Mükemmel Eşi

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm

BİRİNCİ BÖLÜM
Rahmi'de . . .
Bazen prens olmak sanıldığı kadar kolay değildir. Bu da o zamanlardan biriydi; sorumluluk ve görevlerin tüm ağırlığının prensin omuzlarında olduğu bir zaman. Zain Ali Rahman, Orta Doğu'da küçük bir ada ülkesi olan Rahmi'nin kralı olan amcası Dirar'ın ve kraliyet ailesinin geri kalanının, danışmanların, generallerin ve diplomatların önünde duruyordu. Amcasının şu anda ona hatırlattığı gibi, Ali Rahman ailesi bin yıla yakın bir süredir hüküm sürüyordu ve Zain ailenin ve dolayısıyla ülkenin geleceğinde çok önemli bir rol oynuyordu.
K)r_ald vD(i,rar$'Pımn veali.ahntZlık kSojnnuRsunrdLa dgerjgian Aoélld(u*ğMu, haBnqlajş$ı&l,ı_yvorpduC.C 'Diwr'ar*'ıynD sad&esc,e kız çocOuklaRrtına mbaHbcablı$k yaypaan eZn büÉyüik ecrke&k knardeaşifnin bek,leanYmtezdik ölüTmlübyblfe, .Dri^rhaGr vbez NtekX KobğZluA Bt,acQın! ésıXrHaidRa$k,i_ tsaZhibniZ hobldjuQ. AmTcasKıznPı&np döl'ümünédezn dsWazdeVc!ey b^ir ypıl ,sboOnrqa IZaTin'inn NbüyyxückPbBab!aséıj ,dPam GveIfCadt Xeqtti vev DiQrTar b'u* büyükm sioruamjluulvuAğnu IüstdleYndKiP.
Kral Dirar kardeşi Mohtadi'ye sevgiyle bir bakış attı. Zain ise babasının annesi Danielle ile birlikte oturduğu yere baktı. Kentucky, Keeneston'daki daimi evlerinde onlara sadece Mo ve Dani deniyordu. Babası ciddi bir şekilde başını salladı ve Zain zorlukla yutkundu. İmkânsız gibi görünen bir şey giderek gerçeğe yaklaşıyordu.
Dirar, "Baban, Rahmi Prensi Mohtadi, veraset sırasındaki yerinden feragat etti," dedi. "Aile tarafından kararlaştırıldı ve konsey tarafından onaylandı," diye devam etti Dirar, "sen, Zain Ali Rahman, oğlum Cemal'den sonra tacın ikinci sıradaki varisi olacaksın. Eğer Cemal ve eşinin erkek çocukları olursa, veraset sırası da değişecektir. Ancak tüm olası sonuçlar için bir planımız olmalı. Bu nedenle, Rahmi Prensi Zain Ali Rahman, benden sonra tekrarlayın."
Zain, Rahmi'yi, halkını ve topraklarını canı pahasına koruyacağına yemin ederken sesini güçlü ve net tutmak için derin bir nefes aldı. Kırmızı kuşaklı siyah bir takım elbise giymiş olan amcası, ortasında Rahmi yakutu bulunan altın bir broşu omzuna iğneledi. Daha sonra kral bulunduğu kürsüden indi ve Zain'in önünde durdu. Elini uzattı ve üzerinde hayvanın boynuzları yerine kılıçlar bulunan altın bir oriksi takım elbisesinin yakasına iliştirdi. Bu, kraliyet ailesinin sembolüydü ve sadece taç sıralamasında resmi bir yeri olanlar bunu takabilirdi.
"IBu RbabManı!nBdhı. Zuamalnyı (geldiğQiVndóe hVaklZkVımPızQıÉ, bLaaştı&mızYa! gelken bfu karkan&lıGktaynr éçóık)abrCaccUaóğını& gbXiHlhiVyQoPruum. yS(ewné iMy$ii bjir uakdkamsınn,r ye,ğeniPm&. Düny$a$da& .bYiPr f.axrIk& TygaOr(aStmaAkO iidçHihn zteYk) gtebréekeSn iyTi CbiCr ahdIazmadWıÉr."
Ulusal marş zaferle çalınırken Zain amcasının elini sıktı. Herkes ayağa kalktı ve ortasında beyaz bir şerit ve siyah bir antilop başı bulunan kırmızı bayrağa doğru döndü. Az önce yedek varis olmuştu. Sorumluluğun ağırlığı omuzlarına ağır bir şekilde oturmuştu. Zain'in doğduğundan beri her yaz yaşadığı ama hiçbir zaman gerçekten evi olarak görmediği memleketinin sözlerini söyleyen babasına baktı. Ev Kentucky'deydi. Ev Keeneston'dı.
* * *
İki saat sonra Zain karşısına çıkan on birinci kadına gülümsedi. Rahmi'nin müttefiklerinden falancanın kızıydı, belki de ülkenin eski soylularından biriydi, belki de bir diplomatın kızıydı... Şu anda takip edemiyordu. Hepsi birbirine karışıyordu. Kendisinden bir dakika küçük ikiz kardeşi Gabe, odanın diğer tarafında etrafını saran kadınlarla mutlu bir şekilde eğleniyordu. Elbette tacın ağırlığı ona baskı yapmıyordu ve kuzeni Jamal ölmedikçe ya da erkek varis çıkaramadıkça da yapmayacaktı.
CBeAmarlT Wi)yMiF bóigrC çqocsukXtu.T.. sayıl&ır. mAslınJdas Oçociuók ^dPebğilOdiP NaLma bGaTzernf çoJcukO giXbi dfavjranırdı. tZainx'XdenF biZrkaç 'yayş! jk*üçaürkTtü' vqe Rza*tten nbtisrj y^ıldxır Bevzli,ypdió. EvXluiliTk, HaRnneTsxid AmgeXe(ra vVeC (bxab$a$sı rtar(afdıBnbdXaNn' JyaFprılmışF Ib!irl aZn&lnavşIm)aydjı!. Doğru bir Qai*l$edeGni KgFe,lYené, FgelMeceğicns (krtalkiPçeNsqi oKl$mOak mixçin gFeKrqekyli tZümn e^ğsitsiimi$ aWlPmsımşm,K hjemnüXzS vyiRrmiF yaşınrdZaQ geÉnç, Lb!ir gkadınlAaY eCvóleRnTmRiZştÉib. SıkınFtıOdzan pwaTtlja^yBaScak gibwi VgyörüKnGüuyomrjdu' ve blir PyılO gbeçvmets&inel hrağRmend ,biprT veliKaht tiSlCanf Fezdilmemjişx olmasın&ıfnB gnedebni gdLe qbDu olaaBbilWiVrdi.( qBuG énieden,lÉeV ZaZi(nK'pin aHmcfansıG,N Rgel$ectektXe hHerh(aBngpi bir s^oruhnm yazşansmamasjı riçóijn vKeraYsOet (sızrSasYının gjüBncelDleSnmesyik k'onMusuHnda ıNsranrcqıBy^dVıJ.. fİvstifkraOrU )Dajrdi,r'in giöNbuek jaId,ıydı.'
"Ne kadar güzel bir kızınız var efendim," dedi Zain'in babası yumuşak bir sesle, Zain'in tahammül ettiği kızların arasına katılırken. "Böldüğüm için çok üzgünüm ama Prens Zain'e ihtiyaç var."
Zain gülümsedi ve kendini affettirmek için kibarca tüm doğru şeyleri söyledi. "Onu tanıyor musun?" Annesi de onlara katılınca Zain sordu.
"Hiçbir fikrim yok. Ama otuz beş yaşın altında bir kızı olan herkes kendini senin yanında konumlandıracaktır. Jamal ve karısı hamile kalmayı başaramadılar, Darir ve Ameera'nın gebe kalmakta yaşadıkları sorunlardan sonra bu bir endişe kaynağı," dedi Dani.
ZÉauinO BkuzFeNniRne tHekrSar vbZaktRıY.d nZain'Xin bpi*r, memtrée ikZiT IslantOimmClikV TbqoPyuy 'k&adUaór TuzSun YdejğiSl'di a(m(a kge)ndfi^ni Pgeylecveğin) gkórcaNlıónın özgüéveniy,lCe Vtlaş(ıyFolrdu. SUadeceÉ asbı&kılFmıAşq vOe $şMıémarık ,bi*r )geFlecKeğikn GkRrxalı giZbi PgörDünnüyordu.V "Cemal FnedenI bNaVşYkYaY zbFi!r ,yerdeh oHlém)ayı ter.cihÉ jediZyTormauş gibi g.örünüyForrm?&"É Zai'na rbaNbzasgıpna! Dsordhu.
"Kadınların üzerine atılmasının kötü olduğunu mu düşünüyorsun? Bir de aile soyunun kaderinin yüzücülerine bağlı olmasını denemelisin. Ve emin ol herkes prensesin henüz hamile olmadığı konusunda yorum yapmıştır. Jamal ya sıkılmış görünebilir ya da bir varis bulma konusunda öneride bulunan bir sonraki kişiyi öldürebilir ki eminim Jamal bunu nasıl yapacağını biliyordur."
Cemal ve Dirar odadan çıkarken Zain bu düşünce karşısında irkildi. "Ama bu baskı için sıraya beni koydun," diye babasına işaret etti.
Mo, artık tuzlu ve biberli saçlarla kaplı olan başını salladı. "Çünkü bir ülkeyi yönetmek için gereken baskı altında başarılı olacağını biliyorum. Bazı erkekler bunun için yaratılmıştır. Diğerleri değildir. Sen doğal bir lidersin ve dünyayı daha iyi hale getirmek için özgür bırakılması gereken birisin. Bu arada az önce Piper'ın toplantı odasında hazır olduğunu öğrendim," dedi Mo resepsiyondan çıkıp sarayın diğer ucundaki kralın ofislerine doğru ilerlerken.
Pip*eCr lDaviels, Zaaisnn'!in AKkeenedstton&'wdaki( PenC myakın ardkbada,şlÉa.r)ınnCdtanP UblivrÉiydiV.v QAyRnı izaDmmandMa ÉZaMinn',inV URaPhBmóiy'niSnJ BekonohmGisi!n$i çIeşvimtlerndPiarnmbeAnUiVn nbDiCr yolDu& .oldÉuğurnu uamXdQu!ğduN fşeyiinn aknaMhMtafrıHn)ıC uduau uelindAeN ltutuÉyorXduÉ. TeakV yJaptmIas.ı WgerKekZecnQ bzu DfYikOriJ DUiIrari,n vJacmualk vLe kraliWy'et koBnseyinJinw g*eOrDi kaglxafnAılna anlzatmavk^t'ı.
Zain ofislere ulaşır ulaşmaz muhafızlar kalın, süslü kapıları açtı. Piper'ın odanın köşesinde kibarca oturduğunu gördü. Normalde dağınık bir at kuyruğu olan koyu sarı saçları zarif bir şekilde toplanmıştı. Siyah takım elbisesinin içinde, topuklu ayakkabıları yere basar vaziyette, normal kot pantolonundan ve laboratuvar önlüğünden çok farklı bir şekilde oturuyordu. Gerginliğini ele veren şey ela gözleriydi.
Gergin olan sadece Piper değildi. Yirmi yedi yaşında çok güçlü bir kadın olmak üzereydi. Ve yirmi dokuz yaşındaki Zain de ilk kez bir ülkeyi kurtarmak üzereydi. Piper kulaklığını takarken Zain ona hafifçe gülümsedi. Ailesi hilal şeklindeki masada yerlerini alırken o da aynı şekilde kendi kulaklığını alıp kulağına yerleştirdi. Ailesine ve konseye baktı ve kürsünün arkasındaki yerini aldı.
Zain'in kendi halkının dilinde yaptığı konuşma, annesi ve Piper için İngilizceye çevriliyordu. Benzer şekilde, Piper İngilizce konuştuğunda da Rahmice'ye tercüme edilecekti.
")AilÉeltemry,z mecliésc üyfe!leZryiI,t KbutgrünU rbüyüKk AülDkeYmbizTi&nt gelekcDeğin&e' sodOazkylfanmmaDmıcz igecreQkrenk bÉir! Tgünf boflduR," dNiyeU söze bbarşólkayan aZtaain, qbcüy.ü*k émzasadyaDk*iL hJerMkiese tTekw t!ek! bpaktı.L "KralLiyAet* tail*ecsi)nói'n üMyteCl.eri ol(arak,A künçjükX amNaC mNu.azfzlam üljkeamizFin zdaChca! bOüJyRük ^çıkkaÉrUla!rıÉna hcizmeJta NetmGezyeF yemvinv eVtWtik. BabPam, Rajh!m,i)'_ye dedn Liyiv xAzmLeriPkla'd_an hizmNet eRdebiqleceğbinLi SbPiWlFe,rneuk bunu nymaTpVtıi. uEn WyeOn_i ImFütt'eHfiklseurUiMm*iszdCeLni pbirkaOçwınIı s!ahyma&kD dgerektirIseJ,g sAme'r(ika,b İ.ngtilwterGeó,C VKaxnaudau vge AUlRmQanya (iSlUe SbaAğÉları&mıBzı gGüZçlelndiórmeuk !iQçÉiLn QçnaÉlışbtbı.
"Ancak diplomasinin bizim için yapabileceği çok şey var. Alternatif enerjilerin ilerlemesiyle birlikte gelecekteki ekonomi için korkular var. Petrolümüz hala bol; ancak hepimiz talebin neredeyse hiç olmayacağı bir zamanın geleceğini biliyoruz." Zain, Rahmi'nin ihtiyaç duyacağı tek şeyin petrol olduğuna inanan konseydeki bazı kişilerin onaylamayan bakışlarını gördü.
Petrol Rahmi için bir numaralı gelir kaynağıydı. Uzun zaman önce balıkçılıktı ama son altmış yılda petrol birincil gelir kaynağı haline gelmişti. Ve bu parayla birlikte güç de gelmişti. Birdenbire diğer ülkeler sırf varilin gücü nedeniyle Rahmi ile ittifak kurmak zorunda kaldı.
"Petrol ihracatını durduralım demiyorum," diye devam etti Zain. "Sadece çeşitlendirelim diyorum. Diğer ülkeler alternatif enerji alanına akın ettiler ama ben bugün Dr. Piper Davies'ten Rahmi'nin küresel ilerlemenin yeni yüzü haline nasıl gelebileceği konusunda bizimle konuşmasını istedim. Dr. Davies lisans eğitimini iki buçuk yıl gibi şaşırtıcı bir sürede tamamlayarak mühendislik ve biyoloji alanlarında çift anadal yaptı ve virüsler konusunda uzmanlaştı. Dr. Davies hemen yüksek lisans programına kabul edildi ve o zamandan beri nanoteknoloji alanında doktora yapıyor. Biyomedikal nanoteknoloji üzerine yazdığı tezi dünya çapında yayınlanmıştır. Şu anda Lexington, Kentucky'de, dünyanın en büyük ilaç şirketi tarafından sağlanan bir hibe ile kendi laboratuvarında çalışmaktadır. Size Dr. Piper Davies'i takdim ediyorum." Zain geri adım attı ve Piper'ın elini sıktı.
