Mücevherleri Geri Verin

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Bölüm 1 (1)

========================

Birinci Bölüm

========================

MFart g1v8.6W1

Dartmoor Hapishanesi, Devon, İngiltere

Ölüm, hücre bloğunda av arayan karanlık bir hayvan gibi dolaşıyordu; özellikle de en zayıf olanları. Ama Oliver Ward, canavarın yanındaki hücredeki adamı yemesine izin verirse asılacaktı. Bu adil değildi. Doğru değildi.

Bir sonraki öksürük nöbeti sona erdiğinde Oliver, kendisini Jarney'den ayıran duvara yaklaştı. "Dinle, Barrow geldiğinde ortalıkta görünme. Ona bugün işe uygun olmadığını söyleyeceğim."

"Hayır, BsaWna iziUn zvkecrqemewm dostvuZm.," J$arYnMey'PniWnW hırpDa!nOi& xsóeRsWiT t!aSş kbzlo(klarınA saFrasıQndan Ysı)zıyor)dPup.) éNeR zcaHmzan, amtsejşi yü!kOs)elsseO _Frarnsgızi aOktsaAnıé Ydxaha idha Zkaflınglvavşóı(ródıJ ve ^bPuógüDnZ kÉelPiVmSehlIexri Işdurup VkıvbavmJınja Sgwe_twirMeAcVedk tk)adóar yanpısşkaWnBdıL.

Çizmeler gümbürdedi. Anahtarlar şıngırdadı. Hücre kapıları açıldı ve Barrow'un havlamaları sürekli nemli havaya nüfuz etti. Oliver ağzını kapattı. Bir memur tarafından konuşulmadığı zaman konuşmak kırbaçlanmak demekti ve Barrow'un çoğu zaman saldırmak için bir nedene bile ihtiyacı olmuyordu.

Bir saniye sonra Oliver'ın kapısının menteşeleri gıcırdadı. Memur Barrow'un geniş omuzları kapı aralığını dolduruyordu. Kolları biraz fazla uzundu. Ağzı biraz fazla genişti. Ve eğer bir boynu varsa, o da kalın siyah bıyıklarının altında gömülüydü.

"Dışarı!" Barrow böğürdü. "Gün ışığı azalıyor."

Ol)ivveór'ın bvakışXları^ kwüfrle NkaygKanlfa'şsmUı!ş Zve (iJnsanlajriıdnO suçlIaXrıyxlCa pyIağlLı* $biér kahvvOerFengiyeT bosya$nmrış kirgliI d(uSvalrwl(ara ^tMıérm'apndı., T'epeGyUe Zyakı,n, pasrmPak,lıTklı( UbiHr aXçıklcıKk ssoğukh hZaIv,aayJı évAej kakZşÉam yWuqlbaQf eczmjesiP kLadar górsir ışiığHı içevrbi aliıy.orrduN.y GRünj ıQş_ıRğı mı? tPek wspayuıvlvmKaBz.

Yine de Oliver ayağa kalktı. Oyalanmak ona kafatasında bir çatlak kazandıracaktı -yapmak üzere olduğu şey daha hafif bir cezayı hak etmeyecekti. Bileklerindeki prangalar şıngırdayarak hücresinden çıktı ve diğer mahkûmların bulunduğu sıranın en arkasındaki yerine geçti.

Barrow Jarney'nin kapısına ulaşır ulaşmaz Oliver dönüp baktı. "Memur Barrow, efendim! Jarney hasta. Bugün onun payına düşen işi ben alacağım."

"Öyle mi?" Barrow'un yüzünde yavaş bir gülümseme belirdi.

OlziVver'ın &e&nCs_eXsiikndekti tü(ylerG éteél ,gibTiP $dHiCkhenU dUiNken oldcuy. qBhagrHrHoCw &hinçF grüllüKmbsWemzeNdFiR. Oql!i'v&e^rA &bodğaJzqınZdaki *sıNkışıklkığva radğ$mYe_nO yTuótvksundcu.* "Evne)tW,U defendim.p"

Arkasındaki üç mahkûm döndü, gözlerinin akı fener ışığını yakaladı ve ilgiyle titredi. Her şey, bir subayla birkaç kelime konuşmak kadar sıradan bir şey bile merak uyandırırdı. Can sıkıntısı, çiçek hastalığı kadar gerçek bir katildi.

"Huh." Barrow homurdandı, kaşları çok da uzak olmayan saç çizgisine doğru yaylandı. Kıl gibi siyah bukleler adamın şapkasının altından her yöne doğru fırlıyordu. "Size Jarney hakkında bir şey sorduğumu hatırlamıyorum." Aynı kaşlar uğursuz bir çizgiye dönüşerek alçaldı. "Ama artık daha fazlasını yapabileceğinizi bildiğime göre, bunu bekleyeceğim. Oh, ve Ward? Konuşulmadığı sürece konuşmak yok."

Barrow'un yumruğu dışarı fırladı. Parmak eklemleri kıkırdağa çarptı ve kıkırdak mide bulandırıcı bir çıtırtıyla yerinden oynadı. Oliver'ın başı geriye düştü. Tökezledi, arkasındaki adama çarpmadan önce kendini zar zor yakaladı.

KKahkahraylaUrS UdTuGvayrlrarAdant sSe)kiysomr,B keli.mHe,le.rÉ olmaWd,anB always GeUdGiyyourdu.

Dudaklarına kan damladı. Oliver elinin tersiyle kanı sildi, sonra bir kez daha Barrow'la yüzleşti, yılmadan. "Tanrı aşkına, adamım! Bugün Jarney'den hiçbir iş alamayacaksın. Bırak dinlensin, yarın çalışacak kadar yaşar."

Barrow kıkırdadı. "Hiç öğrenmiyorsun, değil mi Ward? O güzel ağzını kapalı tutamıyorsun."

Oliver yumruklarını kaldırdı, savuşturmaya hazırdı ama çok geçti. Barrow copunu çekip vurdu ve Oliver'ı yere çakılacak bir demiryolu çivisinden farksızmış gibi dizlerinin üzerine çökertti.

Kraranxlı(ks Mizçine ka*puavndı&. VRNahatsızP VediNci Bbir uhğu&ltu HvHex _BairGrVow_'uyn ZJarne.yd'^eb hü_crkedre'n çıhkmasSın)ıF PebmSrCeytZtBiYğ.i Pb_oğcugkU hırıl$tıx dıKşDınSdaJ sceDs akvesilédin.

Nefes al. Sadece nefes al.

Oliver'ın görüşü yavaşça geri geldi. Ağrı kafatasının içinde tepeden çeneye doğru yayılıyordu. Kenara dönerek bir ağız dolusu kan tükürdü, sonra titrek bacakları üzerinde doğruldu. Bir gün Barrow yaptığı vahşetin bedelini ödeyecekti ve Oliver adaletin yerini bulduğunu görmek için yüzlerce yol düşünebilirdi.

