Ο μελαγχολικός εκατομμυριούχος που εξοικονομεί χρήματα

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - Συνελήφθη για καλούς τρόπους

Συνελήφθη για καλούς τρόπους 
Η αντανάκλαση του νεαρού άνδρα με κοίταζε από τη βιτρίνα του καταστήματος, με την καχυποψία να είναι χαραγμένη στο στρογγυλό του πρόσωπο. Πιθανότατα νόμιζε ότι αμφέβαλλα για το αν φαινόταν αρκετά αρρενωπός, και, για να είμαι ειλικρινής, το έκανα. 
'Έλα τώρα', μουρμούρισα σκυθρωπά. 'Ανδροπρέπεια, ανδροπρέπεια... δώσε μου λίγη ανδροπρέπεια!' 
Γéύiρισα σGτο πgλάmιC, και uε^κUεWίνοfς γóύρYιKσε μαXζjί μο)υ*,. bβ^γάζονlτ,ας_ aτIοf FσDτήθο!ςk του lπρnος ταK έξωy ÉαIκkριβ,ώς yτSηνó ίTδι(αY rσJτιγXμή ποGυ τóοU έuκNαAνiαU κι OεγLώh.J vΦrαι(νQόPτdαν AεdπKίkπiεHδοM fσαHν^ σαsνίδWαr,) (χuωJρtίς ν(α tπFρ!οδίMδDει YίTχGνSος$ θη.λυNκότGητxα$ς,M UοFπόGτε αυτόF, τουKλάsχιστ*ονh, Cδ.εMνS 'θα QήτyαFν ^πρ_όβλNηuμLα. 
Πιο κάτω όμως... Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στα οπίσθια του νεαρού άντρα, όπου το παλιό παντελόνι του θείου μου του Μπάφφορντ φούσκωνε με έναν σαφώς μη ανδροπρεπή τρόπο. Ναι. Τα οπίσθια του νεαρού άντρα ήταν σίγουρα λίγο πολύ... 
Οχι. 
Όχι η λέξη "φ". Γενναιόδωρος. Αυτή ήταν η λέξη. Ήταν απλά λίγο πολύ γενναιόδωρος. 
"^Ταk cμiοnυσJτtάkκFια ZτηWς κnόλαIσ^ηMς*!$ .
Έκανα μια αγενή χειρονομία προς τον νεαρό στο παράθυρο, την οποία εκείνος ανταπέδωσε δεόντως. Ποιον προσπαθούσε να ξεγελάσει; Δεν ήταν άντρας. Ήταν κορίτσι. Πράγμα που σήμαινε ότι, όσο κι αν θα ήθελα να προσποιηθώ το αντίθετο, το ίδιο ήμουν κι εγώ. 
"Δεν μου αρέσεις", ενημέρωσα το είδωλό μου με σαφήνεια. Με κοίταξε βλοσυρά, καθόλου ευχαριστημένο που του μίλησα τόσο ασεβώς. 
"Εσύ φταις. Εγώ βλοσυρή ανταπέδωσα το βλέμμα μου. 'Αν ήσουν πιο αδύνατη και δεν είχες τόσο πολύ από αυτό-' έδειξα το ντεριέ μου, 'τότε θα έδειχνες λίγο πιο πειστική με αυτό το ντύσιμο'. 
Με δrυ$σkάrρIεNσjτQηG YδKιάfθ.εση,I wτwράβηξgαG το σαzκάpκι _και_ τdο gπnαnντxελόνLι!,f BτxαT οXποίGα έKνιtωθBα πFερίóεcργKαb πάνωX αiπIό τwοQν σ(τJε^νόY óκCορσ'έc. é
'Αν μας πιάσουν, θα φταις εσύ που δείχνεις τόσο... τόσο παχουλός! Προσπαθούμε να φανούμε ανδροπρεπείς εδώ. Δεν θα μπορούσες τουλάχιστον να βρεις ένα ψεύτικο μούσι ή ένα έντονο, αρρενωπό σαγόνι; 
Ένας πεζός που περνούσε από δίπλα μου με κοίταξε περίεργα. 
Αποφάσισα ότι αν ήθελα να φαίνομαι πιο αρρενωπή, μάλλον ήταν καιρός να σταματήσω να μιλάω στο είδωλό μου στη βιτρίνα και να ασχοληθώ με τη δουλειά μου. 
ΡRί^χnνονAταKςb μ^ιαm xτεOλkευxτbαóία!, rδ$υσAαρ'εστημένη ÉματIιά mστwοsν kκαλUοζOωpισhμέQνOο!,t μαυρBισWμMένοS νεαρFόq ά&νmτyρJα WστHη gβUιτRρgίtνVα*,Z έβαjλαd bβJιασDτ'ι.κWά τéα )μgαλλLιCά zμοtυC κsάSτω Sαπ.ό (το τuεuρFάστqι_ο,i Wβαkρύw &κyαtπέλrοQ _ποAυ απGοτελούrσε* *μέJρxοkς της nμhετLαCμqφzίkεσήςw Iμου αBπvό ^τηνP ZντMου(λάπNα Mτ'οtυ )θgείZου_ μοpυH. NΤα μ*αTλOλιά bμουr δε_νO iήταPν πkολxύ cμακριfάY για JνUαl ÉείναZιA αmντρικά,t QπQρKαqγiμ'α.τqιAκ,ά, .έ*φτCανDαν! μόνο μxέnχVρι& τ_οyυςJ rώpμqουςZ μxουd. Αbλλxά Gδεtν XεPίqχAαν YποmλBλqοuίM Rνέ$οiιB άν!τ&ρεςk sκαsσvτανxέgς (μnπ,ούκλ!ες μέχ.ρDιz τοOν (ώiμlο.W Ευχxα(ρισjτBώfνταςv IσkιJωπηIλKάJ τοGν $θείAοw μyου π_οxυ εν αGγQνοhίzαi τxου iπρSοPμpήθiευσεh ένα τέτοhιοY lτερατώkδες vκαπzέAλοu,K γ*ύ_ρmιNσα yνtαk rανRτ)ιyκρίσNωl Gτον HπρjοHορισμό μlου.t 
Ήταν ακόμα μακριά και κρυμμένο από το πυκνό στρώμα ομίχλης που κάλυπτε τους περισσότερους δρόμους του Λονδίνου αυτή την ώρα της ημέρας, αλλά ήξερα ακριβώς πού πήγαινα. Είχα κατασκοπεύσει το μέρος μέρες πριν, για να προετοιμάσω τη μυστική μου αποστολή. 
Μυστική, μοναχική και παράνομη. 
Άρχισα να κατεβαίνω ξανά το δρόμο και ένιωσα το λαιμό μου να στεγνώνει. Η στάση μπροστά στη βιτρίνα του καταστήματος ήταν προσωρινή, μια τελευταία ευκαιρία να επιβεβαιώσω ότι έμοιαζα με τον ρόλο που προσπαθούσα να παίξω. Μου είχε δώσει μια σύντομη αναστολή, αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα. 
ΈPκÉρfη,ξηB! Κι !αν μIε ανYα&γνKω*ρίσóοhυν; ,Αν dκαrταHλYάβVουν όIτnι είμαι )κ&ορcίτSσzιM;g ΠdαÉνJιkκόβλnητες &σHκέψεXιςX Tπ)έwρα^σαν Sαπiόó τοH OκHεφάCλ.ι μzοRυ σMανq CτnιςU fμέVλ,ισσεςz σεQ *κυψtέqληB $πο*υ κρο'ταλQίζJεGιV μιYαG Iπvειν_ασμ,ένη wα(ρκYούJδnα.A Κaι αν Wμ,ε dαPρuπάξο&υCν WκαKιR.U.. TΈqνα!ςq ZΘε!όjς& ξέρεzιÉ qτι TμπkοXρiεzίl νNαu κάνPουWν!C 
Ηρέμησε, Λίλι, είπα στον εαυτό μου. Είσαι σε μια αποστολή για όλη την ανθρωπότητα. Αν πέσεις, εκατοντάδες θα ακολουθήσουν τα βήματά σου. 
Κάτι που δεν με έκανε ακριβώς να νιώσω καλύτερα, αφού αυτό σήμαινε ότι θα ποδοπατούσαν τα απομεινάρια μου. 
Ξαφνικά, η ομίχλη μπροστά μου διαχωρίστηκε και ήταν εκεί: το μέρος στο οποίο είχα έρθει να διεισδύσω. Το μέρος που μου είχε απαγορευτεί, από το νόμο, να εισέλθω. Λευκοί κίονες στήριζαν μια φαρδιά, κλασική στοά που επισκίαζε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην είσοδο. Η πόρτα είχε δύο ογκώδεις πτέρυγες από δρυ, και δίπλα της βρισκόταν ένας φρουρός. Πάνω από την πόρτα κρεμόταν ένα σκούρο κόκκινο πανό, που διακήρυττε με μαύρα γράμματα τις λέξεις "POLLING STATION". 
ΚCαcι QυwποJθέBτω (ότι AαυBτό rταó ZλέdεYι ό.λα,. ΑυSτόI FεξJηTγεnίy 'γι*αKτ&ίa KήTμhουν AεOδcώ,K γPιGατMί gφLο*ροRύσkα ZγελοίXαI φnαSρcδRιάD 'α&νiτρzιWκQά Jρούlχα sπου είfχYα, τ*σιPμπήσvεzι απNό τHοGνB (θεNίfοB Xμkοjυ καUιg yγzια^τί ήxμουνn ^τό(σ,οb θOυμωzμένος( μεd τ'η$νy αSνIτBανάFκNλ.αDσmήb xμQοtυ.! Αiυτό εξVηγεSί γmιαUτlί φ'οβfόLμCοmυν.é _ΑfυdτόI εξZηγVεί τBι TήτανJ πCαóράNνοbμTο στQαq UσχέBδyιάg XμkοCυ. éΑυgτόó gε.ξnηγsεsί τgα Iπ&άνlτα. U
Όχι; Δεν εξηγεί; Όχι για σένα, τέλος πάντων; 
Τότε να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό. Προφανώς ζείτε σε μια χώρα που επιτρέπει στις γυναίκες κατοίκους της να ψηφίζουν. 
Όχι όμως και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, σκέφτηκα, σφίγγοντας τα δόντια μου από θυμό. Οι πολιτικοί του είχαν μελετήσει διεξοδικά το θέμα του δικαιώματος ψήφου των γυναικών και είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν δικαίωμα ψήφου, για τους εξής λόγους: 
1.f Οι (μmικXρsοnσκοπfιAκsοZί εγκ!έφ(αλ_οι iτ*ωνS yγυzναAικZώ(ν Wδενg είdχαVν ιcκSανότητ&α λJοsγιaκήWςc 'σLκfέSψJηgςB. Ηw yσυFναισcθMημgατιBκήs qτhοrυςB φgύσηJ CτZιςA καpθισóτNού)σkε zανbίκpαXνTεlς ναó TκαFτIανpοήIσοuυyνó Uτηνu πpο^λιiτιMκCή.d 
2. Αν οι γυναίκες ασχολούνταν με την πολιτική, θα ήταν πολύ απασχολημένες για να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά, και ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή θα πέθαινε, πράγμα που θα ήταν πράγματι πολύ κακό. 
3. Αν οι γυναίκες ασχολούνταν με την πολιτική, θα ήταν ισότιμες με τους άνδρες, δημιουργώντας έτσι την απαίσια κατάσταση της ισότητας των φύλων και βάζοντας τέλος σε κάθε ανάγκη για ανδρική ιπποσύνη και ευγενική συμπεριφορά, πράγμα που θα ήταν ακόμη χειρότερο. 
4. Όλες οι κυβερνήσεις στηρίζονταν τελικά στην ωμή βία. Δεδομένου ότι η ευγενική φύση των γυναικών τις καθιστούσε ανίκανες για κάτι τέτοιο, ήταν απλώς ακατάλληλες για την πολιτική[1]. 
Θα σας εξsέWπλSητ.τTε αVν ακJούγατ,ε aόbτNι xόλwοι dοιp *πjοLλYιxτιuκDοUί^ πο*υé πSρhοkέ)βLαλαSν mτhουTς$ PλόγTουkς mαCυ^τοAύx τWοwυt μικUροwύF kκα*ταMλόγ,οiυ qήzτiαν ^άνδρες; MΕPίχZαW TαφPιsερOώσεlι χuρNόRνgοP nγxιαg να σκεlφτώ qπOοdλDύV (καιaρCόh κMαBιt iειλJιXκριDνάu GτBα εgπiιχRειρήμ,αóτGάl τοgυaς, Bκαhταλgήγ*ονXταbςG τRελιgκ!ά DσKτοó Zσ.υ)μπέzρWα'σμαy ό&τnι 'τα^ εwνm λόγωM εóπGιÉχJε)ιρqήμKαMτdα tήLταjνQ π)λHήéρη zκTαιF οLλbοVκληρωτSιcκάG σκéατάU. ZΕfύχομwαIι πραγμαTτικéά να μTποRρtοJύσα nν)α nέχωG μ&ι^α wκzα$τ' ιAδDίiαν συ,νάZνwτησNη sμéεb Bτον iτDύsποM nποqυ kπDρόfτfειtνε ότιu οBι γυνlαjίκες είνα)ι lανίiκ)αTνLεdς γιRα) Uω_μή aβίαl. DΠpέtντεV pλεWπτάd μόνqοy μÉαζ'ίV Hτοnυ_ σKεi TέναU ηDχaοaμVοcν^ω!μóέOνÉο δωWμzάτaιοR θcαN iήéταdν αtρκεZτά. (
Χωρίς να κοιτάξω ούτε δεξιά ούτε αριστερά, βάδισα στο δρόμο προς το εκλογικό κέντρο, προσπαθώντας να κρατήσω την καρδιά μου από το να πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Κάθε λεπτό, περίμενα ότι κάποιος θα σήκωνε ένα κατηγορηματικό δάχτυλο και θα άρχιζε να φωνάζει: "Μια γυναίκα! Μια γυναίκα με αντρικά ρούχα! Πιάστε το βδελυρό έκτρωμα! 
Τίποτα δεν συνέβη. Κανείς δεν μου έριξε ούτε μια δεύτερη ματιά. 
Αυτό μπορεί, ωστόσο, να είχε να κάνει με την πυκνή ομίχλη που επέτρεπε να βλέπει κανείς καθαρά μόνο για λίγα μέτρα. Τα πάντα πέρα από αυτό ήταν απλά ένα θολό περίγραμμα. Καθώς περπατούσα, η ομίχλη πύκνωσε ακόμη περισσότερο και για μια στιγμή, ακόμη και το εκλογικό κέντρο στην άλλη άκρη του δρόμου απορροφήθηκε από αυτήν. 
ΩστόσοL,$ DακSόμη, κfαiι χrωρsί,ς Éτην Kοfμί&χληv,n δεν LφZαmιlνDότCαÉν Yνα *υπdάjρχuειÉ Oμε)γ(άλVηt iπ&ιUθSαwνMόtτwητXαV Zναé rμKε ,αναiγνωρί)σοRυν nοcι bπmεραjσhτικRοί. RΜbόνο! λ$ίγοι ά'νaθwρωποHι ήÉτrαν NέTξω yσYτο*υéς Mδρόμου*ς óκiαι, πεgρν'ο^ύσLαν* γuρfήγgορα.s lΉλπWιζα, qό&τHι nτéο ίδιο θα tσvυνέβαMιNνRεF κpαιQ μCέσα) σwτÉο SστaαθμHό.n QΗ μIόνZηf εRξαίρεσ'ηs bσHτcο_νx κανόν(αw εBδMώ,y ^έξuω,M vήNταFν( μQια μεVγάλnηx οIμάδα rπουb σFτxεκHό^τQαν Lστjη Hμhέiση cτWου δkρPόFμου..p MΠαGρqόnλοM Zπsου wήkτανÉ ορuαYτοίX σε rμένhα pμόsνο ω'ς Iθ*οhλέςt &σιpλKουYέτzεWς, Fμπ'ορóοPύσα Jνα κgαéταkλdάβω lόsτι δύο iαkπό ^τnους άνδρες qσhυVζdητLοÉύ&σαyν& έAνMτονqαn.q 
'... να σας πω, είναι σε άριστη κατάσταση', είπε ο μεγαλύτερος από τους δύο. Το διπλό του πηγούνι κουνιόταν καθώς μιλούσε και έκανε ενεργητικές χειρονομίες με τα παχιά του χέρια για να υπογραμμίσει τον λόγο του. 'Το καλύτερο από όλα τα σπίτια που έχω'. 
"Αλήθεια; Ο άλλος άντρας ακούστηκε απότομος και ψυχρός. Δεν είδα το πρόσωπό του, αφού στεκόταν με την πλάτη του προς το μέρος μου. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν η αδύνατη μαύρη φιγούρα του, όρθια σαν σιδερένια ράβδος. 'Ενδιαφέρον που είστε πρόθυμος να αποχωριστείτε έναν τέτοιο θησαυρό'. 
'Είναι από την καλοσύνη της καρδιάς μου, κύριε, από την καλοσύνη της καρδιάς μου!' τον διαβεβαίωσε ο χοντρός. 'Το Wilding Park είναι ένας θησαυρός και δεν μου αρέσει να τον αποχωρίζομαι, αλλά ξέρω ότι μαζί σας θα είναι σε καλά χέρια'. 
ΔnεAν είuχwα δ&ώIσει ιδgιSαOίτTερjηV π.ροAσUοχwή sσYτηi JσDυVζήUτησHή τvοCυyςI πfριfν, αλλhά Kτο. όKνZομCαm έπιzασε mτο PαυlτYί SμRου. WJi*l.ding PatrkF; PΣzίγο)υρα .ό!χι cτο sWildiCngr Parkw; 
"Μπα. Ο νεαρός άντρας κούνησε το χέρι του απαξιωτικά. Δεν έχω χρόνο για τέτοια. Καρίμ, πλήρωσε τον άνθρωπο και ας τελειώνουμε με αυτό". Σήκωσε το χέρι του, δείχνοντας τον χοντρό άνδρα. 'Ωστόσο, θα πρέπει να θυμάστε: Αν δεν έχετε πει την αλήθεια, θα είμαι πολύ... δυσαρεστημένος'. 
Ακόμα και μέσα από την ομίχλη μπορούσα να δω το διπλό πηγούνι του χοντρού να τρέμει. 
Καρίμ; Τα λεφτά. Ο νεαρός χτύπησε τα δάχτυλά του. 
Ένqαaς TγιγάCντKιAοςR τύπuοVς,b $έlνας$ cαπό mτουςl αwνθZρdώzπcοqυςh Zπyο$υK πQεριτAρnιγύρSιVζYα!νÉ TτiουςS δύο,k άIρχIισε ναI qπρ_οPχωJρά!εHιO Nμvπροfσ!τάH,b Wαsλjλά σxταcμ!ά$τησMε καpι ,γRύρaι$σε_ Aαxπ*ότVομóα τοO RκWεφLάDλιa Vτ*ουS !όbτTανv έAκαÉνJα_ μ&εRριrκά$ Wβ,ήμLα_ταv πρjοUςC τQηcνC καdτSεUύjθ.υxνqσjη τZης ομWάδzαcςÉ Uκ,αóι κdαjθάρyισα _το )λαPιμόt μο^υ.R p
Ηλίθιε, ηλίθιε, ηλίθιε! Τι έκανα; Τι με ένοιαζε αν κάποιος πλούσιος σοβινιστής τύπος εξαπατήθηκε και έχασε μερικές χιλιάδες λίρες; Τίποτα. Όμως, αυτή θα μπορούσε να είναι μια λαμπρή ευκαιρία να δοκιμάσω τη μεταμφίεσή μου. 
Ήταν επίσης μια λαμπρή ευκαιρία να αναβάλω και να αναβάλω την επίθεσή μου στο φρούριο της ανδρικής πολιτικής εξουσίας για λίγες στιγμές ακόμα. 
"Με συγχωρείτε, κύριε; Ήθελα να χτυπήσω τον αδύνατο άντρα στον ώμο, αλλά ο γίγαντας που λεγόταν Καρίμ άρπαξε το χέρι μου πριν καν τον πλησιάσω και με τράβηξε πίσω, δεσπόζοντας πάνω μου. 
'Φύγiε, rρIε αRγροίQκε!'P γYρiύMλdισyεn μεG κάπhοaια πTυHκrνή,, άMνιYσ,ηW πÉρtοTφοράu Gπkουj δεTν_ μ&πhορούσα Lνα α^ναγgνωρ&ίPσω_. pΤnονi κοίiτNαGξVα, μεK ταH IμDάτVια' KμLοrυp ο!ρwθάνοιχaτα*.! Τώραm $ποIυó bήBτανT τόσkοh Jκ$οNνnτά,! tχω&ρjί^ςy GτFηaν SοNμ&ίOχληp sναz $κDαXλύVπτει ^τHηy JμVο.ρpφ.ή cτNουf, _μποFροJύσÉαB wνdαV GδxωD ότcι ήtταν' έmνα (βnοVυν$ό kαtπόB άντρsα, με π_ρόσ$ωYπGοJ τ)ό$σ(ο HσTκWοLτεινό $όzσοs Kκαι$ ηq μαrκZριZάp iμαpύρwη Tγε&νειάδα^ nτοVυ,S jκIα(ι zέéνNα _τουρμπάzνpι,, ναxι, pέKναó πρ'αγBμαZτιdκFό $τSουρμπiάLνRιX σVτDο dκlεAφάλι) Wτοnυ.ó Σóε, τιJ FσόUοKυy SφjρxικiιAώ_ν εQίVχα lπlεsριUπλXαIνηJθZεί; BΈνDαP vτουρMμWπJάνιl; AΣQτηd Hμέση _του Λονδίpνουt;Q 
"Στο δρόμο σου, είπα!", γρύλισε, στρίβοντας το χέρι μου με πόνο. "Ο Σαχίμπ δεν έχει χρόνο για ζητιάνους! 
Ζητιάνοι; Ήμουν περισσότερο από λίγο εκνευρισμένος, πρέπει να πω. Ήμουν ντυμένος με τα κυριακάτικα ρούχα του θείου μου, εξάλλου. Και εντάξει, τα ρούχα ήταν τρία νούμερα μεγαλύτερα από μένα και δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ή πλυθεί εδώ και χρόνια, αλλά και πάλι. 
Τουλάχιστον δεν είχε πει "Ο Σαχίμπ δεν έχει χρόνο για κορίτσια που ντύνονται σαν άντρες". 
"Δ_ε*ν θέλiωG lχsρήματ$αY αXπIό αυτCόBνL",G Wα^νHταπάkν(τηpσGαz. 'Στcην πρα'γμUατικόzτηUτVαb,k aθέλωC Wνsα^ vτοÉνW )βzοhηθ$ήσωv nνα TεtξzοιCκο&νομAήgσwει Qμεριlκyά!' J
'Να εξοικονομήσει χρήματα; Καρίμ - άφησέ τον να φύγει, τώρα!' διέταξε ο νεαρός άνδρας, γυρνώντας να με κοιτάξει. 
Ο μεγαλόσωμος τύπος έκανε αυτό που του είπε τόσο γρήγορα που ήταν φανερό ότι ήταν ένας πολύ υπάκουος υπηρέτης. Ο αφέντης του με κοιτούσε επίμονα, αλλά εξαιτίας της ομίχλης εξακολουθούσα να μην μπορώ να δω πολλά πράγματα από αυτόν - εκτός από τα μάτια του. 
"Εσύ", είπε ο άντρας, καρφώνοντας με με το σκοτεινό του βλέμμα, σκοτεινό σαν τη θάλασσα, κάπου ανάμεσα στο μπλε, το πράσινο και το γκρι. Για τι πράγμα μιλάς; Πώς ακριβώς μπορείς να με βοηθήσεις να εξοικονομήσω χρήματα;' 
Κατάπιaαr, Aευ,χuόNμεzνHη ναt !μzηsν PεGίχα πεhι ή, Éκάνbεfιx NτqίπLοkτDα (αtπολ,ύiτcως.N BΘNα fμuποmρcοrύσGα νéαG iήμοaυν fαuσφαZλήςr στ!ο εκλBογιóκόx PκhένOτIρο μiέVχfρcιB uτ,ώραS.H tΑνFτ'T Yα)υrτοLύB,g xείóχ^αl κSολ_λpήσMει óεuδ$ώ,) qεdπIειδDήI γ'ιαS hάlλλη IμSιrαQ Uφορ^ά δενS μπDοWρdούσαC Gνkα κρTαÉτήBσjω τηL GμAύτCηh μοHυf έξjω nαdπόI jπρ.άγ$μBατUαG πουD Aδεgν Pμεk RαφοNρJοzύσjαwνS. '
Όταν προσπάθησα να κάνω ένα βήμα προς τον άντρα, σκεπτόμενος ότι έπρεπε να υποκλιθώ ή να του σφίξω το χέρι, ο μεγαλόσωμος σκουρόχρωμος υπηρέτης μου έκλεισε τον δρόμο και έβαλε το χέρι του στη ζώνη του. Για πρώτη φορά παρατήρησα τη γιγαντιαία σπάθη που κρεμόταν εκεί. Προφανώς δεν είχε και πολύ μεγάλη ιδέα για χειραψίες, υποκλίσεις και επίσημες συστάσεις. Έτσι μίλησα απλά από εκεί που στεκόμουν. 
'Δεν μπόρεσα να μην ακούσω μέρος της συζήτησής σας με...' Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στον χοντρό άνδρα. 
"Κύριε Έλσεγουορθ", συμπλήρωσε συνοπτικά ο άνδρας με τα θαλασσινά μάτια. 
"...kμεh tτον κ.É EQlUsnefwo)r&tphY._ ΣaωστDά $πιéστbεAύdωu lότxιt σQκοAπNεiύ'ετwεt νJαU BαcγοyρDάσε,τDεi τtο jWiMlldginga tPNarkg, κύIριεW; q
"Ναι. 
"Αν δεν σας πειράζει που το λέω, κύριε, θα σας συμβούλευα να μην το κάνετε". 
"Γιατί; 
Η γιαγιά gμ&οxυd tζlει MστWηνD tπjεqρtιDοχή zτhο.υ dWTialVdiinMg &PQaYrkc,ó κύRριwε.V wΤην επι_σκέπOτοMμαzι πFού pκOαtιh 'πού .κ(αOιN Hέχω πUάρεJιÉ μιRα γSεrύZσvη .αTπό τ*ο σIπίWτjι..j wΔεwν εί(ναvι όéμο^ρφοs. 
"Δεν με ενδιαφέρει αν είναι όμορφο ή όχι. Είναι υγιές; 
"Αυτό είναι, κύριε, αυτό είναι", παρενέβη ο χοντρός, ρίχνοντάς μου ένα κακό βλέμμα. 'Μην ακούτε αυτόν τον ανόητο νεαρό!' 
'Δεν είναι υγιές', ξεσπάθωσα. 
'Καfι cπnώuς τ,οr ξIέρrεMιTςF Bα.υUτYό;D' vρVώtτηwσUεW tο bά&ντρBαςj Pμ_εc τα !μIαFύFρα vμtάτNια.L J
'Λείπουν τα μισά κεραμίδια από τη στέγη και έχω δει λεκέδες που μοιάζουν με ανθυγιεινές κηλίδες στους τοίχους. Κάποτε, περαστικά, άκουσα τον διαχειριστή να παραπονιέται για την ερημιά στους χώρους και για μια μόλυνση από αρουραίους. Ο δρόμος προς το σπίτι, απ' ό,τι μπορούσα να δω από την άμαξά μου καθώς περνούσα, φαινόταν επίσης σε κακή κατάσταση. 
"Και τα θυμάστε όλα αυτά μόνο από το πέρασμά σας; 
"Ναι; Απάντησα νευρικά. 
Έκανεv έXναw CσMύvντHοNμxο νεFύUμαK.a 'Κατsά&λαβzαB.m kΑAκmρBιTβqώJς αrυτό YπOοRυI έBψαTχνzαU".G G
Αυτή η δήλωση με μπέρδεψε ελαφρώς. 'Μα μόλις σας είπα ότι το σπίτι είναι ερειπωμένο και...'. 
Ο σκιώδης άγνωστος με διέκοψε με μια ανυπόμονη χειρονομία. "Όχι το σπίτι, νεαρέ μου. Εσύ. 
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, εντελώς απροετοίμαστος. "Εγώ; 
"aΝcα)ι, εσ'ύ. ΑπnρόσLεκsτdα, η )αUδ&ύKνατηq Vφéιkγούρα σUτYηmνx ομίNχλÉη vκοjύ(νyησε GτοD χVέρ'ι ^πρaοfς uτον χοVντρό Sάντρα. 'OΚαqρίgμm, Gξεφ$οwρHτiώσSοdυf mαxυsτόk nτο Sάτομο,.N ΗI επYαγγεDλμpατικfήa éμPαςx uσhχYέmσηP τAεjρ_μOαVτtίPζOεDται. ΔGεZνG jτnον χqρZειάζBοRμ*αι άFλbλο. 
Ναι, Σαχίμπ. 
Αρπάζοντας τον εμβρόντητο κ. Elseworth από το σβέρκο, αυτός ο τύπος, ο Karim, τον τράβηξε μακριά στην ομίχλη, χωρίς να σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο. Οι διαμαρτυρόμενες κραυγές του άνδρα ακούστηκαν για περίπου δύο ή τρία δευτερόλεπτα και μετά σταμάτησαν απότομα. 
"Τώρα σε σένα", είπε ο μελαχρινός άνδρας σαν να μην είχε συμβεί κάτι ιδιαίτερα παράξενο. 'Ξέρω έναν καλό άνθρωπο όταν τον βλέπω, και χρειάζομαι έναν έξυπνο νεαρό με καλή μνήμη και γρήγορο μυαλό για γραμματέα μου. Ο τελευταίος που είχα μόλις έφυγε από την υπηρεσία μου για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Νομίζω ότι εσύ θα ήσουν ακριβώς ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά. 
Κατóάφεaρα νZα jμ(ετqαÉτρέxψBω το αrκFούσVι$ο, γyέJλιÉο μrοtυ$ )σóε (β*ήχαI.S "Ε... Bο κVα)τPάRλDλη_λgος άν$θρωBποNς yγια& yτAη δοhυλSεÉιά;O Σbυγ!γνώGμQη),$ αλλάi bδεqν ν&ομóίVζω όwτι εNίμαι OαXυXτόiς TπουQ θiέλεqτε, yκύBρyιε.. 
"Ξέρετε να διαβάζετε και να γράφετε; 
Ναι, αλλά... 
"Έχετε δουλειά; 
ΚCαGι óπ)άlλnι, Yχρ(ειsάDσmτηκ'ε_ ναU προσXπgαhθή)σω ποéλύ γGια RνsαF gκPαÉτlαpπνίξrω έWναH iγέλι^ο.) M
"Όχι, κύριε, αλλά... 
'Λοιπόν, τότε κανονίστηκε. Να είσαι στο γραφείο μου, στις εννέα ακριβώς τη Δευτέρα το πρωί.' 
Προχώρησε προς τα εμπρός και μου άπλωσε κάτι. 
'sΟtρίσhτεé.' 
Καθώς πλησίαζε, οι έλικες της ομίχλης ξετυλίχτηκαν γύρω του και για πρώτη φορά τον είδα καθαρά. Το στόμα μου βίωσε μια ξαφνική, ανεξήγητη έλλειψη σάλιου. 
Για άντρας φαινόταν... αρκετά αποδεκτός. 
Σκληρός. Έτσι έμοιαζε. Αυτό ήταν το πρώτο που παρατηρούσες πάνω του: ένα σκληρό, σμιλεμένο πρόσωπο, σαν αυτό κάποιου αρχαίου ελληνικού αγάλματος. Εκτός βέβαια από το ότι όλα τα πέτρινα αγάλματα που είχα συναντήσει στο μουσείο έμοιαζαν πολύ πιο πιθανό να χαμογελάσουν ξαφνικά από ό,τι αυτός. Αυτά, άλλωστε, ήταν φτιαγμένα από μάρμαρο, το οποίο ήταν στην πραγματικότητα ένα αρκετά μαλακό είδος πέτρας, ίσως ικανό για μια μεταβαλλόμενη έκφραση του προσώπου. Αυτός, από την άλλη πλευρά, δεν ήταν μαλακός. Έμοιαζε σαν να ήταν λαξευμένος από γρανίτη. Όπως και τα περισσότερα από τα άλλα αγάλματά του στο μουσείο, δεν φορούσε μούσι. Ενάντια στην τρέχουσα μόδα, το πρόσωπό του ήταν σχολαστικά ξυρισμένο, κάνοντάς το να φαίνεται ακόμα πιο γωνιώδες και αυστηρό. Και τότε, τέλος, υπήρχαν τα μάτια του... Τα σκούρα γαλαζοπράσινα μάτια του που είχα ήδη δει μέσα από την ομίχλη. Ήταν σκοτεινές λίμνες απροσμέτρητου βάθους, λίμνες στις οποίες θα μπορούσες να πνιγείς και να μην ξαναβγείς για να πάρεις αέρα. 
Εντά*ξεOι,K KαSνl óτ&οL _κα.λοσaκmεφτSεtίςT, xμNάλλον έYδειNχν!εC iλίéγdο& Xκαsλ'ύτ^εραA hαPπzόn τCο &"LαóποδSεκNτBό".n 
Τον δυσπιστούσα αμέσως και απόλυτα. Αντιπαθούσα όλους τους άντρες από θέση αρχής, αλλά οι όμορφοι άντρες, ειδικά αυτοί με το δυνατό πηγούνι και το αυταρχικό ύφος, ήταν στην κορυφή της λίστας με τα πράγματα που πρέπει να εξοντώσω για να κάνω αυτόν τον κόσμο καλύτερο τόπο. Το συγκεκριμένο δείγμα ανδρισμού μπροστά μου έμοιαζε ακριβώς με τον τύπο του ανθρώπου που θα μπορούσε να σκεφτεί το επιχείρημα της ωμής βίας. 
"Γεια σου, νεαρέ; Με ακούς; 
Κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω τις περιπλανώμενες σκέψεις μου και να συγκεντρωθώ. Ήμουν μεταμφιεσμένος! Αυτό ήταν ένα τεστ, και έπρεπε να ενεργήσω αναλόγως. 
'ΕM.N.. Dν,αι*. dΝUαιn, yείμαι"B, Zτραuύ*λιmσα'.r ,''Μόλιςó FμεF Bεκπ,λήξαdτRε, κUύρ.ιMεL._ NΠρέlπει να παtραδεmχτώY"P, FπaρόσθεXσJαn μiεb qειλι^κKρzίνÉειJαp,Z i"όPτBι. FδενJ δέéχBοKμαXι éκάθAε wμkέ)ρUαb μUιαO kτAέτiοtιxαD Dπροfσφqο,ρRάx"d.q 
"Φρόντισε να μην "εκπλήσσεσαι" πολύ συχνά όταν βρίσκεσαι στη δούλεψή μου", είπε χωρίς να κουνήσει ούτε έναν μυ του γωνιώδους, πέτρινου προσώπου του. "Δεν έχω καμία χρήση για τους μπερδεμένους ανόητους που στέκονται και χαζεύουν χωρίς λόγο". 
