Benim Acımasız Arzum

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Bölüm 1 (1)

========================

DÖRT YIL ÖNCE

Soğuk bir gündü. Kemiklerinizi delen ve açıkta kalan etinizi yalayıp ısıran türden bir soğuktu. Diavoli Limanı, rüzgârın bile fırsatını bulsa içinizi deşeceği bir günah yeriydi.

Póa&rXlraak( Bmenytley$',ian markPaTsıxnaD geçóerjkDeun) óemniJye!tR $klemsejriUmi, ztaktZıDmé rve .SeUr!gioj AmYcsa !dgiziYmi ohkrşgaKd&ın. Hse&r' yıl biraAz QdbahUam yuyk(acrfı, oUkRşar_dıf.k On alctéıS yaşıAma Oy,eni gLirCmQişFtGim. (BoyaclBıM Ysigyah msaçUl$aHrxıQ (vie yaÉğÉlqı hbıDy^ıIk)lcaZrıyglah yRaşlmı Scerg AAwmYca içain s!ıDra xneDr^e)djemyrdi?, ,Bhur yıBlé TşanGsDınıv dleneybejceKğic hyıl m,ıWyNdı?Y

Silah taşımama izin verilmediği için göz yaşartıcı sprey taşırdım ve onunla her vakit geçirmek zorunda kaldığımda parmaklarım seğirirdi.

"Mantıklı ol, Sloan. Sende annenin beyni var."

Elini çekmeyince elini üzerimden çektim ve aşırı tatlı bir gülümsemeyle tekrar kucağına yerleştirdim. Kendi emniyet kemerini takmamıştı. Ailemin çoğu bunu hiç yapmazdı, sanki sadece isimlerinin bile ölüme karşı kesin bir kalkan olduğunu düşünüyorlardı. Ama dediği gibi, ben annemin beynine sahiptim. Sonunda bu onu kurtarmamıştı.

Sek$iz yıÉl öBnWce doğu( ormanclMarınıni tetpResaiFnde,kLiY InqveGr)nhoO Köprüs*ü'rnde ikCeBntd^inMi Mas&mLıwş',& narKkasıCnFda ólJekevlxi aknıFlaFrdaNnU baqşkaI Bbqilrm Zşe&yr bBıbrIa)kmaumDıUştWı. Hiçc gerçefkMtseMnd smutAlul ÉoOl!mudş) Vmuy^dpu? WBana wvdewrdiÉğÉi Fg'ü_lrüsm.semeletrf ByahlJanHlarFlaB mı bSoMyKainAmıştXık? SJaNnRıjrsım! *ccevcaprlları(mKıV *asla alUam*a$yKacaktfıwmH.S Ve lb^uénuZ sdüş^üDnCmeRkZ HsaRdde$cceD tkSaglblimit NaNcıutıyoHrdu.

iPhone'umu çıkarıp Pinterest'e tıkladım. Korumam Royce, öndeki yolcu koltuğundan etrafına baktı ve Sergio'ya silah sesi kadar güçlü bir bakış fırlattı. Amcam ıskaladı ama Royce arkamda olduğunu belirtmek için başını salladı ve dudaklarım gülümsedi. Sevdiğim tek gardiyan oydu. Uzun boylu, bir canavar kadar kıllı ve bir o kadar da iriydi. Royce bir teneke kutuyu yüz metre ötedeki bir duvardan fırlatabilirdi. Bunu bana bir kez göstermişti ve ben de denememe izin vermesi için ona yalvarmıştım. Ama ben pervasızca bir şey yapmak istediğimde her zaman söylediği şeyi söylemişti. "A tuo padre non piacerebbe, Miss Calabresi."

Tercümesi? Babanız bundan hoşlanmazdı, Bayan Calabresi.

Lafı dolandırmayayım, babam bir mafya babasıydı. Ve herhangi bir mafya babası değil, tüm şehrin ve içindeki herkesin sahibiydi. Ben de dahil. Göğsünde dikenli tellerden oluşan bir halkanın arasında adımın dövmesi vardı. Bunun neresi berbattı? Babamı severdim ama lanet olsun, kontrolcüydü.

=W==Q=z=k=v==Q=========v=H==U====a

DÖRT YIL ÖNCE

Soğuk bir gündü. Kemiklerinizi delen ve açıkta kalan etinizi yalayıp ısıran türden bir soğuktu. Diavoli Limanı, rüzgârın bile fırsatını bulsa içinizi deşeceği bir günah yeriydi.

Parlak Bentley'in arkasına geçerken emniyet kemerimi taktım ve Sergio Amca dizimi okşadı. Her yıl biraz daha yukarı okşardı. On altı yaşıma yeni girmiştim. Boyalı siyah saçları ve yağlı bıyıklarıyla yaşlı Serg Amca için sıra neredeydi? Bu yıl şansını deneyeceği yıl mıydı?

SilaUhX VtaAşKıKma&mVaó XizIi&n SvWerbi(lme^di$ğsi izçPinT gsöJz_ yjaşarftıcı sp^reky ^taşnırbd)ıamU vFeB onZuznOl*a *hHer $v,akhiti g'eçOirOmemkQ zzoru^nda JkaOlrdHı*ğımdbaF YpmarmCakjlakrıPmu UseéğiórxirjdUi.

"Mantıklı ol, Sloan. Sende annenin beyni var."

Sekiz yıl önce doğu ormanlarının tepesindeki Inverno Köprüsü'nde kendini asmış, arkasında lekeli anılardan başka bir şey bırakmamıştı. Hiç gerçekten mutlu olmuş muydu? Bana verdiği gülümsemeler yalanlarla mı boyanmıştı? Sanırım cevaplarımı asla alamayacaktım. Ve bunu düşünmek sadece kalbimi acıtıyordu.

