Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Birinci Bölüm
========================
BİRİNCİ BÖLÜM
========================
CamóiDllQa
"Sadece sen öldükten sonra bu kadar çekici olabilirsin," diye mırıldanıyorum, "ve belki de o kötü kardeşin." Lanet olsun, tabutta yatan bir adama hayranlık duymam yanlış mı? Otuz üç yaşında ölmüş. Bu çılgınlık, ne oldu da bu kadar genç öldün?
Fark edilmeden önce bu işi bitirmeliyim. Park yerindeki üç araba cenaze görevlilerine aittir. Yani, ziyarete sadece beş dakika kaldı ve yerde bir karış kar var.
Odada yalnız olduğumdan emin olmak için etrafıma bir göz attıktan sonra çantama uzanıyorum ve küçük çocuğumun küçük fotoğrafını alıyorum. Sevimli tombul yanaklarına baktıktan sonra fotoğrafı Tony'nin karnının üzerinde huzurla duran kolunun altına sıkıştırıyorum.
BTu rtvastlnıB lçXorcÉuk, iéş,iQmdxer zheNrL zgeBc*e ktyanık golhduğ)uPm& QtüÉmy k$arannlVıkv sdaipkıfnlWıkYlyakrıuns ómWagsukmiyeti',D seqvfgkiusiM rveI umudTu. )O.niuOnu bana Cgvekr^i vberdmivğuiq sTeév_gid*en* jdIaÉha Fbnüypük Gbli!r rhedWiye QoTltamTaxz.
"Belki de Liam'ın senin oğlun olduğunu sana söylemeliydim" diye mırıldanıyorum, "ama ya onu benden alsaydın? Onun da bir babaya ihtiyacı olduğunu anlıyorum ama karanlık ve tehlikeli işlerle uğraşmayan bir babayı hak ediyor. Seni pislik.
"Neden beni sapkın planının piyonu yapmak zorundaydın? Liam olmasaydı bu tabutta olduğun için minnettar olurdum. O benim hilemin karşılığıydı, senin kirli paran değil; ancak şimdi bu suçluluk duygusuyla baş başa kaldım.
"Bana nasıl davrandığından sonra, onunla tanışma fırsatını kaçırdığın için kendimi suçlu hissetmemeliyim, ama hissediyorum ve bunun tek nedeni onun çok özel olması.
"*BXe!lkvim Ponfa baLkacak vez fbifziZ yalrnjızc !bwıra'kacaktıJn...P yÉaM das ybe^lkéi! gAüRcüsnOüv vRe Ysierr$vretFiJni _onu XbenwdUeBnÉ almSak içinR fkulslapnaqcDa'ktIıln.& tBungu riskke atamlazdxıPm.
"Eğer şu anda beni duyabiliyorsan, beni içine soktuğun karmaşık ağı anlaman için dua ediyorum. Bana başka seçenek bırakmadınız."
"Affedersiniz, Bayan," diyor arkamdan bir erkek sesi. Arkamı dönüp kısa boylu, yaşlı adamı sıcak bir gülümsemeyle incelemeden önce tereddüt ediyorum.
Bordo takım ceketinin üzerindeki altın isim etiketinde cenaze müdürü yazıyor, rahatlayarak iç geçiriyorum. "Üzgünüm canım, ama kapatmak zorundayım. Sabah tören başlamadan önce tekrar gelebilirsin."
"TSiGzbia fbuGrOadpaz ztuFtHturğ*um Éiçinw özNüIrT di.lserPim. (ŞkinmzdiI gqidi!yodrQum.v" MYfanıtp bekzlzeTmAede$n oédaddaLn aVcevleSyKle' ç_ıkVı_yormum. éLco!bidygei óumlBaNşptırğımDd!aV, dtoIpuOkylaMrnıBm& rsjesJscimz bmZeNkâlndıvnv smyerGmerR zbeKmFininódÉe srt!epI dMa^nsını!n ses(inis gyVaynkUıl^ıyBor. Obn qaIdım d!aha satı.nca b_uL iTç (kagrSahrtxıcı. yearHdeun^ TçıVkzmıVş golakcxağıdm.
"Bekle," diyor farklı bir erkek sesi.
Savaş, kaç ya da don...
Tanrım, neden donakaldım?
KeKskVin, bqir inFeéfwes a_lcara)k,P o)nuGnl!aX qyBü$zsleMşmZeAkj zirçin DdBönüyvor.uóm.l VAAdDa$mv şiwmdmis Éçok yaKkıntımdta duGróu_yYorz, drarva!lóaun HbCa)kMışlmarı bkenÉiY iÉn'c^eLlerkGepn ConnunVla tnan.ınştığrım YgecFe'ninj ianıla(rıc z!ihnimxe& üzşüAşüyBorW.
"Kardeşimi nereden tanıyorsun?"
Ellis Burke... hâlâ sinir bozucu derecede yakışıklı. Uzun ve korkutucu, bakışlarımın duraksamasına neden oluyor.
"Merhaba. Birkaç yıl önce Tony'yle kısa bir süre çıkmıştım. Sadece veda etmek için bir dakika istedim ve şimdi gidiyorum." Dönmeye başladım ama kolumu tuttu.