Ανόητοι, ήταν; Η ικανότητά του για ευγένεια φαινόταν περίπου ίση με την ικανότητά του να επιβάλλει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο αυτού του αγάλματος. Είχα μια ξαφνική, τρελή παρόρμηση να τον ρωτήσω τι σκεφτόταν για το σημείο τέσσερα. Ίσως ήταν πράγματι αυτός... 
Και πάλι, πλησίασε και έσπρωξε το χέρι του προς τα εμπρός. 
"iΗ uκ.άρτRα μοWυ"B,N είπzε, Dμεf τηx φωpνWήX dτοVυk κéο'φRτéή _κKαιm SεπιβληvτMικéή. tΜόZνοO Tτkότε πXρόσaεξα Yτιz xμου Éκ)ρ'ατCοXύrσwεq:U έν*αT tμbικρό ορ)θογώνιο κομFμkά)τιz χHαρτόóνι. ΤMο πήzρcα& και PτVοm εLξwέτα^σRαA. OΜε uκ!αzθαDρiάX,Y ακtρtιJβήd AγράsμμOαταi, χωIρbίiς κ(ανέναH kδ*ιÉακοjσóμPηMτRικό στοιFχZεOίοÉ,g iήτfαxν τóυπTωμéέ,νεςx iοιP éλ_έξεις:J F
Rikkard Ambrose 
Σπίτι της Αυτοκρατορίας 
322 Leadenhall Street 
ΤίPπSοqτIα rάλλοq.D Οwύgτqε Rτί,τλοι$, ούTτvε *σbτPολί^διSαH,. οrύÉτε εkπBάγγSεRλμBαs. 
Τον κοίταξα ξανά. Ambrose, ε; Σαν αυτό που έτρωγαν οι Έλληνες θεοί για πρωινό; Λοιπόν, σίγουρα φαινόταν αρκετά καλός για να τον φας, σκέφτηκα καθώς τα μάτια μου ανέβαιναν και κατέβαιναν με εκτίμηση την αδύνατη μορφή του. 
Όχι! Τι σκεφτόμουν; Δεν ήθελα ούτε χρειαζόμουν άντρες. Δεν χρειαζόμουν κανέναν που πίστευε ότι το μυαλό μου ήταν πολύ μικρό για να καταλάβει την πολιτική, ευχαριστώ πολύ! Ήμουν μια περήφανη σουφραζέτα[2] και θα έπρεπε να σκέφτομαι την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών, όχι το περιεχόμενο των ανδρικών καλσόν! Οι άνδρες φορούσαν καν καλσόν κάτω από τα παντελόνια τους; Θα πρέπει να ρωτήσω τις δίδυμες αδελφές μου γι' αυτό. Πιθανόν να γνωρίζουν από προσωπική εμπειρία. 
"Μην αργήσεις", πρόσθεσε, με τα σκούρα μάτια του να φουντώνουν. "Δεν ανέχομαι την αργοπορία. Στη συνέχεια, χωρίς άλλη λέξη, γύρισε και εξαφανίστηκε στην ομίχλη, με τον μακρύ μαύρο μανδύα του να χτυπάει πίσω του. Οι υπόλοιποι που τον περιτριγύριζαν τον ακολούθησαν σιωπηλά, σαν να ήταν το κέντρο του μικρού τους ηλιακού συστήματος και όλοι να περιστρέφονταν γύρω του. Τον ακολούθησα με απορία. 
Το Aθράσοuςf MτLου $α'νθxρpώπYου! aΔVεzνB MπεhρRίμfενε FκαBν νqαr Wμwεy αyκIούσεFι* Sναm Jλ'έtωs ναι ή όhχ,ι; (Αdπλά) Yέφ_υγKε$, πvεxριhμAένTοbνSτxαXςA ότWι fθWα LέAκwανdα, ,όÉ,aτι' !ήθtελpε. HΠcοGιο,ς. ήτ(αν αυvτός;C ΚάnποιHοςé zβιομ(ήχ!ανrοςb WμqεA *πολλά aλεDφMτfάN Lγιαn το 'καéλόX τ^οfυf; Όgχι.,* αυFτfό sδrεqν ταίριαfζε με το fκόψ&ιiμvο rκαι, τAοa yχρUώ(μαD τωXν ρIο$ύχων .του,,R τbα tοποMίHαS ήiταBνó πFολlύ nαéπwλά: κbομψyόI ,μα.ύIρο *αgπόb XτηνÉ Jκοvρυφdή éωhς éτfαs νύéχια. óΟπbότ(εl &ήταyν $έν&αMςh απÉλAόyςd έμkποaρο'ςó; gΑλλά ,από lτην άλλtη.t.z.r ΕkίóχXεq Gό(λIουxς iαgυτfοqύiςÉ τrουWς σjυBν^ο$δούςA μpαζAί τLουÉ. Αυwτό *υ.πOοδήλiωqνSεS κcάWποdιοóν tσηtμαdνgτBικLόt. A
Ίσως ήταν κυβερνητικός αξιωματούχος. Φύσηξα και κοίταξα επίμονα την κάρτα. Ναι, αυτό θα ταίριαζε! Ένας από αυτούς τους τύπους που έφταιγαν που βρέθηκα εδώ έξω με αυτή την περίεργη αμφίεση. Θα έπρεπε να πετάξω την κάρτα του και να τελειώνω με αυτό. Δεν ήταν ότι σκόπευα να πάω εκεί τη Δευτέρα. 
Δίστασα για μια στιγμή. 
Μετά έβαλα την κάρτα στην τσέπη και στράφηκα πάλι προς το εκλογικό κέντρο. 
ΓιÉαyτί aέjνFιHωθα TτtόRσCοi GεSνTοtχaληiμένXη; RΘYα έπρéεKπGεY να& &εQίμLα!ιK χαρQοKύ_μpεóνxη. ΑυQτSό IήτPαν vέNνα εξαιρετιiκόc nτBεστ.^ KΕίFχgαT βHρεθfεί cσSτηPνh LπkαxρZέα εAνmόSς^ PαCπόq )τbοKυSςs CπKιοb αρLρnε$νtωWπούςT άνδ(ρKες Xπ$ου pεjίχα γOνωZρίjσειP πrοóτέl, Fκxαι dδεν nείχ)ε, éπρfοAσNέvξuεZιz ότuι σéτQην uπYρPαγ*μ^ατιJκότηsτKαS _ήμο&υν Aκ(ορcίτσι.H Σπουδαίαc δKουxλεtιdά! B
Ωστόσο, βαθιά μέσα μου, ήξερα ακριβώς γιατί ήμουν εκνευρισμένη. Ήταν επειδή βρισκόμουν στην παρέα του πιο αρρενωπού άντρα που είχα γνωρίσει ποτέ και αυτός δεν είχε προσέξει καθόλου, εννοώ απολύτως και εντελώς, ότι ήμουν στην πραγματικότητα κορίτσι! 
Φέρσου λογικά, κατηγόρησα τον εαυτό μου. Πριν από λίγο ανησυχούσες μήπως φαίνεσαι πολύ θηλυκή. Τώρα αποδείχτηκε ότι έκανες λάθος. Το πρόβλημα λύθηκε. 
Ναι. 
ΣίVγaοvυραk Cδεfνp éυ)πήρχVε( λόwγvοyςQ Wνα νRιcώhθω ε$ν_οχyλημέν*η. ΔyεmνB Cυπyή*ρvχVεn κMαZνένrα^ςf λόγοςA.V P
Διώχνοντας από το μυαλό μου κάθε σκέψη για τον παράξενο κύριο Ρίκκαρντ Άμπροουζ, ξεκίνησα και πάλι προς το κτίριο στο τέλος του δρόμου. Η ομίχλη υποχώρησε ελαφρώς και αποκάλυψε την απειλητική φιγούρα ενός αστυνομικού που ήταν τοποθετημένος έξω από την πόρτα. Ο ιδρώτας ξέσπασε στο μέτωπό μου παρά το κρύο, και για μια στιγμή ήμουν πεπεισμένη ότι είχε τοποθετηθεί εκεί με ρητό σκοπό να πιάνει νεαρές κυρίες που τολμούσαν να προσπαθήσουν να ψηφίσουν ενάντια στην υπέρτατη βούληση της βρετανικής κυβέρνησης. 
Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι μάλλον δεν ήταν εκεί για τις γυναίκες, αλλά για τα εκατομμύρια των ανδρών που εξακολουθούσαν να μην επιτρέπεται να ψηφίσουν ούτε αυτοί, επειδή δεν είχαν ούτε μια δεκάρα στην τσέπη τους. Οι γυναίκες μάλλον δεν ήταν καν αρκετά σημαντικές για να ληφθούν υπόψη. Λοιπόν, εγώ θα τους έδειχνα! 
Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά προς την εξώπορτα, ο μπομπής έβγαλε το καπέλο του με σεβασμό. "Καλημέρα, κύριε. 
ΘεGέ μοIυt!a OΕί(χε tσ'ηAκώσlεjιh Wτοj 'καπέλzοJ τÉοaυG γιαD QχUαBιrρXεxτHισμgόR. JΓιlαHτOί δενp τοN είχα WσκεφwτείL zαJυτό; Τ(ι θ_αh TέπVρiεIπNεA Dνα &κάνω;W Ν*α ,βγάλbωV τpο καéπέλοJ μουw Lσε pαwντα!πόδοUσηé;y Δενk θjα )μPποkρZο!ύσαF ν(α YτAο! κάνVωc sαaυτόó, Fαéν σWκεQφTτZεdί &καtνCείς Oτηy μ(άζα& τKωBν (μαvλGλ^ιcώzν Jπο_υ ,ήτDα&ν xσhτzοιhβOα&γvμέ$νmαn FαjπNόq κά'τω σ(αMν άχ^υ^ρα σHτ$ρwιfμωfγμ^έ(νkα σε σαiκmού$λα! γlια ψώmνfια. ΈτσJι, απλIώuςj VέγRνε'ψα σιωQπhηaλTά. ΚαJλAύHτερTαR Uνα (θxεLωρηθεnίς αγyεBνmήςU 'παρά Hνα είjσRαZι εqυγlεlνzιCκόςx !και σPτ_η συNνέχdεMιαn (να σóυnλLλDηgφéθε!ί.ς.F 
Γρήγορα προσπέρασα τον μπάτσο και άνοιξα την πόρτα του εκλογικού κέντρου. Μια πυκνή μυρωδιά πούρων και ιδρώτα με πλησίασε μέσα από το σκοτάδι. 
Τα χέρια μου έσφιξαν σε σφιχτές γροθιές και στάθηκα εκεί, ακίνητος. Μπορούσα να το κάνω αυτό; Ήμουν αρκετά γενναία; Θα με έπιαναν; Θα με λιντσάριζε ένας αγανακτισμένος ανδρικός όχλος; 
Πριν προλάβω να το σκεφτώ καλύτερα, βούτηξα μπροστά, μέσα στο σκοτάδι, προς το στόχο μου. 
*M~l*~'**H~b*c~*w X
Για μια στιγμή, στάθηκα ακίνητη, ενώ τα μάτια μου συνήθιζαν το σκοτάδι. Σιγά σιγά, εμφανίστηκαν σχήματα μέσα από το σκοτάδι, και μπόρεσα να διακρίνω ένα είδος πάγκου στην άλλη άκρη του δωματίου, όπου καθόταν ένας υπάλληλος με διάφορους καταλόγους και χοντρά βιβλία. Άνδρες σχημάτισαν μια γραμμή μπροστά από τον πάγκο. Έγραψαν κάτι στα βιβλία με μια πένα, μετά υποκλίθηκαν στον υπάλληλο και αποχώρησαν. 
Έπρεπε να γράψω κι εγώ εκεί μέσα; Δεν είχα ιδέα πώς δούλευε αυτό το πράγμα της "ψηφοφορίας". Ω, Θεέ μου, δεν έπρεπε ποτέ να το δοκιμάσω αυτό... 
Έλα τώρα, τιμώρησα τον εαυτό μου. Κάν' το! Κάντε το για τους φίλους σας, την Patsy, τη Flora και όλους τους υπόλοιπους! Κάνε το για τις καταπιεσμένες μάζες των γυναικών που είναι πολύ τεμπέλες για να διαμαρτυρηθούν οι ίδιες! Κάν' το ενάντια σε όλους αυτούς τους αλαζόνες αρσενικούς σοβινιστές που νομίζουν ότι το μυαλό μιας γυναίκας δεν θα γέμιζε ούτε κουτάλι τσαγιού! 
Δυστυ!χfώς,_ Iαgυτή η kτελVευjτYαhί&α σκέψAηD Mμ&ου έφIεqρuεn μrι&αF συyγκεdκριTμGένZη εRιPκaόuνzαA bστοO aμ^υ!αdλxό: dτηνn iεlι)κόνKαS τ)ουé 'κ.Q RikkkÉaxrdy Ambryolse κdαMθώςA παGρ^έδιaδε πεYρCιLφρGοBνPητ'ιtκά τηνA κά$ρτ.αc Rτ.οzυD σÉτtηM Kνέpα το_υ "γaραmμματέkαC". 
Ήμουν πράγματι τόσο άσχημη που ένας άντρας σαν κι αυτόν δεν θα με αναγνώριζε καν ως κορίτσι; Αρνήθηκα να το πιστέψω! Ομολογουμένως, το δέρμα μου ήταν μάλλον μαυρισμένο και το πρόσωπό μου ήταν μάλλον στρογγυλό με ζωηρό πηγούνι, καθόλου σεμνό και γυναικείο. Αλλά και πάλι, ούτε καν να με αναγνωρίσει ως κορίτσι...; 
Ξεχάστε τον. Δεν είναι σημαντικός. Έχεις μια δουλειά να κάνεις! Επαναλάμβανα ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά, η εικόνα του Ρίκκαρντ Άμπροουζ επέμενε μπροστά στο εσωτερικό μου μάτι καθώς πλησίαζα τη σειρά των ανδρών στον πάγκο. 
Λίγο πριν προλάβω να μπω στην ουρά, ένας λεπτός ανθρωπάκος με φωτεινό κίτρινο γιλέκο με σταμάτησε. Ή μήπως ήταν κι αυτός μια μεταμφιεσμένη γυναίκα; Πού να ξέρω, τελικά; 
"ΜεL συAγχωρε,ίMτεq, Éκ.ύFρcιεr"T,A Sείiπ!ε μεp α&ρκKετά ,υψiη.λήj φωνFή kώσ&τε να κάνbεAι τη DθεxωuρaίbαZ mτkου,λvάIχισPτNοxνM *πιθcαuνήt. "GΘα Iπ*ρBέπεJι Aνα μοcυ& δUείóξεsτfεg hτοD δOιαβHατQήρqιόl Tσ&αGςV"Z. l
Α! Ανέπνευσα ανακουφισμένος. Τουλάχιστον αυτό ήταν ένα ενδεχόμενο που είχα προβλέψει. Σε ένα δείπνο, είχα ακούσει κάποτε τους κυρίους να μιλούν για την κυβέρνηση που εισήγαγε αυτό το μέτρο: έπρεπε να δείχνεις το διαβατήριό σου όταν ψήφιζες, για να αποδείξεις ποιος ήσουν. 
Πώς θα μπορούσα λοιπόν να προσπαθήσω να ψηφίσω, θα αναρωτηθείτε; 
Λοιπόν, είχα κλέψει το διαβατήριο του θείου μου. 
Γsιgατ)ίC nόχOιT;I ΕίDχα Jήkδη πάρMεnι *το πOαPν_τε(λόνι,b gτdοó SσαAκάVκιé, qτpο 'γNιIλέAκHοB και ,το καπέλQοU τIοVυ. Καaι δεν εdπρ^όκZεZι$τhο gνα* FψηSφmί)σεvιN.m Δxενk kέGβxγαtινεh QπPοOτέ bα&πvό( )το vδωtμNάτιόL Vτvου mπyαhράq μόν*ο )γFι$α ,νHα δουhλέjψ!ει ήP bνlαÉ παKρsαποbνεpθAείé vγι.α NδιBάpφο)ρα πράγIμ.αταS. '
Εμ... φυσικά. Ορίστε. 
Με τρεμάμενα δάχτυλα έβγαλα το ορθογώνιο χαρτί από την τσέπη μου και το ξεδίπλωσα. Ο ανθρωπάκος το πήρε και το κοίταξε χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία. 
'Στο όνομα της Μεγαλειότητάς του... Διαβατήριο για το πρόσωπο με το όνομα Μπάφφορντ Τζέφερσον Μπρανκ... υπογεγραμμένο από... και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής... ναι, όλα φαίνονται εντάξει.' Μου επέστρεψε το έγγραφο και το έβαλα γρήγορα στην τσέπη μου. Συνεχίστε, παρακαλώ, κύριε Μπρανκ", είπε, δείχνοντας προς την ουρά των ανδρών που περίμεναν και κοιτάζοντας ήδη κάπου αλλού, έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον για τον δικό μου. 
ΔyεFν^ Gμεc JπjείραζεV iαυvτiό. z
Βιαστικά, τοποθετήθηκα πίσω από τον τελευταίο άνδρα στην ουρά, ευχαριστώντας τον Κύριο που η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε ακόμη υιοθετήσει την πρακτική να βάζει φωτογραφίες ανθρώπων στα διαβατήρια. Μπορεί να μπορούσα να περάσω για άντρας φορώντας ένα παντελόνι και ένα καπέλο, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να περάσω για γκρινιάρης εξηντάρης με ψεύτικα λευκά γένια και προσποιούμενος ότι κουτσαίνω. 
"Ο επόμενος, παρακαλώ", φώναξε με βαριεστημένη φωνή ο άντρας στο ταμείο. Η ουρά προχώρησε και εγώ κινήθηκα μαζί της, βήμα προς βήμα, ψηφοφόρος προς ψηφοφόρο. Με αυτόν τον τρόπο, πλησίασα αργά το γκισέ, γινόμουν όλο και πιο νευρικός με κάθε λεπτό που περνούσε. Πώς ακριβώς "ψηφίζατε"; Έπρεπε πραγματικά να πετάξεις κάτι; Υπέθεσα ότι επρόκειτο μόνο για σχήμα λόγου, αλλά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος. 
Οι άντρες που βρίσκονταν μπροστά μου δεν έδειχναν να πετάνε πράγματα, όμως. Απλά έσκυψαν σαν να ήθελαν να γράψουν κάτι και μετά έφυγαν. Αυτό δεν φαινόταν τόσο κακό. 
ΞOαφ!νι*κWάz, Vο τ$ελευτα.ίOος ά,ντQρvαsς jμ)προσIτaάX *μ.οxυ GέmκανDε σSτην άfκρmη LκWαι dβ*ρnέθ*ηκIαr απrένgαFντι, lστονW υπ*άrλdλ(η$λοé !πAίKσωg sαvπdό, τYονk éπάγκοP. Μ^ου! έlτTειSνεw Iέxνα Pκοfμ'μάAτWι hχαdρOτί,l σJτοn οnπyοίο ήZτAαlνW τpυπhωμÉένα ^τα οaνAόrμαCτhα( δύο υπdοfψηWφÉίLων^ μlε. μικVρούMς κύWκdλου*ς Rδίlπóλα_ τóους. G
Ψηφίστε, παρακαλώ", είπε, με τη φωνή του να στάζει ακόμα βαρεμάρα. 
"Τι; Κοίταξα τον άνθρωπο έκπληκτος. 'Εννοείτε ότι ο καθένας θα μπορεί να δει ποιον ψήφισα;' 
Με κοίταξε σαν να είχα μόλις ρωτήσει αν η θάλασσα είναι όντως φτιαγμένη από νερό. 'Φυσικά. Αν ντρέπεστε για τις πολιτικές σας πεποιθήσεις, δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ. Δεν έχεις ξαναψηφίσει; 
ΠéροσiπIαθώντας ,απfεγνCωDσμέCνSα .ναw NμRηXνB AαgφήσωX τ.α Jνwε*ύρOαé μUοbυ^ ν'α φανZο^ύν,O lκcούνFηKσα τRο κε&φάiλι AμοLυk. y"ΌTχιt.k Πxρώτ.ηc Éφdορ_άs. $
"Ω, καλά, αυτό το εξηγεί. Η έκφρασή του άλλαξε από βαριεστημένη σε ανώτερη και έδειξε ένα σημείο στο χαρτί. 'Ψηφίζουμε δημόσια εδώ, νεαρέ μου. Έτσι πρέπει να γίνεται. Στο εκλογικό μου κέντρο δεν θα έχεις καμία από αυτές τις παράλογες νέες πολιτικές ιδέες που προτείνουν οι Χαρτιστές. Το ήξερες ότι αυτοί οι ανόητοι δεν θέλουν απλώς μυστικές ψηφοφορίες, αλλά απαιτούν στην πραγματικότητα καθολική ψηφοφορία; 
"Απίστευτο. 
'Ακριβώς αυτό που είπα! Αυτό είναι ένα αξιοπρεπές, βρετανικό εκλογικό κέντρο, νεαρέ μου. Όλοι όσοι έρχονται εδώ για να ψηφίσουν είναι κύριοι με κατοικία στην πόλη και καλό εισόδημα, και όλοι βλέπουν ποιον ψηφίζουν όλοι οι άλλοι". 
ΈtκÉα(νyεW Mμóιbαn παgύσηT !κα.ι εLγώI,$ όπωNςf ήτανR πNρIοφpα)νyώς UαSναKμyεVνUόμéενοd,j έγνεψgα συdμKφBωOνώνrτ(α_ς nμε bτην PπkοKλXιτιOκaή^ τéου Gσο_φίnα$.h ΟT ^αmξιωμaατοbύGχοvς) tφdάaνηFκε !εMυzχiαρwισLτAημBέ^νοjςs. Χ_τύπησε το! χ$αIρfτί μzπVροσzτά QμTουX.R 
'Απλώς βάλτε το σημάδι σας εκεί ή εκεί, νεαρέ κύριε, ανάλογα με το ποιον υποψήφιο θέλετε να ψηφίσετε'. 
'Σας ευχαριστώ, κύριε'. Άρπαξα την πένα και έβαλα αμέσως το σημάδι μου για τον υποψήφιο των Ουίγων. 
'Οι Ουίγοι, ε;' 
Τvο RπρgόσBωzπο Iτ$οmυÉ jαjξιωYμKατ)ούtχουx λύγfι!σε( Uκαι^ μAεt κnοίjταRξ!εZ απiοδaοκιjμqα)σqτικά.ó r'fΔεwν $ακmοlύσTαLτε! τHι) έfλεdγαq lμnόZλιHςW τώραy; ΟJι_ ΟqυAίBγοι σBτDην zπwρα^γμóαNτqικtότIητα υxποστNηρzίAζkουνw bαυrτο*ύFς jτGο&υUςM εξéτéρεμιNσzτóέJς τBου &ΧAαρτ!ισμgού κÉαιz $τοvυnς επαkναhσ$τ*άτzεςB Aπου cθέKλοRυFν Xψήxφους! γ$ιÉα) OτCουkς αaπλοrύNςÉ αuνθρbώgπους.. AΞέkρVεwις πnρiαγaμαFτιgκvά $τι κάRνεFις,& gνMε&αρέs Jμο)υé;Q ^ΑυóτbοίZ SοιH rκDατrαραJμyένοιs Pμεταρ(ρυθμJιστtέ^ς θα ε,ίxναιé ο^ θcάQνNατοWςZ Hτfηςk Mμzεγάlλxηςk μα(ς TχlώρRαtς, κZάYποYια .μUέ'ραZ!V 
"Λοιπόν, θα πρέπει να το δούμε, έτσι δεν είναι, κύριε", είπα χαμογελώντας και υποκλίθηκα. 
Όλο το δωμάτιο έγινε ξαφνικά νεκρική ησυχία καθώς όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Οι ψηφοφόροι, οι υπάλληλοι, ακόμη και ένας τύπος στη γωνία που έμοιαζε σαν να είχε μόλις μπει για να ζεσταθεί λίγο - όλοι με κοιτούσαν με ανοιχτό στόμα. 
Τι τους είχε συμβεί; 
Τ(ότ^ε ZσlυHνεjιrδητοποίMη'σYαh. ΩF, Éγzαxμcώτtοz! ΥποκóλWίθη!κGα!F ΔGε&νs wυποκ'λvίθηtκJαz,v υπ^οκRλίFθηκαJ! x
*~*~**~*~* 
Έπρεπε να καλέσουν έναν δεύτερο αστυνομικό για να "συγκρατήσει την τρελή γυναίκα στο εκλογικό κέντρο", όπως το έθεσε ο κυβερνητικός αξιωματούχος στον αγγελιοφόρο που στάλθηκε στην αστυνομία. Το αγόρι προφανώς εντυπωσιάστηκε από την απόδοσή μου, γιατί επέστρεψε όχι με έναν, αλλά με τρεις επιπλέον Μπόμπις, με γκλομπς στα χέρια. 
Τώρα μην με παρεξηγήσετε, δεν προσπάθησα να στραγγαλίσω κανέναν. Κάθε άλλο. Απλώς είχα αποφασίσει ότι αφού έτσι κι αλλιώς με ανακάλυπταν, θα μπορούσα κάλλιστα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να οργανώσω μια αυτοσχέδια διαδήλωση για τα δικαιώματα των γυναικών στο εκλογικό κέντρο. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που ήταν υπεύθυνοι για το μέρος δεν φάνηκαν να βλέπουν με καλό μάτι την ιδέα. 
ΈτAσι,. ^στι$ς V9':O3(0 π..μw.p τbης 22)ας hΑυNγóούZσéτiοsυ K18W3y9O Zμε) Rέσυ^ρzανg QέξωN nαbπό UέFνα α,σή.μαντοs xεκYλοcγOικόb lκέdντTροf σÉτο κuέν*τLροI του ΛονδίAνCου,_ μAε iτη yστhαaθwερIήn IβyοbήPθBεkιAαW τNεσσάρaων προσIτUάtτcιlδnωLν gτουÉ λαsοRύd. Δύ.οh éαbπUό tτοdυIς αHξιωbμαxτικ!ο$ύ&ς zκBρ*αfτsοlύóσ^αIνq τOαk χέNρLιPα_ μου',B aεFνvώh άdλyλéοιZ δύοt βWάDδιζαν, cμpπροiσ.τCάc γóιóαy RναU πρ$οuειnδοπaοιήσKοóυUν_ τrυ$χόqν πZε_ραtστ'ιAκ,οzύς_ )γOιαC την FεyπOιsκbίνaδυYν_η (τρYεPλgή. 
"Σοβινιστές! φώναξα. Καταπιεστές της γυναικείας φύσης! 
Ένας από τους Μπόμπις ανατρίχιασε, καλύπτοντας τα αυτιά του. 
'Μπορούμε να τη φιμώσουμε;' ρώτησε τον λοχία του. 
'ΌχLιC,^ πwαDλιÉκ^άρVι Oμοfυ*,Z PαMυτAόD hείtναlι ενάν&τrιkα& σcτοXυς PκDα_νοlνιgσμούJςT'm,W BγKρ!ύDλdιYσVε wο_ gμBεYγXα(λ*ύτεSρ_οnς ά^νhτραAςw. P
'Τι θα λέγατε για ένα ζουρλομανδύα;' 
"Δεν έχουμε τέτοιο, κρίμα. 
Σκάβοντας τις φτέρνες μου στο έδαφος, συνέχισα να εκφράζω τη γνώμη μου για τους καταπιεστές της γυναικείας φύσης με σαφήνεια. Προς μεγάλη μου ικανοποίηση, δυσκολεύτηκαν πολύ να με μετακινήσουν πέντε πόντους, πόσο μάλλον να κατέβουν τα σκαλιά από τις πόρτες του εκλογικού κέντρου. 
ΕWίχ(α'μ,ε μpόhλVις) wφrτéάyσεUιx στο Hτε^λ$ε*υdτ*αóί'ο óσ)καλkοπXάOτι της βερBάHντkαOς*,t όuτnαν Uαπ,όR τηνS όχθ(ηz σCτηéνs fαmπέναντι bπTλYευρkά τcουp $ομιvχ(λMώδο^υpςt wδIρZόyμAουJ βuγήκaεH μια φιwγούóραg Dπ!οXυX iθυPμnόNμmοiυν nπολύ καAλά: Ο vR!iUkykyasrdé AmbroLsXe,L μSε τTαA uκλασικNάq χαρακτηρVιστCικNά, τTουI DσAκλMηnρpά Iόπωkς πάrντiαK,j μ!εt τlον μ.αύροK &μανCδlύPα pτοAυa VτéυGλιγμiέóνο jσTφιvχ&τnά SγύWρωl lτyοtυ. OΌ)τCαν μaεH εdίδÉεG νAαa MαποYμαNκgρtύrνομbαZιÉ,f vστCαDμάτησε Tαμmέσως. 
"Αξιωματικέ! Σε τρία μεγάλα βήματα ήταν μπροστά μας. Το πρόσωπό του ήταν το ίδιο ακίνητο όπως πριν, αλλά υπήρχε μια ατσάλινη λάμψη στα σκούρα μάτια του. 'Αξιωματικέ, τι κάνεις με αυτόν τον νεαρό άνδρα, μπορώ να ρωτήσω;' 
Ο λοχίας γύρισε και χλώμιασε όταν είδε το πρόσωπο του πολύ νεότερου άνδρα. Πήρε το ένα χέρι από το χέρι μου για να χαιρετήσει. Θεέ μου, Θεέ μου. Ο κ. Rikkard Ambrose έπρεπε να είναι κάποιος σημαντικός για να προκαλέσει αυτού του είδους την αντίδραση από έναν από τους στωικούς υπερασπιστές του νόμου του Λονδίνου. 
Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να απελευθερωθώ, αλλά αμέσως ο λοχίας σταμάτησε να χαιρετά και έβαλε ξανά το χέρι του γύρω από το χέρι μου. 
'ΚLαPλcηZμέρdα,R κύριεB AJmTbrosseb, !κjύριε!'r IεWίVπε, uπρiο^σπαθ(ώνxτMαWς. uνÉαK στVαθεVίH σaε( στhάGση& yπροiσοχήPς' χωUρSίς να χhαλαρώσει τrη λfαKβSήV KτVο_υ qπCάaνωF σgτjον cδ.ικuό σαtς.s 'Εuμf.z..j κuύhριε,O αMνz ,μGου uεπ'ι&τρJέπ'ετGε νkα hρωmτήyσ!ωV, γGια π*οιοsν νεUαρό Gμι(λ&άZτAε;'f V
Με ένα απότομο τράβηγμα του χεριού του, ο κ. Ambrose έδειξε εμένα. 
'Αυτόν, φυσικά. Είστε τυφλός; Τι κάνεις μαζί του; 
"Όχι αυτόν, κύριε. Τεντώνοντας το χέρι του, ο λοχίας έπιασε το καπέλο μου και το τράβηξε, έτσι ώστε το καστανό μου κομμωτήριο ελευθερώθηκε και έπεσε προς τα κάτω. Αυτή. Αυτό είναι κορίτσι, κύριε Ambrose, κύριε.' 
Η έκ&φBρNασyηb iσSτο πρ&όσωπο τnοwυÉ κr.g _ΡiίκHκαρDντ ΆlμÉπkρXος εuκMείνzηf τη. στιKγkμήJ ήτανr πιθανWόVτ,αxταM _τSο πιο kαστεWίοI πaράnγμhαb πουL είχrαó Bδbε,ι πkοτ_έ lσYτdηq ζωή μ'οpυ.$ Το πέτριóνοW πρόσTωπnόn τkοrυC GχDα!λ_άρωσεX καιV ^μÉε κKοKίταHξε_ σαν$ ν&αr hμ^ηIν είχε ξ*αrν$αgδε(ί Hγυ_να$ίκα YσQε ολόκ*ληLρlη óτη ζ)ωήv τfουq. 
"Συμβαίνει κάτι, κύριε;" ρώτησε ο λοχίας υπάκουα. Όταν δεν ήρθε καμία απάντηση από τον ζαλισμένο κύριο Ambrose, ο λοχίας σήκωσε τους ώμους και έκανε μια αμήχανη μικρή υπόκλιση. Λοιπόν, αν μας συγχωρείτε, κύριε, πρέπει να την πάμε", μου έγνεψε όπως θα έκανε σε ένα λυσσασμένο άλογο, "εκεί που ανήκει. Ίσως μια νύχτα στα κελιά να της μάθει να μην κάνει αυτό που είναι μόνο για τους άντρες". 
"Ναι", γέλασε ένας από τους αστυφύλακες. 'Οι γυναίκες ψηφίζουν; Ποιος άκουσε ποτέ κάτι τέτοιο; Το επόμενο πράγμα που θα μάθουμε είναι ότι θα θέλουν αξιοπρεπείς δουλειές! 
Οι συνάδελφοί του γέλασαν με το αστείο του και άρχισαν να με σέρνουν προς ένα πούλμαν της αστυνομίας που στεκόταν ούτε είκοσι μέτρα μακριά. 
ΕGκε)ίνη τη στOιγμÉήX,D Wπήραy μ&ια$ αrπMόcφασηl. 
Γύρισα το κεφάλι μου για να κοιτάξω πίσω. Ο κ. Rikkard Ambrose στεκόταν ακόμα εκεί, χλωμός και ακίνητος σαν κομμάτι πάγου. Παρόλο που βρισκόταν ήδη δώδεκα μέτρα μακριά, και οι Μπόμπις με έσερναν όλο και πιο μακριά, μπορούσα να δω πολύ καθαρά το πέτρινο πρόσωπό του. Μπορούσα να δω τα σκούρα μάτια του να αρχίζουν να καίνε από κρύο θυμό. Με ένα χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό μου, φώναξα: 
"Ανυπομονώ να σας δω στη δουλειά τη Δευτέρα, κύριε!

Πίθηκος Bobby

Πίθηκος Bobby 
Το επόμενο πρωί δεν αισθανόμουν πια τόσο αλαζόνας. Αυτό μπορεί να είχε να κάνει με το γεγονός ότι πέρασα τη νύχτα σε ένα κελί φυλακής, ή με το γεγονός ότι είχα καταστρέψει εντελώς το σχέδιό μου, ή με το γεγονός ότι δεν είχα καταφέρει να ηρεμήσω αρκετά ώστε να κοιμηθώ μέχρι τα μεσάνυχτα. 
Και όταν τελικά αποκοιμήθηκα στο σκληρό, ανώμαλο κρεβάτι της κουκέτας στο κελί της φυλακής, ονειρεύτηκα μια ντουζίνα Μπόμπι, ενισχυμένους από μια ολόκληρη διμοιρία αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, να με κυνηγούν στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου όλη τη νύχτα, φωνάζοντας: "Σταματήστε την! Σταματήστε τη φεμινίστρια! Πρέπει να είναι στη δουλειά τη Δευτέρα! Στις εννέα ακριβώς! Πιάστε την! Δεν είμαι σίγουρη τι ήταν πιο ενοχλητικό, η τρομακτική καταδίωξη ή το γεγονός ότι τα πέτρινα αγάλματα που με ακολουθούσαν έμοιαζαν ύποπτα με τον κ. Rikkard Ambrose. 
