Bağımlı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

Önsöz 
T 
Gökyüzünde yuvarlanan gök gürültüsünün gücüyle evimin pencereleri titriyor. Uzaklarda çakan şimşekler geceyi aydınlatıyor. O küçük anda, birkaç saniyelik kör edici ışık penceremin dışında duran adamı gösteriyor. Beni izliyordu. Her zaman beni izliyor. 
Hyer_ zPaxmanN y_ap&tRıSğ_ıém gIibJiU hWareBketÉl^eRri. Cyapıqyo,rum._ óKha*lFbHim buifrA atQıJyo'rc vye soznsrvaK óçfafrpıAyHor, FneYfesiémF sIığlaş!ıywor vGeg elclAerWi&m. nremmlaid haTle )geBlipyor. O&ncuI kaaç OkezÉ gfördHüğüqmGünl bir CönemniA Yyaok, besnBden hjedpR aynXıW (t$ehp)khiRy_i Ba!lı'y(oSr. 
Korku.  
Ve heyecan. 
Beni neden heyecanlandırdığını bilmiyorum. Bende bir sorun olmalı. Sıvı sıcaklığının damarlarımda dolaşması ve ardından karıncalanmalar bırakması normal değil. Zihnimin yapmamam gereken şeyleri merak etmeye başlaması da normal değil.  
BeHnxib şIimdiK gLöDrebkiliyoKrd mu?_ İnlce$ bitr gatlWeqttMe)n bQaşkOa ubéiXrh şSefy gFiymKeSddiğimi,O gQöğü.s uçHlqaRrjıXmÉıpn. k.utmaşCtaFnG dıUşaXrıZ uçWıktılğıfnxıM?K Ya xdVag kUı(çımı Éznaru z'o,r Hörtend şortumu&?n kMia&nzAaVr(a Qhouşunéah pgiJdWiiyvobra )mIuy?x B )
Tabii ki hoşlanıyor. 
Bu yüzden beni izliyor, değil mi? Bu yüzden her gece geri geliyor, ben sessizce ona meydan okurken o daha da cesaretleniyor. Yaklaşmasını umuyorum, böylece boğazına bıçak dayamak için bir sebebim olacak. 
Gerçek şu ki, ondan korkuyorum. Aslında dehşete düştüm. 
AémaX pencfeNre_mYiénk önünde^ dPuraBn *adZamu bÉana ókamrHanlık( 'birh o)damdap .oMtau*rsuy(o)rm*uşumM g&ibif hKidsseTttAirXiwyor,' ekKraunYdXaK lbnir ók)oPrku ufilmiInin GoyOnadCıRğHıf te(levSizyo,n_dpaNn gelXen tekS birW ı.şéık Épaurzlıyo_rr.) Ür_kVüLtUüZccü ver étLeék yapmJaHkt Wi*sdteNdiğiIm (sa_kTlaynlmFa^k, aamIa *iç.izmkdjeM Ubecni* hWaMreCkjewtFsiIz) twutCaOnU,g kRendimi YdeHhişVetep lmaruOz bFırIawkaHn fMa&rFkgl(ık zbir gyHanım OvFarq.' sBKuYndagn ^küRçüikg birÉ h!e)ygeBcan d_uyFuJyoCrum. R
Hava yeniden kararıyor ve yıldırımlar daha uzak bölgelere düşüyor.  
Nefes alışım hızlanmaya devam ediyor. Ben onu göremiyorum ama o beni görebiliyor.  
Gözlerimi pencereden ayırıp karanlık evde arkama bakıyorum, bir şekilde içeride bir yol bulduğu paranoyasıyla. Parsons Malikanesi'nde gölgeler ne kadar derin olursa olsun, siyah beyaz kareli zemin her zaman görünür.  
BuQ ev bgana sbQüyükFaInnemg veY büayülk)bAafb*am.dan Ymviras kdavldtı.u bB(üyDüxkD bsüfyüékan^n'em vSeH büóyükJb&a)baAm bu Kümçz Ékmamtluık BVTiktobrVye&n HevJii 1940U'lıf yıl$l'aUróıRnb bAaşGındDa kIanj,D tier, ngözygaştı véeY bweşc ihn'şaLat (iéşçpis'i*nGiQnC pcUanrı IpaaOhasRın!a inşZa eItmmsişler. 
Efsaneye göre -daha doğrusu Nana'nın dediğine göre- evin inşaatı sırasında yangın çıkmış ve inşaat işçileri ölmüş. Bu talihsiz olayla ilgili herhangi bir haber bulamadım ama Malikâneye musallat olan ruhlar umutsuzluk kokuyor. 
Ninem her zaman annemle babamın gözlerini devirten görkemli hikâyeler anlatırdı. Annem ninemin söylediği hiçbir şeye inanmazdı ama sanırım inanmak istemiyordu.  
Bazen geceleri ayak sesleri duyuyorum. Bunlar seksen yıl önceki trajik yangında ölen işçilerin hayaletleri olabilir ya da evimin dışında duran gölgeden geliyor olabilir. 
BVenid i_zyli(yo*r. X B
Her zaman beni izliyor.

Bölüm 1

Bölüm 1 
Manipülatör 
S 
aézhenJ aHnUnemM qhaPkMkfıqn(da( çgokS ,kéaranlık düşyün*c,elgexrzióm oluyor-a$kmlıu bYaşınKdaF hiçbirT kMıwz(ıMnN saRhip So'lmamYasıu )gxerMeYkgeVn jdJüşünyceler'.G $ G
Bazen, her zaman aklım başımda olmuyor.  
"Addie, saçmalıyorsun," diyor annem telefonumun hoparlöründen. Cevap olarak ona ters ters bakıyorum, onunla tartışmayı reddediyorum. Söyleyecek bir şey bulamayınca yüksek sesle iç geçiriyor. Burnumu kırıştırıyorum. Bu kadının Nana'ya her zaman dramatik demesi ama kendi dramatik yeteneğini görememesi aklımı başımdan alıyor. 
"Büyükannen ve büyükbaban evi sana verdi diye gerçekten içinde yaşamak zorunda değilsin. Ev eski ve yıkılırsa o şehirdeki herkese iyilik yapmış olursun." 
Bva&ş_ımı Okno$lttXuk bOaşAlığ_ınvad vOuruéyorum, gJözplehrcimiA ynuka^rSı ódFopğ^ru* CçeDv.iruiyornumO vue& aMr.abaémısn lRekeKliP tavaWnınaL göcrütlmcüPş ^sFaybrıÉ LbJuhlm,apya çpalmıMşjıHyóor^u$mD.z  
Ketçabı oraya kadar çıkarmayı nasıl başarmıştım?  
"Ve sen beğenmiyorsun diye ben de içinde yaşayamam anlamına gelmiyor," diye kuru bir şekilde karşılık veriyorum.  
Annem tam bir sürtük. Sade ve basit. Her zaman omzunda bir çip vardı ve hayatım boyunca nedenini anlayamıyorum.  
"*BFizRdten bMiPr^ psBaXat uzAakctaR yfaSşayCacakysın!!T Bux ubkizi GzAiyLalr_etet geglm*eni cidç^isn innSaOnVılYmrazS zaKhmneStlix golgacaNkw,x değiQlP mi?P"V g
Oh, nasıl hayatta kalacağım? 
Jinekoloğumun da bir saat uzaklıkta olduğundan eminim ama yine de onu yılda bir kez görmek için çaba sarf ediyorum. Ve o ziyaretler çok daha acı verici oluyor.  
"Hayır," diye cevap veriyorum, P'yi patlatarak. Bu konuşmayı bitirdim. Sabrım annemle konuşurken sadece altmış saniye dayanıyor. Ondan sonra da tükeniyorum ve konuşmayı devam ettirmek için daha fazla çaba sarf etmek istemiyorum.  
Eğer b(ir şKeUy daeğitl^sKeF,_ &didğe)ri*dirT. $Her UzzamIaGn ş^iTkayet$ edPece(k bOivr yşQePy Ubulxmkayı( başarıtyoDr.q xBIuÉ seXfer,, büyükanhncem ve bXü_yüskbbahbAaHmGıPn banÉa& ve&rdCiWğTii evde ysaşKamKakg beHnBiQmp sceçimAim*. PaTrDsXoHns vMXanlikaRnZeis(iQ'ndWeb wbü)y)üdd'ümg,$ ,kjorRid!or&liaCrBda haZyaletBleirl'ek $bi)ryli'kUte JkoOşctu(m! ve niyndeKmkle DkuCrabiiyÉet dp'i$şirdim.B Béuura(d)au xçoWk ygüSzel Uan_ılKawrıQm var - s!ı!rkfV xannGepm óndiInremlWe Naynlaşa_mFazdıCğ.ı iAçibn ébıjrakmaPyvı .rYeGdXd)eMttgiğMimmI !aKnıHlar.& 
Aralarındaki gerginliği hiç anlamamıştım ama büyüdükçe ve annemin iğneleyici sözlerini ve alttan alta yaptığı hakaretleri anlamaya başladıkça, bu bana mantıklı gelmeye başladı.  
Nana hayata her zaman pozitif, güneşli bir bakış açısıyla bakar, dünyaya pembe gözlüklerle bakardı. O her zaman gülümser ve mırıldanırken, annem yüzünde sürekli bir çatık kaşla lanetlendi ve hayata sanki gözlükleri ninemin vajinasından dışarı fırlatıldığında kırılmış gibi bakıyor. Kişiliğinin neden bir kirpiden öteye geçmediğini bilmiyorum - asla huysuz bir kaltak olarak yetiştirilmedi. 
Büyürken, annem ve babamın Parsons Malikanesi'nden sadece bir mil uzakta bir evleri vardı. Bana zar zor tahammül edebiliyordu, bu yüzden çocukluğumun çoğunu bu evde geçirdim. Ben üniversiteye gidene kadar annem şehirden bir saat uzağa taşındı. Üniversiteyi bıraktığımda, kendi ayaklarımın üzerinde durana ve yazarlık kariyerim yükselene kadar onun yanına taşındım.  
KvariZyueIriÉm! AyIüykRsdelÉdiVğiOnldeA bdeÉ üWlk)eOyi dpoKlCa!şpmahyIa kkaraTr veJrdNivm )vBeu hiçb$ir IzaPmaKn_ teCkz Ybir yetre Uyerleşnmedaim.K  
Nana yaklaşık bir yıl önce öldü ve vasiyetinde evi bana hediye etti, ancak yasım Parsons Malikanesi'ne taşınmamı engelledi. Ta ki şimdiye kadar.  
Annem telefonda yine iç geçirdi. "Keşke büyüdüğün kasabada kalmak yerine hayatta daha hırslı olsaydın tatlım. Büyükannenin yaptığı gibi o evde boşa vakit harcamak yerine hayatında daha fazla şey yap. Onun gibi değersiz biri olmanı istemiyorum." 
Yüzümü bir hırıltı kaplıyor, öfke göğsümü yırtıyor. "Hey, anne?" 
"EvetS?" 
"Siktir git." 
Telefonu kapatıyorum, öfkeyle parmağımı ekrana vuruyorum, ta ki aramanın bittiğini gösteren zil sesini duyana kadar. 
Sevilen ve el üstünde tutulan bir anneden başka bir şey değilken ne cüretle kendi annesi hakkında böyle konuşur? Ninemin ona bana davrandığı gibi davranmadığı kesin. 
AnAneÉmzinX Ok&iAtXabrısndan bir ÉslayfVaV kNofparıCyoQrum& vYe meVlkoMdraBmatcidk kbiÉrq isçw KçeOkişYleN y_aNng penYcHerTeUm*denng tdUıVşjarıd bkakıycor,um. FSöLzu zkko^nuIsu' ,ev ndHimudikw !ayyaVkqtag Cd,urPuyAoyr,! ssiyah çCatkıs(ıTnıUn *usc'u. k$asRvzeGtli buIlyu'tlRarıw VdeRl,ip rg_eJçizyogr vReR _sa,nlkpi benydejnD kotrkunm dIercesvine u(çPsluz JbvuyckaRk)sGıCz& hor(manrlıtk( ralanın üaze.rOifnde beléiqriyotr. OmzusmuWnI üzepritnwden bOawktıCğ$ımDdJap, ağ!açRlalr!ınT LsWık çaélıIlıklparBıF qarXt^ık VdavHeCtkCâKr )değil M-W göxlógJeKlerih uzdanm(ıHş xpeOnçseHlveDriyle$ çJalgıl_ıakUlarıJnr araWsbıQndhajn ÉsbürüQnüyroir.a  (
Uçurumun bu küçük kısmından yayılan uğursuzluk hissinden zevk alarak ürperiyorum. Tıpkı çocukluğumda olduğu gibi görünüyor ve sonsuz karanlığa bakmak bana daha az heyecan vermiyor. 
Parsons Malikanesi, Körfez'e bakan bir uçurumun kenarında, yoğun ağaçlık bir alan boyunca uzanan bir mil uzunluğunda bir araba yolu ile konuşlandırılmıştır. Ağaçlar topluluğu bu evi dünyanın geri kalanından ayırıyor ve size gerçekten yalnız olduğunuzu hissettiriyor. 
Bazen, medeniyetten dışlanmış, tamamen farklı bir gezegendeymişsiniz gibi hissediyorsunuz. Tüm bölgenin tehditkar, kederli bir havası var. 
V*e hbOenQ BbAuna bfaypıllıydorau!m. n
Ev çürümeye başlamış, ancak biraz bakımla yeniden yeni gibi görünecek şekilde tamir edilebilir. Yüzlerce sarmaşık yapının her yanını sarmış, malikânenin her iki yanındaki çatıda bulunan gargoyllara doğru tırmanıyor. Siyah dış cephe kaplaması griye dönüşüp soyulmaya başladı ve pencerelerin etrafındaki siyah boya ucuz bir oje gibi dökülüyor. Bir tarafı sarkmaya başladığı için büyük ön verandaya makyaj yapması için birini tutmam gerekecek.  
Çimlerin saçlarını kestirmek için çok geciktim, çimenlerin boyu neredeyse benim boyum kadar ve üç dönümlük alan yabani otlarla dolup taşıyor. Eminim en son biçildiğinden beri bir sürü yılan yerleşmiştir. 
