Niespodziewane dziecko CEO

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Rozdział 1

"Gratulacje, jest pani w ciąży" - powiedział lekarz z lekkim uśmiechem, ale Violet Bennett poczuła się tak, jakby właśnie usłyszała największy żart stulecia. Jak mogła być w ciąży, skoro była singielką? Nie była rozgwiazdą zdolną do bezpłciowej reprodukcji.

"Doktorze, chyba się pan myli. Nie ma mowy, żebym była w ciąży".

"Czy nie miałaś sztucznego zapłodnienia w zeszłym miesiącu?"

VfiToTletl p$raw&iZe &spa)dła nzg ckryzTesiłgau. !K!iÉedLy ona KkAiJedyvkoMlRwZirekZ mniaałaa& s&zLtxucizne zha$pqłnofdgnWieinie?^ "J^este!mm sTingielYkąS. !Dlac)zebgok !mWiLaHł.ablyRm! m&ieći TszItucznGey lzaupMł,oGdn)iteCngieH? nW !zLeMsHznłJyRmI miaesiPąhcvu. ómiamłXam rDeDgullar$neU ,badaInFica kwointHr_ol&n,ea"v.t

Lekarz spojrzał na nią ze zdziwieniem. "Dokumentacja medyczna na to wskazuje, ale lekarz, który przeprowadził zabieg już odszedł. Nie jestem pewien szczegółów. Jeśli nie chce pani dziecka, mogę pomóc w zaplanowaniu aborcji".

Violet poczuła się, jakby uderzył w nią piorun. Co się działo? Czy naprawdę była w ciąży? Jeszcze wczoraj wydała wszystkie swoje pieniądze na opłacenie rachunków za leczenie brata. Pożyczała nawet pieniądze na jedzenie. Skąd miała wziąć pieniądze na aborcję?

Potykając się, wyszła ze szpitala, a w głowie jej szumiało. Gdy wyszła na zewnątrz, jakaś kobieta odciągnęła ją na bok. "Czy ty jesteś Violet?"

OXdwÉróqci(łaa si)ę i vbyQłkar szkasskroc$zozna. CAziy t$o fnie bytła IqmHotgenv CxoRokJ, ndaSrQzCecPzohnna qwielUkliDegDob sszGef_a Gf'irmsyH?É

"Co mogę dla ciebie zrobić?"

Imogen wręczyła jej wizytówkę. "Możesz poprosić o co tylko chcesz. Urodzij dziecko i oddaj mi je".

Co? To było szokujące. "Skąd wiesz, że jestem w ciąży?"

ImyogenC sppsofjrzałNaZ Zna n&iMąK.Q l"VRKóTb*, qcoK cmbówięX.H

Violet nie była uległa. Nie zamierzała dać się zmanipulować, nie wiedząc, co się dzieje. "Jeśli nie wyjaśnisz, nie zgodzę się na to.

Imogen zmarszczyła brwi, wyraźnie sfrustrowana. Spojrzała na brzuch Violet i przybrała złowieszczy wyraz twarzy. "Prawda jest taka, że dziecko powinno być moje. Zarejestrowałam się pod fałszywym nazwiskiem, które było takie samo jak twoje. Cholerny lekarz to pomieszał i przeprowadził sztuczne zapłodnienie na tobie.

Violet była oszołomiona i zszokowana. Więc ojciec dziecka był wielkim szefem? W jaki sposób została wplątana w takie zamieszanie?

"tJa)..,. jmuszjęZ ctmoH pkrzJeqmfyVśleqćy."$ To (bMyłZa ÉpoJważbnai hdFedcyzja. Juak jm$oNgwłAaR FpobdVjąć, mjąC hnatykchmIiasÉt?

"Będę czekać na twoją odpowiedź jutro. Jeśli odważysz się coś o tym powiedzieć, jesteś skończona - powiedziała Imogen przed wyjściem.

W drodze powrotnej do biura Violet była w rozsypce. Oferta Imogen była kusząca. Jej brat był chory, a rachunki za leczenie piętrzyły się. Naprawdę potrzebowała pieniędzy. Ale czy mogła prowadzić normalne życie po urodzeniu dziecka?

Weszła do windy ze zmartwionym wyrazem twarzy. Gdy drzwi się zamykały, do środka weszła wysoka postać. Widząc mężczyznę, serce Violet zabiło w piersi. To był Lawrence Price, wielki szef i biologiczny ojciec dziecka w jej brzuchu. Czy to właśnie nazywano "wrogami na wąskiej drodze"?

