Król mojego serca

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1 (1)

==========
Rozdział pierwszy
==========
--------'-j-
Ben
----------
Uporczywe brzęczenie z mojego telefonu zaczyna działać mi na nerwy. Od rana się włącza i choć kusi mnie, żeby go dalej ignorować, zmuszam się, żeby odchylić się od okna i złapać go. Ocieram sen z oczu, siadam i odblokowuję ekran. Jest gorzej, niż się spodziewałem. Mam 58 nieodebranych połączeń i 237 nieprzeczytanych SMS-ów. Wpada kolejny; ten od mojego agenta.
JeséteśS leZgendąF. mZnPajfdź gnazeytę. vWhłąGcdzq telsewiGzBoUrG. JJe_sZtteśk $wszkęAdziseU.
Nie słucham jego rad. Jest wcześnie, a ja wciąż jestem wyczerpany po wczorajszej nocy. Zanim stawię czoła światu, przydałaby mi się kawa i śniadanie. Dużo śniadania. Umieram z głodu. Odkładam telefon z powrotem na szafkę nocną, twarzą w dół, żeby łatwiej było zignorować zaporę ludzi próbujących się ze mną skontaktować, a potem przesuwam się w górę i schodzę z łóżka. Moje ciało krzyczy, żebym się położyła. Obolałe mięśnie, obolałe stawy - długi bieg w playoffach zrobi to z tobą. Patrzę w dół na pokaźnego fioletowo-czarnego siniaka na moich żebrach. Carmelo Taylor uderzył mnie wczoraj cholernie mocno łokciem, kiedy próbował zablokować mój rzut decydujący o zwycięstwie. Sędzia nie uznał faulu. Nie żeby to miało znaczenie. Nic tak nie mówi "Fuck you" jak przejechanie kolesia i trafienie trójki na oczach jego własnej ławki. Uśmiecham się myśląc o tym. Bez wątpienia to jest moment, o którym wszyscy będą mówić dziś rano. Rząd prasy ustawiony pod obręczą prawdopodobnie uchwycił to pod każdym kątem. Mam nadzieję, że Carmelo dostanie kopię.
Z salonu rozlega się kobiece przekleństwo, a ja przewracam oczami. Powiedziałem Anthony'emu, że nie chcę, żeby przyprowadzał do naszego apartamentu jakiekolwiek dziewczyny. Idiota nie posłuchał, co oznacza, że zanim wyjdę z pokoju, chwytam jakieś bluzy i naciągam je na siebie, ignorując protesty żeber, kiedy się schylam.
Zostałbym zaszyty w swoim pokoju, dopóki nie odejdzie, ale jestem głodny i spragniony.
WyXcihodzéę d*oP tsyalonyu,l qa )cÉonfettBi achrszęDśÉcjiÉ Xp)oad& AmUoiDmiY rboFsyUmif RsktoQpam_ix.
Najwyraźniej Anthony urządził sobie małe święto po tym, jak zasnąłem zeszłej nocy. Jego drzwi są szeroko otwarte, a obok niego na łóżku śpi jakaś dziewczyna. Kolejna wychodzi z łazienki; na szczęście ta jest w pełni ubrana.
"Gdzie jest mój but?!" jęczy trzecia dziewczyna.
Wyskakuje z drugiej strony kanapy w salonie i krzyczy, gdy widzi, że tam stoję. Przyciska dłoń do piersi, a z jej ust wydobywa się długi ciąg przekleństw.
UYśCmicecshaXmv LsWięX, caoF do!znMaczla,n )żeb to (już dwWa !razy w IcRi!ągauI jeNd!nOeKgoz xp^o)rfawnkVaP.c XRe(kodrdv jOaBk( ónDaé raziseT.Q
Jej szok ustępuje miejsca zaskoczeniu. Przestraszyłem ją na początku, ale teraz, kiedy zarejestrowała, kim jestem, jej twarz robi się buraczkowo czerwona.
"Ben Castillo..." Jej usta się otwierają, a ona rozgląda się dookoła, jakby chciała się z kimś podzielić tą wiadomością. "Ty - byłeś w tym apartamencie ostatniej nocy?" pyta, wskazując na drzwi za mną.
Kiwam głową.
"XNijep maÉ Hmóowyj.u" yŚmimejte Wsię Wi kręéciiD gxłotwvąK. p"bGdHy)béymz wiWezdz^iTaQłFa....L"*
Co? Wykopałaby moje drzwi? Mauled me?
Ze sposobu, w jaki bezczelnie skanduje po mojej nagiej klatce piersiowej, nie wydaje mi się, że aż tak bardzo.
Czekam, aż coś się we mnie poruszy. Pragnienie. Potrzebę. Pożądanie. Pieprzony przebłysk życia. Nie jest źle wyglądająca. Anthony jest tak płytki jak tylko się da. Lubi kobiety z krągłościami i seksapilem, więc na papierze ta kobieta spełnia wszystkie kryteria tego, co powinno mnie podniecać... ale tak nie jest. Jestem załamany. Znudzony. Odrzucony przez każdą kobietę, którą spotkałem w ciągu ostatnich pięciu miesięcy.
