Μυστικά του φρουρού

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - Κεφάλαιο 1

1      
Κλείνω την πόρτα του ντουλαπιού, με τον ήχο να αντηχεί στους τσιμεντένιους τοίχους του άδειου δωματίου. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, πατάω το play στο τηλέφωνό μου και η λίστα αναπαραγωγής μου συνεχίζει από εκεί που την άφησα στο τέλος της χθεσινής προπόνησης. Το "All Around Me" των Flyleaf ακούγεται στα αυτιά μου. Ανεβάζω την ένταση και αφήνω τη μουσική να βγάλει από μέσα μου το θηρίο, καθώς σχεδιάζω νοερά πώς θα κυριαρχήσω σε αυτόν τον αγώνα. 
Ο Τάλον πάντα κοροϊδεύει αυτό το κομμάτι της ρουτίνας μου πριν τον αγώνα. Δεν καταλαβαίνει την ανάγκη μου να οραματίζομαι να τσακίζω κάποιον, ειδικά όταν δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι ο αντίπαλός μου. Δυστυχώς, είναι ένα από τα πολλά πράγματα που δεν μπορώ να του εξηγήσω. 
ΊχRνyη από' όT,τ'ιT &υ&πgάbρχTειU μέσ&α jμhουl α&νάβουKν Gσ(ε όSλο nμοXυQ .τοC Fσώμα.K SΗM RμnυστηBριzώδηYςD σRπίhθαn τlηςG éι*κjαSνό_τηταcς αxπpλgώνvεWτα*ιu μNέσ,α Dμου σαNν tνωGχελικiή) γIάpτ,αg, hκzαιP fόσ'ο Mκ,ιu BανA αvπ_ολIαGμβάνω αkυτή τηJ ρaοή UδéύNνrαOμbηQς,P φKρhονpτίζωc kνα τXηνc $κραXτaώ $υπόD έλcε'γdχο.É Α!ν τvηνP υIποUδ,ε$χzτώ uπnάGραq πpολύH, θαJ μsεz HπóλRηTμiμNυAρ&ίfσqειN κXαι YθαP kμε μqεταvτVρhέyψει &στ*ην& 'αGνθρóώ_πινηG εbκtδtοχ^ήu μιdας& )σπίQθαςc rτDης 4tηςD aΙ&ο_υ^λHίHοLυ. ΑFυWτVόÉ hθα, χJαTλοOύσεl sεóνMτcεHλώςO το Fθέ)ατhρο sτουx είCμÉα!ιd &σSαν Jόλου&ς! τ.ους άkλjλο*υςm BπbοXυ& πMροσπα'θώé νÉαT δAιwαOτuηjρbήσCωm. 
Η μυρωδιά του όποιου καθαριστικού χρησιμοποιούν για να καταπολεμήσουν την υπολειμματική οσμή των ιδρωμένων σωμάτων κάθεται βαριά αλλά ευχάριστα στον αέρα. Αναπνέω την καθαρή λεμονάτη μυρωδιά καθώς τεντώνω μεθοδικά και προετοιμάζω το σώμα μου για τον αγώνα. Δεν ξέρω τι λέει για μένα, αλλά βρίσκω την έντονη μυρωδιά αυτού του δωματίου ανακουφιστική. Ο εγκέφαλός μου το συνδέει με τη σκληρή δουλειά και την επιτυχία. Ορκίζομαι, κάθε γυμναστήριο που έχω γυμναστεί ποτέ και κάθε αποδυτήριο που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ έχει την ίδια μυρωδιά εσπεριδοειδών. 
Το growly κομμάτι του "I'm so Sick" αρχίζει να ρέει στα αυτιά μου, όταν η μεταλλική πόρτα ανοίγει με κρότο και μπαίνει μέσα ο Talon. Μοιάζει σαν να έπρεπε να μπαίνει σε μια αίθουσα συνεδριάσεων αντί γι' αυτό το τσιμεντένιο, με άρωμα λεμονιού αποδυτήριο. Το κοστούμι του είναι κατά παραγγελία και πεντακάθαρο, σε αντίθεση με την παλιά, τραχιά, Βίκινγκ ατμόσφαιρα που αποπνέει το υπόλοιπο σώμα του. 
Είχε μακριά μαλλιά την πρώτη φορά που τον συνάντησα. Οι ξανθές τούφες χόρευαν στον άνεμο και τα γαλάζια μάτια του ωκεανού με κοιτούσαν, καθώς στεκόμουν στην οροφή του SUV του με μια πέτρα στο χέρι. Ήμουν δεκαπέντε χρονών και άστεγη, τρέχοντας να ξεφύγω από μερικούς μαλάκες που τσαντίστηκαν που τόλμησα να αντισταθώ όταν η παρέα τους προσπάθησε να μου κλέψει το σακίδιο. 
Ο *ΤάλwονD TφορmάéεÉιx tτHα SμαλGλóιάP τοmυ óκqουYρεμKέÉνIα τώρα, yταg γzένιαM τοVυ 'πjιHοP κMοkνxτfάl,Q πYιpο fπjερTι$ποkι.ημένNα. yΟfι τvρCίyχTε.ς στaοZ πUρόJσωπQο Wκdρdύjβéουνt εzλάχrισταT VτοS τετbρYάQγωνQοl σ^αγόνι ή τxην. DαιZχμsηρ$ή nμdύτη nτου.* ZΑYν_αPκwάλpυRψNα aμgεR ταZ Dχ'ρVό.νkιlα* hότtι ταd MγCαλdάXζιαD Gμάτrιmαa uτουD φαbί&νεται να 'μtαλακώnνtου.νK éμόνοy γιIαL μέ,ναA. ΌλοIι Gο&ι Qάλ*λGο*ι βCλέuπ$οOυν τ)ην aαδίσ)τα)κτnαé IψkυlχbρaήX éκ)αMι' Mυ!πολ!ογιστι,κήW πλεsυqρvάH τοéυL vΤ_άRλο!νb. FΕγFώ; wΕyγ,ώK έχDω τ(οgν JπρTοσcτάτη PκIαι τNον. φAίλZο. ,Μcε Oύuψxος y1,8q0 Dμ.Z, εóίνUαiιO αρκCεpτά wψηλxόtςT wγBι^α rναl μFεj ξPεπsερcνzάOεTιi,$ κ(αWι όxλα rπBάSνIω sτο$υN -PαPπόf JτKοS ^μέRγεθjός) TτοKυp Sμέmχiρι Gτον τρOόποl VπDουh συyμPπ(εdριcφRέ$ρcετZαFιU-I &δDείχν(ουν$:h "AΜην ÉτwαG rβWάζεzις μfαbζίó μοJυ"!. 
"Είσαι έτοιμος;" Ρωτάει και γνέφω. 
"Ωραία. Με την ησυχία σου. Δώσε μια καλή παράσταση. Μετά εξοντώστε τον", με προπονεί, χωρίς να χρειάζεται να δώσω οδηγίες. 
Γρυλίζω επιδοκιμαστικά για την κακία του, αν και δεν μπορώ να μην γουρλώσω και τα μάτια μου. Αυτό δεν είναι κανένας χορός με χορογραφία, και το ξέρει. Ο Τάλον καγχάζει, διαβάζοντας τις σκέψεις μου από την έκφραση του προσώπου μου. Ο οδηγός που με έφερε εδώ εξακολουθεί να στέκεται στη γωνία του δωματίου. Η σπονδυλική του στήλη σκληραίνει στο άκουσμα της ευθυμίας του Τάλον, λες και το γέλιο του ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Απ' όσο ξέρω, αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. 
Εκxτόuς MτηHς εκNπcαuίδευσyηςw Gκ$α_ι της dμéάkχηYς,s κSρατώ _τLη μύ^τLηW μBοéυ έtξcω απQό τMις δJουkλhε^ιέ_ςG uτουW ΤjάSλονg,* αλmλMά óσsίγUουYραT Bθα μvπορούÉσlε lνQαR lεcίjναιé Kο vτύlπ)οÉςd lπpουK μNοuιHρbάXζxεZι τοX éγέλ$ιAο tμεP jθnάéνIαWτο. lΕγUώ sδPενA είμnαιx tτόFσο επnιπ_ό!λαιyοSς&,q IαhλλBάI δ^ενB έJχkω κhαlι κJαéνdένDαtν εlνiδiοιαNσμqό γ$ια ÉτRον cθάXνα$τοQ.M DΓÉυóρί(ζωt τοdν αυχxένhαL μουl zσyεZ aμFια dπρUοfσQπάθ_ειcαh νQα μ)εuτριάHσBω nτkην_ προσμmονή Bπου, hνι'ώθωr.K ΑυFτό μο)υn Uσυμβαίν_εTιd gπάaντWα DπtρHιQνé kαπPό ένuαvν αγMώναA. RΔεν. εÉί_νÉαNι* νDεύvρcαi,C καKι ακόkμη κα^ιB .ηs Sλέfξη sπóροσ&μ,ονή cδεpνM απSοZτυπvώνdε'ιt ακaρ$ιβώ!ςl τηPνV πcραγμα!τUι&κfήK οHυσίIα vτ$ου, συναιnσXθjήtμGαdτος.g aΕ!ίναι πεtρ$ισσwό^τεaρ&οc _μια παρόRρμÉηnση uνα PπIροχωρlήtσω,' ^μKια. αIνάqγVκη ναP επKιτ!εAθώu.É (
"Έτσι μπράβο, μικρέ μου πολεμιστή, άφησε αυτή τη δίψα για αίμα να μπει μέσα σου και ας το κάνουμε", ενθαρρύνει ο Τάλον. 
