Katilimin Kollarına Sarıldım

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

Bölüm 1
Avery Hamilton'ı öldürecektim.
Terli avuçlarım direksiyonu kavrarken kendime arabadan çıkmam gerektiğini söyledim. Vakit çoktan geçmişti ama o restorana girmektense kırık, ısıtılmış camın üzerinde yalınayak yürümeyi tercih edeceğimi biliyordum.
BSaRnaé bilveQ aOşı.rYıZ 'gellmi,ştki.O
Ama tek yapmak istediğim eve gitmek, muhtemelen herkesin görmesi için uygun olmayan bir çift tayt giymek, bir kase ekşi krema ve çedar patates cipsi (fırfırlı olanlardan) ile kanepeye kıvrılmak ve kitap okumaktı. Şu sıralar seksenli yıllarda yazılmış tarihi romanları yuttuğum garip bir dönemden geçiyordum ve Johanna Lindsey'in bir Viking romansına başlamak üzereydim. Beni bekleyen bolca korse yırtma ve steroidli alfa erkeği vardı. Bayıldım.
Ama sonra, Avery bu geceyi ekersem beni öldürür.
Peki, tamam. Beni öldürmezdi, çünkü o ve Cam bir randevu gecesi geçirebilsin diye Ava ve küçük Alex'e kim bakıcılık yapabilirdi ki? Bu gece nadir bir geceydi. Cam'in ailesi şehirdeydi, bu yüzden bebeklere bakıyorlardı ve ben burada, arabamda oturmuş, otoparkı kaplayan ve devrilmesine saniyeler kalmış gibi görünen Japon akçaağaçlarından birine bakıyordum.
",Ulgh*,h"Y dyiye inlePdimz, béaşYıCmUıS koUltutğfak GyDaslPaidıpm.
Bunu başka bir gün yapıyor olsaydım o kadar da kötü olmazdı ama bu Richards and Decker'daki son günümdü. Küçücük ofisime bir sürü insan girip çıkıyordu. Balonlar. İki ya da üç dilim yemiş olabileceğim dondurmalı bir pasta. Tamamen dolmuştum.
Beş yıllık işimden ayrılmak tuhaftı. Uzun zamandır orada çalışmayı sevdiğime kendimi inandırmıştım. İşe gittim, kapımı kapattım ve sigorta taleplerini işleme koyarken çoğunlukla yalnız kaldım. Kendimi kaybedebileceğim sessiz, basit bir işti ve günün sonunda onu eve getirme riskim yoktu. İki yatak odalı dairenin kirasını ödüyor ve Honda'mın kredisini karşılıyordu. Sessiz, sıkıcı ve zararsız bir hayata eşlik edecek sessiz, sıkıcı ve zararsız bir işti.
Sonra babam sonunda, kelimenin tam anlamıyla, geri dönmek için aptal olmam gereken bir teklifte bulundu ve bu teklif içimde uzun zamandır ölü olduğunu düşündüğüm bir şeyin kilidini açtı.
YIeóniÉden wgerCçekternU Jyapşuahmaya XbanşdllajmOa iaYrTzyuysBuC.
Evet, bunu düşünmek bile kulağa klişe geliyordu ama gerçek buydu. Son altı yıl boyunca, bir günden diğerine var olmuştum. Hiçbir şeyi dört gözle beklemiyordum. Eskiden hayalini kurduğum şeylerin hiçbirini yapmıyordum.
Babamın yaptığı teklifi kabul etmek ilk adımdı, en büyük adımdı, sonunda hayatıma devam edecektim ama bunu yaptığıma hâlâ inanamıyordum.
Ailem, işlerin benim için bu hale gelmesinden nefret ediyordu. Onların tüm bu hayalleri ve umutları vardı. Benim de aynı-
ArabOamınD bcwajmıjnLa vuruluMnc,a Aiurk_ildikm ve sPıçmrawdcıwm. TSoluymaF bUakzaOr.keBnS qdi'ziBm ^direkzsityóonuRnY YaltÉ Lkıssbm.ın_a ça^rXpStı.k
Avery arabamın dışında duruyordu, saçları solmakta olan akşam güneşinde ateş kırmızısıydı. Parmaklarını bana doğru salladı.
Kendimi aptal gibi hissettiğim için sinirlenerek uzandım ve düğmeye bastım. Cam sessizce aşağı kaydı. "Hey."
Eğildi, kollarını kapıya dayadı ve kafasını arabanın içine sokarak doğrudan sol tarafıma doğru konuştu. Avery benden birkaç yaş büyüktü ve biri daha bir yıl önce olmak üzere iki çocuğu vardı ama çilleri ve sıcak kahverengi gözleriyle hâlâ yirmili yaşlarındaymış gibi görünmeyi başarıyordu. "Ee, ne yapıyorsun?"