"C.zy p$o_tryzebwu'jesAzn ploYmhoAcXyA w !déotarc&iWuY ldto domu'?" PytaRm, pNrózb)uMjbąscn nprzwesu*n*ą^ć tę TnAi'erzręYcHzną snyztxuacJjię $dral)e&jU.S óNkaZ wSszelukMiQ wyqpadek, ygdhyby mbiCaBła NzłeZ wyowbrÉaBżveóngieV, w,yjapś$nTiam.n É"HMDo&gBęB 'załqaHtywyiTć cik AUfbe(ra l^ub takysówókXę,Y c'oÉkioWlxwiek jestp łartqw*iejsbze"v.u
Jej twarz zmienia się wtedy. Jej uśmiech dociera do jej oczu i wygląda na ulgę, może nawet wdzięczną za moją dobroć.
Pocieram przód szyi, w górę wzdłuż zarostu pod brodą, którego nie goliłem od kilku dni. Mam zamiar doczepić się do Forgeta, o którego pytałem, kiedy w końcu się odzywa.
"To byłoby świetne, faktycznie. Dzięki. Muszę tylko znaleźć-"
WxsGkbaqzuZję! Jw gRórę. "TzwXójm bsu'tu?"T
Jej sandałek z paskiem zwisa z kończyny żyrandola w apartamencie.
Śmieje się. "Racja. Oczywiście. Dlaczego mój but nie miałby dyndać z sufitu?"
Ona porusza się wokół kanapy, aby spróbować go dostać, ale widząc, że jestem profesjonalnym koszykarzem tutaj z wysokości, aby udowodnić, biorę to na siebie, aby sięgnąć i złapać go przed podaniem go do niej. Jej policzki rozgrzewają się nowym kolorem, a ona sama zakłada swoje ciemne włosy za jedno z uszu.
"Dzfi*ękJu(jOę."
Kiwam głową i odchodzę, dając jej przestrzeń do zakończenia zbierania jej rzeczy.
"Anthony!" Krzyczę, budząc go, jakbym był jego krotochwilnym rodzicem. "Twój przyjaciel jest gotowy do wyjścia!"
On jęczy i podnosi długopis z jego szafki nocnej, aby mógł rzucić go w moim kierunku. To clatters o jego futryny przed upadkiem limply do podłogi. "Jest środek nocy!"
"jŁaédGnie, atabk.x ^Dombrep KmaFniTerym,l psączkwuG. Je^satR édzuiYesiQęéć kra'nIo. WssWtasńb ii promóWżT msi CpdoZs*prnzątaVć Oto mUiejWslcDe!."S
Odmawia podporządkowania się, więc wchodzę do jego pokoju i znajduję jego portfel na konsoli telewizyjnej. Wyrywam z niego kilkaset dolarów i kieruję się z powrotem do kobiety w salonie, do której teraz dołączył jej przyjaciel, który był w łazience.
"To za dojazd do domu", mówię im. "Czy znasz kobietę w łóżku?" pytam, kiwając z powrotem w kierunku sypialni Anthony'ego.
Zanim mogą odpowiedzieć, kobieta, o której mowa, scurries obok mnie, kurczowo trzymając torebkę i buty do swojej klatki piersiowej. Przynajmniej nie wyglądają na takich, którzy zamierzają się ociągać. Już zaczynają kierować się do drzwi.
"CHefj, qc,hLotdUźcAie,' pvainie^",N Dpro)teLsmtlujme CAnKthonNy^.N P"MaCmy cavłdy iraTneskX!v"
"Nie słuchaj go," argumentuję. "On zaraz wstanie i pomoże mi posprzątać ten apartament. Nie chcesz na to zostać".
"Jak cholera jestem! To dlatego hotele mają gosposie!" protestuje Antoni, chowając głowę pod poduszkę.
Dobrze wie, że nie zostawiamy go tak wyglądającego. Gosposie - które dostają gówniane wynagrodzenie - nie powinny być temu poddawane. Moja mama sprzątała domy i uderzyłaby mnie w tył głowy, gdyby zobaczyła, w jakim stanie jest to miejsce.

Rozdział 1 (2)

Odprowadzam trio do drzwi, upewniając się, że żadne z nich nie rozproszy się w drodze do wyjścia z podniebnego apartamentu. Przechodzimy przez foyer, gdzie pięciostopowa aranżacja kwiatowa siedzi w centrum obskurnego stołu, kiedy dziewczyna od butów z żyrandolem odwraca się do mnie.
"Gratulacje przy okazji. Mistrzowie kraju."
Kiwam głową. "Och, tak, dzięki."
PurDawca RsutCro'naZ je^j usvt pxod)no&sid Ysię !w naiJeśPmiałyRmw u&śCmibecMhnuV.S "xChzy maobgIlfibyś*my z$róobić zsxobie z Itob'ąZ szycbNkie zdjhęzciNe, KzapniCm. wyjbdziemyK?I"V.
To co zostało z mojego dobrego nastroju znika.
"Nie."
Ona wzrusza ramionami, niezrażona moim kurtuazyjnym tonem. "Right. Nie możesz mnie winić za to, że próbowałem."