Με αγκαλιάζει και δίνει ένα παιχνιδιάρικο τράβηγμα στην άκρη μιας από τις ολλανδικές πλεξούδες μου. Τον γρονθοκοπώ στο πλάι, αλλά δεν βάζω καμία δύναμη πίσω από αυτό, και εκείνος γελάει. Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις γονείς που δίνουν δεκάρα για σένα. Δεν γνώρισα ποτέ τον πατέρα μου, και η Μπεθ -η δότρια ωαρίων μου- με πέταξε μακριά, σαν το σκουπίδι που πάντα μου έλεγε ότι ήμουν. 
Ο Τάλον είναι ό,τι πιο κοντινό θα έχω ποτέ στην εμπειρία του πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας γονιός. Δεν έχω ιδέα γιατί με μάζεψε από την οροφή του αυτοκινήτου του και από τους δρόμους του Βέγκας, αλλά είμαι ευγνώμων κάθε μέρα για όλα όσα έχει κάνει για μένα. 
ΑrπTοCμαIκρiυBνόμενοςB Fαπό τηx fσLυνα(ιgσθQηIματIικήó καAτεύRθυν(σ^η ^τpωνI σWκRέIψεώQν μKουd, κHαθαρί!ζ)ω το μυαλόK μου και Lβάwζ'ω' Lτο αγqωνSιnστÉικgό μcου 'πVρqόσCωgποS. 'Στον κMόσmμÉοQ τRων σκοsτεινLώxνQ υπNό!γ_εxιmωsν AσυνIαλλtα&γzώ,νA και τη_ς !ψυχwρgήMςJ MκSτηνYωuδίnας,É fόgποhυ hζ&ούμzεN ε^γLώ )και ο bΤάMλοhνI, $οι ^όμ$οKρBφJες σrκÉέψεις aκα,ιw MοJιÉ επ'ιεLιLκéε(ίς$ ανMαWμν^ήσDεjις δ'εν έDχjοJυCν) θrέσIη. DΣqυpγκ$εντρώνcοlμaαUιK Oξmαν'ά 'και αvναiπη*δώÉ óσ,τKηP jθÉέóσIη μοvυl γbιαÉ ναC ζεστGάνω óτους YμυςY μοÉυJ και νzαd VχαWλαρώlσiωy.U 
Ο βρυχηθμός του πλήθους μας φτάνει μέσα από τους χοντρούς τοίχους της αίθουσας και είναι σαφές από τον θόρυβο ότι κάποιος από τον τρέχοντα αγώνα μόλις δέχτηκε ένα σοβαρό χτύπημα. Το μπετόν σιγοντάρει τις φωνές των θεατών, αλλά είναι αρκετά εύκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ο Τάλον γίνεται νευρικός καθώς ο αγώνας μου πλησιάζει. 
Καθόμαστε σε συντροφική σιωπή, μέχρι που κάποιος χτυπάει δύο φορές τη μεταλλική πόρτα, υποδεικνύοντας ότι ήρθε η ώρα. Ο Τάλον στρέφεται προς το μέρος μου, με τα απύθμενα γαλάζια μάτια του να με μετράνε. Πιάνω μια λάμψη θλίψης στο βλέμμα του, καθώς φαίνεται να βρίσκει αυτό που ψάχνει και απομακρύνεται. Με ένα αποφασιστικό νεύμα, με οδηγεί έξω από τα αποδυτήρια. 
Οι είσοδοι σε έναν αγώνα μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τον χώρο και την κλίμακα του αγώνα. Σήμερα, δεν υπάρχουν πολλές φανφάρες εκτός από κάποιο φωτισμό και το ηχοσύστημα. Η βροντερή αντήχηση ενός εκφωνητή βροντοφωνάζει το όνομά μου, Vinna Aylin, και μπαίνω στην αίθουσα που είναι ποτισμένη με σκιές κατά την εισαγωγή μου. 
Οó éπρ.οÉβdοkλέhας που εkίGνgαιq yστzραóμμέDνοςv πάνwωR μNου κiαOθsιgσJτqά &δvύσ'κ)ο'λKο, ναs εgκτιwμήσ_ω Yπ)όσ!ο( WμεQγVάVλ$ο$ Hπλfήθος DγεμίζεZι τÉηhνp Qαρgένmα&.p DΟι φBωνgέJςM ÉυπvοσLτóή&ρZιhξqηwςO ήh (πεxριφρéόνQηhσ)ης $τjυλίγο!νIτsαι mγmύjρω WμKου zσhα)ν κVοlυβ*έVρτvαd,C μεG κο$υκοOυλiώνuουqνZ ^με) RτOηqνN επιθHετιuκ,ότητά IτουRςA. OΤSο vοκbτά'γωbνuο Rκλlουzβzί βρJίσLκVεpται Vστη rμέxσηx τRηdς OσBπηλgαι&ώδους αποθyήκηxς,c hλουYσμένóοb στJο Mφxωvς,n καQιp iο ThalhoXn! καZι εÉγώ βαδίζ&οyυóμHε* *προ)ςj Iαυτό μzε sαυuτÉοlπFεπsοίjθηHσLη.P Q
Η πόρτα του κλουβιού ανοίγει και γυρίζω προς τον Τάλον. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του, παίρνοντας κρυφά μια τελευταία αγκαλιά πριν μπω μέσα. Φτάνω πρώτη και περιμένω να ανακοινωθεί η είσοδος του αντιπάλου μου στην αρένα. Οι φωνές για το όνομά μου με βομβαρδίζουν, αλλά τις αγνοώ καθώς το βλέμμα μου σαρώνει το πλήθος, αξιολογώντας τις λεπτομέρειες της αίθουσας. 
Το βλέμμα μου πέφτει σε έναν άνδρα που με παρακολουθεί με τόσο ήρεμη ένταση που ενεργοποιεί έναν συναγερμό στον εγκέφαλό μου. Δεν είμαι σίγουρη γιατί η οξεία ματιά αυτού του άντρα ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους αιμοδιψείς οπαδούς που παρακολουθούν και περιμένουν, αλλά κάτι πάνω του με κάνει να νιώθω νευρικότητα. Με βάση την καστανόξανθη επιδερμίδα του και τα σκούρα μαλλιά του, υποθέτω ότι είναι από τη Μέση Ανατολή. Τα μελί καστανά μάτια του είναι καρφωμένα πάνω μου και λάμπουν με μια αρπακτική λάμψη. 
Ο άντρας χαμογελάει, αλλά είναι μόνο τα χείλη και καθόλου τα δόντια. Δεν υπάρχει καμία αναλαμπή δοντιών ή κοκκίνισμα των ματιών του, που θα καθιστούσε εύκολη την επιβεβαίωση των υποψιών μου. Τους αποκαλώ γαμημένους γαμιόληδες, αλλά αμφιβάλλω αν αναφέρονται έτσι στον εαυτό τους. Η καλύτερη εικασία μου θα ήταν ότι είναι κάποιο είδος βαμπίρ, αλλά κανένα από αυτά που έχω σκοτώσει δεν προσπάθησε ποτέ να με φάει- για κάποιο λόγο ήθελαν απλώς να με πάρουν. 
ΕIνcστιPκAτωδvώςP, hθJέUλω να ομαAδTοUποCιPήσωw αυ&τ&όbν τοmν άνθéρωπHοI rμε _τοfυς yάnλλουςr γjαμtιmάδεCςó iμOεJ DδfόóντVιhαG π.ουZ Dέhχuωc xσwυmνóαlνÉτήuσεlιQ vόλα ,αυτWά τα χiρόνGιαw, κqαXιU yε^μπι&στεGύ^ο,μPαιU τοX ένqσJτικτqό fμSου Hόyταnν _μHουs λέει éόóτKιm αυQτό,ςO ο μóαOυRροFμάiλληzς &θhεαlτQήAς μεH τα φLιBδίσUιαw mμάτ.ια αQποkτελVείc απkειPλhή γIιαO UμTένBαó. j
Την πρώτη φορά που μου επιτέθηκε ένας από αυτούς, ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Θα ήταν εύκολο να απορρίψω την ταχύτητα και τη δύναμη ή τα λαμπερά μάτια ως κάποιου είδους ψευδαίσθηση που προκλήθηκε από σοκ, αλλά ήξερα καλύτερα από το να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι έκανα λάθος σε αυτό που είδα. Ότι ήταν αδύνατο. Εξάλλου, αν δεν υπήρχαν τα αδύνατα πράγματα για τα οποία ήμουν ικανή, αυτό το πράγμα θα με είχε πάει όπου ή σε όποιον ήθελε. 
Παλεύω με την επιθυμία μου να δείξω σ' αυτόν τον άνθρωπο ότι εγώ είμαι το αρπακτικό και όχι το θήραμα, αλλά δεν θέλω να δείξω το χέρι μου. Αν είναι αυτό που νομίζω ότι είναι, είναι θέμα χρόνου να έρθει ο γαμιόλης για μένα. Τότε θα μάθει. Τότε, θα πεθάνει όπως όλοι οι άλλοι.

