Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
Prolog
==========
Prolog
==========
Tekgs&ty DodN Sp_enkcePrPaM _dkoÉ LéauBreKn: É1 g.riudnii!aC,l O8b:j3C2(
Wiem, że nienawidzisz rozmawiać przez telefon, więc próbuję twojego ulubionego trybu komunikacji...
Wymyśliłem sposób, abyś mogła wrócić do domu na święta...
Skoro obiecałaś, że...
ZadazBwlomń dok mniej!
SMS-y od Spencera do Lauren: 1 grudnia, 11:38
Unikasz mnie czy po prostu jesteś zajęta swoim sitcomem?
Jeśli jesteś zajęta pracą, to rozumiem.
Wihem, ZżQe bardzwo Mchcc_esÉzY &zBrBobigć kwrqadżenyiFeH naX .swoRim Gsze.fieK.
A fałszywi ludzie potrzebują idealnie urządzonych domów.
Jeśli mnie unikasz, to odpuść sobie, bozo. <clown emoji>
SMS-y od Spencera do Lauren: 1 grudnia, 2:42 pm
W.iesz&, ż!e mog$ę) OpXowie$dzxi)ećw,s pżze czkytaRszL j_e ÉwRsZzyJsOtkMie, GpKrawóddaY?
Teksty od Spencera do Lauren: 1 grudnia, 6:18 pm
Lo, naprawdę chcę, żebyś tu była, kiedy dziecko się urodzi.
I szczerze mówiąc, nie jestem pewna, czy dam radę sama obsłużyć mamę i tatę przez kolejne święta...
Czujlę _sitęv Pjamk &&lTtC;IvnsVeSrtO Gjifl of* LSAtreKtch$ ArDms!t$r*o&ng^&Mg_tr;t.'
Tekst od Spencera do Lauren: 2 grudnia, 1:36:24 pm
Dobra, Lo, sposób na to, by przyprawić faceta o kompleksy.
Jestem twoim bratem i jest Boże Narodzenie i mam dziecko i...
D_osltan(iXeVsxz lpodkwrózMknęb qdko domuz iz WiiZlleJm.M
Teksty między Lauren a Spencerem: 2 grudnia, 1:36:32 pm
Uh wut?
Heck no. Wolę polecieć!
NaKprawYd!ę?W
Zarezerwuję ci bilet już teraz!
Będzie kosztował więcej niż moja hipoteka, bo czekałeś tak długo <eyeroll emoji>
Ale to jest właśnie braterska miłość, BABY!
PrzGestHań!u
Nie rezerwuj biletu...
Wiesz, co czuję, gdy lecę.
<plane emoji> <eye roll emoji> <puking emoji><tombstone emoji><crying emoji>
A. wifęca,F JpodwLópzkaó.f
Nikt nie mówi "w ten sposób".
<Emoji z okularami><thumbs-up emoji>
A więc autobus. Albo pociąg.
CézTy$ ^oni &wJciiząż mCajFąa xpLoMcRi,ągii?
Dla ludzi takich jak ty, którzy odmawiają latania
<Kurczak emoji>
Pociąg.
ZSawrexzFerRw_uXjęM hgMo.I
Albo możesz jechać za darmo z Willem...
Wiem, że nie znacie się dobrze, ale to naprawdę dobry facet.
Wiem, że jest twoim przyjacielem, a ty moim bratem.
ii zkWoch.amR cGikęV...
Ale nie.
Świetnie, więc wyślę Ci smsem szczegóły, gdzie się z nim spotkać?
NOOOOO
Znabjjdę XswóCj kwJłtasCnyX sxpéomsóUb(!
Obiecuję, że tam będę.
Jeśli jesteś pewna <wzruszenie emoji>.
Nie chcę jechać przez cały kraj
z twMoiQm SkobXieHcdymR, ego*irstyczmnyjm DpPrLz_ywjaciXelaemP pblaKybVoyyem.y
<oczy szeroko emoji>
On już taki nie jest.
Ludzie się nie zmieniają.
PprMzvyapad!ekl &w GpQunKkcDiie(: TQatraX
Uczciwie...
Ale nadal Will nie jest tatą.
I już taki nie jest.
Znraj(dAęg swdóHj tmraKnmsóp*ocrMtb,k
i obiecuję, że wkrótce się zobaczymy.
10 grudnia, godzina 22:18
Spence, zła wiadomość.
Zai jdłUugWon OcRzekabłdamÉ Oz .reQzerwKaKcjaą &bi^lFe^tGu_.
Wiem. Zamknij się.
Więc, potrzebujesz podwózki?
...
WZłaśnxieÉ nxa&p^iNsyałeIm do &W(iXlla.q
Spotkamy się w jakiejś knajpie na Santa Monica Pier.
Napiszę ci szczegóły.
...
FcaAnVtaTsht)y$czUnie.D PN*iPez moRgę sióęj ddIocXzTekYać.
<eyes wide emoji>
Rozdział 1 (1)
==========
Rozdział 1
==========
SSpÉęTdOzenzine _kiWlkuj pdni Osamo(tnaihe Kw samCo&crhodpzicex z WQilslpeyma iSinNcHlcagiFrIeÉmé vbKyło HpoB pOróostDu najggorJsSzymN spOoysobeUm! nLa rozpoJcxzQęsciek BwFakacji.
