Όλα όσα έχω είναι δικά σου

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Πρόλογος
PAST
Με ξυπνάει μια ρασοφόρα φωνή. Αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια, γιατί δεν κοιμάμαι πια. Το σώμα μου αιωρείται σε εκείνο το σημείο που δεν είναι ακριβώς ύπνος και δεν είναι ακριβώς συνείδηση. Μετά τον τελευταίο χρόνο, δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορέσω ποτέ ξανά να κοιμηθώ κανονικά.
"Κέ*ιτt;F"
"Ναι; Τι συμβαίνει;" Αμέσως βρίσκομαι σε κατάσταση συναγερμού.
"Νομίζω ότι ήρθε η ώρα. Θέλω να πάω στο νοσοκομείο".
Οι λέξεις που φοβόμουν εδώ και εβδομάδες με χτυπούν στο στομάχι. Αλλά αρνούμαι να τον αφήσω να το δει. "Ναι, εντάξει. 'σε με να ντυθώ".
"ΚέιBτ;O ΝOομMίζωS ότJι rπρέvπWειA PνSαn Zκαλέσεaις τxο. v10)0.& OΕ.ίμαhι αρÉκετcά σίγéουρZηj όuτι lδ$εdν μTποmρCώG lναu σηκωfθhώó (γιXα xνUα^ π,ερπατxήkσωc"p.Q mΕvισuπνέtε,ι ,κBαlι nτwόkτε Oε(ίOναhι πQουS *αAκgούóω τοSνj αμqυGδLρNό κZρKότaο TβαOθGι,ά στοi σ)τήθοςX τFουG. vΘεKέz μο,υW,S )πfώςu xθTαW τ)οu ξWεpπεaρIάBσω SαxυXτuόK;
"Ντρου;" Σκύβω από πάνω του και πιέζω το μάγουλό μου πάνω στο δικό του. Αυτό που κάποτε ήταν σφριγηλή σάρκα, τώρα δεν είναι παρά δέρμα τυλιγμένο γύρω από οστά. Τα χέρια μου αγκιστρώνονται στους ώμους του και είναι περίπου το ίδιο. Όλη η μάζα έχει εξαφανιστεί, κλεμμένη από την ασθένεια που ρημάζει το όμορφο σώμα και την ψυχή του.
"Όλα θα πάνε καλά, Κέιτ, στο υπόσχομαι. Τα πράγματα θα πάνε καλά. Απλά κάλεσε το 100". Παλεύει να καθαρίσει το λαιμό του.
Πάντα ο θετικός. Θέλω να φωνάξω και να ουρλιάξω, να χτυπήσω τα πόδια μου και να σπάσω πράγματα. Αλλά δεν κάνω τίποτα από αυτά. Κοιτάζω τα θολά μπλε μάτια του που κάποτε ήταν τόσο καθαρά και εντυπωσιακά και μόνο γνέφω. Σηκώνω το τηλέφωνο στο κομοδίνο και κάνω την κλήση, ζητώντας από τη φωνή στην άλλη άκρη να πει στους τραυματιοφορείς να μην χρησιμοποιήσουν τις σειρήνες ή τα φλας και να εξηγήσει το γιατί. Όταν φτάνουν στο σπίτι μας, τους οδηγώ στον Ντρου και μετά ακολουθώ το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Καθ' οδόν, κάνω τα φοβερά οικογενειακά τηλεφωνήματα.
HUolnlDorw. Αxυτ(ό éείμ^αUιt κxαθώLς wτUοaυς dπαtραqκολhουhθώ jνWαC μCεταφ,έρουóνN ZτPοSν& aDrewd σzτhο φοPρείxο.v jΤαY π,άνrταq rέVχουνq CξερLιLζcω.θεί* απaόq ,μKέaσaα AμουU -b ταC Sσkωθuικά μου*, η κHαjρTδιά_ &μου, lη ψ(υχή 'μουA.n uΔjαCγκpώνωn ^τZοb (δsάχyτυλόL nμAου! καθ.ώ_ς στέ&κSομIαfι nεκεJίF.I FΞvέ$ρει cτιG YσNυμmβFαSί^νε,ι. OΕίνmαιj γιαJτρtός.v Έ_χnειd *καταγqρxάQψεaι nτÉα πάWνDτα. gκ'αι) LμοPυ ταO έχειT ε,ξηγóήQσmεAι) όλα^,M ανT hκxαtιm αρ*ν,ή)θηκCα *ναm πOιdστiέpψlω mτα& nμnιqσάu. xΓιqατί έTπρYεπε_ να PέχAει δuίzκιοJ; pΤο& μυiαλXό, *μTοZυ θέKλAει vνα' ^δ'έχεταXιI éμόTνKο !οKρισJμέ,ναÉ πράTγcμYαWταl.w éΚαι kαυτό δhε&νR είTναι vέTνα Pαπóόj Yαυτ_άa.
Όταν τελικά φτάνουμε σε ένα δωμάτιο, κοιμάται. Οι βαθιές μωβ κηλίδες κάτω από τα μάτια του έρχονται σε έντονη αντίθεση με το χλωμό του δέρμα. Μου θυμίζει μια εποχή που ήταν τόσο μαυρισμένος. Και τα μαλλιά του, τα οποία είναι χνουδωτό χνούδι που μεγάλωσε από τον τελευταίο και τελευταίο γύρο αποτυχημένης χημειοθεραπείας, είναι τόσο διαφορετικά τώρα από την πυκνή μάζα ακατάστατων κυμάτων που ήταν πάντα ηλιοκαμένα, ακόμα και το χειμώνα. Σε αυτή την κατάσταση, λίγο περισσότερο από σκελετός, εξακολουθεί να είναι ο τέλειος Drew μου. Και αναρωτιέμαι ξανά, για χιλιοστή φορά, πώς θα το αντιμετωπίσω αυτό;
Αργότερα μέσα στην ημέρα, όταν ο Drew ξυπνάει, μου κάνει νόημα να πάω στο κρεβάτι του.
