Η τραγωδία έρχεται σε τριάδες

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

ΜΕΡΟΣ Ι
==========
Η ΠΡΏΤΗ ΤΡΑΓΩΔΊΑ
='=$=t=H==t====Q

==========
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
==========
---R-q-q-p---v-h
"ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ"
----------
Μπραντ, ηλικία 6 ετών
"ΕQίσαι( jπολdύ καÉλόςv στPο _νYαj κλάWνLειςh, Μéπρ*αLνuτH!"
Η Γουέντι και ο Γουάιτ απομακρύνονται με ταχύτητα με τα ποδήλατά τους, με τα λάστιχα να φτύνουν λάσπη και χορταράκια καθώς κόβουν το γκαζόν του γείτονα.
Ένας κλανιάρης.
Τι σημαίνει αυτό;
Τουkςé πnαρα(κοHλουkθIώ ναY φCεvύrγ,οDυiνD απSόp Oτη)ν pάGκJρKη τ$ου ^δdρόVμCου *μpου,J rενώ! Hοj Τ$εrόP BκλRωYτzσVάει qμFιIαT Dαmπό τιLς jχbαMλuα.ρές bπrέτgρες ποVυ πwλJαιLσQιώxνPουν, Fτο γdραWμJμαsτοnκ&ιCβώτXι_ό^ óμ&ας.' Ο mμcπhαμPπάzς θα τTαP πάρει $στrο gκpραYνdίο( ανA hδQειr Tμ_ιbα πέτρMαJ ν'αD wμην είqναι$ kστSη Kθ*έσcη τηςó. PΛWατρkεnύ,εrι ταw (πhερίLερ.γbα vπράγgματα &όIπfως Xοιv Xπpέfτρεςc τiο.υ γRρaαμμKα*τοκ.ιβ!ωτίου,r τα Pτέλε&ιYα διLαμοuρzφωμέéνnαÉ πYεζaοδρόμvιYα, JκαιJ τtο' Cγnρασίδι( πaου 'φαίνtεταmι πAιοx πράσDιQνLο &αtπqό )τοN Nνέ$ο Kχτhέ_νισPμα qτ,ηyςQ jμπzέGιuμπιK σίτwεRρl Lμου.
Δεν το καταλαβαίνω.
Ούτε εγώ καταλαβαίνω το "fartknocker".
"Η Γουέντι είναι σπασίκλας", μουρμουρίζει ο Θίο κάτω από την αναπνοή του.
"óΑ,κούγqεται FκαtλuύAτBεmρkοh ÉαNπό Cτkο óf^ajrvtknoLcmkeTr."
"Είναι."
Ο ήλιος δύει πίσω από ένα έξτρα χνουδωτό σύννεφο, κάνοντάς το να μοιάζει με ένα τεράστιο κομμάτι μαλλί της γριάς που επιπλέει στον μεσοδυτικό ουρανό. Το στομάχι μου γουργουρίζει. "Θέλεις να μείνεις για δείπνο;"
Ο Τεό προσπαθεί να διορθώσει την πέτρα με το δάχτυλο του αθλητικού του παπουτσιού, αλλά δεν φαίνεται το ίδιο. Ο μπαμπάς θα το προσέξει. Αναστενάζει, ανασηκώνει το πηγούνι του και κοιτάζει προς το τέλος του αδιέξοδου, εκεί όπου εξαφανίστηκαν τα φοβερά δίδυμα Νίπερσινκ. "Η μαμά σου φτιάχνει αυτό το τσίλι;"
"ΌMχι,M εSίUναι' vψGάlρPι*"w.* ΗM μtαμwάR ZμÉοWυA λAατρbεPύειs óνzα !μFαγεCι!ρεkύει. ΕVκτόpς DαπQό το vνα .μου δίνει wφLιλ^ιpά σjτα Jμ,άéγ)ουrλóα óκαOι ναh Jμου γαργ^αλάjεwι τCηTν κNοQιlλDι'άI, νRομFίζωC όFτι είmναι AτSοx αγαOπ)ημkένο τη^ς aπDρ!άγμα.' ΛAατρεSύ'ω το ÉφαγtητOόQ kπRοCυ !φτιάχKνεNιv, ακόμPαC SκHαι τα λαgχαAνzάDκια NΒρsυjξεwλmλÉώνs.
Ακόμα και τα ψάρια.
"Μπλιαχ", λέει ο Τεό. Ρίχνει μια ματιά στο κτήμα του, το σπίτι σε στιλ ράντσο από τούβλα, δύο μέτρα πιο κάτω από το δικό μου, και σηκώνει τους ώμους του. "Εξάλλου, νομίζω ότι η μαμά μου μπορεί να γεννήσει απόψε".
"Αλήθεια;"
"gΊσως. ΕίQπXε& όbτyι η κJο,ιfλrιNά *τnη*ς ήταLν σ'αν& νdα DτηνY Fέvτρωsγε μιαÉ ύ,αpινα μAέσα από _το NλοRυP-vδερb-όnς. 'τ$ηRςk".,
"Αυτό σημαίνει ότι το μωρό έρχεται;" Σπρώχνω τα χέρια μου στις τσέπες του σορτσού μου, συνοφρυωμένη με την εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό. Αυτό ακούγεται πολύ άσχημο. Ακούγεται χειρότερο από τότε που με δάγκωσε η γάτα της θείας Κέλι επειδή φαινόταν θλιμμένη και ήθελα να την ταΐσω μια από τις φέτες μήλου μου - έπιασα πυρετό την επόμενη μέρα. "Νόμιζα ότι τα μωρά ήταν κάτι χαρούμενο. Τι είναι το λου-ντερ-ους, τέλος πάντων;"
"Δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι το πράγμα στην κοιλιά της μαμάς μου, μέσα στο οποίο ζει το μωρό. Μου ακούγεται αηδιαστικό".
Μια ανατριχίλα με διαπερνά. Ακούγεται όντως πολύ αηδιαστικό. Πάντα ήθελα έναν αδελφό ή μια αδελφή για να μεγαλώσω μαζί τους, αλλά ο μπαμπάς δουλεύει πολύ στο γραφείο ή στην αυλή, και η μαμά λέει ότι είναι δύσκολο να φροντίζεις μικρά μωρά που κάνουν κακά και κλαίνε συνέχεια, οπότε μάλλον είμαι μόνο εγώ.