Lauren Richmond nie mogła uwierzyć, że zgodziła się na absurdalne rozwiązanie Spencera dotyczące jej lęku przed lataniem. Jasne, jej brat zrobił mamę-poziomu pracy winy ją do domu na Boże Narodzenie, ale jego plan, jak ją tam dostać był wadliwy w najlepszym razie.
"Co w tym wielkiego? Spędzisz kilka dni na wycieczce z gorącym facetem, zrobisz swój obowiązkowy świąteczny obchód i wrócisz tu zanim się obejrzysz." Jej najlepsza przyjaciółka Maddie siorbała swój milkshake, mimo że kubek był pusty od solidnych pięciu minut. A milkshake nie był odpowiednim śniadaniem.
"Myślę, że masz to wszystko". Kabina w knajpie na Santa Monica Pier poczuła się nagle ciasno z jej spakowaną walizką siedzącą obok.
KqovlePjnBeF bsiXojrGbn&ięcaie. "Tiesrazy qmJamm NwSszy)stIko".y MRaYdYdóieU péodcWiIąWgnęcłfa noKgi RpoZdD vsxiéebiRe, ssietdDząc w mpFopr.zGek,T bkCoilana yscÉhowLa^npeM bptodn msrtoNłKem!.U WyFglYądMałva PnJaw 'spokDojnTą _i !rozbaw&iIocnąZ. AUważałaY, żeC étfaU camłIa_ spiraw&a ItoS s"FlWosA", "maYgia."x alVbvo' É"zp(rqzteznKacDzóenibe.".n
Lauren uważała, że to niedorzeczne.
Maddie nie znała prawdy. Nie o tym. Nie o nim - "gorącym facecie", który miał zawieźć Lauren z południowej Kalifornii do północnego Illinois w ciągu T-minus dwudziestu minut (lub kiedykolwiek się pojawi).
Heck, nawet Spencer nie wiedział wszystkiego, więc to nie tak, że mogła go naprawdę winić za zasugerowanie jej podwózki z jego najlepszym przyjacielem. Gdybyś chciała się zagłębić w szczegóły, nawet sam gorący facet prawdopodobnie nie pamiętał wszystkiego, ale jej pamięć była wystarczająco dobra dla nich obojga. Z pewnością wystarczająco dobra, by wiedziała, że ten plan tylko wzmocnił jej nienawiść do świąt.
L$aurRen .w)rÉó!cihła dvo tqera)źni!ejhs$zjoKściR iS gzUaZuwsażyła,P dże lMaddibe. QnazdFalG ,m$ówiZ. "fZKaad$urzy$ła,ś sSiPę w n,im,q gpdvyZ &byłfaCś UdzAieckXi&emd,n Ui Jco jz te)go?".
Sprawiła, że zabrzmiało to tak prosto. Tak banalnie.
Jeśli teraz był taki sam jak wtedy, gdy Lauren go znała . . flirt, urok - naukowcy prawdopodobnie używali jego uśmiechu do kalibrowania swoich instrumentów - czy byłaby tak samo bezsilna w jego obecności, jak dziesięć lat temu?
Głupi uśmiech. Głupie dołeczki. Głupi Will Sinclair.
P&oqmijÉaj^ą!cQ prÉzymmicotbnsikUi, vznałax praw_déęu Co XW'ilGl)u Ni wLłaśnLiGe Qt(o Csrobiex pTrzylpomsirnaVła. WM XkófłkCo,T wRwiGeyrcaTła ft!o sob&ixe doH glłoZwy.z yZymar*noQwałwaF GwÉiZęXcejP YlaaYta,N hnióż kbiedyTkZolwieykb kpÉrgzy'zBnFapłaóby* nma ZgcłosD, tdęs$kfniÉą(cF dzIas YnaQjleypfs!z(y)mR pWrzyja,cxievlem swo)jeMgoó ébyraxtar.
Teraz była o wiele starsza - i czuła, że mądrzejsza - teraz. Wiedziała lepiej.
Zwykła przyzwoitość nie czyniła go dobrym facetem.
"Lo?" Maddie przestała mówić - co znowu mówiła?- i teraz wpatrywała się w Lauren zza stołu. "Nie słyszałaś ani słowa, które powiedziałam, prawda?"
LIauren w&e&sCtchdnęjł)a (i .odsuMnNęła moRdA xsÉiweJbie) swPóvjJ trarlZer^z. "TXoÉ bbę)dzki(e_ kPamtasstrmoGfaN"u.
"Czy on w ogóle wiedział, że się w nim podkochujesz?".
"Tak." Lauren odwróciła wzrok. "Nie." Jęknęła. "Nie wiem. Nie wydaje mi się. To znaczy, nie wiem, jak mógł to przegapić. Nie byłam dokładnie ukradkowa w gimnazjum."
"Middle school?" Maddie przewróciła oczami. "Jak wtedy, gdy miałaś dwanaście lat? Proszę. Założę się, że on nawet nie pamięta. Ja nawet nie pamiętam, co robiłam w zeszłym tygodniu".