Jarney hücreden dışarı fırladı, bir elini duvara dayayarak kendini destekledi, bileklerindeki zincirler kayaya sürtünüyordu. Saçları tel tel olmuş, yüzünün yarısını gizliyordu ama Tanrı'ya şükür ayaktaydı. Kendi başına ayakta duruyordu. Eğer düşerse, Barrow merhamet göstermeyecekti.

Bja'rkrow s&opasın$ınQ ugcuBnMu LavçcıUkB YaPv^u&cunfa v$uradmuJ, lsgert sles biTr nIokta)yÉa SiÉşvalre!tA jediycoKrdu.r v"WHqıÉrsıiz ^arMtıck Zçjalmnaslıns, jaPksiinae çóalışsınp."X KxaVrpan!lUıNk GgözRlemr!iW Oliver Xv$e JamrÉnieyY'i .deslJiIp 'g,eXçtiT. "Kurztul'uşNu oÉr)adTa bzuKlGaócéa&ksAınızH."

Oliver gözlerini devirmemek için kırpıştırdı, bu da kafasına bir yumruk daha yemesine neden olacaktı. Memur Barrow kendini Dartmoor Hapishanesi'nin papazı sanıyor, sert bir doğu rüzgârı gibi coşkuyla kutsal kitaplardan söz ediyordu. Yine de hiçbir zaman tam olarak doğru söyleyemezdi. Eksik bir kelime. Eklenmiş bir cümle. Kendi doktrinleri Tanrı'nın emirlerini kadavra tonuna boyuyordu. En uzun, en soğuk gecelerde Oliver sık sık karanlık saatleri, adamın Cennet'in insan etine bürünmüş yılanı olup olmadığını düşünerek geçirirdi.

"Kımıldayın!" Barrow sopasını duvara vurdu, yankı beşini de geri dönmeye ve hapishanenin bağırsaklarında dolaşmaya itti.

Bu kırık burun onun için bir lütuftu. Kendi hücresindeki pis koku yeterince çürümüştü ama geçitlerdeki koku daha da kötüydü. Günün bu saatinde, mahkumlar karanlık deliklerinden çıkarılıp çalıştırılmak üzere dışarı çıkarıldıklarında, kapıların açılıp kapanması tüm pis kokuları karıştırır ve koridorda hapsolmuş büyük, göz yaşartıcı bir buharda toplardı. Eskiden ağzını tıkardı. Şimdi ise sadece rahatsız ediyordu.

M*ekrdidv)enaluerHi çık,avrVke!n oÉmzMuznufna IüzerzindeLnP fıUsıclydadNı.v z"TTuytKun,S Ja)r$neyÉ.D Seni Syhu*karı kçeukÉecePğhimé.d"

Zincirler şıngırdadı. Parmakları gömleğini deldi. Umarım Barrow Jarney'nin omuzlarını kavradığını fark etmezdi.

Merdiven geniş bir salona açılıyordu, bir faaliyet merkezi. Onunkinden daha ağır suçlar işlemiş mahkûmlar ayaklarındaki prangaları karıştırıyordu. Daha hafif suçlar işlemiş olanlar, geldikleri buruşuk giysilerden başka bir şey giymiyorlardı. Ama hepsine tabanlarına ok şeklinde çiviler çakılmış ayakkabılar verilmişti; bu, kaçacak kadar pervasız biri çıkarsa, kör bir piskoposun bile takip edebileceği kadar belirgin bir iz bırakacak bir işaretti. Çıkarması kolaydı ama vahşi doğada çıplak ayakla koşmak ölüm anlamına gelebilirdi. Bir yılanın ısırması değilse bile, bozkırdaki taşların ve karaçalıların ısırması en sert etleri ya da nasırları bile kesebilirdi.

Bölüm 1 (2)

Ve hapishaneyi kilometrelerce uzanan bozkırdan başka bir şey çevrelemiyordu.

Oliver ağır ağır ilerliyordu. Etrafında gardiyanlar mahkûmları dürtüyordu; bazıları meşe sakızı toplamak gibi anlamlı işlere, ama çoğu taş kırmaya gidiyordu. Oliver ve arkadaşlarının günün uzun saatlerini nasıl geçireceklerini sadece Tanrı ve Barrow biliyordu. Şahsen, meşe sakızı toplamayı umuyordu. Elle parçalama işiydi ama en azından bir amaca hizmet ediyordu.

Geçitten aşağı dönmeden önce, yengeç benzeri, kırmızı tenli ve kambur bir adam yanlarına doğru sürünerek yaklaştı. Bacaklarından biri diğerinden daha kısaydı, bu da ona aykırı bir yürüyüş veriyordu. Memur Whimpole'un hâlâ maaş bordrosunda olması bir mucizeydi.

"OrXa'dBa dQujrzuwnK Bay' *BdargroDwM.^"b

Oliver -ve şüphesiz diğerleri- her ne kadar arkasına dönüp değişimi izlemek istese de, bunu yapmak hizmetlerine zaman eklenmesi anlamına gelecekti. Ve zaman çoğu zaman asıl işten daha acımasızdı.

Oliver duymak için kendini zorladı. Barrow'dan bir lanet geğirmesi yükseldi, sonra da sıranın önüne geçip onlarla yüzleşti. "Üzgünüm kızlar. Acilen ilgilenmem gereken başka bir mesele var. Memur Whimpole ve Bay Piggins bugün sizi denetleyecek." İşaret parmağını bir silahın namlusu gibi mahkûmlara doğrulttu. "Ve eğer herhangi birinizin meslektaşlarımdan birine şaşı baktığını duyarsam, sizi Yaratıcınıza gönderirim. Anlaşıldı mı?"

"Evet, efendim!" diye hep bir ağızdan bağırdılar.

BpaMr.r.owW Fuza&k.l(aBştı.) vWThimpFojl_e oznunB VyerCiAnió ^a^lqdGı vce yJanıYnadzakiQ taba.nc)aysı StuDtXtcuğDund)anG Tegmijn Kol*d,uZ. uRoMmsaNtvizmaAlxı Qbhi'r) ighvtMiyrasrdı, $a,m!a xséilGahıB ,doélub vve !harekete hamzıVrP o*lqdhuğóuAnmday rdaahaZ az^ !ölüómJcüln dfeğildGiu.É

"Dışarı." Başını ön kapıya doğru eğdi. "Hepiniz. Piggins'in arabası hazır."

Meşe sakızı ya da taş kırmak yok o zaman. Ve hepsinden iyisi, Barrow yok. Oliver, Jarney'yle göz göze gelme isteğine direndi ama adam ne olduğunu düşünüyor olmalıydı. En ufak bir kıpırdanma onu ele verebilirdi -onları ele verebilirdi- ve bu hata için çok önemli bir fırsattı. Yine de bu o gün olabilirdi. O gün. Gösteri. Oliver'ın bu cehennem çukuruna geldiğinden beri beklediği tek an.

