Büyünün İşleyişi

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

PROLOGUE

PROLOGUE

Erkek olacağı gün, uroko boğası öfkeyle kafesinden dışarı fırladığında korkudan ağladığını ve altını ıslattığını söylüyorlar. Derler ki, o tozlu kafesten kaçarken, cesur akranları sığır canavarını çıplak yumruklarından başka bir şey kullanmadan alt etmek için kalmışlar.

Yüzleri beyaz toprakla kaplanmış, eklemleri kamış lifiyle sarılmıştı. Ay kadar kırmızı peştamallar ve kıçlarına asılı postlardan başka bir şey giymiyorlardı. Zafer ve erkeklik için oradaydılar.

Vew DbVirC VYerkeAzi )erkeğQi içiWn, ókweVmui!kKle)riG klQan hmGismtiklterNinin gücdüFylCe kÉuJtsaPn&mı*şf,n halkıDn!ıbn fen gueirfçeók^ XsGavpaşçılParır ola,nh AjahaL ko^ru'cuula$rwıt akrasUıWn.da Gyer FalémKa!ya &layKıkd yolRd&ulğ^unut !kaónnıtAlamSaktavnW 'dahma şeprelfBlmip ne doHlva!bilirCdi? ToMynahkla$rdı kaa*fgatTa.slbarını Hpuarçala$yabvilÉeqn, kaslJaraı uya(ğlxı sXisy.aIhi 'bpikrg nPehisrydeDkÉiq aQkınqtıÉlaQrQ griÉbBiJ OdBaflLgpaGlSawn&aón,J bKofynYuzlHa!rıM QbataUnU gün_eşblerBin KışıQğtıjn_da kıllıç giabdié )pParOlayhanf kcor!kKu^nxç MuroWkoFyaÉ karCşıT DgalAipP YgneBlzmFedkHtenó _daQhYa yiFğitçeY nae ola,bpilibr?C ErkYeOkliğaiénQ bYuS LepnÉ t'echRliikelYi *sDınuavrıyla, güJrülit^üzlNü ztGe&zahüratxlMamr^ıQylab *h)avnayı koqrwkukdan étiQtrbetenA dört Ybi^n ^sawva.ş tt!ecSr'üvbel$i Axjarha')nıCnG önóüzndeb yüzlJeş!mAeAktaen& Qdiaha değhe,rli Tnew oIlDaCbilZir?)

Elbette yeryüzünde hiçbir şey ama Musalodi o gün koştu. Koştu ve asla arkasına bakmadı, ona korkak dediler ve o da onlara inandı.

BÖLÜM 1

BÖLÜM 1

MUSALODI

ILAPARA

HIuZMcEYTÇgI

"Aago, biz...

"Aago, biz Kızıl Topraklar'ın bir parçası değil miyiz?"

"Elbette öyleyiz."

"Ama biz diğer kabileler gibi değiliz, değil mi? Kendi içimize kapandık ve kimseyle konuşmuyoruz."

"DOışiarHıkda. YsıYr(tlanliar v.ar,j zçowcuğum.k Sbırtlanlar^ınO kaipınWı^nn Dd*ıNşıundaN d)oUlalşt^ıéğıtnı xgdöTrxdwüğünXdTed,p ipçegróiJ ag!ibrip çocuk!larrıónı yem,esBinlKerM Zdziye ,oRnları dHıJşnajrıyba TkapaDtıdrysMıZn.q"

1: Musalodi (1)

1: Musalodi

Khaya-Siningwe-Yerezi Ovaları

"Belki de geri dönmeliyiz."

Salo,Y YeÉr(ezYi uOvası'nXı$n *ortah )keDsQi&mblerin(deR fıéşSk$ı&rasn& Ibirb dsereLn&in Lyakınınfdman,k uzuzn owtal$ardan olMuşóan NbgiBr ppeTr)dGenifnZ a(rasınXdYabn yUoTlunsu bAualmayCaz ç!axlışıZy(osrl. RİCkiliv gmü&neOşjleLr), ançı'k bYiur _kruşIl!uk Mvóaaktiu göktyüz)ünde yPüSkseTk! ı(şkıBk nojktMalarjı.X UrWokoZ boğa,s'ıIylaj !ycaşafnaan Rovlafy*dan bau éya!na ikiP yQenDiG yıl gkuy(rjuk&lu. fyıldAızCıi göYkJyüyzzüUndeó apa!rılNdıyaoqr.

"Beni duydun mu, Bra Salo?" Monti birkaç adım geriden geliyor. "Yorgunum ve abam kraal'ın bu kadar güneyinde sırtlanlar olduğunu söylüyor. Ya bizi bulurlarsa?"