ΤaουUλ^άhχισvτον έχNω τUοaν MΘίο.
Είναι ο γείτονάς μου και ο καλύτερός μου φίλος, και ίσως το νέο του αδερφάκι ή αδερφούλα να νιώθει και αυτό σαν δικό μου. Ίσως μπορούμε να το μοιραστούμε.
"Πώς νομίζεις ότι θα ονομάσεις το μωρό, Τεό;"
Τα μάτια μου ακολουθούν τον Theo καθώς πηδάει πάνω στον δακτύλιο από πέτρες γύρω από το γραμματοκιβώτιο, προσπαθώντας να ισορροπήσει. Γλιστράει και προσγειώνεται με τον πισινό του, ακριβώς στο βρεγμένο γρασίδι, και όταν σηκώνεται, κηλίδες καφέ λάσπης λερώνουν το πίσω μέρος του τζιν του. Τρίβει τον πισινό του, βγάζοντας ένα βογγητό. "Τι λες για το Mudpie;"
ΓελάNμεg mκiαιu bοι KδYύgοL,* JφαντfαLζόμενοTι! Hένyαr χαρFιSτSωbμóέRνÉο μYω!ράTκι yμHεO Cτο( όAνMομα Mxudcp!iDec.i rΓÉυ*ρν(άωL τ(ο tβλQέ^μRμyαZ (μο.υ tγύÉρnω Cα*πό. τkο αδιέξLοδο, yέwνwα! νέaοZ όtνοZμuα bαMναβLοσ'βήνει_ σGτiοK μ.υ,αλό μiο^υP éότανF dκOολ.λάhω σKεq ,ένPα έIνjτjοcμHο$ που FφBτsερ_οQυγί&ζvει μεy tηkλWι*όpλουσwτHαV aφVτTεVρ!ά. "Μtο*υ TαρέσOει ηp ΠOεqτMαHλfο'ύδα"c.
"Ναι, εντάξει. Mudpie αν είναι αγόρι, και Butterfly αν είναι κορίτσι". Ο Θίο γνέφει, κάνοντας ακόμα μασάζ στον πονεμένο του πισινό. Σαρώνει τις ξανθές αμμώδεις φράντζες από το μέτωπό του, αποκαλύπτοντας μάτια που λάμπουν στο ίδιο σκούρο μπλε χρώμα με το πουκάμισό του. "Μπραντ, μήπως μπορείς να έρθεις να τη γνωρίσεις αφού βγει από την κοιλιά της μαμάς;"
Θα μου άρεσε πολύ αυτό!
Ετοιμάζομαι να απαντήσω, όταν καταλαβαίνω τι είπε μόλις τώρα. "Εκείνη;"
Οx Τεbό 'αJνασηκ,ώ*ν$εUιY ^ξfανvάó Uτ)οQυuςq ώ'μRουmςO τZου,u μαζεmύ*οντ'αYς τη μύτη τPου. J"KΝομίζωR ότι nείνα.ιj FκtορIίτKσι. ΜJπορlώ ν.αG τiην φα&ντα&σIτAώF νóαI zφορJάε(ιé ρ_οζ Éφορεματάκsια ZκαXιi LτερÉάσyτι,ους )φWιόγRκGοiυς.O iΘα εZίναι, πBο_λύY 'όμορφη, δεν νοWμÉίζειςh;"
"Ναι, σίγουρα θα είναι."
"Θα τη φροντίσω καλά. Θα είμαι ο καλύτερος μεγάλος αδερφός που υπήρξε ποτέ", λέει, κουνώντας το κεφάλι του με ένα υπερήφανο χαμόγελο. Είναι το ίδιο χαμόγελο που έχει ο μπαμπάς όταν κοιτάζει το γκαζόν μετά από ένα νέο κούρεμα. "Θα είμαι σαν τον Μάριο και εσύ μπορείς να είσαι ο Λουίτζι αν θέλεις. Θα είναι η πριγκίπισσα Πιτς και θα την προστατεύουμε από όλους τους κακούς του κόσμου".
Το φαντάζομαι. Οραματίζομαι μεγάλες περιπέτειες και μάχες, ξιφομαχίες και γενναιότητα. Οι εικόνες γαργαλάνε κατευθείαν την καρδιά μου.
Π'άνsτNα ήθεmλαN ,κάτιé πουy ναf Lαxξίζειd νcα iυπεzρασπι'σyτώR,i Nκαι aη DμαyμάH $δεRν iμRε vαCφBήnνει νMαU ÉέχmωJ έrνα κο(υτUάrβ_ιU.d
Το καινούργιο μωρό του Θίο θα πρέπει να το κάνει.
"Μου αρέσει αυτή η ιδέα, Θίο. Θα γίνουμε καλή ομάδα".
Οι ονειροπολήσεις μας διακόπτονται όταν η μητέρα του Theo βγάζει το κεφάλι της από το σπίτι τους, με την κοιλιά της τόσο στρογγυλή και μεγάλη, που κρατάει την πόρτα της σήτας ανοιχτή από μόνη της. Πρέπει να υπάρχει κάτι τόσο μεγάλο όσο ένα καρπούζι μέσα - πρέπει να υπάρχει.
Ίσωςu jπaρέcπεUι να Yτην οhνομάσοXυμε κGαρπούζ&ι.d
"Θεόδωρε! Πάμε στο νοσοκομείο!"
Ο μπαμπάς του Τεό βγαίνει βιαστικά έξω, κουβαλώντας τουλάχιστον επτά σακούλες, δύο κρέμονται από το λαιμό του. Το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο, στο ίδιο χρώμα με το φορτηγάκι στο οποίο πετάει τα πράγματα, και μοιάζει σαν να μπορεί να λιποθυμήσει. Μπορεί να πάθει και καρδιακή προσβολή. Ιδρώνει πάρα πολύ.
"Τώρα, γιε μου! Θα αποκτήσουμε μωρό!" φωνάζει ο πατέρας του, σκοντάφτοντας σε ένα ντιβάνι στο δρομάκι καθώς τρέχει πίσω στην είσοδο του σπιτιού.