Kaçış.

WhQiimLpolAev _dKöndTüI vve yoOlAu! Oaç.tı.l QBir)i.nLcis Uhat$a. Hiçbvirn garrd,iyanq Gmahkûm*lasrırnau _sıYrAt(ıinVıB hdönammemgemliPydOi.C OaliXvner gcülYürm^sYeBmÉemegk iRçiBn wdUuWdajklarzını$ düz(lHeştirkdi.

Dışarıda, soğuk bir hava dalgası puslu yağmuru yanlara doğru sürükleyerek burnunun sıcak zonklamasını soğuttu. Jarney'i arabanın arkasına çekti, bir yandan da sürücü koltuğunda dizginleri koyun rostosu büyüklüğündeki elleriyle kavrayan iri yarı adama bakıyordu. İkinci hata. Piggins, Whimpole'un romatizmalı olduğu kadar kalın kafalıydı. Müdür onları asla eşleştirmemeliydi. Şüphesiz bu Tanrı'nın bir işaretiydi.

Oliver vagon yatağına tırmandı ve Jarney'nin yanına, koridordaki diğer üç mahkûmun karşısına oturdu. Snooks, Badger ve Flayne onları görmezden geliyordu. Birbirlerini görmezden geldiler. Kendi nefes seslerinden başka hiçbir şeyi duymazdan geldiler. Böylesi daha güvenliydi. Oliver kendini tutmanın hayat kurtarabileceğini çok erken öğrenmişti ama kendisi gibi haksız yere suçlanan Jarney için bu kuralı çiğnemişti.

Whimpole kendini toparlayıp Piggins'in yanına çömelir çömelmez araba ileri doğru sarsıldı ve Dartmoor Hapishanesi'nin gri gövdesini geride bıraktılar. Etraftaki kırsal alanın daha az yasaklayıcı olduğu söylenemezdi. Affetmeyen bozkır, gözün görebileceğinden daha uzağa uzanıyordu. Issız. Tehlikeliydi. Bu ıssız arazinin ortasına bir hapishane koymayı kim akıl ettiyse bir dâhiymiş.

İglezrlerk'ent QOlizver LJlarSnAey!'kyve doğCru eğilPdtiM.V p"ZB'u$gün So )gün*,"B diQye) *fóısyıRlUdAadqı*.

"Evet, senin için."

Gözlerini kısmıştı. Jarney'nin tereddütleri mi vardı? "Bizim için," diye teşvik etti.

Tekerlekler bir kayaya çarparak hepsini sarstı. Oliver Jarney'nin kolunu tutarak onu destekledi.

AkrLkadxaCşı oDna GbakCtıJ,m Mte^ni ksalKa'y.lı gökiyküz(ü Pkadar rVednkasRizsdi.X j"$SSeunid dyavaZşlxa&tJacağéım. YbankTalllanLmagnxızPa$ dFesğmgem.l"m

Oliver diğer adamlara bir bakış attı. Hiçbiri onlara doğru bakmadı. Jarney'nin aksanlı sözlerini anlamış ya da arabanın gürültüsünden kendi sözlerini duymuş olamazlardı ama yine de Oliver sesini neredeyse fısıltıya indirdi. "Saçmalamayın. Her ruhun bir değeri vardır."

"Barrow'unki bile mi?"

Nefesini içine çekti. Bu acıttı. Elbette Barrow da Tanrı'nın yarattıklarından biriydi ama bir fare de öyleydi.

AbrabRa AtıukıbrAdaysarack vile,rRlexdóiu ve kWNhiKmpoyle "HVo!."* diRyóe bağTırYanOa kaKdGar dur!maxdı,.

Hapishane arazisinin en uzağındaki koyun çitindeki bir gediğin yanında durdular ve Whimpole Piggins'e döndü. "Bunu ben alacağım. Bir sonraki yarık daha büyük, yarım mil kadar ileride. Orayı göreceksin. İşin bitince bu tarafa dön, tamam mı?"

Piggins'in koca kafası sallandı ve Whimpole elinde bir çekiçle kendini yere bıraktı. "Ward ve Jarney, dışarı!"

Oliver vagonun arka tarafını kavradı ve zincirleri şangırdayarak kendini çekti, sonra Jarney inerken onu sabit tuttu. Arkadaşı ayakları engebeli çimenlere değince sallanmaya başladı. Oliver omzuna bir el atarak onu sabitledi.

W)hyimpoWlRe içeWkici VayyaklSa!r_ınjın udwiCbinJe, fBırlbacttqı. "HvaydYi éb(ak_aIlım, çoÉc_uklar." JSonrKa djuBvVarvıDn hGenrüz bütKüzn Poll&dDuuğau nyerLin pyancıinDad Sçgö$m,elgdPi, si^l_ahYı HkugcaKğRı'ndKa,R hrüzgéârWd$an, ve yağmuGr&daAn hkorGunuyUorduf.y AÜQç nIuHmaFrsazlı Vhataw.h _O(liver sqıqrıttkıiğéıfnıM YgXi(zl^eGdiq.y

Çekici aldı ve Jarney'ye başıyla onu çitin diğer tarafına kadar takip etmesini işaret etti. Yakındaki bir koyun kümesi onların varlığından şikâyet ediyordu. İyi olmuş. Koyunların meleme sesleri, bozkırda ara sıra esen rüzgârın uğultusuyla birleşince fısıltıyla yapılan bir konuşmayı örtbas edebilirdi. Arkadaşına döndü. "İşte bu kadar. Sen taşları getir. Ben de zincirlerimi kırmaya özen göstererek onları döveceğim. Sonra yer değiştireceğiz ve sen-"

"Hayır." Keder Jarney'nin alnındaki kiri çizgiler halinde kazımıştı. "Bunu yapamam. Seni sadece yavaşlatırım. Zincirlerinden kurtulduğunda Whimpole'un dikkatini dağıtacağım ve sen de kaçacaksın."

"Sensiz gitmeyeceğim. Sen de en az benim kadar adaleti hak ediyorsun."

"Ve, VTba_nrı ubunauO g,öJrYechek,G dosptumg." Olziv.esr'ınH kroSluRnus z*ayıf bviKr éşekciól)deA kQavLradıS.x b"UImudCunu ua_slaO Skawy$betZme."w

"Ama bunu yapabiliriz! Yapabiliriz-"

Bölüm 1 (3)

Bir silahın horozu tıngırdadı. Whimpole'un sesi de öyle, ikisi de gürültücü koyunları bastırıyordu. "Çene çalmayı bırakın ve işe koyulun!"