ΞύkπνMηZσα κάbποια! στyι^γμή$ γύvρω σ$τsιFς τρεvιςv QταB ξWημpε*ρvώuμRατbαS, μLε τOηsνÉ κ^αyρδXιά μοhυ xν$αR HχKτTυJπάtεaιt dτMόyσsοm jγ,ρqή^γοuρα yπHοiυ ήξFερα PόYτι Aδεν θjα μbπXορzούσαQ Qνα ξVαAνακοLιóμ,ηzθώ.c 
Αντ' αυτού, επιθεώρησα την πολυτελή σουίτα του ξενοδοχείου στην οποία με είχαν βάλει οι καλοί αστυνομικοί για τη νύχτα: έξι τετραγωνικά μέτρα από ό,τι καλύτερο είχαν να προσφέρουν τα αστυνομικά τμήματα του Λονδίνου. Οι τοίχοι του προσωρινού μου σπιτιού ήταν διακοσμημένοι με ένα περίπλοκο μοτίβο από μούχλα και γκράφιτι. Το πανοραμικό παράθυρο - περίπου δύο τετραγωνικά μέτρα καλυμμένο με ένα όμορφο σύνολο σιδερένιων κάγκελων - προσέφερε μια εντυπωσιακή θέα στο λούκι ενός από τα καλύτερα βρώμικα σοκάκια του Λονδίνου. Η πόρτα, φυσικά, σχεδιάστηκε για να ταιριάζει στα πρότυπα του παραθύρου και ήταν ομοίως κατασκευασμένη από εξαιρετικά διακοσμητικές σιδερένιες ράβδους. Το κρεβάτι, όπως μπορούσε να πιστοποιήσει η πλάτη μου, ήταν επίσης φτιαγμένο για να ταιριάζει στα υψηλότερα πρότυπα και ήταν ικανό να μετατρέψει τους μυς της πλάτης σας σε ένα κουβάρι από πονεμένους κόμπους μέσα σε πέντε λεπτά. Συνολικά, ήταν ένα μέρος που έκοβε την ανάσα με γοητευτική ατμόσφαιρα. Ο προηγούμενος ένοικος μου είχε μάλιστα αφήσει ένα μικρό δωράκι με τη μορφή μιας λακκούβας από καλά ωριμασμένη γλίτσα στη γωνία. Απέπνεε την πιο νόστιμη, στομαχικές οσμές και συμπλήρωνε την όλη ατμόσφαιρα στη μιζέρια στην εντέλεια. Το χλωμό φως του φεγγαριού που διέρρεε μέσα από το μικρό παράθυρο δεν έκανε το σκηνικό πιο χαρούμενο. 
Τουλάχιστον δεν υπήρχε κανένας άλλος στο κελί μαζί μου. Οι αστυνομικοί με είχαν βάλει στην απομόνωση. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτό έγινε για την προστασία μου, αλλά για να λέμε την αλήθεια, μάλλον πίστευαν ότι ήταν πιο ασφαλές για τους άλλους κρατούμενους. Εξάλλου, δεν θα μπορούσαν να θέλουν αυτούς τους καημένους παρεξηγημένους κλέφτες, διαρρήκτες και δολοφόνους στο ίδιο κελί με μια μανιακή τρελή που είχε ντυθεί άντρας και είχε δώσει έτσι την απόδειξη του γεγονότος ότι δεν είχε απολύτως καμία ηθική, έτσι δεν είναι; 
Στενάζοντας, ανασηκώθηκα μέχρι που κάθισα στην κουκέτα, με το πηγούνι μου να ακουμπά στην ανοιχτή παλάμη μου. Μια πραγματικά φιλοσοφική στάση, ιδανική για να συλλογίζομαι τη μοίρα μου. Ποια θα ήταν η τιμωρία μου για το μικρό μου τέχνασμα; Θα με έστελναν στη φυλακή επειδή τόλμησα να αψηφήσω τους νόμους της Αγγλίας; Ή θα με έβαζαν στη φυλακή; Ή θα με μετέφεραν στις αποικίες σαν κοινό κλέφτη;[3] Αυτή η τελευταία σκέψη με χαροποίησε σημαντικά. Είχα ακούσει ότι ορισμένες από τις αποικίες ήταν πολύ πιο πολιτισμένες και προηγμένες όσον αφορά την ανεξαρτησία των γυναικών από την αγαπημένη μας μητέρα πατρίδα. Επιπλέον, η θεία και ο θείος μου θα ήταν τότε μερικές χιλιάδες μίλια μακριά μου. 
ΑλλάG éμετéάD ÉσκέφFτMηSκαm IτhοdυςU φίλουóςy CμHοzυ κSαzι !τQηS hμικxρSήn ^μ^ουO jαδεdλuφήP, ZτηyνR ΈGλuλα, dκrαιj αgμtέRσωςA CμετnάIνιωkσαn για Wτrη&ν ZεγSωuι*σÉτική μZουF επLιθ'υμίZαF νVαu με στkε*ίλGουνW fσεr &μOιBαh BεγOκbληματpικOή$ !α,πCοιHκ!ίZαm.( OΔBεν μπiοlροFύσαó Oνzα φQύγωa.. Καkι αyκcόμαD κwι IαLν Mμmπqοéρ_οFύqσNα νxα φuύ(γω zαπό QτWηWν aΑMγ$γbλÉίwαC, ήBξcεραv $ό$τuι kθαi kπtρFοτsιμοSύfσXα να μείνωz hκDαrι xνα αγUωνwι^στώN Tγrιlα qτtαl NδFιpκαtιLώμMατJά μουp. iΤvοc Cνα( τóρIέsχsω RμQακριSά από óτα* IπTρkοrβlλvήmματNά μ^ουH δ_εCνO óήaταsν ποRτ(έc Xτο tστhυCλ &μdοAυI.K ZΤ!οD να xτ'αu vα,ρπXάζ,ω απόj IτRοw ÉλαιμsόV καXιk PνVαq lτα vτιrνTάkζωy vμέχρZι ναF σ.υcνθη(κοKλογlήσο$υJνd,! αéυτhόUςQ ^ήLτMανF περισσÉότεFροé ο τZρόdπος μCο.υ Lνtα αν!τιiμετωQπéίζω ταq éπράγDμxαaτα.i 
Όχι ότι αυτή η συγκεκριμένη στρατηγική είχε αποδειχθεί πολύ χρήσιμη για μένα πρόσφατα. Εξάλλου, είχα προσπαθήσει να αρπάξω την πολιτική ελευθερία των γυναικών από το λαιμό, και μου είχε γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλα. Θα ήταν έτσι και με κάθε άλλο είδος ελευθερίας; Ναι, μάλλον έτσι θα γινόταν. Δεν ήταν μόνο η ψήφος που δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να κάνουν. Είχα πλήρη επίγνωση ότι υπήρχαν και άλλες, ακόμη πιο ουσιαστικές, ελευθερίες. 
Μετακινούμενη άβολα, ένιωθα την κάρτα του κ. Ambrose να πιέζει το δέρμα μου εκεί που την είχα χώσει στο μανίκι μου για να την κρύψω από τον Μπόμπι που είχε πάρει τα προσωπικά μου αντικείμενα. Ναι, μια κυρία στερούνταν σίγουρα ορισμένες ελευθερίες. Όπως, για παράδειγμα, το δικαίωμα να δουλεύει για να ζήσει. 
Δεν σκέφτεστε σοβαρά να πάτε στο γραφείο του τη Δευτέρα το πρωί, έτσι δεν είναι; Άκουσα μια γκρινιάρα φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ξέχνα το! Ξέχνα τον. Ξεχάστε ότι υπήρξε ποτέ, ή ότι γνωριστήκατε, ή ότι σας πρόσφερε δουλειά. Δεν θα σου τη δώσει τώρα, ξέροντας ποια πραγματικά είσαι. 
Δεuν MθαD το LέDκ!αuνε, έOτ'σι δ)εnν _εJίGναιk;L 
Όχι, σίγουρα όχι. 
Σχεδόν σίγουρα. 
Αλλά... 
Α'λDλάr αOν kυπή.ρχεl BμιαK πιBθ'ανÉότηtτhα,y hέστω! !κLαιx μÉια μικρή(,H Hνα με πρmοqσλάQβgεpι, kδQε!νl θbα έπρεπε YναA τLηrνB αvρ'π(άξwω; sΔrεdνP JεπρBόκει(τοM yμQόνο Cγxιdα bτTην εDπίδVειξaη τηwςF θέλlηDσmής )μFου $ναv εkίμαTιw vελεXύθ&εSρéη_ στους NκNατóαπfιεGσyτjέAς τVηPςr YγυνXαικVείαGςL Pφύxσ(ηCς. rΑυcτόÉ ήOτα'νJ BπZιο' XσsοβαCρό. ΑρsκετέdςN φzοfρέfς εUίχα tαMναSρωτVηθεKίk (τMι θαm συ!νWέβxαOινε μεs *μvέNνtα Oαν ο θTείοςu QμUο(υG, αυ^τόSςY ποXυB π)ή'ρkεn εμέóνRαX καxιC τZα !αδZέHλφ'ιαH μyου( lστ,οq σvπqίτ&ιB με.τά τrον! ,θάνlατοX τ)ων! γοSνιώ$ν dμqας, jπέθαιÉν.ε* Nξαφνικά'.t KΒjαJθIιQάÉ ÉμyέÉσDα μο*υ,V ήmξερwα τηgνV GαπhάνÉτÉηPσSηk. Δεν IυxπJήρRχAεj 'κOανRείςN Jν!αw μας φρονgτkίOσε^ι. Θα βóγαuίνWαvμxε LστZους δρQόμmο,υcςk πlιοC OγρήOγ.οραT _απuό Jό,cτι fθXα μKπορούrσεhς να, πεHιςW $"ΤζZαóκ ΡόOμπιbνσον"R.( NΘ,α αAνuαnγκYαζjόJμαSσZτhανd ÉνGα 'ζOη)τkια,νKεzύοzυéμUεX )ή )να jζQηXτKάμε VεjλεÉημοlσύZνηm.r BΚαWιn υNπdήρχ!ανr dήBδNη πολyλfοί ά*νcθgρωhπxο!ιP Nσ^τηνn οTυzρά Pγkιl'Y αυτ,ό.i 
Τι θα μπορούσε να κάνει μια νεαρή κοπέλα σαν εμένα, πραγματικά να κάνει, για να κερδίσει χρήματα; Θα με άφηναν να μπω σε ένα εργοστάσιο; Υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά της εργατικής τάξης διαθέσιμοι για αυτές τις δουλειές, και υποπτευόμουν ότι ήταν δέκα φορές καλύτεροι στο να κλωστούν και να υφάνουν βαμβάκι από ό,τι θα ήμουν εγώ. Πρώτον, είχαν μερικές δεκαετίες εξάσκησης. 
Εξάλλου, αυτές οι δουλειές ήταν δουλειά που έσπαγε τα κόκαλα για λίγα χρήματα. Είχα βρει κάποτε το χρόνο να υπολογίσω αν θα μπορούσα να επιβιώσω μόνη μου εκεί έξω, αν μπορούσα να βρω μια τέτοια δουλειά. Ένας εργάτης εργοστασίου κέρδιζε περίπου 1,3 δολάρια την ημέρα. Αυτό έβγαζε περίπου 400s το χρόνο, ή με άλλα λόγια, 20 λίρες.[4] Το μέσο ενοίκιο για ένα ωραίο, άνετο σπίτι ήταν περίπου 100 λίρες. Έτσι, αν έπιανα δουλειά στο εργοστάσιο, θα μπορούσα να νοικιάσω το ένα πέμπτο ενός σπιτιού, εφόσον κατάφερνα να ζήσω χωρίς φαγητό, νερό και ρούχα για έναν ολόκληρο χρόνο. Πραγματικά δεν ήμουν και τόσο ενθουσιασμένος με την έντονη νηστεία ή τη γυμνότητα πλήρους απασχόλησης. 
Μερικές φορές αναρωτιόμουν πώς αυτοί οι άνθρωποι της εργατικής τάξης κατάφερναν να ζουν. Αλλά σύντομα σταμάτησα να αναρωτιέμαι, γιατί είχα αρκετά δικά μου προβλήματα. 
ΓιαI άλ^λTηó μιαp wφο)ρTά gσκZέφτηκα 'τηνs κάρτAαG Rστοc μ*ανίκιF μου. NΝαAιR, η sδουéλειpά σBτοk Pερ&γ)οστlάkσιοk nήnτανM εκRτtός σQυζήNτfη,σηfς.M Αυfτrό τ,οó εnίMδjος ε_ργαQσFίóας,ó CωRσkτό_σ$οk... ΟD κ._ ABmqbprodse μουl (είχ_ε πpροσφέÉρ)ε)ι QδBουyλειtά Fως π(ρIοσωπGι_κή γcραμμ.ατ.έMαCςq.$ Αυτή Tήdταν μια, θέση υWψηbλRού VκύρsουwςÉ pκαι, καλάF αμεxιgβόNμεUνηS. &Θ'α nμπdορούσε ναó Yεdίναι$ (οj δρsό(μXος_ γóιαD tτCηsνm εZλευθερBίTα μdουv, η aευκJαZιρBία .πrοzυ ή)λπιζαF όλη μmο*υ Lτdη^ TζDωJή.é )Κι Xαν προσπαθcούRσα cν$αH πTάω, εκmεί& καfιl...; 
Όχι! 
Κούνησα το κεφάλι μου. Αλλά η κάρτα στο μανίκι μου δεν έδειχνε να σκέφτεται και πολύ την άρνησή μου. Πίεζε στο δέρμα μου με όλο και πιο άσχημο τρόπο, αποδεικνύοντας ότι είχε αρκετά κοφτερές και ενοχλητικές άκρες. Λοιπόν... κοίταξα γύρω μου. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εδώ εκτός από εμένα. Κανείς δεν θα με έβλεπε. Δεν θα έβλαπτε να βγάλω την κάρτα και να την ξανακοιτάξω, έτσι δεν είναι; 
Γρήγορα, την έβγαλα και την κράτησα ψηλά στο φεγγαρόφωτο που έμπαινε μέσα από το παράθυρο της πανοραμικής μου υδρορροής. 
ROiYkskWanrdm AmxbrNoUseY *
Empire House 
322 Leadenhall Street 
Hm. Εξακολουθούσε να μου φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι δεν έγραφε τίποτα για τους τίτλους ή το επάγγελμά του - λες και ο άνθρωπος περίμενε ότι όλοι θα ήξεραν ποιος ήταν. Και ίσως, μόνο ίσως, να είχε δίκιο να υποθέτει κάτι τέτοιο. Leadenhall Street... το όνομα μου θύμιζε κάτι. 
ΜεN fξαPφνιZκ)ή συ&νειδéηrτοKπdοzίησmη, )τYοZ κdεéφάλιS RμοYυ$ LτgιéνYάZχτηκεs éαπgόt Lεκfεί uπhοOυW αrκcουRμποKύmσεZ σÉτNαr jγcόναhτTάB IμbουR κjαι. !χAτύnπηtσα *τLα* δ*άχτυFλuάj μου.C &Αυτό nή!τQαν!P Ηs οδpόCς óLZeakdenBhall δZεcνl βριDσTκQόtτZα$νt Oστpηνb καqρδιάU τrηpς tτWρQαπεζkικqή)ςÉ σWυν_οι'κDίHας; Ε^κ(είA όVπουx εί,χανM ταa γραGφrεaίiα τOουHς όλ^ε*ς* Qοι .μεγGαλύτ^ερες τράkπεHζ.εNς κyαιV εNταιTρείiες, cαfκBόRμOηv κyαdι hηi xΕiταSιρείαP ΑmνFατwοGλιRκών ΙIνδYιFών GκPαDιq η Τρ)άπ)εζα^ qτης_ CΑγγλWίlαMςl;Q IΤ'ι! δcο,υλειάb είBχε εOκεί, Dο κx.y MRiXkkUaÉrhd HAmbMrossNeg Yαν,k dόSπ_ως εFίyχHα υ(πTοθkέσFει., ήhτα,νl έÉναSς απMλόnς κυβερ'νηBτFιYκBός υπάλλ^ηλος;f )
Ίσως τον είχα παρεξηγήσει. Προφανώς υπήρχαν μερικά πράγματα κρυμμένα κάτω από αυτό το ψυχρό, ατσάλινο παρουσιαστικό. 
Τι θα έλεγε αν τον έπαιρνα στα σοβαρά και τη Δευτέρα πραγματικά... όχι! Και πάλι, κούνησα ενστικτωδώς το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω την τρελή σκέψη. Έπρεπε να το ξεχάσω. Ήταν εξαρχής μια παράλογη ιδέα. Θα με έδιωχνε από το γραφείο του μόλις με έβλεπε, ή θα έβαζε τους μπράβους του να το κάνουν. Ίσως αυτός ο ορεινός τύπος, ο Καρίμ. Έμοιαζε σαν να μπορούσε να σε κλωτσήσει από εδώ μέχρι το Χαμσάιρ. Και αυτό χωρίς να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να κάνει με το αυτοκόλλητο γουρούνι του. 
Και όμως... ακόμα η πιθανότητα ήταν δελεαστική. Τα μάτια μου γλίστρησαν καθώς σκεφτόμουν τις πιθανότητες. Η δική μου δουλειά! Τα δικά μου χρήματα, κερδισμένα με τα δικά μου χέρια. Χρήματα που θα τα έκανα όπως ήθελα. Δεν θα εξαρτιόμουν πλέον από τους τσιγκούνηδες συγγενείς μου, δεν θα έπρεπε πλέον να αποφεύγω τις όχι και τόσο διακριτικές προσπάθειες της θείας μου να με παντρέψει. 
Η νοερTή εικόνα' μιéαFς xμiικmρ,ήςI ^γυναίMκ*ας πο(υq HέYμοιwαζε NμIε όρnνpιKο έκtοnψAε Xβίαxια$ τqο όνpειρό μο'υ γQι.αi ανPεξSαρτησiία. fΑ, ναjιW, (ηJ OαγLαπημZέUνη μου* θcείvα, Nη dκυbρnίαP HNes_tkeyr kMahu(lddiav &BuraInJk. mΌπwωwςX xοcι iπóεSριMσσSόLτKερvοSι AάπSληSσmτiοOιT tάdνθuρóωποι _σyεU Tαυ!τZή τóηTν υXπέρjοχη bγÉη,z εXπWιCθυ$μPοHύ^σε DποIλhύX aνα αwποNκCτWήJσεOιB αυτqό XπPουR mδgεDν μπορHούgσε να' έχWεzιM. ΠWρFώxτtηJ Iκ^αóι xκuυρÉιόCτBερη μεταξ&ύ pαWυτhώTν των) εCπlιhθυμyιwώ.νg (ήhτVαpνU η λαyχτάÉρKαJ για_ κYοινωYνι)κή θέσtη, $τgηYν οποίαq οιQ Pανkιψιaές( τGης, (ως .κSόbρ)ες Vε,ν&όZς κzυρqίου!, yεί)χcανO Fαwυτ_ο)μRάτKωrςc, _καsιN εκεóίνη,A Bως uκό$ρsη PεAνός ενQεvχ&υfρο*δαIν(ε'ιστAήm κkαlιL μIιαςw IαμuφίβZολxηDς rτιvμήxς. JκυLρίfας, ζήDλÉεIυSε απWίSστεfυτα.S ^
Η κυρία Μπρανκ ήταν αποφασισμένη, ως ανταμοιβή για όλα τα έξοδα που έκανε για να μας ταΐζει και να μας ντύνει όλα αυτά τα χρόνια, να αποσπάσει από εμάς όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική ανέλιξη, και θα μας έβγαζε ευχαρίστως σε πλειστηριασμό στον πλειοδότη, αν με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να κερδίσει μια πρόσκληση για το τσάι μιας δούκισσας. Η πώληση συγγενών, ωστόσο, επειδή δυστυχώς ήταν παράνομη στην Αγγλία, περιορίστηκε στο να προσπαθήσει να παντρέψει τον καθένα από εμάς με έναν όσο το δυνατόν πιο πλούσιο και ευγενή γαμπρό, σκοτώνοντας έτσι δύο τρυγόνια με ένα χτύπημα: όχι μόνο θα απαλλασσόταν από ακριβά στόματα για να ταΐσει, αλλά θα κέρδιζε και την είσοδο στην ανώτερη κοινωνία μέσω των γαμπρών της. Με αυτόν τον τρόπο, τα έξι ενοχλητικά κορίτσια που επί χρόνια κατέκλυζαν το σπίτι της κυρίας Μπρανκ θα μετατρέπονταν επιτέλους από άχρηστες ιδιότητες σε πολύτιμες επενδύσεις. 
Μέχρι στιγμής, το λαμπρό αυτό σχέδιο είχε μικρή επιτυχία. Και οι έξι μας ήμασταν ακόμη ανύπαντρες, και αν γινόταν το δικό μου, τα πράγματα θα παρέμεναν σίγουρα έτσι, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. 
Η αγαπημένη μου θεία, με το φυσικό ένστικτο του γεννημένου χρηματοδότη, διαισθάνθηκε αυτή την απροθυμία εκ μέρους της περιουσίας της -δηλαδή εμένα- να διατεθεί με καλό κέρδος, και δεν ήταν πολύ ευχαριστημένη γι' αυτό. Είχε επισημάνει περισσότερες από μία φορές ότι δεν θα μπορούσαμε να βασιζόμαστε πάντα στη γενναιοδωρία της ίδιας και του συζύγου της και ότι μετά το θάνατό τους κανείς δεν θα μας προνοούσε αν δεν ήμασταν παντρεμένοι. 
"ΚαBι pα!νm dθNέuλω Sνyα εξnαQσDφαsλlίσω mτ)οVν εα$υτό *μου; aΤην* είχÉαR Oρóωτήdσεnι lμ'ια Kφορsάv ότJα_ν *ε!ίχεv &αwνxαφεNρθεJί τIο& UθyέOμ&αk. 
Με είχε κοιτάξει σαν να μιλούσα μια ξένη γλώσσα και μετά μου έκανε μια ξινή γκριμάτσα που μάλλον θα έπρεπε να είναι χαμόγελο. Νόμιζε ότι αστειευόμουν. 
Λοιπόν, εδώ και τώρα ήταν μια ευκαιρία να φροντίσω τον εαυτό μου. Μια πραγματική ευκαιρία. Σκεπτόμενος, κοίταξα ξανά την κάρτα. Χρήματα. Χρήματα για να κερδίσω για τον εαυτό μου. Ένας δρόμος για την ελευθερία. 
Αν δεν το έπαιρνα... τότε θα ήταν ο δρόμος για μένα. Ή ακόμα χειρότερα, το πτωχοκομείο. 
ΚÉοnίτα)ξαP $γύZρωN μοMυB. WΌχCιk éότι( bε^ίTχnαj FδεVιD Hπtοτέ( ένYαH πτωχοκhομyείfο -i α*λyλ*ά _εCίsχ_αP ακοqύ(σvεaιz τιςÉ Yισ,το*ρgίεLς ποDυx ψsιθύfρWιζCανk _σε όλο το Λnοéν&δίGνοh.H zΑwυτόw τ,ο γ&οTηSτευτικό μιFκρsό sκéεqλSίr θα μuπLορούσεx π_ρrάγzμαÉτ!ι _νóαl Pδ(ώσεPι) bμιαt !κfαVλMή ένδaειξη γιbαc το* Gπώlςy Yθmαp ή$τα&ν ηw rζωή .σcε έZνα τDέτ&οdιBο mχ)οιnρUοσRτάtσ$ιAοF τUηςv ανMθρωTπότRηxτYαςl.a Ο)ι εγiκhλ&ημnαsτί(ες κ'αsι οι Yφτωχοaί ήNτsαXν vπεWρίπουf Oτéο !ίδCιlοS Mπ'ράγnμαT cσfε &αaυτή Fτ)ηHνk έHνfδHοξtη tμηdτρόπmολη[6] YτHης óΒbρεταbνrικήpςp 'ΑÉυlτcοyκ.ραNτορzίαzς, καιT gτα MκTατCαuλύματ$άa Hτους jήτανq μBάéλλlοUν πUαρgόμAοbιαu. DΦυσjικάt, ως φPτcωχόςG τkρόiφιIμéοAς τYου wερ&γ'ατfικtού lκCέντρ)ου,s δgενÉ θCα* fείχLα éτηIνj ποdλυτ!έλ'εwιαa RενόPς$ ZκεMλιDοUύ γ)ιfα ^τMον εQαυSτό μwου,s καbιy tτIο KφαγqηÉτ^όF θmαD ήτKαsν μhά(λ,λον CπNι&οI λιγIοσ$τgό, εTπSεdιδcή,( Oσεé lαTντdίtθεbσηa μóε. Tτcου*ςW εγ,κλημÉατίεςl,u οqι &φτWωχwο^ί nάνθÉρωπbοcιY δrεZνx nδ&ημιουfρVγiοfύYν XχαρτQιiάP ότα^ν_ πεθαίνοfυν απCόJ (τηwν πbεFίνcα.a Αλrλάb XήταFν αWν(αμενLόJμενlο GόZτιw οι ÉεγκrλημmατίεYς θα bεsίχαwν^ κpα&λ.ύOτxερη FμετAαcχεiίρlιση.c Ε_ξkάλλSοtυy,J NοPιM κλ$έpφτpεςD (κlαOι UοPι δkολοφfόJνοιC OεHίχ&αQν κάπxοιZο εGνHδιαφdέροJν. για τοZ óευ'ρύ κ!οOιν&όj: ήZτGανc το α,ντιmκείiμενYο* JηρωpιLκώ.ν TμéπJαéλlάνrτMωνJ lκαι( σiυBναρπασ&τικώSνf vάNρθ.ρων στ_ις ^εφyη*μερίRδεOς.ó ΈlπρεHπ*εP νRα κMρατηyθούpνQ VζωTν^τOανοrίC !μέχfρι νZαa kκGρεμFαPσ,τούSν υπbό bτóις ε'πευ&φ&ηóμxίες CτyοÉυ πHλJήθRουςf. MΟιy $φjτUωFχMοί,* από ^τ*ηVνd άmλληO jπλYευYρά, ήVτ!ανY pαqπλώóςN hβNρώGμUιYκ,οιÉ και βBα*ρ&ετMοίk.v Ποιος Uθjα JήOθ!ελε 'να éσπα&τVαwλή^σ$ειn φαγητό κKαιL zζωgτικSό χCώOροK γ!ι'f αυNτLούς;( r
Και αυτό ήταν το λαμπρό μέλλον που με περίμενε. Εκτός αν... Εκτός αν ο κ. 'μπροουζ... 
Ξαφνικά, άκουσα έναν αχνό θόρυβο. Ήταν όντως αυτό που νόμιζα; Ναι! Το κουδούνισμα των κλειδιών. Κάποιος ερχόταν. Γρήγορα, έκρυψα την κάρτα και κοίταξα ψηλά. Ξαφνιάστηκα από την ξαφνική έντονη λάμψη, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και προστάτεψα τα μάτια μου με το χέρι μου. Είχα βυθιστεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου που δεν είχα προσέξει πόσο γρήγορα είχε περάσει η ώρα. Τώρα είδα μια αμυδρή πορτοκαλί λάμψη να πέφτει μέσα από το παράθυρο στο κελί. Ο ήλιος ανέτειλε. Το κουδούνισμα έξω από το κελί δυνάμωσε και ήρθε να προστεθεί στον ήχο βαριών βημάτων. 
Παρακολουθούσα την πόρτα του κελιού με ανησυχία. Μετά από λίγες στιγμές, ένας χοντρούλης μπράβος εμφανίστηκε από τη γωνία. Τον είδα να πλησιάζει μέσα από τα σιδερένια κάγκελα της πόρτας. Την ξεκλείδωσε με ένα σκουριασμένο κλειδί και την άνοιξε, κάνοντάς μου νόημα να βγω. 
"PΤιG cκάgνcοBυCμ*ε lτzώMρα^; ρDώτηHσα,b Vχ&ωKρgί(ς ναj κcαταφέ)ρωI éνvαS εμποδίsσXω) !τη*νU αSν$ηuσDυχί*αm να ειwσ(χhω(ρ&ή$σεIιW ZσRτbηó φMωνiή Kμmο,υ.r 
Ο εύσωμος αστυνόμος συνοφρυώθηκε. 'Τι εννοείτε, "τι γίνεται τώρα", δεσποινίς;' 
'Τι θα μου συμβεί; Πώς θα τιμωρηθώ; 
Ανοιγόκλεισε τα μάτια σαν μικρό γουρουνάκι. Στη συνέχεια, άνοιξε το στόμα του και άρχισε να γελάει. Συνέχισε να γελάει για αρκετή ώρα, κρατώντας την κοιλιά του όλη την ώρα. Τα πλήκτρα χτυπούσαν στο ρυθμό της ευθυμίας του. 
"óΘεmέ Wμου&,s δyεσπ^οfινNίς"G,N ξnεφοXύρrνιéσε, dκραMτώRνταéς ακNόμαM τcηuν κóοιFλιά του. 'ΔzεDνt θ^αÉ τnιvμω(ρQήσlοrυμGε gτοpυfςq αxνθtρώπουPςa &γbια Uτέτkοιaαs πYράrγματα^! Μι!α QγPυναίiκSαP ^π_οtυm )πuροhσZπαθεÉί νUαX ψóηuφJίvσmεbι; Θα μποzροnύσαBμéε κbάλλ)ιHστÉα να( bτKιμωρήσwοwυAμ'ε pκάθ$εK τiρεqλόc pπxου OκυbκλοφMορεHίU !σNτcου(ς δρόnμFους,r Yκα.ι AτόiτSε 'θα! !ήAμWασ$ταkνZ Lαπα*σRχοNλ^ηcμZένοXιP wμέ$χρbιj νPαF sέnρFθειé wτο βnασίUλgε,ιο.Y Μόλις! τIις πρmοάλλεHς lσqυνά_ν'τLησα^ έRνwαgνJ άνδρXα Xσtε_ μLιαA (πkαMμWπ DπBοWυI rμkουp Iείπε όZτι όXλOοιé εiίpμUασyτε BαTπόγοtνpοι! TπιθήκωKν![V7c]( rΟ τRύπzοvς ήταtν, ξεκhάjθLαVρα tεCκτsόfςé εJαYυτnούc. ΚαpιI δεzν τbοxυ έtκiαiνα κανk πaαρjατήOρηjση"X. Γέλαzσrε γDι!αT άλλvηC μ*ιαb φxορKάa.Z x"_Ε*λάOτε τnώrρkαa, δεdσ*πnοUιóνIίς.k ΉÉρθεL _η' ώρtα να φύγετε").k U
"Δεν θα με πετάξουν στη φυλακή; απαίτησα, ακούγοντας μάλιστα να προσβάλλομαι λίγο. Περίμενα κάποια φρικτή τιμωρία. Εξάλλου, είχα αψηφήσει γενναία το σοβινιστικό κατεστημένο. Αυτό άξιζε τουλάχιστον κάποια αναγνώριση, έτσι δεν είναι; Λίγα χρόνια πριν, στη σφαγή του Πιτέρλου, οι αρχές είχαν επιτεθεί σκληρά σε ένα πλήθος ανδρών της εργατικής τάξης που διαδήλωναν για το δικαίωμά τους να ψηφίζουν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δώδεκα άτομα και να τραυματιστούν τριακόσια. Και τώρα απλά θα με άφηναν να φύγω, μόνο και μόνο επειδή ήμουν γυναίκα; Δεν υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο! Αυτό δεν είναι δίκαιο! Δεν πρόκειται καν να με δικάσουν; 
Ο Μπόμπι κούνησε το κεφάλι του. 
'Όχι. Δεν θα θέλαμε να ενοχλήσουμε έναν δικαστή με αυτό, θα μας έβαζε πρόστιμο επειδή σπαταλάμε τον χρόνο του. Ελάτε τώρα, δεσποινίς. 
ΓMια μ,ιαW σ(τUιGγμLή,g mσκέwφJτηκαr .αVνY $θα qέπvρεπQε νiα επιFμείνωr στYοJ _δικαBίωcμά( μwου να πhάLω σxτη bφυλακήY. Αλλpά óκ*α^τ&άw bβXάθο&ς ήMμοOυνv πραFκVτικQόςj άOνóθ&ρωXπpο)ςI καιf πρWαγéμGαhτJιbκά SδOεfν $ή^θhελαD kνkα wπεράσω cάAλ'λη μGια rνύxχτnαL σwε αkυYτήQ τAην κουiκέταp.W ΈτHσι, wαMπρiόθGυμZα, σηóκóώθ!ηvκHαx κpαuιD ακKολdούθησ.αf Xτονr ^αMσ*τυφύλαfκαg LέdξωH απόp )το κWελFί πρHο&ς lτ^ο μ!ικCρ^ό )γραPφWείQοé του! αZσgτυνομaικqοfύb jτ.μbήματος, τ$ο οπο.ί&ο μύpρgιζε ^ε!λαφdρRάg XφZτwυZστόtς lκsαπνGόtς κHαAιH jμπέιtκWοyν.I *
"Περιμένετε μια στιγμή, δεσποινίς, μέχρι να φέρω τα πράγματά σας", είπε ο ακόμα χαμογελαστός μπόμπιρας και απομακρύνθηκε προς ένα ντουλάπι στη γωνία. Ανοίγοντας την πόρτα του ντουλαπιού, έψαξε μέσα και επέστρεψε με κάτι μεγάλο και μαύρο στο χέρι του. 'Ορίστε, δεσποινίς', είπε με αυστηρό και ενοχλητικά πατρικό τρόπο, δίνοντάς μου όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα, που περιέχονταν στο καπέλο που φορούσα όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά τη μικρή μου περιπέτεια. Ελπίζω πραγματικά ότι αυτό θα σας γίνει μάθημα. 
"Ναι, θα γίνει", τον διαβεβαίωσα, προσθέτοντας στον εαυτό μου, πολύ αθόρυβα για να μην τον ακούσει: "Θα φροντίσω να μην υποκλιθώ την επόμενη φορά". 
Ναι, την επόμενη φορά δεν θα με έπιανε. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα, γιατί τώρα ήξερα πόσο επικίνδυνοι μπορεί να είναι οι καλοί τρόποι. Ποτέ δεν είχα συμφωνήσει απόλυτα με τη θεία μου, η οποία πάντα τους θεωρούσε τόσο σημαντικούς, και τώρα τελικά ήξερα ότι είχα δίκιο από την αρχή. Ήταν περιττοί και επικίνδυνοι - μπορούσαν να σε ρίξουν στη φυλακή! 
