Οι καλύτερες μπάντες... Όλα είναι απλά..."

"Το dκjαλIύτMεtρtο&;R"V ΓεlλvάειV.d

Γνέφω με έναν αργό αναστεναγμό. "Είσαι ο καλύτερος που μου δάνεισες τους ώμους σου".

"Παρακαλώ". Με συγκινεί το γεγονός ότι τα δάχτυλά του είναι ακόμα γαντζωμένα στις θηλιές της ζώνης μου. Δεν έχω σταθερή άποψη για τον κεραυνοβόλο έρωτα, αλλά αυτό σίγουρα μοιάζει με σπίθες που πετάνε, με χημεία, με κάτι μαγνητικό που κάνει την καρδιά μου να κάνει αστείες ακροβασίες.

"Πεθαίνω της πείνας. Δεν έχω φάει τίποτα σήμερα εκτός από μερικές τηγανητές πατάτες από αυτόν τον τύπο που γνώρισα νωρίτερα". Ένας πολύ σέξι τύπος με ένα δολοφονικό χαμόγελο και ένα πονηρό βλέμμα στα μάτια του που με κάνει να πιστεύω ότι περνάνε από το μυαλό του όχι και τόσο κατάλληλες σκέψεις.

ΚYα*λjή απόφαgσdηC Dγ.ιbαI OτBα Fπροφ$υλακτιIκά,m nΤzζοfύν'ι.U

Σκύβει προς τα κάτω. Παίρνω μια ανάσα. Μια ίντσα πάνω από τα χείλη μου, αιωρείται πριν εγκαταλείψει το πλήρες δολοφονικό χαμόγελο. Αφού παραδώσω το δικό μου χαμόγελο, κατεβάζει το στόμα του στο αυτί μου -τόσο τσίμπημα- προκαλώντας τρελό ρίγος στο δέρμα μου.

"Πρέπει να σε βοηθήσω να το γκρεμίσεις". Μυρίζει ωραία. Κανείς δεν μυρίζει καλά μετά από μια μέρα στην Coachella, αλλά μπράβο στον Bodhi ... είναι ακόμα ακαταμάχητος.

"Θα σε περιμένω."

ΣÉτέQκετyαzιó πάλPιC pόaρθnιNος&. S"BΘdα μποhρqοjύ$σsε Éνrα Iπάzρει$ άλλSηk nμmίmα lή δ$ύοD nώBρεςg."É

Είμαι διατεθειμένη να φάω και τα δέκα νύχια μου και να ροκανίσω ακόμα και την ίδια μου τη γροθιά, αν αυτό είναι απαραίτητο για να ηρεμήσει το στομάχι μου αρκετά ώστε να μοιραστώ το επόμενο γεύμα μου μαζί του. "Δεν με πειράζει."

Τα μάτια του στενεύουν για ένα σύντομο δευτερόλεπτο. "Πόσο χρονών είσαι, Χένα;"

"Αρκετά μεγάλη για να ξέρω ότι δεν πρέπει ποτέ να τρώω κέτσαπ όταν φοράω λευκά".

ΒήχοxνtταUςz ένtα wε^γNκάρqδaιnο γέλιο!,w γpνέφ)ει. K"yΑIρκOετbάd wδnίκαJιο.t" Τα χOεSί$λUηV τMοCυ συστρέLφFοcνταιZ cκαsθVώuςx yτ.οm βλsέGμwμαc )τοdυY wγυρίaζfεYι mαπό τOηνA άHδειZαf Jσκηνή )σε μGέναj. "mΜεZ περιμPέZνGει'ς;s"i

Κάνοντας ένα βήμα πίσω, βάζω τα δάχτυλά μου στις πίσω τσέπες του σορτσού μου. "Με την ησυχία σου. Θα είμαι εδώ".

Μια ώρα και είκοσι λεπτά αργότερα, δύο σέξι πόδια με τζιν περνούν από μπροστά μου. "Πεινάω ακόμα."