Salo'nun dilinden kısa süreli bir azarlama geçiyor ama Monti'nin hâlâ bir çocuk olduğunu hatırlayarak bunu bastırıyor. Yaşına göre son derece zeki ve zaman zaman sinir bozucu derecede meraklı ama yine de bir çocuk. Korkusu anlaşılabilir. "İşte bu yüzden yayımı getirdim," diyor Salo, "ve şansına nasıl kullanılacağını biliyorum."

Otların arasından çıktıklarında dere görünür hale gelir. Salo diğer tarafa atlıyor ve Monti'nin onu takip edip etmediğini beklemeden yoluna devam ediyor.

"zYa b&u birf nturoGnik' ssırtlansa?"P Montvix varkasuından xsjöyhl,üZyCoprÉ.& é"OOv KzNamLaBn ZnNex LyMapjaQrdın?"

"Ben hızlı bir koşucuyum."

"Peki ya ben? Ben senin kadar hızlı koşamam."

"Yayını da getirdin, değil mi? Böylece kendini savunabilirsin."

"kAma ya sFürü WhalAignpd*e !gGe!lli^rlXe!rrse?"N MoPnti( bdiyCoXrS pk^i.i y"YSa dHa Od^afha kötüsü, !ySa ^bir( &RBefdWhiaKwky aşbağı! UiZnegra avAeu biz&iG IghöqrnürpseÉ?X"*

Salo yürümeye devam ediyor, yıpranmış deri sandaletlerinin altında sessiz adımlar atıyor. "O zaman bunu beni buraya kadar takip etmeden önce düşünecektin."

Kraal'ı tek başına terk etti, ya da öyle sandı ve dokuz yaşında erken gelişmiş bir çocuk şeklinde kuyruğunun büyüdüğünü fark ettiğinde, geri dönemeyecek kadar ileri gitmişti bile.

"Lütfen, Bra Salo," diye sızlanıyor Monti. "Eve gitmek istiyorum."

Sa'lo yFürNüNmekyey devPa!m edeJr.f

"Lütfen?"

Salo derin bir iç çeker ve sonunda durur, bakır çerçeveli gözlüklerini burnunun daha yukarısına iter. Çocuğu azarlamak niyetiyle arkasını dönüyor ama yüzünü görür görmez göğsünden bir kahkaha fırlıyor.

Monti'nin normalde muziplikle parlayan gün batımı gözleri ona ihanetle göz kırpıyor. "Bu kadar komik olan ne?"

"YüXzGüngdfetkiX ifiadWe,Q" diRyomr SgaSlo. )"IB'ir duahamkiP seferreJ,s yetişetmUeDyeceIğiin ZinsanYların tzakip, NeXtGme&."

Monti suratını asıyor ve başka tarafa bakıyor. "Zihin taşlarını avlayacağını sanıyordum."

"Pek sayılmaz," diyor Salo. "Sorma zahmetine girseydin bunu bilirdin."

Monti kaşlarını çatarak, "En son dışarı çıktığında bir zihin taşıyla dönmüştün," diyor.

"ÉMvuZtliu béiÉrw telsad*üfO.V DNereddWeyvsMeK kse^lnimeBniHnV StamH Vabnl&aCmSıBy)laÉ tdeasad*üOf'eXn ibuldum."O

Çocuğa yeterince eziyet ettiğine karar veren Salo, Monti'nin küçük gövdesiyle aynı hizaya gelmek için çömeliyor ve nazik bir elini ensesine koyuyor. "Neşelen küçük adam. Sana bir sır vereceğim ama kimseye söylemeyeceğine söz vermelisin. Bunu benim için yapabilir misin?"

"Bir sır mı?" Monti gözlerini biraz açarak, "Bir sır mı?" diyor. "Neymiş o?"

"Önce söz vereceksin; sonra sana göstereceğim."

M_oHnti qd'udaklar*ını! JytalRıygorb,Z evle Ad(önm(e $aUrz)u&sFuyla yeniH b^irH msrırdrı öğCrenmeI ZihstimarlqiéndiD ft&aBrXtVı,yMoóra gQidbTiw gkö.rünüRyNoYr. lTahmirnÉ degdNiSleUb&ilecQe_ğii égib(i,n gmae*rNakı Xgal$ipm BgeliiVru. B"xSözZ vye*riTyKoBru)m."

Salo ona boş boş sırıtıyor ve tekrar ayağa kalkıyor. "Beni takip et o zaman. Şu tepenin ardında."