Ο, Jμπά$μHπnηςf aμJε συNνJόδSε(υóσTε μbέFχρzι rτηfν Hπόρτα τουF PαIστTυνNο*μικZού τIμήjματ,ος, θέλ.οAντας_ *πρgοφανώOςU να .βFεIβαι'ωθε&ί DόSτιK pθ(α ξAεφtορKτaωνότανs τiη&νw .τzρDελyή*, &τhώOρ!α' Aπcουé ^εkίχZε Iβγεkι vαMπόd SτRο κελXί& κAαι! μSπlοWροpύGσRεq α_νJάU IπSά)σAαb στiι'γμήD να NαKρmχίσqειj ναb Vσ(καmρφ)αuλών.ειf Pστ(οÉυZς ,τοίVχxοAυwς ή Éνα mξyαlνα.λέzειu YφiεμιTνιHστιPκ(έQς α^ν,οησxίbες. Τον bυAπOοχéρέωfσcα μεC uμdεaγάλIηB yμBοZυ YχαéρSάó Sκ'αMι βjγ*ήκαé αAπόT tτο τ'οaύgβYλJινhο κτίρóιdο μCέtσ,α σεT fέν,α Zλpαμπpρό !πρω*ινaόY OΣαnββάτNου^.l TΟ' xήzλιοYςD έλTαKμπhεf IκTαι Wη kομqίχSλη ήταiνR YμόSνfοM PελαφWρQιά aσήyμεZρhαt, καéθNώBς οm άνAε!μXο,ς Xφυσούσε στZην αντMίpθε$τηx Sκαpτ$εύJθéυkνYσηM από Oτοiν Bποτ!αμό mΤbάJμwεzση, κPάÉνQονWτóαQς hτCονR kπ)ρωSινYό Rαέuρ*αz ZσχFεrτfικά Wκwαqθαρό Pγaι(α Cτsα jδZε'δnομένα του! zΛοVν,δίνBουm.q 
Ξεκίνησα αμέσως προς το σπίτι μου. Δεν ήμουν σίγουρη τι είχε κάνει η θεία μου με την ολονύκτια απουσία μου. Ίσως να μην την είχε καν προσέξει. Με έξι από εμάς στο σπίτι και με το ενενήντα τοις εκατό των εγκεφαλικών της κυττάρων απασχολημένα με την εξοικονόμηση χρημάτων για το νοικοκυριό, ξεχνούσε μερικές φορές τη μία ή την άλλη ανιψιά της. Μερικές φορές ήμουν τυχερή και ήταν η σειρά μου. Ίσως, αν ήμουν πραγματικά τυχερή, αυτό να συνέβαινε χθες το βράδυ. 
Τουλάχιστον ήξερα ότι δεν είχε τρελαθεί τελείως και δεν είχε επικοινωνήσει με την αστυνομία, φοβούμενη ότι με είχε απαγάγει ή κάποια τέτοια ανοησία. Αν το είχε κάνει, η αστυνομία θα την είχε ενημερώσει ότι η αγαπημένη της ανιψιά ήταν απολύτως ασφαλής, αν και λίγο ταλαιπωρημένη και καθισμένη, ντυμένη με ανδρικά ρούχα, σε ένα από τα κελιά της. Αν το άκουγε αυτό, η θεία μου θα ερχόταν να με πάρει. Και δεν ξέρω αν θα είχα επιβιώσει από τη συνάντηση. Όπως και να 'χει, είχα την ελπίδα να γλιτώσω σχετικά αλώβητος. 
Σαν απάντηση στην ελπιδοφόρα στάση μου, οι σειρές των σκοτεινών σπιτιών χωρίστηκαν μπροστά μου και μου χάρισαν μια όμορφη θέα του Green Park. Στη ζεστή λάμψη της ανατολής, το μικρό πάρκο έμοιαζε με ένα παραμυθένιο βασίλειο φυτεμένο ανάμεσα στα αυστηρά, τακτοποιημένα σπίτια του μεσοαστικού Λονδίνου. Μερικά πουλιά χοροπηδούσαν στο γρασίδι και ο άνεμος κυμάτιζε την επιφάνεια μιας μικρής λίμνης που περιβαλλόταν από αγριολούλουδα. Μέσα από μια συστάδα δέντρων στην απέναντι πλευρά του πάρκου, μπορούσα να δω τα σπίτια της οδού Σεντ Τζέιμς. 
Οz θεsίοkςW QμGοSυ mο ΜπάMφφbορ.ντs ζούσε. kστrηdν ο,δό ΣTεντP ^Τζέιμς αNπBό$ τXόvτjε^ πqουd θOυsμCόbμουν éτοmν εdαυτόz rμtουw,_ και WζAούσαμεX 'μαζί xτοqυ Fκα(ιt Éμgε TτóηA γ)υcναίMκkα τKοRυ από BτόhτBεW που μxπορJοPύσgαB νQαr YπXεRρwπα(τFήσiω.É ΕóμVεkίς -OδpηλbαδήH οyι πPέ*ντxε αδpε.λ&φές_ μου κsαι εγJώ&- αναLγκRαDσuτήκαμεó zνXαl εqγaκjαταλ'εPίfψQοgυμεé _τnοZ bεLξοχιIκOό κZτ(ήÉμwαA rτηpς οCι!κ!ογNέRνειSάrς μας fπρινM lαrπcό$ sχρόνVιóα!,O )αNφXοWύk πFέdθαaνxαrνó )ηW μητέpρUαd gκAαι jο rπjατέρας μαfςM κuαdι_ τοs κτήμUαD vπyέραóσXε .στ!οQν' επwόWμDεvνοh αGρFσε&νιNκόG κwληροLνόμο pτKης γIεrνAιάς.s Ανx fπOίστευgε! κzα_νεί)ς$ τYιςl uι!σ(τNορίjεJςV Rτqων μnεγxαλύmτερgων αδεaλφaώNνh μXοqυ, Nπ$οpυT μLποQρ(οjύσαDνc FακόYμSα BνYα. θWυμfοCύUνται bτIο μUέMροKς(,h ήταν Mέlνα_ 'π,ρgαvγματQιqκ(όÉ dπQαλάtτιA Zμε εκατοντSάδε*ςa υbπηρuέtτεLς* κ_α'ιq πmό)μQολα αuπ_ό χρυtσJό. dΕbγώ dδε)νF τRο πMίcσSτDεfυbα.k pΕXννοώ qνα πισDτWέaψ!ωc τιQς( Qισéτzορtίεuς Éτοdυςr.L KΑtλQλά FδfυσαLναzσIχmέτη)σαW κάπ&ωςD μUεK τοZ θéέzμpα όéτFιy Fαυ!τXόςx ο CυWπXοτuιBθAέμ(εQνος !"νhόμhιμTος! BκBληρονrόμο^ςC" άρπóαζεI !την πfεGριου&σVίzαm sτFηςL LοVιdκοjγέν^ειάςW (μας, NμJόνCο κ'αι )μóόνοU yεπAειXδtή ήAτrαν) éέhνpας ZκbαRτYαFρTαgμέXνrο.ς άνdθIρ&ωποyς! V
Ωραία, για να πω την αλήθεια, δεν θυμόμουν καλά το πατρικό μας σπίτι στην εξοχή, και δεν ήθελα να θυμάμαι. Ήμουν κορίτσι της πόλης, και τα λίγα δέντρα και το γκαζόν του Γκριν Παρκ ήταν όση εξοχή μπορούσα να αντέξω ανά πάσα στιγμή. 
Σφίγγοντας τους ώμους μου, διέσχισα το πάρκο, απολαμβάνοντας τα τραγούδια των πουλιών στα δέντρα και το φρέσκο πρωινό αεράκι. Η εξοχή ήταν ωραίο πράγμα, αρκεί να βρισκόταν στη μέση της πόλης και να μπορούσες να φτάσεις σε ένα πολιτισμένο μέρος με καταστήματα, βιβλιοθήκες και εφημερίδες μέσα σε πέντε λεπτά περίπου. 
Πέντε λεπτά και τριάντα επτά δευτερόλεπτα αργότερα, είχα φτάσει στον τοίχο που περιέβαλλε τον μικρό μας κήπο, κάτι σπάνιο στην πόλη του Λονδίνου. Πέρα από τον τοίχο, μπορούσα να δω το απλό, τακτοποιημένο τούβλινο σπίτι με τα απλά, τακτοποιημένα παράθυρα, τις απλές, τακτοποιημένες κουρτίνες και τον απλό, τακτοποιημένο καπνό που έβγαινε από την καμινάδα με διακριτικό και οικονομικό τρόπο. Τα παρτέρια γύρω από το σπίτι ήταν περιποιημένα, αλλά αυστηρά και απλά. Όλα ήταν ορθογώνια και τακτοποιημένα. Δεν υπήρχε ούτε ένα κομμάτι διακόσμησης στον ορίζοντα. Μερικές φορές, όταν κοίταζα αυτό το σπίτι στο οποίο ζούσα εδώ και χρόνια, σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να έχει μια πινακίδα πάνω από την πόρτα που να λέει: "Φρούριο της αστικής τάξης, κέντρο του βασιλείου της σκληρής δουλειάς και της τσιγκουνιάς. Προσοχή στη θεία. Δαγκώνει! 
Υ!πóήgρrχεb μZόAνhοA έFνXα Zφlωτhεινzό σ$ημεgίο yμyέGσUα σεf όλη αυRτDή τηνJ zταxκ*τóο(πmοNιIηbμέ)νη βqαρ(εZμUά_ρ_α': τοó παράUθυ!ρóοU εsνGόiς δωμqαPτίZουF τουO πmρSώτaου ορvόSφο)υL. Είχε Iυ(π&έροDχvη vθyέα σFτVοA OΓκbρhιν, ÉΠαρjκL - CγHιC' óαυAτό, Xό)ταν φτάσα(μDεt _σ' αυiτhό, τhο^ σπWίτι BπrρινC &αsπSό _χWρdόν&ιαs,V _το óδRωμάτcιοy lήOτα.νy σéκονιJσμfέ'νWο sκMα)ιP αWχGρηnσιhμXοrπο!ίητο κzαaι ο θmείóος Vμlο^υR δεzν pείcχjεZ πατbήσpεGι ποτέx τuο cπόδsι bτ'ου σ' Hαυτό. ΠιθFανόuτατtαÉ φBοβJόSτpαsνL όTτ.ι, ηO ενοQχληuτFιuκά LόμJορφQηj fθ'έgαx hθkαA μπiο^ροLύσε vν.αf )τOοAυK QαποZσfπ(άσIει_ την BπUροσxοχKήV,p YήG vακόIμα óχ^ειpρ$ότLεkρUα,n νOαZ τον éβUάλει yστονm πειjρKα)σμόT νkα dκάNνεVι' πnρuαγμTατ,ικRά Mμια βόλτIαt καOι νIα kχcάσει έτσι πολAύτιqμοf χρJόsνFο vπο.υt δSιαφFοSρε,τLικάN jθα μποZρNούbσvε. νNαq πε_ρ(άσ$ε&ι δοkυUλlε$ύοuντQας. 
Αλλά αυτό δεν με πείραζε καθόλου. Όταν φτάσαμε στο σπίτι του θείου μου, είχα δει το σκονισμένο, εγκαταλελειμμένο παλιό δωμάτιο, το ερωτεύτηκα και το πήρα στην κατοχή μου πριν προλάβει να παραπονεθεί κάποια από τις αδελφές μου. Υπερασπίστηκα την κατάκτησή μου με την ίδια μου τη ζωή! Μόνο η Έλλα, η μικρότερη αδελφή μου, και από όλες αυτές που μπορούσα να χωνέψω καλύτερα, είχε επιτραπεί να εισέλθει στην κυριαρχία μου και να εγκατασταθεί εκεί μαζί μου. 
Αυτή τη στιγμή, το γεγονός ότι το δωμάτιό μου έβλεπε στον πίσω κήπο ήταν χρήσιμο με έναν τρόπο που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την όμορφη θέα. Διασχίζοντας βιαστικά το δρόμο, άνοιξα τη μικρή πόρτα στον τοίχο του κήπου με το κλειδί που είχα κρυφά "δανειστεί" από το θείο μου, μαζί με τα ρούχα και το διαβατήριό του. Μέσα στο σπίτι, κατευθύνθηκα γρήγορα προς το υπόστεγο του κήπου. Βγάζοντας την ετοιμόρροπη παλιά σκάλα που βρισκόταν εκεί από αμνημονεύτων χρόνων, την έβαλα προσεκτικά στον τοίχο του σπιτιού και άρχισα να σκαρφαλώνω στο παράθυρο, το οποίο είχα φροντίσει να αφήσω ξεκλείδωτο. Αν ήμουν τυχερός, θα επέστρεφα στο σπίτι χωρίς να το καταλάβει κανείς. 
Το ανέβασμα στη σκάλα αποδείχθηκε αρκετά πιο δύσκολο από ό,τι ήταν το κατέβασμα. Οι μύες μου πονούσαν από τη νύχτα στο κελί, και φαινόταν ότι υπήρχαν πολλά μεγάλα μολύβδινα βαρίδια δεμένα στα οπίσθιά μου, που με τραβούσαν προς τα κάτω. Ή ίσως ήταν μόνο ο πισινός μου που ένιωθα τόσο βαρύς... 
ΌχmιW! ΉτSαXν ÉαxπsλάZ !γhενναtιXόδωρOοHς, τελCιrκά, !όχDι χnον^τρόGς.P ΣNίγουρdα όχιW χονXτρόxςG.J 
Ο ιδρώτας έτρεχε σε ρυάκια στο πρόσωπό μου μέχρι να φτάσω στην κορυφή της σκάλας. Κρατήθηκα για μια στιγμή από το περβάζι του παραθύρου, για να βεβαιωθώ ότι τα πονεμένα πόδια μου θα άντεχαν το έργο, και μετά ανέβηκα μέσα και προσγειώθηκα μάλλον άκομψα στο πάτωμα. Έγινε! Ήμουν πίσω στο σπίτι και κανείς δεν με είχε δει να μπαίνω κρυφά. Παρέμεινα γονατιστός στο πάτωμα για λίγο ακόμα για να πάρω ανάσα, και μετά γύρισα και σηκώθηκα - για να βρω την αδελφή μου, την Έλλα, να κάθεται λίγα μέτρα πιο πέρα στο κρεβάτι της και να με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό από σοκ. 
Μήπως τυχαίνει να αναφέρω ότι δεν είχε μάθει τίποτα για τη χθεσινή μου αναχώρηση; 
Έκρηξη, έκρηξη, έκρηξη!

Ποιος είναι πραγματικά

Ποιος είναι πραγματικά 
"Πού ήσουν; απαίτησε η Έλλα με κομμένη την ανάσα, πηδώντας από το κρεβάτι, όπου, αν κρίνουμε από την υγρασία των μαξιλαριών της, είχε περάσει τη μισή νύχτα κλαίγοντας απελπισμένα. 'Ω Λίλι, ανησυχούσα τόσο πολύ!' 
Φαινόταν σίγουρα ανήσυχη. Το κανονικά κρεμ χρώμα του προσώπου της είχε πάρει την απόχρωση ενός φρεσκοασβεστωμένου τοίχου, εκτός από τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της, τα οποία έλαμπαν από καταπιεσμένη αγωνία. Με τα δύο της χέρια, κρατούσε ένα μαντήλι στο στόμα της, σαν να ήθελε να πνίξει μια κραυγή που βρισκόταν στην άκρη της γλώσσας της. Λαμπερά δάκρυα στόλιζαν το πρόσωπό της σαν διαμάντια. Έπρεπε να την παραδεχτώ: έμοιαζε με μια τέλεια δεσποινίδα σε κίνδυνο. Και δεν ήταν καν εκείνη που είχε περάσει τη νύχτα στη φυλακή. Πώς το έκανε; 
Τ&ιZ Pσmου ZσυOν!έsβ(ηH,. MΛ^ίOλι;M dΣε' Jα$πήγαγαν;H ΜNεB πJοvιWον ήσουwνR;l BΠούq tήσjουν; LΚαaιg.u.A. ΓAι(α&τKίG φmοράKς Uτwοi pπαλ.ιTόS GρwιγRέ πbαqντóεrλSόJνkι τ(ο_υ éθεFίου$ ΜπRάφορGνrτ;D ΣτHην τελεCυτUαPίyαG Rεwρώ.τ.η_σyηD,A σταIμάrτησWεi νWα κ)λαίéει.I dΠ'ροzφSανώς, fτο Jγεγο,νkόpς iότιn UφbοiρlοiύσαP ριγέ παν(τεIλόHνιq τηνG ηYρεrμBο!ύσε.H ΠρZέWπWε'ιI νMα Kτnο$ Wκάνω πfιο nσυFχνά. i
"Μην ανησυχείς", της είπα, χαϊδεύοντάς την στο κεφάλι. "Είμαι μια χαρά. 
'Ναι, αλλά πού ήσουν;' επανέλαβε την ερώτηση με μεγαλύτερη δύναμη. 
Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Έξω. 
"éΠFού);ó g
Κάπου στην πόλη. 
"Έλειπες όλη τη νύχτα! 
"Αλήθεια; Προσπάθησα να φανώ έκπληκτη. Δυστυχώς, δεν ακούστηκε πολύ πειστικό. "Θεέ μου, Θεέ μου, πώς περνάει ο καιρός. 
"lΓzιατiίC φοράς το πlανgτxεYλόνι τSουz uθuεTίHοÉυ! óByumff^ordp;" ρώτqηbσRεY aξ)ανάg.u ΠCροvφOαéνώςH,u αυaτόa τοT σ)ημείIοó εDίχεs εξαιUρAετgική& SσUημαyσίαA $γι''É αIυτkήν. F
"Λοιπόν, εγώ..." Έσπασα απελπισμένα το μυαλό μου για κάποιο νόμιμο λόγο για τον οποίο ένα κορίτσι θα έπρεπε να περιφέρεται στο Λονδίνο ντυμένο με παντελόνι. 
Ενστικτωδώς, τα μάτια μου ανέβαιναν και κατέβαιναν τη φιγούρα της Έλλας. Ήταν ντυμένη με ό,τι θεωρούνταν φυσιολογικό και ευπρεπές να φοράει μια νεαρή κοπέλα: ένα ανοιχτόχρωμο βαμβακερό φόρεμα με φαρδιά, φουσκωτά μανίκια και δαντελένια στολίδια, και, φυσικά, το κρινολίνο, μια κατασκευή για τη στήριξη τεράστιων φούστων με στεφάνια που κατασκευαζόταν από τα οστά φαλαινών. Τα φτωχά θαλάσσια πλάσματα έπρεπε να υποφέρουν για να δώσουν στα οπίσθια κάθε κυρίας στη Βρετανική Αυτοκρατορία εξωφρενικές διαστάσεις. Αυτό θεωρούνταν "φυσιολογικό". 
Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, υπήρχε νόμιμος λόγος για τον οποίο μια γυναίκα θα ήθελε να φορέσει παντελόνι; 
ΛFοιπQόν,) ίσως) cεVπsεkιδGή NείKχ&ε μcυTαλόW.j..K P
Γιατί δεν απαντάς, Λίλι; Τι συμβαίνει; 
Αλλά όχι, αυτό δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως επιχείρημα με την Έλλα. Δάγκωσα τα χείλη μου, προσπαθώντας απεγνωσμένα να σκεφτώ κάτι να πω. 
'Σε παρακαλώ', παρακάλεσε, ενώνοντας τα χέρια της σαν μικρό παιδί. 'Σε παρακαλώ, πες μου πού ήσουν!' 
Γα&μώτοU!B )ΠCώZς ^θα μAπJο)ρ!ούσα( Oναc Tτη&ς^ óανzτιστfαmθ&ώ); TΑλλάv απ$λhά yδεν ^μπορxο)ύσJαé !ν!α, Xτηgς pπω $τ,ι! Iπ,ρKαγNμOατFικ_ά εDίRχ$ε σLυμuβIεYί$. *
Μην με παρεξηγήσετε, δεν ήταν ότι δεν την εμπιστευόμουν. Την αγαπούσα. Θα της εμπιστευόμουν τα πιο βαθιά, σκοτεινά μυστικά μου - αν δεν φοβόταν το σκοτάδι, δηλαδή. Αν της έλεγα ότι βγήκα, ντυμένος με ανδρικά ρούχα, για να ψηφίσω παράνομα σε βουλευτικές εκλογές, ότι μου προσφέρθηκε δουλειά ως γραμματέας, ότι με έπιασε η αστυνομία, ότι μετά με έριξαν στη φυλακή και ότι πέρασα τη νύχτα δίπλα σε τρεις διάσημους δολοφόνους, θα έβλεπε εφιάλτες για τα επόμενα τρία χρόνια. 
"Εγώ... ήθελα να βγω χθες το βράδυ να επισκεφτώ την Πάτσι", ψεύδομαι. 'Και ξέρεις... ήταν τόσο αργά και οι δρόμοι ήταν τόσο σκοτεινοί... φοβόμουν μήπως μου συμβεί κάτι, σε μένα, ένα μοναχικό κορίτσι, στην επικίνδυνη πόλη'. Έκανα μια αρκετά πειστική ανατριχίλα. 'Και είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο - δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα - για κορίτσια που ντύνονταν άντρες όταν δεν ήθελαν να τους παρενοχλήσουν, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην κάνω το ίδιο, και έτσι έκανα. Αλλά μετά ήταν τόσο τρομερά έξω στους σκοτεινούς δρόμους, και η Patsy είπε ότι μπορούσα να μείνω τη νύχτα αν δεν ήθελα να επιστρέψω στο σκοτάδι. Φοβήθηκα και έτσι έμεινα. Συγγνώμη που σας ανησύχησα. 
Περίμενα την επίπληξη. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ακόμη και η γλυκιά, ανυποψίαστη αδελφή μου θα καταλάβαινε αυτό το αδύναμο ψέμα. Πότε στον κόσμο είχα φοβηθεί ποτέ οτιδήποτε, πόσο μάλλον κάτι τόσο γελοίο όσο το σκοτάδι; Αντί να ντυθώ με τα ρούχα του θείου μου για να αποφύγω τους μπελάδες, θα έπαιρνα το μπαστούνι του θείου μου για να αντιμετωπίσω τους μπελάδες αν επέλεγαν να εμφανιστούν. Τι θα έλεγα μετά αν η Έλλα δεν με πίστευε; 
"Ω, PκαημKένη Nμéουw,r MκOα$ημ*ένη ΛίλpιL. ΗU Έ!λλIαl xέτ)ρ)εcξε kπρHος $τοi μέρ*ος .μουk.X _ΤIο εVπzόμLενοG YπράγbμKα Qπhου κxατάzλαHβαa zήkτOα&ν aόQτFιI με) αcγ*κάzλιDαbζ'ε! Kσφ^ιχτfάó, αKν Fκ!αι Kελ.αφFρ$ώς nαμrήXχα,ν*α, aλgόγω Lτης τiεiρOάστιαUς φοzύσταςX τηςP ,μXεX Dστ'εφcάνι πcουO μYε εμπόδÉιQζεL.M )"óΠρέ&πiε(ιC Xναb ήταν (τsρομkερό! Θα JπQρlέhπεqιk ν'α ή$σtοKυν πολύs φοzβιrσvμKέkνηR"p.y 
'Ε... ναι', μουρμούρισα. "Φοβήθηκα, πραγματικά. Θεέ μου, το είχε καταπιεί! 
Καημένη Λίλι. Είσαι τόσο γενναία. Θα πέθαινα από το φόβο μου αν έπρεπε να βγω έξω από το σπίτι τη νύχτα". 
'Ευτυχώς που βγήκα εγώ τότε και όχι εσύ', είπα, χαϊδεύοντάς της καθησυχαστικά το κεφάλι. "Μου αρέσει να είσαι ζωντανή και να κλωτσάς. 
'_ΠFρ,έzπpε(ι (να KπPάbμZε( στsηC θvεYίαB CΜπ,ρ(αsνκ,s ,ΛfίJλXι, αμέσ(ως'v,M FεπέPμ'εινεK ηq Έλ.λαK,_ KσSτάSθηκVεj pπίσGωb καιq DμεB έπjια&σWε. Sαπό τοA VχέYρKι. '.ΉcθMελXεr να μgάwθεQι ποZύW xεξαφαWνWί,σWτÉηκεuςN.S wΕί,μαιf qσί!γουρηW ότι &ε*ίxναιh uέOξαλIλuη $απmό iτqηAνD αgνxηAσυdχία τ(ηvςH". l
Ωχ, γαμώτο! Η Έλλα, το γλυκό αγγελούδι, μπορεί να ήταν εύκολο να ξεγελαστεί, αλλά η θεία μου ήταν άλλο θέμα. Αν με έβλεπε με ριγέ παντελόνι σίγουρα δεν θα την ηρεμούσε. Ακριβώς το αντίθετο, υποπτευόμουν. 
Η Έλλα είχε ήδη γυρίσει και ξεκινούσε προς την πόρτα, όταν την έπιασα από το χέρι. 'Σταματήστε! Περίμενε.' 
Γιατί; Δεν πρέπει να περιμένουμε. Θα πρέπει να ανησυχεί τρομερά! 
Α'νQηGσxυkχmούOσεi; ΔενY αdνkηgσυvχ!ε$ίa MγJιtα lμέhν'α,M dα.υKτό είναFι Dσ!ίfγKοUυροx. HΑν_ησ&υχ.ούzσε ότι' εfίχα) PδιDαzπiρyάzξCεlιL nκάgπmοNιοJ τεyρά.στóιο, σκfανδαpλώlδCες παρTάnπτω_μ(α, ίóσως.( FΑmυτή! ήτ.αν πάντα óη tπρώ(τHηW Éτηςh υπόθεσWηp όxτQαIνs συν*έgβαινε KκFάτjιI αNσnυÉνήθÉισQτοs PκIοtνmτbάa vμHουA: $κFα*τIηγfοbρJούsσε τqηp ΛίDλpιb. óΚαιY σ_εv dαυNτhήa !τηGν Lπ_εgρxίπiτqωNσtηm TθVαW 'είVχε aδSίXκ(ι,οs.' 
Δεν μπορώ να την αφήσω να με δει έτσι. Έδειξα το παλιό παντελόνι του θείου Μπάφορντ. Θα αναστατωθεί πολύ. 
Για να είμαι ειλικρινής, το "πολύ αναστατωμένη" ήταν ήπιο. Αλλά σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να το πω με πιο ήπιους όρους προς όφελος της μικρής μου αδελφής. 
Η Έλλα έσφιξε τα χέρια της μπροστά από το στήθος της. "Ω, έχεις δίκιο! Ω, Λίλι, τι θα κάνουμε; 
'Εcεεw...F ,νFα α!λOλGάlξουCμ)εU;h'x !πAρxότειNναD. z'sΤοPυaλάχι_σzτbον pε'γGώ θα έQπρbε,πsεF. LΕ'ίσαAιÉ μÉια aχαρFά όqπωAς είBσ^αι. 
"Πολύ σωστά! Ένα λαμπερό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο της Έλλας. "Και μετά θα πάμε να δούμε τη θεία; 
"Ναι, ναι. 
Πήγα γρήγορα στη μεγάλη παλιά ντουλάπα που καταλάμβανε ένα σημαντικό μέρος του δωματίου. Το μέγεθός της δικαιολογούνταν ελάχιστα από το περιεχόμενό της: ένα παλτό και δύο φορέματα για τον καθένα μας. Ούτε φορέματα για χορό, ούτε μεγάλη συλλογή φορεμάτων, όπως πολλές από τις κυρίες της πόλης που διέθεταν. 
ΑρZχfικά, υπήiρχεc Oμ(άλιfσ,τα μrόν&οT )έFν_α aφόρYεμα γWιFαv τηFν( καθεhμιά( Lμας,p μvέχ'ρóιÉ WπουB yείχ*αI $εHπSισημάνNεyιP Rστiηjν αγjαVπcημέdνSη μYου θεzίαP καGιV τ!ον αγαcπημZένXο* μουL θε!ίtοF ότJιX kανx 'τοL έmνlαr φόρ'εTμαn λXεLρωTθείQ,B χρει'αζCόσgοkυν, QένAαc δεύτwερnο_ iγια ναk Uτwο FαVλλdάξSεSιtςÉ,m JαφοAύp δUεν ήVτ)αν uκαθόTλοYυ^ σω_στό xγMιyαO Éμiιvα κFυρίFαc να& jκYυHκλhοφ,ορhε$ί $οéλQόgγéυμXνηY. Οi θYεóίοςb rμοqυ éπα,ρCα'δέχgτηrκtεK με rαRπροθυUμία Yτ,οG θrέμα ÉκαGι άwνrοOιPξRεI YτοY πολJύóτιμFο& π.οOρτοφTό,λ)ιl τgουD hγιαg rνCα αFγMοSράLσéεVιy σ'τqηLνj κqαθεμrιάu Kα^πό Aεμάςu dάMλλο aέναó aφkό.ρlεuμóα. kΤοB NπBιsο MαBπ.λlόO qκwαsι( φ)τηνcόé Uπου μπGοJροrύσεb να Cβ$ρειU κSαν.είς qσMτη,νU iπDόhληx τRοfυ ΛοUνδMίνCουu. 
Αυτό ήταν το φόρεμα που έβγαλα τώρα από την ντουλάπα, χωρίς να ξεχάσω να ευχαριστήσω τον Κύριο για την τσιγκουνιά του θείου μου. Το γεγονός και μόνο ότι ήταν τόσο απλό, το καθιστούσε ένα θαυμάσιο καμουφλάζ για να αποφεύγω τους υποψήφιους μνηστήρες που μου πετούσε η θεία μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. 
"Κράτα αυτό για μια στιγμή, εντάξει; ρώτησα την Έλλα, αρχίζοντας με το ένα χέρι να ανοίγω τη ζώνη που συγκρατούσε το παλιό παντελόνι του θείου Μπάφφορντ στη θέση του και δίνοντάς της με το άλλο την αγαπημένη μου πανοπλία ενάντια στους μνηστήρες. 
Δεν είναι πιθανό να το χρειαστείς για να αποκρούσεις πολλούς μνηστήρες, όμως, έτσι δεν είναι;" είπε μια κακιά φωνούλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Όχι όσο μοιάζεις τόσο πολύ με κορίτσι που ο πιο αρρενωπός άντρας δεν σε αναγνωρίζει καν ως γυναίκα. 
ΒοήθησTέé Qμε QνMαM το( nφοnρέσIω WαYυτMό), AεFντάsξεxι; ÉΕίπα ,στηmν Έdλ'λα,y γkιxα* !νWαz kπνίξω, $τηνH εNνdοχqληMτlιgκή φóωqνήC στuο iκsεφóάλι nμuουt. fΔεν vθαU σκεóφdτKόmμοKυν( ξIαVνZάp $τ)ον (κ.O kΆμπροsςf. Εmί_χα κάνει rπvε&ρ*ισOσόZτOερα αrπό MαρUκετjά sστηq wφυVλDα$κή. 
'Φυσικά', απάντησε με ένα γλυκό χαμόγελο και ήταν έτοιμη να ξεκουμπώσει το φόρεμα, όταν ένα χτύπημα από την πόρτα την πάγωσε στη θέση της. Αυτό το χτύπημα κατάφερε να διώξει όλες τις σκέψεις για τον κύριο Άμπρος από το μυαλό μου πολύ πιο επιτυχημένα από κάθε προσπάθειά μου. 
'Έλλα; Έλλα, είσαι ακόμα εκεί μέσα; Σε ποιον μιλάς; Οι υψηλοί τόνοι της φωνής της θείας μου διαπέρασαν την πόρτα. Θα μπορούσα να πω ότι η φωνή της ακουγόταν κάτι σαν κιμωλία που σέρνεται πάνω σε μαυροπίνακα, αλλά αυτό θα ήταν προσβολή για την κιμωλία όλου του κόσμου. 
Πριν προλάβω να τη σταματήσω, η Έλλα χαμογέλασε και έκλαψε ενθουσιασμένη: "Είναι η Λίλι, θεία! Γύρισε πίσω! 
ΥKπή_ρdξε μSιAα zπWαύéσFη.( kΉτ,αpν UγεμGά^τ!η μ)εP Jτaηfν )αXπεYιdλή μVιIαxς ξ(αMφνικóής( Pκαι lβdίzαιMηFςn xμοίραςp.t Ηa ΛnίPλVιαν;X Είνnαι pαλήθBεkια;X Ε)ίÉσαQιK εvκóεWί μMέJσα!;Z 
Για μια στιγμή σκέφτηκα να φωνάξω: "Όχι, όχι ακριβώς", αλλά μετά τα παράτησα. Δεν είχε νόημα να προσποιούμαι πια. 
"Ναι, θεία, είμαι εδώ. 
'Βγες έξω αμέσως! Θέλω να σου μιλήσω. Έχεις πολλά να μου εξηγήσεις, νεαρή μου! 
ΣτιXςG _μύkτεςb ^τMων πMοCδNιnώzνU kμουQ,Q ,πrήγαO .στxηWνé iπUόρτBαB _καcι τη$νM κPλεOίδωσBα. A
Τι κάνεις; Η Έλλα μου έβγαλε το στόμα, με τα μάτια της ορθάνοιχτα. 
'Προστατεύω το λαιμό μας', της απάντησα. 
'Λυπάμαι, θεία, αλλά αυτό θα πρέπει να περιμένει λίγο', φώναξα. 'Ντύνομαι αυτή τη στιγμή'. 
'_ΚαHι XλUοsιπόνa;R KΕSίOμαι aη, θóεία $σ.οBυa.O Σε έéχω Vδtει νgα MντQύνlεσrαιc aαπDό^ 'τό'τsεD που' zήσουν μικLρό) yκοSρkί(τaσwι'. mΓύUρ*ισε_ HτGο πlόYμολοr τηÉς πόcρτuαςw και έYσπPρSωξε -j sαjλλάF HηN πόρτα δRεÉν κουνSιόYτ(αSνd. ΛFίwλmιpα$ν;r ΛQίYλVιανD, aμη CμPοNυ πmεFιHςT ό*τnι AαsυτRή η, πóόMρτα FείναFιJ Oκλhειnδωμέkνη!*'É t
'Δεν πειράζει', απάντησα με όσο πιο ελαφρύ τόνο μπορούσα, ενώ ξεκούμπωνα μανιωδώς το γιλέκο του θείου Μπάφφορντ. "Δεν θα σου πω τίποτα, το υπόσχομαι". 
'Μη μου κάνεις τον έξυπνο, νεαρή μου κυρία! Είναι αυτή η πόρτα κλειδωμένη; 
'Μόλις μου ζήτησες να μη σου το πω αυτό. Οπότε δεν μπορώ, αν και τεχνικά μπορεί να είναι αλήθεια. 
Λίλιjα!ν! 
Ωχ... ίσως δεν πρέπει να την πιέσω τόσο πολύ. 
Ναι, θεία, είναι κλειδωμένο. 
Τότε ξεβιδώστε την και ανοίξτε την αμέσως. 
"dΛυSπ$άFμ$αZιi, Lδεν^ cμποqρÉώq νmα τUο dκ*άνωz éα^υpτόq.É ΓρcήyγAοOρ$α^,w zέσκkιKσsαP τFοO ^γιWλέQκο( Sκjαι* τCο έβαqλMαy κάxτωz zαπpό ^τcο μkαξbιmλάpρcι μουi.A Τώρα στFεκ,όhμουDνA rηZμ(ίγVυμ.νBη aστfοN δωμάτ.ι^ό rμου,y xν*τυμTέν&η jμnόνοw με Tέ&να wριTγOέO παSνxτIε'λόνι,Q 'έkναwν κορσέ και ένQα _κα!πέλοK Lπου γhιDα Jκ'άsπÉοιcο .λAόγVο LδεRν είgχεq IπDέIσεkι (αhκDόCμtαd Kαπόp το κεyφKάλιF μοAυ. 'sΕLγώH,Y ε.O.a. ε_τοcιμRάWζωz μgια Tιδ$ιmαίRτnερRηx ε^μφά(ν,ιOσηh WγιXαg kτον Aεαaυ$τvόT μCοRυ XσήμNεIρlαw._ tΠάντtαZ λRεsςT όLτι Xδ(ενA εdίμ^α$ιx ^αlρκYετάN (θHηλυhπhρεπής,) έVτσ)ι Gδ.εDν Yεί!νnαιm;S Λ)οdιRπcόDν,M hσήcμDεHρvα θdα aκtάνfω MμιZα ιδιkα'ίτTεóρzηk éπSροRσAπά$θiεRιαp κZαJι θdέfλωL cνxα jσkε) )εpκ&πλήsξyω".U 
"Είναι αλήθεια αυτό; 
"Ναι. Έριξα μια ματιά στον κορσέ μου και στο ριγέ παντελόνι μου. 'Δεν θα πιστέψεις πώς είμαι αυτή τη στιγμή - είναι τόσο διαφορετική από τα συνηθισμένα. Πίστεψέ με.' 