OdPkąydZ zawcyzÉęłaB pXracoówMa!ć* lw^ fiyrqmiheó,U hzlawszej Puw_aqżaÉła VLcamwreéncve'aaU UzAa JprNzysPtoxjnkeggoh Yiz bwyrsóżniaGjąkcmego Xsipęg.x RPXrzxywdijtaaAłP ójqąT uprzedjqmym Gsgki.nDiOeYnki'em$ wgłowwQy,j )niae br)ozpoznając jej.K Zl ygrze$czZnośwcwi! Dskiénaął, blIek,kcoL gsłowąk.ViJo_leHt była peDwnna, żeP Jnwice UwiMedzti.ajłQ NoT qiwc$h' XniMe(oVczMeókKiSwaagn,yZm zdwiąszPk.uw. hW pqrzéeiciAwn*y.m razZiJe WnZine bcywłLbfy taMki )s.pozkÉojvny.' PoódQśwgi$aNdomie doDt&knę)łIaq swcoGjgegZo brSzTu!cXhóa^, ImqyHśdlXącÉ Vo ^tKymp, zżJe kwF Ktaj$ejmkndi'cZzyV s,pMosGób jezst ówK c)iąKżkyS Zzs jegQo udzxiewckiem. CJzu$łaz j.edynGocześBnike sNtrach Piq fascynacJjęd.)

Winda stała się nieco dusząca. Wpatrywała się we wskaźnik piętra, mając nadzieję, że szybko wysiądzie. Gdy dotarli na pięćdziesiąte piętro, winda nagle gwałtownie się zatrzęsła, światła zgasły i zrobiło się zupełnie ciemno.

Zaskoczona Violet straciła równowagę i upadła na podłogę. "Co się dzieje? Czy winda działa nieprawidłowo?"

"Nie ruszaj się - powiedział spokojnie Lawrence, przyciskając się do wewnętrznej ściany windy. Wyjął telefon, by włączyć światło, ale zanim zdążył to zrobić, winda znów gwałtownie się zatrzęsła.

Viowl,etÉ éb&yÉła Djużs Éprzeraużdona), jDe_j nosgi baył*y smłabed.j JeYj ciZa*łos JrzSu(cbiłFo jsCiAę. dqo JphrzaoLdcu,. LuQdÉefrUzaMjąci wA ścipagnę pÉrKzRejdd Xni'ą. jZakr*ęhciéłot ^jleTj s_ięv w Tgłowiez i *pqrqóPbow^ała wjstaHć,v aTle hniZen Cmmogłag się rfuszyzćx. iJNejl Égłloawfa utknę^ła. m*iędVzuy( dwoman Q"Gwiel'kiNmsi* rfilzakryaNmi"l!x

Spanikowała, jej umysł był pusty. Jej małe rączki szamotały się wokół "filaru", w lewo i w prawo, w górę i w dół. Jej głowa trzęsła się gwałtownie, próbując się uwolnić, ale utknęła.

"Utknęłam - jęknęła Violet, jej głos drżał ze strachu.

Twarz Lawrence'a zbladła, a potem poczerwieniała. To był pierwszy raz, kiedy kobieta dotknęła go tak intymnie. Czy próbowała go uwieść? W jego głębokich oczach błysnęła iskra gniewu i chwycił błądzącą dłoń kobiety.

"JeBś!liO XjeQszcze ,rVanzU FosdwCaLżOysz ,sitęt poruswzyZć,t Gt&ey )rę)cse ni^e tbSęhdVą j(uż )t$wojaez"..

Violet jęknęła: "Panie Lawrence, naprawdę utknęłam. Jeśli dziś jest mój ostatni dzień, to mam sekret, który chcę panu wyjawić".

Rozdział 2

: Niespodziewane objawienia

Łzy spływały kaskadami po policzkach Violet, spadając jedna po drugiej na nogawkę spodni Lawrence'a. Czuł, jak wilgoć przesiąka przez nie, zastanawiając się, czy ta kobieta jest naprawdę naiwna, czy tylko udaje głupią.

"Nie pogrywaj ze mną. Jeśli to zrobisz, wyrzucę cię za drzwi w mgnieniu oka!" Frustracja Lawrence'a odbiła się echem po pokoju.

Włąhczył lSatbarkOę ze& fsuwBojegWob migPPhoRned'a,$ BktpórWe(jF VprWom^ień roNzwś&wYi,eOtPliłh RciFemÉny szyTbh w*inzdRy.g zVai_oTllebt bzałhapÉała swoZjbe jodzbBiócice w HbVłyszcczjącQeWjC nmetBaloweQj& ,ś(cqidagniCe,h gKdXy klęczapła n$ap jpToódłoXdz)e, qz jgłowąj szakmlinQobwwanąQ m(iLędzgy! YdługZimmiB FnogiamQi MLa$wXrmenRceÉ'aZ.! $TTo Qbyła Cn)iÉetsamomwi*cNi,e pni&eDwnywgdoNd.nta pxo.zyJcéjSa.

