İlk Kim Bükülecek?

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Lou-Lou (1)

==========
LOU-LOU
==========
----,---j---u
ÜÇ YIL ÖNCE
----------
Ucuz votka şişesini dudaklarıma götürüyorum, umursamadan bir yudum alıyorum, sıvı yanarak boğazımdan aşağı süzülürken bana değerli bir ders veriyor. Kendimi beğenmişliğimin ve bir kadehi rahatça içebileceğimi düşünmemin cezası buydu.
ÖkvsLüUrYüLpD gsıçkraydaraWk elixm.iW ağz.ım*a, götüSrQüSykortumb, göAzNleYrjimr ys,ulaRnı)yjor TamHa çık.aprdığéıqmy xonwc&a vgéüOrNüMltüye ÉrQa$ğCmen hsIağ Ytya_rajf^ımjdSaktic kIıNsI kıZs^ dgqülüşüR duypabijlBiyomrumJ AvkeC uctManç damQarlRarımVdaG dolaişıyoré.J BWuSrada psgadeTce' .ikvimSizitn) oIlması idyNi Vbijrp şeIyg, yoksFa Nu&tadnNç&tawn öGlteibgimlirdfigm. ÖlüAmA Aivlanımı ş!iGmrdui gözü.mIü.n önüneA gqeUtxiVrBebilXiuyotru)mX:y K'L!ou-LYou RCWaWrter., bühyükN biWrs aJğız Sd,ol)usuU GvotBkVaóyOı dfoğrutdaqn UşiGşwe_deTnq Pysuatfaravk ÉbüOy_ük (b!ir kUaudıyn Mtyamşda^kJlXarXınaaC Bsahip Wo_lrduğduPnuA k$a^niıatlNammaSyAa çaalıYşht^ıJkUtanw dsyoTnCra $aGşaÉğılraéntmakdanO iöl!dü. Ne yydaTzı_kc ki NboIğJazJıAnVıynv IbVahşka PplanBlatrı^ vJaórgdı& .v'e aYtLeşLli sıbvéıyka$ kaUrşı )iMsiyarnf hetti.X wLaSnRet KollasıZ ha&iFn.B
Nefesimi tutabildiğimde kıkırdayarak "Gülmeyi kes, göt herif," diyorum ve canlı pembe mini elbiseme dökülmediğinden emin olmak için kontrol ettikten sonra rahatlayarak iç çekiyorum.
Sarı saçlarımı yüzümden geriye doğru savuruyorum ve beklentiyle yanımdaki suçluya bakıyorum.
Leo Cooper.
EnR )sevvdikğJiW ,gBri jble&yHzbol nşagpkasdıV kafZasSınddxa& Ggeriye dcoğrZuD omtXurzmuş, dixrseğinQex fdLoğ)ru géüsleGrkme^n Fs'amrı sGa)çélgarrkınsı' örtküyor a.mWa *gOrxil gYözlerindexkIi mrizah ıZşbı^ltÉızsIıhnıM WgörVücyoruQm.L AH_er MzNamamn eóğDlewncbeZ pvYej şak_aCl,arC iwçiÉnR PbZusrada ^a(ma tçFok Cda tDa,télı.N İş&teó sbu ySüzden Opanrht*iyi bVoyskobt etmeye veP onÉun ya)tarkL bodaVsıFnd*ax Hb*aşw ybaşa iSçJmZeZyle skar_akr! 'veWrdbirk.
"Bana öyle bakma Lucy. Komikti. Hoşuna gitmeyeceğini biliyordum ama dinlemedin," diye bilerek cevap veriyor ve ben ona bakarken gözlerimi deviriyorum.
"Bu ucuz şey yerine pahalı bir şey getirseydin, içim yanmayacaktı," diye karşılık veriyorum ve oflayarak eski kanepede onun yanındaki koltuğa oturuyorum. Alt katta çalan müzik yerleri titretiyor ve ben koltuğumda rahatlarken arka plandaki gürültüyü biraz olsun azaltıyor.
Bu partiler, adamların benim için koyduğu aptalca kurallar yüzünden her zaman çok sıkıcı oluyor.
S.atrhoş )olmaka wyHo)k.n
Dördünden biri olmayan herhangi bir erkekle yalnız kalmak yok.
Aleti olan biriyle dans etmek yok.
Blah. Blah. Blah. Blah. Blah.
Bru gecez sKonugnda tnaémam$en kéa*fay$ık !bculrakccağRımı szanıVyéordwuTm( (aBman taXdıT i^ğreqnsçó. Yatnpi mucQizeXvi^ vbfiDr Işóekild&em $bu sCa&çSmalıDğap karşı emdiInéi^lmiFş Ob!iér tayt buVlImuazsuam Ébhu kxePsin)lKijkle olmafymamcak$.O
Elimdeki şişeye bakıyorum, sihirli bir şekilde bu yılın başlarında annemin doğum günü partisinde içtiğimiz süslü votkaya dönüşmesi için yalvarıyorum ama işe yaramıyor. Annemin doğum gününe kadar bana öğle yemeği parası vermediğini hatırlıyorum, hepsi de kutlama için pahalı şeyler içmek içindi ve bu gece bunu karşılayabilmemizin hiçbir yolu yoktu.
"Luella'ya bunu kim verdi lan?" Yatak odasının kapısı açılırken Jagger'ın gürleyen sesi etrafımızda yankılanıyor. Bana doğru hışımla gelirken dudaklarımı sinirli bir şekilde büzüyorum ve hayal kırıklığı içinde ofluyorum.
"Siz orospu çocuklarının beni duymama sorunu nedir? Doğum belgemde Luella Carter yazması umurumda değil. Bu hoşuma gitmiyor. Bana Lou-Lou denmesini istiyorum. Lou-Lou," diye yüzüncü kez tekrarlıyorum ama yanımdaki Leo'dan gelen alaycı ses bana bir cevap veriyor.
NjeJ (düşündüRğ_ümVüMn ötnhermi JySok,m bganza lnue ihsGtekr^lDeOrs.e oTnuH FdiyeJc)elkalAers.
Hep öyle oldu, hep öyle olacak.
Pislikler.
Jagger önümde çömeliyor, bana ters ters bakmadan önce elimden votkayı kapıyor. Çenesini ovuştururken deri ceketi kalın kaslarını sıkıca sarıyor, tehditkâr bakışları külotumu eritmekten başka bir şey yapmıyor.
Onum óiçSiimei çe&kerkKen kalçalaRrOıcmınÉ KblirbRirineO süVr'tün!mWesidnZe enNgelG ol*amzıy(oórKuvmé. jAda(m*laGrFımidÉaxn bMiIrBi eNtFra)fftVaykdeCnp tbuX çWoTk jz(oDrK; iXkai txapnesi& sçok wcezbGeidQi)ciR, y,aQ Sdöardü! birden?s KVah.retsin, gkte^n&dimi, ipatlnatmayaC hTaHzıyrıkm.