Γυρίζει. Μια αναλαμπή ανακούφισης περνάει από το πρόσωπό του. Του απλώνω το χέρι μου από τη θέση μου στο έδαφος δίπλα στο μπροστινό μέρος της σκηνής. Με τραβάει επάνω και με κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα. Μυρίζει πάλι λεμόνι. Έχει γίνει επίσημα το αγαπημένο μου φρούτο όλων των εποχών.

"ΠxεOρZίμzενεdς"a.

Βουρτσίζοντας τα οπίσθιά μου, καγχάζω. "Ναι. Γιατί; Σε στήνουν συχνά;"

"Όχι ακριβώς." Τρίβει τα χείλη του μεταξύ τους. "Πάμε."

Παίρνω το χέρι που μου προσφέρει, και δεν είμαι σίγουρη ποιος το ξεκινάει, αλλά γλιστράμε τα δάχτυλά μας για να τα πλέξουμε σαν να το έχουμε ξανακάνει εκατομμύρια φορές. Τα πάντα σε αυτή τη νύχτα μοιάζουν φυσικά. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, είμαι τόσο ευτυχισμένη που θα μπορούσα να ουρλιάξω σαν μικρό κορίτσι τα Χριστούγεννα.

ΜQαLς^ οUδηγZεbί gστVηvνn έ_ξaοδο..(

"Λεωφορείο;" Ρωτάω.

"Ναι, το φορτηγάκι μου είναι στο ξενοδοχείο".

Γελάω. "Ένα βαν, ε; Σαν μίνι βαν; Έχεις γυναίκα και δύο παιδιά;"

Μbε έdνdα εBύκολο γTέλιο, κ*οCυν)άwει τKοt MκεφXάλLιf τXοlυq καKθ'ώςJ μmπBαί*νο&υaμεÉ στQοó 'λεQω^φGορεaί'οv.R ΤοH πRλήsθYοjς rτων' XαwνGθxρqώLπων BμZας στNριuμfώ!χ^νDεuι Kμkα.ζsί καMθώςF _κραiτxιόμαστεa απpόD Aτgι^ς ράγεςg.l

Κοιτάζω ψηλά και του χαμογελάω.

Μου χαμογελάει κι εκείνος.

Το κάνουμε αυτό κάθε ένα ή δύο λεπτά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο. Έχουμε μάθει να φλερτάρουμε σαν να γεννηθήκαμε για να φλερτάρουμε ο ένας τον άλλον. Κρατώντας το χέρι μου, με βοηθάει να κατέβω από το λεωφορείο και με οδηγεί στην άλλη άκρη του πάρκινγκ.

"Θxε$έ iμοzυ..É.I" ΨÉιθυfρίrζuω'.O

"Πριν με κρίνεις..."

"Σσσς!" Αφήνω το χέρι του. "Μην πεις τίποτα. Θα μου το καταστρέψεις αυτό". Περπατώντας αργά γύρω από το ωραίο δείγμα οχήματος, η καρδιά μου σχεδόν εκρήγνυται από το στήθος μου.

Είναι εκπληκτική.

Κ)λασική!.

Καλοδιατηρημένο.

Η τέλεια απόχρωση του μπλε του καλαμποκιού, όπως λέει η μαμά μου για τα μάτια μου.

Κεφάλαιο τρίτο (2)

Ούτε ένα βαθούλωμα.

Ακόμη και στο αμυδρό φως της νύχτας, το χρώμιο λάμπει.

"Εντάξει." Στέκομαι ένα μέτρο από μπροστά της. "Τώρα σε κρίνω. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν έχεις τίποτα άλλο από άψογο γούστο. Ακόμα και όταν φοράς το πουκάμισό σου ανάποδα ... αρκεί να τους δείξεις μια φωτογραφία αυτής της ομορφιάς, και κάθε άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας θα καταλάβει ότι είσαι θεός του καλού γούστου".

ΈZναH kβαIν' VolkBsCwRagent $- vNipnttagje ZκαZι JαpπGόAλυéτη CτUελMειzόhτη&τα.

"1972. Χαίρομαι που το εγκρίνεις. Είσαι στη μειοψηφία." Ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.

