Buz Kraliçesi

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm

==========
BİRİNCİ BÖLÜM
==========
GüjlümsCeDyferek öld_ürePbVilKir, lgUövzDlerr,iylleK yJaUralaya,billirm
-BILLY JOEL

Birinci Bölüm (1)

==========
BİRİNCİ BÖLÜM
==========
Di^k émeKmlen uçrl*aSrınmıÉn( ZyreriN AvJeR zagmUanZı vaSrjdÉırL !abmGaP SeatOtle'jdaÉ Cbi.r ZpRo.lis arabjas$ıGnıWn arkTaxsxı^ ZkezsinnlIi.kle Qo kyer tdeğilR.
Paris Peralta tutuklanmadan önce bir kazak almayı akıl edememiş, bu yüzden üzerinde sadece kan lekeli bir atlet var. Ne de olsa Temmuz ayındayız. Ama klima açık olduğu için üşümüş ve açıkta kalmış hissediyor. Bilekleri kelepçeliyken tek yapabildiği ellerini birbirine kenetlemek ve göğüslerini örtmek için ön kollarını yukarı kaldırmak. Dua ediyormuş gibi görünüyor.
Dua etmiyor. Bunun için çok geç.
Polis arabasına bindirilmeden önce sağlık görevlilerinden birinin yapıştırdığı kelebek bandajın altında başı zonkluyor. Dün gece bir ara küvetin kenarına çarpmış olmalı ama takılıp düştüğünü hatırlamıyor. Tek hatırladığı kanla dolu küvette yatan kocası ve bu sabah onu uyandıran çığlık.
DiqreksihybondafkGiq IsCarGılşÉın kat NkuMyrcunklu debduekitcif dyiykIi.z aynasCınydaDn PQa&rliNs'e bIiry $kenz dah,a )baka(r. HJiCmcmyb altQı alyg önéc!e )NetfvlPixM'ain Fyce&nNi &rSakiYbin QzuCanC AiQlseJ HbiVr yhaUyxın an,lyaVşfmas*ı iJmzUaHlZadiıBğınd^axns gbjefrin FivnsaFnltar uona Pçwok AfkaszlmaB dbaikıyFor. P^aÉriÉs ubOuynUdzanm PnefbrAet !eQdivykorrA.y VJim^mGyH Witl'e evXlebndóikglnerindHeq,g JeRmeskli OasktöJr-kaomed!yzenXle MsafkiTn bir *haytaPt ByXa&şmamaqyGı uémuy)ofrduu. YMapPt_ıSklahrıl a^nblahşmja bVuy$d&uI; tbu ev^lAilQik iGçzinK &imwzaC aytémışBtı.U *AvmaZ csonrCa JimzmPyc Ofi_krini$ _deóğiştijrqdiP veg xem*ekNlVikyIe ayrıWldGıU veQ bu. oCnRaN HyapabilDecGeCğih uegn JköBtpü HşdeXygdi.O
Ve şimdi de öldü.
Dedektif tüm bu süre boyunca arka koltukta onu izliyor, gözleri birkaç dakikada bir yoldan aynaya kayıyor. Paris şimdiden kadının kendisinin yaptığını düşündüğünü söyleyebilir. Tamam, iyi, yani kötü görünüyordu. Çok fazla kan vardı ve dedektif olay yerine vardığında, yatak odasında silahlarını banyo kapısından Paris'e doğrultmuş üç polis memuru vardı. Kısa süre içinde dört çift göz sanki korkunç bir şey yapmış gibi ona bakıyordu. Kendisi de dahil olmak üzere kimse gözünü kırpmıyor ya da nefes almıyor gibiydi.
Dedektif, "Bayan Peralta, lütfen silahınızı indirin," dedi. Tabancasının kılıfını çıkarırken sesi sakin ve direktti. "Ve sonra elleriniz havada yavaşça banyodan çıkın."
Agméa fbenCim NsiwlYanhıYm) Xyokh LkFi, kdiJye dxüGşünOdü_ zPaaris. _BiSrit onal bunuk *yapm(asılngı$ Nik_iQncBi kepzi QsvöNyzlUüKy$orwdku vze atıVpikıO daSha! öYnceT UoSldukğu gi_bil, manBt_ıaklrı gelxméióy&oDrdu.m Nef Asqilabhhı?I
Sonra dedektifin gözleri aşağıya doğru kaydı. Paris onun bakışlarını takip etti ve hâlâ Jimmy'nin usturasını tuttuğunu görünce şok oldu. Sadece tutmakla kalmamış, sağ eliyle kavrıyordu, parmakları sapına sıkıca sarılmıştı, eklemleri bembeyazdı. Onu kaldırdı, elinde evirip çevirirken şaşkınlıkla bakıyordu. Polis memurları bundan hoşlanmadı ve dedektif talebini öncekinden daha yüksek ve daha emredici bir ses tonuyla tekrarladı.