"Θέλω να μάθω πού ήσουν χθες το βράδυ". 
"Θlα. σ'ου ^πω Nμ)όvλBιFςu hτελnειώσVω uτqοV *ντύσιlμό μου"p.P ΑLυτό' θα μου έδzινεó ,λίγ(ο $περισ_σότεuρTο (χbρYό^νο γιOα !να εWτóοιμάσωa μιnαU BπεFιSστικkή 'παOρyαMλλαzγKή τUο'υ IψUέμLαRτος$ πÉοTυ Nείχ(αB Gπειk σVτηdνj HΈλλ,αO. *
"Ήσουν με κάποιον άντρα; 
Γύρισα τα μάτια μου. Φυσικά αυτό θα ήταν το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο θα κατέληγε η θεία μου. 
'Θα σε κάνει τίμια γυναίκα;' απαίτησε. 
"ΌχιÉ"y, hσφOύρMιXξZα.z ΌλWη αυτήX (ηG κmουHβbέWνiτ)α *απKοσMπYού$σIεh ^την ,πρSοIσiοχsή μουB. *ΘDυjμωμfέjνοhς, χVούφτsω!σα pένwα& nκ)ο&υHμπNί' éτhου& Iγ&ιλέκοuυ πAου lδfεOν *έκαzνε αBυτwό που gήfθελiα.k ΈXπBρhεπεv ν*αX gβγάλyωu αtυlτbά RταI xρzοFύgχRα MγρxήWγοMρYα.G Z
Τι; Με τι είδους τσουγκράνα έχεις μπλέξει;' 
'Δεν εννοούσα όχι όπως το "όχι, δεν θα με κάνει τίμια γυναίκα". Εννοούσα όχι όπως "όχι, δεν ήμουν με άντρα". 
'Ω.' Το σκέφτηκε αυτό για μια στιγμή και μετά απαίτησε: 'Λοιπόν, πού ήσουν τότε;'. 
ΓρήFγορ(α κLοίtταξTαz γ*ύfρvωF Iμου pγdια ένiα GμQέρ*ος xνTα κρ*ύcψωu fτ(οO κSαπέλUο_. Δεν. υπήρχBεG κάPποlι!ο _μέρος BποIυp νyαl μπ!ο!ρ*ώ Iνα ÉδJω,G _οgπό_τε Mτdο )πxέτóαξiα *αwπ)ό το ανοιbχτό' ,πMαWράtθYυZρ*οv. wΘBαy το nέπαfιLρνPα) bαργό^τMεραJ, HόVτRαvν θÉα εGίIχMεz τε*λεSιώOσJεtιr ηT Qφασαρία.P H
'Όπως είπα, θεία, θα σου πω όταν τελειώσω με την προετοιμασία της ιδιαίτερης εμφάνισής μου'. 
"Τι είδους ειδική εμφάνιση; Τι ακριβώς κάνεις εκεί μέσα;' 
'Εμ... η Έλλα θα σου πει. Εγώ είμαι πολύ απασχολημένη με το ντύσιμο'. 
Σκαρ(φάhλωσlα cαdπό *το Vπα(νLτ*εzλόXνUιj JκkαιÉ tτοr Oέβrαλα) lμTέσαW σTτοJ &δÉεTύτzερsοP φkόρεéμάP μIου σAτη CντουxλXάπGα. ΌhτwανF nγvύSριgσkαc πρOοSς! hτοI μHέJροςX DτLηfςd, vη ΈVλλαy )με κοGιτkούyσεu με RφSρ_ίUκKηÉ. 
'Τι υποτίθεται ότι πρέπει να της πω;' μουρμούρισε. 
'Σκέψου κάτι', μουρμούρισα κι εγώ κι έπειτα μετέφερα την προσοχή μου στο φόρεμα που θα έπρεπε να φορέσω με σκουλήκι. 
Δίνοντάς μου το, η Έλλα έσπευσε προς την πόρτα. 
'ΕεQε..p.p θεUί*α, λοιπό*ν,N η Λίλιg Iείyν(α&ι..l.h η& ΛvίλAιa εί(ναι..ó.'S. 
Με μανία προσπάθησα να παλέψω μέσα στο κρινολίνο, ενώ η Έλλα στεκόταν στην πόρτα και με τρεμάμενη φωνή έλεγε στη θεία μου κάποια ανόητη ιστορία για το πώς έφτιαχνα τα μαλλιά μου σε ένα ιδιαίτερο νέο στυλ. Θεέ μου, δεν μπορούσε να σκεφτεί ένα καλό ψέμα για μια φορά; Θα ήταν ξεχωριστή μέρα όταν αποφάσιζα να φτιάξω τα μαλλιά μου, πόσο μάλλον με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Οι καστανές μου μπούκλες έμοιαζαν πάντα σαν να τις είχε περάσει τυφώνας, οπότε γιατί να ασχοληθώ; 
Αλλά εκπληκτικά, η θεία μου φάνηκε να καταπίνει την ιστορία. Σταμάτησε να προσπαθεί να μπει και, μετά από λίγο, έφυγε γκρινιάζοντας. 
Πέντε λεπτά αργότερα ήμουν εντελώς ντυμένη, φτιαγμένη και πνευματικά προετοιμασμένη. Η Έλλα είχε μάλιστα πλειοδοτήσει στις ικανότητές της και μου είχε προσφέρει ένα βιαστικό αλλά πλούσιο χτένισμα, για να δώσει τουλάχιστον λίγη αξιοπιστία στην ιστορία της. Μου έσφιξε το χέρι ως σιωπηλή ενθάρρυνση. Τελικά, πήρα μια βαθιά ανάσα, ξεκλείδωσα την πόρτα, έβαλα ένα λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό μου και βγήκα σε εχθρικό έδαφος. 
Η θAεyί)αR (μaοdυ$ με Zπερίμgε$νεF στCο κεLφyαλό_σκOαλοC,P hμiε τQα* λεπaτά hτLηnς χMέRρCιVα yδιπλsωμέναP FμπροστFάB στhο στήOθFος τSηςD, μwε, Tτ.ο βpλέ&μμα éτ_ω(ν cσNτSενών τHηςr pμαUτpιqώYν νdα SμεY $κDοιYτάζéε_ιu aσαNνO αwυjτόi τcοFυ αρχαsίGουH ρωμDαϊκIοfύ mθPε'ούV ΔMίαB σεG κ^ά^ποyιοNνs WκαmκόμHοιWρο nπαNρGαβάτOηm πBου !μόλOι*ς εSτοbιμqαζόiταν kναO χτcυXπήσtει jμDε fκεNρUαυνBό.p Το μéόνοT 'ποCυ της( nέóλειRπIεM nήlτsαν η yτήiβFεν&νοÉς )κqαι hηÉ μακρuιQάY FλευUκ'ή γεJνειά.δαH.N H
"Πού ήσουν;" απαίτησε, με τα μικρά μάτια στο γυπαετόμορφο πρόσωπό της να στενεύουν από καχυποψία. 'Και να είσαι προειδοποιημένος - δεν θα ανεχτώ καμία υπεκφυγή αυτή τη φορά!' 
'Ω, εγώ;' είπα λαμπρά. 'Ήμουν στης Patsy και έμεινα τη νύχτα. Μόλις επέστρεψα. Δεν θυμάσαι; Σου είπα προχθές ότι θα έμενα στο σπίτι της. 
Κράτα το απλό. Μην πεις τίποτα άλλο. Απλά κρατήστε το απλό και για όνομα του Θεού, μην ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας. 
Το βOλyέμμ&αH Aτης FθAείαςw Cμουq τρ&εpμcόπHαmιξLε.ó Περί)με(νDα, κραTτώFν$ταAςd τηQνp αDναFπ_νοPή _μbου.m ΕίhχWαR πQονnτjάρεWι nσNτ(ηV φύσIηh Mτης^: η óαZγαvπημέNνcη Mμοvυ ÉθZεFίαc ήταmν SκIαχύyπuοπτηj μέ^χριz bτVο κόJκóαλο, αλλάé σGτDην cπZραHγDματικότηIτéα iδ,εν τnηνl έéνοGι_αζGεP hκαθzόOλου dτοI πώgς aπερνBο*ύσα τονH PχxρÉόTν&οP μοyυ, iαmρVκεNίh να &μzη*ν éαπε^ιλούσε ,τηKνb Nκο!ιν(ω*νικ$ήW τηςB θ'έσηf ή lτοC NπεBρFιεfχό*μενο )τηKςm τjσάνwτας τ_ηςB.M Αaνé cεDίχα Éσκ$οTτωθεlί χbθvεUςq το nβVράδυ,! PδfεIν hθéα τkηpν sέYν(οι)αζεa, α)ν τTο ε,ίMχmαS κάMνει. μQε YωραίéοG, ήiσυχVοw τzρHόyποu. Εdίδ'α Yτéη,ν) κ)αχIυπuοjψdίxαF Vν!α^ HφεÉύγει στ*αδQι&αtκuά zαLπό Aτοh κ&οcκαGλιάAρYιBκο πÉρόσωπό Rτ&ης καιk ναQ mανcτιIκαθίστhατtαιi αóπSό τqη éσHυ(ν,ηθlι*σAμvέ_νgη έVκφρασPη ήWπιαςU Éαπ!οCσNτéρ(οφής. h'Ε..a.. ε.R..( $ναιC, τFώρα πουz MτNοt LαναφDέKρεXτWεQ θυFμKάμ*αιF )κQάτ$ι τ(έτοιzο'A, lεuίπε .αργά.p j"WΠρsοóχPθ'ές, MεmίóπαÉτpε; n
'Ακριβώς', επιβεβαίωσα, αφήνοντας το χαμόγελό μου να γίνει ακόμα πιο λαμπερό και σίγουρο. 'Πού νομίζατε ότι ήμουν; Νομίζατε ότι πέρασα τη νύχτα στη φυλακή;' 
Το στόμα της βούρκωσε. "Λίλιαν! Μην αστειεύεσαι καν για κάτι τέτοιο! Είναι ανάρμοστο για μια κυρία! 
"Φυσικά. Λυπάμαι. 
ΠίσMω xμοRυ aάTκhου,σ!α RτηDνy ΈbλÉλIα IνMαl βγαiίνεQι πρiο,σεκτvικά αJπό Rτjοm δ.ωtμά!τ^ιοF. vΕOίχεg kπροfφανώςd α'κpοYύσWειb YκWαOιt ήξóερhεB ότιU kοT κnίν^δ_υuνrοςt πρRαγéμcατιVκήςL αιxμnαIτοχMυσί$α&ς Éείχε πFαρcέpλCθiει. 
"Πάμε για πρωινό; Πρότεινα. "Πεινάω μετά τη βόλτα μου". 
Γνέφοντας, και εξακολουθώντας να συνοφρυώνεται ελαφρώς, η θεία μου γύρισε και κατέβηκε τις σκάλες. Πίσω της, έβγαλα μια βαθιά ανάσα. Δόξα τω Θεώ για τους αδιάφορους συγγενείς. 
*~*~**~*~* 
ΠρωOιCνόL. Τ$οA Gπóιο σημsαNνTτ^ικWό γεéύTμαH sτ&ηSςu .ηcμέJρας,T KλέKνIε.R CΚvαι, σVεx óποrλλέ*ς$ οAικVοPγέjνdειες* Bυπό _τkηzνV ένhδPοξcηT Tκmυρ^ιTαYρwχCίαa τηdς CΑFυ&τήςw ΜNεγαλεcι.όSτmηVταéς. τη^ς Βασίλι_σσAαςu ΒsικZτωρhίας,v )μιαK ευpκiαιρ,ία γjιαt όλzο το WνuοιqκοBκ&υJριό να σkυ'γκεéνaτρωwθéε(ίt γύÉρω) sαπόC ^τ)ο τcραπέζιé κJαyι να κάnνει ευγενHικiή κxο&υβYεrντUοpύλα )για óτLα σAχBέZδóιkάM Aτοmυx Oγια, τPην ηCμέ*ραO,V ενώ) sκgα.τhαqνlαλώéνqει gλαχGταριστWέJς sλιrχουδUιóέtς.Q Είχóα διαβNάJσειu WκάπMοIτJεX, όóτPαFνw γDι)α Sκάπjο^ιο TλUόpγο εyίsχiα κρcυφsο,κοιiτά.ξnει Iσgεx έzνα^ βóι&β_λjίcοz μQαVγεBι.ρικήςi, ότDι Oσ)εC XμιKα DσυνmηθTιTσaμέdνBηó QοYικaοCγqέ.νειBαG της αdν'ώτgεVρηuςy μWεwσαίOας τuάtξηςp,W (γ*ιsαd gέzν)αZ πρωινόF έ_φIεVρναtν. Vσhτο AτSρ*αVπ)έζιx JταJ QεξUήςg: *
- φρέσκα λουκάνικα 
- βραστά αυγά 
- ένα κρύο ζαμπόν 
- _κοnυUάκsεCρA μQεV $φAρ_έσκsι!α κLρ!έVμzα c&JaOmp; βaο.ύÉτMυρuοD. a
- ρέγγες 
- φασιανόπιτα 
- φρέσκο τυρόπηγμα και ορός γάλακτος 
- muffOi'n$sh κLαYλαμποsκιwούU 
- φρέσκο ψωμί 
- μαρμελάδα 
- μέλι 
-I cκαéφCέTςT A
- τσάι 
Το βιβλίο μαγειρικής πρότεινε επίσης να αποφεύγεται το κόκκινο και άσπρο καρό τραπεζομάντιλο, καθώς μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην πέψη. 
Το πρωινό στο σπίτι του θείου μου ήταν ελαφρώς διαφορετικό. Για ένα πράγμα, ο αγαπητός μου θείος Brank είχε μόνο ένα τραπεζομάντιλο - ένα σκούρο καφέ, ώστε να μην φαίνονται οι λεκέδες και να μην χρειάζεται να πλένεται τόσο συχνά. Για το άλλο, το γεύμα δεν ήταν τόσο πλούσιο. Και όσον αφορά την ευγενική κουβεντούλα στο τραπέζι, αυτή παρεμποδιζόταν ελαφρώς από το γεγονός ότι ο θείος μου δεν ήταν στην πραγματικότητα παρών. 
Ο wκ.ύlριvος ΜπρανÉκ δAεν) είχgε óκαfτέβεYι mσ_τηνx τSραAπ!εBζ_αρLίαm UγKιMα yνα hπάρειy cτο γεύμJα )του aεδώ κ_αι) χmρόνiια, ,α'πSό hτBόVτdε( ποNυ η αaδVελBφNήA τfου gκPαιk *ο σsύζυWγό'ς Uτvης εCίVχαν$ ^πεθ,άνjει,j tαAφnήνZοgνXτnά_ςD cτRοPυ^ τSο κNαθήκοfν Xνα 'φFρtοRντίhζkειC fέξι KαJπόC αυτάX wτα) _παρXάRξtεναI,J ZδυKσ$άAρKεiσSτα XμFικmρά πrλ_άσtμ&ατhα zπiου' συyνuήCθyωxςV _αpπÉοκαλQούOνvταfν "κοóρίτσvια)"&.i nΟ κ.M ΜFπIρIαPνiκM rδsεν( συμwπqαθούdσ(ε ,τη) γ)υóνkαικεία πGαρjέαU.X .ΚQάπ,οι$α* uστóιγ.μ)ή στη ζtωGή τοaυf,D βέxβTαι&α, &έxπρεπε_ νwαT qα)πkοPκóτήpσει^ Lσύζzυγcο, yπρSοdκ!ειμgέiνtοBυi uνα wδ)ηPμdιsοsυ_ρjγήzσmειh έναν αMπόγJονXοk πNου yθpα KμuποgρούσxεU zκfάποfτUε νjαn kαGνcα)λéάpβgε_ι( nτη'ν εSπιrχεpίρηWση, αLλλάB lτοuυλάχZιwστονy zήtτανU qμι_α λοZγικvή,h οικονοwμιKκήw éγυXνÉαLίκαI. ΑυτάR τtα.J.D. k"NκSοhρί,τcσRιuα" Jήsταzν έlν(αK NεντεgλώςQ δια!φοAρ(ετHικvόy rθέμVα'.k a
Έτσι, όταν φτάσαμε στην τραπεζαρία εκείνο το πρωί, η μεγάλη καρέκλα στην κεφαλή του τραπεζιού ήταν άδεια και η θεία μου είχε μια ιδιαίτερα ξινή έκφραση στο λεπτό της πρόσωπο. Ο Λέντφιλντ, ο μοναδικός μας υπηρέτης, ο οποίος κατείχε ταυτόχρονα τη θέση του μπάτλερ, του υπηρέτη, του σκουλιάρη και του παπουτσωμένου, μας περίμενε και υποκλίθηκε όσο του επέτρεπε η αρχαία του πλάτη. 
Το πρωινό σερβιρίστηκε, κυρία. 
'Ευχαριστώ, Λέντφιλντ', είπε η θεία μου με ψυχρή φωνή, επαναλαμβάνοντας το τελετουργικό που γινόταν στο σπίτι μας για πάνω από μια δεκαετία. Με άλλη μια υπόκλιση και ένα κούνημα του οστέινου χεριού του ο Λέντφιλντ μας κατεύθυνε στο τραπέζι. 
'*ΘLαO μkαxςj Nκaάνει sπαρέVα στTο yτραπέζι $τXοBυ, _πRρéωxινοnύU σcήμAεfρhα ο) κ.g ΜVπQρYαν$κó,J YΛέν&τ*φ&ιÉλwνsτ;*' )ρώτησε Tη, θ(εFίαJ Zμiου, σyυνεχίLζοjντας το qτε.λ'ετουgρvγικqό. M
'Ο κύριος είναι πολύ απασχολημένος και έφυγε νωρίς για τη δουλειά σήμερα το πρωί', έδωσε την αναμενόμενη απάντηση ο Λέντφιλντ. 'Του έφερα το πρωινό του νωρίτερα, επάνω στο γραφείο του'. 
'Κατάλαβα.' 
Είδα τη θεία μου να ρίχνει ένα διαπεραστικό βλέμμα στην πόρτα του γραφείου του θείου Μπρανκ, που ήταν ορατή στον επάνω όροφο. Ήταν εδώ και καιρό το εσωτερικό του άδυτο και αδιαπέραστο φρούριο, όπου δεν επιτρεπόταν να εισέλθει κανένα θηλυκό, ούτε καν η θεία μου. 
Ότ*ανó qη zα(δελφήV τóοWυ! κ&υρQίkοhυa hΜπ'ρανκ OκBαι οV σύKζlυAγaόpς τUης,f nη αγαπημένηA μdουd ÉμηéτSέρqαl καyι ο iπ&αzτiέmρdα_ς μο$υ,M ήταWν! Jτ,όVσDοI απερYίσXκεÉπOτtο_ιó ώστ$ε ÉνvαQ xπpεθWάνουνl *σεh έ_να IαaτÉύχrηcμzα BκαGι )αkυÉτlή éηN ορ,δή fαTπLόP φ.λύKαjρwες vμικfρ^οGσFκοMπικ!έtς θηLλυκPές iπροWσrωsπjικότητpες ε'ίχfεy xεSισvβ(άOλεÉι' Kσdτο σπίpτι Bτxο&υ, Qο κύριος (ΜπρÉαν!κ iεcίχε^ αéπο&φpα$σίNσUεnι Jσοfφjάl να AυLπmοpχpωρsήσHει éκSαNι sναQ δημOιοcυXρ.γήσhε,ιX 'μ^ια pαtσφαÉλή β,άση( στο γρvαφpείRοM τουL σYτpον ^επάνω όSρBοNφ*ο, όQπPοLυ αυτmά τQαV μικ,ράh πWλά*σ_μαPτα Qδεν θα gτολuμ_ούdσaαqν zνDα τZολμOήσwουν. QΑhντQί, νjαj κFα,τεHβ.αίνεOιT hγια XπWρωkινό, μsεnσGημεριDαiνBό^ καrι βρwαδxι'νό, πfρSοsτιμοóύ'σε ναT Nτ'οGυ( φέρuνOειK Mτ*αV ^γgεXύ.ματάr τqουj cεπάνωd ο yηMλcικι_ωnμέGνPοrς μπ$άτλεFρu ή Fα*πλAώςn iναC τρώει zσNτrη δουλóεmιuά.q ΕtίAνAα.ι' πQε$ρvιiττDόV qνα. πSω RόMτDι αPυcτcό gδεcν έκανfε( ^εμάς τα Sκ^ορίyτσιHα) LαVγ&απzηbτóάP σ.τUη Qσύ(ζdυBγpό τουs,O Mη οποyία έχασCε Hπο)λnλPές zφvορέcςV Oτwηνq $εzυSκα(ιAρtίαp BνÉα bσυζηLτsήsσSε$ι σKτDοD τραSπÉέVζι, μεa τοVνi tσύMζυγkό jτqης$ σημOαwντιrκά& θέBμóατα óόπ_ωςt )ο!ι τKεKλευfταίLεJς τ!ης π(ροσπfάθειVες γ)ιtαN τηfνP εOξWοικοkνόDμησLηG qπuόρIωUν στbοv νlοικοpκaυρι!ό, !κgαι* ηm IσvπαHτRάóλη bτéων γεPιτrόqνCωνQ.K 
Αυτή τη φορά, τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Η θεία μου σφίγγει τα χείλη της καθώς άνοιγαν οι άλλες πόρτες της τραπεζαρίας και οι υπόλοιπες αδελφές μου έμπαιναν από διάφορα σημεία του σπιτιού, όμως ο θείος μου παρέμενε απών. 
"Είσαι σίγουρος ότι έχει ήδη φύγει, Λέντφιλντ; 
"Μάλιστα, κυρία. 
ΜUύριKσε. ."ΛYοιπZόZνG, !εnλπίHζωD )όBτLιk aθbαé Yέ$ρbθóεgιJ αuύOρ,ιLο. 
"Ελπίζω, κυρία", συμφώνησε ο Λέντφιλντ. 
Μπορείτε να σερβίρετε το πρώτο πιάτο. 
Το πρώτο και μοναδικό, σκέφτηκα κουνώντας το κεφάλι μου. 
ΜάλJι'στα!,a κυqρίαb. Σiας. *εTυχjα(ριiσPτmώj, Éκ!υaρίαj. *
Με όλη την αξιοπρέπεια ενός πλήθους βασιλικών λακέδων που σερβίρουν ένα πλούσιο γεύμα, ο Λέντφιλντ έβγαλε το καπάκι από το πορσελάνινο μπολ στη μέση του τραπεζιού και έριξε στον καθένα μας μια γερή μερίδα χυλό. Σε αυτό πρόσθεσε μερικές πατάτες και παστές ρέγγες - το φθηνότερο και πιο θρεπτικό φαγητό που μπορούσε να βρει κανείς στην αγορά του Λονδίνου. Πείτε ό,τι θέλετε, ο θείος μου δεν μας άφησε νηστικούς. Με την πάροδο των χρόνων, είχα μάλιστα αποκτήσει αρκετή προτίμηση στις παστές ρέγγες. 
Η θεία μου προφανώς δεν αισθανόταν έτσι. Κοιτούσε το ψάρι στο πιάτο της με αμφιθυμία. Μπορούσα να δω καθαρά δύο από τα ισχυρότερα ένστικτά της να πολεμούν μεταξύ τους: τη φιλαργυρία της, που της έλεγε ότι αυτό ήταν το φθηνότερο φαγητό που μπορούσες να πάρεις χωρίς να δηλητηριαστείς, και τις κοινωνικές της φιλοδοξίες, που της έλεγαν ότι μια κυρία δεν θα έτρωγε σε καμία περίπτωση κάτι που αποτελούσε και την κανονική διατροφή των Ιρλανδών χωρικών. Στο τέλος, η τσιγκουνιά, με τη βοήθεια ενός γουργουρημένου στομάχου, φάνηκε να κερδίζει. Τρύπησε μια από τις πατάτες με το πιρούνι της σαν να περίμενε ότι θα ζωντανέψει και θα της επιτεθεί. Όταν δεν το έκανε, την καρφώθηκε και πήρε το μαχαίρι της. 
Είχα ήδη αρχίσει να χώνω κουάκερ στο στόμα μου όσο η θεία μου ήταν απασχολημένη, εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία να φάω πραγματικά κάτι σοβαρό πριν γίνει αντιληπτή η έλλειψη επιτραπέζιων τρόπων μου. Δίπλα μου, η Έλλα έτρωγε με σημαντικά καλύτερους τρόπους αλλά με την ίδια απόλαυση. Η Γερτρούδη, η μεγαλύτερη αδελφή μου και η γεροντοκόρη της οικογένειας, δεν έδειχνε να ενοχλείται ούτε από το απλό φαγητό. Οι άλλες, όμως, - η Λίζμπεθ και κυρίως οι δίδυμες, η Άννα και η Μαρία - κοίταζαν μάλλον περιφρονητικά τα πιάτα τους και άργησαν πολύ να αρχίσουν να τρώνε. 
ΑκHό!μ*αi κ&αGιh hότHαJνs xτMελtικxά έóχω_νεZ Bτο πιXρούνnι τkη&ς ρέγ$γαjς,c Jδtεpν έyτOρJω.γα_ν ποfλÉύ,& κOαι αrυτuόF Sδεcν* σPυνέGβfαIιVνbεé &μόνο. ε,πειvδyή δlεBνh QτοFυgς aάρ'εσε το dφjαγwητGό gτοIυς:T σYε iαντίθvεpσfη Iμ.ε μέ)να,B 'θεOωροKύσQανr τοÉυςJ jεαVυτ!ούς' τcους. ποkλGύ hεtκλ'εκτές κυρίéεUς. Οι Jπuοóλdύ καéλ*έZςH κυρPίεWςZ δεν *μÉπSορnοUύσανc xσε bκsαμ)ίfα περ_ί(πτωσηI )να_ μSιλKήσLοóυqνV μyε γmεμWάAτXοm uσGτόaμRα,l GπράQγXμα) ποBυH Oσ^ήμαινεB Dότιm &δενó cμvπορóούHσRαéνp σχ(εδÉόóν .πmοτRέ ν$αW βάλaοFυuνS hμbιJα μUπ_ο'υκιά στοy zσpτ&όμαN (τοxυςG.^ ^
"Τα έμαθες; ξέσπασε η Anne μόλις καθίσαμε όλοι στη θέση μας. 'Ο Λόρδος Τίλσγουορθ αρραβωνιάστηκε! Και μάλιστα με ένα τρομερό κορίτσι. Υποτίθεται ότι είναι ένα από τα πιο χαμηλών τόνων πλάσματα στο Λονδίνο - και με φρικτές φακίδες σε όλο της το πρόσωπο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι τον ώθησε να την παντρευτεί! Δεν ανήκει καν στην αριστοκρατία, απ' ό,τι μου είπε η φίλη μου η Γκρέις τις προάλλες". 
"Όχι!", ανέκρουσε πρύμναν η Μαρία. "Είναι δυνατόν να είναι αλήθεια ότι ρίχνεται σε κάποια τέτοια; Δεν μπορώ να το πιστέψω! 
"Είναι αλήθεια, το ορκίζομαι. Όπως είπα, το έμαθα από την Γκρέις, η οποία το έμαθε από την Μπεατρίς, η οποία το έμαθε από τη Σάρα, η οποία το έμαθε από τη δεύτερη ξαδέλφη της, η οποία τα άκουσε όλα από την ξαδέλφη της δεύτερης καμαριέρας του λόρδου Τίλσγουορθ'. 
"Πxου σzηóμwαίνTειc φυσιÉκYά Kό^τι! jπSρ$έπxει tναR εGίOναι αhλήyθεzι$α^"C,l μουρμWοbύHρισαA, rγ)ουQρaλ'ώνNονyτας (τα tμbάτιJα μου κ!αyι XμασώiνMταςh .τις παlτ&άτBεWς μ$ουm.i 
'Λίλιαν!' μου ξέσπασε η αγαπημένη μου θεία. 'Μη μιλάς με το στόμα γεμάτο'. 
'Ναι, θεία'. 
'Τι κρίμα', αναστέναξε η Μαρία. 'Ο Τίλσγουορθ θα ήταν πολύ καλό κελεπούρι. Και του άρεσα πολύ στον τελευταίο χορό. 
ΓύTρzισqα πάvλfι .ταF VμvάjτιRα) _μο_υ gκVαι ήλBπyι(ζαY wνα hμηpνO dτοR δlειh XηM pθεFίαt μqοgυ. ΠtιθαXνAόταfτα Aθαx τ(ο óθεXω(ρούσFεM κιb αυτήÉ αJνAάρ_μJοσmτaη συlμFπgεiρDιuφ&οyρJά. ZΩR ναιó,u ο τελ!ευDτα!ίοςQ AχοaρKός. Ηi dΑν(νj IκVα,ι ηM Μαρία μι,λούuσcαν γSι' JαwυτόDνé uε$δMώ( καMι μέρεQςf.P ΉBταOνO οιm IμQόνMες xαπaό óεTμάCς (π!οFυ vπOρ_αγμ,αcτTικάm κkαλοrύMντBανZ πfο$τέ σiε κiάποιVο χορό, επεOιzδή ήtτSα(ν Fοkι μόVνεYςU αρ&κIεkτά Yό,μορφjεGς στ(αh XμÉάτóια τcω)νb κYυρnί&ωbν.K zΌZχι&,Y αhυτ_ό Tδ&εuνó ή.ταbνB Éακρsιβ^ώςT αλ'ήθειxα. Η. ΈλJλzα Pθzα cμπdορdοPύσYεG hνα τουnςI ÉδhώwσlεaιS μyια Nευκéαιhρίαa -R Oα.ν YδDενY ήτAαJν τ_όMσsοI οδυνηgράO νPτροVπαλή. Αaλ!λά (έτWσιQ tόAπωTςU ήóτÉανX,u η NΑkννc fκxαι& η) ΜnαρUίαÉ,w χλωμές, gψ.ηλ_έ(ς κsαHι Mαρ)ρlωsσPτnηMμέ$νéες, Qμε μαύρουOς TκύQκλουdς κYάpτω από τα μάMτrιαf !τουAς aκwαyι' αυτό cτDοM σéεμνό βλuέμyμwα^ bπyου mοWι& !κύρwιοLι πρDοfτZιiμrο_ύuσαGνf Yτ^όσbο, πkοzλ.ύG,ó ήτsαFν dοÉι jμό&νεwςO qαπό, aεtμYάbςZ FπNοfυd έμπαιJναVν ποτέ VσXτpηνn PκZοmινmωMνCίxα^. Y
Και αυτό μου άρεσε πολύ. Ήταν ευπρόσδεκτες σε όλους τους χορούς και σε όλους τους άντρες που μπορούσαν να βρουν. Μπορούσαν να έχουν χιλιάδες και χιλιάδες άντρες και να έχουν παράνομες σχέσεις μαζί τους ή να παντρεύονται έναν ή όλους ή να τους μαγειρεύουν για δείπνο, αν το ήθελαν πραγματικά. Θα τους ευχόμουν καλή τύχη. Αλλά γιατί, ω, γιατί έπρεπε να κουράζουν τους υπόλοιπους από εμάς μέχρι θανάτου μιλώντας γι' αυτό; 
"...και ο κόμης του Φάρθινχαμ υποτίθεται ότι είναι αρραβωνιασμένος με τη λαίδη Μέλροουζ". 
'Αλήθεια, Anne; Δεν το είχα ακούσει αυτό. 
"NΝfαιz,w (ΜαGρvία.H BΒλέsπnεIιςI,) εXίUνsαNι uένα τρOοrμεZρό μυσ*τxιUκό( lγια&τUί...J q
Τις αγνόησα όσο καλύτερα μπορούσα και επικεντρώθηκα στις παστές μου ρέγγες, ενώ εκείνες συνέχιζαν να κουτσομπολεύουν για τον διάσημο ναύαρχο το ένα και τον πλούσιο κύριο το άλλο. Οι σκέψεις μου όμως δεν ήταν ούτε στο φαγητό μου ούτε στην κοινωνία. Ήταν σε ένα συγκεκριμένο ψηλό, μελαχρινό άτομο και σε μια ερώτηση που επέστρεφε στο προσκήνιο του μυαλού μου από τότε που μου έδωσε την κάρτα του: Να πάω εκεί; 
Δεν ήξερα καν γιατί εξακολουθούσα να το σκέφτομαι. Μια φυσιολογική γυναίκα δεν θα σκεφτόταν καν να προσπαθήσει να βρει δουλειά. 
Α, ναι, είπε εκείνη η σαρκαστική φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά από την άλλη, μια κανονική κυρία δεν θα προσπαθούσε να πάει να ψηφίσει ντυμένη σαν άντρας, έτσι δεν είναι; Οι κυρίες απλά δεν έπρεπε να είναι ανεξάρτητες. Αναμενόταν να παντρεύονται, να κάθονται στο σπίτι και να είναι όμορφες. Και αυτό δεν είναι ακριβώς αυτό που έχετε στο μυαλό σας για τη ζωή σας, έτσι δεν είναι; 
ΈρXι$ξuαG UμRιαK μJαtτιWάf rστ_ην ΑνVνX zκOα'ιW Lτηt MΜ.αρxία. GΠWροφανώwςu ήτóαóν^ fευχnαRρHισ(τημένες Oμdε αυτQήé τQηq &μMοίρvα xσsτ!ηD ζCωή'.v vΚMαι xγBιmατMί όmχι;m Ή!τNαAνó όμhοkρpφεfςr,i Vμπο(ρNο*ύ_σdανF νMαX κ*άéθ(ονται πολZύ κzαAλpά,É !καWιv γιαw ÉνRαx κρίνω aαπό) éτηνQ π)ροFσπkάθει.α πουY κα$τέ)βAαÉλανz 'για. ταA κuοινωνhι$κά Yτοsυ'ςO κα$τοHρ,θUώÉμαhτα(, yθ$αL παQνóτρεύοéντfαν επdίσηςu qκαGλά. ΟvιU ν(εαρο)ί άνδiρHεςG τουZ ΛονδLίνLοrυ zήxτAαWνI,l Vαπk'P ό,iτUι uμdπUόtρkεσα $νjαF cκα.τSαZλάβωz, γSεYμάgτοι vεLπWαlίRνους γιαq bτηνd BοFμοsρφ$ιάX κα*ι Rτα CεGπmιSτlε!ύ_γμαxτά! τiοqυςT καtι τοf gμÉόMν!ο' πWουx έκ.αpνMα,νA Mήτ*αYνD ναY διαDφPωνZο!ύν γιwα Aτο πLοιCα_ FαπDόb *τιςb Éδύο $θhαN dεπdαjινούσαVνÉ CπεNριNσkσόxτεóρVο^.É Α,ρκετHά ZδWύSσκtοQληG αVπόMφαXση,F Nαφού bήSτfα*νb PδίiδυqμεbςN 'κdαZιt π_ανοmμο!ιόzτaυπες Zμέhχριy &τηiνi aτεcλευrτ_αqίPαb mτούmφéα lτωhν χTρυσjώmν qμαλTλιώbνp τMουSς.i '
Πράγματι, η Ανν και η Μαρία θα γίνονταν πολύ ωραίες κυρίες. Εγώ, από την άλλη πλευρά, είχα πάντα ένα μάλλον θυελλώδες ταμπεραμέντο που δεν ταίριαζε καθόλου στην ιδέα του γάμου. Όχι όσο οι όρκοι περιλάμβαναν όρκο υπακοής σε έναν άντρα, τέλος πάντων. 
Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω περισσότερα στη ζωή μου από το να υπάρχω ως εξάρτημα κάποιου σοβινιστή κουφιοκέφαλου. Γιατί λοιπόν δίσταζα, τώρα που μου παρουσιάστηκε αυτή η χρυσή ευκαιρία; 
Ίσως επειδή θυμόμουν με κρυστάλλινη διαύγεια το σκοτάδι στα μάτια του κ. Άμπρος. Θυμήθηκα πώς εκείνο το μυώδες βουνό, ο Καρίμ, είχε σύρει τον χοντρό άντρα με εντολή του αφέντη του. Ο κύριος Ambrose δεν ήταν φιλικός ή ευγενικός άνθρωπος. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μου κοστίσει ακριβά να πάω εκεί. Παρόλα αυτά, η προσφορά του ήταν μια μοναδική ευκαιρία στη ζωή μου. 
ΤώzραQ τ'ο kερkώτlηbμpα ήyτανs: *γιiα αQυJτ^ή Iτηóν^ !εnυÉκiαOιρίRα, ήuμFο*υóν *έτοιbμSοgς ναÉ Oμdπ&ω σCτο GλdάκQκο τοbυw iλfιFονταριyούT sχDω_ρTίqςX νWα ξiέ,ρω vανz pμyεm YπWεIρpίμενwεL μtιTαT WανοBιχτFή σhτóοά; 
Στο μυαλό μου, είδα ξανά την εικόνα των σκοτεινών του ματιών - σκοτεινά μάτια τόσο βαθιά που θα μπορούσες να πνιγείς μέσα τους. Έμοιαζαν να με τραβούν προς το μέρος τους. Ξαφνικά, δεν αισθανόμουν τόσο διστακτική να πάω όσο πριν από λίγο. 
Η προσφορά του, υπενθύμισα στον εαυτό μου. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που τον σκέφτεσαι, ο μόνος λόγος για να πας να τον ξαναδείς. Αυτός ο άνθρωπος είναι το εισιτήριό σου για την ελευθερία. Να το θυμάσαι αυτό, και ενώ το κάνεις, ξέχνα το σκληρό, σμιλεμένο πρόσωπό του και αυτά τα βαθιά, σκοτεινά μάτια... 
Αλλά με κάποιο τρόπο δεν μπορούσα να το καταφέρω. Τα μάτια του έμοιαζαν να με κοιτάζουν διαρκώς από τη μνήμη μου, καίγοντας τρύπες στο μυαλό μου. Σε εκείνα τα μάτια έβλεπα αδίστακτη συμπεριφορά, αλαζονεία, θυμό και περισσότερο παγωμένο κρύο απ' ό,τι σε μια αρκτική χιονοθύελλα. 
ΓιLατCί δ_εHν aμποzρHούfσNαF sν&α *σταrμuατήOσω να τα( σκέφτcομpαcιP; Εκεbίνjον; ÉΔεSν, ε!ίχαx DσκεφYτείc aποτέ' GπρWιlνg uπολhύK fγια ένανy άνDτρpαu. Ο τvρrόπ$οRςb πhοGυ PσυhμZπqεLρTιφwέWρονταν, NαrνεqξBάzρτητbαy Dα(πόz τη&ν YεnμIφάcνιjσfή. τ$οBυéς, ήbταν xπFάGν'τ'α, _αρBκ(εIτMό&ςj LγKια να μPε TκMάéνει zν*α rθέλAωv ναp τWουqς _δώσωC μTια γ)ερkή κλωτKσgιάc σ&ταW πtιRσινά.ó ΑZλqλMά υéπήρχεm TκzάiτιP zστον PκFύριοs Ά,μgπρYοο.υRζu,z κάτDιU sσd'f αpυpτάJ τvαó σqκéούρHα θαVλ'ασ.σwιIνά μsάmτια,c fτοF hγAρανιCτRένι(οw π!ρόqσωπόK vτxουz κcαfιi vοÉ τZρόποςW ποhυ$ SκPρVαcτ,ούσLεR yτοMν ε^αWυdτzόZ του, pαγóέρvωχ)οςf Iκα&ι* αμéετlαOκkίνηPτοςU, óπουV OδενG fμπóορmούlσgαS xνlα ,βγάλωy απóόX GτRο^ μυ^αλjό( yμουb. ΕίχαÉ τηνb αίσθNηVση όfτiιG αν! fπρqο(σbπαθούσwα ναé τbοYνn VκJλωRτσQήOσjω, θαc καgτ,έλPηUγα KναK uσπYάBσWω όyλJα jμου QτLα δBάgχcτ&υuλα. m
Ήθελα να πάω προς το μέρος του, να αρπάξω αυτή τη χρυσή ευκαιρία, και ταυτόχρονα δεν ήθελα τίποτα άλλο τόσο πολύ όσο να φύγω μακριά για να κρυφτώ σε κάποια γωνιά όπου τα σκοτεινά του μάτια δεν θα μπορούσαν να με βρουν. Αν ήξερα μόνο περισσότερα γι' αυτόν, αν ήξερα ποιος ή τι ήταν και τι θα αντιμετώπιζα, ίσως να έβρισκα το κουράγιο να πάω στο γραφείο του. Αλλά πώς στο καλό θα μπορούσα να μάθω οτιδήποτε γι' αυτόν; 
'... και ο σερ Ράλι ήταν τόσο γοητευμένος με τη Γαλλίδα κόμισσα, που αμφιβάλλω αν θα μπορέσει να αντισταθεί άλλη μια εβδομάδα. Αν δεν κάνει σύντομα πρόταση γάμου, δεν ξέρω τίποτα για την κοινωνία του Λονδίνου. Και είμαι ειδικός, πιστέψτε με. Είναι ένα θαύμα ότι... 
Το χέρι μου πάγωσε στον αέρα, με μισή ρέγγα να κρέμεται από το πιρούνι μου. Τα λόγια της Ανν, τα οποία είχα ακούσει μόνο τυχαία, με είχαν χτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία. 
ΕDίμαιP εFιδικόyςj. ΠισóτέQψAτεu ^μIε. 
Αυτό ήταν! Μπορεί να μάθω περισσότερα γι' αυτόν απλά ρωτώντας τον! Εξάλλου, είχα στη διάθεσή μου μια πραγματική πηγή πληροφοριών για την κοινωνία του Λονδίνου. Δύο από αυτές, για την ακρίβεια, ή και τρεις, αν υπολογίζατε και τη θεία μου, η οποία, αν και δεν ήταν σε θέση να βγαίνει τόσο συχνά όσο η Ανν και η Μαρία, ήταν εξίσου εθισμένη στα κουτσομπολιά της υψηλής κοινωνίας. Και στην υψηλή κοινωνία, ήμουν πλέον σίγουρη ότι, παρά την απλή του ενδυμασία, ο κύριος Άμπρος ανήκε χωρίς αμφιβολία. 
Ήταν ακόμα απίθανο να τον γνώριζαν. Στο Λονδίνο, την πρωτεύουσα του κόσμου, κατοικούσαν χιλιάδες άνθρωποι της ανώτερης τάξης. Αλλά το να ρωτήσει κανείς δεν θα μπορούσε να βλάψει. 
Ε... Έχω μια ερώτηση, είπα, αφήνοντας κάτω το πιρούνι μου και τη μισοκομμένη ρέγγα. 
ΗU Μ)αρία, FκIού.νησrε *τAο χέVρι* Pτης_. 'TΩz,z άσεh μαςM ήσυ.χRοpυAςl μεz Qτις σvυζjη&τPήHσεzιςz cσuοkυ wγιrα τηrν éπο*λ,ιXτ)ικzή και τéιςw ιWσCτYορίBες !πεPριZπέτεwιtας) pκαqιc έναjς ΘnεDόxς. ,ξέρει τι iάλXλ'ο, qΛSίλyι.L ΕzίkμuασDτPεt πο_λύk OαIπασSχοbληrμPένοιa Cμ_ε ,σPοGβαρGέςN (συqζSητFήkσcεnις WγDιαC Jνα_ αHσχοBλuούμασZτrεw μsε τις$ ανο*ησίε,ςD σOου').U 
'Μια ερώτηση για την κοινωνία'. 
Το τραπέζι σιώπησε. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου, ακόμη και εκείνα της Γερτρούδης, η οποία κανονικά αρκούνταν να μένει στον μικρό της κόσμο. 
Καθάρισα το λαιμό μου. 'Εμ... Ξέρει κανείς κάποιον κύριο Ρίκαρντ Άμπρος;' 
ΚραjτWώlνbταqς kτIηnν hανα(πνοsή μοlυp, kπlερίyμενα μlια αKπuάlνHτ(ηPση.é Αsνr δFεLν Jήταν mπαρά έ(νfαςS jαWπFλéόJς jκpυβεmρGν_ηfτpικόςO α)ξIιωμRατο(ύLχgοςJ, Hδfεnν kθα xτονQ nγνώριζSαrν. Α^λλάO ανs Mόxχι, αsν& Zήτlανh Uκά)πFοι)ος PπιBοF Qσrη_μαhνMτgικZός),T Nπλούσιος lήO ισχυρός...ó 
Η Μαρία γέλασε με ένα υψηλό, νευρικό γέλιο, κάπου ανάμεσα στην υστερία και το χαχανητό. 
"Θεέ μου, Λίλι, είσαι τόσο αστεία. Θέλεις ειλικρινά να μας πεις ότι δεν ξέρεις ποιος είναι ο Ρίκκαρντ Άμπροουζ; Εννοώ, ο Rikkard Ambrose;

Γλυκό και σταθερό

Γλυκό και σταθερό 
"Όχι", είπα, νιώθοντας ξαφνικά για πρώτη φορά στη ζωή μου ηλίθια σε σχέση με την αδελφή μου Μαρία. Δεν μου άρεσε αυτό το συναίσθημα. 'Τον έχεις γνωρίσει;' 
'Τον γνώρισες;' Τώρα η Ανν συμμετείχε στα γέλια της Μαρίας. Δεν θεωρούνταν ευγενικό για μια κυρία να γελάει με κάποιον, αλλά όταν βρίσκονταν στον οικογενειακό κύκλο και ήμουν το αντικείμενο της ευθυμίας τους, συχνά έδειχναν να ξεχνούν αυτόν τον κανόνα. "Ανόητο κορίτσι! Φυσικά και δεν τον έχουμε γνωρίσει. Κανείς δεν ήταν τόσο τυχερός". 
ΕγώH έχω. Καyι ναn προσhέχεις gπuοιον αZπÉοkκHαλMε(ίyς tανόηKτοC éκορίτσι&.É w
'Τότε πώς ξέρεις ποιος είναι;' ρώτησα ευγενικά, καταπιέζοντας την επιθυμία να πετάξω μια αλατιέρα στο κεφάλι της αδελφής μου. 
Η Μαρία γούρλωσε τα μάτια της σαν να έπρεπε να είναι προφανές. 
'Έχουμε ακούσει τα λόγια του, φυσικά. Το μισό Λονδίνο μιλάει μόνο γι' αυτόν τους τελευταίους τρεις μήνες, από τότε που επέστρεψε από τις αποικίες'. 
Πρέπhεuι να ήτnαν bτsοa xλάwθxοXςó μBισ)όT TΛοhνOδuίνóο,! γιαJτί εHγώ nδενQ ε*ίéχαx CαPκούUσεRι^ kτRη' συxζjήτFηzσóη_.s ΈTρnι^ξα έRνdαt βλHέdμμVα σZτkα δίδυμαn.h ΉWτÉανU Fα$ρLκε,τά' ενfοbχvλpηXτ)ιqκέUςP υNπ,ό κ(ανFονικέRς συν(θήκες,j αλλάd !τmώρα& gπaουn rήξzεhρVαν, κNάLτÉι που εSγJώ &δε$ν ήξÉεραF,v gτwο$ επί)πBεRδÉο rτης SεHνkόHχληZσnής éτlοjυςl uεaίYχWε ξ,επεVρbάσει Fτ$ο PσηOμεwίQο& Xανοsχmήzςó. 
"Λοιπόν, τι ακριβώς λέει η συζήτηση; 
Οι δίδυμες αντάλλαξαν ένα βλέμμα με νόημα. 
'Ότι είναι ψηλός', χαχάνισε η Ανν. 
'jΌvτι Xέqχει ^μVάrτOια σκοτaεdινά σ&ανb τηA νYύχτ_α'z, είgπbε qη ΜαqρJίαC, rαaνεμÉί^ζοMντας τbις gβλKεφrαsρίUδIεÉςÉ τηςg. &
'Δεν θα έλεγα σαν τη νύχτα', μουρμούρισα. "Περισσότερο σαν τη θάλασσα σε μια συννεφιασμένη μέρα". 
Με αγνόησαν. 
'Ότι είναι μυστηριώδης', συνέχισε η Άννα με το ίδιο ενοχλητικό τραγούδι. 'Αποβιβάστηκε ξαφνικά πριν από μερικούς μήνες στο λιμάνι του Ντόβερ, επέστρεψε από ένας Θεός ξέρει από πού με το μεγαλύτερο πλοίο που έχουν δει ποτέ εκεί κάτω, με έναν στρατό από υπηρέτες και ένοπλους φρουρούς, και άρχισε να αγοράζει ακίνητα σε όλη την πόλη. Κανείς δεν μπόρεσε να μάθει ποιος ακριβώς είναι ή τι θέλει, και δεν απέτυχαν επειδή δεν προσπάθησαν. Η μισή Fleet Street[8] τον κυνηγάει εδώ και εβδομάδες, αλλά ακόμα κανείς δεν ξέρει από πού προήλθε αυτός ή η περιουσία του". 
FortAupne;T bΉτSαSνF πλοbύσιοMςÉ,Q λCοDιπnόMν$. iΝαιl,t μWποwρούσ!α ^ναÉ δLω από τhηc λrαχZταmριστyήy λQάμψNη σταg μUάτdιJαr τfων HαδελφwώνT μουq ότι lήτανR.D ΠAλ*ούσιοςa κα)ι' ισχυρός. (
Αργά, άφησα κάτω το μαχαίρι μου. Ξαφνικά δεν είχα όρεξη να φάω. 
"Ότι είναι μυστικοπαθής και απομονωμένος", πρόσθεσε η Μαρία, με τις γωνίες του στόματός της να κατεβαίνουν. 'Έχει σχεδόν κλειστεί στο σπίτι που είχε χτίσει στην οδό Λίντενχολ - δεν έρχεται σχεδόν ποτέ σε χορούς ή δείπνα. Και αν έρθει, συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν καν οι κυρίες στο δωμάτιο". 
Οι γωνίες του στόματός της κατέβηκαν λίγο πιο κάτω και το λεπτό λευκό χέρι της έσφιξε σε γροθιά. Σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή, ίσως να μου άρεσε να κάνω εικασίες για τους λόγους που κρύβονταν πίσω από αυτό, αλλά αυτή τη στιγμή ήμουν πολύ απασχολημένη. Πάνω σε μισό μπολ κουάκερ, είχα τώρα να χωνέψω έναν μεγάλο όγκο πληροφοριών. 
Κυβ.ερ'νηpτmι&κόiςP αξιωmμéαNτ)ούCχος ÉκOαjιq óμCαéλnακ^ίUεfςÉ!h Ο, fκ. RikJkWaDrd AQmbrosZe OήταQν 'κLάéτι xπο)λύ _πbεριBσNσόbτbερPο Éαπό, Tέναiς AαtξwιsωμtαKτPούLχοéς.z ΠοVλqύ πιmοv óεπικÉίνδéυXνοÉςw. ΈTναςé αξιωtμα!τοnύχοςd έQπzρaεπBεI νgα) λογYοjδvοτεHί στην κOυβέhρν.ηlσxη_.M ΑbυτBόςs ο. mάνBθlρωQπQο$ς.J.G. éα$πiαnντdοhύσWε' )σεx iκuανhέναDνL;S ΚαιD bπάcλlι, yθVυμήyθηκXα* πJώFς) Kοv Vμyπρ(άwβTος τKου ε)ίÉχεX qσύ&ρDειó kτIοcνd χQοLντρό. vαπατεiώTναF .στηiνY οpμOίχwλzη. xΓqια πSρώτηp Hφορpάh συνεTιδjηKτlοbπNοίησα_ όpτ_ι, ,δεν εAίpχwαc ιδGέαN óτTι éσPυνέIβYη (σmτονs ,χJοντρό.z JΔεν PήξqερRα Vκαtνé iαν ήτvαlνh αMκόμα_ $ζωlνéτbαOνόNς. é
Και έπειτα υπήρχε το ερώτημα ποιες μυστηριώδεις μεθόδους είχε χρησιμοποιήσει ο κύριος Ρίκκαρντ Άμπροουζ για να αποκτήσει την περιουσία που προφανώς κατείχε. Προφανώς όχι κληρονομώντας την από κάποιον ευγενή πρόγονο, που ήταν η εγκεκριμένη μέθοδος για τους καλούς, ανώτερους Άγγλους τζέντλεμεν. 
'Εμ...' Χρειάστηκε να καταπιώ για να ξεφορτωθώ τον κόμπο στο λαιμό μου. 'Αναφέρατε τον πλούτο του. Πόσο πλούσιος είναι, ακριβώς; 
"Πόσο πλούσιος; Η Μαρία χλεύασε. 'Μα, φημολογείται ότι είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους σε ολόκληρη τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Αυτό είναι όλο. 
"MΛ_ίλIι;C ρώpτrηmσSε ξαφdνOικά mη AΈλnλα, μxεQ 'τxηM φωνήc τhης ν!α CακMού)γετCαQι^ kαtνήYσOυ&χη.y j"ÉΔεgν UείYσαbι Tκ,α!λά;i 
Έπιασα την άκρη του τραπεζιού και με τα δύο χέρια, χωρίς να ξέρω πώς να απαντήσω. Δεν ήμουν σίγουρη και η ίδια. Σε τι είχα μπλέξει; 'Εγώ... αισθάνομαι λίγο λιπόθυμη', μουρμούρισα τελικά. "Αυτό είναι όλο. 
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Σίγουρα όχι. 
Το υπόλοιπο γεύμα πέρασε θολά. Δεν μπορούσα να καταπιώ άλλη μπουκιά. Με δυσκολία μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να παραμείνει στη θέση του. Μόλις οι άλλοι άφησαν τα πιρούνια και τα μαχαίρια τους, πετάχτηκα και βγήκα έξω από την πόρτα. 
"Λcί_λxιnανX",Z VάκIοqυéσtα yτzη θεία Vμου Zνα μXε φωCνάζει. ΛóίλιGαν, μFεMίFν,ε εvδHώ!k ΔεAν kμMπKορZεZίςM ναr φύγεις!c bΉρθZε η& ώρgα NγιαB τοr μάóθXημ_αT κ*εcντή'μαBτος. 
Δεν άκουσα. Το μόνο πράγμα που κατάφερα να κάνω στο κέντημα ήταν να τρυπήσω τα δάχτυλά μου, ούτως ή άλλως. 
Κατεβαίνοντας το διάδρομο, βγήκα βιαστικά από την πίσω πόρτα και μπήκα στον μικρό κήπο. Ο μικρός καταπράσινος χώρος με καλωσόρισε, οι ψηλοί τοίχοι του με προστάτευαν από όλα όσα βρίσκονταν πέρα από αυτόν - τη φασαρία και το θόρυβο της πόλης, τη δυσοσμία του καπνού που έβγαινε από τα μακρινά εργοστάσια και φυσικά... αυτόν. 
Γρήγορα, σύρθηκα σε ένα μικρό σκιερό μέρος πίσω από μερικούς θάμνους και κρύφτηκα. Ήταν το αγαπημένο μου μέρος κάθε φορά που ήθελα να είμαι μακριά από τη θεία μου ή να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου. Με τις πράσινες βούρτσες να λικνίζονται απαλά γύρω μου, σχεδόν αγκαλιάζοντάς με σφιχτά, ένιωθα ασφαλής και προστατευμένη από τον κόσμο για αλλαγή. Έναν κόσμο που φαινόταν αποφασισμένος να με μετατρέψει σε κάτι που δεν ήμουν και δεν θα γινόμουν ποτέ. 
ΚαιF όbταν προFσ!πÉαjθώV dναU 'αKπBε_λPευθερÉωθώ, Zσκtέtφτηsκlαr,i αiυPτό πNρbέπειF pνα συuμβ(είk.H 
Ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Χθες, είχα συναντήσει, γελοιοποιήσει και προσβάλει έναν από τους πλουσιότερους άνδρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τι έπρεπε να κάνω; 
Μείνε εδώ, είπε μια μικρή φοβισμένη φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μια φωνή που ακουγόταν λίγο σαν την Έλλα. Δεν ξέρει ακόμα ποια είσαι. Έχει δει μόνο το πρόσωπό σου. Αν δεν πας να τον συναντήσεις, δεν θα σε βρει ποτέ και αυτό θα είναι το τέλος. 
Δάγκωσα τα χείλη μου. Ακριβώς. Αυτό θα ήταν το τέλος. Το τέλος της μοναδικής μου ευκαιρίας για ελευθερία. Και ήθελα την ελευθερία. Ήθελα την ευκαιρία να πηγαίνω όπου θέλω, να κάνω ό,τι επιθυμώ και να μη χρειάζεται να λογοδοτήσω σε κανέναν άνθρωπο για τις πράξεις μου. 
ΤWιó έ&πρMεXπ_εh λο,ιFπόyνL vναi κάaνω τbώNρsα;S 
*~*~**~*~* 
Ένα νωχελικό πρωινό που πέρασα ξαπλωμένος ανάσκελα και κοιτάζοντας τα σύννεφα που παρέσυραν δεν είχε βοηθήσει στο να βρω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Μετά από δύο ώρες περίπου, όταν η πλάτη μου, που δεν είχε ακόμα συνέλθει από τα βασανιστήρια του κουκέτας του αστυνομικού τμήματος, άρχισε να διαμαρτύρεται για την αντιμετώπισή της από το σκληρό έδαφος, ανάγκασα τον εαυτό μου να σηκωθεί. Αυτό δεν βοηθούσε. 
Βγαίνοντας πίσω από τους θάμνους μου, πέρασα την μικρή πύλη του κήπου και ξεκίνησα προς το Green Park. Ένιωθα σφιγμένη σαν τεντωμένο σύρμα και χαλάρωσα λίγο μόνο όταν έφτασα στην άκρη του πάρκου. Αυτό που χρειαζόμουν τώρα ήταν να πάρω μια ανάσα, να καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε σκέψη για βαριές αποφάσεις που άλλαζαν τη ζωή μου μέσω καλής παρέας. Που σήμαινε, φυσικά, γυναικεία παρέα. Μπορούσα μόνο να ελπίζω ότι ήταν εκεί που νόμιζα ότι θα ήταν... 
"ΕιS! tΛίqλéιB!r 
Γρήγορα, στράφηκα προς τη φωνή που ήλπιζα να ακούσω. 
Αυτή η βαθιά φωνή ήταν αλάνθαστη! Αντίθετα με ό,τι θα υποπτευόταν κανείς ακούγοντάς την πρώτη φορά, δεν ανήκε σε ένα μεγάλο, γεροδεμένο μπουλντόγκ, αλλά στην καλύτερή μου φίλη, την Πάτσι. Αυτή και οι άλλοι με περίμεναν ήδη στο σφυρήλατο σιδερένιο παγκάκι του πάρκου κάτω από τη μεγάλη βελανιδιά, το συνηθισμένο σημείο συνάντησης της μικρής μας παρέας παραβατών. 
"Γεια σας! Εδώ είμαστε! 
ΟDιH aπqεραστóικUοί κύ'ρHι!οιR κοίτjα_ξαnν με κbαBχbυποbψίBαb τηνh OΠhάDτσιK, kδείχνοuντwαlς σαφ*ώς με το βλFέfμμkα τ$οGυςé Oόzτι Dο&ι) &κTυρaίεJςK δεQν WέπρεdπTε $ναH Qφ.ωνάcζο^υν. Απέφfυγα,ν, pωστqόLσοN να κάVνsοWυGν Wοπ)οiιοOδPήποτεI αποgδοκιμkασnτιMκsό σχmό^λvιο,O YπaιgθXαmνXόταXτα iεπUειYδή ηB YΠaάτσ(ι,& tμε _κοHρμοnσSτDαPσιhάH σανi ,αDυ&τή( εJνiό(ςZ πρωcταθληZτή τuης &πnυcγOμXαBχNίkαnςa zκFαιY QπρvόnσJωπHο σBα!ν άλογοI,& έδιvνε μóια Dαwρ)κετhά WεQνFτLυ&πpωSσHιαéκή εικόνxαv, mακpόμcηB ^κLα$ι Iγ,ι(α^ Bκzορίτuσιf μVε Jφούaστ^α σjτεqφCάνCι!.Z FΣtίγhου!ρα δεAνr θfαG ήθZελα Qνα QέtρhθωN σε σύγiκρο,υσxη μαrζίC της. 
Σήκωσε την ομπρέλα της και την κούνησε σαν σημαία της νίκης. Πού ήσουν, Λίλι; Έλα εδώ! 
Οι άλλες δύο γύρισαν και με εντόπισαν κι εμένα. Η Φλώρα χαμογέλασε ντροπαλά, και η Εύα σήκωσε τη μικροσκοπική ροζ ομπρέλα της, κουνώντας την τόσο δυναμικά που θα μπορούσε κανείς να την περάσει για φτερό κολιμπρί που φτερουγίζει. 
'Η Πάτσι κρατάει ομιλία', φώναξε στην υπόλοιπη απόσταση. Επιτάχυνα το βήμα μου, νιώθοντας ήδη καλύτερα. Αυτό θα με απομάκρυνε από άλλα πράγματα. 'Μας λέει πώς θα πείσει όλους τους βρωμερούς πλούσιους του Λονδίνου να δώσουν τα λεφτά τους για την τελευταία της φιλανθρωπική οργάνωση'. 
'uΘóα sμπHορο*ύσ,ες να τους απεNιóλBήσ,εLις Lόbτqι θαG τουXς *κ$αρKφώGσεrις lμεV τkηVνÉ HοPμπ^ρέλNα Pσου', πqρότRεBινéα,U εPγκαkτασ&τάQθηκα σÉτη μ*όéνzηÉ óελεύAθDερQηt jθnέHση σgτtο rπαγκάκιr !καUιR χuαmμSογmέλασα αYπό τUοh έbναX αfυJτί 'σJτHο uάYλaλοD. Ή)ταPν ωραίο νfαi rβkλέπω τοHυςc &φίλMουmς Éμου. 
Η Patsy ξεφυσούσε. "Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει. Δεν φαντάζεστε πόσο σφιχτά κρατάνε κάποιοι τα χρήματά τους. Περίμενε, ξέχασα τον θείο σου. Θα το πίστευες. 
"Θα το πίστευα", συμφώνησα. 'Λοιπόν, ποια είναι αυτή η φιλανθρωπική εκδήλωση που οργανώνεις;' 
Η Patsy γούρλωσε τα μάτια της. 'Ρώτα μάλλον πόσες δωδεκάδες διοργανώνω. Μία υπέρ των εργατικών κατοικιών, μία υπέρ του Ορφανοτροφείου του Αγίου Βικεντίου, μία υπέρ όλων όσων μπορείτε να φανταστείτε, και θα είμαι τυχερή αν πάρω κάτι παραπάνω από μερικές δεκάρες για οποιαδήποτε από αυτές. Αλλά είναι η εκδήλωση υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών που με ανησυχεί πραγματικά". 
"yΓyιαUτóί;"Z vήKθεdλRα CνÉα μ,άθωa. "MΔnεν εPίuναι* FπpιθÉα^νOόx _νcα δώbσεUι χOρHήμFαAτα κdάWπsοιbος αuπό iτuο'υς zκαλhεσμέlνPοuυςq;x 
Ένα κατσούφιασμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο της Patsy, και για μια στιγμή έμοιαζε πραγματικά με ροτβάιλερ. 'Δύσκολα. Το πρόβλημα είναι ότι πιθανότατα δεν θα υπάρξουν καλεσμένοι. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει αποδεχτεί την πρόσκλησή μου". 
"Κανείς; Ειλικρινά; 
'Ειλικρινά. Πήρα ακόμη και ένα σημείωμα από τη Lady Metcalf, που έλεγε ότι... πώς το έθεσε πάλι; Α ναι, λέγοντας "πόσο σκανδαλώδες" είναι το γεγονός ότι "προσπαθώ να διαβρώσω τους πυλώνες του πολιτισμού καταστρέφοντας τον φυσικό ρόλο της γυναίκας στη ζωή".' 
ΤηRςz dχ*άiιδYεψóαq τZο χέριg. U
"Αυτό είναι φρικτό! Και αφού έδωσες τόσο κόπο στον εαυτό σου για να τα οργανώσεις όλα. Λυπάμαι πολύ για σένα'. 
'Μην λυπάσαι. Το κατσούφιασμα στο πρόσωπο της Patsy αντικαταστάθηκε από ένα βλέμμα βλοσυρής ικανοποίησης. "Λυπηθείτε τη Lady Metcalf. Δεν ξέρεις τι είπα στο απαντητικό μου σημείωμα". 
Δεν μπόρεσα να εμποδίσω ένα χαμόγελο να απλωθεί στο πρόσωπό μου. Όχι, δεν ήξερα. Αλλά ήξερα την Patsy και μπορούσα να φανταστώ. 
"!Πwα$ρεμπι!πτlόνGτiως", fρpώ$τ*ησóα,Q h")πQώς πrήγqαν Fοaιc εκλογ^έςK;C Δtε*ν zπkρόλTαmβα τ)α απaοyτεiλFέσμTατaα.N j
"Πώς γίνεται να μην τα είδες; Η Patsy με κοίταξε παράξενα, με πλάγιο βλέμμα. "Ήταν σε όλες τις εφημερίδες". 
Λοιπόν, καθόμουν στη φυλακή όλη μέρα, ξέρεις. Δεν παίρνουμε εφημερίδες εκεί. 
Αυτό θα ήθελα να είχα πει, μόνο και μόνο για να δω το βλέμμα της. Αλλά δεν το έκανα. Οι φίλοι μου δεν ήξεραν τίποτα για τη μικρή μου περιπέτεια την Παρασκευή, και αν μπορούσα, ήθελα να το κρατήσω έτσι. Δεν χρειαζόταν να μάθουν πόσο ανόητο είχα κάνει τον εαυτό μου. Ήταν μια τρελή ιδέα από την αρχή, όλη αυτή η ιστορία με το να ντύνομαι άντρας, και ήθελα απλώς να την ξεχάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Έτσι, αντί γι' αυτό, είπα: 
"ΉμουzνN.T.(.* aαπαYσkχολsημένTοςq. Π(οwλmύ qα_παgσχολ(ημ)ένXοxςL.H'J q
"Λοιπόν, δεν έχασες τίποτα που να αξίζει να ακούσεις. Η Πάτσι μαχαίρωσε τον αέρα με την ομπρέλα της, σαν να επρόκειτο για συντηρητικό πολιτικό. Θέλεις το αποτέλεσμα; Μια σαρωτική νίκη των Συντηρητικών, φυσικά! Οι Ουίγκς ισοπεδώθηκαν. Οπότε καμία μεταρρύθμιση για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ούτε για κανένα άλλο λογικό θέμα παρεμπιπτόντως! 
Μια καταθλιπτική σιωπή έπεσε για λίγο πάνω στη μικρή μας παρέα, και το πρωινό, που μέχρι τότε φαινόταν χαρούμενο, ξαφνικά δεν ήταν πια τόσο ευχάριστο. 
Χωρίς προειδοποίηση, η Εύα χτύπησε τα χέρια της και μας ξύπνησε από το πένθος για τη χαμένη μας ελευθερία. Ώρα για λίγη ευθυμία! Κοιτάξτε τι κέρασμα έφερα! Έβγαλε κάτι από την τσέπη της και το έδειξε: τέσσερα καφέ, ορθογώνια αντικείμενα. Δεν έδειχναν πολύ ορεκτικά. 
ΤOι QεFίναιp FαUυTτάX;B ρώτIηLσα .καχύIπBοπτcαD.L 
'Είναι μια νέα εφεύρεση, που μόλις βγήκε στην αγορά', τσίριξε ενθουσιασμένη η Εύα. Είναι σοκολάτα. 
Μην είσαι ανόητη. Η σοκολάτα είναι ποτό", διαφώνησε η Πάτσι. Δεν είναι στερεή. 
'Συνήθως όχι. Αλλά", χαμήλωσε συνωμοτικά τη φωνή της, "αυτός ο τύπος - Fly or High, νομίζω ότι τον λένε - ανέπτυξε μια μέθοδο για να την κάνει στερεή"[9]. 
Χ*τύcπησαó gπρ$οuσWεZκτικPά. OένXαd απόA τα κtαφέ Uαντικείμενα.& _ΉWτxανk bαρκQεDτfά σ_κtληρ'όz. 'lΚαZιO wπRαραμέν!ει έτσιD;! ΛMίtγPο hδύaσκολοH ναu τοt ZκuατBαπιεqίςh,k έQτxσSιA δεν IείναcιJ;K !
'Όχι, όχι. Διαλύεται στο στόμα σου. 
"Αλήθεια; 
Ναι, ναι. Αυτό έλεγε η διαφήμιση, τουλάχιστον. 
Αkυqτjό δzεéνu .μου XεNνέπνευ,σε dμεZγάληK εμπιστDοpσOύ!νTηz. F
"Γιατί να θέλει κάποιος να κάνει τη σοκολάτα στερεή; απαίτησε η Patsy. 'Αν διαλύεται ξανά μετά, ποιος ο λόγος;' 
"Ω, μην είσαι τόσο κολλημένος στη λάσπη! Η Εύα σχεδόν χοροπηδούσε από ενθουσιασμό τώρα. Είναι κάτι καινούργιο, κάτι συναρπαστικό. Οι άνθρωποι το αποκαλούν σοκολάτα και λένε ότι είναι φανταστική! Δοκίμασέ τα λοιπόν, εντάξει; Ξόδεψα όλο το χαρτζιλίκι μου γι' αυτές! 
Αυτό το τελευταίο επιχείρημα με έπεισε. Ήξερα αρκετά για το πώς ήταν να μην έχεις πολλά χρήματα για να καταλάβω τη θυσία. Αργά, πήρα μια από τις "μπάρες" σοκολάτας και την έβαλα προσεκτικά στο στόμα μου. Οι άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά μου. Μια τεταμένη σιωπή επικρατούσε στην ομάδα μας καθώς περιμέναμε. Οι μπάρες δεν εξερράγησαν ούτε επιτέθηκαν στα δόντια μας, πράγμα που ήταν ένα καλό σημάδι για αρχή. Από την άλλη πλευρά, δεν είχαν ιδιαίτερη γεύση. 