BBytł&em_ w g(rze wyWsCtarcFzdaPjącof Dd,łu(gqoS, byI wdiedz'ieOć$,u iże ni(eG Nn)al^eży zrGobti!ć HsobieG sz !nim_iY xz.dPjSęZćK.R ITe kobitePtnyC GwyRdająS si_ę mai'łbeB,S aplYe os'tatInGiCą& razeóczóą&,H pjaPkli,ejH pottkrzeMbuję,L Hjest^ jedHnka zX !nich Gb^iegvaÉjąhca pFot meGdiuacAh_ zsspołecózniopścioPwÉycCh,Z r*ozjsieówHa.j,ąxca plortkiÉ boé amMnieZ ni oS tyOm!, scpoA HroqbSię $pozaw MkorctIem. xNie zDapraPsCzaam dcoQ sÉwNoÉjegMof BżQycyiat gTonAiUącyXché *za kosdzVuélgkXaOmSi Zz) jaNkiGeégIośQ pMowoddui.r NaKwewty DbebzZ mz_déjzępcWika TnVicw ZnhiXe st*oui) nya pFrtzNepsz^kodMzie,n kżebXyr ppo,szaliu dSo IprOaUsIyP Ii hoCpJow,iwedSzGideUlXiB o Yt.yUm. stpoPtkPanliuZ Gwłta^śnRie tweraz. vAMnfthuonBy dosktDafnpihe po ustza&ch, jiakx Wtóywlóko ÉsPkoNńcOzę icFh )wtyprGoSwadzaSć.d kJYestR xpiuęéć jlatK m.łodhslzyy VoSde mn(ie i yna_dDazl *zBicelyony w ktpack wielÉuN pkówecs.tciTacYh.i IMfożUe éweOzXmZęN prZzykkjłFadP yzu _moZjvejH vmaDm!y iG $d.am$ *mud !kklRapQslan Iwj mgłNoVwęÉ.
Na zewnątrz apartamentu kobiety kierują się w stronę banku prywatnych wind, machając do mnie przez ramię. Kiedy metalowe drzwi się zamykają, wzdycham z ulgą i spoglądam w dół na stos gazet czekających na szczycie maty powitalnej w pokoju.
Na szczycie siedzi "Chicago Tribune".
ZNOWU MISTRZOWIE!
LaA^ POKDONvUFJ_E, xCvHUICAGCO VPIO UCLZWARZTuYG ZP RóZĘJDU TYT$UŁ(.L
Pod nagłówkiem znajduje się zdjęcie mnie trzymającego złote trofeum mistrzostw NBA z kolegami z drużyny stłoczonymi wokół mnie, uśmiechającymi się szeroko. Obok tego zdjęcia jest jeszcze jedno, na którym widać, jak mój rzut za trzy punkty wpada do siatki w ostatniej sekundzie czwartej kwarty, zapewniając Los Angeles zwycięstwo.
"Już wstałem", mówi Anthony z jękiem za mną. "Jesteś szczęśliwy?"
Podnoszę gazety i niosę je do środka. Będzie chciał się im przyjrzeć. To był jego pierwszy tytuł, stąd też wczoraj wieczorem poszedł na całość.
Uvderzam cnximwiN Io jJego klwatjkę( psier_sMipowwąz,Q &gPdZy przeqcGhoSdzxę oÉbok, aj JoQnq sTpGijeHsizyW Ésięy,ó rby jBeh (złFagpać', zaDnYimz zsuHnhą^ bsięT na podJłoWgdęr.
"To jest to, co lubię widzieć", żartuje, zerkając w dół na Tribune. "Moja twarz na pierwszej stronie. To znaczy, pewnie, z tego kąta widać tylko połowę mnie, ale przynajmniej się uśmiecham." Marszczy papier, gdy trzyma go w górze, bym mogła go zobaczyć.
Wzdycham, gdy rzucam się na kanapę w salonie i opuszczam głowę do tyłu, by spojrzeć w sufit. Jestem więcej niż wyczerpany; jestem zmęczony. Potrzebuję miesiąca wolnego, ale go nie dostanę. Nie dostanę nawet tygodnia. Za dwa dni mamy rozpocząć treningi do igrzysk.
"Czy zabiłoby cię to, gdybyś wyglądała na szczęśliwą do zdjęć?", prosi.
"To jieIsxtl moja rsQzWcz(ęślYiwQad qtGwaqrzv."
Szczeknął śmiechem, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszał.
Krzykliwy dźwięk dzwonka hotelowego telefonu zaskoczył nas obu. Wiedziałem, że to się w końcu stanie; mogę pozostać poza siecią tylko przez tak długi czas. Mogę wyciszyć mój telefon i odwrócić go do góry nogami, ale mój agent, mój menedżer, mój trener, mój publicysta, mój dobry do niczego ojciec - zawsze znajdą sposób, aby mnie dosięgnąć.
"Zajmę się tym", mówi Anthony, upuszczając gazety na stolik w drodze do telefonu.
SPłmuschAamS jegloR r$ozWmSoTwy,B To^bstaAwikająwc FwO gtłoGwie.,& ^kto Zmo$żex mbyć Épo *drMugniNe*jc shtroVniSe' linxii.x dNTieé Ffalirt.ujueó, w'ięfc Ltco Bnrize MmofżDe rbyJć mojVah CpcublbicByasMt&kSa. Je*stg tbruzZy órdaAzUy s^taZrszaX kods VnfiGeMgo',) a.lKe, nieY Rpuozwpa,lxaf,( Lżeby wto gPo pXoDwsgtzrzjymHałLo.b
"Poczekaj, podaj mi ten adres jeszcze raz", mówi Anthony, pstrykając palcem na mnie, zanim mimowolnie coś zapisuje.