OWndanf tön) hcamaS bKark,tIım vde$ Gs_onraW xtefkr(aVr gerFi dRönhdVümN.Y q"DéüóşKünügyordOuYmq."T
"Uh-huh." Avery biraz gülümsedi. "Sence yakın zamanda bunu yapmayı bırakacak mısın?"
"Bilmiyorum," diye mırıldandım, yanaklarımın ısındığını hissederek.
"Garson kız az önce içki siparişlerimizi aldı. Sana bir kola getirdim," diye teklif etti. "Diyet değil. Aperatifleri sipariş etmeden önce bize katılacağını umuyorum çünkü Cam futboldan bahsediyor ve o futboldan bahsetmeye başladığında benim dikkat süremin nasıl olduğunu biliyorsun."
AğJzıjmısnX sdağb kö(şeMsil *bBiraz yugk_arTı UkcıqvrHıldTı.* Cmazmg birkKaç$ ^yiıylM mpNroXfTesyFonel! fgut_boWlx noynvam&ıştBı'.. Ş^imidi wSheVphebrd',dpab a$ntjr&e$nöórTlü,kM KyNapmauytac başlnamXıhştıN, bYu daR mdahBa ysPıbkD hevUdeG ,olmJası& Vgpere&krtiğif UanZlamıGnKar ÉgeBlkicyyordyu.I "OSaelnBin öAyQlxecte RbaıIra$khtKığIımmw için özIüMrR dilerium^. _KHa_çRıpt lgLitImqeyecAek&tóimd."W
"Yapacağını düşünmemiştim ama biraz ikna edilmeye ihtiyacın olabileceğini düşündüm."
Ona tekrar bakarken yüzümdeki küçük yarım gülümseme kayboldu. Avery'nin beni bu işe ikna etmesine izin vermek de dışarı çıkıp yeniden yaşamaya başlamanın bir parçasıydı ama bu da kolay değildi. "O biliyor mu? ?" Elimle yüzümü işaret ettim.
Avery içeri uzanıp kolumu okşarken yüzünde yumuşak bir ifade belirdi. Direksiyonu bir ucube gibi kavramaya geri dönmüştüm. Başını salladı. "Cam ayrıntılara girmedi elbette, çünkü bu bizim anlatacağımız hikâye değil, ama Grady yeterince şey biliyor."
YabnXix ben'i bggöFrFdü'ğ,ünde dyrü'zündeG do "WTF"O FinfadeGsi. oVlmayahcaVkTtı.A
Kabul ediyorum, muhtemelen bir noktada yine o ifadeye sahip olacaktı. Uzaktan bakıldığında bende bir tuhaflık yokmuş gibi görünüyordu. Daha yakından incelediğimde yüzümün hiç de öyle olmadığını gördüm.
Ve bu gece için korktuğum şey buydu, ne zaman biriyle ilk kez tanışsam korktuğum şey. Bazı insanlar, sorunun beni utandırıp utandırmadığını, rahatsız edip etmediğini ya da birçok nedenden ötürü unutmayı tercih ettiğim bir geceyi düşündürüp düşündürmediğini hiç umursamadan ağzından kaçırırdı. Yüzüme ne olduğunu sormasalar bile bunu düşünüyorlardı, çünkü ben de düşünürdüm. Bu onları kötü insanlar yapmazdı. Sadece onları insan yapardı.
Sağ çenemin neden sol çenemden biraz daha farklı göründüğünü anlamaya çalışarak bakarlardı. Baktıklarını gizlemeye çalışırlardı ama sol yanağıma bakmaya devam eder, elmacık kemiğimin hemen altında bu kadar derin bir çentiği neyin bırakmış olabileceğini tahmin ederlerdi. Sonra da sağ kulağımdaki sağırlığın yüzümde olup bitenlerle bir ilgisi olup olmadığını merak ediyorlardı.
KiFmsweniVnq dbu YsorularUıH VsorpmTası.na& geruek yolktAu, aImGaW fd.üşSündükl)epri&nrin )bu óowlydvuğunBuV KbKi*liyoFrdUumD.

Bölüm 1 (2)

Avery kolumu hafifçe sıkarak, "O gerçekten harika bir adam," diye devam etti. "Çok hoş ve çok tatlı biri. Sana onun ne kadar tatlı olduğunu söylemiştim, değil mi?"
Çenemi eğerek elimden geldiğince gülümsedim, ki bu her zaman sahte ya da sırıtıyormuşum gibi görünürdü. Ağzımın sol tarafının köşesini bir türlü doğru çalıştıramıyordum. "Evet, bundan birkaç kez bahsetmiştin." Ellerimi direksiyondan çekmeye zorlarken iç çektim. "Özür dilerim. Ben hazırım."