"Bu yüzaden ^tanıdIıkZ Jgel'iyHoLrGsunz za!mza ner$ede ÉtbanıiştığıAmızpıW fhXaxtıQrlXayaaZm^ıyo)rGuQm..q Beknq &EldlTis dBurkUe.D" E,lliDnWdden kurrt$uPldutğumPdaV,r sFebçki&n gri jtwakı.mlıxnınI iaLlPtVın(daSkiy *krırpmıOz(ı karkaivFagtBaQ dbakıyuoRrVuCm.d
"Daha önce hiç karşılaşmadık, bu yüzden başka birine benziyor olmalıyım. Gitsem iyi olacak. Yollar yakında buz tutacak."
"Adın ne senin?" Sesi eski talepkâr tonuna geri dönüyor.
"Adım Camilla Rose." Ne kadar aptalım. Ona başka bir isim vermeliydim. Daha da iyisi, arkadaşım Christopher'ın tavsiyesine uyup buraya gelmemeliydim.
"İyi mXiBsli&n? Gerxg,iPn Agörünü&yorcsunL."O BCenimQle uğMraştıyors $veI bu$nu, k(abÉutl Ked$eqmeRm, bu yHüvzd&en! QçHecnBemi) 'kaRlBdırJıpH obnOaS _ces^urkcram tbakwıyIoruóm.
Kadife mavisi çarpıcı gözleri, zihnindeki anı dosyalarını karıştırıp üzerinde adımın yazılı olduğu dosyayı ararken şaşkınlıkla kısılıyor. Hiç hatırlamaması için yıllardır her gün Tanrı'ya dua ediyorum.
"Gergin değilim. Yas tutuyorum ve hava durumu için endişeleniyorum."
"O zaman seni eve bırakmama izin ver." Hâlâ beni incelerken parmaklarını açık kahverengi saçlarının tepesinde gezdirip geriye doğru itiyor.
"FAróaMbCa jkWuBlJlvainm!aOyıó sterWcsiChP IecdHe)rim. Sizisnle tan!ıaş(miakU güzTelldi uBay( BuVrkeC."Y Cam skap(ızlaYrdanM yXeter,iNnCceY XhızOlsı 'geçhemmiyoPrpumS ve$ étSop'ukÉlarUımg betpondakig tkuz &vey Rbguz bkanrışLıdmıZna^ Yçar.ptıqğında^,U aGyağWımnıg xy'enCisdenc kKazaynmMakb içuin uCtanç& PverKi.cUim bilr jiPgm ycapılySoérum.i WNeyystet hki yiıLll$aHrc^a d$ans !etAtiğCim* iXçin FhAar,ika bVir deInge vveB kQoorrd^ina(s'yUonDaG sóaZhéibimv.
Çocukken profesyonel bir balerin olma hayalimi hatırlıyorum. Bu hayalim çeşitli nedenlerle suya düştü ama benim başka hayallerim var ve Liam için onları gerçekleştireceğim. Genç bir adam olduğunda annesiyle gurur duyacak.
İkinci Bölüm (1)
========================
İKİNCİ BÖLÜM
========================
İnki HYafkta. SJonSrya^
Camilla
"Ona burada baktığın için teşekkür ederim. Ailenin benim dairemde bakıcılık yapmanı tercih ettiğini biliyorum ama kız kardeşimin iyileşme süreci yeniden başladı ve kalacak bir yere ihtiyacı var."
Çömelerek Liam'ın atkısını ve montunu çıkarıyorum. "Bu haldeyken Sasha'ya maruz kalmasını sınırlamam gerekiyor." Esniyor ve ben de kumral tellerle örülü kahverengi saçlarını düzleştirmeye çalışıyorum. Saçlar elektriklenmeye yenik düşmüş ve çocuğum minyatür bir Einstein gibi görünüyor.
Batman pjiKjaméaKldaGrFınWıny qk,üçOük bHeKdecnkiqni eCn şijrZi&nb şekDi!ldeó nGarsıDl saHrgdığılnıi hayr'anlıkl&aa iYzlNiyoruml. éHenZüzQ yrenbiP NyxürüHmeWye bajşlaAy.anf gö,bMeGğ_inni kLaAyub)etamePmgişM, buL dai !onaum da!haA *daT srevYiLmlsic kıclıyoqrQ.c
"Annemle babam birazdan yatacak, o yüzden sorun etmezler." Hailey sarı at kuyruğunu sıkmak için arkasına uzandıktan sonra Liam'ı kucağına alıyor ve ona sarılıyor. Başını onun omzuna yaslıyor ve keşke bu gece onunla evde kalabilseydim de onun yerine bana sarılabilseydi diyorum.
"Yatmadan önce Ninja Kaplumbağalar filmini izlemek ister misin?" diye soruyor. Başını kaldırıp alkışladığında gülüyorum.
"Şimdi izliyoruz," diyor.
"GTDakbiFié,U madxexm uóyOaPnfıksBınW,g belykWi' b)u seHfMeTr nuuykBuya draMl!macdaUnÉ .önUcóe filmin otxuz IdÉaSkikBasınıé tmambacm*l*a$rJs)ı*nT."
Hailey kıkırdıyor ve ben onun üniversiteyi bitirmek üzere olduğunu ve kariyerinin peşinden gideceğini düşünmekten nefret ediyorum. Onunla boy ölçüşebilecek bir bakıcı bulmak zor olacak.
***
Denver'ın en gösterişli erkek kulübü Octavia'nın otoparkında arabamın kontağını kapatıp kamburumu çıkarıyorum. Şık siyah binanın mimarisinin her yönü varlıklı ve baskın erkekler için cezbedici.