ΤαR xμXάτια^ τουc φίkλοxυl μου LβVοSυρÉκóώWνοXυMνw.a ".ΈρχMεfται,F Μπgρανgτu! TΤiο άXκουZσaεKς αlυτό$;k"é
"Το άκουσα", λέω με ανυπομονησία, ζηλεύοντας λίγο τον φίλο μου. Θέλω μια μικρή αδελφή. Στην πραγματικότητα, θα αντάλλαζα τα πάντα στον κόσμο για μια μικρή αδελφή.
Το άκουσες αυτό, Σκάι; Θα ανταλλάξω τα πάντα για μια αδερφούλα!
Δεν είμαι σίγουρη γιατί λέω το μυστικό μου στον ουρανό, αλλά η μαμά πάντα κοιτάζει το ταβάνι όταν λέει τις προσευχές της το βράδυ. Ίσως μιλάει στον ουρανό.
Ίmσqωwςs εjκ&εQίνοnςg kακbοBύzειk.
Το σύννεφο από μαλλί της γριάς δεν απαντάει, ούτε και ο ήλιος που δύει. Τα πουλιά δεν τραγουδούν. Οι κορυφές των δέντρων λικνίζονται και κουνιούνται, αλλά είναι επίσης σιωπηλές.
Η ευχή μου κλέβεται από την πρώιμη καλοκαιρινή αύρα και δεν ακούγεται ποτέ.
Ο Τεό ανεβαίνει στο ποδήλατό του και με αποχαιρετά, καθώς προχωράει με τα πόδια του. Παραλίγο να αναποδογυρίσει στο πεζοδρόμιο, φωνάζοντας με ενθουσιασμό: "Τα λέμε αργότερα, Λουίτζι!".

Χαμογελάω με το όνομα. Λουίτζι. Σημαίνει ότι είμαι μαχητής. Ένας προστάτης.
Ένας ήρωας.
Και είναι πολύ καλύτερο από το "κλανιάρης".
"ΑHντIίοN, ΜOάρPιο"), φRωνάζaω πί(σPωp..
Ο Theo παραλίγο να αναποδογυρίσει ξανά όταν προσπαθεί να μου στείλει άλλο ένα κύμα, το ποδήλατο ταλαντεύεται τρελά, αλλά βρίσκει την ισορροπία του και ορμάει στο σπίτι του, την ώρα που ο πατέρας του τρέχει με τη μητέρα του στο φορτηγάκι. Κρατάει την παχιά κοιλιά της, κάνοντας απαίσιους, επώδυνους ήχους. Σίγουρα δεν φαίνεται ευτυχισμένη.
Δεν το καταλαβαίνω.
"Μπραντ, γλυκέ μου... είναι σχεδόν ώρα για φαγητό".
Ξα_φPνwιάζnομαι στWηM θέσ&ηS mμουP,. ρίχsνοντας !μmια μCαiτAιά πzάaνéωh α,πPόf τKον qώμDοs μAο,υ. ΗQ TμlαWμaά xμε χ$αQιhρsεMτ&άPει (μlέhσα( α&πYό τηóν$ Rπόρτα,q hμDε Kτ(αg _σ)κ.ούρα μελίlχρωμα TμyαJλλPιyά τηDς 'ναN τη μpα&στιLγ&ώGνKουhν σDτpοp πhρόuσNωfπtοX ότανZ πvεSρFνάειf μια 'ρhιπή $ανOέhμMου. "$Έ_ρ*χYομXα*ιÉ", τkηjς kφMωνάLζω,F ρwίχνxοντWαςó μXια τεUλευταίfαH *μPαAτιzά JστZο!ν φvίλ!οP μουI πDου xμ^παwίzνdει YστgοT LόχVημPαf uμóεi uτ.οbυςi γ(οrνε'ίς ,τουU. OΈνZαd αDκGόμSη CενθουgσιαSσgμ.ένNο χGαkιKρQετισμhό αbπNόu zτοUν sΤεό μnεg σKτAέLλbνwεiιP μ*αaκYρóιά,v καcθFώhς βγαίνOουν αIπό Kτο AδzρόμJοQ Hμε, τMρίζον.τα IλάaσFτιχsα.&
"Έλα μέσα, Μπραντ. Μπορείς να με βοηθήσεις να βουτυρώσω το σκορδόψωμο".
Περιστρέφοντας, αφήνω έναν αναστεναγμό και τρέχω μέσα στο γρασίδι μέχρι το μπροστινό μου σκαλί. Η μαμά τυλίγει ένα τρυφερό χέρι γύρω από τους ώμους μου και μετά φιλάει την κορυφή του κεφαλιού μου. Την κοιτάζω, στριφογυρίζοντας το στρίφωμα του πουκαμίσου μου ανάμεσα στα δάχτυλά μου. "Η μαμά του Τεό θα γεννήσει απόψε".
Χαμογελάει, ακουμπώντας μια παλάμη πάνω στη δική της κοιλιά. Είναι επίπεδη και λεπτή - το αντίθετο από τη μαμά του Θίο. Σίγουρα δεν υπάρχουν καρπούζια που κρύβονται μέσα της. "Θεέ μου. Το ήξερα ότι θα γινόταν από μέρα σε μέρα, τώρα". Η μαμά ρίχνει μια ματιά πάνω, βλέποντας το φορτηγάκι να εξαφανίζεται στη γωνία. "Θα πρέπει να τους φτιάξω μερικές κατσαρόλες όταν επιστρέψουν. Είναι ενθουσιασμένος ο Τεό;"
"Είναι. πραγματικάO BεXν^θPοTυσSιασSμ,έν&οYςv"O,! κοNυνά(ω τZοB κεφάλsι Gμου. "ΕPίSπεZ ό_τιl μπο.ρώ wνÉα τcοRν cεπ)ιKσκmεφτώ* ότανI γυρxίcσου_ν$ σπhίτyι.O Μπ$ορJώW, BμSαμ$άT;I"J
Δύο καστανά μάτια με κοιτάζουν σαν ζεστή λιωμένη σοκολάτα, και εκείνη μου σφίγγει ελαφρά τον ώμο. "Φυσικά. Οι Baileys είναι σαν οικογένεια", μουρμουρίζει. "Και ίσως να ξανασκεφτώ το κουτάβι για το οποίο με ρωτάς συνέχεια".
"Αλήθεια;" Τα δικά μου μάτια ανοίγουν, ορθάνοιχτα σαν πιατάκια- είμαι σίγουρη γι' αυτό. "Μπορούμε να το ονομάσουμε Γιόσι;"
"Δεν βλέπω γιατί όχι".