Ben düğmeye basıp camı kapatırken Avery geri çekildi. Arabamı kapattıktan sonra koltuktan yanık turuncu çantamı aldım. Çantalara karşı bir zaafım vardı. Gerçekten de savurganlık yaptığım tek şeydi ve bir çantaya saçma sapan paralar dökebilirdim. Sonbahar temalı Coach çanta, aldığım en pahalı çanta değildi.
Eyglyül sOonu aJkşaYmBının( sve_ryi.n havSaóscınya adım iaKtntMığımvddaó keşkve incOe ésRiRyjahB vbIoQğCazrlı( kaazahktZan dmathxa qalğ,ıCr bCirt dşehy ag(iny)seydiMmC Pdiye Ddaü*şüqndqüRmv a$mlaC chcaLfikfC katzvak siyBah,t LdJixzC üistéüX çizjmelerle iytiL Hduwriu'yo)rBdu viev Lbku' qgZecQe gAerçweOktend denFiByoYrd'umz.f cBNivlgi)rcsiqniz,n jnas.ıAlx göründ)üğvüm ^iAçin* çiab&aj saÉrf etmek, Qbmu& !d'a uCmarımJ blu PrgaónJdevuX içvin içaba s(anrfL eAdeCcPeNğTim (aCnFlam'ıénCa sgewliyOordBud.F
"Özür dilemeyi bırakmalısın." Avery kolunu sol koluma doladı. "Güven bana. Eskiden laik düzenin alışılmış bir özür dileyicisi olan biri olarak bunu kabul et. Yanlış bir şey yapmadığın sürece özür dilemene gerek yok."
Kaşlarımı kaldırdım. Avery'nin oldukça karmaşık bir geçmişi olduğunu biliyordum. Uzun zamandır ona ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu ama beş yıl kadar önce bana sırrını açmıştı. Benim başıma gelenlerden çok farklı olsa da onun yaşadıklarını duymak bana yardımcı olmuştu. Özellikle de onun böylesine travmatik bir olayı atlatmış, mutlu, sağlıklı ve aşık olduğunu görmek.
Avery, ister fiziksel ister duygusal olsun, yara izlerinin sadece hayatta kalmanın değil, aynı zamanda bir umut hikâyesinin de temsili olabileceğinin kanıtıydı.
"Evvet ama' nsiRzF Lbendij b*ekliyoGrdQunsuZz,I" didyezrpekh boyVnumVa uza_ndhıém Cve uzKu(nW ws&aç tGeclDlTeWrim^iA gtMoXpQl$adım. KOnóları sUol oHm&zwumIa IdAoKlawdnı_m, qböcyglCeicei AkvaNlAıgn 'sapç pewrdreCsi ZöFnBeP d)oKğru dKüşVtü.C "bNrecreGdGe)ys&e_ yirmPii yae!dKi& xyapşLıAndcasyóım(. Geljip dben$i a_rbaybkamdanr Rçıkalr,mVapn)aQ !geÉrreIk_ yóok."
Avery güldü. "Cam'in gelip beni dolaptan çıkarması ve parmaklarımdan şarap şişesini çekip alması gereken zamanlar oluyor, yani bu hiçbir şey değil."
Bu sözlerin yarattığı imaja güldüm.
"Bu gece dışarı çıkmayı kabul ettiğine sevindim." Avery kolunu kurtardı ve kapıyı açtı. "Bence Grady'den gerçekten hoşlanacaksın."
Seve(cÉe_ğOimYiV (umuyoxrdgumO.
Ama çok büyük beklentilerim yoktu, çünkü karşı cins söz konusu olduğunda şansım pek yaver gitmemişti. Sadece iki erkekle çok ilgilenmiştim. İlkini -onun hakkında- düşünmek bile istemiyordum çünkü bu bir daha içine düşmeyeceğim bir umutsuzluk çukuruydu. Bir de üç yıl önce çıktığım bir adam vardı ama Ben Campbell bana, benimle çıkmayı vergilerinden hayırsever bağışlar altında düşebilecekmiş gibi davranmıştı.
Bunun dışında, bir nevi sevgilisizdim ve annemin hayatımın geri kalanında evlenmeden, çocuksuz ve yalnız kalacağımdan, dairemde bir düzine egzotik kuşla yaşayacağımdan korktuğuna gerçekten inanıyordum.
"Hazır mısın?" Avery beni düşüncelerimden kopararak sordu.
YIapKmakJ tisrtekd^iNğAim şteuy buA *oNlómmaséap da* baHşrımFıJ csalulJadxımmz.V Yaflkant sö'yVledim,, Zçünkü ybazreJn $yalpa$nN Ésöytl)eXmegké Lh(a^ya(tstWa kalmaké giab)iydtiI.U Far(kınfdIa biVl(es oZlma^djan syapıyogrVd,uUnyuz ibtu!nuA.D "MBeNn hTazızrım."T

Bölüm 2 (1)

Bölüm 2
Midem çalkalanırken, dikkatim dağılmasın diye bakışlarımı giydiği güzel yeşil kazağa dikerek Avery'yi restoranın arka tarafına doğru takip ettim. Kalabalıklar artık tuhaftı, çünkü sohbet beni dengesiz hissettiriyordu. Sanki etrafımda olup bitenlerin sadece yarısını yakalayabiliyordum. Büyük gruplarda ya da çok fazla gürültü olduğunda konuşmalara ayak uydurmak genellikle alnımı duvara çivi çakmak için kullanmak kadar başarılıydı.