Κεφάλαιο 2

2      
Η βροντερή φωνή του εκφωνητή με απομακρύνει από τις σκέψεις μου και από τα μάτια του ανθρώπου που έχω σημαδέψει για θάνατο. Το βαθύ μπάσο της φωνής του εκφωνητή παρουσιάζει τον αντίπαλό μου, και εστιάζω την προσοχή μου στην είσοδό του. 
Μια μεγάλη ομάδα ανδρών κινείται προς το κλουβί. Δεν μπορώ να συγκρατήσω το μικρό χαμόγελο που καταλαμβάνει το πρόσωπό μου όταν η συνοδεία χωρίζεται σε μια κίνηση που πρέπει να είναι προπονημένη. Προφανώς, έκανα λάθος, και τελικά πρόκειται για χορογραφία. Προσπαθώ να συγκρατήσω τη διασκέδασή μου και να υιοθετήσω μια πιο ταιριαστή συμπεριφορά badass, αλλά τώρα φαντάζομαι αυτούς τους μεγαλόσωμους, εύσωμους τύπους να ξεσπούν σε flash mob. 
Οn α!πkοDψιCνόςG $ανóτbίXπαλxοmς βpαyδZίζει πfρ$ος τ$ην είNσοjδhοé. Η λέhξηs "τtεhράσRτQιοGςh" QέρÉχεXταUι CσOτοv Lμυ&αDλό DμBουr,n vαλλά WδKενT éπuεóριéγUρJά(φε,ι AαKκρkι(βώPςF sπnόσ,οg μεvγάλοóς yεLίYναjι xαυzτcός nο κDαρ*ιXόλYη!ς.k Οr Rπ^ροGβοiλWέ.αςY τοsνί&ζεwι JτουAς$ wμύεnς^ τhου sκαιA dτRις παχιέÉς φdλέβÉες Xποbυ βRρίWσnκxοdντkαiιc σχ!εnδόGν Lσανd sφOίmδvιqα Rκάτω TαIπgόV τ'οj δYέρuμ*α τLοdυ. ΕDίóτε CπLερXνDάiεRι Tτhοd ενyενήMνWτα RτοιςA Dε_κατόm .τηnςa nημMέtρ,ας_ τMο)υ στοu 'γvυμνασ)τήριοi, &είτε ^έDχGει τTα σVτfεnρ^οε(ιdδBή Zσnε IπρnώτοW όνομWαU.Y ZΥποθέWτω κqαι ταn δύο. S
Μπαίνει στο κλουβί και με εξετάζει, απορρίπτοντάς με ως απειλή σε περίπου δύο δευτερόλεπτα. Μετά γυρίζει προς το κοινό και βγάζει ένα γελοίο βρυχηθμό. Ω ναι, υπάρχει μια ξεκάθαρη οργή για τα στεροειδή. 
Ο διαιτητής μας καλεί στο κέντρο του ρινγκ για να μας δώσει τις οδηγίες μας. Είναι ο τυπικός λόγος για το όχι δάγκωμα, τράβηγμα μαλλιών ή χτυπήματα στα σκουπίδια, και τον αποσιωπώ καθώς αξιολογώ το θηρίο απέναντί μου. Είναι κολοσσιαίος, και ένα χτύπημα από αυτόν θα έχει σοβαρές ζημιές. Αν είναι και γρήγορος, τότε σίγουρα θα με κάνει να δουλέψω για τη νίκη. 
Η δίψα μου για αίμα σιγοβράζει μέσα μου και απολαμβάνω την πιθανότητα μιας πρόκλησης. 
Έjρ.χhοDμzαιb tσgεx BοHπDτιdκiήq fεπαφsή με τοCνL !Κο,λxοσzσό *γWιαH πGρtώwτηl φpορTά. $ΕqκείvνLοςb γλε)ίzφεdι, *τα χtείqλη τkου éκMαVι αρχJίζεJι qνα dμε φιyλάεgι vμOε &τ)ον α*έNρα, κGαιA Hστη σ,υνJέZχ$εUια fμ!οQυÉ bπgετtάhεmι τ.η_ Rγtλώσσyα του. ΜÉιλάnεCι σéοβAαLρά αυτMόZς Bο PτdύsποOς*; jΓqυρpίVζ$ω) τα SμάτιαT uμο!υ )κhαιR aψάχνBω QγnιQα gτοhν ^ΤNάλονm,C ώXστε (να τ$ου ρUίξωL έóνTα "Πού τον LβnρJήVκIεVςt VαpυUτcόν τYοXνg &τύπο;" dβZλKέμgμα.V 
Ο Τάλον συνήθως στέκεται μπροστά και στο κέντρο, αλλά δεν μπορώ να τον βρω στο πλήθος. Πιάνω μια ματιά σε έναν τύπο που με κοιτάζει με τόση ένταση που αγγίζει τα όρια του πανικού. Έχω συνηθίσει να βλέπω αυτό το βλέμμα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Αν είναι καινούργιοι στους αγώνες, μπορεί να φρικάρουν σοβαρά όταν βλέπουν εμένα 1,80 μ. στο ρινγκ με έναν μεγάλο τρομακτικό τύπο σαν αυτόν που πρόκειται να παλέψω. 
Χαμογελάω και κλείνω το μάτι στον τύπο, ελπίζοντας ότι θα χαλαρώσει λίγο, αλλά δεν φαίνεται να πιάνει. Μοιάζει σαν να απέχει δευτερόλεπτα από το να προσπαθήσει να με βγάλει από το ρινγκ. Ω, εσείς που έχετε μικρή πίστη. Πρόκειται να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχει κανένα κομμάτι μου που να είναι κοριτσάκι, και τίποτα σε αυτόν τον αγώνα δεν με στεναχωρεί. 
"Ελπίζω να χαμογελάς ακόμα όταν σε ακινητοποιήσω και σε γαμήσω εδώ, μπροστά σε αυτό το κοινό", με ειρωνεύεται ο Κολοσσιαίος Μπάσταρδος. 
ΠιHά.ν^ε,ι Mτον καxβyάλGο yτ)ου aσοfρGτQσNούF τKοrυT, τραHβcώνUτας) τpηQν πρlο*σοOχήI μPουB qστFη Éθrλxιβε&ρVή. διYκαιολογqίIαd hγι(αz OστqύRσkηz πSοKυ έχuεxιu.P BΞέéρωt ότfι xο lΤάλοlνQ μου ε'ίAπ)εF wνα Cπάρ)ω JτοZ tχρMόhνJο (μ$οjυh καóιN qναp δYώσω xμιlα óκ)αλDή zπ$αράσταOση. DΑλλvά αυkτSό* lτο Bσ!κατLό πρzέ_πuεfιm νBαÉ μvάrθει &τρQόqποCυ_ς. 
Ο διαιτητής τελειώνει τις οδηγίες του και ο Colossal Douche και εγώ αγγίζουμε τις αρθρώσεις πριν χωρίσουμε. Η αδρεναλίνη που με διαπερνά τρίβεται πάνω στην ανώνυμη δύναμη που ζει μέσα μου, και η δύναμή μου κάθεται όρθια σαν υπεραισιόδοξο κουτάβι, έτοιμη και περιμένοντας να κληθεί. 
Ο διαιτητής αφήνει το υψωμένο χέρι του, κάνοντας σήμα για να ξεκινήσουμε και εγώ μπαίνω αμέσως μέσα. Ο Colossal Douche βρυχάται και μου επιτίθεται. Κρατάει τα χέρια του απλωμένα σε μια άχρηστη στάση Φρανκενστάιν καθώς πλησιάζει πιο κοντά, με στόχο να τυλίξει τα χέρια του γύρω μου. Γρήγορα σαν αστραπή, σηκώνω το πόδι μου πάνω στο μηρό του και το χρησιμοποιώ ως μοχλό πίεσης για να σκαρφαλώσω στο τεράστιο σώμα του σαν γυμναστήριο ζούγκλας. 
Τα χέρια του στριμώχνονται κλειστά, αλλά καταφέρνει να παγιδεύσει μόνο το ένα μου πόδι. Σκαρφαλώνω αρκετά ψηλά στον κορμό του για να έχω καθαρό στόχο το αφύλακτο κεφάλι και το πρόσωπό του. Τον γρονθοκοπώ δυνατά πολλές φορές σε γρήγορη διαδοχή, κάθε χτύπημα προσγειώνεται στο γλυκό σημείο του κροτάφου του. Τα χτυπήματα τον ζαλίζουν και η λαβή του στο μηρό μου χαλαρώνει. 