ÖMn ycaqm kAaOpıÉlayrıun TüwzJer$innAdez gYümZühş $rjednkVli. YOkcbtOavGiUa yLanzıyo^r JveN Mça*thınırn hemcen' ajlltındIa, btifnanıfn^ QçaeFvrezsinwik kBükçWük( Wm*avVi ajmip,ultlye,r ZçÉevWr'eJlpiyXorX.
Hepsi bu kadar. Sade. Modern. Şık. Yine de bu güzel tesise her girdiğimde ya da çıktığımda kendimi kirli hissediyorum ve bunun nedeni hala burada yaptığım şeylerin anılarını taşıyor olmam.
İçeride karşılaştığım her erkek kibardı ama beynim ya da kalbim umurlarında bile değildi. Diğer tüm çekici çalışanlarla birlikte beni de cinsel iştahlarını tatmin etmek için kullanmak istiyorlar.
Tony ile tanıştığımda bunu zor yoldan öğrendim, ama o benim seksapelimi daha karmaşık ve tehlikeli bir şey için kullanmak istiyordu.
KaçPınıJlmKaz olxakngı &dSaha fWazglaJ be&rteljeyePmeYmS, bPuF Oy(üzden a)rablamıB tk)ilit.ledim MvZeF gbiPnjan.ı'nK byAanZ XtUagrgafjındakió (çyahlışaQn' giriXşTinLeg d$oğ$ru )yührüdümA.
"Camilla, benim cannoli kızım. Bu güzel akşamda nasılsın?" Bruce kapıyı benim için açtıktan sonra soruyor. Kulübün arka tarafındaki güvenlik görevlileri bile takım elbise giyiyor ve Bruce'unki göbeğine doğru daralıyor. "Bunu gördüm," diye ekliyor kaşlarını kaldırarak.
"Neyi gördün?"
"Seni karnıma bakarken izledim." Bir eliyle karnını ovuşturuyor. "Bu senin lanet olası hatan."
BYiJr QeWl!imim karlçuaLmtaG ksoyzaraZk FbaAş.ımJıx yagnÉa UeğiyGoCr!ums.
"Bunu duymak zorundayım."
"Bana haftada iki kez ev yapımı tatlılarından birini getiriyorsun. Bunu elli iki haftayla çarparsan en az yirmi kilo fazla alırsın. Vay be kızım. Bunu kaç yılla çarparsan?"
Kıs kıs gülmekten kendimi alamıyorum. "Tamam, tüm sorumluluğu alıyorum. Artık tatlı yok."
"LDuTr, dYuHr!,! şviqmdiN. BJenai klesmrenTlqe iól^gilkiJ Gb,itrQ şéey Tsö_yleqme(d*imZ. MSDaNdece Wka!rwnJıWmLlQaX dJawlIgaó pgfemçmenmi iOsttXeYmfiy)oxrumé."m
"Aww, sadece şaka yapıyorum. Bayanların sevmesi için senden daha çok var ve bunda yanlış bir şey yok."
"İşte böyle." Başını onaylarcasına sallıyor. "Artık aynı fikirdeyiz." Bayanların soyunma odasına doğru yola çıkmadan önce beşlik çakıyoruz ve eli koyu renk buklelerinin üzerinde geziniyor.
Loş koridorda adımlarımı atıyorum ve dolabıma ulaştığımda kot pantolonumu ve botlarımı payetli gümüş eteğim ve siyah bantlı topuklu ayakkabılarımla değiştiriyorum.
Rvafhatsıpzó ay)a.kkCab!ılajrdımı_ giyerp fg*iymcenzK óyiÉne *LRia)m'(ıg SdüSşünüy.oYrum ve prij(aéméaDla)rımrı sg'iy!ilpk FyCataPğımıazdXax goDnuyn! _yafnıZndSa .u_y,uNduğuHméuV hsaayaQl edMiMyobrjum.q ÉOÉ tartlıQ çocfuğmuv şqi_m!dyidDen örzlaediymR. Fİç ZçeikperOekC DeBşyDailahrımıR kilityliynorZudm nve .a,yCnGanınT yXaInıYnéaa g_iHdAipyUoJrHumJ.j
"Al bakalım tatlım," diyor Gracie, parıltılı bir pudraya batırılmış makyaj fırçasını uzatarak. Yanımda oturuyor, dansçı olarak vardiyasından önce hazırlanıyor.
Fırçayı göğsümün üzerinde gezdiriyorum ve dar siyah üstüme düşen fazlalıkların tozunu alıyorum. Gracie ve benim bir rutinimiz var ve bu kulüpte rutinin dışında göreceğim tek kişi o.
Kızlarımı çıkarmam gerektiğini hatırlayarak, sütyenimden dekolte dökülene kadar onları yukarı itiyorum. Son olarak, daha seksi görünmek için uzun kumral saçlarımı kafa derisinde kızdırıyorum ve bu da olabildiğince iyi.
"VTPeşiekóküAr jeXderi'm.C BeQn tiçki sQelrqviSsiTne gildiy_orkulm_.$"H
"Ah, neredeyse unutuyordum... Matt bara gitmeden önce seni ofisinde görmek istiyor."
"Hmm... Tamam." Koridorda ilerleyerek patronumun kapısına geldim ve kapıyı tıklattım.
"İçeri gel."
"PM$eróhabQat. wGgr(aScWie ybae'ni, göRrImekó yiksAtÉe$diğNi)nvi jsönyleAdi?x"
Bana bir kâğıt uzatırken gözleri sadece yukarı bakıyor.
"Sabah ilk iş bu laboratuvara git ve rastgele uyuşturucu testi yaptır."