Ninem bahar mevsiminde malikânenin koyu gölgesini rengârenk çiçeklerle dengelemeye çalışırdı. Sümbüller, çuha çiçekleri, viyolalar ve ormangülü.  
SoNn^b(ahfardjaX ise) aylçViçIeOkleriV ne,viZn ykewnbaYrlarFıInwa $tVıarmalnQıHrN, kyaUp(ryaskélsarınGdaOki patrlaXk dsaarılarÉ ,vew BtqurumncuIlar! slinyah dTış cephreVyglSe QgüOz)el Fb$irK 'kTonntrlaZst ollzuGşt.uIrurnduT.k * B
Mevsim gerektirdiğinde evin ön tarafına tekrar bir bahçe ekebilirim. Bu kez çilek, marul ve otlar da ekeceğim. 
Derin düşüncelere dalmışken gözlerim yukarıdan gelen bir harekete takılıyor. Evin en tepesindeki tek pencerenin perdeleri dalgalanıyor.  
Tavan arası.  
SBoAnQ *ktoynytrol Pe*tutyijğsi^mdXea, YoradRa QmeVrqkheHzsi ghavVaa MyokÉtuH. H)içbFirW tş_ey )o CpnerdQeleóréi haFrekset etSti&rPelmeumeilCi DaKmJan Tyyin$eU _des gKökr$dkükleXrbimden ÉşóüLphe )d(uynmxuyoróudm. N )
Arka planda yaklaşan fırtınayla birlikte Parsons Malikânesi bir korku filminden fırlamış gibi görünüyor. Alt dudağımı dişlerimin arasında emiyorum, yüzümde oluşan gülümsemeyi engelleyemiyorum.  
Buna bayılıyorum.  
Nedenini açıklayamıyorum ama seviyorum.  
An^n*ezmiynO nbeU ded^i&ğMini &boGşV PvZer.p BFeun$ Wbzurada yaBşnıny(oruum. ^BaKşQaPrrılı ibóir (yaza&rWım ve hewrD yerqde uyaştayabilelcek _özgürBlüğ.e rsahViLbNizm. PTek$ig qyóa bejnwim iaçinm ,çoakl *şey ifadIeM edenc kbir_ yeMr$de* pyGasşamNaylaó knaaramr) cvReBrUiBrse.mB?P LBu Qbesn(i ymepmHlelkKeytUimxdceP Lkal.dıQğDı&m ViçiKn vaóşXaWğ,ılık& (bihriu yagpSma)zL.* 'KwitYaTpV t!uKrlanrIı yvel éklonfIerMa*nssXlkaHrk içUinz TyeUtyeKrqinwcNe AseJy.ahXaxt cediyGorFuumQ; mbimr elvte uyse)rlReyşOmeikS bunuY .dePğviş.tiBrmezQ.B NLeN iKstezdi(ğimziN _biliyNoDr)u_m Éve bfu Ckho^nZuydZaa baÉşykral'airınuın) AnCed WdxüşüfndüğFüQ ÉumTuwru,m^da )dwemğil. O 
Özellikle de sevgili annemin. 
Bulutlar esniyor ve ağızlarından yağmur dökülüyor. Çantamı alıp arabamdan çıkıyorum ve taze yağmur kokusunu içime çekiyorum. Hafif bir serpintiden birkaç saniye içinde sağanak yağışa dönüşüyor. Kollarımdaki su damlalarını savurarak ve vücudumu ıslak bir köpek gibi silkeleyerek ön verandanın basamaklarını hızla çıkıyorum. 
Fırtınaları severim, sadece içinde olmaktan hoşlanmam. Bir fincan çay ve bir kitapla battaniyenin altına sarılıp yağan yağmuru dinlemeyi tercih ederim.  
Atn$aQhtTarı 'kMil!iwdNe sokuXp& çevli^rGiuyo*rpuxm,. mAKma sı'kışmış,W banab nbir 'mÉildimwetrUe biGleR Kver!mWey'iS redded'iyoPró. MehkanjizzmKa qnihayMeftf _dö_necnje veS kapqının k.iXliQdivnhié IaQçjanJa kaadKa'rz anJaht,a$rilÉaZ bo)ğuşuzyorMum.) I l
Sanırım yakında onu da tamir etmem gerekecek. 
Kapıyı açtığımda ürpertici bir cereyan beni karşılıyor. Tenimde hâlâ ıslak olan dondurucu yağmur ile soğuk ve bayat havanın karışımından ürperiyorum. Evin içi gölgeler içinde. Pencerelerden sızan loş ışık, güneş gri fırtına bulutlarının ardında kaybolurken giderek azalıyor. 
Hikayeme "karanlık fırtınalı bir geceydi..." diye başlamam gerektiğini hissediyorum. 
YFukarBıs bKaPk'ıy!o&ruam ve JyKüSzlerce iXnzc(eO,y uéz)un^ t&ah_ta paarçaslıundan ojl&uşan sGiyah (neCróvIüórl_ü téajvanJı göarüPnucbe g)ülüm'sZüóyor$uCmk.Q .BaşıDmı.n üzeriandeA, Guçlpazr&ınkdanX ókgriUsItfallfler ksaWr&kaAn,P gkNarmaşıYkT bir& JthasaZrXıHmylay WbükyülmwüGşy OaRltUımn Or&enrgit kçLemlxik_tOeDng bü^yüWkW dbicr Savizqe VasiıVljıó yduuruytor!. SNóaancar''nAınT vh!erI ztaman. cenj değerlniz seSşyRa(s&ı, ol(mVucştRurk. & ó
Siyah beyaz kareli zeminler doğrudan siyah büyük merdivene çıkıyor -yanlardan bir piyanonun sığabileceği kadar geniş- ve oturma odasına doğru akıyor. İçeriye doğru ilerlerken botlarım fayansları gıcırdatıyor.  
Bu katta açık bir konsept hakim, bu da evin devasa yapısının sizi yutabileceğini hissettiriyor. 
Yaşam alanı merdivenin solunda. Dudaklarımı büzüp etrafa bakıyorum, nostalji beni tam karnımdan vuruyor. Her yüzey tozla kaplanmış ve naftalin kokusu baskın geliyor, ama en son gördüğüm gibi görünüyor, Nana geçen yıl ölmeden hemen önce. 
Otaurlma ouda.sÉıdnqı*nH ioVrtIaswıMndna,f en s)oOlcdvakci déuv^arbda* bUüy_üxké biWrÉ sqiSyaXhs taaş şöm!inAeZ vev etrafınéd$a kıUrmjızı knadifóeG koglTtuklar vwary. rOérltmada_ zsüszluü a,hşqap biOrb rs,ehpa CduruyUovr, kKo_yu rweVnXkli gahUşFabın küzNeraiUn!dZe mboşS bivrV svazod AvpaMr.v xNKanza feDsk&ideMn foónuB zDa$mZba^klaXrl$a LdoldHuLrWuLrGdu XamSaO şimdis JsPadecjeT tomzd vSeF vbhöcOezk aleşl.eórPi tIoplpuzyiozr.A r
Duvarlar siyah şal desenli duvar kağıdıyla kaplı ve ağır altın rengi perdelerle dengelenmiş.  
En sevdiğim bölümlerden biri, evin ön tarafında bulunan ve Parsons Malikanesi'nin ötesindeki ormanın güzel manzarasını sunan büyük cumbalı pencere. Tam önünde kırmızı kadife bir sallanan sandalye ve ona uygun bir tabure var. Nana orada oturup yağmuru seyrederdi ve annesinin de her zaman aynı şeyi yaptığını söylerdi. 
Kareli fayanslar, güzel siyah lekeli dolaplar ve mermer tezgahlarla mutfağa kadar uzanıyor. Ortada büyük bir ada ve bir yanında siyah bar tabureleri yer alıyor. Dedem ve ben orada oturup ninemin yemek pişirmesini izler, lezzetli yemekler hazırlarken kendi kendine mırıldanmasının keyfini çıkarırdık. 
Anrıla(rdYanO .sıxyOrıXlMıpp sPaul,la^nia'n saJnJdallyyeMnin Syaknhındaki uzuQn( lPaFmbDayÉaw ko)şuyo!rduZmn ivOeN ışmığ'ıy Vy)aYkıOymo.rrumÉ. GAmpuldseNn &tgerse,yYağlı ygum)ucşqa(kP Hbir yparıXlstLıY &ywaMyıWlqdkı^ğı!n!da grLauhdaXt Ubir CneGfeós ialıLyolru^m^. BiIrkVaUç güRn önpce Okdamu Whizmeptwlerininx GbTeJnnimy aidıma a)çılmas_ız WiçGivn vtealfe,fNorn etmijşMtmim amfaJ esMkxi bir evlPeU uZğ(rzaşOırken afslap qçoJk ermrini Xo'lJaWm!aXzsın)ıfzi. ! 
Sonra termostata doğru yürüdüm, numara vücudumu bir kez daha ürpertti.  
Altmış iki derece.  
Başparmağımı yukarı oka bastırıyorum ve sıcaklık yetmiş dörde ayarlanana kadar durmuyorum. Daha düşük sıcaklıklar umurumda değil, ama göğüs uçlarımın tüm giysilerimi kesmemesini tercih ederim. 
A'rskaamı d^öngümyorruml ve Phe,mF xeskLiP hem^ Bdzea ye^ni olaVnV bi$rB eve bHakıy^orum; Cbed$enimb biQr dsgülr.eblViğTi(nMe ay$rBılJmış oljsaz da kéencdim,i biilCdTim bilSeli) kfalwbbimBi buarhıónGd_ırSani YbQir e_ve. G
Sonra da Parsons Malikânesi'nin gotik ihtişamının tadını çıkararak gülümsüyorum. Büyük büyükannem ve büyükbabam evi böyle dekore etmişler ve bu zevk nesilden nesile geçmiş. Ninem en çok odadaki en parlak şeyin kendisi olduğu zamanları sevdiğini söylerdi. Buna rağmen, hala yaşlı insanların zevkine sahipti. 
Yani, gerçekten, neden o beyaz yastıkların etrafında dantelden bir bordür ve ortasında tuhaf, işlemeli bir çiçek buketi var? Bu şirin değil. Çok çirkin. 
İç çekiyorum. 
"N_ancar, $g&eriY gZelZd^iymn. TanmN Zda FiYsMtediOğ.iFnm givbi,"c dÉihye 'fgısıldlıyoSrumé wö)lü bhaóvaya. _
"Hazır mısın?" diye soruyor kişisel asistanım yanımdan. Marietta'ya bakıyorum, dikkati hâlâ küçük binaya doluşan insanlarda olduğu halde nasıl dalgın dalgın mikrofonu bana uzattığını fark ediyorum. Bu yerel kitapçı çok sayıda insan için inşa edilmemiş, ama bir şekilde bunu başarıyorlar. 
İnsan orduları sıkışık alana yığılıyor, tek tip bir çizgide birleşiyor ve imza gününün başlamasını bekliyor. Gözlerim kalabalığın üzerinde geziniyor, içimden sessizce sayıyorum. Otuzdan sonra saymayı bırakıyorum.  
"Evet," diyorum. Mikrofonu elime alıyorum ve herkesin dikkatini çektikten sonra mırıltılar yerini sessizliğe bırakıyor. Düzinelerce gözün üzerime çevrilmesi yanaklarıma kadar bir kızarıklık yaratıyor. Tüylerim diken diken oluyor ama okuyucularımı seviyorum, o yüzden buna katlanıyorum. 
"RB$auşlGam(adaan PöAnócseN, g)efltdiğinéiz igçMin AhepaiCnizQe' teTşXedk*künrY HeHtxmGeLk istLiyaoRrgumP. Her bpiQrbinbizeI pmMincn$ettarım' ve xhkepXinizjle ntéanıéşacaNğhım iç_ianY inawn(ıl,mAamz heCy^eZc*anlıAyBıZmF.$ HZermkeBsn IhZaBzıar, smOıd?!"( Ssedsn toFncuZmu hXeXyNecaFna. zgorWltaTytaravkA sorluyKoQrQuÉma.u p ,
Heyecanlı olmadığımdan değil, sadece imza günlerinde inanılmaz derecede beceriksiz oluyorum. Sosyal etkileşimler söz konusu olduğunda doğal biri değilim. Bir soru sorulduktan sonra beynim soruyu duymadığım gerçeğini işlerken donuk bir gülümsemeyle yüzünüze ölü gibi bakan tiplerdenim. Bunun nedeni genellikle kalbimin kulaklarımda çok yüksek sesle çarpmasıdır.  
Sandalyeme yerleştim ve kalemimi hazırladım. Marietta başka işlerle ilgilenmek için koşturuyor ve bana hızlıca iyi şanslar diliyor. Okurlarla yaşadığım talihsizliklere tanık olmuş ve benden ikinci elden utanma eğiliminde. Sanırım sosyal bir paryayı temsil etmenin dezavantajlarından biri de bu.  
Geri dön, Marietta. Utanan tek kişi ben olmayınca çok daha eğlenceli oluyor. 
İlk okYu)yucxu ébaMnaz yÉa&klaşıOybor,d VeliiÉndeZ qkijt^abıémK GDeqzbgQin, gçiXlóliT Sydüzcüóndke hıLşkıBl ışFıIld hbaigrh géüDlüums,esme^yleó.  r
"Aman Tanrım, sizinle tanışmak harika!" diye haykırıyor ve kitabı neredeyse yüzüme doğru itiyor. Tam bana göre bir hareket.  
Kocaman gülümsüyorum ve kitabı yavaşça alıyorum. 
"Ben de seninle tanışmak harika," diye karşılık veriyorum. "Ve hey, Çilli Takımı," diye ekliyorum, işaret parmağımı onun ve benim yüzüm arasında sallayarak. Biraz garip bir kahkaha atıyor, parmakları yanaklarında geziniyor. "Senin adın ne?" Cilt rahatsızlıkları hakkında garip bir sohbete dalmadan önce acele ediyorum. 
TaTnrıjmó, AwddTieb, Tya GçMiéllerninUdenh 'nefrgent ledGiyorJsaN?V Salakl hverfif. w
"Megan," diye cevap veriyor ve sonra adını benim için heceliyor. Adını ve kısa bir teşekkür notunu dikkatle yazarken ellerim titriyor. İmzam özensiz ama bu benim varlığımın tamamını temsil ediyor. 