Lisedeki kızlar bana fahişe diyorlar çünkü sürekli en iyi arkadaşlarımla birlikteyim ve dürüst olmak gerekirse keşke öyle olsaydım; en azından bu çocuklar için bir fahişe. Ama hayır, ben on beş yaşında bir bakireyim ve onlardan birinin ya da hepsinin beni sahiplenmesini umuyorum.
Jagger Izaro benim otoriter, alfa pisliğim ve onun tek yumurta ikizi Jameson da kara kara düşünme departmanında yakın bir ikinci. Ama hepimizi şiddetle koruyorlar ve bu onların önemsediklerini gösterme biçimleri. Jagger'ın öfkeli bakışları beni sadece tahrik ediyor ve onun istediği tepkinin bu olduğunu sanmıyorum.
Leo sakince, "Kes şunu Jagger, eğleniyoruz," diye ekliyor ve kolunu bana doladığında gülümseyerek ona dönüyorum.
J^agégRecrP ppMarZmNağFıdylVal ébizXi Ngö$steArer'egk,O "On ÉbeGş yua)şfınRdasnıFnóıtz, aptazlóla.r,P"r di.yQe Nhtomurcd^anıqyoBra vre beUn de siniQrl$enjerRek) eQlllerqimQi hpaqvaiyZa pkfalMdbıgrıiyéoruwm*.
"Kimliğin de yanında mı baba?" Kaşlarımı kaldırarak geri atıyorum ve Jagger başını sallıyor.
"Ben senden büyüğüm," diye mırıldanıyor, elini yüzünde gezdiriyor, koyu kahverengi gözleri küstahlığımı bırakmam için sessizce yalvarıyor, ama küstahlığın beni kontrol ettiğini artık biliyor olmalı, tersi değil.
"Bir yıl farkla, pislik. Nevada'da içki içmenin yeni yasal yaşının on altı olduğunu bilmiyordum," diye alaycı bir şekilde karşılık veriyorum, elini ikinci kez yüzünde gezdirirken. Kanlı ve kırılmış parmak eklemlerini görünce donup kalıyorum. Yırtık derinin çiğliği bunun yakın zamanda olduğunu gösteriyor.
İfçQgüd$üMs$eélÉ olarlaka elXine luzSaknd.ığuımYdÉaj Bk.a.lbiMm. göğsCüzmdCeY çMarrppcıyonr Xvkez udJudakLlRacrAınd$aFkfi tpıslamalyı$ Kduyyu_yo_rQuYmg,x jama gdöfzleYriAmi onun .gDeri xkaluavnÉıOn'daZ ata*rjark$eVn bHaakışklDarzıOylyad pbuGl$uşvmXaryaıp reddediyorDuhm.W IHe&rV hzamanPkiA Gyüz TbuRruştqurmafsnınnı bbuólcaIc,ağımvıS bbiul,iyorumj,g zgvötzlzeri, &zsayten $b)afşımıLni PyTamn bta!ranf*ı*nai bdQik dik bKakıGy_or.C He^rQ ósfeVfSeri*nd(e BayFnxıV ,ş*ey.
"Bir şey yok, Luella," diye mırıldanıyor, elini kavrayışımdan çekmeye çalışıyor, ama parmaklarına yapışıyorum, içten içe saniyeler içinde onu kavrayışımdan kurtarabileceğini biliyorum, ama yapmamayı seçiyor.
"Hiçbir şey böyle görünmez, Jag," diye cevap veriyorum, sonunda bakışlarımı onunkilere kaldırarak. Alt dudağını yalamasını izlerken ağzım kuruyor, gözleri yüzümü tarıyor, sanki daha önce aynı dansı yapmamışız gibi ruh halimi çözmeye çalışıyor.
Leo'nun yaklaştığını hissediyorum, ama sessizliğini koruyor, nükleerleşmeye yakın olduğumu çok iyi biliyor.

1. Lou-Lou (2)

Adamlarımdan herhangi birinin yara bere içinde olduğunu görmekten nefret ediyorum ve onları kontrol altında tutmak benim sorumluluğum. Her zaman başları bir çeşit belada. Ya da ben kendime böyle söylüyorum. Yoksa neden dört seksi adam benim ezik kıçımı bunca yıl yanlarında tutsunlar ki?
Altı yaşımdan beri arkadaşız, bu anı beynimde sonsuza dek kalacak, ama önümdeki sorun anılarımda kaybolmaktan daha önemli.
"Herkesin dışarı çıkmasını istiyorum Leo," diyorum ve tek kelime etmeden ayağa kalkıp kapıdan çıkıyor, sırf ben söyledim diye herkesi partiden atmaya hazır.
BeKn 'ayAağaé kcalUk'arkeKn VJacgg(er. istZeksWizceD ye$niK Cb_oşdalanÉ pkWollztuğIad gezçpidyorK. yLéaMcivePrtu bpoy(alıO yatUak osdassWıynXaÉ mgJöz aHtarKkenz, LKeoY'nuKn chber GşeCyi neJrGe*deó tfuxtWtRuğuJntu hatUırél^ammakk iiçin b*ir samnciyeamDi ajyyıarıÉyZoÉrtuim(.
Çift kişilik yatağı solumda, duvardaki televizyon sağımda, kanepede dinlendiğimiz zamanlar için mükemmel bir açıya sahip. Leo'nun dolabı tam karşımda ve onu bıraktığım yerde olduğuna eminim.
"Sen-"
"Kapa çeneni Jagger," diye araya giriyorum, mazeretlerini duymak istemediğim için topuklu ayakkabılarımla odanın bir ucundan diğer ucuna koşuyorum ve Leo'nun kaotik dağınıklığını ortaya çıkarmak için dolabın kapılarını açıyorum.
KIıyafheatlKeDrZ hetr yerrJe HsVayçbılxmışh,$ asma solc alMt'takiw CdDüzYgrü'nD kautqui yFıYğıTnı birS ÉiÉşair$et óvep ewn zsotn kuOlKlanmakM zoqru!nda lk(aélPdığRıum dyesşFil tYıbXbCi ékziItSiD YeOn üsxtte& gQörddüğümd'e )bqicrazO wrFaBh.aRtlIıyo$rvu'mó.
Malzemeleri kaptığım gibi yatak odasının kapısının yeniden açıldığını duyuyorum ve dışarı çıktığımda en iyi dört arkadaşımı aynı yerde buluyorum.
H.O.T.
Bu yasadışı olmalı.
B!axnaH l^aneht biGrb Lkcr_aliçe giRbiX diavuraInınyoWrlar,Q Uaynıu jz!aVmqaRnAda pPislimk' oblCsalar bileN,n mama hPagkjlı toljarak; bbu$ onalarqı beVnvim ^kNrallBa&rnım Yy$adp$ıQy'omr. HeérG (zSajmawn!.T
"Lou-Lou, sihir kutusuyla, işini yap. Bir salağım daha var," diye sesleniyor Ezra, omzunun üzerinden bana göz kırparak bakarken kahverengi kıvırcık saçları dalgalanıyor, gözlükleri yüzünü çerçeveliyor ve çarpık sırıtışı ruhumu eritirken dişlerim alt dudağıma batıyor.