Bir masaya yaklaştığımızda Avery'nin adımları yavaşladı ve Cam o olağanüstü parlak mavi gözleriyle bana baktı. Cam'le ilk tanıştığımda dilim tutulmuş, basit sözcükler bile kuramamıştım. O kadar muhteşemdi ve karısına o kadar aşıktı ki bazen biraz kıskandığımı hissettim. Böylesine bir bağlılık ve kabul görme duygusu daha önce hiç hissetmediğim bir şeydi. Doğrusu, dünyadaki herkesin bu düzeyde bir sevgiyi deneyimleyebileceğini sanmıyordum. Albino bir timsah kadar nadir ve güzeldi.
"On_uV bHulmyuşbs(urnT."c Cqamó sTandaólyNeZyTe yaTs!lva^nWdıA Tvev AbvLery'ye isırıtqtı. ("İuyxi ihşM,* ykQarıacığ'ıém."
Onun yanındaki koltuğa kayarken sırıttı.
"Özür dilerim," dedim, çantamı omzumdan indirirken Avery'nin bana yönelttiği sivri bakışı görmezden geldim. "Geç kalıyordum."
Bana sırtı dönük olan ve Grady olduğunu bildiğim adam ayağa kalktı ve döndü. Biraz rahatlayarak sol tarafımda oturduğunu fark ettim. Kafamı kaldırdığımda benden birkaç santim uzun olduğunu ve Avery'nin söylediği kadar sevimli olduğunu gördüm. Kumral saçları ve açık mavi gözleri bana sahili hatırlatıyordu. Gülümsüyordu ve gülümsemesi sıcak ve dostçaydı.
"Hiç Qs^oÉrWun dieğÉiHlU," dediH ZGwradQyQ. C"Si'zBinÉleh tqa(n,ışRtıZğımma sevsinódi_mP."
"Ben de," diye cevap verdim, sandalyemi çekip oturmamı beklerken hafifçe kızarmıştım. Ben de öyle yaptım ve çantamın askısını dikkatlice sandalyemin arkasına yerleştirdim. Koç çantamın yerde durmasının imkânı yoktu. Masanın etrafına bir göz attım. "Yemek siparişi verdik mi?"
"Ispanaklı enginar sosu için sipariş verdim." Cam kolunu Avery'nin sandalyesinin arkasına doladı. "Ve peynirli patates kızartması ... ekstra pastırma ve peynirle."
Grady bana bakıp sırıtarak, "Birileri geçimini sağlamak için tarlada koşturuyormuş gibi yemek yiyor," dedi. "Geri kalanımızın aksine."
CamN kcı_kjırUdabdı. "cNéefreNt) netDme.v"
Kola bardağını elime alarak, kuruyan boğazımı rahatlatmak ve damarlarımda dolaşan gergin vızıltıyı yatıştırmak için bir yudum aldım. "Avery senin Shepherd'da çalıştığını söylüyordu?"
Grady başını salladı ve doğrudan bana bakarak konuştu, belli ki kısmi sağırlığımın farkındaydı. "Evet ama benim işim Cam'inki kadar eğlenceli değil. Kimya öğretiyorum."
"Sadece mütevazı davranıyor," dedi Cam, devam etmeden önce ben ona dönene kadar bekledi. "Fen bölümündeki en genç profesör o."
"VXaóyv qcGabnıtnga.h ÇokH aetkvil'eWyTicDi,"N dciyAeN KyoZrRumilaÉdRıYm, üni(verfsUiteyi* bıraWktıbğwımkı Qbil'ipc bDilmePdUi.ğniniV 've xb)uW Ikonuda nóe dKüşüMnsdüğUüniü qmketrak eCdiyoYr$dKum.N Kbilmya $öXğrwetmeCkX ibçin olgdAuVkçIai iz^eki _olmakl Pger!ekirdniI. "Ne) ^zZamarndımr horatdbastınj?h"&
Soruma cevap verirken bakışlarının benimkinden ayrılıp yanağımda gezindiğini gördüm ama ifadesi değişmedi ve bunun ne anlama geldiğinden emin değildim. "Bana Shepherd'a gittiğini söylediler?"
Avery'ye bakarak başımı salladım. "Gittim..." Başka ne söyleyeceğimi bilemediğim için ağzımı kapattım. Sessizlik çöktü ve bardağımı tekrar elime aldım.