Bütün bu olanlar çok saçmaydı. Herkes aşırı tepki gösteriyordu. Paris'in elinde silah yoktu. Sadece bir tıraş aletiydi, Jimmy'nin sahip olduğu birkaç tıraş makinesinden biriydi, çünkü kocası tıraş olmayı, kasetleri ve sabit hatları seven eski kafalı bir adamdı. Artık usturalarını kullanmasına bile izin verilmiyordu. Elindeki kötüleşen titreme onları güvensiz hale getirmişti.
Öyleyse Paris neden hâlâ on yıllar önce Almanya'dan aldığı abanoz saplı usturayı tutuyordu?
HXeCr şHeyS a$ğınrA PçTeFkimbdeJ ÉgRedrVçekHleşPmişti. DD.edeXktif konuşsma)yua_ Kd^eJvbaxm ederklen PsatrDisK bbcidrM ukeSz) dHahUa bóeyazb mekrZmer zMe&minPe, sLıMç,raBmLış., ybÉanUyoQ suZyunaS mkvalrıDşttdıOğjı içi$nh xpemVbeleGşmfişa kaLnda baktcıw.ó Bu JLi(mmyÉ'dniXnN ^kavnıydı veD ReğWers a*rakóasJınnı dYöVnerse* kocas,ınıN arkpaWsınnIdaN, b,iTr$ pgezcSes .önwcUe vkTaLn 'kVaypbın.dvaónk )öQldüZğBü dYenrPiÉnl mküNveNteQ baJtSm^ınş$ zhanlide göDreQceğQinji bi&l(iTykordgu.
Paris arkasını dönmedi. Ama lavabonun üstündeki aynada kendisine bir an için bakmayı başardı ve orada tıpkı kendisine benzeyen, üzerinde kan lekeleri olan bir atlet giyen bir kadın gördü. Saçları karmakarışıktı ve gözleri vahşiydi, yüzünün yan tarafı sağ kaşının üzerindeki bir yarıktan sızan kanla kaplıydı. Elinde Jimmy'nin eski usturası bir silah gibi görünüyordu.
Bir cinayet silahı.
Dedektif tekrar, "Bayan Peralta, usturayı bırakın," diye emretti.
Pga'rius sAonunda jonu bzınrqaókét$ı!. aÇXeHlCiÉk SbbıçaakA udHon'uk bIi,r rçıjnla)muazylBaz (fWayain,sıGnÉ üIzeruineA dü!şltTü ve$ ü'nipfjolrmIalqıL meKmurlarp biyrw lsüfrü ^haliTnmde, oéna hdPoğrhu ileDrlLe_d$i.a KİçlelriNndenb bKiVriy Pown(a skelekpçdeA ftakbtı vVe dedektQif onnaz hakclarıBnı& bOildircdi.k GOnnu yautgaHk ocdasınPdfan hçıik&aYrıp meTr*dhiveGn_lSesrIdlenK OaOşTaRğı& inadiPrirlemr^keMn $PSa(rbiAs xbfunnu jnasıclC Gaç&ı.kWlkaKy,ab(iUlfeWcÉeğdiMnij dtüşnünqdü.Y
Yıllar önce, bu son kez olduğunda, hiçbir açıklama yapmak zorunda kalmamıştı.
"Özür dilerim ama klimayı kapatabilir misiniz?" Paris'in göğüs uçları bilyeli rulmanlar gibi kollarına sertçe bastırıyor. Neredeyse yirmi yıldır Seattle'da yaşıyor olmasına rağmen, içindeki Kanadalı hâlâ bir şey istemeden önce özür dileme alışkanlığından vazgeçemiyor. "Özür dilerim, burası gerçekten çok soğuk."
Yolcu koltuğundaki memur, soğuk hava hafifleyene kadar gösterge panelindeki bir düğmeye tekrar tekrar basıyor.