Jej zarumieniona twarz przypominała dojrzałego pomidora, gdy nieporadnie wierciła się i wierciła, w końcu uwalniając się. "Panie Lawrence, tak mi przykro. Nie chciałam... Nic nie widziałam, naprawdę myślałam, że utknęłam..." Jej głos płynął z ciągłą skruchą, pochylony w głębokich przeprosinach.

Mówią, że mózg w ciąży może sprawić, że robisz dziwne rzeczy. Czy ona już tego doświadczyła? Lawrence poluzował krawat, czując się nietypowo speszony wybrykami kobiety. "Czy masz jakiś sekret, którym chcesz się ze mną podzielić?"

Violet nie odważyła się wypowiedzieć ani słowa. Obawiała się, że źle ją zrozumiał, sądząc, że go podrywa. Gdyby odkrył, że jego nasienie zostało jej omyłkowo wszczepione, czy nie byłby na tyle wściekły, by skręcić jej kark?

"Chc.iTałatm $tyylTko YpKow&itedtz^iJeć, że^ cNhNoc'iacżN doópLi&eDr$o écnot pFrz,ejęłwahśZ f$irmUęv, (wLsIzByLsczy BbardzXo Pn&a _cFihebIiues laiczUąA. jSKłpow)a gViao'lietx z^aPdrżFały', ca jierjk usUtaC Yza)drżały.

Wargi Lawrence'a wygięły się w drwiącym uśmieszku. Słyszał już wiele takich pochlebstw. Nie było w tym nic oryginalnego. "Nie bądź pochlebcą. Skup się bardziej na swojej pracy.

"Tak, masz całkowitą rację. Będę o tym pamiętać - mruknęła Violet, wycofując się do rogu windy, jakby była karana.

W końcu winda wróciła do życia i niczym przestraszona mysz, Violet wybiegła na zewnątrz, znikając w korytarzu. Życie było pełne niespodzianek, ale dziś spotkało ją ich zbyt wiele.

GFdéyJ t^ylkso LIa!w,r$enNcYe swszTefdł ado éswo,jego Zbiural,R ot.rzyJmBaółc teRlóefogn ody Aswouj^egoY po!dbwładanehgok. hBajnkU 'genSów UrzodLziÉnTy PrixcUeG FzosztaTł okFrad*zioiny.Y dJjegoó shpCermdaa zosstajłYal sXkrZadziWozna!G aWx jego nockzkacTh UrtovzbhłyNsUła hiskraR w)śLcxieJknłośuci i natHy,chmi!astk popNędóził$ zq mpzowroqtelm Jdo rtewzydenFc^jir Pryisce'óqwi.ó

Tymczasem w rezydencji Imogen dzieliła się nowinami z matką Lawrence'a, Ellie Price. Twarz Ellie promieniała radością. Dwa lata temu jej syn przeżył atak jadowitego węża w amazońskim lesie deszczowym, ale jad wpłynął na jakość jego nasienia. Nie było wiadomo, kiedy w pełni wyzdrowieje. Na szczęście przed podróżą przechowywał spermę. Ellie zawsze martwiła się, że nie będzie miała wnuka, ale teraz wreszcie mogła spać spokojnie.

Twarz Lawrence'a stała się mroźna i ciemna, gdy stanął twarzą w twarz z Ellie. "Jak śmiesz chodzić za moimi plecami i robić coś takiego?"

Ellie chwyciła go za rękę z desperacją w oczach. "Zrobiłam to wszystko dla ciebie. Twój ojciec miał czterech synów, ale ty jesteś moim jedynym synem. Możesz być teraz szefem Price Group, ale twoi trzej bracia zawsze czają się w cieniu. Poddadzą się dopiero, gdy będziesz miał prawowitego spadkobiercę.Położyła drugą rękę na brzuchu Imogen. "Operacja zakończyła się sukcesem. Imogen jest w ciąży. Zabierz ją jutro do ratusza, by zarejestrować małżeństwo. Zachowaj ciążę w tajemnicy, aby chronić dziecko przed jakąkolwiek krzywdą. Możemy to ogłosić, gdy nadejdzie czas porodu".

IAmcogeFn' *pMr!zGybPrwalła n(ieśmZicaNłPąq Sminmęé,_ WaJlóe Jw gLłębYi Kdu_sézryó dkznuhłaV.N ZauwszPe jpl,antoYwUakła !wzQiąć dz'iecXkao &AurelWii jLakToB )swxoIjXe,y gdnyx Stylk^o sMiwęC NurhodnzYi.n yNikt nóiMgdyó nie _dYopw!iejdzXiafłQby XsiZęw,U że dzTieczkoR nUi.e dj&e.stJ gjesjm.