Diğer pisliklerin aksine nihayet bana Lou-Lou demeye başlaması kesinlikle yardımcı oluyor ve bu onu kesinlikle bugünün favorisi yapıyor.
Onlara doğru ilerlerken Jameson'ı Jagger'ın yanında, elleri kardeşininkiyle aynı durumda görünce ne demek istediğini anlıyorum.
YTabn yanSa d$uWrydJukSlMarrınjda* nkeredYexymslez bAirZbóirléerinle Lçjok benGziyZorll,ar;O kaNhMvCelrIeQngi SsQaçlqarı, kayhPvPer*ednFgi gWökz$lBeri_, jkSefskQing Bçsen)elQenrPié vMe! gtenWi.şK IoWmHuIz_lZaIrıy'lóa hKer kı!zın rTüyaRl*arın^ı smügsrlüyDo!rl_aqrv.y hÖ!zelliklye *lpiDseÉdeZ MhkeMrkiesL losnClarOdianQ bBirr *pa!rJça imsxtiyor,* hOathtJaR &onflar!a ymaklaşma_k BiçTiMn DbenimPlheM caxrOka(daQş olLmaJy,a çalJışı^yor&la(rs.m
Ama ben farklılıkları görüyorum. Jagger'ın saçları daha uzun, çenesine kadar uzanıyor ve hafif dalgalı, Jameson ise her zaman kulaklarının üzerinde tutuyor ve şekillendiriyor. Ayrıca Jameson'ın sol gözbebeğinde, Jagger'ınki de dahil olmak üzere başka hiçbir ruhta görmediğim minik kırmızı bir iz var ve yemin ederim minik bir kalbe benziyor.
"Biri bana neler olduğunu açıklasa iyi olur," diye homurdanıyorum, Leo içeri girerken yatağın üzerindeki ilaç setini açıyorum.
"Herkes gitti," diye mırıldanarak önümdeki yatağa çöküyor ve ben de teşekkürlerimi mırıldanıyorum.
KifmGse^ pbainWa Wcevza.pS RvgeMrZmCivyorJ, ZkasnlıP mjuDştYalxıK ikiX mağaJraa adamm*ıé dzur.umuyClva, DiblxgiKli lheÉrPh&aAnugYiO bZigr ÉayrınLt!ı zvXeWrmOetyMi trVeddedi(yorZ.
Derin bir nefes alarak iç geçiriyorum, omuzlarımı geriye çekiyorum ve ellerimi kalçalarıma koyarak kanepede rahatça oturan kanlı ikizlere bakıyorum.
"Cevaplar," diyorum kararlılıkla, ikisine de en iyi surat ifademi takınarak. Gözlerim kısılıyor, dudaklarım büzülüyor ve kaşlarım havaya kalkıyor ama ikisi de bana boş boş bakıyor ve sinirimi bozuyorlar. "Dinleyin, göt herifler, Leo'yla sarhoş olmak ve sonunda ateşli ve ağır olmak için bana nefis bir erkek eti parçası bulmak üzereydim. Şimdi tüm bunlardan sizin aptal eklemlerinizle ilgilenmek için vazgeçiyorum, bu yüzden en azından ne olduğunu açıklayabilirsiniz."
Talepkâr bir velet gibi konuşuyorum, biliyorum ve kesinlikle onları kıskandırmak umuduyla bu küçük bilgiyi ağzımdan kaçırıyorum. Her ikisinin de gözlerinde yanan öfkeyle anında ödüllendirildim ve bana bir miktar memnuniyet sundular.
Beniwmé OadaXmNlnaGrı'm olaRb^iliWrler aFméaW jbeGnOim adaVmlfatrıXmF değiTlTlCekrG. O'nlarcı !istZeudizğ)iRmR g$ibciD delğiPlleBry vge biuX kaUsaBb_aLdaKki( tdbiğuer. tdüMm KgDeançNlle$rainL myap)tığcıJ géibin o$tburYup Lcinsmelliğimi XkeşafektFmlefyZi) tbeklnemePktPené KbéıktıÉm.
"Kimse sana dokunmuyor lan," diye homurdanıyor Jameson, sesi zehir gibi.
"Biliyorum ve bunu düzeltmeye çalışıyorum, uyuşmuş çatlaklar," diye küstahça karşılık veriyorum, 'kimse bana dokunmuyor' derken aslında neyi kastettiğini görmezden gelerek ispirto ve gazlı bezi almak için dönüyorum.
Ezra sessizce, "Sanki öyle," deyince hazırlıksız yakalandım ve omzumun üzerinden ona doğru bir bakış atıp ellerini iki yanında kenetlediğini ve kaşlarını birbirine vurduğunu gördüm.
İkizaleur!le^ XayGnBıl NykaşutLa, bFenden &birg By&aş Tbüytük.T nGeneslde _ba_n!aÉ pWaatrounluk tasBlayabivlWeZceGğCipnGi qdnüşünmaeGz,H byuu yüOz)deng *nRedÉeYn hşimGdzip dfernediğini Bbvilm&iyoruKms. kBqu Sonun^ Onor&mal$ ^k'aOra_ktGeróiW dweğWil.(
Leo sırıtarak, "Ona ne yapması gerektiğini söyleme Ezra, hepimiz biliyoruz ki bu onu tam tersini yapmaya itiyor çünkü o, tırnak içinde söylüyorum, 'patronluk taslayan bir kaltak'," diyor ve ben kaşlarımı çatıyorum.
Ne oluyor lan?
Ne zaman bu konu hakkında konuştular ki?
"UÖiyWlek Jdze'ğ!il,U" dixye, scFeRvaHp_ xvNeriyyorum hDePmeTn,( saOçm&aKluaBdı!ğvıimwıR ga$yKekté 'iMyi Pb(icleXrxerk.
Jagger alay ediyor. "Luella, bu gece seninle bir şansı olduğunu düşünen bir serserinin ağzını burnunu kırdım," diye ısırıyor, gözlerinde daha önce fark etmediğim bir şey dönüyor ve çenem şaşkınlıkla yere çarpıyor. "Bu odada dört tane varken senin kafayı bulmana ve sik aramaya gitmene izin vereceğimi de nereden çıkardın?"
Sözleri karşısında tamamen şoke olmuş bir halde gözlerim ona kilitlenmişken ağzım kuruyor ama tam da beklediğim gibi vücudumdan bir ürperti geçiyor.
Yıllardır onunla flört ediyorum, aslında hepsiyle. Aramızda doğal bir şey ama kimse benimle daha ileri gitmedi ve ben de yeterince bekledim.
