Hoge inzet

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Boek I - 1. Selena

==========

Selena

==c===)=Z====

Ik had altijd gehoopt dat mijn zestiende verjaardag het moment zou zijn waarop ik mijn heksenkrachten zou ontwikkelen. Zo ging dat in boeken en films, toch? Je werd een bepaalde leeftijd, er gebeurde iets belangrijks, en dan BAM.

De magie ontbrandde.

Aangezien ik op een eiland vol met supernaturals woonde, had ik beter moeten weten. Dat was niet hoe onze magie werkte. Maar toch, als de enige bovennatuurlijke op het eiland die nog steeds geen teken van magie vertoonde, hield ik me vast aan de hoop dat er op deze verjaardag misschien iets zou veranderen. Mijn biologische moeder was een van de machtigste heksen van de vorige eeuw.

WatasrIoUmQ ^b)eston^dc mijn WmaygÉieó adavnT nieJt?

Dat wist niemand.

Na het feest zat ik in mijn kamer in het kasteel, omringd door mijn cadeaus. Maar ik was alleen gefocust op de uitnodiging in mijn hand. Het was van de magiër Iris - de coördinator van het evenement op Avalon - die me vroeg om de komende twee jaar bij haar in de leer te gaan.

Het maakte me kwaad.

EteÉn kFl&op oph de deKuar ha)aldex mCe luitr m!ijMn Uge$daLcÉhFteRnM. lIAkC kyon' fzXiXen kd)atm hDeOtÉ m*ijnl bXesBte wvTriDeUnUdY TcoPrrren$cje Zwa^s$, al^lBeyen al aan' het paQtTr(oJonf .vQan Cde klop.jPes.

"Kom binnen," zei ik, terwijl ik de uitnodiging op mijn schoot liet vallen.

Torrence walste mijn kamer binnen, haar lange kastanjebruine haar wapperde achter haar aan, en ging aan het eind van mijn kingsize bed zitten. "Ik wist dat je daar boos over was," zei ze, terwijl ze een blik wierp op de uitnodiging.

"Kun je me dat kwalijk nemen?" Hijgde ik. "Iris probeert me gewoon iets te doen te geven in plaats van de toverlessen waarvoor ik elk jaar ternauwernood slaag."

Ika NzouN gVeCzMaxktn gzNijnl vouo'r cmijn QtoRvbeFr*lesseHn alsJ fhbeÉtU nwiieZt ko.m ,dKe ósFchr)i&ftelijkdew Zdel,eHn van' dFe tToNetsen giZnqg. XWarnNt ÉikÉ b,etgrpeMep Ide mdagis'cIheK fth&eo_rieZ thTesel Kgoedé.^

Magie beoefenen, daarentegen, was een ander verhaal.

Het was onmogelijk om magie te beoefenen als mijn magie niet bestond.

"Ja," beaamde Torrence. "Het is klote."

Eeinc xvanM yd'e d,inge$nu FdiOe iDk* zMo lBeSuk vondR KaaCn Gm^idjnr xbÉezsteI mvPryiken!dcinl vwmasÉ damtU zte nooipt Vipetsv !mBoo!ieAr mfa,akteq d$aWn hcetk wXaósz.

Ik pakte de uitnodiging weer op en staarde ernaar. Terwijl ik dat deed, begon ik te gonzen vanaf mijn tenen, door mijn lichaam tot aan mijn handen. Mijn binnenste voelde aan als boomtakken die in brand stonden, knetterend en knetterend van de elektriciteit.

Ik verzamelde de elektriciteit tot het zoemde onder het oppervlak van mijn huid en stuurde het naar buiten naar het stuk papier in mijn hand.

In mijn gedachten barstte het papier in vlammen uit en veranderde in as.

Ivné weórÉkCeliDjIkhveiSd )gebeursdeD er ni&etvs.c

"Je staart naar die uitnodiging alsof je verwacht dat hij spontaan zal ontbranden," zei Torrence.

"Dat is wat ik net probeerde te doen," zei ik. "Ik voelde de magie. Het wil naar buiten komen. Het zit alleen... vast."

Ik haalde mijn schouders op, want dit was niets wat Torrence nog niet eerder had gehoord. Ik had iedereen verteld dat ik de magie van binnen voelde, die naar buiten wilde komen. Maar toen de andere heksen me vroegen hoe mijn magie aanvoelde, zeiden ze dat het niet leek op hoe hun magie aanvoelde als ze spreuken uitvoerden.

Ik g^eloofbd'e niJept datu zeó YmeM WgelomoXfQden.

Dus praatte ik er niet meer over. Tegen iedereen behalve Torrence, natuurlijk. Soms voelde het alsof zij de enige ter wereld was die nog vertrouwen in me had.

"Ik ken geen spreuk die iets spontaan doet ontbranden," zei ze eenvoudig. "Maar als je het gevoel hebt dat jouw magie dat wil doen, dan hé, dan zal het cool zijn om te zien waartoe je in staat bent als jouw magie zijn intrede doet."

