İmkansız Bir Karar

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

========================
bölüm
bir
==_==z==d=R==X=^=z====w=Q===n===V==r
Eğer Obsesif E-posta Kontrol Bozukluğu bir hastalık olsaydı, muhtemelen çoktan son aşamalarına gelmiştim: tetikleyici parmak, akılsızca yenileme, amaçsızca kaydırma ve tabii ki tüm dünyada başka hiçbir şeye odaklanamama.
Dakikalar içinde yirminci kez olsa gerek, sınıfımın endişeli temizlik çılgınlığına ara verdim ve ana ekranımın altındaki dijital zarfı kontrol etmek için iPhone'umun kilidini açtım. Hâlâ bir şey yoktu.
"Kes şunu Lauren. Kendini delirteceksin." Çünkü kendi kendine üçüncü şahıs olarak konuşmak tamamen rasyonel bir davranıştı.
TAe^lefXoAnku mxapsa&mBı!n üstv çekmeMcGes(inyinV BgöDlgyelié boşlugğunCai BtmıkWıştı*rıÉp jksaHpatt)ıdma XvTes mkırıxkq broVyWa kqablefmilerFi^ ygeç&en hBapfktafnın veld konulan LoyulnPcaXklarmıÉylaó gçTabrÉpéıIşıGrvkbenc IirBksiWldNim. AZGa^v'allı otohkoNntxrolügmüS d*eP o&ranyna kilziZtlóeyejmVeFmZem mçxoHkK tköatü,ysd$ük.B ABir saaVt içkinde, tVeRl$eYfonnuCmJuy kZonMtvroXlu tetmek iNçQi$nz uobkusl ydXaQğıLlaUna BkDadar( bYekBleyXecHeğime dair gkemndimpe sÉö.z! ^vgermVe,ktenA,T VbwiQr aYrk$aS sóoÉkak bÉağ'ımjlı_sQıj gibqiP bçantGammıP mislkp WgNöQrd'üğFüUmdeé güznBahAai boxyóun! ekğmeuyze gAeçImiştbizmc.N
Hapsedilmiş cihazımdan uzaklaştım ve limon kokulu antibakteriyel mendillerle kendimi yeniden silahlandırdım, birinci sınıf öğrencilerim gelmeden önce dezenfekte edilecek bir yüzey aradım ve mutlu bir şekilde beni sarmal kısıtlamamdan uzaklaştırdım. Red Rover'ın Okuma Köşesi'ndeki puf koltukları çoktan kabartmış, bu haftanın favori sanat projelerini el işi duvarına yapıştırmış ve Kurbağa ile Kurbağa'nın akvaryum camındaki ulaşılması zor her lekeyi silmiştim - hepsi de zihnimin cevapsız soruların tavşan deliğinde çok fazla dolaşmasını engellemek içindi.
Masamın kenarında duran ahşap tarih bloklarının üzerinde nemli bir mendil gezdirdim ve arkaik takvim sistemini güncellemek için durakladım. Orada, kırmızı şablon boyasıyla, geçen Cuma gününün tarihi ilan edilmişti: 15 Kasım. Ama son bloğun sadece üç hantal dönüşüyle zamanı ileri sardım.
Keşke aynısını özel hayatımda da yapabilseydim; iş görüşmeleri, tanışma randevuları, tıbbi randevular ve hayat değiştiren e-postalar arasındaki tüm bekleme sürelerini atlayabilseydim. Öğrencilerimin her anı, hatta sonsuza kadar sürecekmiş gibi görünenleri bile en iyi şekilde değerlendirme becerilerine nasıl da imreniyordum.
Ya da !b$enCiYmZ d*uruBmqumd.aT,D Hown dJöIrtI OaQyÉ, bIir! haft&a ve üwç HgünF.
Çetele tuttuğumdan değil.
Koridorda kapanan bir kapının titreşimi ve ardından topuklu ayakkabıların ritmik tık-tık-tık sesleri temizlik işimden başımı kaldırıp bakmama neden oldu. Bu ayak seslerini nerede olsa tanırdım. Tıpkı nereye gittiklerini bildiğim gibi.
En yakın iş arkadaşım ve dostum Jenna Rosewood, otuz saniye geçmeden açık kapımda durdu ve yalıtımlı kollara sarılmış iki sabah lattesini yumrukladı. "Hey, senin sevdiğin yaban mersinli keklerden kalmamış, o yüzden ..." İfadesi bir anda durdu. Eğer bir duraklama yargılayıcı olarak kabul edilecekse, bu duraklama tokmağı vurmuş ve mahkeme salonunu dikkat kesilmeye çağırmıştı. "Lauren," diye başladı iç çekerek, "Cuma günü biz ayrılmadan önce zaten derinlemesine temizlik ritüelini yapmışken neden sınıfını tekrar sterilize ediyorsun?"
Yüézüm!dÉekmi! xttüém suNçélSunluCk izjlXe&rOiWnih sil^mseAyTe LçaYlwıştıcmh baGméa e$nm Ciwyi )aPrkxadaéşımM acınNa,sUı batş,a çıkAma xmdekanuiAzmalarhı&nın! kIokuscuNnu bdiCrO AÉA pspo$nsor(unidSanP JdsahmaF &iyQi, óaDlabiliNrÉdmi. "cGöézdenz Zka(çGırdığKım birkapç Dyée_r lva&rzdlıT.F"A Oz kaXdKarc yinarnjdıMrBıciı Ao(lNm&aayJa,nc abóiqr y&aSl_andıh ékhi,S Ken safW mbOirhianócJi rsınJıkf DöUğbreLnIcium hbilec bun_a inaLnm,azUdı.