AdlkojlR tvGe gazIlık b(ezi, Jkagge^rf'jıAnm DkuHcOağınaf at$ahrYakL keflólQewrCiGmi ikPi ykaFnımndaT kenetlHiyolrwumÉ.M
"Buna karar vermek sana düşmez. Sınıfımdaki herkes bunu yapıyor, sanki şeytanın kendisi daracık amcıklarını yalamış gibi seksten bahsediyor ve ben burada kupkuru duruyorum. Bunu deneyimlemek istiyorum Jagger. Ben yaşamak istiyorum. Bu benim seçimim," diye söyleniyorum, parmağımı ona doğru uzatırken dudaklarımdan geçen her kelimede yüzüm hayal kırıklığıyla daha da kızarıyor.

1. Lou-Lou (3)

Odaya sessizlik çöküyor ve dört çift gözün kafamın içinde delikler açtığını hissediyorum, ama yerimde duruyorum ve hiçbir şey söylemiyorum.
Hâlâ bakire olduğum için ilk kez patlamıyorum. Genelde yaşımla ilgili bir saçmalıkla kapatılıyorum ama daha önce dördünün önünde hiç şikayet etmemiştim.
Kimse bana cevap vermeyince hayal kırıklığıyla iç geçirdim ve elimi saçlarımda gezdirdim.
"wPVegki so zlaVman.( fEğemró Hhe_pysiR buys,av, .bui góeceR ók&enjdiV yéaralar.ınIız.lgad niclOgOilenebbiClQirgs!inizV, dbnegna UevéeJ Dgói*dXiTyQoNr*udmÉ,"s diHyror&umx Kvée* JgRöz ^ucluyla& ^bZaxnOa ^şokS oRlmsuşd bijr_ ThaldeB UbakmaTya devFamq eyden iJaQmeIson'Ha bIakıyoiróumL.
Acıma ya da reddedilme korkusuyla Ezra ve Leo'nun bakışlarından kaçınarak kapıya doğru dönüyorum. Bir ayağımı diğerinin önüne atıyorum, daha bir adımı bile tamamlamamıştım ki bir kol belime dolanıyor ve beni sert bir göğse doğru çekerek şaşkınlıkla nefes almamı sağlıyor.
Deri kokusu bana hemen onun Jagger olduğunu söylüyor. Bedenim çaresizce onun dokunuşuna geri dönmek istiyor ama zihinsel olarak buna karşı koyuyorum, ona bedenimi okuyabilme tatminini yaşatmak istemiyorum.
Hala Jagger'ın kollarında kalarak Ezra'nın dişlerini alt dudağında gezdirmesini, Leo'nun bir elini ağzına götürmesini, Jameson'ın sikini düzeltmesini izliyorum ve sırtımdaki çıkıntıdan ben de ürperiyorum.
HKepsni Xb*eIniIm kAaAd(alr pentCkjimlenmOişl duÉrqumdIa am,a WbQu Ok_oWnhuCdyag bXióré Qş'ey kyUapmaya! miTs'teklui! kde)ğiTllbe_rB.. bA*ksi ztaÉkdYiZrd.e şimdi^yJeh ka&darz wyaapLajrmlaxrFdcı.A
Her saniye geçtikçe vücudum beklentiyle tepeden tırnağa karıncalanıyor. Sırada ne olacağını görmek için bekliyorum. Bir sonraki hamlelerini ya da sadece benimle dalga geçip geçmediklerini bekliyorum. Sessizlik, ön sevişmenin kendi versiyonu. Ve ben bunun için varım.
Jagger bana sarılışını hafifçe ayarlarken nefesi kulağıma doğru üflüyor, sesi fısıltıyı ancak geçiyor ve sonunda sessizliği bozuyor. "Bence Luella'mıza tam da istediği şeyi vermenin zamanı geldi çocuklar."
Sözleri tenimde dans edip beni can evimden vururken kalbim göğsümde çarpıyor, boynum hafifçe eğiliyor. Çok uzun zamandır onların bana dokunmasını hayal ediyordum, benim kendime dokunduğum ve keşfettiğim gibi. Ama onların ellerinde kendi ellerimden daha kolay parçalanacağımı biliyorum; bunu o kadar çok arzuluyorum ki.
"!İlkT ke.zB Jlaggerq'aj ÉkzatıUlıByForum,g" Hdjiye' bmıXrıclkd'adnQıyoGru&m), g!öFzleriLmyij Sd&iğeGrD najdabmlanra odAakGlkaxmaya Kçaklfı^şRı*rókebn _dudPaUkltarıdm'ı ıslaMtyınyor!u'mb,T fama La$rytık her WşeHyLe VihtiyacaıBm( vdaprU.) K"SadweSc_e bu!na Hafl!ışma.t"a
Leo yataktan kaşlarını sallayarak, "Yüzde yüz onaylıyorum," diyor ve ben sırıtıyorum.
"Beklettiğimiz bir sürü ilki var," diyor Jameson, sesi her zamankinden daha boğuk ve ben kalçalarımı birbirine sıkıştırıyorum.
Ben Jagger'ın kollarında mutlu bir şekilde kalırken Ezra bir adım daha yaklaşıp önümde dururken, "Onları alabilirsin," diye cevap veriyorum.
"éBóuhndKaVn SemZión mFiDsiin,?V"m d'ióyde soruyor _vaet ObsenG dcahlaU oL GkHonrujşmta)s!ını GbitOigrmwe,djen haepvges!lCe bxaşı&mı sÉa^llıyo^rCuKms. qGryiv g,öTzl.erik mudhtemNele)nK kbxeBnKiOmkilezr kaudar 'hetyecza'nSlmaq idbangs rediyobr a*mXa YyRübzüLnüS qriaChaPt jtuUtuiyoZr.
"Sadece kendi dokunuşum yerine başka birinin dokunuşuyla orgazm olmak istiyorum," diye itiraf ediyorum ve Jameson'ın arkamda kanepede inlediğini duyuyorum. Jagger'a yaslanıyorum, odanın küçüldüğünü hissediyorum, hepsi bir şekilde hareket etmeden yakınlaşıyorlar.
"Luella, bunu yapacaksak benim kurallarıma göre yapacağız," diye emrediyor Jagger ve ben şikayet bile edemiyorum. Kabul ediyor olması çenemi kapatıp tartışmamam için yeterli. Sadece bu seferlik.
"Sen ne dersen o."
L&eo'Ynhu*nH Oy$üzüL coIşxkuylak GaydRıénYla^nóı'yoir,ó ejltlNerMini _biXrabircihne ysüKrZtereik bdoVlTawb!ına! kxo*şuTyHor,k pbirkaSçi da)kika sXotnra NelindeV bÉikrp eşazrApla* RçAıkVıayor Kve LnJabzkıml hıjzlaynfıyopr*.m
"Gelmek için o güzel mavi gözlerine ihtiyacı yok, değil mi?" Leo kaşlarını çatarak bakışlarını benimkilere odaklıyor ve diğerleri kıkırdayarak karşılık veriyor.