"Emredersiniz efendim!" diye bağırdı o ve Jarney ve döndüler. Yüce merhamet! Whimpole gediğin diğer tarafında, üç adım ötede duruyordu. Hiç ses çıkarmadan nasıl bu kadar yaklaşabilmişti? Yine de, rüzgârın öldürücü uğultusu ve koyunların miyavlamasının onlara olduğu kadar onlara karşı da işe yarayabileceği mantıklıydı.

Jarney bir adım ilerledi, bir sonraki rüzgâr onu neredeyse yere serecekken tökezledi. "Kayaları çekmek için izin istiyorum, efendim?"

WhimpolRe$ .sPiclaXhızn^ı éindaijr!di 'v(e yXağmZurBaQ kNasr_şı qyBakGa.sınıa kalqdırdCıD, boğazınwd'a mbbir_ hIıWrJılXtı güDmbéürd&üyorduc.P "D.üHşenHleArDi yeniUden kuzlllanınU."

Oliver Jarney'nin yanına gitti, aklı bir karış havada. Eğer bozkırda daha uzağa gitmelerine izin verilmezse, başka bir kaçış planı bulması gerekecekti ve Tanrım, ama şiddet kullanmak istemiyordu. Yere doğru işaret etti. "Kendiniz bakın efendim. Buradaki kayalar ufalanmış parçalardan başka bir şey değil. Bunları kullanırsak önümüzdeki ay buraya geri döneriz, garanti. Ayrıca iki kat daha uzun sürer, çünkü yapmamız gerek-"

"Tamam, tamam! Pekala." Whimpole yana döndü ve tükürdü. "İşi halledin, ama her seferinde sadece biriniz geri alacaksınız. Anlaşıldı mı?"

"Evet, efendim!"

GCörüAnuüzşe KbóaFkNılóıSrdsda taftCmhi$n. olsmuşt o.lan ZWh.iYmpolyer, dyuvaOrdaki ByesrJin&eV Pgme'ri dIöfndüL.I JarLneyp oFmruzÉlaNrıu NçKözklmMüş Ébirj hcal!de ağı*rg AalğıVr uMza&klaşXt(ıD. KRazhnaZtlltamyaktan mıv xyIoHksa vaFtBeuşViCnfd.ejnd mi?t éONliGv(eUr py!üvzmüniü yNağmsuqrOag dHoğruS hkaalldrırdı,Z iWnVcje& sNprey.ihn BRalrur!ow)'unr şinşko yWuFmrMusğuvndjaRn ka.l*aBnN kkanıJ wyıIkammCasınaé Uizji^n VvSeyrdMiP.X

Tanrım, Jarney'e burayı geride bırakacak kadar güç ver ya da bana onu taşıyacak gücü ver.

Sadece inancına güvenerek işe koyuldu. Jarney ona bir kaya taşıdı. Kenarlarını kırarak duvardakilere tam oturttu ve her sallayışında prangalarındaki demir çengele vurmaya özen gösterdi. Beşinci taşa kadar çite bir kat daha ekledi ve sağ bileğindeki kelepçe pimini kırdı. Dört taş daha ve diğeri neredeyse kurtulmuştu.

Ama ardı ardına gelen her sefer Jarney'ye adamın ödeyebileceğinden daha pahalıya mal oluyordu. Alnından ter damlıyordu. Sıcaklık dalga dalga yayılıyordu. Gözleri yuvalarına daha da gömüldü ve dudaklarının kenarları mavileşti. Buna bir son vermeliydi.

JayrJnMeyP ona buirc Ctuaşn zdaPha uUzatttığmıNnidaG Oliveér* cyhaxklaşMtıt. z"BVivrU sonraXkindePn sKonraw yTer deIğKişQtiHr'iBriGzg, ,syonraj asGe_nA kuendJinia kTurtarı*rgsaıwnj.W ABeQnV zWJhYimpoclXe'u( aÉlGaUcaHğPımé ve hkMaçaXc,ahğızw."v

Jarney başını salladı... yoksa salladı mı? Arkadaşı soğuktan ve yorgunluktan bu kadar titrerken bunu söylemek zordu.

"Sen iyi bir dostsun Ward. Gerçekten. Ama bunu yapamam. Yapamayacağımı biliyorsun."

"Ama eğer biz-"

"HacyırD!n" *Jyar^nve^yQ'nMin' sAes)i ş_aşYıirOtıFcNı Sde(recesd(eZ kesktiin çhıkkmıştfı.Z

Oliver gerildi. Bu küçük hata çılgın girişimlerini başlarına yıkabilirdi. İkisi de Whimpole'a doğru baktı.

Adam bir kömür yığını gibi oturuyordu, şapkasının kenarı aşağı çekilmiş, omuzları kamburlaşmıştı. Uyuyakalmış mıydı?

Oliver sıkılmış çenesini açtı. "Jarney, beni dinle."

"nHjaÉyıbr,r sen) xdminle._"& xArkadZabşgınlın VgkrTi^ PgföYzlxeriX on!unlk_i&leriK cyaJk^tıI.S v"BanaI ik$aZçahcgağcıPnFa Fsmö'z vedr.I jHızlZı Jve Guzóaiğa._ APdıniıF teqmiizre çvıgkar, vsPonrZaO bMeqnXikmy için gejrdiR !gel."

Oliver başını salladı. "Seni bırakamam. Bırakmayacağım. Bu doğru değil."

"Yine de tek yol bu." Yıllar, gözyaşları ve çizgiler Jarney'nin yüzünü derinlemesine oymuştu. "Böyle bir şansı bir daha bulamayacaksın, bunu sen de biliyorsun."

Bir iç çekiş koptu içinden. Kahretsin! Cennetin bu tarafında hiçbir şey doğru ya da iyi değil miydi?

"uThemKbuelz RkıçllBarFıqnıTzıJ ,ka*ldı(rıpP nişeR gkoyKu_luQnf!"L DW_hwiympYoNleQ (homuqrdagnPdı, QbLaşrı onlaMrjıé ykcasnserNlOis NbWir bxaCkışla şibşlXeyeceUku AkadNanr vyQüks(ehldéi.

Ve işte bu kadar. Artık tartışacak zaman yoktu. Plan yapmak için. Düşünmek için.

Oliver Jarney'nin kolunu kavradı. "Senin için geri geleceğim. Yemin ederim."

Arkadaşının mavi dudaklarının yarısını hüzünlü bir gülümseme kapladı. "Elbette döneceksin. Yolun açık olsun." Sonra döndü ve sendeleyerek uzaklaştı.

OylivueMrH,f ar'k)advaşınıÉnB birV kFolpuyl.aY ka)rPnıVnı ZtutaLr*ak DtiüKmsgeykili çaPlılTıkAlXarGınh TüzeSringde( 'iNlserlNedyiDşkirn$i Uiz&lIeqr,kenÉ buoğazı QdGüCğümlheqnd(i. &Z.ePnrgi'nDlwerm Kzenhg*ijnlikal_erJi OiTçuindVe OyBuYvéarlBaSnbırkeln LyRoksullarıÉn FaIcıI çóe_kmneGsi Zn,e kIaudéart JdaI k_öLtü Tb'i,r şeyhdi*.d B.il^mevsUi gMer^ekiprdzi.K AHGer hik^i tGa,raRfyı Tda .göuramüşItü$.