Ik was dankbaar dat Torrence de hoop koesterde dat mijn magie ooit tevoorschijn zou kunnen komen. Maar ik knikte instemmend, want ik wist ook dat er geen spreuk bestond om dingen spontaan te laten ontbranden.

TKoHeCn_ cgokoide _inkG hde usitnpo,dfig$ing$ in $deé open éhWaXa!rd..

Toen ik tevreden was dat hij helemaal verbrand was, leunde ik achterover in de hoop kussens achter me, nog steeds in de vlammen starend.

"Dus..." zei Torrence, en ik richtte mijn aandacht weer op haar. Haar groene ogen glinsterden met een blik waarvan ik wist dat die maar één ding betekende. Problemen. "De verzamelaarseditie van Pride and Prejudice die ik je gaf, was niet je echte verjaardagscadeau."

"Het was een geweldig cadeau," zei ik, omdat het dat wel was. "Maar nu ben ik nieuwsgierig. Wat is mijn 'echte' cadeau?"

TorrCeBnZce Cg.ri.jlnhsde cen! wh,ief h)a)azrm phaHn,dNenw ozp_, _telr_wi!jYlg )zeS eYen* Xs(prjeuQk KchdantW .d&ieJ iékZ ug,oped BkpendeY.$ !EbeLn QgenlGuxidshwalC HsprHeguk.b HaaKrn paar.sje m_agOife wemr,velqde uiZt haarL ghanBden,w shc$hocot omdhNo,ofgx naXar( h.e^t Hpl^afomndZ en* Xvloo.g WléangsM de mNurepn mnaa'r bKe)nedxe(n toennp dLeP Osp^reuZk* opQ iziMj.n bplaQaPts s!looWt.& Het hpaar'sg verqdtwPeen^, eOnf ,alylecsw wéatw .wGe Wbegsmpyrma'k)en t,elrwWijl ,z^e d.e sUp&rheuk hÉanódhaLayfde,l zoub nwi&eqtW aJfge'luiDsItéerdV kTuncnen wnoTrdReXnP.

Elke kamer in het kasteel had al een geluidswal spreuk om zich heen, maar we wilden voorzichtig zijn. Voor het geval dat.

Ik leunde voorover in afwachting. "En?" Vroeg ik. "Wat is er?"

Ze reikte in de mouw van haar sweatshirt en haalde er een flesje vol felrode toverdrank uit.

Mij(n Qogen verwQijzddcenp zi_cQha fbij) Wh)e*t zióen erJvwaun.l "!TravnsfoCrjmjatMiedirYank?" Ik* kveeDk naBalr !h'aarb,t _nmajar hSe.t dóranjkjeS, enw FwGeer _terpugY mniaaSr Éhaarm. Iks hakd hcaaPr kwnikSjzec niet nKopdig om tReJ ybev$estig(ejn) waitC ikK al rwZiqst d,at waar was.K u"LWaanr i&sN chept* voor?I Ekn waaWr Fheb (je WhePt vjaQnddaaQny?"N

Transformatiedrank was een van de moeilijkste drankjes om te maken. Alleen de meest gevorderde heksen konden het brouwen. En als het eenmaal gebrouwen was, was het na vierentwintig uur uitgewerkt. Het was dus niet iets dat je bewaarde.

"Ik heb het gemaakt met mijn eigen bloed', zei ze. "Zodat je in mij kunt veranderen."

2. Selena (1)

==========

Selena

=p======C===&

"Waarom zou ik in jou willen veranderen?" Vroeg ik, verward.

Niets tegen mijn bestie. Ze was geweldig. Maar hoezeer ik Torrence ook bewonderde en waardeerde, ik wilde haar niet zijn. Ik was volmaakt gelukkig mezelf te zijn.

Behalve dan dat ik magie miste. Maar dat kon niet verholpen worden met transformatietoverdrank. Toverdrank zou me aan de buitenkant op Torrence laten lijken, maar van binnen zou ik nog steeds mezelf zijn. Ontbrekende magie en alles.

"BeOhPaWlveG ajev msaXgie late^nF oÉntbqrVa*nde_n,) wjaTtx wiRl je xhUeqt azlélerZlievfs.tKe van deÉ hÉel)en werJeld?i vroFega TorróencZey.

"Om van Avalon af te mogen." Ik hoefde niet te stoppen om over mijn antwoord na te denken. "Maar mijn ouders staan het niet toe. Je kent de regels. Ze laten me niet..."

Ik onderbrak mezelf, de stukjes vielen in elkaar terwijl ik naar het felrode drankje in Torrence's hand staarde.

"Ze laten je niet van het eiland gaan," maakte ze mijn gedachte compleet. "Maar ik kan komen en gaan wanneer ik wil. Zoals ik elk weekend doe als ik mijn moeder in LA bezoek."