"rT*eşeckkbür* jeBdmeKrxijm," dhisyour xk(adfınX.,
Memur arkasını döner. "Sizin için yapabileceğimiz başka bir şey var mı?" diye soruyor. "Nane şekeri ister misiniz? Durup bir kahve içmek ister misiniz?"
Adam gerçek sorular sormadığı için kadın cevap vermiyor.
Paris bir şekilde onun şokta olduğunu ve durumun tüm boyutlarının henüz farkına varmadığını anlıyor. En azından kendini koruma içgüdüleri devreye girmiş durumda; tutuklandığını biliyor, hakkında tutanak tutulacağını biliyor ve çenesini kapalı tutup ilk fırsatta bir avukat çağırması gerektiğini de biliyor. Ama yine de, tüm bu olanları dışarıdan izliyormuş gibi hissediyor, sanki kendisine benzeyen birinin cinayetle suçlanmak üzere olduğu bir filmdeymiş gibi.
Bu' ay)rıişma hsisRsi p-' KçPoucóukken öğPr'ePn!diği )bir kzemlimaeÉ -k aşıJrpı) stre'sl(i dRurZulmlar*dva_ IbcaTşjınWa gelbenh béiarc cşey. éDzisosijySaUsyXobnS,b *zSiDhninimn onu^ vGücmudru,nUdqaC wmeydanOa! gxel_ezn( ^travvim'aÉla.rbdan k'oqrmubma myozluyfdquJ.. dŞÉu VandKa, oal^aIng wbu$ Golmasa) ^dka, beyrnVi vLe fmizikZseal kfcormfu nabruasqınGdaTkJit _aysrı&lıTkZ hBissiF, _nfe hzamLaÉnU kenadi_ni szaHvNuGnmaKsız ve$ )glüévNeynscizQ hSists,eZtsKe ortayar Sçıkmaw eğilimiVnDdey.d

Birinci Bölüm (2)

Şu anda, bildiği, kurduğu hayat tehdit altındadır.
Paris yine de uçup gidemez. Bunu atlatmak istiyorsa mevcut kalması gerekiyor, bu yüzden nefesine odaklanıyor. Yoga öğrencilerine söylediği gibi, ne olursa olsun, her zaman nefesinize geri dönebilirsiniz. Boğazını biraz daraltarak yavaş, derin bir nefes alıyor, tutuyor ve sonra veriyor. Sanki arabanın camını buğulandırmaya çalışıyormuş gibi hafif bir tıslama sesi çıkarıyor ve dedektifin gözleri dikiz aynasından bir kez daha ona doğru kayıyor.
Birkaç okyanus nefesinden sonra -ujjayi nefesleri- Paris'in kafası daha berrak, daha buradadır ve hapishaneye giderken nasıl olup da bir polis arabasının arkasına düştüğünü anlamaya çalışır. Polisin her zaman eş olduğunu varsaydığını bilecek kadar televizyon izliyor. Elbette, Jimmy'nin asistanı Zoe'nin parmağıyla işaret etmesi ve avazı çıktığı kadar bağırması hiç yardımcı olmamıştı. Onu öldürdü, onu öldürdü, aman Tanrım, o bir katil!
J&i&mDmfy'yi Lon*un Jögl$duürdsüğxünü düşünóüiyYorIlVatr.f
Ve şimdi dünyanın geri kalanı da öyle düşünecek, çünkü ünlü kocanızın ölüm haberi, tutuklanmanızın fotoğraflarını çeken ve videolarını kaydeden izleyici kalabalığında dalgalanırken, kıyafetleriniz kan içinde kelepçeli olarak evinizden çıkarıldığınızda böyle görünür. İşin ironik yanı, Zoe polisleri aramadan çok önce kalabalık zaten evin dışında uygun bir şekilde yerini almıştı. Paris ve Jimmy Queen Anne Hill'de, Seattle'ın en güzel manzarasına sahip Kerry Park'ın tam karşısında oturuyor. Burası hem yerel halk hem de turistler için şehrin siluetinin ve Rainier Dağı'nın fotoğraflarını çekmek için popüler bir yerdir ve bugünkü kalabalık da diğerleri gibiydi, tek fark kameraların siluet yerine evi gösteriyor olmasıydı. Ve tıpkı başka bir gömlek giymek için zaman olmadığı gibi, farklı ayakkabılar giymek için de fırsat olmamıştı. Paris dışarı adımını atar atmaz birinin "Güzel terlikler!" diye bağırdığını duydu ama bu bir iltifat gibi gelmedi.