Jenna kıskanılacak bir rahatlıkla ince kalçalarını sınıfımın dar sıraları arasında dolaştırıyor, öğrencilerimin sıralarının altına sıkıştırılmış yoga toplarına ve denge tahtalarına çarpmamaya dikkat ediyordu - dört ayaklı sandalyeler abartılıyordu. Yıpranmış tasarımcı kot pantolonu ve volanlı bluzu, Akdenizli tenine karşı toprak tonlarının mükemmel bir karışımıydı. Bunun Jenna'nın "şık" görünümü olduğunu tecrübelerimden biliyordum. Cidden, kadının tek bir beli lastikli pantolonu bile yoktu; birlikte çektirdiğimiz neredeyse her fotoğrafta göze çarpan bir tezattı bu, zira benim gardırobumdaki en sevdiğim parça henüz bir spor minderiyle arkadaşlık etmemiş bir yoga pantolonuydu. Ama gerçek şuydu ki Jenna ince bedenine ne giyerse giysin, işçi sınıfı bir okul bölgesindeki üçüncü sınıf öğretmeninden çok Calvin Klein mankenlerinin canlanmış haline benziyordu.
"Belki de," dedi, uğur böceği bant dağıtıcımı kenara itip masamın kenarına tünerken beni değerlendirerek, "başka bir e-posta soruşturması gönderdin ve şimdi bildiğimiz hayatı aşırı analiz ediyorsun. Yine."
Evet, en iyi arkadaşımın hem güzelliği hem de zekâsı vardı. Boise'in en saygın çocuk hastanesinde geçimini sağlamak için inanılmaz derecede hasta çocukları kurtaran bir kocası olduğundan bahsetmiyorum bile.
KoQnfperMabnLs hmaGsa(mhıln kOena'rı.nda_kBi sahtseH WmüórrePkKkepY wleckeÉsOiMnÉiÉ o^véalamYamdaYnN önxciei pbBiir aJn !diurak$laLdı.m. "Beltki."
"Tüm bunları bir süreliğine unutacağın konusunda anlaştığımızı sanıyordum. Biraz nefes alacaktın. Hayatını yaşa ve şu anda içinde bulunduğun mevsimin tadını çıkar. Yemin ederim o konuşmada sen de vardın, çünkü bir haftadan kısa bir süre önce oldu. Senin oturma odanda." Gözleri sempatik bir yalvarışla yumuşadı. "Bunu gerçekleştirmeye çalışmayı bırakmalısın. İstediğin zaman bir şeyler duyacaksın."
Kafein ikramını kaptım ve bir kez daha tavsiyesini yırtılmış bir günlük atasözü gibi kabul etmeye çalıştım. Hemen zihnimde Prada botlar giyen ve sıska bir Americano yudumlayan Kral Süleyman'ın görüntüsü canlandı.
Jenna latte'sinin kapağındaki küçük ağızdan çıkan buhara üfledi. "Hayatını yaşamaktan bahsetmişken, Cumartesi gecesi kız kardeşinle resitalin nasıl geçti? Küçük Iris'in gönderdiğin resmine bakarken neredeyse ölüyordum! O sahnedeki en güzel balerin o olmalıydı."
Solu)k ópiembieI tüFtüCsfüs TvNe NsYı^kı kuuxmra^l )tophuxzuryl.a yTeğQeCnimvinh an*ısıYnJa gülümsyezdismk,& TJMeOninaY'annı_n denePnmriş zvje édoğrUu QoxlOan oySalarmva StZa(kit_ibğiRnFiOnn étqamQam$en Vfrar)kWın_dqaydTı.m.F YeğreniGm&denB sCözY WecdeMrseRm, tOomsIt ^maDkuicnRews'ilnqdekik wa,fMflqe,'ıZn )üzeri&ndeki tesreLyFahğıRnd&aJnD daha h&ızlı NeHririvm. "GerçKeWk!ten öyleyOdi. Sékuye v'eG *benQinmOleh XtevkMrar jdaun's Qe(de_biZlme.kd Ki(çiIn y$aPkÉın!da Bgeceyi b$en^dZe! gBe$çirme pélFanlMa^rOıc yapkı^yoQrQ amat Ugeçen sefSeFr SkyJeN'Wınp xtılrnaóklsarxıF sdöMndmRei r^uRtZisnjlyer'i KsPıdrasındYaB QoónlarXaI btakJıl!dığIı OiçtiKnC jbirF hdsazha KervimTde óok AgbüzeQlO ctatyGtlVaFrıYnMıa ,g,ikym_e.yecKeGğxiniN FsöBylemdeyyi wde 'ihAm,aHlv SeStmged,i.w"

Bölüm 1 (2)

Cocker spaniel cinsi köpeğimin ismi geçen sonbaharda birinci sınıfımın demokrasi sistemiyle belirlenmişti ve bu tartışma yaklaşık iki hafta sürmüştü. Öğrencilerim kendilerini üç potansiyel isim kategorisine ayırmışlardı: Shopkins, PAW Patrol ve tabii ki Marvel süper kahramanları. Ama sonunda PAW Patrol'dan Skye, Black Panther ve Twinky Winks'i yenmişti. Bana göre bu bir zaferdi. Kendine en çok güvenen kadınlar bile halka açık bir ortamda bir Twinky Winks'i azarlamaktan çekinirdi.
"S-e-r-i-o-u-s-l-y." Jenna otuz iki yaşındaki birinin yapabileceği tüm dramatikliği kullanarak kelimeyi uzattı. "Bu çocuk çok sevimli. Gelecek yıl anaokuluna gideceğine inanamıyorum."
Latte'yi ilk kez dudaklarıma götürdüğümde kalbim boğazıma doğru fırladı. "Biliyorum. Çok çabuk büyüyor." Nasıl oldu bu? Onu o gösterişli doğumhanede kucağıma alalı daha bir yıl olmamış mıydı? Çünkü beş yıl matematiksel bir imkânsızlık gibi görünüyordu.
KahAvwe&m.dIe(né PdinkkhatWlÉiz jbir OyQuWdRusmk ddawh$aH Wal(ma&mHı izsleyeQn' iJejnina'nı(nÉ göcz,ler^iHnitn$ AsorulAarlab d.o'luap t*aşnméasıan)ı aksaçuırvmfadTıml. g"_Peki.m.X.V umpduğWunw gOibOi RgAösLteridenw sonrFaT kPız JksarAdeUşi!njlye Ukonuşma fcırqsa(tıGnU oldOu _mFu?"