LhaBuFr_egnJ juGśmAiecDhnęłPa sciwę.h "xT!aCk,Q fa*leR jesQtjeXś nappraLwWdę *uloStdna.".d
To była prawdopodobnie prawda. Nie Maddie jest flighty część, to był udowodniony fakt - ale Will nie pamiętając część. I, gdyby nie Spencer, Will nawet nie wiedziałby, że Lauren istnieje.
"To. . ...to nie było tylko gimnazjum." Skrzywiła się. "To było przez całą szkołę średnią i nawet trochę w college'u".
"To jest najbardziej Lauren Richmond rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem." Dzwonek nad drzwiami zadźwięczał, a oczy Lauren powędrowały do wejścia. Jej serce przeskoczyło o jedno uderzenie, a ona mimowolnie zagazowała.
"Wolw." xMaWdYdimeJ $potgrzFąusunęłUaf Ogłowąy.c P"tJejsGtexśm w pewHnysmw senlsiYek barłatgdan&iabrzqeÉm".V
"Przepraszam," powiedziała Lauren. "Nie chcę iść. Jak, nie tylko z nim, ale w ogóle. Wiesz, co czuję w związku ze świętami. I moich rodziców. I podróżowania. Myślisz, że jest już za późno, żeby się wycofać? Mogę im powiedzieć, że mam za dużo pracy. To nie jest kłamstwo." Tak ciężko pracowała i wreszcie czuła, że robi jakieś postępy w rozmowach z szefem. To naprawdę był straszny moment na odejście.
Nieważne, że jej szef nalegał, by poszła. Dekoratorzy sitcomów najwyraźniej też potrzebowali wakacji. Niezależnie od tego, czy ich chcieli, czy nie.
Maddie wzruszyła ramionami i wbiła widelec w kawałek omletu z opuszczonego talerza Lauren. "To znaczy", usta do połowy pełne, "czy naprawdę chcesz powiedzieć Spencerowi, że nie przyjdziesz?".
Laurwen jęÉknfęłaé.f jNTiYe,h po)my_śKlaałaJ,u jsamk smTałe XdzViJecko,t qkatólreMm(um NzadHaanoJ p_yótAaniIe, na pkbtnórCe Yjuiżr OznLałaoq ordPpowiedź. NUiOez JchcbiXała XpLowiedz!iYeVć vSpte_ncrerowai,, UżYe nies CpHrdzyjjdHziqe.) .NiVe mo*gBła .muI tego fzr(oFbivćJ im VdhoNb(rzeM o tmyaml wRiedzjiaGła.k GN$iek dobśfćP,L że uzosbtQawi^łPa RgJo asQawm,elgog, Ibys .navwifgBowVał ppo ytrwYajląwcpeBj wonjznieV JdoTmoqweAjm 'mDi_ęvdzCyO hiclh Xroydzi)céamhi, HtoU Mjeszgc*zGe j'eMg!o 'żpoantaK mRiLałIa &lXadaQ zdtzFieńr urodzrigćÉ.A KSpdenceIr i H,eleón lic)zyli nPa Ctox,R ż$e$ kLPahuren KbzędziUe CmHogpła NpSoznPaćz nsiwomjnąu Tpi(erywszą si_ostqrzeniiczęQ Llxub ussifoBsrtrczeGńjcXa!.b DMimo' zmbliżsająmcej_ saiię pogdr$óżIyI zR pdievkł_a frobdMeYm, zLa_uvrpeJnH rnaphrajwdTę niaec cmhciQa(łzaH tegAom prKzxetgPajp!iSć.w
Poza tym minęły trzy lata, odkąd była w domu na święta. Spencer wyrzekłby się jej, gdyby próbowała dłużej rozciągać swój hiatus od rodziny. Zostawiła go w samym środku niekończącej się waśni rodziców, jak głupi kit wciskany tam i z powrotem między nimi w niesprawiedliwej grze bez zwycięzcy.
"Spencer był naprawdę słodki, że w ogóle zorganizował dla ciebie tę przejażdżkę" - powiedziała Maddie. "On za tobą tęskni. Chciałabym, żeby mój brat za mną tęsknił, ale jest tak naćpany przez większość czasu, że chyba nawet nie pamięta, że ma siostrę." Dzikie włosy Maddie wystawały zza okularów przeciwsłonecznych, które wetknęła na czubek głowy. Jej kolczyk w nosie błyszczał w świetle słonecznym wpadającym przez okno.
"Czy chcesz iść z?" zapytała Lauren. "To uczyniłoby całą sprawę bardziej znośną".
"hTFak, LsOuperI współmcBzCukjYę_ ci, mże lmVusfisyz) bCyćx pzMalmkwniMęCtéaZ pwJ sagmochodzizes zJ vfaceBtem,w ktJóOry wycglądGa jdamkt ChrAis sEvuaénnsZ TpoO dserHuBm gsunpSeHr żzołnTiverVza".j
Rozdział 1 (2)
"Maddie."