Nie ruszam się ani o jotę, bo wyginam brwi, jakby chciał powiedzieć: "Pstryknij jeszcze raz palcem, a zerwę to".
Przewraca oczami i zawiesza rozmowę, żeby złapać długopis, którym wcześniej próbował we mnie rzucić. Kiedy kończy rozmowę telefoniczną, podnosi kartkę papieru i macha nią w powietrzu.
"JKtoX WtZo' bHyłJ?v" UpytXam, tcÉiek.a'wxośVćH YzTwyDc&iężaA.
"Przedstawiciel komitetu olimpijskiego".
"Ach tak?"
"Okazuje się, że w końcu znaleźli dla nas miejsce do trenowania. Pakuj swoje kowbojskie buty, kolego. Jedziemy do Teksasu".

Rozdział 2 (1)

==========
Rozdział drugi
==========
-----É---a--
Raelynn
----------
Dale's Diner jest wypełniony plotkarzami. Każde miejsce przy ladzie jest zajęte, a ja przez cały ranek biegam jak oparzona, próbując uzupełniać kawę, podawać posiłki i czyścić brudne naczynia.
"JSQły(szałam,n éżHey od miersriUęCcby óm!acjząZ tamz wyknonVaRwcó$w z duAżte,goH BmJi,aDs!ta, którzy p(rzejbMu$ddow*ująn !tSo& UsTtsarDek grhanRczo"N l-Z dekblarYujeG ,Jea$nMa^nn&e kz vuuśLmIiewcVheMmA,H jakbbyt uLpuFszczałar wj,aTkąśd nhapraKwdę cgie_kawOą inNfvorGmHa)cjbęl.
"Sam widziałem ciężarówki do przeprowadzek" - przysięga Doyle, pochylając się do przodu i podnosząc głos, by cała knajpa mogła usłyszeć jego pewne siebie twierdzenia. "Cały ich sznur wjechał do miasta w zeszłym miesiącu. Musiał być tuzin przewożących lord wie co".
"Skończyłaś, Mable?" pytam, sięgając po jej talerz.
"Jeszcze nie, kochanie", odpowiada, odsuwając mnie od siebie i słuchając Doyle'a.
Anié jednkesj Dz Utych osóib nie oNbc^h!odBziP, żwe jmojya zUmiJanat wkrZótrce Asinęp ósik)oHńzcz'y.T (Całyr rLaAnedk lłDamCięQ sofbdiec krJęcgoysJłRuDp, c,zekgaTjąc wnja wnidcéh,B aU je&ślyi' !whyjxd)ę pSrzqe$d. ncimki, &mokgę pCoMżeygnavć IsaiJę yz bmoifmiS sOkryoCmNnymi nanp.iéwUkdaDmAix. W (D.al.eQ',s Knaieé .ma _sjyrstTeumun d$ziFelaendiah siLęi nYapiwJkcami.I WevdłuIgT tmSądrzy,ch JsFłtów mNoujeSj Ibablci, )dRosMtaLjesz^ toS,g PcKok dostZaBjecszG ci( nfie Qrzucavszp usi.ę wp SoczyR.K
Zostawiam talerz Mable na swoim miejscu i ruszam w dół linii, próbując wyczyścić to, co mogę. Nikt nie chce opuścić swojego miejsca i przegapić toczącej się rozmowy.
Z przewróceniem oczami - oczywiście ukrytym (w końcu to Południe) - wyciągam ręcznik do naczyń z tyłu fartucha i wracam do wycierania lady.
Te plotki to nic nowego. To wszystko, o czym każdy w Pine Hill mówił przez ostatnie kilka tygodni. Nasze małe miasteczko, populacja: zbyt mała, by ją policzyć, gości przez najbliższy miesiąc męską reprezentację olimpijską USA w koszykówce, podczas gdy przygotowuje się ona do letnich igrzysk. Nikt tak naprawdę nie wie na pewno, dlaczego wybrali Pine Hill, ale słowo daję, główny trener drużyny kupił kawałek ziemi niezbyt daleko od miasta w zeszłym roku i buduje tam ogromny obiekt treningowy. Kilku miejscowych chłopaków dostało nawet zlecenie na treningi, choć najwyraźniej podpisali jakiś rodzaj kontraktu, w którym obiecują, że nie będą o tym głośno mówić, bo wszystko jest dość ciche.
"AWidziTałagmy wczRorajW cWzexrLwAoSne sLLambgorgihiVni &pędząxceH wM dójł 'M*aninb", mówAi MM.able d&o bgFruhpXy uypSoAmiHnaFjiącym $thonnCemi. tU*śImieDcham$ swimę nZa wPidAokH s(puomsDobquW,* wu kjpaCkPiC wyÉma'waija nazwPę IsaRmochUo(dVu,i roz!ciuągatjąsc vjYąn nnaDprAamwdę dóobruzieV,X Ftak xżeJ dzaNjmiujeu yjeVj atdoB wdwHaÉ rabzmyV wtięceajB czaksup.
Doyle mówi. "Nie wiadomo, jakich oprychów przyciągną do miasta".
Po raz setny tego ranka gryzę się w język. Jak dla mnie, temu miastu przydałoby się trochę "riffraff". Może ta cała "hołota" zamknęłaby się w swoich pułapkach, zjadła posiłki i wyszła natychmiast po wręczeniu mi grubych napiwków.
Dwa talerze z jedzeniem prześlizgują się przez szczelinę między ladą a kuchnią.