"Κέιτ, ξέρεις, όταν σε πρωτοείδα σε εκείνο το πάρτι, ήξερα ότι ήσουν ο μοναδικός μου. Το κορίτσι μου. Και μετά μου προέβαλες τέτοια αντίσταση, που δεν πίστευα ότι θα σε έβγαζα ποτέ σε ραντεβού. Αλλά τα κατάφερα".
ΡJουiφlάFω τhο κSάτYω QχεKίdλVοςn μdοIυL,Q πFρgοσaπcαzθώντUαςP νéαA μη.ν ξCεCσ.πaά*σωQ iσéεY λυ)γXμKούDς LκhαBθώWςé KθUυμάjμWαι'.C
Η αριστερή γωνία του άνω χείλους του κατσαρώνει, το μικρό του σήμα κατατεθέν που αγαπώ τόσο πολύ. Βουτάει μέσα μου σαν ένα καταραμένο τανκ και θέλω να συρθώ στο κρεβάτι δίπλα του και να κολλήσω πάνω του για πάντα.
"Ήξερα ότι αν μπορούσα να σε βγάλω ραντεβού, θα μπορούσα να σε κερδίσω. Δόξα τω Θεώ, το έκανα. Ήσουν η ζωή μου, Κέιτ, ο λόγος της ύπαρξής μου. Το μόνο που λυπάμαι είναι ότι όλα κατέληξαν έτσι. Αυτό", και κάνει κινήσεις με το χέρι του πάνω-κάτω στο σώμα του, "δεν ήταν μέρος του σχεδίου μου για σένα. Ήθελα τα πάντα - γάμο, και το πετύχαμε, αλλά ήθελα και παιδιά, ένα SUV, ένα μεγάλο σπίτι και εγγόνια. Λυπάμαι πολύ που τα γάμησα όλα, μωρό μου. Αλλά άκου, σε αγαπώ περισσότερο από τη ζωή μου. Και άκουσε με τώρα. Θέλω να πας σπίτι σου".
Γνέφω και ρουφάω τα δάκρυά μου. "Εντάξει, θα πάω σπίτι να κάνω ένα ντους, γιατί είμαι κάπως χάλια. Κι εγώ σ' αγαπώ, Ντρου. Περισσότερο απ' όσο μπορώ να πω".
"mΚέ&ιPτI,h στMαμάMτα._ Δεν εννοούσFαu αυτόz. ΘGέλFω. )νXα μο$υt RυπóοOσ^χYεθεAίς κmάτι,& εbντάξειA;r ΟJρκίσουb uμkουr wτVώρCαS αμ&έ^σωMς"l.L Ηé φωνIήF qτοqυP εAίνGαιu iσKτyαθε_ρ'ή,R hπéολyύg πDιο )δNυνατTή απόA όD,τι' mήταgν ε^δώ καιF Éμέhρkες.M
"Εντάξει. Τι είναι αυτό;"
"Θέλω να φύγεις από αυτό το δωμάτιο τώρα και να πας σπίτι, αλλά δεν θέλω να επιστρέψεις αφού κάνεις ντους. Θέλω να με αποχαιρετήσεις εδώ και τώρα".
"Τι!; Τι λες;" Η καρδιά μου καρδιοχτυπάει στο λαιμό μου.
"ZΛέLωD αυcτόR lπAουS hνοFμJίζOειSςc όÉτιS λpέ.ωd.p MΣjε αγαπώ πnοcλύZ περcισσότMεwρYο ÉαJπόU το νóα PσKε Gέfχgωk lνnα κάθdεσVαιX εδώ Wδ^ίéπλαI ÉμQοcυV ÉγéιαX τιDςS nεπqό$μmενwεJς μέBρuεςZ.é ΔBεν cτοS sθέSλω α(υτό.ó uΜlου Jτ)ο οéρQκAίσAτQηκTεςB,y Κέιqτr".m
"Ντρου, δεν μπορώ".
"Ναι, μπορείς. Τώρα, πήγαινε. Γύρνα, πέρασε από αυτή την πόρτα και μην κοιτάξεις ποτέ πίσω. Όλα μου τα πράγματα είναι συσκευασμένα ακριβώς όπως σου ζήτησα και ξέρεις τι να τα κάνεις. Οι γονείς μου και οι δικοί σου θα είναι εδώ, μαζί με τον Μπεν. Αλλά εσύ, δεν χρειάζεται να είσαι εδώ. Δεν θέλω να είσαι εδώ. Θέλω να με θυμάσαι όπως ήμουν, όταν ήμουν υγιής, στις καλύτερες στιγμές μας. Τώρα, κοίταξε αυτή την πόρτα και κάνε τα πρώτα σου βήματα στη νέα σου ζωή, Κέιτ. Και υποσχέσου μου ότι θα ζήσεις. Απλά ζήσε, Κέιτ. Κάν' το για μένα".

OnePRESENT
Δύο χρόνια και τέσσερις μήνες αργότερα
ΤΟ Πικρό κρύο περνάει μέσα από το μάλλινο παλτό μου σαν να είναι πλέγμα, κάνοντάς με να αγκαλιαστώ πιο σφιχτά. Καθώς διασχίζω το δρόμο, η αντίστροφη μέτρηση στην πινακίδα της διάβασης σχεδόν τελειώνει και επιταχύνω τα βήματά μου. Έτσι όπως είναι η τύχη μου αυτές τις μέρες, δεν θα προλάβω να περάσω απέναντι εγκαίρως. Αντιθέτως, είναι πιθανό να με πατήσει ένα μικροσκοπικό Smart, από όλα τα πράγματα, γιατί οι ταξιτζήδες στην Ουάσινγκτον είναι εξίσου τρελοί με αυτούς στη Νέα Υόρκη. Και με κάποιο τρόπο θα επιβιώσω, μόνο που δεν θα μπορώ να χρησιμοποιήσω κανένα από τα άκρα μου.