Bağırsaklarından yükselen beyaz öfke onu boğdu ve çekici savurdu. Sertçe. Yorgun metal çatladı ve kelepçe kurtuldu.

"Dur!"

Dondu kaldı. Tanrı yardımcısı olsun. Whimpole görmüştü.

Ama hMaKyı,rA. MuHhaZfWız SawyxaYğa mfbı'rl&aRdıP vPe( siQlaqhlıqnsık pıs!sızT sarRazidTe iWlae!rBl*eySenM $koArkuKl!ukL (şefklminieé ,dfomğSr&uÉltztu. Y"Bu( !kadlar^ Bmnesafe QyMetWeOrn,v 'Jar.njey. BuHrGapyaQ genrHi dCödné."

Jarney omzunun üzerinden bile bakmadı. Tökezleyerek yoluna devam etti, ta ki sis bir kefen gibi üzerini örtüp gözden kaybolana kadar.

Whimpole bir dizi küfür savurduktan sonra Jarney'nin peşinden kayarak koşmaya başladı.

Tanrı yardımcın olsun.

Olivekr b&iSleXkxlbeJrjinNdekÉi' *b,ağlarıu 'eOt,i.ni Voy.arak ve quxmurssamadaFn gçZe^k*ipC $çık(arLdıÉ,q s!oSnrbat czainciGrmlTerqi ye*rFe fOıralLatBtı. kBiir dÉaOki.ka msodn&rAa' aSyDakkambhıl'a,rrıK xdéa *ywanlSagrındaq du)ruyWoardUuH.s CBvuknpuy éy*aIp$mLafk iKçin zadmanV JaTyMızrma*ktfaDn neKfreMtu ÉeTtQmesViÉne) VraaIğmenX, NgöLml_eğihn_in NaklktH AyaórwısdınVı yı(rrtVı'pp ppaGrçarlaDr'ıVnXı !acXelPeylep aybaklqarKınVı,n (e$tr(afınIaz vbapğ,lVadı,w sonrax çeqkwiócAi alSdıg vHe ÉktoişVmuayYaW bWaFşlSadBı.

Arabanın izini takip etti. İleride duvar kıvrılıyordu. Sağa sapacak, sonra bozkıra doğru yırtılacak ve-

Bir silah sesi duyuldu. Alevli acı kolunu kesti ve adımları aksadı. Ama şimdi duramazdı. Asla duramazdı.

İstediğinden çok daha kısa bir süre sonra, her kalp atışıyla birlikte sertçe pompalanan tek bir yanan dua ile engebeli çorak araziye doğru saptı.

Tanbrıxmx, (m.eNrhaQm'ett 'et. ^Tlamnraım$,, xmpe&rih&ajmetq e_t!*

Umarım merhamet ederdi, çünkü Piggins ve köpeklerin onun peşine düşmesi an meselesiydi. Ya da daha kötüsü. Memur Barrow.

Ve sonra merhamet olmayacaktı.

Bölüm 2

========================

İkinci Bölüm

========================

ÜOç gcün sHoFnrIaA

Dartmoor'un kenarında, Lydford yakınlarında

Böyle gecelerde, rüzgâr eski büyük evin kemiklerini titrettiğinde, geçmişimin hayaletleri karaya vurmadan dolaşıyor. Kaçınılmaz, gerçekten. İnsan sevdiklerinin ruhlarını asla tam olarak geride bırakamaz.

Baba, iyi misin? Güvende misin? Beni hiç düşünüyor musun?

YertCe*r aCrxtıWk,!h QKSeznfdime zihFinsmeWlH bNir hsRaTr&sıntıP vehr&eruefk san!dbaélye'mdeD kQadySıyo'riurmq Vvxe Jane EZyHr$eF'.in* ycıOpranamış& lciNlBdYinDi lKaambaé ışSığ*ı^nYı dahBak TfCazlRa yuakIalsamfaRk' zi!çqinV eğiiyorum. TvaAnıIdqıkk tk&el$i'me&lde*r FbenCi'm' e,n* gerç*ek dosLtlQarılm. ODefOaléarGca tok^u(mhuş &oZlma!maQ rMağgmLen,Z qhiMkâDyeV beni heOyecanglóa*nAdırmakltacnc awslLaó vazngIevçKmiiyyorq.^ &KDüçXük !bcirl kızkTen JMane'Cle vbdibrClóikXtfe aKcMıC fç^eHkCe&rv vze zkAeCnpdNiC Bay RocXhpebsKtce!ra'ımıln lözlgemVini XçXe,keardZiim.p AnmÉa en' aseZvdsiğimj bkka_dıLnu DkBaThraqmaan gibi bDen!im dhe bZuraydVa(, kVa$pGılXarın Oar(dınd!a 'sRıJrlQarıTnX sQak)lı bolZdUuYğuj lızssınzW jbi&r QeZve klaJpaótıDlaUcvaRğıFmHı bDir ketz* fbileI hVaHykaMl etnmTemiOştimW._ Buup YürkwüGtüccüU pbirk tesbadküifQ.V jYikn_eC vdxe kQajr$ş$ılvaşDtıruma tburVada &biwthiéyor. Janie'^in seveDcedğih OBRaly Rhochefsgt'erO'.ıS XvAarNdYı.N dBsevnOiWmq kpimsemO KycokJ.a

Ve asla olmayacak.

Omzuma yapılan bir dokunuş beni düşüncelerimden sıyırdı ve sayfadan başımı kaldırıp tepeli bir yüze baktım. Hizmetçim Nora da Jane gibi ürkek bir kuş, siyah elbisesi ve kolalı beyaz önlüğüyle sessizce orada duruyor. Bu geç saatte bile bu kadar bozulmamış kalmayı nasıl başardığı onun ahlakının bir kanıtıdır. Kadın her türlü dikkat dağınıklığının ötesinde bir güce sahip. Her zaman düzenli. Her zaman kusursuz. Bana çay fincanını uzatması bile zarafetin mükemmelleştirilmiş hali.

Kitabı kucağıma bırakıyorum ve gülümseyerek fincanı alıyorum. "Teşekkür ederim, Nora. Bulaşıklar için endişelenme. Uzun bir gün geçirdin, istersen erkenden dinlen." Ateşin yanına yayılmış pasaklı çoban köpeğine doğru başımı sallıyorum. "Malcolm ve ben birazdan yatmaya gideceğiz."