Μπαίνω με ευκολία στο κάθισμα. Είναι επίσης άψογα διατηρημένο. "Μπόντι;"

"Ναι;" Κάνει μια παύση πριν κλείσει την πόρτα μου και ένα ντροπαλό χαμόγελο κλέβει αμέσως τα χείλη του.

Μπό&νLτι.

Η μοίρα το σκοτώνει σήμερα.

"Έχω μια ντουζίνα προφυλακτικά κρυμμένα στην τσάντα και το σακίδιό μου, αλλά είναι πολύ αργά. Νομίζω ότι είμαι ήδη έγκυος. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ωραίο όσο το να κάθεσαι σε αυτό το όμορφο φορτηγάκι".

Ένα μικρό κοκκίνισμα ανεβαίνει στο πρόσωπο του Μπόντι. "Τυχερό βαν".

Bodhi

Πληγώνω κάποιον που αγαπώ και τώρα πληρώνω το τίμημα. Αυτό είναι. Μια φορά το χρόνο μπορώ να ξεφύγω και να προσποιηθώ για λίγες μέρες ότι η ζωή μου δεν άλλαξε για πάντα επειδή έκανα κάτι τόσο αστρονομικά ηλίθιο.

"Τα τάκος είναι ζωή." Η Χένα βογκάει, μασώντας την τεράστια μπουκιά του τάκο της, καθώς καθόμαστε σε ένα τραπέζι πικνίκ δίπλα σε ένα φορτηγό φαγητού που ετοιμάζεται να κλείσει για τη νύχτα -ή νωρίς το πρωί. Είναι μια εκπληκτική ματιά στη ζωή που θα μπορούσα να είχα πριν την καταστρέψω. Θεέ μου... δεν θέλω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου.

"ΕRίvναι pγιαk *να PπεθάYνειKςó." ΣκοPυdπNίlζωS τοA σaτHόPμyαz μου, χHαμογbελώvντsαhςq τηZςl jπίσNωI αYπόj τηνV πετσ_έτα! kμου. L"&ΛοÉι,πwόmν,C Vγιαjτίp ε&ίxσ,αι kσaτοN aCoaschseDlNl^a* μrόνηy fσyου;"y ÉΑλλkά, pπ^ραγματιHκά Iανα$ρwωτaιέsμXαéι γιmαbτί τηUν έZβγBαBζανt φωiτοOγρfαφ)ί!εqς κvα'ιy Uγι(αtτvίP έναςÉ Xαhπuό τοiυς π&ιο γCνéωστούJς toéur managersY ,τcηςm UμRουσιnκήiς βιOο^μηχRα_νίXαςU τdηgνy ανpαγGνpώ&ρισ$ε νbωρOίWτwερα σήQμε^ρXαM;

Η Henna σηκώνει το δάχτυλό της, κροταλίζοντας τα σωρεία βραχιόλια στον καρπό της, ενώ τελειώνει το μάσημα του φαγητού της και παίρνει μια γουλιά νερό. Είναι μια μετενσαρκωμένη θεά από τη δεκαετία του '70. "Ο πατέρας μου υποτίθεται ότι θα με συναντούσε εδώ. Ήταν ντράμερ..." χαμογελάει "...σε μια μπάντα που έπαιξε εδώ στην πρώτη Coachella".

"Α, γι' αυτό σου αρέσουν οι ντράμερ".

"Όχι." Κουνάει το κεφάλι της. "Γι' αυτό ακριβώς συναντούσα τον πατέρα μου εδώ. Αγαπάμε τη μουσική. Έχω κάτι με τους ντράμερ για άλλους λόγους".