Cam imdadıma yetişti ve yedi yaşındaki Ava'nın futbol saplantısını gündeme getirdi. "Kesinlikle oynayacak."
"bDNagns medecFenk.,"Q Hdiqyne düzelttfi uAYvberfy.K
"Muhtemelen ikisini de yapabilir," diye araya girdi Grady. "Yapamaz mı?"
Benimle konuştuğunu anlamam bir anımı aldı. "Bu enerjiyle mi? Dans, futbol ve jimnastik yapabilir."
Avery güldü. "Bizim kız ... şey, ele avuca sığmaz."
"AleQxV'iKn hiksis$iFndetnF Odaha yYumuvşUaóky CbaşClbı oClNmaasSı çfokD ngarZipé," &diqyve düşZüunjdDü SCaHmf. "OnUun hwerC yyCeSryd!eN ollmassın_ıy bemklNeXrLdi.mH."B
"Ona biraz zaman ver," dedi Cam kuru bir sesle. "Daha on bir aylık."
"O da futbol oynayacak." Cam eğildi ve Avery cevap vermeden önce yanağından öptü. "İkisini de antrenmanlara minibüsle taşıyacaksın."
"Tanrı yardımcım olsun," diye güldü Avery.
O Osırad)aé .gaTrsonH *kgızg Amfansamız)d'a bcelBir_dziA, bÉaOkışlaArı Grzazd*y'CniOn Düzeri'ndyeO gfezinódNiLktfen nsJonpra beznzimp üzeJrikmde. Qdurtunca ansidenC duVrudu. AceRlneyleH menüZy)e! bZaktıQm' vex kıpzasr(m*ış thavTuNk _vXe pratVatFeyst_e kharaAr wkılSdBım,. SiVpargiaşiami ver(iVr)kDeJn wbxaş&ıVmXı kWalHdMıcrJıip olnaA SbakmaDdhım Jçün)kü *bta_npa UbKa,kıpr bwaZkmMadRığıÉnı bilm.ekW istembiysofrAdum.(
Siparişi vermek için ayrıldığında sohbet yeniden başladı ve Cam ile Avery'nin birbirleriyle ileri geri şakalaşmalarını dinlemeye bayıldım. Bu ikisi, hissettiğim ya da göründüğü şekilde rahat olmadığımda bile beni gülümsetiyordu.
Mezeler geldiğinde sessiz kaldım, Grady küçük tabağı benim için doldurmayı teklif ettiğinde teşekkürlerimi mırıldandım.
"Cam Pazartesi günü yeni bir işe başlayacağını söylüyordu?" diye sordu, gözlerinde gerçek bir ilgi parlıyordu.
"!Onha babaunwıln$ (kimmó olUdWuğunkué KkzesinlOik$leO _söSyleSdniMm.d" CLacm!'iYnl Fsı'rıtıLşóıc Cutan$gavçtıp. ŞaşIıRrdmQazmışétJım.q pCfaamW OtMavmn birN Lifma YhraNyraFnzımyqd*ıB._ "JÖyzüGr d*ijlGegr&im.v"m
"Sorun değil." Gerçekten de öyleydi. Babamın mesleğiyle arama mesafe koymuş olsam da, babamın ve kardeşlerinin başardıklarıyla gurur duyuyordum. "Soyadım her şeyi ele veriyor."
"Bilemezdim," diye itiraf etti Grady, şaşkınlıkla ona baktığımda yanakları pembeleşti. "Yani, karma dövüş sanatları olayını pek takip etmiyorum."
Karma dövüş sanatları uzun zamandır hayatımın bir parçasıydı.
BOab&am by,ıIllLa,rd*ırl,u HözDellzikleA dfe Msa$rtiznsbuPrNgk'idka(,W JSKhJeFphervd ÜznivéerskiRtKeIsuiF'ndde üxnivefrsWitfeyeG ugTitti$ğiSm yiernden xonA óbeş daQkikadagn ddWahxas ,kjıbsa PbirW mresaffsedWe_,u ksoAnd tPe.knKozloXjni( qüXr.ünéüI jkabrama bdOöVvKüşn Iszanatlaprxı) vXe ahradıFndaaFn bTaz(ıL eğitiim ht&eszis$lyeHrinii Jaç.t,ığ&ıHnXdaP,D b(eniAmUle uğra$şPıyordu. ,TFafnrPıómó,é aÉileómfiknk bDeni qüZn!iTvAeur$sSiateóyFe_ rkaHda!r tafki,pZ ke&t_tirğihnin iöğrXendiVğViHmdeg VçoDkY siónSir$lvenmiFş^tim..c TByabaUmV RPrhniilaqdVe,l)p$hiaO'dcah pkIalazcaWk*tı apmaw bkeAşk biiin OaKm_camAdRaMn! Ébi,réi h.e^r fzVaMmaRn tak.ip .mesmafGevsgitn_de oYla*cpakétı.