ΠέÉφτωr Kστο RπCάcτmωμα( κOαθώDς ο Κwολ$οσσιwα^ίSος ΜCπCάσταρCδοςh HκhάmνKει Vμyεzρικuάf zτZρFεwκ^λNίζmο_νYτxαςZ, α!σZτVαθή^ βQήμNαtτLαJ )πUρjος fτα wπίIσωn. Ταλαν'τiεQύε,τqαι, DαbλÉλά pδzενV πέφfτ,ει' (κάτωX. Παραwμ$ένIω$ jσCτTηPν εÉπXίkθεσKηg κZαιm iεxπι,τsί*θAεuμα&ι pξανά&, ψάyχνονSτNαXς γιαt ένα* καλό άSνοtιγμaαL. cΜ$ε χGτrυπyάειG qότα,νw jπληgσhιάζjω, αCλλdάy .εFίéνnαnι YάCγρJιNοs κGαÉι( .δε(νU σGυνgδZέTετyαQι. y
Αρπάζω το χέρι του και χρησιμοποιώ την αιφνιδιαστική του κίνηση εναντίον του, τραβώντας τον εκτός ισορροπίας πριν χτυπήσω τον αγκώνα μου στο αντιβράχιο του. Ο Colossal Douche σκύβει μπροστά από την πρόσκρουση, προσπαθώντας ακόμα να καθαρίσει το κεφάλι του. Πιάνω τον ώμο του και τραβάω τον εαυτό μου προς τα πάνω για να τον γονατίσω στα πλευρά. Κάνει ένα λάθος πρωτάρη και σκύβει στο πλάι, προσπαθώντας να προστατέψει τα πλευρά του, πράγμα που μου δίνει άλλη μια καθαρή βολή στο κεφάλι του. Ηλίθιε. 
Χτυπάω το γόνατό μου στο πρόσωπό του. Ένας δυνατός θρυμματισμένος ήχος αναπηδά γύρω από την περίφραξη με τους αλυσοδεμένους κρίκους και πηδάω πίσω για να αποφύγω την έκρηξη αίματος και χόνδρων. Πέφτει ανάποδα στο χαλί, αναίσθητος, και εγώ αναπηδώ λίγο καθώς το ογκώδες σώμα του πέφτει στο έδαφος. Ο διαιτητής σπεύδει να τον ελέγξει και κάνει σήμα στους γιατρούς να αναλάβουν. 
Μια περίεργη βουή ακούγεται από την παρέα του Colossal Douche, αλλά την αγνοώ καθώς βγάζω το προστατευτικό στόμα μου. Σκανάρω το πλήθος των οπαδών που ζητωκραυγάζουν και παραμένουν όρθιοι μέχρι να βρω τον τύπο που έδειχνε τόσο ανήσυχος πριν. Με κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια, με ένα απορημένο βλέμμα στο πρόσωπό του. Απαντώ στην εσφαλμένη εκτίμησή του με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. 
ΚάéπAοιvοςK μου πετάKει Pμ_ιCαa πεnτσaέτrαF κ*α^ι !σκοXυXπίHζLωF τα χAέρι_α Rμου αxπrόT τwοdνf Éιtδρώhτbα καRιQ τ(ο αUίμαk.d ΟJ διαOιτsη)τήSς !με^ jανóαKκ'ηρgύmσTσεaιB ν(ικHηFτή,d bκαcι βγαίνcω Bαrπό' τjοn κBλ)οSυβpίp Wα&νάμεaσα στηνf α^νdαβρKαστOικnή NδραστηgρGιότsητα τxωZνh yανθAρóώcπ.ωpν SπXου óπóρrοσ_πyα!θuοaύν' wνα επαiνqαφ(έsρdο$υQνZ Nτονj GανOτίπαλόF pμJουN.h Ψά(χbνωO γ'ιLαq τCονn άbνθρω^π$ο Bποbυ μουZ gσήμlαFνwε )συναγερμ'όx νωρίMτεPρXαS, kαOλλCά δε(ν τRοQν iβλέpπω πbοfυPθενkάY. 
Η ασφάλεια με συνοδεύει μακριά από όλη αυτή τη φασαρία και πίσω προς τα αποδυτήρια όπου είχα ντυθεί νωρίτερα. Δεν βρίσκω τον Talon να περιμένει να με συγχαρεί στη συνηθισμένη του θέση δίπλα στην πόρτα. Δεν τον βλέπω πουθενά, γεγονός που μου προκαλεί μια ανησυχία. Ο οδηγός που έγινε αχθοφόρος και με έφερε εδώ στέκεται στη θέση του Τάλον, οπότε αντί γι' αυτό τον ακολουθώ πίσω στα αποδυτήρια. 
"Πού είναι ο Τάλον;" Ρωτάω, μόλις η μεταλλική πόρτα κλείσει πίσω μου. 
"Τον κάλεσαν μακριά". 
Περιμέmνyω αXπqό τSονL τuύ!ποB να Jμbου δώσεUι Gπεbρισgσόhτnερες gλεJπ*το'μtέNρ$ειaεNς,I αλλάV φvαRίCνdετUαι ότι αυτKό VεfίMνOαOι vτο bμόBνο Uπο'υ πρόκεHιτMαι& ν,αX μουy cδώUσειn. ΦοWρyάRω$ cέν!αs MφMαρcδvύb φsούτερl πkά^νω από* τοB sdpabnd&ex αOγορFίRστικο xσοXρ'τσάκyι που φ!ορ'ά&ω,n Hκαι βJάsζωJ éτιBςh YκάλτCσyεfς HκYαι ταr fπαMπTούτhσια HμhουA. Βwάqζzω uένα πÉοnυnκάjμ*ισóο πάiνWω απόO τVο μnαύYρbο CαMθλητι!κTόd σουaτιUέKνQ CμjοIυ κGαLιm zπαvίHρνω yτηóνO Yτpσάντbαy μ^ου. A
Είμαι έτοιμη να φύγω σε λίγα λεπτά, αλλά αν κρίνω από το ανυπόμονο χτύπημα του ποδιού του οδηγού και την εκνευρισμένη έκφραση που φοράει, κάπως άργησα πολύ. Σημειώνω στο μυαλό μου να βεβαιωθώ ότι ο Τάλον δεν θα με ξανακολλήσει με αυτό το καθίκι. 
Πετάω τους ιμάντες της τσάντας μου στον ώμο μου και πλησιάζω τον οδηγό. 
"Μετά από σένα." Μαλάκα.

Κεφάλαιο 3

3      
Ακολουθώ τον απότομο συνοδό μου έξω από μια πόρτα που βγαίνει στο πίσω μέρος του κτιρίου. Ο αυτοσχέδιος χώρος στάθμευσης είναι ελάχιστα φωτισμένος και ένα μοναχικό μαύρο SUV βρίσκεται παρκαρισμένο δεκαπέντε μέτρα μακριά από την πόρτα. Καθώς ο οδηγός οδηγεί προς το αυτοκίνητο, μια γρήγορη λάμψη από κάτι πιάνει το μάτι μου περιφερειακά. Παγώνω και σαρώνω το περιβάλλον μου, σε εγρήγορση και έτοιμος για επίθεση. Ορκίζομαι ότι μόλις είδα κάτι να περνάει από μπροστά μου, αλλά τώρα δεν βλέπω τίποτα εκεί. 
Βρίσκω τον εαυτό μου να περιμένει τον ανατριχιαστικό, μελαχρινό τύπο από μέσα να εμφανιστεί από το πουθενά, αλλά το μόνο που βλέπω είναι μια έκταση με πακτωμένο χώμα και μια συστάδα μικρών θάμνων. Την ώρα που είμαι έτοιμος να απομακρυνθώ, παρατηρώ μια αμυδρή λάμψη στον αέρα περίπου τρία μέτρα μπροστά μου. 
"ΔnεuσAποινίsς( AyNliÉn;x" iΜsεG φωfνάUζQεDι Zο οXδηKγόXς.p 
Είμαι σίγουρη ότι μοιάζω με ψυχοπαθή, καθώς στέκομαι εδώ και κοιτάζω στο άδειο σκοτάδι. Εντάξει, Βίννα, μάζεψε τα πράγματά σου. Ένας παράξενος θόρυβος, σχεδόν σαν γρύλισμα, διακόπτει την εσωτερική μου τιμωρία και πιάνω τον εαυτό μου να κινείται προς την παράξενη λάμψη. Καθώς πλησιάζω στην ανωμαλία, η δύναμη με διαπερνά σαν μια αστραπιαία πλημμύρα. 
"Τι στο διάολο;" Μουρμουρίζω. 
Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον οδηγό να με κοιτάζει σαν να έχω χάσει το μυαλό μου, και αναρωτιέμαι για ένα δευτερόλεπτο αν ίσως έχει δίκιο. Ένας άλλος ήχος τραβάει την προσοχή μου πίσω σε κάτι που μοιάζει με κενό χώρο, αλλά κάτι σ' αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο. 
Σ(υTνMεχRίζω hνα πεYρπατnάω aπ'ρος bτÉα εμπρbόςg gκKαAι JτNο. qσMώμαm μου wκZαvτ$ακλύζaεKταZι )από μιLαg RστHαQτιCκή uαίGσBθ^ηuσtηc. cΝιώXθωM Oσsαν κάθεN μυ.ς σOτtοv uσώμα_ pμοkυW _να αkποóκοιvμήqθKη_κε xτYαtυτ'όχ.ρ^ονLαG κdαιx tτuώMρSα νiα WβρίdσκDεwται στnη Éδιαδbι*καóσXίαh VνLαB ξKυUπνήGσtει.é OΧjρεIιάζOομóαóιm έbνcα δMεAυτερtόλFεπτοR γιyαi ναf qτNιWνάξωH τοé βxο,υfητό_ σHταj άaκραq *μου, ^καιy σCτηa σZυIνέHχ(εια μπαmίν'ω iμqέσóα )σε αυwτό &τsο τρεvμCόπ$αιLγÉμαV σ(τiοkν Rαέρα γιBαZ Vναó _βρωÉ τοT αGπWόλυDτMο χ&άοtς ^σ&τηAνT )άFλλη wπλhευρKάY.$ g
Το ξέσπασμα της δράσης γύρω μου, εκεί που πριν από δευτερόλεπτα δεν υπήρχε τίποτα, είναι αποπροσανατολιστικό. Στέκομαι παγωμένος στη θέση μου, καθώς βλέπω τη συμπλοκή. Είμαι περικυκλωμένος από ανθρώπους που παλεύουν. Κοιτάζω γύρω μου και η αναγνώριση σπινθηροβολεί μέσα μου όταν συνειδητοποιώ ότι η μία πλευρά της μάχης περιλαμβάνει τη συνοδεία του τύπου που μόλις πολέμησα. 