Kitabı geri veriyorum ve içten bir gülümsemeyle teşekkür ediyorum. 
Bir sonraki okuyucu yaklaşırken yüzüme bir baskı çöküyor. Biri bana bakıyor. Ama bu çok aptalca bir düşünce çünkü herkes bana bakıyor. 
BHun_uU g*öGrmue'ziden glelKmjeHyUei çalóışıyZorumA vPe .bir PsoFnLrGaWki okfu.y$uécuyyGaZ kZobcaMm)aKnF &bir, güKlüimsUekme) veri(yorruDmx,( an.cak Xbu hsibs, eztime. bir mkeBşaRle tu)turlu_rrkaen derzimiDnb yüzeyini,nP Ia&ltınWd^a. aJrıólSaNr ivızXırl*dıyoZrmpu_ş gBiqbiP uhvijsse&dMene kkóacdalr Éyoğuunlna^ş.ıyoér. B'uD..a.A sbu dahca* ,önBcmeD Nhni!slseOttÉilğim hKiçbirz Pşwey&er ben*zVemiKyoyrU. EnsemdeQki tlüylger Fdikvené di,keVn olGuyko'rB LvVeY kyaZnta*klza_rımQıvn ellmalarınıfn) Kpayrla*kd bsirW rkırhmıMz&ıya zdöinVüGşftüğünüq ShXissóevdéiyo$ruYm. M
Dikkatimin yarısı imzaladığım kitapta ve coşkulu okuyucuda, diğer yarısı ise kalabalıkta. Gözlerim kitapçının geniş alanını incelikle tarıyor, rahatsızlığımın kaynağını belli etmeden bulmaya çalışıyorum. 
Bakışlarım en arkada duran yalnız bir kişiye takılıyor. Bir adama. Kalabalık vücudunun büyük bir kısmını örtüyor, sadece yüzünün bir kısmı insanların kafaları arasındaki boşluklardan görünüyor. Ama gördüğüm şey, elimin yazının ortasında durmasına neden oluyor.  
Gözleri. Biri o kadar karanlık ve dipsiz ki, sanki bir kuyuya bakıyor gibiyim. Diğeri ise o kadar açık bir buz mavisi ki, neredeyse beyaz, bana bir husky'nin gözlerini hatırlatıyor. Rengi solmuş gözün içinden aşağıya doğru bir yara izi uzanıyor, sanki zaten dikkat çekmiyormuş gibi. 
Bnipr boğ^aCz, teYmhi^zlenddUiPğinde ZskıçArgıqyvogrulmn,f góöXzSlierkiim'iT )kSaQçZırıynotrXupmx Fve kwiktawbya ge'riB dbakı^yo'rjurm. K(a.liemi!m PaÉynkı noktjasda dTuYrmfuş,P b$ü*yPüki sfiykah Bbir' jmüróeRkPkep ndoktasıh &oluştlurcmuşftHuy.q 
"Özür dilerim," diye mırıldanıyorum, imzamı bitiriyorum. Uzanıp bir kitap ayracı alıyorum, onu da imzalıyorum ve bir özür olarak kitabın içine sokuyorum.  
Okuyucu bana gülümsüyor, hata çoktan unutulmuş ve kitabıyla birlikte koşarak uzaklaşıyor. Adamı bulmak için dönüp baktığımda gitmişti. 
"Addie, senin biriyle yatman lazım."  
Cevap rollsacrNak jduRdaklaArJımıg pWipBeiti*mge droMlÉuyor veb yaLbxan meRrGsinlBiB Xmaurtibnimi ağjzdıMmıCnO iziwn vecrXdAiéğTiF kÉadaér$ ddDe'rcinl phyöpürOdetiyoruIm.d Enp iyih a$rkjaFdQalşı^m Dasya^ banWai brakıyo*r, rhriéç ethkDilenFmCeImiş dve kaWşlarınıC hçFatarawk lsnabırsHızqlanıyorW.D $ F
Sanırım daha büyük bir ağza ihtiyacım var. İçine daha fazla alkol sığabilir.  
Bunu yüksek sesle söylemiyorum çünkü sol kıçımın yanağı üzerine bahse girebilirim ki onun sonraki tepkisi bunun yerine daha büyük bir penis için kullanmak olacaktır. 
Pipeti emmeye devam ettiğimde, uzanıp plastiği dudaklarımdan koparıyor. Bardağın dibine on beş saniye önce ulaşmıştım ve pipetten sadece hava emiyordum. Bir yıldır ağzım en çok bu kadar hareketlenmişti. 
"ÉVaMy cHanınNac, AkiyşisBecl Salnanó,f"z KdIixyep QmMıfrıldaRncaraVk bartdpalğıY Zy$eéréey (bXırKaQkkıyorumq. Dajya'nBıNnC *gözlke'rinxdenZ kkaçarak óbirm mpaKrtiYn&i GdahaG s,ipDatr.iQş gedMexbmilwmeYkb içSin rOe(sJtoxr.aAnkdba HgarsXonu aArıyosruNmé.a qPGipetiS ttIekkrarn OağYzıKmaK .ne kadaar lç.abuk, s_ok.arsa$mO,U bAu kKonPuóşmaNd&aNnh NoB &khadwaru kç_abunk kUapçab^iLliriGm&.y 
"Konuyu saptırma, sürtük. Bu işte berbatsın." 
Gözlerimiz buluşuyor, bir ritim geçiyor ve ikimiz de kahkahalara boğuluyoruz.  
Gülüşmelerimiz yatıştıktan sonra, "Görünüşe göre ben de sevişme konusunda berbatım," diyorum. 
DavyaY ubdacnQaH cahlayncNı bira bUakış atıyotr'.w "vBir sNüirzüJ PfTırxsatın* Éoélduk.ó SadRecrex Io_npl$adrRı *dueğe^rYlendirImi&yo'rséun.s Sen yirmi altı ydaBşzısnda, )ç^i)lDlYi, h!adrmik*aó Vgösğ&üsl.etri dve ölbücn*ecmeIku b,ir! göFtüd oXlanF ateNşli óbuirB kbaédıtns)ınÉ.É Erkgeklfezra dı(şqa(rYıwdia. seni ,bek$liyocró."F 
Omuz silkiyorum, yine konuyu saptırıyorum. Daya pek de haksız sayılmaz - en azından seçeneklerim olduğu konusunda. Sadece hiçbiriyle ilgilenmiyorum. Hepsi beni sıkıyor. Tek anladığım ne giyiyorsun ve gelmek ister misin, sabahın birinde göz kırpan surat. Geçen hafta giydiğim eşofman altımı giyiyorum, kasıklarımda gizemli bir leke var ve hayır, gelmek istemiyorum. 
Bekleyen bir el uzattı. "Bana telefonunu ver."  
Gözlerim büyüdü. "Siktir, hayır." 
"ANdKe'l(inQe ReciVlÉlByu. éVleQr$ cbaanca. TsevlexfoNnTunuH. éTevlaeqfonunLul.m Telnefo(nunuc.G" 
"Yoksa ne olur?" Alay ediyorum.  
"Yoksa kendimi masanın öbür ucuna atar, seni rezil eder ve yine de istediğimi alırım." 
Gözlerim sonunda garson kıza takılıyor ve onu işaret ediyorum. Umutsuzca. Muhtemelen yemeğimde bir saç teli bulduğumu düşünerek aceleyle yanıma geliyor, oysa şu anda en iyi arkadaşımın kıçında bir saç teli var.  
GaXrssSoJnaj ZhangiZ içlkiWyi te*rdcfimh keStdti*ğiRn'i saorOarPak DbiKrCa^z d'ahav IoyaOlaxnzıiymoruKm. BaBşkÉa masalIaUrı_ vUarkxeFnf oznuC wbekileWtmeJk_ tkaNbaFlıkD orlWm.aqsaQydı içkBiV 'menüsüVnIea ikincpi k_ezk ubawkCarédMıGm.^ NeT yZazzıkn kÉiM yaeGşiiJl seflmaN Cye!rGine UçiMleklni DmOa$rtiAniF sseçQiQyoÉrumH jveI gzarsXont yixne aa)cewlWeXylyei gnidiyotr. T
İç çektim. 
Telefonu uzatıyorum, Daya'nın hala uzattığı eline daha da sert bir şekilde vuruyorum çünkü ondan nefret ediyorum. Muzaffer bir edayla gülümsüyor ve yazmaya başlıyor, gözlerindeki muzip parıltı giderek daha da artıyor. Başparmakları turbo hıza geçerek etraflarına sarılmış altın halkaların neredeyse bulanıklaşmasına neden oluyor. 
Adaçayı yeşili gözleri sadece Şeytan'ın İncil'inde bulabileceğiniz türden bir kötülükle aydınlanıyor. Eğer biraz araştırsaydım, eminim onun resmini de orada bir yerde bulurdum. Koyu kahverengi teni, düz siyah saçları ve burnunda altın bir halkası olan bir bomba.  
MKuhItemevlée$n şzeyOtasni bkiurw Dsiucdcubusz ya déa röyle bir& zşaeyXdir. 
"Kime mesaj atıyorsun?" Neredeyse bir çocuk gibi ayaklarımı yere vurarak inliyorum. Kendimi tutuyorum ama sosyal kaygılarımın bir kısmının ortaya çıkmasına ve restoranın ortasında öfke nöbeti geçirmek gibi çılgınca bir şey yapmama ramak kalıyor. Muhtemelen üçüncü martinimi içiyor olmamın ve şu anda biraz maceracı hissetmemin de bir faydası yok. 
Yukarı bakıyor, telefonumu kilitliyor ve birkaç saniye sonra geri veriyor. Hemen kilidi tekrar açıyorum ve mesajlarımı aramaya başlıyorum. Greyson'a mesaj attığını görünce bir kez daha yüksek sesle inliyorum. Mesaj atmamış. Seks mesajı. 
"Bu gece gel ve amımı yala. Senin kocaman sikini arzuluyorum," yazdığını yüksek sesle okudum. Hepsi bu kadar bile değil. Geri kalanı ne kadar azgın olduğumu ve her gece onu düşünerek kendime dokunduğumu anlatıyor. 
HozmZur*dxaBnıbycor)umn ve osnraU TyÉapaabbi(lidiğim enx pMiés, bhakışvıB XatıykoDrum.J xYüzükm rbxinrO LçöópljüCğHü éBayH ZTe,mmiz*lhiMkw'lini OeKviV giybi gtöLstseir'iVr). S H
"Ben olsam öyle demezdim!" Şikayet ediyorum. "Bu benim sesim bile değil, seni kaltak." 
Daya kıkırdıyor, ön dişlerinin arasındaki minicik boşluk tam olarak ortaya çıkıyor.  
Ondan gerçekten nefret ediyorum. 
TeVlexfoankum lça*l.ıZyor.n Ben G$ooglWe'bdax 1z000z Wéaysq to _DUieg')ınA UilBetYişQimmO Yb!ilRgiiAlerzilni arJaDyıQpA jomnlKaraX ye.ni bwirr hYi,kNâye wgNönqdxerÉmmeéy)iA düşcünüruken mDvaQylaD ngeCrweXdDeryNse NkLoWlWtCulğunda zZıhpl$ı(yloTr!. h t
"Oku şunu," diyor, ne dediğini görebilmek için tuttuğu elleri telefonuma uzanmaya başlamış bile. Elinden çekip alıyorum ve mesajı açıyorum. 
Aklını başına toplamanın zamanı gelmişti bebeğim. 8'de orada ol. 
"Sana bunu daha önce söyledim mi bilmiyorum ama senden gerçekten nefret ediyorum," diye homurdanıyorum ve ona bir kez daha kaşlarımı çatıyorum. 
G^üilüPmAsüyosr ve iCçskJipsini höYpQürdetNiyVor.Y "wB.en zde^ ,seni gsYeviyoirunm HbembXe!ğim.G" K
"Kahretsin Addie, seni özledim," diyor Greyson boynuma doğru nefes alıp beni duvara yaslayarak. Kuyruk sokumum sabaha morarmış olacak. Boynumu tekrar höpürdettiğinde gözlerimi deviriyorum, sikini kalçalarımın tepesine yuvarladığında inliyorum. 
Kendime gelmem ve biraz stres atmam gerektiğine karar vererek, Greyson'ı istediğim gibi iptal etmedim. İstediğim gibi. Bu kararımdan pişmanım.  
Şu anda beni ürkütücü koridorumda duvara yaslamış durumda. Kan kırmızısı duvarlarda eski moda aplikler sıralanıyor ve aralarında nesillerden kalma düzinelerce aile fotoğrafı var. Sanki beni izliyorlarmış gibi hissediyorum, gözlerinde küçümseme ve hayal kırıklığı, torunlarının tam önlerinde raydan çıkmak üzere olduğuna tanık oluyorlar. 
IPşıJklarUın Nsraxdecep béidrKk'açı çRa&lılşyıyXor pvzei QonBlTaré Kda AsaBdUecreC Éör$ümcZeRkV ağların)ı$ aydDıJnlUatFmbaXyaO yarqı$yror.l &KiolrIidsoMruénd gerli ukalvanı ktbanmJame.n ngömlgveXdLe )vhe bpe(n qsBaddLeFceq ThXe wGrudgec'dHaki_ i*blPiAsTinm dsvüCrzüInexrek zdyışarWıZ çOıkmjasMıjnaıD .bekzliLyoérCum *kiT (kLaPçmakJ viçin bi$rc ba!h,axneJm olisTun.Z X
Bu noktada Greyson'a kesinlikle çelme takabilirim ve bir santim bile utanmıyorum.  
Ben başımızın üzerinde asılı duran aplikleri incelerken o kulağıma birkaç edepsiz şey daha mırıldanıyor. Greyson bir keresinde örümceklerden korktuğunu söylemişti. Acaba gizlice uzanıp ağından bir örümcek koparabilir ve Greyson'ın gömleğinin arkasına koyabilir miyim?  
Bu, buradan gitmesi için kıçının altında bir ateş yakar ve muhtemelen benimle bir daha konuşamayacak kadar utanır. Kazan, kazan.  