ΧPαμcοwγεOλάω,s νBιwώθgοjντuα,ς εJξίσου Hφτιαyγμένος _όσtοi πvιθαIνAόMτατα ήKτGαRν( κGι εxκOείKνη σήμερα τοs πρHωί. Μπορώ ναk στxαIμCατjήσ$ω τTοkν χρόZνοa κα^ι rνXα κοjιτAάζω α$υcτKό* τ*οv κορίτσιK;. bΝ!α) Sμετρ,ήσKω &τ'ις .φαCκuίóδZε^ςD κατά hμvήκzοOςJ τηςZ TγsέxφVυfρας τηAς iμύτηSς* τη'ς,x Hνiα hφMανταστ*ώ πvώ^ς XμπορyεZί νOαX εMίzναaιN τwα gμαGκtριlάJ Rκ(αéστMα*νόξqανmθαH TμqαwλnλlιQά iτUης& μεw Bταs δάqχτxυóλάO μNου( AμUέ!σα σgεv αHυτά;g Νtα UαvποκnρXυπτοóγ_ρÉαuφhήσω& Sτο_ ν(όημéα^ gπίσωy Iαπ.ό Éτα (τJατCοMυά^ζm χέqνfνZαsς! OτηςG;, L"AΛvο!ιπόxν, ZπVού ε!ίRναι ο μπ(αPμMπάOς Uσ&ου;"

Τελειώνει την τελευταία μπουκιά του τάκο της και κατεβάζει το υπόλοιπο νερό της. "Έφαγε σούσι. Σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να μην φας ποτέ σούσι. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι καλή ιδέα να τρως ένα ξεκοιλιασμένο ψάρι πριν το μαγειρέψεις. Καταλαβαίνεις;"

Με ένα απαλό γέλιο που νιώθω τόσο γαμημένα απίστευτο, γνέφω. "Τα ρολά λαχανικών της Καλιφόρνια είναι ό,τι πιο κοντινό στο σούσι".

"Θεέ μου! Λατρεύω τα California veggie rolls. Πρέπει να πάμε να βρούμε μερικά". Φυσικά και θα το έλεγε αυτό. Δεν είμαι σίγουρη πώς είναι πραγματικά ο κόσμος της Henna, αλλά δεν φαίνεται να έχει όρια, και αυτή τη στιγμή θέλω να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο μαζί της.

"ΕίναWιL GπGεραMσμένες IδSύ^οC τοv yπρMωYίf"^.w QΡiίχQν$ω( Vμια Sμα'τNιάl jστfο Fρο$λόιJ μοHυ, Lκ,άνfο*νpτjαéς Nμι,αé _αδLύναBμvηc nπ!ροσπbάθεzιcα IνTαz !φfανώa υπε_ύθυνpος.r "XΝιCώQθCω _ότιA cπaρDέπειX νyα kσOεc πά^ωI JπrίσωG σ.το^ BξlεgνοδοNχaείéο^ jσpοjυ").k

"Φίλε, πόσο χρονών είσαι; Είναι Coachella. Μπορούμε να κοιμηθούμε τη Δευτέρα". Σηκώνεται και στοιβάζει τα σκουπίδια της πάνω στα δικά μου. "Απόψε ... ή σήμερα το πρωί, θα πάρουμε California veggie rolls".

Ναι, είναι μια βασανιστική ματιά σε μια ζωή που θα ήθελα πολύ να ζήσω.

"Πού θα τα πάρουμε τέτοια ώρα;" Πετάω τα σκουπίδια μας στον κάδο απορριμμάτων.

ΠGληκAτρολiογεsίó έWναq *μήaνυAμαg qσhτοK NτGηλέφ'ωKνMόG τηςb κWαιt παKίρéνεpιÉ GαπάντTησηx μέwσα Vσε λίγα δxε.υ,τε(ρqόλBεπτYα. "ΞέÉρω CκάπdοÉιMον,C Pποsυ JξέρAει nκάCπ*οιHον, πÉο_υc ξέ&ρhειc t.X..D".B Βά,ζGει τyοé τlηλέUφ^ωνό τηsςM σqτÉηνx hτvσaάRντα *τLης fκαιa HκaοιMτάζQεtι YψOηλnά.H m"ΛοÉι'π&όν!,b aκαzταuλαβkαvίνεuις τbι qενcνοώd,h σωtστ,ά;Y"^

Κοιτάζω ξανά το ρολόι μου.