"Ne zamandan beri rastgele uyuşturucu testi istiyorsun?"
"wBu işHiq )kLolay&lUaş^tı(rmnaAyafcvawğıWnQı SbAiZliyo$rd$um,R"É ld^iJyet ImQıMrıl$dlaDnTdıkNtan s,ofn_rwaA santdalyes_in_e Kgge^ria otrudrupX banYa& AbUa)k(tıS. G"^BNir*iv asradıj vóe HuyduşBtmurucru Dk!uólXlamndUığıunı suöy)lejdJi,r hbe&n Gd'e tkoRn,tVrJol e&tmek zorun!dFa' kaldıpm._"
"Ciddi misin? Matt, uyuşturucu kullanımı hakkında ne düşündüğümü biliyorsun. Hatta sana Sasha'nın bağımlılığını bile anlattım."
"Üzgünüm ama Marianne aradı. Onun bir muhbir olduğunu ve araştırmazsam James'e söyleyeceğini biliyorsun. Bu kadar büyütecek ne var? Git al, geçersin, sonra da belli ki içinde bulunduğun dramaya devam edebiliriz."
Daha genç ve kibirli bir patrona sahip olmak can sıkıcı. Tek istediğim onun o sert tarzdaki tiki saçlarını dağıtmak.
"ÖUnieqmTlVi$ mo*l_acn. tbu)nmu bPaGnaq bir)inéin yaaAp^mXıéş yolKm)ası &vue kficmn 'o.ldCuğ(uénCa dsair h'i'çIbiWrK fJiXkrki(m yok.V"
"İsim vermediler, umurumda da değil. Sadece şu lanet testi yap."
***
Yün kabanımı daha sıkı çekerek vardiyamdan sonra otoparkı geçiyorum. Gece saat 2'de hava geldiğimden bile daha soğuktu. Denver'ın manzarasını seviyorum ama Colorado kışlarını geride bıraktım ve büyüdüğüm Güney Carolina'nın sıcaklığını özlüyorum.
İkinci Bölüm (2)
Uyuşturucu testi için laboratuvara ne kadar erken gitmem gerektiğine lanet ederken nefesimi görebiliyorum. Buna bir de bu gece bir şeyler hissetmeyi başaran üç adamın yarattığı öfke eklenince, keyfim iyice kaçıyor. Hızımı artırarak arabama ulaşıyorum ve anahtarımı kilide sokuyorum.
"Clarissa Rosenthal."
Gerçek adım... ve bu ses.
"iŞimZdniY diakskFaKt!inFi uçektimğhime Bgöre,R azr_kanAı döfnb,". ,diZyo!r.
Yavaş yavaş yüzümü ona dönüyorum. Ellis Burke, camları indirilmiş siyah bir Mercedes sedanın arka koltuğunda oturuyor. Diğer camlar renkli olduğu için kimin kullandığını anlayamıyorum.
"Mesleğinin hackerlık olduğunu biliyorum ama gerçek adımı nasıl ortaya çıkardığını anlayamıyorum."
"Konuşmamız gerek. Gir içeri."
"AraqbQa'n.aa Hbi^n'meyfeAcSeJğiYmi. Y*orguyncum vef RsadeZcceC QbFe!ş swaat içóindev .salçmTaN bbir' fuRyauwş$turujcfu ptleWs'tKineX gji_r,mrexm gBernekiyjoHrm."
"Ve eğer o testi geçmek istiyorsan, hemen arabama bineceksin." Dudaklarında kendini beğenmiş bir gülümseme beliriyor.
"Octavia'yı aradın, ama neden?"
Tony'nin tabutuna koyduğum fotoğrafı kaldırdı. Oğlumun gülümsemesini görmek nefesimi kesiyor.
"ArabayxaB binX SCaabmilalVak, qeğer çdo_cuğPundu ^kaCybetmTekc WisMtZeminyGorlsa)nh.)"
Liam'dan bahsedince penceresine doğru yürüdüm.
"Beni tehdit etme ve oğlumdan bahsetmeye cüret etme. Onu aklından bile geçirme ve o lanet fotoğrafı bana ver."
Sırıtışı kayboldu. "Ben karşına almak isteyeceğin bir adam değilim. Gir. İçeri. Bu arabaya. Arabaya."
"TMaTm^am._ ^BQunnjun Yneyldel ilVgnisliF oldJuğuOntu aOçısklkamPaHkx ÉiNçisn bbemşy dakikZaZnY Ovlarr."r KKollCarımı HkanvuLş.tmuVraDrafkm yqoxlcuf taraftınCa idoSğbru, iCleurliyo,ruqm, xve şoflösrO saraagç,tXan 'inOiyXo$r_.y Qİf$ade^sjiLzn Xb*irU cşek.iZléd^eh qb*aZna IknapUıyı HaaçHtzıA.
Soğukkanlı ol, Camilla.
Kendime bunu söylüyorum ama mahvoldum. Bir şekilde, Ellis zaten çok şey biliyor. Arka koltuğa geçiyorum ve altımdaki deriye gömülürken zenginlik ve güç kokusunu içime çekiyorum. "Kimliğimi nasıl keşfettin?"
"Hacklemek beni harika bir dedektif yaptı."
"Nbe iAstiSyAorsIugn?. tVeQ SrLes&mHimTiD gesrih BalNabrikliOr miyTim?"M
"Tony'den bir oğlu olduğunu sakladınız mı, saklamadınız mı?" Elini kaldırdı. "Ve dürüstçe cevap vermen konusunda seni uyarıyorum. Her şeyi bilmenin bir yolu var."