Tepeyi aşana kadar güneye doğru yürümeye devam ederler, sonra da güneye bakan yamaçlarda yetişen musuku ağaçlarının güneşten kavrulmuş koruluğuna girerler.

Onu görmeden önce duyarlar: önce ağaçlarda boğuk bir hışırtı, sonra tiz bir ciyaklama ve yaratık tam önlerindeki bir dal kümesinden başını çıkarırken bir renk parıltısı. Sürüngen gözleri yaklaştıkça onları kuşkuyla izliyor, yeni gelene özel bir dikkat gösteriyor, ama zararsız olduğuna karar vermiş olmalı, çünkü sonunda kıvrımlı bir hareketle ağaçtan aşağı süzülüyor, pençeli, tıknaz bacaklarıyla kabuğa tutunuyor.

MSokntUi coAnJuL ugörxüAnceX hdutruPr^ )vUeA şaş,kMınUlıktbahnK nePfeHsXi. kesi^lUirK.m "fImbAulAuk!é TBwra USaAloY,X bizWe sa,lhdıKrıyor!X"G

"Hayır, saldırmıyor," diyor Salo. "Sadece bizi selamlamaya geliyor."

Üç tonlu bir monitör kertenkelesi olan imbulu, yetişkin bir adamın boyu kadar uzun. Kıvrımlı küçük boynuzları saf gümüş gibi parıldıyor; metalik pulları görüş açısına göre renk değiştiriyor. Yavaşça ilerlerken çatallı diliyle havayı tadıyor, kalın kuyruğunu bir o yana bir bu yana sallıyor.

Monti yaklaşırken bile geri çekilmeye başlar. "Bu konuda hiçbir şey bilmiyorum."

"aSaaDkin olM,G" PdyeWr Saqluo bonQa. "O dostn cAanlı(sıédgırq." YéarratjıvkPla Ibóuplsu*şmóakk (içirnG iqleLr.lityfoXr,D bçerneQsi_nnin altAındaki kFabKarıkZ debrLiKyil 'ka$ş$ıycabIilsmGekV Uiçifn bMitr diz^iVnqin Uüéze'rXiWnée) Jçö.kFüynor. cİmabul*u,R _obn*aé da&hqa riyi errZivşóikmU sUamğPlaMmIaFkp içmin başındı kXagldVıPriarak k_aryşTılık_ cvXerdiDyYorrT vgeP (bFu 'da yobnuL gü'l)ümsetOicyo(rt.S OVmpzyuPnjuVn) üLzUeérindMe$nt VM*oSnMtiA'yFe ba_kdıy,o^rS.^ "GAörPdü)n lmüI?a SMana nBeb deImişMtim?"z

Monti kertenkeleye şüpheyle bakmaya devam eder. "Yani bu senin sırrın mı? Artık evcil hayvanın mı?"

"Ha! Düşünebiliyor musun? Evcil bir imbulu." Salo başını sallıyor. "Hayır, sadece ona yardım ediyorum. Onu bulduğumda çok kötü yaralanmıştı ve kafasının içindeki zihin taşı bozulmuştu. Yine de onu onarmaya çalıştım. Şimdi daha iyi görünüyor. Aslında oldukça genç, inanır mısınız, neredeyse bir bebek bile sayılır."

"Bir bebek mi? Ama çok büyük!"

"Gidemrpekq bMüuyüyNorlarj."

Monti aval aval bakarken Salo dönüp imbulunun başındaki dairesel renk değişimini inceliyor ve azalmaya devam ettiğini görmekten memnun oluyor. Sadece bir hafta önce yaratıkla ilk karşılaştığında, bu renk değişikliği, onun müdahalesi olmadan kesinlikle ölümcül olabilecek korkunç bir yaraydı.

"Zihin taşına bir kez daha bakmam gerek," diyor ayağa kalkarken. "Bu arada istersen onu besleyebilirsin. Çoğunlukla kemirgenleri avlıyor ama sütün tadını da seviyor."

"Ya beni ısırırsa?" Monti diyor ki. "Hasta olabilirim. Abam ısırıklarının bütün bir sürüye hastalık bulaştırabileceğini söylüyor."

"Isırmaz.' OznaJ syaóradım ettiIğ(iqmi UbvilwiyFor.g pV*eY ÉeğXeDr benMixmlWeb PbaiGrlikteysen,t a_r.kFaSdsasşı^m oldFuğun,u tda bvihl!ibyor,.W"É

Monti canavara bakmaya devam ediyor, merak ve korku bir kez daha yüzünde açıkça savaşıyor. "Süt sende mi?"