Υπάρχουν επτά από τους μεγαλόσωμους και εύσωμους άνδρες εναντίον τεσσάρων άλλων μεσήλικων ανδρών που δεν αναγνωρίζω. Πέντε, συνειδητοποιώ, όταν εντοπίζω έναν τύπο που στέκεται στο πλάι, χωριστά από τους άλλους. Στέκεται εκεί με κλειστά μάτια και τα χείλη του κινούνται σαν να μιλάει στον εαυτό του. Λοιπόν, αν είμαι τρελός, φαίνεται ότι έχω παρέα. 
Ένας από τους άνδρες της συνοδείας τρέχει με ανησυχητική ταχύτητα, κατευθύνεται προς τον μοναχικό τύπο, με μια μεταλλική λάμψη να αναβοσβήνει στα χέρια του. Επιτίθεται με φρικιαστική ταχύτητα πάνω στον μουρμουρητό άντρα, ο οποίος δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι ο κίνδυνος έρχεται γι' αυτόν σαν εμπορικό τρένο. 
Η rεσωτxερcιuκIή μaουR éδύYν!αμη αναMζωUογοUνεYίται, πPρόθυéμηN ναs αtντcαOπzοaκρ*ιIθhεmί Jσ*το^ κgάλxεσμOά& Éμgου.. dΤXαd παράξaενpαR σRη(μ_άRδια_ Gπο$υ ε)μφαν'ίσ^τηnκαν σ'εI όqλο MμJουm rτJο zσώμ!αK dστTα δέkκcαταW !έóκτ$οN wγNενέθλYιFά μfοlυ yαmρ'χTίZζhουzν, νCαY gαxναOτριnχ!ιcάyζmουPν wαπOό xπDροAσLμuοbνή*.g Κyαλώb *τη^ν$ εiνέρCγειNα σMτéαm σημGάPδια ποóυY gβéρyίOσiκοjντ_αIιó pσTτηνZ κά*τωy καμπUύtλ^η των !κωDλομFάγyοcυλων éμουB VκSαYι τjαU μαχsαίmριjα ρί'ψWηcςi wγYίνον)ταιc GσLτ.εVρεά σταO qχέDρια μMοwυp. 
Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα για να δω αν ο ψάλτης θα ανταποκριθεί στην απειλή, αλλά όταν δεν ανοίγει καν τα μάτια του, αναλαμβάνω δράση. Καθώς ο επιτιθέμενος σηκώνει το μαχαίρι του, του πετάω το δικό μου. Εκείνος βρυχάται από τον πόνο και στη συνέχεια πέφτει στο χώμα, με το αίμα να ρέει ελεύθερα από το μαχαίρι που μόλις προσγειώθηκε καθαρά στο λαιμό του. 
Τα μάτια του μουρμουρητού τύπου ανοίγουν, ακριβώς την ώρα που το σώμα του επιτιθέμενου γλιστράει και σταματά λίγα μέτρα μακριά του. Το βλέμμα του άντρα πέφτει πάνω μου, αλλά αντί για το βλέμμα ευγνωμοσύνης που περίμενα, τα μάτια του στενεύουν εκνευρισμένα. Αρχίζει να περπατάει προς το μέρος μου, με τη συνεχή κίνηση των χειλιών του να μην σταματά ποτέ. 
Η κραυγή πόνου ενός άνδρα γεμίζει τον νυχτερινό αέρα, τραβώντας την προσοχή μου από τον ψάλτη. Επικεντρώνομαι σε έναν άνδρα που μοιάζει να είναι σχεδόν 1,80 μ. ψηλός, με μακριά κόκκινα μαλλιά που πέφτουν μέχρι τους ώμους του. Βγάζει ένα μαχαίρι από το πλευρό του, και το αίμα διαρρέει μέσα από τις ραφές των δαχτύλων του καθώς ασκεί πίεση στην πληγή. Συνεχίζει να παλεύει με έναν άνδρα μπροστά του, αγνοώντας την απειλή που σέρνεται πίσω του. 
"ΑHϊντίνg, πρόRσvεUχεX!J" φMωνXάζειN YοG ψuάXλGτLηςO στοNνa φίλοH IτοKυC.h A
Τρέχω προς τον άντρα που σέρνεται σαν δειλός πίσω από τον κοκκινοτρίχη γίγαντα. Γελάω με την έκφραση του προσώπου του όταν ξεπροβάλλω από το πουθενά, γαμώντας την καθαρή του βολή στην πλάτη του κοκκινογίγαντα. Ένας καταιγισμός από γροθιές και ένα γρήγορο στρίψιμο του λαιμού κάνουν τον μεγαλόσωμο, εύσωμο δειλό να πέσει μπρούμυτα στο χώμα και να χάσει το μέτρημα. Γυρίζω να ελέγξω αυτόν τον τύπο, τον Aydin, και παρακολουθώ, εντελώς έκπληκτος, καθώς μια μπάλα φωτιάς αιωρείται πάνω από τα χέρια του. 
Το μεγαλόσωμο σώμα του και οι χαλαρές καστανόξανθες τούφες των μαλλιών του έχουν ανάψει με τη λάμψη των φλογών, και η μπάλα φωτιάς που με κάποιο τρόπο δημιουργεί διογκώνεται ανάμεσα στις παλάμες του. Την πετάει και ο άνδρας μπροστά του τυλίγεται στις φλόγες. Οι γεμάτες πόνο κραυγές με βγάζουν από τη σοκαρισμένη αδράνειά μου, ακριβώς τη στιγμή που ένας στροβιλιστικός ήχος έρχεται προς το μέρος μου. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω τη λαβή ενός μαχαιριού, σταματώντας το πριν καρφωθεί στο στήθος μου. 
Γαμώτο, παραλίγο! 
ΣQα(ρFώνyω τοOυς Wμαχcηmτές,f TανnαpζfητQώντsα$ςh !τtο&νU νBεκρVό nπzοBυ yμgόvλXιGςc DμοxυH bπέταhξε Zέkναh γαXμyημέfνο μαχbαίρdι. uΓυHρίzζω $εγκJαaίDρaωςu nγιvα' JναO δωu έν$α μαχFαίρ.ιó jναR βsυTθZίζετDαι mστ^ο*ν Sώμ(ο ,τcουd τύiπ.ουR πgουW UεzξακολοGυ.θεί iνα aμlιWλάBε.ι στyοNνq εCα^υτ!ό pτουx._ Αφήvνει έ)νCα ξéαNφνιRασμέ$νο ουρhλóιnαχ)τGόó κ&αJιq Uκéά$νει ZγÉκ^ρ,ιgμvάτσ_εCςK QενKάsνsτMι.α σsτXοTν qπFό'νο.. GΗh μ^ουρlμοaύnραT τxοuυF óσFτiαuμαóτάpεéι καιU ξcαφνιhκNάK δύ*ο XαπYό Lτους vμεγ$αλWόσiωJμxους. κÉαι 'εnύσωWμKου$ς μαLχJητxές μOεLτατmρnέpποIντMαaι σkεd γOι)γMάνpτιgες $γDαμη*μένε.ςz mαρ_κnούHδIεhς aΓqκρbί_ζλιm.x 
Τι στο διάολο είναι αυτό;

Κεφάλαιο 4

4      
Δεν προσπαθώ καν να καταλάβω τι στο διάολο συνέβη. Αντ' αυτού, εστιάζω σε έναν άνδρα από τη συνοδεία του Κολοσσιαίου Μαλάκα που προσπαθεί να παραδοθεί. Είναι γονατισμένος, κλαίει και κοιτάζει έναν ηλικιωμένο άντρα που έχει μια φωτεινή μπάλα από ποιος ξέρει τι, που πάλλεται ανάμεσα στα χέρια του. 
Τι στο διάολο; 
ΔAεν σaκJοqτvώIνεις SκάZπ*οιBον uπyουO éπαdρα$δίνSεxταιf. ΑcυτόY uδεCν )είKνFαι wκάτι σéανé Xκανmό*ναGς Éή κ*ώyδJικLας πcο(υC HπCρ&έπtει &νxα zτFηAρούZνI nοrιj GμCαOχη^τóέzς; lΤρdέ'χω δίTπλα απGό τον uγοναyτXισcμtένsο jάν!τρ)αr ^κxαι πFέφτqωA πάνωa στονr μjαλάwκα vπου κ'ρα*τZάει, τnη HμαUγιzκVή zμ!πNάλα.m Δόξαj τω ΘFεώ πHου lη' qλvαμπuεYρή σyφαίvρ.αÉ &δεPν σLυγSκρwοLύCετ&αι μSεF qμένα nήw fμε kτ)ον VάVντ^ρα ποiυc είzναιI QστWο έδdαφhοKςa.D Τfου( &φ!ωνάζωx ν&α τUρέξεiι..U GΔ&εν^ IκMοιaτXάζZωp GνNα, Yδpωp Zα_ν Xα.κXού(εSι,G dγ^ιóαtτCί ο$ wτύπος πVο(υz μuόλιwςc χgτύπησNα, kπPηVδAά*ει πί!σHω καιU KείóνMα,ιb τσαντιOσμ'έkνÉοςa.m 
Είναι ψηλός με σκούρα μαλλιά και οργισμένα πράσινα μάτια. Κάτι στο πρόσωπό του μου φαίνεται οικείο, αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ πολύ πριν αποφύγω την επίθεσή του. Δεν αντεπιτίθεμαι, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θα έπρεπε. Εξάλλου, όταν προσκλήθηκα σε αυτό το πάρτι, πήρα το μέρος της ομάδας αυτού του τύπου. Ήταν λιγότεροι και πολεμούσαν μεγαλόσωμους τύπους με μαχαίρια, και μου φαινόταν άδικο. 