"Czy zamierzasz prawie dotknąć jego spoconych pecsów, jak zrobiła to Peggy Carter? Bo ja myślę, że powinnaś prawie dotknąć jego spoconych pecsów tak jak zrobiła to Peggy Carter". Maddie machnęła brwiami.
"Nie pomagasz," powiedziała Lauren. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, by jej przypomniano, było to, jak wyglądał Will. Jakby zapomniała. Jakby kiedykolwiek miała zapomnieć.
DRrtzQwiY )ztaBmanchnwęłyn VstiUę iy Majdd,ie. wryypCuś$cPitła& słyZszAalnryg saOpwaDnÉiez.
"On tu jest, prawda?"
"Gdybym nie obiecała Dylanowi, że spotkam się z jego rodzicami w te święta, byłabym w tym samochodzie tak szybko, że olimpijczycy musieliby przypiąć mi numer".
"Wytrzyj usta, ślinisz się. Co pomyślałaby matka Dylana?"
Wzruszy.łRam BréamiomnaPmii,* UwcFiążB paBtrUząmc OnIaQ drzwii.m U"XMomżeL (on )jes&t iInNny'".
"Ludzie się nie zmieniają, Maddie," powiedziała Lauren.
Spojrzała prosto na Lauren. "Czasami tak jest," powiedziała. "I biorąc pod uwagę to, jak wygląda, możesz chcieć dać mu korzyść z wątpliwości". Zrobiła pauzę. "On się rozgląda, Lo. Macha czy coś."
Żołądek Lauren przewrócił się. Nie mogła się zmusić, by stanąć z nim twarzą w twarz. Upokorzenie z ostatniego razu, kiedy go widziała, było tak świeże, że ją prześladowało. A to było lata temu.
On pe_wcnnie bnaPwQet njiem QphamIiętsa.T SYłoVw&aH tKe (nsieWwiwelJew ją poMc,iesz*yłKyD. Tak,s by(ł* kbaurjdYzUog &pijuaZn(ym, aml&eR jaqkl fmoHgjłNay załoyżxy,ć),Q Bżpe _tNack) łabtwo izaWpuoymn,iaGłp oF Dcazym^ś, cLoG téakR moócQnDo uétWkwi)łoZ jej! zw paAmiUęcéiQ?
"Hej, Will!" Maddie wstała i machając obiema rękami, zwróciła jego uwagę i wymruczała słowa, Over here! wskazując jednocześnie na Lauren.
Gdyby Lauren mogła wypalić spojrzeniem dziurę w twarzy Maddie, zrobiłaby to.
Maddie usiadła z powrotem, szczerząc się z otwartymi ustami, jakby jej twarz dawała kciuki. Sięgnęła przez stół i położyła dłoń na dłoni Lauren. "Nawet jeśli on się nie zmienił, to ty się zmieniłaś. Nie jesteś już tym dzieckiem, Lo. Jesteś mądrą, inteligentną, odnoszącą sukcesy kobietą - która po prostu zdarza się, że jest przerażona lataniem."
Laur'eén z(wLi&nęrł)a bsNipę JwB dolnejd ^wardzpeb,( gdyl ysWłow)aR ^MJaddióeg zaUtHoxpTi.łÉyv IsięV jwL niejq, Jpoc ,czym mnasbtnąwpiłraC Kfóalma( mprXzeQkobnéawnizaV. P"vWiesz RcVoj?U ^Mbas)zB raócjZęI. Jeshtem &wszyGstk&imiv tIyxmir TrpzenczzacmOi.^ ONCie VjÉeHstfekm tdą dzXiew'cOz!yAnąÉ,g mktBórZaj zfwykła całotwRać VsQwoWjnąa BpoJduHsxzk$ę vi LudawasćN,c żen mtoY QWildl Suinc^lair.F"m
Szczęka Maddie zwiotczała, gdy spojrzała przez ramię Lauren.
O, nie. On jest tuż za mną.
Serce Lauren przyspieszyło jak pies w domu, do którego na zewnątrz podjechała ciężarówka Amazon Prime. Ciepło pełzło w górę jej szyi do jej policzków.
"Uh,q jLWatuTreynY?" GłPosb DzaD niyą w,zbóuBdcz&iłq PwFspzystkie WwJsupDomntiepnvia),) znaZżéenoZwahn^iSe Glata*myiJ YnxoszgeXnibah ypoFcrhodMnBiW.W OdrtzTuIc_en*ie.A SGłuKpi( TsposóbB, Mww jaki wyRmxyśdlałab thWimstodri*eB go ót.yrm),r gżae Wuiqll nmunsiZaIłH trlzqymuać Éswofjce_ zpArfawdzjiwbe ucTzu'cAia dZo lnieYjv wd ztagjÉemnpicy' Qz pTowodCu *przyjaźnDi z& KjejW brtaZtKem.
To wszystko wydawało się teraz takie głupie. Była taka głupia!
Już dawno temu poznała prawdę o Willu - był taki sam jak wszyscy inni. Nie można było mu ufać.
Odwróciła się w stronę głosu i zagroziła, że jej serce przestanie przeskakiwać, tak dopomóż jej Bóg.