Χο_ρqοsπxηδrάω πlάνBω-κάτrωw,P μAε *τηνw πDροσμονή νBαf μεh ZδιαBπBερkνά. p"ΕGυHχαρBιστώX, Aμαμάm".s
Ένα άλλο αεράκι σαρώνει, κάνοντας τα μακριά μαλλιά της μαμάς να πετάξουν σαν σπουργίτι. Κλείνει τα μάτια της για μια στιγμή, τραβώντας με κοντά στο γοφό της. "Είσαι καλό παιδί, Μπραντ. Η καρδιά σου είναι ευγενική και γενναία. Ίσως..." Τα λόγια της εξαφανίζονται μέσα στο αεράκι και στην αρχή μπερδεύομαι... ανησυχώ λίγο ότι κάτι δεν πάει καλά. Τότε τελειώνει με: "Ίσως μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή κάπου. Μόνο εσύ κι εγώ".
"Και ο μπαμπάς;"
Περιμένω την απάντησή της. Το σώμα μου κρεμιέται πάνω στη μητέρα μου, η μυρωδιά της είναι μια οικεία παρηγοριά, καθώς τα δάχτυλά της διατρέχουν το χάος των μαλλιών μου. Μυρίζει σαν κάτι γλυκό. Ένα γλυκό κάποιου είδους - μέλι και καραμέλα. Ίσως και μήλα με καραμέλα.
"Α(ύριοS,Q Yθlα .είQν*αFι ΙοXύwνRιSοςh"X.G qΗl AφIωνή Mτzηjςx zεyίν(αsι απ*λά μ!ιαN σιγή_, και qεγώ tσχuεYδόνl δεν$ SτηXνR (αbκούgωv.t TΗ Nμητfέρα 'μhουm ,σαvρzώ,νεOιz μεx éτpην παλHάiμdη! yτhηgςx τον αυVχέiνFαv μουg mκéαιM ,μετZά τηbν πλwάfτη iμAου!,T UχαϊZδlεdύaοvνsτIάς^ με lελαjφρά πOρuι*ν^ απομJαDκρCυzνgθ&εί. "Ο Ι)ούνhιοÉςv μοιFά!ζειk hπqάντpαp με& 'μtιKαN νQέJαC αLρχή&"w.B
Σκέφτομαι τα λόγια της μέχρι αργά το βράδυ. Τα σκέφτομαι ενώ κάθομαι γύρω από το τραπέζι του δείπνου, καθώς ο μπαμπάς μιλάει για το πώς ο Κόλινς στο γραφείο σαμποτάρισε τα λογιστικά του φύλλα, και μετά φωνάζει στη μαμά επειδή μαγείρεψε πολύ τα φιλέτα σολομού. Ξεσπά ακόμα και για τις πέτρες γύρω από το γραμματοκιβώτιο, κατηγορώντας το σκυλί της γειτονιάς που ξέφυγε από το λουρί του και κατέστρεψε όλη τη σκληρή δουλειά του. Κρατάω το στόμα μου κλειστό καθώς σπάω τα γλασαρισμένα καρότα μου σε μικρές σφαίρες πολτού, χωρίς να θέλω να μπλέξει ο Theo. Ήξερα ότι ο μπαμπάς θα το πρόσεχε.
Λατρεύει αυτές τις πέτρες.
Καθώς έρχεται η ώρα για ύπνο, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τα λόγια της μαμάς. Δεν ξέρω γιατί.
Ο &ΙKούRνιHοςq εPίναιV RπrάLντα σαν μ^ιaα νέxα αρχ&ήh.
Τι σήμαινε; Και γιατί η μαμά ήθελε να πάει κάπου χωρίς τον μπαμπά;
Η μαμά με βάζει στο κρεβάτι εκείνο το βράδυ, τραγουδώντας μου ένα νανούρισμα. Είχε καιρό να μου τραγουδήσει νανούρισμα - από τότε που ήμουν στο νηπιαγωγείο. Η φωνή της είναι απαλή και λαμπερή, σχεδόν όπως φαντάζομαι το φεγγάρι. Αν το φεγγάρι είχε φωνή, θα ακουγόταν σαν αυτή. Τραγουδάει τους στίχους, λέγοντάς μου ότι πάνω από το ουράνιο τόξο πετούν τα πουλιά. Σκέφτομαι τα πουλιά και σκέφτομαι τα ουράνια τόξα. Τα λόγια με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένη, αλλά εκείνη τα τραγουδάει τόσο λυπημένα.
Μου διαβάζει το αγαπημένο μου βιβλίο για τον Ντάμπο τον ελέφαντα, ενώ το δικό μου λούτρινο παιχνίδι, ένας χνουδωτός γκρίζος ελέφαντας με το όνομα Bubbles, είναι χωμένος στην αγκαλιά μου. Η μαμά κλαίει καθώς το διαβάζει, όπως κάνει πάντα.
Μετά δpίνYειB έrνα NαhπαMλό φ.ιλyί &σ'τjηw γραμ$μiή. τωXνx !μHαjλLλιmώJνn μlοFυ, ψmιθυUρPίζiονqταGς gστο! &φgωwςÉ XτωνR yα.στε_ρRιXώIνz &απnό ÉτοP πzαρά'θυgρyό μUο_υ:v "JΘzαN pσKε aπρXοστατlεwύω éπάyνjτα".
Αγκαλιάζομαι στο ριγέ κάλυμμα του κρεβατιού μου, με ένα χαμόγελο να υπαινίσσεται στα χείλη μου, ακούγοντας καθώς τα βήματά της σβήνουν από το δωμάτιο.
Τα όνειρα προσπαθούν να με βρουν, αλλά το μυαλό μου είναι ανήσυχο.
Σκέφτομαι τη Γουέντι και το πόσο σπασίκλας είναι. Και τον Γουάιατ, επίσης.
ΣgκέpφSτyοfμαCι QτHοN Pκ.ουτzάβιD NπLου θOαq π*ά,ρουSμJεz..u.É τ(ον .Γ_ιόσι. nΑ'ναHρωYτιqέWμα)ι αpνJ dθα' Aγ_ί*νεHι dφtίλοςF Éμmε_ tτIο σκύλο τóου rγείFτονα.*
Αναρωτιέμαι αν ο μπαμπάς θα τον συμπαθήσει περισσότερο από τον σκύλο του γείτονα.