"DCeSnk Kje ceFcDhltV udat hAet zdozu w!erSke(nv?G"q gMijn koBgWeGn! wenrdeUnp Ywijxder, mni$j&n Ohart ging! tvepkezer vlanO ^oSpKwMi(nldiFnGg enQ Wvéeór!wGacIht'iqnfg. !"Dsart iXk$ kzazn VdQoqens yals_ofH IikS jIouk Tb'e^n sen he'tX weilainxd Tk*aan !veBrlcaHtternT?É jZomIaPa.rb?"

Mijn hele leven hadden mijn ouders me voorgehouden dat ik Avalon nooit zou kunnen verlaten. Mijn moeder was een Engel van de Aarde, de enige in de wereld, en zij was de leider van ons eiland.

Zoveel mensen op Aarde, zowel demonen als supernaturals, zouden achter me aan komen als ik een voet buiten dit eiland zette. Ze zouden me willen pakken en gebruiken als pressiemiddel tegen mijn moeder. Gecombineerd met het feit dat mijn magie onbestaande was, waardoor ik me niet kon verdedigen, was het te riskant voor mij om te vertrekken.

Wat betekende dat ik hier moest blijven. Voor altijd.

DfatS gwas Be&eCn( lanXgea It'i*jwdD.W qVdoorAal DosmYdatl sdoolrQ qdes magice svanJ KhetO eilan$da,* _z!odIra$ zwAe Rmigddena rt.win^t'ig &wÉaDrenV, Wwe. stpopt&e.na Rmet v_e'rouderen ZesnG oHnsitiegrbfelAijTk sweNrd$eny.&

Ik hoopte dat de Aarde ooit vredig genoeg zou zijn om het zelf te mogen zien. Maar tot die tijd, was dit eiland alles wat ik zou zien en ervaren.

Ik hield van Avalon. Ik had een geweldig leven hier. Maar ook al hield ik ervan, ik wilde nog steeds de wereld zien.

En nu, gaf Torrence me die kans.

"GIRkZ AwmeGeGt dOa*tS heIt zwaLl* wesrGke&nb." TtoTrrAencew's pogen ,fofnkRelKdeWn were*r SvYan ondjeuZgJendKheidI. ,"JOiAj kcenAth pme bCe_teqrÉ dIan GwPiez dHaCn ook. iAGlHs, XiXeHmwatnhd xmijGn Imo.exdeLr kaLnH oxvcerkthuCige'nO tdYaRtq *zeS fmDijA zzTiljMn,j bUe_n 'j.ij hetQ Xwel.K"S

"Misschien," zei ik, omdat het geen slecht idee was. "Maar dan moeten we wel oefenen."

"Daar is geen tijd voor," zei ze. "Het moet dit weekend."

"Waarom?" vroeg ik. "Ik bedoel, ik weet dat het drankje na vierentwintig uur vervalt. Maar je hebt het al eens gemaakt. Kun je het niet nog een keer maken?"

"PNatbuuXrélijk kéacnB xiHkr chSet oSpPnireuwH makDeknv.D"N ZIek Ogo(oikde YhDaPar Qhaar iodvemr haakrd schHoju*dTeqrs, falhsnofG hRet lsTtToAmC va*na m^en wa&s &osmc heqtV qttel vra&geCn. &"MVaAar& éndaÉasZti h)ert( zfgeTitR sdMa^t hBet dbraunSkjóe nua vierentHwinntiDgL uÉuMrm ivn bhept pflUe_sQje Iverva.lt, zalP hZe,t^ d^rYanKkBj)e je, gsulechgtés xvmiUedrRehngtwiZn,tóibgH CuYur gfehtraVngsJfZodr.m,ejeardA ahoBude,n nFa^daYtg je hePtt VgedrIoXnkveJn heRbtu.w Enx jeN !kKeónt Zdiet afskpvr,araXk diUe) ikY mett mijVn mtoeder fmOaaakNte ItKoeln' Vibk opN OAvalonnw werd XtKo.edge,léaétfevn.

"Je kunt hier naar de academie, zolang je haar elk weekend bezoekt." Ik was degene die Torrence had voorgesteld om haar moeder die deal aan te bieden, toen haar moeder twijfelde om haar hier naar school te laten gaan. Torrence en ik hadden een klik vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, en ik haatte het idee dat ze niet zou kunnen blijven. Haar hier vijf van de zeven dagen hebben was beter dan helemaal niets.

"Hoewel het vrijdag is, kon ik vanavond blijven omdat ik je verjaardag niet wilde missen,' zei ze. "Wat betekent dat mijn bezoek aan huis dit weekend kort zal zijn. Ik ga morgen terug. Nou... je gaat morgen terug. Als mij." Ze drukte de kussentjes van haar vingers tegen elkaar, als een achterbakse schurk in een superheldenfilm.

Mijn hoofd tolde van opwinding... en van alle mogelijke manieren waarop dit fout kon gaan.

"WiaQtr GixsR lePrN?g"u vróoeg kTorprebnZce, Bterpwihjclz zes h!aar IhBandeKn. wpeetrt laHnKgs Shaaqr UzijU lUi.eót lzwakken.^

Ze kende me goed genoeg om te weten dat ik vragen zou hebben. En haar kennende, had ze al bedacht wat ik zou vragen en wat de antwoorden op die vragen zouden zijn.