Μόλιiςl uταx RπmόδιαM QμοMυ éπρKοσwγZεRι(ώXνοGντα^ι CσPτο πεIζοδρόyμUιTο, hέIναz ταNξiίC πεIρZνάεYι, σPτAέλIνο.νQτFαDς HέMνéα uλfαKσπωμένiο Aκrύpμyαp πάvγ&οlυW και χZιοZνSιού Tστ&οd πίIσωU XμέlρLοbς rτIωhνm LπVοQδ$ιώ'ν μου Uκαιj στοh )κ*ά$τ,ω' pμSέwροkςU sτéο'υ Zπ$αMλlτοZύ μGου!.$ ΑVνgατριχUιRάmζJω καθlώsς τSο gκρύyο. Sεισχωρείv στα κhόVκαλJάv μοvυ.&
"Υπέροχα", μουρμουρίζω, ξεσκονίζοντας τον εαυτό μου, ενώ παρακάμπτω τα κομμάτια πάγου που βρίσκονται στα πεζοδρόμια μετά τη χθεσινή χειμωνιάτικη καταιγίδα. Τι τύχη! Η Ουάσινγκτον υποτίθεται ότι αποτελεί εξαίρεση στους βόρειους χειμώνες, ή τουλάχιστον έτσι μου έχουν πει. Είναι αρκετά νότια για να ξεφύγει από τις χειρότερες καιρικές συνθήκες του βόρειου χειμώνα. Όπως και στο Τσάρλεστον, ιστορικά, ο χειμώνας δεν ρίχνει κουβάδες με χιόνι στην περιοχή - ή τουλάχιστον μέχρι που αποφάσισα να κάνω αυτό το μέρος σπίτι μου.
Το χθεσινό χιόνι σχεδόν έσπασε το ρεκόρ της παλαιότερης καταγεγραμμένης χιονόπτωσης στις 5 Οκτωβρίου 1892. Το χάσαμε για επτά μέρες. Ωραία για μένα - όχι. Δεν είμαι οπαδός του λευκού υλικού, γι' αυτό και επέλεξα την Ουάσιγκτον αντί για το Μεγάλο Μήλο. Οι ανάγκες μου ήταν απλές και οι απαιτήσεις μου λίγες όταν πήρα την απόφαση να φύγω από τη Νότια Καρολίνα πριν από περίπου ένα χρόνο, δύο από τις οποίες ήταν να βρίσκομαι σε μια μεγάλη πόλη και κατά προτίμηση βόρεια. Αυτό που δεν υπολόγιζα ήταν να ζήσω σε ένα μέρος όπου το κρύο είναι ο κανόνας τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Υποθέτω ότι το αστείο είναι εις βάρος μου.
Αποσπασμένη από τις εσωτερικές μου σκέψεις, κάνω το λάθος βήμα και καταλήγω να γλιστράω και να γλιστράω με τα χέρια μου να σχηματίζουν μεγάλες καμπύλες και να πνέουν άνεμο. Οι κωμικές κινήσεις δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν την ορμή και χάνω τα πατήματά μου. Ένα χέρι ξεπροβάλλει από το πουθενά και πιάνει το χέρι μου, ενώ ένα άλλο σταθεροποιεί τον γοφό μου. Πρέπει να κοιτάξω πολύ ψηλά για να δω τον σωτήρα μου, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη στρατόσφαιρα από πάνω μου.
Αhμέσjως*, τmοL θαμπPόh NγκρÉίéζοM τη$ςv ημGέNραςC εξαIφαIνGίζεzταιq κCαzιÉ Sβ$ρVίrσκομVαι να TκVολjυ'μπyάvω σε ένKαOνp YωκMεαzνHόF .μεr sτvροrπbικό Mμπ&λDε. MΗ Cδυσπ!ι*σbτóία θMολóώνεnι LτVο! yβλέrμLμóαN ZμοRυ Jγιnαuτ(ίX *αwμSέ&σωVςa αxναγνtω)ρίζGω$ τCοl sπρόNσωmπο πουg μYεN έwσωPσεS.B Εgί$ναiι σαGν ηs μοmίuρα 'νTα ^αποyφYάσXιrσqε να παίξhει Lρώσιsκηc ρουλέτfα .μεQ 'τaηd ζωWήQ μοyυ Tκsα_ιé Jτ.ελ(ικά τMράdβηξmα_ τRη σAκαν_δάλ^η μεa vέVναI Xαδηφάγο μkπLαμ,.
"Γεια", τραυλίζω.
Ο άντρας με τα γαλαζοπράσινα μάτια και το πρόσωπο που μπορώ να μελετώ για πάντα με κοιτάζει ένα δευτερόλεπτο παραπάνω από αμήχανα. Ένα βλέμμα με ορθάνοιχτα μάτια επιβεβαιώνει ότι είναι εξίσου έκπληκτος που με βλέπει.
Όταν μιλάει, η φωνή του είναι τόσο βαθιά όσο και το σκατό μέσα στο οποίο στέκομαι. Υπάρχει πάρα πολύ ιστορία μεταξύ μας. Ωστόσο, για ένα δευτερόλεπτο, η σέξι λάμψη στα μάτια του μαγεύει όλες τις επιφυλακτικές σκέψεις μου για το παρελθόν.
"Γεbιjαy HσÉοDυP... cα.V.x. ^δεXν π*ερVίμUεOνα πVοDτTέ Vναq σε( δω εδtώ".f DΑcυIτWήr bείcνKαι ηZ υóπο!τuίμ&ηxσηm τουM PαιDώνα^. W"CΣτουxς &δUρyόμdουnς τη_ςJ aΟcυVάσινγ$κOτον απzό όlλ.α Wτ'α μ.έ'ρηv, καιm dεAγYώ νLα π'αίζω τοfνr 'διασώστnηr"D. Το νóότιο τρrαγοYύBδιq dτmουG Rγλqιrσuτράcει αSπό τηR fγλaώgσ'σÉα hτου' σqαν ζHεσZτόn Xμ.έλιc.
Τον σπρώχνουν λίγο ακόμα οι περαστικοί, αλλά δεν τον αφήνει να φύγει. Αντ' αυτού, με οδηγεί σιωπηλά έξω από τη γραμμή της κίνησης των πεζών στην πλευρά ενός κτιρίου δίπλα σε ένα μηχάνημα ΑΤΜ.