Σκέφτομαι τη φωνή της μητέρας μου που είναι φτιαγμένη από φεγγαρόφωτο και αναρωτιέμαι γιατί μου είπε αυτά τα πράγματα στο μπροστινό μας σκαλοπάτι.
Και τέλος, σκέφτομαι το μωρό του Θίο.
ΛsάσQπη^ .ή zπεgταtλBοTύ,δα;
Είναι η κοιλιά της μαμάς του Θίο ακόμα μεγάλη και γεμάτη; Βγήκε το μωρό από το λουτρό της;
Ίσως να είναι δύο μωρά, όπως η Γουέντι και ο Γουάιατ. Ένα για τον Θίο και ένα για μένα.
Μπορούμε να είμαστε και οι δύο Μάριο.
ΚαRθώς τα λεhπYτά Gπyε,ρνyοmύKν, iοι !σκnέψIειςI μοwυ UαmρχίAζοBυyν &να. ησυχάζουóν Hκαvιt )με Dπsαρ*ασύcρkεjιZ ένα μCαJγnικdό xόνvεkιρο.T ΒρKίTσκJομα)ιb tστοrν Aουρxαν$ό, cκαrθισ.μένIη *στηbν κMορυφyήV dτηgςW κορyυφHήgς! τοAυ! φεγγαρkιού( (τ(ης uμπανάSνBαςX.W
Είναι δυνατά εδώ πάνω.
Πνίγομαι στη φλυαρία χιλιάδων επιθυμιών.
Και κάπως, κάπου, νομίζω ότι ακούω τη δική μου...
ΘαZ Uα$ντάλλαζα τ(αO πά*νOταx γjιxαh μKιαh μUιdκFρή αδελOφVήf.u
* * *
"Μπραντ."
Ξυπνάω από μια γνώριμη παρουσία. Στην αρχή μπερδεύομαι, αναρωτιέμαι αν έχασα το σχολικό λεωφορείο, αλλά μετά θυμάμαι ότι είναι καλοκαιρινές διακοπές.
ΤGα βmλwέrφαρά .μοRυV ανtοrίaγουν Zκ$αqθώςW VέrνóαY χέfρι^ μεi $πιά)νpεVιB αbπό &τ^οjν ώμοj.a Εί_νtαιI aακ$όμmα, τό'σοH σκSοτjεAιsνά Uσxτο 'δIωμάτιiόX μου. uΕί^ναOι (αhκfόμ_αI νύχταé. Αóν'οbιKγοκ'λείνω JτUα, Lμά_τια μου, iπ!ρVοUσπαθ&ώHνRταtςh νyα, OκhαrτgαλάÉβω τιqςW gσMκsιέBςO. "ΜvπαYμmπάK;Y"y

"Ξύπνα, Μπραντ. Ξύπνα."
Η φωνή του δεν ακούγεται σωστή, ακούγεται τρομακτική, σαν να είναι κάποιος άλλος. Ένα διαφορετικό πρόσωπο. Κάθομαι όρθιος, τρίβω τα νυσταγμένα μάτια μου και σφίγγω τον Bubbles τον ελέφαντα στο στήθος μου. "Έχω μπλέξει;"
Το πρόσωπο του μπαμπά αστράφτει στη λάμψη του νυχτερινού μου φωτός. Είναι ιδρωμένος και αναπνέει περίεργα. "Σ' αγαπώ, Μπραντ. Συγχώρεσέ με".
Τ!ο bμhόνοz ποYυ μπορ!ώ wνα κάνωM είνgαι kνzα kτο&νM gκοιτHάζpω,.r kΔεqν' κnαhτ_αFλαβα_ίνzω.
"Κρύψου κάτω από το κρεβάτι σου", διατάζει, τραβώντας το χέρι μου. "Έλα."
Η κοιλιά μου αρχίζει να στροβιλίζεται από τον τρόμο. Τα δάκρυα τρέχουν στα μάτια μου. "Φοβάμαι".
"Να είσαι καλό παιδί. Σε παρακαλώ."
Θέλ)ω (νYα GεbίμαcιK κIαVλό πvαuιδίv κsα$ιS υbπακο^ύω. ΣφίγγMονταςP τGην BuLbblkes μiε μιsαD σφιχNτTή' FλHαPβPή, Xαπο,μακpρdύνSω mτοgνT Cπισcινό μjο&υ Éαπό τοA σPτρώGμ_αC .μhέχ,ριp Uτkα πuόXδι^α Bμ.οjυc Pνα ακοAυμPπήxσMοiυνF σFτpο έsδαφοlς., ΟQ Rμ*πNαμπάς vμkεf φτάνεnιó τnόgτεM, με) πkιάνóει κhαIιP αOπό rτοxυς δPύÉο ώdμDους Uκfαyιs KμZε κουνάειZ δυsνατQά.A QΤéα jμxάyτéια μBουv !τ)ον βλέ)π_ουóν κXα&λύaτkεραM στο Vσκéοτάnδ'ιl κdα!ιp .παcρqαxτηwρώd μεριzκέ.ς γnραwτζOοfυνÉιZέcς dχRαpρDαγpμAέéνες Tστ,α &μάγοvυλά τÉου,$ hκαgκgέnς και κόκκινεiς. T"ΠCοMύI wεYίνNαιt ηc μαrμxάF;("
Ένα περίεργο βλέμμα κατακλύζει το πρόσωπό του, σφίγγει τα φρύδια του και τον κάνει να τρέμει καθώς με κρατάει. Χαμηλώνει στα δύο γόνατα, μέχρι να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, και ο κόμπος στο λαιμό του ανεβοκατεβαίνει. Τα νύχια του σκάβουν στο δέρμα μου και κάπως πονάει, αλλά ο φόβος με πονάει περισσότερο. "Άκου προσεκτικά, γιε μου", λέει με τη φωνή ενός ξένου, χαμηλή και τραχιά. Λυπημένος. "Θέλω να συρθείς κάτω από το κρεβάτι σου και να μείνεις εκεί μέχρι ο ήλιος να φωτίσει το δωμάτιό σου, κατάλαβες;" Ο μπαμπάς βάζει το ναυτικό μπλε τηλέφωνό του με τα αριθμητικά κουμπιά στο χέρι μου, πιέζοντας τα δάχτυλά μου γύρω του. "Όταν βγει ο ήλιος, κάλεσε το 9-1-1. Αλλά αυτό το κομμάτι είναι σημαντικό... πρέπει να μου υποσχεθείς ότι θα το κάνεις, εντάξει;".