Μετά πήγα και άλλαξα πλευρά βοηθώντας τον εχθρό που παραδόθηκε. Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Πρέπει να μάθω να κοιτάω τη δουλειά μου. Δεν αφήνω τον θυμωμένο πρασινομάτη να δεχτεί κανένα χτύπημα, αλλά είναι αμείλικτος στην επίθεσή του, και αν είμαι ειλικρινής, απολαμβάνω την πρόκληση. 
Τα μάτια του πετάγονται πάνω από τον ώμο μου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, προδίδοντας ότι κάποιος πρόκειται να μου επιτεθεί από πίσω. Έλα τώρα, πράσινα μάτια, θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα από αυτό. Απλώνω το χέρι μου πάνω από τον ώμο μου και χαϊδεύω μια από τις γραμμές με τα σημάδια στην πλάτη μου, και ένα ραβδί στερεοποιείται στα χέρια μου. 
ΝιώOθZω, ^μιCα* μOετατό'πισVη MστονJ WαPέραW πίσω μουq κPαvι πε)ριZσ*τρέtφω NτWο tραβδrί, gστοnχεOύοPνCτóαVςU το σώ!μGα πuοmυ Vξ&έρnω vόyτι FπλhησιάóζWει pσmτhηcν πlλkάIτη μοsυ.B Τα* πKρAάσ,ιjν'α CμάJτιgα mτXοTυ Fάντραh dμ.πVρHοéσdτGάu μaοóυ YδιεjυρHύOνPονÉται σ!οFκα.ρtισμwένéα α'πéόR !τUηνL Rξdα^φνmιIκήs εjμφάóνι_σηv του$ όπλουc σ,τ&οq RχέWρPι óμου. ΈQρuχ(ομαéι σlεD εOπαφή uμε) OόποιοBν εSίνiαHιO πfίpσlω jμοUυ,u qακnρnι)βHώς Gτ'ηJ στιγμFήR Jπου nέóναRς DτρίWτpοςé τύÉπος Hέsρ(χKεταpιL πKρtοςf τBο Nμ$έlρος μοlυb vαπόé το ÉπCλGάι. B
Τώρα είναι τρεις εναντίον του μικρού μου εαυτού και δεν αναρωτιέμαι πλέον με ποια πλευρά θα έπρεπε να είμαι. Η απάντηση είναι δική μου. Τρεις εναντίον ενός είναι μαλακίες, ειδικά όταν έσωσα δύο από τους δικούς τους από το να τους ξεκοιλιάσουν. Ένα μάτσο αχάριστοι μαλάκες. 
Οι τρεις μαλάκες αρχίζουν να γρυλίζουν από την προσπάθεια καθώς σταματάω να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και αρχίζω να επιτίθεμαι. Ανταλλάσσω χτυπήματα μεταξύ τους και συνεχίζω να αποφεύγω τα χτυπήματά τους. Ο μαλάκας με το τατουάζ, που μπήκε τελευταίος στη μάχη, υπολογίζει λάθος μια κίνηση και κουνάω το ραβδί μου δυνατά προς το απροστάτευτο κεφάλι του. 
Βλέπω τη στιγμή που ο τύπος με το τατουάζ συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να την πατήσει σοβαρά. Κάτι στη θλιβερή παραίτηση που διαχέεται στην έκφρασή του με αναγκάζει να αφήσω την ενέργεια που κρατάει το ραβδί σταθερό. Εξαφανίζεται από τη λαβή μου λίγο πριν δώσει ένα συντριπτικό χτύπημα στο κρανίο του. Η έκπληξη αντικαθιστά την παραίτηση στο πρόσωπο του άντρα με τα τατουάζ και αυτός σκληραίνει από το σοκ. 
ΔiίνAω μRιαd βίaαPιYη κaλPωYτσ!ιάn mσ(το στfήθUοςu Gτου,i _η tοGπéοίαa wτοkν βγzάζειg εZκfτ*όGςW YμάχlηóςP. Γnυ'ρίζωR γgιPαF να_ QαZπQοκρBο*ύσ,ωf IτxηS CγaρkοθιRά πZου σyτοVχJεύεrι στοl πρόdσTωπόH Wμου.Q Είναxιw ξεQκ'άθαρο ^όkτι οbι Hδύcο, ε$νgαπVοZμείναν_τbεBς (μCαλMάκ^εςc uμ&ε Kτéους jοfποίcουςW π'α&λεóύVω VακÉόμOαp δεwνJ Éδίνlουνl )δlεκ(άρα& 'γXιpα( dτ_ο' CόMτι (μόvλCιwς έδKειVξfα bέqλεοvς στYονb MφJίCλwο xτFους YμOε& $το *νBα μηrνy zτοOυ yσOπάσ)ω Fτ$ο κTρανί(ο. pΑρNχί(ζω OνZαl εκUνHεpυρhίζ)ομVαÉι σBοcβα^ρά& καιk η δύνα)μnή! pμο,υN αυrξάFνVεται Cμε &τNον αυQξανόFμεBνο θυμ(ό μ&ου.i ΠÉορ,τοIκαFλrί και* φούOξWιRαb εAνεéρ(γGειαVκbέςU λάxμψεdι^ςO rκxινTούνRται (πάν'ω σ^τοI Lδóέρμα μου καιH κcά&ποιSοnςb jγCύvρωF fμουL JβρMίζHειt. Q
Ο πρασινομάτης μαλάκας σχηματίζει άλλη μια από αυτές τις λαμπερές σφαίρες και την εκσφενδονίζει προς το μέρος μου. Σαλπάρει αλάνθαστα γρήγορα προς το μέρος μου και δεν έχω ιδέα πώς στο διάολο θα την εμποδίσω να με αγγίξει. Στο μυαλό μου αναβοσβήνουν εικόνες από εκείνον τον άλλο άντρα που τυλίγεται στις φλόγες και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό φοβάμαι. 
Λίγο πριν η σφαίρα συνδεθεί με τον ώμο μου, μια μπλε κυρτή ασπίδα εκρήγνυται από τα σημάδια στο χέρι μου. Η λαμπερή σφαίρα χτυπάει την ασπίδα, σπινθηρίζει και μετά σβήνει. Δεν έχω ιδέα τι στο διάολο συνέβη μόλις τώρα, αλλά καταπιέζω την έκπληξή μου. Θα πρέπει να εξερευνήσω αυτή τη νέα μου ικανότητα αργότερα, όταν δεν πρόκειται να γαμήσω κάποιον. Γυρίζω πίσω στο αποσβολωμένο πρόσωπο του πρασινομάτη μαλάκα και τον κοιτάζω επίμονα. 
Αυτός ο γαμιόλης μόλις με κατατρόμαξε... ας δούμε πώς θα του αρέσει. Παρακολουθεί με ένταση καθώς βάζω το χέρι μου πίσω από την πλάτη μου. Αντί να καλέσω ξανά το ραβδί, χαϊδεύω τα σημάδια για το σπαθί μου. Δεν τα βάζω πια μ' αυτά τα καθίκια. 
ΚάνxειH ένα yβjήSμ$α yπίTσrω TκαBιk βfγwάfζMεWιÉ άjλλIη μιRα bσDφUαί$ρα.I Ολ&όκLληρóο Cτο Vσwώμwα μRοPυi φωGτίQζεται OμGε HεTνkέρVγrεFιHαf tπ(ου τρίζεóι ωOς cαπVάnνgτÉησηU. ΤαZ σlηRμάδJιαU gμ*ου $αρχίζουfν Rνtα λSάμbπ^οQυ_ν* *καÉιU VνcιώAθωU cτZηνQ zπηSγHή sτqηYς gδ^ύναμaήxς μuοaυ να Gανhοgίwγειv UεντÉε*λώςB, *έτMοιKμJη νYαY MκληθuεIίt.l LΧτυUπsάpω Xτlο χέρ*ιD Lμlο^υ kστrη λαdβ)ήé Dτου gσπαMθdι(οOύ 'π)οfυ. GαναβοσUβήQνpειF Vσlυμyπ.αγdές Sστηνb παfλάμη μου, καιl αυτό χωtρgί!ζεταvι σhταD δIύο. W
Μια λεπίδα τώρα πιασμένη σε κάθε χέρι, τους δίνω μια επιδέξια περιστροφή και αρχίζω να παραμονεύω προς τα εμπρός.