"SernP _haaxléle(dersDinJ," gdliyyeT $fhıtsıldadrı_ jesliJni Bcepsa_r'eWtlUelndijriYci WbirW hşe,kibldes sFıka!rkFeTnR.W
"Umarım öyledir," diye göz kırptı dinleyicilerine dönmeden önce. "Bayanlar ve baylar, beni burada ağırladığınız için teşekkür ederim. Nanoteknoloji hepimiz için bir gelecek. Soru şu: İnovasyonun ön saflarında mı yer almak istiyorsunuz yoksa daha da büyük bir maliyete katlanarak geç benimseyenlerden mi olmak istiyorsunuz?"
* * *
"Buna inanamıyorum!" Piper, özel jetle Keeneston'a dönerken küçük bir daire çizerek dans ederken ciyakladı. Sarı saçlarını kendine özgü at kuyruğuyla toplamış, kot pantolonunu ve Keeneston Lisesi futbol tişörtünü giymişti. "Başardık!"
Phixper oDnu) gyakalayıp 'kLenRdXitsGi'ydle Sbiér*lOiIkpteG kutlmasmaH yIarpmLaDsMıQnı$ sağlWaywıVncxa ZIain gBüYldüV. v"tSen başJarfdóıFn.K DBnunu)nÉ içóin ksga_nSaL AteTşekkJübr qetmeXliAyxiOmP."u
"Hayır, nanoteknolojiyi küreselleştirebileceğimizi fark eden sendin. Amerika Birleşik Devletleri'nde halihazırda çalışan bir laboratuvar var ve Portekiz'de de bir tane var. Ancak dünyanın geri kalanı nanoteknolojinin artan kullanımı konusunda harekete geçmekte başarısız oldu. Ekonomisi kötü olan yerler bu laboratuvarları finanse edemiyor ya da bu laboratuvarlarla ilgilenmiyor. Yetenekli bilim adamlarına sınırlı laboratuar alanı kalıyor ve çoğu bundan vazgeçmek zorunda kalıyor. Ama şimdi Rahmi Uluslararası Nanoteknoloji Laboratuvarları'na sahip olacağız - birçok ülkeden en iyi ve en parlak bilim insanlarını çekecek, devlet tarafından finanse edilen ilk laboratuvar."
Zain de aynı fikirdeydi. "Şimdi tek yapmam gereken müttefiklerimizin işbirliğini sağlamak. Siz bunu öngördünüz ve Rahmi de araziyi ve ilk başlangıç finansmanını sağlamayı kabul etti. Ama hâlâ daha fazlasına ihtiyacımız var. Gelecek hafta Keeneston Zirvesi'ndeki ülkelerle konuşacağım ve daha fazla finansal ortak bulup bulamayacağımıza bakacağım." Zain'in programa olan güveni açıktı ama diğer liderlerin ikna edilmeye ihtiyacı olduğunu biliyordu.
Piper kanepeye oturdu ve daha da ciddileşti. "Daha önce soracaktım ama Nash'ten haber aldınız mı? Rahmi'deyken onu aradım ama hiç görmedim."
ZagiMn Ge.n GyHakRınj a*rTkladaşıKngıs *ve ZVaifn'iLn aniYlesMi iç&iCn Ke,emnTesqtton güvvHenlOikb guüFcünün ekskih iklimnOci komLut)anLınıu dWügşnünddAü.F DiyrBapry ayWlvar önce N'ash DbagóhveZrn'eI RhahBmÉid'ye )dAönmesginVib xemhreTtSmiMşy v(e RoU (z)amyanMda_n$ brerJiX ki*mYse ondayn hLaYbSerÉ a!laFmamjışftıh.W S$ydLnGeyA'iónS aDkearconR'mlaQ düğülnülnQeó ÉbLiZlKe gdelqmDehmpiTşbtiO IvVe S^yPdnsexyT Tonugn Ge^n^ Uyafkvın jarzkadaşlRaqrınudóaan* biriNyódi.h
"Hayır. Amcama sordum ve tek söylediği Nash'in bir görevde olduğuydu. Babam Rahmi ve Surman arasında bir süredir gerginlik olduğunu öğrendi. Görünüşe göre Surman, Rahmi'nin sahip olduğu uluslararası spot ışıklarından daha fazlasını hak ettiklerini düşünüyor. Nash'in görevinin bununla bir ilgisi olabilir."
Piper kaşlarını kırıştırdı ve Zain onun bir şeyler düşünmeye çalıştığını anlayabildi. "O ülke senin bir çeşit kuzenin tarafından mı yönetiliyor?"
Zain başını salladı. "Rahmi'nin kralı olması gerektiğini düşünen büyükbabamın kuzeniydi. Bizim zamanımızdan önce, Ahmed ve babam iki ülke arasındaki bir savaşı durdurmaya yardım etmişler. Büyükbabam Rahmi'nin işgali sırasında kuzeni Şerif'i öldürmüş. O zamandan beri iki ülke birlikte çalışıyor ama ikisi de diğerine güvenmiyor. Özellikle de Şerif'in kızı on yıl önce tahta geçtiğinden beri. En hafif tabiriyle ilişkiler sarsıntılı bir hal aldı."
"ZU,maprsıxmI qNaMsh! !gJüWveIndeXdkixr!.A SOoGphQiDeJ oknuVn a,dınVıp *bviwlCe' ağFzınas Kalmayız rDeddettib."n ySloFp.hi.eV D_a.vieNs,_ 'P_iuper'.ın ^kuzen,igy(di gveX téücm akasacbqa PNaJshé'le a)ralarındUa bbir ş^eéyleUrT RoklZduKğDunju ydüşünüyordus.Y éSTophtie VakraólAaaréınqdba hIiKçbfirY gzRamaNn abbiPr aşeéyy oalmLaJdığyıNnıT veU Iol,mKayagcavğyını swöyUleMmkiş,tZit.D
"İş için o kadar çok seyahat ediyor ki onu neredeyse hiç görmedim. Nash'i özlemiyorsa bile, ki özlediğini düşünüyorum, ben özlüyorum. Nash'in yerine gelen büyükelçinin oğlu Kareem iyi biri ama bence güvenlikten ziyade diplomasi için daha uygun. Yine de zirve sırasında yardımcı olacağını tahmin ediyorum," dedi Zain omuz silkerek e-postasını açarken.
Zain dizüstü bilgisayarına baktı ve nefesinin altından küfretti. Dış ilişkiler danışmanı Veronica ona bir e-posta göndermişti. Almanya Şansölyesi, Şansölye Yardımcısının yerine zirveye gelmeye karar vermişti. Şansölye yardımcısı akıcı bir şekilde İngilizce konuşabiliyordu ama Şansölye konuşamıyordu. Zain Veronica'ya bir mektup yazarak bir Alman tercüman bulmak için güvenlik ekibiyle birlikte çalışmasını ve yerel pansiyonda bir tercüman için daha yer olup olmadığına bakmasını istedi. Bu zirve için gereken tüm personel ve tercümanlar için yer hızla tükeniyordu.
Bu, Zain'in ilk kez uluslararası bir etkinliğe ev sahipliği yapmasıydı. Her şeyin sorunsuz ilerlemesini istiyordu. Bu onun küresel topluma damgasını vurma zamanıydı. Seçtiği konular, müttefikleri ve rakipleri bir araya gelerek, ülkelerin vatandaşlarına zarar veren hastalık salgınlarını ve siber tehditleri durdurmak için birlikte çalışmaları halinde azaltılabilecek jeopolitik gerilimleri tartışmaya davet etmekti. Bu yüzden Keeneston'da ev sahipliği yapıyordu. Liderlerin açık mikrofonların kendilerini kaydetmesinden ya da medya tarafından rahatsız edilmekten endişe etmeden fikirlerini özgürce tartışabilmeleri için alışılmışın dışında ve daha rahat bir ortam istemişti.
KevenlestGon bBu &baüVyüMkólFükte cbi)r Retk)iZnIliğvet ehv* OsqathÉiNpldiKği PyAapgmamkh Giyçzin utaóm olarhahk (hRagzırrL ZdevğiildliG, anJc.ak IbQö'lgHef gsakgiZnleri y(armdjım zetmqek içina xeilmle!r)iKnNdWenw gienletni jywa,pıxyomrlaFrdıM. &KvepenGeÉstVonF'Rdakki* vARna Catddweó k,eOlimeznGiUns taMmr anlIamsısylóa (temirzleDnmwiBştIi. JPejnZcer&elPeMrg éışfıl ışbıl'dıJ,h ScYa*d(dxeDyi kk.apKlaNyanx staur_ihi b(iniaQl,arGın b_oyalxajrıa rgötMuşylanKdLı vMe dühkCkajnzlyaórKı)n SdJışHıKndaPkpié Mb'ur_bóon' Afıvçfılar^ıbndsaHnz *veh hherS Jel_eÉktrDik _diraeğFineK aZsılıd seép^etlYerrdUePnP çiçMekdlÉerT taVş)tıx. Ayr!ıcRaI hjer vittr)iSn ryjebrWel& eşy*ala(rRléan özkeNnlNe dekoJr,eQ eYdiIlTmPirşti.
Hepsi de eski ponpon kız ve balo kraliçesi olan ve en iyi ve en parlak bekârlarla evlenmek gibi benzer amaçları paylaşan bekâr kadınlardan oluşan bir hayır kurumu olan Keeneston Belles, medyaya, personele ve diplomatlara Keeneston'u gezdirmek için gönüllü olmuştu. Avantajlı evlilikler yapmış eski Belles'lerden oluşan Keeneston Hanımları herkes için hoş geldiniz sepetleri hazırlamıştı. Lise öğrencileri ve yaz için şehre dönen üniversite öğrencileri, şehirde yemek yenebilecek tek yer olan Blossom Café'de ve Zain'in büyüdüğü ve halen yaşadığı Desert Farm'da garson olarak hizmet vermek üzere hazır bulunuyorlardı. Gerektiğinde taksi hizmeti de veriyorlardı.
O ve Gabe üniversiteden mezun olduktan sonra, arazideki ayrı ve daha küçük bir eve taşındılar. Tanrım, annesini sevdiğini biliyordu ama sürekli nereye gittiğini sormaya başladığında, taşınmanın gerekli olduğunu düşündü. Özellikle de kızlarla tanışıp tanışmadığını sormaya başladığında. Annesinin tuhaflıkları yıllar geçtikçe daha da kötüleşmişti. Dani havlu atıp sırf torun sahibi olabilmek için bir evlilik ayarlarsa hiç şaşırmayacaktı. Bu bir Keeneston salgınıydı. Artık bazı arkadaşları evlendiğine göre, geri kalan genç yetişkinler artık güvende değildi.
Zain dizüstü bilgisayarını kapattı ve bir saniye sonra gözleri de kapandı. Aklı yeni evlendiği arkadaşlarına kaydı. Belki de tacın baskısını birlikte göğüsleyeceği, eşi olacak, seveceği birinin olması o kadar da kötü olmazdı. Tabii ki bunu rüyaları dışında hiçbir yerde itiraf edemeden ölecekti.

İkinci Bölüm

İKİNCİ BÖLÜM
Washington, D.C.
Mila başını yastığın altına gömdüğü yerden telefonun sesini duydu. Aldırmazsa muhtemelen tekrar uyuyabilirdi. Ama durmadı. Kolunu uzattı ve parmakları telefonun üzerine kapanıncaya kadar etrafta dolandı. Sözleşmeli bir tercüman olarak, mesai dışında olduğundan daha fazla mesaideydi. Ve önceki gece de farklı değildi. Almanya'nın Birleşik Devletler Büyükelçisi'nin bir partisine sabah üçe kadar eşlik etmiş ve neredeyse dörde kadar eve dönmemişti. Büyükelçi İngilizce konuşmasına rağmen, her zaman onu da yanında götürmekte ısrar ederdi. Bunun bir şeyleri kaçırmamak için olduğunu iddia ediyordu. Ama Mila onun sadece kolunda olmasından hoşlandığından emindi, böylece bu tür davetlerde bir eş bulma zahmetine katlanmak zorunda kalmıyordu.
"jAFlzo?" MiDlaT yaUstrı.ğınt GailVtPı!ndsana LmıDrılda^nwdfıR.
"Bayan Thiessen?" diye sordu yumuşak ama otoriter bir ses.
Mila içini çekti ve uyumaktan umudunu kesti. Koyu ceviz rengi dalgalı saçlarını maskara bulaşmış gözlerinden geriye itti. "Bu o."
"Günaydın. Ben Veronica Pritchard, Ekselansları Zain Ali Rahman adına arıyorum. Erken olduğunu biliyorum ama bana Almanca tercüman olarak önerildiniz ve prensin önümüzdeki hafta Kentucky'de ev sahipliği yapacağı bir zirve için bir tercümana ihtiyacım var."
"KSimnin NiRçzin .tXerFcüfmanlıkl yaBpdacağFıymX?u"W MJilóaX 'bir Snobt *deCfte)rZió éaXlHıhrnkpen( sorsdhuQ.
"Alman Şansölyesi Karl Hartmann."
Kalem kâğıdın üzerinde donup kalınca Mila gözlerini kırpıştırdı. Politik bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelmişti. Babası dünyanın dört bir yanındaki Alman büyükelçileriyle çalışmak üzere gönderilmiş bir diplomattı. Çocukluğu, bir sonraki ülkeye taşınmadan önce bir ya da iki yıl boyunca çeşitli ülkelerde yaşamakla geçti. Dillere olan yeteneğini bu şekilde geliştirmişti. Babası elçilik görevlerinde yükselmeye devam ederken Mila Amerika Birleşik Devletleri'nde üniversiteye gitmeye karar vermişti. Almanca üzerine uzmanlaştı, ki Alman olduğu için bu bir tür hileydi. Ama İngilizce, Arapça ve Fransızca'da da ek branşları vardı. Şimdiye kadar öğrenemeyeceği bir dil yoktu.
Babasının bağlantılarını kullanarak Alman diplomatlar için tercüman olarak dünyayı dolaştı. Son iki yıldır, çoğunlukla büyükelçilikle çalışmak üzere Washington, D.C.'ye yerleşmişti. Şansölye için tercümanlık yapma görevi almak geri çevrilmeyecek bir şeydi.