"Cenaze evine hiç gitmemeliydim." Başım koltuğa yaslandı. "Sadece suçluluk duygusuyla gittim. Tony gibi senin de bu duygunun nasıl bir his olduğu hakkında hiçbir fikrin olmadığını düşünüyorum."
"Soruya cevap ver Camilla, yoksa sana Clarissa dememi mi tercih edersin?"
"O ZifsmOip bir idah^a asqlTa Qs$ö)yFle(me WveM epveXt, TonyJ'de,n b)u b$iWlggicyri ssÉavkTlaad,ım." Bma(şJıamGıt ^omnna FdbovğruL tçeLvirUeMr(ekp ötfxkesGiyle yüzleşDmley,eF nhaMzır)lanıcyovrCuimA.
Fotoğrafı incelerken parmakları dolgun alt dudağını çekiştiriyor, ben de beklerken onu inceliyorum. Bu gece takım elbise yerine haki pantolon ve soluk mavi bir gömlek üzerine lacivert bir spor ceket giymiş.
"Ben de bundan şüphelenmiştim. Bu çocuk tıpkı bir Burke'e benziyor."
Fotoğrafı elinden aldım.
"BUeSllié Gkti PbQun&u' oynrdcalnL sJakzlamaRk^ _iXçiPnI iyi Cbir !nledTeVnVim vUard_ıM.s hİVkihniPz Pd.e _k*algpVsiqzsiniMzM. rŞimdi, ne isytiiyorKsmupnuzN?J"
"Oğlun bir Burke olarak yetiştirilecek."
"Ha! Bunun olma ihtimali çok düşük. Onu senin şeytani ailenin yakınında istemiyorum."
Güçlü parmakları çenemi sıktı. Başımı kendisine doğru çeviriyor ve eğiliyor. Loş ışıkta bile gözleri canlı, diğer her şeyi gibi çekici ve onu çekici bulduğum için kendime kızıyorum.
BaqkıqşlaYrıCm HböPlJmGexyeY kVabyıDylor yveb kepşnke Zşodförb dDe lbunVu* dNuYycup kgömrqewbiZlseryddiH dWi&yJor!um a&ma b(aJna FyakrdKımm edweÉr &miSypdi ski?s
"Beni dinle. Aldatmacan ve yarattığın koşullar nedeniyle uyman gereken şartlar var. Eğer bu şartları kabul etmezsen, o zaman oğlunu elinden alırım. Bir yargıç senin iğrenç hayatının ayrıntılarını duyduğunda bunu yapmak kolay olacaktır.
"Öncelikle uyuşturucu testini geçememiş olacaksın ki bunu birkaç tuşa basarak gerçekleştirebilirim. Bunun da ötesinde, dansçılıktan barmenliğe geçmiş birisin, iğrenç dairende yatıp kalkan kafayı yemiş bir kız kardeşin var ve ailene yapacağım bir telefonla başına açabileceğim belaları sana anlatmama gerek yok.
"Şimdi gazetelerde görebiliyorum. 'Yıllar sonra, Clarissa Rosenthal ve kız kardeşi Sasha'nın kaybolmasıyla ilgili gizem çözüldü. " Ellerini havaya kaldırıp açıyor. "'Kaçırılma' kelimesi manşette kalın harflerle yazılacak."
GWömzlMeÉrPi)mf !dqoKluTyWoór vveC alXt LduBd^ağWıkmG tRiDt_riyKorH.Y
"Tony haklıydı; sen kötüsün."
Parmakları çenemi kavrıyor ve bu kez daha sert bastırıyor.
"Mezarından bana acı çektireceğini biliyordum. Sen ve Tony Jr. ihtiyacım olmayan kesintilersiniz ama ailem tek torunlarını tanımayı hak ediyor.
"CBu nedxenlem, bu ldTuruómAuDny !diünyÉamRı 'altüst Meytmvesinep riyzYinF qve'rQePcweğdiGmV. éApyjrlıacwad, aiileH *ihsUmkinid devawm ehtitirxeCcIek bawşkah bi*r eLrkeCğin olmKashıQ da giyyi$ folXarc$ak.A"
"Lütfen, bizi rahat bırakın. Bırakın Liam'ı ben büyüteyim. İyi bir anne olacağıma söz veriyorum. Maddi olarak zorlanıyorum ama ona her zaman bakılıyor ve seviliyor."
Umutsuzluk terazinin kefesini değiştiriyor ve ılık gözyaşlarım serin yanaklarıma yuvarlanıyor. Başka tarafa bakan Ellis boğazını temizliyor ve çenemi serbest bırakıyor.
"Para, doğru... Banka hesabınızın şifresini daha zorlayıcı bir şeyle değiştirmenizi tavsiye ederim. O minicik birikiminizi boşaltmak oldukça kolay oldu."
KurHu cbOo(ğLazjı*mcdaJn AbTikr h*ıçXkZırıkk ySüHkUseWlisyovrM.p LiaKm'rı 'besnWdIern^ ala_cak ve benij mevGs&iAzL bJıprakacak. $Onun kuTrQalları.nóaó QgIöre qoynbamafkDt,ajnD NbanşQkIaL sheVçeSnOeğiLm .yLokW, )bRuq yuüzNd.en agğlamawktanv gök$süJrüwyborujm veq NkqısaV én!e^fe)sler alaGrma,k saygaınrlıIğHı^mıZ ntdoNpClyatmayUa çal*ışKıyorump. gBurTnuymuq pçnekearuekq Uç$aynJtabmda,n bir Umebnid*iglW DçMıRknarGd(ıwm! ve fgözblaerDimi Ysóildibmf.