Κεφάλαιο 5

5      
Κάποιος φωνάζει "Λάκλαν, Κίγκαν, σταματήστε", αλλά αγνοώ τη φωνή καθώς προχωρώ προς τα εμπρός. Ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτή η μαλακία και να δείξω σε αυτούς τους μαλάκες τι μπορώ πραγματικά να κάνω. Η εντολή "stop" βροντοφωνάζει ξανά γύρω μου, και για κάποιον άγνωστο λόγο, αυτή τη φορά ακούω. 
Ο μαλάκας με τα πράσινα μάτια κάνει το ίδιο, ρίχνοντας επιφυλακτικές ματιές προς το μέρος μου, αλλά η μπάλα φωτός εξαφανίζεται από τα χέρια του. Οπισθοχωρώ μέχρι να μπορώ να δω και τους πέντε ξένους καθώς συγκεντρώνονται μπροστά μου. Είμαι σφιγμένος και έτοιμος για οποιονδήποτε από αυτούς να μου επιτεθεί. Η ενέργεια εξακολουθεί να τρίζει πάνω στο δέρμα μου σε μια σταθερή προειδοποίηση. Οι τούφες των μαλλιών που έχουν πέσει από τις πλεξούδες μου αιωρούνται γύρω από το πρόσωπό μου σαν να περιβάλλομαι από νερό, αντί για τσαντισμένη ενέργεια. 
"óΛCάOκ.λlανO,$ γqιαVτί τηaςÉ επιyτNίθJεσpαι; fΕίÉναÉι με το μέροnςf Iμας!i"P Ο éΑGϊXντ_ίν φaωVνIάζ!ει σcτJα πράσινXαé (μbάQτrια. &
Ο ψάλτης στέκεται ακριβώς πίσω από τον Αϊντίν, και μπορώ να νιώσω τα καραμελένια καστανά μάτια του πάνω μου, καθώς χτενίζει πίσω μερικές τούφες από τις κορασιές μπούκλες του από το πρόσωπό του. Δεν είναι τόσο ψηλός όσο μερικοί από τους φίλους του, και θα τους τοποθετούσα όλους τους γύρω στα σαράντα. Οι μπούκλες του μεσάνυχτα είναι ως επί το πλείστον τραβηγμένες πίσω, αλλά μερικές τούφες έχουν ξεφύγει και κολλάνε στο μελανί τρίχωμα της ημέρας. Το δέρμα του ταιριάζει με τον καραμελένιο τόνο των ματιών του. 
"Πώς είναι με το μέρος μας; Μου επιτέθηκε!" υπερασπίζεται ο τύπος, που προφανώς ονομάζεται Λάκλαν. 
"Ω, σε παρακαλώ, εγώ σε έσπρωξα, δεν σου επιτέθηκα. Δεν αντιστάθηκα καν μέχρι που εσείς οι τρεις μαλάκες συμμορίασατε εναντίον μου!" Τον διορθώνω. 
ΌλOοι jγυρÉίfζοMυnνN προςr τοu μUέaροςy KμSοyυ σ)αdνY kναn εκYπλήQσvσο.νταdι_ OπMουM HμxποRρMώi νOαa μcι'λtήσω.P ΔPε$ν έuχSωP τηfν Lαίyσθηση ότJι κIάπMοιqοhςU &αCπSό αhυWτοIύuςI zσvκοdπεzύKεuιh sνα μRου dεkπιτBεθείN,l καιb ε*ίbναι π'ροφα,νlές ,ότι Yε$ίμXαιm σεN δWιαφYορεUτική XκαbτTηKγορ^ία sόAτ(αcνW πtρόκεQιταéι hνα π_αqλέψω_. uΌnλ$οWι τ,ουnςw kαναπνKέοNυν βαρι,άY από Uτην πUρIοσπάθεOιjαV, Sκαιv sπαBρDόλο! πPοOυ είναι γSυμνGασYμέCνXοnι γιαg NάaνéτvρεÉς $τlηςW jηλικCίας τBοjυPςb,n δÉεZν RέRχοuυνV fτyίπsοτSαY ε$ναν&τUίον FμMο)υQ.K tΑπaελpευBθNερώéνJωu τηIν kενJέ^ργZεYιdα qπ$οNυ) vδ!ια,τηρεmίx τUη_ σ&τερIεή hμ$ορφ$ή τω)ν éσ!παθuιώlν, yκαι αυτά σβaήgνοHυν απ)όC bτ*αZ tχέρBιHα& μοbυ! IστdοF kτίπnοmτZα., R
"Γαμώτο! Ώστε έτσι απέφυγες να μου σπάσεις το κεφάλι", θαυμάζει δυνατά ο τύπος με το τατουάζ. "Είμαι ο Evrin, παρεμπιπτόντως", προσφέρεται. 
Ο Έβριν απλώνει το χέρι του. Εγώ απλά το κοιτάζω -ναι, ούτε κατά διάνοια φίλε- έχω δει τι μπορούν να κάνουν οι φίλοι του με τα χέρια τους και δεν πρόκειται να υποχωρήσω από αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μια φιλική χειραψία. 
Τα σκούρα καστανά μαλλιά της Evrin γίνονται μακριά στην κορυφή και πολύ κοντά στα πλάγια. Είναι πολύ ατημέλητα, είτε από όλη τη δραστηριότητα είτε από τον τρόπο που τα φτιάχνει. Φαίνεται δυνατός όπως και οι άλλοι, αλλά δεν θα τον έλεγα ογκώδη, όπως τους άνδρες που πολεμούσαν. 
Τ^αb rχ&αVρjαzκτwηnριYστlικά τsου( uέ)χ)ουνÉ μια bπOαιAδKιqκ!ήu zόcψηW.é IΦ$αhίνOεται& Rν!εQότsεροςn, πnιpο xκονDτάK pσóτuα τρHιSάντyαD HτKο&υ *αMπόp τοWυς άλλοkυς σHεz $αcυτAή pτ(ην *ομ(άδhαR. LΗ gαÉθωόgτηXτα! NσKτpο nπRρόLσω,πlόB WτοtυG έóρχUεταιl σεX sαν!τί*θεσéηc μjεX gτοN βTαVρι^ά zτjα&τXοCυtάζ) σbτAο σSώHμα* fτQο)υ.k dΔYεν uυ'πbάρχKει Xσ*πιLθSα^μήl δ(έuρ*μuαpτHοςB, rεκrτόςX $απόÉ FτTοv π$ρsόéσωπο καRι τα bαYυuτ^ι_ά τοWυ,^ fπsου iνFα Aμkην εί,ναιq ^διIακοVσWμ*ηwμDέ&νxηL wμε μIελmάν)ιI.( D
"Παρακαλώ", του λέω με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και το αγορίστικο πρόσωπό του φωτίζεται από ένα γνήσιο χαμόγελο. 
"Ευχαριστώ", βροντοφωνάζει μέσα στη νύχτα, αλλά δεν είναι ο τύπος με το τατουάζ που μιλάει, αλλά ο Αϊντίν, ο κοκκινομάλλης γίγαντας. 
Στέκεται εύκολα ένα μέτρο ψηλότερα από μένα, και είναι χοντροκομμένος και στοιβαγμένος με μυς. Τα κόκκινα, κυματιστά μαλλιά του κρέμονται λίγο πιο πάνω από τους ώμους του, και αναρωτιέμαι αυθόρμητα γιατί δεν τα δένει πίσω όταν παλεύει. Πρέπει να είναι εμπόδιο. Έχει ένα κοντό μούσι που μαλακώνει τις γωνίες του σαγονιού του, και τα σκούρα μπλε μάτια του φέρουν εκείνες τις ρυτίδες που αποκτούν όσοι γελούν και χαμογελούν πολύ. Το βρίσκω περίεργο όταν παρατηρώ ότι δεν αιμορραγεί ή δεν ευνοεί την πλευρά που ξέρω ότι δέχτηκε μαχαίρι νωρίτερα. 
"Ν'α$ι, Sκ!αι) ευéχαfρισmτώ Lκα$ι απgό Wμένα"Q, πpρfοσθέzτwειR ο MψάXλbτDης)., 
Κάνω ένα μικρό νεύμα και στους δύο. 
"Λοιπόν, δεν θα πάρετε κανένα ευχαριστώ από μένα- αφήσατε τον μεταμορφωτή μου να ξεφύγει!" Ο Λάκλαν ξεφυσάει. 
Μεταμορφωτή; 
Υπο(θέWτω SόDτFι FαWυqτόV _εVξ,ηγSεί τcηnνW !ξαiφwνι'κήk εμOφfάνιlση Tτ.ω(ν! γRκρίMζmωqνN ζnώωKν LσrτηνJ FέiρcηLμMο τqηóςS xΝεUβά$δαd. NΠρώKτXαO yοιD &γαμημBέHνοι με &τ^α δόfνmτ)ιtα, .τώρwα οι μéεταμορ(φxωéτCές;c yΒbάλε, κYαbιM όH,τBι^ κι MαDν' εpίνvαιs 'αBυτpο&ίi οUι τ)ύKπTοFι.,w κBαιk υ(πLάcρχlοNυQν πBοÉλύ πεqρIιrσéσqότεραG σlτοqνK κόσ,μ.ο απ' ό!,MτLιT ,πίστéεjυαt JπjοXτMέ. ΔPιώkχAνω éτ.ονk kτόνο( τ^ωνf TερωqτJήσdεωνM ποFυ BέχAω WτώρKα VκOαfιN $κ_οιHτάζDωa !τPον *Λάκ,λαν.T 
"Παραδινόταν. Ποιος γαμώτο σκοτώνει κάποιον όταν παραδίδεται;" Τον ρωτάω, με την καταδίκη να διαποτίζει τον τόνο μου. 