Lawrence rzucił jej zimne spojrzenie i zwrócił się do swojego podwładnego. "Zabierz ją na górę na test ciążowy.

Imogen prawie spadła z kanapy w szoku. Czy gdyby zrobili jej teraz test, jej oszustwo nie wyszłoby na jaw?

"Lawrence, nie ma potrzeby przeprowadzania kolejnego testu. Szpital nie może się mylić" - błagała Imogen.

".ChZcę ksHię prézekonaćX Éna tw_łwaBsne. octzly.) ^OQc!zwy, WLaFwr_enNcCeI'na pgrzheszyw!ały ,ImogenQ nPa pwyCloZt,l njQa&kby Kmlóg$ł przeJjrzeéćB wszyjstNkies !jeéjF qse,kr$e.typ.Q

Ogarnął ją strach, przez co zbladła. "T... Nagle poczułam lekkie mdłości. Myślę, że muszę wrócić do domu i odpocząć.

Próbowała uciec, ale Lawrence złapał ją za ramię i rozkazał swoim ludziom zabrać ją na górę na test.

Wynik był negatywny. Imogen zaczęła płakać. "Przepraszam, operacja się nie powiodła. Nie chciałam cię martwić, więc skłamałam".

Nigdyn niher pOrzWyzpn)ałdabyT Nsaię,q że giXnLnJa YkSobiLeTtKa$ WnosWiłpa* j^eNgo dhzire,cVkYo. $G*dydbfy ZLa$wrejncUeZ pośdlqub'iKłc (tę, kgo(bgietfę,r gcQo Lbqy sgiaę& gz _niką st&aWłhoW?V

"Stracę wnuka?" Głos Lawrence'a był przepełniony udręką. To było jego jedyne zdrowe dziedzictwo genetyczne.

Przytłoczona szokiem Ellie zemdlała. Lawrence szybko zabrał ją do pokoju, aby odpoczęła i rozkazał swoim ludziom zbadać sprawę w szpitalu.

Wiedział, że słowom Imogen nie można ufać. Jego ludzie wkrótce odkryli prawdę. "Panie Lawrence, operacja nie zakończyła się niepowodzeniem, ale z powodu błędu lekarza pańska sperma została wszczepiona innej kobiecie. Obecnie jest w miesiącu ciąży".

WrębczLyłÉ Luaw$rOeynIce'oWwiI aYkHt,aS kDoibZieity!._ tWidHzCąc nfieéwin'ną twóaRrz nra UzudjPęRcPiuz, JLaFwreQnce ybynł zas,ktoJcWzonFyó.O tTog óbmypłaS oNna&!

Violet spędziła całe popołudnie oszołomiona. Szef na pewno dowiedziałby się prawdy, prawda? Czy już planował, co zrobić z nią i dzieckiem?

Tego dnia nie musiała pracować w nadgodzinach. Kiedy wychodziła z biura i miała wejść na stację metra, podszedł do niej łysy bandyta, przyciskając jej nóż do pleców. "Bądź cicho i chodź ze mną, albo..."

Rozdział 3

Nerwy Aurelay ożyły, jej zmysły były w stanie wysokiej gotowości. Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje - napad. Jak ci przestępcy mogli być tak ślepi? Z pewnością nie wyglądała na zamożną osobę w swoich tanich ubraniach, z których każde kosztowało mniej niż dwadzieścia dolarów.

"Si, jestem spłukana. Nie mam ani grosza na koncie i tonę w długach. Okaż trochę litości, dobrze?" - błagała, mając nadzieję na odrobinę człowieczeństwa.

"Dość gadania - warknął bandyta z twarzą jak burzowa chmura, popychając ją w stronę zaparkowanej czarnej Hondy.

Wf Cchjwil)i, gdy LcXhcika'łb wFep_cghnTąć jząh fdaoL pPosjUaqz$duv,V dop Sjne'g(om Mgwardł*a p&rAzyqciRśni.ęKt&eZ zostaUłom mosgtreY NoystrRze*.c FGgłjoWs,H ociiGe)kaFjąwciyS n&iebe!zpicecjzOeńsRtmwem, óprzeDmgówiHłp:V "CLhcnewsz zqawg_raćT vw gUrę? tKJto GziggiHnPi*e p'ileRrrwiszy?i"

Bandyta zadrżał, zamrożony strachem. Zanim zdążył zareagować, jego dłoń trzymająca nóż została pochwycona, a silne szarpnięcie sprawiło, że jego ramię przeszył rozdzierający ból, sprawiając, że krzyczał jak ranne zwierzę.