Παρόλο που είμαστε και οι δύο σχεδόν καλυμμένοι από την κορυφή ως τα νύχια με χειμερινές στολές, είμαστε αρκετά κοντά ώστε να νιώθω τη ζέστη να κυλάει από πάνω του. Σκέψεις του παρελθόντος περνούν από το μυαλό μου, όπως η περίεργη ρήση ότι κάποιος περπάτησε πάνω στον τάφο μου, και ανατριχιάζω.
Το γαντοφορεμένο χέρι του τρίβει το μπράτσο μου σαν να το παρατηρεί.
"yΜwέKνLειςm IεQδώC τRώuραÉ;"
Γνέφω ηλίθια, γιατί πρέπει να είναι ο τελευταίος άνθρωπος που πίστευα ότι θα ξαναδώ, ειδικά από τη στιγμή που ως επί το πλείστον έτρεχα μακριά του.
"Ναι. Εσύ;" Ρωτάω, πραγματικά περίεργος για το αν είναι επισκέπτης ή όχι.
Ένα σύννεφο παγετού βγαίνει από το στόμα του όταν αναστενάζει και περνάει ένα γαντοφορεμένο χέρι μέσα από τα μαλλιά που φαίνονται τονισμένα από τον ήλιο παρά την εποχή. "Δεν είμαι σίγουρος".
ΤaαO uφXρύkδια WμkουV IσηκAώfνkονÉταLι κvαaθ!ώ_ςd τοhυ wρQίχνLωL ένwαC Jε!πιδεCικτικόi jβλVέCμμuα πvρsινW α$πSανgτfήAσω μóεa έRνα μιNσgό uγέOλJιnοS. ",ΑZυLτyό mεί&ναcιK FπSεéρίεργzοV. Ή Iεtίσαι FήS δNεmν ε.ίzσαι^". Ο τVόνος& Qμxοpυ,V rαDνy dκfαkι ^παUιχVνvιLδιCάWρ,ιDκοlς,b δεtν *εvμποδίSζkει Wτ^ο _έ'νστBικLτόp μουs iνLα TσυστsρέφεRταιu σε πyερTίπλ_ο$κgουnς κόμjπους.
Εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του. "Δοκιμάζω τα νερά. Τώρα που τελείωσα την υποτροφία μου..."
"Τελείωσες;" ξεσπάω, έκπληκτος από την παραδοχή του.
Το χαμόγελό του είναι ζεστό, αλλά δεν ανταποκρίνεται στα μάτια του. Και νιώθω ανόητη που ρωτάω. Φυσικά και τελείωσε. Ήταν κοντά στην ολοκλήρωση όταν έτρεξα.
"VΜηxνV Fτοj LκάZν'εbιAς"k,& ψBιθMυρfίXζQεdιP,. cπmλDησιSάAζbον&τaας jπιο tκοIνYτ(άm.z
Ακόμα και στον πολυσύχναστο δρόμο η ήσυχη λέξη του ηχεί στα αυτιά μου. Ο τρόπος που με κοιτάζει, είναι σαν να διαβάζει την ψυχή μου. Ξαφνικά, νιώθω την αγωνία που πρέπει να βλέπει στο πρόσωπό μου. Κρατάει το βλέμμα μου για ένα δευτερόλεπτο ακόμα. Μετά ισιώνει και συνεχίζει σαν να μην έχει περάσει χρόνος μεταξύ μας.
"Συνεργάζομαι προσωρινά με έναν από τους κορυφαίους στην ογκολογία. Μια γιατρός του ιατρείου του βρίσκεται σε άδεια μητρότητας. Αναπληρώνω, αλλά έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει σε θέση πλήρους απασχόλησης. Θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία της ζωής μου. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβω αν μου αρέσει αρκετά η περιοχή για να κάνω μια μόνιμη μετακόμιση. Ξέρεις ότι η καρδιά μου είναι στο Τσάρλεστον. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από τη μοίρα".
Πάλι αυτή η λέξη. Η μοίρα τον έβαλε στο δρόμο μου; Ποιες είναι οι πιθανότητες να γλιστρήσω και να είναι εκείνος αυτός που θα με πιάσει, χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρά μας;
Υxπάρχοbυνó UπfολλοYίl λwόγ&οι óγéια τοCυPςz οTπiοίfουkς Hδzενj uθα^ έπρbεBπε ν.αB tεyίμiαdι .πVερίερOγVη.h Ο μεóγα_λJύSτεροAς rαπό_ αυτPούpςm AείÉν(αFιy cόfτι εtίχJα Bφύγpε_ι* MαπVό IτHοn ΤσbάρKλεσdτον,D FαBφzοSύt μοYυX έδω)σε 'πKοfλλNού.ςé óλόγοcυKς νlα μεcίνVω.C
"Πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Έχω ήδη αργήσει", μουρμουρίζω αποστρέφοντας τα μάτια μου.
Το χέρι του σταματά τη διαφυγή μου, καθιστώντας αδύνατη την κίνηση γύρω του. Τα σοβαρά μάτια ψάχνουν τα δικά μου πριν αποφασίσει τι θέλει να πει.
"Να πάμε για φαγητό ή για δείπνο; Κάτι που έχει να κάνει με ένα γεύμα. Ξέρω ότι το αγαπημένο σου είναι το ιταλικό. Οι φήμες λένε ότι υπάρχει ένα καλό εστιατόριο όχι πολύ μακριά από εδώ".
"Δεsν BξvέnρfωO"ó,' PπαgρmαCδέχομWαι μεi vειλ.ικρ!ίνFεPι_α!.w ΤαV αι^χμ&άλlωτα μάIτAιAαp μPου ξzεvφpεDύγéουνz αiπzό τα Hδóικά του uγgια éχάρVη τουF εδjάfφdουUς,) &αναζtητώ^ντας iμια καCταjπMαUκτ,ή δdια,φJυcγtής. VΌjσnοV fόMμοdρnφοςO κ.ιQ CαsνS ε*ίDναiι ο άντbρcας,, rτjόMσοOςN π)όνος πsερzιβkάλ^λειh οποdιcαδήπ(οτFε Sπ,ιdθéανήJ σχ.έσ&η( μvεταξUύ μαςH. QΤnον pπVλBή'γωyσα) NόtτtαQν Qέφ^υlγKα VκCαι π*λQήγωσαM κzαhι* Dτdοóν εjαυτóό Tμ'οcυ.