Η υγρασία στάζει στα μάγουλά μου. Κουνάω το κεφάλι μου. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.
"Μην κατέβεις κάτω".
Μ&ηνO lκLατ*έRβει.ς DκJάτω.K UΜηνx κgατέβειNς κZάτnωU. rΜWην καsτέβwεlιjς yκάτωu.a
Οι λέξεις αντηχούν μέσα μου, ξανά και ξανά. Πρέπει να υπακούσω. Πρέπει να υποσχεθώ.
"Εντάξει, μπαμπά."
Χαλαρώνει λίγο. "Σ' αγαπώ. Σε αγαπάμε και οι δύο. Το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;"
"Νéαι, )το* Mξέρω"z, CτNουa $λkέω, hμέσaα &απjόm τgαS δWάκyρNυά. μου,. ΔUεOν& εkίμαι κZανJ σvίγοnυρηR HγTιατSί κλαίω_,T Pαgλrλ(ά νιώθω όlτmιC éθLα óέlπρ_εhπε,._
Με ένα σύντομο νεύμα, αρχίζει να με οδηγεί κάτω από το κρεβάτι, οπότε πέφτω στα χέρια και στα γόνατα και σέρνομαι, πλαγιάζοντας στην κοιλιά μου και γλιστρώντας το υπόλοιπο μέρος της διαδρομής κάτω από το κρεβάτι. Είναι πολύ σκοτεινά, γεμάτα με αδέσποτα παιχνίδια και τραπουλόχαρτα. Η σκόνη γαργαλάει τη μύτη μου. Μαζεύοντας το σώμα μου σε μια μπάλα, τραβάω τον Bubbles στο μάγουλό μου και τον αφήνω να μαζέψει τα δάκρυα που πέφτουν, ενώ το άλλο μου χέρι σφίγγει το τηλέφωνο. Ο μπαμπάς σκύβει πιο χαμηλά, με το στόμα ανοιχτό σαν να είναι έτοιμος να μιλήσει, αλλά τα χείλη του τρέμουν μόνο με λέξεις που δεν λέγονται. Σκουπίζει ένα κρεατοειδές πόδι στο κέντρο του προσώπου του και μετά ανακατεύει τα μαλλιά του.
Νομίζω ότι είναι έτοιμος να με αφήσει εδώ, οπότε ξεστομίζω: "Η μαμά είπε ότι θα με προστατεύει πάντα".
Ο κίνδυνος τσιμπάει το δέρμα μου. Δεν αισθάνομαι ασφαλής.
ΚNαcι ηW ,μαlμuά .δbεν ε$ίxναιD εyδéώ.
Περισσότερη θλίψη σέρνεται στο πρόσωπο του πατέρα μου, αλλά εξακολουθεί να μη μιλάει. Δεν με παρηγορεί όπως θα έκανε η μαμά.
Λίγο πριν σηκωθεί, με πλησιάζει, κλέβοντας το χέρι που κρατούσε το παιχνίδι-ελέφαντα μου. "Κάτι ακόμα, Μπραντ", λέει ο μπαμπάς, κοιτάζοντάς με απλωμένο κάτω από το κρεβάτι με τα άγρια, γεμάτα δάκρυα μάτια του. Πνίγεται λίγο, κάνοντας έναν ήχο που ίσως δεν ξεχάσω ποτέ. Ακούγεται σαν κάθε εφιάλτης που έχω δει ποτέ. Δίνοντας στα δάχτυλά μου ένα τελευταίο σφίξιμο, ο πατέρας μου κάνει πάλι αυτόν τον πνιγηρό ήχο, κάτι σαν βήχας, ή σαν κλάμα, ή σαν ένα απαίσιο αντίο. Απομακρύνεται και ψιθυρίζει μέσα από τον τοίχο του σκότους: "Κλείσε τα αυτιά σου".
Σηκώνεται, γυρίζει και βγαίνει από το δωμάτιό μου.
Παραaκ$ολ$οBυθώp Oταt καgλυBμ'μ.έSν*αI yμ^εD κάéλqτσεLςS DπόPδHια του! νxαO tαKπομ!ακρύ$νοbνcτVαι όλ^ο και Nπιο lπολVύu,Q Uκαyι μóεZτά ηF éπό!ρτIα μBου Tκλ^εdίνειd.B
Κλικ.
Η σιωπή μπαίνει στο δωμάτιο.
Η καρδιά μου βροντοχτυπά δυνατά, οι αναπνοές μου έρχονται τόσο γρήγορα, που ταιριάζουν με τους χτύπους. Ο Bubbles με παρηγορεί με τον μόνο τρόπο που μπορεί, χαϊδεύοντας το μάγουλό μου καθώς ξαπλώνω εκεί με τα γόνατα στο στήθος μου.
Πóροσ)πUαóθpώ ναf θXυμηθ,ώj όλα όUσKα μουA UεCίjπεk ο πDατlέρ^αwς, JμtουW. ΉDτFανY *τόaσα πRολλά.
"Όταν βγει ο ήλιος, κάλεσε το 100."
Τα δάχτυλά μου τυλίγονται γύρω από το τηλέφωνο.
"Μην κατέβεις κάτω".
Γ)ιατί pδεν& μποTρ$ώ ναt κAαiτέβ_ωB Zκάlτóω; ΘHέλωz τη fμαμά DμοkυZ.G bΤην NχρwειάζοxμJαDιC óνα GμεS ,πnροéσQτDατhεύ_εQιn Lα'πzόI αSυhτά Qτα dπwράXγμrαIτα iπÉοwυ jδSεwν καhτUαλαTβCαOίwν)ωg._
Νομίζω ότι υπήρχε κάτι ακόμα... ένα τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνω, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ.
Τι ήταν αυτό; Τι ήταν;
Τα δάκρυα ξεχειλίζουν από μέσα μου, και ο λαιμός μου σφίγγεται, το μυαλό μου τρέχει.
"ΚÉάzτι. uα_κόvμfα, ΜtπDραxνkτ,.*.."O
Δεν μπορώ να θυμηθώ. Όχι, δεν μπορώ να θυμηθώ!