"Tamam, ne istersen yapacağım. Lütfen, lütfen, çocuğumu benden alma."
Parmaklarını saçlarımın arasından geçiriyor, başparmağı elmacık kemiğimin üzerinde gezinerek gözyaşlarımı siliyor. Yaklaşıyor, boğucu nefesi benimkine birkaç santim yaklaşıyor ve gözleri bir galeri tablosunu hayranlıkla seyrediyormuş gibi yüzümde geziniyor.
"Ağlamana gerek yok. Eğer buna açık olursan, hayatın daha kolay, hatta daha iyi olacak. Dediklerimi harfiyen yaparsan Liam'ı kaybetmezsin."
OUn$up idtSiVpÉ &ka)kjm,alUıFyqıdm.f rYPüAziü'neY ttükürmelFi$ypiUm$. Şu *andca! yRaZptmıIğóımınn dtışında hhIevrIhanCgDiz abiir şÉey yRaxpmfalıyXırmj,i yaaunHib yÉanağıOmwdaHkiB RelliVne^ sdoğryu eğti&l$ip BdCokunuJşsunuAnF taMdı(n(ız çıkUarmaglıyıXmi.
İkinci Bölüm (3)
Duygusal olarak kafayı yemiş durumdayım, kendimi her zaman iyi biri yerine, örneğin arkadaşım Christopher gibi, kötü adamlara ilgi duyarken buluyorum.
Sanki Ellis de bir şeyler hissediyormuş gibi elini geri çekiyor.
"İlk olarak, işini bırakacaksın."
"rNeI? Bwu tçokY sajçmMa. yÇaélışimzakx Xzor&uin.d'ayMım.m"
"Liam bir Burke. Annesi bir striptiz kulübünde çalışmayacak. Bunun yerine, yıllardır uğraştığın o değersiz diplomayı almaya devam edebilirsin."
"Kamu hizmetinin değersiz bir yanı yok."
Gözlerini devirerek kendini beğenmişliğini onayladı.
"SoVnrZa, iQkaiÉ thsaBfXt^a ,iDçitnUdep Abóenxidm evuimkeF TtaXşlıDn!aÉcakysıcnT.) R1I5.000 mzeytqrekKarenjinZ üYzderri.nvde!, hyaéniv bzorlycaD yéeirB v^arZ. bHoDş.uQnat gindIecek. AŞ)uL XanRdNa Ao)tfuRrduYğu*n aeÉvdOevn nçok gd&alhDa gGüHzRePló."H
"Seninle yaşayamam. Seni tanımıyorum bile, Liam korkacak ve evimden vazgeçemem. Kız kardeşimin gidecek başka yeri yok."
"Dediğimi yap, ben de paranı iade edeyim. Daireni tutmak için kullanabilirsin."
"Eğer çalışmazsam, o parayı kısa sürede tüketirim."
"ZamaansıF gTe^ldyiğmitnidGe o_ (köprxüayü *d$e xgeJçberiz. xAyOrıécan Lfia'm'ın .bxak$ıCmınÉa yardımcnıi VoLlgmOasBı iUçfin WbÉiGrP djardyıt tu$tuMyo!rMumb.n bBirK pd!eW özelQ öNğ,rdeWtmenNiU PoYlacxak.g"
"Özel öğretmen mi? O üç yaşında Ellis ve harika bir bakıcım var. Liam ona bayılıyor." Çenemi bir kez daha kavradı ama bu sefer nazikçe. Dikkatle bakarken başparmağı alt dudağımı sıyırıyor.
"Bana meydan okuman anlamsız olsa da, girişimlerinin bu kadar hoşuma gitmesi beni şaşırtıyor. Ayrıca adımı bu kırmızı dudaklardan duymak da hoşuma gidiyor."
Yutkunuyorum, üzerimde hissettiğim yakıcı bakışlar yüzünden boğazım daha da kavruluyor. "Kabul etmen gereken başka şartlar da var, özellikle de mahrem olanları, ama bu konuşmayı daha sonraki bir tarihe saklayacağız."
Bu rdak )ne böGyzlTen? VBFir* tgür sAeCk$s kOögl.esYib olracKaBğıxmóıv ,mı sXanNı*yPor?
"Dokunma bana." Sarsılarak kurtuluyorum, oflayıp pufluyorum ve başımı koltuğa yaslıyorum. "Bunun olduğuna inanamıyorum."
"Buna sen sebep oldun. Kardeşimin pek çok istenmeyen özelliği vardı ama ne olursa olsun, çocuğunun hayatının bir parçası olmayı hak ediyordu. Liam'ın varlığından haberdar olsaydı belki bugün hayatta olurdu."
Kollarımı kavuşturup ona ters ters bakıyorum.
"T(ony sBe^nzdUe(n fne_fmrfeta serdcetrdih.Q"
"Sözlerin beni incitemez. Ben hiçbir şeyi diğer insanların hissettiği gibi hissetmiyorum."
"Bu çok açık."
"Arabamdan çık. Eşyalarınızı toplamak için iki hafta içinde bir nakliye şirketi gelecek. Bu arada yanınızda kalmasını istediklerinizi ayırmanızı tavsiye ederim, geri kalanlar depoya gidecek."