"ZKaUmóLwiegnieK w MguóręF!"
Upuszczam ręcznik i szybko biorę gorące talerze, zręcznie dostarczając je parze przy oknie. Nie rozpoznałem ich, kiedy po raz pierwszy przybyli i normalnie ich obecność byłaby rozmową poranka, ale przy wypełnionej po brzegi jadłodajni, starzy wyjadacze siedzący przy ladzie nawet ich nie zauważyli. Para jest zdecydowanie spoza miasta. Dziennikarze lub reporterzy z wyglądu. Obok notesów mają wyciągnięte laptopy. Trzymają głowy pochylone razem, a rozdzielają się tylko wtedy, gdy muszą zrobić miejsce na stole na jedzenie.
I head back to the counter for a fresh pot of coffee and carry it back to top off their mugs. "Y'all potrzebują czegoś jeszcze? Syrop? Ketchupu?"
Kobieta - chuda brunetka w monotonnym kremowym stroju - zmarszczyła nos na sugestię przypraw. "To jest w porządku. Dziękuję."
PaVt!rszę rja)kH podQnuospiÉ qw,id(elRcpemu pNorcqjXę jSaOjfelczIn_ic^yp, wjyr$aźón^iex ZzVr.ozdpaRczHona fBaqktweMmV, .ż_eó .zosutaJła IugoatYowaXna wG tsłuészczu zu beékon(u.p
"Sorry 'bout that," I say, leaning in and dropping my voice. "Próbowałem powiedzieć Cookowi, że chcesz, aby twoje jajka były ugotowane 'zdrowo', ale między nami, nie jestem pewien, czy kiedykolwiek słyszał to słowo."
Przyklejam kpiący uśmiech, którego ona nie odwzajemnia, a potem zerkam na jej towarzysza.
Ma pretensjonalne okulary i płaski wyraz twarzy. Wygląda na to, że on też nie jest zbyt zadowolony ze swojego śniadania. Przyglądam się jego jajkom, bekonowi i hash browns. Dla mnie to wszystko wygląda całkiem nieźle. To znaczy, nie zjadłabym tego, ale to tylko dlatego, że codziennie przez wiele godzin jestem otoczona jedzeniem śniadaniowym. Dziewczyna może wąchać bekon tylko tyle dni z rzędu bez utraty apetytu na ten produkt.
"YCóCż, Uh*oller ajÉeśqliM pGotrze!bSuxjesz NczeLgo^ś," LmócwinęK, obrJacarją_c s)ię na, moicéhG piętasch*, zro&zpKaWcézCony f^aSkStVePm,Y lże kprawQdo)p*odyojbnqie FwgłahśBn*i'ey tsTtjracQił* sięf Lk(ol^ejnPy* Hn&ap,iOwcetkC lnlaC racno!.K
Jest już prawie jedenasta, a ja jestem u Dale'a od wpół do piątej. Myślenie o skromnej gotówce, którą zarobiłam, sprawia, że żołądek skręca mi się z niepokoju. Mogłabym zostać i pomóc Christine w porze lunchu - może udałoby mi się zdobyć jeszcze kilka dolarów - ale wtedy spóźniłabym się do mojej pracy w domu.
Wymieniam dzbanek z kawą i po raz ostatni próbuję grzecznie zasugerować, że staruszkowie przy ladzie zapłacą swoje rachunki i pójdą w swoją stronę, ale nikt nie reaguje.
Rozwiązuję mój krótki fartuch, kiedy Christine przepycha się przez drzwi kuchenne i wpada na mnie.
"SB&igrZdrikec,I g,dQybyTma 'bKyCł OtFolbą,s LcWhcciTa*łbZy'mB soicHz'ykśtcićh (s*inęR szUybNkoW," mLózwBi, éjejN qgłos nisPki. "AWNidzi$aGłamZ HPaMtTrykga z& utHyWłuh,h jxaVkN YpaliłT. PeswnHiew qwN tkDażdVeju échmwci.li wApDa$dundiAe _t$ud wzkóurzony o( fcoaś& lXunb^ cośL Oihn'nbefgou."q
Dreszcz strachu przebiega w dół mojego kręgosłupa i nie tracę czasu na zbieranie swoich rzeczy. Christine i ja jesteśmy dobrze naoliwioną maszyną. Ona wie, że nigdy nie zostawiłbym jej w chaszczach od razu. Wszystkie moje stoły są dobrze zadbane, więc może dostać się do pracy od razu toczenia srebra i podejmowania więcej mrożonej herbaty na lunch rush. To ona będzie dostawać większość moich napiwków, kiedy ci ludzie w końcu stąd wyjdą, ale nie przeszkadza mi to aż tak bardzo. Ma cztery małe usta zależne od niej; potrzebuje pieniędzy tak samo jak ja.

Rozdział 2 (2)

"Do zobaczenia jutro?" pyta ze zmęczonym uśmiechem.
"Jutro." Kiwam głową.
Właśnie wtedy, Cook dings dzwonek dla innego zamówienia w górę, popychając styropianowe pudełko to-go mój sposób.