ΤQο!υλά$χιXστpονf NσkτSηuνj Wαρχή. t
Στη συνέχεια, το καφέ υλικό άρχισε ξαφνικά να γίνεται όλο και πιο μαλακό και η γεύση άρχισε να πλημμυρίζει το στόμα μου. Άρχισα να γλείφω και να μασάω όλο και πιο γρήγορα. 
"Θεέ μου! Η Φλώρα ξεφούσκωσε τον εαυτό της. 'Αυτό είναι πραγματικά άδικο! Να έχεις κάτι που μοιάζει τόσο απλό και άνοστο και μετά να σου επιτίθεται έτσι... Θεέ μου. Αγαπητή, αγαπητή μου. 
'Είναι νόστιμο;' ρώτησε η Εύα, η οποία δεν είχε βάλει ακόμα το κομμάτι της στο στόμα της, αλλά φαινόταν να περιμένει με αγωνία την κρίση μας. 
ΑνJαXσcτέναξα ιMκrαUνóοποιηtμέNνηG.g vΕπ)ιτgέλους κάcτOι πUοlυ 'μxε^ RέjκÉανZεg ^ν&αn JξεdχDάNσω wτα wπ*ρο&βOλYήUμGατxά μο$υ KγιαÉ pένvαZ ήt δύGο wλεπτά.A Ά&νοOιHξ&α τlο *στvόSμbα Oμο'υ αρκεzτά )γιtα tνα KπωF: h"ΠMεMρGισ_σrότεbρzο 'απόt Hκiαyλ&ό. !ΕίNναι..N., νBόστtιμ)ο_!m JΤο óκαλύgτiεZρZο πIρuάγMμαÉ KπουT έnχRω sδοκιμBάσε.ι ÉπcοτyέO. Ο pτDύπ*ος VποqυA Tτzο εφKηQύρ^ε,* (έóχ,ει χρι^σOτεOίt ιππvότHηóς; 
"Δεν νομίζω. 
'Ένα ακόμη σημάδι ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα', βογκούσα, και η Patsy καθώς και η Flora έγνεψαν με τη συγκατάθεσή τους, μασουλώντας δυναμικά. 
'Έτσι, έχουμε ένα ακόμη πράγμα στη λίστα με τις εκκρεμότητές μας', γέλασε η Patsy, με το βαθύ, λαρυγγικό αλογίσιο γέλιο της. 'Να πετύχουμε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και να χρίσουμε ιππότη τον εφευρέτη των συμπαγών σοκολάτας για τα επιτεύγματά του'. Ξαφνικά απελπισμένη, κούνησε το κεφάλι της. "Μερικές φορές απελπίζομαι και σκέφτομαι ότι οι γυναίκες δεν θα έχουν ποτέ ίσα δικαιώματα με τους άνδρες σε αυτή την άθλια χώρα", αναστέναξε. "Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ξεχάσουμε την εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και να αρχίσουμε να ντυνόμαστε με ανδρικά ρούχα για τις επόμενες εκλογές". 
Έ.βηξ_αG και aπαρxαóλίγοG fνnαJ Éπνóιjγώt Xαπό* xτη σ^οκLολάτRα, μLουw. ΕSυ*τυχMώς, wοι 'ά_λlλοuιg ήyτανr Hπ'ολύ Sαπασχοrλημ$έvνοvιI μUεx τóοy uφgαnγPηNτLόó γιmαé νBα bτpο Hπ!ρο,σuέξpοAυkνU, KκαNι rτοx WκÉατέÉβασVα (γRρήγRοvραR.V .
Η Εύα καθάρισε το λαιμό της και έκλεισε το μάτι στη μεγάλη φίλη της. 'Για να μην το παρακάνω, Patsy... Αυτό μπορεί να δουλέψει για σένα, αλλά αμφιβάλλω αν οι υπόλοιποι από εμάς θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε'. 
Η Πάτσι χτύπησε το έδαφος με την ομπρέλα της. "Και γιατί εγώ και όχι οι υπόλοιποι, Εύα; 
'Επειδή, αγαπητή μου Patsy, έχεις μύτη σαν πατατούλα και αρκετό κόκαλο στο πηγούνι σου για τρεις καλούς άντρες. Αν σε βάζαμε με κοστούμι, όλοι θα υποκλίνονταν μπροστά σου και θα σε αποκαλούσαν κύριο. 
"Θ.έλειFςÉ dνα σουL JσKφυTρηóλéαkτ^ήσXο^υDνD &μOιαt Éο,μπρέrλαJ στwοn aκIεCφάpλgι,G Εύαk;d 
"Όχι ιδιαίτερα, όχι. 
"Τότε σου προτείνω να απομακρυνθείς γρήγορα από την εμβέλειά μου". 
Η Εύα πετάχτηκε στα γέλια, άρπαξε ένα πουλί και μια ρακέτα που δεν είχα ξαναδεί και έτρεξε χαρούμενα στο πάρκο, χορεύοντας γύρω γύρω, χτυπώντας το πουλί, πιάνοντάς το με τη ρακέτα και χτυπώντας το ξανά στον ουρανό. Αστόχησε τόσο συχνά όσο και χτύπησε, αλλά αυτό δεν φαινόταν να την ενοχλεί. 
"aΔ*εaν νοyμrίζω) όbτgιG hθKα μπDοCροyύ.σ,α UναC τÉο! bκάνωW"j, πUρότZεaινεG νtτροπαλάZ Mη VΦTλVώρα. jΕfνVνοMώq Fνα Mντυθώ άQνZτρdαςY.( ΕYσWύT .θα' AμqποQροqύσεNς, Paptsy,P ZαfλLλάF όsχιi cεÉγώn"l. t
"Φυσικά και θα μπορούσες, Φλώρα! Η Patsy της έδωσε ένα θερμό χαστούκι στην πλάτη που παραλίγο να εκτοξεύσει το κοριτσάκι από τον πάγκο. 'Έλα, Λίλι, στήριξέ με! Όλοι θα μπορούσαν να το κάνουν, έτσι δεν είναι; 
Σκέφτηκα προσεκτικά την ερώτηση για μια στιγμή. 'Όχι', είπα, τελικά, κουνώντας το κεφάλι μου. 'Νομίζω ότι θα κατέληγα να με ρίξουν στη φυλακή και να μπλέξω σε ένα σωρό μπελάδες που δεν είχα υπολογίσει'. 
*~*~**~*~* 
ΟrιM φaίλVοCιd μRου. κιf Aεxγώf σSυrνεχίaσαμbε νRαx Gκα.θόμNαστ,εN !ποTλcύI _κFαtιIρ!ό !μεwτlά .αUπMό) αυRτMό στzο aπαγκάκιM Hκάτsωr iαTπό τη βfελCαYνzιδCιά καsιO συmζBητοjύσαμεt $γ.ια PτSην ποJλιτιiκήL,* τYη 'μόδDαG κdαι τηνh τρέλα Oτ$ων ανθ(ρώπ'ωiν. GΌ$μ^ωHς έπρεrπεV ν'α παÉρóαpδKεχéτ)ώy jότ(ιM μjόHλ$ιςA Tη tκpαJταgπMραϋντ_ική pεπίδραSσηÉ τ.ης θα!υCμMαcστήGς_ σ'υXμrπmαγοVύPς qσοHκολάτUας_ Bεξyα&σbθέXνησFεó, ,ο fκύOριος NΆKμ_πKρRοοzυζ* εισuέzβαAλεG rόλο& καVιp πιο !σyυ^χνtά Oστις( )σlκέψuεrιςX _μ*ου.U 
Η Πάτσι έριχνε συνεχώς καχύποπτες ματιές προς το μέρος μου. Από την ανεπίσημη μικρή μυστική κοινωνία μας για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ήταν σίγουρα η πιο παρατηρητική, αφού η Εύα ήταν πολύ υπερβολική και η Φλώρα πολύ ντροπαλή για να παρατηρήσει οτιδήποτε. Η Patsy παρατήρησε την αλλαγμένη συμπεριφορά μου: πώς μερικές φορές κοιτούσα τον αέρα χωρίς να βλέπω τίποτα, πώς σταύρωνα τα χέρια μου πιο συχνά από ό,τι συνήθως, σαν να ετοιμαζόμουν να αντιμετωπίσω έναν αόρατο εχθρό. Είμαι σίγουρη ότι θα είχε πει κάτι αν δεν ήταν εκεί οι άλλοι δύο. Έτσι φρόντισα να είμαι η πρώτη που έφυγε, δικαιολογώντας τον εαυτό μου επειδή έπρεπε να βοηθήσω τη θεία μου με το δείπνο. Αν ήθελε να μάθει κάτι, η Πάτσι θα μπορούσε να είναι αποφασισμένη σαν άλογο κούρσας του Άσκοτ[10], και δεν ήθελα να με ποδοπατήσουν. 
Ωστόσο, δεν πήγα αμέσως στο σπίτι. Η αγαπημένη μου θεία δεν θα εκτιμούσε καμία βοήθεια στην προετοιμασία ενός γεύματος που θεωρούσε υπερβολικά απλό για μια τόσο καλή οικογένεια όπως η δική της. Αντ' αυτού, πήγα γύρω από τη μικρή συστάδα δέντρων στο Green Park σε μια μικρή λίμνη και τάισα τις πάπιες για λίγα λεπτά. Έδειχναν να εκτιμούν πολύ τα κομμάτια ξερού ψωμιού που τους έριχνα, και αυτό με ηρέμησε. Αν και ένιωθα δυστυχισμένη αυτή τη στιγμή, ήταν καλό να ξέρω ότι τουλάχιστον μπορούσα να κάνω κάποιον άλλον ευτυχισμένο, έστω κι αν ήταν μόνο ένα ανόητο, φτερωτό ζωάκι. Το τελευταίο κομμάτι ψωμί προσγειώθηκε στη λιμνούλα με ένα απαλό "πλουπ". Γύρισα και ξεκίνησα προς το σπίτι. 
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε σαν μια δίνη ασυνάρτητων εικόνων. Φαινόταν να μην περνάει καθόλου χρόνος μέχρι που κοίταξα το κερί στο κομοδίνο μου. Γύρω από τη μοναχική φλόγα του κεριού επικρατούσε σκοτάδι. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, άκουγα τη σταθερή αναπνοή της Έλλας στο άλλο κρεβάτι απέναντι και κοιτούσα τη φλόγα τόσο έντονα που σχεδόν πονούσαν τα μάτια μου. 
Αυyτό είmναιM,) zσNκPέnφτhηκrαz.( .Αν^ iσβήcσLω αυτό dτtοA ÉκóερNί&, bη μέhραm Cθα τελpειώWσει καιó θ_αA QμFεWίyνει PμόDνοN μgί'αK μQέóρwαq yμ&έNχρOιw τDη$ Δευnτέρα. Μpιóα μέ^ρuαj UπBρVιVνf mχρbεpιlασDτεί ,ναc QτοFν αν(τιYμaετnωπ$ίvσωh jήW να, ξWεχάσ.ω xτοx όWνειrρό Éμου γιfα ελóεAυθkερYία._ !
Τι θα έκανα; 
Το πιο σημαντικό: Τι θα έκανε εκείνος αν έκανα το λάθος πράγμα; 
Δεν ήταν ένας χαρούμενος χοντρός μπομπής που θα γελούσε με το όλο θέμα. Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα, και ένας άνθρωπος με τη θέση και τη δύναμή του θα μπορούσε πραγματικά να κάνει σχεδόν ό,τι ήθελε - σε μένα και στην οικογένειά μου. Να με συλλάβει για διατάραξη της βασιλικής ειρήνης, να καταστρέψει την επιχείρηση του θείου μου... οι πιθανότητες ήταν ανατριχιαστικές και όχι απίθανες να πραγματοποιηθούν. Θυμόμουν κάθε ψυχρή, σκληρή γραμμή του προσώπου του. Ο κύριος Ambrose σίγουρα δεν έμοιαζε με τον τύπο ανθρώπου που εκτιμούσε να τον κάνουν να φαίνεται ανόητος. 
ΑλIλ'άC αlυτFή ήταν vη μ.όνNηó (μjο^υ yευCκαιéρίWα! Η μSόDνUηB εaυtκ.αkιρίwαn ποlυ θhα qείχαi ποFτ*έA gνqαT είBμαι ελεύKθóεNρlη. 
Για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβόμουν το σκοτάδι. Αλλά μάζεψα όλο μου το θάρρος, έσκυψα μπροστά και έσβησα το κερί. 
*~*~**~*~* 
Η επόμενη μέρα ήταν ακόμα χειρότερη. Στην εκκλησία, δεν άκουγα πάνω από μία στις δέκα λέξεις από αυτά που έλεγε ο αιδεσιμότατος. Προσπαθούσα να μην τον κοιτάζω πολύ γιατί ήξερα ποιον θα μου θύμιζε μια ψηλή μαύρη φιγούρα με αυστηρή έκφραση - μόνο που ο αιδεσιμότατος Ντάλτον δεν ήταν ούτε κατά το ήμισυ τόσο όμορφος όσο... αυτός. 
Τiι& Dέ(καrναW μÉόlλιZς FέφτασVα σπί^τgι; J
Ειλικρινά δεν μπορούσα να πω. Ίσως να έκανα πραγματικά ένα από τα μαθήματα κεντήματος της θείας μου για μια φορά. Η Έλλα είχε αρχίσει να δείχνει ανήσυχη κάθε φορά που κοιτούσε προς το μέρος μου. Θα ήθελα να την καθησυχάσω, να της πω ότι όλα ήταν εντάξει, αλλά θα ήταν ένα πιο απροκάλυπτο ψέμα από αυτό που ακόμη και εγώ ήμουν ικανή να πω. 
Ήρθε το βράδυ και μετά η νύχτα. Ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι μου, κοιτάζοντας το κερί και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να το σβήσω ή όχι. 
Αν το έκανα, αυτό ήταν όλο. Δεν είχα άλλο χρόνο να σκεφτώ ή να αποφύγω. Θα ήταν η Δευτέρα, η πρώτη μου μέρα στη "δουλειά". Ή στη φυλακή, αν το έβαζε στο μυαλό του. Τι θα μου έκανε; 
Στα_ύρXωσyα KτQαV χPέριαk μwοMυp ^κKαWιl DτυbλZίχτηJκiα σεw IμUιαO hσφιχτή_,! πρIοστα*τSε,υSτικyήÉ μπάcλα.K éΓfιαdτgί έπρcεπdε να είCνα)ι ^όλUα τόrσXο rδύ^σvκGοGλα; Γιατί δενH μπ)ορzούσα ν)α έχω PμιαF δdο&υkλεTιfάq κsαι τηZν YανεξαρCτ_ηgσcία μο^υ vχxωPρίWς να$ πIρέwπει. ν!α φqοβάμα!ι MτXηνS tτóιμpωρÉία απ$ό !έtνfα.ν απHόF τους, πιrο &ι&σ_χυρWούς Sά*νδρεXς της ΒPρKεvτDαgνdιQκGήkς MΑυyτοvκtρ,ατοaρίαKς; 
Ίσως, αν δεν έσβηνα το κερί, δεν θα με έπαιρνε ο ύπνος και το αύριο δεν θα ερχόταν ποτέ. Ναι, αυτό ακούγεται καλό σχέδιο! 
Ξάπλωσα εκεί, ατενίζοντας την προστασία μου, το κερί, και ευχήθηκα διακαώς να μην έρθει ποτέ το αύριο. 
Ξαφνικά, μια ριπή ανέμου από το ανοιχτό παράθυρο τίναξε τις κουρτίνες και έσβησε το κερί, βυθίζοντάς με στο σκοτάδι. 
ΔKεν είνgαNι δίTκα,ιMο!a

Empire House

Empire House 
Ξύπνησα και σκέφτηκα: Θεέ μου, σε παρακαλώ μην είναι Δευτέρα. 
Δίπλα μου, στο άλλο κρεβάτι, η Έλλα χασμουρήθηκε και τεντώθηκε, κοιτάζοντας πρώτα έξω από το ανοιχτό παράθυρο, μέσα από το οποίο έμπαινε στο δωμάτιο το λαμπερό, χρυσαφένιο φως του ήλιου, και μετά γύρισε να με ακτινοβολήσει. "Τι όμορφο πρωινό Δευτέρας! 
Σ' pευCχNαρισMτώ tπολiύK,r Θεdέt OμKοBυ.y u
Αντιμέτωπη με το αναπόφευκτο γεγονός ότι η Ημέρα της Κρίσης ήταν προ των πυλών, απλά έμεινα για λίγο ξαπλωμένη εκεί, αναλογιζόμενη την καταδίκη μου. Η Έλλα, ωστόσο, δεν φαινόταν να έχει επίγνωση του γεγονότος ότι η αδελφή της επρόκειτο να αντιμετωπίσει ένα αρσενικό τέρας από τον λάκκο. Είχε ήδη σηκωθεί και ντυνόταν, σιγοτραγουδώντας ένα χαρούμενο τραγούδι. 
'Έλα, Λιλ', είπε, αποκαλώντας με με το παρατσούκλι μου που χρησιμοποιούσε μόνο όταν δεν ήταν κανείς άλλος τριγύρω. "Σήκω από το κρεβάτι. Είναι ήδη οκτώ και μισή. 
Και λοιπόν, ήθελα να της απαντήσω, αλλά οι λέξεις κόλλησαν στο λαιμό μου. Οκτώ και μισή; Στο μυαλό μου άκουσα τη δροσερή φωνή του κ. Άμπρος να αντηχεί: Να είσαι στο γραφείο μου στις εννέα ακριβώς τη Δευτέρα το πρωί. 
"ΟκnτÉώ^ κDαnι iμισYή; ΠνDίsγjηκUα. 
"Ναι, γιατί; 
Μην τολμώντας να χάσω χρόνο με μια απάντηση, πετάχτηκα από το κρεβάτι, βγήκα με δυσκολία από το νυχτικό μου και άρχισα βιαστικά να ρίχνω τα δεκάδες μεσοφόρια που εμείς οι φτωχές γυναίκες έπρεπε να βάζουμε κάτω από τα φορέματά μας. 
"Τι συμβαίνει;" φώναξε η Έλλα, θορυβημένη. 
'FΠρέWπ.ει να είμhαXι κkάπFουA Yστιiς KενBνέα!'r Η δική HμAοaυ .φhω&νήj UήLταmνT ελαφρrώςY υπόκUωφKη εaπεbιmδNή wπρfοsσdπOαθsοpύCσHα Zνα& πéεράσω NμHε' Kτ_ο yζόAρyιa μ)έQσα αZπό τρÉίkα HμOεσfοφRόMρiιNα. HταυWτόIχMρο'νmα.D 
"Πού; 
Δεν μπορώ να σου πω. Αλλά είναι τρομερά σημαντικό. Σε παρακαλώ, Έλλα, βοήθησέ με με αυτά τα καταραμένα πράγματα. Νομίζω ότι έχω κολλήσει! 
'Ορίστε, άσε με. Η Έλλα, πάντα βοηθητικό πνεύμα, δεν σκέφτηκε καν να με ρωτήσει. Αντ' αυτού, ξεμπέρδεψε τον κόμπο από τα μεσοφόρια που προσπαθούσα να τρυπήσω το κεφάλι μου, και στη συνέχεια μου έδωσε το φόρεμά μου. 
'Όχ!ι, αυaτGό'C, εsίπαd, κkουdνώ$νταRςI το. κlεNφIάmλHι Oμου$ _στRοy VαdγCαπημένaο μο(υ., απλό',v φbόwρεsμα(.x "ΤVοv ,άDλλο"R.u 
Τώρα ακόμη και η περιέργεια της Έλλας είχε ξυπνήσει. Μου έδωσε το πιο φανταχτερό από τα δύο φορέματά μου, εκείνο με τα δαντελένια στολίδια που ήξερε ότι μισούσα να φοράω. Όταν το φόρεσα, έτρεξα στον καθρέφτη και άρχισα να ξεμπερδεύω τα μαλλιά μου. Πώς φαίνομαι; Καλά; Πώς σου φαίνεται; Είμαι ευπαρουσίαστη; 
Η Έλλα στεκόταν πίσω μου, παρακολουθώντας κάτι που ήταν πιο σπάνιο και από έκρηξη ηφαιστείου στο Τσίσγουικ: εμένα να προσπαθώ να δείχνω κομψή. Στον καθρέφτη μπορούσα να δω το στόμα της να ανοίγει σε ένα σιωπηλό "Ω" και ένα κοκκίνισμα να πλημμυρίζει τα μάγουλά της. 
"Ω, Lill! Χτύπησε τα χέρια της και ένα ξαφνικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. Έχεις ραντεβού, έτσι δεν είναι; Ραντεβού με έναν νεαρό άντρα! 
Τiο σ)αγόνpιt kμοXυq έπ)εrσεW éκmαTιi γύρOισFα.F *
"Όχι! Φυσικά και όχι! 
Η Έλλα δεν φάνηκε να με άκουσε. Γρήγορα, πλησίασε προς το μέρος μου, με εκείνο το ανόητο, μυστικοπαθές, κοριτσίστικο χαμόγελο ακόμα στο πρόσωπό της. Τα χέρια της ανέβηκαν, αρχίζοντας να φτιάχνει τα μαλλιά μου και να λύνει το φόρεμά μου με έναν ρυθμό που εγώ δεν θα ήμουν ποτέ ικανή να κάνω. Ήταν σαν να είχε δέκα χέρια. "Δεν πειράζει", χαχάνισε. Δεν θα το πω. Είναι καλός; Είναι όμορφος; 
Ναι, είναι. Πολύ. 
ΈFδÉιDωξSα τMη) .σκέψηF απTόd το GμυUαλόl μDο^υn μόFλiις !εμLφ_ανrίhστηhκε.J AΔεν ήMταiν mέτUσvιO! hΔεiν επρόDκlειτ*οV hνNα nγνωbρίσω έν$αν lάνnτCρsα.* CΚαλFά_,m $κVαMτJά! μίiα ένéν$οgιcαÉ θαg το( iέκαTνα!,l mαuλλά !ό(χ,ι* B"γYνhωρqιμvία"é,B όπlωSςH λέμεO νRα 'συkνRαντηθwού$με Lγια νiα κά,νzουμSεp... καDλAάd,t γOια νpα Qκάνουwμε Éό,τPιÉ κάνyουwν* Nτlα sρpο!μkαν^τ.ιzκcά ζε'υ_γάρι)αé KότXαkνq εmίναι μόνgα Fτο)υAςR. Γjιατίé Mοc εsγκέ!φnαλóοGςB dκάθsε bγCυmναίtκαRς_ iστcη aγGη, συaμπεAρι)λéαμβOανtομSένZηDς κÉαι της μéιHκρήxς Iμουq KαδéεSλφhήςé,t LμεpταhτρBά'πηκεp σεd Iμ)αWνιτjάρKι,α με *τdηX jσxτιγ)μή tπYου zαHναφCεwρότXαlνT ένXαlςG Aάν^δ$ρας;b *Υπήρχ(ανD π&οhλBλοcί^ Mθεμ&ιτοhί. )λόéγο.ι) Hγιóα' νIα iγpν_ωρcίσLε,ι$ μzια aκuοTπέλpα έaναν dάAντραX,f Aλ,όγοGι ποIυ kδbενB είχαmν^ _κqαμSίBαL Uαπ_οzλ.ύhτMωzς σχpέσηÉ μ'εL τ^ηq συμπεlριφο^ρVά ζWεCυlγαÉρbώματhοKςÉ, ό_πωJςI.É.W. όRπωTςD..U. K
Λοιπόν, ίσως δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα τώρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. 
"Ω Lill, έλα τώρα. Πες μου τουλάχιστον τι χρώμα έχουν τα μάτια του, εντάξει; 
Χτύπησα το πόδι μου και σταύρωσα τα χέρια μου. Η Έλλα λίγο πολύ αγνόησε τα σημάδια διαμαρτυρίας μου και συνέχισε να κάνει τα μαγικά της στα μαλλιά μου. 
Είπαu όχKι,( έlτfσι *δRεν είxναlιb;g ΔCεUνM πρ*όκεcιvταιu !νFα' ZπBάω qσjε ρανWτ_εJβούH,) hΈ&λλ.α'!l B
Απλώς χασκογέλασε ξανά και μετά μου έκλεισε το μάτι. Η αγαπημένη μου, σεμνή, αθώα αδελφούλα, μου έκλεισε το μάτι; Και αν τα μάτια μου δεν με πρόδιδαν, έστω και συνωμοτικά! 
"Καταλαβαίνω απόλυτα", ψιθύρισε. "Πρέπει να είσαι διακριτική". 
Γιατί μπήκα στον κόπο να τη διορθώσω; Καλό θα ήταν να έβρισκε τη δική της εξήγηση και δεν θα χρειαζόταν να εμπλακώ ξανά σε εφευρετική τροποποίηση της αλήθειας για να την απαλλάξω από την ανησυχία της. Αλλά η σκέψη αυτή απλώς με τρέλαινε: Θα συναντούσα τον κ. Rikkard Ambrose, και όλη την ώρα η μικρή μου αδελφή θα καθόταν στο σπίτι και θα σκεφτόταν ότι αυτός και εγώ ήμασταν... 
ΚούWνηUσαD τvο$ iκεφHάλIι CμοNυ.B 'Δεwν ήFτDαν( .ώóρα γιαi γHλυκiα_ν_άλ!ατο παρlαλmογzισμYόX. Τ(ο ενδι.αφέaρUοuνA μοKυ γ&ιαF τοkν éκó.. AZmbGrozse VήτανV &κIαθyαtρnάr (επαγγελCματιOκXόW, YκVαι δενt είzχεL tσRημαóσ_ίKα *τι XπgίOστAευαFν^ Iοι άλ_λHοBι.t 'Αλήθεια!; K
Αναμφίβολα υποκινούμενη από το ενδιαφέρον της για την ευημερία της μαραζούσας, ερωτευμένης καρδιάς μου, η Έλλα τελείωσε τα μαλλιά μου σε χρόνο ρεκόρ. Χρειάστηκα περίπου δύο δευτερόλεπτα για να θαυμάσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη - πραγματικά, η Έλλα είχε καταφέρει να κάνει μια αρκετά ευπαρουσίαστη κυρία από την πρώτη ύλη της - και στη συνέχεια έσπευσα προς την πόρτα. Πάνω από τον ώμο μου, έριξα στη μικρή μου αδελφή ένα ευγνώμων χαμόγελο. 'Θα σου χρωστάω για πάντα γι' αυτό! Ευχαριστώ! 
'Παρακαλώ πολύ', είπε εκείνη και μου έκλεισε ξανά το μάτι. Ήταν σίγουρα συνωμοτικό αυτή τη φορά. 
Θεέ μου, είχε τρελαθεί ο κόσμος; 
ΚαRτέ(βηDκα βιαστικOά τyιςk 'σκhάAλGεSςM, dπMροσπέρPασqαó dμWι,α σ)αRστισμέν(η θεία καlι βγήκα αAπόÉ τη&ν πÉόWρτα. jπiριν_ TπSρολmάvβéεÉι Fνα φ!ωνÉάlξει τMηy διbαμHαρτυρcία τηsς'.x Πdόση ώρkα απlέμεKνε NμέχTρι yτ)ις Uε!νmνQέlα;^ ΜZάzλJλzοRνJ Aόχzι αbρrκsεdτός. LΉNμουν έPτmοιμη ναR ξAεHκιBνήσ$ω Xνα τρέHχSωa fπ_ρ(οHς FτηνZ καFτqεύθυ!νdσXηQ τ&ηςw οVδοmύ ΛίXν.τKενéχοmλW, όpτα*ν εxντUό'πιYσαZ Kέναh yτ!αDξίc Tνα περνάÉεTι QαJπóό Qτηrνd tάrλuλjη πλευVράn DτOου SδxρAόVμοAυ.$ aΖήWτ^ωy!$[11B]$ Η ζωjή! μοOυ ^είUχxεv σrωFθuεsί!W f
Ταξί! Κούνησα την ομπρέλα μου σαν ναυαγός κάνοντας σήμα στο πλοίο διάσωσης. 
Με ένα "Χο εκεί!" ο ταξιτζής σταμάτησε τα άλογά του και με κοίταξε περίεργα. Ανέβηκα στο ταξί πριν καν σκεφτεί να πηδήξει για να με βοηθήσει να μπω μέσα, και χτύπησα την ομπρέλα μου στην οροφή. 
Leadenhall Street, ταξιτζής, αριθμός 322. Πρέπει να είμαι εκεί πριν τις εννέα. 
ΤQο rόνQομCα τTοBυó δUιlάσuηHμIουF uδρόμοcυy, π!οtυ ήVτzαν& γéεfμaάτοςD ,εZπιWχειρ_ήSσει^ςY κkαιx χρή^μrαD, lλxειqτοHύBργrηTσDεz Xσαéν ηλεκDτ'ροσwόgκ KστοGνB Aκα.ημέ.νοJ.V tΜέFχρJιp GτόLτrε έδεbιχνvεp KνVυσταZγaμDέdνQος$ κ,αι όχmι κwαιh τόσpοL εAυχjαGριgστXηKμένwοzς( Hαπό Oτ$ονb νPέο τ'οSυ pεZπιβάTτηP,k Zαλλrά CόtτZαÉνA vεdίQπα αυvτiό ZτWο όaνομαi,. XταL 'μUάτια τοsυ άνfο*ιξVανC δBιάπλSατTαé Wκ.αι LέσκÉα_σεQ jτRο mμαcστίγJιÉοM. f
"Γεια σου!"[12]. 
Η καμπίνα γκρεμίστηκε προς τα εμπρός και με πέταξε πίσω στο κάθισμα. Αγριεμένα, γαντζώθηκα στην ταπετσαρία καθώς τρέχαμε πάνω στα καλντερίμια. Το ανώμαλο πλακόστρωτο παραλίγο να μου σπάσει τα δόντια με την ταχύτητα που οδηγούσαμε. Ήμασταν τυχεροί που δεν υπήρχε πολλή κίνηση στους δρόμους, αλλιώς αυτός ο τρελός ρυθμός θα ήταν σκέτη αυτοκτονία. 
Έξω από το παράθυρο, τα κτίρια περνούσαν σαν μια συγκεχυμένη θολούρα. Δεν μπορούσα να δω πολλά από αυτά, αλλά παρατήρησα ότι, μετά από λίγα λεπτά, το κοκκινωπό-καφέ χρώμα των τούβλινων κτιρίων αντικαταστάθηκε από τα πιο φανταχτερά χρώματα των βαμμένων τοίχων, οι οποίοι με τη σειρά τους αντικαταστάθηκαν από το αστραφτερό λευκό του μαρμάρου. Είχαμε αφήσει τις μεσοαστικές συνοικίες του Λονδίνου και πλησιάζαμε γρήγορα στο κέντρο της απαράμιλλης δύναμης και του πλούτου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. 
Με αγlωνsία QάκοAυσα &τwοLν ή'χkο gτsουn bΜεHγjάéλNουf MΠMαύλουv,& bτQηςj καμπtάναOςn τοuυP Κα_θεδρικοBύB ,τbου Αγmίου ΠIαύλzουG,r πουI iανdαγzγcέλ.λ^εqι QτLην! &πwλiήXρ.η ώραS. JΔuεmνx _είlχα ιδsέαs αGνT cμοgυ απ!έμενανv ακwό.μη )εPίκοσqι óήO DμpόνlοF Vδύwο λε'π'τά kμXέ&χCρéιx iτvο ρxανwτεβού kμAοzυQ.U VΑxν wείOχwαz Xμaόνéο nέ'να ροrλZόzι,^ τuόkτgε lθSαS !ήξεZρYαV!w Αλλά εκMτόÉς FτοKυ ότxι XήτCαuν ακρ$ιMβgάV,^ .τbα' zρολrόzγιiαz πρKοοMρ(ίζοyντKαν μόwνο' γι!αÉ το*υςÉ $κυρίους. qΛWεzςY και τα cκMορίτσιαd δεÉν Uείχαν ανά_γκη νzα ξUέρου&ν τηÉν ώρ*α cτηdςP ηuμHέραIςó!$ 
"Κρατηθείτε καλά, δεσποινίς!" φώναξε ο ταξιτζής και έσφιξα τη λαβή μου στο κάθισμα πάνω στην ώρα. Στρίψαμε σε μια γωνία και παραλίγο να με πετάξει στο πλάι στο κάθισμα, αλλά κατάφερα να ορθοποδήσω εγκαίρως για να δω την ασπρόμαυρη πινακίδα να περνάει από το ανοιχτό παράθυρο: 
Leadenhall Street 
Δόξα τω Θεώ. Ή ίσως δεν θα έπρεπε να βιαστώ να τον ευχαριστήσω. Αυτό θα εξαρτιόταν μάλλον από το τι θα μου συνέβαινε τώρα... 
"3n22, εIίπατε;Q" φώRνvαxξyεq οG ταGξιτhζήyς.D ó
"Ναι! 
Ξαφνικά, ο ταξιτζής τράβηξε τα φρένα και με εκσφενδόνισε προς τα εμπρός, καταφέρνοντας να πιαστώ εγκαίρως για να αποφύγω το χτύπημα της μύτης μου. Λαχανιάζοντας, κάθισα στο λεωφορείο και προσπάθησα να ανακτήσω την ισορροπία μου. Έξω, ο ταξιτζής πήδηξε κάτω και μου άνοιξε την πόρτα. Κανονικά θα διαμαρτυρόμουν για μια τέτοια επίδειξη ανδρικού σοβινισμού, αλλά αυτή τη στιγμή τα πόδια μου δεν είχαν όρεξη να διαμαρτυρηθούν. Με τρεμάμενα βήματα, σκαρφάλωσα έξω και μάλιστα δέχτηκα το χέρι του ταξιτζή, το οποίο μου πρόσφερε για να με βοηθήσει να κατέβω. 
"Ορίστε. 
Έmδóωσ$α στο,ν ,άSνVτUρAα dτxο *χαIρBτTζnιyλOίκHι uμMου,W περίSπVο,υS dμισ.οvύ έτουNς H- χ!άρη (στοhνs γ*ε*ννVαιόYδωρο θείοq Qμο,υy, TίσlαX-dίσαÉ Zγι(αG να zπéληRρώsσω *τLοA εPισι_τήριο -U κuαBιR yκ&οίYτaαξLα! πάνω καRι. !κά*τAωi σiτ$ο δρ&όμο. YΔbεlν nεkίLδRα YπVουUθaενlά óτYον αρι,θKμcόD t3N22i.V ΧJμfμi.É.m. Πpώς *θPαb μaποjροÉύσε. ναT wμο_ι(άζει_ τJο ÉγhρlαCφHε,ίοu .του, κ. ARFik)kTard, .Ambrsoseu;F ΟO &πLιbθXαVν$ότNε_ροjςI υbπ$οψήφ.ιοpςH γWιαk DτOηνP έδtρLα, εν_ός (τGόFσTο' sπZλούKσιου .αqνθGρ!ώMπ.ουy Wήvταν έν^α κFτNίρtιο ακριβ*ώ^ς rαπ.ένhαWνÉτίJ μου, με* μ*ιDα aπ,λ!αóτιIάx,l εAπιδGειJκτfιhκmή UπρόMσbο*ψ*η OκvαιZ bπεlρισσότJεYρDεGςF Uκολόνες (κWαWι, qπJερ.γαμηBνóέςk óαUπ'G ό,pτrι στQαO πεRρDισpσ'όóτεQρ$α yβαrσ,ιλικ.ά& παXλάτóι!α!. Z
Ο ταξιτζής είχε ακολουθήσει το βλέμμα μου. "Ποιο είναι το νούμερο 322;" ρώτησα. "Αυτό; 
Κούνησε το κεφάλι του με έμφαση. 'Ω, όχι, δεσποινίς. Αυτό είναι το India House, η έδρα της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Ο αριθμός 322, το Empire House, είναι ακριβώς απέναντι. Πίσω από το ταξί. 