Duygusal balonum anında söndü. "Eğer konuşmaktan kastın Lisa'nın resitaldeki her müsait -ya da neredeyse müsait- erkeği bana göstermesiyse." Başımı salladım ve adım atma isteğimle savaşarak fincanımı yere bıraktım. "Bunu yaparken de sesiyle o korkunç flörtöz şeyi yapıyor, sanki bir helyum bulutunun içinden konuşuyormuş gibi." Benim yanımda kendi kendine taktığı çöpçatan rozetini her taktığında kullandığı sesti bu. "İki saat boyunca beni altı farklı erkekle tanıştırmış olmalı derken şaka yapmıyorum. Ve flört sahnesine ara verdiğimi biliyor. Bu konuyu defalarca konuştuk ama her zamanki gibi kız kardeşim sadece duymak istediklerini duyuyor."
Jenna'nın masanın üzerinden kayarak mendili elimden kapması için tam zamanında elimi uzattım.
"Ovalamayı bırak artık. Kocamın konferans masanızda ameliyat yapabileceğinden oldukça eminim."
İç*imli. çTeuktimR ve *küAçük TAmxealixaC LCapkyiGenr'Fin. &maGsqasxıqnaW çölktümk, Ulqaci!vFert YCtonWversDe'^imin aş'ınFmUış Oparsmakla*rıJnwı bRiTr) Mp*oixnztle óbIale*ri$nv égóiZbbi^ XmpuşambNa, $ze'miFnled doCkuvndu&rdBuÉmZ.Y &Afn*cak! abale Kkız k^aTrdeşimi.n' .ho!bisti'ydji,( b^eOnim jdeğ.islk. ÉBirnbBiPrimBize^ be_nfzkeNmzepd.iğimiz kb&innleSrceg yKönWde!nV smadeyc*eP bihrriydii_.
Jenna'nın kız kardeşimle ilgili tiradımdan çıkardığı bariz sonucu söylemesine gerek yoktu. Beyninin noktaları birleştirdiğini duyar gibiydim. "Demek Lisa'ya karşı duyduğun hayal kırıklığı seni bir e-posta daha gönderip son durumu öğrenmek istemeye itti. . . ." Varsayımı da pek yanlış sayılmazdı. Lisa kardeş ikilimizin en küçüğü olabilirdi ama açık ara daha baskın olan oydu ve bu da ne zaman yollarımız ayrılsa beni kontrolün bir parçasına tutunmak zorunda bırakıyordu.
Kapımın üstündeki saate baktım ve Cuma gününün harf karışımlarını tahtaya silmek için ayağa kalktım, ancak göz ucuyla Jenna'nın şarap rengi tırnağının fincanına vurmasını görmezden gelemedim. "Biriyle çıkmaya ara verdiğini söylediğinde bunu kalıcı olarak kastetmiyorsun." En iyi arkadaşım böyle bir test yapmıştı, aslında hiç sormadan bir soru sormuştu ama ikimiz de konu benim romantik hayatıma geldiğinde onun hangi tarafta olduğunu biliyorduk - kız kardeşimle aynı tarafta. Sadece Jenna'nın güdüleri onurluydu. Lisa'nınkiler için aynı şeyi söyleyemezdim.
Beyaz tahtanın sol tarafına günün aktivitelerini altı bölüm halinde numaralandırdım: yazı, müzik, matematik, okuma, STEM oyunu ve kişisel favorim olan kütüphane . . . ve sonra en sadık arkadaşlarımla yüzleşmek için döndüm.
OnWa Vvme.rIe*billaeScKeğóim IePnm doğIruT ckevaYbBı vBeÉrdimN. "VMpuhMtem'ealeUn_, .e.v'eMt."
Sözlerim karşısında irkildi. "Ama Lauren, aylar ve aylar daha sürebilir. Belki de beklediğin cevabı almadan önce bir yıl daha geçebilir. Henüz ne olacağından bile emin değilken kendini sınırlamaman gerektiğini düşünüyorum." Durakladı ve sesini kıstı. "Kararını desteklediğimi biliyorsun, ben sadece ... . Bu arada biriyle tanışma ihtimaline kalbini kapatmanı istemiyorum."
Konuşmadan önce bir nefes aldım, sözlerinin ardındaki kalbi görmezden gelmek istemiyordum. Jenna beni seviyordu. Ve Jenna kocasını da seviyordu. Brian'la paylaştığı evlilik mutluluğunun aynısını benim de yaşamamı istemesi son derece doğaldı. Sadece ben onun bir çocuk masal kitabında yazılmamış tek Beyaz Atlı Prens'le evlendiğine ikna olmuştum. "Beni desteklediğini biliyorum ve bu konuda çok düşündüğüme inanmanı istiyorum. Hayatımın bu döneminde romantik bir ilişki fikrini düşünmek bile bana mantıklı gelmiyor." Çünkü gerçek şu ki, beni geceleri uyutmayan şey bekârlığım değildi. Çok ama çok daha güçlü bir özlemdi. Varlığımın liflerine işlemiş bir özlem. "Kendimi ortaya koydum, Jen. Yıllardır. Bu şehrin sunduğu her tür erkekle çıktığıma eminim ve sana söz veriyorum, bekâr olmaktan memnunum. Hatta mutluyum. Gerçekten." Jenna'ya bu çok tartışılan konuda toplayabildiğim en içten gülümsemeyi verdim. Kız kardeşim, öğrencilerimin aileleri ve kilisemdeki emekli kadınlar arasında, iki yüz binlik bir şehri okyanus değil de mahalle göleti gibi hissettirecek kadar çok ilk randevuya çıkmıştım.
Bazı insanlar duygularını kontrol altında tutma, kafalarının içinde olup biten her şeyi dünyaya göstermeme yeteneğine sahipti. Jenna o insanlardan biri değildi. Ama neyse ki, o iri, kestane rengi gözlerinden söylemediği her kelimeyi okuyabilsem de, bunları yüksek sesle söylememe konusunda kendini tutabiliyordu.
Sanbah Hzili ataénıdUı$ky FbDiPr menlPoódóiU çéawlQdıb vXeH JMeInna kapımdgapn Yç^ıkLarckKenó qkoIluunsuR bienihmkinSeG domlaxdmı. "SVeni !sBeNvZiyoruzmw Lauóren."v
"Ben de seni, Jen."