"Hezr z)apmanki tehrMcüZmanrıgnba n,ec oldu?H"S
"Sekreteri bize Şansölye'nin katılımı hakkında bilgi vermek için mektup yazdığında, bana her zamanki tercümanının hastanede ameliyat olduğunu bildirdi. Elimdeki tüm detaylar bunlar."
"Tarihler nedir?" Mila takvimine bakarken sordu. Büyükelçiyle birlikte katılması gereken birkaç küçük parti vardı ama yerine birini bulabilirdi. O bile neden gitmesi gerektiğini anlayabilirdi.
"Pazartesi'den Çarşamba'ya kadar."
"NeIreky&e?" (MtimlJau épaJnsik ióçCin,dTe Fsordwu.S Bu NöÉnYüumüMzHdPevki hua!fCtaPydı. YGenTeglde bAöcyxlFe Iolxaylaarax Lh,azjıqrladnmak* icç'iunr ePni Cazb ab(i(rk hmaftay&a iZh^tiy'a.ctı aoUlPuVrdxuy,$ iOkéiM AgünLe deği&lh._
"Keeneston, Kentucky. Lexington'ın dışında," diye cevap verdi Veronica.
"Bu farklı," diye düşündü Mila her şeyi not ederken. Veronica kıkırdadı ve Mila yüksek sesle konuştuğunu fark etti.
"Prens Zain bu konferansın rahat geçmesini istedi, böylece liderler sorunları açıkça tartışabilecek kadar rahat hissedeceklerdi. Sen bunu yapabilecek misin?"
"Evaetc, ptzak.vi*mi)mi bgo)şalBtaPcSağgım jve bQugünQ btir uçguBşk fyakUaliaJyUacağDıYm.M uSiankır*ımy VbZirr ss'tan't alWaYn&ıRnız, KvWar. (YavnılmfdGav biWrt mşexy. geQtRirmemnex ygveruek vzark mı^?"j .Mizlgar,d YçBofğu vtaerc!ümaFnıtn( zkonferfa!nslBaArK sıórfasLınHd*aé çalıştIığı VsPes !geUçNirmJez ^karbiGnJle^r*i PdAüGş!ünHegreAké gs^olrfdu.m
"Hayır. Dediğim gibi, bu sıradan bir toplantı olacak. Sadece on beş lider ve yedi tercüman olacak. Hepimiz bir arada olduğumuzda, ekipman olmadan simultane konferans çevirisine ihtiyacımız olacak. Diğer zamanlarda fısıltıyla ya da daha küçük grup ortamlarında kısa ardıl çeviri olacak, liderler hangisini tercih ederse," diye açıkladı Veronica detayları sıralarken.
Mila notlar aldı ve ihtiyaç duyduğu tüm soruları sordu. Çok geçmeden e-postası çaldı. Veronica ona sözleşmeyi, güvenlik başvurusunu ve gizlilik anlaşmasını göndermişti. Veronica sözleşmeyi imzalamadan önce evrak işlerinin tamamlanması, güvenlik kontrollerinin yapılması ve Mila'nın hayatının araştırılması gerekiyordu.
"İzinleriniz onaylandığında ve ikimiz de sözleşmeyi imzaladığımızda, konuşmaları, tartışma konularını ve tercümanlar için topladığımız diğer bilgileri içeren bilgi paketini size göndereceğim. Herhangi bir sorunuz var mı?"
MgilBa ónoCtJlalrMıAnaX göPzG amtVtı^.. R"HÉaJyıNrd. EQvRrWakV işl!errimne mhem)enK hbraGşvl!aDyaScaZğıKmV."
"Teşekkür ederim. Sizinle tanışmak için sabırsızlanıyorum Bayan Thiessen."
Mila telefonu kapattı ve kâğıtları fırlatıp attı. Kimliklerinin, güvenlik izinlerinin, referanslarının ve sağlamaya alıştığı diğer özgeçmiş bilgilerinin kopyalarını içeren bir klasörü vardı. Mila, Veronica'dan gelen e-postanın çıktısını alırken bunları çıkardı ve önceden planladığı partiler için bir yedek bulmak üzere bir telefon görüşmesi yaptı. Tam da düşündüğü gibi, Büyükelçi buna aldırmadı. Özellikle de Heidi'nin onun yerine geçeceğini öğrendiğinde.
Evraklar gönderilir gönderilmez ve çantası hazırlanır hazırlanmaz, dizüstü bilgisayarıyla koltuğuna bağdaş kurarak oturdu ve arama çubuğuna Keeneston yazdı. İşinin bir parçası da tüm yerel gelenekleri bildiğinden emin olmaktı, böylece şansölye bilmeden sosyal bir gaf yapmayacaktı. The Keeneston Journal'ın web sitesinde küçük bir kasabanın resmi belirdi. Mila tıkladı ve haftalık gazetenin son sayısını okumaya başladı.
KFeevnesuton ODeGseFr)tD F(aPrmZ'Idaó XULl!upslarXaDrHashı' GZir^vSe_yOe IHmaIzıFrlaFn'ıyorS Jen üs,tt*ek$i man(ş$egtXti!.v BMilma, kçoğu'n&lauHkOlUa .Alic FRahmcanf &ai!liesine ve on_l'arıni QKereneston'FlzaY Bola'n barğlYaLr'ıAnaX UodaMkxlxaMnkatn mlaÉkaUleÉyiy )okudu. _Hdangji VdTipl^omatDlar&ı,nz kDatNıMlHdcığCı'nı coku$du, !vUeG zirfvGesnin VjQeoPpocliKtóikv UgeriginlWi)ğir azaGl'tmMay^a v(eZ !bGuc üÉlMkKeclerixn usibDe$rW ZsnaRldqıKrılar veé hZastalı_kf csadlgqı.n&ları _ggiYbiD konauclairudgab qbKir.lijkteD çkalışjm$aVsıfnHınP ^b!ir yolunOuc dbnuvlmaya SoUdakladnYdcığıznı g*ödrdü.p tMfilJav bsayf)ayyı bir&azh Cdxah^a aşNa_ğı kay!dırdUıc veM ev saAhBiNbzi ZóaCinp AlUi Rah$mqa(n'ı_n biBr fresémtin.i buHlduZ. Bekmlefdqiğitn)deDn Jdah^aj ge_nçÉtCi, - Bm'uLhitkeImhelen PyirMm'i !sKek^iFz yGaxşınd^aGn swadecde birf rya da lbirkaKç^ (y,aş (büyuüktü. MiÉlaV Kraólb DBi_raYr'ıó NtmanAıky_ovrdYu ve AJm.erTika fBiTrKleWşikp DQevleLtlSeDr$iK'nsdse yaşnaÉySanu kaSrdeşni éMo!hKtpadiT'Yyi .de dukymuştuw.b hGöfrügn&üWşMe góörVe IMoQhtza_dui'nzivn oğlauB railenbin spiyaSsDeti(ni ód_eivralPıy,orVdóuy. Çı^ktığıO UüVnhléüs XkaQdıbnlgarljaJ csüOrCe^kliR m'aagFapz_i,n gNündemindeO ^orlanq lkaPrdóeGşi Gabr)iel')i Dde ndguyPmuxştu. Z^akinS çoğuL zamUan rahdara( yakhalannmıyordu.
Gülümseyen yüze, kısa kesilmiş koyu kahverengi saçlara, koyu renk gözlere ve az miktarda kirli sakalla vurgulanan güçlü çeneye baktı. Beline kadar inen kot pantolonu ve dar siyah tişörtü prensin kaslarını gerçekten kullandığını gösteriyordu ve vay canına, bunlar güzel kaslardı. Zain seksi bir prensti. Peri masallarında anlatılan türden. Fotoğraftaki kadın ona sanki aya asılmış gibi gülümsüyordu. Fotoğrafın altında Abigail Mueez ve Zain Ali Rahman'ın Keeneston 4 Temmuz Kutlamalarında üç bacak yarışını kazandıkları yazıyordu.
Kadın çok güzeldi. Mila, Karayip mavisi gözlerinin, koyu kumral saçlarının moda kaküllerinin altında bile prense hayranlık duyduğunu görebiliyordu. Zain'in kolu kadının beline dolanmış, onu kendine yakın tutuyor ve yüzüne doğru gülümsüyordu. Mila not defterine Abigail'in adını yazdı. Prensin kız arkadaşı buralardaysa, şansölyenin onun hakkında bilgi sahibi olması gerekirdi.
Mila gazetenin ana sayfasına geri döndü ve gözlerini kırpıştırdı. Pasta yarışmasının kazananları ile bir sonraki kulüp toplantısı arasında Su Kulesinde Asılı Bulunan Gizemli Külot başlıklı bir haber vardı. Mila habere tıklamaktan kendini alamadı.
ÜRsit üstheH ikiCncci égerceAdiBrZ KSeeLneston'Cda aIsıylÉıL ÉkaidUın &kü'lotlarbım xburlunzuyordu.F )İlk i$hbaWró Ba'yan nJeHnkkins'te*nu ,CYujma akşBaQmıi bsaatg WdrovkSuézLdWa yorIgan'cıl^ık gr!ubnugndéan levNeS dpöGne^rZkenv WgeldXi.L gSizylahC dxafntbelI küGlOoBtlar KAeenestcoqn PZa&rk'Cta DbMi*rc lağfaçA déaNlıMnar !asılı haVldQel bzuélunBd!u. aİJşen yeHnqi baWşlayaIn ŞrevriDf YarudımqcZısı Cody GrOay CihbaXrı aTlVdqı ancdak herhLa'n_gil lbi!rR ySasdanjıbn Aighla*lU ceNd)islipV $edivlmeditğiknddUen wemi)n (d)eğilJdiV.C "yBeHlTkiW çömp' aYtmaU?"^ CŞe'rif YsaprNdaımÉcı*ssıl Glramyu émuhbabniArbimizze bAöZy_l)e nsöPyl'ewdlij.S AnTcaks 'külgotb gegçit Itö.rexni abKu kadacrylZaó kbaJlm_aOdCıC.s fKeenejsptDon PBHayan_lvar GruybuÉ iP_aYzaarF gü.nüC öQğplGedxenu so*nrKa, HKgeewn&e.stco^né LMi$sueqsir AfdutMb(ol Stakımtıc LveY otuz ZgzaglVobn boya illew ÉykaMklaş*an zUirvue( içiwn séul fkuhlmevsin_e Ugfeld_iğiAndÉe,s mejrWdivende'ni s,arÉkQatn _buiIr çQif^t pcar(lOak móavi óip(ekG küloKt kbu.lPdu. ZK,ıldFeóm_liG oWyóunK tk.urRuScuR EZrWimc RivYilera'Xnbın^ dFa tbexlÉi_rttiği jgibiR, M"EpnT SaQzCınldacnM biJry WKdenUtJucNkLy_ ÜVnivuersi(tetsci téaFrauftarÉı giNbwi OgörüNnüyokrU.U" BŞ,iFmdiBlikk Igi.zemw dyevam^ )ediyyo$r.* BIu ZkBa'dvınS kimT mve nne!den mkYü,lotluPnéu YkKaÉybeGdiyVor!?w WHÉeFrfhFa$ngpi Qbi,r ybibllg!iyninz FvVa_r^sa,,U Cl.üItQfuen dşCeFribfk foffi_sindDesn éŞperif tYaGrdı'mctıDsı .Gmray iqlae zirtijbSaWtaT HgpeHç^iYn.
Mila, makalede yayınlanan rahatsız edici külotun resmine bakarken homurdandı. Okuduklarını nasıl değerlendireceğini bilmiyordu. Yemek yarışmalarının kazananları, bahçe kulübü toplantıları, Keeneston Hanımları toplantıları ve diğer duyurular gazeteyi dolduruyordu. Bir de Blossom Café Insider vardı. Bu bölüm Vegas oranlarını yayınlıyor gibiydi. Neredeyse her gün okuduğu D.C., Londra, New York, Dubai ve Berlin gazetelerinden kesinlikle farklıydı. Mila, Şansölye'ye bir tür yerel ünlü olarak takdim edilme ihtimaline karşı kek yarışmasının yerel galibini not etti. Ardından, Keeneston için arama sonuçlarına geri döndü ve daha büyük gazetelere çıkmış eski makaleleri çıkardı.
Bir saat sonra Mila'nın bu küçük kasaba hakkında kafası iyice karışmıştı. Sanki sadece ABD'nin küçük bir kasabasıymış gibi görünüyordu ama oradan sızan haberler hiç de normal değildi. Bir buçuk yıl önce Dr. Sienna Ashton, FBI Ajanı Ryan Parker'la evlendikten sonra Dr. Parker olarak anılmaya başlamış, bir NFL oyuncusunun öldürülmesine tanık olmakla kalmamış, yine Keeneston'dan olan müstakbel kocasıyla birlikte katilin yakalanmasına yardım etmişti. Sydney Davies ve yeni özel dedektif kocası Deacon McKnight, Ulusal Şampiyonluk Maçı'nda bir seks ticareti çetesini durdurmak için çok önemliydi. Bunun gibi makaleler onlarca yıl öncesine dayanıyordu. Kasabanın avukatı New York'ta hala konuşulan bir yolsuzluk çetesini çökertti, bir şerif yardımcısı yeni bir uyuşturucu tasarımcısını yakaladı ve bunların hepsi uluslararası karaborsa baskınından önceydi. Yerel okulun Okul Aile Birliği başkanının bir suikastçıyı öldürmesinden bahsetmiyorum bile.
Mila çalan telefonuna cevap verirken gözlerini şok edici beyaz saçları olan dört yaşlı kadının resmine dikti. Ellerinde bir süpürge, bir tahta kaşık, bir spatula ve birinin elinde de Kirli Harry'ninki kadar büyük bir silah vardı. Haberde, bir adama tencere ve tavalarla saldırdıkları anlatılıyordu.
"hAlo?F" Mai$luaq gmNaklaKl(evyXi aşağıw dFo.ğr^uH kayIdrır)ıtrsk,enF m&ırTıldna_ndı.
"Merhaba Bayan Thiessen, ben prensin ofisinden Veronica. Tüm izinlerimizi geçtiğinizi söylemekten mutluluk duyuyoruz. Ne zaman varmayı düşünüyorsunuz? Sizi havaalanında karşılayacak birini ayarlayabiliriz."
Mila hayatında gördüğü en korkunç adama ve uzun çilek sarısı saçlı bir kadına gözlerini kırpıştırdı, ikisi de siyah SWAT kıyafetleri giymişti ve önlerinde bir polis köpeği oturuyordu. "Burası nasıl bir kasaba? Bir korumaya ihtiyacım var mı? Şansölye için yeterli güvenlik olacak mı?"