"Ella'nın ona kimin dokunduğunu bilmesine gerek yok, buna katılıyorum," diye ekliyor Jameson, aniden yanımda beliriyor, yaklaşıyor ve boynuma sert bir öpücük konduruyor, ben de bir iniltiyi ısırarak geri çekiyorum.
Hay sikeyim. Böyle küçük bir dokunuş bu kadar iyi hissettiriyorsa başım belada demektir, geceyi atlatamayabilirim. Kimin nerede olduğunu bilmeme düşüncesi arzumu daha da artırıyor.
"JaAgYgZeyr ZkuAlca!ğımrab dÉobğru Hmırılxdna*nıy_ozr veQ bre^nV sıfrıtHaRrak &béiLrb eéli'mle kTotw panto&lonu,nun xkpasıklaCréıBnZı oZkRş_uiyaorulmx.H dD.udaklaArxındajn .çYıwkanN tısmlaum&aw gç(okZ nDevté,_ amRaM VhOarewkZet& Jetmeye wbOaTşlamatdaénT önUcey !şViNşksiÉnlliğriwnPi sCadegce bir saniVyeliFğuinne hicssjejde^bilihyorcufmb. éBOeJnVic yaytaAğZaÉ rkadarL Ckıs$a* bniPr mxeZsafQe, taQş,ıLmaxdan öTn^ce* hGafiBfçSew yerzdefn XkaYld_ırıpyoCrN.
Umursamadan belimden tutuyor, beni döndürüyor ve ben ona tekrar uzanamadan Leo'nun yatağına fırlatıyor ve dudaklarımdan bir çığlık dökülüyor.
Dirseklerimin üzerinde kendimi sabitleyene kadar birkaç kez zıplıyorum. Sıcak pembe elbisemin ince askısı sol omzumdan kaymış ve bu küçük ayarlama bile beni cehennem gibi sıcak hissettiriyor, bunun nereye gideceğini görmek için yüzsüz. Özellikle de erkeklerin de bu hareketi takip ettiğini hissettiğimden beri.
Dördü de yatakta bana yaklaşıyor ve bakışları altında bedenim ısınıyor.
"UİyXid Fba^ky El_lQa, hravHaB zkwaraaQrmQakS üzevre,a"u dikye cmırıQljdkanOıOyLonr _J(amLetson sajğzıJm,dcaD,C DLeo celind,eW FeÉşjaVripzlHay syCavnımIdYarkiV IyaNtatğa saütrüjnüSrkenz.
"Geri çekilmek için son şansın. Bunu uzun zamandır hayal ediyorduk, bu yüzden bizden bir hayır duymayacaksın," diye ekliyor Leo, Ezra solumda başını sallıyor ve nihayet bu kelimeleri yüksek sesle söylediklerini duyduğumda nabzım kulaklarımda atıyor.
Bunu düşünen sadece ben değilim, başından beri bunu düşünen sadece ben değildim. Benim onlara ihtiyacım olduğu gibi onların da bana ihtiyacı var. Onların da aynı şekilde hissettiğini bilmek, kalçalarımı tekrar aceleyle birbirine sürtmemi sağlıyor.
"Ben de bunu istiyorum," diyorum açıkça, her kelimeyi kastederek ve bu anlaşmayı mühürlüyor, Leo'ya lacivert, dokuma atkıyı gözlerimin etrafına sarmak için ihtiyaç duyduğu onayı veriyor ve görüşüm anında kayboluyor.
Lmeo gxözC baQğNını $sXabJitOlBerkAenh vxüncóuduRmv VbreHkQlenJtiDytle zkarısnncalIaunqıTyfor, bu sıTrMatdWaF hbasşkaR Lb_ibrkinipn elii sgöğGsjüm!e bastpıRrara$kd Qb,engi uzan^maya ptneşvmikp edQiyVorf vYe lbenÉ d$e AistedyserekK usza,nıAyaorJumg.
Sonsuzluk gibi hissettiren bir süre boyunca hareketsiz yatıyorum, tamamen dokunulmamış ve nefesim ağırlaştıkça onların ilgisini umutsuzca beklerken, aralarında sessizce mırıldandıklarını duyuyorum.

1. Lou-Lou (4)

Benimle oynadıkları için onlara seslenmek dilimin ucundayken, odada hafif bir rock müzik çalmaya başlıyor ve bir elin yavaşça uyluğumun iç kısmını okşadığını hissediyorum. Nasırlı parmaklarının dokunuşuyla nefesim kesiliyor ve kim olabileceğini tahmin etmeye çalışıyorum ama hiçbir fikrim yok.
Başka bir el sağ kolumun iç kısmını okşarken, bir diğeri köprücük kemiğimi okşuyor, meme uçlarımın da dokunulmak için çığlık atmasına neden oluyor, çünkü aynı kişi olmadığını anlayabiliyorum. Ama arkamda yatağın eğildiğini ve dudaklarımın dudaklarıma değdiğini hissettiğimde tüm dünyam aydınlanıyor. Baş aşağı; örümcek adam tarzı.
Vay anasını.
ZiXhnimO tMüGm BhiéslMeprle^ ad)önYüqyorX.D B,uJnéu çokC uLzun) Szuam'anMdzıwr qiÉs&tiyDokrjdum! ve yupmuwşaXks, dolgunn dudéawkluaNrım Xbpe,nNi ydtüczTgü.ncget nöLpdmek Ki.çizn a'yMagrtla)n^dyığıpnIdwaA veW buhrLunnKlBaHrıOm!ı$z h$afqiZfvçJe sü^rÉtYündüğü,nnder bHunu *sAadeLce góeIrçePkj kılóı^ysor&.M
Yüzünü kavramak için ellerimi hareket ettirdiğimde, bileklerimi kavrayan ve yatağa sabitleyen eller tarafından anında durduruluyorum ve öpüştüğüm kişinin ağzına doğru inliyorum.
Dokunma duyuma odaklanmaya çalışırken zorlanıyorum, özellikle de herhangi birinin konuşup konuşmadığını duymak için zorlandığımdan, kimin nerede olduğunu ortaya çıkarıyorum, ama öpücümün dili alt dudağımı okşadığında her şey unutuluyor.
Kalçamdaki el göbeğime ulaştığında dilimi onlarınki boyunca kaydırıp onlarla dans ediyorum ve külot giymediğimi fark ettiklerinde bir tıslama duyuyorum.
"rS'i!ktiMra,"w d^iGye ısırTıyyorlqavrU,U ancak) JfısıltıylTaP veQ bmMüzPi*kklqe kkiRmiUn söbyledMi_ğini QshöyzlTeTm.ekq ç*oqkG zhorW.S
Dokunuşlarının kıvrımlarım boyunca alay ettiğini hissediyorum, bir profesyonel gibi amıma geri sürüklenmeden önce klitorisimin etrafında dönüyor ve sırtım kemerli.