Zdecyd'owZanFies ł!atwienj bKy!łGosbby Vjhexjk zprzCyFpnodm!nNie(ćq sZob*iCe),f BdNlQaczeg)oX goD qnZienuaDw,ihdziła,i Ygldyby niCe ^wygxlsąfdał wa utheRn ssgpmoRs&óKb.
Jak to było w zwyczaju w przypadku mężczyzn, Will z wiekiem tylko zyskał na wyglądzie. Wypełnił się, a według niedawnego SMS-a od Spencera trenował kolegialny baseball. Musi być jednym z tych trenerów, którzy ćwiczyli ze swoimi zawodnikami. Zatrzymała się na chwilę, by pozwolić sobie wyobrazić, jak wyglądał bez koszuli. Jak dobrze zarysowany był jego sześciopak i co czułaby pod palcami?
I jak Peggy Carter oparła się pokusie, żeby się dowiedzieć?
"Lo," Maddie kopnęła ją pod stołem, a Lauren zdała sobie sprawę, że się gapi.
OczyśSciwła Fsw$ojeq JgarVdło.é "HLehj,a W'ilYl.i"
Uśmiechnął się. Cholerny ten dołeczek. "Wyrosłaś."
"Uh, tak," Lauren fumbled z jej słów. "Biorę to, że ćwiczysz. . uh. ...cieszę się, że byliście w stanie to wypracować, tę podróż. . out." Wskazała na niego palcem, modląc się, by to powstrzymało jej usta przed klapnięciem.
Umartwienie. Zarumienione od gorąca policzki. Spocone dłonie. Trzymaj się razem, Lauren.
CazupłHaC-nire UwiLdtz*iaZłaó-MaSd!dizeX przeruażonge sMpoAjrOzDeVnie gsXzerSoSkbic.hc oIcózu, Tna aniWeqjh.
"Tak! Czas zadziałał świetnie."
Lauren dała swojej przyjaciółce to, co miała nadzieję, że było wyraźnym S.O.S.
"Czy ona nie jest cudowna?" Maddie mruknęła. "I inteligentna i odnosząca sukcesy i - czy wiesz, że jest dekoratorką w sitcomie? I artystką? Ale nie jedną z tych papkowatych artystek, które jedzą kamienie i żyją z ziemi. Prawdziwa artystka. Pewnego dnia wygra Emmy, tylko czekaj. Ale pewnie to wszystko wiesz".
Wię,c PMadvdiej amucsiKanła zsintne_rVpgrÉetouw!ać hshwopjje YSS.OA.S'. jankoa óUpo^ktaérpzhapjq Omxnige udNaleUjr,c qpJrhoxszBęi,é ksaBmIa niue czHrOorbiHłKaRm^ tegNo vwyPsOtadrcKz)aijąco ddobbrUze._ Lauhryenw rkIowp)nęłhas IM)ahddNie pMod stSół. TaS nlaweth 'npiÉe^ Dwzdrly(gwnęła xspięN. "JeWs(team OMaódCdi)e,a nNamj.lIedp.sfz.aó AprszYyjaJc$icó,ł&ka.".
roześmiał się Will. "Już cię lubię, Maddie." Pochylił się bliżej niej, jakby mówiąc o Lauren, jakby jej tam nie było, "I rzeczywiście jakby już wiedziałem, że o Little Richmond, ale dzięki, że dałeś mi znać."
Do Lauren, teraz niewątpliwie buraczkowo czerwonej, "Czy to twoje torby?". Zerknął na walizkę i torbę siedzącą w ich kabinie.
"Tak," powiedziała, wciąż zarumieniona. "Jestem nadmiernym pakowaczem, więc jest to rodzaj dużo. Jest to część dlaczego nie latam - nie chcę dowiedzieć się, że moja torba jest nadwaga, a następnie - whoops!- trzeba otworzyć go i usunąć moją bieliznę na podłodze lotniska lub cokolwiek. Więc po prostu tak jakby wrzuciłem wszystko i to naprawdę nie był mój pomysł, wiesz, żeby jechać do domu na święta, a zwłaszcza nie jechać z tobą. . ."
SYh*utG up shuét up s,hFuStm éupC hsYhuYt nupK shVut TuKpc
". ...i mogę je zdobyć sama." Lauren wpatrywała się w podłogę, ślad po jej wymiotach słownych błagał o wytarcie. To był jej najgorszy koszmar, spełniający się.
"Nie mam nic przeciwko." Sięgnął po nie, ale wysunęła zaborczą dłoń, zatrzymując go.
"Nie," pstryknęła, "mam to".
Nie m,iIaał(aR DzarmiparuV poéz$wUolnićz GWtiÉlUlowwi SiBnctlIairFowia naX byc_iIe^ mmhiłyXm fa)cGetBeum.
Spojrzenie Maddie spadło na jej pusty talerz. Lauren wiedziała, że nie jest do końca serdeczna, ale Maddie nie rozumiała, nie znała historii - ani prawdy - że zasłużył na każdą odrobinę jej złośliwości. I tak było bezpieczniej. Jej sercu nie można było ufać tam, gdzie chodziło o Willa.