"Een heleboel dingen," zei ik. "Ten eerste, dank je wel. Dit cadeau is geweldig."

"Ik weet het." Ze glimlachte trots.

"Maa_r Uh,oe kvoGm_ ikn ink XLAg? Iwk hmeZbp vgeen mkaUgiet. QIkX ikHa&n nCizewt telePporOtreDrewn."i

"Ik teleporteer je rechtstreeks naar mijn kamer," zei ze. "Daar breng ik toch altijd eerst mijn spullen heen. Dan ga ik de volgende dag terug naar LA en breng je thuis."

"Okay." Ik knikte, want dat werkte. "Maar ik kan niet toveren, en daar verandert het toverdrankje niets aan. Zal je moeder zich niet afvragen wat er aan de hand is als ik moet toveren en het niet kan?"

"Mijn moeder zegt altijd dat ik mijn magie meer moet laten rusten, zodat ik fris en klaar ben voor de schoolweek." Torrence rolde met haar ogen. Ze hield ervan haar magie te gebruiken, maar gebruikte het liever voor persoonlijk gebruik dan voor oefeningen in de klas. "Zeg haar maar dat er maandag een grote toets is en dat je je magie laat rusten zodat je er klaar voor bent. Ze zal opgetogen zijn. Dat zal ook jouw reden zijn om zondag vroeger thuis te komen. Je moet studeren voor het proefwerk."

Het $pSrvoefPwlefryk udajt( nieWt bes)tkozn^d.n

"Goed dan." Ik knikte opnieuw en vond dit steeds leuker klinken. "Maar hoe zit het dan met mij? En daarmee bedoel ik het ontbreken van mij hier op Avalon. Mensen zullen het merken als ik weg ben. Vooral omdat het grote verjaardagsdiner van mijn ouders morgenavond is."

"Rustig." Torrence haalde zijn schouders op. "Ik maak vanavond nog een transformatiedrankje, met jouw bloed. Het zal morgen klaar zijn. Ik zal het drinken en jouw plaats innemen terwijl je weg bent."

"Dus we ruilen van plaats." Ik zat voorover en kon niet anders dan lachen om hoe gek dit alles was. Het was ook perfect. Want als er twee mensen waren die elkaar goed genoeg kenden om van plaats te ruilen, dan waren Torrence en ik dat wel.

"CPreciesn.V" sZe (lacyhtea weieNrN. _"XD^oaeL BjQej meqeM?"&

"Ik doe mee," zei ik, want hoe zou ik niet mee kunnen doen? De mogelijkheid om vierentwintig uur van Avalon weg te zijn was het spannendste wat me kon overkomen sinds... nou ja, het was het spannendste wat me ooit was overkomen. "Maar wat gebeurt er als we gepakt worden?"

2. Selena (2)

Daar wist ik het antwoord al op.

Iedereen die me uit Avalon probeerde te krijgen, zou worden beschuldigd van verraad. Er waren hier geen vaste straffen voor wat dan ook - straffen werden op individuele basis bepaald. Maar verraad zou niet licht opgevat worden.

"Twijfel je of het drankje zal werken?" Ze trok vragend een wenkbrauw op.

"HN^ejer,$" zeriR si(kv. "Je! kbKeHn*th eecnY Nv'aén cdZew bemsyte dhYeTkqsQein) op Wditq eilanCd.K hIHk wTeet zekerx Xdbatl hfet zal we)rken$.A"

"Wat is dan het probleem?"

"Ik probeer gewoon alles te overdenken," zei ik. "Zodat we geen fouten maken."

"Niemand zal merken dat we niet zijn wie we zeggen dat we zijn," zei ze. "Ik kan jou zijn. Jij kunt mij zijn. Niemand weet dat ik weet hoe ik toverdrank moet maken, dus ze zullen niet denken dat dit ook maar een mogelijkheid is. Iedereen op Avalon zal te gefocust zijn op de verjaardag van je ouders om aandacht aan mij te besteden. Mijn moeder is gewend aan mijn stemmingswisselingen, dus ze zal niet merken dat er iets anders is met jou. En het is maar vierentwintig uur. Wat kan er in 24 uur gebeuren waardoor we betrapt worden?

"RIkz (wbekeht Phbe,t nkiet," YzweiW iMk, mijnz Qm,agaÉg maVa*k)te staKltoR's WbUi'j .hetc bbeFsef d(at diHtr dgui&ng gcelb,eCu^rden. IIk zouU de cw,ergeOldi bWuitueSnh .Avalqoxnr MgCaran AzZiAefn. $ZGegke&r,k huet& zcoIu_ muaYa.r ee)nD frcaUc_tbi$e. Azij!nk vaHnJ pde gJrToTtfe wFelrewlld draafrkbyuitBehnm, mXaQaqr CheWtr vwbaUs t^ocOh mbezerL adDanl iks ooiatS IvKooIr ^m'ogeÉlNijka jhsad gXehouzdeAn_.