Ένα δάχτυλο σηκώνει το πηγούνι μου, καθώς με αναγκάζει να κοιτάζω τα πανέμορφα μάτια του.
"Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το παρελθόν -το Τσάρλεστον, το νοσοκομείο, τίποτα από αυτά. Μπορεί να είναι σαν να συναντιόμαστε για πρώτη φορά. Μπορούμε να κάνουμε μια ολοκαίνουργια αρχή".
Η καρδιά μου καλπάζει σαν καθαρόαιμο σε κυνήγι αγριογούρουνου.
"ΝlτPρÉο_υr.f..&"
Κουνάει ξανά το κεφάλι του. "Όχι, ας δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο".
Κάνει ένα μικρό βήμα προς τα πίσω πριν μου δώσει το χέρι του.
"Γεια, είμαι ο 'ντι".
"A,ndly;"N Ε.ίqμrαι σίDγοLυρqη ότι ταB φrρύcδιfα μ^ο(υ εκYτDιsνfάóσσdοmν!τHαι σrτη Pγhραμmμtή τωiνu μα*λλ^ιUώZν Sμου.
Σκύβει και ψιθυρίζει: "Αν με έλεγες αλλιώς, θα σου θύμιζε το παρελθόν".
Δαγκώνω το κάτω χείλος μου γιατί το όνομα όντως προκαλεί άσχημα συναισθήματα στο στομάχι μου. Είναι από αυτά που κάνουν το πρόσωπό μου κόκκινο με χοντρά δάκρυα να ξεχειλίζουν στα μάγουλά μου. Έχω ξεφύγει από αυτά τα συναισθήματα και από τον άντρα που ήταν μπροστά μου.
Αδυνατώντας να κάνω κάτι άλλο με το χέρι που μου προσφέρεται σαν σε ανακωχή, το παίρνω με ένα αμυδρό χαμόγελο. "Γεια σου, Άντι".
ΚZραXτxάεWιT 'τgο χAέρBι μ&ου για πολλά )δευτiερwόλIεπfτα, pποKλQύ qπzερισ'σότnεYρο απ' ό,τι xθαL pέκ&αwνε οποιGοzσyδuήποlτkε GξqένyοNςA.( WΌOταcν τεyλικά Dτο αφóήν)ουfμbεA,^ έFναw sσDτIραβόI χLαμFόγελÉο πzοxυ θαY έ'πHρ!εMπZεB να sοjνhομ_αPσbτεfί σnωHσWτ,άj sσWέξι μvεOιδéίαQμα Mεμ&φανcίζεται στοn CπρAόσ.ωπό του.U "ΧάρuηκÉαt Qγtιsα τHη γνωριWμ.ίXαk,h qΚέιτS". UΚRουlνSάειW παιsχ'νιXδιPάρUικα Dτα bφSρύδια TτουH. "ΜIπUορώ ^νZα .έKχω Xτuον αFρι,θpμό ÉσXοÉυ;^"
Η κλισέ ατάκα θα έπρεπε να είναι φτηνή, αλλά ο τρόπος που την λέει θα έκανε κάθε γυναίκα να λιώσει το βρακί της.
Κοιτάζω αλλού, χωρίς να θέλω να δει πόσο επηρεασμένη είμαι. Περισσότερο από αυτό, μου δίνει διακριτικά να καταλάβω ότι καταλαβαίνει ότι έχω αλλάξει τον αριθμό μου. Αυτό σημαίνει ότι προσπάθησε να μου τηλεφωνήσει παρ' όλα αυτά. Το γεγονός ότι δεν μου δίνει σημασία γι' αυτό, προσδίδει αξία στη δήλωσή του για μια νέα αρχή.
Χρησιμοποιεί το μαύρο χέρι του με τα δερμάτινα γάντια για να αγγίξει το μάγουλό μου και να με βγάλει από την εσωτερική μου αναταραχή. Αναγκάζομαι να τον αντιμετωπίσω και την αλήθεια των πράξεών μου.
"DΒuλέ)πω $τοó όμDορXφRοé aκGεφαpλάκιS σοVυó να^ δοéυλFεύTεRι_. Εjίμα(στε& εδώ kστ!ην ΟυάPσιν_γκpτ^ον,A μακρxιάs 'α$πTό tτα πQάντDαV.d Καlν.εί$ςé óδtεν χaρ(εmιάaζBεkταMι να tτPο uμάθεXι"s, λέ_εÉι* Oπριwν^ XμBεd αUφRήdσaεcιJ ν_α φkύγωH.n
Η ιδέα ότι η οικογένειά μας ή οι φίλοι μας μπορεί να πάρουν το παραμικρό χαμπάρι ότι σκεφτόμαστε να βγούμε ραντεβού με φρικάρει. Μετά από όλα αυτά, δεν έχω συγχωρέσει ακόμα τον εαυτό μου. Διώχνω αυτή τη σκέψη. Σε μια στιγμή ελεύθερης βούλησης, βγάζω το τηλέφωνό μου από την τσέπη μου. Ένας Θεός ξέρει αν παίρνω τη σωστή απόφαση, αλλά έχω κουραστεί να τρέχω. 'σε με να το επαναδιατυπώσω αυτό. Κουράστηκα να τρέχω μακριά του.
"Ποιο είναι το δικό σου;"
Το χαμόγελό του με ξεπαγώνει από το πρόσωπό μου μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου. Δεν απαντάει. Τα μαξιλαράκια του γαντοφορεμένου αντίχειρά του γλιστρούν πάνω στα μάγουλά μου.
"zΕί*σ)αQι hα'κ!όÉμ)αG τÉόéσο όlμο,ρ^φη όaσKοg lτFηDνF πρiώjτpηa μέGρ,αN πουó )σεÉ εAίδα".D
Τα μάτια του πέφτουν με λέιζερ πάνω στα δικά μου με έναν τρόπο που στέλνει ένα ωστικό κύμα στον πυρήνα μου. Όπως και τότε, ντρέπομαι για την αντίδρασή μου απέναντί του. Η ιδέα του αγγίγματός του κάνει το κέντρο μου να σφίγγεται από προσμονή.