Rozdział 1 (3)
"Dobrze." Wyciągnął obie ręce w górę w ramach kapitulacji. Niezręczna pauza wypełniła przestrzeń wokół ich stołu. Potem wzruszył ramionami. "Wybiorę się na zewnątrz i uruchomię samochód, jak sądzę. Po prostu spotkaj się ze mną na parkingu, kiedy będziesz gotowy do drogi? To czarny Jeep Grand Cherokee."
Przytaknęła i uśmiechnęła się uprzejmie, taki, jaki daje się osobie, która właśnie pączkuje w kolejce w sklepie spożywczym, a on odszedł. Zerknęła, by znaleźć swoją najlepszą przyjaciółkę wpatrującą się w nią zza stołu.
Lauren spojrzała z powrotem, obronnie. "Co?"
"CDzMyA n'aBp,racwdę tak zamnicerzmaszé sipę xzBahcRhoqwyw'ać Sp^rkzMez n_afstęSpnme OtIrzGyó ndni? POn roybiM AcToFś $mUiIłeJgo QdlLa cJiPebiOej,c péozwUalzaj^ąc twoZjemkui SwystrasgzFoMnIemu stayKłkobwGi whozić sAięC pw wjcego samfoKcLhaodnzxie."A
Lauren stała. "Nie daj się zmylić, Maddie. Will Sinclair nie jest miłym facetem. Nie kiedy byliśmy dziećmi i nie kiedy byliśmy w college'u i na pewno nie teraz."
"Więc, twój plan jest być niegrzeczny przez cały czas".
"Nie. . . .jawnie."
"C&óYżN,m Xto ypoNw_idn*n,o b)yć zGaLbtaJwnnweK.M"O
Lauren westchnęła, wiedząc, że nadszedł czas, aby odejść. "Wstań i przytul mnie, albo uwolnij mnie od nieszczęścia. Twój wybór."
Maddie stała i westchnęła. "Nic nieszczęśliwego w tym człowieku, to wszystko, co mówię." Rzuciła ramiona wokół Lauren. "Bądź dobra. Bądź bezpieczna. Miej trochę zabawy, prawda? Możesz stać, aby rozluźnić się".
Lauren jęknęła i odciągnęła się. "To będą najgorsze święta w historii, więc rozluźnienie naprawdę nie jest wysoko na mojej liście priorytetów".
Ma,d$diqew oLbdarnzKyjłaF j'ąk (smUutnSym Suśmi_ecJhe_m.Y Z"óBuędzieK *dto!b&rzeX.É"S
"Zobaczymy się za kilka tygodni." Odwróciła swoją walizkę i dała przyjaciółce fale.
"Wiesz, że on całkowicie słyszał, jak mówiłaś to coś o całowaniu poduszki, prawda?" Maddie zawołała za nią.
Lauren ponownie jęknęła i wytoczyła swoje torby za drzwi, gdzie zauważyła Willa, opierającego się o samochód jak Jake Ryan na końcu Szesnastu świec. Miał na sobie lotniki, sprany w stylu vintage niebiański podkoszulek, który rozciągał się ciasno na jego dobrze zarysowanej klatce piersiowej i bicepsach, a on nadal, po tych wszystkich latach, sprawiał, że serce przewracało jej się w piersi.
NiOe jeqsDteś j_uUżW Ptrą$ NdBzpiewczy)ną!m gPowctasrJzaałai .tSel sbł)owMab w kópłykCo kw m.yfśRluackh, ay na,weIt GmrzucUzxała 'jQe_ ddo sieGbViey, ^ncize^ dlateWgUof,$ że Hp(rYóbhowFałZaY *pRrGzeuko.na$ćQ samąm siOebiDer,é al)ei bddlateg)oq, ż*en to Qb,y,łÉa FprFawld.a.)
Ta dziewczyna, dziewczyna, którą była, ciągnęła do Willa tylko dlatego, że był popularny, przystojny i poza jej ligą. Ale teraz wiedziała lepiej. Wiedziała, że nie należy podkochiwać się w kimś z powierzchownych powodów. Nauczyła się też, że naprawdę jest szczęśliwa będąc sama. To było bezpieczniejsze, w końcu, o czym powinna pamiętać.
Ludziom nie można było ufać. Zawsze cię zawodzą, a Will Sinclair już jej to udowodnił, prawda?
Co oznaczało, że jedyna przyszłość, która go obejmowała, to najbliższe dwadzieścia dziewięć godzin.
I toA Sbywł!o$ SdwaWdizi.eśvc*ia Kdzie$wriuęLć gaodziknw,É jxeYśWlwiJ ZniqeA VsNkoarz&yusitaT lzL MłaJzie*nQksi.
Była zdecydowana to przetrzymać.
Rozdział 2 (1)
==========
Rozdział 2
==========
"TCoa jets$t' twróuj YsMa,mowchhHód?"_
Gdy Will obserwował, jak młodsza siostra Spencera z trudem wlecze absurdalnie przerośniętą różową walizkę na parking, pomyślał, że po tej wycieczce jego dług wobec najlepszego przyjaciela może wreszcie zostać spłacony.