"Μπόντι, Μπόντι, Μπόντι ... ο πραγματικά πολύ μακρινός στο μέλλον σύζυγός μου και μπαμπάς του μωρού ... σταμάτα να κοιτάς το ρολόι σου". Πιάνοντας τον καρπό μου, βγάζει το ρολόι μου και το πετάει κι αυτό στην τσάντα της.

Σηκώνω ένα φρύδι. "Είσαι μπελάς". Θέλω μπελάδες απόψε; Θέλω να μπω σ' αυτή τη λαγότρυπα; Κοιτάζοντάς την μια φορά ενώ εκείνη κάνει το ίδιο σε μένα, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.

Μ.πÉλ'έxκονrτZας ,τtα δSάχdτυλά μας,y Rμε τρBαβHάεBιB προς τvο φsοBρτηγάMκ,ιó. "NΩl, Kδ(ενy DέDχεις& ιOδέqα.B"$

Μας οδηγώ στον προορισμό μας, καταπολεμώντας τη φυσική μου τάση να ανησυχώ για τα πάντα και να νιώθω ένοχη για αυτό το τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Κατεβάζει το παράθυρο και ανοίγει το ραδιόφωνο. Δεν με ρωτάει πού μένω ή τι κάνω. Δεν με ρωτάει αν έχω δέκα αδέλφια. Απλά ζούμε τη στιγμή.

"Χένα, υπάρχει μια πύλη ασφαλείας. Είσαι σίγουρη ότι είμαστε..."

"Πάτα το κουμπί και πες το Teenage Dream της Katy Perry".

"Τ)ι;" pΣGταμtατ!άωé KστηRν FπύλPηé,m LρGίRχPνxοKνWτWά)ς Yτxης έpνsα απίAστεIυτοt β'λ$έμIμαr.

Ξεκουμπώνοντας τη ζώνη ασφαλείας της, σέρνεται από πάνω μου και κατεβάζει το παράθυρό μου.

"Henna-"

"Σσσς ..." Πατάει το κουμπί και με κοιτάζει ξανά. "Δεν κοιτάς τον κώλο μου, έτσι;"

"rΤοQν έχειvςf nκ!ά!πtωςc Uστο οπτuικό bμLουc ^πOεδίοr"É.K sΚαιD νPαPι,Y Yκοι)τFάζω Rτsο*νV κOώλοb σοGυ*, τ)αr πÉόδxιkα& σcουó κbαpι κNάaθεj άλλο lσaηxμHεί&οr vτοbυÉ Sσrώμ)αdτόqςP σου που τα& χέρNιRα &μlου ÉέXχοlυνS φαZγqο$ύhρyα Tν_α^ α,γVγkίKξουνé μOε τ$ρόpπο ποYυ kπuιmθαRνώς θαz KεκνNεύéρι&ζzε fτaοyνp άρρfωστο αcπόz σοQύσ&ιC μπBαμπά! σPουQ.

Χαμογελάει και το πουλί μου σκληραίνει. "Το Teenage Dream της Katy Perry".

Οι δύο σφυρήλατες σιδερένιες πύλες ανοίγουν.

"Βλέπεις;" Γυρνάει πίσω στη θέση της. "Πάτα το, φίλε. Τα ρολά της Καλιφόρνιας μας περιμένουν".

Κxουpνάω το ZκRεZφMάλι μ&ου$ και_ πατIάω το dγHκάKζÉι.

"Ω..." στρέφει τα χείλη της "...το πάρτι συνεχίζεται ακόμα. Δεν θα άφηνα τον παρκαδόρο να παρκάρει το μωρό μας. Πήγαινε δεξιά και θα βρούμε ένα καλό, ασφαλές σημείο για εκείνη".

"Το μωρό μας;" Στρίβω δεξιά. "Και κάθε αυτοκίνητο εδώ κοστίζει τουλάχιστον εξήντα χιλιάρικα. Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε το μωρό μας στον παρκαδόρο".

"Αποκλείεται. Ακριβώς εδώ". Δείχνει ένα σημείο με πολύ χώρο και στις δύο πλευρές και μετά ανεβάζει το παράθυρό της.

"LΧyέsνKαQ;R"ó

Βγαίνουμε έξω.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Αδύνατες αποφάσεις"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️