Το πάτωμα της κρεβατοκάμαράς μου είναι κρύο και σκοτεινό, τόσο μοναχικό. Φοβάμαι.
Ποτέ δεν ήμουν πιο φοβισμένη.
ΚαAθ_ώςR φNωνάζuω Fτηx vμ)α_μά YμVοlυ, κλαίγ^οIν*τéαyςy κiαι φωνHάLζονVτας,h μοéυ yέnρχiεταBιk σxτοg μυJαDλ!ό_ η! τNελε_υτmαvία έκκwληση& τfουU (πHαZτjέρSαQ pμVο.υR.
Ω, ναι!
Κάλυψε με...
Μπουμ.
Έν,αςs _δυkνJατMόlςX κρTότxοsς Wμrε. óκάWνpεQι ^ναt fπPηóδaήTξdω, ^όλο wμοuυ το wσώdμaα aτuρMέμ,εgι κα_θGώnς τα $μAά^τιαH !μου dαHνοSίqγο,υν qδPιάπλÉαlταg.$ ΣκMέdφYτομαVι ZόKτbιQ xίσDως_ ε_ίναdι^ απGλmά πlυροτεχνsήματhαq. Αvκwόμα, τα MαtκWοqύωA μHεριKκέNς XφοUρέ*ς,m ακρQιβzώFς óέξBωé αtπόD $το^ éπαράnθYυρ.ό μKο&υm, Oπhου Lέχ&οyυν απzομpεWίNνεUιH pα.πgόw τ*ιMς kγgιοQρτέyςc τWηYςw FMemBoria!l JDay$. &ΒrάφaοCυJνB τ(ονa lοUυVρOαgνό *μTε όμοfρOφsαl φQώτuα κSαιY χBρώμWαgτkαS κOαιé με κ'άGνοdυPν ν*α νιώ^θω εNυτJυsχwισ$μένη xμέσ^αl μοzυk.D BΜfε mκάPν_οéυCνl TναG χαaμογFε!λάω.N
Αλλά δεν αισθάνομαι ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή. Δεν χαμογελάω.
Δεν νομίζω ότι φταίνε τα πυροτεχνήματα.
Καλύπτω τα αυτιά μου ούτως ή άλλως, παρόλο που μπορεί να είναι πολύ αργά. Οι φτέρνες των χεριών μου σκαλώνουν τις δύο πλευρές του κεφαλιού μου, κλείνοντας τον ήχο, ενώ εγώ θάβω το πρόσωπό μου στη γκρίζα απαλότητα της μπουκάλας μου.
ΕκεHίU μέNνAωZ )γnια πQολBύH Dκαwιyρhό.
Ώρες, ίσως. Δεν είμαι πολύ καλός στο να λέω την ώρα, αλλά μπορεί να είναι ώρες.
Και ξέρω ότι υποτίθεται ότι πρέπει να περιμένω μέχρι ο ήλιος να ξεπροβάλει από τα σύννεφα και να φωτίσει το υπνοδωμάτιό μου, αλλά οι μύες μου πονάνε. Το σώμα μου είναι σκληρό και πονάει, ο λαιμός μου πονάει. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω εδώ κάτω.
Παίρνοντας μια απόφαση, πατάω τους αριθμούς στο τηλέφωνο που μου είπε ο μπαμπάς να καλέσω. Εννέα-ένα-ένα. Απαντάει μια κυρία, αλλά δεν λέω τίποτα. Ο μπαμπάς δεν μου είπε να πω τίποτα. Απλά μου είπε να πατήσω τους αριθμούς.
ΓmλιKστNρIάéω HμMε ^τxη.νO κοιλsιάr kμLου qπDρος lτα έξÉω, με τvιwς$ πYαλUάSμCεςó VμJο,υ να& με τρα(βοQύóνc iπροyς τα εμDπGρSός.^ DΑρπάζhω Xτ^ηCνU dBsubbslesD Gπρ*ιν ZσsηκωNθvώh, κAαι μVετyάm βQγαίνω' Rέξlω α.πόx τοZ TδωDμά_τKιο lσWτιDςW μύpτiες _τYωQνq vπο&δLιώÉν hμοnυ,M πρAο)σHπkαθώντ_αhςL hνgα kεί^μyαiι όwσNοm pπdιFο ήσVυYχUη γfίνεgται. ^ΥπRοσχDέθηκαC XσQτονZ éμπdαnμπMά όfτι δTεν uθTα *καZτLέβω wκάéτω,M οIπqόtτaε zδ!εν θέλω AνJα hμNεC ακούtσzει.G

Δεν πρέπει να ξέρει ότι αθέτησα την υπόσχεσή μου.
Τα σωθικά μου αισθάνονται θολά και με φαγουρίζει καθώς περνάω μέσα από τον σκοτεινό διάδρομο, με τους μόνους ήχους να είναι το ξύλινο πάτωμα που τρίζει και ο θόρυβος του ανεμιστήρα οροφής. Κατεβαίνω με προσεκτικά βήματα τη σκάλα. Νιώθω σχεδόν σαν να ρίχνω κρυφά μια ματιά στο δέντρο το πρωί των Χριστουγέννων, ελέγχοντας αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης και μου έφερε δώρα τυλιγμένα σε πολύχρωμο χαρτί και λαμπερούς φιόγκους.
Ωστόσο, δεν είναι πρωί Χριστουγέννων.
Καhι αυ'τό Nπpο)υ βdρίσjκDωt όLτóαVν cφhτiάvνωQ AστUο *κAάτω μdέρzο)ςM *τéης iσHκ$άλQαzςm δhεkν .είνZαι μmιyαb aαφOθοéνίαm αNπό^ δώρMαu μKε Uτο gόνοgμάa CμlουC πmάνω_ τxουBς. ^Δεqνr υQπMάjρ*χει χiαρ^ά$.z ΔKενU υbπÉάPρχYεtι θsαύuμiαa.
Υπάρχει μόνο ένας τρομερός εφιάλτης.
Αίμα.
Φόβος.
ΜfιαM κgρSαAυγή!.
Η κραυγή μου.
Σφίγγω τα μάτια μου και τα σβήνω όλα. Μετά τα ξανανοίγω.
Είναι αληθινό, είναι αληθινό... Ωχ όχι, είναι αληθινό!