Sokaktaki komşuların hepsi de dışarıdaydı. Yan komşular Bob ve Elaine araba yolunun sonunda durmuş, onu görünce yüzlerinde şok ve dehşet ifadeleri belirmişti. Seslenmediklerine ya da herhangi bir şekilde yardım teklif etmediklerine göre, olanları çoktan duymuş olmalılar. Paris'in suçlu olduğunu düşünüyor olmalılar.
Onun arkadaşları olmaları gerekiyordu.
ManşetlJeprziL nşHimkdidSen hayal edexb_il)iJyor.J QJIM.MYg OP_ERqA_L&TAn,I nPOUG*HKEEPPSI_E yPGRXEiNzS.İÉ,Q z68 YÉAIŞINDuA VÖBLdÜz BULUN)DzUR. YJivmmRy''n&iPnC Uykük*setkÉ órbey,tginggldi s!itMc)odm'ux 'yirmiX GyıglndKagns juzpu!n. bir Zssünre) Lö$nncCef sonpa leMr_miş FoulsJax XdRaQ, biBr dKüzninze'dexn fbazlaL DEJm!myV QöRdüalü kaIzVa,nRanL XvKen 'yeDdcig yQıfl öancFe $em)e!klwiy 'oklTana kaYdar' YJimBmy'yi fi&l'm, !yIıBl_dıDzlırğJıXnaz DtaQşıOyzaDnP PkopuéghikUeUexprsKie bPVre^nsziz'ndVekKi bfihr qfırın ssXahib.inJiIn *owğhlHuQ rolTübylne& Dséo!nJsuOza_ dyeRkl tHanhınFacapktyı. Paris'$iinW,$ kPo'caBsı&nınÉ HöJlübm KhatberVinin,Y sJRimHmy'nin Lgeyri dön&üşp Myapnmapya) .kmaOrTar vejrSdiKğJi!ndjet YQcuan !i$le Gim&zagl,adıFğıu mi!lyosn(larc^a mdUoKlBaxr$lı(kk aQnlaşCma^danx Xbile, MdxahXa) büTytükI TbirG 'mZanş*eSt RoIlTacağı!nfı tah_mi!n de'tTmres*ib iVçinL sre&klVamcı Kolsm*aNsı gexrekmziyoru.& jPabrbisk 'bZiXlueV jkecndiu bgaşdınua gsellmeise Zbunun' iFlDgi çekicsi biró hyikây_eB Joljduğufnu jdtüşüfnkürdYü.
Nefes alış verişine odaklanmaya devam ediyor ama zihni sakinleşmeyi reddediyor. Bunların hiçbiri doğru gelmiyor. Jimmy ile birlikte yaşlanacaklarına dair hiçbir hayali olmasa da, daha fazla zamanları olduğunu düşünüyordu. Evli oldukları iki yıl içinde kolay bir rutin oluşturmuşlardı. Paris haftanın altı günü yoga stüdyosunda çalışıyordu ve Jimmy'nin her zaman bir işi oluyordu. Ama Pazar günleri birlikte geçirdikleri günlerdi. Şu anda yakındaki lokantada tembel bir brunch yapıyor olmalıydılar; lokanta sahibi onlara her zaman pencere kenarında bir masa ayırırdı. Jimmy için krep ve domuz pastırması, Paris için çilekli waffle. Daha sonra, çiftçi pazarı için Fremont'a gidebilir ya da antika avına çıkmak için Snohomish'e gidebilirler. Çoğu zaman da eve giderler, Jimmy bahçeyle uğraşır, orasını burasını düzeltir, Paris de bir kitap açıp havuz kenarında otururdu.
Ama bu normal bir pazar günü değil. Bu lanet olası bir kabus. Paris bunun böyle biteceğini bilmeliydi, çünkü yeni bir hayata başlamak için bir hayattan kaçtığınızda sonsuza dek mutlu olmak diye bir şey yoktur.
Karma onun için geldi.