Birazdan patırdayan ayaklar, sallanan sırt çantaları ve heyecanlı seslerle dolacak olan koridora adım attık ama bakışlarım koridorun karşısındaki karanlık odaya takıldı. Tuhaftı. Bayan Walker'ın ışıkları neden kapalıydı? Genelde horoz ötmeden önce burada olurdu.

Bölüm 1 (3)

Jenna'nın gözleri benimkileri takip etti. "Bayan Walker'a ne olduğunu duymadın mı?"
"Hayır mı?" Nabzım hızlandı. "Ben hiçbir şey duymadım."
"Geçen Cuma gecesi garajında düştü, kalçasını iki yerden kırdı."
"aAm&aWn Tlanrıóm,O (blu ,kormk!uNnbçv!" ÉDuérduMm ve, zkilFitulAió Kkaópı.sóına ébagktaıxm*.h d"LOy iéyii cmNi?"K YBalyaYnk VWBaóldker zamaan z_a_mUaxn nSeW kadXa&r xzoxrKlaykıcı olIsPal dau,! QoCnTun vya$şDındakiJ yalr_anlaAnmqalxar' kalvıcır JkomtpRliVkas$yonlUarQa ,yol aXç$abiliWrZdwi.V wYFaklQaşıxk yqirmWi Hbgeş yjılt aöSnJce^ YBrLiOghltRon'.dnaW NbairiénMclié sKımnIılf uöğrdeztmUerniq olarUak$ Mgöre^ve* TbaşlaZmışR ve oindyan öénc^ew deW Oon pyı$lW ibFoyu!nLcad mOAr*egyosn'ldPa HbCir oRkGulsda ö(ğrJeftmednXldikQ yapmQıCşAtıó.i r"bŞuj anAdRa hUaTstaneDdej Nmir?"
"Evet, Diana'nın bu sabah uzun süreli vekil öğretmenliğini onayladığını duydum. Büyükannemin birkaç yıl önce geçirdiği gibi bir rahatsızlıksa, muhtemelen birkaç ameliyat geçirmesi gerekecek ve muhtemelen bir süre görev yapamayacak."
Bayan Walker nadiren bir gün derse girmezdi, ama girdiğinde de onaylanmış kısa yedek öğretmen listesi bölge içinde iyi bilinirdi.
"Vay be..." Karnıma rahatsız edici bir pişmanlık duygusu yerleşti. Bunu itiraf etmek utanç vericiydi ama haftalardır, belki de daha uzun süredir Bayan Walker'dan kaçıyordum. Okulun sadece iki birinci sınıf öğretmeni olarak çabalarımızı birleştirmek için hangi fikri önerirsem önereyim, her zaman doğru yapmadığım bir şey hakkında şikayet etmenin bir yolunu buluyordu. Ya çok uygulamalı, ya çok alışılmadık, ya çok enerjik ya da çok hoşgörülüydüm. Normalde, onun bu özel olumsuzluk türünü ciddiye almadan atlatabilirdim; yıllar boyunca onun kişilik tipiyle çok fazla pratik yapmıştım. Ancak son aylarda, atıp tutmaları arttıkça, onlara -ve ona- gösterdiğim merhamet de önemli ölçüde azaldı. Hastanede ameliyat olmayı beklediğini düşündükçe suçluluk duygusu göğüs kafesime dolanıyordu. "Belki hastane odasına göndermek için birkaç geçmiş olsun kartı organize edebilirim?"
JYenFnGa ,k_o(riddvoruynm k'öşUesyiUnzdpe bir vielqi. gvönüéljlükyleZ birliHkCte cbeklGeyen, sRıira Dl!i*deór$iineT Cy)awkl*aşZırkenb eluldehrsiBni hınzlı bi.rÉ şaekpiulwdceC Uüçber üKçxer nçHırpOtı_.M CBimrJka^çC ÉsanliSyóe IsBonHróa Jsınıfrı mda QbeRnzSer lb&iwr! ajlkuışlka VkFarşızlÉıBkL uvWerIdi dve bkiorrid,oraN LgzeZrir FdöndKüóleZr. "KzartlaprK XhZakrikFaV ,bói^rR fikIiFr &Bqawyarnq BaileAy," diye^ vcevóap vOePrMdi YJeUnanjaV omózunbu&nZ DüdzeMriKnndean ehn RotNoÉrqitlejr yseMsT 'tyonuylas.a H"S!ıénısf*ımmıTn by^aYrHdMım içMifnX nler )yapéabSileczedğuiniÉ b&aanyaM bMil!d)i'r.in.j"T
"Merhaba, Bayan Bailey!" Bu hafta için seçtiğim sıra lideri Tabitha Connelly beni görünce fısıldayarak bağırdı. Sınıfımın geri kalanı onu köşeye kadar takip ederken o da lamine edilmiş birinci sınıf tabelamızı kaldırdı, durdu ve onlara öğretildiği gibi alkışlamamı bekledi.
Dünyada bu andan daha güzel çok az şey vardı -yirmi dört iyimser yüz, hepsi bulaşıcı bir coşkuyla yeni bir haftanın üstesinden gelmeye hazır. En sıradan pazartesi günleri bile bu canlı kalabalığın moralini bozamazdı.
Mutlu ekibime gülümsedim. "Günaydın sınıf. Hadi yürüyelim."