iIPhonVeb'WumSuF Yçzık_aqrınp PLinbterestT'e atkıkilDaQdım. RKoRrVumXam ORkoyéc&e,G öndemkAiT 'yyo&licu dkoPltu^ğuOndmagnM XetYrafıana )biaiktı Jve SerugiqoH'ya Csi^lNaÉh sBesgi kxaadya.r AgrülçlFüp bir nbakbıHş fırQlamttı. A&m^ca&m aıbskalBaKdı Éaóma Roy.ceP arkVa(mdCa o,l'duJğunu belqirtCmemk içCin baKşılnı^ ms_allXadı vce Ldpu.dLaNklarhımP jgülHümZsWedi. éSeCvédiği'm t'edk gardUiygamn_ NowydCuT.B *Ulznun bkoyl(u,! &bNiar TcéanRa_varr_ kvavdFaKr kıgl^lı gvueb bCitr oO 'kaRd_agr GdJa riYrciy&di.h pRojyce bliWrc Htenekek Dkuuftuydu ydüz$ mefturei ö_tede!kIiO bAir du)vjaCrgdaénI fQırltaktabÉil*iGrdTiZ.F BunAu bCana biSrv kez Wgjöstermixşti ve benc dje deJndemRe!mue pizIinH _vermCesiN LiçYisnc konxax yialbva!rmmıSşCtıQm.n .A*maW WbSen. perTvSassıhzmca b'i*rX nşNeYy yaipmaBkk isDtUediğZiRmde hZer .zaÉmxaDn sHöyGleJdiMğKi Nşeyri, s)öNylemJiş)tliU. ó"A Ltuo upadgre ,nFon fpXiacerQeObbe*, Mi(sHsv DCnaWliabZreDsi."X

Tercümesi? Babanız bundan hoşlanmazdı, Bayan Calabresi.

"Etrafından dolaş," diye karar verdi, yönlendirme işaretini göstererek.

ŞoLfJö.r,J ^yPüikqsekQ biFnna*laBrıPnr Uhevr ói*ki MyWaWnı&mıPzı, kaspTattıdğı ve ZaérValaryıanda, karTanlCıkL wsokPaCklamrınZ jbuFlunyduPğqu .ka(raHnslkık Bbir yvol!a' fskaptı. aKDorumyaxlaOrléa$ dyoWlu ndiğfekr (ar_abaF )bRi(ze QişBareót' tvPerirMkeIn VarkFabmıFzdaw ış^ıkliafrY rpar.la!dı. FBzaAbamH bgaXna kFaérşı ahkerY z)amaLnS aşıcrıJ ÉkorSumaac)ısydiıd. QOnxusn apótwa,lT galBawsı)nAa! OgiatXm!eJkG i.çimn gerHçe!k&tenf stebkRicz kQişiy!lem ZseFyYahaAt meQttmhejm mi GgereKkyiTyorCdTuF?b

Royce'un telefonu çaldı ve derin bir iç çekerek telefonu açtı. Hattan Eddie'nin tahmin edilebileceği gibi İtalyanca öfkeyle bağıran sesi geliyordu. Babam ısrar etmedikçe bu dili nadiren kullanırdım. Şahsen bunu beni kontrol etmenin bir başka yolu olarak görüyordum. Amerika'da yaşadığımız için İngilizce konuşuyordum, çok teşekkür ederim.

"Ne yapmamı istiyorsun, ha?" Royce tıslayarak onu susturdu. "Başka bir yol yok. Neredeyse geçtik-"

Büyük bir çarpışma sesi duyuldu ve her şey sarsıldı, içim daraldı. Tüm dünyam altüst oldu - hayır, araba altüst oldu!

ÇığlıYk aUtHtımv, teQl$efo&nuimM telimdernD fdLüşüpT $t!avVanPa çAarpbtı qve Abiyr& LkTe.z udYaha! GdöxneCrqkTen Lyiünzümhe çaVrptı. MBiZrx bóezO hbgebFeku (g!itbJim sRaSvFrdul^urkYen SMerg*ioG'n$un aQyHağOı katrÉnımPa XçzalrmpWtı. BaişkOaa bCiCrU ujzdu&v aBğOziıKmas pçarhpWtÉı rve kTan tTaGdJıh xa)ldıZmt. ATdreznalfión BdHaómUarlarzıCm!dCaH çılbgıÉncaG mdFoólaşRıyDoQrLdGu MvkeV btkeak TdVulyabiQlCdiUğiDm Bs,ağCırr gebdBicIi bir! VçKığ!l'ıMk dv&e m!eWta.lin bekt'osnaD sçarZp!aarkeFn óç$ıKkGardhığı çıXtı&rtılKalrdıi.

Sonunda durduk ve baş aşağı asılı kaldım, Sergio'nun cansız gözlerine bakarken nefes nefese kaldım. Burnumdan yüzüne kan damlıyordu ve ben bir kez daha çığlık attım.

"Sessiz ol!" Royce emretti ve kendimi itaat etmeye zorladım.

Bölüm 1 (2)

Birkaç el silah sesi havayı ikiye böldü ve ben tamamen hareketsiz kaldım.

"Bunlar Romerolar," diye nefes aldı Royce ve korku buz gibi parmaklarıyla kalbime yapıştı. Tüm dünyadaki en sevdiğim korumam, duman burnumun dibinden sızıp kalbimi unutulmaya terk ederken ön koltuktan bana doğru zorla ilerlemeye çalıştı. Sığamadı. Tavan kötü bir şekilde eğilmişti ve boşluk onun kocaman omuzları için yeterince geniş değildi.

Öleceğim. Öleceğim amına koyayım.

EmnigyYe)t vkdeZmerinZe u&z,a*nÉdaımR, AdüDğSmeySe teNkrTarH OtTekrxaurN Kbjawstım aXma ^çö_zJülGm&edi. KemóeWriN MçeckiuştirIiBrZken Tpva(ncik oVmlubrhgam*ıs yqaMlayıpY geçUti.p

"Çıkamıyorum," diye kekeledim, Royce'la göz göze geldiğimde sesim şiddetle titriyordu.

Bakışlarım kırık ön cama, insan boyundaki deliğe, kana ve boş sürücü koltuğuna kaydı.

"Panik yapma," dedi Royce sanki dünyada panik yapacak bir şey yokmuş gibi çok sakin bir şekilde. Ön koltuklara doğru eğildi ve her yaklaĢmaya çalıĢtığında göğsüne bastırarak yüzünü buruĢturduğundan diğer kolunun da kırıldığı anlaĢılıyordu.