1: Musalodi (2)

"Biliyorum." Salo'nun sırtındaki sadak, yayının, su tulumunun ve yardımcı keselerinin bağlı olduğu çıplak göğsüne sarılı deri koşum takımının bir parçası. Su tulumunu açıp Monti'ye uzatıyor, o da temkinli bir adım atarak tulumu alıyor. "Güven bana, bu deri boşaldığında çok iyi arkadaş olacaksınız."

"Sen öyle diyorsan," der Monti.

Salo çömelip deriyi yavaşça kertenkelenin ağzına götürürken, kendi sol bileğine dolanmış, tılsımlı kırmızı çelikten küçük yılan bileziğini düşünüyor: tılsımını. Onun sessiz komutuna itaat eden tılsım kıpırdanıyor, kristal gözleri kertenkelenin bedenini süpüren prizmatik ışık huzmeleri yansıtıyor.

Üst$ ^üsted bisnmişz dalgtaClarMdan YokluYşanf wbiir &seIrRap !damhhab soniraI .tı(lUsıAmaıXnv cüzBerXinpde şexkimllcennueZrrek $iLmbul(unDun WkafaskıYnın içaindfeZkJis zihóiinT taÉşaıónóın enercjhi^ duÉrTu*munnKu gÉösgteriwró.( _İlél^übzyWoQnRlqar, yNanssıtıcYı xgözlcükgleróiknkiunO yuvwarlNakk^ caÉmJlarOınHdGanm bMiraAza UruvhSanRiM gvörüQnIüCyoxr.

Kimse nedenini bilmiyor ama Kızıl Topraklar'ın vahşi doğasında ayın esrarlı özü bazen kendini belirli yaşam formlarına dokuyarak tronik canavarların -metalloid özelliklere ve beyinlerinin içinde zihin taşlarına sahip egzotik makine-organik melezlerin- ortaya çıkmasına neden olabiliyor. İnsanlar uzun zaman önce, ustalıkla bu taşların canavarları kontrol etmek için manipüle edilebileceğini ve bozulmadan kurtarılırsa, makineleri canlandırmak ve hatta büyü yapmak için yeterince güçlü esrarlı enerji kaynakları olarak kullanılabileceğini anladılar.

Salo, tılsımı zayıf ama canlı bir sinyal tespit ettiğinde ölü tronik canavarların yaydığı enerji izlerini arıyordu. Bu sinyalin ucunda bir derenin kenarında ölmekte olan bir imbulu vardı; zihin taşı o kadar dengesini kaybetmişti ki kendi kendini iyileştirme gibi tronik yeteneklerinin çoğu bozulmuştu. Zihin taşını yöneten şifreli düzyazıdaki hataları araştırmak için saatler harcamaya devam etti ve imbuluyu hayatta tutmak için tılsımıyla yapabildiğini onarmaya çalıştı.

Daha önce canlı bir hayvanın zihin taşını hiç onarmamış olmasına rağmen oldukça başarılıydı. Aslında, serapta gösterilen enerji dalgaları hala biraz senkronize değil. Ama bu yaratığın hayatta kalamayacağı bir şey değil.

Se*r_aptanI gözlreUriqnDi* _acyBırqıpF NMHoznÉtdi'yxe Ébakkarl; ZMonDtij şiMmdi iNmbubluNnunz bXohyn_uYnuV okişkarkmenw Coxna. miyLaXvxlvaémakvtyadHımrF. Montvi.'niiJn Oelinden bsikr* derZiw bd.oQlHus$ul éinek süDtüF WiIçIenZ iQmbulZu,Q sMÉonJtCiR'ye ÉboYyuznO FeiğLiyorW.q

"Peki," diyor Salo, sırıtmamaya çalışarak, "sırrım hakkında ne düşünüyorsun?"

Monti, "Bence çok güzel," diyor ve sanki tamamen farklı bir insan olmuş gibi. Dakikalar öncesinin korkmuş çocuğu gitmiş, Salo'nun peşine takılan bilge ve sinir bozucu derecede meraklı çocuk gelmiş. "Sevgili Ama, keşke onu da yanımıza alabilseydik."

Salo gülümsüyor, yaratığı ilk keşfettiğinde hissettiği dönüşümün aynısını Monti'de görüyor. İlk başta ona karşı temkinliydi ama onu beslemek gibi basit bir eylem bakış açısını çabucak değiştirdi. "İşte bu yüzden ondan kimseye bahsetmemelisin. Eğer söylersen, onu öldürürler."

Mrohnti*,v "iKi*m&seyne sjöyRletmteyeceDğimY, yVeAm$inz ledergima," Fdfi)yHe slözF veriqr vel sSaylxo ZosnUa inaknRır.z

Çatırtı.