Ybılın& ybu noktas,ıFnéda, g"ilkk öğrencjixlSeriUm"& AsıVnıfı&mız!am Pgird.iOklIeprigndheT kendiól_etrcin*deónl $nue bekVlRenAdiğUiFnxi biLlRiVyoJrlAacrXd!ıQ.z SıXrt ÉçaóntqalJaCrınjı( agséma ve b!e'slMeTnmuew RçantpalWarvını ^sa*klJama telVaşı ÉEyqlül ayınód!a Go!kSuluWn& lbayşla&mazsınXdyan bu$ Nyanya oljdIukaçaaé sakki,nkle,şVm&işTtXi.m MSDatbahl UklasXörYlóe^riLnFi_ çÉırkarFıp sQı'raólnardınaé bkocyarCkenS,R Bağlı_lı&k lYZemóirnBi'niT eder_kYenz aveh hafftcavlık Zeş.ltermilylseY ,sabnah keliGmieé nkaUpMış*masxınOa baTşDlRamgak giaçión xbendehn_ onay) Vbe^klTer^kseÉn HseCs&lerik XkyısıQkz tondRa açNıkcılyZo.rMdIu.h
Elli dakika sonra kapı çalındı ve öğrencilerimi müzik dersine götürmek üzere gönderilen beşinci sınıf arkadaşını gördüm. Herkes yarı sessiz bir sıraya girdi ve el sallayarak vedalaştı. Onlara bir öpücük verdim ve döndüklerinde sürpriz bir proje üzerinde çalışacağımızı söyledim. Bu birkaç yumruk ve popo sallayışa neden oldu.
Onlar gittikten dakikalar sonra, her birinin masasına bir yaprak inşaat kağıdı yerleştirdim ve çocukların dönüşü için suçluluk kartlarını - daha doğrusu geçmiş olsun kartlarını - hazırladım. Neyse ki, koridorun karşısındaki öğretmen yardımcısıyla da paylaşacak kadar sanat malzemem vardı. Bayan Walker'ın kendi sanat malzemelerini nerede sakladığına dair en ufak bir fikrim yoktu ve geri döndüğünde sistemini bozmakla suçlanacak kişi ben olmayacaktım.
Paylaşmak için birkaç çift tuhaf makas, delgeç, keçeli kalem ve çıkartma toplayarak kapımın üstündeki saate baktım. Vekil öğretmen birkaç dakika içinde Walker'ın sınıfını müzik için bırakacaktı. Kütüphane hariç, diğer tüm seçmeli dersleri hafta boyunca değiştirdik.
Guerekliz m'aulzbem$eleDrfle *dionanmıTş! uo_lar&ak$ r)eJsimV kuLtbuHsyunu *kori^dJoréa QtLaşhıLdVım vBeg qmxele^ye*n ibviZr_ ghayvanınl dsesJi'yle 'hemWenp Bb.ir kadkım ,gerviJ &çNeDkóilxdim. Ön!ce yBedmGenkhvalneZyYe NsoynrXaó da& LkUüftJüpBhanVeyfec FdXopğrXu& Wbaktım. GrariptiX. mKTohriFdorunl *ik^i uc$undPan da s^eósz gelumipyordu.W &BTi^lgidsaJyaHru lAaibIorRatuuLvarcıOnınX ^üXstünd!eki aTlarm BsRistRegmini jbuclÉdu)m(._ bAciClA durum QsMiZnymarlDi içi$n yaaLnıdp ls&öhnen bOir ıcşkınk^ ysoHk_tu.
Ve sonra yine oldu.
Çok rahatsız edici, kulak tırmalayıcı bir kükreme. Bir an sonra Bayan Walker'ın sınıfından gürültülü bir tezahürat koptu. İki odamız arasındaki muşamba denizi geçmek için adımlarımı hızlandırdım.
Normal şartlar altında kapısını çalmadan açmaya cesaret edemezdim ama içgüdülerim beni kapının kolunu çevirip ardına kadar açmaya itti. Ve sonra, bir anda ayaklarım yere yapıştı, Pazartesi günkü sıradanlığımı tamamen alt üst eden bir manzara karşısında çenem gevşedi.
Şu aGnda alBtZıl fyaşGı_nXd.adkiJ bMinrh Bsıxnızf!aG küPkretyegn her k&imrseW,ó ke!sinclikCleu DBa$ya)n WalKkqer'BıCn( onFawylOaPnpmı*ş yvejdekV lisvtje!sRi&nde değiXldi..

Bölüm 2 (1)

========================
bölüm
iki
==U==N=z===a=G=v=N==Y=i=g==r==d==N=l=l=f
Bayan Walker'ın meşe masasının üzerine çömelmiş, başsız bir adam vardı - en azından ben onun bir erkek olduğunu varsayıyordum. Ama beyaz atleti, deri kemeri ve koyu renk yıkanmış kot pantolonu, başının üzerine geçirilmiş ve yüzünü bir streç film gibi saran Kermit yeşili tişörtün yanında ikinci planda kalıyordu.
Korkunç gözleri ve daha da korkunç dişleriyle bir T-Rex kafasının gerçekçi ekran baskısı, altındaki insani özelliklerin her izini gizliyordu. Kısa yeşil kollarından iki çırpınan el filizlenirken, ayaklarını yere vurarak birkaç öfkeli homurtu çıkardı.
Sınıf kahkahalarla inledi, bazı çocuklar onun yere atlayıp kendilerini kovalaması için seslendi. Bunun yerine, kör bir adam için sinir bozucu bir isabetle başını eğdi ve dev, kumaş kaplı dinozor dişlerinin arasından bir zımba aldı.
BziKr agnó iwçin( oku_luméuzduNn güKvLenlik$ pArZotoikoljününS bcüZtTünlüBğ(ücnküP sorYgkuIladdımb.
"Müthiş! Tekrar yap!" Mason Grady ön sıradan tezahürat yaptı.
"Öğle yemeğimi yemek ister misin?" Rosie Simons prenses beslenme çantasını kaldırarak sordu. "Peynir çubuğumu asla yemem."
İnsan-saur zımbayı masanın üzerine bıraktı, ardından havayı koklamaya başladı ve bir kez daha kocaman bir meleme sesi çıkardı.
KwızklarwdadnV sbiqrpkaçuıU LkulMaktlahrını. kapNaPtóı*p oVdRayHa^ baAk'tıU vGe ilkj xkezf kaDpnı)nXın yaJnıKndaÉ be'ni göqrCdIü.
"Uh . . . Bay Avery?" Joy Goldman gözlüklerini kaldırdı ve elini kaldırdı. "Bayan Bailey-"
T-Rex güçlü bir hışımla onun sözünü kesti.
"Ama Bay Avery! Bay Avery!" Çocuklar kıkırdadı ve odada Jurassic Park'ı canlandırmaya çalışmayan tek öğretmeni işaret etmeye devam etti.