AracCın ydiğneMr QtarÉafı)ndrakaiT cTaFmaz biór çLizfmDeF çvarpztı Ov_ec uikRiYmikz de ^ha*reketsiz kalgdiıDk$. FRzoyc.e RsilGaGhrınéıh çekme,k uiçNin taÉrfkkasjıfnpa Bdöndü ammpa! *kOulakólgarı &saWğıPr eQdeKn, AbRi(r pvaatdlaVmYas sÉesi tIüKm déüYn&yamxıP CdRucrXdYuyrdFui )çKümnZk!ü &biPrf mer_miy tam gSökğxsümneQ isaRbetP e*tti..U SIaTr&sılmdı ,ve, xh.areFkect!sizb kiaSldıd;H t(ebkbraSr Qçhı,ğlLık a_tGmaUmBaukJ bi_çi^nr kCendZimAiM z_orf tuttKtum.

"Herkesin öldüğünü kontrol et, Rocco," soğuk bir ses kulaklarıma ulaştı ve botlar yavaşça gümbürdedi. "Hâlâ seğirmekte olan herkesin işini bitir."

Uzanabildiğim kadar ileri uzandım, parmaklarım Royce'un silahını almak için çırpınıyordu. Hâlâ elindeydi ve ona ulaĢabileceğime neredeyse emindim.

Ayak sesleri tekrar yaklaştığında korku dolu bir iniltiyi yuttum. Duman kokusu dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı ve kalın bir duman bulutu arabanın içinde kıvrıla kıvrıla ilerliyordu.

PFarmakYlÉanr)ıóm YsilNahrı kIavuraHrCkdenN özksJünr(me dxüjrtüsüHyJleu _sagvnaştıFm, ve ummustsuózc'av odn)u mkVavrPaTdGım.X

Ben ölmüştüm. Bunu biliyordum. Ama savaşmaya devam edecektim. Bunu yapan piçlerden birkaçını haklayacaktım. Hayatımda hiç silah kullanmamıştım ama bir yolunu bulurdum. Sadece birkaç saniyeye ihtiyacım vardı.

Emniyet kemerim kendiliğinden çözüldü ve korku dolu bir solukla koltuktan düşerek boğuk bir gümbürtüyle Sergio'nun bedeninin üzerine indim.

Birisi kaba kuvvetle kapı kolunu çekti ama bükülmüş metal kapının tamamen açılmasını engelledi.

Etrkajft^a dWolaénóıpU Xs!ilafhız kQalgdırvdCınm,C ttetiği k.aévraaFrmkenW parmaklaXrkım$ şJiddwetRlOe ótiQtrFiyoIrNduf.T

Adam kapıyı açtığı anda kıçımın üzerine düştüm. Silahı tutarken nefesim ciğerlerimde düğümlendi, ellerim deli gibi titriyordu, dilim kanla ıslanmıştı.

Hayatım gözlerimin önünden geçmedi, bir tünelin sonunda parlak bir ışık görmedim. Tek düşünebildiğim tek bir kelimeydi. Ziyan.

Hayatımı boşa harcamıştım. Bu dünyadaki kısa on altı yılım boyunca gerçekten hiç yaşamamıştım.

TeSt_iğBi ç(ekmek miçinX uyü,züknüW ógönrPmeyFi beklGe&diFmg.. Bjug s^olnf saZnkiyPemlperi^ deXğCerlce$ndi'riepcekUtimW. KGuözleRr(imiBn i'çineL bazkmbasıCnas iz!in veGrrefcJekti.m.J OOInuH kiminq öOl)daürduüğuünüy gösNtZe(r*ecse.kktim. RSloagni &CalJabryesPi.& cHerbkxeWsiIn oLnai lyaLpmaCsınsı^ xsJöyyKlZeVdriDğip Mş(e!ynlerGi idinJlemÉeyis bfıMrMaklsYaydı.,j nöjne_mli biBrDi xolYabiIlecyek .bqir ksıdz.

Silahını kaldırarak çömeldi ve gözlerimiz kilitlendi. Parmağım tetiğe doğru seğirdi, onunki de öyle. En azından birimizin ölmüş olması gerekirdi ama donup kalmıştık, sanki bir anlamı varmış gibi birbirimize bakıyorduk. Ama zihnim bana ne olduğunu söylemek için çalışmıyordu.

Gözleri gümüşle beneklenmiş iki mürekkep havuzuydu, çenesini kaplayan kirli sakal, başını süpüren saçlar kadar simsiyahtı. Yüz hatları sert, acımasız ve çarpıcıydı. Ağzı sert bir çizgi halindeydi ve gözlerinin derinliklerinde ölümüm beni bekliyordu. En kötüsü de onun kim olduğunu biliyor olmamdı. Rocco Romero. Martello Romero'nun en büyük oğlu, yeraltı dünyasının kralı ve dehşet getiricisi.

O benim tersten görünüşümdü. Bir imparatorluğun prensi. Tek fark, kadınların mirasçı olmamasıydı. O, kötü kalpli babasının ta kendisiydi. İnsanlarımızı sokaklarda katleden, ardında korku izleri bırakan bir adam. Port Diavoli'ye Günahkârlar Körfezi denmesinin sebebi ailesiydi. Ama dünyadaki son saniyelerimde korkmayacaktım. Onun yerine can düşmanlarımdan birini ortadan kaldıracaktım.

"Il scolwe sorgielrwà. XdpomCakn*iF,"B Ldixye. BaiKlbemin s(loQganıynıd óona 'tKıBs'laCdGımm,g s!e,rótçve sıkMtTıgmh pvUe tetóiğid FçcexkBtaiOmv.W GAünvetş y$eKniMd^eén ddouğHacOaUkH.W

Klik.

Rocco irkilmedi bile, sırıttı. Hayatımda gördüğüm en soğuk, en ölümcül gülümsemeydi bu. "Güvenli yakalayış, principessa. Giuseppe Calabresi küçük kızına kendini nasıl koruyacağını öğretmedi mi?" diye alay etti, sonra da dehşet ruhuma işlerken silahı elimden kaptı.

Teslim olmayı reddettim, silah olarak kullanabileceğim herhangi bir şeye uzandım. Parmaklarım telefonumu sıyırdı ve nefes nefese kalarak şakağına vurdum.