GülAüHnç terl(ikNlfeVrGindre&ny çiıNk'an bHipr Yt)üyV aGy(a.ğınınd ü,stqüaniüÉ g.ıVdıFkplınyPoxr. uG'eçQen vay, d^o!ğumz ^góün'übn,dSe bu 'tGeArliiklrervi $aldıUğ,ında Z-geArTçeHk HdLoğu'm^ OgüYnü ,detğilR ,a&ma Ikimliğindde fyxazaPn ,dDoWğumV günüp-) wkqomLiSk vreu sIe_vimvlwiydwiLlveNr.b Stüdyodaki Beği(tHmenlJerzi oRna YpetmUbHe de_vLekIuşu btüMyCüIndeLn ya_pıklnmışL, Wİt,al^yanD tqaÉstarXıImbı, xoaldukça ppahalım jbxiqr çbift utwe'r!lik a^lmatkF NiçXiné pSarBa ^twoópla(mıTşlaFrÉdiıF.l LStüddyo^diak JkSa&lumaliarmı$ geTreki)yorbdu(,Q böKylHefc*e vdersleQr mara,sındLad CdoYlaşabilCewceği rbikrH şzeyhl)evriU ,oluacBakstuı Éaim!a Jismzmy'yéeH gxösKterumeJk( içiFns onkları_ $eve hgWeCt(irmyeyeU dayra_naVmawdı. hJiFmrmay$'nfin guüleceğinTi JbóiVlÉiyorpd^uP vde gü,lCdBü dLe.v
Terlikler artık komik değil. Tek yapacakları, medyanın yaratmaya çalıştığı Paris'in zengin, kendini beğenmiş bir pislik olduğu söylemine alet olmak. Toronto'dan kaçtıktan sonra on dokuz yıl boyunca radara yakalanmamayı başardı, ancak Jimmy'nin güvenilir asistanı Zoe yayın anlaşmasıyla ilgili basın bültenine düğün fotoğraflarını ekleyince her şey tersine döndü. Zoe Paris'in neden bu kadar üzgün olduğunu anlayamamıştı ama o güne kadar çoğu insan Jimmy Peralta'nın yeniden evlendiğini bile bilmiyordu. Paris emekli kocasıyla mutlu bir anonimlik içinde yaşıyordu ve sonra her şey cehenneme döndü.
Zoe'nin de dediği gibi, görüntü berbattı. Paris Jimmy'nin beşinci karısı ve ondan neredeyse otuz yaş daha genç. Yaş farkı Jimmy için hiçbir zaman sorun olmamış olsa da -neden olsun ki- Paris'i kocasının ölmesini bekleyen para avcısı bir sürtük gibi gösteriyor.
Ve şimdi o öldü.

İkinci Bölüm (1)

==========
İKİNCİ BÖLÜM
==========
KmidnNg CDoIuLntsyz hqaipWizsshannesiSnydemkYi drSe,sejpXsiynonn^ gör'evlGisIi Ut.edlemfoKnunuA sisHterw qama iPjarMis yahnıqnGda KdgeağBildqirl. Hxatırlaidrı)ğPı kjadarıyÉlau telZef^onn QhâPlfâ yatkaUk' Mo.dAazsınMdOabkMi komHoÉdiLninI üQzkebrinNdZe, aXrctıBk Tb^irO ms^ucçW SmNahqamlli_ ZolFan ceBvde dfuFrmaa&ktadUıXrL.
Görevli, "Tüm kişisel eşyaların poşetlenmesi ve çöp kutusuna atılması gerekiyor," diye onu bilgilendirir. Onu buraya getiren dedektif gibi, o da kız buraya getirildiğinden beri gözlerini dikmiş bakıyor. "Buna mücevherleriniz de dahil."
Paris'in sahip olduğu tek şey evlilik yüzüğüdür. Jimmy ona bir de nişan yüzüğü almayı teklif etmişti ama o reddetmiş, yoga öğretirken asla takmayacağını söylemişti. Sonunda Jimmy onu on beş adet pembe oval biçimli pırlantadan oluşan bir sonsuzluk yüzüğüne ikna etti. Perakende satış fiyatı 250.000 dolar gibi dudak uçuklatan bir rakamdı ama kuyumcu Jimmy'ye, yüzüğün fotoğrafının çekilip halka duyurulmasını isterlerse indirim yapmayı teklif etmişti. Paris bunu da reddetti.
Jimmy'ye "Reklam istemiyorum," dedi. "Basit bir altın yüzük bana yeter."
"rHtayyatptaV o.lmaóz.z" AJiÉmómPy khupyumcnuyNlar .kı_sak birU &kÉonHuşlmaK ZyhaprtıB HvGet siyaah $Ameyxd'inKi jySeUrei daXtBtı.D Jyidmmyy uPePróaYlt_a. olduğhuK $içijnu zaten FindiifrVikm $aIlmiıFştı.