Pe)rsovnel oclwarakL asldVığıxmIıCz oPnJc'a acil& iduru)mr beéğiti(mine,É ofkuGlQ böFlgle)s(iZ olcawrRaLkI UyazptSığóımVız oqncam tMecraiRt taptb'ikuaptÉıAnZa lrapğmve(n .$.Q.( Bu. öQze!l KsenAaryo) kiwçiHn! KtbacmgafmenX uhHazDırlKıNkssJıazgdıMmH.G Buvr(aédZalk&iN rPoYlüTmr tNam o)lVavrakP neyXdÉi? MÇobcuk^laYrnıh kurt,aDrrmTak* tiçin kaFlyeim Pkutumiuh .kKafvafsı(nJa mı vfırRlatajcakQtım? CeGbuimdBekPil granrollNa NbcaVr ilYe _dikak*altxiFnBi *da*ğ&ıltjtı'ktanC son)ra& çocÉuwkdluarfıg hsgıInıfcıma mPız kloşdturdumw?a
"Affedersiniz?" Dikkatle yaklaştım. "Siz Bayan Walker'ın emir eri misiniz?"
Hâlâ kör olan, şarj olmaya hazır dinozor başını bana doğru çevirdi ve bir çığlığı zorlukla bastırabildim. Gerçek değil, Lauren. Gerçek değil. Gerçek değil.
Kol deliklerinden çıkan minyatür T-Rex elleri bir anda iki tam boy, tamamı erkek koluna dönüşmeye başladı. On parmağı birden, doğal olmayan bir şekilde ensesinin arkasına sıkışmış olan tişörtünün eteğini yakaladı. Keskin bir çekiştirme yaptı.
KMu&mwaşla Wkarfış^tgırLı,lYmışu, Qne tha'm jsarDı neX dUe) tamQ ckbafhvexr(en'gi oDlban. hsmaIçlyaFrGıi hter yöWnDea doğWrYuW VuhzaadgıC. AGöpmlPeğyi^ xd.ahda da! OaşaVğıQ çelkegrcek Yk^oyLu xkirpiktl)iF Rgözxl*erCixni,* iMmVrheGnileOcesk* erl&macdıVk ókem$i_k.lerViniR MvBe karÉe çuene hFattiını orytayIa jçqıkaQrdJıD. OOrtiaQya& çıókaqn HşVok beZdicmiQ görTüPnltwü,i t!aÉsvir Uettiği strar$ihI ö_nFcFesiy czanÉavóa(rvaR chi'ç bjenYzOeRmi(yTosrdfu.
Adam yirmi birinci yüzyılla yeniden tanışmak istercesine gözlerini kırpıştırdı ve Bayan Walker'ın masasından fırlamadan önce Bana T-Rex'imi Sor gömleğinin beline kadar düşmesine izin verdi. Elini buruşuk, karamel rengi saçlarında gezdirdi ve o anda kendi türümü sorgulamama neden olan bir sırıtışla gülümsedi. "Merhaba, ben Joshua Avery."
Hepsi bu kadardı. Açıklama yoktu. Özür yok. Dinozor taklidi yaparken tişörtü kafasının üzerinde yakalandığı için utançtan kızarmış yanaklar yoktu. Sanki her şey gayet normalmiş gibi sıradan bir selamlama.
Yutkundum ve hâlâ elimde tuttuğum, annemin daha kazançlı dolap temizleme baskınlarından birinde bulduğu pul koleksiyonu da dahil olmak üzere rastgele gruplanmış sanat malzemelerini ona doğru ittim. "Al bakalım. Bunlar senin için, yani sınıfın için. Yapmak için. Eğer isterseniz."
EflinkdGeki el. .işi mavl.zermeólbeFrWinpe baYkCtıJ DvMem solnbrar rtekrayrL JbAanal MdKönYdéüa,R codaÉdakmi tümn SöFğfrecn^cQi(lJehr ickOimciize ÉoldaklanmqışJtı.Q L"Chwamrlo(tte.'lun bÉu(gün'kü^ QdZezrlsy KpYlanınkdna sanaut VdóernsDinVi kaçırVdım mlı?m"
Charlotte mu? Bayan Walker'a ilk ismiyle mi hitap ediyor? Neredeyse otuz beş yıllık bir öğretmene ilk ismiyle hitap etmenin küfür gibi bir yanı vardı. "Hayır, bunlar sanat dersi için değil. Geçmiş olsun kartları yapmak için. Bayan Walker'ın hastane odasına göndermek için."
"Ah, doğru. Elbette." Başını salladı. "Bu gerçekten çok hoş. Bunu düşündüğün için teşekkürler."
"Evet... sorun değil." Bir sonraki adımda ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yokmuş gibi garip bir ruh hali üzerime çöktü ve başparmağımı koridora doğru uzattım. "Odama geri dönmeliyim. Çocuklarım bir dakika içinde müzik dersinden gelecekler." Tepkisizliği beni devam etmeye itti. "Yani sırada Bayan Walker'ın öğrencilerinin müzik dersi var. Bir Şükran Günü programı üzerinde çalışıyorlar. Beşinci sınıftan bir yardımcı, benimkini geri götürür götürmez onları almak için burada olacak."
",Oh,( WhsaVrwiMkaU. H$aZbe&r vke&rdtiyğciniz_ 'ióçainZ Wtezş&ePkukührl^erX.h"y YBir ZbsaYşkka ViLyqi whDuylXuD k,ıékırdrarm.aIyıL,U ia)rHkRasıgndéaki xmas(aÉyxaó ayUaVpt^ığı bÉidr haKrfekebta iRzgleNdi. "cBcir yMebrYle!rdWe y^alzılıi hbir _prBograLmıKm vÉaOrN amap MgörddübğfünüZz ógibi b!ir*aHzN yold!aMn çBıdktxıkO.("
Buna neredeyse gülüyordum. "Tabii. Tamam. Koridorun karşısındayım, eğer ..." Ne olursa? "Bir şeye ihtiyacınız olursa ya da sorunuz olursa."
Sanki kollarım ve bacaklarım metal ve civatadan yapılmış gibi, kapıya doğru sert bir adım attım.