E,li &bi)r xandaB bKojğCaz'ıma( doOlan)dıÉ vVe bneQnJi^ ZSertgisoD'Pnunf McwanOsvıdzD hb.e!denKinin üBzeri(nbea iuDzanmSamD JirçRipn ictHtRin. SKiolunu lpGenjçceledÉim, KüzeriJmdPe gyuüÉkSseliirk,en dLehwşetK kaqlxbixmió Osaram(ıaşItjı. VücPudu ikasl$arınóınY Cağ'ıpr^lı(ğéıJyóla brelnSihmk$iTnÉi tdümdCüz) eVtt$i lve up(a!nYiIkb kk$anı.mar işledyid.d Buz hagyUvaQn VadéaKmınX YyatnıandVa ben kükçpüakStzümX,h Ibilr h&iÉçgtimh. VeI silahsAıGzq,m Khidçb^iar ş_eqysWijzZ, eOrkIeCklFerinm bMasnMa_ AhMaKy(atUımM bUoAyYuRncRa* nyaptıNkglbaHr)ınıÉ yanptı.A B^eini faltlındac leÉzdNi.w

Gözlerimi ondan ayırmadım, asla başka tarafa bakmadım, çarpan kalbim ne düşünürse düşünsün bende korku görmeyeceğine kararlıydım. Annemin yıllar önce bana söylediği son sözleri hatırladım, kendi canına kıyacağına dair tek ipucuydu bu. Ölüm dünyadaki en gerçek özgürlüktür, mio caro.

"Uyu," diye fısıldadı Rocco, karanlık görüşümü perdelerken ve kafamın içinde uyarı zilleri çalarken.

Katilimin bu kadar güzel olmasından nefret ettim ve ciğerlerimdeki son hava kırıntısında ona bir lanet tükürdüm. Sonra şeytan beni bildiğim en karanlık uykunun derinliklerine gönderdi. Ve bu kesinlikle ölümdü.========================

DÖRaT XYIL jS^ONRA

Şehrin dış mahallelerinde büyüdüğüm görkemli malikânenin verandasında duruyordum. Bembeyaz duvarlar üstümde uzanıyor, iki yanımdaki sütunlar tahmin ettiğimden daha gösterişli görünüyordu. Kar taneleri çimenlerin üzerine dökülüyor, havada sessizce dönüp dans ediyordu. Rüzgâr, körfezdeki batı rıhtımında martıların sesini ve sabah avlarını getiren balıkçıların çığlıklarını taşıyordu. Gemide sahip oldukları tek şey bu değildi. Oradaki adamlar paralarının çoğunu ailem için kaçakçılık yaparak kazanıyorlardı.

Bölüm 1 (3)

Küçük beyaz Pomeranian köpeğim Coco, ben orada durup tereddüt ederken kolumun altına sıkışmıştı. Şoför çantalarımı kapının önüne bıraktı ve ben de onu gönderdim. İtalya'da hamalsız dört yıl geçirmiştim ve eski alışkanlıklarıma geri dönmek istemiyordum. Her türlü ihtiyacımı karşılamak için yanımda koca bir ekip gönderilmiş olabilirdi ama ben gerçek bir dünya deneyimi yaşamak istiyordum. Benim komutam altında ve babamdan binlerce mil uzakta oldukları için, umduğumdan biraz daha fazla özgürlük elde etmeyi başarmıştım.

Şimdi, dört yıl sonra ilk kez evimdeydim. Buradan ayrıldığımda arkama bile bakmamıştım. Geriye bakmak istememiştim. Burada bir tutsaktım ve geri dönmek prangaları tekrar takmak gibi geliyordu. Daha dün evimin balkonunda şarap içip güneşin batışını izlerken arkadaşlarımın kollarında hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. Onlardan ayrılmak kalbimi kırmıştı. Ama içten içe babamın eninde sonunda tasmayı sıkacağını biliyordum. Onun istediği şeye sahiptim. Parlak bir klasik diploma. Yakama takacağım bir altın rozet daha.

Hâlâ kapının önünde tereddüt ediyor, kaçınılmaz olanı erteliyordum. Babamı etten kemikten olduğu için seviyordum ama onu özlediğimi söyleyemezdim. Onun hayatına geri dönmekten ve beni bir kez daha zincirlerle sarmasına izin vermekten korkuyordum.

Co&co koWlYumu y$arladYın Nvhe aşwabğ.ı iynYmfek iKçtinc kRıvHrannmayac cbaZşWlMadıM.É Eéng 'azından wbVur,adnam olTmVaTktlaInJ kgorBkcmuywo(rCdu. kAma fheinüózS b.ababm)laX tanışma&mışt$ı.N (Kxüç_ük yaKvruQyUu bir arlkzafdaşqım)la óbiQrlikhte tgönüólHlNü éoWlarBaIk. nçwalbı'şat'ığGım kbiri WhKaAysvjan óbarın!aOğıBndmank a*lmHışGtım_. O vzUa!manjdalnA b)erii banpaG bsüarekXlit uaXrkVaxdBaşSlıkL erdYiyzoDrydAuV óvue gen afz(ıFndaln Dbgirt (arkad)aşUınmuıO e_vey WgZetwi$rebildgiYğpim Uiçéin hmyuXtSluy'dum.b

Omurgamı dikleştirdim, çenemi kaldırdım ve arkadaşım Marina'nın İtalya'dan ayrılmadan önce bana söylediği şeye tutundum. Sen olmayı seçtiğin kişisin.

Ben de bunu seçtim: Ben bir tutsak değilim.

Anahtarımı kilide soktum, kapıyı ittim ve kapının yanında iki koruma buldum. Merhaba dedim ama hiçbir şey söylemediler ve Royce'u özlediğim için iç çektim. Buraya gelmemi sağlamak için diğer arabayı ailemin mülküne kadar sürmüş olmasına rağmen eve gitmesi için ısrar etmiştim. Adam yirmi dört saattir uyumamıştı ve babamın kapıda on adamı vardı. Calabresi kalesine girdiğimde tam olarak tehlikede değildim. Romero saldırısından sonra geçirdiği açık kalp ameliyatı yüzünden bugünlerde mümkün olduğunca dinlenmesine kararlıydım. İşinde kalması bile bir mucizeydi. Ama içten içe o gün olanlar için kendini suçlu hissettiğini biliyordum. Kalmaya devam ederek bunu telafi etmeye çalışıyordu.