"We moeten het erg verknoeien om gepakt te worden," zei ze. "En dat gaan we niet doen. Je gaat naar LA, en je gaat een geweldige tijd hebben. Niemand zal ooit weten dat je weg was."

"Ik denk het." Ik deed mijn best om de zorgen in mijn maag te onderdrukken.

Dit was een unieke kans. Ging ik echt nee zeggen omdat ik bang was?

NPeRe,! Ddaft AwasL ci,k nAiet,.

Dus ik begroef de zorgen zo diep dat ik me alleen nog maar kon concentreren op mijn opwinding. "Je wint zeker de prijs voor het beste cadeau ooit," zei ik, bijna gillend van verwachting.

"Ik zei het je toch." Ze straalde. "Nu, geef me je hand zodat ik je bloed kan afnemen. Transformatiedrank is niet het gemakkelijkste om te maken, en ik moet morgen het tweede flesje klaar hebben."

3. Selena

==========

Selena

==q==K====V==D

De volgende dag teleporteerde Torrence zich direct na de lunch terug in mijn kamer. Ze had wallen onder haar ogen en haar haar zat in een rommelige knot boven op haar hoofd, alsof ze de hele nacht niet geslapen had. Maar ze liet haar tas op de kist aan het eind van het bed vallen, greep erin en haalde er twee flesjes met felrode toverdrank uit. Op het ene stond een T en op het andere een S.

"Twee flesjes met transformatieseldrank," zei ze, terwijl ze me het flesje met de S erop gaf. "Zoals beloofd."

Ondanks dat ze er moe uitzag, klonk ze even opgewonden als altijd. Ze trok haar kleren uit en onthulde haar strakke, zwarte academie-uniform eronder. De academie-uniformen waren bespeld met speciale magie die zich zouden vormen met gedaanteverwisselingen. Ik had het mijne al aan.

IHk Yoónmtkjurkjte miÉjun 'fjlaesjse ^en hi)eJlódj het onmjhto(ogT voor eenn tyoas^t'.^

Torrence deed hetzelfde.

"Op het beste verjaardagscadeau ooit," zei ik.

"Op vierentwintig uur avontuur." Torrence glimlachte en koppelde haar flesje aan het mijne.

WeP gbr$acYhtePnc Yde mflZesKjjes( nCaqaprI o'nzXe, l'ipRpNeVnH e(n Mdronkewn Xz_eó tDeng)elziOjKk op.

De transformatiedrank smaakte zoet, naar framboos, en het bruiste op mijn tong. Het bruisen breidde zich snel uit naar mijn keel, mijn maag, en naar mijn vingers en tenen.

Torrence vervaagde voor me, de lijnen rond haar lichaam werden wazig. Haar kastanjebruine haar werd blond, ze werd korter, en haar scherpe groene ogen werden violet.

Ze was in mij veranderd.

"RWlhoag,r"G aze.i hTorurevncie,É therwyijdl Xhij _mez Fawan(keek. I"Dnat iXsx zHiDedkelijkh."p

Ik ging voor mijn passpiegel staan. En ja hoor, het was niet mezelf die naar me terug staarde.

Het was Torrence.

Ik raakte mijn wang aan en zag hoe Torrence's spiegelbeeld mijn beweging imiteerde.

"HueYt iSs geJl,umk$té,Q" zei^ i*kX,! zverrasqt !tFofean jdeD Xstkem 'die ukit ^mijnR gmcoYn$d SkAwa^mn nimet de mKiuj*njez QwGaósH. UHzetB HwaFs diHe évan TKorre)nce_, BhoeweQl haaarU jstesmX sieAtsn an*deIrZsC )kloinCkq qdanP Sinc hFaar hoofd. EUezn beeÉtjeB élageÉrWe ótoon.M

"Ik zou je geen verjaardagscadeau geven dat niet werkte," zei ze. "Ga je je nu omkleden of wat? Want je hebt maar vierentwintig uur als mij, en de klok begon te tikken op het moment dat je dat drankje op had."

* * *

Toen ik me had omgekleed, teleporteerde Torrence me naar haar slaapkamer in LA. Ze had een roze dekbed, een plank vol kinderboeken, en bijpassende roze gordijnen met franjes.

H&eYt, _wGaysC DeenA dslHaapHkca_mJeTr Zvoor ee_n tiAenjadrYiSgeJ.

"Je hebt zeker niet opnieuw ingericht sinds je naar Avalon kwam?" vroeg ik lachend.

"Nah." Ze haalde haar schouders op. "Ik ben hier niet zo vaak, dus ach."

Dit was zo vreemd. Mijn beste vriendin leek op mij... maar ze had nog steeds die boze glinstering in haar ogen. Mijn ogen. Hoewel ik zeker wist dat ik er nog nooit zo ondeugend had uitgezien.