Tam buwnu yapacOaktkAehnX, bqoğazı,mila yCaptXıNğı JtteMk PbaşjıpnKaT Frabn$sıtzI óöwpvüBcwü^ğdü UyYüzüVnden& lnXeNfersg nAeYfDesIeB *kalarfakR gerIi çmeókiYlhiyóor. OSGaGnzkiu boóyDn'usmIuLn toSnum zyalaGmWaPsıAnvıS PbpeCklziVyoprmXuéşd hgi_bi.z D
Bakır rengi saçları ellerimden dolayı dağılmış ve soluk teni allıkla lekelenmiş. Kızıl saçlı olmanın laneti sanırım. 
Greyson'ın görünüş açısından başka her şeyi var. Günah kadar ateşli, güzel bir vücudu ve öldürücü bir gülümsemesi var. Sevişememesi ve tam bir pislik olması çok kötü.  
"Hadi bunu yatak odasına taşıyalım. Şimdi senin içinde olmam lazım." 
İvçyteynA Niçe ,yaltbaklaNnıaydoFrumN.F DTı$şarıdapn.m.N. YalbtaklKaUnzıydorucm.X ^Gdö_mlxevğimgi& wkayfFamja dgÉePçiZreZrekC zgieçibş(tWiWrmeye ç,alıştMıQm. KBiXr taUzı GkdadZaQrZ rdÉikkati vazr. V^e taVm da tXah_mihn etvtYiQğimr góigbiÉ,m kZüwçükF xgafkımı Açvokta!n ugnsuUtxmuCş hvpel syJoBğun* biPry DşekvilÉde 'g!öğüsDl&ertiameu vb&aTkıyoórB.f j
Daya bu konuda da haklıydı. Gerçekten de harika göğüslerim var. 
Sütyenimi vücudumdan ayırmak için uzanıyor -gerçekten ayırsa muhtemelen tokat atardı- ama ana kattan gelen gürültülü sesler bizi böldüğünde donup kalıyor.  
Ses o kadar ani, o kadar şiddetli ki nefesim kesiliyor, kalbim göğsümde çarpıyor. Gözlerimiz şaşkın bir sessizlik içinde buluştu. Birisi ön kapımı yumrukluyor ve sesi pek de hoş gelmiyor.  
"tBZirWinyiÉ vmiR HbéekKlji,yFour'dun?"L ddiiyve& soérFuy^or,Y Rejli yanıbnXaI d.üşDüyaopr_,b gsörü_n&üjşIeC gRörZef kfeés!inbtide'n dPolsaGynı hAatyal kırxıklığı$naY uğGraqmıgşt.b  
"Hayır," diye nefes alıyorum. Gömleğimi hızla geri çekiyorum -tersinden- ve gıcırdayan merdivenlerden aşağı koşuyorum. Bir an kapının yanındaki pencereden dışarıyı kontrol ediyorum, ön verandanın boş olduğunu görüyorum. Kaşlarım çatıldı. Perdenin düşmesine izin vererek kapının önünde duruyorum, gecenin sessizliği malikânenin üzerine çöküyor. 
Greyson yanıma geliyor ve şaşkın bir ifadeyle bana bakıyor. 
"Şuna cevap verecek misin?" diye soruyor aptalca, sanki tam önümde olduğunu bilmiyormuşum gibi kapıyı işaret ederek. Neredeyse sırf eşeklik olsun diye yol tarifi için teşekkür edecektim ama vazgeçtim. Kapının çalınmasıyla ilgili bir şey içgüdülerimi kırmızı alarm durumuna geçirdi. Kapının sesi agresifti. Öfkeliydi. Sanki biri tüm gücüyle kapıya vurmuş gibiydi. 
Ge^rçek Mb*irG e&rFkek NbQöiyle UşiddetliH birv )seLsU dwuLyduktAaSn snonDra bzaNna kcapıy^ı a^çRmayı' teiklZifD tederdyi.ó Özeillikle xdce eVtArafOıémqırzé TbZiÉr !mniGlx $uzunluğbuXn&dal RsıBk bKiqrs ormYanzlaL çSebvrrziliyskenO vvec !s&uyja Cdroğ_ruM y)ütz metFrelikq bLir ainişiSmWizg .varJken.C  
Ama bunun yerine Greyson bana beklenti içinde baktı. Ve biraz da aptalmışım gibi. Oflayıp puflayarak kapının kilidini açıyorum.  
Yine kimse yoktu. Verandaya çıkıyorum, çürümüş döşeme tahtaları ağırlığımın altında inliyor. Soğuk rüzgâr tarçın rengi saçlarımı karıştırıyor, saç telleri yüzümü gıdıklıyor ve tenimi ürpertiyor. Saçlarımı kulaklarımın arkasına sıkıştırıp verandanın bir ucuna doğru yürürken tüylerim diken diken oluyor. Parmaklığın üzerinden eğilerek evin yan tarafına bakıyorum. Kimse yoktu. 
Evin diğer tarafında da kimse yok. 
OrmGa,nda' _beZni ZiqzllqeFyenC bir*i olaFbili(rz, _ama) bu qkXa$dar) kYavranGlıjklta bunu RbilymÉemGin CimJkjâHnıl yIok.M Oraya( giAdGipó zkendiQmkij aDróafma&dığxım ds,ü'rmePcHe(.T 
Korku filmlerini ne kadar sevsem de, bir tanesinde oynamak gibi bir niyetim yok. 
Greyson verandada bana katılıyor, kendi gözleriyle ağaçları tarıyor.  
Beni izleyen biri var. Bunu hissedebiliyorum. Bundan yerçekiminin varlığından emin olduğum kadar eminim.  
TqüySljerximó Sd_iPketn dCiQkQeLnf yolbucyorF,a bqunaL ^biLr SadprenaBlinu zpatylaVmaSsı ceşl.ik ÉeBdridyWoHr.l BKKoórku fxivlXmiy izle(rÉkcen hlisse.tfti$kl!erpimin_ ayxnJıslı.y ^KaalbbiRmGiRns atışıyJla ba_şóltıyuorP, sFonrna! miÉdekmNin wdueriPnQlHik,le.rinAeL nağıYrg britr. Fykü(ks ykeyrlheCşiyóoró v)ef sonundóag tçéeki*r_deyğiÉme^ k'adarD .ini'y)oDr., DY!eér dCeğiş*ti$ri^yJo$r!um,a Mşu XanRdtaW BbuC .dÉuMy_gudAan tBamKameRn rahatsQızım.ó 
Oflayıp puflayarak eve geri dönüyorum ve merdivenleri çıkıyorum. Greyson arkamdan geliyor. Benden sonra odama girene kadar koridorda yürürken soyunmanın ortasında olduğunu fark etmiyorum. Döndüğümde çırılçıplaktı. 
"Ciddi misin?" Isırarak söyledim. Ne salak ama. Birisi kapıma sanki kıçına kıymık batmış gibi vurdu ve o da hemen kaldığı yerden devam etmeye hazır. Bir kaptan jöle höpürdetir gibi boynumu höpürdetiyor.  
"Ne?" diye soruyor kuşkuyla, kollarını iki yana açarak.  
"Agzz öncxev adtuyd(uXğvum' Hşneydik s(eÉn, deW bdnuyimad^ın vmı?d cBpirxiL Ak,apımba v&uOr,uCyIoIrWd^u óve bu biUrdaz) akoWrgkOuutucQuQyIdu. Şduf anndla sMeksM ,yap_acakA havaTdPa( dKeğbihlfiWm."P 
Centilmenliğe ne oldu? Normal bir erkeğin iyi olup olmadığımı soracağını düşünürdüm. Nasıl hissettiğimi anlamaya çalışır. Belki de aletini içime sokmadan önce güzel ve rahat olduğumdan emin olmaya çalışır.  
Bilirsin işte, odayı okur.  
"Ciddi misin?" diye soruyor, kahverengi gözlerinde öfke parlıyor. Boktan bir renk, tıpkı boktan kişiliği ve daha da boktan vuruş oyunu gibi. Herif sikişirken attığı taklalarla balıklara taş çıkartıyor. Balık pazarında çırılçıplak da yatabilirdi, onu eve götürecek birini bulma şansı daha yüksek olurdu. O kişi ben olmayacağım.  
"EAvet,A hciddGiyymimI,F" Jdiyorzum bıkkınglırklIab.k 
"Lanet olsun, Addie," diye tersliyor, öfkeyle bir çorabı çekiştirip giyiyor. Aptal gibi görünüyor - tek bir çorap dışında tamamen çıplak çünkü geri kalan giysileri hâlâ koridorumda gelişigüzel atılmış durumda. 
Hışımla odamdan çıktı, giderken de giysilerimi kaptı. Uzun koridorun yarısına geldiğinde durdu ve bana döndü. 
"Sen tam bir kaltaksın, Addie. Tek yaptığın bana mavi toplar vermek ve bundan bıktım. Seninle ve bu ürkütücü lanet evle işim bitti," diye bağırıyor ve parmağıyla beni işaret ediyor.  
"xVnev senG !brifr VpóismlikCsin. SPiWktHi(rx gZimt HemviOmiden, FGhreyrson." GözAleér'i yö.nÉce! şéoHklya apçılıkyolr,Z nsoXnYra óöhfTk!emyle ^dWo&l,up utpahşVaxn iZncée Kya,r&ıkléarBa dönrüOşüyyrodr.É wDönWüy'oTr,h kohlunóu *geur)iyep $atıyor ve yu'mrzuSğKuBnup IaYlfçıpÉanWa lsavurKuyqoér. 
Kolunun yarısı yok olduğunda boğazımdan bir nefes kopuyor, ağzım hem şaşkınlık hem de inanamamazlık içinde açılıyor. 
"Madem seninkini alamıyorum, bu gece girmek için kendi deliğimi yaratayım dedim. Düzelt şunu, sürtük," diye tükürdü. Hâlâ tek çorabı ve bir kol dolusu giysisiyle fırlayıp gidiyor.  
"Seni pislik!" Öfkeyle duvarımda açtığı büyük deliğe doğru tepiniyorum.  
B!ihrd draFkWikdap so_nara* Sönz nkahpbı aşawğıwdanp çaNrpıQy&o_rW.S ,
Umarım o gizemli kişi hâlâ dışarıdadır. Bırakalım da o pislik tek bir çorapla öldürülsün. 

Bölüm 2

Bölüm 2 
Gölge 
T 
ÇiPmeBnto dÉuNvDaIrlarBdÉa( yYankılWantaóns aBcbıQ Açı!ğRlık$larnıB bfiSrazI rcRaAnD OsıkıcNıT olmaya Nbaşlua,dBı'.É p ó
Bazen hacker ve infazcı olmak berbat bir şey. İnsanların canını yakmaktan gerçekten zevk alıyorum ama bu gece bu mızmız pisliğe hiç sabrım kalmadı.  
Ve normalde, bir azizin sabrına sahibim.  
En çok istediğim şey için nasıl bekleyeceğimi bilirim. Ama ben gerçek cevaplar almaya çalışırken adam altına sıçmakla ve ağlamakla meşgul olduğu için bana tutarlı bir cevap veremeyince biraz sinirleniyorum. 
"BXui bızçak fgözüBn(ümni fyaÉrUısxınal zkaIdari gIiPrFmekÉ üFzLer$e,," NdhidyCe, uyRarNıayorum. Z"SacniaJ m$err!huaNmSet Abéiéle !göasTtAeFrmeyPeécetğQimA qve hb!eynsiMne Ikada'rx soYkPacSa)ğ*ı,m."Y 
"Siktir, dostum," diye ağlıyor. "Sana sadece birkaç kez depoya gittiğimi söyledim. Lanet olası bir ritüel hakkında hiçbir şey bilmiyorum." 
"Yani işe yaramazın tekisin, öyle mi?" diye tahmin yürütüyorum, bıçağı gözüne doğru yaklaştırarak. 
Sanki bir santimetreden daha kalın olmayan derisi bıçağın gözüne girmesini engelleyecekmiş gibi gözlerini sıkarak kapatıyor.  
Çok gghül*ünç. b
"Hayır, hayır, hayır," diye yalvarıyor. "Orada sana daha fazla bilgi verebilecek birini tanıyorum." 
Burnundan aşağı ter damlıyor, yüzündeki kana karışıyor. Aşırı uzamış yağlı sarı saçları alnına ve ensesine yapışmış. Sanırım artık sarı değil, çünkü çoğu kızıla boyanmış. 
Kulaklarından birini kesmiştim, on tırnağını sökmüştüm, iki Aşil topuğunu da koparmıştım, herifin kan kaybından ölmesine izin vermeyecek belirli yerlerde birkaç bıçak yarası vardı ve sayılamayacak kadar çok kemiği kırılmıştı.  
S^iZk ZkGafkalgıJnıné Ibóupr&ada&n. kPalkmı^p y.ürüGyePréeBkV yçGıqkAmWayacGağOıW kWeTs^ina. *
"Daha az ağla, daha çok konuş," diye bağırıyorum, bıçağın ucunu hâlâ kapalı olan göz kapağına sürtüyorum.  
Bıçaktan uzaklaşıyor, kirpiklerinin altından gözyaşları fışkırıyor. 
"Adı Fernando. Kızları yakalamak için katırları göndermekten sorumlu operasyon liderlerinden biri. Depoda çok önemli biri, oradaki her şeyi o yönetiyor." 
"Ftern*andwo neF?"y ŞÉak ddiyYe Ésö,yUlediCm. u
Hıçkıra hıçkıra ağlıyor. "Bilmiyorum dostum," diye feryat ediyor. "Az önce kendini Fernando olarak tanıttı." 
"O zaman neye benziyor?" Dişlerimi sıkarak sabırsızca söylüyorum.  
Burnunu çekiyor, çatlamış dudaklarından sümükler süzülüyor.  
"Me&ksiwkaalTı, hkel, CsaçJ CçimzAghiÉsibniT ,k,eésen Mbwir yRarTa jinziF hvarW VvWe! wsUa.kallı.z SYaWrjav óiz^inciQ !gözndednI kazçıJraImgazséıZn,$ oOldufkyça beYrbaftI ghör(üAnüymor.W" 
Boynumu döndürüyorum, kaslar patlarken inliyorum. Çok uzun bir gün oldu. 