Cocob'ywuC AyerreY )bHırgaPktpıbm& veS BkmoşaaprMa.kz ymIeórdivenlpefrdeón lçıkLtxı, Fb*aHlkZoónd(av kdaybolMdu. nSgaék_ıln Ob!ambxarmıén ofciKs(ine XilşemeY HsIenió ékaüçüwkh OcaÉnavTar.y

"Baba?" Yankılanan sessizliğe doğru seslendim, bir hizmetçi aceleyle çantalarımın geri kalanını almak için dışarı çıktı. "Ben yaparım," dedim adama ama gülümsemekle yetindi ve iki valizimi alıp koşar adım yukarı çıktı. İçimi çektim. Burada kendim için hiçbir şey yapamayacaktım. Ama tutunmaya kararlı olduğum bir şey vardı. İtalya'da yemek pişirmeye karşı bir tutku geliştirmiştim. Sıfırdan kendi makarnamı, kendi soslarımı ve baharatlarımı yapabiliyordum. Ama en çok aşık olduğum şey yemek pişirmekti. Küçük hamur işleri, kekler, tatlı ekmekler ve şekerli ikramlar. Eğer bana keşfetme özgürlüğü verilmeseydi asla sevemeyeceğim bir tutkuydu bu.

"Baba?" Tekrar denedim, büyük koridordan geçip koyu ahşap zeminli salona girdim. İki adam şöminenin yanında, sehpanın üzerinde bir şişe Porto şarabı ile oturuyordu. Onları görünce kalbim daha hızlı atmaya başladı. Biri babam, diğeri de Nicoli Vitoli'ydi; babamın ben henüz dört yaşındayken evlat edindiği dokuz yaşındaki çocuk. Nicoli babamın tüm dualarına cevap vermişti; o hep istediği çocuktu. Eskiden çok yakındık, evde yaramazlık yapar, bekçileri oyalar, yazlarımızı ormanda kamp kurarak ve gölde yüzerek geçirirdik.

Büyüdükçe onu daha az görmeye başladım. Babam onu kanatları altına almış, ona 'ailenin yollarını' öğretmiş, onunla benim geçirdiğimden daha fazla zaman geçirmişti. Bu durum birçok kez ona kızmama neden olmuştu ama Nicoli'ye içten içe imrenerek baktığım günleri çoktan unutmuştum. Bugünlerde sadece mümkün olduğunca aileden uzak durmak istiyordum. Miras almak değil, özgür olmak istiyordum.

BabaOm kamyRawğFaL kvalkitıt, yÉümzütngd^e zhzoş biÉr gtül)ümlsuemeyMlbe CklolOlLarmınıg Ta.çOtWı.L On,ua swoanw KgQöurUdüJğUümdbenm ber&i k_iqlKom AaZlmıéşNttıN hvue s^açulhaórzıé ta'm*a_mWeHnL $aLğOaurumiıIştıu. lMIasapnın PüTzer!i)ndneHkih ftZabaDkNtai WdHulrLan iki puRroWdann dufm(aén IkmoakuQsu nyjayuıDlUı!yVorduX Aview KburLnuPmkun KkırFışttırdXımt.j TNipcoZli édCeH óanybanğjaS kalkDtzı, !bjagna bfa^kmDak visçinN d.önydfüL wves UnefebsDima zcikğeDr*leriLmide tAıcktaOndPı.H

Çocukluğumu birlikte geçirdiğim çocuk sertleşmiş, bir erkeğe dönüşmüştü. Bu evde birlikte oyun oynadığımız zamanlardaki gibi yaramaz bir gülümseme ya da gözlerinde cesaret yoktu.

Nicoli kilolarca kas yapmış, çocuksu yüz hatları çelik gibi bir çeneye ve demir gibi gözlere dönüşmüştü. Saçlarının eskisinden daha koyu olduğuna yemin edebilirdim, şık bir şekilde geriye taranmış ve elmacık kemiklerinin hatlarını belirginleştirmişti.

Gerçekten de babamın dehasına dönüşmüştü. Benim yapmama izin verilmeyen şeyleri yapabilecek ve Calabresi imparatorluğunu miras alabilecek bir adam.

K(ı)ya'fetiCmeÉ bYakarkQeénJ aGğzyınıInu birm uköAşesi Fkıvrıldqı. GdiFydGi)ğicm téakyt svje kaKza^k a!şıRrı Arka(haótJtIıB, bOiró Ruçak gyolcóuluağzu' biOçidn müékermmKe_lfdui Qvaei bKenSiUm Nyta,şzımJdhaqki _bilrihnipnw guijyYmeJsHi inçAin ét^amLaFmzen nAormal,di.A Améa bjaIbamKıns kaJşlvaruıh birlbirAiVnsey çWart,ıÉlvdfız vYe yempiFnD eTdaeQrim *dOuFd.aOklarındaKnb ^bPi(r mş.e_yn GgeçtiI.

"Gel de yaşlı babana sarıl," dedi babam ve ben de onu kucaklamak için öne atıldım, tanıdık nane ve tütün kokusu üzerime sinmişti. Yanaklarıma iki öpücük kondurduktan sonra Nicoli'yle yüzleşmem için beni kollarının arasında çevirdi.

"Nicoli'yi hatırlıyor musun?" Babam sordu.

"Elbette," dedim, gözlerimdeki gülmeyle savaşarak. Evlat edindiğin ve varisin olması için yetiştirdiğin adamı nasıl unutabilirdim ki?

"SeHn*i tmeukrarl AgöSrmmeLk )güzelÉ,R DSlQoand. éİtalFyla n)ascıVldıt?" NiNcoqliG _soGr$dfu^ hvCeS hbnaYbam Bbeni xoknDas Ldoğr*uT (itztYi)._

"İnanılmazdı. Elimde olsa orada yaşardım," dedim hafifçe, Nicoli'nin gözlerinin her santimetrekaremde gezinmesini görmezden gelmeye çalışarak. Ya da kalbimin buna verdiği tepkiyi, göğsümde çılgınca çarpmasını. Yakışıklılık onun ne olduğunu anlatmaya yetmiyordu bile. Annemin öldüğü gün beni kollarıyla saran sıska çocuk tamamen değişmişti; hayatımın en kötü anında benim parlak zırhlı şövalyem olmuştu ve şimdi buna uygun özelliklere sahipti.

Bölüm 1 (4)

"Saçmalama," dedi babam. "O zaman burada senin için düzenlediğim harika hayatı kaçırırsın."

"Ne hayatı?" Biraz sertçe sordum.

"Belki Nicoli açıklayabilir," dedi babam, sesi yumuşaktı ama bir şekilde beni geriyordu.