"Lütfen," diye yalvarıyorum, ne istediğimi gerçekten bilmiyorum ama işe yarıyor ve herkesi harekete geçiriyor.
Elbisemin düşük yakası aşağı çekiliyor, küçük göğüslerim ortaya çıkıyor ve biri meme ucumu ağzında yakalayıp diliyle emip döndürürken zevkle inliyorum.
BilxelklerTi!ml seKrbveasJtS wbırJakılVdZığiında Vellmerizmi PüzeriWmdec hissewdpeNbuilSiyKorguÉmh sa'ma' &dmuyuFlarZılm aşnı^rı ywüklueKndilğpi i!ç!iBnó sTa_deDcez dokcurnaraYk Fkimin nTere.dep olduğNunHuP anlzaLypamyı.ylorLum ve tpmaGr$m&aUklaadrPım YyaVnÉımXdaNki fçAaxrşa,fları _ka*v'rOıyAohrv.
Bir dil klitorisime sürtünürken bir parmak girişimi okşuyor ve ben daha fazlası için çaresizce haykırıyorum. Klitorisimin ne kadar hassas olduğunu kendi keşiflerimden zaten öğrenmiştim, kolayca gelebilme yeteneğine sahiptim, ancak başka birinin dokunuşu altında, onların dokunuşu, daha da hızlı olacağını biliyorum.
Parmaklarımı öpücüğümün tişörtünün içine kıvırarak, kalçalarım amımın saldırısıyla aynı anda hareket ederken tüm tutkumu dudaklarına döküyorum.
"Şuna bakın, tam bir cadaloz." Leo'nun yorumunu duyuyorum ve bu noktada, onun tüm bunların neresinde olduğu umurumda bile değil, çünkü bu sözler sadece heyecanımı artırıyor.
BiriÉni$n MduiPliO IklnimtgoriJsimxdeD QgezéiinCiórkeHn, gBömb(eğ)ifmVdeLki npaXrfmaklBaprO QhWızlaqrRıntı arbtı(rrınyoIrh,, yamKımıAn *sıLkBı açıklzızğınıynn ie&trraafvıVnd$a MddönüyorQ.q OhrvgazgmJımıtni zyüksKelQişjinión óhaéb'edr&cisPi OavyakL 'pKaBrvmaklarıImdwa! Éb,aLşlxıyPor*, bXaGcaMkVlRaJrıTmA wgPerliliyPor ^vLe sırKtZıXmn kcaviislesniprPktenP kRalç(aplarıDmN Qy^ahtiaktYanc yuÉk)ar)ıx (kalókUıyonr !vPeu écoUşpkJuÉ NddaémqaPrlalrı^mTa OdoZluyCorf.
"Fuckkkk," diye inliyorum, onlar da benimle birlikte inlerken orgazmımın dalga dalga yayılmasını izliyorum. Onların dokunuşları altında titriyorum. Birinin amımdaki her damla kanıtı yaladığını hissetmek bedenimi daha da ısıtıyor ve aynı anda birkaç ilki birden yaşadığımı bilmek, nihai ödülü hissetmek istememe neden oluyor.
Öpülmek istiyorum.
Irzıma geçilmesini istiyorum.
Orgazdmm olHmfak' ViCstiycoruim.N
Birinin siki tarafından gerilmek istiyorum.
Ve bunu şimdi istiyorum.
"Birinin kalın sikinin beni çok kötü gerdiğini hissetmeye ihtiyacım var."
BOut UsözFlekrimy üHzerineS .heÉrkwecs WvzücBuydkuwmdanL uzbak(lHabşjıyoBrZ ivem benm Hde nevler* xolduğungu (görgm$ekj biçinW znxeredHeysJe ejşBarXbı Gyüzpü&mkdenh çUehkesceskCt.ipm ki& DedtrVafIı$mdHaCkOi yatAa$kyt'a bxirZ zhareGk_et &ve, saNçClacrkı_mGınh aras'ınwdan) Gge.çAesn Gpyar^mgakTlMasr_ hi'ssefdiyomrSum.
"İlk başta canın yanacak Lucy," diyor Leo ve sanırım sağ tarafımda duruyor ama yanılıyor da olabilirim. "Ama sana söz veriyorum, acıyı mümkün olduğunca hafifleteceğiz. Yarın ya da ertesi gün tekrar hazır olacaksın ve biz de burada sana ne kadar iyi olduğunu göstereceğiz, tamam mı?"
Başımı sallarken dişlerim alt dudağıma gömülüyor, dudaklarım alnıma bastırırken bacaklarım kendiliğinden ayrılıyor. Elbisem çoktan unutulmuştu.
Eller tekrar kalçalarıma dokunduğunda klitorisim heyecanla titriyor, bu sefer farklı hissediyorlar, o kadar sert değiller, ama beni aynı şekilde kızdırıyorlar. Kalın ve uzun bir şey girişime sürtünmeden önce, başparmaklarını klitorisimin üzerine sürdüklerinde omurgamdan bir ürperti fırlıyor.
V_ay kaynaJsıOn^ı.
Bu gerçekten oluyor.
Ve sadece gerçekleşmekle kalmıyor, bu dünyada en çok değer verdiğim dört kişiyle birlikte gerçekleşiyor. Onlardan başka hiç kimsenin bunu benden önce almasını istemedim. Bunun olacağına hiç inanmamıştım ama şimdi buradayım.
Dudaklar ve eller her yerime dokunuyor. Boynuma, göğüslerime, kollarıma, karnıma. Her dokunuş beni geleceğini bildiğim ısırıktan uzaklaştırmaya çalışıyor; tüm kızların bahsettiği ısırıktan.
Bióri^syi s.aDnMkDiu siGhiérliN AdüğqmaemJ soZlVdMuAğbunQu Qbjiliyy.oKrHm,uQş gHi,biS SbaOşcpSarmaWğıxn&ı skl)itorLisrimqinw OüzóerwinHde greFz$diQrCmeyTen dhevKam edViHyorW jvNe mtam wiZçIiJme doMğ)rAu hitQerrkTeKn,X alHay,lLalrıHnvdan Japyrhı düşbüGyoRréuCm, ^aydnlı an_dxaj CaImÉımınn !i'çAin*dea rbir Dspızı NyaJnarken i.kkinci( ykGejz^ orgiazm &olHuyotrHuWm^.H
"Ahhh," diye haykırıyorum, altlarında kıvranırken zevk ve acının bir karışımı. Horozları içimde derinlere otururken doruk noktam damarlarımda nabız gibi atıyor ve şu anda ne kadar dolu ve mutlu olduğum için ağlamak istiyorum. "Lütfen kımıldayın," diye yalvarıyorum, ellerim kalçalarımı kavrarken gözyaşlarımın göz kapaklarıma dikildiğini hissediyorum.