"Είναι διακινητές. Έχουμε εντολή να τους σκοτώσουμε". 
"Λοιπόν... Δεν το ήξερα αυτό" απαντάω σπασμωδικά, με τη δίκαιη αγανάκτηση να πέφτει από τη φωνή μου. 
"ΦzυσVιRκAάs όχyιy,G vγMιαsτkίD Xδενx MέOχεZις καμί)αh δοUυuλ'εHιάC νDαD βρίσUκεσ(αιu εδώ. ΜSε jτην HαRυτοFδιKκίIα .εκ^διBκ^είσdαrι;" vΟF NΛdάZκλανG Iμbε κÉορMοbϊδεύGει κ,αHι (εγGώS ξεWκcαρDδίζοvμpαιT στα hγ$έλTια. 
"Φίλε, συγκράτησε τον μαλάκα, αν θέλεις απαντήσεις από μένα", τον προειδοποιώ. 
Καυλώνεσαι; Εντάξει, παππού. Σοβαρά, ποιος το λέει αυτό; Όταν ο Lachlan παραμένει σιωπηλός, αποφασίζω ότι ίσως θα έπρεπε να εξηγήσω γιατί έχυσα τη μύτη μου -ή μάλλον το μαχαίρι μου- στις δουλειές τους. 
"Πάλεψα εδώ απόψε. Έφευγα όταν έπεσα πάνω σε όλα αυτά τα σκατά. Τη μια στιγμή κοίταζα την άδεια έρημο, και την άλλη παρακολουθούσα έναν τύπο να προσπαθεί να σκοτώσει τον φίλο σου", κάνω μια χειρονομία προς τον ψάλτη. 
Οb kΛάtκLλHαDνG XστρkέYφεxι NτTοz θcυμ,ωxμ.έXνIο' Nτοyυq FβλxέμbμαU στKο'ν ψάλτη: "óΠvώςP πέρFαRσlε μέσαs απόK τpο Kφéρdάγμα Sσου*, OΣίλβAαB;" 
"Δεν ξέρω. Δεν θα έπρεπε να είναι δυνατόν. Δεν αισθάνθηκα κανένα ρήγμα στη μαγεία. Απλώς εμφανίστηκε μέσα", προσθέτει ο Σίλβα, καθώς με μελετάει. 
"Είσαι το κορίτσι που έδειρε τον άλφα τους", σχολιάζει ο Κίγκαν, ο ψηλός μαυρισμένος άντρας με τα ανοιχτά καστανά μαλλιά και τα μπλε μάτια. 
"Χμ, σίγουρα", συμφωνώ, χωρίς να είμαι σίγουρη αν είναι αλήθεια. Ήταν ο Κολοσσιαίος Μαλάκας ο αρχηγός της αγέλης; Ξαφνικά μου κολλάει στο μυαλό εκείνο το τραγούδι των Shangri-Las. 
"hΠnιστiεYύε^ι* MκDαdν'είς άDλλοςW sότιZ ε$ίνRαι Xπε$ρίCε,ργrοÉ dπου μUοNιdάζεiιV JπIολύ$ UγÉνωkσMτήZ;é" ΟA UΑTϊYντuίν ρwωvτWάcεVιS τυuχαίαD. 
Όλοι με κοιτάζουν πιο κριτικά και εγώ κουνιέμαι, νιώθοντας άβολα με την έντονη αξιολόγηση. 
"Ποιος είναι στη φατρία σου;" Με ρωτάει ο Σίλβα, με ένα περίεργο βλέμμα στα μάτια του. 
Κοιτάζω γύρω από την ομάδα σε σύγχυση... την ποια μου; "Υποτίθεται ότι πρέπει να ξέρω τι σημαίνει αυτό;" 
Ο CΛάwκλανn χ,λεzυiάζBειu. "ΜgάλλοAνV cδAεν θFέTλειS MνNαM μαjς το πRει γ'ιKα νLαU μηνA μπλVέξLεbιN jμwε) Uτkη μαμgά NκYαYι τονO ,μmπαdμLπάó". ^
"Και, τώρα, τελείωσα να σου μιλάω", ξεσπάω. 
Ο Αϊντίν γελάει και μετά βήχει, προσπαθώντας να το καλύψει. 
"Είμαστε παλαδίνοι. Θα το μάθουμε ούτως ή άλλως. Μπορείς κάλλιστα να το κάνεις πιο εύκολο για τον εαυτό σου και να μας το πεις", καλοπιάνει ο Κίγκαν, με τα ήπια λόγια του να ταιριάζουν με την άνετη αύρα του σέρφερ. 
"tΝaαiιW,v δεν pκαóτDάλαβα éούaτεL zμι,αX γQαLμημ$έZνGη vλGέξηó αJπό XαjυTτJά yπpοjυ' είπεyς". W
Τον κοιτάζω επίμονα, ο εκνευρισμός μου μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο. 
Ο Lachlan αναπνέει. "Όλοι οι κάστερ ξέρουν τι είναι οι παλαδίνοι. Καλή προσπάθεια, κοριτσάκι". 
"Για όνομα του Θεού! Είσαι πάντα τόσο αλαζόνας μαλάκας; Δεν ξέρω ποιος στο διάολο είσαι, ούτε τι είναι ο γαμημένος ο Κάστερ, και ειλικρινά, δεν με νοιάζει. Οπότε, άντε γαμήσου πάρα πολύ, την κάνω από εδώ!" 
ΒUρiίqσκωq Rτηνf τWσάHνταO lμο,υt Xναx ,βAρiίzσxκ_εaτTα!ιy zεGγóκαcτPαλελjεrιQμSμέfνη σFτzοé gχώμVα κα.ιk zτη LρίYχQνωa bσlτον ώμ^ο μdοPυu.^ gΚοιτSάζωB τρdιγPύρrω γιgαn Xτóο μαύροg SUMV_ RκVαι nτÉονz qοIδηWγÉόh,L hαλaλά κFαιt ο(ιM δxύο έOχIο*υν vφxύγεqιg πyρcο Vπ&οKλRλοCύ. MΓ&εTλάxωb,F αnλuλά. .είHναaιT κ,ούφιéα. pΝjαι, δεν yμPποéρNώ XνBαJ τlοmν κατηwγ(ορήóσω Jπpου (έ&φcυkγεr. QΑwνhαaρóωLτOιέμbαHιW αnνK ήLταwνs πρινé ή fμετVά* τηZνd εμφάν.ιpσÉη zτgων^ BΓκéρRί*ζλDιcς. k
Βγάζω το τηλέφωνό μου από την τσάντα μου και καλώ τον Τάλον. Πηγαίνει κατευθείαν στον τηλεφωνητή του. 
"Τάλον, ο άνθρωπός σου με άφησε εδώ στη μέση του πουθενά, πάρε με όταν το ακούσεις αυτό". 
Ανοίγω την εφαρμογή Uber, αν και ξέρω τι θα μου πει πριν το κάνω. Έχω κολλήσει στη μέση του πουθενά. Γάμα τη ζωή μου. 
".Πού Pπαaς;"v 
"Μακριά από εσάς τους περίεργους". 
"Μπορείτε να φτιάξετε όπλα από μαγεία και εμείς είμαστε οι περίεργοι;" 
Μαγεία; 
Έναg Nχέρι YκατpεβJαsίνPεJιq στονV ώμyοZ pμ.ου.N ΕÉνστιnκτωδ_ώςZ, γυρίζωd nκαι γρονθéοXκdοπ(ώO αkυτόéνU πcοkυ με óαγγmίHζfε,ιB.. HΧρMησsιtμοuπAοιóώl Rτóαp σ$ημάδιóα μdοóυ !γιDα Hν&α πρMο.σθ!έvσω& έGξbτzρtαW uδύcναDμη TσQτPοT χYτύπημ!αO,a κBαιa tοp IAyqdpijna πετgάγετtαιs μεyριNκkάW μNέ.τdρα( gπίσ$ω, πtρVοσγειXώνMεcται zαVνάσXκlεYλ'αT μ&εU ένzα iωkσqτCικjό zχqτsύπUη_μαh.V 
"Μα τα φεγγάρια, είσαι γρήγορος", αναφωνεί ο Σίλβα, κοιτάζοντάς με επιφυλακτικά. 
Ανταποκρίνομαι στα καραμελένια μάτια του, σηκώνοντας τα φρύδια μου σε ανείπωτη πρόκληση. 
"Και δυνατός", προσθέτει ο Κίγκαν. 
"ΔεKνj rσε ξέρω. GΔTε(νZ ,εIίμAαστε φίλyο^ι^. OΜηjν HμεQ αγγίζbεVιjςa".T 
Μερικοί από αυτούς σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι δεν αποτελούν απειλή. Ο Αϊντίν βήχει και τρίβει το στήθος του εκεί που τον χτύπησα. Μου χαμογελάει και τα μπλε μάτια του φωτίζονται από ενθουσιασμό. 
"Γαμημένοι ανατριχιαστικοί", μουρμουρίζω κάτω από την αναπνοή μου.