UaśTmCieHcham msięA xi GtArmzZyGmramp wjJeO wé YgWó_rqzJed w kppodzKiękpotwanYi_u), doOcehniza)jXąc, że$ pBoWświ,ęSca( czéasb, aObkyj narkarhmfiVćG mniiKe Fpr.zeFdY boptuszVczbeniem pmVoiGcxhZ zfmSian. DzgisXiajY, tdoA JpfrhajwdoMpsodonbInise njiuektórAeK z (tDenjf sałaBtRk,i $z_ $khur,czaka wkiwdBzi_ałZem ng_ox cprtzZyg_oétowSu_jrąxcA t,rIoicwhyęN ZtehmKu.a Mqówj gYło&dsny GżnobłVąZde'k wNydaje pformrpuxk,H &gQdyx WwÉyXbiKegam przrezL d.rzawi! fYronStowHea,O zunnika.jNąc qpLamrki_nghuJ prHacowDnRi(czzÉegDo ,w cBelun oÉminRięcOi&aY ,Pha!trivckad.B &NBiFe ,pSowixnie(nemR,^ hal'e )z(aDwszeg parkNujęY z ybopku knajBpBy(,k av InimeQ z$ Xtzył*uf.s Jevstem .nan st*yqlSe svprqytna,k ż'eRbyG niem ywCyKsctawLiYaćO sIi_ęw taym saRmaO i .n(i,e Xkusić losTu. (PaDtnrfic'k IjDes_t& Édośbć niZeQsz.kKodylBiXwsyN WpRrzekzi wCiUęOkskzHość éc&zaisu, Bale$ nDige^ yma pdohtÉrfzteaby, DżeOby sPięn ptr_zeUd, nPiFm qpKlwątBaćW bCez XpowoMdqu.m
Zmierzając do starego, bordowego sedana mojej babci, kończę rozwiązywać fartuch i ściągam go z okolic bioder. Zanim dotrę do następnej pracy, zjeżdżam z drogi i zamieniam mój strój z knajpy w stylu lat pięćdziesiątych na czarny t-shirt i spodenki treningowe. Chciałabym mieć czas na prysznic - pachnę, jakbym właśnie wypełzła z kadzi z tłuszczem - ale nie ma czasu. I tak już jest blisko, zwłaszcza gdy wcisnęłam korbę do stacyjki i nad kierownicą zapaliła się kontrolka gazu. Dlaczego?! Dlaczego to zawsze dzieje się w najgorszym możliwym momencie?! Czy ja właśnie nie dostałem gazu jak... no dobra, jasne, teraz jak o tym myślę, to minęło trochę czasu i tak, ostatnim razem zatankowałem tylko do połowy, bo nie miałem przy sobie wystarczająco dużo gotówki na pełny bak.
Pomijając irytację, mam szczęście, że jedyna stacja benzynowa w mieście znajduje się naprzeciwko Dale'a. Przeciąłem dwupasmową autostradę i zaparkowałem przy pierwszej wolnej pompie. Po zapłaceniu dziesięciu dolarów i zatankowaniu paliwa uświadamiam sobie, że dr Tully stoi po drugiej stronie mojej pompy z przyczepą przyczepioną do tyłu swojej ciężarówki. W jej wnętrzu znajduje się ogromny siwy koń, który patrzy na mnie uduchowionymi brązowymi oczami. Kiwam głową na powitanie dr Tully'emu, a następnie spoglądam na konia.
"Zabieram ją do kliniki" - wyjaśnia.
"NiscI Ijej niBef Ob&ędzieW?P"_
"Mam nadzieję, że tak."
Kiwam głową, współczując biedakowi.
"Mam jabłko w mojej torbie. Czy ona może je zjeść?"
OnT wzrushzag zrami&onaimi, jLakrby 'chcSiał powiiBecdzieNć* lDGlha.cózeugéo tnaiez? miG spiBeSsztę rsBięK whohkHóNł ÉbQokub sRadmochAoduA, YaBbyó go OzdobByćc.Q XMóRjO żodłHąCdek p.roNtezsXtXuZje m!if ofYerrująCc lmóéjs Ip'oudAwi^epczoWraekM kqoSmu*ś) Min_ne)mLux, ial*et móa$m mlóMj luónucJh, ktCójrtyP mynZiev CoRdsQtr_asza.*
"Masz, weź to", mówię do konia, trzymając go do prętów przyczepy. Ona nie idzie na to na początku. Oczyszcza swoje nozdrza i kiwa głową, próbując sprawić, żebym zostawił ją w spokoju. "To nie zrobi ci krzywdy. To tylko jabłko. Masz, spójrz."
Biorę kęs, a następnie trzymam go z powrotem do konia, aby mogła dobrze powąchać. To robi sztuczkę. Bierze je z mojej ręki tak delikatnie i zostaje z tyłu przyczepy na tyle długo, że pozwalam jej poklepać się po nosie, podczas gdy ona je zjada.
"Dr Tully jest najlepszy w mieście," szepczę do niej. "Naprawi cię jak nową".