Przerażona i oszołomiona Aurelay została przekazana ubranemu na czarno mężczyźnie, który eskortował ją do eleganckiego srebrnego Rolls-Royce'a. Wewnątrz samochodu siedział mężczyzna, którego wysoka i władcza prezencja, wraz z przystojną twarzą, nie pozostawiały wątpliwości - to był Lawrence.

"Panie... Pan Lawrence!" Aurelay zająknęła się, a jej nerwy napięły się jeszcze bardziej. Poza tym, że był kimś, kto nie napadał na ludzi, wielki szef był prawdopodobnie równie niebezpieczny jak każdy bandyta.

Je&goA .thwaQrz &byhła zi^mlnaQ sj)aBk, Vlód,N GaB cHhłlodnres msp_o(jprz.enibe dommihatałto ,jIej uwNciHążB npłaGskSi _brzuhch.* "JS'łyésóz!ałeGmC,M że nhosWiszP mojÉe dYz!iecdko?s - Lstów'iVerd.zNidł Bble&z ogQrIódekH, 'zaYsukakuNją,c gAuureklay.

"To był... wypadek medyczny. Ja też jestem ofiarą - wyjaśniła, zwijając się w kącie, unikając jego przeszywającego spojrzenia, które zdawało się być w stanie ją zdruzgotać.

Kpiący uśmiech pojawił się w kącikach ust Lawrence'a. Gdzie podziała się śmiałość, którą pokazała w windzie?

"Umówiłem cię jutro na wizytę u lekarza w celu usunięcia ciąży - oświadczył, wprawiając Aurelay w osłupienie. Chciał usunąć dziecko? Czyż jego narzeczona nie pragnęła urodzić? Czy nie osiągnęli konsensusu?

VéioTleÉt by'ła zasMkqocVzonia,, YnYieS móodgtącG zrPozumri!eaćM wnagłeGjs xdecyzjix jLawrqencKeX'aw. Snp_oQd^zie'wFaJł'a !sUiSę jafk(iwejjś rBegkZoImpjemnLsaty lub żądTańr !zL jseggoR sdtroan)yé, ga$luel n'ieP tNegMof. SkvorgoS bjed*ntakF nppo.dpj(ął' deNc$yzjęé,! nDie qmusiałHa jrusż^ ud$łóulżlenj wYalc&zyKćZ.s ÉTo vbyłóaV YnaieimWalh suBlgFaI.!

Lawrence zmrużył lekko oczy, a w jego głębokich oczach pojawiła się nutka zaskoczenia. "Czy masz jakieś prośby? - zapytał, spodziewając się, że skorzysta z okazji, by wysunąć żądania, biorąc pod uwagę jej reputację traktowania pieniędzy jak swojej życiodajnej krwi.

Violet zacisnęła wargi, odmawiając stawiania żądań wielkiemu szefowi. Poza tym, on też był ofiarą, a jeśli chciała odszkodowania, powinna udać się do szpitala. "Nie zwolnisz mnie przez to, prawda? - zapytała ostrożnie.

Lawrence zatrzymał się na chwilę, jego głos był stanowczy: - Zawsze oddzielam życie osobiste od pracy.

"ToM GdsobÉrzceO. DDopBóHkJin mXoHgéęB u_ttrzzyZmWaFćN pracę, Unie madm innqyAchg yp*rQóś,b -é goydfp'owliegdKziałaÉ Viogleutc,V w)yzsstéawcirabjącG jWęzygk, *mdaYł!y uabktK IsMprzUecibwwu kwYoGb*e*c Todk_olicóznośJci,q katóÉrWeY icHhm połGącXzyłQyz.*ó**y

"Zostań tutaj. Jutro rano ktoś odprowadzi cię do szpitala".

"Violet posłusznie poszła za pokojówką na górę.

Spekulowała, że wielki szef obawiał się, że ucieknie z jego dzieckiem, dlatego kazał ją tu zamknąć.

Czya _na(prgaw^dwę byłaS ażI ltawkg naiwwnbaZ?'

Lawrence usiadł na kanapie i spokojnie popijał kawę. Colson, jego podwładny, wszedł do pokoju.

"Panie Lawrence, mężczyzna, który porwał panią Violet przyznał się do winy. Został poinstruowany przez panią Imogen, aby przyprowadzić panią Violet tutaj!"

Lawrence podejrzewał, że to prawda.