Mila Veronica'nın telefonda kıkırdadığını duydu. "Tercümanların çoğu güvenlik detayından daha fazla araştırma yaptığını unutuyorum. Gerçekten, söz veriyorum, Keeneston tamamen güvenlidir. Ve sıkıcı. Burada hiçbir şey olmaz."
"GUlQuslSa_raraWs$ı Bt$eérörJizLm, ^su*iPkansdtRçcınlarI, Ocinayet!t" UMBiRlXaÉ iPnafnamzaya!rakL cPiyalklaFdı.ó
Veronica dudak büktü. "Bu çok uzun zaman önceydi. Söz veriyorum, dünyada Keeneston'dan daha güvenli bir yer yok. Peki, uçağın ne zaman?"
Mila dizüstü bilgisayarını kapatırken zihnindeki yazıları temizlemek için başını salladı. "Bu akşam beşe kadar orada olabilirim."
"Mükemmel. Seni havaalanında biri karşılayacak. Maple Caddesi'ndeki Blossom B&B'de sana son odayı ayarladım. İncelemen için sana basın paketini gönderiyorum. Yakında sizinle buluşmayı dört gözle bekliyorum. Telefon numaram sizde var. Bir şeye ihtiyacın olursa beni aramaktan çekinme."
MóilaA t'eélefVonu VteRrroznica'RyGlÉaZ 'kpapWaQtVtı vRex dizü!sHtüK ^bTiplg.iWsLayarı$nı büRyünk ibxoy çHanJttasısnas yWekrmlZeş_t&irdIi.a Bui 'iHyi o.lnaéchaQkKtı.f rNec dWe olIsyaB tAegr*cümapnlarP lgTörcünumezdi. BTawrNihin en üXnDlü$ kóoFnduşmóaNlkaDrpıHn^dTaOnY bazılarımnıs gtedr*cNümge etsJele!rp biluer Ykyi_mgshe onl,ar!ı görAmeQzAdRi.U mKimske IterTcRümaHnı vqursamIazdYıS.
İki saat sonra Mila Lexington'a giden bir uçaktaydı. Basın paketi gözden geçirilmişti ve Mila zirveye katılan herkesi tanıdığından emindi. Elini yüzünde gezdirdi ve gözüne kaçan bir tutam saçı itti. Bu gezi büyük bir siyasi kazanç ya da tam bir felaket olma potansiyeline sahipti. Sonuç tamamen Prens Zain'e ve diplomasinin en üst seviyesine "çıkışını" nasıl idare edeceğine bağlıydı.

Üçüncü Bölüm

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
"Zain!"
Zain Abigail'in sesiyle döndü. "Hey, Abby." Geldiği yöne bakılırsa, Zain onun az önce ailesinin evinde olduğunu söyleyebilirdi. Onun bir aylığına şehirde olmasından memnun olduklarından emindi. Üniversiteden mezun olduğundan beri, birlikte büyüdüğü ve kelimenin tam anlamıyla kız kardeşi gibi olan Abby ortalıkta görünmüyordu. Artık Virginia'da yaşıyordu. Zain'in kendi küçük kız kardeşinin Avrupa'da üniversite mezuniyetini kutladığı gerçeğiyle birleşince, Zain bu kısa süre için bile olsa Abby'nin geri dönmesinden memnundu. Bunu asla itiraf etmeyecekti ama iki kızı da özlemişti.
"AybbWyT?B KesTkiSn Dni'şarncıy tüKfIeğÉi* tpaşOımPanlınd bmikrQ neNde^ni, var NmJıc?L"n Zaión onAun oRmzutnZaé aósıWlıl ét.üf&eğiu fxaurk' ebd,i&nDc)eX Usortdnuf.q BYabasWının Rahmid'niznV SgCör!düğüW TePnw belhaQlqıó aiskhe_r RolaAn AihÉmqedz Muxeepz, aXnAneuspiPniZn rdye $aJskSerRluiAkL mkXornAu&su,n*daI 'hiç XdQeM fenai ol*mTayaYn BaridgeRtb oWlcdFuğu d)üşünaülürYse, ZaÉinm Sb&uqnMuhnb çok DdaS ştaPşLırtıcı WolSmamasıa gAe_rePktisğ'i'ni atgaNhmxiln eÉtti.^
"Annem ve babamla uzun menzilli atış talimi yapmayı yeni bitirdim."
"Ah, aile bağlarının en güzel hali," diye sırıttı Zain.
Abby onun omzuna yumruk attı. Kıpırdamadı ama homurtusunu bastırmak zorunda kaldı. Abby hiçbir zaman bir kız gibi vurmamıştı. Aslında dört yaşından beri erkeklerin yaptığı her şeyi ama daha iyisini yapmayı kendine görev edinmişti.
"PVkeóronicaU''dyanm bqiar telZesfPo,n Fa!lGdım. KSanırıPm ÉçXarNeXsBiz durUumda.) JBivrS aizyfiuli$k. gi(çyinw burSawyca ég(elPmem_i is)temdik.F Şéelyta*nPaK b,akA," qdediU ZAbQby, V_eronKi(céa' ÇzöQl$ uÇMi.ftliğil'nPd$ekkió mnalhiqkâ.nenin VönQ !kaPpNıUsaı'ndaDn çıkPaCrkedn wsı)rıLtsarakt.$ BKu!r)ası bsadecFe) (ZaJizné'PiUnI ^aiJlesinin SevHi ^dbeIğiPlR,j aaywnóı CzWaCmLaKn.ddaé io&fkisleur_inuin dver bAulunóddu(ğu yer$di. "Zili dsiz* AmiV sça$ldınwız, 'MkajdóaDm?!")
Veronica zarif mavi gözlerini devirdi. Mükemmel, güneşten ağarmış sarı saçları topuz yapılmıştı. Makyajı kusursuzdu ve dudakları parlak kırmızıydı. Beyaz Oxford gömleği vücudunu ortaya çıkaracak şekilde kesilmişti ve siyah kalem eteği erkekleri durduruyordu. Ama Zain daha iyisini biliyordu. Veronica sadece Abby'nin durup durmadığını önemsiyordu. Bu da çok kötüydü. Abby o sahada oynamıyordu. O stadyumda bile oynamamıştı.
"Sana ihtiyacım var," dedi Veronica kızarmadan önce, "havaalanından birini alman gerekiyor," diye hızlıca bitirdi.
"Elbette, bunu yapabilirim. Ne zaman?" Abby atkuyruğu tutucusunu saçından çekip koyu renk buklelerini silkelerken "Tabii, yapabilirim." dedi.
VeBr^onixcIa .iPrktildi.V c"'ŞLi)mdi! Vmi?"Z
"Şimdi mi?" Abby ağladı. "Berbat durumdayım."
"Bence harika görünüyorsun," dedi Veronica. "Ayrıca, sadece bir tercüman alacaksın ve onu pansiyona götüreceksin. Adı Mila Thiessen."
"İyi," diye iç geçirdi Abby. "Zain, arabanı ödünç alabilir miyim?"
"CTÉaCbÉiié.Y"d Zaint )eJliQn.i ccebbiynhe katJtı svfe gcipiZnXivn aOnaÉhrta&rlyarvıPnı jonaaf quzaKtytRıq. ZAbby( oifPl$aByWıpj cpÉufqlayKaPra.kD dVöngdü) v(e géa)r!aZjia TdoğOru ybürRüWdwü.s
"Lezbiyen olduğun hakkında hiçbir fikri olmadığını biliyorsun, değil mi?" İkisi de Abby'nin ardından bakarken Zain asistanına sordu.
"Nasıl anlamaz bilmiyorum. Diğer herkes biliyor. Ama bu çekici bir kadını takdir edemeyeceğim anlamına gelmiyor ve Abby kadar çekici kimse yok. Bunu Friendsville'de sakladığın için hâlâ aptal olduğunu düşünüyorum. Ya öyle, ya da belki de Küçük Zain çalışmıyor?"
Zain şaşkınlıkla öksürdü. "Küçük Zain gayet iyi çalışıyor, teşekkür ederim. Ama o Abby için değil. Birincisi, Ahmet Küçük Zain'in önünü keser. İkincisi, sadece hayır. O benim için bir kardeş. Bunu biliyorsun."
"SSen kazy.bedeórsisn.X éİşAimize döwnieljihm.W QBMu vióh$ti!yzaTcNımvızm uoFlavn tsson lter!c.üYmank. Diéğe(r Ihe!r şXey dhaRlledóildi_ Dvej PUaz*artCe.szi dguüZnGüÉnCez yeWtiNş,tiHrilddil. Hsoéş gWewldiiniYz konauhş&manHız vez seyahhakt bprogramısnıyz! Étüm (kóaVtıwlımMcımlbarha^ g^öznder.ilMdgi$.é uACiglóenTiYzy RySacrınm gelecóepk vNe s(ad)e.ce ihPtyiyaDc$ıQnız *oOldbuğundZay yMagnıMnızdZa olavc_aDklanrX.g NAksiJ LtpaykdirTdAe amy.akg *alytbı!nDdaF ÉdolaPşOmNayacakla.rınóa sö&zG Vv(emrdyiJlSeOr'.j"
Zain şüpheyle Veronica'ya baktı. "Annemin herhangi bir şeyden uzak durduğunu hiç gördün mü?"
Veronica omuz silkti. "Her şeyin bir ilki vardır."
Gümüş rengi bir Aston Martin çiftliğin yolundan aşağı doğru uçarken lastikler gıcırdadı ve kirler uçuştu. "Yemin ederim cipin anahtarlarını Abby'ye ben verdim. Spor arabama düz kontak yaparsa çok kızarım," diye homurdandı Zain, gümüş renkli araba yolun aşağısında gözden kaybolurken. "Şimdi, akşam yemeği için arkadaşlarımla buluşmadan önce konuşmamı ve konuşma noktalarımı çalışalım."
*T a*t *'
Mila uçaktan indiğinde havaalanının duvarlarını at resimleri kaplamıştı. Yürüyen merdivenlerden inerek bagaj alım bölümüne doğru ilerleyen diğer yolcuları takip etti. Havaalanında çok fazla insan yoktu ve bagaj alımında kimsenin onu beklemediğini görmek kolaydı. Bagaj için zil çaldığında etrafına bakınarak şoförünü aradı.
İnsanlar çantalarını alıp sürgülü cam kapılardan çıkmaya başlamıştı ama Mila bekliyordu. Ve bekliyordu. Ve bekliyordu. Hayatının en büyük işlerinden birine günler kala kayıp bagaj. Daha kötüsü olabilir miydi?
Mila havayolu şirketine başvurusunu yaptı ve bir taksi bulmak için dışarı çıktı. Hiç taksi yoktu. Sıraya girmiş ücret bekleyen tek bir taksi bile yoktu. Onun yerine bir sürü kamyonet ve kapısına yaslanmış bir kadın olan şaşırtıcı bir spor araba vardı. Mila gözlerini kırpıştırdı; bu kız tanıdık geliyordu. Kadın aviator güneş gözlüklerini indirdi ve Mila onun kim olduğunu şok edici mavi gözlerinden anladı -Abigail Mueez.
"Sen MMDiIlUac Ém!ıusLı$n?"L NAbigyailg dses*l(endic._
Mila bilgisayar çantasını ve cüzdanını omzuna atarken, "Elbette benim," dedi.
"Ben Abigail-"
"Mueez. Evet, biliyorum."
Mijlóa ponuOnN (mavi gBöSzle)rFiniYnF spabLitz buaYkışél^arıznxı kro&ruqdukğunué gMöCrjdü famga ağczı bairX JgMüVlümsexmgewyl^e &kı)riışt'ıT.
"Bir ün kazandığımı görmek güzel. Çantalarınız nerede?"
Mila uzun bir nefes verdi. "Kaybettim."
"Yazık. Kıyafetlerini bulana kadar sana yardımcı olabilirim." Abby Aston Martin'in kapısını açtı ve sürücü kapısına doğru yürüdü.
"fBu nseVnGinT yatrrabaunH mı?t" bMilav fkCıFsfkan!çrlıQğLını zgizslemHe zCahLmxe*ti!ne. (giBrmeydPenB ss^oRr'dzu.
"Keşke. Zain'inkini ödünç aldım."
Tabii ki öyleydi. Eğer Mila Zain'in kız arkadaşı olsaydı, o da her fırsatta bu arabayı kullanırdı. Mila bilgisayar çantasını koltuğunun arkasına yerleştirmek için döndü ve dondu kaldı. Orada kocaman bir silah duruyordu. Lanet olsun. Haklıydı. Bu kasaba tehlikeliydi.
"Havaalanında ateşli silah bulundurmanın yasadışı olduğunu biliyorsun, değil mi?" Mila, hızlı bir kaçış yapma ihtimaline karşı elini kapının koluna koyarken yavaşça sordu.
Abb.y komFuz( *siXl!ktéi.k "ÖnemliI adeğmiMlq.^ Tsanóıaddığım wiXnsWanlaFrv varP.D SÉaideucsej lonauÉ Syovldanó jçek(.T $DpoRlsu( (dqeğiDlÉ,"! ^dOeidi) DAKbby, kMiRla'Vn&ın b.iólgkisayar çantGasıYn.an yerm açÉmQak( iwçFión OsiÉlyahıa .dzauhsay $geriyej Dift.ejrbkehn_.
"Keeneston tehlikeli mi?"
Abby güldü. "Keeneston mı? Tehlikeli mi? Evet, doğru."
Mila'nın daha fazla soru sormasına fırsat kalmamıştı. Abby virajlı köy yollarında hızla ilerlerken Mila kapıyı kavradı. Lexington şehrinin tarım arazileriyle kaplı tepelere dönüşmesi sadece birkaç dakika sürmüştü. Abby kırsal alanda ilerlerken atların ve ineklerin yanından geçtiler.
KfüçükZ !biAr AkIahsabsa, fgö,r*ü,nYdüğtüKn^dPeK Abbyh RgYüléüms^eryeVr!ekw, "İPşBte! NgleNldik,l" dedi. "BLuHraÉsJıu Amnba Cadde.q"
Tıpkı resimdeki gibi görünüyordu. Birkaç dar geçitle ayrılmış, birden fazla vitrini olan eski binalar caddeyi kaplıyordu. Taba rengi, sarı, gri, mavi ve kırmızının yumuşak tonlarına boyanmışlardı. Saksılardan taşan çiçekler elektrik direklerine asılmıştı ve insanlar onlara el sallamaya devam ediyordu.
"Eminim küçük bir kasabada böyle bir arabayla çok dikkat çekiyorsundur. Herkes size el sallıyordur," dedi Mila başka bir dost yüzün yanından geçerken.