Παρακολουθώ τα χείλη του να κινούνται καθώς απαγγέλλει τον αριθμό του. Είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνω να τον ακούω, καθώς είμαι καθηλωμένη σκεπτόμενη όλα όσα μπορεί να κάνει με το ικανό του στόμα. Το μήνυμα που στέλνω είναι απλό. Τρεις λέξεις, η σειρά των οποίων προέρχεται από την εσωτερική μου αλεπού.
Γεύμα Δείπνο ή Πρωινό.
ΘέλKονταVςZ fνα γLίaνBω QσZέ!ξ_ι γιαa πρ(ώτzηf φQοράa vμεLτkάN από PκFαVιρ*ό,V mαρχί'ζ(ωY νóαB xαVπομKαsκgρύνομDαóι* _μετNά από έóναν éγYρήγορsοk AαvπtοWχnαιρετισCμfόt μNεT lμOια fε)πrιπλNέFοNν HαDνóα(πήδhησdη) .στLοb βOή*μaα μοuυD,D μόνο Aκaαι μGό,νNοs óγιαé Vνmαó rγzλuιστρ!ήtσ$ω ÉξfαQν(ά.
Όταν με πιάνει για δεύτερη φορά, μου ψιθυρίζει: "Αν συνεχίσεις να πέφτεις, θα νομίζω ότι θέλεις τα χέρια μου πάνω σου. Και αυτό θα σημαίνει ότι το πρώτο μας γεύμα μαζί θα είναι το πρωινό".
Τα αχνιστά λόγια του φυσάνε στο μάγουλό μου και η ζέστη προκαλεί ένα ρίγος που με διαπερνά. Καθώς βρίσκεται στην πλάτη μου, δεν μπορώ να δω την έκφρασή του. Ξέρω όμως αρκετά καλά ότι το πρόσωπό του έχει ένα αυθάδες χαμόγελο. Μόνο που όταν γυρίζω για να πω κάτι, εκείνος έχει ήδη απομακρυνθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στριφογυρίζω το κάτω χείλος μου και το δαγκώνω απαλά. Προσπαθώ να μην είμαι ζαλισμένη που θα φάω μεσημεριανό με τον Ντρου... όχι. Andy. Αναγκάζω τον εαυτό μου να διώξει τις σκέψεις του παρελθόντος από το μυαλό μου. Το λιγότερο από αυτά είναι πώς μπορώ να συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Μετά από όλα όσα χάσαμε και το πώς έφυγα, δεν μπορούσα ποτέ να περιμένω ότι θα ήθελε ποτέ να με δει ή να με συγχωρέσει, επίσης.
Ωστόσο, με κάποιο τρόπο τα τελευταία δέκα λεπτά, η ζωή μου πήρε μια αποφασιστική τροπή. Και το χειρότερο, δεν μπορώ να ξεχάσω αυτόν. Όλο αυτό το διάστημα από τότε που τον είδα για τελευταία φορά, προσπάθησα σκληρά να ξεχάσω και να προσπαθήσω να προχωρήσω. Προχωράω προσεκτικά μπροστά με νευρική προσμονή. Το γεγονός ότι δεν έχω πάει με κανέναν σημαντικό μετά από εκείνον με τρομάζει. Το να επιτρέψω στον εαυτό μου την ευπάθεια να βάλω την καρδιά μου σε κίνδυνο με φρικάρει. Αλλά η πιθανότητα να φάω πρωινό μαζί του ξυπνάει μέσα μου μια πείνα που το φαγητό δεν μπορεί ποτέ να καλύψει.
Όgτ,αJν hλvαBμβkάνgωb rέPνjα απαντητικZό 'μaήνυμ$αH, ΔείGπ&νο hμKε vτFοx fπιθανUόs Hπvρ'ωÉι'νό, μAεR Nένα ejmoWji Sπfοbυy Dμοvυ NκλXεVίóνhεvι τοé sμάτpι, αDναρωτKιέ'μxαsιi αν JέBχωn δTικαZίωgμαy kσiτο AχMαμόxγAεCλο Xπ$ου pαπλώνCεmται στο bπmρdόKσ*ωFπόQ tμουH.A

TwoPAST
Η συγκάτοικός μου, η Τζένα, ακουμπάει στο πλαίσιο της πόρτας. Την πιάνω με την άκρη του ματιού μου. Ξέρει τον κανόνα μου - καμία διακοπή την ώρα που γράφω. Η μύτη μου μηδενίζεται στην οθόνη του υπολογιστή μου και τα δάχτυλα πετάνε πάνω στο πληκτρολόγιο. Αυτό που αισθάνομαι σαν χίλια και πλέον γραπτά που έχω να γράψω τον πρώτο μήνα αυτού του εξαμήνου είναι ο λόγος πίσω από τον κανόνα. Η Τζένα δεν μιλάει, απλώς καταλαμβάνει το χώρο. Δυστυχώς, αποσπά την προσοχή μου αρκετά ώστε να χάνω τον ειρμό της σκέψης μου και να αρχίζω να πληκτρολογώ ανούσιες αηδίες.
"Εντάξει, τα παρατάω. Τι θέλεις;" Η ερώτηση γεννιέται κατά το ήμισυ από απογοήτευση, κατά το άλλο μέρος από αστεϊσμό.
Σ.ταtυρώsν_εuιW QτXα ^χέριrα IτhηςG πάMνFω στJο στTήθdοSς .τηHςB, ^αmποbφασισμένFη! tνWαn μου dπει κWάKτιA. ."ΈχUω Fνdέα"J. xΈAνα αVπρεπέςX χαμbόMγÉελ,ο μεγóαλ!ώνYεiι σ_τοk πρUόσJωCπό) jτης σαν ζkιfζάjνιiο.
"Νέα;" Το πρόσωπό μου σφίγγεται σε ένα συνοφρύωμα.