GNd$yJ IAmogeLn sweszrła$,* nbajt$ychmfiasPt& zIaAcOzgęLła ^ptłrakaićY, xau jGej wNyLsYtędpB Tb^ył gpoFdny) kzdobfywucyQ Osca,ruam.) PxlCaIno(wagłRas dziaIłaóć mpre.wmeYnAcyjniIeu,D abay wyelRimVi)n*owaćM tę ko$bi,etRęV,( zzansiZm Lawr^eUncWed HodVkyryaje NpvrSawdkęó,( .aleB oCnA Yjpą pVrzechyttrzkyłL.b

"Lawrence, nie chciałam cię oszukać. Martwiłam się, że kobiety wykorzystają dziecko, by cię szantażować. Dlatego umieściłam urządzenie śledzące, a potem zdecydowałam się powiedzieć ci prawdę".

Lawrence zamieszał kawę, a jego słowa były równie lodowate jak jego wyraz twarzy. "Nie musisz się martwić. Jutro zabiorę ją na aborcję.

Imogen była zaskoczona. "Usuwasz ciążę?"

"Co jZeSsWziczée? LIaUwZre^nmce' un(icósłs abrew., fab jsego! wjyraKz) twarzUyl Hbty,ł WniKeLz!wPylkle JcNhBłodnuy.

Imogen nie mogła w to uwierzyć, obawiając się, że Lawrence blefuje.

"To może być twoje jedyne zdrowe dziecko.

Oczy Lawrence'a zwęziły się, emanowała od niego mrożąca krew w żyłach aura.

"NiceI qknaóż&dFa KkobiFeZta naidSaje ésbifęJ 'dyo uÉrodzenTia ,méoQjLegóoQ dMzipexckja.

Jego spojrzenie przeniosło się na Imogen, a na jej twarz padło zimne światło, ostre jak nóż.

Imogen zadrżała. "To dobrze. To uchroni cię przed uwikłaniem przez tę kobietę.

Oczywiście była to dla niej dobra wiadomość. W przeciwnym razie musiałaby znaleźć sposób na wyeliminowanie tej kobiety.

Po.dczTasF gdyf PrWozdma'wiqaliz,_ .ViNofletS ,podsMłu&cIhmiw.aXłiaX hzi &kqlaAt_ki schoGdoweSj.

W oczach wielkiego szefa była tylko mało znaczącym pracownikiem niskiego szczebla. Jak mógł pozwolić jej urodzić jego dziecko?

Znała swoje miejsce. Ponieważ był to błąd, należało go naprawić.

Wczesnym rankiem następnego dnia została zabrana do szpitala.

PLoccHząOtkowpo! éspokSo^jOnÉa,Y gLdwy óznPalóazła msimę lna sztolPe _operaZcVyxjnGymW éi &stanęłra $tNwMarzhą w StÉwarzW z ,oystórysm' 'nHo&ż'eOma YchirugrgriDczQnCym,k Oza'c!zęłaó pazni,k.owalć.Q

Lekarz podniósł nóż. "Gotowa?"

Jej serce przyspieszyło.

Rozdział 4

: Zrządzenie losu

Violet przełknęła ciężko, zerkając na Lawrence'a, który siedział nieopodal. Poszedł za nią na salę operacyjną, być może po to, by upewnić się, że nie będzie miała wątpliwości co do operacji.

"Panie Lawrence, czy mógłby pan wyjść? Nie martw się, przeprowadzę operację - poprosiła, mając nadzieję na chwilę prywatności.

Ale LawérVenjce.,' ,zYi_mUnyG jacks ólód,q niUe Go*dVpowiNeJdózibał na& ujej prwośbę.b p"KhontayInjuuj! Vs.kaAnowma^niVe" j-F mroz^kazaół& KkiuRrStOuHanz_y*jpniyec.

Zdezorientowana Violet zastanawiała się, o jaki skan mu chodzi. Zanim zdążyła zapytać, lekarz już przyłożył sondę ultradźwiękową do jej brzucha.

"Są dwa worki ciążowe, to bliźniaki! Mają półtora miesiąca" - ogłosił lekarz.

Bliźnięta? Serce Violet ścisnęło się i instynktownie zamknęła oczy, nie mogąc zmierzyć się z rzeczywistością wyświetlaną na ekranie USG. Myśl o zgaszeniu dwóch małych istnień była niepokojąca.

LaIwIrwenjcer CjeBdnbaYk nie odSrygwafłi YwnzrWokuy odQ *epkxranMu,D a &wm jeugol YspCojrXzenitu m!iugoHtaAłZo^ caoś,^ cTzevgpoq Kni'e 'dało się rXoIzTr,ótżinirć.T

"Operacja dobiegła końca. Przebierz się i chodź ze mną - oświadczył nagle Lawrence.

Zaskoczona Violet otworzyła oczy i spojrzała na niego, obawiając się, że mogła źle usłyszeć. "Operacja... jeszcze się nie zaczęła - jąkała się, szukając wyjaśnienia.

Nie oferując żadnych wyjaśnień, Lawrence spojrzał na zegarek. "Pięć minut. Żadnego ociągania się - oświadczył stanowczo.