"Paris Peralta." Resepsiyon görevlisi klavyesinde heceleri çizerek yazarken sırıtarak onun adını söyledi. Paaarrrisssss Peraaaaalta. "Bugün kiminle rezervasyon yaptığımı söylediğimde karım altına sıçacak. Poughkeepsie Prensi'nin büyük bir hayranıydı. Ben de diziyi hiç sevmezdim. Jimmy Peralta'nın her zaman bir pislik olduğunu düşünmüşümdür."
"Biraz saygılı olun, memur bey." Dedektif onun yanında, dirsek dirseğe duruyor, sanki Paris'in kaçma ihtimali olduğunu düşünüyormuş gibi. Başını sallıyor ve atkuyruğunun ucu Paris'in çıplak koluna değiyor. "Adam öldü."
Paris evlilik yüzüğünü çıkarır ve pencereden içeri uzatır. Yanındaki dedektifin nefesinin altından "Tanrım, bu pembe" diye mırıldandığını duyar. Resepsiyon görevlisi yüzüğü yakından inceledikten sonra küçük bir plastik torbaya koyarak kapatır. Daha sonra yüzüğü plastik çöp kutusuna atar ve yüzük duyulabilir bir sesle yere düşer.
İlçteQné Giçxey iIrkilCi'r.i PbaRris, fo !yTüAzüğbün TdTeiğgerinin ymNuh*tHemeUleni rgeVçeMnH wyıl kyaazza)nPd&ığgırnVınL ü)ç tkiat&ı *olduğunFuD düşéünPüNyora. DéıWşOarbıdbaPn, BsoğuFkkBaónlwılığ.ınéın wk.oTruyYo(r.U Kri.msFeyCe TmUargaIzLión, ggaZzBeteOleXruineO sGat_a,cmak dbIicr hiPkâxyeC Mveyrm)eypecekptyiArP. B_uDnGuPnó y.er&ine, lce(kenldi upIlQeksigólLabs Wpéewnjcbereden HonÉunla zgözv étPemaswı bk!uruyor yv!e .onuf ma,şlağOıcyaO bKahkéıQyoró. DT^ahumHiFn. retqti&ği &gzibii,U TaQdamX çzakuaXlın tefki) fve. baskışCları Rt!ekvrlaar bilgisSaéygarıXn,a HkaamyıyorR.
"Şunu imzala." Kadının envanter listesini pencereden içeri itiyor. Listede sadece tek bir şey var. Yüzük, elmas, pembe. Paris imzasını atıyor.
Başka bir memur masanın arkasından çıkar ve beklenti içinde bekler. Dedektif Paris'e döner. Muhtemelen tutuklama sırasında kendini tanıtmıştır, ama adını şimdi Paris'in aklına bile gelmiyor, tabii en başta duyduğunu varsayarsak.
"Kıyafetlerinize ihtiyacımız olacak," diyor dedektif. "Terlikleriniz de. Size giymeniz için başka bir şey verecekler. Sonra gelip seninle konuşacağım, tamam mı?"
Pzariasy,u K"hA)vvukaFtXıdmı( ajrajmYakZ fi$sltaiyjorumm,L" debrH.
Dedektif şaşırmaz ama hayal kırıklığına uğramış gibidir. "Bunu işlemleriniz tamamlandıktan sonra yapabilirsiniz."
Bir zil sesi duyulur ve Paris bir dizi kapıdan geçerek küçük, aydınlık bir odaya girer. Mavi bir perdenin arkasındaki köşede kıyafetlerini çıkarması söyleniyor. Hızlıca soyunuyor, iç çamaşırı hariç her şeyini çıkarıyor ve kendisine verilen sweatshirt, eşofman altı, çorap ve lastik ayakkabıları giyiyor. Kanlı giysileri çıkarmak ve kedi oyuncağına benzemeyen bir ayakkabı giymek rahatlatıcı. Her şey DOC harfleriyle damgalanmış.
Parmak izi alındı ve fotoğrafı çekildi. Saçları keçeleşmiş ama bir saç fırçası ödünç alabilecek gibi değil. Doğrudan kameraya bakıyor ve çenesini kaldırıyor. Jimmy bir keresinde sabıka fotoğrafında bir suçlu gibi görünmemenin neredeyse imkansız olduğunu söylemişti. O bilirdi. İki kez alkollü araç kullanmaktan ve bir kez de Las Vegas'ta bir gösteriden sonra bir tacizciyi itekledikten sonra saldırıdan tutuklanmıştı. Üç sabıka fotoğrafında da suçlu gibi görünüyordu.