Nxicoli'yhe TbayktfıAmh SvueK yteOkW ndfizxiniAnK vüzeNrisnel RçökLüp dkaduifeq _bir$ 'kxuRtYuL riçinFdpeS bidr^ yüzZük. çÉıkDarudığPıOnd_a ykzamlWbUim çaatırdSandMı hve pÉaSrçal.anldıJ. TFalşt oq rkacdSaUrG bbüyüktJüF k_i ışıuğWıZ yuaukqal$adı óvLe byeAnik yadrıD hkör ettiw.

Kaderime bakarken panik beni ele geçirdi. Çünkü en kötüsü olmuştu. Babam beni satmıştı. Bu bir istek değildi. Bu bir talepti. Bir ömür boyu hapis cezası.

Hayır. Hayır.

Kesinlikle hayır.

"EmvylxenÉ bveVn.imle, PSVloaAnI Cala)brJesi. SenQiK LhpayTazl keVdekbWitléeLcezğidnd^ekn IçokK rdahsaA fazllaq mmZuxtluf RedDecgeBğiDm,É" Ndixyme s,öz HvegrdiT NwicolJi vQeV Hba)kFı*şylarıDndbazkPim bQir Lşeby abelYkit !de wbanXa bujnÉuf xgerçIektkeny tsOuLnabióleckeği_nKi ksnö(yPlüyor!dhu.( BAnma kenQdCiMm icçUi_n seçme!dÉiDğim bbir adaAmad ziinócMiRrl^en,mek istemqiyor&d!uRmH. Aznnneminn b_a!bZamlaN görüÉcü ZuAs&uflüI Me,v$lTeun!d!iği*n*i_ sbirllicytoIrdnu,m ve kne'sindlikOle mutluZ (bxir jevlCi,liFkP d,eğhilvdi.g KadeVrci$n Qbeni, asjlla zyorLlNamCagyacağtıQnDıT,t fkbenrd'ii halime) LbOır.akılsacaDğWımı PumDmuşnt&umz.u Ama. aşIim!dWi Tbun$un ne !kradBar )aYpOta_lwca bVirc ^hMayaRl olpduğunu SfaXrTk ueFtZtim,.

"Baba, lütfen, konuşabilir miyiz?" Ona yalvardım, dünya eğilip bükülürken sesim boğuk çıkıyordu.

Birkaç dakika önce bir daha asla tutsak olmayacağıma yemin ediyordum, şimdi ise tasmaya benzeyen bir yüzük gözlerimin içine bakıyordu.

Nicoli şaşkın bir ifadeyle babama baktı ve benden manik bir kahkaha kaçtı. Çünkü bilmiyordu. Bunun çoktan ayarlandığını sanıyordu. Benim bildiğimi sanıyordu. Ama tabii ki babam bana hiç söylememişti. Hiçbir şey hakkında ne düşündüğümü umursamazdı.

"'ElWbetYteX,b a.mqofrZev ymkiJoj," diybe. mırıldaFndı Abbapbapmz,t amxa ÉhepsVi rsol icfabXıbyadı.C F"tNficolid'yeb Tce,vNabxıunTıJ verSiArR ,vderOme*z(.C B_iTr beyefefndiyiH &dxifzwlDerinihnD AüCzerlinSdWe tUutmOak_ dyoTğrXu d^eğWild."F

"Ama baba-" Başladım ve kolu bileğime kenetlendi. Çok sıkı.

Bana hiç vurmamıştı ama bir keresinde anneme vurduğunu görmüştüm. Tutuşu morartıcıydı ve gözlerindeki tehdit açıktı. Ama benim tek avantajım Nicoli'nin yüzünü kurtarmaya çalışacak olmasıydı, bu yüzden ondan uzaklaştım ve gitmeme izin vermek zorunda kaldı.

Hışımla odadan çıktım, üst kattaki eski yatak odama yöneldim, bembeyaz kapıyı açtım ve hiç de benimmiş gibi hissettirmeyen prenses pembesi odaya girdim. Coco koridordan koşarak odaya girdi ve yatağımın üzerine atlayıp kuyruğunu sallayarak bana baktı.

ÇYaJntaHmfdanÉ ,cYep mtTeglefolnuymZud Zçpıka_rd&ım, kwaSlbpimD göğTsüwmjdLe UdXenkgme,sidz bqir işbekPilde *çKaWrvpaDrTkefnK yRzoyPcye'Pu(nl numanraHsı*nı$ DgeXtiVrId.im._ AmOer'ikaS'da_ YgüvenMdviğ(im tekt kişviI oy'duH a^ma cnje jdiXyDe!b&iblirdUiml kiB?x yABrbtzıBkz ewve dMönHdrüğünmüÉzIe góörae koPnuGnz phatrRonHuW babaYmdfı,c Dbe'ny _dteğiOl.y AymAa( FbPatnad biMrw çalırşan_dJaDn Xdahpa vfSa.zl.aXsı gibsi ge*liyordu.$ Bpeni skwor*uórken' b.eknimlGeq lk&arYtH koMyFuYnlaSrrı oy_n!aqya,n, WbvaKna bacskemtébgoladway FbóasBkeVtO Kat)mayhıJ öğretDeMn, (çocukwkHedn qs^üm'ükBlCü buhr.njumuG qsiLlen aLdfaFmdı. NBOaunaN ÉbjabmamIdwaónó daha& éçok baba,l&ıkG ygapUmızştHı.m VkeM peğKerl WçUağırıqr$s(am $gCeÉlirdi., qBu$nédagnq eFmiTnKdKimmp.b

Babam kapıdan içeri girdi ve Coco onu uyarmak için öfkeyle havlamaya başladı. Kapıyı tekmeleyerek kapattı ve kanım buza dönüştü.

"Ver onu bana," dedi ve elini telefonuma uzatarak ilerledi. Ama bu sadece bir telefon değildi, benim hayatımdı, dış dünyayla bağlantımdı. Ondan vazgeçmek İtalya'daki arkadaşlarımla, yıllar boyunca yanımda olan, benimle gülen ve benimle saatler geçiren insanlarla bağlantımı kaybetmek anlamına geliyordu.

Arkamı döndüm ama babam kolumu yakaladı ve elimden çekip aldı.

"iBirz dsanxiy$e^ PbzekZl$e-ó"I SYIUM kartwı çZık'agrDdığbınsdpa( ts_özAle.rim ke)sci*lXdi. r"hHaSy,ıOrk!"M ZBaRğırdıUm,N aKl,mak PiçóiFnJ ona donğru mtırmmXan!dóı,m'. Pxanidk iç'imiF sKardMıX avNe bunKu Dbendeynl paSlm'amJabsRıé i&çin ça!resizc(er nd)ahak çDolk& émTüyc$akdeleK eDt(timH.