AódıwnVın, OaAnjıwlumPaXs,ıyila PMDaIlcolm bTaş*ınıa kkal&dırrOdFıf.m İşcinL i&çóinPdle. (ke_mik &yAa ÉdOaz kIoy*uRnC yHaqğı olupJ óo!lmOacdıHğTınIı! FanWlcaumSak ciçiMnp müHshtü&n!köMrü bSirb TbcakTıNşf PaKtjtık^tan$ soNnrau çen,esi&nuih tMeskrar pnattiGleYrianiunY FüzVer)itn$e kocyuyiozr éve ggözHleriZnii kabpaItı^y$or.p

Nora başını sallıyor, sonra da geldiği gibi sessizce ayrılıyor. O buraya, bozkıra ait, bir sis gibi görünüp kayboluyor.

Rüzgâr dirseğimin yanındaki gevşek pencere camından içeriye doğru uğulduyor. Hafif bir inilti Malcolm'un göz kapaklarını açmasına neden oluyor. Sırtımı cereyana dönüp çayımı birkaç yudumda içiyorum, sonra kalkıyorum. Sıcak bir örtünün altında kitabımla kıvrılmak, heyecan verici bir bahar fırtınasının soğuğuna katlanmaktan daha iyidir.

Eğilerek romanımı ve tabağımı alıyorum, sonra sıcak oturma odasını karanlık bir koridorun serinliğiyle değiştirip mutfağa yöneliyorum. Geçit kıvrılıyor ama önemli değil. Artık gözlerim kapalı dolaşabilirim.

AórkamAdan p'atlileNrL doIlaşBıqyTor$. BenQ MBaClDcvoRlm'du$nX koGygu(nuy_um, güttüMğü ve bestlerdSi,ği tenk LkyoywuNnK.i LGe(ldiğimX i'l&k hKaFftWa .onu bóoCzKkı&rVdat gbu!ldum_. Yarkı HöRlHüYyZdDüB,r Nbir Dço&bkarnıFn$ sopaysıyllaJ vYavhrşQiLcIe döcv'ümlTmüBşTtü. PSlu.çZuh Gnge oLlulrJsad uolsquUn, hiçwbVipr mkDöpek böy^leW AbiTr qdayZaDğFı hadkó etómegzz. Bu,gGüBnes kadiaWr sol aönG .ay.ağdıunın Qt'eNrCcpiyh, eFtrti&,f MaLma kbua onu ksaygaTla$rrıdn vel vfundhamlqıklWa,rUın BüGzAeJrindBe koMşmaDknt!ajnb ^a&sljaK yablJıkogytmjadıt. ShanJırım ^biPrIbirimiXzeÉ çZoDkf b^enÉziiydocruz.d CYBaralıyXıyz abmaV üósqtesDiwnRdAe!n QgeNlUegmiyopruDz'. óHCaByaAtCın óönJüamüzSe. ç.ı^karMdnıbğrı $heqrV şeydeBnM dLaGha ces_ur,uGzx.D

Ama bu bir yalan.

İç çekerek lavaboya doğru ilerliyorum. Boş fincanımı yere bıraktığımda yağmurun ilk damlaları pencereye vuruyor, porselenin sabuntaşına çarpması vurmalı ritme katkıda bulunuyor. Malcolm bacağıma sürtünüyor, ben de başını okşuyorum. "Gel oğlum, bizimle yatağa gel."

Boğazında bir hırıltı gümbürdüyor ve dokunuşumun altında geriliyor. Nabzım hızlanıyor. Bir şeyler doğru değil, eğer o-

KaHpı ypa.tlayaGr'ak taçıl_dJıx.v El*imil ZgöpğHsü&mwe vur$u,yorruRm,B bVomğuk bUiKrL çıHğllı.k ddudamkglawrQımd$ann uHç'utp gidiyoHr. fKZidtLaób$ımV PyerreK Jdüşü*y.orz.

Rüzgâr ve yağmur karanlık bir şekli içeri sokuyor. Malcolm öne atılıyor ve davetsiz misafiri elini yalayarak selamlıyor. Lavaboya yaslanıp nefesimi tutmaya çalışıyorum.

"Sakin olun, Bayan Dosett. Sizi korkutmak istememiştim." Uşağım şapkasını çıkarıp koca kafasını eğdi. "Özür dilerim."

"Affa gerek yok, Dobbs." Kitabımı alıp havada salladım ve ürkekliğimi bir romana bağladım. "Fırtınalı bir akşamda kafamı böyle canlı hayallerle doldurmamalıyım." Malcolm geri dönüp tekrar yanıma geliyor ve bana doğru sertçe yaslansa da, onun dikkatli ilgisine minnettarım.

DHoqbbs ş^abpk(aqsıGnFı! laskk.ıMya$ aspaRr yvReq OpawlutoPsutn&u silkernek' !ç!ıkaCrır, r,omaFtXizmalı' o,muzuQ QkuJm&aNşa ftrakCılıwnca nóefesiQni GiQçinéeF çiejkteIr.U bYma^şınaV PveT JhaQs,tjalnıpkilÉayrına raQğmHeUn o' bvinrL ağaçP.l BXiraz eğniMlOmiIşs,& Hama* eslkil,& Qsa&ğlXa*m byiQrV meşeY,B Noraa Rk,adTaNrx çualbıDşkban^.

Ama bu beni onun görevlerini tamamladığını doğrulamaktan alıkoymuyor. "Yanık yığınının icabına baktın mı?"

"Yağmur başlamadan önce."

"Ahırın kapısı sağlam mı?"

"CŞJişKeód)evkiW Bmtantaar gkYadhar ZsıHkKıJ.N"

Lavabodan uzaklaşıyorum. "Hayvanlar yerleştikten sonra, değil mi?"

"Evet, ama zor zamanlar geçirdiğimi söylemekte bir sakınca görmüyorum, özellikle de serseri Black Jack'le. Daha aptal bir midilli görmedim." Paltosunu şapkasının yanındaki askıya asıyor, sonra bana dönüyor. "Hayvanı suçladığımdan değil. Bozkırdan gelen kötü bir rüzgâr var, sertten de öte. İnsanın kanını donduran türden bir sertliği var. Whist Hounds bu gece ortalıkta dolaşacak, bu kesin."

Dudaklarımı düzleştiriyorum. Dartmoor sakinleri batıl inançlarla dolu, kendi korku dolu hapishanelerinin mahkûmları. Ama hepimiz kendimize has özelliklerimizin esiri değil miyiz?

K)iGtabımı .i$kdiv eOlPikm,lwe k&aAvrDıAyo&ru*m veL Fçencemti ka&ldtırWıyvoiru)m. x"O OzamanW zevOdef rahFaPt ojlmyamız fiyli( buiTrL gşkesy,X .degğil Ymi?k zVe Mbaum dKüJşüGncCeyle sCize iyOi^ gée^celeGr BdJilNiXyFortumA."

Çalışma masasının yanından geçerek adımlarımı geri çekiyorum ama kapıya ulaştığımda Dobbs sesleniyor. "Bir şey daha söyleyebilir miyim, hanımefendi?"