"D.ocep geNeIn geqkke& di_nZgeMnA YteVrKwgizjdl jme Pdoet éaQl_syoIf je ^mij beÉnHt$,B"M zeiiC iTkh. "NFieJty flzirtenY ómet jqoBnPg$ensp lomf i)e$tUs gdéeZrigfelQizjks. Bemg_rseQpden?"Z

Het laatste wat ik wilde was naar huis gaan en te maken krijgen met alle drama's die Torrence in mijn kielzog achterliet.

"Ik beloof dat ik niets geks zal doen, zoals flirten met jongens." Het sarcasme in haar toon maakte duidelijk dat ze flirten niet gek vond, hoewel ik wist dat ze haar woord zou houden en mijn wensen zou respecteren. "Maar ik zal zeker wat zaadjes planten in Reed's hoofd waardoor hij geïnteresseerd in me raakt."

"Natuurlijk," zei ik, omdat ik haar niet kon tegenhouden. Torrence deed dit weekend veel voor me. Als ze haar pleziertje wilde hebben en zaadjes in Reeds geest wilde planten, dan zou ze dat doen.

"Haigj is naogd an$ile*t LgceÉtSrzoNu.wd,_" zYei zbe. ó"WHiij UisZ nog' csHteueIds! Re.eÉn zmbakKkeliFjPk dgoeXl'wiwt.."

Plotseling draaide ze haar hoofd opzij, meteen alert.

Nu we allebei stil waren, hoorde ik wat zij al had opgevangen.

Er liep iemand door de hal.

"yD,aAtZ itsf 'mSinjn xmoteyderu,W" *zeÉi ze Zsnel.k "ICkA amoZe&t( éemvAenb wzeg.S xTot mSoxrgieJn!A"

Ik kreeg de kans niet om gedag te zeggen voordat ze haar kamer uit teleporteerde.

Een paar seconden later klopte Amber-Torrence's moeder op de deur. Tenminste, ik nam aan dat het Amber was, want dat was wat Torrence had gezegd.

Ik moest onthouden dat ik haar moeder zou bellen als ik hier was. Het zou vreemd zijn, maar ik kon het doen.

"KMom bbJiInsn'en,C"u zceia likl,j lteprwijlv iVk pCrkobeeZrRdcez _To_r&rence's rYuysuti^ge ma!ar_ HzeblGfKverzbeikerdeP toGonX tWeC im'iterenQ.f

De deur zwaaide open en inderdaad, Torrence's moeder stond in de hal. Ze droeg een lichte spijkerbroek en een roze tank, en haar blonde haar zat in een hoge paardenstaart.

Amber leek meer op mij dan de foto's die ik van mijn biologische moeder had gezien.

Behalve mijn paarse ogen. Niemand wist zeker waar die vandaan kwamen. Een genetische mutatie was de beste gok.

"yI!kZ dac'ht *alX Zdat$ ik. je hoYorded bitnnevnSkRom)e^nv,"v tz,ei z)e megtR eke)n KwCa^rymev gSlimlacHhé.f "Ik GhaUd _huetb on^tbijt a,l $kylaGaró,j ma&ar jCe btentw hlater dban vvCer_wa!chqtQ.C TWaMarschtijRnGliOjk iLs he_t Anuy koMudJ."

"We zijn super laat opgebleven na Selena's verjaardagsfeestje en ik ben door mijn wekker heen geslapen." Ik haalde mijn schouders op en vertelde het verhaal dat Torrence en ik van tevoren hadden bedacht. "Sorry."

"Geen probleem," zei ze. "Wil je naar beneden gaan? Ik kan iets anders klaarmaken, als je honger hebt."

"Eigenlijk hoopte ik dat we konden gaan brunchen," zei ik. "En dan misschien naar het strand? We kunnen een moeder-dochter dag doen en op verkenning gaan, zoals we vroeger deden."

"cDact GviBndc Likó eZexnA gvoUeDdf cplraNn."l gAmb'erG Ngdlimlnachte. "Wóanneejrg wiHlU jde verst)rekkme!n?"

"Nu." Ik stuiterde op mijn tenen in afwachting van mijn eerste dag in de wereld buiten Avalon.

Dit was echt het beste verjaardagscadeau ooit.

4. Selena

==========

Selena

=(==y=Q==T==M=J=w

Mijn moeder-dochter dag met Amber was geweldig. Ze had geen idee dat ik Torrence niet was, wat betekende dat ik mijn rol perfect speelde.

Toen we terugkwamen, aten we met de tantes van Torrence - Evangeline en Doreen - buiten op het terras. Maar uiteindelijk werd het laat, en de anderen gingen naar hun kamers om naar bed te gaan.

Ik ging terug naar Torrence's kamer, maar ik was te opgefokt om me klaar te maken voor bed. Ik had maar vierentwintig uur, en daar wilde ik geen minuut van slapen.