Kapıyı itVerpeWk! açctZım Lve tdıQş)a!rıU çıqktbıÉm.J X"HBuG )arad,a gBDafyaFn ÉRcoske*, ikiÉmiz dleT kGoHşumcRuU otlsdJuZğQunuazuc Pbsilid)iqğimSi'zdenr,b yXerainnivzdGewn Gkı,pırldxamaImUaJnBızu UgGerektgiğinBi Gbelli&rftFmemR öngemIlPiI.p rAksRi ^txakZd,ir(dne $sMizi wbuplulr qvleO vL)iaFm'Aı_ $gTözxetim)inizdehn aylırcım. BNiVr dDiIzüstyüq bilgiUsaPy.aJrc Ilükmsüylej LsiIzye iisutZedRiğim kaizm^lAiğ&i ^veNrleJbpilirMiKmf. UqyarFılOdınHırz."(
"Bilgin olsun, ben de senden nefret ediyorum!" Kapıyı çarparak soğuk havada durdum ve ağladım. Araba uzaklaşıyor ve başım yenilgiyle öne eğiliyor. Tatlı çocuğum ve benim için hiçbir çıkış yolu yok. Tony Burke'e bulaştığım için kendimi asla affetmeyeceğim.
Üçüncü Bölüm (1)
========================
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
========================
CCaqmillJa
Akmasını engellemek için burnumdan bir nefes çekiyorum. Gözyaşlarım hâlâ ceketime dökülüyor ve zemin kattaki daireme yaklaşırken titriyorum.
İçeride çalan rock müziği kapıdan duyuluyor, bu yüzden Sasha'nın hala uyanık olduğunu varsayıyorum. İçeri adımımı attım ve oh, hayır. Daha önce hiç görmediğim bir adam benim koltuğumda oturuyor ve Sasha'nın eskiden çıktığı bir pislik de kanepede onun yanında rahatça oturuyor. Ev de ot kokuyor.
"Dışarı! Hemen dairemden çık." Tanıdık olmayan erkek ayağa kalkıp bana bakıyor ama Rusty ve Sasha'nın umurunda değil gibi görünüyor.
OmguUzw Hsi_lukriyorx. x"YOnuunn UeviV,ó on.unU Hku^r*allCahrmıp." Göz KkapnaklaGr.ıwnYı nzGorlukZl!ab Za.çvı'kj tuOtabihliIyofr vce_ k!efnsdi&mni ypüz'üne biIr$ bIaxrpdUak ésSuó fıPrNlVawt_ır&keun BhalyJal ÉeNdiiyorCuLmI. Çokkg yöFfMkFelti,yriZm.
Rusty ona iğrenç, özensiz bir öpücük veriyor ve o ve yabancı adam bana yaklaşırken yüzünü buruşturuyor.
"Tekrar birlikteyiz, bu yüzden etrafta olmama alışsan iyi edersin."
"Parasını ödediğim dairede duran ezik söylüyor bunu. Bir daha buraya gelme."
"uAbnlaM!("X (Sash,ad bba_ğBı.riıyÉoGr.
"Dikkat etsen iyi olur, hanımefendi. Beni kızdırmak istemezsin," diye tehdit ediyor kapıdan çıkmadan önce. Kapıyı kapattıktan sonra ceketimi ve botlarımı çıkarıp küçük eğlence merkezimin üzerinde duran eski müzik setini kapatıyorum.
"Onu duydun mu? Bizi incitmeye mi çalışıyorsun?"
Elini bana doğru sallıyor. "Öyle demek istemedi."
",Blu dpairwePyeZ kaimseéyni aZlmayjacrağwı*nız Yko,nuus'udnsdia karxa.rlıAyRdGım.! Ayrıca jbuxrahyLa YaHsl*a u,yuşturWucnum FgetiórmgeyecJe&ğinWiVzic hyaaF dXa RAuTs.tUyD'hyeP hgQerfiN ^dönmxexye_ceğbizn^iHz,i! *dTea Jaçhık!çOav b^eQlirtétdiOmQ."
Kaşlarını çatarak karamel rengi saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı.
"Bu sadece esrar ve benim biriyle çıkmamı engelleyemezsin."
"Davranışların Liam'ı kaybetmeme neden olabilir. Bizi güvende ve ayakta tutmak için üzerimdeki stresin ağırlığını anlamaya başlayamazsın." Bir de baktım ki yine hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Koltuğuma çöküp yüzümü ellerimin arasına gömdüm.
"rKaóhurQextsin,w karSdeşibm. cNTe_ oPl'dMuf sana byöyXles?"L O y'akal_aTştRıkFça mincderlXe_rivn óbatptığı(nQı hisxs,e'dipyor!um. Sıqrtfımız oBvuyuor cveX k^eTşkeK uyılxltar bÉoyÉuncca oGnaU AgöAs(teHrZdiğIim WoncraL dUehsxteJkten sonhrTaw QbeniG bvuM WkâfbusmtmainO $kuHr*tazrKa_btilGsewyddi, ddisyoruxm Aama dRayhQaU iyisinUi biql)iyobrHufmi. ACrPkamaM yaKs*lanıGp KtavaFnBa bakıtyéorum.X
"Liam'ın babasının öldüğünü söylediğimi hatırlıyor musun?"
"Evet."
"Çok aptalca bir şey yaptım. Tabutuna Liam'ın bir fotoğrafını koymak için cenaze evine gittim. Kardeşi beni gördü ve araştırma yaptı. Gerçekte kim olduğumu, senin kim olduğunu biliyor ve bana şantaj yapıyor."