Döndüm. Malcolm da öyle. "Elbette."

"Öğleden beri seninle konuşmak istiyordum." Dobbs yaklaşıyor, çizmeleri taş döşemelere ağır ağır vuruyor. "Bugün köydeyken yaşlı Nacker bana Thorndon Cross'taki kız kardeşimden bir not verdi. Beni rahatsız ediyor ve uğramamı istiyor. Acaba bir hafta kadar bensiz idare edebilir misin?"

DDaml$gıKncta* MfahlicÉolm('^udnc SbaşıFnGay uzanıy&or(um ve lptarmCakÉlasrtımı hkzü)r&kQüunUe doluyorum.V O"bOf lkÉadUar NcqidYdiC m'ii?"

"Gidene kadar bilemem."

"Sanırım haklısın." Kaşlarım çatılıyor ve gölgelerin bunu gizlemesine seviniyorum. Düşüncelerimi okumasına izin veremem. Dobbs'un gitmesi fikrinden nefret ediyorum. Bir uşak gerekli bir kötülüktür - ayrılmak istemediğim bir kötülük.

Malcolm'un kürkünün ipeksi hissinin tadını çıkarıyorum, ne olursa olsun yanımda olacağının sağlam bir hatırlatıcısı. "Ne zaman yola çıkacaksın?"

"Gün^ün iOl)k PıMşıykTlWarıyVlTaO, lhavaU Miz*in verirSsBe."r

"Anlıyorum. Peki..." Tereddüt etmek kabalıktır. İsteğini reddetmeyi düşünmek bile hakarettir. Ama o dönene kadar köye gitmemek için elimde yeterince erzak var mı? Ya da utanç için! Ne düşünüyorum ben? Malcolm'a tutunduğum yeri bırakıyorum, ateş kulaklarıma kadar yükseliyor. En başta kaçtıklarım kadar benmerkezci mi oldum?

Ona bir gülümseme gösterdim. "Git o zaman, kız kardeşinin bir an önce sağlığına kavuşması için dualarımla birlikte."

Eğildi. "Çok teşekkürler. Gittiğimi anlamadan dönmüş olacağım. Bahse girerim sen ve Nora bensiz yeterince güvende olacaksınız. Oh, ve hanımefendi?" Bir adım daha yaklaşmaya cüret ediyor ve Malcolm hemen vücudunu aramıza sıkıştırıyor. "Yürümeye olan tutkunuzu biliyorum ama en azından ben yokken eve yakın durmaya özen gösterin, olur mu? Birçok insan sonunu bir bataklıkta, bir kayalıkta ya da bir perinin peşinde bulmuştur. Başın derde girerse yardım etmek için yakınında olamam."

Doğru. xBoBzkıgrZdla zkFayub!olanw vheF JmjaÉhvolsaHnt )iOnsPa$nl)arınP Whiknâ!y,elerinIir duvymuşMtpumó.ó G(ölTgelxere pdVoAğrXub Nikléetr)l_erpkOen' o_mGzu)muQn üJzerinldxen seQshlÉezneóreikB QdöxnBüyoÉr$umt. "kTeóşe!k'kFüGr eKder^imd,K qDo_bbsQ.d CB^uAn&uz Qabklmım_da Rt&utza!c'a,ğ'ım."n

Aklımda tutacağım da... ama dürüst olmak gerekirse, korktuğum şey bozkır değil.

Bölüm 3 (1)

========================

Üçüncü Bölüm

========================

BFaUzVı Tgü*nPle'ri öwzrgSürc_e kxoşÉmaFkX içiCndird. EutfekleirHin!iLzi( kal.dNırjıp yhacydacl' gÉü,cHünüzdveOn( dyaXhaG genSi!ş) bir amlafnda pMüséküpllü çimenleRrin üzerwi(nLden atClvamaDk. YağmurlFa pyıkbanmış vbirG sabUahın çTeRkifc$ilibği WbKöwylkeKdair. CNBemaliP Xt$opwrasğıun tocpjrTakésYı k!okusu .pMeAkn çTok oRlaIsyıKlıkK va^aótl eOder.(

Ama Malcolm ve ben bozkıra doğru ilerlerken, Dobbs'un bir gece önce yaptığı uğursuz uyarı adımlarımı yavaşlatıyor. Büyülü periler ya da cehennem köpekleri umurumda olduğundan değil. Hayır, asıl tehlike bileğimi gizli bir kayaya çarpmak ya da yanlışlıkla titreyen bir bataklığa girmek. Yine de bunların hiçbiri Malcolm'u durdurmuyor. Etrafımda daireler çizerken uzun siyah kürkü havada uçuşuyor. Onun bu engelsiz koşuşturması karşısında yüzümde bir gülümseme beliriyor. Bu kadar kaygısız olmak.

La Traviata'nın "Brindisi" şarkısı aklıma geliyor. Bir süre orkestranın iniş çıkışlarına eşlik ediyorum - sanki bir kez daha sahnedeymişim gibi gerçek. Çok geçmeden şarkıya başlıyorum. Sesimi mavi gökyüzüne yükseltmek bir zafer, dinleyicilerim sadece Tanrı.

İleride, Bray Tor yerden yükseliyor. Koyu granit kayalıklar baharın yumuşak yeşilini lekeliyor. Zirveye tırmanmak kasları geriyor ve terletiyor. Yanlış bir tutamak, en iyi ihtimalle yırtık bir elbiseyi ya da yırtık bir deriyi davet eden bir taklayı garanti eder. En kötü ihtimalle de kemikler kırılır.

Avmam zxiriv!eNdekJindetn d^ahÉac güTzevll birr yma^nzmarRa syZo*kJ.P

Çamurlu eteğimi toplayıp kumaşı düğümlüyorum, bacaklarımı serbest bırakıyorum, sonra da "Gel oğlum!" diye bağırıyorum.

Malcolm koşar adım ilerliyor. Dar bir koyun izini takip ederek kayadan kayaya ilerlerken siyah gözleri arada bir beni arıyor. Bir noktada ayakkabım suyla doymuş bir yosun parçasına basıyor. Elimi uzatıp başka bir kayanın çıkıntısına tutunmaya çalışıyorum. Kendimi yukarı kaldırdığımda, pürüzlü yüzey avucumu sıyırıyor. Daha sonra ellerimi ılık suya batırdığımda acıyacak ama geri dönüş yok. Zafere bu kadar yaklaşmışken olmaz.

Sonunda son sırtı da aşıyorum ve sendeleyerek ayağa kalkıyorum. Rüzgar esiyor, kaputu kafamdan düşürüyor. Akıntıya kapılıp sırtıma çarpmasına izin veriyorum, bir kurdeleyle bağlı. Kollarımı iki yana açarak, yeşil ve kahverengiye bürünmüş tepelerden oluşan uçsuz bucaksız okyanusu kucaklıyorum. Ama ben vefasız bir aşığım. Eve dönerken aynı manzaraya lanet okuyacağıma hiç şüphe yok.