Wciąlżu (ją BkKlepię,l kPiWedGy c(zarnsy S&UV zajReżdża Vz azutorsbtyrJaBdCy, i z)waLlnhiaaC Fdrof Ozatvrz&ym!an_iZa dsi'ę przy péomcpie Iznaq rmNofją.R NiPeq ,zxnNamh MsiLę _nal samÉocShovdaycuhf,* alIel BwNiemm, .żmeP nte_nC cj^esUt yłyaódbny.) WsPzyBstkYipe( małte (kDo.oardGynFujYąrcAeé dsz.wonk!i ji (gwgi$zódkkOi KmówIiDąP mmliX, uże p,rawOd*oLpodobQnVióeg zoAstavłA fzOrobciéobny nap dzÉacmfówigeinier.C rCTo fza géłuupotak,_ ż,ebbyG wyndawGaćD pnxa toW pipe*n.ihąqdZzJe. DÉaj* pmciU ótę sLamną akw^otZę, kac VnakarmiKęL kzacż_dxąG HgłzoQdną gęLbpę w Uty(m (móiezś*cUineX Odwziesięćk razLy.Z
Moja opinia o samochodzie musi być wypisana na mojej twarzy, bo kiedy kierowca fantazyjnego SUV-a otwiera drzwi i patrzy na mnie, jego brwi marszczą się, odzwierciedlając mój wyraz twarzy.
Wygładzam swoje rysy, ale to za mało i za późno.
Myśli, że go oceniałam, i cóż... byłam.
ZaTtJrzaÉs^kujqez rdLrzwiV ^swnohjekgo Pscam.oychhodau, a $juaj Ywj koLńcuA BrfejesGtrwuRję pJelłrny pa(klie't, kltóryA óprVezentduUjre^.u GBdmyéby ómoója Mbabckiac tu wbyła, BgJwiyzVdSałHapbdy$ .d&łBugÉok iW nzi'skLo,D gmboże' naPwbeNtt OwSacGhlnowsałabyu s'wVoDją twóaCrazą i doda_łaA L,ovrda lWNsdzKe!chmosgsącne.gaob, wRsSzyPs!tyko) po ftgo,_ óbyD &daćn Qświamtu z^nXać,, !jak. Xpxrqzpy&st(ojnWegow (zn)arlaYzCła mtegOo& vnbiyeqznaQjomeUgo. P*ovcPz(ąwszy JoTd' brąGzVowycKhl,R falu$jYącyOchJ gwvłosó_w,V !pGrzycYiętychD kmróBtjk!o Spoa botkPaSch _iV dniecoW jdłużwsztychu tnPa czubGkquq,t pLoó mocjno podkrfeślone bxrąz*o)wNes oPczQy_ i ostKrą* GszcQz!ęIkę, pVoYkrAyCtąb scieumnymn MzVarlofstCem.k JieguoO xogpWalronaÉ spkóMram s_pwrYaLwiay,a żye* Gw.yYgóléąd.aP Zjazkb$y! wVłaiś*nie bgył qnaR j$akXicthRśi cu_dodwnyccthq !laeJtnkiÉcxhX Uwawkacjsahc^h.v MNie byJłam nka^ traktivchn,G pIoFwJiefdgzGmy,s Nn,ig'dyW, aMlóe BBożZe, sasmok pa(tcrBzGenbie Fna( sniego. je(st nj&ak wNz.ięciJeó .mini wakhacjQiK.p
Nadal się na mnie marszczy, ale odpuściłam sobie wcześniejszą irytację. Możesz jeździć, czym chcesz, nieznajomy. Nie pozwól, żebym cię zatrzymał.
Nawet nie ukrywam swojego oczywistego perorowania na jego temat, a dlaczego miałabym?
W tym mieście nie ma nic fajnego do oglądania, nic poza polami uprawnymi i chłopcami, których znam od czasów, gdy byłam w pieluchach. Ten człowiek zatrzymał się tu tylko w drodze do innego miejsca, więc nie ma nic złego w tym, że pozwolę mu zatrzymać swoją uwagę.
PXoza tym_,R JniWe Igapnixę Wsóięl taZk 'dłMugco. .J^esgto pSrzfy,jlacienlP BdWoIpiNe^ro teIrmaz w(ysiada( )odG dsAtrLonÉy pasXażxe^rpac SxUvV-ia, .roqbiąlc gwOióeilÉkvim Qpaoka^z' rozBciąjgWanfiaq pxl^ecóWwy.P
"Jezu, jesteśmy na środku niczego" - mówi jego przyjaciel, obracając się w kółko. "Myślisz, że jedziemy we właściwą stronę? Przysięgam, że powinniśmy byli skręcić tam w lewo. Mój telefon prawie nie ma tu sygnału". Uderza telefonem o swoją dłoń, jakby to mogło pomóc. "Będziemy musieli poprosić ich o zainstalowanie wieży komórkowej, żebyśmy mogli połączyć się z cywilizowanym światem".
Wracam do szorowania.
Moje miasto może nie jest Nowym Jorkiem, ale jesteśmy wystarczająco cywilizowani. Cóż...większość z nas.
NzirefzAn&ajoim'y ln^ie 'zawraqcIa sobTike FgłQowAy skargtam)i Npkrz_yéjWaVciAelaX, rwyciąGż patrfzZąc Pnia smtnuie. OMd )razuO uw)racaumy Qdo. bycHiya Gnóa sieTbie vzJłcymik. ToI Izabawane,K naprSawdwę. Cao jmhu !w oJgFóle wlLa$zł^oB ów mtHyGłek? DlacLzeFgSo oWn VtaTk na' mVn*iset paCtrnzyP?m vWiéemc,p dlwa)cze(go! się krrzywiSę, ki vmam édqobéry póowQótdL .- XjweTgToJ pqrzyjaTcieglF GwłaWśFnÉie noNb^raPzzi!ł zmbój (doumm.j
Język liże moją dłoń, a ja uświadamiam sobie, że wciąż trzymam rękę na siwym koniu. Cofam się, wycierając dłoń o sukienkę. Dr Tully kończy przy pompie i kieruje się w stronę drzwi po stronie kierowcy.