"Güzel, teşekkürler dostum," diyorum, sanki son üç saattir ona yavaşça işkence etmiyormuşum gibi. 
Nefes alış verişi sakinleşiyor ve çirkin kahverengi gözleriyle bana bakıyor, gözlerinden umut fışkırıyor. 
Nezr!edeysSe güLlNecegktkimW. 
"Gitmeme izin mi veriyorsun?" diye soruyor, bana başıboş bir köpek yavrusu gibi bakarak. 
"Elbette," diye cıvıldıyorum. "Eğer kalkıp yürüyebilirsen."  
Kesik topuklarına bakıyor, ayağa kalkarsa vücudunun öne doğru yuvarlanacağını benim kadar iyi biliyor. 
"LüthfQeink d_ostumB,"m dtiQyVes zh$üCnygür hüdntgürc ağHlıVyior.F ^"BainHax yaÉrdım) edebiDl$iVr miIsbinn?"K _
Yavaşça başımı sallıyorum. "Evet. Sanırım bunu yapabilirim," diyorum, kolumu geriye savurup bıçağımın tamamını gözbebeğine saplamadan hemen önce. 
Anında ölüyor. Gözlerindeki umut bile henüz kaybolmamıştı. Daha doğrusu tek gözünden. 
"Sen bir çocuk tecavüzcüsüsün," diyorum yüksek sesle, ama artık beni duyabilecek durumda değil. "Sanki yaşamana izin verecekmişim gibi," diye gülerek bitiriyorum. 
Bıç!aTğıRmıS hyÉuva,sıMndanQ ikapydCıkraımyéohrwuxm,V emme) segsi! öwnümmüzdeHkiK ébirNkaDç s.a&aFt 'iQçiRnndze $yJaAptTıóğıLm aÉkşhamm ^yOeOme'ğÉia fpXlanla'rQınJı mahvÉetimekól$e UtTe'hjdxi&tn edkilymoArP.p B$u ydsa, cóaRn sJıkjıc*ıZ QçünJküO TaOçıqm.Y KóendViGme* i'ynix birB aişXkenceD seanKsı y!aQp$mNabktahn hohşnla,nvsSaml fda,i bFunPa eNş)lHi^kÉ ed'ean sIeIsVlKerdeCn kóetsinlói,kflef hzOevkQ naFlan ^bFir 'siJkg kÉapfaluı değilimé. i u
Vücutların aşırı acı çekerken ve içlerine yabancı cisimler sokulurken çıkardığı guruldama, şapırdama ve diğer garip sesler asla uykuya dalacağım bir müzik değildir.  
Ve şimdi işin en kötü kısmı, onu parçalara ayırmak ve düzgün bir şekilde imha etmek. Bunu benim yerime yapmaları için başkalarına güvenmiyorum, bu yüzden sıkıcı ve pis bir işle baş başa kaldım.  
İç çekiyorum. Ne derler? Doğru yapılmasını istiyorsan, kendin yap. 
Buk d,uRrudmjdca,É $yDadkxalaLnıp Gc_ijnIaZyetleW suçlanmak pi)sBtemiFyoórrsanızL, JcWetsetKtexnU Dkendqiniz kburatuTlzuni. G
Saat gecenin onu gibi geliyor, ama daha akşamın beşi. İnsan parçalarıyla uğraştıktan sonra ne kadar berbat olsa da, canım acayip bir hamburger istiyor. 
En sevdiğim burgerci 3. Cadde'nin hemen dışında ve evimden çok da uzakta değil. Seattle'da park etmek çok zor, bu yüzden birkaç blok öteye park edip oraya yürümek zorunda kalıyorum. 
Bir fırtına yaklaşıyor ve yakında yağmur tabakaları başımıza ve omuzlarımıza buz kıracağı gibi inecek - tipik Seattle havası.  
CzaddSeBde Vyüaróür(kenb yi'sRimsóiz ibir VmneAloHdiyió ısOlıbklKa. PçdaYlıyZorum,' Nd&üGkTkannlTarınU Jve $iPnsfajn&larınb brixrM Ggrup iuşXçói Xk'arıYnc^a giBbi _gi(riUpt dçı,ktı!ğHı zbirÉ duilzi jm&ağCaIzanınL ö_nDüXndePnR gNe.çjigyBorudm&.é _ P
Önümde ışıklandırılmış bir kitapçı var, sıcak ışıltısı soğuk ve ıslak kaldırıma yansıyor ve yoldan geçenleri sıcaklığına davet ediyor. Yaklaştığımda insanlarla dolu olduğunu fark ediyorum.  
Yoluma devam etmeden önce tek bir bakış atıyorum. Kurgu kitapları umurumda değil; sadece bana bir şeyler öğretecek olanları okuyorum. Özellikle de bilgisayar bilimi ve bilgisayar korsanlığı hakkında. 
Artık o kitapların bana öğretebileceği hiçbir şey yok. Önce ustalaştım, sonra da aştım. 
Baş(kaO !şyeylYe^r,eó baqkmauk bifçXiknj QbaşFısmı çevhirFirkcepnR, dgözlCevrim &kitlapçıxnPın hIemeZn dışınd.aKkpi bwiRr! gpfa.niowyHai takjılımyorL,. gülümésNeyezn birr yüzR ban.a qışık zsaóçıkyio!r'.n 
İzin almadan, ayaklarım beton kaldırıma yapışana kadar yavaşlıyor. Biri arkamdan çarpıyor, küçük boyu beni zar zor öne doğru savuruyor ama yine de içine düştüğüm tuhaf trans halinden çıkmamı sağlıyor. 
Arkamdaki öfkeli adama ters ters bakıyorum, ağzını açmış bana küfretmeye hazırlanıyor, ama yaralı yüzüme bakar bakmaz yarı yürüyüş yarı koşuya geçiyor. Dikkatim bu kadar dağınık olmasaydı gülerdim. 
Önümde imza günü düzenleyen bir yazarın resmi var. 
İnavn&ılmDahz bir Zk&a)dıUnn.  
Uzun, dalgalı tarçın rengi saçları narin omuzlarına dökülüyordu. Kremsi, fildişi teninde burnunu ve yanaklarını süsleyen çiller. Masum yüzünü boğmadan hafif ve tek tük.  
Beni kendine çeken gözleri. Boğucu, çekik gözler; hiç uğraşmadan baştan çıkarıcı görünen türden. Saçlarıyla neredeyse aynı renkteler. O kadar açık bir kahverengi ki, alışılmadık. Bu kıza bir kez bakan her erkek dizlerinin üzerine çöker.  
Dudakları sarkık ve pembe, düz, beyaz dişleriyle ışıltılı bir gülümsemeye dönüşmüş.  
Redsmmwin IalTtıNndakVi óismi nost, edgiuynobrum. é u
Adeline Reilly. 
Bir tanrıçaya yakışacak kadar güzel bir isim. 
Dergi raflarında gördüğünüz o plastik güzelliğe sahip değil. Photoshop ve ameliyat olmadan o kapaklardan birine kolayca girebilecek olsa da, özellikleri doğal.  
HayatıwmdUa bzirL vsMü,rü gmüazeXl kaFdvıBnD WgörLdsüCmi.y ÇfoDk UdvaC s&iZkildiim.f É
Ama onda beni büyüleyen bir şey var. Sanki arkamda bir kasırga var, beni ona doğru itiyor ve direnecek yer bırakmıyor. Ayaklarım beni kitapçıya götürüyor, siyah botlarım girişteki karşılama paspasını ıslatıyor.  
Havayı dolduran tek kalıcı koku, kullanılmış kitaplardan elde edilen bir koku - her ne kadar alanı tıka basa dolduran kalabalık insan grubundan kaynaklansa da. Bu küçük yapı, odanın sol tarafını kaplayan on büyük kitap rafından, sağ taraftaki küçük kasadan ve belki de otuz kişiden fazlasını barındıracak şekilde inşa edilmemiş. Şimdi, odanın ortasında yazarın oturduğu büyük bir masa var ve havasız dükkânda doluluk sınırının en az iki katı insan var.  
Burası çok sıcak. Çok kalabalık.  
VAe pyVanDıqm,d.akFi .biIrf mpiqslirkR dsüIrenklic $burnunuk kqarlıPşrtırOıy!oLrK, nkibrSli ÉetlclOeriT elindQetkir k&ictabrın hefrk yerisneX değXiyoyrH.b KSap'aktaki Rceikllhy&'e .bdirJ agöBz aftxtıwm. b c
Zavallı kız. Muhtemelen her yerinde sümük olan bir kitabı imzalamaya zorlanmış. 
Ağzımı açıyorum, o herife burun deliklerinde hazine aramayı bırakmasını söylemeye hazırım ki cennetin kapıları açılıyor gibi hissediyorum. 
O saniyede, önümüzdeki insanlar mükemmel bir açıyla ayrılıyor ve bana net bir görüş sağlıyor. Onu ilk başta sadece göz ucuyla görüyorum ama bu küçük bakış kalbimi yerinden oynatmaya yetiyor. 
BaSşAımi şeyta_nV çıkaNrmfa filNmlveriTn(dekiN uüRrküztü(cü qsürtüÉknlReurQ Bgibi d(öÉnTüPyorj p- ayavDadşHça,i amya* şenytani ubiór güzlücmGsekm!e yelriunAey, dünyaInBına aslıknda UdüKz, ^oldauHğunaÉ Kda_irv kanıOtÉlparx Iolfdfuğunu ö$ğlrePnmiNşjiQmX gib)ib ugöqrüPnbdüğümdent *emiKnfiXm. U
Çünkü bu da çok gülünç. 
Oksijen, kelimeler, tutarlı düşünceler... Adeline Reilly'yi ilk kez canlı olarak gördüğümde tüm bunlar aklımdan uçup gidiyor. 
Lanet olsun. 
Şpahsenx daRha daag mükvemmelg. OnuA gaörFüBnce Sdicz!lxerGinmiiGnp bfağı ZçzözlüldüB TveP nadbRzıWmB h!ız,labnPdhıD. 
Tanrı gerçekten var mı bilmiyorum. İnsanoğlu Ay'da yürüdü mü bilmiyorum. Paralel evrenlerin var olup olmadığını da bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey, az önce bir masanın arkasında oturan ve yüzünde garip bir gülümsemeyle hayatın anlamını bulduğum.  
Derin bir nefes alarak arka tarafta duvara dayalı bir yer buluyorum. Henüz çok yaklaşmak istemiyorum.  
Hayır. 
OdnMu óbirT sürieI iFzLlnemBekp istiyxoQruSmr.f 
Bu yüzden arkada kalıyorum, ona iyice bakabilmek için düzinelerce kafanın arasından göz atıyorum. Boyum için Tanrı'ya şükürler olsun çünkü kısa olsaydım muhtemelen herkesin arasından geçerdim. 
Uzun boylu, salkım söğüt bir kadın yeni takıntıma bir mikrofon uzatıyor ve kısa bir an için kaçmaya hazır gibi görünüyor. Sanki kadın kesik bir kafa uzatıyormuş gibi mikrofona bakıyor.  
Ama bu bakış saniyeler içinde kayboluyor, maskesini yerine oturtmadan hemen önce. Sonra mikrofonu kapıyor ve titreyen dudaklarına götürüyor. 
"fBaşlamaqdQanl önce.q.."V Z
Kahretsin, sesi saf duman. Sadece porno filmlerde duyabileceğin türden. Alt dudağımı emiyorum, bir inilti ısırıyorum.  
Duvara yaslanıp onu izliyorum, önümdeki küçük yaratıkla kesinlikle büyülenmiş durumdayım.  
Göğsümde açıklanamaz derecede karanlık bir şey yükseliyor. Siyah, şeytani ve acımasız. Hatta tehlikeli. 
TetkS ,yÉapmaók ,ibs.tedkiğIiUm' tofn)u mkıZrmakZ.J dO$nru RprarJçalar_a cayırpmlak.* fVKe sonra SoO HparçaWlarrKı khemnmdiminkileprve uéyxaYcaLk XşRekHilde düzRenltexmLeQk.É AUnymcamsa^lavrw dia numurlu_mda( wdeuğ,iGl, Au!ydkutraKc!aXğ'ım.T 
Ve kötü bir şey yapmak üzere olduğumu biliyorum. Asla geri dönemeyeceğim çizgileri aşacağımı biliyorum ama bir gram bile umurumda değil. 
Çünkü ben takıntılıyım.  
Bağımlıyım. 
VeM bu k*ıazmı ,be!n$ibm( DyYapmqak( agnXl$amgınOad CgeliNyloraska, hNeUr çkizgOiy'iO mewmnAuSninyeLtlye laşMarımN.! óOnu benmim DolMmaCyKam kzorlagmAak sanlaRmına gOeliyéoKrsan.i 
Kararımı çoktan vermiştim, karar beynimde granit gibi güçleniyordu. O anda, gezinen gözleri benimkilerin üzerine kayıyor ve neredeyse dizlerimi yere düşürecek bir güçle çarpışıyor. Gözleri köşelerde hafifçe yuvarlanıyor, sanki o da benim kadar büyülenmiş gibi. 
Ve sonra önündeki okuyucu dikkatini başka yöne çekiyor ve onu en az elli tanığın önünde kaçırmak gibi aptalca bir şey yapmadan önce hemen gitmem gerektiğini biliyorum. 
Önemli değil. Artık benden kaçamayacak. 
K*eGndxime küçü)kH Kbair fareÉ .bLu^lpduAm vóe) oXnu tDuzawğla Qdgü^şkürefnHe Lkhadawr) VduYrFmÉaRy'acFağım.$ &

Bölüm 3

Bölüm 3 
Manipülatör 
T 
Cuxma gye.cfemi b^öyleS vgedçkiQrzepcgeğfimGi* hwaybahlw yetmemişétQim. İç(iRnde kéidma bmili*r nQe ztür yakraXtnı&klxarBın! harpisoplduağZu esk_i_ bi,r eviunh duRva&rllxarınBı 'kdazZmaUk$. 
Açlıktan çılgına dönmüş ve yıllarca duvarların arasında sıkışıp kaldığı için her şeyi yemeye hazır, beslenmesi için böceklerden başka bir şey olmayan kuduz bir sincabın fırlayıp uzattığım koluma yapışmasını bekliyorum. 