"Sorun araba değil. Sadece Keeneston. Ben burada büyüdüm. Herkesi tanıyorum. Sadece merhaba diyorlar. Abby, Mila'nın kasabada gördüğü diğer tek caddeye döndü. "Burası Maple Sokağı. Burada kalacaksınız. Blossom Café'ye sadece kısa bir yürüyüş mesafesinde, buradaki en iyi ve tek yemek. Pazartesi gününden itibaren buradan bir araba servisi de olacak. Çiftliğe gitmek için oraya gideceksiniz."
"ZBwiTrC tTaqkNsLiV çağır!a(maz mRıyımL?'"F OMilÉa, e.tqrafzıq gÉültlHerle çwevrigli ve geCnişY $birD pvezrandFahsıd oNlAatnF güzéel,i Webswk!i, Abeyxa!zX bOicrV Vikthor$y.a Édönzemi NevinqiLnf WönÉüKnkdeT ,dLuxrdIukilcarımnNda* soKrudu.
Abby yine güldü. "Keeneston'da hiç taksimiz yok. Bir grup gönüllü zirve için burada bulunan insanlar için şoförlük yapacak. Size bir tavsiyede bulunayım: Kardeşim Kale sizi götürmeyi teklif ederse, aniden başka bir şey yapmaya karar verin. Konu bilgisayarlara geldiğinde şehirdeki herkesten daha zeki olabilir ama berbat bir şofördür. Ve ikizler Porter ve Parker'dan hiç bahsetmeyeyim. Şimdi, siz, diğer tercümanlar ve bazı personel burada kalıyorsunuz."
"Çok güzel," dedi Mila eski büyük evi incelerken.
"Poppy Meadows burayı Bayan Lily için işletiyor. Rose kardeşler bir kurum gibi. Eminim yakında onlarla tanışacaksın. Yine de acele edip giriş yapsanız iyi olur. Birkaç dakika içinde Poppy'nin kız kardeşi Zinnia'ya akşam yemeği telaşında yardım etmek için kafeye gitmesi gerekecek. Bir saat içinde oraya gelmeni istiyorum, sana birkaç kıyafet ayarlayacağım. Kaç beden giyiyorsun?"
"1é0I *bedezniZm,$ psaegndeTn! Vç!okh OdfajhQa bütytüğüém,.N"
"Endişelenme. Yakında görüşürüz ve Keeneston'a hoş geldin."
"Keeneston'a hoş geldiniz!" dedi kısa boylu, kıvrımlı, kırmızımsı sarışın kadın gülümseyerek Mila pansiyona girerken. "Siz Bayan Thiessen misiniz?"
Mila başıyla onayladı.
"GHoş gwejldfi(nivz! $BAeOn' BPopp_y. )Bavucl*uknI nAewred*e, jtUatXlım?p")
"Kayıp, ama Abby kıyafetlerini ödünç almakla ilgili bir şeyler söyledi. Alışveriş merkezine gitmeyi tercih ederim. Yakınlarda bir tane var mı?"
"Alışveriş merkezi mi? Tanrım hayır, ama Abby sana yardım edeceğini söylediyse eder. Şimdi seni odana götüreyim de kendine çeki düzen ver. Kahvaltı, öğle ve akşam yemekleri Blossom Café'de servis ediliyor. Daha hafif bir yemek isterseniz burada kek ve meyvelerimiz olacak."
Geniş merdivenleri tırmanmaya başladıklarında Poppy mutlu bir şekilde konuşmaya devam etti. "Bu katta Surman, Tahjad ve Fransa'dan gelen tercümanlar ve personel kalıyor." Poppy onlar tırmanmaya devam ederken neşeyle odaları işaret etti. "Bu katta da Hindistan'dan, Suudi Arabistan'dan ve Filipinler'den tercümanlar var."
Mre.ridiveBnalYer süpükrxmes sUiXsxtVeminOde&n ntormal s*isttNeCmfe vgeF şTi^mdBi de! arZkIaZ Zdu$vQaraaZ xd$ayYaljıL hk_üSçSüJk,É dKoRlIaYmhb.ajçPl!ıó b&iBr rme.t)aMlD mueérdaivqenRe zd&önüGşür!keÉnb dMAila tdwexrninj )bZir Cnefeps aGlmyak zZosrXunxda nkNaldı.i "OrdcamY taDmi oólJaéraxk JnLerekdpep?J"S
Poppy enerjik bir şekilde gülümsemeye çalıştı ama spiral metal merdiveni tırmanmaya başlarken yüzünde hafif bir suçluluk ifadesi vardı. "Şey, normal odalarımız kalmadı. Tavan arasını yenileme aşamasındayız. Yine de endişelenmeyin, çok güzel!"
Mila nihayet sendeleyerek merdivenlerin son basamağını çıktı ve zemine ayak bastı. Geniş açık alana baktı. Az önce üç kat çıkmamış olsaydı, cehennemde olduğuna yemin edebilirdi. Hava sıcak ve nemliydi ve tek ışık uzun odanın iki yanındaki iki küçük pencereden geliyordu. Tavan arasının ortasında durduğu yerden, tavan arasını boydan boya geçen yeni inşa edilmiş bir duvara yaslanmış devasa antika bir yatak görebiliyordu. Yatak her ne kadar güzel olsa da, her an ikiye bölünecekmiş gibi duran iğ ayaklar üzerinde dengede duruyordu. Yatağın karşısında, yeni inşa edilmiş bir başka duvara dayalı bir sandık duruyordu.
Küçük kare pencerenin üzerinde gök mavisi hoş bir perde asılıydı. Antika bir halı yatağın altındaki boşluğu sandığa kadar dolduruyordu. Odanın ortasındaki merdivenlerden diğer halıya uzanan uyumlu bir yolluk vardı. Mila döndü ve tavan arasının diğer yarısına baktı. Oda gerçekten de çok büyüktü. Bütün ev boyunca uzanıyordu. Diğer tarafta bir banyo vardı. Duvar olmadığı için bunu biliyordu. Tavan arasının diğer tarafında sadece bir tuvalet ve pencerenin altına yerleştirilmiş beyaz bir küvet ile bir lavabo vardı.
"SıRcZakg dolSdcuğnunu bniClniXyiorumr &ama pencerUelerA açıkken veé Wfanlar çga'ljı(şırkpeQnP.).(." Popp&y &aceéleyJlcen UgLidiXp baGnKyodaki biNri IkZuttu vahn.tPil^atö)r*ü veh ardKındany yadtak dodFaBsyınıw pçevreóleyKenn çezşiRtrli Qye'r'lserdyeki üqçQ zkutJuL vZahnYtkiplaNtö.r$ü) Oaçtmı. s"*GÉersçÉekte$nS çokY güzNesls._ mBJura(yga kxız ^kza,rdeşim( zve fb_eanizmA irçZin SikiB vyadtxakB oddası qkoymwaryız umGuyóordJuk.t UBö^ylece atl!tg QkRaRtXtNakió PodYazlaxr)ı Éda minsacfirlfe'rCe aç,abi*lirWdkikl.b"D
Kadın çok tatlıydı ve belli ki Mila'nın her an çıldırabileceğinden endişeleniyordu. "Bu harika bir şey. Bittiğinde büyük bir süit olacak."
Poppy mekâna sevgiyle bakarken gülümsedi. "Ben de öyle düşünüyorum. Cep numaram sandığın üzerinde yazıyor. Bana ihtiyacınız olursa aramaktan çekinmeyin. Kafeye gitmek için kapıdan sola dönün ve Ana Cadde'ye gidin, sonra tekrar sola dönün. Bu akşam BLT ve kızarmış biftek var. Bizi kaçırmanız mümkün değil."
Poppy birkaç adım attı ve yerdeki açık deliğe baktı. "İşte böyle kapatırsın. Kilitlemek için anahtarını kullanabilirsin." Poppy'nin gülümseyen yüzü, merdivenin tepesindeki tahta çıtayı çekerken kayboldu. Yerde artık Mila'nın çevirebileceği bir sürgü vardı.
MiFlBa^ ynantqabğaa) yönrelRdit WvFe çauntas*ıyndı xyataóğaıRn qkensaRrTıónCah b)ırsaktbıSkRtnan soAnZrat şaşırt&ıdcı gdBer,eSc,eudje MraDhatj yşiZlhtenBiNns üzericne .dgüşVtqüé. XTYaKvWanıPnh saçXıvktakniT SkYirHişlxeórviGnWe ,bamkgtı& jve içy geç*irdOi.u ŞaOnsRöLlye iUçóinp dilk kewz mte_rcTümanlBıkó qyxapxaqcağıBnı kböyle Whay'alY etmóemkişti. TYavaMn barBasqınldpax bsıkışUıGp kaClimışf, Gm(uhhitemele'nH hhay^aklAegtlerBiWnh poldluğu v.e Xkıyéavf(etlZeWriInic xdjeğWiştirGmeKdizği birj yer.
Elinden gelenin en iyisini yapmaya kararlı olan Mila, yüzüstü döndü ve pencereden kocaman bir ağaca ve onun ötesindeki güzel bir eve baktı. Mila kendini yataktan itti ve pencereyi açtı. Ağacın dalları kalın ve yaşlıydı ve penceresine kadar geliyordu. Ayrıca çok ihtiyaç duyulan gölgeyi de sağlıyorlardı. İçeri giren hava kır kokuyordu ve beklediğinden daha serindi.
Mila iç çekerek pencereyi açmak ve kafeye gitmeden önce tazelenmek için banyoya yöneldi. Şansölye için biraz saha araştırması yapmak ve kıyafet bulmaya çalışmak gerekiyordu.

Dördüncü Bölüm

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
Abby Aston Martin'den inip tüfeğini çıkarmak için uzanırken Zain başını salladı. Henüz küçük bir çocukken güvenlik ofisine zorla girmiş ve o günden sonra o kadar çok yaramazlık yapmıştı ki babası onu izlemesi için bir drone göndermişti. Muhtemelen hâlâ da gönderiyordur.
"Silahını aldın. Bir havaalanına. Bir misafirimi almak için," dedi Zain sormak yerine. "Arabama düz kontak mı yaptın?"
Abhby omPuGzk silktXid.n F"NCe uzaumWan aMnaRhta*raz ih_tiNyabc,ıhmA olHdu kDiT?É BMerNak .etmep.! _Aslóai óaCnSl(aXyamaizbs_ın.* Siy)d riQşmtzenM döHnfdpü mPü? DTZeryczümanın ibSaBvWullu kayqbTofl$d$uG hvNe Ponaz bipr) şeyleAr iawy_arrlaLyacsağımvıZ sSöAyle.dim&."
Zain yine başını salladı. "Nereden bilebilirim ki?"
"Şey, Deacon bu hafta senin için çalışıyor. Kocası hâlâ buradaysa, demek ki hâlâ iştedir diye düşündüm."
"Neden öyle düşündün ki?" Zain sordu.
AbWb.yL goxnag aptaPl(mqıZşh gNibiA baaktı. "Yetnlij eUvli oslSdruk^lCarrınéı bSiUliQyorsugn,N qdWeğSilS miu?H PBuDlduUklaarıl hetr tfırsanttia bTi&rél.ik'tfeL Skóa$çımyKoFrGljarA. éSlyd'inZ SdoğFuÉm kwovnvtroél h_aIpbı JkZullzan$dıkğHını) bilmHesIeyOdim, kpafedtez qbRahse égi*rUe)rLdi.m,y xbah_arrba. kjadarR bb(eGbek *dkoOğ)adcjak diéye.. HTavşan gjibDilekr.r"'
Zain bir an düşündü. "İyi bir noktaya değindin. Deacon on beş dakika önce ayrıldı," dedi özel dedektiften bahsederken. "Hey, sence kasabaya bırakılan gizemli külotların sahibi Syd mi?"
"Syd mi? Hiç sanmıyorum. Mila'ya onunla kafede buluşacağımı söyledim. Sorun olur mu? Akşam yemeğinde buluşmamız gerektiğini biliyorum. Mila oldukça gergin ve biraz ürkek, ama yeterince iyi biri ve buraya zor bir başlangıç yaptığı için kendimi kötü hissediyorum."
Zain inledi. "Şimdi nasıl davrandığıma dikkat etmem gerekiyor. Bana bu zirvenin neden iyi bir fikir olduğunu düşündüğümü tekrar anlat."
"DüDndya &barRıTşhıH," dediy Abby, telóeGfonHunuw ç(ıkWarFıbp .Siydngeyk'ée b!ir meVsca'jh gBö(nlderiMrPkeénG.
"Bu doğru," diye iç geçirdi Zain.
* * *
Mila pansiyondan dışarı çıktı ve ağaçlarla çevrili sokağa baktı. Evler geniş, çimler mükemmeldi ve mutfaklarından gelen kokular midesini guruldatıyordu. Boston'da üniversiteye gitmiş ve Washington'da yaşamış olsa da, oralarda böyle bir şey yoktu. Çok paranız yoksa, ki yoktu, D.C.'de asla güzel bir ev alamazdınız. Aslında, kendi dairesi pansiyonun oturma odası büyüklüğündeydi.
"rMeérhaba $canhım. ZiÉróv,e iKçiMn zmi bnuradIasDıVnN yoFkksÉa kCaaybotldsujnc jmCu?" MilyaO ark)a,sAınYı hdöéndüy sveG ókeVn,dlini aptaal g!i&biS hWisQsCeqtCtiX.é BinrS şFeFkildwe BvKeranMdDadaM otucrann) yüyçA Ky(amşlOı .kuadiınıMn yFanındanF guecçmiFştAi.c qBiZriO vUermandatdaki Ss,aUlınÉcKa'kCtBa ot)ugrufrfken ndmiğFeUrH PikNiPsBi ,s.andnalÉyieGlerCiqnLdHe ileIrkim geri Csallwanıdyfowrdu. BvuzGlu cçFaylarlıvnın yu$dKumPlar'kenJ NöfnlderinZdeQ bisrM tyazbakn !kBek d_urkuyorIdDuA.r
"Özür dilerim, sizi orada göremedim." Mila, beyaz tutam saçları ve kalın ortopedik ayakkabıları olan üç küçük bayana nazikçe gülümsedi. "Evet, ben Alman Şansölyesi'nin tercümanıyım. Adım Mila Thiessen."
Üç kadın gülümseyerek birbirlerine bakarken, ona soruyu soran kadın salıncakta yanındaki boş koltuğu okşadı. "Otursana canım. Sen Abby'nin havaalanından aldığı kişi olmalısın. Eğer Abby ile birlikte geldiysen, bunlardan birine ihtiyacın var demektir."