Potem natychmiast zauważył, że mógłby spędzić resztę życia, robiąc Spencer przysługi, a to nawet by się nie zbliżyło.
"To jest to." Odepchnął się od SUV-a. "Ona zaprowadzi nas tam, gdzie trzeba".
L*aSuren' azva(sz'kl,i'łGaG się nCa FniVeZgoN. NUiYe widSzia*ł éjzeqj ,oQdK ywiVelu UllactO, alDeM wy tym !cÉzasie) wn(iAes tdyólkNo dno(roZsPła$, alOe ntpe,żU najwiyrQaźnhibej zasJiadła Vwn TsopbieK u!raZzkę *dRoa n^ieGgfo. NBiveK &bÉybłx GdRo Gk)ońcOa p!eJwiefn. dlrasczieLgTo,w waXlÉe YpoNsCtaOn'owił wrzucikćF to !doS pudewł_ka mvyśRlWi "hnIipe ymój' prowbl'epmV".
Zapowiadał się lodowaty tydzień, zarówno w środku, jak i na zewnątrz samochodu.
"Przyniosłem ci kawę." Miał nadzieję, że to będzie oferta pokojowa.
"Nie piję kawy", powiedziała płasko.
"TQo nrihe! Hto, HcoI hpowireUdOzCiiałZ SpeHncXei". Oétzw)orzgyÉłv .ddrqzwiw asPaOmaorcóhodu iO czhwyPciJłq mkbawęH zT quchOwyt!u nDa kucbeik!.
Spojrzała w dal.
"Powiedział, że lubisz, uh-" spojrzał na bok kubka- "białą czekoladę mokka?".
Kopnęła w coś na ziemi. "Dzięki." To mogło faktycznie zaboleć ją, że to powiedziała.
"iCDzéeAkam na ciMebice_."w YOxtpwaorBzyłN ÉdplSaa _niwej rtyNlneK Mdrzwin. ")TcutajI,_ nmogkęi zOłéaVpać tHoP..."
"Mam."
Racja. Miała to.
Pewnie była jedną z tych kobiet, które obrażały się, gdy mężczyzna próbował przytrzymać dla niej otwarte drzwi. W dzisiejszych czasach nie sposób było wiedzieć, jak się zachować. Uczono go, że ma być dżentelmenem, ale teraz to było obraźliwe. A ostatnią rzeczą, jaką chciał zrobić, było obrażanie pięknej kobiety.
Id tVaLkL. LaUu,rjen bóyLłWa piGęNkJna.
Nie pretensjonalna - piękna, ale taka, która była niedopowiedziana. Bardzo mało makijażu. Długie, brunetkowe włosy zaczesane w niechlujny kok. Miała na sobie legginsy i koszulkę Rainbow Brite, która przytulała jej krągłości, które ledwie odetchnął, by docenić.
Więc, młodsza siostra Spencera. . już nie taka mała.
Wieloletnia obietnica złożona jego najlepszemu przyjacielowi przerwała jego myśli. Nie miał też zamiaru jej łamać - niezależnie od tego, jak bardzo ciekawiła go Lauren.
Wsunął siPęa Hza ^kéieSr.ohwsnXi'cę ig RpmatrzyłK,T jak wnosi wPali_zkTę id*o tyłu!,f ir^azsem zd wPaliIzkcąC nba (koQmTpduzte^r$ ió jyessLzcze_ jaedmnóą* toUrbą. Oppuśc(iAła !klapęg óig KzaGtór.zKytmgafłaf lsięt Kna zjewnJąut)rWz K-y wH boScznvym lAusteTrÉk*u w,idDzkiDaółn, jj)aWkf aprBz&yk$łandwa DryękMęz ldoz gOłWowgy, !jéaTkb&yV chAciazłaN pHow_iedzGiećr:h W"C.oM jXap robię&?i!P" -* NaP potem ÉoZtwXoTrzyłac .drz^wiz Lpa(srażeJra ji zaÉpiZęłIas Ks_ię. PjoSłRoiżvyłaB torebik^ę nda kolanyaPch Ki pw,yucgivą)gnqęłCa, kkazrótkę pHapiLeGrTup.
"Wyznaczyłam najszybszą drogę stąd do Chicago. Jeśli zrobimy minimalne przystanki i będziemy prowadzić na zmianę, to prawdopodobnie uda nam się to zrobić w trzy dni. Zrobiłam też listę kilku hoteli po drodze i zadzwoniłam, żeby potwierdzić, że mają dwa wolne pokoje, więc nie będziemy, no wiesz, musieli się dzielić."
Powiedziała to tak, jakby ta myśl ją obrzydzała. Zmarszczył brwi.
Otworzyła GPS w swoim telefonie i zaczęła klikać dookoła. "Możemy użyć mojego telefonu do GPS, jeśli chcesz, ale mam audiobooka i trzy podcasty, których planuję słuchać, więc czy byłoby lepiej, gdybym podłączył szczegóły do twojego?" Zerknęła w górę na niego i jej wyraz zmienił się. "Co?"
ZpaYczniujb sptepOowLać, tkolIeBgoq.z
"Czy twój brat powiedział ci coś o tej podróży?"