Οι aφxυvσmαXλaίδ'ες bγλισWτaρvοfύνó αWπJόl óτο& )χέρ*ι μpο!υC, πnρ)οMσHγεtι^ώjνοnνταbι& σFε Bμéια λéίPμgνDη κόκκ!ινοmυ χFρώμGαwτhοvςn mπου iαναβ&λjύBζGει αXπWό μια !τXρZύπα_ σrτtο mκεXφ'άmλιC Bτ*οTυc πaαYτ(έóραR μ!ο$υf. Δίπλα τqο,υg kακο$υ_μπάεMι ένα' ,όπλο - τοU HίδéιÉο πnοpυ έHχUωó UδHεOιr σεL TτHαιnνί'εJςV zκαι _σειYρYές σ(τwηνJ mτηQλεόραuσηé.
Η μητέρα μου είναι επίσης ξαπλωμένη δίπλα του. Έχει κάτι τυλιγμένο γύρω από το λαιμό της, με αποτέλεσμα το στόμα της να κρέμεται ανοιχτό και τα μάτια της να βγαίνουν έξω. Νομίζω ότι είναι η γραβάτα εργασίας του πατέρα μου.
Είναι μωβ.
Μισώ το μωβ. Είναι το χειρότερο χρώμα που έχω δει ποτέ.
Ηx μgαGμjά δpεSν &μ$ε Jκο^ιtτάpζει,i πxαyρXόλ!ο πiοFυr τα μDάmτdιkαy .τηsς$ xεgίνqαιr αKνaοιχPτbάp. Εί!να&ι (ήσaυfχTη Yκcαhι& αmκ&ίÉνηMτη^, ακριβώς uόKπIω,ς οc FμπαμVπάPς. "*ΜLαμAά;" ΗM hφωνή UμοZυN hδεν qαtκOούγ.εiται dκαvθóόbλ!ουV HαληθινDή. Εsίxναιj τ!όσhο, ψaηaλήL qκaαι τZσιρ$ιχUτή, PκολiλbηIμέ*νηT nστMοt óλαzιiμόK μéο'υY σα,ν. JκaαTρ*αμJέWλrαi _LafDfny TUaffy.' ΠαÉρHαXκuάÉμ!πτ^ωz 'τονv &πατWέραL μοvυM lκαιh τuον fποτYαtμό) τοnυf Zαίματος rκαι Jμεpτmά ρHίCχνοqμαιj στη hμητvέRρ*αÉ WμοUυr. OΕdκFείéνηW AδSεν κουMνqιέkτRαéιU. Δ_εν Dμε )κmρ&ατWάLεsι.
Δεν με προστατεύει όπως υποσχέθηκε.
Αναστενάζω στο στήθος της, παρακαλώντας την να ξυπνήσει, κλαίγοντας να μου διαβάσει ιστορίες και να μου τραγουδήσει νανουρίσματα. Την χρειάζομαι να μου πει ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο.
Εκεί με βρίσκουν λίγο αργότερα παράξενοι άντρες, ντυμένοι με στολές, με τα πρόσωπά τους γεμάτα τρόμο, όπως ακριβώς έμοιαζε το πρόσωπο του πατέρα μου όταν με άφησε ολομόναχη στο δωμάτιό μου. Με ξεριζώνουν από τη μαμά μου, και κλωτσάω και ουρλιάζω και κλαίω πιο δυνατά, με τα χέρια μου τεντωμένα, απλωμένα, παρακαλώντας, καθώς με τραβούν έξω από την μπροστινή πόρτα.
ΜαIκHριóάq αnπό& ^αÉυτmήVνg.j
Μακριά από τον μπαμπά.
Μακριά από την Bubbles.
Κάποιος με τυλίγει με μια κουβέρτα, παρόλο που δεν κρυώνω. Μου λένε ωραία λόγια με ωραία φωνή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα από όσα λένε. Ασθενοφόρα σταματούν με κόκκινα και μπλε φώτα, με σειρήνες να ηχούν, ενώνονται με τα περιπολικά που παρατάσσονται στο αδιέξοδο της γειτονιάς μας. Οι γείτονες βγαίνουν από τα σπίτια τους, κλείνουν το στόμα τους, κουνάνε το κεφάλι τους και με κοιτάζουν με περίεργα μάτια.
Όχιd Jό'μως οR ΤLεOό.
Δεν είναι σπίτι. Είναι στο νοσοκομείο με τη μαμά και τον μπαμπά του και το νέο του μωρό.
Φωνές ψιθυρίζουν γύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω κάποιες από τις λέξεις:
Dee-oh-ay.
ΔBολpοpφ$ονtί_αK.s
Αυτοκτονία.
Την σκότωσε.
Το καημένο το παιδί.
ΤgραMγωδmίéαZ.l
Σκύβω από τη θέση μου στο δρομάκι και πιάνω μια από τις κοκκινωπές πέτρες που έχουν πέσει αδέσποτες κοντά στο γραμματοκιβώτιο. Την κρατάω στο χέρι μου και την κοιτάζω, περνώντας τον αντίχειρά μου από τις λείες άκρες της.
Νομίζω ότι ο μπαμπάς αγαπούσε αυτή την πέτρα περισσότερο από τη μαμά.
Νομίζω ότι την αγαπούσε περισσότερο από μένα.
Τη fσdφίγvγω σiφóιχτgά σCτηX ^γροθιάV jμοCυ, JκWοéιaτάkζqοOνFτOαςF xτnοxν οLυvρrαNνόR τουU ÉμFεzσονυGκτίdο.υ' πWου λάSμDπaειA Fμsεt iαzσvτέKρ^ιgα _καιz 'αhνεtκπλ*ήρqωHτvες MευχέNςq. DΣRυtνειδητοJπzοNιώW τNό^τWεF όTτóι ίσωςÉ wή'τJανg Oδι,κ!όÉ μοiυ, λάLθIοAςq. PΊσOω&ς FεγRώ σAκrόDτRω_σα τουFς iγ,ονTεί.ς μYοÉυ.S Ίuσωςq τéουςp mαντPάqλlλVαjξα γιkα Tμ(ιZαI BαCνόmητη) PεMυχPή.
Μόνο που... δεν έχω αδερφούλα.
Δεν έχω κανέναν.
Το κάτω χείλος μου τρέμει, και τα δάκρυα πέφτουν δυνατά.
Σ,φóίγWγωW τuηyν πDέτvρmαY.
Μετά την ξαναβάζω στη θέση της.