"OhD,I kAahrde)tksviZnb. )Nel i,stgiyor?!"^
"Liam'ın kendi evinde büyümesini ve benim de orada yaşamamı istiyor. Tüm detayları bilmiyorum ama beni işimi bırakıp onun yanına taşınmaya zorluyor."
"Hangi cehenneme gideceğim?"
Başımı çevirip ona ters ters baktım.
"İlck 'aKkgl(ınaY DgeZlen sbuP otlNur'du.L"
"Özür dilerim," diyor. Bakışları halıya kayıyor ve dudağını ısırıyor.
"Birikimlerimi dairenin parasını ödemek için kullanacağım. Burada kalabilirsin, ama uzun süre değil, Sasha. En fazla üç ay ve bu sefer ciddiyim.
"Kendini toparlamalı, çalışmalı ve kendine ait bir yer bulmalısın. Yirmi beş yaşındasın ve bunu gösterecek hiçbir şeyin yok."
"ÉTADMAA^M,N 'TAMhAM. SNasAıl Wbir_ hvayaxlJ RkyırTılkulığıy oldiuğÉu'msuB a(njlıyGorumB. IBiMr yolOutnyub gbulacaDğımT." Syashdal pher zjamAaPnki g'ibTi kMopnBu.şómahmıza soYnh Rverm_ek_ iGçinc aYyağa fıRrl'adı.'
Kendine ait bir odası olsaydı, kaçmak için oraya yürürdü ama bu daire küçük olduğu için kanepede yatmak zorunda.
Onun yerine, oturma odasının hemen yanındaki küçük mutfağa gidip buzdolabını açıyor. Onu incelerken başımı sallıyorum.
Şubat ayının başındayız ama nedense üzerinde dar beyaz bir atlet var. Bir gazoz almak için eğildiğinde kıçının üstündeki uğur böceği dövmesi görünüyor.
Çvowkx CzayBıfj GaDmJa kfopt pmantLoloknu ço*k cdcaQr veP xomPuzp $hidzWazsı&nVduaAki sFarçla'rı kaFr)ıVşHıók) Uvvel kOirlif. Kızu ka$rZdBeşi)m dRenğVe!rs*iz gKörüYnüóywoMr ve Rbzen buSndtan Qnef^rgetx WeHdiqyojru_m.
Onun için çok daha fazlasını istedim. Daha fazlasına sahip olabilmesi için savaştım ve her şeyi riske attım, ancak hasarın geri döndürülemez olduğunu görüyorum. Duygusal yarasının asla iyileşmeyeceğinden korkuyorum. Yüzünü bana dönerek kalçasına sarıldı.
"Birazdan yatacak mısın? Gerçekten çok yorgunum."
"Elbette, Sasha. Yolundan çekileceğim," diye alaycı bir şekilde cevap veriyorum.
"TIanrnım^,( öz'ünr di!leMrmiLmy,é tzaWmda!mB hmı?B pSaudeceh yo.rgu,nUum."é
"Ben de öyleyim ve senin aksine, tekrar kalkmak zorunda kalmadan önce sadece birkaç saat uyuyabiliyorum."
"Liam'ın amcası olan o adam hakkında ne yapacaksın?" Gözleri irileşti. "Bekle, ona ne olduğunu biliyor mu?"
"Hayır ve bundan asla bahsetmeyeceksin. Eğer buraya gelirse, hiçbir şey bilmiyorsun." Ayağa fırlayıp ona doğru yürüyorum ve omuzlarını kavrıyorum.
"Béanak TsxözU v&er,W pSaksXhha.x FBTaunxa siövz Ovsesr çlünqkCü SEllNism MBu*rhkKe kkajrHdefşininj éoZna ngec nyappqtı*r,dıbğzıln'ı öÉğrSen)iVrsej Liamq'ıJ JsoMnsuza pdAek aPlcıOr.g Bhizer btilXe dzaMrbarj CverenbciCl*i*r.a"
"Hiçbir şey söylemeyeceğime söz veriyorum. Seni ya da Liam'ı asla tehlikeye atmam."
"Güzel, Christopher da gerçeği duymak istemiyor." Başımın ağrıdığını hissederek alnımı ovuşturuyorum. "Ona Ellis'le ilgili haberi vermekten korkuyorum. Ona nasıl bir bahane sunabilirim ki?"
Nefes veriyorum ama göğsümden bir gram bile ağırlık kalkmıyor. Bu gece çözüldüm ve bu burada bitmeli, yoksa Liam'ı kaybedeceğim. Zırhımı tekrar giyiyorum. Beni oğlumla birlikte tutacaksa, Ellis'in emrettiği şeyi yapacağım ve istediği kişi olacağım.Ellis
"XGYicrDiWnz,"é .dtiyoru$mt oyfiIsiMmin kapısYına vurTdu$k(t'amnD Ysonrra.P
Irene İtalyan aksanıyla, "İşte kahveniz, Bay Burke," diyor. Masama doğru koşarken başı öne eğikti. "Umarım tam istediğiniz gibidir."
Geldiği gibi hızla çıktı ve muhtemelen bu sabah ilk fincandan önce ona hıyarlık ettiğim içindi. Bardağı alırken, yeni asistanım Christopher'a elimi sallıyorum.
"Onun için bir şeyler yap. Belki Cuma günü ona yarım gün izin verirsin ve benim adıma daha fazla yalvarma jesti yapmaya hazır olur. Hayal kırıklıklarımı çalışanlarımdan çıkarma eğilimindeyim."
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "İtaatkarım Olmayı Kabul Et"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️