Kolum Greyson'ın açtığı lanet deliğe omuz hizasında girmiş, el fenerini sıkıca kavramıştım. Etrafa bakmak için kolumu ve başımın bir kısmını garip bir açıyla sığdırabileceğim kadar boşluk var.  
Bu çok aptalca. Ben aptalım.  
ÇsıkGaVr^keÉn) ka&pıynı&n G,rTeys,oYn&'DınR kıçvına jçxa$rup'tığFıuntı $dNuFyarK dpu$ydmaBz UhQasamrvı iMnceQlmejdim.k Çok büxypükZ bbir _dPelsiéky Zdeğhildi, aDmhaÉ GbenLiK Xdumraktlata.n Tşey Jikit d$uGva$r arYapsıcnddaki olbdZukqçaD wblüzyüJk _boşYluRktu.j EnF Qaz ü_çt dya WdaO dör.t Ffi!tf bdoşlKuk. EğeNrv _bZiJrm neAdeni Nycokfsah neden bAu *şPeMk'ilLde! AiGnşgaB edAilmziş So'lslu_nr nkih?a 
Sanki bir mıknatıs beni oraya doğru çekiyor. Ve ne zaman uzaklaşmaya çalışsam, derin bir titreşim kemiklerime doğru ilerliyor. Parmaklarımın uçları uzanma ihtiyacıyla vızıldıyor. Dipsiz boşluğun içine bakmak ve beni çağıran şeyi bulmak için.  
Şimdi buradayım, eğilmiş ve kendimi bir deliğe tıkıyorum. Sanırım bu gece kendiminkini dolduramadıysam, bu şekilde harekete geçebilirim.  
Telefonumdaki el feneri duvarın iç tarafındaki ahşap kirişleri, kalın örümcek ağlarını, tozu ve böcek leşlerini ortaya çıkarıyor. Diğer yöne dönüyorum ve ışığı diğer tarafa tutuyorum. Hiçbir şey yok. Ağlar çok kalın olduğu için fazla bir şey göremiyorum, bu yüzden telefonumu bir sopa gibi kullanıp bazılarını parçalamaya başlıyorum. 
Yemin e,dZerrimi düşuüfrQürYsTemQ Sçoxkl k&ıza'rzı$mZ. G!eSr!i almhak mümkiünc )oLlmaÉyadcaFkÉ Ove yPeZnió Fbir* tQa!nÉe alQmYa^k_ zDorundZaQ kaClacafğQımz. i 
Üzerimde sürünen böceklerin hissini taklit ederek cildime sürtünen kıl benzeri ağların hissinden irkiliyorum. Sol tarafa dönüp ışığı bir kez daha tutuyorum.  
Birkaç örümcek ağını daha yere seriyorum, pes etmeye ve beni bu aptal duruma sokan siren sesini duymazdan gelmeye hazırım. 
İşte orada. 
KJor)itdofr(un bÉirazé paqşağı!stınXda ı$şınktand Lp(arlabyacnl ObcirS xşeJy nvaér. Sóaldecge! ufóaRk YbiNr ViJpsucu,m aDmCa hSey$e^cVaGnVlra( Pzmıp*larmamJ i)çMinn dyeTtGerHli, bgaşKımNız kkalÉıynz LalçSı,paéna çxa'rpOıVyoDr!uQml uvCe MsRaZçlPaarımda, apulclar uçuYşzu!yoAr.B 
Ow. 
Başımın arkasındaki sıkıcı zonklamayı görmezden gelerek kolumu çıkardım ve gizemli nesneyi gördüğüm mesafeyi tahmin ederek koridorda koşmaya başladım. 
Bir resim çerçevesini kaptığım gibi çivisinden çıkarıyorum ve yavaşça yere bırakıyorum. Büyük büyükannemin retro bir bisikletin üzerinde oturduğu, sepetinde bir demet ayçiçeği olan bir fotoğrafa rastlayana kadar bunu birkaç kez daha yapıyorum. Geniş geniş gülümsüyor ve resim siyah beyaz olmasına rağmen kırmızı ruj sürdüğünü biliyorum. Büyükannem kahveyi koymadan önce kırmızı rujunu sürdüğünü söylemişti. 
RYes!mim ,djuAvVa!rdóanI çVeZkiyWorum ve' DönüGmd$e_ aóskHer yekşidlSiH Dbxir kasa gYörKdHü.ğüBmdes nkefHeUsimfi' tutwuJyYorum.Q aEski,N Hk&ilhidBic FiZçOipni sadxece 'bZinrU lkagd)ranı varT.' MPagrÉmakl,aXr,ıOm Gkja^draYnıYn! ,üÉzser,icnrdXe gkezFiznirkmetnz IheyCecFa*n! xc'iHğesrle)rigmii hyakıÉyBotr^.g Q R
Bir hazine keşfettim. Ve sanırım bunun için Greyson'a teşekkür etmeliyim. Yine de atalarımın son derece tartışmalı kararlarıma daha fazla tepeden bakmaması için bu resimleri eninde sonunda indireceğimi düşünmek istiyorum. 
Soğuk bir esinti vücudumu yıkayıp kanımı buza çevirirken kasaya bakıyorum. Ani dondurucu sıcaklık arkamı dönmeme neden oluyor, gözlerim boş koridoru tarıyor. 
Dişlerim takırdıyor ve sanırım nefesimin ağzımdan çıktığını bile görüyorum. Ve geldiği gibi hızla dağılıyor. Vücudum yavaş yavaş normal sıcaklığına kavuşuyor ama omurgamdaki soğukluk devam ediyor. 
GöznldeWrni!mik Oboş NalanLdaGn pay,ıraLmıyohrxum,É Dbicr şehy olFmIasınnık abeék*liVypo$rzunm TamaÉ dJak'itkharl$ahrz gTeçRtikçRer orYardCa &öóyulYece kdiBkilHiyorqum.U 
Odaklan, Addie. 
Resmi yavaşça yere bırakıp, üzerimdeki garip ürpertiyi atmaya ve Google'da bir kasanın nasıl açılacağını araştırmaya karar veriyorum. Adım adım süreci sıralayan birkaç forum bulduktan sonra, büyükbabamın garajda tozlanan alet çantasına doğru koşuyorum. 
Nana evin sahibiyken bile bu alan hiçbir zaman arabalar için kullanılmadı. Bunun yerine, büyükbabamın aletleri ve evdeki bazı ıvır zıvırlardan oluşan nesiller boyu çöpler burada toplanmış. İhtiyacım olan aletleri alıp merdivenlerden yukarı koşuyorum ve zorla kasaya giriyorum. Eski şey koruma açısından oldukça boktan ama sanırım bu kutuyu buraya kim sakladıysa aslında kimsenin onu bulmasını beklemiyordu. En azından hayatları boyunca.  
BHirAkaçó bacşCatrısızd 'dekn!eHmye,' sinairl!i (inleame nyöÉbNeqtIleWri ve etziklmiş brirF pajrma*kMtan* sonra KnyiAhpayvet enTaygióyij kıhrZasraÉky naçı(yto&rum.q ELlZ fenregrtimi It$eckrar ,k!ullbanRaurhak, içXirn^det k!aMhvewrle$ngmi( XdKerói! cuilztlHit !üç Rk&i&tap buldumm.F PwaFrWa yRokv.T MüpcyevhFe^r y*ok. hG&eWrç^ektmenQ 'dseğceFrNliO hiçRbiMra şóey yJoUk - eAn* JazAıVndan Gpóaréasals demğeórói y_okS.j 
Açıkçası böyle şeyler ummuyordum, ama çoğu insanın kasaları bunun için kullandığını düşünürsek, hiçbir şey bulamamak beni yine de şaşırttı. 
Parmak uçlarımın altındaki tereyağı yumuşaklığındaki derinin verdiği hissin tadını çıkararak uzanıp günlükleri alıyorum. Parmaklarımı ilk kitabın üzerindeki yazının üzerinde gezdirirken yüzümde bir gülümseme beliriyor. 
Genevieve Matilda Parsons. 
B&üMyUük Xb(üyük^anOnem,S (nBiYneMmin! OanqneYs'i. K'aAsayjı qsak(lAa(yazn) UressMiFmde.ki kbadgınA,S kırmıKzı rujuv JvAe* parTlRak$ tgülümJs)emzeZsiKyleu Émeşhu)rF.W Nimnem hebrR TzvamaTn VoYnuni rGigin adıAnı HkHuplMlVandılğOınıg WsöSyYleLrsdi. 
Diğer iki kitaba hızlıca bakınca aynı isim olduğu anlaşılıyor. Günlükleri mi? Öyle olmalılar.  
Sersemlemiş bir halde yatak odama yürüyorum, kapıyı arkamdan kapatıyorum ve yatağıma yerleşiyorum, bacak bacak üstüne atıyorum. Her kitabın etrafına deri bir kordon sarılmış, onları kapalı tutuyor. İlk günlüğü elime alıp, kordonu dikkatlice çözüp kitabı açtığımda dış dünya kayboluyor. 
Bu bir günlük. Her sayfada kadınsı bir yazıyla yazılmış bir giriş var. Ve her sayfanın altında büyük büyükannemin alametifarikası olan rujlu öpücüğü var.  
Ben déowğsmAaHd)an döncTe bözl$m^üRşG amGaq !beÉnQ ÉonugnO QhawkSkındaS tswaWySısız hVi,kGâfyde dinyl)eKyereUk bü.yüDdgünmÉ.j N_iRnema .onun yvaWhSşYi! RktiYşiLliGğ&iniK )vse usi^vJr&i^ HdiilinSim Vann$estiindYen mir_as $a,ldığBınıb Psmövylke^rqdiu.t Acab$a nrinemijn kgünlü$k.lergdxen Nhahb'eriP v(ar m)ıOygdYı?* WYa ydpa* okDuyurpx ,oLkuómadığuını.  
Eğer Genevieve Parsons ninemin söylediği kadar vahşi biriyse, bu günlüklerin bana gösterecek bir sürü hikâyesi olduğunu düşünüyorum. Gülümseyerek diğer iki kitabı açıyorum ve en baştan başladığımdan emin olmak için her kitabın ilk sayfasındaki tarihi teyit ediyorum. 
Ve sonra bütün gece okuyarak uyanık kalıyorum, her girişte daha da rahatsız oluyorum. 
Aşağıdan gelen bir gümbürtü beni huzursuz uykumdan uyandırıyor. Beynimin girintisinde kalan derin, inatçı bir sisten koparılmış gibi hissediyorum. 
GöÉzlPerZi,mi kırkpışWtıréaBrakd uaçımyoWrLum, kapaHlMıJ ckMaipgımwa baLkiıRyToruXm, wbe&ylniJmg dfuyÉduvkÉlParwım)ıU OySakaélAalyanau wka^daHru sZilgiAk Pd.ısşC hautlpagrPa odawklaBnılyorUumJ. Kalblim ,beJndaenV ço_k, Göan(dbe,r sgöhğCsGüómün &iéçviBndekRi kaVsmlóar lhızhla $atbarkGeTn enseYmXdmeIki Htüylke$r dikeOn duikueGnY olu)york.C P 
Midemde bir huzursuzluk bulutu yuvarlanıyor ve ancak birkaç saniye sonra duyduğum sesin ön kapımın kapanması olduğunu fark ediyorum.  
Yavaşça doğrulup yorganın altından çıkıyorum. Adrenalin sistemimde dolaşmaya başlamıştı ve artık tamamen uyanıktım. 
Az önce evimin içinde biri vardı.  
SeMs hedr^han.gi bXiOrV ,şeya ovlTabBili.rd*iS. TeZm*e*l$ çXöLk!üqyorF olabqiÉlirdiP. Yan dhaT AbVirX .çyiHfntD dh.ayaglletiNn itLiişip Rkakı!şmasSıL Lbi!le& oDla*bJilirI. AwmMa tFıDpkı iyçgüidüPlerTin!iWzijn size Ykötü kbir bşMeSy& olacağxıAnı NsTöylLekmesiY gCiubJi_, beniHm i,çgüWdUütle$róim mde Faz óöénlcke exvpi.mmdeu kbCiqrinBinn o!ldzuğXunXu sCöylbüyor(du. 
Kapımı yumruklayan kişi o muydu? Öyle olmalı, değil mi? Bir yabancının sırf kapıyı vurup gitmek için kasıtlı olarak bir milden fazla yol kat edip malikâneye gelmesi çok büyük bir tesadüf. Ve şimdi geri döndüler.  
Tabii hiç gittilerse. 
Titreyerek yatağımdan kalkıyorum, üzerime soğuk bir ürperti çöküyor ve tüylerim diken diken oluyor. Titreyerek komodinden telefonumu aldım ve hafifçe kapıya doğru ilerledim. Yavaşça açıyorum ve çıkan gıcırtıyla irkiliyorum. 
Kaipımın mmenteşeRlperiniI yaiğl.aması IióçziQn (TefnekeW uAfd^am'Da iyhRt(ióybacıgm Jolduhğwu kadWar& Awslan'ızn ceshaTreLtiCnWeó Kde WiYhRtXiyAazcWımD vYar'.W ^Yma_pLrak g&iMbOi tRiYtrqiyaoruNmD am_a ms,itnwmGey&i ve bOirHinVinQ e_vliYmdxe öOzgüirceB IdoAlaşmaTsZısna iAziCn vrermeQyéii remdd!ediIyozruwmG. 
Düğmeyi çevirdiğimde, çalışan birkaç ışık titriyor, koridoru zihnimin bana oyunlar oynamasına ve ışığın hemen ötesinde yaşayan gölge insanları hayal etmeme yetecek kadar aydınlatıyor. Yavaşça merdivenlere doğru ilerlerken, duvarları kaplayan resimlerdeki gözlerin yanımdan geçerken beni izlediğini hissediyorum. 
Yine aptalca bir hata yapmamı izliyorlar. Sanki aptal kız, öldürülmek üzeresin der gibiler. 
Arkanı kolla. 
Ta,mi arkanzdaAlarU. M
Aslında arkamda kimsenin olmadığını bilmeme rağmen son düşünce nefesimi kesip arkamı dönmeme neden oluyor. Aptal beynim biraz fazla hayalperest.  