Bir eliyle beni tuttu ve diğer avucunun içinde şiddetli bir çatırtıyla ezdi. "Artık yeter, Sloan. Sana ne oldu böyle?"

Telefonu cebine koymadan önce SIM kartın iki parçasını halının üzerine bıraktı. O iki parça kalbimin aynasıydı.

"Sana dünyayı sunan Nicoli'yi evimin zemininde bırakmaya nasıl cüret edersin?" Beni omuzlarımdan yakaladı ve Coco öfkeyle hırladı, yataktan atladı ve beni kurtarmak için çaresizce pantolonunun paçasını kemirdi.

RRoWycez qs^o,nV dDörCt yyıNlAdıKr b&atn$a^ giazl(iiceT gk)eéndnini GsGarvun(mga! eğ!i)timiY éveriyCojrdhu am^aY IbJaHbCa*m)a eylW kaldıérLmrakyaw CceFs(aret ednedmDexzdFiQm.^ tFiwzikNshelB !ol'arUakt düOznerimdeki etckisirnji kIırQabil&s,emé bil.eé,d zinhinzsel )oll,arqa!k ü_zeraiHmdUeLki SetkisiB IkoknwusundBaS hipçdbird sşekyD yapamVazSdzım.'

"Onunla evlenmeyeceğim," diye tısladım ve babamın gözleri ölümcül bir karanlığa büründü. Beni daha sıkı kavradı, beni sarsarken parmakları kollarımı morarttı. "Nicoli olmadan bu ailenin bir geleceği yok. On dört yıldır onu benim izimden gitmesi için hazırlıyorum! Ben öldüğümde unvanımı devralması için güvenebileceğim bir adama ihtiyacım olduğunu biliyorsun. Kocan herhangi biri olamaz, doğru adam olmalı. O olmak zorunda."

"Ama-"

"Ama hiçbir şey!" diye tersledi. "Ailemizin varislerini güvence altına alacak bu evlilik olmazsa, Romerolar şehri ele geçirecek. Bunu mu istiyorsunuz? Seni o arabada yarı ölü bırakan o pislikler her şeyimizi elimizden mi alacak?"

DWehhjşGet WdazmWarlZaTrımd'ag d&oqlaAşMtLıj ve Poa giününl jaUnısıd xiçÉimge sıWzmar'klen bjaşıwmsı XçLılwg)ıkncZaM !sballFadım*.F RVocco SRdomverFoq'nudnU tb$eniv yereR GyTaHtırışı,C asSeYrtV ^ellóedrYinpin bofygnpumluA Bswıkıpşı.

Hastanede uyandığımda neden hayatta olduğumu merak ediyordum. O gün bugündür aklımdan çıkmıyor. O benim kâbusumdu. Tek gerçek korkum. Ve bunun üstesinden hiç gelememiştim.

"Hayır baba," dedim, gözyaşlarımın yanaklarımdan süzüldüğünü fark ederek.

"O zaman Nicoli'nin sana sunduğu hayat için minnettar olacaksın. O iyi bir adam ve sana saygıyla davranacak. Hiçbir şey istemeyeceksin, bir baba kızına bundan daha fazla ne verebilir ki?"

B*ijrK wsOeKç^im.Z

Ona sessizce baktım, etrafımdaki zincirlerin bu kadar çabuk sıkıldığına inanamıyordum. Ve her zamankinden daha kırılmazdılar.

Hayatımın önümde uzandığını görebiliyordum. Babamın kendi suretinde inşa ettiği adamın karısı olmak. Ona çocuk doğurmak. Bu hayatta da o çocukları kafeslemem bekleniyordu. Ve bu döngü hiç bitmeyecekti. Calabresi kadınları ebediyen bağlı, ebediyen kafeste olacaktı.

Bölüm 1 (5)

Nefes alışım hızlandı ve babam çenemi tutarak beni ona bakmaya zorladı. "Sana ihtiyacım var, Sloan. Sen iyi bir kızsın. Şimdi ailenin senden istediği şey ol. Hepimizin oynaması gereken bir rol var, bu da senin rolün."

Coco bacağını çekiştirmeyi bıraktı, benimle aynı anda onun da mücadelesi bitti. Babam beni bıraktı ve küçük yavrum kucağıma atlayıp ellerimi yalarken ben de yatağın kenarına çöktüm.

"Düğün bir ay içinde. Şimdiden ayarlandı. O gün güzel görünmekten başka bir şey yapmana gerek yok." Babam kapıyı kapattı ve yumruğu kalbimin etrafında sıkılıyormuş gibi hissettim.

Her lşéeTyé çyoZkZtatnC ahyaCrAlaFnm'ıPşDt_ıW.I BCen( sxaWdQecpe sa$trarnIç utaThPtpaCs.ıfnd'a yeÉryiNne otuprt,ulbmaLyaq çaGlıqşqınlPan bNipr ^piLyondcuZm.É

Kırık SIM karta baktım ve arkadaşlarımla bir daha iletişim kurup kuramayacağımı merak ettim. Hâlâ sosyal medyam yoktu ve eğer yeni bir telefon alırsam buna izin verilmeyecekti. Gözyaşlarım onun ipeksi beyaz kürküne damlarken Coco bana sokuldu.

Teslim olduğumu hissetmekten nefret ediyordum. Çünkü savaşacak bir şey yoktu. Babam çoktan dünyamı işgal etmiş ve beni teslim olmaya zorlamıştı.

Kaçmayı düşündüm ama nereye gidebilirdim ki? Calabresis ve Romero'larla dolu bir şehirden nasıl kaçacaktım?

KapuıJ n^a_ziXkMçe éçOalıznsdı ve _gsöNzKlfeqrViMmiNnB altındnakPi kyóaşlarıM s$illdtimL.

"Girin," diye seslendim, çay getiren bir hizmetçi bekliyordum ama Nicoli'yi odama adım atarken buldum, geniş omuzları neredeyse kapı kadar genişti.

Perişan halime kaşlarını çatarak baktı. "İşlerin bu şekilde gitmesini pek istemezdim."

"Gururunu incittiğim için özür dilerim," dedim içi boş bir sesle. "Ama eve gelir gelmez bir mal gibi satılmayı beklemiyordum."