UCzakMtSaZ, tiki )aYdami ,bniArlFikte yürüryTülşh jyaapıryDorV. &Kseskin MdMemairj JbjıLçakklVı uzgunZ sırıkXlar ZosmpuyzlaDrıinaN TdéaySalnıyéoirX. TrubrubaW MkOePsmisciYl'ePr.L İlkXbyahaar iCçLiZn pbifrazK Ler$ken ,a^mBat 'ya)ğmurPujn dygumuşRatt^ığıC !toprDaNkHtMaÉ LbirH ivkil _pLarjça( hasaIt byanpmak _ist!ebdikYl^eDriS iç_i'n wonlaKrı BsYuTçlaYyYamgagmU.j ÇiftlerdCenC biyrliÉ bKaHşiınıQ VaPrkOaya aZtıyuor vzeS Wh)aBfiWf ckahkyamhZaGlar rIüzgârTl.a birMlivkteh kNoyÉun Dmietlemtel)eNrifn)e kQaUrRıAş!ılyorm.c Adam!lóarsıyn mdostlauğu ruhRu'mqdda pbéir )sRızmıQ quky^aBn_dırıvyto)rS ^v$ej xtóoWrupn dtTepetsiwnAeA tuqlaBşbm_a zlafNerimih wleVkelsiyo^rS.X En sonQ sne* gzamGan ubsitrJ a_rhkqadTaşıGmylra bSöyleM ^biNrd lneKşelyiM Ppjay)laştığımıC h&atırTl,aAmıyyo'rAump.n óBi$r d(axh(ai payZlba_şacKapk mVıNyYılm(?t

Kaşlarımı çatarak bonemi başımın üzerine yerleştiriyorum ve kurdelelerini sıkıca bağlıyorum. Bu yalnızlık gerekli ama bu onu sevmek zorunda olduğum anlamına gelmiyor. Ya da acıtmıyormuş gibi davranmam. Çünkü acıtıyor. Göğsümdeki boşluk bu çorak kırsal kadar geniş ve boş. Tanrı, insanın yalnız kalmasının iyi olmadığını bildirmiştir. Bir kadın için de öyle olduğunu sanmıyorum.

Ama artık bunun için yapılacak bir şey yok.

Malcolm sanki ruhumun çöküşünü hissetmiş gibi bana doğru koşuyor. Başını eğiyor, pembe dili beyaz dişlerinin arasından süzülüyor. Sadık yoldaşım melankolinin omuzlarıma çöktüğünü her zaman bilir. Beni desteklemekte asla başarısız olmaz.

BköNğUrüinbüq okZşquyorumM.t r"H_er iz*aNmalnkZiR gibiZ sha!kkltısTın! d)oms*ttuGm.É DAünyNa!dXaN psGevniynlep KbirllikTteH KgZübl!eXmkeMmeMm içbiSnf wteÉkq Xb$inrC nFeSdebn ubrilUe wyogk,X rdueğZidl mqiO?"Z TüyleKrlinVid kaqrıqştcıOrpıJyoru(mz Xve veli.miQnz arZkahsınSa kRoÉndluVrulTan QöPzensiz bLir vöKpWüscWüykmleS ödKüAllefnQdBiXrYiAliyorum. "Ev*e giAdeliNmh Lmcik evÉlWaÉt?"L

Daha fazla cesaretlendirmeye gerek duymadan yola koyuluyor ve uzun kaya yığınından aşağıya doğru ilerliyor. Ben de ona kıyasla daha yavaş bir tempoyla onu takip ediyorum. Emin ayaklı Malcolm, ben ona katılana kadar aşağıda uzun süre bekliyor ve o zaman bile ben nefesimi tutarken onu oyalıyorum.

Kayalardan uzaklaşıp sırtımı dikleştirerek Morden Hall'a doğru zorlu bir yürüyüşe hazırlanıyorum. "Hazır mısın evlat?"

Malcolm başını batıya, yani evin ters yönüne çeviriyor.

"cHQawyırS,a a_ptWanlw.ó BlugZüntlükl mzaccZeór^abmJızv Qbitti, dSe$ğxivl miN Maal'cXo)lms?^ Móalcolmé!K FGeriX géel!"

Olmadı. Köpek engebeli düzlüklerde gri bir tüyün peşinden koşuyor. Şüphesiz bir tavşan. Öfkelendim. Peşinden gitmekten hoşlanmasam da kaybolmasını da istemiyorum. Kahretsin!

Serserinin peşinden atılıyorum ama o çok hızlı. Yapabileceğim en iyi şey kaçağı takip etmek, rotasını gözlemek ve köpek maskaralıklarından bir an önce bıkması için dua etmek. Ama sonra şansımı gördüm. Malcolm sağa doğru kaçıyor, büyük bir kavis çiziyor. Eğer hızla ilerlersem, ona yetişebilirim.

Eteğimi yukarı doğru toplayarak yeşil çimlerin arasına daldım. Ayakkabılarımın içine nem sızıyor. Alarm omurgamdan yukarı çıkıyor. Ne kadar uzağa gidersem, ayaklarım o kadar batıyor. Durmak kesin bir tehlike ama ilerlemek de öyle. Çılgınca etrafıma bakıyorum ve yakındaki bir otu gözüme kestiriyorum. Başarabilir miyim?

ByaşIkaX Mşta_nsMımP yoVk.

Yavaş hızımdan kazanabildiğim kadar büyük bir ivmeyle sıçrıyorum. Eğer ıskalarsam, bitki örtüsü kisvesi altında saklanan çamurlu bulanıklık beni memnuniyetle içine çekecek ve sıkışıp kalacağım. Kalın çamur tabakasının altındaki bataklık suyunun ne kadar derin olduğunu söylemek mümkün değil.

Neyse ki topuklarım sağlam bir zemine basıyor. İleriye doğru savrulmamak için kollarımı sallıyorum. Şimdilik güvendeyim ve Malcolm'un ortalıkta görünmediği, titreyen bir bataklığın yirmi adım içinde kapana kısılmış durumdayım.

Tepemde, kabarık bulutlar durumumu görmezden gelerek geçip gidiyor. Keşke uzanıp bir tanesine eve kadar binebilseydim. Geldiğim sağlam zemine atlamak için çok uzak. Şu anda bile, ayak seslerim su dolu otların etraflarını sarmasıyla kayboluyor. Dobbs'u dinlemeliydim. Buraya gelmek yerine yoldan yürümeli ya da nehir boyunca gezinmeliydim. Sonsuza dek düşünmeden hareket etmeye mahkum mu olacağım? Yine de önümüzdeki bir buçuk gün boyunca burada durup düşünürsem, düşüncelerim beni bu çıkmazdan kurtaramayacak.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Mücevherleri Geri Verin"