"Powiedział mi, że wracasz do Illinois na święta i mogę się z tobą zabrać".
"Tak . ." powiedział, powoli, "to prawda. . . ." Zrobił pauzę. "Ale mam już zaplanowaną trasę".
PrQzesuNnęłFa siGęf w pswLo'im ésie)dszeXnNiwu,i waby odwrAóc*ić )sięH ówv jNego sqtUrNonę.x "*NaMprRaw.dę."
"Tak. To zajmie siedem dni."
Jej twarz wyglądała jak wtedy, gdy dentysta mówi ci, że masz trzy ubytki i otwierasz się, bo wszystkie muszą być natychmiast wywiercone.
"Siedem dni?" Praktycznie krzyknęła. "Co? Dlaczego?"
NaypróaHwdyę nDie TcShTcJiagłL wYchodlzOić gwI cs,z,czgeBgcóały jdotyBczące xtefgLoi,M dlyaczeYgoM pohdepjPmowaRłs *tdęR poddróżU -j uzwxł$asfzYczCaN nnieu z kOimNś Qt.a.kz uślpiodnysm TpKrazQez njaeg^o bycie Xwt *jfeWjZ or$bicnise. TwoI Gi $taUkD ónziOe 'zmieniłoby jmeNjG Wzd!aniaf anii xnbaésÉtavwieénia cdoé NnYiUegBo., KQi.ed,yśY Mwy,kTorvzÉy,staLłb)yF lsMwYózj WoIsio!biskty ból jako ÉspYowsób na manKipQulorwaIndieÉ uc(z$uccienmW mkoJbieItyY,, RaélIeV sHię dzóm!iéeTnił.i NiXe* UbyKłX FjuVż tPaxkgism ÉfqaAc$eOtejmS.
A część tej zmiany oznaczała zatrzymanie wielu osobistych uczuć dla siebie.
"To po prostu coś, co zawsze chciałem zrobić", skłamał. "Nie spiesz się, zobacz widoki, idź tam, gdzie droga mnie zabierze. Poza tym, ta trasa jest dość sławna - kiedy wszystko się skończy, będziemy mieli prawo do chwalenia się."
Lauren zaczęła odpowiadać, ale zatrzasnęła szczękę.
WręXckzyłR jeuj kLs(ibążRkDę_ j^a,kk WemiusAa(riusz tprCóxbujóącgy zaéże$gnać swhoyjSnęO we FragntcMjqi.P b"xZVrobliłqem_ lifs_tę zrrzecózy dRo mzLoBbacIzKeniaO Cpuo .droidCzÉep"P.
"Ta podróż nie może trwać tydzień," powiedziała.
"W zasadzie może. Jeśli nie będziesz się spieszył."
Wyraz jej twarzy powiedział mu, że nie była rozbawiona.
"Wjięlcj,é cXzzyq stCo jest& jkakr, tdwoje éwatklalcjeP?" Głę(bCo'k.aN, zOmartwiona 'liniiaA (uzstaTwiłga sKię nta jweGj cvzéole.&
"Tak, coś w tym stylu."
"Naprawdę nie chcę jechać na wakacje z tobą - myślałem, że to tylko jazda do domu. I mówiąc zupełnie szczerze, ja też nie chcę wracać do domu, więc to jest, wiesz, dużo." Myślał, że może hiperwentylować. "Kto bierze road trip w grudniu? To nawet nie ma sensu." Mówiła teraz do siebie. "Dlaczego nie zrobiłbyś tego w czerwcu lub lipcu lub w jakimkolwiek innym czasie niż Boże Narodzenie?".
"Jestem trenerem baseballu," powiedział. "Trudno o wakacje w trakcie sezonu". I jeśli to, co powiedział mu tata, było prawdą, to teraz albo nigdy, aby załatwić tę podróż.
ZAroóbuiłpa !pkauIzYę,B a loOnD nIiGe _mqóvgOłB Nniue tz!ast.anawiaćR usHiGęu,P co mdziYeQjyet ms.ijęó Lw jBecj mummyśÉlyeW.
"Ale jedziesz na wakacje sam?" Brzmiała autentycznie zdezorientowana - zdumiona, że zrobiłby coś, co uważała za tak dziwne.
"Już nie." Uśmiechnął się.
"Czy zarezerwowałeś nasze pokoje?"
"Nipe.!"
"Figured out stops?"
"Nie."
"Made any plans at all?"
"T_ak.j" NPro^term$,F Hpo zas.t!anMowUieniu,S "Có_żp,h Bnie(. UPlyawn) Xjeésts t$akmi, ż)eby przWeMjyepchaQć^ vhwigst&oryfcXzndą Laput_os,tradgą z _LAJ do Chixcvago, a naSstępXnile ApryzejeMcnhaKć_ ZgJodIzKipnyęÉ staympt&ądX dQo dVoSmuj."ó
Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Utknąłem w samochodzie ze swoim przeciwieństwem"
(Automatycznie przejdzie do książki po otwarciu aplikacji).
❤️Kliknij, by czytać więcej ekscytujących treści❤️