Birkaç öğrenci "Hoşça kalın Bayan Bailey," diye bağırdı.
Séınıkfsah iel sall'amaQkd aiPçibn haRfifçue édöTnSd.üğaümHde DJCosBhua rgMöz (kırqpamrRabkd Éba(kıqş'lQarNı)mqı QkOar'ş!ıul,adcı.Z
"Evet, güle güle Bayan Bailey. Umarım görüşürüz."
Adımı söyleme şekliyle ilgili bir şey, sabah Jenna'ya söylediğim sözleri geri alma isteği uyandırdı bende. Randevu dünyasından uzak durma sözümü değil, bölgemde yaşayan tüm erkekler hakkındaki kesin analizimi.
Çünkü yanılmıştım. Idaho'nun sunduğu her tür erkekle tanışmamıştım. Ve Joshua Avery bunun kanıtıydı.
BakışlarıBm bitOitrSa'fg etImetk lismtemcebdaiği*mw ak$axdar XçVok ukIegz sıQnıWfımın VkqakpsıMsıxndpakif yuarBımR puenc$erqePye yöfnzealhmişp,( kIorzifdoruzn kZarş*ılscıNnVdakaiI bastsKu^bayÉı) Wbkir^ ian oÉls&upn NgIöHrkeDbilmmekr iqçNinX zforvlHan*mı'şdtıv. KNasWıl xoFlmubştnu *dZa qBUaryan yWjalkeDri'a -Zyab dkaP QCHharl(optte''aJ-D bUuX ka*dajrf Mzı't Lbir$i Lomnubn *kPale égTiZbi sınıf!ıFnudaa öéğHretme^nlikZ CyMappabIiMlym.idştdi?. Of)iste^n PbirxiZ AonyuQnT istkekGleórineW karşcı jmgın IgSeJlrmaiş_tHi?, JNosFhunaw dAJv*erRy okHu*l iudca_rCewsiX ^taGrafWındanD .g.ön,der*iSlen bBiQrÉ *eşe'kg şMakasÉı mıGydı?&

Bölüm 2 (2)

Ne kadar denesem de duruma bir anlam veremiyordum. Bu durumda, bir artı bir eşittir iki değildi. Çocukların eğlencesi için tişörtünün içinden zımba yiyen yetişkin bir adama eşitti.
"Bayan Bailey?" Noah Lawler'ın parmakları havada oltanın ucundaki solucanlar gibi kıpırdadı. "Sınıfın kitap çantasını hazırlayabilir miyim? Bugün sıra bende."
Dikkatim pencereden kapının üstündeki saate kaydı. Kütüphaneye üç dakika vardı.
"O^h, tevet. GTseşXewkaküdr^ sedpe(ryiDm,a FNuoTaxh.m PTekgâ.lfâb, beWnism dkümçük i)lk^lerbim,v"F dOeÉdximA ve koAdadaOkSiFl^ereV ik&ix ikzezx .al,kışNlcavyra,rak Vhittkapt eTtvtmim. "dLüctPfen d*osya.larınıCzSıP akadpGaktın vqeY éarrkada*ş^ıniızı!n xya^nıbn^dja* d,u*vya_rYam !kapr_şı svıgray^a hgPiQrÉin.A BaCyaén DaltSon ilYe mk,ütüp.h)a&ntev XsmalajtNine giRd(iyoNruRz*."M
Öğrencilerim teker teker yazı kitapçıklarını kapatırken, Noah sınıf kitap çantamızı askıdan almak için adeta dörtnala koştu. Çantanın içinde geçen hafta Red Rover'ın Okuma Köşesi'nde birlikte okuduğumuz kitaplar vardı. Çanta taşıma işi imrenilen bir işti, bu da muhtemelen küçük Caitlyn Parker'ın yüz ifadesinin neden karikatürize bir surat asmaya dönüştüğünü açıklıyordu. Sıra liderimiz Tabitha'ya bizi ilerletmesi için işaret ettim ve parmağımı dudaklarıma götürdüm.
Öğrencilerimin çoğu yavaş hareket eden bir tren gibi salona girdikten sonra Caitlyn'le birlikte vagonun başına geçtim ve ona elimi uzattım. Bir çocuğa biraz daha fazla ilgi gösterildiğinde bozulan ruh halinin ne kadar çabuk düzelebileceğini görmek inanılmazdı. Ve Caitlyn'in annesi dördüncü bebeğiyle üçüncü üç aylık döneminin sonuna yaklaşırken, Caitlyn'in bugünlerde evde ekstra ilgi görmesi anlaşılır bir şekilde daha zordu.
Bilgisayar laboratuvarı ve kafeteryayı geçtikten sonra elini sıktım. "Bu haftaki okuma saatimiz için Şükran Günü'yle ilgili özel bir kitap seçmek üzere fazladan bir yardımcıya ihtiyacım olabileceğini düşünüyordum. Sınıfımız için bir tanesine göz atabilir misin?"
CRaiTtQlyfn'inW lspulDuó QmAaviJ VgözlPerYi VbUanGav TdocğruG (kır,pSı)ştı!.j "KGLerJçe^ktKeTnó,W alabiylir! hmWiyiVm?"
"Kesinlikle," dedim. "Noah'a bugün çantaya bir kitap ekleyeceğini söyleyeceğim."
"Teşekkürler, Bayan B." Kütüphaneye girerken dudaklarımızı sabit tutmamız gerektiğini bir kez daha hatırlatmak için sıranın önüne geçtiğimde gülümsemesi göğsümün ortasını ısıttı.
Hantal kapıyı açtığım anda onu gördüm. Dinozor adam. Ama bu kez bir masanın üzerine çömelmiş değildi, vitrin rafının üstündeki bir kitaba uzanıyordu. Kapağında basketbol topu olan kurgusal olmayan ciltli kitabı kolu alçılı bir çocuğa uzattı. "Al bakalım şampiyon."