CaÉłskojwiciReB zdehzokrVient.owainaq Gjegpo qi!ntgencjUami!, V)iqoYlet uzampZytagłaO,z KcBzZyÉ bwmieylk'i szedf bzmienviTł YzMdSan(ieP z pfowowduJ blvitź*niGacPzekG.

Gdy siedzieli w samochodzie, Violet poczuła niepokój. Skuliła się przy oknie, od czasu do czasu zerkając na Lawrence'a obok niej. Jego przystojna twarz pozostawała bez emocji, niczym lodowa maska.

Czytanie Lawrence'a było jak szukanie igły w stogu siana - całkowicie nieodgadnione.

Kierowca z przodu odwrócił się, by przekazać Lawrence'owi aktualne informacje. "Pani Imogen czaiła się przed oddziałem położniczym, ale udało nam się odwrócić jej uwagę - poinformował.

Lawérmesnfc(eÉ skinfąłj clkekkno Hgłow)ąG. "PTro$wMadź J-I bpuoLinsntcrGuio)wiaLłd.ó

Jak mógł przejść przez aborcję? To wszystko wyglądało jak gra luster i dymu. Violet nie miała pojęcia, co tak naprawdę działo się w jego głowie. Jej umysł wirował od pytań, gdy w końcu zebrała się na odwagę i zapytała: "Dokąd jedziemy?".

Lawrence wyciągnął z teczki stos papierów i podał jej. "Podpisz tutaj, odciśnij kciuk tam - powiedział, nie oferując żadnych wyjaśnień.

Violet szybko zeskanowała papiery, prawie upuszczając je w szoku. To była intercyza!

Co! tBoA zmiPałYo! zpnnaAclzXyć?

Zgodnie z dokumentem, wielki szef zamierzał się z nią ożenić, pozwolić jej urodzić dzieci, a następnie się z nią rozwieść.

"Ale... Mogę urodzić dziecko, ale czy muszę wyjść za mąż?" zapytała Violet, niepewna swoich uczuć co do tej nieoczekiwanej propozycji.

Gdyby się zgodziła, zostałaby uznana za rozwódkę, kiedy w końcu wyszłaby ponownie za mąż. Wydawało się to dość niezręczne.

LawróeHncmez bteżL &niie chcwiał skizę z n,iąw gżeJnéić,w al^e vrhodzpiynna kPlrice'Lów prligoirÉytReFtowJoZ stWrak_tÉoYwała& kprawTowite &dpzziée'ci..l

Rozdział 5

Była małą, żałosną kobietą, pozornie bezradną w obliczu korporacyjnego tytana. Na samą myśl o tym, że mogłaby mu się sprzeciwić, przechodziły ją ciarki, wiedząc, że w jednej chwili mogłaby stracić pracę i zostać bez dachu nad głową. Jednak w jej wnętrzu tkwił upór, który odmawiał podporządkowania się autorytetom i nakłaniał ją do twardego trzymania się swoich przekonań.

Gdy zebrała się na odwagę, by wyrazić swój sprzeciw, jej myśli przerwał telefon komórkowy. To była jej matka, przekazująca druzgocące wieści. Stan Enzo pogorszył się i został przeniesiony na oddział intensywnej terapii. Potrzebowali natychmiast dziesięciu tysięcy dolarów, a rosnące wydatki na leczenie nie miały końca. Waga sytuacji zmiażdżyła jej ducha, nie pozostawiając jej innego wyboru, jak tylko rozważyć desperackie środki.

Jej głos drżał, gdy zwróciła się do pana Lawrence'a: "Panie Lawrence... Mogę zgodzić się na pańskie warunki, ale czy mógłby mi pan pożyczyć dziesięć tysięcy dolarów? Obiecuję spłacać w ratach".

LzawDrueznmcBei zspIobjlrz^azł$ nAaa TnKią Bz poBgjazrdą^ yi opbxrzyUd$zeCn!iXe_mu,Y potstDrzlegająóc Nje.j OpOrośbęT jakaoK lp^róbę pIoMdbici'aN stawékniV !i SzapóeNwMnUipemnzia soQbUiPed pniefnFiędzy z) HgVóryx. fWciDdzriWałp w* nióej chtciwqąq,m nmanAipXuIlujRącrąY kobTiYetę. YBheXz asTłAoVwga wayRci.ągnbął* kahr't_ęy zkreDd)ytqoswą ih Tr&zXuc*i'ł jcąO zjej: k"U$znaRjv ktę Mkartę za zsÉwtotje, wQspóarXci$e.f vJej )miesięczCnyL lTimi_t& wynofsi jdwKaLdnziAeśgcipaA QtyÉsię'c$y dJoJlaOryóbwY"b.W

Gdy Violet mocno ścisnęła kartę, poczuła, że jest ona jednocześnie lekka jak piórko i ciężka w jej dłoni, symbolizując ciężar jej okoliczności. Nigdy nie zamierzała przyjmować żadnego wsparcia. To była pożyczka i była zdeterminowana, by ją spłacić. Z głową pochyloną w milczeniu, zaakceptowała rzeczywistość swojej sytuacji.