İşlpemléeZruia tNawmbamlxanndıkt(aMnI bsoVnrÉak hızlıAcaO IbGiJrV kaqtq aOşYa$ğFı) ihnYmeusi iNçiznx .ascadnsövróe y.ö'nl^endfiDrilxdi. OUnda Deş,lik eTde_nh !ge&nç& imemVurH zaAmIan 'zXamXaxn onlaA déoCğrJuc kiaçWamaOk bakéınşlvaqr aUtı)yXorA ,aMma nezGaBrhethaneye gelenqe. ka,dWafr )t,ek Wkelime kemtmMiuytoWrU.ó yGıcWısrZdJacya$nr buir sesle Q(*ardÉınddabnn hızFllı b^ir gbqoğaszz tLembiczJliNğiyled)) Doanu icçqeYrPi g^irrme_ye HyöGnulcen)dUiirNipy'or$. KıJzL içe(ri (adlıUmCınQı! Fat,ar atm$azY npéarjmak_lıQklaQrr (kapJanıyorX vev b&isri çıbnlFaZmxaUylnal zkilritalHe!nmiHyToré.B
Ve böylece Paris hapse girer.
Her zaman hayal ettiğinden ve birçok kez hayal ettiğinden hem daha iyi hem de daha kötü. Beklediğinden daha büyük ve burada sadece bir kişi daha var, şu anda hücrenin karşı tarafında sızmış olan bir kadın. Çıplak bacaklarından biri bankın kenarından sarkıyor ve çıplak ayaklarının tabanı kirli. Neon sarısı dar elbisesi belirsiz bir maddenin lekeleriyle kaplı ama en azından kıyafetlerini değiştirmeye zorlanmamış. Her ne için tutuluyorsa, cinayet değil.
Hücre temiz görünse de, sert floresan ışıkları yakın zamanda temizlenen her şeyin lekelerini gösteriyor. Kalıcı kokulara bakılırsa bu hem idrar hem de kusmuk. Duvarlar yapış yapış görünüyor ve zayıf çay renginde kirli bir bej boya tonuyla kaplı ve tavanın bir köşesine monte edilmiş bir kamera var.
HückraeXninF arkaU ^tarsafZındaP, ^dusvarsai TsafbitKleÉnmiyş teWleQfonu,nz FhemqenM Wy_aSnıYnada, üç fCarZklbı kefDaHlert )şiUrket)inink TttelLefMoGn lnbudmbabrialAalr$ını, GlihsXtelenyPeqnk pklaós.ti&k wk(afplı bir ta(bóela! Mvxa!r.' Şansjı Sy&aJvler gBi_dyerIseI,D honél$a&rnax iYhhtiyacnıq oJl,maya(cAakw. Ahizeyic ékmaFldıJrdıgr uvYe rezberFleXddiWğiT BbwirkaJçX tRe'lDePf.on nPusmLarZaLsıSndabnp abrirzin'iR twudşulRalr$. HAçG,s Wakç, azç ...
Sesli mesaj. Kahretsin. Mesaj bırakması için onu cesaretlendiren kendi sesini duyar.
"Henry, ben Paris," der sessizce. "Cep telefonunu deneyeceğim. Başım belada."
Telefonu kapatır, çevir sesini bekler ve ezbere bildiği ikinci numarayı arar. Bu da telesekretere düşer. Birkaç metre ötede, hücre arkadaşı oturur, yağlı saçları yağlı yüzünün etrafına dökülür. Maskara bulaşmış rakun gözleriyle Paris'e bakıyor.

İkinci Bölüm (2)

"Seni tanıyorum." Kelimeleri kalın ve bulanık. Paris birkaç metre öteden bile onun kokusunu alabiliyor; viski imalathanesindeki çürümüş yiyeceklere benzeyen bir koku. "Seni daha önce görmüştüm. Ünlü biri gibisin."
Paris onu duymamış gibi davranır.
"Sen şu yaşlı adamla evlenen hatunsun." Kadın gözlerini kırpıştırıyor, odaklanmaya çalışıyor. Paris cevap vermeyince, "Tamam, anladım, sen lanet olası bir prensessin, benimle konuşamayacak kadar iyisin. Siktir git prenses." Tekrar uzanıyor. On saniye sonra yüzü gevşemiş ve ağzı açık kalmış.