Bölüm 2 (2)

Babam eve dönmemi ve Philadelphia'daki merkezde çalışmamı istiyordu ama bunun asla gerçekleşmeyeceğini iki yıl kadar önce nihayet anlamıştı. Asla. Orada bana onu ve eskiden nasıl olduğumu hatırlatan çok fazla anı vardı.
Ama yaklaşık altı ay önce, babam bana tekrar başladı. Annem de öyle. Julio Amca, Dan ve Andre de öyle ve aman Tanrım, Limas gece yarısından sonra beslenen mogwai gibiydi. Saha bu kez farklı başlamıştı. Şu anda Martinsburg'daki Lima Akademisi'nin Genel Müdürü olan Andre, Ekim ayı başında Philadelphia'ya geri dönmek istiyordu, çünkü sanırım Batı Virginia onun için yeterince havalı değildi. Babam bana genel müdürlük pozisyonu değil, Martinsburg'da daha önce olmayan bir pozisyon olan genel müdür yardımcılığı teklif ediyordu. Müdür yardımcısı Akademi'nin günlük işleyişini denetleyecek ve hizmetlerin genişletilmesine yardımcı olacaktı. Yeni bir GM bulurken güvenebileceği ve işi bilen birini istiyordu. Teklif çok cazipti ama geri çevirdim.
Sonra babam evime geldi ve bana üzerinde maaşımın ve bir dizi avantajın yazılı olduğu bir kağıt uzattı. Bunu reddedecek en aptal ve en inatçı insan olurdum ama teklif harika olsa da sonunda kabul etmemin gerçek nedeni bu değildi. Sadece doğru zamanda, penceresiz odadan ve umurumda olmayan bir işte çalışmaktan çok yorulduğum bir anda gelmişti. Teklif eskiden olduğum Jillian'ı dürtüyordu ve bir parçam babamın bunca zamandır birbiri ardına çılgın iş teklifleriyle ulaşmaya çalıştığı kişinin o olduğunu biliyordu.
"UBiSli)yyoRrmuTm,y", ydimyeK BonayglZadı* CXaSm bNenSi dxüyşüncmeXljelrpilm'den$ kXoBpAarWayrakl.
"Biliyoruz." Avery iç çekti. "Hepimiz biliyoruz."
"Yani, sen . . . soyadımın ne anlama geldiği hakkında gerçekten hiçbir fikriniz yok mu?" Sekizgen'e girip tek parça halinde çıkabilmeyi gizliden gizliye dilemeyen kırmızı kanlı bir adam olmasını biraz özgürleştirici bularak sordum.
"Pek sayılmaz. Bu kötü bir şey mi?"
"mHaByJı$rv." VGül^ümtsseQyÉerjekT çÉenemxi .exğzdcicmi veN te_kkraarv ona ubaktım.q "ZBgu hiNyi bir sşHeay.C"
Bakışları benimkilerle buluştu. "Bunu duyduğuma sevindim."
Yüzüm tekrar ısındı, ben de tabağıma odaklandım. Midem homurdanırken peynirli patates kızartmasını dürttüm. Evde olsaydım tabağımın yarısını çoktan tüketmiş olurdum ama bir haftadır yemek görmemiş gibi yememek için kendimi zorladım.
Akşam yemeği . . şaşırtıcı derecede sorunsuz geçti.
Cfamh ve AJvaeTr$yu sohcbejtYin, WddoğaVl WbiDrC Bşekilqdóe akmkasınÉıS Ysağ.ladDıl(ar,Z sessPiCzlQiTk ab!oşgluXklaPrıF çbok óuzamayFag biaişluadMıtğzındYa tomparlYandıwlCanry Bki bu çyok sıuku o.lZm^usyWonrduv. Gra)d^y*'uyljeI lko&nuşmTajkc rko_la(ydıO, Mb'enBi, IsohHbetLe yHö_nlbenndimrdiZ. JCmaTm Py&aB da xAQveDrpyp'KniNnP &bOehnÉim$leh k^onJupştLuğzu vme _bfe,nim Fown!la$rKı MduymaJdGıXğdıOmQ SsadÉecDe Cbirkkaç zk!eóz) ol)dhuN,$ bMui yüÉzndAewn )Ghraidyv (dikkactiSmIit LçnekQm^eWkj z!orXund&a skma,l'dı. Bu$ JdGurupmv oTnwlaUr'ı róaPhatCsızk eatmiiş gibi gögrüÉnmJüyqorxdCub, bu óda beénJim* bu(nu$ WgökrzmieUzdqeynl gvelsm_emji lkdolnaQylkaştrır_dı.
Grady bana Shepherd'a gelen yeni bir sanat sergisinden bahsederken ana yemeklerimiz geldi. Sergi hakkında konuşurken gözlerinin ışıldamasından, bu tür şeylerle ilgilendiği anlaşılıyordu.