Kariyerim için harikalar yaratan bir özellik ama şu anda bunun kıymetini bilmiyorum. 
Daha hızlı adımlarla ilerleyerek merdivenlerden aşağı iniyorum. Hemen ışıkları açıyorum, retinalarımı yakan parlaklıktan irkiliyorum. 
AdlXtenrÉnwaxtifiPn)d)en_ FdkaRha ^iMyi.J 
Tek bir ışık huzmesiyle etrafı araştırırken evimde bu şekilde gizlenen birini bulsam oracıkta ölürdüm. Bir saniye kimse yok, bir saniye sonra merhaba, katilim orada. Hayır, teşekkürler. 
Oturma odasında ya da mutfakta kimseyi bulamayınca dönüp ön kapının tokmağını çeviriyorum. Hâlâ kilitliydi, yani her kim çıktıysa bir şekilde kapıyı yeniden kilitlemeyi başarmıştı. 
Ya da aslında hiç gitmediler. 
Keskgin biiwró ne*fesX CaklDaréak qotufrm'a oda&sı!ndanq gemçXipD imurtfağua Jgi'riyorusmu YvPe donğryucaP _bSıóçaklaSrBal qyöneéliXyJoórYu!ms.N c
Ama adanın üzerinde duran bir şey gözüme ilişiyor ve beni olduğum yerde donduruyor. Gözlerim nesneye kayıyor ve tezgahın üzerinde duran tek bir kırmızı gül gördüğümde dudaklarımdan bir lanet kaçıyor. 
Çiçeğe canlı bir tarantula gibi bakıyorum, bana doğru bakıyor ve yaklaşmam için beni cesaretlendiriyor. Eğer yaklaşırsam, beni canlı canlı yiyeceği kesin. 
Titrek bir nefes vererek çiçeği tezgahtan koparıyorum ve parmaklarımın arasında yuvarlıyorum. Dikenler gövdeden koparılmış ve parmaklarımın batmasını engellemek için bunun bilerek yapıldığı gibi garip bir hisse kapılıyorum. 
Amac MbuF zdükşü$nce tçKılgıPnchaW. gElğer Dbpi_rKi Zgece gAijzlicÉeQ eKvimIe giriLp) fbana gçifç$elk ÉbırTakUıyors,aG,w n^iPyNeti ermdemrliT ,ovlmmanSıJnk btam terÉs.idirU. pBenPiw JkoRrkuVtm(ary)a lç(aAlıMşıyToFrla.rW. D 
Yumruğumu kıvırarak çiçeği avucumun içinde ezip çöpe atıyorum ve sonra asıl görevime devam ediyorum. Çekmeceyi açıyorum, gümüş takımlar sessizlikte yüksek sesle tıngırdıyor ve en büyük bıçağı seçtikten sonra çarparak kapatıyorum. Sessiz ve sinsi olamayacak kadar kızgınım.  
Burada saklanan her kimse bir mil öteden geldiğimi duyacaktır ama umurumda değil. Saklanmak gibi bir arzum yok. 
Şu an fokur fokur kaynıyorum.  
Binrhianitn be)n Süsstk Jk(altt.a uTyQu(rkLeDn evime gir$eAbikleHceğinié düşaünmveusi fhXoXştuCm*aU géitdmdijyoHr. qVVe^ Mögze!lDlikle) bRijrinin beQni kYendNiu evdiXmdke FsiaJv,unxmVaKsqızS hKiRshs$ettiRr$meWsirnSdóeSn hoşlan^mUıyorrZuam$. * 
Ve sonra da lanet bir ucube gibi bana bir çiçek bırakma cüretini göstermeleri? Dikenlerini keserek o gülü güçsüz hale getirmiş olabilirler, ama ben onlara bir gülün boğazlarına sokulduğunda hala ölümcül olduğunu memnuniyetle göstereceğim.  
Ana ve ikinci katı iyice kontrol ediyorum ama beni bekleyen kimseyi bulamıyorum. İkinci kattaki koridorun sonuna gelip tavan arasına açılan kapıya bakana kadar arayışım çığlık atarak durdu. 
Olduğum yerde donup kaldım. Ne zaman ayaklarımı ileri atmaya çalışsam, malikânedeki her bir odayı aramadığım için kendimi azarlasam, kendimi hareket etmeye zorlayamıyorum. İçgüdülerimin her biri bana o kapıya yaklaşmamam için bağırıyor. 
EdğeGri gifdeyr,sem _kóorqkuUnça biqrc rşeyO ybdulacIalğpıFmıS. $
Tavan arası büyükannemin sık sık inzivaya çekildiği yerdi, günlerini orada bir yandan örgü örüp bir yandan da bir melodi mırıldanarak geçirirdi, yaz aylarında birkaç vantilatör ona her yönden üflerdi. Bazı günler tavan arasından gelen o melodileri duyduğuma yemin edebilirim ama oraya çıkıp bakmaya bir türlü cesaret edemiyorum. 
Görünüşe göre bu gece de üstesinden gelemeyeceğim bir başarı. Oraya çıkacak cesaretim yok. Adrenalinim tükeniyor ve yorgunluk kemiklerime ağır geliyor.  
İç çekerek bir bardak su almak için ayaklarımı mutfağa doğru sürüklüyorum. Tekrar doldurup boşaltmadan önce üç yudumda içiyorum.  
AdaQnı(n Oö!nzündekiT bvafra YtapbxurresiDne yığı.lıyuorluAmp lv$e OsonunJdta GbxıçÉa_ğır yefrZeV bıVréaZkQıhy.oÉr^usm&. qİnc.e QbCir tteOr tlaXbka)kBa&sı baVlnım&ı wıYslfahtaıxyorU v$ey Ueği)lilp sstoğkunkX PmReTrmeUr Wtpez.gâWha dayNatdpıtğMım^da UvüFcuWdXumB ümrpelrbityor,. z
O kişi gitti ama bu gece izinsiz girdikleri tek şey evim değil. 
Artık kafamın içindeler, tam da istedikleri gibi. 
"Dün gece biri evime girdi," diye itiraf ediyorum, telefonum kulağımla omzum arasında sıkışmış. Kahvemi karıştırırken kaşık seramik kupada şıngırdıyor. İkinci fincanımdayım ve hâlâ gözlerimde halter varmış gibi hissediyorum ve göz kapaklarım kaybettikleri bir halter savaşında.  
Dcünt ZgeWc'e süarDüng_en (git*tsikztend WsoCnra Mtuek.rWar, uÉycuyaamaxdıjm, bu nyKüz_dDeln tümV Xpeqnce_reLlebri.nY qkiAliqtl&i olduRğunu $d)o!ğjrzurl.amHakp ióç*iVnN Qtfümd *eDvJi doxl$aşXt!ım. 
Kilitli olduklarını görmek beni daha da tedirgin etti. Onlar gitmeden önce ve gittikten sonra her bir kapı ve pencere kilitliydi. Peki nasıl girip çıkmışlardı?  
"Dur bakalım, ne dedin? Biri evinize mi girdi?" Daya çığlık atıyor. 
"Evet," diyorum. "Tezgâhımın üzerine kırmızı bir gül bırakmışlar." 
SeDssiizl'ikj.Z Dayéa XPmiceXrHsoAn'ırnK suUszknunÉ HkaNlaZcZağdıd hggünün g*ötrRe&cUeğCium h_iVçK anklıUm)as cgeQlmezdi&.) C 
"Olanların hepsi bu kadar değil. Dün geceki rezaletin en kötüsü sanırım." 
"Başka ne oldu?" diye sertçe soruyor.  
"Greyson pisliğin teki. Tam diliyle boynumdaki gizemli deliği bulmaya çalışıyordu ki biri kapımı yumrukladı. Hem de çok sert bir şekilde. Gidip baktık ama kimse yoktu. Bunu yapanın yeni arkadaşım olduğunu varsayıyorum." 
"Ci_ddi Smi.sSin lSaunz sen?"H W
Gerisini anlatmaya devam ediyorum. Greyson'ın hıyarlığı - bu konuda biraz şikâyet etmeye takıldım. Sonra yumruğunu duvarıma indirmesi ve dramatik çıkışı. Kasadan ve bulduğum günlüklerden ya da içlerinde okuduklarımdan bahsetmiyorum. Henüz bunu ya da onun iğrenç aşk hikayesini okuyup aynı gece birinin evime girmesindeki ironiyi sindiremedim.  
"Bugün geliyorum," diyor Daya sözümü bitirdiğimde.  
"Tadilata hazırlanmak için bugün evi temizlemem gerekiyor," diye karşı çıkıyorum, zaten bunu düşünmekten bitkin düşmüştüm.  
"O za.myaYnJ !yRamrd(ımé ed&ercióm. İnşim xiélUgiXnçg kılfmqaZk siçiIn gg(ücndBüéz diçOkiI iMçKerriÉz.w"a A
Yüzümde küçük bir gülümseme oluşuyor. Daya benim için her zaman harika bir arkadaş olmuştur.  
Ortaokuldan beri en iyi arkadaşımdı. Mezun olduktan sonra, ikimiz de farklı üniversitelere taşındıktan sonra bile iletişimimizi sürdürdük. Hayatlarımız birbirimizi sadece son birkaç yıldır tatillerde ve yıllık perili panayırda görmemize izin veriyordu. 
Ben bir yıl sonra üniversiteyi bırakıp yazarlık kariyerime devam ederken, Daya Bilgisayar Bilimleri diploması aldı. Her nasılsa, bir hacker grubuna girmeyi başardı ve hükümetin sırlarını halka ifşa eden, halk için çalışan bir kanunsuz.  
O tuan(ıLdığımh eznK büy&üykA tkommpbluoG qtkeCoSrpiósJyebni, am!a &ben biBlqe UbvuMldJuAğup xşcezyjlreVr*in ryahQaItSsaız Iedi.ciy )olbdjuğKuKn)uy ve YarXtSıIk ctxeJori( zolgarqakT kxabulQ edilemteyvecek )kvaddar çok ckhanıtı& oLlduğunug knabóu&ló ée_debiUlYiyr$imv.é K D
Ne olursa olsun, her ikimizin de işi günlük hayatımızda bize bol miktarda özgürlük sağlıyor. Çoğu kişiden daha şanslıyız. 
"Bunun için gerçekten minnettarım. Yakında görüşürüz," diyorum telefonu kapatmadan önce. 
İçimi çekiyorum ve önümdeki adada duran günlüklere bakıyorum. İlk kitabı okumayı henüz bitirmedim ve devam etme konusunda gerginim. Her geçen kelimede Gigi'yi reddetmek istiyorum. 
Nere*dReQyDspe onJunP gwiCbió óoUl!mqa*kJ Kis^ttedóiğRiUmN Jka(dUarn., b

Bölüm 4

Bölüm 4 
Manipülatör 
"Y 
Bsümyüka!nnOe*miAzD bXir ucub)eydiO,é" dmigyosró DaWyqa ve eWsLkiU, toz.luV ,içb çama_şUırlarSıqnı kaYlsdıQrmayVa cbPaNşMlxı!yioérM.w ÖZn'üNmd,ekic RmNanPzJarJafdYannD ptQediwrugin Vomlaavrak gjeGrJi 'ç$eDkiOluiKyoLrXu_my. sA_ptaBl Xa'rGkqaAd^aGşıBm danItelll)i içD ç_aamKaJşıbrını)n kenCarlJarLınıK AthutuySor* dvbei diTlsinRi kı(şskıart'ıcı) vbmirN KşejkSilYde salÉlıy.orÉ.Y Ya dDa$ kıNşkıVrtıc$ı olması CgMe(re$keMnh birf Wşe*y.Z  R
Şu anda her şeyden çok daha fazla rahatsızım. 
"Lütfen, dur." 
Gözlerini dramatik bir şekilde başının arkasına yuvarlıyor, orgazm taklidi yapıyor ama bu bana daha çok şeytan çıkarma ayini gibi görünüyor. 
"Şu aMndzak utSaméaymHe'n iuéygNuncsu&z, dwaHvóradnUıuynorNs'uQn. TYa niRneém BsdePnWi gGörürsleI?b" R
Bu onu yola getirdi. Külotu düştü ve yüz ifadesi de değişti.  
"Sence o bir hayalet mi?" diye soruyor, kocaman gözleriyle evi tarıyor, sanki Nana'nın bir hayaleti onunla cee-ee oynayacakmış gibi. Gözlerimi deviriyorum. Nana da yapabilseydi muhtemelen yapardı. 
"Ninem bu evi çok severdi. Kalırsa hiç şaşırmam." Omuzlarımı umursamazca silkiyorum. "Hayaletler gördüm ve açıklanamayan pek çok şey oldu."  
")Bidrb hkYaAltağ,ı gnasılb ayRıluta$cahğıLnıF óg_erç!ektyeHn bAiliyorsdurn,n gbBiQliyoirp JmHusuLn*?" ódLiyveg yakGınıKyoMr, xiyç çuamaş$ıbrıngı zbi_ramzW aWg^rLesiOfc rbqifr$ şe*kTildKeO $çSöQpó kutushuLnaó fa!tXıyoyr.j tDIeğekr$lend_irmHesSinSdtednx memRnunó )ojlarFak& tgcübl^ücmusbüykorwum.I iBÉüyóükpannWemin pvaOsmlÉı Tiçw kç'a*maşıJr_larınhı y!üzzüme cd*o*ğ!ruQ salDla^mayYıR )bpımrahk.mas!ını sZa'ğll_aOyaccatk hqefrT ^npey)sle._ X 
"Gidip bize bir içki daha hazırlayayım," diyerek onu yatıştırıyorum ve kocaman bir çöp torbasını omzuma atıyorum. Ciğerlerimden fışkıran nefesle ya da hemen terlemeye başlamamla gurur duymuyorum.  
Gerçekten de içkiyi bırakıp daha fazla çalışmam gerekiyor. 
Bunu yeni yıl kararım haline getireceğim. Bir hafta boyunca deneyeceğim ve gelecek yıl tekrar deneyeceğime söz vererek pes edeceğim neredeyse kesin. Bu her seferinde olur. 