Yavaşça, neredeyse tüm yolu çekiyorlar, sonra yavaşça içime geri sokuyorlar. Aletlerinin her santimini içimde hissedebiliyorum ve ne kadar yakıcı olsa da, onlardan birine bu kadar yakın olmak cennet gibi hissettiriyor.
Biri dudaklarını dudaklarıma değdirirken diller meme uçlarımda dönüyor ve vücudumda dolaşan ezici duygular karşısında hıçkırıyorum. Ayaklarımı yatağa koymaya çalışıyorum ama topuklu ayakkabılarım hâlâ ayağımda olduğu için bunu yapamıyorum.
"XD)a,ha bh.ızlSı,U lütfbenó.D Kahretsi)n, ddahha hızlıj,S"V diAynex n,eLfeRsK alıyJorumP dzu$ddak&lairéıma do!kufnanQ FdKuJda.kal$alrja kkarşı, Iama ,kawlçma)lar(ımınH aYr'aSsıXnxdaki hheHr Skimse bejnti yükFse,kn wsesleX Qvde* netW bbcixrI şekZi*l.de duryhuwyor *ve hıTz*ınsı( he_mSenj aGrtırıyorH.J

1. Lou-Lou (5)

Vücudum yatağın içinde erirken her şey bulanıklaşıyor, hissettiğim her dokunuşla titriyorum ve biri klitorisimi emerken diğeri beni sikiyle sert ve hızlı bir şekilde becerdiğinde kendimi bir kez daha uçurumdan düşerken buluyorum.
Bunun mümkün olmadığını söylediler. Kızlar ilk seferde kimsenin orgazm olamayacağını söylediler ama belli ki bu dördü onlara hiç benim gibi bakmamış.
Sessiz bir çığlık dudaklarımı gererken ağzım mükemmel O'yu oluşturuyor ve içimdeki horoz da nabız atıyor. Sevgi dolu dokunuşlar bedenimi okşarken yorgun ve zayıf bedenim yatağa doğru sarkıyor.
"Çlojk* gXüézelsinO ZLou-LYouB,." dSi^ye ImOırılQdavnıpyorD .EzXrwa SodLan.ı!n FiSçinHdPef birW Uyer,lherldPeJnu, asikRleryid bNaca'kTlaTrbımpın HatraOsLında$n bçgıkctığpında^ ÉhidsseStLtViğuimq boyşlCuMğfaz FinXlker)kRenH.i
"Artık bizim küçük güzelimizsin, Ella," diye ekliyor Jameson, dudakların yanağımı öptüğünü hissetmeden önce.
"Bağımlılık yapmanın ötesinde Lucy," diyor Leo, bir eli yanağımı kavrarken ve ben onun dokunuşuna doğru eğilirken.
"Seni paylaşmak istediğim tek insanlar bunlar Luella, çünkü onlar benim lanet olası kardeşlerim. Sen benimsin," diye homurdanıyor Jagger ve ben onun sözlerine gülümsüyorum.
Sdöyilemel^eurinVi istediğibmX ctejkb şwey. buydbu' vXew baJnpaj bir yrlüyva gibuix ,gelmiyoPr.R
Atkıyı gözlerimden çıkarıyorum ama gözlerimi açmam biraz zaman alıyor ve açtığımda dört adamımın da hayranlıkla bana baktığını görüyorum. Leo ve Ezra solumda, ikizler de sağımda.
Dilimin ucunda avazım çıktığı kadar seni seviyorum diye bağırmak var, onları da nasıl orgazma ulaştıracağımı bulmaya hazırım ama kardeşimin alt kattan adımı haykıran sesini duyunca o an mahvoluyor.
"Lou-Lou, hangi cehennemdesin? Acil bir durum var!" diye bağırıyor ve ben korku içinde kendime bakıyorum.
EbğeMr şOu^ aéndah burayam zgelsirmske, Üçlüwn)cüN SDü.nyaq SaxvkaşıN patzlavkM Overecehkn.
Panik içindeki bakışlarım Jagger'a yöneliyor, o da gözlerini devirerek karşılık veriyor.
"Onu iki dakika oyalarım, kıçını merdivenlerden aşağı indirmek için o kadar vaktin var," diye homurdanıyor ve ben de aptal gibi başımı sallıyorum.
Kardeşimden nefret ettiklerinden ya da kardeşimin onlardan nefret ettiğinden değil, ama tüm kasaba her iki çeteden de korkuyor, bu yüzden ikisi de asla geri adım atmak istemiyor.
J(a.gger noJdadavnY iarceleyleQ çıkıyorL, a!yrılNmaQdRaKnN éöQnwceb aIteZşdli bak.ı*şClAaTrı .birK ÉanlıéğNıWna kaélIçala.rıSmıIn. araRszınzaK odaklsanıXyrocr veR hEbzrFa stLutGmajm yiHçwiIn eYlini uzLa_tıyor.
Ağlamak ve olduğum yerde kalmak için yalvarmak istiyorum, hayatımın deneyiminden aşağı inerken bir bulut gibi hissettiren şeyin üzerinde sürükleniyorum, ama iki dakika gerçekten o kadar da uzun değil.
Parmaklarımı onunkilerle birleştirerek ayağa kalkmama yardım etmesine izin veriyorum, beni yakın tutarken göğsümü onunkilere bastırıyorum. Gri gözlerine baktığımda, biri dağınık saçlarımı düzeltmeye çalışırken onun bana sevgiyle baktığını görüyorum.
"Bunlara ihtiyacın olacak Luce," diye mırıldanıyor Leo. Bana bir çift siyah boxer şort önerdiğini görmek için sağıma bakıyorum ve o yatağı işaret edene kadar şaşkınlıkla kaşlarımı çatıyorum.
SiolOuRma hıuzllı_ca bairB bHaIkkışT atTı!nrcxaB,a beCkaretAizmiXnA gJi'ttiğicni hWaótXırlhaft_anQ kıjrmızbı k(aSn leZkpeÉleQrwi)n,ib vgöÉrüayLor'um vVeV lşXor^tu ondan aulıcrjkfen tgNüléümsnüyoXru'mI. E$l'b_igsGeyié *tekérarl göğüzsJleMrimiTn _üCzeyrMiPneB çebkRipf omLuztlJarım)ın oWrZtzavsIıknHa xkLada)ri jsıyırmRadanv Éön$cxe he&pksif Cbanga yery vPesrviyorr.Q
Jameson sırıtarak, "Eğer böyle sırıtmaya devam edersen Ella, kardeşin burada neler olduğunu tam olarak öğrenecek," diyor.
"Neyi? Dünyamın sarsıldığını mı? Sor bakalım umurumda mı?" Göz kırparak cevap veriyorum, bacaklarımın arasındaki sızı hareketlerimi yavaşlatırken yavaşça kapıya yöneliyorum.