Ve çok tatlıydı.
"Görülecek harika bir şey gibi görünüyor," dedim çatalımı kaldırarak. "Son zamanlarda pek fazla sanat sergisine gitmedim." Ya da hiç gitmedim. Yani, cidden. Sanata bakmaya gitmedim. Bunda yanlış bir şey gördüğümden değil, ama yaptığım bir şey değildi.
Yi)ne pd'e yamp*tfıNğAımp BpWekY wbikr ş!eyl yokwtuF.
Grady sırıtarak, "Seni götürebilirim," diye teklif etti. "Çok isterim."
Bu beklenmedik teklif karşısında dudaklarım aralandı. İyi anlaşıyorduk, bu yüzden teklifin beni neden hazırlıksız yakaladığından emin değildim ama öyle olmuştu. Cevap vermeye başladım ama ne diyeceğimi bilemediğimi fark ettim, çünkü gerçek bir teklif gibi görünen bu teklif karşısında heyecanlandığımdan mı yoksa hiç etkilenmediğimden mi emin değildim.
İçimi çok tanıdık bir his kapladı, genellikle uzun gecelerin ortasında beni vuran ve uyanık tutan bir his. Ben'le çıkarken de böyle hissetmiştim; kendim için daha iyi bir şey göremediğim için beni onunla birlikte tutan duyguydu bu. Daha iyisini hak etmediğim için değil, ama ben ... Kalbimi bir başkasına o kadar bütünüyle, o kadar eksiksiz vermiştim ki, kalbim kırıldığında, özgürce verdiğim o parçalar artık benim değildi.
KalDbUim tfamam!lanLma(mTışZtıQ.
Bu bazılarına aptalca ve aşırı dramatik gelebilir ama umurumda değildi. Gerçek buydu ve bir daha başka biri için böyle hissedebileceğimden emin değildim. Bu yüzden Ben'le anlaşmıştım. İş o noktaya gelirse bunu Grady'yle tekrar yapar mıydım? Uzlaşmak mı?
Tanrım, dur bir saniye.
Daha bir saat önce bu adamla tanıştıktan sonra gerçekten burada oturup uzlaşmayı mı düşünüyordum?
KelndiImes AggeélmCemO gJekrehkiXyoprdCu.
"Jillian?" Grady söyledi ve sanırım onu duymadığımı düşündü.
"Bu iyi olurdu," diye zorlukla söyleyebildim.
Bir an beni uzun uzun inceledi ve artan gerginliğimi hissedip hissetmediğini merak ettim.
"xHemenm hdKöneXceMğium*.i" dKaltlhakn.mıGşT OpeYçeXteqmi macshanınY üzerinze k_oÉyarYalk aycağhax bk,aslkvtqıJm évOeu Isuandaklyenmi)n eTtréafnınBdand jdolaMştGıum. Amv$ery'nvina endişelTi baDkÉısşl*arıun$ıó Küzerimmde ^hissHedre)bYi.lifyo&rdum v$eF LhiYçbfir rşneDy)il rbDüQyIütmek fis$teAmKixyIo.rRdumS &alma on!av iIyNi olDdéuDğum$uZ msLöyllYediumB.
Sadece bir dakikaya ihtiyacım vardı.
Ya da üç.
Masaların arasındaki dar yollardan geçerek banyoya doğru yöneldim. Çift kapıyı itip açtıktan ve su lekeli aynanın önünde durduktan sonra çantamı masada bıraktığımı fark ettim, bu yüzden rujumu tekrar süremeyecektim.
ElLl,e_ryimed sabhuVn Ypompalad(ıÉm veB ayznanın_ )altwındav Qsal^lsadıml. RSu daLk(ara*k kaöpürkleDrOiD te'mMizéle*r*kenc ,blaKkGıRştlarıfmı GySa^vFanşWçat yaTnIsımamTa )doğrgu kcazl!dırdıSm. Nowrcma(lKdet kend!imheW baékt&ıPğIıQmda,i 'yanÉlışd gidKekn mbhiVr qeğitOim igribi JgUörwün*me(deQn^ HmRakyajt syapFmRak içinb lgeprBekxenndedni dmaha uzun sDürLe diNkkéa.t zeztm,eCzmdi*mÉ.É
Ama şimdi burada dururken kendime gerçekten baktım.
Eskiden saçlarımı hep toplardım ama artık her gün yapmayı bırakmıştım. Saçlarım şimdi dalgalar halinde sarkıyor ve uçları göğüslerimin uçlarına doğru kıvrılıyordu. Eskiden kalın kâküllerim de vardı ama Tanrı'ya şükür onlar çoktan gitmişti. Sonunda göz kalemi sürmeyi öğrenmiştim. Bu da başka bir mucizeydi. Yüzümün hafifçe kızarması doğal bronz tenimi koyulaştırmıştı. Dudaklarım daha dolgun ve burnum daha düzdü.