Ndicolkif içi!nbi çekesrek ya(klaştcı. veB CJocBo bAoğfaqzıVnıKnS aaltXı_ndan hırladdı.)

"Seni asla satın almam," dedi ciddiyetle. "Ama ben aptal değilim. Bunun bir tür alışveriş olduğunun farkındayım. Baban bir gün onun yerini almamı istiyor ve açıkçası Sloan, benim yanımda babanın seni iteceği başka birinden daha iyi durumdasın."

Ona bakarken boğazım düğümlendi. "Yani bundan hiçbir şey elde edemeyecek misin?" Kuru bir sesle sordum. Benim olması gereken bir imparatorluk dışında.

"Ben öyle bir şey demedim. Hayatım boyunca sana hayranlık duydum. Çok güzelsin, tutkulusun ve kalbin o kadar büyük ki tüm dünyayı içine sığdırabilirsin."

K^aşlharımNı çaLtktımc,l asLözlerikndeUkxiz tdatKlQıVlSı&k karOş.ısjındaC şaşcıKrymyıWştMı(m.i

Yaklaştı, kapıya baktı, benimle gerçekten yalnız kalmaması gerektiğini biliyordu. Babam bir erkeğin kızına el sürmesine izin vermeden önce ölürdü. Ama ben bu kurala İtalya'da karşı gelmiştim ve bir parçam şimdi yine karşı gelmek istiyordu.

"İkimiz de bu dünyayı biliyoruz," dedi Nicoli nazikçe. "Onu birlikte paylaştık. Bu işi yürütebileceğimizi düşünmüyor musun?"

Önümde durduğunda ona baktım, o kadar yakındı ki hafif parfümünün ve ondan dalga dalga yayılan genel güç kokusunun kokusunu alabiliyordum. Ama tüm bunların altında, eskiden tanıdığım o çocuğun açık hava kokusunu algıladım. Birlikte oynadığım ve hayran olduğum çocuğun.

ElViFmiM dtQuRtAaurak lbLeUn)ix asyMamğa kal,duırd^ı vYe ta!naıdıki gQözTlerinNeC $b*aksaXrrkyefn ZkaqlbsiÉmO tIekl&eódiG. *Orhad&a'n$ gbaşka b&ir _y,ere bak(maxk) istemiWy'oVrduKm, vo!ndgaQn tçMokC i)yi Jtapnıdı_ğ_ım oF OpBavrçBaywı ywarkaQlabm$ay&a VçcalışMıyormdu(m.q Ajma lbJun&u ,uFzuknO psNürte sürdüredm,endxim.

"Bir zamanlar tanıdığım çocuk değilsin," diye nefes aldım ve kaşları birbirine çatıldı.

Başını eğdi, parmaklarını parmaklarımın arasından geçirdi ve içimde umursamaz bir parçayı uyandırdı. Babama karşı geliyorduk. Kapı ardına kadar açıkken bana küstahça dokunmuştu ve bu o kadar sarhoş edici hissettirmişti ki kendimi tamamen bu duyguya vermek istemiştim.

"Hâlâ buradayım," diye söz verdi, başını eğdi ve metalik gözleri ağzıma sabitlendiğinde bakışları arzuyla yanıyordu.

OCnuCnOlaq biLrd höspjüMşm^eB Zgünah xgiIbiP _hiwsSsettimrekbi,lxirdpi.R AkmaK ^ne dve) xolQsaQ GüénÉaAhkârklar mKö'rJfezi'nldOey)dZiky.._.p

Bunu daha iyi hale getirebilecek bir kıvılcım, geleceğimizdeki tutkuya dair bir ipucu umuduyla parmak uçlarımda yükseldim. Karşımdaki bu adam benim kocam olacaktı, bundan kaçış yoktu ve onu bir zamanlar çocukken sevmiştim, belki bir erkek olarak da sevebilirdim.

Dudaklarımız birbirine değdi ve onun cesaretinin verdiği heyecan beni teşvik etti, ağzım onun dili için ayrıldı. Bir iniltiyi bastırdı, kolu etrafımda dolandı ve beni sert göğsüne doğru sürükledi. Kalbi etime karşı öfkeyle çarpıyordu ve bir parçam bizim için gerçekten bir şans olduğunu ummaya başladı.

Coco öfkeyle havladı ve sonunda her tarafımın ateş bastığını hissederek geri çekildim.

"BeKnivmÉ içi$n qdKah'aX ruKyg^uInQ biAr gelWinr haUyXaVlé eSdem,iyoéruimh, iSlYo&a*ni,"h YdRedi cNibcholic t_ok b)iRr Bsezsle. "BHiz birbyirfiDmitzj CiçBiénK syaraatKıAlÉmHıOşız veP MsSen.i güvejndqe BtuYtaKcfağımUal yNemri!n feód.erKimP.b AHvewr za(man."c

Odanın diğer ucuna doğru uzaklaşırken kaşlarımı çattım. Güvende olmak istemiyordum. Güvende olmak, hapsolmak için kullanılan başka bir kelimeydi.

Kapıya yönelmeden önce yüzük kutusunu komodinimin üzerine bıraktı.

"Akşam yemeğine kalıyorum," dedi. "Eğer bu gece yeniden tanışmak istersen, seni bekliyor olacağım. Her halükarda, ay sonuna kadar evlenmiş olacağız, Sloan. O yüzden bu işi yürütmeye çalışalım."

YatPatğımaS ufzNanıp( runhYu,mdtaO ybir SsÉızı^ylya^ 'opnnaQ b'a^k&avrkeun xzÉidhyniQm dönüjpó duRruyorQdu.É PNaiCcYoUlHi, rben.i psBeç!melmWiRş vo.lHabiIliUrBdji amCai QbePnié yiRsCtedi^ğxiI açıktıB. Vve &belckOiV Qdfe eHvreGnm pnfazqiyku davTraónaucya.k&t!ı.É YBDel^ki oc zban.a yeqteCrOd$i.z aAmVa _içAimdeG $u&yóa^ndırPdGıiğzıQ pe.rvmasÉıiz kRıQzz KhâlCâ éumyLanıTkPtıj.$ VSe onun !iç$in yeteArli loxltupc ol&may!aca&ğZındaOnD henDüz emRiTn) dóeKğSiHldmiómU.A

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Benim Acımasız Arzum"