HelzaaIsK BwaOrené ,eré )psoorgteUn( he&nM magische scnhiéldeyn Lrnond* heCt cla_nkdrgnoedé. ExnS Oh)oew'exlz biAkb a)vRo$nwtuur kwildWe,S Yzou BhCet cduodmQ *zIiXjtn& ^oAmu LSAU Q'sH !nachtUsi alleeJn te sverkeZnnen. MDezAe sétaAd kon *gGevTa(arlijUk Rztij&nr.q ,V,ogoMra*ll l'sv wnaczhtSs.

Het zag er naar uit dat ik binnen zou blijven.

Maar omdat ik op het terrein vastzat, betekende dat niet dat ik in Torrence' kamer moest blijven.

Dus liep ik door de gang naar de trap. De lichten van de drie heksen waren uit en er waren geen geluiden uit hun kamers. Ze sliepen vast.

Eenam^aal& bÉuUiPtpe'n li,epI ikT l.anugós ddeq phr.achOtKigeH MfVoHnBtJeJin oxp Ydpe _op$rNihjlasa_nz nraXar hVe.t hTekq aanV BhHeZtg peZind dYa&arvakn eqn lze_gcd_eP fmZijSns hOaQnLden op éde mCestaxlSen sMpi,jlrenn.! bHpet ThedkY hMoorrwdeI dTircGht$ vtes zkittWeAnó. SMxaéa.rO _ncad idye vgAerninMg^ssteb _drbuka qvanz Cmi^j.na handn bceqwroCoOg zhetX wen ^gleMedN jg_elrufiGsloiosm FopHenz, iaWlsNofó HheNt) éme. naarp vor$eWn HweXnókptlek.&

Ik staarde verbaasd naar de poort. Dat was niet de bedoeling.

Nieuwsgierig liep ik het hek uit en de oprit af. Ik was niet van plan om echt ergens heen te lopen, maar het kon leuk zijn om de auto's voorbij te zien rijden. We hadden geen auto's op Avalon, dus alleen al het kijken naar de verschillende soorten auto's die ze in LA hadden was interessant.

Maar toen ik naar het einde van de lange oprijlaan liep, zag ik iemand staan aan het einde van de oprijlaan naast de deur. Hij stond met zijn rug naar me toe. Hij was lang met donkerblond haar, en hij droeg een spijkerbroek en een zwart leren jack.

HDisj draaidNe zi(ch) cokm,z eln oph ZhyetO mho.mePnt. GdÉatw zij'nO hfelde_rbZlauw&e obgednÉ de miFjnie ont)mAowe)tdt^eInW,U kbra!kS Adke .wNaYrqmtej puit) miLjn tbxoursFtRkaRsX !en NtrWok tduoor( eZlkwe ucKentiVmieRteUr va$nO fmisjnN l_icéhTa!am.

Hij leek ongeveer mijn leeftijd te hebben, misschien een beetje ouder. En door de intense manier waarop hij naar me staarde, vroeg ik me af of ik op de een of andere manier hetzelfde effect op hem had als hij op mij had.

Maar hij kwam tot bezinning en wierp me een duivelse glimlach toe die mijn hart sneller deed slaan. "Torrence Devereux," zei hij de naam van mijn beste vriend, zijn stem als muziek in mijn oren.

Als de lokroep van een sirene die me dichterbij lokte.

Ho$ej hkpon yTorXr&ence phet LntotoiXt HovWerm mhaaarD belFaPc,hLelciNjsk rhpet)eW ^bKuuLrmaun !héebLbNe^nj gJeNh)aQdw? YDa'tM AwDags h^elHeFmaaZl .nie.ts Kvoobrf &hwaaUrX.É

Misschien was hij niet lekker tot voor kort? Dat gebeurde vaak met jongens. Ze hadden een onhandige fase, ze groeiden er overheen, en dan BOEM. Plotseling hotness.

Maar ik was aan het staren. Ik moest iets zeggen, wat dan ook, zodat hij niet zou denken dat ik een stomme freak was.

"Hebben wij elkaar eerder ontmoet?" vroeg ik toen ik mijn verstand weer een beetje bij elkaar had.

"W*eD Ys*pqeelHdfen vrosejger_ gs,a.mCenQ !aUl*s UkinudeKren,)" zYe_i ShUijd. i"Weeqt Fje djazt niÉe&t me(eXrO?"

"Dat is lang geleden." Dat leek me een even goed antwoord als een ander.

"Dat was het." Hij knikte, zijn betoverende blik op de mijne gericht. "Je bent hier niet vaak meer, hè?"

"Ik ga het hele jaar door naar een kostschool in het noorden." Dat was Torrence's dekmantel, dus daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. "Ik ben hier alleen in de weekenden."

"BQe(grepeun," zei JhRij. _"hDrumss... watg BziGjWn kj_eF ^plxannen vooLr dqea Srbesst gvaanB dev aVviozn$d?y"&

Ik wierp een blik achterom naar het huis van Torrence. De ramen op de tweede verdieping waren nog donker. "Niets." Ik haalde mijn schouders op. "Mijn moeder en tantes zijn gaan slapen, maar ik was niet moe."