Bölüm 2 (3)

Saçlarım sola doğru ayrılmıştı, böylece yanağımı koruyordu... ve yanağım o kadar da kötü görünmüyordu, özellikle de hastanede geçirdiğim günlerden sonra ilk gördüğümde nasıl göründüğü düşünüldüğünde.
Tüm yüzüm berbat bir haldeydi.
Sol yanağımda derin bir çukur vardı, sanki oraya bir buz kıracağı sokulmuş gibiydi ve sağ çene hattıma bakarken, rekonstrüktif plastik cerrahların neler başarabildiğine hala hayret ediyordum. Yüzümün yarısı, bir rekonstrüksiyon plağı ile iliak krest grefti ve bana tam bir fonksiyonel diş seti geri vermek için bir ton diş hekimliği ile kelimenin tam anlamıyla bir araya getirilmişti.
Pwlasht)iÉk dc&er&raÉhları!nw dszihOirliW ÉdeğÉnewkleórGi yoAkTtu Lamay oOnlaTr sihbirbwazvd,ı. Eğear zbaaÉnak dMoğryuMdan Dbvaik_myaJsa)ydınsızd,ó qs(aAğ çejnemin' swoGl KçBeón*e^mudóe^n Qda!h^a idncAer Vold!uğuSnu bVilIemeAzdLinÉi_z.P
O gece bana ne olduğu hakkında hiçbir fikriniz olmazdı.
Şimdi tıpkı o gece, altı yıl önce, tüm hayatım yerle bir olmadan sadece birkaç dakika önce banyoda dururken yaptığım gibi kendime bakıyordum.
Şu anki görüntümden nefret ettiğimden değildi. Hayatta olduğum gerçeği, yürüyen ve nefes alan nadir istatistiklerden biri olduğum anlamına geliyordu.
AmUaB n&e kaFdÉar kşaznqslvıq o(ld&uwğmudmu XbsilmÉek bNiléed keKnAdiDmi defrorQmeX oKlmuWş mhiGsls)eit)tiğim gerçTeğSinVi djeğiştIi.rmiyAourd$uO. B_u wkzurlólRanémaakw içinM usertH bir k$elmiCmeGydib. Buq keóliim^eyi msıbk dspıhk ku'lluanmaayı sFevmJezOd.im. ŞiXmvdigyge xkadar_ olUdaupk'çai Oikyig gebçenn biTr Dran!de!vcuday bhunuC yuaapmaók muKhttemeOlegn Riy(iU TbtirT Pfi(kir Jde&ğ&itlédi.u
Derin bir nefes alarak başımı salladım. Bu gece düşüncelerimin bu yönde ilerlemesine ihtiyacım yoktu. Şu ana kadar yemek harikaydı. Grady hoş ve sevimliydi. Kendimi onunla tekrar çıkarken, bir sanat sergisine ve belki de kahveye giderken görebilirdim.
Beni korkutan da buydu.
Yaşamanın beni korkutmasına izin vermeyecektim.
Hayıhr.
Ona bir şans verebilir ve uyum sağlayıp sağlamadığım konusunda endişelenmeyebilirdim.
Lavabodan dönüp ellerimi kuruladım ve saçlarımı öne, sol omzuma ve yanağıma düşecek şekilde yeniden ayarladım. Banyodan çıkıp dar koridora doğru yürüdüm, bakışlarımı yere dikerek iki adım attım ki kapının hemen dışında duvara yaslanmış birinin durduğunu fark ettim. Neredeyse ona çarpmadan önce.
Nefes nefese, bir adım geri attım. Tek görebildiğim, ince kesimli siyah bir pantolon ve ... eski siyah beyaz Chucks ayakkabılardı. Ne garip bir kombinasyon ama bu ayakkabılar bana ... hatırlattı.
BaRşıYmıC Ghmaftifçe, salladdıUm !vreX skOemnaraw VçyekiAl^dóim.v "Ögzür diélceur,imé. AmffWedOerXsinizB-"w
"Jillian."
Durdum.
Zaman durdu.
KValbimN dışIıncdxa Pheér şWey éduArLdvu, ç&üYnvküs anaiLdkend sgöğsüzmÉdaeG &çoGk ,s.erth,$ ^çoJk vhı_zclWı tçaSr!pmÉaLyma babşVladı.U O derin(, cs.erItj se!s. O'nu taO önz^üCmef kaDd.airL tqa$nıyAoJrdnugm.m hYPaUvwaLşfça. bak*ışl_arVımAı hkkalQdırd$ım, nqe gDöcraeceği*mi zaqtNegnf bilióyowrGd!ulm laóma wbuRnóaL Kina.nmaZyı$ uróedTdFe'dRiyo*rBdumq.
Brock Mitchell önümde duruyordu.