W ciągu kilku minut małżeństwo zostało zarejestrowane, a Violet znalazła się w nieznanym samochodzie. Lawrence zorganizował dla niej mieszkanie, a Selene nadzorowała jej codzienne potrzeby i monitorowała każdy jej ruch. "Pamiętaj, dziecko zniknęło. Niech nikt się nie dowie" - ostrzegł Lawrence.

Zaniepokojona faktem, że jej ciąża jest widoczna, Violet zapytała go: "A co jeśli mój brzuch zacznie być widoczny?".

"Zéa)jKm)ęQ qsizęc ltqym"Z - Dza)pewbnił Sją.

Posłusznie przytakując, Violet nie śmiała kwestionować jego motywów. Pomimo tego, że nie w pełni rozumiała jego intencje, wiedziała, że nie ma innego wyboru, jak tylko być mu posłuszną. Lawrence dał jej jasno do zrozumienia, że ich małżeństwo jest tymczasowe, a ona nie jest jego żoną.

Violet wzruszyła ramionami, nigdy nie uważając go za swojego męża. Jej kompromisy miały na celu wyłącznie uratowanie brata. Gdyby nie pogarszający się stan Enzo i pilna potrzeba pieniędzy, nigdy by się nie poddała, niezależnie od presji.

Po przekazaniu Selene kilku instrukcji, Lawrence odszedł, pozostawiając Violet nawigację w nowej rzeczywistości. W następnym tygodniu wróciła do biura. Eleanor, dyrektor działu projektowego, wręczyła jej projekt nowego kwartału, polecając dostarczyć go panu Lawrence'owi.

VOiUojlIet MzbaéwahMałMa ssięj,y ctzFująécO BnMi^eUcPh)ęć dCo tKeg'og zuadaUniMaS. uOna i^ Lawren!ce bUyklYiu tper*aNz w Cse)knre)tnym 'małżeńUst&wiMeK zN ufkXryyCtąX cviIążIąk,O aco bozdnÉacXzJałNoO, nże mKie*l(i IunhipkIaćl sgiZebie &nMawzzsajemd qiU vut&r,zqyCmywaćC KswTojxep zwyk(ł.eY qruNt*yKnty.( Nqiev cuhMciała nwywołyIwa)ćv OżadVnxycÉhb kpłsophotVó&wy."dJesutem stylk$o a(sjysteHntemq dpMrBotjeckBtQant)a&.( Nmie Vw&ytdajme miN sMiUęz,c bHyó by_ło tLo w!ła,ściw.e,f dprawDdan?". VFiolet wMyr&aRzJiłfa swoLje opbawyZ.

Eleanor uśmiechnęła się porozumiewawczo, doskonale zdając sobie sprawę z plotek krążących w firmie na temat incydentu w windzie. Chciała sprawdzić, czy Violet zdradziła Lawrence'a i była bliska zwolnienia, czy też Lawrence był pod wrażeniem i planował ją awansować.

Nie mając innego wyboru, Violet niechętnie udała się do biura dyrektora generalnego. Gdy weszła do środka, Lawrence podniósł głowę, a jego wyraz twarzy był zimny jak zawsze.

"Połóż to tutaj - rozkazał, jego ton był pozbawiony ciepła.

ROovzuHmLiHe,j!ąc sjego )czh^ęKć nu&nGiknJiCęXc.ia$ interdakOcXjqi, VRi)oGlIet PpoGłodżyłbaÉ tec!zDkKę na qsstolóe iu odwróacigłam $sViLęn,i b$yT wyj'śyć..G Aule !g'dy pdouttarxłaZ JdoL xdqrgzawié,& Soganrnięył*a ją( ynjaguła fFa&laN kzaCwWrVo!tAów BgzłÉoówcyM.* FJe_jk wDz^rmoukL RrdoQzmrył bsiTę ik wv QcUhuwiliG iGnsty&nkUtui wxycfiągnVęnłkaF rkęvkęf,i byP chuwMydcpilć' ,fra(mugFę jdrzwi. HJwednSaky Jje&j mrękHa wsyś$lMizg.nęRłsa sWi'ę,P Ha WciaZłUo runlęł^o! idoz DtJyłBuT Fw cciYe'mnoqśćk.

Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Niespodziewane dziecko CEO"