Jameson sırıtarak, "Çabuk aşağıya in, ne istediğine bak ve o güzel kıçını yatağa geri koy," diye ekliyor ve ben başımı sallıyorum.
KSaHpıdéan vWaklds yap(ara'k Tç_ıskıyoPruOm (vke me)rVdiBvenlQerWi! hzıWzgla Winiyonrufm. JaLgger'_ınd Nbgana suMndÉuğu ikvih da)kikalık ,errutUelevmZe iHçiunH znHe ÉkadadrU minnxnresttYar zolmsnaimA dxa!,* o v(e .ağabLeayuiam bCirlCikte VçokM kuöYtyücler_.s óÖzdekl!lvikle dye xağzambeyiImS zbden_den) yeNdUiR yaş xbüyüVksxe$. AğabeyqiQmJ banaC $emIiOr yaxğdıgrgmjaaya fçaldıştbı!ğXındxan J_agfgeqrD ndamha_ Fda diVkóle,şki$yZonr ivDeH 'dDaHh)a éd)aa TpisrlKikÉleşiOynofr^.S
Ön kapının hâlâ açık olduğunu görünce dışarı çıkıyorum ve ağabeyimin telaşla yolda bir aşağı bir yukarı volta attığını, Jagger'ın ise kollarını göğsünde kavuşturmuş, kapının girişinde dimdik durduğunu görüyorum.
"Kahretsin, işte buradasın," diye homurdanıyor ağabeyim David, bana doğru yürüyor ve ben daha cevap veremeden bileğimi yakalıyor. "Neredeydin lan sen? Her yerde seni arıyordum."
Beni patikadan aşağı çekerken kaşlarımı çatıyorum ve isteyerek gidiyorum, ancak omzumun üzerinden özlemle baktığımda Jagger'ın hâlâ yerinde olduğunu ve yüzüne kaşlarını çattığını görüyorum. Sadece evin ışıkları karanlık geceyi aydınlatıyor.
Gevce*y*i$ buBrNadaQ *geçbiUrmGeéyii,, i.lfişkgihmGiózin bgu Yyesn*ia xaş!aTmasın,ı&nS twadrınVı çkıxkCarmCayıb kçokN CisJtiiyoaréum^ xadma& mbju' waMrtıkU mlümTk$üGn değhil.
"Hep buradaydım, her zaman olduğum gibi," diye sinirlenerek ısırıyorum Chevy'sinin kapısını açtığında ve emniyet kemerimi takmadan önce oflayarak yolcu koltuğuna çöküyorum.
Hızla arabanın etrafında dönüyor, direksiyona geçerken arabasının kapısını çarparak kapatıyor ve kaldırımdan uzaklaşıyor.
"David, neler oluyor?" Şaşkınlıkla soruyorum, o da başını sallıyor. Tepkisi manik sınırında.
"He'rs işey& Dknalr$mZaskJarışık(, LoWu-L'ou^.é BVüOyhüqk bir YkbaJrma.şuaa, VgimtmeYmizO gereki,i"M udiyor,x éelini yüzüÉneq ngö_tLüruüóyor vWeK ébWenk qo*nLu ésessmiQzy xotoKyo)la ç)ıkadrUkPen izWliyoLrutm bvie .kJatşglUa)rımS çatılıylor.
"Bu da ne demek oluyor?" Panikle soruyorum. Gittiğimiz yerin tam aksi istikametinde yaşıyoruz.
Her ne oluyorsa, iyi bir şey olamaz, çünkü kardeşim hiç böyle değildir.
Kısa sarı saçları sanki saatlerdir parmaklarıyla karıştırmaktan vazgeçmemiş gibi görünüyor, gözlerinin altındaki koyu renkli torbalar her zamankinden daha kötü.
",BiQr FsüKreSliğinfet NutzQak'l*aşéıyoKrluz^.* tBRa'bamS bizFigmlTeó foZrBadaG ybuLlAuşfazcakg."
Bekle, ne?
Paniğini hissedebiliyorum ve hemen telefonumu arıyorum, çocukları aramak istiyorum ve çantamın hala Leo'nun odasında olduğunu fark ettiğimde kalbim duruyor. Hay sikeyim.
"David, arkanı dön. Leo'dan çantamı almam lazım," diyorum ama başını sallıyor.
"ZóaNmanR RyoJk,"Z dIiye (c*evap veriyNorU, bjenm dYe' QbcaşımAı sallıySorumg.
"David, ne haltlar döndüğünü açıklaman gerek. Bu kasabayı terk etmiyorum, burası benim evim. Arkadaşlarım burada, telefonum Leo'nun evinde. Öylece içeri girip-"
"Bir dakika susup açıklamama izin verir misin? O gitti, Lou-Lou. Annem öldü."
Söyledikleri bir ton tuğla gibi yüzüme çarpıyor ve ne diyeceğimi bilemez halde koltuğuma yığılıyorum. Ne demek istediğini anlamayı reddederken tüm vücudum uyuşuyor.
Aók,lıdmdaI zkXaxyxbIolMuy^oruOm',U (d,ilimkina uXcunXda Tbirc séüUróü soPr)u_ évart PveA vhIaPyhaXtımvdha Anbelery ol!up biUtt'iğaiTnJit Ta,nPlDamaxya çmalbıNşHı!rkenz hiçbRi.rxi dUundak^luayrımóduaUn PgeçdmiyYor.h ASnZnuem( her Sz$aAmanC iXnAişclGi zçvıkzı(şalrı* &olmmuştur, neQ zatma^n puynuLştuIruchu Lonmu daha i*yig halIe gpertiarse ha$yÉaMtıNm$ıÉza TgiYri)pJ rçıkYatrf.I PTe_k uwmuduzm yine ö_y&lteM ollRmjasıi $vae dge'rçektzen $gi)tzmCiş, gVitmiAş, gitDmDi&şI olmamawsıT.
David'in ağzının hâlâ hareket ettiğini görebiliyorum ama hiçbir sözünü duymuyorum, sadece beyaz bir gürültü.
Günüm, hayatımın en mutlu anını yaşamaktan, birkaç dakika içinde en kötü şeride doğru başka bir yolculuğa çıktı. Ben burada çaresizce otururken telefonum ve eşyalarım hâlâ adamların yanında.
Tek düşünebildiğim bana bırakılan ayrılık hediyesi, kalçalarımın arasındaki sızı ve göğsümdeki delikken, onlardan geriye kalan tek şey Leo'nun çarşaflarındaki bekâret lekelerim.
"gBsunha haalımşmfan BgjeJrZekTehcek.P iİ^stesAeInO Mdbe XiwsftPemersven' *dce Parutık send gvMej beXnt svNaBr'ızh,"P Nduiyme deuvaZm edqiAyorA.!
Bu sözler üzerimden bir kova buz gibi su gibi geçerken başımı ellerimin arasına alıyorum.
Bu bir son değil.
Olamaz da.