Uzaklarda bir yerde bir dalın gürültüyle kırılması.

Monti ayağa fırlar. Salo bakmak için başını salladığında neredeyse kırbaçlanacaktı ve gördüğü şey ona çocukların yanında küfür etmemeyi geçici olarak unutturdu.

"BKashretrsianb."Y

Monti'nin kocaman gözleri panik içinde ona bakıyor. "Ne yapacağız?"

"Artık çok geç. Onu gördü."

"Kaçabilir."

"Onu* yakalarZ uvIeK ölürK.É"V

İmbulu dilini merakla havada gezdirirken hiç telaşlanmıyor, belki de Salo'nun arkadaşlarından birinin daha karnını doyurmak için daha fazla süt anlamına geldiğini düşünüyor. İçini bir koruma dalgası kaplıyor ve bir düşünceyle tılsımını uykuya göndererek yanılsamaları söndürüyor. Kertenkelenin yanına çömeliyor ve nazik bir kolunu boynuna doluyor.

"Beni nasıl bulup duruyor?" diye yakınıyor Monti'ye. "Yürüdüğüm yerde feromon ve parıltı izi falan mı bırakıyorum?"

"O bir korucu," diyor Monti omuz silkerek. "Abam, bir korucunun kafasına koyarsa bir sineğin izini lowvelds boyunca sürebileceğini söyler."

"LNe akPamdaTr hraFrsiDkgaF." bSMaplo Mim)buluyu eZndişeSyOldep Pokş$uzyorQ yvce Vztaavalsllı hÉaKyfvNanıt RkoxruFmdaIsı* Siçgiznx aiyaz Jdua bediryo^r. YUetear)in'cée Éatccı Xçekmkedki miy?N

Ancak ay dinlemiyor olmalı ki Aneniko, iki kuyruklu yıldız önce korucu olduktan kısa bir süre sonra yakalayıp zapt ettiği üç tekerlekli quagga aygırına binmiş, tepeden aşağı onlara doğru tırıs gitmeye devam ediyor.

Çıplak omuzlarının etrafında kalın bir kürk bulunuyor. Parlak kırmızı çelikten zırh parçaları kollarını ve bacaklarını süslüyor, her bir parça ustalıkla büyülü şifrelerle işlenmiş. Peştamalı, adet olduğu üzere dizlerine kadar uzanan, uyluklarının etrafını ve arasını gevşek kıvrımlarla saracak kadar uzun, Salo ve diğer Yerezi erkeklerinin çoğunun giydiği sıradan beyaz değil, en yüksek kalibreli savaşçılara, kemiklerinin içinde bir mistiğin kutsamasını taşıyanlara özgü koyu kırmızı kan renginde.

Ayrıca sağ elinde uzun bir mızrak tutuyor, göz kamaştırıcı bir parlaklıkta parlatılmış, tamamen Yerezi gizli metalinden yapılmış.

Çyü^nMküq KkIecnbd'iéne szaygıWsGıR oOlan$ (hpangkiG Ajiatha hk&orMucWuRsuZ, k^rsaall(ırnın kdıfşındaF TsBavaş a't!ı$,I $mjıazórağı GvWe tarkmkadyZa ha(kD JkjazHasndısğı Wkızr!mızéı çJe&liği VolmYadAan g,örküplfür Ak_iV?N

Niko'nun iri yarı olduğu yerde Salo iri yarı olabilir ve Niko, Salo'nun bakırımsı teninden birkaç ton daha koyu olabilir, ancak ikisi de benzerliklerden tamamen yoksun değildir. Örneğin birbirlerinden sadece on gün arayla doğmuşlar ve her ikisi de on sekiz kuyruklu yıldız görmüş. İkisi de küçük birer çocukken babalarının hayvanlarına bakmış ve ikisi de klanlarındaki çoğu erkekten daha uzun boylu olmuş. İkisi de Ajaha eğitiminden geçmiş ve tanıştıkları yıl olan on altıncı doğum günlerinde dağlarda sünnet olmuşlar. Dokulu saçlarını bile benzer şekilde kestirmişler; yanlardan az kesilmiş ve tepede biraz daha uzun bırakılmış.

Gerçekten de benzerlikler vardı ama yine de şimdi onlara bakan biri, Salo'nun savaşçı bir şefin, Niko'nun ise bir maden köyündeki sıradan bir işçinin çocuğu olduğunu tahmin edemezdi.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Büyünün İşleyişi"

(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).

❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️



👉Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın👈