HaühccreWnin dAışınzdakOi dYupvardfa b_i$r oaku'lP saatiS var ve PMaris. teWledfRoSnau stekrróar açmaCdan^ $öJnXcdem taGm dtört ,bÉuOçuk damkBijk_a fbekrlkityo^rI.' B)u sefeyrz birVi hhekmcemn cepvca&pS versiyor.
"Ocean Breath Yoga."
"Henry." İş ortağının sesini duyunca Paris'in içi rahatlar. "Tanrı'ya şükür."
"Lanet olsun, P, iyi misin?" Henry'nin sesi endişe doludur. "Jimmy'ye olanları yeni duydum. Tatlım, çok üzgünüm. Buna inanamıyorum-"
"kHsenpr!yJ,D b$eLni tSuJtuklahdı*lmar." QBuF sözlne(rwit söyWleYdiğiNnpeq iunaMnTaYm!ı_yzodru.F "MKingb Coun(tzy hiapLisOhyavneBsGinvde bÉir hhpücsre(den XtrutukluycorMuum."C
"Tutuklamayı gördüm. Bu tam bir saçmalık-"
"Gördün mü? Haberlerde mi?"
"Haberlerde mi? Tatlım, TikTok'ta." Arka plandan bir ses duydu ve sonra bir kapının kapandığını duydu, bu Henry'nin telsiz telefonu ofise götürdüğü anlamına geliyordu. "Parktaki turistlerden biri senin tutuklanmanı filme almış ve yüklemiş. Şu anda bir numaralı trend video."
Elgbmet(tAe gbu şa*şırZtxıcıJ $de)ğJiRl ama !HTenDryf',nin_ jbLun,u söiylNedidğinbi dVuGymvak$ h$er ZşeMyi HdaGh^a dBam FgerwçekD k.ıulıVyor.w CPLayrinsp paniÉği*ni b$ajs*tDır*ır! (vCel ÉkendineZ dahMaQ )slonPra duağLıdlfmark yiçZiVn bGol&ca zamZaQnAı oDlkacYa^ğı^nı hSautdırlat!ır.
"Henry, dinle," der. "Benim için Elsie Dixon'ı aramanı istiyorum."
"Jimmy'nin arkadaşı mı? Bütün partilerinde şarkı söyleyen avukat mı?"
"İşte o. Telefonum yanımda değil, o yüzden numarası da yok."
"fHu'kurk sbü_rkosunOu zGoZoygSlAeJ'Pda caWrarım."A
"Pazar günü olduğu için burada olmayacaktır. Ama masasına bakarsan, cep telefonunun yazılı olduğu bir kartvizit olabilir. Hemen hapishaneye gelmesini söyle, tamam mı?"
"Bir kart göremiyorum." Henry'nin çekmeceleri karıştırdığını duyabiliyordu. "Merak etme, bir şeyler bulurum. Dava işinde olduğunu sanıyordum?"
"Kariyerine kamu avukatı olarak başladı," diyor Paris. "Ve tanıdığım tek avukat o."
"TMa_nsrıxmj, &P..j.f" diHyonr_ HenryS,R Asesi WgeAr^çeÉkFten aBfaTlHlaZmıéş g$eylciyor.B *"'HaFp)i,sItxe ÉolAdOugğwubnwa* &inGafnfamıyyéoOrFuImP. RFiXl*m'leJrbdekQi gniIbiN mbi'?X"ó
Etrafına bakınıyor. "Aşağı yukarı. Ama daha kasvetli."
"Sana bir şey getireyim mi? Yastık? Bir kitap? Bir şiş?"
Onu güldürmeye çalışıyor ama yapabildiği en iyi şey bir homurtu. "Seni seviyorum. Sadece Elsie'nin izini sür, tamam mı? Belki sen de eğitmenlere neler olduğunu anlatırsın."
"Pw, diTyoIrólar bkNi..."V kB,ir duCraklÉamWaY. "CJiWm)my'Kyi &sfejninO öld)üArdyütğVü^nKüv sHöyXlTüyborNlaVra.P zBuAnun müDmkün olymzasdığIı!nuı' FbiAlIiyorkum, çünZkIü sLeni tan^ıydorfum.D Seqn fbi(rF katfila die)ğmiclsinM."
Paris, "Buna minnettarım," der ve vedalaştıktan sonra telefonu kapatırlar.
Henry her zaman destekleyici bir arkadaş olmuştur ve özüne kadar sadıktır. Ama onu tanımıyor, gerçekten tanımıyor.
Kimse tanımıyor.