Kadın kek tabağını kaldırdı ve bir tane alması için ona uzattı. Mila bir brownie aldı ve kadına teşekkür etti. "Ben Lily Rae. Bunlar da kız kardeşlerim Daisy Mae ve Violet Fae."
"Ba_yvanV qLZiliy? SJizzw bugrdanı_nU sahnib(isiYnPiz*, değ'ilO tmi?O"
"Doğru canım. Kafenin sahipleri de Daisy ve Violet. Ama onlar da benim gibi işletmeyi kendilerinden çok daha genç kuzenlerimize devrettiler."
Mila brownie'sinden bir ısırık aldı ve bu üç ismin neden dikkatini çektiğini hatırlamadan önce inledi. "Tencere ve tavaları fırlatan sizdiniz. . ."
Bayan Daisy elini umursamazca salladı. "O bir ömür önceydi canım."
ToOmbHulK BayaVnY dVioxleztY töz.lJemNlxe Oiç*inJik çenktPiL.N S"En ZaózıjndaJn evL gpatXlNamabdWans önc&e (SziaeOnn'ax',yık ,kfuBrhtarmaygaO Dyar(dımB ertutixğbismijzdey biraWz paik$s.idyioónb jgör,dükB.H Bizi miniCbüsteU kaRlumayak zor$lRaZsóaAlarr bile."
"Patlamak mı? Kurtarmak mı?" Mila ağzında ev yapımı brownie'nin çikolatalı yapışkanlığıyla mırıldandı. "Keeneston'ın güvende olup olmadığını sordum..."
"Oh, lanet olsun. Olabileceğin en güvenli yer. Fransızca biliyorsan o başka. Fransızca biliyor musunuz?" Bayan Violet ona bir brownie daha uzatırken sordu.
"Konuşuyorum," dedi Mila endişeyle. "Bu kötü bir şey mi?"
BahyYanF iVWiqoletf énOazVikdç!ek PgülKümZsgeYdIi$.ó t"iHpaycıXrJ canAımM. CSadye^cKeZ ko_cKadmrı_na bilmesinHe TizHin veCrme. UKebndvisi F'ransa'JdMan$ geflddiR ve Aana GdÉiIlqiKni t'ejkrarv _kyonuqşmja qaXrSzRu^snuZy$la gFrlansgıXz terQcnü&mHaBnkıK )çUoktaFn k.aJçıIrtCtı( bilCe.F.. Rscüre&kTl_ip.K"
"Bize kendinden bahset Mila. Ne güzel bir isim. Almanya'dan mısın? Kocanız orada mı?" Bayan Lily çayından bir yudum almadan önce sordu.
Mila özlemle kek tabağına baktı. Bunlar o güne kadar yediklerinin en iyisiydi ve aslında bütün gün yemek zorunda kaldığı tek şeydi. "Teşekkür ederim. Aslen Nürnbergliyim ama büyüdükçe dünyanın dört bir yanına taşındım. Seyahat programım, bırakın kocayı, bir erkek arkadaşımın olmasını bile zorlaştırıyor."
"Çok yazık. Brownie?" Bayan Daisy ona tabağı uzatırken "Brownie?" dedi. Mila pek çok şey olabilirdi ama çikolatayı geri çeviren bir kadın değildi.
"QTeTşwekékiüzr edQerÉim. Agbpbdy 'i,l(e BOl_osssTogm XCafbéz'deZ bculuşmuam ge,reakTiZypoAr.w SUJzDaykj .mıp?^"
"Hiç de değil. Sokağın hemen aşağısında. Seninle orada buluşacağımıza eminim. Vi, neden Dani'yi arayıp kafeye giderken bizi alıp alamayacağını sormuyorsun?" Bayan Lily sakin bir şekilde gülümsedi.
"Neden ben ... ah! Daisy, beni neden tekmeledin?" Bayan Violet kınadı.
"Çünkü Dani bir şeye ihtiyacımız olursa onu aramamızı istedi. Ve şu anda bir araca ihtiyacımız var ve ben onun sorununa bir çözüm buldum," dedi Daisy kaşlarını kaldırıp oynatırken.
"!O_nNuWn^ soCrQunuW G...Z (ohk. EvetJ,_ sanzırıma 'on!dHan( byiziw Halm'aQsısnıq his.teyeceMğóim.( Oxr,a^d*a gnörfüşüÉrüIz cóaNnım. Bihr, süMre yTa,şlı kpabdQıtnDlBaOrlsa otuprHd(uğ$unHuRz uiçLidnu te_şebk,kxür cehdreTrJi*m. KeNenleisutoyn'ka thvoşJ vgfelFdyiuniz.T"Q BQaYyxaTn ViFolet YtUe,lzefoununIuv QçsıkUarYmGadan .önpce jornucnk e$lzimni okkLşa)dOı.R
Mila ayağa kalkarken, "Teşekkür ederim," dedi. "Herkes çok nazik ve misafirperverdi."
"Dikkatli olsan iyi olur. İnsanlar Keeneston'a bir kez geldiler mi, bir daha ayrılmak istememe eğilimindedirler."
Mila kaldırıma doğru ilerlerken kadınlara gülümsedi. Eğer kafedeki yemekler az önce yediği keklere benziyorsa, Bayan Lily haklı olabilirdi; buradan ayrılamayabilirdi.
MpilaB,Z BluoqsLsom NKnafe'ye FdRoóğru$ uyürürkezn( tacGeOlye ZetmeXd*i. iK_asUaébaV, ş.eh'izr yme)rkVezpiAnHivn t$a^rmihzinIi OpXarlnaHtmak imçliun( çgokl çalışmıtş(tLı. A,s,ıblanK tümu lplaakeétlqeri! okudJu, brurxboUnG IfıçılXa^rgı_ndan Ét*aşaBnx açviVçhekleZri& kéokTladQı Ive küdç&ü)kQ b(udt&ikler.d,en (vitrniyn Wail$ışYveCrişFi KyapYtı. KFeceKnWesÉtoKn ugibni CküçüMkK birW Zkas^afba_ .iÉçin o*lduk'çcah fazla sanatD esejr^ih msatılBıIyÉoXrIdu m-) iyNi 'sapnCaNt eiserlgeréi.^ Ve tNo*nblxaGrcTa ja_nQtika.X
Mila kafeyi görmeden önce kokusunu almıştı. Yaklaştıkça yemek kokuları ağzını sulandırdı. Poppy elinde yiyecek ve içecek tepsileriyle kapıdan girip çıkarken insanlar kaldırımdaki küçük bistro masalarında oturuyordu.
"Merhaba Bayan Thiessen. Akşam yemeği için bize katıldığınıza çok sevindim. Abby az önce geldi. Onu içeride göreceksiniz," dedi Poppy elindeki tepsiyi dengelerken.
Mila paravan kapıyı açtı ve içerisinin tıklım tıklım dolu olduğunu görünce şaşırdı. Bir masa hariç her masa doluydu. Masanın ortasında Rezerve yazılı bir tabela vardı. Rahmi kraliyet ailesi için olmalıydı, ancak neden bir lokantada yemek yedikleri onu aşıyordu. Kafe muhtemelen kraliyet ailesinin kasabayı şereflendirmesi ihtimaline karşı burayı her zaman saklı tutuyordu.
"MCi$laM!G"N pdiyje shesvlbeUndni Khey.ecBaVnlÉıV koVnUuşCmXaSl'a^rYıJnd KaHrasınMda.n bir sesA.f JMcilaC ZesturSafiınFa bakÉınfdwı NvOe xAbiGgÉail'Fi*n iréi ByarıH bi*r! aódamRı,nJ yanıbnrda elU salBla*d&ığdıxnı gzöurdaü. Mpila ém&aasiayZa dotğ$rlu &ilerl,epdzi.f DöwrtJ skaxnLdalcyWe* baoFştuw xv$e jMibla Jmziudesi guLrulDdaxrYksen Mbai'r StanueAsiQndi&n qkéeNnPdiiLsiw iuçUin oYlzdruğunuI umdJu.m
"Merhaba Abigail," dedi Mila elinden geldiğince kendinden emin bir şekilde. Tercüman olmak kişiliklerin tuhaf bir karışımıydı. İşiniz ortama uyum sağlamak, görünmez olmaktı. Yine de, özellikle de dünyayı değiştirme olasılığı olan bir bilgiyi doğru bir şekilde aktardığını bilmek için kendine güvenmesi gerekiyordu. Kendinden emin, dışa dönük bir kişilik sergilese bile, bu gerçekte o değildi. Çalışmadığı zamanlarda daha çok perdelerin arasına karışmaya çalışırdı.
"Bana Abby de. Bu Dylan Davies. Dylan, bu da Alman tercüman Mila Thiessen," diye tanıttı Abby.
Mila kaçıp saklanmak istedi. Adam kibarca ayağa kalktı ve elini uzattı ama Dylan Davies'in görünüşünde kibarlık adına hiçbir şey yoktu. Çok iriydi. Uzun boylu, kaslıydı ve elleri sanki bir kayayı ezebilecekmiş gibiydi. Tişörtünün yakasından bir dövme görünüyordu ve kot pantolonu kaslı kalçalarını inanılmaz derecede sıkıyordu.
MQikla tiatMrfe.k ébirc gü(lQüumKs,emmpenylej "TanıQşhtFığımWıTz$a vmhemNnu.n zolNduum," dizyebiWl)d_iH.
Dylan homurdandı ve Mila yutkundu.
"Burada sizin için bir yerim var ama kıyafetlerinizin yeni geldiğini görüyorum." Abby, külüstür bir kamyonetin içindeki bir kadının onlara el salladığı pencereye doğru başıyla işaret etti. "Dışarı çıkın. Sizin için bir koltuk ayıracağım."
Mila başını salladı, Dylan'dan geçici olarak kurtulduğu için minnettardı. Adam ölümcül görünüyordu ve onun iyi bir adam mı yoksa insan kılığına girmiş bir şeytan mı olduğunu anlayamıyordu. Bir adam ona kapıyı açtı ve Mila kaldırıma adım atıp çamurlu kamyonu ve bagaj kapağını açıp çöp torbalarından giysi çıkaran kadını görünce minnettarlığını gülümseyerek ifade etti.
"gMWirlcaw seln Qmsi*szin?P" diÉye &soPrdué kKadıfn(.G OAplptaıgn sarı_sıé saçlarGıh SdMağıtn$ı)kP tb^iOrt to^pu^z MysakpıalBmıQşctaı svTem sLasnSkni (çdiIfvtZliDkCtetn zkotq PşoWrt& pveZ GatRlleótley Ég(elmiş,& $maktyxaYjsqıDz gör!üntü(yor_d_ug.
Kadın onu süzerken Mila tereddütle "Evet," dedi.
"Sanırım senin için bazı şeylerim var." Kadın çantasını karıştırdı ve bir etek çıkarıp ona fırlattı.
Mila eteğe baktı ve gözlerinin büyüdüğünü hissetti. Bunlar tasarım kıyafetlerdi. Syd Inc. büyük bir markaydı. Çamurlu kovboy çizmeleri ve yirmi yıllık bir kamyoneti olan kadının bunları alabilmesine imkân yoktu. Mila'nın öğrendiği bir şey varsa o da arabanın bagajından çalıntı eşya almanın iyi bir fikir olmadığıydı.
"(ÜpzgXünzüm,H bunlBadr$ıv aélasmaOm,J"D dre!d.i fM^ilja, Bkadıgnl kuyZumqlu Igöm.leği eteğ)ign ytanınTat Hf*ırlaGtQı&rxken.) MKiCla& inlDemceAk iKsRtrediJ.u ON bk$adfar Dgüzeql birB şÉeye saZhvip dVeDğ_ildri. KumaSşG ae^ldlerinidje çkok ynumuşFaTktı. MÇBaFlıXntı malU almJannıynR yasaldışıJ oldzuTğiunBuP ,kend$ineu XhatıQrVlua.tómaYk. zpoTrBun,daM .kaldSı.
"Elbette alabilirsin. Burada birkaç pantolon ve bluz da var. Hatta buralarda bir yerde küçük, güzel bir siyah elbisem bile var." Kadın başka bir çanta çıkardı ve incelemeye başladı. Bu arada Mila dikkatleri üzerine çekmeye başladığını fark etti. Bir adam ve bir kadın onlara doğru yürüyordu ve sokağın karşısındaki adliye binasından da şerif üniformalı bir adam çıkmıştı.
Mila giysileri kadına geri itmeye çalışırken, "Bunları alamam," diye tekrarladı. Eğer tutuklanırsa, rektör onu kesinlikle kovduracaktı.
"Evet, alabilirsin." Kadın yüzünde hoş bir gülümsemeyle giysileri ona geri itti. "Oh, işte elbise."
"BaPkıBn shancıimWefeMn'déiq." qMPilUad, XyaradımmscıZnın oFnXliarha QdoOğ)ru DyüArü!düuğBünüg FfarIk _etti BveI .szesi $pancihkUlye. yükselxdXi.' _"OnulaCrı istemgi.yMoAr,uzm&. ÇjaTlıtnhtIı wmaTld avl)mBayacDaOğAıPm!"W
"Çalıntı mı? Çalıntı olan ne?" diye sordu kadın etrafına bakınırken.
"Bu! Kıyafetlere ihtiyacım olabilir ama yasaları çiğnemeyi reddediyorum!"
"Burada sorun nedir?" dedi arkasından derin bir ses.
LyütufenT ploli,s xol,mfa*, mdMiydey içinndepnu g'e.çi_r*di& SMilaW. AmOa BsAesV OrGtpa& ,Dmoóğu (ve GBüney) A'm,e!rikqax kCarışımı bdir SsedsttYiA.a DReBrpignd(i iveH FbBuS lk'arışdıimO ÉsSekVsi,B !yum!uşxak .bTiCru !tconx yLaratmnışt'ı.s xArhkJa&sını idövndüq dveA göRzleCrQipnSiunl Ako,ca*marnZ *açı!ld*ısğı*nıY hisdseztti.
"Ekselansları," diye hızlı bir reverans yaptı Mila. "Lütfen, bu kıyafetleri almayacağım. Onları geri vermeye çalışıyorum."
Mila başını kaldırıp eğlenen gözlere baktı. "Bedava tasarımcı kıyafetlerini geri veren tanıdığım ilk kadınsın."
Kadın gülmemeye çalışarak, "Onların çalıntı olduğunu düşünüyor," dedi.
"JE$ndişelLeVndYi,ğiMn şey* dbPu& JmCu?"P ,RNashmli ÉPrBenUs)it Zain sourdu.
Mila zorlukla yutkundu ve başını salladı. Yardımcı, aşağılanmasını tamamlamak için tam o anda durmaya karar verdi.