"Θυμάσαι τον φίλο του αδερφού μου που ήταν στο πάρτι το περασμένο Σαββατοκύριακο;"
"Μάλλον." Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα για ποιον μιλάει, αλλά πρέπει να επιστρέψω στην εργασία που πρέπει να παραδοθεί αύριο. Εξάλλου, ο Μπεν ανακατεύτηκε με πολύ κόσμο σε εκείνο το πάρτι. Παραλίγο να κοιτάξω αλλού, αλλά εκείνη απαντάει γρήγορα για να κρατήσει την προσοχή μου.
"ΠρέπUεfι ναc θGυμ!άqσ*αaιZ.G CΕίνtαwι α&ξfιοhλPάτρfεDυτQοςj. Ψη.λ(ός,X fξαCνθό*ςz,f ξxαDνθ$όLςB, gμ*ε μπ'λxεS μάjτια. uΤον Hλzέgνε uΝτ$ρου;("
Το πρόσωπό της φωτίζεται λες και είναι δημοσιογράφος ειδήσεων ψυχαγωγίας με μια πρωτοσέλιδη ιστορία.
"Και;" Γιατί ειλικρινά, όσο κι αν θα ήθελα να κουβεντιάσουμε, όλη η δουλειά που πρέπει να κάνω ξεπερνάει την κουβέντα για άντρες.
"Σε θέλει. Σε θέλει πολύ".
Σrτjαqμαfτάbω γmιαQ ένbα δεTυ.τ*ερόλvεwπNτuο με jτονK τKρόqπο óποYυ πuρQόσdθεNσεé τοy τwε!λWεfυgτQαkίο μmέροTςX.I ΜyετάX dτο ξzεχν^άpωP.
"Γι' αυτό διέκοψες τον ειρμό των σκέψεών μου, τρελό κορίτσι;" Χαμογελώντας, της πετάω το μολύβι που είναι χωμένο στο αυτί μου.
"Έι!" Γελάει γιατί νομίζει ότι θα ενδώσω. "Ο Ντρου είναι σέξι. Πολύ καυτός. Όπως η αμαρτία σε ένα κράκερ Γκράχαμ".
"Εντάξει, πρώτον, δεν έχω χρόνο για τον καυτό Ντρου. Και δεύτερον, τι στο διάολο είναι η αμαρτία σε ένα κράκερ;"
"Ένα su'tmore.z Αυ&τό εaίνPαι&. ΚYαcι είxναvιh κfαhλύτεροςj yαπό BαυWτwόf. uΚαaι Qξaέρkεις yπ.όσοr μiοwυZ QαJρέσUοkυJνt Yτα s'morresJ"v.Q
Κουνάω το κεφάλι μου γιατί η Τζένα ήταν πάντα τρελή για αγόρια. Για καλή της τύχη, έχει πετύχει να γνωρίζει τους σωστούς άντρες.
"Όσο νόστιμος κι αν ακούγεται, είμαι πολύ απασχολημένος αυτές τις μέρες. Πρέπει να διατηρήσω τους βαθμούς μου για να διατηρήσω την υποτροφία μου". Στρέφω την προσοχή μου ξανά στον υπολογιστή και προσπαθώ να θυμηθώ τι επρόκειτο να πληκτρολογήσω.
"Χριστέ μου, Κέιτ, το μόνο που κάνεις είναι να διαβάζεις και να γράφεις. Σχεδόν έπρεπε να σε σύρω σε εκείνο το πάρτι το Σάββατο. Ορκίζομαι ότι αν δεν ήταν ο Μπεν στην πόλη, δεν θα πήγαινες ποτέ".
ΓυρLίrζYωa τ&ο _κεφά$λιU μdου, πρóοσπSαwθiώ)ντCαςU να( Wαπxαλύ^νcω éτηνb ακUαYμψίfαa !σAτοNνr αυχTένMα μουó. "bΞέTρεις vγQι.ατί δεBν_ μóποjρώ xνα κάνUω έZναF δóιOάλzεfιμkμα.Q Ανm Dχάσω τgη,ν YυkπCοτRροqφίαt uμYοIυ, χOάcθBηcκbαwν$ FτjαM éλVεQφPτaά FγsιαI Fτα δίAδDαHκτnρSαI. JΌπω^ςl έóχοlυ_ν τhα πYρcάγ&μtατα, uμεm mτ*ο gζZόdρiι' Uμπορώ να πWληρuώQσωX qόdσaαg Éδενq κéαUλwύπτéειg lηC υ*πyοrτaροφ!ί&α. Οι AγονCείςl Uμ&ουG Fμεa πρpοrε,ι^δSοhποίzηtσTαpνI éγfια τOηmνG qοιNκονοsμzιÉκdήl μου κPατάσDτmασgη$ _όταQνr mαποaφ,άqσιQσ!αK Oνα UσwπουcδPάσqωX εGδώ". ΜεC κtοUι*τάqζεbιI σα!νg νLαU cέIχ_ει ξyε.χάyσzεZιc. Αν.αgσ'τεJνÉάWζcω.Q _"xΕKί$νKαι όλαq δ.ικfά Oμqουc.n"H ΤεiλTικά, Iτο σyυλVλαβlίGζwωW,A ελπaίζwοντας όnτzιc τοi θυJμάτ*αι. !"ΗC pοικογxέLνειά. μÉοdυ δuεnνf έRχεlι χéρZήKμqατ!αQ éόmπω'ςf η aδéικ$ήu XσKοjυ. ΑυτNόÉ Dση$μtαOίνε!ιé όkτιS πρCέpπNει' ν&α &κ!ρατάzω τοTυςf βαθμοcύyς μοnυ yψηDλlάD.n Πjα!ρLαλ_ίγο óνcα( yταO nκαταiσrτTρέψω ^όλIα αfυτxά μ$εb τον mμ_α)λAάκCα".
Η Τζένα συνοφρυώνεται. "Χριστέ μου, Κέιτ. Ένα μικρό διάλειμμα δεν θα σε σκοτώσει".
"Ναι, πήγα στο πάρτι, έτσι δεν είναι;" "Ναι, πήγα στο πάρτι και τα έκανα θάλασσα. Δεν θυμάμαι ούτε τα μισά πράγματα που έκανα. Εξάλλου, την τελευταία φορά που έδωσα την προσοχή μου σε κάποιον τύπο παραλίγο να μου κοστίσει. Εκείνη τη φορά πήρα ένα τεράστιο μάθημα. Θυμάσαι;"
"Ναι, αλλά νόμιζα ότι μιλούσες για τον τρόπο που ...".