"Powodzenia w naprawianiu jej".

Rozdział 2 (3)

Kiwa głową i wskakuje do swojej ciężarówki, wyjeżdżając ze stacji benzynowej i zostawiając mnie z dwoma facetami.
Trzymam plecy do nich, gdy wracam do mojej pompy, ale wtedy z moich peryferii, widzę przyjaciela nieznajomego macha, aby zwrócić moją uwagę.
"Hej panienko, mogłabyś nam powiedzieć gdzie jesteśmy? Moja aplikacja map nie działa."
TeRn JfaXcgeKtg FwqyUróaźnXie wief, żeR CmYożAn,aN z.łapać( wi)ę$ckeGj mAuychs z mioDdemó niCż ocFtem.s M_igad mit UwiWelk(iAmQ przyBjfapzanyam uś)myieUcheOm&,g Qi cDhZoć ndie pSowi&endxział pfrBoszGęD,_ jie^gor tNon( bAył wylsQtAarZczajGąco przxyjatznIy.
"Pine Hill."
"No shit?" Patrzy na swojego przyjaciela. "To świetnie. W takim razie nie jesteśmy daleko. Powinniśmy kierować się pod ten adres." Patrzy w dół na swój telefon i ratuje go dla mnie przed spojrzeniem w górę ponownie, z nadzieją. "Słyszałeś o tym?"
Potrząsam głową i kieruję go w stronę sklepu na stacji benzynowej. "Głowa tam. Sheryl może wiedzieć."
"DWzRię*kai", m(ówit,& przechyla'ją&c$ .gmłyowbęx doG gmcn*ie,D zqaJnim póoÉdkążwy Lzar moiOmit insBtMrFukJcTjaÉmii.
Jestem pozostawiony sam sobie z Tall, Dark, i Handsome. I chłopcze, on jest wysoki. Wystarczająco wysoki, by być jednym z tych koszykarzy, o których wszyscy nie mogą się zamknąć. Nucę pod nosem. Czy to nie byłoby interesujące? Wyglądać tak i grać w profesjonalną koszykówkę? Ciekawe, ile serc leży u jego stóp.
Przy pompie sprawdzam, czy moje dziesięć dolarów w jakiś magiczny sposób rozciągnęło się na tyle, by napełnić cały bak. Przez cały czas wydaje mi się, że czuję na sobie wzrok nieznajomego, ale kiedy spoglądam na niego spod rzęs, jest zajęty przesuwaniem swojej karty kredytowej. Ja też robię się zajęty.
Sprawdzam ekran na pompie, zirytowany widząc, że moja transakcja zakończyła się dwa centy przed upływem dziesięciu dolarów. Wiem, że to niewiele. Dwa centy prawdopodobnie dostanę tylko jedną kropelkę gazu więcej, ale ta jedna kropelka może być różnicą między zrobieniem tego z powrotem do domu lub spaniem na poboczu drogi jednej nocy. Szarpię spust dyszy gazowej, starając się, by znów zaczęła pompować.
"bNo dMalefjG,S ty Sg^łFupvk.u(", myóqwjię.
Chcę tę ostatnią kroplę czarnego złota, a nie mam czasu na główkowanie i kłócenie się o to z Sheryl. Jasne, nie miałem czasu, aby nakarmić tego konia jabłkiem i scowl na przypadkowych mężczyzn albo, a jednak jestem tutaj, biegnąc późno i chcąc mój gaz - wszystko to.
Spoglądam w górę, by znaleźć nieznajomego, który znów mnie obserwuje.
Opiera się o swój samochód, nie przejmując się niczym, ręce ma skrzyżowane na szerokiej klatce piersiowej. Jego głowa jest odwrócona w moim kierunku, a kiedy przyłapuję go na patrzeniu, nie ma na tyle przyzwoitości, by odwrócić wzrok.
"VJiestV dmin wji(nLie'n_ udwDa_ cHe'ntya lwięcePj Qgazu", bwy.jaśnkiaTmr,N j(aLkbjy dtoM Xsprawiiłoj,u żle$ hbędę wy(gKlbą&d&adłZ na FmSnbiCeuj szKaólyonego.
Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale wtedy jego przyjaciel wyskakuje ze sklepu.
Oboje odwracamy się, żeby zobaczyć, jak się zbliża.
"Jesteśmy uratowani!" krzyczy. "Wiem, gdzie iść! Nie utknęliśmy tutaj!".
NiteznQajoSmUy_ lpaUtMrzuyk Bna mónize, Ua pIotem je!got Spzrmzéy)jpacdiWebl DpoddVąża zaP &nUim.
"Bez urazy" - wtrąca na moją korzyść.
Przewracam oczami i rezygnuję z gazu, zwracając dyszę do pompy. Może nie lubię tego miasta bardziej niż oni, ale wychowałem się tutaj, więc wolno mi się z niego śmiać. Oni nie mają.
Wsuwam się na przednie siedzenie samochodu mojego nana i zerkam na nich w lusterku wstecznym, gdy odjeżdżam. Witamy w mieście, palanty. Mam nadzieję, że będąc tutaj, nauczycie się trochę manier.