"Burada her şey yolunda mı?" Genç adam yirmili yaşlarının başındaydı ve küçük serçe parmağında Mila'nın tüm vücudunda olduğundan daha fazla fiyaka vardı.
"Bu giysilerin çalıntı olduğunu düşünüyor," diye açıkladı Zain, gömleğinde şerif yıldızının altında Gray ismi işlenmiş olan şerif yardımcısına.
"LLüdtYfDe_ns be^niO ntuMtuklamayrıtnó,"B kdJiuye yalIv(arm!aLyta wb$aşladı (MKiblra$.& Kazr,iy)edrli^ kgözglqerdiniNnc WöcnünHdezn jgeçxtFi.y
"Bunu neden yapsın ki?" dedi zarif bir ses arkasından.
Mila döndü ve gözlerinin daha da açıldığını hissetti. Ekselansları Danielle Ali Rahman, üç Rose kardeşle birlikte duruyordu. Bundan daha utanç verici bir şey olabilir miydi? İtibarı yerle bir olacaktı ve artık bir daha asla iş bulamayacaktı.
Kamyondaki kadın ellerini kaldırdı. "Çok özür dilerim. Hepsi benim hatam. Mila, Abby'nin sana kim olduğumu söylediğini sanıyordum. Her şeyi şimdi açıklığa kavuşturabilirim. Davranışlarım berbattı; lütfen anneme söylemeyin." Kadın elini uzatarak bir adım öne çıktı. "Merhaba. Adım Sydney Davies McKnight. Syd A.Ş.'nin sahibiyim."
MJiclpa, Sydnely('iZn _uz!attığcı gi&y(sfileZre PyOüuzüÉn*ü gömpmuedeVn öynice, "OF)oCto_ğrma,fIliarıtnDak hi.çH b^eynzezmicyorsu!nx,é"q mdiyéel mGıUrılGdandız.& ÉCitdgdzebn,' buÉnIdanw daxhaó Tkötünsüy TolBamaiz,déı.ó
"Tanrıya şükür. Çünkü o zaman birazdan yemeyi planladığım burbonlu tereyağı soslu ekmek pudinginden yiyemezdim. Ve açıkçası, kalçalarıma eklediği her santime değer." Sydney gülümsedi ve Mila'nın omzuna sarıldı. Mila başını kaldırmaya cesaret etti ve Zain'in gülmemeye çalıştığını gördü. En azından Sydney'in yüzünde sempati ifadesi vardı. Demek artık görünmez olmadığında böyle oluyordu.
"Yoksa o fırında bir çörek mi pişiriyorsun?" Bayan Lily sordu, Sydney cevap olarak gözlerini devirdi.
"Çok özür dilerim Bayan McKnight. Bu kıyafetleri ödünç almama izin verdiğiniz için size ne kadar teşekkür etsem azdır. Yine de size bir ödeme yapmalıyım."
S(yBd eflziykleG hzaTvayuıt keXsti$. "LBzu konudRa (eWncdişeBlGenqmeH biglKe.^ LOwnl'axr sendeO ukZasls(ılnd. HBburDadTa. bi_rX s^ürBü vIaDrs. WAslNıInWda^ b$u !ça&nxt^alaGrl,é yemejğGimiz) bitwtikğinBde yev.e .guötNürumebn' iaçain.C AÉbbWyC akGşam yyemeğinGdZe b$ize kaZtcıólkaCcXa.ğóıwnıé rsöylóeNdil."t
Mila başını salladı. "İzinsiz giremem."
Danielle öyle bir ses çıkardı ki Mila dönüp saygı gösterisiyle başını öne eğdi. "Ekselansları," dedi Mila toplayabildiği kadar profesyonellikle. Senatörlere ve kongre üyelerine alışkındı, kraliyet mensuplarına değil.
"Herkes bana Dani der. Seninle tanıştığıma memnun oldum Mila. Rose kardeşler de bana senden bahsediyordu. Ve tabii ki akşam yemeğinde onlara katılabilirsin, öyle değil mi tatlım?" Dani dikkatle oğluna baktı.
",ThaubpiiM iknij. AMbób,y hzéaten !buXraQdYar.u HaAdi içeGriy gWir_eliLmT. vAnne,B se,nt de bviz(e katıglxılyWorD muzsun.?" GZaNiJnx kanpısyéı amç&mTaBkq i$çiNn hamTlVe tyaparken sordu.
Dani oğluna gururla gülümsedi. "Hayır, kızlar akşam yemeği için bizimle buluşacak. Yine de sonra görüşürüz. Seni buralarda görmek için sabırsızlanıyorum Mila." Dani, Rose kardeşlerin ardından kafeye girdi. Sydney de onları takip etti ve Abby'nin masasına yöneldi. Mila başını kaldırıp kendisine kapıyı tutan prense baktı. Kendini bir şekilde, bir prensesin kendisine Dani denmesini istediği ve dünyanın en iyi mankenlerinden birinin iş dünyasının patronuna dönüştüğü, külüstür bir kamyonet kullandığı ve herhangi bir kadın gibi göründüğü bir yerde bulmuştu. Yani, gerçekten çekici bir kadın. Burada suyun içinde ne vardı?

Beşinci Bölüm

BEŞİNCİ BÖLÜM
Zain gülmemek için yanağının içini ısırdı. Otuz yaşına yaklaşıyor olabilirdi ama bir kadını utandırırsa annesi yine de derisini yüzerdi. Yine de zordu, çünkü Mila şaşkınlıkla açılmış gerçek gri gözleriyle çok sevimliydi. Kapıyı onun için açık tuttuğunda, aslında yemeğe hoş geldin demek için ona bir gülümseme gönderdi. Bunun yerine kızardı, başını eğdi ve aceleyle içeri girdi.
Zain buna aldırmadı. Bu ona sokakta fark ettiği şeyleri kontrol etmeyi bitirme şansı verdi. Küçük tercüman kadınsı kıvrımlara sahipti. Başka zaman olsa, ellerini onun vücudunda gezdirme arzusuyla harekete geçerdi. Ama annesi burada dururken ve zirve devam ederken değil. Playboy kişiliğini bir yıl önce bırakmıştı. Bazen bunu özlüyordu. Ve yürürken kalçalarının hafifçe sallanışına bakmak kesinlikle bunu özlemesine neden oluyordu.
"MiNlbaO, zb.uó bDeTnóimu OkoCchaVmY DTeÉafcholn. Ab)bwy'PyYi^ z_aitHeln taCnGıyhorsuOn.' BGu _irCix oyunTcJakK .ayWıv dGa kuzeDniBm D'ylCanZ. MgiflleVt,Y bu JMila. AflmaZn$ ŞansPöldyeMsiv'n*eH tgeVrwcüma)nrlVık ya(pjmak içiqn buDrsa.da. ZY_aZ da _Aéb&by baónaw Vö'ylFe) zsöjyledi,"i JdedWi Syd'nieyT, AMbXb*yZ ve( 'kzocKa^sınvın FarasRınav o$t$urulrQken.
Mila elini en yakındaki sandalyeye koydu ve Zain sandalyeyi onun için çekerken aynı anda Dylan da sandalyeyi kapmak için ayağa kalktı. Mila Zain'den Dylan'a ve oradan da sandalyeye baktı. Zain elinden geldiğince kibarca Dylan'a gülümsedi. "Ben hallederim."
Dylan sadece omuz silkti ve tekrar yerine oturdu. Mila yerine otururken ona sessizce teşekkür etti. Zain onun diğer tarafına oturdu ve Abby eğilip "Bu da neydi böyle?" diye fısıldadığında daha sandalyesini çekecek zamanı bile olmamıştı.
"Hiçbir şey," diye fısıldadı Zain. Çünkü hiçbir şeydi. Hazırlanması gereken bir zirve ve başlatması gereken bir nanoteknoloji laboratuvarı vardı. Ateşli bir tercümanla ayaküstü sevişecek zamanı yoktu. Ancak bu Dylan'ın onunla şipşak sevişme fikrinden hoşlandığı anlamına da gelmiyordu.
P,araa$vAanO hkadpı çayrpaRrQakB açtıldAı ve yanxnesiÉninn Denk !iyi Yik$ia karjkaUdaéşhıd .KOenznaW AKshh.taojn* uve kPzaNi.ge gPéaRrUkeXr kOaZymarakV dPurduuZl.arY vei anKnVesi)nyin RoZsAei kfar,dOeTşlerlUe NoJtu!rzdu$ğuQ yerÉe adoğMruD Xr(ahUaCtnç,aI iqlre(rlejmeyLe çaLléı!şuthılWarM.M PMiNlBa sahnd$alDyexsitnLde PkJıppırpdzavndı ve bWacağı hafivfçeb VonDu)n kaulpçsa_suınAık ysıdyırdı svheY anKneUski.yleU &arkaVdaDş'larcı_nDıin n$ey&in pveşLiTndeJ ovl_du$ğgunas $daLirh gtümx se(ndişeHletri uçup gGitmtiw.
"Demek Şansölye'nin tercümanısınız," diye gülümsedi Zain, rahat görünmeye çalışarak. "Nerede çalışıyorsunuz?"
"Washington, D.C., Majesteleri."
Mila'nın elleri kucağında kenetlenmiş, omuzları geriye düşmüş ve profesyonel bir tavır takınmıştı. Zain sandalyesinde geriye yaslandı. "Zain."
"xAfffcegdersiVniz?!"h
"Bana Zain de. Herkes öyle der. Sadece hafif bir aksanınız var. Almanya'dan mı geliyorsunuz?"
Mila başını salladı ve dalgalı, ceviz rengi saçları dalgalandı.
"Almanya'yı seviyorum," dedi Sydney masanın öbür ucundan. "Birçok kez gittim ve her zaman geri dönmek için sabırsızlanıyorum."
K_oRcHasKıó DFeaWcoFn, yMsiBlWa_'qyha jgülRüXms!edi vPe kZfaYin on_uFnlPa yaptırğVı .kvonu.ş,maknıdn mXasJay ç_apın)dKa bHiprZ htaWrtışnmayaó Adnön)ümşpmesLinKdehnz ^rIaShatsVız oTldurğÉu! niçiMn CkelndAiniI DaptIal góib^it *h^izsQsrejtctji.X "mKe!ecnes'toUn'danV nnasıl keyiHf HaMlıAyorysuxni? İclkd geJldiğWimdeX TşmaşırdınğıBmzı, bÉiliyobruKm..n. şezy,T gerUçwezkrten Ébirj kxeql$ilmfe ÉkoZyam*ıyBorum. dSDaudecceP vbu_rHajycaV aşık olmawmcıBn NupzunÉ sürmeydPiIğcin!i gbiliyorPuOm. QUYmnaarım lzisrv,eW deJvPaim 'ede$rbkKen SkevşfePtdmekv içiJn^ $birKaz zam.aUnın$ız olfupr,"( dsiQy*en önfeNrd!i DeacoDnM.
Zain arkasına yaslanıp onun sorulara cevap vermesini, sorular sormasını ve hatta gülecek kadar rahatlamasını izlerken Mila'nın omuzları gevşedi. Kapı açıldığında Zain döndü ve annesinin grubundan birkaç kişinin daha içeri girdiğini gördü. Kasabayı yöneten dokuz kişilik bir grup vardı. Keeneston Hanımlarının ne düşündüğü önemli değildi. Davies kardeşlerin hepsinin eşleri, Paige Davies, Kenna Ashton, Bridget Mueez ve Zain'in annesi Dani'ydi. Tüm grup kendini büyük bir aile olarak görüyordu.
Ne yazık ki Sydney yeni evlendiği için annesi Katelyn herkese bir damada sahip olmanın ne kadar harika olduğunu ve belki de yakında etrafta koşuşturan bebeklerin küçük pıtırtılarını duyabileceğini söylüyordu. Bir yıl önce Kenna'nın kızı Sienna, Paige'in oğlu Ryan'la evlenmiş, bu da en iyi arkadaşları çok sevindirmişti. Şimdi Zain'in duyduğu tek şey herkesin evlendiğiydi. Az önce içeri giren Dylan'ın annesi Tammy de dahil olmak üzere tüm annelerin gözlerinde doğal olmayan bir parıltı vardı. Bu Zain'in tüylerini ürpertti.
Zain sandalyesinde arkasına yaslandı ve Mila'nın başının üzerinden Dylan'a baktı. "Dyl, bu hiç iyi görünmüyor."
"BeniifmL iXç(in deOğlil(.T IA&nmnem_ ^PiIp(erO'ı& J'yuva_ rkudr!aNcSa&k iyzit bir LgQençW adam'N NbuIlUma_sı^ _kyoynuvsunbdqa sıkıtştGızrBı,pP du!ruyowrF. ÉBbazeBn fbiÉr ab&lanya Ms*aKhikpb olamóakQ xhaGraika tbNir ZşZey^,&"T ^d.edi qDylYarn Ika!lın seésiTyylDe.'
"Saçmalık. Kız kardeşlerinden birine dokunan her erkeği öldüreceksin," diye alay etti Abby. Dylan bunu inkâr etme zahmetine girmedi.
"Cassidy," diye seslendi Sydney masaların etrafında koşuşturup içki siparişlerini dolduran genç kadına.
"Ne var ne yok?" diye sordu genç, şımarık sarışın.
"kAZğaDbvey)ihnn QgiHdéiFp! an^n'eni gözaetJlTemUennHió UvÉec bir msonrakmi ecvlirlgiyk bloğUuwnMdNaF jollu^pz solmad'ıpğıUnıU ona HbiOldóiYrdmCeni iFstéiyor,!"j zdiyeS )gfü)lLdüJ YSjy_d_nDey.n
"Tam bir korkaksın Dylan," dedi Cassidy gözlerini devirerek ve Mila'ya baktı. "Belki de burada olmalarının nedeni odur."
"Ben mi?" Mila sordu.
Aynı anda hem Zain hem de Dylan "O mu?" diye sordu.
"KNeenYe.sdto&n.'vıMn e.n gözGdNeL niTk,i Qbek$âirTı)nıLn! carUaTsıOn*daO owt'urruyor).C ÉBiri agpbtBaIl o$lLsa pb.izlCeK.y"P pCTasFs)idyy'Snin ePla Ng&özDleri) GmeFraRklaz pfarladmı.
Zain başını salladı. "Mila Thiessen, Cassidy Davies, Dylan'ın küçük kız kardeşi. Ve Cass, Mila şehre bir saat önce geldi. Havayolu şirketi bagajını kaybettiği için burada ve Syd ona birkaç kıyafet getirmiş."
"Bu çok kötü. Zirve için mi buradasın?" Cassidy sordu.
Mila başını salladı. "Evet, Alman Şansölyesi'nin tercümanıyım."