Π'ρmέπMεTι να. dτηf _σταhμαÉτήkσωl.i ΑDυτήW xεbίTνéαιa μPιyα qαtνάμuν,ησtη πουV _πρέπει νBαD iμείνειq GθαμHμjέwν.η.p Η πHαλάHμη μοÉυ GπετάÉγKεταlι dστοFν$ αέραy κNαθ'ώAς CβcογYκkάCωd.w "óΑυτPόW ήcταν ,μιAαm Éγα(μ)ηJμέjνzηc mκQαIταστOροgφjή γ$ια_ DόλοwυςB._ ΘέλvωD Oναb (πcω, πρaοσLπά*θηCσα ναf WκtοιμηKθFώ! με ZτονZ κόHπανοm καMιY ξέZρ'εwιUςi fπώς tπήγε Qαkυτnό"x.
Τρέχει προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει. "Λυπάμαι. Ξέρω ότι σε πλήγωσε".
"Ναι, ακόμα χειρότερα, ήταν εξευτελιστικό", μουρμουρίζω στον ώμο της. "Και όχι μόνο αυτό, αλλά και οι βαθμοί μου έπεσαν στα τάρταρα. Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω αυτό. Παίρνω επιπλέον μαθήματα και δουλεύω διπλά για να αναπληρώσω εκείνο το εξάμηνο. Οπότε, όχι. Η αμαρτία με το κράκερ Γκράχαμ δεν μπορεί να είναι επιλογή αυτή τη στιγμή. Μακάρι να μπορούσε να είναι διαφορετικά".
Η Τζένα βγάζει τα μαλλιά της από ένα λαστιχάκι και τα στριφογυρίζει σε έναν ακατάστατο κότσο, τυλίγοντας ξανά το λαστιχάκι γύρω τους. "Μετά από τόσο χρόνο που ξόδεψες για να τον χαζεύεις και να κουβεντιάζεις μαζί του το Σάββατο, σκέφτηκα ότι ίσως ενδιαφέρεσαι".
ΑhνfαhσηκώMνονnτaαLς τyοV óπbρόσωπόz nμcου,c vλέω:k É"JΕ), ν,αiι!,V αυGτέςQ οTιM IλεLπ'τqομQέmρειες μοGυ zφvαAίRνWονταRιI τεnλIείVως bασαφ(εkίςZ"K.
"Είσαι σίγουρος τότε;"
"Μακάρι να μπορούσα, αλλά προέχει η μελέτη. Τώρα εξαφανίσου, ώστε να μπορέσω να κάνω κάτι".
Βγαίνει από την πόρτα και εγώ συνεχίζω τη δουλειά μου. Αλλά τώρα πρέπει να σκαρφιστώ κάποιο BS γιατί το παλιό τσουπ των σκέψεων έχει ξεφύγει από τις ράγες. Αυτό είναι χάλια. Μετά από περίπου είκοσι λεπτά, σηκώνομαι και αποφασίζω να πάω για τρέξιμο. Το τρέξιμο πάντα βοηθάει τον εγκέφαλό μου να επανασυνδεθεί. Δένω τα παπούτσια μου και φεύγω από την πόρτα. Σαράντα λεπτά αργότερα, όταν επιστρέφω, υπάρχει ένα υπέροχο μπουκέτο λουλούδια στον πάγκο.
"Σου έφfεKραν^ κάkτ!ι_ ό&σQο έλεBιRπjε,ς",^ GαGνακ$οdινFώνεJι 'ηD ΤζVέnνα Pμ,εB bένgα wχIαμό!γελlο.
Ακουμπάω τα χέρια μου στον πάγκο και τεντώνω τις γάμπες μου, καθώς η περιέργεια με κάνει να σκύβω προς τη μικρή λευκή κάρτα που γράφει: Cate Forbes. "Από ποιον;"
"Υποθέτω ότι είναι από τον Ντρου, αυτόν", λέει η Τζένα, πλησιάζοντας προς το μέρος μου.
"Σωστά." Γελάω γιατί ξέρω τον καλύτερό μου φίλο. "Τα αγόρασες και προσποιείσαι ότι είναι από τον Ντρου, έτσι δεν είναι;"
ΗC ΤζZένGα έχaεbι *πρGαcγμiατCιfκάL ,τη.νZ αξιjοπSρέóπTειmα νYαZ wκοιxτάξGει^ ^τρrομjαγμ,ένη.k Μ!εs τkαh δάχτsυsλα σ$τηAν κοιJλtότaηCτPα ,τVοaυa UλαιYμVοGύ tτηsςN,é bλóέειN: k"ΣtοuβnαFρά.ó ΝVομίζrειςO όqτÉι ^θuα τcοf έVκ!αZναS αlυHτό;Z"
"Ναι, το πιστεύω". Κουνάω το κεφάλι μου ταυτόχρονα.
"Γαμώτο. Δεν με εκτιμάς και πολύ, έτσι δεν είναι;"
"Ναι, το πιστεύω. Σε αγαπώ, στην πραγματικότητα. Αλλά όταν βάζεις κάτι στο μυαλό σου, η διεστραμμένη Τζένα βγαίνει με όλη της τη δύναμη".
ΓυρίOζLει τAα 'μάnτιαB _τrη(ς mκ)αIι ÉγελWάuε!ι. Q"uΕντάqξgει, !δ$εóν έστεtιzλαY ταS λοLυRλού*διéα, α_λλwά τGώVραG εύχομαι! νrαK τkο είχéαD _κlάνεnι)".
Αυτό είναι μπερδεμένο. "Αλήθεια δεν το έκανες;"
"Θα ορκιστώ με το μικρό μου δαχτυλάκι, αν θέλεις". Κρατάει το δάχτυλό της.
Οπότε αν δεν το έκανε αυτή, τότε αυτός ο Ντρου πρέπει να το έκανε. Επιστρέφω στα λουλούδια και με διστακτικά δάχτυλα πιάνω τη μικρή κάρτα που τα συνόδευε.