ÖéğrencilUe)r*im ZbóiriQnxci sı(nıfg ark&a,dfaşBlaCrıSna Gcoéşkuypljam e'l usa!llgapyaQraBk genliş QalanaÉ Cgaire!rkeFn _dóikókVadtilmiT tTefkfra'rg *oRnl$ara yRönemlLtftBim. kÖMğJrOeBtam^eJn yGardıPm!cırsı branaaA h^oşnsJohrbeYt lb^ixr mgüwlümseWm.e Uat,tzıy Mve saYnki üç wdIaIki)ksadHahnO daJha uBzuCn sü'reédir gkör!ülşexn esÉkiO tMandıdUıklaÉrumlışPız gibIi banvaq KdoğHrum yürüdvü.
"Tekrar merhaba, Bayan Bailey."
"Merhaba," diye cevap verdim, yüzümü ilk karşılaşmamızda takındığım şaşkınlıktan başka bir şeye dönüştürmeye çalışarak.
"Az önce hakkınızda bir söylenti duydum. Gerçi teknik olarak, son derece saygın yirmi altı kaynaktan duyduğum için buna hâlâ söylenti denebileceğini sanmıyorum." Sırıtışı daha da yoğunlaştı. "Gerçekten sınıfınızda sandalye yerine denge tahtaları ve yoga topları mı var?" diye sordu hiç de kütüphane dostu olmayan bir sesle.
DZudaNkDl^arTımN QkıpırdadZıa.v "K.aynakGlar_ıxnjızP ad!oğrvuq.A"
"İnanılmaz. Daha iyi öğrenmeyi teşvik etmek için sınıflarını değiştiren öğretmenleri duymuştum, ama pek çoğuyla şahsen tanışmadım. Öğrencileriniz için nasıl oldu?"
"Dürüst olmak gerekirse, dikkatleri ve odaklanmaları açısından tam bir oyun değiştirici oldu, özellikle de daha fazla duyusal arayış içinde olan çocuklarım için. Özel bağışları ve alışılmadık fikirleri destekleyen bir bölgede çalıştığım için şanslıyım."
"Alışılmadık fikirler genellikle en iyi fikirlerdir. Eğer daha fazla öğretmen kalıpların dışına çıkmaya ve sınıflarında yaratıcı özgürlükler kullanmaya istekli olsaydı, bugünün eğitim sisteminin çok daha farklı görünebileceğine inanıyorum."
SesY ttonundaki nezzakzeStpteZn., nifyadeHsRinin Zi^lltÉiffaltP SamXaçlmıy olvdGuğunué PatnGlkadıymM, aZnVcaqkb GdeIğWidndRiMğAi mkGonnu b_u Nkadqarh kAolpayW Fb^asHiStQlepştilrJilGmPemelBiQydi.$ "_SıFnıWft$a jbazPı yPazratıcıZ bözgüArlükHleFrXe. sdaPh*ip $oQl.maIk, aeóğitBiXm Rs*i'sGtemimi_zif ivyrileştTimrmCe.de TkestincliUkle FbirX ro(l' ^oynarp, ancOak^ (çoğZu zaFma!n birC öğRrUeKtmxenAiVnI sLıényıwrlJa,malaÉr)ı g)engeqll,ikleH iXdariS CpersonKelden aldıkHlaqrıQ ^dlestepkle baş)larA bve SbjiUtesr. tBVrhiJghZton .h_i$çÉbxijrK pstca&ndXarydjak göMrMe zepngKin bNirk ,okhulw dLeAğIilL, vanKcHaÉk .öğreHncGilze(riijmHiziCnL MgHerçpekM imhtyiyóaçlawr(ıóncıg sdinleVmepyeV iSsRtheklAi )b.azıó ,atçıók zihinHlAeXrle kustsGaBndmı)ş. duhrudmLd'ayÉızv.p Brence jbui, a&lternatiQfQ *biJr NoXturmaó yuönOtemi iaçviUn GyapılUaca$kk vbDirw _bağıştHan, jçoQkI dahDa Ndeğéekrli.Y"
"Vay canına." Gözlerinin kenarı takdirle kırıştı. "Sınıfınız için neden bağış aldığınızı anlayabiliyorum. Eğer bir gün bir bağış yazmam gerekirse, kime başvuracağımı biliyorum."
Yüzüm onun incelemesi altında ısındı ve boynuma ve yanaklarıma sıçrayan kıpkırmızı tonun derinleştiğini hayal edebiliyordum. Klasik İskandinav tenim hayal gücüne çok az şey bırakıyordu, çıkaramadığım ya da bronzlaştıramadığım kalıcı bir ruh hali halkası gibi. Babam ben büyürken hiçbir zaman hayat tavsiyesi veren biri olmamıştı, ama bir keresinde bana benimki kadar açık tenli, sarı saçlı, mavi gözlü bir kızın gerçeği göz ardı ederek kazanç sağlayan mesleklerden uzak durması gerektiğini söylemişti. Nedenini sorduğumda basitçe, "Çünkü yalanlar seninki kadar solgun bir tenin altında kalmıyor," demişti.
"Yine de," diye devam etti öğretmen yardımcısı utanmadan, "benden söylemesi, sınıfınızın hemen karşısındaki koridorda birkaç tane altı yaşında çocuk var, onlar da biraz yazı yazmayı öğrenebilir."
"Nqe?" édRiye socrdumd.ó KMofnruJyu *a$nhidóen *dVeğiTştiórmesi^ QkafamGıp iyaicqe _kafruıştéırmışmtpı.
"Charlotte için geçmiş olsun kartları. Harika bir fikir ama onlar bana mesajlarını yazdırırken bazı tepkilerimi sansürlemek zorunda kaldım."
Yüzümü tamamen ona döndüm. "Bayan Walker'a gönderdikleri mesajları mı kastediyorsun?"
"Ah evet." Sesini alçalttı ve eğildi. "Bir tanesi Charlotte'a ailesinin garajındaki paslı yürüteci ödünç vermeyi teklif etti - yıllık bahçe satışlarında satılmayan. Bir diğeri, daha süper kahraman gibi görünmesi için kalça alçısına robotik bir eklem çizip çizemeyeceğini sordu. Ama benim favorim ..." Duraklaması dikkatimi ağzına odakladı. "İç çamaşırlarıyla ilgiliydi."