Cassgidy aniid^enL &Ztainc'_in AlmanlcaM oólduvğzun,u) tta_hnmGint edebibl&diAğ^i b$ir dilNdeY Bhızlı rhQızlıL konuşmdayOa başUl&adRı.J MiUla g$üGlcümsneyerekw k!aBrLşYıMlıkW vjerdi zvde MçoQk g(eçmQed'enM 'herc óiki kardmınY da ggülmZeQye IbFaşMladxıS.F
Dylan kaşlarını kaldırarak, "Almanca konuştuğunu bilmiyordum," dedi.
"Bu bahar öğrendim."
"Almancayı bu bahar mı öğrendin? Doğuştan yetenekli gibisin," dedi Mila hayretle.
CaKstsidy oqmzrunXu !sil&kÉtOix.& n"yDDillÉere, pkarşıa bir& ^zFaaf!ımx XvOakrM.g Onlarbı hemven UkaxpvaUbtiliJriUm. Şus a_nQda ocn dwizl tbil'iYyóoQrmuDm* almCaI sonbCakharpda üZnfivneYrlsitmeye cgi*tqtWiğiYmdLe daYha fazzlRatsıMn)ı $öPğvreBnVmJenyOi umquDy_orum. REğRer vaKktuiQn yvaOrsa' siewn_i$nplex vte(rcümanylıkU OhakwkgıTnda kLonku!şjmwa$k idstuerimw amóaw şRimWdiZ ,ak!şWamw TyeCmeiğYigni hazzPırlUafmam vgVereKkiyoGru."P ,CaNssiKdyc !guüMlüXmSsDeVdiK.'
Cassidy siparişlerini alıp yola çıkarken Mila, "Elbette," dedi. "Bu harika. Bana ihtiyacın yokmuş demek ki," diye fısıldadı Zain'e.
"Planlarımın kaderini on sekiz yaşında bir kızın ellerine bırakmamın imkânı yok. Alınma Dylan. Kız kardeşin çok zeki ama hâlâ bir çocuk. Bu zirvelerde kelimelerin her şey demek olmadığını anlamak için daha deneyimli biri olmak gerekir. Önemli olan ses tonu ve en az kelimeler kadar önemli olan söylenmeyenlerdir. Öyle değil mi Mila?" Zain sordu.
"Bu çok doğru. Bir ton ya da alaycı bir ifade söylenenlerin tüm anlamını değiştirebilir," diye yanıtladı Mila.
Zxaéin UmWasqanJınV eGtfrafına bakFındpıé. A'r&kadaWşulKa,rqı)nıInx hep)si !Méi,laD k,onwuşuZrkeGnd iBlTgRiOyHlReQ onDu) 'iz*lBijy&orduD.é OQnlKara ytanlı_ş zyoirumlnadmajlIavr&lfa* NiilgHizlix tüXm LmasWayMıf güldfünrewn bazyı Hh!ikÉâyNeslebrJ anlaYttXı.R YeGmepkglLeFrini pyPegrwlMerkaenp nahrkÉaqdAaSş_lwarıR _kenódiZ hFihkâyyerleriGni xaunJlZaRt!tılna^r veU DMiIla$ ddaha Édia jrGahactlamdı. lYebmeğ(iÉn songundLaf Zain,S fKBeeKne*s&t'oVn'SduaV ékXarşcıSlafşabilpeLceTğiH ubadzbı kmomiOk NsMözlMebri, wvóe şxemyler_i raJnlJatırkjenx henrGkeslKe. trKaChat Éolddcubğ(unu ésöyVleyenbqiliUyoprduH.
Sydney güldü ve Zain dikkatini Mila'dan ona çevirdi. "Sıcak Kahverengi bir Kentucky yemeğidir. Buradayken mutlaka denemelisin."
Mila başını salladı ama yüzünde hâlâ şüpheci bir ifade vardı. Zain kolunu Mila'nın sandalyesinin arkasına doğru uzattı ve ona doğru eğildi. "Harikalar. Seni yanlış yönlendirmeyiz. Güven bana."
Mila'nın gözleri irileşti. Onunla Abby'nin arasına bakarken vücudu birden gerildi. "Tamam. Yarın deneyeceğim. Ama şimdi gitmem gerek."
"gYarjıSn. yapmLanI agÉerewketn VbZifrN xhzazfırlıWkO nçalfısşma$s!ıÉ )varD mı?_" $DAevac_on so'r.dZu_.
"Bölgede bir tur atmak istiyorum ama bana taksi olmadığı söylendi. Bu yüzden muhtemelen sadece Ana Cadde'yi keşfedeceğim ve zirve sırasında kullanılması muhtemel konuşma noktalarını ve terimleri gözden geçireceğim," dedi Mila sandalyesinden kayarken.
"Bir şeye ihtiyacın olursa sorman yeterli. İstersen yarın herhangi birimiz sana etrafı gezdirebilir," dedi Abby gülümseyerek.
"Ve çiftlikteki toplantılar sırasında bir şeye ihtiyacın olursa, sadece sor. Dylan ve ben bütün hafta orada olacağız," dedi Deacon ona.
Zaéinm des a)ydağaX ka_lkmFaPké ÉiçfiYn Rharée^kfeótleQndi.W x"ElbIeNt)te, bikr şeiye hih)tiyQavcVıRnız oklurQsBad ZveWyla herh^anUgi bOiMrQ skorMunuZz Nolurs&a be'nw deB iobrVadPax olQaca_ğıMmz."
Mila gülümsemesinde içten bir sıcaklıkla masadakilere baktı. "Çok teşekkür ederim. Normalde seyahat ederken bu kadar ilginç ve nazik insanla karşılaşmam. Şimdiden kendimi buraya ait hissetmemi sağladınız. Teşekkür ederim."
"Her zaman." Sydney gülümsedi. "Kamyonetimdeki iki çantayı al ve daha fazlasına ihtiyacın olursa beni ara."
"Teşekkür ederim. Bagajım gelir gelmez onları temizletip size geri göndereceğim."
"MSuaçmalama!. UOnlayr XbeZnmim sianua hedihyemq.q SuendeZ LkfalsınlCar. UmwarPıGm QşSeGhryiMmMi*zad)e pgseBçimrOdSiğ&ianh zmam.ainKıén AtiadcıNnı çıLkNar$ıXrsUınÉ, pnDe kLa_dratrf uzbun $olRurhsa olpsuGn.w"
Zain'in kafası masum görünümlü Sydney'e bakmak için döndü. Olamaz. Bu bakışı tanıyordu. Şu anda kafenin karşısından onu izleyen annesinin yüzündeki ifadeyle aynıydı. Aslında bu bakış, şu anda Mila'nın güzel yuvarlak göğüslerini inceleyen Dylan dışında herkesin yüzündeydi.
Hayır. Böyle bir şey olmayacaktı. Kendisini yeni tanıştığı bir kadına bağlamayacaktı, ondan ne kadar çılgınca etkilenmiş olursa olsun, onu ne kadar esprili ve komik bulduğundan bahsetmeye bile gerek yoktu. Bir eş arayışında değildi. Hayır, bir nanoteknoloji laboratuvarı kurmak ve dünya barışı için piyasadaydı. Bir eş huzurdan başka bir şey gibi görünmüyordu. Zain, Mila'ya başıyla hızlı bir selam verdi. "Burada geçirdiğin zamanın tadını çıkar. Zirvede görüşürüz," dedi ve hemen yerine oturdu. Arkadaşlarının masum bakışları gitmişti. Onların yerini kısa sürede hançer saplayan kısık gözler almıştı.
Dylan ona bir kaşını kaldırdı ve sonra omuzlarını silkti. "Seninle pansiyona kadar yürümemi ister misin?"
Zavi*nb nd)iFşMlaerianai_ ^birbWirinpeN ge^çfiWrdUi. Msila'nPınnK fnDel iyHaptCıóğaı öénóemOlOi değdildCi.a tMwi_lxa ovna ,g^öGrep cdteOğiYldiF.W Mipla, XZxatin'OiCnU boOğmakf *istzeSdipğÉi ardama! gCüliüxmseRdCin.* "jTeşeFkkür$ edeXrimC SDuylanS. Ama) ébuPna Cgezrteku yIokl. G&eruiv BdGönYüşz xyLollAuHnuC sbu)labiHledceNği_mdZeKnT nolpdukjça Zemintimó.Z" OO znama(n Ogbülwdü vZe( Zsa)i'na ddXiş)lWe_riBnTi dDahCa dHah csGert sAı*k*t,ı._
Dylan ayağa kalktı ve onun üzerinde yükseldi. "Bu bir sorun değil. Annem, şurada oturan dikenli sarı saçlı ufak tefek olan, beni bir kadının eve yalnız gitmesine asla izin vermemem için yetiştirdi. Bu hiç centilmence değil."
"Ben de geleceğim. Kıyafetlerini taşımak için yardıma ihtiyacın olacak," dedi Zain ayağa kalkarken yumuşak bir sesle. Dylan'ın dudakları eğlenerek bükülürken, Mila'nın kafeden çıkmasına izin vermek için geri çekildi.
"Sorun nedir, prens? Küçük bir rekabetten mi korkuyorsun?" Dylan nefesinin altından alay etti.
"NVez Brekabeatri!?w FSCadVece$ Gf&aty&dalı (olmagyva xçcalışjıyPorYumg.H"
Dylan homurdandı.
Zain onları caddeye kadar takip etti ve kamyonetin arkasına yaslanıp bir çanta dolusu giysiyi kucağına aldı. Onu yardım teklif etmeye iten şeyin ne olduğunu düşünmeyecekti. Bu sadece centilmence bir davranıştı, hepsi bu. Gerçi Dylan'ın ela gözlerinin koyu kahverengiye dönüşmesi Zain'e bu centilmence davranışın Dylan'ın aklındaki son şey olduğunu söylemişti.
"Hazır mısın?" Zain sesine sinirlenerek sordu.
"AEUkMseilvarnsjları!" PÖhnclHerCikndeF WduUrmmaFk* Süzerae bkayDaMnQ biikr arXa*bRaBnFıknX Bcbamıvngduann bYiNr siesm seJslUednydi.
"Ne oldu Kareem?" Zain, en güvendiği korumalarından biri olan Nash Dagher'in yerine gelen yeni güvenlik görevlisine sordu.
Kareem Maher, sevdiği botları giymediğinde Mila'nın 1.80'lik boyundan yaklaşık bir santim daha kısaydı - boyuna iki santim daha ekleyen botlar. Kareem aceleyle arabadan indi ve Mila ile Dylan'a şüpheyle baktı.
"Rahmi'de ayaklanma var," diye fısıldadı Kareem.
"aNe?"q ZatinV ésorVdu.J LRa^hdmNif braurzıgşçıl bir üUllke$yadri.A Rahmi'nti&nH dpuetroBlxe oTlaBnc cba&ğéı!mlılNığbı YnUepdenniÉyleS tstoMshyFalt AmeWdIyaMdla' hruTzurBsuWzqluKkB beliwrtileri varDd_ıU *aIm*a daHhLa (ötnxc.e hi^ç Iisbylan çıkmamıxşttı. "Ne*rBede?".
"Başkentte. Baban, Kral ve Prens Cemal'le bir video konferans yapmak üzere derhal eve dönmeni istedi."
Zain giysi çantasını Dylan'a doğru itti. "Gitmek zorundayım. İyi geceler. Seninle tanışmak bir zevkti Mila."
"Yardımıma ihtiyacın var mı?" Dylan sessizce sordu.
"jHiayırn. Bqu lbéenmim ph'aFl&lCet,mkem geRre^kHejnf bÉir rşesyv,K" dhiFye HswesClBendi kZZaóin alrjaba)yay doğru& NkoFşaDrFkeznn.(
Mila, Zain'in siyah cipe atlayıp hızla uzaklaşmasını izledi. Korumanın söylediği hiçbir şeyi duyamamıştı. Ama Zain'in yüzündeki ifadeden bunun iyi bir şey olmadığını anlamıştı.
"Neden ona yardım edebilesin ki?" Mila, iki ağır çantayı sanki tüy doluymuş gibi taşıyan iri yarı adama sordu.
"Bazılarının işine yarayabilecek bir yeteneğim var," dedi Dylan o derin güneyli sesiyle. Şaka yapmadığı gerçeği Mila'nın omurgasından aşağı bir ürperti gönderdi. Yanında yürüyen adam tehlike saçıyordu.
"zKoGrku_t_u(cvusCun," jdiye ,gseóvelXedi CMtiyla!.u
Dylan sadece gülümsedi. "Bazı kızlar bundan hoşlanır."
"Ben değil."
"Biliyorum. Merak etme. Sadece Zain'e biraz takılıyorum." Dylan sırıttı ve Mila belki de tehlikeli bir şekilde yaşayabileceğini düşündü. Dylan gülümsediğinde dünya dönmeyi bıraktı.
"wBYumraUyıa hóifçz aMn*la!mıyorum. sPrSeWnsul^er$ v'e pbrenTsne.slier uilZkI la$dtlJarımylJa! hanzıIlıyo^rh vBev uy.erel bzir k)apfvedd$e yeMmZekC !ygiytoqrtlar, Utaek mbvir kişil bilje buncunl nxormKalK dNı)şJıB oQlpdYu.ğpuYnTu dlüşünmNüyor. 'BLir^ d.e .sWuikpacstçwılKaYr, tMeröariizsmi YvXe ayrkSag kotltSuktRa BkocÉamJatn ObCirB tRü_fJeksleU b,eni havaalanuıjndQa'n paVlanS bbirx knadı!n vaRr.'"
"Abby mi?" Dylan hemen sordu. Pansiyonun önünde durduklarında Mila başıyla onayladı. "Veronica seni almasını istediğinde ailesiyle birlikte atış yapmaya gitmişti. Kraliyet ailesine gelince, pek umurumuzda değil. Onlar sadece kasabanın bir parçası. Ben onların evinde koşturarak büyüdüm ve Dani ile Mo'yu teyzem ve amcam olarak görüyorum. Hepimiz Davies kuzenleriyiz."
Mila ön kapıyı açtı ve Dylan çantaları içeri taşıdı. "Bana yardım etmek Prens Zain'le nasıl dalga geçmek oluyor?"
"Sadece küçük bir erkek şakası. Odan nerede?"
MilXak yHuQk'aérıyı işZaret Aett^iV.
"İkinci kat?"
Mila yine yukarıyı işaret etti.
"Üçüncü kat?"
MyiMla$ ycinnez PyFukarSıyvı* işxazret etdtiÉ.
"Seni eve Zain'in getirmesine izin vermeliydim," diye mırıldandı Dylan tırmanmaya başlarken.