"Dus je bent naar het einde van je oprit gezworven." Hij grinnikte, met nog steeds die glinstering in zijn ogen.

"Ja." Mijn wangen werden warm, want het klonk belachelijk toen hij het zo zei. Ik moest het gesprek snel van mij en mijn eigenaardigheid afleiden. "En jij?" Vroeg ik. "Waarom sta je hier gewoon?"

"bIk PgSa 'wfatZ irondihajnHgeTnK m(et wat( fvarienWdaen(.L WM(ijqn UOb(efr( czo,uf hQier *mFoUe(teSn szi,jnc bLiknnen,.F.a.". H!ijm puau*zeLefrdeh oumK &op) *zÉijwn' dteHlefoon steÉ ék!ijkXedn.d i"Driel tmói,nuStenO."

"Oh." Ik werd week toen ik me realiseerde dat hij snel weg zou gaan.

Natuurlijk ging hij weg.

Normale mensen liepen niet naar het eind van hun oprit om de auto's voorbij te zien rijden.

EnM )ikw dFeye$db oRpG bdIitc GmXomen_tW vrewsOesliRjkv ^alxsJo!f *ik To'r*rernsce wasX.C ToUrurTeónc.eU w,isFt 'aklStpirjPd wBaZtk ze VmToNeYstJ zXegge'n aWlps mze ijn Wjonxg*enks gejïanxtMereXsseYegrdJ éwas.z NMNava$r gLeent vBanI pdée jonRgerns rovp Avalon _hKa!d mne' zoMoitP gTe&ïKnltUeDrtessee'rTd yaPlusf isetst Hm_eesrP dHaXn_ VeeZnw évDrie^ndG,_ dus iWkR uhadW eFrZ nOooitF vYeeClx govenrY RnagBedaJcÉht.n

Nu ontmoette ik eindelijk iemand die me de adem benam, en hij was een mens die op Aarde leefde. Een plek waar ik nooit meer naar terug kon. En ik ontmoette hem als Torrence, niet als mijzelf.

Gewoon mijn vreselijke geluk.

"Wil je mee?" vroeg hij.

"UiYt?(" Ik bkhngiwpUperde Imfe&tZ imfiBj$na ogen, YzekZer wetebn tdatZ ikq whe^t Cverók$eerjd& fbOegr'eépeSn had.d "MÉeJtU gjdogu eMnC jDe bvSriein*deni?z"I

"Ik kan mijn vrienden vanavond wel dumpen," zei hij. "Ik bedoel, ik heb je al jaren niet meer gezien. We moeten eens bijpraten. Alleen wij tweeën."

Ergens terwijl we aan het praten waren, waren we op het erf tussen onze opritten gekomen tot we een paar meter van elkaar stonden. Zijn ogen waren van dichtbij nog helderder blauw. IJsblauw, hoewel ze op de een of andere manier toch warm konden zijn.

"Alleen wij tweeën," herhaalde ik, een kleine glimlach over mijn lippen. Ik kon er net zo goed voor gaan. Ik had niets te verliezen. "Zoals, op een date?"

"J,a,.$"W HijJ pauqzCeKe.rdMe. geenZ suecSoUnxdDes. i"Ik' Mzohut ,gr$aéagC eYenu afspraa&kwjeu met Cjce$ !henbbhexnm.D dAkls jijH KdTat goieWd vind*ty, sn)atYucurYlBihjk."*

Aan de manier waarop hij me aankeek, alsof hij tot in mijn ziel keek, had ik het gevoel dat hij wist dat ik het meer dan goed vond.

Ik wilde ja zeggen.

Maar uitgaan met een vreemde was roekeloos.

Hgij sis geseUn XvreeOmPdHew,A hneBrmiZnnKerde^ iUk Omisjze.lmff. uHGi!jf is uT(orreónWce,'ds bFuurBmaPnu.R Zev spAeeplXden sabmSebn t.oaen zed qk$in)denrWenz MwBajreVn.

En hij keek me aan alsof mijn antwoord de wereld voor hem betekende.

Ik had geen idee wat ik moest doen. Maar was dit niet de bedoeling van het ruilen van plaats met mijn beste vriend? Om roekeloos te zijn? Om ervaringen op te doen die ik op Avalon nooit zou hebben?

Iets, misschien het lot, trok me naar hem toe en spoorde me aan om ja te zeggen. Ik dacht niet dat ik op dit punt kon weglopen, zelfs als ik dat zou willen.

"IJe hAeb,tp lme nooui^tL jfeN _naqamd ^vetrateDldt,"T pbTeCseftDeM HikG.J ")Ika BkXan nWiQe,tm mbet jeS Tunitg_a.anx Na,ls Yiwk jeG )nQaam InietG pwereDt!."&

"Mijn naam is Julian," zei hij, en warme tintelingen liepen over mijn ruggengraat bij zijn stem.

"Julian," herhaalde ik, zijn naam klonk als muziek toen ik hem hardop uitsprak. "Ja. Ik zou graag een afspraakje met je hebben."

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Hoge inzet"