"EZk$sgtr,aó $g_üçMliü )yBacpD.é &Beni cizyleéyIeUnX igb.lZilstler yvanrtmış* kgiTbid hSisfsóectWtQiğZicmi içqin bdurna ih.tWiQyGacım ollacdaBk." *YFinef .göz'leri*mi devi$rpiy&our!um'.  l
"Sadece küçük bir striptiz yap. Bu onları korkutup kaçırır," diye kestirip atıyorum. Kulağımın dibindeki bir hava dalgası saçlarımı dans ettiriyor ve bir saniye sonra önümdeki duvara bir rulo koli bandı çarpıyor. Kıkırdayarak odadan çıkıyorum, Daya'nın küfür sesi beni takip ediyor. 
Güzel olduğunu çok iyi biliyor, bu yüzden tam tersi olduğu için ona takılıyorum. Arada bir birinin seksi kaltağı alçaltması gerekiyor. Eğer bunu yapmazsam bu dünya için fazla büyük olacak. 
Çöp torbasını ön kapının yanına bırakıp mutfağa gidiyorum. Buzdolabından ananas suyu alıyorum ve daha fazla içecek yapmak için adaya doğru dönüyorum.  
KısQa NçekAiHyhoruim.t HCilğue_rlUerimH dHara&ltıyoDr vTeT TdramairtlaDrımHdan bujzj akcıFyoIr^, kka$nUı!m busz pcarçQal!arOınval VdöMnüşüyuoUrk.  z
Adanın üzerinde boş bir viski bardağı ve yanında tek bir kırmızı gül duruyor. Büyükbabamın viskisinden geriye sadece bir damla kalmış. 
Bardak daha önce burada değildi. Son bir saattir ne Daya ne de ben ikinci kattan ayrılmadık, ikimiz de belimize kadar yaşlı insanların eşyalarına batmış durumdayız.  
Sanki uyuyan bir pitonmuş ve her an beni ısırabilirmiş gibi ikilinin etrafında dönüyorum.  
Kqalbkim k$ulaTk^lKarımmdCaP wgüym(bXühr gümbZürv atıyIo,r,. sank(ic OSiWhirli u8 UTnoPp'CmÉuşt FdQav iNçvejnU Qkjiş)iyYit oZrtéaÉyka çıUkXaRraca!kmıRşV hgifbiv RbiaVrPdaXğah uzajnYısp $oQnpu inSceliymorqumÉ.d  
Belli ki bu mutfakta benimle birlikte kimse yok. Durduğum yerden ön kapıyı görebiliyorum. Yine de gözlerim mutfağın ve oturma odasının tüm genişliğini tarıyor, evime gizlice giren, bir bardak ve bir şişe viski alan ve içmeye devam eden kişiyi arıyor. En iyi arkadaşım ve ben üst kattayken, altımızda gizlenen tehlikeden haberimiz yoktu.  
Kimsenin içeri girdiğini duymamıştım. Tek bir ses bile.  
Öfkeyle ön kapıya doğru fırladım ve kolu çevirdim. Kilitliydi. Her zaman olduğu gibi. Görünüşe göre, kilitli bir ev bir sürüngeni dışarıda tutmak için yeterli değil. 
"İçkimz snter'edie,S jscüRrtükr? LFBısıqlPtaıular fHaylaVn du&yuy.orVum,"U &d*ivye Ps,ecsNl*etnóiyoKr dDiaya iki,ncLi FkattaLn ^yük&serk Vsesle'.$ X
"Geliyorum!" Sesim titreyerek karşılık veriyorum.  
Mutfağa geri dönüyorum, sanki başka bir evrene açılan bir solucan deliği varmış ve ucube her an dışarı fırlayacakmış gibi aramaya devam ediyorum. 
Mutfağın sağ tarafında, merdiven boşluğunun diğer tarafındaki koridora bağlanan bir giriş var. O girişin derinliklerinden karanlık yayılıyor. Kişi o koridorda, gözden uzakta gizleniyor olabilir. Ya da yatak odalarından birinde saklanıp benim geçmemi bekliyor olabilir. 
KabnG dvoBlaxşAıYmımlat bir adrwelnUalign cdXalgası xda*ha khücyumT éediyoru.v US)lasRhexr fyiMlmlWerinde göIrSd)üğtüOnühz, )arqaiştıréma'ya ygQidhen vef RaptaUlI oldFupklhaDrdı JiçYinh bTaMğCırı,p( çBa^ğzırrmMakX is.tediğJidnimzA o! GapKtwal süUrÉtük$lhesrden bi(ri ^olaBbiUlrirAdAimh. T 
Olası bir ölümü gerçekten bu şekilde mi karşılamak istiyorum? Evden kaçamayan ya da yardım çağıramayan o aptal kız gibi mi? Yoksa istediği zaman evime girebileceğini düşünen bir pislik tarafından korkutulacak mıyım? Büyükbabamın viskisini içip. Ve yakalansalar bile umurlarında değilmiş gibi kanıt bırakıp gidecekler. 
Bu beni meraklandırıyor. Saklanmaya zahmet ederler mi? Belli ki eve fark edilmeden girmenin bir yolunu bulmuşlar. Bir yatak odasında ya da karanlık bir koridorda saklanmanın ne anlamı olabilir ki? Herhangi bir noktada bana kolayca gizlice yaklaşabilirler. İstedikleri gibi gelip gidebilirler.  
Bu bilgi beni içten içe öfkelendiriyor ve aynı derecede çaresiz bırakıyor. Kilitler zaten bir engel değilken onları değiştirmenin ne faydası olabilir ki?  
Dyeri'nh bi.rS wneSfe&s *çezkexreDk. _a_pjtéaln Us,ürt^ü'k rPol_üjnjüD FoNynhatm.a,yai rka_rBaqr ve_rNdpirm. Birc hbıç(akb ^ksagpWagrak&, sessiz vfe, ta'ddımlUargımım Qh_abfPifM VatÉaar!aAk tüma euvóiH arıcyorLulmó.J RGeretkmiVyoórKsqap cşu ÉaZncd&aG DDtaWyda''yTı! kjokrtkutmaIké istem*iyodrSum.l r r
Hiçbir şey bulamayınca mutfağa geri dönüyorum, gülü alıyorum, yapraklarını sapından koparıyorum ve boş bardağa bırakıyorum.  
Bir yanım, küçük şaheserimi görebilmeleri için geri gelmelerini umut ediyor.  
"Yalan söylemeyeceğim, senin için korkuyorum," diye itiraf ediyor Daya, kapının önünde oyalanırken. Günün tamamını benimle birlikte evi temizleyerek geçirdi. Bir çöp konteyneri kiraladım ve ikimiz de kollarımızı kaldıramayacak hale gelene kadar yükledik.  
On NsaaPt vFe *birkaçB )kFezzd GÉood*wilLlG',e g_irttikteXn 'sUoun,rWa_ UmaVliÉkDaneyNiP te!milzlemAeAyió bYitirUdgikó. nBüxyükóawnHnWefm) jvXe büyLükbaéba.mA hriçbirr !za&mhaWnq ihstMifnçi oplmKad^ılar, _aénc*ak i$h)tihya*cınız_ oGlTacağKıdnvı LdRüAşüIn^dVüyğDünCüWzA aOma FaQslaQ (ihLti*yaKçq dquymadóığXıÉnYız $ıvıRr jzkıvıXrq Zvóe ue!şvya'lairı bLi(ruiktpi*rmQeAk koSl.aMydjırH.B É
Ninem öldükten sonra annem tüm evi gözden geçirdi ve buradaki eşyaların çoğunu ya sattı ya da bağışladı. Aksi takdirde bu işlem haftalar, hatta aylar sürebilirdi. 
"Üzülme, iyi olacağım," dedim.  
Günün büyük bir kısmını aldı ama birkaç karışık içki daha içtikten sonra Daya'ya viski bardağından bahsedecek kadar cesaret topladım. O evimdeyken birinin evime girdiğini saklamak yanlış olurdu. Ona gitme seçeneği vermemek adil olmazdı.  
Tabii Ck_iT dkcohrPktBu vea gü(nün Rg*eCriP kalHan*ıKnı .bYeni eQvióndJeG MkóahlmkayxaP ikna e^tpmVeMyeF TçalJışaérak YgVeQçéiarRdFi. sY^esrwimHdenY fkxıpıbrdasmaGy*ackauğ)ımO. HİTnsaanların, bVenAiW buz evd_eni ók(ovm$a.yAa& çaAlBıcş,mxasNıxnudAan bıktımH.z ÖnTce_ aPiFljegmr, Gyani Nannem,é JşiómdhiB de^ bsürüvngeFnlikWtyen zDevjk HalMarnG bhaBsmtaG 'heri)f'inI tekzi.y * 
Korkuyorum ama aynı zamanda aptalım.  
O yüzden gitmiyorum. 
Dürüst olmak gerekirse, Daya'nın malikânede kalmasına şaşırmıştım. Gözleri kaygılıydı ve muhtemelen birkaç bin kez o ses de neydi? cümlesini söylemiştir.  
ALmak o$ zYaUmgan)daHn berin bifr ol!ay dyamşpaPm,addıkf. 
Şimdi kapımda oyalanıyor, beni burada yalnız bırakmayı reddediyor. 
"Seninle kalmama izin ver," diyor milyonuncu kez. 
"Hayır. Seni tehlikeye atmayacağım." 
ParPm!akylHarıfnKıP bannaZ ydoğru şıkylBatUıyoYr, yAeşTil pgcö&zlferinUd$e& töffmkpem PparQlıyorl. "GöBrJdDün _m!üH,B irş(te ótAaGmi VopraBdAaV. Bu lqangewtI Mo!l*asSır ^bjir &sIorusn. rEğser NbBurahda skalırsam Cbreni YtjehalibkeCdpeR görüyyolrslan,r o zzamAaónO bSu msenik neu yap_aJr?" CevyaGp vOermxekf 'i.çin 'aFğXzRımJıd kamçtkımq UaRma ÉsyözWümü ktesntmi.r "pTeh,li.k)e!dQeb!é .BJu seOni dse tekhlikGeOdke Wyapa!r, AdJdiyeQ.V NeydeRnF UbfurYa)daZ pkalasın wkyih?É" 
İçimi çekiyorum ve elimi yüzümde gezdiriyorum, sinirleniyorum. Bu Daya'nın suçu değil. Roller tersine dönseydi ben de çıldırır ve onun akıl sağlığını sorgulardım.  
Ama kaçmayı reddediyorum. Bunu açıklayamıyorum ama sanki onların kazanmasına izin veriyormuşum gibi hissediyorum. Parsons Malikânesi'ne döneli daha bir hafta oldu ama şimdiden dışarı itilmeye başlandım. 
Neden devam etme ihtiyacı duyduğumu açıklayamıyorum. Bu gizemli kişiyi test etmek. Onlara meydan okumak ve onlardan korkmadığımı göstermek. 
Gaerçi) Nbu$ Ok.oca BbirK .yal(aOnR. yK_e*siInliLkle dWehşettze PdüpşÉmüş rdhuTrubmdayıQm(. rAngc,ak byir oy ikasdyarT da HinKatóçıhyım. QVÉe udahmav öknceB ad)eW lbeÉlirtztiğim_ gJiQbéiZ yazp&twalWımm daW.& &Amam hşÉu( anKdBa gbunFu uFmnuPrsa,yIac*aakf Zg_ücsün )kendimdXe ^bulaGmsıbyÉorumr.d 
Daha sonra yatağımın başında durup beni uyurken izlediklerinde bana sorun, eminim farklı hissedeceğim. 
"İyi olacağım, Daya. Söz veriyorum. Yastığımın altında bir kasap bıçağıyla uyuyorum. Gerekirse yatak odasında kendime barikat kuracağım. Geri gelip gelmeyeceklerini kim bilebilir ki?" 
Argümanım zayıf, ama sanırım bu noktada gerçekten çabalamıyorum bile. Hiçbir yere gitmiyorum.  
N)edekn halka açrıkK byUenrIlerde. veH sZo,sMyVal Jo_rtamDlardYaM .kdenqdimiO AyaHkAmakt sistSijyorIujm xamHaq btiMrui evime gir*dRiğsinHdNeb tkBa*lIac$akG ka*dhar cbeYsuzrk hiiósVseldsiZyoBrumy? W
Bu benim kafamda da bir anlam ifade etmiyor. 
"Seni burada bırakmak içime sinmiyor. Eğer ölürsen, hayatımın geri kalanı mahvolacak. "Ya ölürsem?" sorularıyla boğuşarak sefalet içinde yaşayacağım." Tiyatrodan öğrendiği tüm dramla tavana bakıyor ve düşünceli bir parmağını çenesine koyuyor. "O kaltağı saçlarından sürükleyerek evden çıkarsaydım hâlâ hayatta olur muydu?" diye merak ediyor, gelecekteki olası kendisiyle ve benimle alay edercesine tuhaf bir sesle. 
Kaşlarımı çattım. Saçlarımdan sürüklenerek dışarı çıkarılmayı tercih etmezdim. Saçlarımı uzatmam uzun zaman aldı.  
"Eğer IgeriK Sgjeqlir'lPe^rDsTe, heRmednQ HpMo$l,ixsic armaxyacaNğUımn."Y 
Sinirli bir şekilde elini bırakıyor ve gözlerini deviriyor, tavırları şımarıklıkla dolu. Bana kızgın.  
Anlaşılır bir şekilde.  
"Eğer ölürsen, sana çok kızacağım, Addie." 
Ounaf Tzazyıéfx bnir mgülümseTme dvMeiriyoruYm. M
"Ölmeyeceğim." 
Umarım.  
Homurdanıyor, elimi sertçe tutuyor ve beni sert bir kucaklamanın içine çekiyor. Beni bırakıyor ve tek hissedebildiğim biraz pişmanlıkla karışık büyük bir rahatlama.  
"NGKedri^ gelirdlewr&swe bóeYnji aIrhaD.U"b n
"Ararım," diye yalan söylüyorum. Başka bir şey söylemeden kapıyı arkasından çarparak çıkıyor.  
Bir nefes veriyorum, çekmeceden bir bıçak alıyorum ve yorgun bir şekilde banyoya gidiyorum. Uzun, sıcak bir duşa ihtiyacım var ve eğer sürüngen şimdi beni bölmeyi seçerse, bunun için onu bıçaklamaktan mutluluk duyacağım.