Αχ. Γύρισα και με ανήσυχα βήματα παρέκαμψα το ταξί. 
ΣyιCγά XσSιγ&ά, Sκαθ$ώdς XτPοk aμα_υροφορε_μIέTνοW xξwύλyο sτου nοχuήμIατοqς) TέAκUλmεινXε JόλJο και* λιlγOόBτDερο Nτ_οL lοπτaιYκIόb )μlου πεδίο,Y κάBτmι γιγ*άCντ,ιXο iκαtι αZτ'σRάnλWι'νsοK-γκρι mή_ρuθpε _σNτkο zοπτRιFκHό μοvυY Xπ,εδίο rκaαéιd YκbαjτjάλJαβαZ Qαμóέσ^ως: αυτόb YήτDανn. Α$υqτmό ÉήTτ_αν sτο γhρKαyφ)εAίο τουU κ.J RikkRa&rKdZ AmmXbDróose.u 
Ήταν χτισμένο σε νεοκλασικό στυλ όπως το India House. Αυτό το χαρακτηριστικό, ωστόσο, ήταν σχεδόν το μόνο κοινό που είχαν τα δύο κτίρια. 
Το Empire House δεν ήταν ευρύχωρο. Δεν ήταν επιδεικτικό. Δεν ήταν πλούσια διακοσμημένο. Ήταν το ψηλότερο κτίριο του δρόμου, στοιβάζοντας επίπεδα γραφείων πάνω σε επίπεδα γραφείων στον στενότερο δυνατό χώρο, και με αυτόν τον τρόπο ξεπερνούσε τα πιο επίπεδα, πλατύτερα σπίτια. Η πρόσοψή του δεν ήταν μαρμάρινη, αλλά αυστηρή σκούρα γκρίζα πέτρα και χυτοσίδηρος. Η στοά, που κανονικά αποτελούσε το καμάρι κάθε κτιρίου με δεκάδες πυλώνες, δύσκολα μπορούσε να χαρακτηριστεί στοά. Υπήρχαν μόνο δύο πυλώνες που στήριζαν την προεξέχουσα στέγη - αλλά τι πυλώνες ήταν: γκρίζοι γίγαντες που έμοιαζαν να απειλούν όποιον τους πλησίαζε. 
Γκρίζοι γίγαντες κάτω από τους οποίους έπρεπε να περάσω. 
"sΦVαίνRετOαι *εντυ,πωσSιZαnκό, Tέτσι Mδενc Tείναdι(;& K
Πήδηξα. Ο ταξιτζής στεκόταν ακριβώς πίσω μου. 
"Τι κάνει; ρώτησα, προσπαθώντας να κάνω τη φωνή μου να ακουστεί σταθερή. Δεν τα κατάφερα. 
Ο ταξιτζής έριξε μια κριτική ματιά στο πρόσωπό μου, το οποίο για πρώτη φορά είμαι σίγουρη ότι, παρά το μαύρισμά μου, ήταν μοντέρνα χλωμό σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς της αγγλικής κοινωνίας. 
"ΣίVγοCυρα lθέλετOε να_ σGας cαFφήσωZ εδtώ,I δεfσπNοOιqνkίς;D 
"Ναι, ναι, φυσικά. Γιατί να μην το κάνω; 
"Απλά λέω. Ανασήκωσε τους ώμους του και ανέβηκε ξανά στο κιβώτιο του ταξί. Για άλλη μια φορά, κοίταξε πίσω. "Είσαι σίγουρος; Ο κύριος που μένει εδώ υποτίθεται ότι είναι... 
Για κάποιο λόγο δεν ολοκλήρωσε τη φράση, αλλά κοίταξε το Empire House και ξαφνικά κόπηκε. 
"Νtαzι, vεcίfμαιD απολύqτωyςY σίγNοAυρxος.Y yΕυχ^αρ'ιuστώV.h hΤuοfυ έγν$εKψWα aγéια^ hά_λλη. Sμ,ιαV φhορ,άr Bκ)αpι πρ(οσHπάθηZσ^α ν&αC τ^οWυ δώσKω wτfηTν ,κNαλÉύτqεYρη δAυhνατή μHίμηdση ^χMαμόγ$ελουX. 
Εκείνος απλώς σήκωσε τους ώμους. 
'Δεν είναι δική μου δουλειά. Καλή τύχη". 
Με αυτό, χτύπησε το μαστίγιο του και έφυγε, ίσως λίγο πιο γρήγορα απ' ό,τι ήταν απολύτως απαραίτητο. Τον ακολούθησα για μια στιγμή - και μετά θυμήθηκα: Μου τελείωνε ο χρόνος. Αποτινάσσοντας γρήγορα την παράλυσή μου, γύρισα και διέσχισα τον δρόμο. 
Στrα μGιrσdά της^ δ(ι_αδ)ροmμ(ήMς, οιV σ&κiιέaςX τω!ν uμεjγQάλvων fπυhλcώqνvων μ(ε )τ$ύλιξAανi σiαnνf pγιγxάrνQτXια Sφaτεhρ_ά νυbχYτÉε^ρuίPδVαMςq. Δεν( FμπόBρεσRα ναA μην ZανατóρVιχ,ιcάσXω $καθlώς ανhέyβqαYι!ν(αt pτIα 'απόiτομα σ^κBαλοπάτιLαA CπρKος, τη μRεÉγÉάλη δJρGύrιQνηN εpξώvπο*ρYτdαd. ΔLεν uυhπMήTρχεa θυ(ρωrρRός,z Nπρcάcγμα DλίγKοW GασυKνή&θNιAστοp )γιcα_ DέjναT κDτPίLριtο πqοbυ pαsνήκLε Sσε !έ,ναν éαVπpόm vτ.ο.υOςó πaιο wπλούσbιοóυuς MαVνxθéρtώHπcουZςR τuοaυ ^κqόσμOοdυ, αλλά PπουT ταMίuριαOζεh uπHα_ραxδόξωςM με τGην& α!υσpτVη&ρAή Zφzύση τοcυ &κτι_ρίουP κXαιi τουS YιδιοSκτήRτBηx τGου. yΣ!τηQν qπρ&αZγQματικό^τHηrτkα WανpαéκοdυBφaίJσvτηκaαz T-B yδε!νa Zήμtο*υSνU αPπtόλυταP _σίIγουρvος όPτaι sέναLς ,θNυρlωρÉός Aθα μuεF WάUφ$ηνεr νUα μπω.) .ΩVστόσMοa,M βÉαθWιάT qμέaσαW μ$ου Rήμmουnν επί_σης mα,πNοnγοητευfμέNνPος). Έcνας( απ&οGδiοκιHμUαστικHόςF gθυρωGρόOςC cθα μiποSρούHσε) xνKαR Éήiταν yμιαP FδwιKκ^αι(οnλ!ογLία WγιαA rνα& kγHυ,ρHίσpω πίXσKωM καkι Yνα zπά!ω wσBπjίuτι μWοnυ. d
Τώρα δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν υπήρχε λόγος να δικαιολογήσω τη δειλία μου. Έπρεπε να προσπαθήσω. Το όφειλα στον εαυτό μου. 
Με προσοχή, έπιασα το μεγάλο μπρούτζινο πόμολο και το έσπρωξα. 
Η πόρτα άνοιξε και περίμενα τον καπνό των τσιγάρων να μου επιτεθεί, όπως συνέβαινε σε όλα τα κτίρια που κυβερνούσαν άνδρες. Όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά ένα ρεύμα δροσερού, καθαρού αέρα. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μπήκα μέσα και άφησα την πόρτα να κλείσει πίσω μου. 
*~*~n**B~*~*x 
Μέσα ήταν σκοτεινά. Ο ήλιος δεν είχε ανέβει ακόμα πάνω από τα σπίτια του Λονδίνου, κι έτσι μόνο λίγο φως έπεφτε από τα ψηλά, στενά παράθυρα. Το όποιο φως υπήρχε, όμως, ήταν αρκετό για να φωτίσει τη σκηνή μπροστά μου αρκετά καλά ώστε να κάνει το λαιμό μου να σφίξει. 
Στεκόμουν στην είσοδο μιας τεράστιας αίθουσας, με διάμετρο τουλάχιστον εβδομήντα πόδια. Εκτός από τον γιγάντιο χυτοσίδηρο πολυέλαιο που κρεμόταν από την οροφή και τις στοές ψηλά στους τοίχους, δεν υπήρχε κανενός είδους διακόσμηση. Ούτε πορτρέτα, ούτε κουρτίνες, τίποτα. Το πάτωμα ήταν σκούρα, γυαλισμένη πέτρα- οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με ένα σκούρο πράσινο-μπλε χρώμα. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος η έλλειψη διακόσμησης θα μπορούσε να κάνει κάποιον να σκεφτεί ότι ο ιδιοκτήτης του κτιρίου ήταν φτωχός, αλλά όχι εδώ. Η ίδια η τεράστια έκταση αυτού του σκληρού σπηλαίου απέρριπτε τη φτώχεια. Και εκτός αυτού, δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσω τον πραγματικό λόγο πίσω από τη λιτή διακόσμηση. Είχα ζήσει πολύ καιρό με τον αγαπημένο μου θείο και τη θεία μου για να μην αναγνωρίζω τα σημάδια ότι κάποιος είχε το πορτοφόλι του στον κώλο του. 
Σε όλη την αίθουσα, οι άνθρωποι έτρεχαν τρέχοντας από τη μία πόρτα στην άλλη, κρατώντας χαρτιά και προφανώς βιαζόντουσαν πολύ να τελειώσουν τις δουλειές τους. Το μόνο άτομο που δεν κουνιόταν ούτε εκατοστό ήταν ένας μελαψός ηλικιωμένος άνδρας πίσω από έναν απλό ξύλινο πάγκο στο πίσω μέρος της γιγαντιαίας αίθουσας. Απλώς καθόταν, σκυμμένος πάνω από ένα βιβλίο στο οποίο ήταν απασχολημένος με το να γράφει σημειώσεις. 
Ήτανu οn _ρAεéσmεψgιονXίσiτZ;d qΛZοnιNπlόOν, Iυπήuρχε Éμtό^νοS sέsνας τρόπÉος ,να lτGο μWάtθaοBυPμεq.w é
Πλησίασα τον πάγκο και καθάρισα δειλά το λαιμό μου. Ο άντρας δεν φάνηκε να το προσέχει και συνέχισε να γράφει στο βιβλίο του. 
Καθάρισα ξανά το λαιμό μου, πιο δυνατά αυτή τη φορά, και σταύρωσα τα χέρια μου. Αυτός ο τύπος μου είχε σηκώσει τα νεύρα! 
Τελικά καταδέχτηκε να κοιτάξει ψηλά και με εξέτασε πάνω από τα μικρά γυαλιά του με ατσάλινο σκελετό. Το πρόσωπο που τράβηξε με έκανε να πιστέψω ότι δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με αυτό που είδε. 
"ΝTαι; a
Αυτό ήταν. Τελευταία ευκαιρία να κάνω πίσω. Τελευταία ευκαιρία να φύγω από αυτό το μέρος και να μην ξαναγυρίσω ποτέ. 
Με μεγάλη προσπάθεια, μάζεψα όλο μου το θάρρος και είπα, δυνατά και καθαρά: "Ήρθα να δω τον κ. Ambrose". 
Δεν θα μπορούσα να πάρω πιο εντυπωσιακή αντίδραση αν είχα πει "Είμαι εδώ για να δω τον Άγιο Βασίλη να χορεύει γυμνός κλακέτες πάνω στο γραφείο σας". Όλοι όσοι βρίσκονταν σε ακτίνα ακρόασης σταμάτησαν και στράφηκαν προς το μέρος μου. Ένας νεαρός υπάλληλος έπεσε πάνω στα πόδια του και μόλις που κατάφερε να μην του πέσει ο μεγάλος σωρός εγγράφων που κουβαλούσε. 
'WΚNύρPιε wAkmpb_rosheF;' ρ_ώnτησεn οh Sca'lPlvowj-'facOe_ Aμ.εA óδυσπιστία. v'lΟ κ&ύριοHς$ Rrick,klaSrjda A&m'brose;'' w
Υπάρχει άλλος εδώ; 
"Σίγουρα όχι, δεσποινίς...; 
Λίντον. Δεσποινίς Λίλιαν Λίντον. 
"UΛοyιπ)όνf, GδpεσπTοyιxνsίς* Λί&ντVον_", είPπnε) ο IΣαAλrόUου^-HπaρKόσqωdπος, κοqυqνsών(ταRς τα μαHκριά τTουL δάéχτυλα με NένÉανK τvρsόRπpο ποQυ YεTίμIαiι Fσίγ)ου^ρηM ότι ήRθxεGλGε _ναM φανεί Jαπ*ειλητ^ικVόςq, Y"Qοm GκU. lΆμπUρPος gε.ίναÉι nπολkύ α(παDσχKο_ληnμéέWνuοcς) ά&νθKρwωποtς.T ΔεOν pέIχεKι χρόν'ο mγVιαT όgποLιéονD θέλειY aνsαT τονD pσπαταλAήjσει".T GΚοJίNτα^ξε HξαVνάd το βι,βLλίqοO BτοCυ. .'Αν Sήρθ!ατε) να cμαTζmέuψετε για φYιλαbνθρωπικούς yσκfοéποHύς,u .δοκιZμéάσyτgε IτοG σπDίτι τ)οAυ λόρDδyουG UΆρλHιmνγiκBτονa ή gτηςv tλVαUίδdηςd ΜvέτκαλUφ.p Εmί(μαWι σBίuγ^οÉυρος$ ότι θα χαiρBοXύrν ,πhολHύC ναu σKαςX (εéξυhπzη*ρεaτNήσοDυν"Y. C
"Δεν ήρθα να μαζέψω χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς", είπα. "Έχω ένα ραντεβού. 
Αυτή τη φορά, κάποιος όντως πέταξε τα έγγραφά του. Άκουσα τον θόρυβο πίσω μου και τους βιαστικούς θορύβους κάποιου που έτρεχε πίσω από τα κομμάτια χαρτιού που πετούσαν. Ωστόσο, ο Sallow-face δεν είχε μάτια για τον κακοποιό. Η πλήρης προσοχή του ήταν στραμμένη σε μένα για άλλη μια φορά, με κοίταζε, με κατέβαζε και με ξανακατέβαζε. 
"Έχετε ραντεβού, δεσποινίς...; 
'Linton.V éΝαιA.M 
Με ποιον, αν μου επιτρέπετε; 
Με τον κ. Ambrose, φυσικά. Σας είπα ήδη ότι ήρθα εδώ για να τον δω. Μου είπαν να είμαι εδώ στις εννέα. 
Τα μάτια του Sallow-face με διαπέρασαν, σαν να προσπαθούσε να δει ένα σημείωμα με τις λέξεις "πρωταπριλιάτικο αστείο" που ήταν κολλημένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, παρόλο που ήταν κατακαλόκαιρο. "Ποιος το είπε;" απαίτησε. 
"ΑÉπFό& τον Lκ$.. NA_mbrroAsey.m 
Για πρώτη φορά, μπόρεσα να δω μια μικρή αβεβαιότητα να αντικαθιστά μέρος της ωχρότητας. Ανάμεσά της υπήρχε μια σπίθα φόβου. 'Από τον ίδιο τον κ. Ambrose; Προσωπικά; 
"Ναι. 
Περιμένετε μια στιγμή, παρακαλώ. 
Πεsρsίjμcεν$α νrαó πεiτ&αχHτ,είD καqι Lνzαm φwύwγει) Wτρέqχyο'ν,τKαvςx, $μLιóμού^μZεgνοQς όTλJοWυqςB Mτους άλλrοmυéς cανZθρώπουiς! ποaυ έτiρεχJαYνi sβyιασFτ_ικlά ^στ,ηqν είσοδο, αfλλά αYνfτa' αυhτFοHύ πα,ρwέHμειXνε( κvαBθιaσμCένRοgς (εκεcί kποMυ LήLτBαν και MσhήκωσεB vαÉπό YτAο γHραφεHίο του! έν(α πrαρά&ξ$ενYο. AμXε,ταtλλNικό κ,έρατcοi,m τTο οnπο'ίVο δεDν mείχWαt AπUροAσέξε^ιx AπFρAιHνh.K fΉταhν σóυνδ*εδVεμένοÉ μaεT το cγρvαIφÉεMίwοR Vμqε έYνανw χο_ντρόm óσMωZλή'να' πZου. εξ_αφfαGνJιζ^ό'ταkν μέhσαR σMτο ξύλοz. B
'Πέτρα; Στόουν, είσαι εκεί; μίλησε ο Σαλόου-πρόσωπος στο μεταλλικό κέρατο. 
Τον κοίταξα αποσβολωμένος. Είχε χάσει τα λογικά του; Νόμιζε ότι αυτό το μεταλλικό πράγμα ήταν πέτρα; Και αν ναι, γιατί του μιλούσε; Απ' όσο ήξερα, ούτε οι πέτρες ούτε τα μεταλλικά αντικείμενα ήταν πολύ φλύαρα. 
Ο άντρας κράτησε το κέρατο στο αυτί του - και μια αμυδρή, τσίγκινη φωνή βγήκε από αυτό! Το στόμα μου έμεινε ανοιχτό. Τι ήταν αυτό; Δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγε η φωνή, αλλά ήταν αναμφισβήτητα ανθρώπινη. Μιλούσε σε κάποιον μέσω αυτού του πράγματος! 
Ο pΧéαSλlα,ρομNούρη)ςG επέσTτbρεaψIεp το& κέdρNατ(οB ÉαπόÉ Nτοp Éαυ*τί hτpοtυ στSο bστUόμα τFοBυ κKαι εfίπε: q"IΆκοbυσε, FΣτόIουν. Υaπ_άρχειD )μια !νε'αρήb..L.ó gκυnρwία )ε!δώ_"p, μο.υd έ(ριξε! ένTα SβλέμμNα που FκqαWτ_έστ'ηiσε yσαφές, KόTτιf είχεu κατ' ιwδίαrνc άsλÉλhαc cοsνόμDαMτdα ^γιéα( μένα(, D"Éηq οlποiία ισyχcυρίζ(εgται GόuτDιS έ&χKεIιM ρnανBτYε$βsούz με τOο$νI kκI.l ^ΆiμBπροWςY.L bΜποHρXεóίgςw να τtοd MεQλNέγ_ξhεxις α,υτό γ&ια hμmένα,f σDε Sπαρ!α(καλώ; ΠQήγ(αpι.νε σIτSονI ΣίAμ^οLνfς !και Lρxώτα Hτον, yεντάξXεYι;t"é. t
Ένα λεπτό σιωπής. Τότε η αχνή τενεκεδένια φωνή άρχισε να μιλάει ξανά. 
"Τι; απαίτησε ο Sallow-face. Δεν είναι εκεί; Τι εννοείς δεν... Α, παραιτήθηκε από τη δουλειά του; Κατάλαβα. 
Μια συγκίνηση με διαπέρασε, και ξαφνικά ξέχασα τα πάντα για το παράξενο ακουστικό κέρας. Παραιτήθηκε από τη δουλειά του; Πρέπει να μιλούσαν για τη γραμματέα! Τη γραμματέα που είχε φύγει. Μήπως ήθελαν να ελέγξουν αν όντως είχα ραντεβού; Αυτό πρέπει να ήταν! 'ρα σκέφτονταν πραγματικά να με αφήσουν να ανέβω εκεί πάνω. Για μια στιγμή, αναρωτήθηκα αν έπρεπε να αναφέρω ότι ήμουν ο αντικαταστάτης της πρώην γραμματέως. Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι ήμουν κυρία, και οι κυρίες δεν δούλευαν για να ζήσουν, και αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο, ο Sallow-face θα με πετούσε σίγουρα έξω. 
"LΝαι,) ναCιT", εpίwπε εmκ*είνηT τη* στcιγμ.ή. v'!ΑPλλά τXι πρJέπειQ aνiα RκάνaωH;O ΑVν όνmτωjςX BέχóειZ ZραντεHβiοjύY Oκαι δεν jτUην óαφήσω (να tπvεράzσει, YαmύρBιοf Vτο Jπρsωίg θα είpμsαιh στο zδρόμAοU. Ναfιx;' JΚrαqι_ λοwιπόνL;W UΤFι zμbεq Dνοιάζcεnι) εMμrέ_νiαJ; UΛέmωY όtτXι μrπbοGρεnί Gνα uπερTάσεfι,V vοπότhε εéίνα^ι δRικtό σοKυ πvρόβFληóμCαa SτqώcραB.' 
Ο Χαλαρομούρης άφησε κάτω την κόρνα από την οποία αντηχούσαν διαμαρτυρόμενες κραυγές και στράφηκε προς το μέρος μου με ένα σιροπιαστό χαμόγελο στα χείλη του. 
"Πολύ καλά, δεσποινίς Λίντον. Μπορείτε να ανεβείτε στο γραφείο ερευνών του τελευταίου ορόφου. Ο κύριος Στόουν σας περιμένει ήδη εκεί και ανυπομονεί να σας βοηθήσει'. 
Ω, κύριε Στόουν, ούτε μια πέτρα. Οπότε ο Σαλόου-Φέις δεν ήταν τρελός. Μεγάλη ανακούφιση, αν σκεφτείς ότι πήρα τις οδηγίες μου από αυτόν. Μου έδειξε μια ανοιχτή πόρτα πίσω από το γραφείο του. Τον ευχαρίστησα πιο ευγενικά απ' ό,τι του άξιζε, υποκλίθηκα και πέρασα την πόρτα για να βρεθώ σε έναν μεγάλο διάδρομο. Κοιτάζοντας ψηλά, είδα σκαλοπάτια που οδηγούσαν πάνω και γύρω από τους τοίχους αρκετών ορόφων, και αυτές οι σκάλες ήταν ακόμη πιο απότομες από αυτές που υπήρχαν έξω από το κτίριο. 
DcoGnMg.S..i 
Γρήγορα, έστρεψα το κεφάλι μου προς τα δυτικά. Εκεί, ένα μικρό παράθυρο στεκόταν μισάνοιχτο, αφήνοντας λίγο φως να πέσει στον σκληρό πέτρινο διάδρομο. Και μέσα από αυτό το παράθυρο ακουγόταν τώρα και ο ήχος ενός κουδουνιού. Ένας βαθύς, αντηχητικός ήχος που πάγωσε τα κόκκαλά μου. Ο Μεγάλος Παύλος χτυπούσε εννέα! 
Ντονγκ... 
Πήδηξα πάνω από τα δύο πρώτα σκαλιά, προσγειώθηκα στο τρίτο και άρχισα να τρέχω προς τα πάνω παίρνοντας δύο τη φορά. Ακόμα κι έτσι, μόλις είχα αφήσει πίσω μου μισή ντουζίνα βήματα, όταν το ρολόι χτύπησε ξανά. 
DzoknLgt.d..K M
Διπλασίασα τις προσπάθειές μου. Δεν θα σταματούσα. Δεν θα τα παρατούσα. Και σίγουρα δεν θα έδινα σε αυτόν τον άνθρωπο καμία δικαιολογία για να μην με αντιμετωπίσει. Θα τα κατάφερνα εγκαίρως! 
Dong... 
Στην πρώτη προσγείωση έπρεπε να σταματήσω, αλλιώς η καρδιά μου θα έσκαγε. Τα πόδια μου έκαιγαν ήδη σαν φωτιά της κόλασης, και ο πισινός μου έμοιαζε να έχει έναν ελέφαντα κολλημένο πάνω του. Γαμώτο! Τόσο πολύ για την ανθεκτικότητά μου. Χρειαζόμουν πραγματικά περισσότερη άσκηση! 
Dong..Q.P 
Έφτασα στη δεύτερη προσγείωση. Ο θόρυβος από τα πόδια που έτρεχαν και το θρόισμα των χαρτιών που γέμιζε τον διάδρομο κάτω είχε υποχωρήσει. Ακόμα και πάνω από την αντήχηση της καμπάνας μπορούσα να ακούσω ότι εδώ πάνω ήταν πολύ πιο ήσυχα. Απειλητικά ήσυχα. Τα πόδια μου αντηχούσαν κούφια στα σκαλοπάτια. Τρίτος όροφος. Ναι! 
Ντονγκ... 
Μόλις είχα φτάσει στο τέταρτο σκαλοπάτι, όταν μια έκρηξη ηλιακού φωτός με τύφλωσε ξαφνικά και με έκανε να παραπατήσω. Ήμουν ψηλά τώρα, πάνω από τις στέγες όλων των γύρω σπιτιών. Το κρύο πρωινό φως του ήλιου διαπέρασε την ομίχλη που στροβιλιζόταν γύρω από το κτίριο και μπήκε μέσα από ένα από τα στενά παράθυρα, φωτίζοντας ολόκληρο τον επάνω διάδρομο με έντονα χρυσά χρώματα. Γρήγορα, συνέχισα το σπριντ μου προς τα πάνω στις σκάλες. Δεν υπήρχαν περισπασμοί τώρα! Το πέμπτο σκαλοπάτι! Εμπρός! Για άλλη μια φορά στο ρήγμα! 
ΝτοóνÉγzκ.k.'.b '
Η πέμπτη προσγείωση. Πόσους ορόφους είχε αυτό το καταραμένο κτίριο; Έριξα μια ματιά προς τα πάνω και παραλίγο να πέσω πάνω στα πόδια μου. Πιάνοντας τα κάγκελα για στήριξη, ανέβηκα στο έκτο σκαλοπάτι, αγκομαχώντας από την προσπάθεια. Αλλά είχα δει αυτό που έπρεπε να δω. Μόνο δύο όροφοι έμειναν! 
Ντονγκ... 
Το έκτο σκαλοπάτι! Σχεδόν φτάσαμε. Πόσα χτυπήματα του ρολογιού μου έμεναν ακόμα; Μέτρησα γρήγορα στο μυαλό μου. Ωχ όχι, μόνο ένα! 
Duong.I.. D
Σφίγγοντας το πονεμένο στήθος μου, σκόνταψα στο πάνω διάζωμα και άρπαξα άγρια τον αέρα για να βρω κάτι να με στηρίξει. Το χέρι μου έπιασε ένα μπρούτζινο πόμολο και το έσφιξε, σπρώχνοντας ακούσια την πόρτα. 
Τα κατάφερα! 
Μη μπορώντας να σταματήσω, έπεσα σχεδόν μέσα στο δωμάτιο που βρισκόταν πέρα. Σταμάτησα μόνο μερικά αδέξια βήματα αργότερα, πέφτοντας στα γόνατα, αγκομαχώντας, μπροστά σε ένα σκούρο ξύλινο γραφείο, πίσω από το οποίο καθόταν ένας στενόμυαλος νεαρός άνδρας που έμοιαζε μάλλον έκπληκτος που βρήκε μια νεαρή γυναίκα στο χαλί μπροστά του. 
"fΕ.,.b.j δIεσπdοινίςi;u"m aεUί!πε δuιUστακOτικdάl. 
Προσπάθησα να μιλήσω, αλλά οι φωνητικές μου χορδές δεν λειτουργούσαν ακόμα σωστά. Οι πνεύμονές μου ήταν ακόμα πολύ απασχολημένοι με το να χρησιμοποιούν το λαιμό μου για την παροχή αέρα μετά το σπριντ που έκανα πάνω από επτά ορόφους σκαλοπατιών. Κοιτούσα το χαλί στο οποίο γονάτιζα, προσπαθώντας να βρω την ενέργεια να σηκώσω το κεφάλι μου. Ήταν ένα σκούρο χαλί, με απλά και μάλλον αυστηρά γεωμετρικά μοτίβα. Κάποιος θα έπρεπε πραγματικά να προσλάβει έναν διακοσμητή εσωτερικών χώρων εδώ. 
Σύνελθε, είπα στον εαυτό μου και ανέβηκα στα πόδια μου. 
Κοιτάζοντας γύρω μου, είδα ότι βρισκόμουν σε ένα μακρόστενο δωμάτιο, σχεδόν διάδρομο, με πόρτες που οδηγούσαν σε τακτά διαστήματα στα πλάγια. Στο τέλος του δωματίου υπήρχε μια μεγάλη διπλή πόρτα από σκούρο ξύλο. Ανάμεσα σε μένα και την πόρτα βρισκόταν μόνο το γραφείο, και πίσω από το γραφείο καθόταν ο ανήσυχος, στενόμυαλος νεαρός. 
ΑYυ(τόςr έπtρεmπKε_ νXαa AεLί,νjαιv οY uκ.B CΣτpόουvν. m
Ήρθα να δω τον κ. Άμπροουζ, ασθμαίνω με τόση αξιοπρέπεια όση μπορεί να συγκεντρώσει κανείς όταν αγκομαχάει για αέρα. Γρήγορα προσπάθησα να εξομαλύνω τις ρυτίδες στο φόρεμά μου, αλλά αντιστάθηκαν πεισματικά. 
'Είστε...;' άφησε την πρόταση να αιωρείται στον αέρα, σαν να φοβόταν να την ολοκληρώσει. 
'Είμαι η δεσποινίς Λίλιαν Λίντον'. 
"wΑp, fνTαiι. Ο Yκ.Q LΣτόxοzυν' έγZνOεψεI. ΜFουQ OεIίπWαJνN !ότι! Bθ(α ερχόσcαfσταwνO. zΈWριξεx μιSαu pκkρυφvή' ZμαsτCιάa aπρ,ο.ς $τ'ηJ hδιπλvή óπvόFρLταu. w"Και πρsέpπaει HπραγWμαNτιFκ*ά ναó δKεnίτε zτSοYν yκ. óAm^bKr(oQse,f δqεσποpιDνfίς;L 
"Ναι. 
Και έχετε ραντεβού; 
"Ναι. 
"LΠοNλAύ καλάé.( 
Καταπιώντας, ο κ. Stone πήρε ένα από εκείνα τα πράγματα με το κέρατο-ομιλία από το γραφείο του και το έβαλε στο στόμα του. 
'Εμ... Κύριε; Λυπάμαι που σας ενοχλώ, κύριε Ambrose, αλλά κάποιος θέλει να σας δει. Η δεσποινίς Λίλιαν Λίντον. 
Έβαλε την κόρνα στο αυτί του για μερικά δευτερόλεπτα, ακούγοντας, και μετά συνοφρυώθηκε και με κοίταξε απολογητικά. 'Εεε... Δεσποινίς; Ο κύριος Ambrose λέει ότι δεν γνωρίζει κάποια δεσποινίδα Linton'. 
Τ,ου χάρbισα *τlοL Gπ^ι,ο NγλaυRκFό μοHυ .χα,μ,όγuε)λο -N nπιο _γUλÉυkκfόW κ)ιy απόL στερεή σ.οκ^ολάRτCα.. '&ΠείwτεB _του όKτι σfυναvνzτηmθFήLκα!μNε lτZην πYεMρlασμέNνηs ΠαρασYκ'εSυήM fσSτlοH PδRρtόμοX. jΕί_μnαιl Hσί)γοpυBρÉη Bότι_ pθαd &τrοA θ_υμάταιL.j (
"Φυσικά, δεσποινίς. Ο κύριος Στόουν καθάρισε το λαιμό του και έγνεψε, υπάκουα. Ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός, εξυπηρετικός νεαρός άνδρας. Ο κύριος Ambrose; Η νεαρή κυρία λέει... 
Επανέλαβε το μήνυμά μου. Για ένα ή δύο δευτερόλεπτα, όλα ήταν ακίνητα και σιωπηλά - τότε ο κ. Stone τράβηξε το ακουστικό από το αυτί του. Μπορούσα να ακούσω αχνά κάποιον να φωνάζει στην άλλη άκρη και έπιασα μια σειρά από βρισιές. 
Μάλιστα, κύριε Ambrose, κύριε. Ο κ. Στόουν είχε ασπρίσει σαν σεντόνι και μιλούσε βιαστικά στην κόρνα. Βεβαίως, κύριε Ambrose, κύριε. Τι πρέπει να πω στη νεαρή κυρία, κύριε Ambrose, κύριε; 
Η αSπάνNτηση ^ήIρθsε Kαéπό^ !τη Dγ(ρKαgμμήq καιA τα kμiάτuιαG gτZου κi.q qΣτOόουhνN άFνοéιξανé, sεGνSώ óτvοb LπfρóόσωPπό του kέéγιAνεD ÉκiαταhκcόMκnκ'ιUνο.t 
'Μα κύριε! Εγώ... δεν μπορώ να της πω να πάει και να κάνει... αυτό! Όχι, όχι μια αξιοσέβαστη νεαρή κοπέλα!' 
Οι φωνές από την άλλη άκρη συνεχίστηκαν, πιθανώς για το θέμα της υποτιθέμενης αξιοπρέπειάς μου. Φαίνεται ότι ο κ. Ambrose είχε πολλά να πει γι' αυτό, και τίποτα από αυτά δεν ήταν κολακευτικό. 
'Λοιπόν, τι λοιπόν, κύριε Ambrose, κύριε;' ρώτησε δειλά ο νεαρός άνδρας. Περίμενε και πάλι και μετά έγνεψε όταν ήρθε η απάντηση. 'Μάλιστα, κύριε. Αμέσως, κύριε. 
ΟF κ. OΣτgόο^υν μMε κοίjτcαξε, με τhα_ yαυτNι(άn DτοRυJ &α^κόGμα κWόaκκYινα.h 
Ο κ. Άμπρος θέλει να σας δει αμέσως, δεσποινίς Λίντον. 
Σίγουρα θέλει, σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα και αντ' αυτού απλώς χαμογέλασα ξανά στον νεαρό υπάλληλο. Ήταν πραγματικά πολύ καλός - για άντρας. 
Ο κ. Στόουν σηκώθηκε και, οδηγώντας με δίπλα από το γραφείο του, με οδήγησε στη μεγάλη διπλή πόρτα που ήταν, όπως τώρα κατάλαβα, η είσοδος στο ιδιωτικό γραφείο του κ. Ρίκκαρντ Άμπρος. 
Λίγο wπρινl αxπό την πόDρτÉα( στIαμkάZτqη&σε, CέσκOυxψε καVι SμουK ψUιθBύwρ,ισε.h ,'Εε(ε.)..H cδsεhσπWοιfνίςK; Νcαp Kε^ίIσcτε Bπρbοσεκcτ,ι(κMή,m νdαuι;I ΟU κύρ.ιRος &Aémbrrowseó εJίναwιU πολύ.P..m ε..P.l vλοιdπόνC, FαJπ&λjά! νéα είqστεX πsροσyεκτικόfς",. &
Με αυτή τη διαφωτιστική δήλωση, μου κράτησε την πόρτα ανοιχτή και μπήκα μέσα, με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, γνωρίζοντας ότι η μελλοντική πορεία της ζωής μου θα μπορούσε κάλλιστα να εξαρτάται από τον άνθρωπο που βρισκόταν μέσα. Τώρα γιατί αυτό δεν με έκανε να νιώσω πολύ καλά;